/Nie mogłem się powstrzymać ;) On przecież tak idealnie pasuje do Ikuto charakteru! Nyuu dostanę kocimiętkę?/

W tej chwili ów niebo było raczej pozbawione gwiazd. Kilka niewielkich, błyszczących promyczków pojawiło się gdzieś daleko, ale ani na chwilę nie było tego blasku co niegdyś. Jakby księżyc został ukradziony wraz z gwiazdami jedną, wielką siatką. Jednak w ów sieci były dziurki, dzięki którym został jeszcze jakiś blask. Ktoś odda mu w końcu utraconą część samego siebie? Dla szczęśliwego znalazcy bardzo, bardzo kosztowna i wartościowa nagroda.
Ikuto siedział na podłodze i nikle się do niej uśmiechnął. Kłopoty, to jej specjalność prawda? Ktoś się powinien nią zaopiekować, przypilnować ją.
- Wybaczę ci, ale to ostatni raz. Następnym razem może postarasz mi się to jakoś wynagrodzić mil... Angelique? - Bardziej oznajmił jej, niż spytał, ale mimo wszystko. Spojrzał na swoje nóżki. Szczerze, to trochę mu cierpły i nie miał zielonego pojęcia dlaczego. Czuł, jakby chodziły po nich mrówki. Podparł się, by wrócić na krzesło i zerknąć jeszcze raz na sennik. Po co on to w ogóle wziął?

/Jeju, jeju, jeju, jeju, jeju, jeju!*.*/

Jego oczy nie były normalne. Dostrzegła to od razu. Były pozbawione szczęścia… ale nawet jeżeli nie miały tego szczęścia, to były cudowne… niesamowite.
Chciała zwróć księżyc temu niebu. Chciała przywrócić mu dawny blask. Sprawić, że całe to niebo znów będzie najpiękniejsze ze wszystkich. Że będzie pochłaniać jej duszę jak czarna dziura zamykając ją w klatce. Czuła się uwięziona przez jego oczy… jednak na razie potrafiła rozerwać łańcuchy i uciec. Kiedy przywróci im blask, będzie bezsilna… wiedziała to.
Słysząc jego słowa spuściła wzrok zakłopotana i przytaknęła nieśmiało. Wlepiła swoje spojrzenie w książkę, którą oglądała zanim się obudził.
- Zresztą… co tutaj robiłeś? – spytała niepewnie kładąc ręce na futerale. Może jednak nie miał zamiaru przyjść… Chciał się ukryć… a może ona zbytnio się narzuca?

Jak mogła to dostrzec od razu, kiedy to w ogóle się nie znali? Gdyby to powiedziała na głos Ikuto pewnie zwątpił by w prawdziwość tej dziewczyny. Ogólnie ostatnio mało spraw i rzeczy w otoczeniu zdawało się dla niego być autentyczne. Wszystko w pewien sposób oddaliło się od niego, a jej wygląd sprawiał, że była osobą, którą najbardziej chciał unikać... I jednocześnie pragnął być przy niej przez cały możliwy czas. Przed, na, po lekcjach. W nocy wkraść się do dormitorium. Oh Ikuto przestań. To nie jest Lilly, tak? Nawet nie wiesz, czy z charakteru jest chociażby podobna.
- Wiesz ja... Szczerze to pamiętam, że wszedłem tutaj, wziąłem sennik i zasnąłem nad nim. Ale to troszkę dziwne... Nigdy nie spałem nad książką i nie ominąłbym z tego powodu lekcji – Skomentował zastanawiając się nad tym jeszcze chwilę. Potem spojrzał w jej oczy i... Całkiem się rozproszył. Ponieważ w końcu do niego doszło jak blisko byli chwilę temu i jak mało brakowało do momentu, w którym by ją pocałował. Bliźniaczkę Lillyanne – nic dziwnego, że miał ochotę to zrobić, prawda? To nie jest objaw jakiś głębszych problemów psychicznych, no nie? Uh, chyba będzie musiał porozmawiać z Corin i... Właśnie. Ciekawe, czy przyjaciółka widziała już Angie.

Gdzieś między wysokimi regałami pokrytymi kurzem, można było zobaczyć perlisty czerep panienki Fealivrin. Siedziała zaczytana w jedną ze swych ukochanych lektur. Interesuje was pewnie cóż to za książka? Otóż Pamiętnika Eliksiromanki.. Nie wiem czemu akurat ta. Ariena uwielbiała wiele powieści i innych pierdół, ale tą miała chyba wyrytą na pamięć. Wiele razy siedziała tu i czytała po raz setny swoje ulubione rozdziały. Teraz znowu to robiła, wpatrywała się w te literki, bez chwili wytchnienia. Nie była jednak tu sama. Gdzieś za regałami siedziała też jakaś Gryfonka. Gdy wchodziła minęła również jakiegoś Krukona i Puchonkę. Mimo, że dziewczyny były z jednego domu, to znała ją tylko z widzenia. Nie miały okazji zamienić chyba ze sobą ani jednego słowa. Nie wiem, nie pamiętam. Ale co tam oni.. Największe wrażenie wywarł na niej widok Fabiano. Widziała jak rozmawiał z Mormiją przy jej biurku. Cholera, jakbyście widzieli jej reakcję. Ubaw po pachy. Gdy go tylko zobaczyła, momentalnie się wyprostowała, wypięła pierś do przodku i wciągnęła powietrze. A potem ominęła go szerokim łukiem i wylądowała tu, między regałami. Tchórz! Taaa, a potem będzie psioczyć jaki to on piękny i w ogóle wspaniały, cudowny i że nie ma u niego najmniejszych szans. Czcze gadanie. Jeszcze nigdy nie odważyła się do niego zagadać. Jeśli rozmawiali, to przy znajomych i to nawet nie. Po co więc tak wzdychać, jak nie ma się odwagi, aby coś z tym zrobić? Sama nie wiem co Aria od niego chciała, skoro przecież był Olavi. Chociaż nie, w sumie nie był. W każdym bądź razie wiadomo, że Ariena zruchałaby tego Włocha bez żadnych oporów. Ah, te nastolatki. Nic tylko w kółko seks, chlanie, całowanie..

Włóczyła się bez celu po korytarzach podśpiewując sobie cicho różne piosenki tych zespołów wykonujących cięższą, rockową muzykę. Ubrana w skórzane spodnie, glany i koszulkę Fatalnych Jędz w końcu dotarła do Biblioteki. Sama nie wiedziała na jaką cholerę tu przyszła. W bibliotece przecież było tak nudno. Wieczna cisza, zakurzone książki, karcące spojrzenia bibliotekarki, gdy jest o odrobinę na głośno. Westchnęła i wślizgnęła się do środka, mijając się z Krukonem, którego znała tylko z widzenia, ale nawet nie pamiętała teraz jego imienia i z Puchonką, którą chyba widziała po raz pierwszy w życiu na oczy. Pochodziła sobie między regałami, aż.. zobaczyła siedzącą Arię. Puchonka jej na razie nie ujrzała, bo siedziała do niej tyłem. Wyszczerzyła się w szerokim uśmiechu, po czym podeszła cichuteńko na paluszkach (a w glanach to jednak trudno na paluszkach zapieprzać) po czym lekko uszczypnęła ją dłońmi w dwa boki.
- Cześć, sis! - powiedziała, nawet nie bacząc na wysoki ton głosu. Usiadłszy obok dziewczyny, na przywitanie obdarowała ją całusem w policzek, jak to zawsze robiła.

Mnie również ciekawi reakcja Cornelii, na Ange. Nie wiem czego mogłabym się po tej dziewczynie spodziewać, no ale cóż.
Angelique spoglądała na Krukona z uwagą. Jej małe rączki złapały futerał, w którym ukrywał się jej ukochany instrument i ściągnęła go ze stolika chowając u podnóża stołu. Właśnie… lekcje… zapomniała o nich całkowicie… Gdyby nie to, że chłopak tu przysnął, to na pewno, by nie przyszedł. Oszukiwała się cały czas, chociaż wiedziała, że tak będzie. Westchnęła pod nosem dodając.
- Nie martw się tym. Zapewne niedługo wszystko się wyjaśni, musisz jedynie wystarczająco dobrze pomyśleć… A skoro tutaj zasnąłeś, to musisz być masakrycznie zmęczony, może powinieneś wrócić do dormitorium i się przespać.
Jej głos nie wyrażał żadnych uczuć, a smutek został schowany pod delikatnym słabym uśmieszkiem. Nie chodziło teraz o nią… chodziło o niego. Nie może być przecież, aż tak samolubna, zmuszając go, by wysłuchiwał jej fałszów… Zresztą… może to zbyt przypomni mu o tej dziewczynie… zbyt będzie mu przypominać Lilly i zrani go tak samo jak Kaoru, sprawi, że ona znowu będzie czuła się źle… że on będzie czuł się okropnie… Nie pomyślała o tym.

Czytała, czytała, czytała, czytała. Bla, bla, bla, bla.. Ileż można? Weź wstań i idź coś zrobić w końcu Aria, a nie siedź na tej dupie jak jakiś skończony kujon. Ja wiem, że ta książka jest iście fascynująca. Sama ją czytałam człowieku, ale nie tyle razy. Pewnie jakby mnie teraz słyszała, mruknęłaby tylko jakieś "odwal się" i wróciłaby do lektury. Taki już był ten uparciuch, nic jej nie można było powiedzieć. Miała swój świat, swoje kredki, swój tornister i inne duperele. Eh, cholerna indywidualistka, która momentami miała jakieś społeczne odruchy. Czasami zachciało jej się koegzystować z innymi, nie tylko na zasadzie wdychania wspólnie powietrza. Ale wróćmy do rzeczy..
- Cholera jasna! - warknęła dziewczyna, gdy została uszczypana, połaskotana, czy coś tam jeszcze. Odwróciła się automatycznie za siebie, aby zabić wzrokiem tego zuchwałego kogoś.
- Mill! Debilu.. - mruknęła niezadowolona Fealivrinówna, ale zaraz uśmiechnęła się do koleżanki. Przyjaciółki. Właściwie to siostry. Tak! Tak można było powiedzieć o młodej Hammett.
- Cholero jedna, czy Ty musisz mnie tak straszyć? Ile razy Ci mówiła, że tego nienawidzę! - wydukała, marszcząc przy tym nieznacznie nos. Tak na pokaz. Przecież nie była zła. Nie na Camille. Na nią nie potrafiła.

Wyszczerzyła równiutkie ząbki w szerokim uśmiechu. Ta, potrafiła często zarażać swoim optymizmem nawet ponuraków.
- Wybacz, ale oskarżenia kieruj do mojej sklerozy - odpowiedziała, powstrzymując się od wybuchu śmiechu, chociaż ledwo się powstrzymywała. Nie, nic nie brała. Nic nie ćpała. No, może tylko zapach atramentu, kiedy pisała dwie godziny wcześniej na eliksiry. Ale czy zapach atramentu mógłby zadziałać jej tak na psychę? Niee.. to chyba nie możliwe.
Jej wzrok zatrzymał się na książce, którą Aria trzymała w dłoniach. Pamiętnik Eliksiromanki. Również jej ulubiona lektura, zawsze gdy ją czytała, za każdym razem z nerwów obgryzała coś, co aktualnie miała pod ręką.. albo chociażby własne palce.
- Idziemy gdzieś? Aria, błagam, poróbmy coś.. bo ja tu zaraz zapuszczę korzonki i nie wiem jak tak dalej pójdzie.. - zrobiła słodkie oczy Hipogryfa, intensywnie wpatrując się w blondynkę, jakby czekając na jej decyzję..

Wariatka! Tak, tak tym razem mówię o Camille, a nie o Arienie. Dziwne nie? Zawsze słowa takie jak szajbuska, wariatka, dziwaczka pisałam w odniesieniu o młodą panienkę Fealivrin. Teraz jednak było inaczej, to Hammett'ówna była wariatką. Nie, nie chora psychicznie. Już nie dodawajcie tu swoich trzech groszy, ładnie proszę. Ona była tylko troszkę nienormalna, ale tak pozytywnie, tak słodko, że aż do przesady. Ale chyba nic w tym złego, nie? No oczywiście, że nie. Ariena wreszcie znalazła kogoś podobnego do siebie. Chociaż w nieznacznym stopniu. Albo jednak w znacznym? Nie wiem, zobaczymy. Aria nie wiele mi mówi o swoich znajomych. O tej pannicy też nie zbyt dużo powiedziała. Coś tam mruknęła i to by było na tyle. Widać jednak było, że ją lubi. Gdyby inna osoba tak się zachowała, pewnie zdzieliłaby ją przez łeb, albo coś podobnego.
- Ehe, Twojej sklerozy.. - powtórzyła z wyraźnie zaakcentowaną ironią w głosie. Ta to zawsze potrafiła wywrócić kota ogonem. Umywać rączki od swoich złych postępków i od wszystkiego co była w stanie przeskrobać. A uwierzcie mi, że było tego od groma. No cóż, Aria też to potrafiła. Haha! Obydwie były w tym mistrzyniami.
- Gdzie chcesz iść łajzo? - szepnęła Ariena, akcentując swój szept, tak aby panna Hammett również się do niego zastosowała i zamknęła książkę. Boże, jak ona czasami darła gębę. Weź tak nie wrzeszcz Ty szajbusko! Czasami dobrze, że nikt nie słyszy co mam do powiedzenia. W przeciwnym razie, to ja zostałabym zdzielona przez łeb. I to mocno, o tak!

Przy Arii czuła się tak swobodnie. Nie musiała udawać, nie musiała kryć swoich emocji, nie musiała udawać gbura by komuś się w ten sposób przypodobać, nie musiała praktycznie chyba nic. Aria była dla niej stworzeniem wymarzonym do wspólnego szaleństwa, do uwolnienia swojej nadmiernej energii. Zastanawiała się, skąd ona się u niej wzięła, skoro na co dzień Krukonka jest naprawdę leniwa. Zastanawiała się często też, dlaczego Tiara wybrała dla niej ten dom. Dobra, może posiadała jakąś tam wiedzę, ale Niebiescy zawsze byli zdyscyplinowali, i w ogóle ułożeni. Ona raczej nie była ułożona, była tak roztrzepana, co już zdążyli zauważyć wszyscy na drugim roku nauki. Ale jakoś to przełknęli i zaakceptowali. Cóż, innej drogi raczej by nie mogli wybrać, skoro nie chcieli wojny.
Otrząsnęła się z chwilowego otępienia, po czym znowu spojrzała na Puchonkę. Naprawdę, cieszyła się, że kiedyś tam (Bosh, kopę lat!) poznały się przypadkiem na koncercie Fatalnych Jędz. Taaa... potem zaczęły gadać i wyszło, że obydwie są z Hogwartu. I potem się okazało, że mają mnóstwo wspólnych zainteresowań, poglądów. Z czasem Camille po prostu uzależniła się od uroczej panienki Fealivrin. Tak właśnie wyglądało.
- Hm... obojętnie, byle by tu nie siedzieć - uśmiechnęła się szeroko po czym wstała i pociągnęła dziewczynę za rękę. Kiedy się podnosiła, straciła kontrolę nad swoim ciałem i wpadła na regał, który stał za nią, co sprawiło, że parę książek zleciało z głuchym łoskotem na podłogę. Powiodła za nimi wzrokiem, mówiąc :
- Baaam!

Kto by przypuszczał, że Aria pozna kogoś takiego właśnie na koncercie. Kogoś z Hogwartu i w dodatku Krukona. Czy tam Krukonkę, no mniejsza o szczegóły. Dziewczyny wspólnie zaczęły odstawiać jakieś pogo, a mają naprawdę czym trzepać, więc szło im wręcz wybornie. Potem tak jakoś ich rozmowa zaczęła się kleić, zauważyły, że łączy ich bardzo wiele i wymieniły się numerami. W końcu ani jedna, ani druga nie zebrała się do tego, aby zadzwonić, czy chociaż wysłać wiadomość. Jednak po skończonych wakacjach nadszedł czas, aby wrócić do szkoły. Aria, drugą klasę czas zacząć. Prze pierwszy rok Arieny dziewczyny nie miały okazji na siebie wpaść, ani nic z tych rzeczy. Nie widywały się, albo po prostu nie zwracały na siebie uwagi. Jednak wtedy już pierwszego dnia na siebie wpadły. Jedna była bardziej zaskoczona od drugiej. Jak cholernie ucieszyły się na swój widok. Wiadomość, że należą do różnych domów w ogóle ich nie ruszyła. Zaczęły się ze sobą częściej widywać, a teraz są bardzo dobrymi przyjaciółkami. Traktują się wręcz jak siostry. Ufają sobie i nie mają przed sobą tajemnic. Absolutnie żadnych.
- Dobra, to pójdziemy do.. - przerwała Puchonka, bo nadpobudliwa Camille zrywają się z podłogi, wpadła na regał z książkami. Jezusie drogi. Nie wiem czy ADHD tej dziewczyny było stwierdzone, ale na pewno je miała. Dodatkowy chyba jakieś zaburzenia koordynacji. Ja nie wiem, ale niezdara.
- Mill, idiotko.. - mruknęła Ariena śmiejąc się przy tym do rozpuku. Dźgnęła dziewczynę w bok i zaczęła zbierać książki chichrając się przy tym jak porąbana. Coś czuje, że na kilku książka się tu nie skończy. Weźcie już stąd wyjdźcie, bo zaraz Mormija wam złoi skórę i tak się skończy ta wasza dziecinada. Ariena, do Ciebie mówię!

Również zaczęła zbierać książki, które posypały się na podłogę. Eh, ona zdążyła się już do tego przyzwyczaić iż była straszną łamagą. Nic w tym nowego, bo przecież potrafiła zahaczyć się o własne nogi na prostej drodze i wywalić się, rozwalając przy tym sobie nos. Pielęgniarka też już się przyzwyczaiła, że Hammettowa była stałą bywalczynią Skrzydła Szpitalnego. Cóż, życie nie jest usłane różami.
Tak, ale to co się działo na tamtym pamiętnym koncercie Fatalnych Jędz było nie do opisania. Co z tego, że z nieba padała struga deszczu? Ta moc, która płynęła od szalejących ludzi pod sceną rozprzestrzeniała się chyba na całą Anglię. Laski krzyczały imiona muzyków, nawet stringi i staniki leciały na scenę. Facetom popierdzielającym na scenie dodawało to istnej energii, przez co owy występ stawał się jeszcze bardziej hardcorowy. To wydarzenie nawet w Proroku było opisane i doklejone było ruchome zdjęcie pokazujące ludzi tańczące hardcorowe pogo. W kadrze były widoczne nawet Aria z Camm, co bardzo zdziwiło tą drugą. A w szkole.. tak, jakoś tak trudno było im się spotkać czy wpaść na siebie - w końcu Hogwart do małych budowli przecież nie należy. Camille przyznała później, że parę razy widziała Arię z daleka, ale nie miała stu procentowej pewności, że to właśnie owa dziewczyna, którą poznała na koncercie. A potem jakoś się rozwinęło. ADHD? Niee, to po prostu nadmiar energii. Hammett kiedyś stwierdziła, że po co być nudnym szarakiem, jak przecież można szaleć? Życie to istne szaleństwo. W końcu ostatnią książkę położyła na regał i odetchnęła.
- Dobra. Ja już niczego nie tykam. - zaśmiała się blondynka, podnosząc ręce jakby w swojej obronie. Potem pociągnęła Puchonkę znów za rękę by po chwili znaleźć się przed drzwiami biblioteki.
- W sumie, jest ładna pogoda. - wzrok dziewczyny powędrował na okno. Niebo było czysto błękitne - To może się przejdziemy, co? - zaproponowała, uśmiechając się.

W sumie, to przestał myśleć nad tym, jaką to metodę zbrodni opracowano, by zmylić jego zmysły i doprowadzić do stanu ogłupienia i niepewności. Dlaczego? Ponieważ Angie skutecznie go rozpraszała zabierając jakąkolwiek możliwość logicznego myślenia. Jej wygląd, jej zachowanie, mimika, mowa. Wszystko wydawało mu się być tak bardzo podobne, a jednocześnie niesamowicie różne. I gdy teraz tak sobie myślał, to w gruncie rzeczy łączyło ich sporo, ale równie wiele dzieliło. Woń ciała, sposób w jaki na niego patrzyła, uśmiech tak nieśmiały, a jednocześnie intrygujący. Postawa... To wszystko nadawało jej takiej unikalności. I może dlatego właśnie Ikuto był zdolny przy niej zachowywać się w miarę normalnie i nie rozpaczać. Musiał się w końcu pozbierać do kupy. Na pewno to zrobi w końcu.
- Nie no i tak nie zasnę. Zostaniemy tutaj ku niezadowoleniu pani Mormiji, czy idziemy do ogrodu? - Spytał cicho. Pamiętał, że dziewczyna koniecznie chciała mu coś zagrać i nie zamierzał tego przegapić nawet, jeśli słaniał się na nogach. Wcale nie musiała tego wiedzieć, a chciał jej sprawić przyjemność. Przeczesał palcami włosy i spojrzał na futerał. Hm czyżby... flet poprzeczny, obój, lub coś właśnie w tym typie? Ciekawe. Sam zawsze interesował się tylko skrzypcami, ale dźwięki wydawane przez niektóre inne instrumenty bardzo mu się podobały, choć nie szarpały tak jego emocji jak na przemian mocna i spokojna melodia na skrzypce.

Dziewczyna spojrzała na chłopaka z delikatnym uśmiechem i pokręciła głową.
- Baka – powiedziała delikatnie naburmuszona. Wstała i wzięła futerał z ziemi kładąc go na ziemi –wiem, że miałam Ci zagrać, ale tego nie zrobię! Nie mogę pozwolić byś mi zasnął w połowie utworu, thi – powiedziała widocznie obrażona na niego. Obraził jej dumę – jeżeli wypoczniesz, to wtedy ci zagram, ok? – spytała, a po chwili dodała – chociaż nie oczekuje twojej zgody… ty masz to zrobić!!


-Tylko o to proszę... o nic więcej, byś wysłuchał tej melodii... i poczuł to... co i ja czuję - ostatnie słowa nieświadomie wypowiedziała na głos. Splotła ręce i zamknęła oczy przykładając dłonie do klatki piersiowej.

Chłopak obserwował ją zaskoczony. Nie był w sumie aż tak zmęczony, żeby zasnąć po raz kolejny. Ale jeśli tak bardzo zależało jej na tym, by wysłuchał utwór będąc w pełni świadomy, w pełni przygotowany na jego piękno, to dobrze. Jednakże... Uśmiechnął się delikatnie i wystawił ku niej dłoń. Podniósł się w końcu na nogi i nagle... Wziął filigranową i lekką jak piórko dziewczynę pod pachę – może troszkę niewygodnie się ją trzymało, ale dał radę bez większych problemów po czym w drugą rękę wziął futerał i wolnym krokiem skierował się w stronę wyjścia.
- W sumie nie wiem, czy zdążymy. Niedługo wyjeżdżam ze szkoły – Zaczął takim swobodnym tonem, jakby to nie było nic takiego. No, ale mniejsza. Nie męczy jej o nic.
- Ale skoro tak, to w takim wypadku idziesz spać ze mną – Nie pytał, po prostu jej to oznajmił. Jak wspomniałam wcześniej Ikuto bardzo często ma koszmary. Może dlatego żywił delikatną nadzieją, że nie zostanie sam. A poza tym ogólnie miło będzie z nią spędzić jeszcze parę chwil. Pójdą gdzieś na kanapę i on będzie leżał i ją pilnował – Tak jak Neko gapiący się na nią w tej chwili – żeby nikt inny nie ważył się jej tknąć. Będzie musiał koniecznie dbać o nią. Nie pozwoli, by kiedykolwiek stała się jej krzywda. Taka będzie jego misja od dzisiaj. I może się nawet zaprzyjaźnią?

Matko kochana, jak ona ją wlekła. Ciągnęła ją za sobą, jak jakiś worek ziemniaków. A Aria tak szła za nią jak głupia kózka. Chociaż wcale nie taka głupia, bo gdy przechodziły obok Mormiji i Fabiana, Ariena wyprostowała się i wypięła pierś do przodu, tak jak za pierwszym razem. Potem kiwnęła delikatnie głową bibliotekarce i posłała delikatny uśmiech chłopakowi. Pewnie nawet nie zauważalny, ale sam fakt to już niemal mistrzostwo świata. Paraliż, tak właśnie. Paraliż to odpowiednie słowo jakie można użyć opisując zachowanie Fealivrinówny, gdy ten boski Włoch był w pobliżu. Paraliżowało jej każdą cząstkę ciała, zaciskało gardło i odbierało zdrowy rozsądek. Śmieszna była ta nasza Ariena, naprawdę. Przy jednych miła, przy innych wredna, przy kolejnych nieśmiała, a przy następnych odważna i rozgadana. Od czego to zależało? Sądzę, że od drugiej osoby. Tyle razy powtarzałam przecież, że Aria ma w sobie mnóstwo sprzecznych cech. Jednak drugą wyklucza, ale i sprawia, że bez siebie nie miałyby racji bytu. A to jak się zachowuje i którą osobowość przybierze w danym momencie, zależy tylko od drugiej osoby. Jestem tego święcie przekonana.
- Fakt.. - powiedziała podążając wzrokiem za okno. Niebo było przejrzyste, niemalże bez żadnej najmniejszej chmurki.
- Dobra, to chodźmy w takim razie na punkt widokowy - szepnęła Ariena i z całej siły klepnęła Camille w udo, po czym puściła się biegiem przed siebie.
- Kto ostatni ten górski troll! - krzyknęła wyprzedzając Krukonkę o parędziesiąt cali i do sił w nogach, gnała przed siebie.

Dziewczyna spoglądała na chłopaka z delikatnym uśmiechem. Nagle poczuła jak unosi się w powietrzu. Chłopak podniósł ją i umieścił pod ramieniem. Niósł ją jak worek ziemniaków!
- No ej! – powiedziała prawie natychmiast. Jednak jego słowa, które nastąpiły po jej nie były już takie wesołe. Spoglądała na jego twarz zszokowana.
Wyjeżdżasz? A… a… ale jak to… przecież… ja… ja… chciałam… nie możesz…
Nie zareagowała na kolejne słowa, po prostu pozwoliła mu się nieść… gdziekolwiek to będzie… cokolwiek zrobi… straciła humor…

z\t

Ta cała pogoda coraz bardziej działała mu na nerwy. Nie przeszkadzało mu, że wokół zamku była tylko woda i błoto. Ani to, że w wieży Gryffindoru kapała coraz częściej woda. Najgorsze było to, że zalane były pomosty przy jeziorze i nie mógł iść wędkować. A co miał robić? Nie mógł wychodzić do Hogsmeade, a uczyć się nie miał zamiaru. Nudziło mu się okrutnie, aż w końcu przypomniał sobie, że przecież musi odrobić szlaban. Za tą jedną czyrakobulwę. Do końca roku! W bibliotece! Za co? ZA CO?!
Przyszedł więc biedny do biblioteki, prawie jak na szafot i zaczął chodzić po bibliotece w poszukiwaniu pani Cajger. Szybko się chłopak zgubił gdzieś pomiędzy działami.

A to Mormija znalazła Kevina, co nie było trudne, bo zostawiał za sobą mokre i błotniste ślady. Bibliotekarka od razu powitała chłopaka wielkim kazaniem i krzykiem oburzenia, jak on tak śmie przychodzić do biblioteki.
- W tej chwili, drogi panie, proszę stąd wyjść, bo inaczej pogadamy! - rzuciła - albo przynajmniej proszę się wysuszyć jakimś zaklęciem! Co za bezczelność tak bałaganić!
Chyba ostatnio Mormija zrobiła się bardziej zrzędliwa, nawet chodzi w mniej kolorowych ubraniach i nie wydaje się być wiecznie bujającą w obłokach kobietą za biurkiem w bibliotece. Strażnik moralności, rzucająca szlabanami na lewo i prawo, krzycząca i wiecznie niezadowolona.
Ach, chyba naprawdę przydadzą jej się wakacje!

- Ale psze pani, to nie moja wina, że ciągle pada i że jest tak mokro i się robią w zamku kałuże - odparł gwałtownie.
No przecież to nie jego wina, a niestety, też nie zwracał uwagi do końca na to, jak chodził. Poza tym ciężko było unikać miejsc, gdzie posadzka była brudna, bo tych było zbyt wiele!
Kevin już chciał iść, ale pamiętał, że i tak musiałby tu przyjść, więc pomyślał chwilę, jak by tu miał się osuszyć. A potem uderzył się ręką w czoło na swoją bezmyślność i wyciągnął z kieszeni spodni różdżkę i rzucił na swoje buty zaklęcie Silverto. zadziałało na tyle, że nie powinien był już chyba zostawiać tych brzydkich śladów. Fleetwood czasem myślał jeszcze jak totalny mugol.
- Psze pani, bo ja tu przyszedłem na szlaban. Pan... Dalgaard mi kazał.
No nazwisko tego nauczyciela było dla Kevina tak obce i trudne, że musiał pomyśleć chwilę, zanim je sobie przypomniał.

Już chciała coś mu odpowiedzieć na temat tego całego, cholernego deszczu, gdy usłyszała nazwisko Bonawentury.
A więc to tak, co? Gramy moimi zasadami gry?
Przyjrzała się uczniowi, dosyć podejrzliwie. założyła ręce na piersi, ciągle nie dorywając wzroku od młodego chłopaka, który przypominał jej paru takich, których znała zz własnych lat szkolnych...
- A za co ten szlaban, drogi panie, jeśli można spytać? - mruknęła już przyjaźniej Mormija, usiłując w swej ślicznej główce odwrócić tę całą sytuację, by nie wyszło, ze Bonawentura zrzucił na nią jakiś wkurzający obowiązek np. pilnowania tego oto gryfona.

Trochę czuł się nieswojo, widząc, jak patrzyła na niego pani z biblioteki. Zaczął przestępować z nogi na nogę, bo czuł, że zaczyna go rozpierać energia i jeszcze chwila, a zacznie biegać po pomieszczeniu jak oszalały, jak mu nie da się jakiegoś zajęcia.
- Psze pani, bo widzi pani... Nazywam się Kevin Fleetwood, mówię pani, żeby pani nie musiała pytać, a mam ten szlaban, bo wszedłem bez pytania do cieplarni i zniszczyłem czyrakobulwę. Ale tylko jedną i ja nie chciałem, chciałem tylko wziąć tę ropę, bo mi była potrzebna.
Dostał chłopak słowotoku, jakoś musiał energię spożytkować. Teraz wyszła z tego paplanina.

Słuchała jego słów w skupieniu, a gdy tylko chłopak wspomniał za co dostał owy szlaban na jej ustach zagościł uśmiech.
- Oooch, czyli pan Dalgaard dał ci ten szlaban tylko dlatego? Biedactwo! - zwołała udając wielką troskę.
Cudownie, cudownie Bonawentura, zasłużyłeś na to, a temu chłopakowi należy się nagroda a nie kara za to co zrobił, o.
Znaczy, to łamanie regulaminu, ale w tym przypadku można przymknąć oko!
- Chodź no tu! - powiedziała i podstawiła krzesło, by Kevin mógł sobie usiąść. - Na pewno zmarzłeś! Oj, i na pewno masz zły humor, poczekaj no tu!
Zniknęła gdzie miedzy półkami, pewnie na zapleczu. Nie było jej kilka minut, le było słychać jej nucący głos, który odbijał się od ścian. Po kilku minutach kobieta wróciła z kubkiem ciepłej herbaty i czekoladową muffinką.
Wręczyła podwieczorek Kevinowi.
- Powiedz mi... bardzo narozrabiałeś w cieplarni? Na pewno miałeś powód, powiedz mi, czemu się tam wkradłeś?

- No, żeby pani wiedziała. I to do końca roku! I mam zakaz wychodzenia do Hogsmeade. To chyba trochę zbyt wiele, przecież nie zniszczyłem wszystkich roślin w cieplarni, tylko jedną.
Kevin podzielił się swoją sugestią. Nie był idiotą, jak Dalgaard sugerował, był tylko normalnym [?] chłopakiem, nastolatkiem, który często robił, zanim pomyślał, jednak to emocje, hormony, no większość tak ma.
Kevin usiadł sobie na krzesełku i wystukiwał nogami rytm, a przynajmniej tak myślał, bo on wyczucia rytmu nie miał za grosz, niestety. Ale się starał, doceńmy to.
- Dziękuję, psze pani.
Podziękował grzecznie, biorąc do jednej ręki kubek, a do drugiej muffinkę, którą zaraz pochłonął szybko. Był głodny, a muffinka była dobra! W sumie to Kevin nie spodziewał się takiej reakcji ze strony bibliotekarki, ale pomyślał, że może nie diabeł taki straszny i czasem przyjdzie do biblioteki, choćby po to, żeby przywitać się z tak miłą osobą. Bo z wypożyczaniem książek to będzie gorzej, dużo gorzej.
- No mówiłem, że musiałem, ale nie chcę o tym mówić - powiedział ciszej.
To było dla niego zbyt wstydliwe.

- Oj, biedactwo! - zacmokała. - Chcesz jeszcze jedną babeczkę?
Nie czekając na odpowiedź skoczyła po następne ciastko. Tym razem waniliowe.
- Sama piekłam! - pochwaliła się i przycupnęła na krzesełku obok.
Zrobiła smutną minkę, gdy zobaczyła jak chłopak się przejmuje swoim problemem. Oczywiście kobieta doskonale się domyślała, na czym on może polegać, zważywszy na to, jaką roślinę zniszczył w szklarni.
I w tym momencie przed oczami stanął jej nastoletni Bonawentura i zrobiło jej się jeszcze smutniej.
Stop, nie żeby jej było żal ogrodnika. Jej jest smutno myśląc o tym jaka była okropna dla niego jak był w szkole. A nie teraz, bo teraz na to zasługiwał, bo był bucem i ignorantem!
Tak!
- To.. wiesz, nie będę cię męczyć z tym szlabanem, co? Pomożesz mi tylko przy jednej rzeczy i nie będziesz musiał tu przychodzić, dobrze?
I nie, wcale nie myślała o nastoletnim Bonawenturze, który chodził smutny po szkole.

- Eeeeeee - odpowiedział.
Bardzo inteligentnie, rzeczywiście. Ale sam nie wiedział, co powiedzieć, bo z jednej strony chętnie zjadłby jeszcze jedną babeczkę, ale z drugiej strony chyba nie to powinien robić na szlabanie.
Pieprzyć to, powinien się cieszyć, że nie zagoniła go do przepisywania kartotek, wtedy by chyba padł trupem z przemęczenia. Umysłowego.
Zjadł ze smakiem tę kolejną babeczkę, a potem sobie popił herbatką. Było miło, aż zbyt miło, ale nie wywęszył nic podejrzanego.
No przejął się problemem, bo nie chciał, żeby wytykano go palcami i śmiano się z niego, a szczególnie, żeby nie śmiały się dziewczyny, które podobały mu się, bo jak tu wtedy do takiej zagadać? No nie dało się.
- A da się tak? - zapytał zdziwiony. - Oczywiście, psze pani, że pomogę.
Jeśli tylko nie musiałby tu więcej przychodzić, to naturalnie.
Ale może czasem przyjdzie, na muffinki i herbatkę.