Ten dzień nie różnił się niczym od wcześniejszych. Uczniowie wypożyczali i oddawali książki, odrabiali też lekcje. Constance układała książki na miejsce, porządkowała katalogi, pilnowała porządku, czy nikt niepożądany nie wchodzi do Działu Ksiąg Zakazanych. W czasie, gdy nikt inny oprócz niej nie znajdował się w bibliotece, a tak się czasem zdarzało, naprawiała zniszczone książki.
Nie przeszkadzał jej już gwar. Nigdy nie mogła zrozumieć tych, którzy żądali bezwzględnej ciszy. Przecież to było takie nienaturalne. Oczywiście, nie można było też przesadzać. Dlatego czasem uciszała niektórych przydatnymi zaklęciami. Na drugi raz już nie krzyczeli. Jednak starała się być wyrozumiałą osobą, co dziwiło niektórych, przyzwyczajonych do despotyzmu poprzedniczki.
Wróciła do swego biurka, na którym zauważyła stos książek. Otworzyła tą, która była na wierzchu. Zobaczyła w niej kartę, dlatego uznała, że ktoś chce je wypożyczyć.
Niedaleko biurka stała Bell Rodwick, prefekt Ravenclawu. Uczniowie z tego domu, jak zdążyła się dowiedzieć, najchętniej czytali książki, dążyli do wiedzy. Dlatego też Constance pomyślała, że to najprawdopodobniej Bell je zostawiła.
- Panno Rodwick, czy to panna położyła tutaj te książki - zwróciła się do niej, wskazując na stos na biurku.

- Tylko spytałam - odparła. Od zawsze wiedziała, że Agnes jest nieco przewrażliwiona. Panikuje, bo Michelle odważyła się zapytać. Toż to było śmieszne! - Moja droga, kochana przyjaciółko, wiedz, że ja nie zrywam nieznanych sobie kwiatów, a tym bardziej ich nie zjadam, bo jednak wolę jedzenie dla ludzi. Chyba że zamienisz mnie w kozę, a wtedy będę jadła zielsko. Mam jednak nadzieję, że nie zrobisz tego ze swoją znajomą od pierwszej klasy!
No, a Agnes jak zawsze o eliksirach. Michelle rozumiała, że można coś lubić, ale żeby na okrągło o tym nawijać? Przesada. Sama mogłaby powiedzieć mnóstwo ciekawych rzeczy o Historii Magii, ale wolała nie zanudzać innych czymś, co ich nie interesuje.
- Jaki eliksir? Jakie zioła? - zapytała zmieszana. Musiała przyznać, że się odrobinę zamyśliła, przez co kompletnie zapomniała, o czym rozmawiają. - No, ja się nigdy nie nudzę! Ostatnio niektórzy mówią, że gdzie nie spojrzą, to tam jestem - wyszczerzyła się. - To prawda?
- Jasne, że się podzielę! A ty myślisz, że z kim będę wypróbowywać wszystkie propozycje z książki? - spytała z błyskiem w oku.
- Żałuj, że ze mną nie chodzisz. W sumie... zaciągnę cię tam na następną lekcję - zapewniła, a jej wzrok mówił, że dziewczyna nie ma nic do gadania.

W myślach Davis powiedziała sobie, że i ta Krukonka powinna sobie dać jakąś przerwę od lekcji, ale na głos jej tego nie powtórzyła. Nie chciała odpoczywać, to ona jej zmuszać nie będzie.
- A no... trochę się wie, i jak widzisz, jestem w bibliotece, tu też można się ciekawych rzeczy dowiedzieć. Na lekcjach przeważnie jest jakaś nudna teoria, a jak zapowiedzą ciekawy temat i się o tym dowiem, no to skoczę na lekcję. - Stwierdziła sucho - Poza tym do teraz nie mogę zapomnieć naszego byłego nauczyciela transmutacji. Cóż to były za nudne lekcje - Pokazowo ziewnęła. - Ale oczywiście do twojej inteligencji mi jeszcze trochę brakuje. - Starała się powiedzieć to na poważnie, ale zaczęła się śmiać. - Jak na to, że nie ma mnie na lekcjach to nie narzekam. - Podsumowała. W tym momencie Connie wyszła z biblioteki.

Spojrzała w stronę wołającej do niej bibliotekarki.
- Tak, pani Pernelle, zaraz po nie przyjdę! - odpowiedziała, zdecydowanie za głośno niż wypadało i zwróciła się z powrotem do Angie.
- Tak, tak - pokiwała mądrze głową, uśmiechając się przy tym kpiąco. - Nie powiesz chyba, że cała ta wiedza - tu zrobiła zamaszysty łuk rekami - sama wchodzi ci do mózgu? Ludzie, którzy posiadają choć trochę inteligencji, rozumieją, że teoria jest niezwykle ważna, by potem poradzić sobie w praktyce. Jeśli mówisz o Wilsonie, to mi się jego lekcje podobały. Był wymagający, ale to do dobrze, dużo można się było nauczyć. Teraz to niektóre lekcje wyglądają jakby nauczyciele byli głupsi od uczniów - prychnęła.
Spojrzała zdziwiona na wychodzącą Connie. Widocznie ich rozmowa nie przypadła jej do gustu, bo nawet się nie pożegnała.

- Serio? - Zdziwiła się słysząc o tych nauczycielach. - To wypada się przejść na te lekcje i ich wyśmiać, może wtedy się na coś wysilą. A cóż takiego doprowadziło cię do takich wniosków? - Przejechała opuszkami palców po okładce, zatrzaśniętej wcześniej, książki z zaklęciami. - Który z nauczycieli jest najbardziej tępy? - Zaciekawiła się.
Biblioteka nie była już tak cicha jak wcześniej, a nawet bibliotekarka zachowywała się dosyć głośno, trzeba było przyznać, że nowi pracownicy Hogwartu byli młodej daty i jeszcze się nie przestawili na dorosłość.
- A czy to w ogóle przeszkadza komukolwiek? - podparła głowę ręką.

Pojawił się w bibliotece. Szedł swoim sposobem, chybotliwym, podpierając się ścian, wodząc po chłodnym kamieniu szponiastymi palcami.
Zawitał tu po raz kolejny, w celu pomęczenia bibliotekarki o sprowadzenie książek pisanych Braillem. A nuż już je sprowadziła?
Słysząc ciche szepty, niemal wizualnie się najeżył. Nie wiedział, kto może tu być, czy ktokolwiek, kogo zna. Poprawił tylko szalik zawiązany niedbale na szyi.

Przez chwilę zawiesiła się, patrząc na chłopaka, który wszedł do biblioteki. Zachowywał się on tak... mhm... dziwnie, a zarazem interesująco. Wydawało się jej przez chwilę, że spojrzał w jej stronę, podniosła rękę i pomachała mu mało zauważalnie ręką. Bell była zajęta opowiadaniem o czymś, ona tego nie słyszała. Dopiero po chwili blondynka wyrwała się z amoku.
- To było dziwne. - Stwierdziła w myślach, a po chwili zorientowała się o co może chodzić. - Czyżby on nie widział? - To też powiedziała sobie w myślach. W końcu nie była pewna, no ale nie zareagował na jej machanie... chyba, że specjalnie. - Hey! - Zawołała w jego kierunku, nie zważając na to, że Bell nie skończyła mówić.

- Cisza - syknął nieprzyjaźnie, słysząc krzyk. W bibliotece się nie krzyczy, nie. To jedna z niewielu zasad, którą respektował. A zbesztanie kogoś, kimkolwiek owa osoba była, pasowała wybitnie do schematu zachowania Samaela. Nie skierował jednak głowy w tamtą stronę, wciąż idąc chybotliwie drogą, która, z tego co pamiętał, prowadziła do stanowiska bibliotekarki.
Zareagowałby być może inaczej, gdyby świadom był obecności Bell, jednak, cóż, nie dysponował zbyt wieloma środkami, by to zauważyć. Nie roztaczała silnej woni, głosu nie dosłyszał.
Przez myśl przemknęło pytanie, czy zna krzyczący głos. Chyba nie. Nawet jeżeli, jego nieliczni przyjaciele przyzwyczaili się chyba do zmiennych nastrojów i częstej opryskliwości chłopaka, który nie wiedział jeszcze, z kim ma do czynienia.

Prychnęła dosyć głośno, słysząc, że chłopak ją po prostu zbeształ, a następnie odwróciła się w kierunku Bell. Ta chyba nawet nie zauważyła, że minęło kilka minut. Nie odwróciła się, więc i nie zauważyła Samaela, który okazał się być, według Davis ciekawą osobą. Tak... ciekawą a zarazem dziwną.
- Sory, że ci się wcięłam. Możesz kontynuować. - Powiedziała do niej, od czasu do czasu zerkając w kierunku, jak stwierdziła po ubraniu, Krukona.
Czy w tej bibliotece siedzą sami Krukoni? Wpadł jej do głowy Javier, on był Ślizgonem i bywał tu bardzo często... zresztą w innych częściach zamku także, byleby były mało uczęszczane. Dawno go nie widziała, ale musiała przyznać, że on również był dziwny... ale i przystojny.
- Ey, Bell. Nie wiesz co się dzieje z Deniverem? To tak wiesz, odbiegając od tematu. - Zaciekawiła się.

- Wrzeszczą i wrzeszczą - wymamrotał pod nosem, niezadowolony i zły, że bezczeszczone jest święte miejsce ciszy i spokoju. Lubił tu się zaszyć, nawet nie mając ze sobą własnych książek. Po prostu było to jedno z odpowiednich miejsc, by oddać się bezruchowi, nie żyć wewnętrznie, wegetować wśród zapachu starych kart. Sam dotyk szorstkich okładek był przyjemny. Opuszki palców przejeżdżające po wygrawerowanych tytułach, kiedy wydobywał z odmętów pamięci zarys zwykłych liter.
Dosłyszał "Bell" i przystanął na chwilę. Postanowił jednak nie przeszkadzać przyjaciółce i jej głośnej towarzyszce.
- Pani Pernelle? - wyrzucił z siebie półszeptem, doszedłszy do stanowiska bibliotekarki i mając nadzieję, że nie zwraca się do pustej przestrzeni.

- Dobrze - odparła, lekko kręcąc głową. Bell mowiła zdecydowanie zbyt głośno. Jednak Constance nawet ją lubiła, bo nie sprawiała żadnych innych problemów. Przychodziła dosyć często, wypożyczała sporą ilość pozycji, a książki wracały w takim stanie, w jakim były poprzednio. Czego mogła chcieć więcej?
Kobieta odwróciła się na chwilę, zajmując się kartami, jednak po chwili znów była zwrócona w stronę wejścia. Usłyszała ten charakterystyczny chód jednego z uczniów. Gdy tylko go zobaczyła, była już pewna jego tożsamości.
- Jestem, panie Yehl. W czymś panu pomóc? Mam dla pana te książki, o które pan prosił - powiedziała do niego spokojnie, nie chcąc go denerwować.

Pokiwał głową, płowe włosy opadły na czoło, wpadając do oczu. Odgarnął je chudym palcem, mimo wszystko.
- To wspaniale - powiedział cicho. Na karku czuł mrowienie. Założyłby się o galeona, że na twarzach niektórych uczniów pojawił się już drwiący uśmiech bo ślepy Yehl przyszedł. Nie miał im tego za złe, wszak po co mieli mu współczuć, skoro systematycznie odrzucał wszelką pomoc i na dodatek zrównywał słownie z ziemią niemal każdego, kto chciał być mu przychylny? Kto mieczem wojuje, od miecza ginie.
- Poproszę zatem o Fausta.
Później przyjdzie po resztę.

- W porządku - odpowiedziała. Jakaż szkoda, że ten młodzieniec nie mógł zobaczyć jej uśmiechu! Lubiła pomagać innym, a że kochała też książki, wybrała akurat tę, a nie inną pracę.
Podeszła do jednej z zamykanych szafek, do której klucz trzymała przy sobie. W niej były specjalne książki, zamawiane dla wybranych. Otworzyła ją i po krótkim szukaniu wyjęła z niej oczekiwaną lekturę, a następnie zamknęła drzwiczki, przekręciła zamek i schowała kluczyk do kieszeni.
Podeszła więc do chłopaka i złożyła mu książkę na rękach.
- Proszę - dodała cicho.

- Dziękuję, dziękuję - wymamrotał, w głosie może i pobrzmiałby szacunek, gdyby Samael nie uważał, iż to był święty obowiązek bibliotekarki i nie za to jej płacą, żeby on dziękował. Czasami jednak bywał wychowanym chłopcem, który wiedział, kiedy powiedzieć "przepraszam", a kiedy "dziękuję", inna sprawa, że przestał się do tego stosować.
Respektował ją mimo wszystko, bo nie musiała sprowadzać tych książek. I była też jedną z osób, które nie zadały wbijającego w ziemię pytania jak to jest, nie widzieć?
Wtedy potrafił zrobić się jeszcze bardziej niemiły.
Tymczasem, krokiem równie chwiejnym co wcześniej, zaczął mozolną wędrówkę ku jednemu ze stolików, w patykowatych rękach dzierżąc książkę. Zależało mu tylko na tym, by oddalić się od źródła szeptów w centralnej części. Szedł powoli, pokracznie, każda chwila wyglądała jak walka z grawitacją, by nie runął na zimną posadzkę.
Udało się; usiadł w końcu i odetchnął z ulgą. Na udach pojawią się kolejne dziesiątki siniaków od nieustannego obijania się o kanty stołów, krzeseł, ław i regałów.
Gdzieś zapodział swoją laskę i nie mógł znaleźć. Szkoda jej, szkoda, doprawdy. Wierny towarzysz, ale być może pewnego dnia znów się... "zobaczą".

Wkroczył do biblioteki, rozglądając się promiennie na boki. Uwielbiał czytać, a teraz, ze względu na początek roku, nie mieli wiele zadań domowych, więc mógł poddawać się swojemu ulubionemu zajęciu bez opamiętania. Co dzień buszował po bibliotece, to oddając książki, to zabierając do Dormitorium. Połykał jedną na dzień, więc ta dość pokaźna liczba, już na początku odciągała go od nauki. Ileż to stracił dotychczas punktów tylko za to, że nie oddał wypracowania? Inni Gryfoni już i tak zaczęli krytykować jego pasję i nagłe zaniedbanie wszelkich rzeczy istotnych.
Dostrzegł Constansce, bibliotekarkę, którą szczerze uwielbiał.
- Witam. - Uśmiechnął się doń rozbrajająco, po czym przeciągnął palcem po jakiejś zakurzonej półce, podziwiając swój coraz bardziej brudny paluch.
- Cóż pani na dzisiaj poleca? - Spytał z niebezpiecznym błyskiem w oku.

Nie odpowiedziała nic, bo nie musiała. Słowa Krukona znaczyły coś więcej, niż tylko podziękowanie. Wiedziała, że raczej nie zazna od niego szacunku, bo, jak zdążyła przez te kilka miesięcy zauważyć, okazywał on go tylko nielicznym.
Patrzyła jeszcze chwilę na niego, po czym wróciła do swej pracy. Nie mogła przecież mieć zaniedbań.
Kątem oka zauważyła, jak wchodzi do biblioteki Gryfon, którego lubiła. Spędzał on tu tyle czasu, że zdążyła już przyzwyczaić się do jego obecności. Podeszła do niego, przy okazji oczyściła też Chłoszczyściem pólkę. Te skrzaty chyba zapominały o tym pomieszczeniu.
- A czego pan sobie życzy, panie Flynn? - odpowiedziała pytaniem.

Candy weszła do biblioteki ze swoim zwykłym, promienny uśmiechem od ucha do ucha. Dzisiaj miała wyjątkowo doby dzien. Nikt jej nie gnębił, siostrzyczka nie dawała znaków życia, a wcześniej na zielarstwie zdobyła kilka punkty. Podeszła do jednego ze swoich ulubionych działów w bibliotece- Historie romantyczne. Powoli czytała litery na każdym grzbiecie, gdzie wiele z nich już dobrze znała. W końcu wybrała jedną, chudą powieść i rozejrzała się za wolnym miejscem. Z dali ujrzała Bell... No nie, od tej to trzymajmy się z daleka. Więc został jej do wyboru jakiś chłopak, którego właściwie jeszcze nie poznała. Raz kozie śmierć. Usiadła na krześle, obok niego.
-Hey, mogę się przysiaść prawda?- Szepnęła nie chcąc zwracać na siebie zbytniej uwagi. Pytanie własciwie z grzecznościu bo juz siedziałą schowana za ksiażką. Zaskoczona spojrzała na książki, które ma chłopak. Niewidomy w Hogwarcie? Więc to musi być ten słynny Samuel, pogarda większości uczniów. Sama właściwie jak narazie nic do niego nie miała, nie oceniała ludzi po zdrowiu czy urodzie. No, poza swoją siostrą. Ta to jest zła i pewnie dlatego nieurodziwa.

Odbijając się od ścian korytarza podczas szalonego biegu, dotarła wreszcie do upragnionych drzwi. To ćwiczenie, które poleciła jej znajoma po fachu, było całkiem przyjemne. Bo komu nie spodobałoby się odbijanie z hukiem od zimnych, kamiennych murów? Z niektórych pomieszczeń, prawdopodobnie gabinetów czy jakiś pustych sal, wyglądały głowy uczniów i nauczycieli. Niektórzy w popłochu natychmiast uciekali, chowając się w bezpiecznych czterech ścianach. A Daisy nie rozumiała, czemu ma to służyć. Jakaś nowa zabawa? Może chowany nie chowany? Podskoczyła radośnie, kiedy wreszcie domyśliła się, o co chodzi. To była próba ewakuacji szkoły! Puknęła się w głowę, zwijając jakaś kartkę z kieszeni w trąbkę, dmuchając w nią silnie, a przy okazji oznajmiając, ze czas się ewakuować. Znowu parę głów wyjrzało zza drzwi. Nie uciekali jednak. Daisy zła, że się z nią nie chcą bawić, trzasnęła drzwiami od biblioteki (kto by się przejmował, że to biblioteka? O oddział w Mungu trzeba dbać, ale tu? Phi, nie trzeba). Z głośnym okrzykiem „Huraaaaaaaaaaaaaa” doskoczyła do stolika, w którym ktoś siedział. Zabrała uczniakowi książkę, przeglądając.
- Numerologia! Fuj! – krzyknęła, odrzucając ją w kąt. – Dzieciaczku… do czego oni cie w tej szkole zmuszają! Och, maleństwo! Już nie musisz tych bzdur czytać! Ja powiem profesor od zaklęć, mej starej, dobrej znajomej, by zabroniła nakazywania uczniom czytania tych bzdur!
- Kruszynko! Współczuję! Wiem, co czujesz! – powtarzała na okrągło. Oddaliła się od chłopca. Już go lubiła! A może to coś więcej?
Oczy jej rozbłysły na widok młodej kobiety siedzącej za biurkiem. A może stojącej? Sama nie wiedziała. To chyba z tej miłości… Podeszła do niej, siadając na biurku i ukazując swoje zgrabne udo.
- Masz piękne oczy – szepnęła i zalotnie zatrzepotała rzęsami.
Nagle – BACH! Runęła na ziemię razem z połamanym biurkiem. I co oni do tej szkoły znoszą?! Jakieś badziewia! Ona już zafunduje pięknej bibliotekarce solidne, najlepiej dębowe, biurko! Wstała, pokręciła biodrami i rozmasowała bolący tyłek. Już była gotowa do ponownego wprowadzania swego planu w życie.

Roześmiała się. Och tak, z pewnością byliby baaardzo zadowoleni.
- Co wnioskuję? Że wiedza sama wlatuje ci do mózgu? Cóż, mówiąc wprost jesteś tak przemądrzała, że to musi byś właśnie to! – powiedziała jak gdyby nigdy nic. – Tępy nauczyciel... hmm. Na pewno Jay. Słyszałaś, że został nauczycielem? Nie wiem jak to możliwe, przecież nie miał czasu żeby choć trochę czegoś się nauczyć. Chociaż, akurat w jego przypadku i tak na niewiele by się to zdało. No... ale uczy quidditcha młodsze klasy, więc do nie dla nas. Oprócz tego ostatnio byłam na ONMS i ta Amelia jak-jej-tam na inteligentną nie wygląda.
- Niby nie, ale nie czujesz się trochę dziwnie kiedy uczy cię czegoś człowiek, który dopiero co opuścił szkołę, a w dodatku dobrze go znałaś? Na przykład taki Luke, co wziął posadę nauczyciela astronomii. Poza tym, nie mają czasu pojąć jak dobrze uczyć innych, tak żeby informacje na dłużej im zostawały. Bo co, po wakacjach od razu wracają do szkoły? – I gadała tak i gadała, podczas gdy Angie zaczęłam wykonywać jakieś dziwne ruchy, a nawet krzyczeć to kogoś za plecami Bell. Ale nie odwróciła się tylko kontynuowała swój monolog. Dopiero kiedy skończyła, obejrzała się do tyłu i ujrzała Cukierka siedzącego z Samuelem. Biedny chłopak, jak ta się przyczepi to można zdechnąć z nudów. Może powinnam tam pójść i się z nią pobawić?
- Deniverem? Nie... właściwie, to nawet nigdy z nim nie gadałam. Ale chodzą plotki, że zniknął. Po prostu na nowy rok szkolny nie pojawił się.
- Blondi, idziesz ze mną do tamtej? – wskazała głową w stronę Candy. – Obydwie blondynki... może się dogadacie? – I właściwie nie czekając na odpowiedź udała się do Puchonki.
- Cukiereczku słodki, to ty w ogóle wiesz co to książka? – położyła ręce na oparciu jej krzesła. Obejrzała się na dziwną kobietę która właśnie weszła do biblioteki, robiąc przy tym mnóstwo hałasu.

Podskoczyła jakby ktoś ją tyknął gorącym żelazkiem słysząc głos nad sobą, który znała już chyba za dobrze. Plan się nie powiodł niestety. To musi jakoś wybrnąc z tej nieszczęśliwej sytuacji. Czy krukonka nie miała nic lepszego do roboty?!
-Dzwoneczku- Bo z tym jej się kojarzyło imię Bell.
-Jak miło cię widzeć. A wyboraź sobie, że dobrze wiem co to książka. I nawet umiem czytać. Bo ty zapewne przyszłaś pooglądać kolorowe obrazki- Powiedziała z przekąsem i odwróciła się do swojej książki, czytająć co któreś słowo, a tak właściwie myślac nad czymś zupełnie innm.

Nie doczekała się odpowiedzi od Gryfona. W pewnym momencie usłyszała jakiś niezidentyfikowany huk. Do pomieszczenia wpadło jakieś monstrum. Constance dopiero po chwili domyśliła się, że to najprawdopodobniej ta szalona uzdrowicielka, Daisy, czy jak jej tam. To nie było ważne. Obserwowała oniemiała, co to najlepszego wyprawia w jej królestwie. Zakłócała jej pracę, przeszkadzała uczniom... Masakra. Choć komplement trochę osłabił jej czujność... Zawsze była wrażliwa na tym punkcie. Jednak trzask łamiącego się biurka otrzeźwił ją zupełnie. Panna Pernelle skorzystała z okazji, że Daisy nie ruszała się przez chwilę. Skierowała więc na uzdrowicielkę różdżkę i szepnęła - Petrificus Totalus. Po czym dodała jeszcze - Incarcerous.
I tak unieruchomiła tę dziwną kobietę. Teraz zastanawiała się, co z nią zrobić.

Chciał odparować coś nieprzyjemnego nieznajomemu głosowi, którego właścicielka chciała się dosiąść.
Czy on przychodził tu, by zezwalać innym na rujnowanie samotności, rozdzieranie ciszy? Nie po to zadał sobie tyle trudu, by dojść bez laski do odległego stolika.
Samael odetchnął jednak cicho, usłyszawszy znajomy głos - Bell. Cień uśmiechu przemknął po twarzy, ledwo dostrzegalny, ulotny. Chude, szponiaste palce oderwały się na moment od uwypukleń na miękkich kartach książki. Ogólnie, nagle zrobiło się dość hałaśliwie, zmysłami niemal wyczuwał, iż do biblioteki zawitał ktoś rozmiarów olbrzyma.

- Och, jak pięknie na mnie mówisz - wyszczerzyła się do niej bezczelnie i usiadła na stolik, wymachując nogami. - Chyba pomyliłaś moją osobę ze sobą. To zresztą wyjaśnia skąd w ogóle masz takie pomysły.
Wyciągnęła różdżkę i jakby od niechcenia skierowała ją na Cukierka. Levicorpus, a że zaklęcia niewerbalne już opanowała, nie było wątpliwości, że i to zadziała idealnie. W ogóle nie przejmowała się, że jest w bibliotece, a za swoim stolikiem czuwa bibliotekarka. Była zajęta gruba kobietą.
- Cześć, Sam - zwróciła się do Krukona, pociągając Puchonkę różdżką do góry. - Przyszłam wybawić cię od tego okropnego towarzystwa - powiedziała z nutą rozbawienia w głosie.

Pisknęła kiedy to zawisnęła pod sufitem. Bell zdecydowanie przesadzała.
-Postaw mnie na ziemię!!- Krzyknęła na pół bliblioteki wyciągająć z kieszeni różdźkę i celując nią we wrogą krukonkę powiedziała szybko.
-Densauego- Zaklęcie to udało bezblędnie i trafiło przeciwnika. No, to akurat Candy na szczeście miała opanowane. Rozglądała się licząc na jakąkolwiek pomoc z którejkolwiek strony.

Weszła do biblioteki i zobaczyła dziewczynę wiszącą w powietrzu. Jak zwykle wolała się wycofać i udawać, że w ogóle jej tu nie było. Schowała się za regałem z książkami udając, że jest niezwykle skupiona na szukaniu książki.

- Wybacz, ale nie ma na to ochoty - uśmiechnęła się, niby to niewinnie. Widząc, że dziewczyna macha różdżką i wypowiada zaklęcie, zezłościła się sama na siebie, że o tym nie pomyślała. Długie zeby wcale nie były czymś przyjemnym, ale za pomocą Conjunctivitis w odpowiednim miejscu jako tako się ich pozbyła. Potem i tak będzie musiała udać się do Skrzydła Szpitalnego...
- Expelliarmus, Furnunculus, Orbis - sypała zaklęciami jak gradem, teraz już trzymając różdżkę dziewczyny, tak, że nie mogła nic zrobić. - I co? Tu zdołu to baardzo fajnie wygląda.
Zaśmiała się jakby do siebie.