- O nie. Będę tutaj przez dwa miesiące skazana na atak potwora, który porywa małe dziewczynki i pewnie też gwałci gdzieś w swoim gabinecie? Chyba mam to w dupie – Mruknęła na początku zdania wielce się tym przejmując. Potem po prostu podniosła każdą książkę po kolei wycierając spod niej kurz i jakoś nie starając się przy tym za bardzo, ale jednocześnie robiąc ten wymarzony początek. Poprzestawiała kilka. Potem mocno przesunęła wszystkie uderzając nimi w bok regału dzięki czemu się wyprostowało. No, zrobione. Ciepła jeszcze jedno tomidło do kolekcji o mało go nie upuszczając – w końcu ciężkie i ziewnęła przeciągle. Kichnęła raz czy dwa z powodu unoszącego się kurzy. No, to by było na tyle. Z czym tam się jeszcze miała męczyć? A, jakieś pieczątki.

Och, cudownie, Cornelia się rozkręca, jeszcze trochę a da powody by dać następną karę i szlaban. I chociaż jej się należy, to raczej Mormiji nie uśmiechało się trzymanie jej dwóch miesięcy u siebie w bibliotece, bo ją po prostu zatłucze jedną z książek.

- Nie wiem co by musiało się stać, aby ten potwór, jak to ujęłaś, chciał ciebie tknąć i zgwałcić. – mruknęła. Podeszła do regału i nagle bez słowa ściągnęła wszystkie księgi, które przed chwilą Cornelia ułożyła na regale.
- Zmieniłam zdanie. Ułóż je chronologicznie nie alfabetycznie. – powiedziała z uśmiechem. – Jesteś taka mądra, na pewno sobie z tym poradzisz! No chyba, ze panna Somerhalder ma problem z czytaniem dat… ale nie sądzę, aż tak mnie nie zawiedziesz, prawda?

Zmieniła zdanie? Cornelia podejrzewała, że to babsko z jakiegoś tam zadupia będzie chciało się zemścić jak się da. Dziewczyna uśmiechnęła się lekko, kiwnęła głową i... Ruchem reki zrzuciła wszystkie poukładane wcześniej tomidła na ziemię. No to teraz trzeba poszukać dat. Wzięła pierwsze jak gdyby nigdy nic po czym położyła je pośrodku półki mając obojętny wyraz twarzy i nie przejmując się tym, czy Mormija się drze, czy nie. Sama ją chciała. A ona nie ma ani odrobiny szacunku dla książek – w domu m wszystkie poniszczone i poplamione. No ale co się dziwić, kiedy się jednocześnie je i przeżywa romansidło, od którego się człowiek nie jest w stanie oderwać.

Czy chciała się zemścić? Nie. Chciała jej dać nauczkę za te pyskowanie. Gdy dziewczyna wreszcie się uporała z układaniem książek, zaśmiała się i rzuciła do niej:
- A teraz bym cię prosiła, droga Cornelio, byś przepisała wszystkie karty czytelników. Wszystkie.
Obie wróciły do biurka Mormii, , a bibliotekarka otworzyła spora szufladę z kartami wypożyczających. Podała też wielki karton nowych, pustych. Łącznie w jednej szufladzie było z 400 takich kart. A to oczywiście nie było wszystko.
- Czytelnie, tym. – powiedziała kobieta podając dziewczynie pióro i kałamarz. – Dasz radę moja droga? Jak zrobisz kleksa to zaczynasz od początku.
Uśmiechnęła się szeroko i sama zasiadła niedaleko, sącząc kolejną herbatę.

- No to mamy problem. Nie umiem pisać piórem – Odpowiedziała od razu. Przez całe życie pisała mugolskim długopisem – nawet teraz, na lekcjach w Hogwarcie to robi i prosi brata, żeby przysyłał jej nowe ślady. Nawet jednej literki ładnie nie umiała napisać ów średniowiecznym ustrojstwem. Czasem mimo wszystko niemagiczne istoty umieją zrobić coś pożytecznego. A bez ich telewizora nie umiałaby żyć! Tak, jak bez komputera.
- To co innego? I kiedy wreszcie będę mogła stąd pójść? - Mruknęła siadając na ławkę i odkładając ów pióro i kałamarz gdzieś za siebie. Jeszcze chwila i ona naprawdę stąd zwieje. Już się zaczęła nudzić...

- Nie umiesz pisać piórem? No widzisz. – Powiedziała i podeszła ponownie do biurka. Kluczykiem, który miała w kieszeni, otworzyła mniejszą szufladkę. W środku, było mnóstwo drobiazgów, widać, że osobistych, zdjęcie dziecka, puzderko, jakieś kolczyki, notatnik, wyglądający na pamiętnik. Spośród tych rzeczy Mormija wyciągnęła długopis i ołówek.
- Tak się składa, że potrafię pisać paroma mugolskimi rzeczami. – powiedziała z uśmiechem, podając pisadła dziewczynie. – Zalety wychowywania się w mieszanej rodzinie. Proszę, zaczynamy pisać. Szybko, nie mam całego dnia.

- Tiaaa piszemy - Powiedziała pisząc i pisząc i pisząc aż pękła... A nie, to nie ta bajka. W każdym razie pisała cały czas ogolądając szufladkę i czekając na moment, aż Mormija przestanie patrzeć. Kiedy w końcu nadarzyła jej się okazja gwizdnęła to, co przypominało pamiętnik i schowała do kieszeni po czym wróciła do pisania. Dopiero jakiś czas później uśmiechnęła się delikatnie odkładając jakieś... 30 kart.
- Muszę siku – Zakomunikowała w jakże typowy dla niej, bezczelny sposób żeby wstać i zwiać z biblioteki. Oczywiste było to, że poszła do łazienki by tam schować się pod zlewem i poczytać. A czy wróci do biblioteki? Oj wątpię, wątpię...

Kobieta spojrzała na nią podejrzliwie. Doskonale wiedziała, ze dziewczyna będzie chciała zwiać. Ale trzymać jej na siłę nie będzie, ani tym bardziej latać za nią po korytarzach i tu ściągać. Westchnęła tylko głośno, pełna zrezygnowania.
- Idź już. Możesz nawet wrócić do dormitorium. Ale chcę cię tu widzieć zaraz po lekcjach jutrzejszych, rozumiesz? Bo inaczej zarobisz kolejny szlaban. Ale to chyba wiesz.
Szczerze powiedziawszy dziewczyna na nic się nie przydała, była tylko kłopotem. Ale na samym początku Mormija całkiem dobrze się bawiła. A Cornelia udowodniła, jaka naprawdę jest.

Po tym jak Cornelia wreszcie wyszła (a raczej wybiegła) z biblioteki, Mormija musiała sama zająć się porządkami, gdyż dziewczyna okazała się być żadną pomocą. Kolejną godzinę spędziła na układaniu ksiąg i segregowaniu kart, które kategorycznie i tak wymagały uzupełnień.
Gdy kobieta postanowiła sobie zrobić przerwę i może wyjść na krótki spacer by pooglądać pioruny na niebie, jej w miarę dobry nastrój pękł na bańka mydlana, gdy dostała w swe ręce pewną ulotkę…
Nagle w bibliotece rozległ się krzyk Mormiji.
Kobieta szybko skoczyła do biurka, przetrząsnęła wszystkie szuflady…
- Nie ma…
Ktoś zwinął jej pamiętnik, jej sekretny notatnik, którego tak pilnowała! A wszystko wypisał… wypisał w tej przeklętej ulotce.
Bóg raczy wiedzieć ile osób to już przeczytało.
Ignorując ciekawskie spojrzenia czytelników, wybiegła z biblioteki, pełna gniewu i złości.
[zt]

Z powodów wszelakich, tych o większym zawirowaniu uczuciowym i tych błahych, Fabiano postanowił poszukać miejsca dla siebie odpowiedniego. Musi być cicho, taaak, i pachnieć przyjemnie, odpowiednia atmosfera...Myśląc właśnie o czymś takim Fabiano dotarł pod wrota biblioteki. Toż to cudowny zamek jest!
Zachwycając się jego niesamowitą aurą, student przekroczył próg Królestwa Książek, które tak bardzo kochał. Wchłaniając to nienamacalne COŚ, Włoch przemierzał korytarzyk prowadzący wprost do biurka bibliotekarki. Mormija! Na jej widok rozmarzony uśmiech, który gościł na ustach chłopaka przerodził się w ten szczery, sympatyczny. Dopiero jej widok uświadomił mu, że nie wie, po co tak na prawdę tu przybył.
- Dzień dobry, - przywitał się ładnie - nie przeszkadzam? - dodał widząc niepokojącą minę Mormiji.

Nie dziwota, że Mormija ostatnio była zdruzgotana, w złym nastroju i miała ochotę zaszyć się gdzieś w norze, byleby nikt jej nie widział. Nie miała ochoty na rozmowy... ale praca to praca.
- Dzień dobry. - rzuciła smutno, ale siląc się na mały uśmiech. - Nie... w sumie nie przeszkadzasz.
Kobieta wyprostowała się na krześle i przyjrzała się uważniej studentowi. Poprawiła tylko swoja pelerynę, która swobodnie opadała na jej ramiona. Spod czerni jej stroju wydobywały się tylko blade dłonie kobiety, bibliotekarka miała nawet szczelnie zakrytą szyję wielkim, ciemnym szalem.
- W czym mogę pomóc?

Był dość częstym gościem biblioteki, zaglądał tu w przeróżnych sprawach. Wiadomo, nauka, czytanie w zacisznym miejscu, wałęsanie się między regałami, korzystnie z chwili wytachania, czasami ukrywanie się przed niepożądanymi osobnikami. Dzisiaj natomiast nie miał w planie odwiedzin tego przyjemnego zakątka, aczkolwiek nie zamierzał sobie teraz pójść. Jak już przyszedł, co mu szkodzi zabawić pogawędką bibliotekarkę?
- Och, ma pewnie pani dużo pracy na głowie, nie chciałbym przeszkadzać. - zmartwił się szczerze.
Po cichu liczył, że Mormija nie będzie aż tak zajęta, żeby z nim nie porozmawiać o błahostkach. Wszak z takich lekkich rozmówek wiele ciekawych rzeczy można wyciągnąć, poznać rozmówcę.

Uśmiechnęła się i postukała piórem o blat swojego wielkiego biurka. Wyglądała jakby się cieszyła, ze ktoś wyrwał ją z rutyny. Nawet jeśli miałaby rozmawiać tylko o błahych i mało istotnych rzeczach.
- Nie przeszkadzasz. - powiedziała wskazała Fabianowi krzesło, które stało niedaleko. - Siadaj, co tak będziesz nade mną stał... Właśnie miałam sobie małą przerwę robić, nie samą praca człowiek żyje, prawda?
Sięgnęła do szuflady biurka, w której trzymała swoje osobiste rzeczy. teraz zmieniła zamek, nałożyła na nie zaklęci, by się nie powtórzyła sytuacja z pamiętnikiem. Wyjęła z niej świecącą, srebrną spinkę i upięła swoje długie włosy, tka by nie ograniczały jej pola widzenia.
- Jak tam, jak ci się studiuje w Hogwarcie?

Szybko kalkulując i analizując przeróżne wkuwania, eseje i inne tego typu rzeczy, doszedł do wniosku, że ma prawo trochę tutaj nicnierobić nawet więcej niż trochę. Może przecież przeleniwić całe te urocze popołudnie. W miłym towarzystwie może tu ciekawie spędzić czas.
Katem oka obserwował Mormiję, uwagę częściowo skupiając na widok za pobliskim oknem. Uświadamiając sobie to, co napisałam w pierwszym akapicie, poczuł miłe poczucie błogości.
Z serdecznym uśmiechem przyjął odpowiedź Mormiji i wygodnie usadowił się na wskazanym krześle ładnie dziękując.
- A ciekawie, nie narzekam. - taaak, ciekawie. Dobre słowo na określenie niedawnych wydarzeń. - Jeszcze się gubię w zamku, co bywa dość zabawne, lecz czasami irytujące. - powiedział dość sztywno. Zrobił sobie krótką pauzę, po czym kontynuował jakby lżejszym tonem. - Byłoby całkowicie dobrze, gdyby nie ta przeklęta angielska pogoda - powiedział z ubolewaniem i jakby nutka rozbawienia patrząc smutno w okno. - Nie ma to jak włoskie słońce. - dodał rozmarzonym tonem. - Miała pani kiedyś przyjemność? - spytał ciekawie przechylając głowę. Oczywiście mówił o pobycie we Włoszech.

Błysło szurło proszę państwa i nagle Agavaen leży przy stole z głową ułożoną na blacie i najwyraźniej słodko sobie śpiąc. A co jej się śniło? Oczywiście w tym momencie bardzo przyjemny i jakże satysfakcjonujący sen. Była gwiazdą. Śpiewała jakiś cover będąc na scenie i rozglądając się po ludziach szukała pewnej bardzo ważnej osoby. Stała tam, niedaleko. Uśmiechała się i wyciągała rękę w jej stronę. An odłożyła mikrofon, wysunęła w jego stronę dłoń. Przepychał się wśród tłumu. I kiedy ich palce już prawie się zetknęły nagle taka pustka... Totalna ciemność. Nie było w jej świadomości nic. I nawet nie wiedziała, że to dlatego, że usunięto jej pamięć, a w tym momencie nie jest w klasie ONMS, a w bibliotece i do pomocy w oszukaniu jej przyczyni się bibliotekarka. Skrzatki zniknęła, Gryffonka śpi. No super.

Ikuto nie spodziewał się, że zamiast zostać wysłuchanym oberwie zaklęciem. Szczerze mówiąc, to ten nauczyciel wzbudził w nim wręcz obrzydzenie. W gruncie rzeczy jako uczeń krukon był zdecydowanie bardziej dorosły niż wielu mężczyzn. I zachowanie pana Brendana było dla niego po prostu szczeniackie, nieodpowiedzialne. Do tego jeszcze ów chłopak zachował się tak strasznie samolubnie, że miał wrażenie, że został nauczycielem tylko w drodze przypadku. Ale cóż poradzić na głupotę niektórych osób? Teraz i tak nic nie zdziała, skoro stracił pamięć i świadomość. Potem pojawił się w bibliotece oczywiście o tym też nie mając pojęcia. Nie widział kiedy się obudzi, ale miał nadzieję, że szybko. Dlatego, że w jego głowie pojawiał się z każdą chwilą ogromny koszmar na temat tego, co ostatnio go tak strasznie bolało. Widział w głowie Lillyanne, która mówiła, jak bardzo go nienawidzi...

Ange postanowiła wybrać się do biblioteki. Tak wiem, że miała się spotkać z Ikuto, ona też to wie, ale chciała coś jeszcze sprawdzić, zanim pójdzie na spotkanie i zagra mu tą niezwykłą dla niej melodię, ten magiczny utwór, który potrafi otworzyć serce człowieka. Chciała otworzyć serce Ikuto i pokazać mu piękno wszystkiego. Chciała go jakoś… jakoś rozweselić sprawić, żeby czuł się szczęśliwy.
Jak zwykle jej kochana biała kicia podążała obok jej nóg kierując się w stronę biblioteki. Gdy weszła spojrzała zdziwiona. Jej kotka podreptała prawie natychmiast do Krukona wskakując na stół i kładąc się wygodnie na jego głowie. Ange podeszła i zaczęła go szturchać delikatnie próbując obudzić.

Ikuto nadal spał. Kiedy kotka Lil... TFU! ANGIE! Em... położyła mu się na głowie nagle pojawił się też jego kociak – dziwię się, że nie było go tutaj wcześniej. Nekoś nagle pojawił się w ów pomieszczeniu i wskoczył na swoją dziewczynę szczekając wesoło. Zrzucił ją z głowy swojego pana. Hm, czy mi się wydaje, czy on planował nią uderzyć o ziemię w taki sposób, jak to zawsze Dracon robił z Cornelią? Kociak się napatrzał i teraz najwyraźniej chciał zastosować tą metodę. To naprawdę bardzo rozumne zwierzątko. Ale nie piszmy znowu o samych kotkach.
Chłopak widział w swoim śnie wszystko jak za mgłą. Lilly krzyczała, śmiała się. Aż tu nagle kolor jej oczu zmienił się na czerwony, a potem ona cała przeobraziła się w … Słonie morskiego mającego na brzuchu wypisane imię „Alfred”? Do tego ów sporej wielkości zwierze podeszło i zaczęło go szturchać. A on nie mógł się ruszyć. Więc to jednak nie była Lil. To tylko jakaś mara. Przecież jego świętej pamięci ukochana taka nie jest. Już zdążył to sobie uświadomić. A skoro tak, to uchylił lekko powieki mrugając głęboko i ziewając oczywiście unosząc przy tym dłoń i zasłaniając nią usta. Chwileczkę, co on tu robi? Co się stało? Nic nie powiedział. Czuł się taki bez sił.

Ange spojrzała jak kociaki bawią się w najlepsze, a jej kotka fuczy na Neko niezadowolona. No cóż, księżniczka, nie powinna być tak traktowana, może dlatego jej się to nie podobało? Za to dziewczyna zaśmiała się pod nosem i nie mogąc obudzić chłopaka wzięła jedną z książek i usiadła obok niego otwierając ją na przypadkowej stronie i sklejając przypadkowe słowa w zdania. Kiedy udało jej się odszyfrować pewną książkę. Znalazła ukryte słowa, które zbierały się w zdania i były rozwiązaniem niezwykłej tajemnicy. Siedziała nad tą książką trzy dni. Po trzech dniach wylądowała na polanie niedaleko domu obok wielkiego dębu i zaczęła kopać. Tak jak przeczytała, znalazła ukryty skarb. Kiedy przyszła się pochwalić co odkryła dowiedziała się, że to była zagadka jej dziadka, który pozostawił ją do rozwiązania swojej córeczce. Niestety ta nigdy nie wzięła książki do rąk. Jej się udało, dlatego postanowiła otworzyć nagrodę. O dziwo był tam tylko srebrny naszyjnik z krzyżykiem. Jej nagroda od wtedy wisi na jej szyi schowana pod bluzką.
Czekała, aż chłopak się obudzi, bawiąc się słowami.

Obok chłopaka leżał sennik. Pewnie to przy nim zasnął, ale... On jeszcze nigdy nie przysnął przy książce. Między innymi dlatego, że miał pamięć fotograficzną i po prostu przelatywał poszczególne strony nie interesując się nimi za bardzo, a i tak wchodziło mu to w pamięć. Także zdecydowanie coś mu się w tym wszystkim nie podobało. Nie kojarzył, żeby miał wcześniej zamiar wejść do biblioteki. To pragnienie musiało się pojawić nagle ale... Przecież on nic nie robi spontanicznie – przynajmniej nie w takich sprawach. Potrafi mieć tydzień wcześniej zaplanowane co akurat będzie robił tego dnia i zdecydowanie to wszystko wydało mu się podejrzane. Spojrzał na zegarek. Przecież powinien być teraz na lekcji OPCM, która to miała się dzisiaj odbyć. Co się dzieje do cholery jasnej? Nic nie trzymało się kupy, a że jest to chłopak, który zawsze musi dociec tego, co mu się nie podoba, to niedługo zajmie się tą sprawą. Jego życie jest zbyt poukładane, by działo się coś takiego.
- Em... - Powiedział cicho pod nosem siadając i przeciągając się. To nie jest normalne dlatego jeszcze, że on nigdy nie zasypia przy ludziach, a obok niego siedziała jakaś Gryffonka w podobnym stanie i ułożeniu co on. Zastanawiał się, odwrócił wzrok i wtedy napotkał... Lilly? A nie. Jezu. Będzie się pewnie mylił do końca życia.
- Ohayo Angie – Przywitał się skłaniając lekko przed nią głowę. Jego wzrok zdawał się być taki nieobecny. Taki jakby wciąż ukryty za mgłą. Jakby ktoś ukradł mu w tym momencie świdomośc tego, co dzieje się w około.

Ange siedziała przekartkowując książkę. Szukała jakiś ciekawostek czy czegoś innego. Nagle usłyszała znajomy głos, aż serce zabiło jej mocniej, a ona podskoczyła przestraszona spadając z krzesła. Jest możliwość, że obudziła Gryffonkę siedzącą obok nich, ale to inna sprawa. Wraz z momentem kiedy jej krzesło przechyliło się do tyłu z jej ust wydobył się znajomy dźwięk – kya! – starała się złapać czegokolwiek. Naprawdę łapała nawet powietrze, aż w końcu, no cóż, to były ułamki sekundy, a brzmi to jakby trwało godzinę, a nieważne! Aż w końcu złapała za bluzkę, czy bluzę chłopaka, nie mam pojęcia w co był ubrany i pociągnęła go za sobą. Miała nadzieję, że on utrzyma się na krześle, a ona nie uderzy o podłogę jednakże chyba nie wyszło. Zresztą on też tego nie przewidział tak więc… Nie wiem jak upadł, ale dziewczyna leżała na plecach obolała z zamkniętymi oczami.
- Itatata – wyszeptała do siebie.

Oczywiście Mormija dostała list od Aleksandra, w którym ten wyjaśnił, ze kobieta ma się spodziewać gości. Kiedy już w jej bibliotece znalazł się Ikuto wraz z Agavaen zrobiła wszystko to, co nauczyciel OPCM jej napisał w swoistej instrukcji. Wydobyła z półek sennik i najnudniejszą książkę świata o historii zielarstwa ludów z wysp Borneo i położyła je koło uczniów.
Nie znikała w to czemu śpią, po co tu są – wzruszyła tylko ramionami, przywykłą do dziwnych metod nauczania Aleksandra.
Wreszcie mogła wrócić do rozmowy z Fabiano.
- Wybacz… – rzuciła, siadając na swoim fotelu i odgarniając włosy z czoła. – Ach, Włochy… - zaczęła rozmarzona, gdy przypomniała sobie na czym stanęła rozmowa – Byłam, raz, w Toskanii. Dałabym wszystko żeby wrócić chociaż na chwilkę.
Toskania kojarzyła jej się wyjątkowo dobrze, to jedno z niewielu wspomnień, które zawierały obraz jej męża i nie były otoczone smutkiem. To był szczęśliwy czas, taki beztroski, ale daleki tez od idealnych wakacji. Jednak Mormija lubiła wracać do tych myśli – z bólem serca, ale zawsze lepsze to od wspominania wszystkiego co było złe w jej małżeństwie.
Spojrzała na Fabiano wzrokiem, który jakby błądził teraz w zupełnie innym świecie.
- Uwielbiam uczucie tęsknoty z miejscem to zawsze jakoś motywuje by coś zrobić, by się wyrwać z takiego zastoju w życiu.
Przerwała zauważywszy, że Ikuto się budzi. Wstała i rzuciła w jego stronę.
- Drogi panie, biblioteka to nie sypialnia, tak na przyszłość. Jeśli chce pan dalej odpoczywać to proszę stąd wyjść!
Uśmiechnęła się sama do siebie i ponownie usiadła za biurkiem zwracając wzrok ku Fabiano.

Z tego, co zrozumiałem z tego poplątania faktów i słów – oh, jak to bardzo charakteryzuje Angie. Była dla niego jedną wielką zagadką, której jak na razie mimo wszystko nie starał się rozszyfrować. Wracając jednak do sytuacji chłopak czy tego chciał, czy nie chciał został pociągnięty za koszulę i upadł na Puchonkę. Brawo, leżeli sobie razem na ziemi i co teraz? Może wróćmy chwilę wcześniej – dźwięk Kya kojarzył mu się... Ale z Corin. Gdyby to było Nyu, czy coś innego to pewnie... Hm. Wstał i stąd wyszedł nie rozumiejąc jak można być tak podobnym do siebie i jeszcze długo snułby się do korytarzu, albo ruszyłby na lekcję spóźniony. Ale raczej nie za bardzo mógł. Podpadł się na rękach i obejrzał ją dokładnie.
Czas jakby się zatrzymał. Obie dłonie miał ułożone po bokach jej głowy. Spoglądał jej prosto w oczy pozwalając, by skrzyżowane wspomnienia wypełniały pustkę w nim. Zdawało się wręcz, że nagle dało się słyszeć w powietrzu dźwięki skrzypiec. Potem kawałek dalej spadła książka, która jednym łupnięciem zniszczyła całą atmosferę. On by powiedział, że to dobrze choć myślał inaczej. No i jeszcze Mormija się do niego odezwała.
- Gdybym był bezczelny i hamski, to powiedziałbym, że jesteś bardzo wygodna – Skomentował przez chwilę mając twarz bardzo blisko jej twarzy. Potem odsunął się siadając obok i wystawił do niej dłoń. Jakoś tak nie miał ochoty wstawać, dlatego pomógł jej usiąść. Oby się tylko bibliotekarka nie doczepiła.
- Przepraszam pani Cajger, jednakże z przykrością muszę stwierdzić, że to mój pierwszy raz kiedy śpię w bibliotece i chciałbym, by zostało mi to wybaczone. Szczególnie, że jestem niemal pewien, że nie ułożyłem się tutaj własnowolnie - Skomentował nadal będąc pewien, że on by w takiej pozycji nie zasnął.

Tak… kosmos to mało powiedziane. Gdy uchyliła oczy ujrzała te piękne granatowe tęczówki, które przypominały jej cudowne rozgwieżdżone niebo. Straciła dech w piersi. Na policzkach pojawiły się rumieńce. Wpatrywała się w chłopaka zauroczona. Był niesamowity. Jednak to wszystko zostało przerwane przez uderzającą o podłogę książkę. Dopiero wtedy udało jej się wziąć oddech. Dopiero wtedy mogła dostarczyć świeże powietrze do płuc. Była to dla niej ulga, że mogła już oddychać, jednak była zawiedziona, że nie mogli trwać tak wiecznie.
Kiedy chłopak wstał i podał jej rękę złapała ją i wstała.
- Przepraszam – wydukała zakłopotana mówiąc i do Ikuto i do pani Cajger. Nie chciała sprawiać nikomu kłopotów, a one chodziły za nią bez przerwy.

/AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!! Wylowciałabym cię, ale nie chce używać emotek *.* - Kurka użyłam emotki xD – Aaa druga… boski Ikuś w podpisie <3/