-Zawsze mogę cię nauczyć pływać, nie ma problemu- wzruszył delikatnie ramionami, wychwytując jej subtelny zapach, który niemalże ściął go z nóg. A przynajmniej zrobiłby to, gdyby Jiro nie siedział. Uwielbiał ten zapach, przyprawiał go on o dreszcze i szybsze bicie serca, tak jak teraz. I według nieco był lepszy niż wszystkie inne, wyszukane, drogie perfumy. Chyba więc nie był aż tak wymagający.
-Ale nie jestem takim cierpliwym i dobrym nauczycielem, jak ty- rzucił, chwytając między palec wskazujący i kciuk końcówkę jej włosów.
Chciał ją poznać bliżej, tak by móc wiedzieć, czego nie lubi, co uwielbia i kto jest jej ulubionym aktorem. Chciał oglądać z nią razem filmy i móc polecić dobrą książkę, która przeczytałaby z zapartym tchem. Chciał być w jej oczach po prostu kimś więcej, niż tylko zwykłym uczniem, nawet jeśli było to niemożliwe.
-Chętnie skorzystam, bo naprawdę mam dość takich potraw- wyszczerzył zęby w uśmiechu, o zgrozo, po raz któryś już tego dnia. Naprawdę działo się z nim coś złego, nie szczerzył się tyle nawet przy swoich przyjaciołach, a tą kobietę znał zaledwie godzinę, może nawet nie całą.
-Powiedz mi coś o sobie- powiedział. Rewanż musi być. Poza tym był strasznie ciekaw, czy naprawdę jest taka interesująca jak mu się zdawało.

- Nie wiem, czy ufam ci na tyle, by pozwolić wsadzić siebie do wody – Powiedziała cicho spoglądając na niego kątem oka. Zdaje mi się, że nawet Jiro nie da rady jej zaciągnąć na basen. Chociaż jednocześnie dobrze wiem, że wszystko jest możliwe, jeśli się człowiek bardzo postara. Czy ten specyficzny Gryffon starałby się ją przekonać i poświęcił swój czas tylko po to, żeby ją nad wodę zaprowadzić, a co dopiero jeszcze do niej wpędzić? Skoro nie jest tak cierpliwy, to pewnie tym bardziej nie ma na to szansy.
- Taka jestem? Zdawało mu się raczej, że jestem kosą, która torturuje uczniów i bardzo często zostawia ich za karę po lekcjach. Na pewno nie raz będziesz miał u mnie szlaban – Powiedziała tym razem nie mogąc się powstrzymać i przyciszonym głosem oraz konkretnym tonem idealnie nadała dwuznaczność tej wypowiedzi niczym rasowa kusicielka. Nieśmiałość nieśmiałością. Ale jest też kobietą i to w gruncie rzeczy piękną i seksowną, więc musi posiadać zdolności wabiące do niej mężczyzn chociaż na chwilę.
Może więc kiedyś niby to przypadkiem spotkają się pod kinem i całkiem przypadkiem usiądą w jednej sali, obok siebie? Będą rozmawiać mimo iż mnóstwo mugoli będzie ich uciszać. Jej głowa również przypadkiem osunie się na jego ramie, gdy rozczuli ją scena, a jej twarz schowa się w niego z przerażeniem, gdy zobaczy jakiś krwawy mord? To przecież takie... Przypadkowe sytuacje. I nikt nie mógłby o nic podejrzewać.
- To może.. Ty mnie nauczysz pływać, a ja w zamian zrobię ci najlepszy na świecie, domowy dip serowy? I jakąś inną smaczną potrawę? - Zaproponowała, choć jak wspomniałam do wody nie pójdzie. Ale tak czy siak może mu zrobić coś smacznego. To byłby dobry pretekst do kolejnej konfrontacji sam na sam. Tym razem bez świdrujących oczek bibliotekarki. Czy ta kobieta życia osobistego nie posiada?
- Mam dwadzieścia trzy lata. Lubię oglądać bajki. Jak byłam mała zostałam modelką, ale chciałam zostać sławnym hokeistą. Nienawidzę papryki. Boje się klaunów. Chodziłam swego czasu do Ravenclaw pewnie dlatego, że mam pamięć fotograficzną. Nie potrafię tańczyć – Mówiła pierwsze lepsze drobiazgi, które przyszły jej do głowy. W końcu nie miała zamiaru opowiedzieć historii swojego życia w dwie minutki, bo jakaś nuta tajemnicy musi na niej pozostać. Nie można się za bardzo otwierać.

-Zaufaj- skinął lekko głową, mimowolnie się do niej przysuwając. Ale tylko o milimetr, ociupinkę, tak mu się przynajmniej zdawało. Czy był godny zaufania? Wydaje mi się, że tak. Jego przyjaciele naprawdę mogli na niego liczyć i gotów był dla nich oddać i zrobić wszystko. Dlatego pewnie Tiara przydzieliła go dziewięć lat temu do Gryffindoru, co jednak wciąż go dziwiło. Wprawdzie, gdy był ze swoimi przyjaciółmi był naprawdę roześmiany i nie czuł się dziwnie w czerwonych szatach.
Uniósł do góry brew, gdy wspomniała o szlabanie. Nie pogardziłby. Jakoś nie czuł się źle z myślą, że musiałby zostawać po godzinach w jej gabinecie. Rozmawialiby wtedy godzinami, Jiro próbowałby ją rozgryźć, a w powietrzu unosiłaby się ta specyficzna atmosfera- tak jak teraz. Wręcz można było wyczuć te iskry, które gdzieś tam krążyły między nimi.
-Trzymam cię za słowo- powiedział, całkiem poważnie. Kochał dip serowy i jadł go ze wszystkim, co tylko się dało. Uwielbiał go do mięsa, pierogów i do kanapek. Po prostu go kochał! A gdyby zrobiła go specjalnie dla niego byłby w siódmym niebie.
Słuchał jej uważnie, starając się zapamiętać każde jej słowo. A więc do kina muszą iść koniecznie na jakiś film animowany, a jeśli będzie robił jej kolację musi pamiętać o tym, by nie dodawać papryki. I by nie chodzić z nią do wesołego miasteczka, a jeśli już to bronić przed klaunami. No i koniecznie musi ją nauczyć tańczyć! Co to za romantyczna kolacja bez tańczenia?
-Będę pamiętał o wszystkim- uśmiechnął się lekko, zostawiając w spokoju jej biedne włosy, które pewnie nieźle wymęczył. Miał ochotę po prostu położyć głowę na jej ramieniu albo chociażby go dotknąć, cokolwiek. Trudno było mu wytrzymać i stłumić pokusę, gdy była tak blisko niego. To na pewno mu w niczym nie pomagało, wręcz przeciwnie. Chyba zaczynał rozumieć tych wszystkich romantyków.
-A więc kiedy pani profesor da mi pierwszy szlaban?- spytał, niby to obojętnie po czym wyciągnął różdżkę z kieszeni i machnął nią niedbale w stronę reguły, z którego po chwili spadły wszystkie książki. Ups.

- Dobrze... - Odpowiedziała cichutko. Poczuła, że się przysuwa. Nie wiem jak... Może to oddech, może po prostu ciepło ciała Jiro, a może coś innego? W każdym bądź razie przeszedł ją dreszcz i to widoczny. Spuściła lekko głowę nie wiedząc za bardzo jak po raz kolejny ma się zachować. Sytuacja była kłopotliwa, ale jednocześnie bardzo przyjemna.
Może faktycznie godzina czy dwie w jej gabinecie nie były aż takie złe, jak się mogło wydawać? W gruncie rzeczy była jedną z najmłodszych i najbardziej seksownych nauczycielek w tej szkole. Do tego jej gabinet był połączony z jej pokojem. Dwa pomieszczenia oddzielone cienkimi drzwiami. Mogliby więc bez denerwujących oczu wokół porozmawiać, a może atmosfera między nimi troszkę by się zagęściła? Tak... Pozytywnie.
- Musisz mnie tylko popilnować, żebym nie zapomniała – Dodała dając mu tym samym pretekst do krótkich komentarzy na korytarzy rzucanych chociażby obojętnie czy z pretensjami. Oczywiście nie miała krótkiej pamięci, a wręcz przeciwnie. Ale nie musiała mu o tym mówić, prawda? Teraz zastanawiała się mimowolnie nad najlepszym przepisem. Przecież do serca trafia się najlepiej przez żołądek, nie? Em... Nie mówię, żeby chciała, czy coś. Tylko stwierdzam fakt!
Do kina mogła iść na wszystko. Jak przystało na kobietę rozczulała się na romansach i piszczała na horrorach. Ale jej serce faktycznie przede wszystkim zdobyły jakże idealnie zrobione przez mugoli filmy dla dzieci, na których nie raz płakała ze śmiechu. Co do wesołego miasteczka – Uwielbiała tam chodzić jak na złość. Ale nigdy w życiu nie da się zaciągnąć do cyrku. Jak była dzieckiem i to bardzo nieśmiałym klaun na siłę wyciągnął ją na środek areny i kazał coś zrobić. Nie chciała, żeby ludzie patrzyli na nią. Popłakała się, a on zrobił jeszcze taką straszną minę, która chyba miała za zadanie ją rozśmieszyć. Uraz na całe życie.
Mógłby położyć. Na pewno nie zareagowałaby jakoś agresywnie, niemiło. Wręcz przeciwnie, chociaż na pewno byłaby lekko speszona... Cały czas jest, więc jednak niewiele by się zmieniło. Uniosłaby dłoń, pogłaskała go po policzku. Ah...
- Jak zasłużysz – Odpowiedziała zaskoczona, że wyciąga różdżkę. Zasłoniła usta widząc, że książki spadają, a bibliotekarka dostaje nagłej piany w ustach – Dlaczego mam wrażenie, że zrobiłeś to specjalnie? Ale to nie mój sektor... Więc najwyżej możesz posiedzieć sobie z panią bibliotekarką... Chodź lepiej, zanim zrozumie, że nadal tu jesteśmy. Nabroisz coś po drodze – Wstała zaczesując jeden z wymęczonych kosmyków za ucho i wystawiając ku niemu dłoń. Jakoś tak instynktownie chciała go pociągnąć, przypilnować żeby nie uciekł. Nawet się nie spostrzegła, że lada chwila, jeśli będzie chciał, będzie miała okazje złapać go za rękę.

Nawet nie śmiał marzyć, o tym co mogłoby się zdarzyć w jej gabinecie. No dobra, jednak śmiał. Ale były to dość niewinne marzenia, które sprowadzały się do lekkich uśmiechów i kradzionych spojrzeń. Kilka niewinnych pocałunków, które złożyłby na jej ustach... Bo wbrew pozorom bywał delikatny i subtelny, o czym zapewne mogła przekonać się jego była. Żadnej innej dziewczynie nie pokazał tej strony siebie, po prostu nie uważając, by były tego godne. Ale Gianna wywoływała w nim te wszystkie dziwne uczucia i czuł, że w brzuchu zalęgł mu się wielki rój pszczół. Śmieszne uczucie w żołądku nie dawało mu spokoju, a to sprawiało, że co jakiś czas musiał brać głębszy oddech, bo czuł jakby zaraz miał umrzeć.
To fakt, do serca najłatwiej trafić przez żołądek, a Jiro się z tym całkowicie zgadzał. Dziewczyna, która umie gotować musi po prostu zostać jego żoną! Nie ma innego wyjścia i tyle. Do tego jeśli odpowiada wszystkim innym jego wymogom to Jiro jest w stanie porzucić dla niej imprezy, alkohol i narkotyki i nawet sam nauczy się prać swoje brudy. Taką kobietę budziłby rano śniadaniem do łózka (czyta: kanapki z dżemem i sok pomarańczowy, ewentualnie kawa, choć do tego potrzebne są już większe umiejętności) i zabrał by nawet do restauracji!
On, jak przystało na mężczyznę, nie lubił romansideł i uwielbiał horrory, gdzie krew lała się gęsto. Ale przepadał także za dramatami i filmami, które niosą z sobą głębsze przesłanie. Choć czasem wolał się po prostu w kinie nieźle odmóżdżyć. Chętnie więc użyczyłby nauczycielce swojego ramienia, a dla niej także zniósłby komedię romantyczną. No i wszystkie bajki, które tylko chciałaby obejrzeć, jeśli to gwarantowałoby mu, że choć troszkę się do niej zbliży.
-Sektor...? -spytał, nieco głupkowato, spoglądając na nią z dołu. Uniósł brew i zamrugał zaskoczony. Nie chciał spędzić wieczoru z bibliotekarką, segregując te wszystkie książki! Nie chciał też pisać jakiegoś głupiego wypracowania. Miał milion ciekawszych rzeczy do roboty. A konkretnie to jedną.
Wstał szybko, chwytając jej dłoń w swoją i splatając ich palce razem. Niech potraktuje to po prostu jako przypadek, choć zdecydowanie do przypadków to nie należało. Wsunął różdżkę do kieszeni spodni i spakował jeszcze wszystkie swoje rzeczy do torby, po czym porwał ją i zarzucił na ramię, wychodząc cicho z biblioteki. Wciąż jednak nie puszczał dłoni kobiety, gdy prowadził ją na korytarz. Tam także tego nie zrobił.
-Co teraz, pani profesor?- spytał, stając przy ścianie i opierając się o nią. Przymknął delikatnie oczy, po czym zerknął w bok, czy bibliotekarka ich nie goni. Na szczęście- nie.

Jej gabinet był podobno obiektem wszelkich fantazji uczniów. Nie tylko jeśli chodziło o jakiekolwiek kontakty z nią, ale czasem, gdy schowek na miotły był zajęty pewne istotki próbowały się tam dostać. Dobrze, że od pewnego czasu zabezpieczył go odpowiednimi zaklęciami, które w dość prosty sposób chowały drzwi przed osobami, które chcą odwiedzić gabinet, a nie ją. Jak na razie jeszcze nikt nie przełamał ów prostej sztuczki i miała nadzieję, że tak zostanie.
Bardzo mi się podoba ta perspektywa. Gianna nigdy nie była budzona śniadaniem do łóżka. Raczej wstawała sporo wcześniej, żeby zrobić jajecznicę dla całego sierocińca. Wychowała się tam, nie wiem czy wspominałam. Właściwie nigdy nikomu o tym nie mówiła. Ciężko było spowiadać się z tego, bo od razu wszyscy zadawali niewygodne pytania i wszem i wobec pokazywali, jak im jest przykro i żal.
Horrory może nie były takie złe, ale widok krwi, jakiś morderców z piłą łańcuchową sprawiał, że po prostu nie mogła nie odwrócić wzroku. Czasem głupio jej było, bo przecież jest już dorosła i nie powinna się odznaczać taką naiwnością... Że po filmie musiała z kimś spać, bo wyobraźnia niesamowicie jej wariowała. Więc jeśli już kiedykolwiek pójdą do kina, to Jiro musi się liczyć z konsekwencjami jakimi jest noc przy jej boku.
- Cóż. Rozrabiasz w bibliotece, siedzisz z z bibliotekarką – Odpowiedziała mu, po czym zachichotała cicho z tego, w jakim tonie wypowiedział to słowo. Nie rozumiem, dlaczego wolisz wyjść stąd z Gianną niż segregować alfabetycznie wszystkie książki w bibliotece. Przecież to takie ciekawe! Choć ona była zawsze grzeczna i nigdy nie musiała tego robić.
Kiedy ich dłonie splotły się ze sobą jej źrenice delikatnie zadrżały. Uciekając przed przerażającą bibliotekarką była zaskoczona, że jeszcze się nie odsunął, a więc sama lekko zacisnęła swoje palce na jego dłoni. Szła z nim spoglądając na niego z lekką nutą ciekawości. W tym momencie musieli wyglądać idealnie jak para. Dobrze, że jak na razie uczniowie nie chodzili po ów korytarzu.
- Gabinet? - Odpowiedziała pytająco nieświadomie kciukiem głaskając jego dłoń. W głębi duszy miała ogromną nadzieję, że nie puści jeszcze przez długi, długi czas. Pociągnęła go ponownie kierując się w stronę swojego kochanego pomieszczenia.
/Pisiaj już tam ^-^ http://czarodzieje.forumpolish.com/t3691-gabinet-gianny-sorrentino /

Kellan pojawił się w bibliotece z książkami. Faktycznie zalegał już 3 miesiące. Całkowicie zapomniał o tym, że je ma, a przecież tydzień temu skończył czytać wszystkie.
Skleroza nie boli... Raczej nie boli, bo tego to nigdy nie wiadomo.
Podszedł do lady i rozejrzał się. Jakoś nie widział bibliotekarki, albo był ślepy.
-Halo? Jest tu kto?
Zapytał. Oczywiście nie darł się jak dziki osioł tylko ze spokojem zapytał. Jeszcze na niego się wydrze, że zakłóca spokój, czy coś tam, a jakoś mu się nie chciało tego słuchać.

Mormija była wrażliwa na każdy podniesiony głos, nawet jeśli nie był to krzyk, tylko najnormalniejsze zapytanie. Wszystko w tych ścinach przecież odbijało się echem, które mogło doprowadzić do szału jeśli ktoś cierpiał na migrenę. Jak pani Cajger.
- Słucham? - zapytała bibliotekarka, wychodząc zza jednego z regałów. Swoim strojem raczej przypominała panią domu z lat 50 a nie pracownicę szkoły dla czarodziejów.
Zasiadła za swoim biurkiem i zmierzyła gościa dosyć srogim spojrzeniem. Potem przyjrzała się tytułom książek, które ów gość przyniósł.
- Ach, pan Hunter. - mruknęła i wyciągała ze specjalnej, wielkiej szuflady, kartę czytelnika.- Witam.

Kellan uśmiechnął się szelmowsko jak to on.
-Witam.
Powiedział spokojnym głosem.
-Zalegam z książkami. Dziękuję za sowę z przypomnieniem...
Dodał po chwili po czym delikatnie położył książki na blacie.
Zaczął się przyglądać bibliotekarce. Była piękną kobietą. Bynajmniej była starsza od niego, ale niewiele. Przynajmniej tak się wydawało Kellanowi. Strój troszkę staromodny jak na te czasy, ale każdy ma swoje gusta.

Mormija tylko westchnęła i sięgnęła po książki. Powoli otwierała każdą z nich, sprawdzając, czy aby nie są uszkodzone. Potem przybijała pieczątkę zarówno na pierwszej stronie każdego tomu, jak i n karcie czytelnika. Za każdym razem gdy to robiła, rozlegał się dźwięk stukających o siebie złotych bransolet, które kobita nosiła na nadgarstkach.
- Następnym razem, radzę pamiętać. - powiedziałam wkładając kartę czytelnika powrotem do szuflady biurka. - Mam o wiele ciekawsze zajęcia niż tylko wysyłanie sów z upomnieniami.
Spojrzała na student, spod lekko przymrużonych powiek. Jej ciemne, gęste rzęsy sprawiały wrażenie ciężkich, jak zasłony, które miały opaść i zasłonić duże oczy kobiety.

Uśmiechnął się jeszcze szerzej. Jej ignorancja była ciekawa. Chyba jedna z nielicznych młodych pracowników, która kompletnie nie interesowała się uczniami, czy studentami. Nauczyciele, a w szczególności młodzi ostatnimi czasy jakiś dziwny mieli zwyczaj romansowania z nastoletnimi uczennicami. Ciekawe.
-Oczywiście, pani...
Spojrzał hmm... na plakietkę przyczepioną do ubrania bibliotekarki.
-... Pani Cajger. Następnym razem specjalnie dla Pani będę pamiętał o szybkim zwrocie książki.
Powiedział i tak jakby mrugnął do niej. Czy miał w planach flirtować z bibliotekarką? Dawniej nie pomyślałby nawet o tym, ale po wypadku nie było rzeczy, których by nie próbował, a przynajmniej nie przemyślał.

Mormija uśmiechnęła się słodko, jak to miała w zwyczaju, gdy kogoś upominała..
- Bardzo byłabym wdzięczna, gdyby pan mógł to robić dla biblioteki, a nie specjalnie dla mnie - zauważyła i odłożyła księgi na bok. Poprawiła nico opaskę we włosach, która miała dodać jej dziewczęcego uroki, jednak powaga bibliotekarki skutecznie dodawała jej lat.
- Czy chciałby pan wypożyczyć coś jeszcze?- zapytała podpierając ręką podbródek i lekko rozchylając usta. - Ostatnio odkryłam wspaniałe zbiory albumów o mugolskich malarzach, jednak nie wiem czy będą one dla uczniów Hogwardu atraktyjne. Obrazy się nie ruszają.

Kellan oparł się łokciami o blat.
Uśmiechał się uwodzicielsko wręcz, ale nie wiem, czy na nią to podziała skoro powaga na kiju.
-Chętnie... Co Pani poleciłaby z mugolskich zbiorów? W końcu ich malarze też są świetnymi artystami.
Powiedział spokojnie. Ciekawe jakich perfum używa Pani Bibliotekarka, bo albo Kellan miał zwidy, albo ktoś ładnie pachniał. Miał nosa do perfum. Dawno temu często kupował perfumy dla swojej kobiety. Dziewczyna miała różny gust. W zależności od humoru wybierała raz cięższe, raz lekkie perfumy. Autorka była ciekawa, czy Mor perfumowała się, czy może to szampon do włosów, bo Kellan bynajmniej zapyta o zapach.

- El Greco. - Odpowiedziała bez zastanowienia. To był jej ukochany malarz, bez wątpienia ceniła go bardziej niż wszystkich czarodziejskich artystów. I nie bała się do tego przyznać.
Mormija poprawiła włosy, które rzeczywiście, były pryskane perfumami. Ulubionymi, lekkimi, owocowymi pachnącymi jak wiosna, któr sobie bibliotekarka tak ukochała. Dzięki temu, że nosiła na sobie ten zapach mogła w tych ciemnych i zimnych murach chociaż chwilę mieć przy sobie zapach ogrodów. Tylko dlatego używała jakichkolwiek perfum.
- Chyba, że wolisz coś mniej religijnego... w takim razie możesz się zainteresować coś bardziej współczesnego.

Chłopak zamyślił się na chwilę.
-El Greco... Przedstawiciel manieryzmu. Jego ekspresja jest interesująca...
Powiedział. Osobiście wolał malarzy z realizmu.
-A ma może Pani Jean Désiré Gustave Courbet'a?
Zapytał. Wciągnął powietrze.
-Mam takie pytanie. Mogłaby mi Pani powiedzieć jakiego perfumu Pani użyła? Cudowny bukiet zapachów
Dodał. Tak. Coś jak ogrody różane, ale nie tylko z różami. Trochę też było innych kwiatów. Piękny zapach. Ten piękny zapach sprawił, że Kellan zapragnął naszkicować tą piękną kobietę, która siedziała naprzeciw niego.

Już chciała coś odpowiedzieć na temat El Greco i zacząć temat innych malarzy gdy doszło do niej, o co jeszcze zapytał ten student.
- Słucham? - Mormija aż zrobiła wielkie oczy. - Perfumy..? Oh...., to zwykłe perfumy , róże z bzem, nic niezwykłego...
Cóż, zaskoczyło ją to pytanie, nikt tak wprost jeszcze nie dopytywał o to, czym rano pryska sie Mormija podczas porannej toalety, niezależnie od tego jak to brzmiało. Nerwowo rozejrzała się po sai, jakby trochę spłoszona. Teraz zamiast poważnej pani bibliotekarki, student miał rpzed sobą nieco speszoną nastolatkę,

Womanizer się kurde znalazł. Jeszcze trochę to będzie robił za Casanovę. A nie! Casanovą miał być Jack. Chociaż... on to chyba miał być dżentelmenem, a Kellan kobieciarzem. Jak zwał tak zwał.
W sumie nie zdziwiła go reakcja kobiety. Może i pytał wprost, ale czy to nie jest urocze? No może nie...
-Pięknie Pani pachnie. Przychodzi mi na myśl piękny ogród pełny czerwonych róż. Cóż... Idealnie komponuje się z Pani urodą.
Jacie jacie... Mam tylko nadzieję, że nie dostanie w twarz za swoje śmiałe teksty.
Jego oczy skupione były na jej twarzy. Wychwytywały każdą mimikę, każde spojrzenie i każdy zmieszany uśmiech. Napawał się tym widokiem. Lubił starsze kobiety. Były takie dojrzałe, powabne i kobiece. Jego rówieśniczki miały pstro w głowie i często jeszcze charakterem były dziećmi w porównaniu do Mor.

Kobieta chrząknęła, wyprostował sie i przybrała ponownie swój charakterystyczny, poważny wyraz twarzy. Poprawiła jeszcze tylko włosy i podziekowała a komplement.
- Cóż, róże wolę gdy ą różowe. - odparła spokojnie, nawet nie patrząc na studenta. Przymkneła nieco oczy, jakby nie chciała wzrokiem zdradzić swojego zmieszania ta całą sytuacją.
Ha, jej uroda, sporną kwestią było to, czy Mormija była piękna czy też onieśmielała brzydotą. Nie jej było to oceniać. Jednak prawdą było to, iż sama czuła się niekonfortowo, gdy ktokolwiek poruszał temat jej wyglądu.
- To, chce pan coś wypożyczyć, czy moę się pan jeszcze zastanowi?

Buuu... A robiło się już tak pięknie!
Kellan wyprostował się. Skoro nie chce to nie będzie zmuszał. Nie jest Danielem, który koniecznie musi, a jak nie dostanie to siłą.
-Tak. Pytałem, czy ma może Pani Jean Désiré Gustave Courbet'a.
Powiedział spokojnym głosem.
Przyglądał się dalej bibliotekarce. Dla niego była piękna. Widział piękniejsze i oczywiście nie pozostawał obojętny na wdzięki potomkiń wil. Ahh... Potomkinie wil były przepiękne, ale ich zdradzieckie sztuczki ukrywały ich charakterki, a niektóre były paskudne pod tym względem.

Bez słowa wstała i przeszła między regały. Gdy wróciła,miała ze sobą dwa opasłe albumy, które wręczyła Hunterowi.
- Proszę. - powiedziała cicho siadając ponownie za biurkiem. Jednak zamiast zacząć kolejne wypisywanie kart, ponownie podparła podbródek dłonią i rozchyliła usta, jakby nieco zalotnie. Świadomie? Kto to wie. Na pewno Mormija nie będzie się zdradzać, czy słodkie słówka młodego studenta na nią zadziałały, to nie jej bajka.
Starała się jednak być miła i w miarę kulturalna. Ostatnie na czym jej zależało, to jakieś niesnaski.
I tak wystarczająco dużo osób miał ją za dziwaczkę.

----

[chyba się zdezaktualizowało, jak Kellena nie ma : D]

Dziewczynie zdecydowanie nie widział się szlaban w bibliotece u boku tej brzydkiej pani, która wyglądała na dwa razy starszą i piszczała jak mysz – przynajmniej takie zdanie miała o niej Cornelia. I jeszcze robiła z igły widły. No, ale mniejsza o to. Jak mus, to mus. W końcu nie może zwiać z kolejnego szlabany, bo tym razem wiele osób może już naprawdę stracić przy niej cierpliwość.
Poranna toaleta, śniadanko, ubranie – krótkie dżinsy i bluzka na ramiączkach. Wszystko gotowe, a więc można się znaleźć w bibliotece. Ogólnie lubiła to miejsce... Co nie znaczy, że nie darła się w nim zawsze jak oszalała, albo że miała do niego i osób tutaj przebywających jakiś szacunek. Ale najczęściej to była wina Lil! Szkoda, że są złe na siebie. Inaczej bardzo chętnie by jej pewnie pomogła. No trudno.

Od wczesnego ranka ogarniała Mormiję jakaś dziwna energia, niby motywująca do czegoś, z drugiej jednak strony, bardzo rozpraszająca. Miała ochotę zabrać się za cztery rzeczy na raz, żadnej nie skończyć, a potem obmyślać kolejne aktywności.
Jednak skończyło się na tym, że pierwsze dwie godziny w bibliotece Mormija spędziła na myśleniu o niebieskich migdałach (chyba) i parzeniu kolejnych herbat. I tak przed nią, na biurku stało pięć różnych kubków i filiżanka.
Z pewnego otępienia i niemocy, która została spowodowana początkowymi chęciami zmiany świata na lepsze, wzbudziła ją nadchodząca Cornelia. Na widok uczennicy najpierw się uśmiechnęła, potem zaś niestety zrobiła niezbyt zadowoloną minę widząc ubiór dziewczyny.
- Doprawdy… - mruknęła, ale powstrzymała się od dalszych uwag. – No, witam pannę Somerhalder w mych skromnych progach! A myślałam, ze będę musiała dłużej czekać!
Uśmiechnęła się serdecznie, acz było to nazbyt sztuczne. Wstała, poprawiła swoją szatę, którą zwykłą nosić w pracy i bez słowa poszła w stronę regałów, które stały ułożone za jej miejscem pracy.
- Zaczniemy od porządkowania książek… mam tu kilka, które trzeba umieścić na regałach, o.
Cornelia mogła zobaczyć kilkadziesiąt ciężkich tomów o historii świata i magii, które leżały na ziemi, przed wysoką półką.
- Ułóż je alfabetycznie. Bez użycia magii. Tam w rodu masz drabinkę jak będziesz potrzebować. Nie powinno ci to dużo zająć. Za chwilkę pomożesz mi przy pieczątkach.

- Taaa, dobry – Odmruknęła słysząc głos Mormiji i nawet na nią nie patrząc. Ręce wciśnięte głęboko w kieszeń, obojętność i brak jakiegokolwiek przejęcia tą całą sytuacją. Zastanawiała się ile ona właściwie ma tutaj siedzieć, ale zdecydowanie niewiele ją to obchodziło. Zapach starych ksiąg zawsze miło karmił jej zmysły i czasem chętnie spędzała między regałami długie godziny. Czytając albo... Ee, wykonując inne czynności w różnopłciowej parze. Chyba nie muszę dokładniej mówić o co chodzi.
- Okej – Odpowiedziała jakże grzecznie. Miała już plany na wieczór, także postanowiła po prostu szybko to skończyć. Zresztą – nawet, gdyby mogła używać magii, to nie wiedziałaby jak. Układanie książek zawsze sprawiało jej pewnego rodzaju przyjemność, więc robiła to ręcznie i czasem chętnie pomagała poprzedniej bibliotekarce. Tamta była fajniejsza, zdecydowanie. I stosowała zdecydowanie większe ugody wobec uczniów „z problemami”. Nie wiem, dlaczego uznała Corin za taką, ale Gryffonka nie miała nic przeciwko.

/Wybacz, że mało, ale się uczę/

Mormija stała jeszcze moment i przyglądała się dziewczynie, która rozpoczęła układanie książek. W dłoni miała kolejny już kubek z herbatą, ale jakoś nawet nie zamierzała jej pić.
- To niesamowite… - rzekła po chwili milczenia – że wreszcie widzę cichą Cornelię w bibliotece. A bałam się, ze nie dożyję.
Ha, masz wyśmienite poczucie humoru, Mormijo. To co, może kolejny dowcip? Nie? Szkoda.
- Może jeśli się pospieszysz, to szybciej skończysz… a i nie zapomnij przetrzeć tych książek. Strasznie się skurzyły. A skrzaty coś ostatnio się obijają z porządkami. Szczególnie jak się je wykorzystuje jako kelnerów na imprezach…


/nic nie szkodzi, ja tez daję krótkie :3/

Skrzywiła się trochę i odwróciła twarz w jej stronę. Akurat miała w dłoniach dwa dość grube tomy zrobiła krok w bok sprawiając, że z naprawdę sporym hukiem uderzyły o ziemię. Dziewczyna wyobrażała sobie, że w tym momencie w zakazanym lesie wszystkie ptaki podleciały przerażone.
- Ups... - Mruknęła cicho stając na ów dwóch książkach, bo po co komu drabinka i zmieniała miejsce dwóch czy trzech egzemplarzy, które chwilę temu źle położyła. Było jej nie wypominać, bo najwyraźniej teraz nie miała zamiaru być cicho. Skoro i tak masz szlaban, to co za różnica ile czasu tutaj spędzi.
- Może się po prostu boją. Nie dziwię się. W bibliotece grasuje potwór od jakiegoś czasu. Podobno przyjechał z Polski – Skomentowała schodząc z ksiąg i po chwili i je ładując na niższe półki.

Gdy zobaczyła jak Cornelia włazi na KSIĄŻKI, myślała, ze wybuchnie.
- Jeżeli jeszcze raz, wejdziesz na książki, to oberwiesz dwumiesięcznym szlabanem – odparła spokojnie, ledwo powstrzymując się od krzyku. A na uwagę o potworze z Polski prychnęła .
- Też słyszałam, niebezpieczna południca, tylko zamiast po polu pszenicy biega miedzy półkami i porywa nieznośne dzieciaki. Tak, gdzieś ją widziałam. Może dlatego bądź ostrożniejsza i się zachowuj, bo jeszcze coś ci zrobi.
Gdy tylko Conrelia skończyła układać tomy na dolnych półkach podeszła do regałów i przyjrzała się efektom jej pracy.
- Źle, nie są położone równo i parę jest w złych miejscach. Zdejmij i jeszcze raz. I obetrzyj półki jak cię prosiłam.