Szanowny Panie Profesorze,

Przesyłam pracę domową z zajęć artystycznych

1. Czym jest niematerialne dziedzictwo kulturowe i jaki ma główny cel?
Niematerialne dziedzictwo kulturowe to przekazywane z pokolenia na pokolenie praktyki, wiedza, wyobrażenia, idee i wartości, umiejętności, tradycje, przekazy, ale też związane z nimi artefakty, przedmioty i miejsca.
2. W jakich dziedzinach może się przejawiać?
Umiejętności związane z rzemiosłem tradycyjnym;
Tradycje i przekazy ustne
Zwyczaje, rytuały i obrzędy świąteczne;
Sztuki widowiskowe i tradycje muzyczne;
Wiedza i praktyki dotyczące przyrody i wszechświata.
3. Na czym polega ochrona tego rodzaju kultury?
Utrwalenie dziedzictwa, zachowanie i przekazanie go następnym pokoleniom, regularne praktykowanie jej.
4. Podaj dwa przykłady znanych Ci, konkretnych zjawisk, które można zakwalifikować do niematerialnego dziedzictwa kulturowego.
Widowiska karnawałowe, gry i zabawy

C. Hudson, IX rok

Szanowny Panie Profesorze,

przesyłam pracę domową.
1. Niematerialne dziedzictwo kulturowe to przekazywane z pokolenia na pokolenie praktyki i wiedza, wyobrażenia, idee i wartości, umiejętności, tradycje, a także związane z nimi artefakty, przedmioty i miejsca. Wzmacnia poczucie przynależności do grupy.
2.
- rytuały, zwyczaje i obrzędy świąteczne
- tradycje i przekazy ustne
- sztuki widowiskowe
-
3. Ochrona tego rodzaju kultury polega głównie na pamiętaniu o jej istnieniu, przekazywaniu tej wiedzy kolejnym pokoleniom.
4.
- tradycyjne metody leczenia
-

Leo O. Vin-Eurico, Gryffindor X klasa

Szanowny Panie Profesorze,

Oto praca domowa.

1. Samogrająca Harfa- Jest to duży instrument strunowy, szarpany. Znana jedynie w świecie czarodziei, zazwyczaj zrobiona z najzwyklejszego drewna, które można dowolnie ozdabiać, a także kolorować i włosów jednorożca, pegaza bądź nawet wilii. Strun ma czterdzieści osiem, w tym ostatnia, najniższa nie służy do grania, a do specjalnej funkcji instrumentu. Po szarpnięciu jej w starszych modelach można usłyszeć nieprzyjemne dla ucha buczenie, a w nowszych nie słychać nic. W tym czasie należy zanucić melodię, którą chcemy by harfa zagrała bez naszej interwencji. Instrument ten jest jednym z najstarszych na świecie. Do dziś nie wiadomo co pojawiło się pierwsze- harfa mugoli, czy harfa czarodziei.
2. Czarodziejski Flet- Instrument dęty wykonany z drewna Śpiewonika- drzewa, który raz do roku w czwarty dzień wiosny nuci największy, obecny przebój świata czarodziei. Flet wywodzi się od Magicznej Fujarki, która przypomina go kształtem i dźwiękiem. Instrument ten jest szczególnie popularny u dziewcząt ze względu na jego funkcje. Gdy się zagra na nim czysto jakąkolwiek melodię przychodzi do nas osoba, która najbardziej nam się podoba. Musi jednakże być w zasięgu dźwięku, by czar zadziałał.    

Theodore Arthur Thìdley
Ravenclaw IX klasa

Profesorze Forester,

Praca domowa
Pianino Lanceley'a — jak sama nazwa wskazuje, to pianino nosi moje nazwisko, co samo za siebie mówi, ale nie chce mi się wdawać w szczegóły. Posiadacze tego niezwykłego instrumentu czują się powiązane z tym przedmiotem, niczym do swojej drugiej połówki, ale bardziej to jest raczej uczucie przywiązania do ulubionego zwierzaczka. Mówią, że osoba posiada cząstkę duszy osoby, która je zrobiła. Nie jest to zwyczajne pianino, żeby opanować grę na nim, wymaga to lata ćwiczeń. Ten instrument potrafi z początku narzucać emocje, osobą, które słuchają melodii wydobywającej się z pianina. Jest jak żywa istota, więc żeby swoim graniem wpływać na to, jakie emocje mają towarzyszyć podczas słuchania innym ludziom — po prostu po jakimś czasie powinniśmy się z nim zgrać.
Gitara Różdżkowa — mój ulubiony instrument. Popularny wśród naszej młodszej społeczności, zasilany przez różdżkę. Umieszczamy ją w odpowiednim otworzę i możemy grać! Kręci się różdżką, aby wydobyć odpowiedni dźwięk. Jest jak pudełko niespodzianka. Bywa, że może wypuścić kolorowy dym, zmienić kolor podłogi czy ścian. Sprawia, że podłoga zaczyna się ruszać, albo przedmioty wokół zaczynają tańczyć! Dobry kumpel do psot po lepszym poznaniu!

Doris O. L. Lanceley, Slytherin, klasa VII

podczas szukania fajnych instrumentów do mojej pracy, natrafiłem na coś o nazwie bałałajka. Wyglądało jak dziwna, przerośnięta gitara. Dowiedziałem się, że to rosyjski instrument ludowy o trzech strunach, ale niezbyt lubiany przez Rosjan, zaś bardzo ceniony na Ukrainie (dziwne, prawda?). Jest dość ogromna, a mimo to buduje się ją w różnych rodzajach, tak jak zwykłą gitarę, bowiem bałałajka należy do instrumentów gitarowych. Zazwyczaj do gry używa się kostki, jednak w przypadku najcięższego rodzaju - bałałajki kontrabasowej, polecają podeszwę buta (naprawdę, mogę pokazać źródło, gdzie to znalazłem!). Bałałajka nie przypomina jednak kształtem inny instrumentów strunowych, zaokrąglonych i raczej symetrycznych. Jest trójkątna, prawie jak stare miotły do zamiatania, bo nawet te wyścigowe są już schludniejsze.
Drugie, wybrane przeze mnie odkrycie, to gayageum, o którego istnieniu dowiedziałem się, podsłuchując rozmowy uczniów z Mahoutokoro, więc ciekawość kazała mi sprawdzić. Okazuje się, że jest to koreański instrument szarpany, używany w muzyce ludowej, chociaż moim zdaniem pasuje też do utworów rockowych. Według legendy Gayageum zostało skonstruowane przez jednego z władców w okresie VI wieku, a jego dosłowna nazwa oznacza "królewskie struny". Oficjalnie przyjmuje się jednak, że został sprowadzony do Korei z Chin. Wyglądem przypomina nieco niemiecką cytrę, choć jest o wiele większy. Trochę jak kłoda ze strunami, jednak brzmienie ma delikatne. Często akompaniowano nim przy poezji śpiewanej. Współcześnie tworzy się wiele wersji tego instrumentu w różnych rozmiarach, jednak mnie najbardziej spodobała się ta oryginalna.
Mam nadzieję, że Pan Profesor będzie zadowolony z mojej pracy.
Pozdrawiam,

Szanowny Panie Profesorze,

Przesyłam zadaną pracę domową

1. Samogrająca Harfa- największy z czarodziejskich instrumentów, mało który czarodziej może pozwolić sobie na trzymanie go w domu. Pozornie przypomina mugolską harfę i tak można go traktować grając na czterdziestu siedmiu strunach. Gdy użyje się struny czterdziestej ósmej harfa odtworzy nuconą przez grającego melodię - nawet jeśli osoba ta zanuciła zaledwie mały wycinek. Liczba odtworzeń melodii jest zależna od liczby uderzeń w strunę.
2. Pianino Lanceleya - jak sama nazwa wskazuje jest wytwarzany tylko i wyłącznie w zakładzie Lanceleyów. Krążą pogłoski, że wytwórcy wkładają w niego fragment swojej duszy dzieki czemu relacja muzyka z instrumentem jest zbliżona do relacji między właścicielem, a zwierzakiem, niektórzy porównują ją nawet do ludzkiej przyjaźni. Pianino jest trudne do opanowania, zajmuje to nawet kilka lat, dlatego należy ono do najtrudniejszych instrumentów muzycznych. Do momentu zaprzyjaźnienia się z nim często narzuca grającemu własne emocje, jednakże po opanowaniu go uzyskuje się niesamowity efekt.

Vivien Dear

Profesorze Forester,

instrumenty przeze mnie wybrane to te mugolskie, które mają dużo ciekawszą historię - oczywiście - moim zdaniem, a dodatkowym argumentem dla ich wyboru jest fakt, że na nich gram i ich historia jest mi najbliższa.

Fortepian należy do rodziny instrumentów strunowych, młoteczkowych i klawiszowych. Charakteryzuje go przede wszystkim niezwykle elegancki wygląd, który pomimo masywnej konstrukcji nie sprawia wrażenia nad wyraz ciężkiego, a to za sprawą melodii, jakie możemy uzyskać poprzez grę na śnieżnobiałych i czarnych klawiszach.
Fortepian wywodzi się od klawikordu (instrumentu pochodnego z tej samej rodziny) i jest on uznawany za przodowy instrument solowy. Kompozytorzy epok klasycyzmu, romantyzmu i współcześni, mają w swym dorobku całą gamę dzieł znanych w środowisku artystycznym.
Niektórzy odważyli się nawet ryzykować poprzez wsadzanie między struny różnych przedmiotów (śruby, łyżki, itp.), by tylko móc wydobyć innowacyjny dźwięk. Wszechstronność fortepianu jest dodatkowym uzupełnieniem nauki w innych dziedzinach muzyki.

Skrzypce natomiast są najmniejszym instrumentem smyczkowym, choć mają najwyższe strojenie.
Dużym prawdopodobieństwem jest, że w historii skrzypce wywodzą się z Polski, gdzie to po dotarciu do Włoch, tamtejsi artyści w swych strojonych kwintach wspominali czterostrunowy instrument.
Można by odszukiwać wielu dat w historii tego instrumentu, jednak pierwszą publikację na skrzypce była muzyka dworska, francuska z 1581 roku.
To barok jednak pozwolił na pełne wypromowanie skrzypiec, dzięki czemu stały się one niezwykle popularne i odgrywają niesamowicie ważną rolę aż do dziś, nadając artystycznemu światkowi kunsztu, zaś występom muzyków klasy i szyku. Melodie płynące ze skrzypiec są niejednoznaczne, budzą przeróżne emocje i pozwalają na poczucie każdą komórką drobnych dźwięków, które na długo są w stanie utkwić w pamięci słuchaczy.

Marceline Holmes, Ravenclaw, I rok studencki

Szanowny Profesorze Forester,

zdecydowałem się na opis dwóch instrumentów, które są dla mnie w pewien sposób wyjątkowe. Pierwszym z nich jest wiolonczela, która była w moim domu obecna, odkąd tylko pamiętam. Uchodzi za ulubiony instrument mojego dziadka, Oleandra Tullia: jest muzykiem i zawsze pilnował, by każdy członek rodziny miał chociaż podstawowe pojęcie o muzyce.

Wiolonczela należy do instrumentów strunowych smyczkowych, a jej budowa przywodzi na myśl skrzypce: jest jednak dwa razy większa w korpusie, a także posiada czterokrotnie wyższe boczki. Dźwięk zachowuje się w ramach tenorowo-basowych, a wydobywany jest za pomocą czterech strun, motywowanych do brzmienia za pomocą smyczka. Grę należy prowadzić w pozycji siedzącej, obejmując pudło kolanami. Sam instrument opiera się o ziemię za pomocą specjalnej nóżki. Budowę zdecydowałem się rozrysować poniżej:

W świecie czarodziejów znane są także instrumenty smyczkowe, które potrafią same się nastrajać. Mój dziadek zwykł bardzo często z takowych korzystać. Niestety łatwo je rozstroić byle trąceniem kołka, dlatego należy z nimi bardzo uważać.

Kolejnym instrumentem jest samisen, który miałem okazję usłyszeć na ziemiach, z których rodzimie pochodzi, czyli w Japonii. Wielkościowo przypomina gitarę, choć osobiście uważam, że samisen bardziej przywodzi na myśl typowe, amerykańskie banjo. Pod względem rodzaju jest to tradycyjny japoński instrument strunowy szarpany. Posiada trzy struny, które oryginalnie były wykonywane za pomocą jedwabiu, jednak w dzisiejszych czasach używa się materiałów sztucznych, wytwarzanych przez mugoli. Uderza się w nie tak zwanym „bachi”, wydobywając charakterystyczny, mocny dźwięk. Poniżej zamieszczam oryginalną, japońską pisownię nazwy tego instrumentu:




Dosłowne znaczenie tych znaków, to „struny trzech smaków”.

Liam A. Rivai
Hufflepuff, rocznik VII.

Szanowny profesor Howardzie Foresterze

Temat pracy: "Czy czarodziejów obarczonych likantropią powinno izolować się od reszty magicznego społeczeństwa?”

Drogi profesorze Howardzie Foresterze. Moje zdanie w tej sprawie jest całkowicie jednoznaczne. Tak, powinno się ich izolować od społeczeństwa. To potwory w ludzkich skórach. Tylko udają ludzi. Nie panują nad swoimi przemianami. Są niebezpieczni, a jak ugryzą kogoś nawet przez przypadek to koniec. Ta zaraza rozprzestrzenia się jak dżuma. Nie ma na to lekarstwa. Nie można ryzykować, że ktoś zostanie ugryziony, bo likantrop zapomniał swojego eliksirku — no bez jaj. Powinni być pod ścisłą kontrolą Ministerstwa Magii. Przy przemianie zamykani w klatkach i izolowani.
Zacznijmy od początku, po pierwsze stwarzają niebezpieczeństwo dla innych zdrowych ludzi. Jak można czuć się bezpiecznym, kiedy Twój kolega z ławki to wilkołak? I jeszcze o tym się nie wie. Zresztą to emocjonalnie rozchwiane typy. Nie będę się wypowiadać czy powinni uczyć się w szkole; może obrałoby to zbyt ostry rasistowsko-gatunkowy kierunek. Przede wszystkim wszyscy powinniśmy wiedzieć o ich likantopi, żeby wiedzieć, z kim się zadawać, a z kim nie — powinniśmy mieć wybór! Brzydzą mnie i napawają przerażeniem. Przede wszystkim to pierwsze.
Po drugie powinni dostawać bezpłatnie eliksir tojadowy i ministerstwo powinno ich zamykać na czas pełni. Robić łapankę. Po przemianie mogą wracać do swojego "normalnego życia". Bezpłatne eliksiry, ponieważ jeszcze mieliby jakieś debilne wytłumaczenie, że niby ich nie stać czy coś na bycie świadomym! A fe, też mi coś! Gdy są za granicą państwa, powinni poinformować o tym.
Wtedy na pewno wszyscy normalni i zdrowi czuliby się bezpieczniej. Istniałaby świadomość, że żaden wilkołak nie czai się na nich w lesie czy w ogródku. Moje stanowisko się nie zmieni. Jestem za ostrzejszymi prawami traktowania takich podludzi, którzy nie są ani ludźmi, ni to bestiami. Chuj wie czym! Za przeproszeniem, dziękuje za przeczytanie i mam nadzieje, że ktoś moje rady weźmie sobie do serca. W końcu ktoś powinien coś z tym zrobić...

Z Wielkim Szacunkiem i Poważaniem
Angel Price, Gryffindor, klasa X

Szanowny Panie Profesorze,

nawiązując do aktualnego tematu koła dzielnych dysputantów, uważam że wyjściem do dalszych rozważań powinno być przede wszystkim określenie charakteru likantropii. Sam stoję na stanowisku, że jest to choroba jak każda inna, a to prowadzi z kolei do oczywistego wniosku, że osób chorych nie należy w czarodziejskim społeczeństwie dyskryminować. Na marginesie dodałbym tylko, że byłoby to bezmiar nieuczciwe, zważywszy na fakt, że zdecydowana większość wilkołaków nie została nimi z własnej, nieprzymuszonej woli. Ponadto historia wielokrotnie już pokazała, że próby zwalczania jakiejś niewygodnej mniejszości zwykle dawały odwrotny efekt, sprawiając że grupa taka stawała się jeszcze bardziej agresywnie i nieprzychylnie nastawiona do uciskających ją oprawców – czemu właściwie wcale się nie dziwię, bo sam nie chciałbym być marginalizowany przez wzgląd na przywary, na które nie do końca mam wpływ.  
Oczywiście nie wszystko jest jednak tak proste, jakim się wydaje. Humanitarne podejście to jedno, ale nie należy również zapominać, że skutki likantropii są niezwykle niebezpieczne, zaś sama osoba dotknięta tą przypadłością podczas pełni jest ogromnym zagrożeniem dla innych czarodziejów. Nie uważam, by izolacja była odpowiednim sposobem radzenia sobie z problemem, ale niewątpliwie należałoby przedsięwziąć pewne środki ostrożności. Przede wszystkim każdy wilkołak powinien mieć obowiązek wpisu w odpowiednim rejestrze w Ministerstwie Magii, a niedopełnienie tego obowiązku winno być obarczone naprawdę surową karą, by odstraszyć likantropów od matactwa na temat swojej choroby. Dobrym pomysłem byłoby również powołanie odpowiednich służb, które podczas pełni sprawowałyby opiekę i kontrolę nad osobami wpisanymi do rejestru lub tymi, co do których powzięto uzasadnione podejrzenie, że mogą być obarczone wilkołactwem. Wówczas wskazywane byłyby również miejsca, w których likantropi mieliby przebywać w tę newralgiczną noc. Takie metody działania zminimalizowałyby potencjalne negatywne konsekwencje i pozwoliłyby spojrzeć zupełnie inaczej na problem wilkołactwa. W końcu niechęć do nich wynika najczęściej z niezrozumienia tematu i obaw o własne bezpieczeństwo. Jeżeli zostałoby ono czarodziejskiej społeczności zapewnione, myślę że z czasem coraz więcej osób zaczęłoby tolerować swoich bliźnich – wszak nadal pozostają oni czarodziejami, nawet mimo swego futerkowego problemu.
Podsumowując, jestem przeciwnikiem izolacji likantropów, jednak ich jestestwo w społeczeństwie powinno być moim zdaniem prawnie uregulowane, co mogłoby pozytywnie wpłynąć na pogodzenie obu stron konfliktu.

z wyrazami szacunku,
Matthew Gallagher - Slytherin, rocznik IX

Szanowny profesorze Foresterze

Zgodnie z wytycznymi pana zadania przygotowałam analizę mojego magicznego ja. Jak panu zapewne wiadomo, moje imię, którym się niestety nie szczycę, w pełni jest formą "Claudine". Na szczęście Futhark starszy nie posiada w sobie litery "C" dzięki czemu mogę prowadzić analizę według imienia z którym utożsamiam się znacznie bardziej, mianowicie Dina.
Literami, których run szukałam były więc "D" oraz "H".
Litera "D" odpowiada runie dagaz. Jest to dwudziesta trzecia runa w alfabecie starego futharku, symbolizuje dzień, światło słoneczne, które może być interpretowane jako przebudzenie i oświecenie jak i nową, wschodzącą nadzieję. Dagaz cechuje się energią bardzo pozytywną, odblokowuje pokłady serdeczności i miłości w człowieku tak, jak pojawia się wschodzące zza horyzontu słońce. Runa ta pozwala pokonywać przeciwności oraz zakończyć wlokące się za nami sprawy. Dagaz znajduje się w trzecim Aett'cie, który podlega bogowi Tyr, a jak wiemy z zajęć trzeci Aett prowadzi zazwyczaj do zmian i transformacji.
W rozkładzie oznacza, że ideały i ambicje wysuwają się na pierwszy plan, co rozumiem bardzo personalnie jako osoba dążąca do sukcesu bez zbędnego oglądania się na innych. Pozwala koncentrować się na sobie i swoim życiu, trzeźwo oceniać możliwości, ale nie na łeb na szyję jak jakiś w gorącej wodzie kąpany Gryfon lecz z zachowaniem rozsądku, jak na wychowanka domu Slytherina przystało.
Litera "H" odpowiada runie hagalaz. Jako runa znajduje się w drugim Aett'cie, który jest ósemką wypełnioną przez wielkie siły, zarówno te stworzenia jak i chaosu. Hagalaz symbolizuje lód, grad i kompletny chaos dążący do przewartościowania życia. Jest to również runa nordyckiej bogini Hagal zwanej wiedźmą. Wbrew pierwszemu wrażeniu, runa choć ma symbolizować zniszczenie w domyśle niszczyć ma to, co nam nie służy. Odpowiada ona zaufaniu samemu sobie, odpowiada by podążać za swoją intuicją i słuchać głosu rozsądku nawet wtedy, gdy wydaje się to początkowo niedorzeczne.
Runa Hagalaz uważana jest za naczelną runę czarownic, sprawia, że cele i marzenia stają się realne, umożliwia koncentracje na obranych ścieżkach i pomaga się rozwijać.
W rozkładzie okazuje się potężną runą związaną z przemianą i odrodzeniem. Pomaga pamiętać by nie trzymać się kurczowo tego co udało się już osiągnąć a zawsze starać się stawiać krok dalej. Wydaje mi się, że jako młoda czarownica charakteryzuję się wysokim apetytem sukcesu i patronat tak wielkiej mocy runicznej jest dla mnie niezwykle ważny.
Mam nadzieję, że moja rozprawa przypadnie panu do gustu.

Z poważaniem
Dina Harlow

Szanowny Profesorze Forester!

Nie zdarza mi się często oglądać magicznych przedstawień, ale zdecydowanie wolę musicale. Ostatecznie, gdybym chciała oglądać zwykłe spektakle, to wyjdę na korytarz. Tam dramatów tyle, że nawet Merlin tego nie ogarnie. Do tego romanse, komedie, wszystko. Jedyne czego brak, a czego chętnie szukam w przedstawieniach to śpiew, muzyka. Z tego powodu kocham musicale. Warto jednak zaznaczyć, że nie wszystkie. Z całym szacunkiem do Hogwartu, ale musical o szkolnym chórze... Ładnie mówiąc, nie przepadam za nim. Zaś historia Merlina była już na tyle sposobów opowiedziana, że wydaje się być zwyczajnie oklepana.
Gdybym miała wskazać na swój ulubiony musical, wybrałabym Frank-n-stein Horror Show. Jak dla mnie, ten spektakl przełamuje dwa tematy tabu - seksualność, jak i paranie się czarną magią. W asyście rekwizytów, strojów, całość tworzy oszałamiający efekt. Trudno mi zdecydować się na jeden, najlepiej użyty przedmiot. Nigdy tak naprawdę nie zastanawiałam się nad tym, bardziej interesując się samą historią. Stworzeniem doskonałego inferiusa, który miał być dla wampira partnerem idealnym. Choć musical ma już swoje lata, moim zdaniem wciąż wzbudza wiele emocji, a jego tematyka jest w dalszym ciągu aktualna, choć wydaje mi się, że nie zapadałby tak bardzo w pamięć, gdyby nie fakt, że jest to historia opowiedziana śpiewem. Wydaje mi się, że odpowiednia muzyka oraz wokal potrafią wywołać więcej emocji pośród widzów, niż jakikolwiek aktor dramatyczny.

Loulou Moreau
Vi rok, Gryffindor

Profesorze,

W związku z Pana karą za niestosowną transmutację obrazków w książce, piszę wiadomość, że moim ulubionym przedstawieniem jest Powrót do Przeszłości.

Profesorze,

Szanowny Panie Profesorze,

Muszę przyznać, że moja rodzina bardzo często ogląda najróżniejsze przedstawienia i naprawdę trudno jest wybrać jedno, które byłoby w pełni tym, co mnie fascynuje. Z każdego byłabym w stanie wydobyć jakiś fragment, który nadawałby się do zaprezentowania, jako coś, co lubię. Dlatego też zwlekałam z napisaniem tego listu, by w spokoju zdecydować, które ze znanych mi przedstawień odebrałam najlepiej, które zapadło mi najbardziej w pamięć, i do którego wracam z przyjemnością.
House of wands. Historia pełna mrocznych sekretów i intryg jest czymś, co w pełni do mnie przemawia i fascynuje, wciągając w ten nieco brutalny świat blichtru i władzy, której daleko do bycia idealną. Intrygi, które ociekają hipokryzją. Maski zakładane przez wszystkich bohaterów, pozorna uprzejmość, oddanie sprawie, elegancja, to wszystko podszyte jest niemałym dreszczykiem emocji. I to właśnie na uczuciach, jakie wiążą się z oglądaniem tego spektaklu skupiłam się w pełni, trudno mi powiedzieć, czy istnieje jakiś magiczny rekwizyt, którego użycie w tym przedstawieniu, jakoś szczególnie zapadło mi w pamięć. Ważna jest sama historia, a opowieść jest tak mocna, że wciąga od początku, aż do końca.

Victoria Brandon
VI rok Ravenclaw

Długo się zastanawiałam nad swoim ulubionym spektaklem lub przedstawieniem, miałam to szczęście, że jako dziecko rodzice chętnie wysyłali mnie wraz z moim opiekunem Madogiem na wiele wydarzeń gdzie mogłam oglądać wyśmienite występy na żywo. Zawsze zazdrościłam aktorom i aktorkom ich umiejętności wcielania się w postacie, elokwencji i gracji w zachowaniu - wielokrotnie próbowałam naśladować teatralne ruchy jakimi operowali na scenie, niestety, nie jestem do tego stworzona. Może wstydzę się trochę przyznać, ale bardzo lubię sztuki tragiczne oraz romantyczne, choć trudno mi sprecyzować jedną ulubioną. Oczywiście w moim sercu na zawsze miejsce mają Romulus i Julia oraz Zakochana bez pamięci, mam słabość do takich przedstawień - tylko proszę nikomu nie mówić! Przedstawieniem, które zapadło mi w pamięć najbardziej było ostatnie przedstawienie na jakim byłam, był to Cudotwórca, bardzo inspirująca sztuka która wiąże się z tym kim pragnę zostać jak dorosnę.
Wierzę, że wszelkie formy artystyczne mogą pomóc nam odnaleźć swoje miejsce we wszechświecie, zrozumieć kim jesteśmy i pomóc nam dążyć do raz obranych celów. Choć nie mam wiele talentu to bardzo lubię oglądać i doświadczać tego, co potrafią przedstawić i pokazać inni ludzie.

Szanowny Profesorze Forester,

Praca domowa, którą Pan zadał, nie jest taka prosta, jakby się wydawało. Dlaczego? Trudno wybrać jedną tematykę spektakli, jeśli uwielbia się oglądać niemalże wszystko. Od małego dziecka uwielbiam oglądać różnego rodzaju spektakle. Kiedy tylko jest jakaś okazja, to z chęcią je oglądam z wielkim zapałem.
Jednakże przechodząc do rzeczy, zawsze fascynowały mnie te ckliwe, romantyczne przedstawienia typu Amortentia West. Jest miłość, jest muzyka i są piękni ludzie, na których aż miło się patrzy. Kiedy tylko to oglądam, to nie mogę oderwać wzroku. Czasami nawet mam gęsią skórkę! Czy profesorowi też to się czasami zdarza?
Jeśli chodzi o rekwizyt, najlepiej użyty to zdecydowanie jest eliksir miłosny. Ponoć główna postać często go używa na swoich wybrankach, ale wiem, że to jest tylko gra aktorska. Łatwo jednak się wczuć i widz ma wrażenie jakby to była prawda.  

Wiera Rosa Krawczyk, VIII rok, Hufflepuff