- Oba, prawdę mówiąc - przyznał i zaczął powoli oczyszczać wszystkie zagłębienia, przyglądając się materiałowi z bliska, żeby upewnić się, że ten na pewno się nie ściera. Nie było to specjalnie kreatywne zajęcie, ale Rocco uważał, że to wbrew pozorom idealny trening dla każdego artysty - kreatywna część pracy to była kropla w morzu do dyscypliny, który każdy musiał włożyć. Nie raz mięsnie jego dłogi paliły, a on nie chciał już oglądać pianina, ale jednak wytrwał przy nim, to było konieczne, żeby naprawdę je poznać i dopiero wtedy - tworzyć własne, niepowtarzalne melodie.
- Nie wiem. Zarabianie dzięki muzyce brzmi świetnie, dopóki nie próbujesz tego robić jako głównego źródła utrzymania. Trochę jakbyś sprzedawał duszę, bo nigdy nie zrobisz wszystkiego na własnych zasadach. Pasja zamienia się w obowiązek... ale z drugiej strony, nie wiem czy nadaje się do czegoś innego. Szkoły nigdy nie traktowałem poważnie - miał trzy lata, żeby znaleźć alternatywe, ale już teraz miał wrażenie, że miesiące leciały jak dni. Był pewien, że jeśli straci skupienie, zanim się nie obejrzy będzie w punkcie wyjścia. Może stąd to nagłe zainteresowanie w ponadprogramowych zajęciach.
- Przyznam szczerze, balet brzmi jak tortura - pokręcił głową, ale nie zapytał skąd ten wybór, bo doskonale rozumiał, że to niewiele ma współnego z wyborem. - Odpukać, oczywiście, ale nie przeraża cię perspektywa, że wystarczy jedna kontuzja? - zamiast tego zapytał o to, chociaż i to niewygodne pytanie może było trochę niepotrzebne, bo to tak jakby ktoś kazał mu się zastanawiać co jakby stracił rękę - tego pytania się nie stawiało, bo nikt nie chciał szukać odpowiedzi. - Zresztą, przepraszam. To nie ma znaczenia. Widziałem co potrafisz, nawet jakbyś miał jutro przestać tańczyć to i tak było warto.

  Nie wiem, jak to jest tęsknić za szkołą. W Durmstrangu byłem tylko trzy lata, a nienawidzę go aż do dziś, w Hogwarcie jestem za to zbyt krótko, żeby uznać to miejsce za ważne dla mnie w jakiś sposób. Obawiam się, że nie starczy mi czasu, żeby to zmienić i trochę mi z tego powodu przykro. Dopiero teraz zdaję sobie sprawę, jak duża i istotna jest potrzeba przynależności, i widzę, że Hogwart pozwala mi ją zaspokoić – sam podział na domy, choć dyskusyjny z wielu względów, sprawia, że jestem częścią jakiejś grupy nawet wtedy, gdy chwilami czuję się zupełnie obcy.
  Rozumiem go lepiej, niż być może ten sądzi. Też nie bardzo znam się na czymś innym... i nie chcę się znać.
  — No, może i tak, ale to chyba pułapka. Ty znaiesz, rezygnujesz z zawodowej gry, sztoby pasja nie stała się obowiązkiem, ale zaczynasz pracę w innym zawodzie, bo z czegoś trzeba żyć, i w końcu nie masz czasu, sztoby tę pasję rozwijać. Może nie zawsze tak budziet, ale wydaje się mi, szto często tak jest.
  Może moje pesymistyczne założenia wynikają z tego, co jest moją pasją. Bo są rzeczy, które można robić od czasu do czasu, a są takie, które wymagają stałej uwagi i balet zdecydowanie należy do tej drugiej grupy. W ogóle taniec... i pewnie sport, jeśli chce się go brać na poważnie. Kiedy możliwości są ograniczane przez ciało i trzeba poświęcić niesamowicie dużo pracy, by owo ciało zachowało swoją sprawność, sytuacja się komplikuje. Gdybym zajął się czymś innym, mógłbym tańczyć na pół gwizdka, ale wtedy nie sprawiałoby mi to radości, bo co daje mi zwykły skok, kiedy wiem, że gdybym poświęcił temu więcej czasu, mógłbym bez mała latać?
  Mam w głowie wiele myśli, ale większości nigdy nie wypowiem, nie chcę zalewać go baletowymi przemyśleniami tylko dlatego, że jest jedną z dwóch osób, z którymi w ogóle mogę o tym porozmawiać.
  — Ja dumaju, szto tancerze to prosto masochiści. Brzmi jak żart, ale ja nie wiem, czy nim jest, trzeba mieć nierówno pod sufitem, żeby tak się katować.
  Nie zraża mnie mówienie o balecie w negatywnym kontekście, nie mam mu też za złe, że zadaje mi takie pytanie. Nie uważam, żeby miał za co przepraszać. Jeśli pochmurnieję, to tylko dlatego, że wiem o kontuzjach więcej, niż bym chciał. Staram się jednak nie pokazywać, że to słowo jakkolwiek wpływa na mój nastrój.
  — Przeraża — odpowiadam pogodnie, dokładając do tego nawet nieco wyćwiczony uśmiechu — mój ociec skończył karierę po kontuzji kolana, jego niby wyleczyli, ale wrócić na scenu już mu nie można było. Więc... tak, niczego tak się nie boję... ale nie sądzę, szto u mnie jest wybór. Tańczę od dziecka, tylko to umieju.
  Zaskakuje mnie moja własna szczerość. Słowa same ze mnie uchodzą, nie przepuszczam ich przez żaden filtr. Przez to mój akcent jest trochę silniejszy, a to co mówię trudniejsze do zrozumienia, ale za to prawdziwsze.
  — Przepraszam. Ja nikomu tego nie mówił. W ogóle tu nie mówię o tym, szto ja tancuję, więc gdybyś mógł...
  Rzucam mu pojedyncze, proszące spojrzenie nad obrazem. Nie wiem, czy mogę mu ufać, ale jest w nim coś, co sprawia, że chcę wierzyć, że tak.
  Zupełnie zapomniałem o obrazie i dopiero teraz sobie o nim przypominam. Delikatnie sprawdzam, czy zaklęcie coś dało i kiedy stwierdzam, że tak, sięgam po wacik, który nasączam płynem i z największą ostrożnością przykładam w rogu obrazu, żeby sprawdzić, jak zadziała.

To co mówił Danil zdecydowanie martwiło i jego ale coraz bardziej dołujące zdawało się, że żadna opcja nie zdawała się być dobra. Muzyka jak muzyka - może nie wymagała pełnoetatowego zaangażowania, ale muzyka klasyczna to już było co innego, coś dużo bardziej wymagającego i czasochłonnego, przynajmniej jeśli chciało się utrzymać pewien poziom i być w stanie zagrać najtrudniejsze utwory, nie mówiąc już o poważnych kompozycjach.
Z drugiej strony, jeśli sztuka to było całe twoje życie, skąd brać inspirację?
Te rozważania nie tylko go dołowały, ale też zostawiały trochę poczucia beznadziei, ale nie żałował, że ma się z kim wymienić tymi myślami, to miejsce w głowie potrafiło być naprawdę samotne.
- Pewnie masz rację. Dlatego artyści od wieków cierpią - zażartował, chociaż coś w tym chyba było, bo talent który przy tym otrzymywali zdawał się być obciążony dużo większą liczbą minusów, niż było to widac na pierwszy rzut oka. Rocco im dłużej się w to zagłebiał tym bardziej zdawał sobie sprawę jak wiele próba stworzenia czegoś prawdziwego (cokolwiek miałoby to znaczyć) już teraz mu zabrała.
- No, pewnie trochę tak. Sportowcy, tancerze, ale nie tylko. Nie bez powodu nie każdy ma taką serio wielką pasję, chyba każda wymaga trochę... dziwności, powiedzmy. Normalni ludzie wolą balans, jakąś równowagę w życiu, a to często kłóci się z aż takim zaangażowaniem - stwierdził, chociaż on oczywiście nie musiał nigdy poddawać swojego ciała takim torturą jak chłopak. Rozumiał jednak, skąd musiała brać się ta dyscyplina. Nie wydawała mu się ona niedorzeczna.
- Przykro mi. Ale na pewno umiesz dużo więcej. To chyba tylko nasze myśli próbują nam wmówić że jest inaczej - pokręcił głową, a zaraz pokiwał ją w zapewnieniu, że nikomu nic nie przekaże. - Oh, jasne. Ale czemu jeśli mogę spytać? To raczej powód do dumy. Hogwarckim dziewczynom też na bank by się podobało.