do listu dołączam swoją pracę domową z Działalności Artystycznej.

Zmiany we mnie zachodzą bardzo powoli i ciężko mi je zauważyć. Dopiero obserwując otoczenie uświadamiam sobie, że jest jakoś inaczej.

będę szczery od samego początku – nie znam się na sztuce. Nie potrafię ani rysować, ani malować, ani rzeźbić, ani tym bardziej pisać. Ale zadana przez Pana praca domowa zmusiła mnie do przemyśleń, którymi chciałbym się, w nieudolny sposób, podzielić.
Proszę sobie wyobrazić małe lwiątko. Ciekawe świata, chcące wszystko samodzielnie sprawdzić, ale nader wszystko ufające rodzicom. A ci, zgodnie z rodową maksymą o odwadze, szkolili je do walki z całym złem tego świata, jednocześnie zamykając to nierozumne lwiątko w złotej klatce. Klatce defensywnych i ofensywnych zaklęć, historii magii, zasad dobrego wychowania oraz wymuszanego męstwa.
Lata mijały, a lwiątko powoli zapominało o uśmiechu i podstawowych wartościach, takich jak rodzina, piękno, szczęście czy dobro (to ostatnie potrafiło jedynie odnieść do ludzi, którzy postępowali zgodnie z prawem). Lwiątko zapominało o tym, że świat nie kończy się na rodzinnym domu, że można osiągnąć w życiu coś więcej. Jedyne, co lwiątko miało w głowie, to cudze marzenia i ambicje.
Nie wydarzyło się nic szczególnego popychającego lwiątko do zmiany. Ta dojrzewała w nim stopniowo i bardzo, bardzo powoli.
Ale gdy nadeszła i lwiątko po raz pierwszy postanowiło pójść swoją ścieżką, nic nie było łatwiejsze.
Wręcz przeciwnie.
Jednak dzięki temu lwiątko zmieniło się w lwa. Osamotnionego, rzuconego w wir dorosłości, zdanego na siebie, lecz zgodnego z własnymi ideałami i planami.
Nasuwa się na myśl tylko jedno pytanie - czy lwiątko lew temu podoła?

Chyba nadużyłem słowo "lwiątko".

Szanowny Panie Profesorze,

Zastanawiałam się nad największą zmianą moim życiu i myślę, że nie trzeba szukać daleko, a odpowiedź jest dość oczywista. Milka, moja córka, zmieniła wszystko. Wcześniej koncentrowałam się głównie na sobie i nawet jeśli teraz trudno określić mnie matką roku, to jednak powoli uczę się, jak dbać też o kogoś innego.

Haeven O. O. Dear

z szeroko pojętej działalności artystycznej najbliższa jest mi muzyka, a że w wolnym czasie lubię trochę pobrzdękać na gitarze, to w tej formie zdecydowałem się podejść do zadanej przez profesora pracy. Nie wiem na ile te utwory oddają moją „przemianę”, niemniej: wcześniej i obecnie.

Z poważaniem,
William S. Fitzgerald
Slytherin, VII rok

Największa zmiana, jaką zaobserwowałam w swojej twórczości, jest wybór repertuaru. Wcześniej w naturalny sposób skłaniałam się do melancholijnych piosenek, ostatnio natomiast chętniej wykonuję i lepiej się odnajduję w trochę bardziej optymistycznych utworach.
Mam nadzieję, że to dostateczna odpowiedź na zadany temat.

Do listu dołączam dyptyk na zadany temat. Nie będę się rozpisywał, mam nadzieję, że zdjęcia mówią same za siebie.

Z poważaniem,

zmiany są nieuniknioną częścią życia i zwykle wychodzą nam na dobre. Człowiek ma to do siebie, że uczy się na błędach i potrafi wstać z kolan, pomimo wcześniejszego upadku — chociaż te życiowe lekcje nie zawsze są takie, jakich byśmy chcieli, oczekiwali. Nessa sprzed pięciu lat była inna od tej, która chodziła szkolnymi korytarzami jeszcze trzy lata temu i jest zupełnie inna, teraz gdy za rogiem widać już koniec okresu edukacji. Trudno mi ocenić, czy zmieniłam się na korzyść, czy raczej charakter mam bardziej trudny, ale jestem zadowolona z tego, co osiągnęłam. Długo zastanawiałam się, którą formę pokazania tego wybrać i chociaż z początku byłam nastawiona na projekty biżuterii, tak wybrałam muzykę. Jestem Lanceleyem, zawsze będzie częścią mnie.
Obydwa utwory są na skrzypcach, gdyż jest to mój instrument główny. Różnica melodii jest olbrzymia, chociaż jedna i druga piosenka są wyjątkowo ambitne do zagrania.

Wcześniej
Teraz

Szanowny Panie Profesorze,

Do listu załączam pracę na zadany temat. Wolałbym nie rozpisywać się na temat zawartości tych zdjęć, bo jest to dla mnie kwestia dość prywatna, jeśli jednak życzyłby Pan sobie szerszego wyjaśnienia, proszę dać mi znać.

PS. Bardzo przepraszam, że tak długo nie odpisywałem na poprzedni list!* Muszę niestety Pana zawieść – jakikolwiek występ z udziałem mojego wokalu na pewno byłby niezapomnianym przeżyciem, ale obawiam się, że jednorazowym. Propozycja oczywiście bardzo mi się podoba, ale wyłącznie w formie tanecznej.

Z wyrazami szacunku

Elijah J. Swansea

Student II roku, Ravenclaw

do listu dołączam fotografie przedstawiające moją przemianę, która dokonała się we mnie na przestrzeni ostatnich lat.

PS. Profesorze, sam Pan widzi co ta nauka robi z człowiekiem...

Z wyrazami szacunku,  

w pewnym niewielkim lesie żył sobie kiedyś niepozorny niuchacz. Tym co sprawiało największą przyjemność temu stworzeniu wcale nie było zbieranie świecidełek, poszukiwanie skarbów, ale największą radość przynosiło mu oglądanie jak inne niuchacze cieszą się ze swoich zdobyczy. Uwielbiał to robić. Był niesamowicie podekscytowany samym tym widokiem i wydawało mu się, że nie potrzebuje do szczęścia nic więcej. Jednak po pewnym czasie naszła go myśl - "Skoro ich to tak cieszy, dlaczego ja nie zobaczę jak to jest?". I z czystej ciekawości postanowił spróbować własnych sił w szukaniu cennych rzeczy. Nie spodziewał się, że tym samym odnajdzie swoją własną naturę i będzie czerpał z tego jeszcze więcej przyjemności niż z samego przyglądania się radości innych niuchaczy.
Podobnie było ze mną, profesorze. Jeszcze nie tak dawno (niecały rok temu) byłam zapaloną fanką Quidditcha, która nie potrafiła przegapić ani jednego meczu. Obserwowanie rozgrywek z trybun wprawiało mnie w nieopisaną euforię, a wszystko przez to, że widziałam jak bardzo zawodnicy na boisku kochają to co robią i ile radości im to sprawia. W końcu sama postanowiłam tak samo jak ten niuchacz, przetestować samą siebie i zobaczyć jakie to uczucie nie być obserwatorem a uczestnikiem gry. I tak samo jak to małe, czarne, puchate stworzonko znalazłam to do czego czuję, że jestem stworzona. Przeszłam bardzo korzystną przemianę, ponieważ sama doszłam do tego, czemu chcę się poświęcić i co sprawia mi jeszcze większą radość niż samo oglądanie szczęśliwych ludzi.

Z wyrazami szacunku,

Odeya Worthington
Gryffindor VI klasa

Szanowny Panie Profesorze!

Przesyłam pracę domową. Nie wiem, czy jest to w pełni odpowiedź na zadany przez Pana temat, ale inaczej nie mogłam tego przedstawić.


Główna bohaterka własnego życia
- tak zdawać się mogło
gdy korytarze dziarsko przemierzała
w złoto i turkus przyodziana.
Teraz uczy się znów roli
na nowej scenie w nowych szatach.
Scenariusz zmieniony, więc czy rola wciąż ta sama?

Loulou Moreau
Vi rok, Gryffindor

Szanowny Profesorze Forester,

Moją ulubioną magiczną bajką zawsze była i do dziś pozostaje "Piękna i Bestia".
Historia ta opowiada o egoistycznym, próżnym księciu, który zostaje ukarany za swoje zachowanie klątwą w wyniku której pozostaje w ciele przerażającej bestii aż do momentu, gdy nie pozna prawdziwej miłości.
Najbardziej popularna wersja tej bajki nie jest jednak tą, o której chciałam opowiedzieć. Osobiście wolę wersję oryginalną, w której główna bohaterka nie wyrusza sama na poszukiwanie zagubionego w podróży ojca. W pierwotnej wersji powieści bestia słysząc, że kupiec posiada piękną córkę żąda, by ten przywiózł ją do pałacu. Dziewczyna zgadza się poświęcić dla ojca i zostaje więźniem zamienionego w potwora księcia. Ten zdesperowany do odwrócenia klątwy, co wieczór składa Pięknej propozycję małżeństwa, którą ta jednak konsekwentnie odrzuca. W pewnym momencie dziewczyna prosi o pozwolenie na odwiedzenie swojej wioski, na co dostaje zgodę pod warunkiem, że wróci niebawem do pałacu. Gdy tak się staje, Piękna zastaje Bestię w agonii. Widok ten sprawia, że dziewczyna wyznaje potworowi miłość, zgadza się oddać mu swoją rękę i tym samym wbrew zawiści swoich sióstr, łamie narzuconą na pięknego księcia klątwę.

Bajka ta jest moją ulubioną z wielu powodów. Jako mała dziewczynka byłam przede wszystkim zafascynowana pokazaną w niej historią rozwijającego się uczucia, które z biegiem czasu było w stanie przezwyciężyć fasadę brzydoty i pozorów. Do tego z pewnością interesowały mnie postacie poboczne - zamienieni w przedmioty codziennego użytku służący, którzy pełnili rolę zabawnych dodatków. Z czasem jednak, to aspekty magiczne zaczęły bardziej przykuwać moją uwagę. Kwestia narzuconej klątwy, zastosowanej w celu nauczenia księcia życiowej lekcji sprawiły, że zaczęłam zastanawiać się szerzej nad tym, czy faktycznie wszystkie czary uważane za złe i okrutne, są takimi w rzeczywistości. Według mnie bajka ta sama w sobie idealnie wpisuje się w morał, jaki próbuje nam przekazać. Czasem warto spojrzeć nieco głębiej niż tylko na to, co widoczne na pierwszy rzut oka, by dotrzeć do "czegoś więcej".

Z poważaniem,

Irvette de Guise, Slytherin, VIII rok

Profesor Howard Forester

Profesorze, poniżej przesyłam swoją pracę domową.

Moją ulubioną bajką, która zapisała się w moim sercu jest Dzwonnik z Notre Dame. Jest to piękna opowieść o miłości, przywiązaniu, tajemnicy oraz tym jak rodzić sobie w życiu i się nie poddawać, nawet jeśli to jest bardzo niesprawiedliwe i daje ci w kość na wszystkie możliwe sposoby.
Przez całą opowieść możemy podziwiać przepiękne paryskie widoki, które stanowią idealne tło pod akcję bajki, która krytykuje zachowanie ówczesnej mugolskiej władzy.
Dom tego przedstawioną mamy tam obsesyjną miłość oraz potwora, który porusza się za dnia pośród ludu,a to przecież sam dzwonnik jest traktowany niesprawiedliwie i musi czekać do na specjalne święta i odpowiednie okazje by móc poruszać się po mieście jak zwyczajny człowiek.
Historia ta, chociaż jest bardzo smutna to również i bardzo piękna.

Camelia Robbins

Szanowny Profesorze Forester,

"Dawno, dawno temu, kiedy Grecja przeżywała złoty wiek, pośród potężnych bogów i mężnych herosów, pojawił się nowy bohater...mocarny Herkules."

Przyznam, że w trudnych chwilach przypominam sobie o Herkulesie. Nie tym, o którą mówi się w mugolskiej historii, w greckiej czy też rzymskiej wersji. Ten występujący w filmie, znaczne odchodzi od historycznych zapisków. Syn Zeusa, niemalże całkowicie pozbawiony boskości i zesłany na ziemię, poprzez wiele wysiłku, pokonanych prób i czynów bohaterstwa, ponownie odzyskuje nieśmiertelność. Zamiast jednak powrócić do bogów na Olimpie, postanawia wyrzec się boskości w imię miłości do śmiertelniczki.
Dlaczego wybrałem akurat tą bajkę? Herkules był i wciąż pozostaje moim wzorem. Posiadał wielką moc, którą był w stanie się wyrzec. Droga do celu, pomimo wielu zakrętów i przeszkód "była mu niestraszna". Osiągnął wszystko czego chciał, ani razu nie wykorzystując drugiej osoby. Patrząc na Herkulesa wyobrażałem siebie samego. Pomimo ciągle rzucanych mnie kłód pod nogi nie załamałem się, wierząc, że na końcu drogi odnajdę wymarzony dom.

Z wyrazami szacunku,
Tristan Kerganton

Szanowny Panie Profesorze,

odrabianie takiej pracy domowej to czysta przyjemność, uważam się bowiem za całkiem dużą fankę produkcji Disneya, Pixara i DreamWorks studio. Mam nadzieję, że wie Pan, o czym mówię... w każdym razie moją ulubioną bajką mimo licznej konkurencji jest zdecydowanie Merida Waleczna. Potrafię bardzo łatwo utożsamić się z główną bohaterką, której plany wobec samej siebie jest zupełnie różny od tego, co chcieliby dla niej rodzice – w każdym razie mama. Sama miewałam różne spięcia z moją mamą i choć nie dotyczyły one (na szczęście!) zamążpójścia, bajka nauczyła mnie, by nawet w najtrudniejszych chwilach, chociaż spróbować spojrzeć na sytuację z dwóch perspektyw. Przykład Meridy nauczył mnie większej wyrozumiałości i choć oczywiście nie rozwiązał wszystkich problemów, to znacznie ułatwił nam komunikację.

Drugą moją ulubioną bajką jest Mulan, również ze względu na główną bohaterkę, której z całego serca zazdroszczę odwagi i zdecydowania. Czy można być bardziej gryfońską niż ta dziewczyna? Postawiła wszystko na jedną kartę i pobiegła na wojnę, do której ani trochę nie była przygotowana. Pozostaje mi mieć nadzieję, że kiedyś odnajdę w sobie podobną pewność siebie.

Z wyrazami szacunku

Hope U. Griffin

z pewnością trudno jest mi wybrać jedną bajkę, którą mogłabym określić mianem swojej ulubione. Z pewnością jednak po pewnym zastanowieniu się mogłabym wytypować na to stanowisko wciąż dosyć nową bajkę: Frozen.
Myślę, że jest to głównie spowodowane faktem, iż utożsamiam się w dosyć sporym stopniu z główną bohaterką, Elsą. Choć zdecydowanie nie jestem księżniczką to wiem jak czuje się młoda dziewczyna, która podporządkowuje swoje życie innym, aby tylko sprostać ich oczekiwaniom. Rozumiem także, co przeżywała przez te wszystkie lata, gdy zmuszona była do tego, aby ukrywać istotną część siebie i dbać o to, aby nikt się o niej nie dowiedział. Nawet najbliższe jej osoby.
Ta bajka jednak z pewnością daje mi pewną nadzieję i pokazuje, że nie wszystko kończy się źle. Owszem, kiedy Elsa traci nad sobą panowanie i uwalnia swoją moc, sprawy przybierają dramatyczny obrót, ale koniec końców dalej jest kochaną i szanowaną królową oraz została zaakceptowana przez ludzi wokół niej. Chyba każdy z nas chciałby dla siebie takiego finału, w którym czuje się dobrze sam ze sobą i może się swobodnie wyrażać na swój własny sposób zamiast żyć w strachu i stresie związanym z ukrywaniem tego kim jest.
Właśnie przez podobne przesłanie ta bajka zyskała naprawdę wiele w moich oczach.

nie przepadam jakoś szczególnie za bajkami. Jeśli jednak już miałabym wskazać jakąś, która mogłaby być moją ulubioną to mój wybór padłby na "Zaplątanych". Głównie mój wybór motywowany jest tym, że antagonistką jest matka, co prawda adopcyjna (powiedzmy) głównej bohaterki, co zdecydowanie dodaje jej uroku. Poza tym Roszpunka jest bardzo charyzmatyczną postacią, która przedstawia całe spektrum swojej osobowości, nie pozostając postacią jednowymiarową. Jej love interest też jest niczego sobie chociaż zdecydowanie odbiega od ideału księcia na białym koniu.
Nie sądzę, żeby ta bajka w jakiś szczególny sposób odcisnęła się na moim życiu. Może po prostu utwierdziła mnie w przekonaniu, że w zasadzie nikomu nie można ufać, bo zaraz okaże się tak jak Gothel być kimś zupełnie innym; kimś wrogim, a nie przyjaznym.

Zastanawiając się nad odpowiedzią na pańskie pytanie natrafiłem na niemały szkopuł. Czy powinienem opisać Shreka - w którym jednak piosenki pochodzą z mugolskiej popkultury - czy Aladyna, który wypełniony jest wręcz oryginalnymi melodiami. Wybrałem ostatecznie drugiego kandydata, którego po raz pierwszy obejrzałem w wieku może sześciu lat - i wiele więcej razy od tamtego czasu, tyle, że aż oryginalna kaseta VHS przestała nadawać się do użytku.
Co do wpływu jaki miała na mnie owa animacja - wydaje mi się, że jest niesie ona doskonałe przesłanie dotyczące tego, że nieważne jest nasze pochodzenie, które gładko przenieść można na czarodziejski świat i dręczące wielu rozterki na temat statystyki jaką jest ułamek czarodziejskiej krwi w żyłach.
Oprócz tego moje zamiłowanie do zaklęć i transmutacji mogło narodzić się w momencie pierwszego obejrzenia Nie ma takich dwóch jak jeden ja.

nauczyciela Działalności Artystycznej i Starożytnych Run

Zgodnie z poleceniem, odsyłam odpowiedź na zadaną przez Pana pracę domową.

Początkowo trudno było mi wybrać cokolwiek, ażeby mieć jakieś podstawy. Ot, kiedyś próbowałem grania na gitarze, szło mi to nawet całkiem nieźle, ale nie miałem aż nadto okazji, żeby z tego korzystać, więc odsunąłem to zainteresowanie gdzieś na dalszy plan. Ot, brak odpowiedniego sprzętu, mała stosowność okazji. Kiedy jednak przychodziłem na najróżniejsze święta oraz bale, zauważyłem, ze najpopularniejszą czynnością jest wówczas branie kogoś w obroty. Przyglądałem się, patrzyłem, czasami coś próbowałem, wychodziło jednak miernie - mimo treningów - czyli zgodnie z tym, co obecnie potrafię (no, może jest lepiej, ale nadal nie do tego stopnia, żebym mógł być z tego zadowolonym). Nie bez powodu zatem wybrałbym talent powiązany bezpośrednio z tańcem.

Czemu mój wybór padł akurat na coś takiego? Na pewno dlatego, gdyż jest to dość pożądana umiejętność, która potrafi zachwycić innych pod względem wyczucia rytmu w danym utworze i wydobycia płynnych ruchów, przykładowo na najróżniejszych zgromadzeniach, gdzie jest to konieczne. Do tego, jakby nie było, taniec pozostaje w sferze aktywności fizycznej, która ostatnio wiedzie prym w moich wolnych chwilach, a więc pozwala na nie tylko dobrą zabawę, ale także utrzymanie dobrej kondycji. Różni się od rzeźbiarstwa czy malarstwa, angażując wszystkie mięśnie do pracy, a nie tylko poszczególne. Oczywiście to zależy od wytypowanego tańca, niemniej jednak nadal - jest to możliwość poruszania się, której człowiek w ferworze wydarzeń aż tak nie odczuwa. Ot, wszyscy się bawią, nie zdając sobie sprawy z tego, że podejmowanie się takiej aktywności potrafi naprawdę zmęczyć.

Do tego, będąc w związku, możliwość wzięcia w obroty drugiej połówki jest równie przydatną umiejętnością. W szczególności, że łatwo jest udeptać drugą osobę lub zrobić krok w nieodpowiednim momencie i zesłać na siebie parę zażenowanych spojrzeń. Taka zdolność, tudzież posiadanie wybitnego talentu, pozwoliłaby mi na uniknięcie potencjalnych problemów wynikających z niezdarności własnego ciała podczas tańca.

Pozdrawiam,

Długo myślałam nad tym jaka dziedzina byłaby dla mnie odpowiednia i doszłam do ogólnego wniosku, że żadne ogólne dziedziny typu ładny śpiew, czy taniec nie są czymś za bardzo w moim stylu i są całkiem zwyczajnie. Oczywiście fajnie by było ładnie grać na fortepianie, ale wydaje mi się to odrobinę nudnawe, dlatego wybrałam: jodłowanie.
Jest śpiew z częstymi zmianami skokowymi między rejestrami: piersiowym i głowowym, dominacją brzusznego toru oddychania i powiększeniem rezonatorów głosowych przez znaczne obniżenie krtani, czego efektem jest specyficzna barwa głosu – jak mówi jedna książka, którą znalazłam i chociaż nie do końca rozumiem co to w ogóle znaczy, to brzmi wspaniale i zdecydowanie chciałabym tak potrafić. Nie umiem stwierdzić skąd ta chęć się wzięła i odpowiedzieć Panu Profesorowi na pytanie „dlaczego?”, natomiast jestem pewna, że zrobiłoby to duże wrażenie na wielu osobach i uważam, że to dostateczny powód. Niemniej, jodłowanie jest szalenie trudne i z wielkim zawodem stwierdzam, że moja barwa głosu absolutnie się nie nadaje. Jestem jednak pewna, że każdy próbował kiedyś jodłować – niby po kryjomu, w zaciszu własnego mieszkania i najlepiej pod prysznicem, by zagłuszyć nieudolne próby.