Uśmiechnęła się tylko, kiedy Connie stwierdziła, że mózg już zdążył jej się przegrzać. Cóż, jak zwykle miała rację, a efekty były widoczne nawet szybciej niż sama się spodziewała.
Oczywiście, że Bell nie miała zamiaru wypożyczać romansidła. Nie przepadała za nimi, chociaż jakiś wątek miłosny, ładnie wpleciony w fabułę raczej jej nie przeszkadzał. Wolała raczej przygodowe, czy fantastyczne gdzie mnóstwo było innych, wymyślnych rodzajów magii od tej którą znały.
- Powieści przygodowe - oznajmiła i ruszyła gdzieś tam, gdzie ten dział powinien się znajdować. W ubiegłych latach często tam bywała, ale wiadomo, może przez wakacje wszystko zapomniała? O, jest. Skręciła między regały. - A ty co lubisz?

Ruszyła za dziewczyną wolnym krokiem. Trzeba sobie kupić nawigację, bo inaczej się tu zgubi. Zaraz... tylko, że tutaj mugolskei ustrojstwa nie działały. Wielka szkoda. W końcu doszły do działu. Było tam nawet kilka regałów.
-Też właściwie to lubie. Szczególnie jak się dużo dzieje - Powiedziala przechodząć wzrokiem po grzbietach od książki do książki.
-I horrory też są niczego sobie. Jak się ma do kogo przytulić- Powiedziała przypominajać sobie dawne związki, co wywołało u nie chęć ironiczengo uśmiechu.
-Także, dla mnie narazie zakazane- Podsumowała, chociaż nie do końca była tego pewna.

Przejechała dłonią po grzbietach książek znajdujących się na wysokości jej twarzy. Musiały być często czytane, bo w ogóle nie było na nich kurzu, a dodatkowo wyglądało na mocno zniszczone.
- Ja za horrorami raczej nie przepadam - przyznała. Fakt był taki, że potem wszędzie widziała dziwnie wyglądające cienie, co w miejscu takim jak Hogwart nie było zbyt przyjemne. I bez tego czasem miała stracha, żeby chodzić nocą po korytarzu, oświetlonym jedynie ledwo palącymi się pochodniami. - Zależy do kogo chcesz się przytulić - odwróciła się do Connie i wyszczerzyła zęby w uśmiechu. - Chłopaka czy przyjaciółki?

-Do przyjaciółki raczej nie, bo to by dziwnie wyglądało- Powiedziała zgodnie z prawdą. Przyjaźń, przyjaźnią, ale przytulanie się dziewczyn, całowanie po policzkach czy cokolwiek innego wzbudzało w niej obrzydzenie. Szczególnie, że siebie nie wyborazala sobie nawet całującej sie z chłopakiem.
-A co do tak zwanej drugiej półówki, to nie mam więc też będzie ciężko- Podsumowała i zaśiała sie lekko pod nosem.
-Zostaje mi wielki pluszowy niedzwiadek o imieniu Draco i widłowąż Pyszczek. Chociaz ten drugio raczej nie byłby zadowolony- Spojrzała na ksiażki, które sprawdzała Bell. Kilka z nich czytała, reszta była jej nieznana. Wzięła małą drabinkę i wspieła się na nią, żeby obejrzać dosc ciekawie wyglądający regła, który znajdował się troche wyżej. Zauważyła między innymi książke ze zlotymi literkami i napisem "Harry Potter i Zakon feniksa". Pewnie nic ciekawego. Wspięła się trochę wyżej.

- Dlaczego by dziwnie wyglądało? - Bell trochę się zdziwiła. Sama uważała, że przyjaciółkę przytula, ot tak, po prostu, nawet bez większej przyczyny. Miała na ten temat zdecydowanie inne poglądy niż Ślizgonka. A może dziewczyna, po prostu nie miała prawdziwych przyjaciół? Nie znała jej aż tak dobrze żeby wiedzieć i jak na razie nie miała zamiaru się pytać. Może rozmowa sama zejdzie na ten obszar. - Ja też nie mam - dodała jeszcze.
- Masz widłowęża? Tutaj, w Hogwarcie? - Bell zrobiła wielkie oczy, nie mogła sobie wyobrazić, żeby takie zwierze trzymać z dormitorium, pod łóżkiem. Znała je jedynie z obrazków i tego, że jego cześć miała w różdżce.
Wyjęła z niższej półki książkę w niebieskiej okładce, o interesującym tytule "13 Błękitnych Kopert".

-Może dlatego, że moja przyjaciółka ma 11 lat- Powiedziała. No tak, to też był jakiś argument. Domyśliła się, że Bell ma inne poglądy. Westchnęłą cicho po czym wzięła z półki jakąs niepozornie wyglądającą książkę z napisem "Instrukcja do The Sims 3". Gdyby była rysunkiem z głupiego anime, to by się skropelkowała. Poczęła dalsze poszukiwania.
-Ah biedne my samotne- Nie do końca tak uważała. W końcu miałą dwóch najlepszych przyjaciół płci męskiej, wiec powinan sie cieszyć, a nie rozpaczać.
-No tak- Nie rozumiałą co w tym dziwnego- Przyszczek ma tylko stopę wzrostku. Poszczuje nim Ver... znaczy wrogów- O mały włos, a zdradziła by swój szatański plan obronny, a tego by nie chciała.

- Och, jedenaście lat? To w niczym nie przeszkadza, takie dziewczynki są czasem fajne... - powiedziała Bell, która to nie lubiła dzieci. Jednak, czasem zdarzały się wyjątki. Nie wszyscy pierwszoroczni byli tak bardzo irytujący, niektórzy, na swój sposób, nawet inteligentni. Szczególnie, jeśli trafili do Ravenclawu.
Odłożyła książkę na półkę, kładąc ją bokiem, tak, żeby potem mogła ją łatwo znaleźć. Zerknęła na to co trzymała Connie.
- A to co? - spytała, patrząc z dołu na dziwnie wyglądająca okładkę. Nigdy czegoś takiego nie widziała, i nie miała pojęcia co może oznaczać zielony diamencik widniejący na papierze.
- Ahaaa, stopę. Myślałam, że masz takiego dużego - wyjaśniła, wyobrażając sobie przy okazji wielkiego, trójgłowego węża wypełniającego całe dormitorium Ślizgonek. - Ver? - uniosła jedną brew do góry.

-Moze i rzeczywiście nie przeszkadza. No, ale ja mam zawsze trochę inne zdanie niż wszscy- Powiedziała zgodnie z prawdą. Czasem nawet mimo iż dobrze wiedziała, że nie ma racji to kłóciła sie zawziecie o swoje zdanie. Zawsze to jakaś rozrywka szczególnie, że wrogów miała pod dostatkiem. Spojrzała jeszcze raz na trzymaną książkę i westchnęła, po czym odłożyła ją ze zdziwieniem na półkę. Wreszcie dostrzegła jakiś ciekawy tutuł na końcu regału. Sięgnęła po ksiażkę, prawie spadajac, ale udało się ją chwycić.
-Krwawe serce- Przeczytała na głos poczym zeszła z drabinki.
-Tak czy siak wolałabym jakaś zakazaną księgę- Horkruksy, Czarna magia i te sprawy. To byłoby zdecydowanie bardziej ciekawe.
-Taki duży toby się raczej nie zmieścił. No i pewnie by mnie w nocy zeżarł.
Słysząc "Ver" ucichła na chwilę po czym mruknęła.
-Nic nie słyszałaś, ok?

- Mhm, powiedzmy, że rozumiem - zagryzła wargi i uciekła wzrokiem z powrotem do regału z książkami. Nie, ona nie nadawała się do takich rozmów. Rzadko kiedy mówiła o swoich uczuciach ludziom których za bardzo nie znała i zdaje się, że to działało obustronnie. Wolała, żeby Connie, nawet gdyby jakimś cudem zachciała, nie zwierzała jej się z takich rzeczy, przynajmniej póki lepiej się nie poznają. Wtedy to co innego.
- Tak lubisz czarną magię? - spytała. Nic z tego co wymieniła na pewno tu nie znajdzie, najwyżej w dziale zakazanym, a Bell jak na razie nie bardzo tam ciągnęło. Nie miała jakiś niewyjaśnionych potrzeb poznawania mrocznej strony magii. Wzięła jeszcze dwie inne książki, nieco grubsze od "Niebieskich Kopert". Jakoś tak zawsze wypożyczała właśnie trzy lektury, ni mniej, ni więcej.
- No tak, rzeczywiście. Właśnie dlatego się zdziwiłam. Dlaczego miałam nie słyszeć skoro słyszałam? - zrobiła cwaną minkę i wcale nie porzuciła tematu tylko drążyła dalej. Wzięła do ręki książki, gotowa już wyjść spomiędzy regałów.

-Ta, "powiedzmy" to na pewno dobrze pasujące tu określenie- Westchnęła. No tak, kto zrozumie dziwną dziewczynę z dziwnymi upodobaniami. Podeszła do stolika i rozłożyła na nim swoją książkę. Obejrzała jeszce raz dokładnie okładkę. Miała nadzieję, że dużo wątków miłosnych w tym nie będzie.
-Tak. Szkoda, że tu jej nie uczą- Powiedziała całkiem szczerze. Najlepiej to by sobie kupiła o niej wszystkie książki świata. Ale nawet na widłowęża nie było jej stać.
-Myślisz, że śpiewaniem na ulicy można dużo zarobic?- Spytała ni z gruchy ni z pietruchy, chociaż miała ku temu spore powody. Trzeba sie było kogoś poradzić.
-A, wolę nie rozpowiadać o tajnych misjach zniszczenia kogoś. Jeszcze się genialny pomysł rozpowszechni- Usmiechnęłą się sarkastycznie i przekartkowała ksiażkę z początku. Po chwili jednak spojrzała na pierwszą stronę i zaczęła czytać co trzecie zdanie.

Przemilczała wypowiedź Connie o jej "powiedzmy". Nie było sensu już dłużej ciągnąć tego tematu. Jeszcze by zaczęły się sprzeczać, a tego Bell wolała jak na razie uniknąć.
- Dlaczego uważasz ją za interesującą? - zapytała, ze szczerym zainteresowaniem. Raczej nie rozmawiała ze znajomymi o czarnej magii. Ostatni raz kiedy pamiętała, był jakiś rok temu, zresztą ona w tamtej rozmowie za bardzo nie uczestniczyła więc nie miała okazji wyrazić własnego zdania. - Bawi cię krzywdzenie ludzi czy po prostu chcesz poznać to o czym ludzie tak mało wiedzą?
- O to się nie martw... jednak już co nieco wiem o tym co planujesz, wiec uważaj - pokazała jej język i odwróciła się tyłem. Szła wolno w stronę stolika bibliotekarki, który gdzieś tam powinien być. - Kto to jest właściwie ten Ver? - W końcu nie wiedziała o kim mówiła, a warto było się przekonać.

Weszła do biblioteki, nawet nie obejrzawszy się na prawo, gdzie zawsze przebywała pani bibliotekarka. Nie miała dziś ochoty słyszeć jej głosu, a gdyby jeszcze zauważyła, że to na nią patrzy, bez żadnego "dzień dobry", to na pewno miło by nie było. Jej krzyk był nie do zniesienia, tak krzyk! Niby to biblioteka, a zarazem czytelnia, gdzie powinno się zachowywać cicho, co bez przerwy powtarza, a jednak jej często to nie dotyczyło... chociaż w sumie... Davis już dawno nie była w bibliotece, może "głównodowodząca" się zmieniła? Tak czy inaczej, dziewczyna skierowała się w lewo, wzięła książkę z zaklęciami, której już całkiem dużą część znała i usiadła przy jednym ze stolików. Miała zamiar znaleźć kolejne, jakieś ciekawe zaklęcie.

-Dlaczego? Własciwie od zawsze mnie pasjonowała. Wydaje się być dużo silniejsza niż biała magia i zdecydowanie bardziej agresywna. Czyli coś idealnego dla mnie. Zresztą przed niektórymi budzi respekt od czasów Voldemorta- Powiedziała trochę się nad tym zastanawiając. Ludzie może własnie dlatego się jej bali, bo nie mieli żadnego pojęcia o tym jaką niesie przyjemnosc bezkarne używanie jej.
-A ty nigdy nie próbowałaś praktykować tego rodzaju magii?
Zaśmiała się słysząć określenie "ten" na Verusie. Zdecydowanie nie miała zamiaru mówic czegokolwiek więcej o swoich nie do końca rozwiniętych planach. Najwierw musi sie poczuczyć pewnego zaklęcia. Przemilczała to więc.

Agnes wpadła do biblioteki jak burza. Nie, nie biegła, ale mimo to przemieszczała się szybkim, choć dostojnym krokiem. Jej cel był jasny i nie zamierzała się zatrzymywać, póki nie dojdzie do tego konkretnego regału. Eliksiry. Chciała czegoś nowego, świeżego, bo powoli traciła tę przyjemność odkrywania coraz to ciekawszych faktów związanych z wszelkiego typu miksturami. Oczywiście jedynie legalnymi, bo zakazane wciąż otwierały przed nią nieznane dotąd wrota. Zwolniła kroku, kiedy znalazła się przy dziale z książkami o wywarach. Przeszła wzdłuż niego, smukłą dłonią sunąc po grzbietach ksiąg. Nawet nie patrzyła na tytuły, jakby instynktownie dobierając pasującą lekturę. W końcu zatrzymała się, wysuwając dość gruby tom, w ciemnobrązowych, skórzanych okładkach.
Pokaźne zbiory...
- Rzeczywiście, jest w czym wybierać - odparła grzecznie, kierując się do jednego ze stolików. Otworzyła książkę na wybranej stronie, uprzednio zaglądając w spis na samym przodzie egzemplarza "Stu najciekawszych eliksirów ostatnich lat". Dziwne, książka wygląda na starą...
- Zabieg marketingowy... czego to ludzie nie wymyślą - mruknęła cicho, zaczynając w końcu czytać.

Michelle, jak zawsze zresztą, wbiegła do biblioteki. Jak miała wytrzymać i dojść tu powoli, a jeszcze wolniej i ciszej wejść do środka? Toż to ktoś mógł zabrać jej książkę, o której marzyła! Już w wakacje usłyszała o niej. Nie należała do najnowszych, ale skąd Krukonka miała o tym wiedzieć? Owszem, czytała dużo i nie zdziwiłaby się, gdyby połowa książek z hogwardzkiej biblioteki była przez nią przeczytana, ale ta jedna zawsze mogła jej umknąć.
Podbiegła do biurka, uśmiechając się ciepło do bibliotekarki. Kiedyś tu pomagała, ale w zeszłym roku musiała odpuścić, bo, przygotowania do SUMów były ważniejsze. Tak, tu odezwały się Krukowskie cechy. Przychodziła tu czytać tylko wieczorami, a na pomoc nie znalazła czasu.
- Dzień dobry! – krzyknęła radośnie, na co kobieta za biurkiem skarciła ją wzrokiem. – Tak, wiem, wiem, cisza w bibliotece to podstawa – wyszczerzyła się. Pamiętała zasady szkolnej biblioteki na pamięć, a ten jeden punkt mogłaby wyrecytować przez sen. Słyszała to codziennie. – Jest książka pt.: Znikaczowe wróżby? – spytała na jednym wydechu. Nie interesowała się wróżbiarstwem, ale jednak recenzja owej książki zachęciła ją czytania. Już nie mogła się doczekać, aż dorwie tom w swoje łapki.
- Och, owszem, że jest! Nawet nie wypożyczone! – odparła z entuzjazmem. – Brian, przynieś Znikaczowe wróżby – poprosiła.
Brian był to niski trzecioklasista z krótkimi blond włosami. Jak na zawołanie pojawił się, kładąc na blacie poszukiwana książkę, po czym zniknął między regałami.
- O, proszę, jest – podała Krukonce tom. – Miłego czytania – mruknęła, wracając do papierkowej roboty.
- Dziękuję! – ponownie krzyknęła, za chwilę zakrywając usta dłonią.
Dosiadła się do stolika Agnes, która poznała dopiero po chwili. Była zbyt zajęta przeglądaniem książki, by móc wcześniej spojrzeć na postać siedzącą przed nią.
- Aaaaagneeeees! – wydarła się. – Ups. Przepraszam! – zawołała do bibliotekarki.

Czytała właśnie o niekonwencjonalnych sposobach wykorzystywania ruty, dość popularnej rośliny z żółtymi kwiatami, kiedy nagle usłyszała swoje imię, tak głośno zresztą wypowiedziane. Momentalnie zadarła głowę, żałując, że przerwano jej w tak ważnym momencie.
- Merlinie, Michelle... - nie mogła powstrzymać uśmiechu, który wpłynął na jej usta. Czy ona kiedykolwiek nauczy się zachować spokój w takich miejscach? Zaśmiała się w myślach.
- Chyba nie... - pokręciła głową, przejeżdżając długim palcem po czytanej przed momentem stronie. Zatrzymała go akurat w miejscu gdzie skończyła. - Wiesz, znalazłam roślinę w którą powinny się zaopatrzyć co poniektóre dziewczyny w naszej szkole - powiedziała spokojnym tonem, z którego nie dało się odczytać jakichkolwiek emocji. Na jej ustach cały czas błąkał się niewielki uśmiech, zdradzający co najwyżej lekkie rozbawienie. Przeniosła wzrok z panny Yowane, na książkę, którą przyniosła.
- A co to za wciągająca lektura? - zapytała zaciekawiona, cały czas ciągnąc jednak tym samym tonem. Pewnie jakaś księga runiczna.
- Pewnie tak... - mruknęła cicho.

- Może i tak - rzekła. Nie, nigdy nie była za czarną magią, ale też nie powstrzymywała czy nawracała tych wszystkich co się nią interesowali. Wiedziała, że musi być ciekawa i gdyby sama spróbowała to być może i by polubiła. Ot, takie małe uzależnienie wielu osób. Dlatego wolała na razie nie próbować. - Nie - powiedziała krótko. Co tu było się jeszcze nad tym rozwodzić? - A powinnam spróbować? - spytała, ciekawa co Connie odpowie.
Skoro ona przemilczała to i Ruda nic nie wspominała więcej. W stosownym czasie na pewno się dowie, ha. Już plotkarskie gazetki o to zadbają.
Poszła do biurka bibliotekarki, żeby wypożyczyć książki, a że jej przy nim nie było, położyła je i się rozejrzała. Cóż zobaczyła? Ano, Angie! Uśmiechnęła się na jej widok szeroko i natychmiast ruszyła w jej stronę.
- Blondi! - przywitała się, siadają przy stoliku. Posłała w jej kierunku niewidzialnego całusa.

Otworzyła książkę. Cóż, wcześniej zachwycała się nad okładką, na której i tak nic nie było widać. No, może i było, ale jednak było to tak naćkane, że ciężko odróżnić było od siebie poszczególne kształty.
- No, co Merlinie? Ja cię tu ciepło witam, a ty, co? Merlina wzywasz? – wyszczerzyła się. Wsadziła nos w książkę. Spis treści za wiele jej nie mówił. W ogólne nic nie rozumiała. Wszystko było związane z wróżbiarstwem, a Krukonka nigdy nie była na żadnej lekcji.
- Mówiłaś coś? – uniosła głowę. Czy ona zawsze musiała tak mruczeć? Nie mogła mówić głośno i wyraźnie? Co z tego, ze to jest biblioteka? Bibliotekarka jest całkiem fajna, wiec nie ma co się martwić.
- Jaką roślinę? – zapytała żywo. Michelle interesowało dosłownie wszystko. Nie do końca wszystko wchodziło jej do głowy bez problemu, ale lubiła słuchać ciekawostek. Miała czasami nawet głupie pomysły. Ostatnio próbowała ulepić bałwana z liście, ale nie znała zaklęcia, które połączyłoby je ze sobą, tworząc kulę, więc kupka się rozleciała.
- To…? A, coś o wróżbiarstwie – mruknęła. Wiedziała, że zaraz Agnes się zdziwi. Każdy wiedział, że za wróżbiarstwem to Michelle nie przepada. – Ale to nie jest zwykła książka. Słyszałaś jedną z recenzji w Proroku? Książka wciągnie was w świat magicznych stworzeń, ucząc wróżbiarstwa i podsuwając mnóstwo pomysłów na niezapomniane dni w szkole! – wyrecytowała na jednym tchu.

- Nie, nie do ciebie... - westchnęła, patrząc jeszcze chwilę na jej książkę. Na wzmiankę o ciepłym powitaniu, poszerzyła swój uśmiech, choć i tak wyglądał mizernie. Z chęcią odpowiedziała na jej pytanie:
- Ruta zwyczajna. W książce napisali: "z niewiadomych przyczyn, ruta bardzo skutecznie pomaga w utrzymaniu dziewictwa. Dzięki tej roślinie nie musisz się już martwić o swoją małą córeczkę, po prostu połóż kwitnącą rutę pod jej łóżkiem!". - pokręciła głową. - Ciekawe mają spojrzenie na wiele spraw, nie ma co...
Zaiste ciekawe... czyżby odkrycie z własnych doświadczeń rodzinnych? Przewróciła stronę, zastanawiając się co też znajdzie na następnej. Może powtórnie garść rad "jak poradzić sobie ze swoją rodziną"? Tak czy siak, książka jej się spodobała. O tak, swoją dziwnością doskonale wpasowywała się do życia Agnes. Będzie sobie musiała sprawić taką, kiedy tylko odwiedzi Pokątną, koniecznie.
- Spróbuję zrobić eliksir, który pomaga przywrócić dziewictwo, to by było coś - powiedziała bardziej do siebie, niż swojej towarzyszki. Za chwilę spojrzała jednak na nią.
- O wróżbiarstwie? - zapytała, unosząc brwi w zdziwionym geście. Dziewczyna jednak szybko wyjaśniła jej, skąd wybór tej książki.
- Mimo to nie sądzę, żeby ta dziedzina magii mogła zawierać w sobie choć odrobinę prawdy, a zaskakiwać może jedynie głupotą - jak zwykle nie potrafiła powstrzymać swojego komentarza na dany temat. Jej opinie nie zawsze pokrywały się z ewentualnymi oczekiwaniami drugiej osoby. - Zresztą i tak wątpię, że zrozumiesz cokolwiek - w jej głosie nie było słychać nawet kropli drwiny czy sarkazmu. O nie, nie używała ich bez powodu, a już na pewno nie miała na celu obrażenia przyjaciółki.

- Hę?
Spojrzała sceptycznie na dziewczynę. A to, co? Objaw jakiejśchoroby? Byle nie epidemii! Michelle nie miała zamiaru majaczyć, czy gadać samado siebie. Może coś wypiła? Albo zjadła? Albo ktoś ją zaatakował i rzuciłImperiusa? Wybuchnęła śmiechem na swoje myśli. Tak, już, drugi Voldemort sięurodził i próbuje opanować ciało jej przyjaciółki. Teraz to już kompletnie niepotrafiła się powstrzymać. Zakryła twarz dłonią, aby nie opluć książek, za cobibliotekarka by ją chyba zabiła, ani nie zachowywać się za głośno, bo i za toby zginęła.
- Ruta? Wiesz, nigdy nie byłam najlepsza z zielarstwa –mrugnęła do niej, będąc odrobinę bardziej opanowaną. – Wolę historię magii czyruny – dodała. – Eeee, a wiesz, że nic z tego nie rozumiem? – zapytała. Jejrównież zdarzało się czegoś nie pojmować. Geniuszem nie była i być niezamierzała. – W ja mam to jeść, jeśli chcę zachować dziewictwo? – wytrzeszczyłaoczy. – Albo wieszać przy łóżeczku dziecka, aby było zdrowe?
Słysząc o planach przyjaciółki, wywróciła oczami,chichocząc. Po co komu taki eliksir? Na pewno wiele osób będzie chodziło imówiło „poproszę eliksir przywracający dziewictwo”. Nie, no, trochę dziwne, alenie skomentowała tego. Może ma dziwne podejście do życia?
- Agnes! Czy ty słuchałaś? Tu masz pomysły na to, jakspędzić czas w szkole i go ZAPAMIĘTAĆ! A wzmianki o wróżbiarstwie czy magicznychstworzeniach są tylko po to, by czasami móc się pouczyć albo móc jewykorzystać! rozumiesz? – No, jak można nie rozumieć? Toż to taka ciekawaksiążka! I to jedyna w swoim rodzaju! – A żebyś wiedziała, że zrozumiem!

Przeraziła się, słysząc pytanie odnoszące się do rośliny.
- Żartujesz?! - powiedziała w miarę głośno, co nie było do niej takie podobne. W końcu najczęściej zachowywała spokój, nawet słysząc absurdalne, w jej mniemaniu, rzeczy. - Przecież ruta jest bardzo silnie trująca! Gdybyś zwlekała z podaniem beozaru, to mogłoby skończyć się to dla ciebie tragicznie! - mówiła szybko, nadal lekko podniesionym tonem. Nigdy nie mogła zrozumieć, jak ludzie mogą nie interesować się eliksirami, czy choćby magicznymi roślinami i zielarstwem. Sama mogła godzinami opowiadać o właściwościach poszczególnych mikstur, wnikając w samą teorię tak głęboko, że niekiedy tylko Mistrzowie Eliksirów i jej własna babcia mogli wytrzymać tę gadaninę. Postanowiła więc tym razem nie zadręczać Michelle rozprawami na ten temat. - I ruta nie poprawi dziecku zdrowia - wywróciła jedynie oczami, kręcąc lekko głową. Za chwilę spojrzała jednak na dziewczynę.
- Zapamiętać? Mają tam przepisy na lepszą pamięć? - zapytała zainteresowana, nie wiedząc, że Krukonce wcale nie o to chodziło. - Czy to znaczy, że mogę ja sobie trwale poprawić?
Przydałoby ci się...
- O tak, moja pamięć nie jest przecież dobra nawet w małym stopniu... - mruknęła, odpowiadając samej sobie. Zachichotała, słysząc ostatnie słowa dziewczyny.
- Ach, ta twoja upartość - rzekła melodyjnym głosem.
- Wiesz, swoją drogą nigdy nie zrozumiem twojego zamiłowania do Historii Magii. Przecież na tym przedmiocie można by wręcz usnąć. Co nieraz mi się zresztą zdarzało... - dodała ciszej, sądząc jednak, że będąc Krukonką, powinna się mimo tego skupiać na przedmiocie.

Usłyszała czyjś śmiech i podniosła głowę, po raz pierwszy patrząc na drugą stronę biblioteki. Siedziały tam dwie dziewczyny, obie były jej dobrze znane, Ślizgonka i Krukonka. Wróciła do książki, nie chciało się jej ku nim pchać. Po chwili jednak znów musiała przestać przeglądać poszczególne strony książki, bo ktoś się ku niej przysiadł.
- Yey, Bell! - Zdziwiła się blondynka i udała, że chwyta całusa w powietrzy. - Jak ja cię dawno nie widziałam. - W duszy przyznała, że jej tego brakowało, można z nią było fajnie podyskutować, no i oczywiście użyć dużo ironii, złośliwej ironii. - Dalej chodzisz na lekcje? - Zadała to pytanie tak, jakby uczestniczenie w zajęciach było czymś poniżającym, ale wiedziała, że i ona będzie musiała w końcu zacząć na nie chodzić, inaczej zostanie... w sumie, ten pomysł nawet się jej podobał.

- A ty myślisz, że ja co, jem wszystkie rośliny, jakie znajdę?Nie jestem stworzeniem, które bezmyślnie skubie trawę i to, co się na niejnawinie. A, i uwierz, jeśli zjadłabym lub wypiła truciznę, to sama z pewnościąnie podałabym sobie bezoaru.
Spojrzała sceptycznie na dziewczynę, a widząc jejprzerażenie, wywróciła oczami. I czego ona tak panikuje? Bo jakaś tam ruta jesttrująca, a Michelle nic o niej nie wie. Rany, czy to nie przesada?
- Jeny, opanuj się – poprosiła.
Właściwie co ma wspólnego zielarstwo z eliksirami? TegoKrukonka się nigdy nie dowie. Dla niej jednak to były dwa inne przedmioty. NaOPCM przecież się o tym nie uczy!
- I tak nie wiem, co to ta ruta. Nie wyjaśniła nic poza tym,że wykrzyczałaś, iż to bardzo trujące i jeśli nie zjem bezoaru, umrę –powiedziała, idealnie udając przerażenie przyjaciółki.
- Że co? – spytała, krztusząc się śmiechem. – Rany, Agnes,słuchasz mnie dziś w ogóle? – zapytała lekko podłamana. Ona opowiada ogenialnych rzeczach i pomysłach, a jej przyjaciółka wyskakuje z czymś innym. –Tam są pomysły, jak spędzić całe siedem lat w Hogwarcie i się NIE nudzić! –wytłumaczyła cicho. – Ale specjalnie dla ciebie znajdę zaklęcie bądź eliksir napamięć, koncentrację i umiejętność słuchania ze zrozumieniem! – przyrzekła. Jakmoże patrzeć na to, że Agnes ma sklerozę, a do tego nie słucha uważnie?
- Kiedyś i owszem, ale teraz mamy doprawdy ciekawąnauczycielkę. Jest fajna i w ogóle… Nie, nie zakochałam się! – powiedziała stanowczo,chcąc rozwiać jakiekolwiek wątpliwości w małej główce Krukonki.

- Ja ciebie też, kochana - wyszczerzyła się do niej szeroko, zerkając w bok gdzie leżały jej książki. Nie chciała, by bibliotekarka przyszła i odłożyła je na miejsce, bo będzie musiała po raz kolejny szukać odpowiedniej lektury.
- Oczywiście, że chodzę. Gdzieś trzeba zdobywać wiedzę, a tak genialna nie jestem by sama ją sonie wpychać do mózgu. Domyślam się, że ty nie? - uśmiechnęła się kącikiem ust. - Bo przecież ty, w przeciwieństwie do mnie, Ślizgonko, z pewnością potrafisz wszystko! - zakończyła, trochę za głośno jak na pomieszczenie w którym teraz się znajdowała. Jak dobrze, że bibliotekarka zniknęła z pola widzenia, bo zapewne by na nią nakrzyczała i, o zgrozo, nie pozwoliłaby jej wypożyczyć książek, czy coś.

Widząc, że w bibliotece namnożyło się od ludzi sama wzięła swoją książkę i ruszyła do drzwi. Miejsce przestało być takie spokojne na jakie z początku wyglądało, a jej to zdecydowanie przeszkadzało. Wyszła, ruszając wolnym krokiem w stronę lochów, z niezadowoloną miną.

- Przecież to ty zapytałaś, czy masz to jeść, żeby zachować dziewictwo - wywróciła teatralnie oczami. - Więc powinnaś wiedzieć, że bardzo trudno rozróżnić ją od niejednego polnego kwiatka. W zasadzie swoim wyglądem nie wyróżnia się zbytnio, ma takie małe, żółte kwiatki na umiarkowanie wysokiej łodydze. I śmierdzi, a raczej nie pachnie zbyt ładnie - wyjaśniła Agnes.
- Och, jeśli już o tym mowa to oczywiście istnieje taki eliksir, a także zioła. Swoją drogą, pewnie o tym też piszą w tej książce - zamyśliła się na chwilę. - Zresztą nieważne. A propos książki, nie wyobrażam sobie, żeby nie nudzić się w szkole - zaśmiała się cicho. - Jednakowoż kiedy przeczytasz, to możesz podzielić się wrażeniami - dodała jeszcze, unosząc brew na wzmiankę o nauczycielce.
- A już myślałam. - uśmiechnęła się nieznacznie. - W takim razie mam czego żałować? - zapytała, nie do końca dowierzając, że na Historii Magii może być ciekawie.