To wcale nie było takie proste, jak się mogło zdawać. Thiago choć obeznany we wszelakich książkach, drukach i druczkach, stwierdził, że to zadanie go przerasta. I stwierdził to zanim odwiedził tutejszą bibliotekę. Gdy zaś przekroczył jej próg, od razu się zniechęcił. Nie mniej dziarsko zaczął wertować wszelakie regały, półka po półce, tom po tomie. To była bardzo żmudna i nużąca robota, więc wyszedł na chwilę, aby zawołać skrzata, który co jakiś czas przynosił mu kolejną kawę. Nie prosił o yerba mate, bo był przekonany, iż ten nie potrafi jej zaparzyć. Tkwił więc z nosem w książkach, modląc się o to, aby nie zasnąć. Jednak kiedy zaczęło świtać, nie wytrzymał. A raczej jego organizm odmówił kolejnej porcji kofeiny i po prostu przysnął, z głową na jakiejś okładce. Na szczęście niczego nie obślinił, ani nie chrapał, bo byłby taki wstyd!
Ocknął się parę godzin później, nie wiedząc, co się z nim działo. W dodatku był okropnie połamany przez pozycję, w której przyszło mu drzemać. Następnie zabrał się za ponowne poszukiwanie tego, co było potrzebne. Na szczęście w końcu znalazł! Ach, przecież to było takie oczywiste, jak mógł na to nie wpaść? Nie mniej zadowolony z siebie złapał tomiszcze pod pachę, i generalnie już chciał wychodzić, kiedy jednak spostrzegł Jaśminkę. Trochę się wahał, czy jej pomóc czy nie, więc stał jak kretyn przy wyjściu, nie mogąc się zdecydować.

4,5, mogę jeszcze komuś pomóc

Jaśmina nie zbierała się długo, aby rozpocząć poszukiwania. Lubiła zagadki, lubiła wszelkie tajemnice, które zmuszały ją, aby wytężyła swój umysł i dopiero wtedy coś osiągnęła. Wychodziła z założenia, że wszystko smakuje lepiej, jeśli włoży się w to więcej wysiłku i czasu. Wiadomo, nie przepadała za przegrywaniem, to chyba jak każdy człowiek, ale z drugiej strony porażki zawsze procentowały w przyszłości. Teraz zabierała się do zadania, przed jakim została postawiona z dużym zapałem, bo w końcu było to pierwsze wyzwanie, jakie mieli wykonać w ramach uczestnictwa w projekcie, w którym udział był dla niej czymś naprawdę ważnym. W bibliotece Hogwartu była wcześniej tylko raz, ale wtedy nie zagłębiała się jakoś szczególnie w jej zakamarki, bo przyszła z konkretnym celem. Kiedy jednak miała znaleźć coś, co nie do końca było określone pośród wieeelkiej sterty książek, zdała sobie sprawę, że nie będzie tak łatwo. Trochę ją to zniechęciło, nie powiem, że nie, ale dzielnie wzięła się do poszukiwań. Pierwszy dzień był zupełnie bezowocny, bo po paru godzinach spędzonych pośród regałów nie posunęła się nawet o krok do przodu. Zresztą, gdy przyszła tu po raz drugi, zapowiadała się powtórka z rozrywki. Pochłonięta zadaniem, nie zauważyła nawet obecności w bibliotece Thiago, który przecież miał zapewne do zrobienia to samo co ona. Czy wypada prosić go o pomoc? Po obozie znali się dość dobrze, w końcu byli w jednym ugrupowaniu, ale to mimo wszystko jest rywalizacja. Choć wątpliwe, że ktokolwiek na takim etapie tak jeszcze do tego podchodzi. Przynajmniej nie ona. No i poza tym, to Cabrera... no oddziaływał na nią troszkę inaczej, niż zwykły kolega. No, podobał jej się po prostu, czysto fizycznie. Przynajmniej na razie. Ale chyba nawet przed samą sobą wolałaby się do tego nie przyznawać.
- Thiago! - zawołała go i dość wdzięcznie podbiegła do chłopaka, stając tuż obok niego. Spostrzegła, że on już poradził sobie z zadaniem. - Widzę, że poszło ci o wiele lepiej, ech. Pomógłbyś mi? - zapytała, uśmiechając się zupełnie uprzejmie i zagarniając za ucho idealnie prosty, jasny kosmyk.

Och, na Guenechena, i jak tu być asertywnym? Już miał wychodzić, a przynajmniej tak sądził, kiedy Jaśmina sama do niego podbiegła i poprosiła o pomoc. Thiago rozejrzał się trochę dookoła, spojrzał niepewnie na swoją książkę i wziął głęboki oddech. Nie, żeby miał problem z pomaganiem, raczej z faktem, iż był to nie kto inny jak ona. Osoba, obok której nie mógł się jakoś za bardzo skupić. Nie mniej uśmiechnął się do niej lekko, ale i tak wyglądał jak trup po spędzonej nocy w bibliotece. Włosy w nieładzie, blada skóra, nieco podkrążone oczy. Zwykły uśmiech nie dał rady tego zatuszować.
- Dobrze, dam ci wskazówkę - odparł, idąc w stronę regałów. Przesuwał po nich wzrokiem, zastanawiając się, jak dobrać słowa. Nie myślał już najlepiej i szczerze mówiąc wolałby się skupić już na kolejnym zadaniu, ale nie dał tego po sobie poznać. Po prostu zmóżdżył się po raz kolejny.
- Musisz... musisz szukać książek o tematyce... starożytnej. I związanej z wodą. Powinna być gdzieś tutaj, na tej ścianie - dodał, wskazując ręką na sporawą ścianę wypełnioną regałami z książkami.
- Niestety nie mogę ci więcej pomóc, ale na pewno sobie poradzisz - dodał, klepiąc ją pokrzepiająco po ramieniu, po czym niestety, ale musiał wyjść z biblioteki. Nie może za nią wykonać zadania, nie może też dłużej zwlekać. Hehs.

z/t, więc ostatecznie 4 i 5 bez bonusu.

Nawet pomoc Thiago nie przyniosła rezultatu, bo i poprzedniego dnia Jaśminie nie udało się znaleźć wymaganej książki. Była już zirytowana, zwłaszcza dlatego, że chyba została z tym sama. Czyżby inni z jej grupy okazali się o wiele lepsi? To byłoby nie do zniesienia. Na drugi dzień do poszukiwań podeszła o wiele bardziej zdeterminowana. Nie poszła nawet na zajęcia (ale to ONMS, więc nie żałowała) i od samego rana siedziała w bibliotece, baraszkując pomiędzy mnóstwem regałów. I nagle, niczym grom z jasnego nieba, spadło na nią olśnienie. A stało się to, gdy w jej jasnych dłoniach znalazł się egzemplarz Atlantydy. Nareszcie! I to w takim tempie! Była z siebie bardzo dumna, oj tak. A humor to poprawił jej się ogromnie. Przytuliwszy do siebie książkę niczym najcenniejsze znalezisko, wybiegła z biblioteki, szukając kolejnych wskazówek do swojego zadania.

(6, z bonusem)

Wskazówka. O mało nie spadł z krzesła kiedy ją dostał, przeczytał na szybko, a później wcisnął list do kieszeni już kierując swoje kroki do biblioteki. Bo nigdy gdzie indziej miał szukać ? Nie pomyślał zbytnio nad tym nad wskazówką do zadania. Chciał po prostu szybko znaleźć się w bibliotece, aby je wykonać. Nic jednak nie szło dziś po jego myśli. Nic, nic, nic. Naprawdę to było trochę mało przyjemne dźwigać te wszystkie opasłe tomiska. Tak bardzo chciał to już zrobić, że z tego wszystkiego przegapił kolację, czego później bardzo, ale to bardzo żałował. Nawet wolał nie iść na poszukiwanie kuchni, bo coś czuł, że może to się źle dla niego skończyć. Jeszcze by się zgubił, a chciał odpocząć porządnie, zanim przystąpi po raz kolejny do zadania. Kolejnego dnia, bo oczywiście został wygoniony z biblioteki! Zasnąć nie mógł, wiercił się pół nocy, ale w końcu przyszedł upragniony sen.
Nadal bolały go plecy po wczorajszym dźwiganiu książek, myślał głupi, że w nocy mu przejdzie, ale ból nie zniknął. Musiał się jeszcze udać do Skrzydła Szpitalnego zanim po raz kolejny znalazł się w bibliotece. Tym razem jednak miał plan, a tak mu się przynajmniej wydawało. Bo nie chciał znów być tak chaotyczny jak wcześniej i znów skończyć u pielęgniarki. Po porządnym śniadaniu, wiedział, że jak nic nie zje, to nie będzie w stanie myśleć, ponownie przestąpił próg biblioteki. Przejechał palcem po grzbietach książek zanim w ogóle zaczął poszukiwania. Może mu pomóc to miało? Nawet jeżeli to nie poszło mu za dobrze. Przed obiadem już był tak zmęczony, że usiadł przy stoliku i oparł głowę na rękach. Coś robił źle… wyciągnął po raz kolejny wskazówkę i wtedy go olśniło! Szybko znalazł się w odpowiednim dziale. To takie proste. Aż mu głupio było, że wcześniej na to nie pomyślał o jednej z książek. Nawet czytał ją niedługo przez wyjazdem. Wyciągnął teraz już wolno rękę po książkę, a później przejechał dłonią po okładce. Cieszył się, że w końcu będzie mógł odpocząć od tego miejsca, bo nie ważne jak lubił ciszę i spokój tu panujące. Teraz miał tego zbyt dużo. Widać nie było z nim najgorzej skoro przez pierwsze zadanie przebrnął. Wyszedł z biblioteki i skierował swoje w stronę Wielkiej Sali. Może nie spóźnił się na obiad?

3, 5 zadanie wykonane w dzień drugi

Po zajęciach z Profesorem Pricem od razu udała się do Biblioteki po materiały przygotowawcze do praktyk z zaklęć Magii Żywiołów. Przechadzała się między pułkami z początku szukając najcieńszych tomów. Kilka z nich wzięła do ręki, kartkując je pobieżnie, czytając co nieco ze skróconych informacji o Magii Czterech Żywiołów. Ogień, woda, powietrze i ziemia w jednym, krótkim podręczniku? Zmarszczyła nieco brwi, nie doczytując się niczego, czego już teraz, na logikę, by nie wiedziała. Kto pisał te książki?! Zerknęła na okładkę, kompletnie nie kojarząc nazwiska, które z niej wyczytała. Rzuciła książkę na półkę i ruszyła dalej w poszukiwaniu ciekawszej lektury. Po półtoragodzinnej wędrówce między regałami, losowego czytania wybranych stron poszczególnych ksiąg, w końcu spasowała. Sięgnęła po najgrubszy tom, zatytułowany tylko Ogniem. Zapowiadało się duuuuuuuzo czytania. Zgarnęła książkę pod pachę, ciężką, opasłą lekturę i trzasnęła nią o stolik, aż kurz rozniósł się na boki. Jakiś czas potem praktycznie nie było jej widać spod sterty papierzysk i wyłozonych, wybranych przez siebie książek. Robiła notatki. Zbierała informacje powielające się w kilku najgrubszych tomach, jakie dla siebie ze zbiorów skolekcjonowała. Podstawę teoretyczną na pewno miała mocną. Paul nie pożałuje, że wziął ją za adepta magii. Z sumiennością akurat nie miała problemów. Może z cierpliwością trochę. Bo w końcu pizdnęła wszystkimi tomami o ziemię, a Bibliotekarka wyprosiła ją z pomieszczenia. Co to za durne zasady, że się już nawet zniecierpliwić nie można? Czy to karalne? Co za świat?! D’Angelo wyklinała na wszystkich wokół, potrącając po drodze wszystkich pierwszo, drugo i trzecioklasistów jakich mijała na korytarzu. Czwartoklasiści zdążyli się już do tego przyzwyczaić, przez trzy lata w końcu wyrabiając sobie refleks, żeby ją mijać.

zt

Zagadka, zagadka, intrygująca zagadka! Pierwszego dnia przyszła do biblioteki i znów przeszkadzał jej paskudny hałas. Czy wszyscy tu muszą gadać? W Norwegii byłoby to surowo karane! Czytała pod nosem słowa zagadki i jedyne na co wpadła, że musi być ona w Dziale Ksiąg Zakazanych. Dziarskim krokiem podeszła tam, ale bibliotekarka przegoniła ją z kwitkiem. Jak to! Przecież myślała, że ma tam dostęp od samego dyrektora. Nie rozumiała tych brytyjczyków. Oburzona, podsunęła na kartce bibliotekarce rysunek starożytnej runy, mówiącej o poważnym niebezpieczeństwie, a następnie wyszła z biblioteki. Co za fiask.
Całą noc siedziała i myślała, która książka spełniłaby jej oczekiwania. Czy chodziło o Eldorado? Niemożliwe. To musiała być wyspa, która zatonęła, której nie ma teraz na mapie. Kręciła się w łóżku, patrząc co i raz, czy nikogo z dormitorium nie budzi. Nad ranem, gdy oczy prawie się same jej zamykały, wpadła na pomysł, że to musi być Atlantyda. Czekała pod drzwiami biblioteki, aż zostanie otworzona, a wtedy prędko do niej wparowała, idąc w miejsce, gdzie już wczoraj była, ale książkę uznała za absurdalną. Spojrzała jeszcze raz na jej grzbiet.
- Dlaczego nie wpadłam na to od razu? - burknęła pod nosem, a następnie poszła ją wypożyczyć. Dzisiaj już nie było tak źle!
(2, 6, mam więcej niż 7 punktów z run)

Zaklęcia niewerbalne, zaklęcia niewerbalne... gdzieś musi coś być na ten temat! Cóż... Nie udało jej się znaleźć jakoś za dużo informacji na ich temat. Wszyscy autorzy traktowali temat co najwyżej zdawkowo i chociaż Cynthia przekopała się chyba przez milion tomów, nie znalazła nic ponadto, co zapisała na lekcji. Ten cały profesor Blythe dyktował tak szybko! Nie mogła nadążyć, potem się pogubiła i...
A szlag by to!
Zaklęła, marszcząc nosek, kiedy tomiszcze, które próbowała sięgnąć z półki, stając na palcach, wypadło i zdzieliło ją w głowę wzniecając przy okazji tumany kurzu. Dziewczyna kichnęła i przetarła rękawem bluzy okładkę książki. Teoria Zaklęć Praktycznych - może? Szybko przewertowała spis treści. Fiasko! Znów nie trafiła, no coż...
Dość długi czas później, kiedy słońce dawno zaszło za horyzontem, wszyscy uczniowie uciekli do swoich dormitoriów, a Cynthia przysnęła, układając swoją głowę na kartkach otwartej księgi, bibliotekarka spostrzegła, że dziewczyna jeszcze tu siedzi:
- Wynocha! Panienko droga! Czy Panienka wie, która jest już godzina? - Jej piskliwy, ostry głos wybudził ją ze snu. Szybko poderwała się na nogi i jęknęła widząc nieco pobazgrane, niekompletne i ewidentnie niedokończone wypracowanie. Cóż... nic więcej z siebie nie wypłodzi. Przynajmniej wyjdzie z walki z honorem, bo wyśle swoje wypociny do Archibalda.
- Przepraszam... już idę. - Zebrała swoje rzeczy i zrezygnowana, ruszyła do pokoju wspólnego.

[z/t]

Isolde była zła sama na siebie - zwykle przecież potrafiła się skoncentrować nawet w najbardziej niesprzyjających warunkach, a tym razem... tym razem po prostu nawaliła, myśląc o niebieskich migdałach, nie mogąc przyswoić ani słowa z teorii, która nie była zbyt pasjonująca, ale z pewnością ciekawa. Poprosiła bibliotekarkę o odpowiednie dzieło, poświęcone zaklęciom niewerbalnym i zaszyła się z nią i rolką pergaminu na długie godziny gdzieś w kącie sali. Nawet nie zauważyła, że niemal całe cukrowe pióro, które wzięła ze sobą na osłodę tej niewdzięcznej pracy, zostało przez nią obgryzione. Oczywiście, temat w sam sobie był ciekawy, ale pisanie wypracowania było ostatnią rzeczą, na jaką Isolde miała ochotę. Wolała działać, a nie teoretyzować. Ale cóż, tak sobie zażyczył profesor Blythe i Is podejrzewała, że jest w tym jakaś metoda. Zatem niech mu będzie. Napisała tyle, ile była w stanie, po czym opuściła bibliotekę.

z/t

Pomimo tego, iż Levee mogła napisać swoje wypracowanie gdzie tylko chciała, postanowiła wybrać się do biblioteki. Tutaj pracowało jej się najlepiej. Wśród starych, pachnących papierem książek, wśród kurzu i spokoju odzyskiwała dobry humor. Uśmiechnęła się więc wchodząc do pomieszczenia, które przecież tak często widywała. Choć zdecydowanie rzadziej niż Bibliotekę Narodową. Nie mniej cieszyła się, że może odpocząć nieco od drażniących ją mugoli i pobyć w magicznym świecie, który dawał jej niebywałą szansę na rozwój. Przeszła w kieunku działu, z którego pragnęła zdobyć książkę. Przesuwała palcami po fakturze okładek, oczami wodząc po grzbietach tomów. I szukając tych, które traktowałyby o zaklęciach niewerbalnych. Postanowiła, że to będzie najlepsza praca w jej życiu. W końcu musiała jakoś odkupić fakt, że tak okropnie spóźniła się na ostatnią lekcję. Westchnęła, układając na rękach kolejne książki, aż w końcu skierowała swe kroki ku jednemu ze stolików. Położyła je na blacie, a potem wyciągnęła z torebki coś na kształt mugolskiego termosu, lecz ten był w pełni czarodziejski. Po chwili do jej nozdrzy dostał się przyjemny zapach kawy. Tak, to będzie długa noc.
Nie mniej pisała od początku, kiedy tylko umoczone w atramencie pióro dotknęło czystego pergaminu. Raz po raz przerzucała pożółkłe kartki, notując coś zawzięcie. Przerwy robiła jedynie po to, aby napić się energetyzującego płynu czy poprawić spadające na oczy włosy. Starała się nie myśleć zupełnie o niczym. W głowie miała tylko plan eseju. Kiedy zaś skończyła, odetchnęła z ulgą. Świtało. Zamrugała gwałtownie, chcąc wyostrzyć wzrok. Odłożyła wszystkie tomy na miejsce, a zwinięty pergamin ścisnęła w ręce. Reszta rzeczy posłusznie znalazła się w torebce, a ona... poszła wysłać list.

z/t

No to siup, Farai. Czas pisać wypracowanie z zaklęć niewerbalnych. Szkoda, że nie potrafisz się ostatnio skupić. No nic. Osei poszła do biblioteki, mając nadzieję, że odnajdzie tu inspirację. Zabrała oczywiście niezbędne rzeczy ze sobą i wreszcie dotarła na miejsce. Nie miała pojęcia, gdzie aktualnie znajdują się księgi o urokach, dlatego zagadała do pani bibliotekarki, która wskazała jej dane regały. Gryfonka jej podziękowała, a następnie zabrała się za wyszukiwanie odpowiednich tytułów. Bingo! Wreszcie się udało. Wtedy też zatargała tomiska do stolika, wypakowując wszystko, co było niezbędne do pisania esejów. Spędziła w pomieszczeniu parę godzin, bazując na swoich notatkach i tym, co było w tomach, nie mniej przez kompletną niemożność skupienia się, nie wyszło to wszystko tak, jak tego chciała. Westchnęła zrezygnowana i stwierdziwszy, że niczego lepszego nie wymyśli, spakowała swoje szpargały, odłożyła książki na miejsce, a potem wyszła z biblioteki, chcąc wysłać swe wypociny do profesora.

z/t

Naukę zaklęć niewerbalnych, jak tylko dało się zjebać, tak Zilya ją spieprzyła. Zajęcia były jakimś fatalnym żartem. Być może gdyby nie była tak uparta, dawno by odpuściła, ale jednak po prostu chciała się ich nauczyć. Skoro reszta grupy mogła je opanować, to dlaczego nie ona? Zaklęcia niewerbalne dawały sporą przewagę nad potencjalnym celem, pozwalały jeszcze bardziej działać z zaskoczenia. To też Rosjanka ich potrzebowała.
Pisanie wypracowań było dla niej nużące, ale i trudne. Już w języku Rosyjskim jej znajomość pięknego słownictwa pozostawiała wiele do życzenia, a tutaj w języku Angielskim było to naprawdę sporym wyzwaniem. Z resztą większość osób na pewno zaobserwował, że Fyodorova z tutejszego języka najlepiej poznała mowę podwórkową, której to w tym wypadku przytoczyć nie mogła. Aby napisać cokolwiek o zaklęciach musiała zabrać ze sobą tom w języku Rosyjskim, próbując ogarnąć teorię tych uroków. Słowa zamieszczone w księdze, którą znalazła tutaj brzmiały zbyt wydumanie i mało jasno dla dziewczyny. Tak też, tłumacząc i mając nadzieję, że nie popełnia jakichś typowych błędów językowych napisała całe wypracowanie. Na dole dodała jeszcze małą adnotację o drobnych problemach ze słownictwem, co by profesor nie przeraził się jej mieszaniną czasów lub dziwnych zwrotów. Skończywszy udała się do sowiarni by wysłać przeklęty pergamin.

zt

Echo w niedługim czasie po zakończeniu lekcji zaklęć wyciągnęła Logana do biblioteki. Miała bardzo dobre notatki, ale ostatnio wzięło ją na jakiś podejrzany perfekcjonizm, więc musiało być idealnie. Jej pozytywne nastawienie do świata objawiało się dziś bardzo wyraźnie, skoro prowadziła swojego chłopaka do biblioteki i liczyła na to, że napiszą wypracowanie. Na wybitne, bo jakżeby inaczej! Pewnie mieli trochę problemów z bibliotekarką, która musiała uciszać Lyons, zachwycającą się kolejnymi rzeczami, znajdowanymi w losowych książkach, jakie po drodze ze sobą zabierała. W końcu jednak wynalazła odpowiednią i nawet postanowiła, że zaczną pisać te eseje.
- A mieliśmy poszukać czegoś o rekordach, pamiętasz? - zapytała, przerzucając kolejną stronę i zapisując coś jeszcze do swoich idealnych notatek. - Chociaż ten rekord z całowaniem teraz brzmi jakoś bardziej interesująco! - dodała, ale rozejrzała się najpierw, czy nie śledzi ich żaden pracownik. Na szczęście bibliotekarka znalazła sobie inne ofiary.

Logan był w całkiem dobrym humorze, ale najpewniej wszystko brało się z tego, że szedł do biblioteki z nikim innym jak właśnie Echo. Nucił coś pod nosem, ale gdy przekroczyli granice pomieszczenia, zamilkł, wodząc dłonią po grzbietach opasłych tomów. W ciągu tych wszystkich lat, zdążył poznać dobrze naprawdę wiele z nich w takim stopniu, że mógłby przytoczyć słowo w słowo zawartość konkretnej strony. Westchnął cicho na to wspomnienie, siadając przy Echo i obejmując ją ramieniem, aby bezpardonowo przebiec wzrokiem jej notatki.
- Pamiętam. - odparł spokojnie, nie przerywając mknięcia wzrokiem po tekście, a dopiero gdy skończył, cofnął rękę, aby mogli swobodnie pisać, uśmiechając się z rozbawieniem.
- Jak dla mnie nadal brzmi nieco dziwnie. - powiedział, rozkładając na stoliku pergamin i łapiąc za pióro. - Wolałbym pobić rekord na najlepszy pocałunek, nie najdłuższy.
Zaczął pisać i nie odrywając wzroku od tekstu, jeszcze nawiązał do poprzedniego tematu.
- Weźmy kilka książek to przejrzymy je w pokoju wspólnym między zajęciami. - polecił, po czym ich rozmowa musiała już całkowicie zejść na wypracowanie, bo bibliotekarka lub bibliotekarz, nie ogarniam kogo mamy, zaczął węszyć w pobliżu. Całe szczęście, dzięki skrupulatnym notatkom, Logan mógł uzupełnić swoją wiedzę, zwłaszcza, że sam przecież nie pisał nic, a postawił wszystko na jedną kartę, uważając, że dosłyszy i zapamięta wszystko. No cóż, pamiętał słowo w słowo, ale Echo tak go rozpraszała, że najwyraźniej nie dał rady dosłyszeć wszystkiego. W każdym razie po skończeniu pisania, zabrali się do wyszukiwania interesujących książek, a potem Logan jak prawdziwy „menski menszczysna” (pozdrawiam, SMS!), wziął wszystko na ręce i poszli sobie, o.

[ztx2]

Weszła do biblioteki, trzymając pergamin, pióra i jakieś inne piśmiennicze drobiazgi. Czas zabrać się za wypracowanie o zaklęciach niewerbalnych. Katniss rozłożyła swoje przybory na jakimś stoliku i spytała bibliotekarkę o jakieś pomocne jej tomy. Kiedy ta przyniosła jej naręcze książek, Gryfonka podziękowała i szybko otworzyła pierwszą z nich, która wyglądała na najstarszą. Zaczęła szukać interesujących ją zwrotów i terminów, zapisując je na skrawku pergaminu. Po jakimś czasie stwierdziła, że wystarczy i zamknęła księgę. Skonfrontowała swoje notatki z tym, co zostało jej w głowie z zajęć i po krótkim namyśle zaczęła pisać.
Zajęło jej to dobrą godzinę. Lubiła tworzyć wiersze, opowiadania twórcze, ale wypracowania od biedy też mogła napisać. Postawiła ostatnią kropkę i rozejrzała się, zwijając manatki. Teraz trzeba ruszyć się do sowiarni i przesłać swoje wypociny profesorowi.

zt

Nie ma przyszłości, nie ma życia, nie ma nadziei. W ogóle tragedia, masakra, depresja. Ponarzekać zawsze można. Ale w przypadku Meadow było to uzasadnione. Właściwie to wstydziła się tego, że cały czas olewała naukę. Kiedy miała dwanaście lat, posiadała przecież takie ambicje na zdanie OWUTemów, skończenie studiów i superkowe zakończenie edukacji. A tu co? Mea bała się, że nie zda. Oj, dobra, to już lekka przesada, ale faktycznie - z jej ocenami nie było dobrze. Co więc mogła zrobić? Zacząć kuć dopiero pod koniec roku? Ekstra zapłon, ale cóż by jej to dało? Wstyd i hańba.
Windstow ślęczała w bibliotece przy jednym ze stolików nad podręcznikami nic nie rozumiejąc. Jak ona mogła tak zupełnie nie zdawać sobie sprawy z powagi nauki? I jakim cudem ona w ogóle zdawała? Próbując czytać, właśnie takie myśli dręczyły jej głowę. W tym momencie naprawdę podziwiała tych, którym nauka przychodziła tak swobodnie. Dla niej było to coś jak czarna magia, której, swoją drogą, i tak nie ogarniała. Podobnie jak wszystkiego innego, z resztą. Jaka szkoda, że jedynie ocena końcowa z Wróżbiarstwa nie może być brana pod uwagę. No bezsens. Bo akurat z tego była dobra. Bardzo dobra!
Blondynka nie wiedziała co począć w takim momencie. A może w ogóle zamknąć już książki, iść spać albo jeść i okłamywać się, że wszystko jest super? W końcu to dotychczasowo robiła. Próbując skupić się na jednym słowie zbierając w kupę wszystkie literki, Meadow powtarzała sobie w głowie, że przynajmniej nie oblała niczego. No, ledwo. Ale to już coś!
Po jakimś czasie dziewczyna zamknęła z hukiem podręcznik od Transmutacji i odłożyła go do reszty podręczników porozrzucanych po całym jej stoliku. Do tej pory nawet nie zorientowała się jaki bałagan tu zrobiła. Mimo to ani jej się śniło, żeby posprzątać. Siedziała ze zdenerwowaną miną jakby błagając o zbawienie. Nagły przypływ wiedzy czy czegoś takiego. Albo zwyczajnie kogoś, kto odciągnąłby ją od tego mętliku w głowie.

Biblioteka była i nadal jest ulubionym miejscem Lysandry w całym zamku. Owszem była Krukonką i jej domeną była nauka. Ale ona potrafiła siedzieć tam całymi dniami, albo wynosić do dormitorium tyle opasłych tomiszczy ile się dało.
Dziewczyna zamiast spędzania czasu na imprezach i zawieraniu znajomości wolała zaznajomić się z teściom książek dawno już nie żyjących autorów. Od pierwszej klasy Hogwartu często tu zaglądała i nie tylko.
Parę razy udało jej się nawet odwiedzić Dział Ksiąg Zakazanych, ale to było ekstremalne przeżycie.
Krukonka zawędrowała do biblioteki celem oddania paru tomów, które pochłonęły jej uwagę na kilka ostatnich dni. Z każdą kolejną książką napierała wprawy w coraz szybszym czytaniu. To przekładało się na to, że szybciej pochłaniała kolejne strony, rozdziały w a rezultacie całe książki.
Zejście z wieży Krukonów do biblioteki nie było takie łatwe, ale Lysandra ich nie niosła. Od tego była przecież magia, więc ją stosowała. Może nawet częściej niż byłoby to koniczne. Prawdą było jednak, że Shepard nie mogła się doczekać swoich siedemnastych urodzin, żeby mogła swobodnie posługiwać się magią.
Biblioteka nigdy nie była wypchana po brzegi, więc panował tu spokój i cisza, które zdecydowanie preferowała w takich miejscach Lysa. Nie oznaczało to jednak, że cisza zawsze była czymś dobrym.
Oddawszy wypożyczone książki ruszyła wzdłuż regałów szukając czegoś, co ją zajmie. Nie minęła nawet dłuższa chwila, gdy idealny spokój biblioteki przerwał huk zamykanej książki. Lysandra odwróciła się w kierunku hałasu lekko zdegustowana.

Meadow wstała z siłą, dodatkowo robiąc hałasu z krzesłem i stołem, który o mało co nie przewrócił się. Dziewczyna westchnęła głośno spoglądając ostatni raz na książki pozostawione przez nią w kompletnym nieładzie. Trudno, ktoś to za nią posprząta. Oby.
Windstow odwróciła się od stolika i zaraz po tym dostrzegła znaną jej już sylwetkę przyglądającej się jej ze zniesmaczeniem. Chyba nie po raz pierwszy. Meadow próbowała już wiele razy znaleźć wspólny język z ową dziewczyną, jednak nijak jej to wychodziło. Prawdopodobnie już dawno by się poddała, ale coś ciągnęło ją do dziewczyny. Lysandra wydawała jej się być taka tajemnicza, przez co ciekawa i godna dokładniejszego poznania. Jakby więc mogła odpuścić? W takich kwestiach Mea potrafiła walczyć do końca, aż po wygraną. Postanowiła więc zignorować zdegustowany wyraz twarzy Lysandry, a nawet podeszła bliżej niej i zapytała:
- Jak wy, Krukoni, to robicie? Nauka przychodzi wam tak łatwo, wszystko kapujecie. Specjalny trik? - Dziewczyna uniosła do góry lewą brew. Ton jej głosu był raczej spokojny, ale w tym momencie była lekko wyprowadzona z równowagi. Cóż, gdyby tylko miała pod ręką eliksir poruszający szare komórki, wypiłaby go już dawno. A może to prawda, jedni są po prostu lepsi, zaś drudzy gorsi? Takie wytłumaczenie było dla Meadow najprostsze, a z drugiej strony najbardziej drażniące. Wszak blondynka może i nie należała do osób egoistycznych, ale nie lubiła być "tą gorszą". Tak, nikt nie lubił.

Elsa zabrała swoje rzeczy i przeniosła się do biblioteki, mając dość pierwszorocznych Ślizgonów, którzy za nic nie pozwalali jej się skupić na wypracowaniu. Miała już wstęp, ale był dosyć marny. Rozstrój emocjonalny nie pozwalał wili na zaspokajanie ambicji, więc jej cele i priorytety spadły trochę niżej. Niespecjalnie zależało jej na dobrej ocenie, tym razem liczyła tylko na to, że będzie pozytywna. Usiadła w jakimś cichym zakątku i pisała, korzystając z mądrych książek. Łapała się co chwilę na tym, że jej starania przerywane są przez uporczywe myśli. Pojawiało się tyle zagadnień do rozwiązania, tyle możliwości... Szkoda, że jedna była gorsza od drugiej. Nie mogła nic wybrać, pójść w żadną stronę. Nie czuła się komfortowo, stojąc w miejscu.
Planowała napisać to wypracowanie prawie na odwal, żeby było szybko, z głowy. Wyszło natomiast na odwal, ale długo. Stanowczo potrzebowała jakiegoś odreagowania. Skończyła swój esej i zostawiła bibliotekę za sobą, chcąc poszukać jakiegoś miejsca, gdzie mogłaby w spokoju potańczyć.

/zt.
nie przejmujcie się mną, ja tylko na moment ;p

Angelus nie lubił pisać wypracowań. Zazwyczaj ktoś pisał je za niego, bo on nie miał na to czasu. Niby to jego przyszłość, ale chłopak wolał brzdąkać na strunach swojej gitary aniżeli pisać wypracowania i czytać grube książki naukowe od których po prostu puchł mózg. No dobrze, wiele rzeczy przychodziło mu z niebywałą łatwością ale nie miał tak dobrej pamięci jak co to niektórzy. Usiadł przy stoliku, gdzie było wolne i po prostu zabrał się za pisanie. Zajęło mu to dobrą godzinę bo nie miał zamiaru się z nim cackać niczym z dzieckiem. I tak o pół godziny za dużo spędził pracując nad nim. Nie miał pojęcia czy to wszystko będzie miało ręce i nogi ale postanowił wysłać profesorowi owe wypracowanie sowią pocztą i zapomnieć o tym jak właśnie zmarnował godzinę swojego cennego czasu. Gdy już się z tym uporał opuścił w miarę cichy sposób bibliotekę.

zt

Seth był bardzo pilnym uczniem! Nie wierzycie? Nie dziwie się. W każdym razie, w jego pojęciu, bycie pilnym i zorganizowanym polegało na tym, że przyszedł do biblioteki i postanowił napisać to cholerne wypracowanie. Miał jednak totalną pustkę w głowie. Próbował szukać jakichś książek, które mogłyby mu pomóc, ale raczej rzadko bywał w bibliotece, a bibliotekarz/ka, gdzieś się zapodział(a), więc Lyons nie miał nawet szans na to, aby pomóc sobie w jakikolwiek sposób. Westchnął więc, starając się zapanować nad irytacją i chęcią zignorowania wypracowania. Trzęsły mu się nieco dłonie, co jednak nieco mu w tym przeszkadzało. Pieprzona dysfunkcyjność… może jakby zapalił byłoby mu lepiej? Już miał wstawać, kiedy uświadomił sobie, że jedynie próbuje odwlec nieuniknione. Mruknął coś obelżywego pod nosem, co miało określać opiekuna ich domu, po czym zaczął coś pisać, dobrze wiedząc, że bez czyjejś pomocy dostanie okropną ocenę.

Niestety na pisanie wypracowania z Zaklęć musiała się już zdecydować na bibliotekę. Nie było sensu wypożyczać tyle książek, a następnie chodzić po całym zamku, szukając jakiegoś cichego i odpowiedniego miejsca. Usiadła między regałami, nie przejmując się, że przez to jej pismo będzie niechlujne. Inaczej w ogóle nie napisze tego wypracowania. Samo czytanie książek zajęło jej ponad trzy godziny. Nawet wkręciła się! Co prawda nie tak jak w Starożytne Runy... Interesowało ją, czy mogłaby połączyć zaklęcia niewerbalne z rytuałami czarownic z salem. Może klątwa wtedy miałaby jakieś głębsze znaczenie niż jedynie słowa? Chciałaby, aby kiedyś wyszło jej jedno zaklęć, które stosowało się kiedyś. Kompletnie się zamyśliła. Nie mogła o tym pisać w wypracowaniu, więc musiała się skupić na konkretnym zadaniu. Napisała na początku trochę o historii zaklęć niewerbalnych, skąd się wzięła i kto je pierwszy używał. Następnie podała definicję, którą profesor Blythe powiedział na zajęciach. Opisała czym się różnią zwykłe zaklęcia od tych niewerbalnych. Dopiero później przeszła do dokładnego opisania przykładów. W głównej mierze opisywała przysięgę wieczystą, również sięgając do Historii. Nawet opisała, kiedy została ona użyta w Hogwarcie! Podsumowała wszystko w ostatnim akapicie, a następnie zorientowała się, że bibliotekarka gasi świece. Prędko wyskoczyła ze swojej kryjówki, przerażając ją. Pobiegła do sowiarni.
[zt]

Echo w bibliotece pojawiała się ostatnio dosyć często, głównie przez fakt, że czekały ją owutemy. Przesiadywała tu sporo czasu, chyląc się nad książkami z różnych przedmiotów i próbując wkuć jeszcze więcej informacji na blachę. Zawsze uważała, że to zły sposób, ale teraz wzięła ją jakaś dziwna panika, której sama nie rozumiała. I uczyła się, na wszelki wypadek. Na zmianę ze sfinksem, rysowaniem, treningami i całą resztą.
W każdym razie i dziś była w bibliotece. Niosła akurat kilka opasłych tomiszczy, próbując znaleźć sobie jakieś wolne miejsce, bo ktoś znów ją podsiadł. I trafiła na swojego braciszka! Położyła więc książki obok i zajrzała przez ramię na jego wypociny. Przeczytała kawałek i pokręciła głową, krzywiąc się lekko.
- To nie tak - powiedziała, a potem pomogła mu, jak prawdziwa super siostra! Pokazała kilka błędów, poprawiła kilka zdań i tym sposobem wypracowanko stało się lepsze. Taadaaaa.

/zt dla Echo i Setha.

Lysandra uważała ciszę biblioteki za jedną z niewielu świętości. Nawet jak na Krukonę nieco przesadzała z nauką. Mogłaby zamieszkać w bibliotece. Tu przynajmniej miałaby swoje miejsce na ziemi. A tak? Raz u ojca, raz u matki, a raz w Hogwarcie.
- Po prostu już tacy jesteśmy - odpowiedziała Lysandra spoglądając na Puchonkę. - Nauka każdemu przychodzi inaczej.
Nie dodała, że Krukoni są po prostu najinteligentniejsi z wszystkich domów. Nie oznaczało to, że inni uczniowie byli tępi. Zdaniem Shepard, Krukoni nieco inaczej podchodzili do nauki. Dla większości było to coś naturalnego, co przychodziło im łatwo. Dla innych pasja, jak w przypadku Lysy.
- Żadne triki. Nauka wymaga czasu, skupienia i uwagi. Jednym przychodzi łatwiej, a innym nieco trudniej. Cała filozofia.
Shepard miała to do siebie, że nie szło jej za bardzo w relacjach z innymi. Wydawała się arogancka, albo zbyt pewna siebie. Z tego powodu albo się ją lubiło, albo nienawidziło. Kompromisu pomiędzy tym nie było.
Krukonka nie bardzo wiedziała, co ma myśleć o Puchonce. Ten dom zawsze był dla niej w pewnym sensie zagadką. Ale nie pogardzała nim. Po prostu wiedziała, że tam się nie odnajdzie. Była za dużą indywidualistką, by należeć do Huffelpuffu.

Dla Lilith biblioteka była dobrze znanym miejscem, choć do tej w Hogwarcie wciąż nie do końca się przyzwyczaiła. Nie oznaczało to, że bywała tutaj rzadko od czasu, kiedy przybyła do tej szkoły - w zasadzie, było wręcz przeciwnie; niemniej, w porównaniu do tego, do czego była przyzwyczajona, ta wydawała jej się nieco za mała. Póki były książki, nie miała jednak zamiaru narzekać! Tym razem przywiało ją tu jednak coś innego - tak, właśnie wypracowanie, które w końcu powinno zostać napisane. Miała optymizm, miała ambicje, więc nie było źle. W końcu były to zaklęcia, prawda? Z drugiej strony, po poprzedniej lekcji, wolałaby nieco odetchnąć i zaczekać, aż z jej życia zejdzie ten pechowy cień. No nic to. Wzięła parę książek, wybierając je dłużej, niż inni - chyba dobre pół godziny - aż nie usiadła i nie zaczęła pisać, ostatecznie tylko spoglądając do ich wnętrza kątem oka. Nie miała wielkich problemów z tego typu teorią, choć nie była na tyle oczytana w temacie niewerbalnych, że zdecydowanie wolała sobie pomagać. Więc pisała, pisała i pisała... szybko, własnymi słowami, choć niektóre zdania - czego, miała nadzieję, nie zauważy profesor - ściągnęła żywcem z książek. To było ciekawe. Zaklęcia były ciekawe. Im bliżej była końca, tym bardziej kusiły ją książki, by jednak się w nich zatopić... I pewnie dlatego, gdy wypracowanie leżało skończone obok niej, ona przewracała strony, zdając się nie zauważać świata obok niej. Noc. Zbliżała się noc, więc musiała już się zbierać, o czym przypomniała jej ciemność za oknami. No i fakt, że ludzie jakoś... wyparowali. Będzie musiała jeszcze tu przyjść. Odłożyła książki, wzięła wypracowanie i raz-dwa wyszła z biblioteki, zaintrygowana tym, co nowego udało jej się wyczytać.

/zt

A więc to prawda. Żadnych sposobów, żadnych trików, żadnego niczego innego. Jak widać inni mieli to COŚ, czego nie miała ona. Nieważne, czy chodziło o sprawniejsze szare komórki. Najwidoczniej Meadow nie umiała się skupić i była zbyt leniwa by poświęcić nauce chociaż odrobinę czasu. Blondynka zdecydowanie wolała imprezy i typowo dziecięce zabawy, aniżeli ślęczenie nad książkami. Tym samym efekty były żałośliwe. Nawet dla samej Meadow, która nie potrafiła ustać przy swoich ambicjach na poprawę ocen. Cóż, nieźle sobie zmarnowała szansę na porządne wykształcenie.
- A myślisz... że umiałabyś komuś pomóc z nauką? No, nawet nazwijmy to korkami. - O, to jest to! Nawet jeśli było już za późno na nadrobienie całej edukacji, Meadow byłaby dumna z samej siebie gdyby wyszła ze szkoły mając trochę więcej w głowie. No bo nie była przecież kompletnie ułomna, nie miała nawet z niczego zagrożenia. Najważniejsze rzeczy same zostawały jej w głowie, ale na krótki czas. Dlatego też zostawiała naukę na sam koniec.
Windstow była w każdym razie typem ucznia, któremu trzeba poświęcać indywidualny czas, by załapała. W niczym to jej nie pomagało, a wręcz przeszkadzało. No i Mea zawsze dzielnie broniła się przed jakimikolwiek pomocami naukowymi, tak jakby miało to urazić jej dumę. Chociaż osobą z wygórowanym ego nie była, nawet w jednym procencie!