- Skromność nigdy nie była moją dobrą stroną, choć nie przypominam zarozumiałej, pustej laski wpatrzonej w czubek swego nosa. - Zrobiła zeza i zaczęła przechadzać się po bibliotece, jak modelka.
W końcu usiadła, lecz kiedy usłyszała historię dziewczyny, humor nie dopisywał jej tak, jak przed chwilą. Wzięła Jane w ramiona i delikatnie się kołysała. Po jej policzku spłynęła pojedyncza łza.
- I widzisz wariatko, przez ciebie płaczę. Jestem cholernie empatyczną osóbką. - Uśmiechnęła się rzez łzy. - A teraz popatrz na mnie. - Chwyciła dziewczynę za brodę i zmusiła ją by patrzyła jej w oczy.
- Na śmierć matki nic ci nie poradzę, ale pamiętaj, że zawsze możesz do mnie przyjść, kiedy będziesz miała problemy z ojcem. Możesz nawet u mnie zamieszkać, jeśli w święta czy wakacje przyjdzie taka potrzeba. Nie jesteś sama. A ojciec kiedyś zrozumie. On też przejął się śmiercią mamy, a teraz zgrywa twardziela. A... i od jutra ćwiczymy twoją pewność siebie i poczucie własnej wartości. Tak?

Przytuliła się do Elliott. Jane już nie pamiętała, kiedy ktoś ją ostatni raz przytulał. Nawet Caroline, jej siostra, dawno uznała, że 4 lata to wystarczająco długo, by Jane się pobierała. Jednak każde wpomnienie matki, sprawiało, że Janet Stivenson, ta osóbka o czerwonych włosach, płakała i łkała jak trzylatek.
Kiedy Elliott chwyciła ją za brode, nie miała wyboru. Musiała spojrzeć jej w oczy.
Gdy skończyła swoją przemowe, Jane przytuliła ją jeszcze bradziej. Teraz miała pewność, że Elliott mogła ufać. I że może na nią liczyć.
- Dziękuje ci -szepnęła jej do ucha.
Chociaż na ostatnie pytanie najchętniej krzyknęłaby "NIE !" , to za nic w świecie, nie odmówiłaby osobie, która proponowała jej, że zamieszka z nią na wakacje. Oczywiście Jane, wiedziała, że za Chiny nie skorzysta z tej propozycji. W domu działoby się istne piekło.
- Dobra. -odparła w końcu na ostatnie pytanie. Jak można ćwiczyć pewność siebie ? No cóż... widocznie można.

Przez chwilę milczała, trzymając Jane w ramionach i czekając aż ta się uspokoi. Dziewczyna wydawała się teraz taka krucha i bezbronna. Potem podała jej chusteczkę.
- W sumie ostatnia kwestia była pytaniem nie znoszącym sprzeciwu, więc tak czy tak, bym to zrobiła. A dziękować nie masz za co... no dobra... trochę masz - uśmiechnęła się. - W końcu nie każdy ma zaszczyt przytulić się do światełka w tunelu.
Problem tylko... jak mam sprawić, by ta dziewczyna poczuła się pewnie?

Matias nie odnajdywał się w sprawach damsko-męskich (miłość), więc za wszelką cenę starał się potwierdzić istnienie przyjaźni pomiędzy mężczyzną a kobietą. Teraz coraz mniej ludzi w nią wierzyło, ale został Matias - ponieważ sam nie był taki jak inni mężczyźni. Jakoś mniej mu zależało na związkach, nie wiadomo dlaczego. Nie, nie uznawał tego za głupie. Po prostu... Zwracał na to mniejszą uwagę.
Słysząc jej słowa zerknął na nią zaciekawiony. Bezbronny Rogogon Węgierski... Chociaż... Gdyby jego zdjęcie można by było zobaczyć na pocztówce... To byłoby interesujące.
- Jeśli chcesz fotografować istoty z Zakazanego Lasu, to mogę iść z tobą. - powiedział cicho, wyciągając jednocześnie książkę w czerwonej oprawie. - Co dwie różdżki, to nie jedna.
Podał jej książkę przyglądając jednocześnie badawczo jej twarzy. Może chciała fotografować Chimery... Musiała mieć dużo zimnej krwi.

--
Nie wiem czemu, ale wczoraj nie dodało mi posta - być może wkleiłem go w innym miejscu -_-

Przyjaźń pomiędzy kobietą a mężczyzną? Dla Elizabeth to nie było nic dziwnego. Niektórzy mówili, że takie relacje nie istnieją w naszym świecie ale to była nieprawda.
- Bardzo chętnie wybiorę się tam z tobą. Masz racje, przebywając tam sama byłabym narażona na wiele niebezpieczeństw, bo nie mogłabym używać aparatu i w drugiej ręce trzymać magicznego patyczka na wszelki wypadek. - Powiedziała z uśmiechem. Dzięki temu będzie mogła lepiej poznać Matiasa, był bardzo ciekawym chłopakiem, innym niż wszyscy. Wiedziała, że nie chodzą mu po głowie same...złe myśli, a to w dzisiejszych czasach rzadkość. Pewnie dowie się też więcej o mugolskim świecie, który tak ją fascynował.
- Dziękuje - powiedziała szczerze i spojrzała na czerwoną okładkę książki, było tam zdjęcie dorosłego hipogryfa. Elizabeth widziała to stworzenie na zajęciach opieki nad magicznymi zwierzętami, niestety był on jeszcze młody.

Magiczny patyczek?
Cóż... nazwa dziwna, aczkolwiek... niepospolita. Dlatego właśnie Matias zanotował magiczny patyczek na pergaminie. Dopiero teraz zrozumiał, że za podkładkę ma jakiś podręcznik do quidditcha.
- Proszę bardzo. - odpowiedział jej, a kącik jego warg drgnął do góry. - Powiedz tylko kiedy masz czas.
Jego oczy, które aktualnie przybierały barwę chłodnej stali, pomknęły w kierunku regału, za którym najprawdopodobniej stali młodsi uczniowie. Matias nie lubił być podsłuchiwany; na dodatek stwierdził po tajemniczym chichotaniu, że dzieciaki najwyraźniej liczą na rozwój akcji.
- Ze mną masz na tyle dobrze, że umiem się teleportować. - dodał po chwili ze względów czysto informacyjnych.
Chichotanie, które teraz było trochę przytłumione (najwyraźniej ktoś zatykał sobie usta dłonią) przybrało na sile. Matias, jako, że był drażliwy tego dnia, nie wytrzymał, przeprosił dziewczynę na moment i z całej siły uderzył bokiem w regał; ten z kolei zachwiał się, co jednocześnie zmusiło uczniów obok do ucieczki.
- Już. - odwrócił się znowu twarzą w stronę dziewczyny, tak jakby nic się nie stało. Regał jeszcze trochę drżał, jednak się nie wywrócił.

Dziewczyna po raz kolejny zerknęła na pergamin chłopaka. Dlaczego on ciągle coś tam zapisywał? Hmm...może musiał zrobić jakieś zadanie domowe a ona mu przeszkadzała?
- Czasu mam sporo, może wybierzemy się tam wieczorem? - Zapytała z nutką podekscytowania w głosie, uwielbiała chodzić do zakazanego lasu. Od zawsze liczyła na to, że spotka jednorożca, te stworzenia były takie...magiczne. Wiedziała jednak dlaczego przebywają w takim miejscu, przecież ich krew była bardzo cenna a ludzie mogliby pozabijać je wszystkie dla tej srebrnej mazi. To było według Elizabeth okrutne.
- Teleportacja? Ja muszę jeszcze ją potrenować - Oznajmiła a jej wzrok powędrował za Matiasem, który z całej siły uderzył w regał. Dziewczyna nie odważyłaby się na taki krok ale ucieszyło ją to, że Krukon spłoszył dzieciaki. Chyba nikt nie lubił być obiektem durnych żartów. Ścisnęła palce na książce z czerwoną okładką ale nic nie powiedziała.

- Wieczorem... - powtórzył, jakby się namyślał. - Dobrze.
W Zakazanym Lesie zawsze było ciemno, więc jakoś tak... Potykanie się o patyki nie było jego pasją. Pomimo wszystko chyba za swój obowiązek uważał pomaganie innym, zwłaszcza mugolom. Ona mugolem chyba nie była, ale to jej nie dyskwalifikowało.
- W takim razie ja będę mógł w ostateczności przenieść nas oboje. - odpowiedział. - Nie wiadomo na co natrafimy, a chyba też byś nie chciała, aby musieli wysyłać po nas jakąś pomoc.
Wieczorem, Zakazany Las, zanotował. Ostatnimi czasy zdarzało mu się ,,przysypiać"; zapominał o wszystkim i o każdym. Ta kartka właśnie miała mu pomóc w odnalezieniu się.
Gorzej jeżeli coś ich unieruchomi. Czy to ważne? Matias osiemnaście lat przeżył. Świat nie był tak fascynujący jak na początku - tak więc umieranie nie mogło mu zaszkodzić.
- A na jakie stworzenia będziemy ,,polować"? - zapytał dla ścisłości. Trzeba będzie się o tym wszystkim dowiedzieć jak najwięcej.
Miał tylko nadzieję, że akromantule zostawi w spokoju.

W zakazanym lesie było ciemno ale od czego jest różdżka? Elizabeth pewnie użyje zaklęcia Lumos i oświetli ich drogę. Uwielbiała magię, często pomagała jej w niezręcznych a nawet niebezpiecznych sytuacjach. Kiedyś natknęła się w lesie na wielkiego pająka, miała szczęście, że gajowy wtedy robił patrol i ją zauważył. Dobrze, że skończyło się na ostrzeżeniu, przecież mogła wylecieć ze szkoły! Teraz była ostrożniejsza.
- Jakoś sobie poradzimy. Mam nadzieję, że spotkamy jednorożca. Jeszcze nigdy nie widziałam tego stworzenia na oczy, były jakieś rysunki w książkach...ale to nie jest to samo. Gdybym mogła go sfotografować...- Powiedziała rozmarzonym tonem ale zaraz powróciła na ziemię. - Oczywiście liczę na to, że spotkamy jeszcze inne magiczne zwierzęta - dodała i rozejrzała się po bibliotece, chciała być pewna, że nikt ich nie podsłuchuje. Przecież takie wycieczki niebyły do końca legalne a niektórzy uwielbiali skarżyć. Elizabeth nie miała wrogów ale bywają złośliwi uczniowie, którzy każdego wkopaliby w jakieś kłopoty...

Jednorożec: koniopodobna istota, która według mugolskich podań została podporządkowana Adamowi w raju - tylko dlatego, że był on człowiekiem o czystym sercu. Gdzieś indziej można przeczytać, że jednorożce wolą towarzystwo kobiet. Nic dziwnego. Kobiety przeważnie nie miały tak brudnych interesów jak mężczyźni.
Matias wyciągnął rękę z książką, aby przedmiot wyrwał mu się z dłoni i odfrunął na miejsce. Jednorożec... Kiedyś widział włosy z jego ogona i trzeba przyznać, że pomimo swojego piękna nie robiły na nim pozytywnego wrażenia. To tak jakby widział warkocz odcięty jakiejś dziewczynie.
Lumos mało pomoże, jeśli ktoś chciałby się rozglądać na wszystkie strony. Poza tym szansa na to, że stworzenie się spłoszy jest wielkości 100 do 1. No ale... lampa błyskowa też swoje zrobi, dlatego zwierzętom nie robi się zdjęć.
Trzeba jednak mieć nadzieję, że nie dostanie się kopytem w czaszkę.
Jak dla odmiany Matias miał wrogów całkiem sporo. To zapewne przez jego zamiłowanie do szlam, charłaków i mugoli. Ktoś by pomyślał, że Ślizgoni nie lubią zwykłych ludzi, ale pomyłka, bo w SOMM była jedna uczennica Slytherinu.
- To będzie trudne... - powiedział z ociąganiem i rezerwą. - Nic nie szkodzi nam jednak spróbować. Jednorożce są bardzo zwinne i szybkie, mam nadzieję, że się nie wystraszą.
Chociaż... młode jednorożce, te złote, są trochę naiwne. Małemu można zrobić zdjęcie.

Tak...
Elizabeth będzie musiała być bardzo ostrożna aby nie spłoszyć tych bezbronnych zwierząt, może gdy zobaczy jednorożca to będzie sobie darowała fotografowanie? Nie wiadomo jak zachowa się w takiej sytuacji. Jest dziewczyną to podobno będzie miała większe szanse aby podejść to tego zwierzęcia. Jednak może to były tylko bezsensowne plotki? Chociaż w każdym kłamstwie tkwi trochę prawdy, podobno. Krukonka prawie zawsze starała się mówić zgodnie z rzeczywistością, przecież oszustwo i tak wyszłoby na jaw.
- Dziękuje, że chcesz iść tam ze mną - Powiedziała a kąciki jej ust drgnęły. Mało kto chciał pójść w takie miejsce, wszyscy się bali. Elizabeth również odczuwała jakiś lęk ale jej ciekawość przeważała, była optymistką i zawsze uważała, że sobie poradzi. Niestety to podejście do świata bywało nieodpowiednie. Czasami bywała rozczarowana różnymi sytuacjami, bo wszystko wyobrażała sobie inaczej. Całe szczęście, że miała przy sobie prawdziwych przyjaciół, którzy mogli ją pocieszyć i poprawić jej humor. Dlatego traktowała takich ludzi jak swoją rodzinę.

Nie, Matias i tak by nie podszedł do jednorożca. Był świadomy tego, że jego serce nie jest na tyle czyste.
- Do stracenia mam jedynie ciekawą przygodę. - stwierdził w odpowiedzi.
Miał nadzieję, że nie będzie zmuszony w większym stopniu używać różdżki. Zadawanie komuś cierpienia nie było zbytnio zabawne. Matias posiadał kota, pół-albinosa. Często widząc koty potrącone przez samochód po prostu go paraliżowało. Zabijanie much i pająków jeszcze jakoś przechodziło, natomiast z większymi stworzeniami miał problemy.
Jednak, jeśli zwierzę przejawiałoby agresję, to na pewno nie stałby bezczynnie. W takich sytuacjach człowiek powoli przestaje myśleć.
- Ile wynosi przewidziany czas poszukiwań?
Jeśli mają błądzić parę długich godzin, to chyba trzeba by było wziąć coś do jedzenia...

Jane wzięła się w garść. Uśmiechnęła się do Elliott, złapała książke o Zakazaanych Eliksirach i wstała. Schowała książke pomiędzy półkami jakiegoś bardzo nudnego działu o Zielarstwie.
- Wróce tu po nią. Jeszcze nie skończyłam czytać o żywych trupach. -wyjaśniła. Usiadła spowrotem koło dziewczyny. Zrezygnowana spojrzała jej w twarz.
- Od czego zacząć tą swoją "pewność siebie" ?-spytała bez przekonania, przekładając długi warkocz na drugie ramię. Wszystko w niej zaczynało się uspokajać. Zrobiła się nawet troche głodna. Dotarło do niej, że od śniedania nic nie miała w ustach. Spojrzała na Elliott. Czy dziewczyna nie była głoda ? Może jadła zanim się spotkały ?

- Jeszcze nie wiem. Ale chyba powinnyśmy zacząć od tego, że nie jesteś dziwolągiem. A jeśli jednak nam się to nie uda, to chociaż spróbuję ci wmówić, że dziwność jest fajna. Wyróżnia cię z tłumu. Powinnaś to nazywać raczej nietuzinkowością, ale okej.
Przewróciła oczami, po czym spojrzała na zegarek.
- Dobra, siedzimy tu od godziny, a nawet trochę dłużej. Nie wiem, jak ty, ale ja chętnie się stąd ruszę. Co proponujesz?

Jane dłużej zastanowiła się nad słowami dziewczyny.
- A ja chyba wiem od czego zacząć -powiedziała. Uśmiechnęła się szeroko i rozplątała swój warkocz, pozwalając prawie czerwonym włosom opadać na ramiona - Wyróżnia się. Ale mam to gdzieś.
Zaśmiała się i poczuła, że burczy jej w brzuchu.
- Nie wiem jak ty, ale ja MUSZE coś zjeść, bo zamdleje ci po drodze -powiedziała- Więc może na chwile do Wielkiej Sali, zrobie sobie kanapkę i pójdziemy.... Bóg wie gdzie ?

Gdy Jane rozpuściła swoje rude włosy, na twarzy Elliot pojawił się szeroki uśmiech.
- Od razu lepiej. Wyróżnia się, ale wiesz co? Czasami wyróżnianie się jest korzystne. Mówię ci. - W tym momencie dziewczyna usłyszała ciche burczenie dobiegające z brzucha towarzyszki.
- Chętnie coś zjem. Tylko... nie zemdlej. Nie jestem taka silna, żeby się złapać po drodze. Tak więc... do Wielkiej Sali, a potem gdzie nas przeczucie poprowadzi.
Wstała z ławki i wzięła Jane pod rękę.

- Czas poszukiwań? Hmm...tego nie da się określić, jeżeli będziemy mieli szczęście to szybko spotkamy jakiegoś magicznego zwierzaka - Stwierdziła i odgarnęła niesforne kosmyki włosów za siebie. Teraz miała na sobie sukienkę ale do lasu będzie musiała się cieplej ubrać, przecież było tam zimno i ciemno. Nie chciała złapać przeziębienia i zmarnować kilku dni na leżenie w łóżku. Chyba nikt nie przepadał za uciążliwym kaszlem czy katarem. Elizabeth miała odporny organizm na różnorodne zarazki ale lepiej zapobiegać, bo nic nigdy nie wiadomo.
Krukonka oparła się biodrem o wielki regał, który stał obok. Błądziła wzrokiem po starych, zakurzonych księgach. To miejsce miało niesamowity klimat.

- Znając złośliwość niektórych istot, to potrwa to długo. Radzę więc zabrać coś do jedzenia, ponieważ prawo Gampa... Wiesz co ono mówi. - przerwał sobie nagle, bo pomyślał, że rozmawia z osobą, która chodzi do jego klasy.
Zanotował na kartce, że musi to jedzenie ze sobą zabrać, bo pewnie by zapomniał. No i torbę najlepiej, nie będzie wszystkiego niósł w ręce. I musi wyczyścić płaszcz.
Matias nie zastanawiał się dlaczego czyści płaszcz do lasu, no ale... W końcu to był Matias! Pucował buty trzy razy dziennie, brał prysznic dwa razy dziennie, mył włosy codziennie... A jak nie mógł ich umyć, to był bardzo poirytowany.

Carmen usiadała pryz jednym stoliku w czytelni czekając na Jane. Właściwie nie jej nie znała ale dziewczyna sprawiała miłe wrażenie. No i jeszcze lubiła czytać to był duży plus. Carmen odgarnęła niesforny kosmyk swoich brązowych włosów wyjęła książkę od Astronomii i aby zabić czas zaczęła czytać.

Jane weszła do biblioteki troche spięta. Upewniła się, że jej rude włosy trzymają się w kucyku, po czym zaczęła szukać Carmen. Po drodze, złapała książke o Zakazanych Eliksirach, którą schowała tu wcześniej. Włożyła ją do torebki i jej oczom ukazała się dość znajoma brązowa czupryna. Carmen siedziała, pochylona nad jakąś książką. Jane cichutko podeszła bliżej.
- Co tam czytasz ?-powiedziała tuż nad jej uchem, sprawdzając, czy dziewczyna się przestraszy, jej lekko zachrypniętego od śpiewania głosu.
To było perfidne - pomyślała po chwili. Uśmiechnęła się do Carmen przepraszająco.

Dziewczyna poskoczyła. Nad nią stał Jane. Uśmiechnęła się do niej.
-Czesć troszkę mnie przestraszyłaś-powiedział cicho i schowała swoją ksiazke od atronomii.
-Co tam u ciebie?

Carmen podskoczyła, co tylko sptęgowało wyrzuty sumienia Jane.
- Przepraszam. Nie pomyślałam -przyznała- A wszystko dobrze.
Usiadła obok koleżanki.
- Razem z Elliott troche chodziłyśmy i nogi mnie odrobinę bolą.
Kłamstwooo! - krzyczał głosik w jej głowie. No tak. Nogi bolały ją okropnie. W końcu droga do Hogsmeade nie jest najkrótsza.
- A u ciebie ?

-Nic się nie stało,naprawdę -uśmiechnęła się do krukonki. Bardzo podobały się jej włosy.
-Tak...Nie ma to jak z długi spacer nogi niemal odpadają czyż nie?-puściła do niej oko. Hmm może ja namaluje pomyślała. Zobaczyła książkę która Jane trzyamła w ręku
-Co tam masz?

Książka o Elisirach wyleciała jej z torebki. W sumie, sama nie widziałą, jak to sie stało. Podniosła ją tak, by Carmen ni zauważyła tytułu.
- O eliksirach. Takie tam...głupoty.
Powiedziała, po czym uśmiechnęła się do dziewczyny i zapragnęła zmienić temat.
-I w końcu nie powiedziałaś mi co u ciebie ?-powiedziała, zdejmując z włosów gumkę, by te, delikatnie opadły jej na ramiona.

Carmen zobaczyła zakłopotanie dziewczyny i przestała drążyć.
-Coś o mnie....Lubie malować czytać książki słuchać gry na fortepianie..no i uwielbiam poezje.-popatrzyła na dziewczynę-a ty coś powiesz o sobie?

Dziewczyna zdezoriantowana patrzyła na Carmen. Przecież pytała o coś innego....no ale coż. Będzie miła.
- Hmmm...coś o mnie.... jestem krukonką. Uwielbiam malować, grać na fortepianie, śmieć się, pisać opowiadania....
Jane zaczęła wymieniać żeczy, które sprawiały jej radość przed śmiercią matki.