Kiedy Alex wspomniał o popielniczce, automatycznie sięgnęła do kieszeni w czarnej spódnicy, gdzie też posiadała paczkę papierosów. Akurat na samo wspomnienie poczuła, że właściwie to zapaliłaby. Wyciągnęła ją, przez chwilę jeszcze obracając w dłoniach i myśląc nad słowami Ślizgona.
- Otóż to i mogliby też pobierać opłaty za wynajem klasy na godzinę. Jaki byłby z tego interes! - Powiedziała od razu sobie coś takiego wyobrażając. - Choć wtedy większość osób przerzuciłaby się zapewne na wrzeszczącą chatę - dodała otwierając paczkę. Kolejne kultowe miejsce potajemnych spotkań. Skierowała paczkę w stronę Ślizgona z pytającym wzrokiem, czy też chce się może poczęstować.
- No to tym bardziej nie mogę się doczekać balu - powiedziała lekko się krzywiąc, a w wyobraźni już widząc słodkiego, puchoniastego trzecioklasistę jako jej towarzysza. - Chyba powinnam zacząć żałować, że nie posiadam zapasów eliksiru wielosokowgo. Sprawdziłby się na takiej imprezie - powiedziała wyobrażając sobie jak mógłby się tam okazać przydatny w razie niezbyt trafionego partnera.
- Ale jestem pewna, że nieco Puchonek także się zgłosiło na imprezę, więc kto wie, czy nie będziesz mieć równie ciekawego towarzystwa - powiedziała z lekkim uśmiechem, który przebiegł jej po ustach. Nieco się przechyliła, aby odczytać za jakie ogromne zasługi został przydzielony puchar, który trzymał Alex.
- Skoro zdobywca pucharu był taki koleżeński, to myślę, że nie miałby nic przeciwko, iż wykorzystamy jego puchar jako popielniczkę - stwierdziła zaraz jak tylko przeczytała, że został wręczony za jakieś, zapewne szalenie wielkie, koleżeńskie zasługi.

Nie przerywał poszukiwań mając wciąż nadzieję, że znajdzie paczkę papierosów, którą z pewnością powinien posiadać. Nie ruszał się przecież bez niej nigdzie, tak samo jak bez różdżki. Tych rzeczy nigdy nie zapominał. Ale może tym razem było inaczej?
- Interes życia, kiedy również Wrzeszczącą Chatę będzie się ‘wynajmowało’ na godziny. - Aż dziwne, że niektórzy nadal chodzą w takie miejsca, jakby nie mogli sobie znaleźć czegoś odpowiedniejszego. Zakurzona i brudna chata z pewnością była miejscem uwłaczającym.
- Nie ładnie uciekać przed partnerem, który na wieść o swojej partnerce nie będzie mógł myśleć o niczym innym tylko o balu. Złamiesz mu serce - powiedział z przerażeniem - Jesteś okrutna i brutalna - dodał szeptem, całkiem nieźle się przy tym bawiąc. Skorzystał z dobroci Ślizgonki i poczęstował się papierosem, który proponowała. Swoje gdzieś zgubił, bo na pewno nie zapomniał ich kiedy wychodzi z dormitorium. A może już mu się skończyły, a on nawet nie pamiętał kiedy to się stało.
- Z pewnością będzie równie urocze co Twoje - przyznał - w takim przypadku po prostu zamienimy się partnerami. - wpadł na proste rozwiązanie. - Bo nikt nie będzie pasował tak dobrze do niskiego Puchona jak 'urocza' Puchonka. Para idealna!
Podpalił papierosa i spojrzał na puchar, który trzymał wciąż w rękach.
- Wspaniałe zasługi, za które musiał, zostać odznaczony - wywrócił oczami, według niego to było idiotyczne. No, ale każdy mógł mieć swoje zdanie. - Chociaż nie, spełnię dobry uczynek i też dostanę taki puchar, tylko większy!

Również wzięła sobie papierosa z paczki, a ją odłożyła gdzieś obok na stoliku. Szybko odpaliła papierosa krótkim "Incendio". Mocno się nim zaciągnęła, po czym wypuściła dym w górę, przez chwilę patrząc w ową dymną chmurę.
- Ja? - Zapytała, przenosząc rozbawiony wzrok na Alexa i wskazując na siebie palcem, gdy powiedział słowa mówiące iż, niby jest okrutna i zła. Zaraz tylko pokręciła tylko głową. - Ależ zupełnie się mylisz! Przecież ja jestem absolutnie wspaniała! - Wytłumaczyła mu mówiąc tą zupełną oczywistość.
- Poza tym, nie dostrzegasz jak zupełnie wspaniałomyślnie myślimy, przecież w przypadku takiej wymiany, być może wyswatamy jakieś urocze Puchoniątka! - Wyjaśniła mu zaraz tym samym burząc teorię o jakiejś brutalności czy też okrutności. Toż to wszystko dla ich dobra! - Poza tym jeśli złamałabym mu już to serce, to zawsze będzie będzie mu łatwiej poderwać tą dziewczynę. Wiesz, na złamane serce, to jaki jest biedny, i takie tam. - Powiedziała z machnięciem reki, tym samym wszystko już usprawiedliwiając. Jej teoria o własnej wspaniałości była obecnie wprost nie do podważenia! Choć prawdę powiedziawszy z trudem zachowywała powagę mówiąc te wszystkie słowa.
- Tylko jeszcze trzeba pomyśleć, o tym, aby nie byli w zasięgu widoku - powiedziała, a przez ułamek sekundy w myślach pojawiła się jej puchońska parka, szybko, bardzo szybko, pozbyła się tej słodkiej wizji. - a impreza będzie nie najgorsza.
- Wiesz co, za wyswatanie Puchonów, powinniśmy dostać wielki puchar koleżeńskich zasług - uznała przez chwilę spoglądając na nagrodę, która obecnie miała być popielniczką. - Bo to nie lada wyczyn.
Wypowiedziawszy te słowa, strzepała popiół z papierosa, do owego pucharu.

- Dzięki - powiedział z lekkim opóźnieniem, podnosząc do ust papierosa. Szukanie różdżki na szczęście poszło mu już o wiele lepiej niż wcześniejsze poszukiwania. Incendio powiedział cicho, aby podpalić papierosa.
- Oczywiście, że nie ja - spojrzał na Effie, jakby oceniając czy mówi prawdę. - Wspaniała? - pokręcił głową, dając jasno do rozumienia, że będzie upierał przy swoim zdaniu. Zaraz jednak uśmiechnął się nieznacznie - Absolutnie wspaniały z naszej dwójki to jestem ja - żeby nie było żadnych wątpliwości o kim mówi wskazał na siebie palcem, jak wcześniej zrobiła to Ślizgonka.
- Och nie - jęknął uświadamiając sobie jakie zgubne skutki może mieć takie postępowanie. - To lepiej już nikogo nie swatajmy, jeszcze się w sobie zakochają i na świat przyjdą kolejne nieprzystosowane do życia w społeczeństwie istoty. - zrobił przerażoną minę, jakby naprawdę przejmował go ten fakt. Jednak dopóki nie miał do czynienia z nimi ledwo co go to obchodziło. - I odbiorą nam nagrodę zanim ją dostaniemy. Za niszczenie przyszłych pokoleń - a już sobie wyobrażał puchar ustawiony w jego domu, nie zostawiłby go przecież w szkole. Jeszcze dotykałby go jakiś uczeń, niegodzien tego. Strzepał popiół do ‘popielniczki’, jakby tak co i raz go zapełniać. Można by uznać, że to prochy danej osoby.
- Oby tym razem nasze wróżby okazały się zgubne, bo inaczej będziesz mnie odwiedzać w Mungu i wcale nie żartuje - dodał poważnie, ale chyba kącik ust, który mu drgał w drobnym uśmiechu go zdradził. - Pamiętaj, że lubię czekoladki, szczególnie takie z owocami. Nie będziesz musiała się przynajmniej zastanawiać co ze sobą przynieść, odjąłem Ci po prostu problem.

Uniosła brwi patrząc jak kręci głową zaprzeczając jej słowom, ba! Że jeszcze twierdzi, iż jest wspanialszy od niej! Skrzyżowała więc ręce, uważnie mu się przyglądając.
- Ależ mój drogi, jesteś w absolutnym błędzie - zaczęła poważnie, zamierzając zaraz mu wszystko wytłumaczyć. - Okrutna, brutalna, te słowa nawet do mnie nie pasują. Natomiast wspaniała, cóż to jest zdecydowanie idealne określenie dla mnie. - Powiedziała wzruszając ramionami, jakby po prostu trzeba było się pogodzić z taką prawdą.
- Dodatkowo z nas dwojga, to tylko ja pomyślałam o tym, aby wyswatać puchonów, co sprawiłoby, że zapewne nie widząc świata poza sobą, siedzieliby zamknięci w tym swoim pucholandzie. Wówczas nawet mniej byłoby ich widać na korytarzach - przytoczyła niepodważalny argument potwierdzający jej wspaniałość.
- A co do tych kolejnych nieprzystosowanych... jedynym sensownym rozwiązaniem jest wysłanie ich na rejs, bezludna wyspa byłaby dla nich idealna. Tam mogliby sobie ją zaludniać - uznała w końcu.
- Słyszałeś może o pracującej w Mungu wyjątkowo... specyficznej uzdrowicielce? - Zapytała zaciągając się ponownie papierosem. - Dobrze Ci radzę ograniczać się do leczenia w skrzydle szpitalnym. Poza tym tam obawiam się, że szybko wpadłbyś jej w oko... Co niekoniecznie byłoby dobre, a przynajmniej jestem pewna, że wówczas byłabym w stanie przesłać Ci czekoladki tylko listownie. - Wyjaśniła mając ochotę się zupełnie roześmiać.
- A to przecież zupełnie nie było to samo, niż jak osobiście, bym Ci je przyniosła i poza czekoladkami miałbyś na jakiś czas zapewnione towarzystwo takiej wspaniałej osoby jak ja - powiedziała tym samym znów podkreślając kto tu w tym pomieszczeniu jest na prawdę wspaniały.

Rozsiadł się wygodniej, w końcu poważny ton to nie przelewki. Przygotował się na długie wytłumaczenie, dlaczego to Effie nie jest brutalną i okrutną Ślizgonką. Chociaż po jakichkolwiek argumentach i tak będzie wiedział swoje.
- A może jesteś wspaniale okrutna i wspaniale brutalna? - spytał, łącząc wszystko w całość. No skoro już tak sobie dyskutują jaka to jest panienka Effie, to może teraz się z nim zgodzi. Bo z tego co zauważył bardzo chciała, aby w określeniu jej padło słowo wspaniale, chociaż czy takie połączenie zyska jej aprobatę?
- Myślisz, że z miłości zapomną o jedzeniu, piciu i innych tak ważnych sprawach i umrą zanim ktoś zdąży im przypomnieć o tym? - taka wizja jak najbardziej mu się spodobała i była przekonująca. - Niech wszyscy zaczną swatać Puchonów, a może niedługo znikną w ogóle. Umrą zanim zaczną się rozmnażać, mnożyć, pączkować czy co też oni tam robią. Przeprowadzę jakąś kampanię na ten temat - dodał zamyślonym tonem. Tak poważny temat na pewno zyska szybkie poparcie.
- Effie naprawdę jesteś okrutna - złapał ją za rękę i przyciągnął ją sobie do serca. Spojrzał w oczy, zachował powagę, ale tylko on wiedział jak musiał się nad tym silić. - Naszą wyspę, wyspę zakazanych kochanków, chcesz oddać Puchonom?
Nie odezwał się więcej czekając w zniecierpliwieniu na jej odpowiedź. Miał dodać nawet coś o uzdrowicielce z Munga, ale o tym zdąży jeszcze wspomnieć za chwilę.

Zaczęła się już nieco głośniej śmiać, kiedy usłyszała jego połączenia słowa "wspaniała". Cała ta sytuacja była dość komiczna. Zaraz jednak ponownie spróbowała zachować powagę.
- Nie, nie jednak zapewniam Cię, że to słowo pasuje do mnie zdecydowanie bardziej we wszelakich połączeniach z pozytywnymi określeniami - wyjaśniła mu zaraz, tą oczywistą sprawę. - A ta brutalna, okrutna, no w żaden sposób to nie leży, nawet u boku słowa "wspaniała".
Pokiwała głową z wielkim przekonaniem, kiedy zaczął wymieniać jak Puchoni zaczną się zachowywać po wyswataniu.
- Poza tym będą zbyt zajęci pisaniem wierszy miłosnych i rysowaniem wszelakich serduszek z pierwszymi literami imion ich wybranków. Portretów zapewne nie będą rysować, wszak tak tylko robią zakazani kochankowie - wymieniać chciała już dalej, kiedy nagle Alex złapał ją za rękę pytając o wyspę z taką powagą, że aż w pierwszej chwili była zupełnie zaskoczona. Zaraz jednak zignorowała uśmiech, który nieznośnie chciał wpełznąć jej na usta i z zupełną powagą, oczywiście nieoderwanie patrząc mu w oczy, pokręciła lekko głową.
- Zakazany kochanku! - Zwróciła się do niego aby po odpowiedniej przerwie dodać. - Na naszą wyspę nawet bym nie wpuściłabym mieszkańca ich domu. - Przyznała bez wahania. Nachyliła się w jego kierunku, aby usłyszał co chce mu powiedzieć.
- Ich wysłałabym na rejs po innym oceanie, jednak koniecznie z tamtą załogą - szepnęła z zupełną powagą. W ten sposób nie dość, że byliby daleko, to na dodatek dzięki tamtejszym marynarzom, na pewno również by się rozbili. Ach, idealny pomysł!

Miał ochotę wywrócić oczami, kiedy nie spodobało się jej jego zestawienie słów. A tak się starał, co prawda może i nie starał, bo nawet tego nie przemyślał. I właściwie nawet brzmiało to dziwnie, to brutalnie wspaniała czy też to drugie. Ale bądź co bądź wysilił choć trochę.
- W takim razie pozostaniesz tylko brutalną Ślizgonką. - stwierdził, po krótkim namyśle - Albo jak wolisz wspaniałą zakazaną kochanką, w końcu nie każdy malowałby moje obrazy na tle wschodzącego słońca.
Na wzmiankę o wierszach zrobił wielkie oczy. Jakoś to było tak absurdalne, że nie wierzył, że ktoś może w ogóle to pisać. Trzeba być nieźle zakręconym, aby chociażby myśleć o naskrobaniu kilku wersów. Nie wspominając o całym wierszu, z tytułem i w ogóle.
- Wiersze? - spytał z wciąż niepewną miną - Jeszcze te serduszka jakoś mógłbym znieść, ale wiersze? - było to dla niego totalnie abstrakcyjne. Na szczęście nie dotyczyło to jego, ale może na balu jego parą będzie urocza Puchonka, która od razu napisze dla niego wiersz? Odgonił od siebie te głupie myśli...
Wypuścił powietrze, które świadomie od jakiegoś czasu wstrzymywał, aby nadać temu wszystkiemu nutkę dramatyzmu.
- Kamień spadł mi z serca - powiedział powoli, z należytą powagą. Ale długo tak nie wytrzymał, zaraz zaczął się śmiać psując całą magię tej chwili - Wybacz - wydusił z siebie i ściągnął usta chcąc powstrzymać śmiech.

Nie, nie brutalna Ślizgonka brzmiało wprost strasznie. Przyglądała mu się wiec z niezadowoloną miną, kiedy wymyślił, że z takim określeniem pozostanie. Oczywiście, że nie zostanie, bo to do niej wcale nie pasuje! Jednakże kiedy usłyszała dalszą część jego wypowiedzi, na chwilę się zamyśliła wbijając wzrok gdzieś w sufit.
- Lepiej przyzwyczaj się do tej wersji Wspaniałej Zakazanej Kochanki, tak żeby ten czas oczekiwania na ten portret się nie wydłużył - powiedziała zaciągając się po raz kolejny swoim papierosem, kiedy cień uśmiechu przebiegł jej po ustach.
Natomiast kiedy wspomniał o wierszu, pokiwała z powagą głową.
- Oczywiście. Choć kto wie, może Krukoni też je pisują, jednakże jestem zupełnie pewna, że każdy Puchon posiada plik wierszy pod poduszką które pisują chcąc wyrzucić wszelakie emocje - wyjaśniła swoją teorię. Że też Alex nigdy nie pomyślał, iż Puchoni mogą je pisywać. Przecież to tak jakoś samo nasuwa się na myśl.
Kiedy zobaczyła jak ten wybuchnął śmiechem, tylko sama zaczęła się śmiać, nie mogąc w takim wypadku również utrzymać powagi. I z tej sytuacji i z tego jak fantastycznie zachowywali w niej powagę. Kiedy po chwili opanowała to rozbawienie, spojrzała na niego ponownie.
- Rozumiem, że moment z wybuchem śmiechu, mam ominąć w mojej książce? - zapytała chcąc się upewnić, czy może tak ma wyglądać postać Zakazanego Kochanka.
- Swoją drogą dialogi na temat puchonów będę musiała zamienić jakimś ckliwymi zdaniami na temat zachodu słońca, który powiedzmy, że widać z okien - powiedziała na chwilę spoglądając w stronę jednego z nich. No tak, będzie musiała mocno ubarwić, widok na sąsiednią ścianę zamku zdecydowanie nie pasował do książki.

- W takim razie Wspaniała Zakazana Kochanko - powiedział szybko na jednym wydechu, w sumie szkoda, że nie wymyślił czegoś dłuższego. Że też wcześniej nie pomyślał, że Effie to się spodoba. - To jeszcze nie ma mojego portretu? - zaraz jak na zawołanie zrobił smutną minę, jak mogła odkładać tak ważną rzecz na późniejszą chwilę. On na jej miejscu od razu wziąłby się do rysowania, szczególnie, jeżeli w grę wchodził on sam. Przecież to nie o ten wschód słońca w tym chodziło. Otwartą dłonią uderzył się w czoło kiedy coś ważnego do niego dotarło. - Wystarczyło powiedzieć, że chcesz, abym Ci pozował - prawie zapomniał o papierosie, który powoli tlił się w jego ręku, zostało go tak niewiele, że zaciągnął się po raz ostatni i zgasił go w pucharze.
- Puchoni przerażają mnie coraz bardziej - stwierdził, kiedy z przekonaniem mówiła o tych wierszach i to jeszcze w plikach. Już przynajmniej rozwiązała się jego odwieczna zagadka odnoście tomików poezji. Pewnie każdy z nich wyszedł spod ręku kogoś z Hufflepuffu.
- Koniecznie omiń, to było takie... nie profesjonale. I zupełnie nie na miejscu, chyba muszę poćwiczyć ten cały romantyzm - nigdy mu to nie wychodziło, może jak trochę o tym poczyta, to coś z tego będzie.
- Widać go stąd idealnie, cudowny i uroczy - powiedział z przekonaniem, ale dopiero później spojrzał w stronę okna. Zmarszczył brwi, cóż, widać jacy Zakazani Kochankowie takie widoki. - Wymyślisz coś - wstał z miejsca i podszedł do okna, prawie przykleił policzek do szyby, aby zobaczyć choć 'kawałek' zachodu słońca.

Zaciągnęła się ostatni raz papierosem, a zaraz potem zgasiła, to co z niego pozostało w pucharze. Zaśmiała się cicho słysząc jego wypowiedź na temat portretu.
- Widzisz bałam się zapytać - powiedziała spoglądając na niego z rozbawieniem. - Ale widzisz, skoro już o tym rozmawiamy, to musisz być przygotowany na to, że kiedyś porwę Cię do klasy artystycznej i przez kilka ciężkich godzin będę męczyć pozowaniem. W końcu ten portret będzie w książce, więc musi wyjść idealny - zapewniła obracając w ręku jakiś mały medal który leżał na ławce.
- To jak chcesz się tak poprawić w tej kwestii to myślę, że ktoś z Hufflepuffu byłby idealnym nauczycielem. Parę takich lekcji, i nawet nie tyle, że wychodziłby Ci romantyzm potrzebny do książki. Co więcej, pisywałbyś piękne wiersze, które później mogłabym zamieszczać w tym bestsellerze - powiedziała mu swój idealny plan, nie ważne że zupełnie niepoważny, przecież oni w koło gadali zupełnie nieprawdopodobne rzeczy.
- Właściwie to zakazany kochanek powinien pisywać wiersze, kochance! - Powiedziała nagle kiedy wpadła na tak oczywistą rzecz. - Bez nich książka na pewno nie będzie wiarygodna. Więc ja pomyślę nad obrazem, a ty nad poematem - powiedziała okręcając medal na sznurku wokół ręki.
- Oczywiście, przecież czyż nie mamy wspaniałego widoku na zachodzące słońce na tle jeziora? - Zapytała patrząc na mur za oknem. - Albo raczej za górami, woda była dobra przy wschodzie słońca. - Dodała jeszcze, tym samym stwierdzając, że słońce raz z wodą wystarczy.

Jaydon ponownie udał się w wyprawę w nieznane, aby swiedzieć ogromny zamek, w którym to uczył się przez ostatnie siedem lat. Po drodze zakradł się do kuchni, biorąc stamtąd miskę ciasteczek czekoladowych. W swoim gabinecie przelał do małej piersióweczki trochę alkoholu, chowając ją do wewnętrznej kieszeni marynarki. W końcu stwierdził, że izba pamięcie będzie idealnym miejscem do siedzenia i rozmyślania nad racją bytu. Usiadł sobie na parapecie, wyciągnął nogi. Postawił przed sobą ciasteczka i zaczął powoli się nimi zajadać.

Hayley maszerowała pewnym krokiem przez zamek. Czego właściwie szukała? Nie była pewna, ale na pewno nie mogła dłużej wysiedzieć a jednym miejscu. Nawet niespecjalnie zależało Jej na towarzystwie, mimo że miała dobry humor. Podrapała się a głowę, zastanawiając, dokąd iść. Wzruszyła a końcu ramionami i otworzyła pierwsze lepsze drzwi. Cicho stąpając, przekroczyła próg. Początkowo stwierdziła, że jest sama. Przeszła na środek pomieszczenia i dopiero wtedy zauważyła czyjąś obecność. Zatrzymała się raptownie i zaczerpnęła głęboko powietrza, gdy rozpoznała osobę na parapecie. Nie wiedząc, czy się śmiać, czy płakać, pomodliła się a duchu, by jej nie zauważył.

Uniósł delikatnie do góry wzrok. Zauważył czającą się w drzwiach Hayley. Wyglądałą na tak przestraszoną, jakby co najmniej zatłukł jej kiedyś kota gazetą. Dlatego spojrzał na nią jedynie zdziwiony i nie odezwał się ani słowa. Miał jakieś dziwne wrażnie, że dziewczyna jest zdenerwowana, albo onieśmielona, że znowu znaleźli się razem we dwójkę, sami w pokoju. Zerknął na nią ponownie zjadł kolejne ciasteczko. Nie miał nic przeciwko jej towarzystwa, ale fakt, że do tej pory do niego nie podeszła oznaczało, że albo była nieśmiała, albo nie chciała z nim gadać. Postanowił, że zaczeka na jej decyzję.

Zauważył ją. Czyli zostały jej dwa wyjścia - albo ostentacyjnie odwróci się i wyjdzie, celując nosem do góry, albo się odezwie. Przez chwilę patrzyła, jak na nią zerka. Westchnęła głęboko w duchu i schowała dumę do kieszeni. Odchrząknęła kilka razy, zanim się odezwała.
- Yhm... cześć - powiedziała cicho, ale w pustej Izbie Pamięci wszystko brzmiało jak huk.
Patrzyła na Jaya, przystępując z nogi na nogę. Ręce zacisnęła w pięści i wciskała je głęboko w kieszenie.
Wyglądaj chociaż trochę naturalnie!, fuknęła na siebie w myślach i rozluźniła ręce.

- Hej- powiedział Jay zekrając w jej kierunku. Wyjął z kieszeni spodni paczkę papierosów, wyjął jednego i podpalił różdżką niewerbalnym "Incendio". Równocześnie patrzył czy dziewczyna nadal chce do niego podejść czy preferuje ucieczkę. W zasadzie nie miał pojęcia dlaczego chciała wybrać to drugie.
- Co u Ciebie Hayley? Dlaczgeo chciałaś uciec?- zapytał "prosto z mostu". W końcu nie będzie robił jakiś durnych podchodów.
- Ciasteczko?- dodał wyciągając w jej kierunku paczkę i zaciągając się mocno papierosem.

Skrzyżowała ramiona na piersi. Nie zamierzała udawać, że nie est na niego ani trochę zła. Poboczy się trochę na niego, a jeżeli dobrze zna życie, to Jay zrobi jedną z tych swoich min i zmiękczy ją, przez co natychmiast mu wybaczy.
- U mnie? Nic ciekawego - powiedziała lekko znudzonym tonem. - A co ty porabiałeś, kiedy o mnie całkiem zapomniałeś?
Zastanowiła się, czy nie udać, że nie usłyszała drugiego pytania, ale po krótkim czasie stwierdziła, że Jay ma coś z głową, jeżeli sądzi, że odpowie mu na nie zgodnie z prawdą.
- Uciec? Nie chciałam wcale uciekać - zaprzeczyła, i machnęła prawą ręką w geście mówiącym "chyba ci się coś pomyliło, ale to nic dziwnego, bo jesteś idiotą".
Spojrzała ulotnie na ciasteczka, ale nie poczęstowała się, ani nic nie powiedziała.

Gardner pierwszy raz zawitała w tym miejscu. Rozejrzała się i spostrzegła, że to Izba Pamięci. No cóż, o rodzicach to ja tu nic nie znajdę, pomyślała. Jednak nie przeszkadzało jej to wcale. Z ciekawością oglądała stare puchary, które być może należą do jej przodków. Nie spodziewała się nikogo tu spotkać, toteż ucieszyła ją chwila samotności.

W trakcie zwiedzania zamku trafiła tu - do Izby Pamięci. Nie była tu sama. Przywykła do samotności. Spotkana osoba tez robiła takie wrażenie.
- Cześć - przywitała się grzecznie nie chcąc być nieuprzejmą. - jestem Angie. - dokończyła, bo jednak warto było się przedstawić.

Zamglonymi, ciemnobrązowymi oczami spojrzała na dziewczynę, która przerwała jej oglądanie. Zauważyła, że ta ma żółty krawat - Puchonka. Okej, nie oceniamy ludzi po pozorach.
- Kathleen, Gryffindor - przedstawiła się. Nie miała na sobie szaty, dlatego dodała dom. Nie znała owej Angie.

Wpadła do Izby Pamięci, ledwo dysząc. Od przypadkowej osoby na korytarzu, dowiedziała się, że spotka tutaj Kathie. Jak widać, owa osoba miała rację. Obiecała sobie w duchu, że jak jeszcze raz spotka tego Krukona, to mu podziękuje.
- Kath! Tu jesteś! Wszędzie cie szukałam, a ciebie nigdzie nie ma! Właśnie, że tak powiem, zgarnął mnie twój brat i próbował wydusić ze mnie, gdzie się ukrywasz.
Skierowała wzrok na nieznaną jej istotę, bodajże Puchonkę, ale nie przejęła się jej obecnością. Były ważniejsze rzeczy!

- Widzę, ze coś się dzieje. Nie dadzą w spokoju pospacerować, co Kathleen?
Powiedziała patrząc na wpadającą bodajże Gryfonkę.
- Cześć, jestem Angie.- patrząc na minę przybyłej, dodała - to ja nie przeszkadzam. - uśmiechnęłam się niepewnie

Wybałuszyła oczy na Lilkę, która wpadła do sali. Luke jej szuka ? Pisała mu, żeby nie stawał jej na drodze! Istny kretyn.
- Ten debilny Gryfon mnie szuka ? - spytała. - Żartujesz ? No nie - jęknęła. Gniew w niej wzrastał. - Zabiję - syknęła cicho.
Nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo zakłopotana może być Angie. - Tak, ciężko znaleźć spokojne miejsce - mruknęła, nie starając się nawet o zmianę tonu głosu. Cholerny Gringott!

Gringott? To twój brat? - nie wiedziała czy dobrze usłyszała. Wciąż pamiętała jak się z niej wyśmiewał na korytarzach z powodu jej włosów. Zignorowała ton głosu Kathleen, chcąc uzyskać odpowiedź.

- Cóż, w tej chwili najmniej interesuje nas twój wzrok. Bynajmniej mnie. - odpowiedziała krótko Puchonce. Nie chciała być taka niemiła, dla obcych jej osób, ale niestety sytuacja była dość poważna. I ciekawa. - Lily jestem. Miło mi. - zreflektowała się szybko, i zaraz przeniosła wzrok na Kath. Była w niezłym szoku, mhm.
- Tak, szuka. Nie, niestety nie mamy dziś pierwszego kwietnia, także nie żartuję. - powiedziała na jednym wydechu. - Mogę pomóc! - zaofiarowała już z uśmiechem.
Słysząc słowa Puchonki, miała przez moment ochotę ją czymś trzasnąć. Co prawda, dziewczyna nie była w nic wtajemniczona, ale po kija zadaje durne pytania? Nie ma czasu!

- Dobra, to ja nie przeszkadzam - coś czuła, ze lepiej się tej Lily nie narażać. - Cześć - rzuciła niepewnie wychodząc.