Mormija coś burknęła pod nosem w odpowiedzi na uwagę o byciu mokrym i uznała, ze nie będzie się siłować na słowa przy tak dwuznacznej uwadze. Chwyciła książki i wręcz je wyrwała z rak Bonawentury. Niemal zawsze gdy ten otwierał usta i wypowiadał kolejną głupią uwagę w jej stronę to cały nastrój pryskał.
Wody na krużgankach było coraz więcej, co Mormija mogła odczuć, jednak dalej zgrywała dzielną.
Jak będzie chora to pośle Bonawenturze rachunek za leczenie, o, tak zrobi!
Już chciał odwrócić się an pięcie i odejść, znaleźć się w swojej ukochanej bibliotece albo wrócić do domu, do synka., gdy nagle sobie przypomniała, po co tu tak naprawdę przyszła. Bo przecież nie po książki.
Westchnęła głośno i spojrzała jakby przepraszającym wzrokiem na ogrodnika.
- Słuchaj, Mozę przestaniemy się szarpać jak te niedorozwinięte dzieciaki i po prostu sobie wszystko wyjaśnimy, hm? – zapytała podchodząc krok bliżej. – Nie męczy cię to?
Uśmiechnęła się delikatnie i przechyliła nieco głowę w bok, robią niezwykle słodką minkę.

Normalnemu człowiekowi już by się zapaliła w głowie czerwona lampka – czemu Cajger miałaby go tak nagle chcieć przepraszać? Przecież jeszcze parę dni temu była gotowa go zabić – za rozwaloną książkę i za żart z kwiatkiem i za wszystko! To nie było raczej normalne, żeby nagle jej się zebrało na pojednanie.
Jednak Bonawentura raczej nie miał zbyt wielkiego rozeznania w sprawach międzyludzkich, więc od razu uwierzył w słowa kobiety. Wyjasnią sobie wszystko i będzie dobrze! Koniec z niedojrzałymi dowcipami, dogryzaniem i ze wszystkim! Może się nawet zakolegują? Kto wie?
- Tak, wyjaśnimy... – powtórzył bezwiednie za kobietą. – Znaczy. – odchrząknął i wyprostował się z godnością – Takie zachowanie zdecydowanie nie wypada dwóm dorosłym ludziom.
Uśmiechnął się serdecznie do kobiety. Pojednania były dobre. I może bibliotekarka też nie jest taka zła, jaką się być wydaje?
- Przepraszam. – powiedział po chwili milczenia. – zachowywałem się jak idiota. – takich samych słów oczekiwał też od Mormijii.

Nie spodziewała się tego, że Bonawentura ją szczerze przeprosi. Tak to poruszyło Mormiję, że przez moment miała ochotę sama, prawdziwe się pokajać i pogodzić się z mężczyzną.
Jednak w ostatniej chwili się powstrzymała – to okropne, ze ta kobieta jest aż tak wredna by odsunąć od siebie myśl o prawdziwym pojednaniu!
Przez chwilę nie wiedziała co powiedzieć. A może nic nie mówić, tylko po prostu zrobić to, co miała w planie?
Odłożył książki na murek i nie zwracając już na nie większej uwagi, podeszła bliżej do mężczyzny.
Uśmiechnęła się, ale już po chwili całowała Bonawenturę w usta – i to nie było po prostu cmoknięcie, nie. Cajger całowała ogrodnika tak jak kobieta całuję mężczyznę, w najbardziej namiętny sposób jaki mógł tylko być.
A gdy tylko oderwała się od ust mężczyzny odeszła krok w tył. Chwilę milczała potem się zaśmiała!
Ha, nic tylko czekać aż specyfik stworzony przez Aleksandra zacznie działać! Jeszcze chwila i wreszcie, ukochana zemsta i wreszcie przed jej oczami ukaże się upokorzony, pryszczaty Glonojad!
I czekać.. czekać… w tym deszczu i wodzie po kostki…
Czekać… czekać…
- Czemu nic się nie dzieje?! – krzyknęła przerażona, robiąc kolejny krok z tył.
Potarła usta i spojrzał na swoje palce. Kolor… kolor się nie zgadza! To nie jest koral przełamany oranżem, tylko zwykły koral! Czemu, czemu… och musiała w pośpiechu wziąć inną szminkę z torebki, na litość! Tylko nie to!
Ona właśnie pocałowała Bonawenturę na nic!!

Bonawentura kompletnie nie wiedział co się właśnie stało - w jednej chwili przeprasza bibliotekarkę, a w następnej jest przez nią całowany.
Był kompletnie na to niegotowy – usta, miał zaciśnięte a ręce trzymał jak najdalej tylko mógł od kobiety. Nie tyle, żeby nie chciał jej objąć – po prostu nie chciał żeby bibliotekarka myślała że chciał. I jeszcze po prostu... to nie był sposób, w jaki chciałby przeżywać pocałunek. Z kimkolwiek. A na pewno nie z samą Mormiją Cajger!
A potem nagle się od niego odsunęła i patrzyła na niego w oczekiwaniu. I Bonawentura już zaczął się domyślać, co się właśnie stało. Miała pewnie na ustach jakieś obrzydliwe paskudztwo i chciała, żeby on się od niej czymś zaraził. Czy coś podobnego. W czasach szkoły zdążył się nauczyć wszystkich tych szczwanych sztuczek.
Jednak, wnioskując z reakcji kobiety, nic się mu nie stało. Bonawentura z obrzydzeniem starł z ust pomadkę Mormiji. A on już myślał... Zdecydowanie jest zbyt naiwny!
- Żałosne. – prychnął z pogardą. Chciał obrócić się na piecie i stąd odejść. I najlepiej nie oglądać twarzy bibliotekarki przez najbliższy miesiąc.

Żałosne, być może… ba, na pewno. I teraz Mormija to wiedziała – wiedziała jak się bardzo upokorzyła.
Ale była też wściekła. Trochę na siebie trochę na Bonawenturę. Fuknęła coś pod nosem groźnie, jakby chciała takim warknięciem odstraszyć mężczyznę. Była tak wkurzona, że nawet nie zauważyła jak bardzo woda wciąż przybiera i deszcz się wzmaga.
Teraz myślała o tym, że całowała Bonawenturę i nic z tego nie miała!
Nie znaczy że było to coś okropnego, w pewien sposób było to przyjemne, ale głównie przez ten krótki dreszczyk emocji.
- Arg, jesteś… jesteś… szkoda słów! – rzuciła Mormija, próbując zwalić wszystko na Bonawenturę. Co to ma znaczyć, ze wyciera usta po jej pocałunku? No, chwila, co to ma być? – Ej, jak śmiesz sobie usta po mnie wycierać.. ty..AAA!
W tym momencie zerwała się z miejsca gdy zobaczyła jak jej ukochane książki lądują w wodzie i płyną gdzieś w tym błocie na dziedzińcu. Właśnie teraz do niej doszło w jakiej sytuacji się teraz znajdują – wiatr był coraz gorszy, deszcz także, grzmoty nie ustawały a Hogwart był zalewany.
- Boże, Boże, Boże! – wołała w panice i podbiegła do pierwszych drzwi jakie widziała i usiłowała je otworzyć, na próżno.

Bonawentura nie miał zielonego pojęcia, co by jej odpowiedzieć. Pewnie jakby był większym playboyem wymyśliłby jakąś błyskotliwą odpowiedź. Taką, żeby Mormiji opadła szczęka do ziemi (a potem majtki hehe).
Zamiast więc odzywać się, po prostu stał i patrzył z pogardą na to jak piekli się bibliotekarka. Tak, z pogardą! Nawet Dalgaard nie posunąłby się do czegoś tak... No, cóż. Na pewno nie pocałowałby Cajger!
Ale potem sytuacja zrobiła się...no cóż. Podbramkowa. Woda podnosiła się, tym samym bardzo niebezpiecznie zbliżając się do wlania się w Bonawenturowe kalosze i całkowitego ich zalania. I, co gorsza, zniszczenia nogawek jego cudownego garnituru.
Patrzył, z pewną dozą satysfakcji, na odpływające z „prądem” książki. Czuł, że dokonuje się teraz jakaś sprawiedliwość dziejowa – jego roślinki były zmarnowane przez tę ulewę, więc czemu woluminy Mormiji miałyby się ostać, hm?
Podszedł do tych samych drzwi, z którymi mocowała się bibliotekarka. Myslał, że może ma dziewczyna za mało siły i po prostu za słabo szarpie. Jednak mylił się – drzwi nawet nie drgnęły.
- No, nie panikuj, Cajger. – mruknął, wzruszywszy ramionami. – Nic ci nie będzie. Przecież to nie są jedyne drzwi, nie?
Odszedł od tego wejścia i powolnym krokiem (Boże, pobłogosław kalosze!) skierował się w stronę następnych, by przekonać się że i te są zamknięte. No, cóż.
- Zawsze możemy iść dziedzińcem. – powiedział w końcu zrezygnowany – No, chyba że się boisz, że ci się włosy zepsują. – prychnął.

Ona ma się bać? Niedoczekanie! Co z tego, zę właśnie marzła, dostanie zapalenia płuc, to pewne, ma zniszczone ubranie i makijaż. Ona ma się czegoś bać? Już i tak najgorsze za nią – pocałowała Bonawenturę.
-Prychnęła coś ki zaczęła iść w stronę dziedzińca. Nagle jednak tyłkiem wylądowała w wodzie, potykając się o coś.
Teraz to była całkowicie przemoknięta, jej sukienka cała lepiła się do ciała i na pewno nie nadawała się już do niczego.
Mormija klęła głośno, głównie po polsku, jednak chyba proste do zrozumienia było, ze nie były to miłe słowa.
- No proszę śmiej się, śmiej! – mówiła Mormija przekrzykując deszcz. Zaczęła uderzać pięściami o wodę, rozpryskując ją – chociaż to i tak nie miało znaczenia w tym deszczu.

Bonawentura w pierwszym odruchu zaczął się śmiać. Jak zabawnie było widzieć, jak Cajger ląduje tyłkiem w brudnej wodzie, cała się przy tym mocząc. Wyglądała iście żałośnie – z rozmytym makijażem, włosami przyklejonymi do głowy i oczywiście w całkiem mokrych... przylegających do ciała... ciuchach.
O matko.
Przestał się śmiać. Uśmiechnął się tylko nerwowo i odwrócił wzrok od nowej miss mokrego podkoszulka Hogwart 2012.
- No, wstawaj, Mormija. – mruknął, starając się nie gapić. – Nie chcesz chyba się przeziębić, no nie? – zaśmiał się krótko. To bez sensu; prawdopodobnie już ma zapalenie płuc i w ogóle. Przecież wpadła do kałuży, na litość boską!
Ściągnął z siebie marynarkę i wyciągnął ją w kierunku kobiety.
- Tylko tym razem nie wkładaj żadnych łajnobomb, co? – mruknął tylko, próbując pokryć zmieszanie.

Ostatnie o czym chciała teraz myśleć Mormija, top łajno bomby. Wstała powoli, usiłując rękami zasłonić sobie klatkę piersiową, która była teraz bardziej wyeksponowana niżeli będąc nagą. Wzięła od Bonawentury marynarkę i się natychmiast nią okryła. Przetarła oczy, tak by zetrzeć spod nich rozmazany tusz. Nie wyszło to najlepiej.
Tak samo jak cała reszta.
Stała w wodzie, mokra, zziębnięta, znerwicowana i zdenerwowana, w cienkiej, krótkiej sukience, która jak na złość odkrywała każdą fałdkę na jej ciele.
- Cho…chodźźźmy …ssstąd. – powiedziała szczekając zębami . Wycoągneła ponownie rękę do Bonawentury i chwyciła do za ramię. Stanęła obok mężczyzny, jakby chciała, zęby to on ją prowadził.
- Na litoość, cho..chodźmy!
I ze trzy rzazy głośno kichnęła.

Bonawentura zaoferował swoje ramię Mormiji. Było mu jej nagle żal – nie była już tą wstrętną Puchonką, która zamieniła jego szkolne życie w mordęgę. Teraz, z rozmazanym makijażem i owinięta w jego marynarkę była... no, cóż. Rozczulająca?
- Dobra, tak, chodźmy. – mruknął.
Prowadził kompletnie przemoczoną Mormiję przez dziedziniec do głównego wejścia. Nie bardzo wiedział, gdzie ma ją zabrać, więc skierował swoje kroki do swojego gabinetu.
/zt – gabinet Bonawentury.

Wrzesień był naprawdę piękny. Był to jeden z ulubionych miesięcy Jiro. Nie było ani za gorąco, ani za zimno, a poza tym... Wrzesień od zawsze kojarzył mu się z Hogwartem, z powrotem do szkoły, z radosnym zgiełkiem i wrzaskami na korytarzach, co- wbrew pozorom, budziło w nim całkiem ciepłe uczucia. Kochał Hogwart, i choć brzmi to patetycznie- był to jego drugi dom. Wiedział, że jeszcze nie raz tu wróci; tu przecież zaczął żyć. Takie miał przynajmniej wrażenie. To właśnie tutaj pierwszy raz pocałował dziewczynę (a nawet chłopaka), tutaj pierwszy raz się zakochał i tu kłócił się z innymi, pierwszy raz uderzył jakiegoś chłopaka, pierwszy raz rzucił się na kogoś z pięściami.
Dobra, przejdźmy do rzeczy. Co też robił nasz kochany studencik? To co zwykle; obijał się na dziedzińcu, z książką w łapie, próbując zapamiętać cokolwiek, jednak z marnym skutkiem. Co go tak rozpraszało? Ano...
Kilkakrotnie już, w tym roku, zobaczył na korytarzu Alice; w mundurku, z uśmiechem na twarzy, wyglądała pięknie. A on, jak ostatni tchórz nie był w stanie do niej podejść i tylko gdzieś w tłumie, z daleka machał jej na przywitanie po czym znikał za rogiem, oddychając głęboko. Co też on wyprawia? Musi się wziąć w garść, inaczej... Co inaczej? Ktoś zgarnie mu ją sprzed nosa? No właśnie...
Poprawił daszek czapki i pochylił się bardziej nad książką, bawiąc się skrawkiem białej koszuli. Wiedział jednak, że w takim stanie nic mu do głowy nie wejdzie. A to źle, nawet bardzo źle. Nie mógł opuścić się w nauce, bo to godziło w jego ego. No i tatuś... byłby na synka zły.
Jestem żałosny.

Minął zaledwie tydzień nauki, a ona już miała dość! Ręce jej usychały, oczy bolały od braku snu i nadmiaru pracy domowej, znowu pojawiły się cienie, nogi bolały od chodzenia po wszechobecnych schodach, a na dodatek ciągle zastanawiała się, co też takiego robi Jiro. Czy już o niej zapomniał? Machał jej co prawda co jakiś czas, a ona odmachiwała, ale...ani razu nie podszedł do niej, nie zagadał...więc na pewno sobie to wszystko ubzdurała, i tyle. To wszystko było tylko w jej głowie, bo tak naprawdę, to on po prostu nie chciał być stratny, a nie wypadało mu nagle nie zapłacić. Jak nie wiadomo o co chodzi, to zawsze chodzi o pieniądze. Zawsze. Ale...czy mogła sobie to wszystko tak po prostu ubzdurać?
Szła gdzieś, gdzie mogłaby troszkę odreagować, zastanawiając się przy okazji, co mogłaby robić. Może przejść do końca krużganek i pójść do tęczowego pokoju? Albo zejść do kuchni i udawać, że umie gotować. A może by tak pójść do pokoju muzycznego i trochę pograć na pianinie? Tak, to może podziałać. podniosła oczęta i...
Jiro. Jiro. Jiro. Jirojirojirojirojiro. Był tu. Siedział tu. Czytał książkę. I...co ona ma teraz zrobić? Co ona ma teraz zrobić? Uciekać? Nieee, to przecież żałosne, a ona nie jest żałosna. Podejść? Podejść i co? Być szczęśliwa, że go widzi? Być zła, że z nią nie rozmawia? Być obojętna, bo to tajemnicze? Chryste panie, co teraz? A co, jeśli on jest na nią zły, że tak nagle odeszła? A może już nie pamięta jej imienia, i macha jej tak tylko kurtuazyjnie? Może już dawno zapomniał o ich spotkaniu w Londynie, albo potraktował to jako zwykłą sytuację z dnia codziennego. Pewnie dość często spotyka takie ofiary losu jak ona, i robi dobre uczynki, stawiając im bilet na kolejkę. Kolejkę mniej więcej taką, jaka aktualnie przejeżdżała przez jej głowę. Ona sama zaś, wbrew wszelkim zasadom logiki i zdrowego rozsądku, po prostu tam stała, i czekała...na co ona czekała? Aż ją zauważy? Aż sobie pójdzie? Aż wielka rakieta przyleci po nią i zabierze ją na Jowisza? Sama nie wiedziała. Pomyśli o tym później.

Jak w ogóle mógłby o niej zapomnieć? Myślał o niej nieustannie od ich ostatniego spotkania w Londynie. Był wobec niej taki słaby... A ona pewnie już dawno o nim zapomniała! Dlatego nigdy do niego nie podeszła i nie zagadała, bo się wstydziła. Na pewno, to musi być to. Słyszała te durne plotki, nic dziwnego, że ma go za śmiecia, skoro sypiał z każdą lepszą. I pewnie się nim brzydzi, to naturalne... Cholera, czemu był taki głupi, że w ogóle robił sobie nadzieję? Że myślał, że jakoś to może być, że gdy spotkają się na korytarzu... Że do niej podejdzie, przytuli, powie, jak pięknie wygląda i że wisi mu randkę za tamtą wodę i za bilet na kolejkę i za wszystko, no.
Był zły na siebie i na nią, że omotała go sobie wokół palca. A niewielu się ta sztuka udała. Jiro był raczej znany z szorstkości i niewybrednego poczucia humoru. To samo tyczyło się romantyzmu, którego ponoć za grosz nie miał. Ale to przecież nieprawda! Czy nie-romantyk postawiłby dziewczynie jazdę kolejką? No pewnie, że nie! Romantyk, że hoho z niego, nie ma co.
Tak więc nie było mowy by o niej zapomniał. Nie w tym wcieleniu. Nieważne, jak tandetnie to brzmi...
O Boże, o Boże, jego serce właśnie stanęło. Czy to ona? Czy to ona stoi tam, lata świetlne od niego? A jednak ją widzi. To nie sen, nie omamy. A mimo to przetarł oczy i zamrugał powiekami kilkakrotnie. Jak w jakieś kiczowatej komedii.
Dobra, Jiro, weź się w garść, bądź mężczyzną.
Wstał z miejsca, zabierając książkę ze sobą i podreptał do niej. Zdawało mu się, że z każdym jego krokiem ona robi jeden w tył. Gdzie uciekasz? W porządku...
-Cześć- mruknął, salutując jej lekko i nieświadomie zlustrował ją wzrokiem. Nawet jeśli się nie starała to wyglądała ładnieładnie. To było pewnie coś w sposobie poruszania się... była naturalna, a on cenił takie dziewczyny. Takie dziewczyny mu się podobały.
-Obiecałaś mi coś w Londynie- szepnął, przechylając głowę w bok, a oczy błysły mu dziwnie. Jakby się śmiały.

Cholera, gdzie to głupie serce tak leciało? Próbowało pobić rekord na setkę!? Czuła uderzające w jej twarz fale gorąca, wywołane pół na pół adrenaliną i faktem, że stała w słońcu, bezlitośnie przypominającym o upalnym lecie, mającym się już ku końcowi.
Jak często ona sobie to wyobrażała! Że do niego podejdzie, uśmiechnie się uwodzicielsko i zapyta, czy chce odebrać swój "dług" dzisiaj po lekcjach! To byłoby takie wspaniałe, gdyby zrobił to ktoś inny. Bo ona, mała sierotka, zapewne skończyłaby na nerwowym, głupkowatym uśmiechu, przy którym nawet bycie ładnąładną w niczym by nie pomogło. spuściła wzrok, zrobiła kilka głębokich wdechów i wydechów. Będzie dobrze, to tak, jak z teatrem. Najpierw adrenalina ją obezwładni, ale potem doda jej skrzydeł i pomoże wyrazić siebie. Podniosła wzrok, gotowa podejść do Jiro, ale było już za późno, bo to ON SZEDŁ W JEJ STRONĘ!!! Gdzie tu się schować!? Pomyślała w panice, jednak nie było już czasu na ucieczkę, dobrze wiedziała, że chłopak ją zauważył. Jej ciało jednak nie przyjęło tego najwyraźniej do wiadomości, bo najwyraźniej postanowiło w pierwszym odruchu obronnym zrobić krok w tył. Na szczęście w porę pokrzyżowała mu plany, i dla zachowania równowagi (tego tylko brakowało, żeby się teraz wywróciła...) stanęła w półkroku. To musiało wyglądać żałośnie, jak ona sama dzisiaj, wyzwolona od pęt mundurka, wykończona po całym dniu, ubrała na siebie to, co akurat miała w ręku, o mały włos nie zakładając szortów na lewą stronę.
Był już zupełnie blisko, już raczej nie zawróci nagle, bo to jednak pomyłka.-Hej-odpowiedziała, próbując się uśmiechnąć, ale chyba nie za bardzo jej to wyszło. Wyglądał troszkę inaczej, niż latem. Był bardziej...okrzesany. Nie wiedziała co prawda, co jest takiego nieokrzesanego w koszuli i szortach, ale tutaj prezentował się jak Jiro, którego zapamiętała z ławki szkolnej, ten, w którego tak była wpatrzona.
Właściwie, to nic nie obiecywała, ale być może warto było w to iść, tym bardziej, że nie była pewna, co powiedzieć-być może...więc?-spytała ze słodkim uśmieszkiem kontrastującym z rękoma nerwowo bawiącymi się biżuterią za jej plecami, czując rozpierające ją dumę i niepewność. Dumę, bo w jej przekonaniu zachowała się iście kokieteryjnie, i niepewność, bo przecież chłopak w każdej chwili mógł powiedzieć "wiesz co, zapomnij, pa" i sobie pójść bez słowa wyjaśnienia. Bo przecież kim ona była, żeby zapraszać kogoś takiego jak on...

Patrząc na tą sytuację "normalnie" to Alice wcale nie była kusicielska, nie w tym momencie! Ale Jiro w tej chwili nie zachowywał się normalnie. Dla niego Alice mogła nawet beknąć, a i tak uznałby, że złapała go w swoje miłosne sidła. Zakochani są naprawdę żałośni. Ale on zdawał się o tym zapomnieć.
-Więc... myślałem, że mogłabyś pójść ze mną na jakieś ciastko. A jeśli się nie zgodzisz to przerzucę cię przez ramię i sam, własnoręcznie zaniosę do wioski- rzucił, najwyraźniej bardzo pewny swego. Ktoś musiał być.
I ona zdawała mu się być bardziej... jak to było? Okrzesana? Chyba tak. Równie pięknie wyglądała i w mundurku szkolnym, w szortach i pewnie w worku na śmieci. A on był taki nieprzygotowany! Ubrał się, jak ostatni żul- przynajmniej tak uważał. Ale... jakoś go to nie obchodziło. Ważne było to, że ona na niego patrzy. Że patrzy i uśmiecha się do niego, jak wtedy w Londynie, czy gdy wtedy, gdy pożyczył jej pióro. Ten uśmiech był zawsze taki sam, ale Jiro chciał by był tylko dla niego, naprawdę dla niego.
Znów zrobił krok w przód, a ona- najwidoczniej tym zaskoczona, lub przestraszona, wykonała krok w tył, omal nie przewracając się. Omal- bo nasz studencik przytrzymał ją za ramię, a serce prawie wyskoczyło mu z piersi. Zrobił to automaczynie, obawiając się o dziewczynę. Chciał ochronić ją przed wszystkich, chciał już zawsze nad nią czuwać, by nic sobie nie zrobiła. Pragnął roztoczyć nad nią swoje skrzydła i pilnować. Tak po prostu.
Taki dotyk, zupełnie niespodziewany i bez żadnych podtekstów, sprawiał, że Jiro czuł się... dobrze. Był zupełnie inny od tego, który Jiro znał do tej pory. Przywykł, że jeśli dziewczyna go dotyka to albo wepchnie mu zaraz język do buzi, albo wskoczy do jego łóżka. Jedno z dwóch, albo dwa na raz. I tak zazwyczaj się działo. Ale nie w tym wypadku...
-Uważaj. Jak coś ci się stanie, to kto spłaci Twój dług?- spytał, powoli ją puszczając.

/przepraszam za to małe pokierowanie Alice, ale musiałam xD

Alice nie potrafiła wyłuskać ze swoich myśli jakichkolwiek konkretów. Bo przecież z jednej strony to chciała tam iść, ale z drugiej, to co się stanie, jeśli coś nagle palnie, i bańka pryśnie? Zdecydowanie za bardzo się zamartwiała, potrzebowała decyzji, a Jiro właśnie jedną podjął. To dobrze. Lubiła, gdy mężczyzna podejmuje decyzje. To pozwalało jej na bezwstydne przebywanie w swoim Wonderlandzie, nie przejmując się konsekwencjami swoich wyborów. A jednak ta decyzja ją onieśmieliła. Przez ułamek sekundy jakiś cienki głosik, śpiąca gdzieś głęboko w jej duszy kobieca intuicja wyczytawszy zamiary chłopaka wyszeptała jej coś cichutko, Alice jednak szybko zagoniła ją z powrotem do małego kącika w jej sercu i kazała siedzieć cicho. Bo przecież lepiej w ogóle nie mieć intuicji, niż mieć taką, która wygaduje głupoty! Jej bablanina sprawiała tylko, że łudziła się, iż chłopakowi może chodzić o coś więcej, niż tamto kilka funtów, a to nie pomagało w racjonalnym myśleniu A co, jeśli... Nie, bzdura! Tylko ona mogła wpaść na równie niedorzeczny pomysł! Otrząsnęła się ze swoich rozmyślań.
A zatem decyzja podjęta. Teraz trzeba było tylko zmusić swoje nogi do ruchu. Ale nie, one same się poruszyły. Szybko. Niezgrabnie. Przez ułamek sekundy leciała w tył i nagle poczuła rękę Jiro ściskającą jej ramię. Gdyby trochę wyciągnęła głowę, mogłaby z łatwością go pocałować. Zadrżała na myśl o takim obrocie wydarzeń, ale nie zrobiła nic. Nie była jeszcze na to gotowa. Co z tego, że oglądała się za nim od roku, wciąż znała go tylko z widzenia. Popatrzyła mu w oczy. Tylko kilka centymetrów, a mogłaby się przekonać, czy jego usta są tak miękkie, na jakie wyglądają. Ale jej intuicja znowu wyrwała się z okowów, krzycząc, że to by tylko zepsuło tą chwilę.
-Racja-stwierdziła, stając niechętnie o własnych siłach.-Nie możemy do tego dopuścić, prawda?-Uśmiechnęła się nieznacznie, poprawiając podwinięte rękawy koszuli. Po uścisku jego ręki nie było nawet śladu. Zupełnie, jakby nie była człowiekiem z krwi i kości, tylko jakimś niezwykle delikatnym kawałkiem papieru, który, ściskany za mocno, pognie się na całej długości.-No, więc...chodźmy. Mam dziką ochotę na gorącą czekoladę- To mówiąc, skierowała się w stronę wyjścia z krużganek, zachęcając Jiro do podążenia za nią.

Miał straszną tremę, a do tego bał się, że... No właśnie, czego tak strasznie się obawiał? Że zobaczy prawdziwego Jiro, chamskiego i niegrzecznego, Jiro materialistę, który widzi tylko czubek własnego nosa. I ucieknie w popłochach nim cokolwiek się zacznie. I będzie miała rację.
Naprawdę nie chciał pokazywać jej tej strony siebie, która by się jej nie spodobała. Dla niej chciał być dżentelmenem, miłym i urzekającym w każdym calu. Chciał by ich spotkanie pamiętała do końca życia, albo przynajmniej do końca września. Przy niej naprawdę w pewien sposób miękł; jakby był z plasteliny, a ona go formowała. Głupie porównanie, ale nic na to nie poradzę. Jiro był dziwny, tak po prostu.
Bał się. Bał się serioserio. Ale mimo wszystko- uśmiechał się do niej tak samo, jak przed chwilą, nawet gdy powiedziała, że chce, CHCE z nim gdzieś pójść. Serce waliło mu jak oszalałe, o co w ogóle Jiro go nie podejrzewał. Przez chwilę nie ruszał się z miejsca, a gdy w końcu ruszył wyciągnął w jej stronę ramię i uśmiechnął się szeroko, przy czym zrobiły mu się urocze dołeczki w policzkach.
-A więc, idziemy, moja pani. Na wielką porcję gorącej czekolady- powiedział, prowadząc ją w stronę wyjścia z Hogwartu. Mało go obchodziło to, że mogą za to oberwać szlabanem- bo przecież nie można od tak sobie stąd wychodzić. Ale z nią mógł łamać wszystkie reguły i wciąż było jak najbardziej w porządku.
-Opowiesz mi o swoich wakacjach- postanowił, spoglądając na nią kątem oka, troszkę... nieśmiało? Tak, chyba tak.

z/t x2

Daniel Slone miał dzisiaj dobry humor, no szok. Wszystko czego się dotknął po prostu mu się udawało. Zawiązał krawat za pierwszym podejściem, jak zszedł na śniadanie to jego ulubione babeczki jeszcze stały na stole, nie miał powodu, by kogoś zjechać z góry na dół. Jakby ktoś mu dolał Felix Felicis do soku, czy coś. Być moze wpływ ma na to jego nastawienie? Chłopaczek nie zaprzątał sobie niczym główki, Clarcia była jego... no żyć, nie umierać! Clarcia... ah, ta cudna i urocza blondynka. Już nie musiał skrycie o niej marzyć, teraz mógł otwarcie nazywać ją panią Slone. Nieważne!
Skończywszy zajęcia udał się na błonia, by po nich się trochę pohasać. Musiał zająć sobie jakoś ten czas, ponieważ panna Hepburn nie skończyła jeszcze zajęć. Wprawdzie nie byli umówieni, ale już się za nią stęsknił. Szlag go jasny trafiał, bo każda minuta wydawała mu się nie mieć końca. Z tej napisał do swojego brata, którego przecież wyrzeka się przed wszystkimi o jakże uroczej treści ,,śmierdzisz kałem". Już poważnie zirytowany udal się na krużganki. To miejsce było jego ulubionym do palenia. Zaciągnął się fajką. Zbawienna nikotyna. Tylko Ona jest w stanie opanować jego nerwy. Być może to jego ostatni papieros w życiu, wiec rozkoszował się każdym machem. Przecież nie będzie sięgał po to gówno, jeśli nie podoba się to jego Clarci. Nie będzie to dla niego wielkie wyrzeczenie, bo nie jest nałogowcem, no ale z drugiej strony miło czasem poczuć to dziadostwo w płucach. Kiedy spojrzał na zegarek i okazało sie, ze dopiero piętnaście minut minęło od kiedy wyszedł z budynku szlag go niemal nie trafił. Oparł się o balustradę olśniewając swoja zajebistością każdego kto przeszedł i całą siłe woli zużył na to, by nie wparować do sali w której jego zona ma zajęcia i jej nie porwać.

Z kolei Gilbert Slone ma świetny humor i cudowną passę praktycznie każdego dnia. Coś wyjątkowo złego musi się stać żeby jakkolwiek go zrazić do czegokolwiek i wprawić w burkotliwy i pechowy nastrój. No i tym się różnił od swojego starszego brata, który był przecież taki nie do życia praktycznie cały czas. A potem się blondyn dziwił, że to brunet jest ulubieńcem każdego. No co za ludzie, ja nie wiem. Ale mniejsza z tym.
Gilbert był stworzonkiem z chęcią hasającym mimo listu jaki ostatnio od braciszka dostał. Właściwie widząc jego sowę od razu wrzucił pergamin do kominka w lochach nie czytając go, ale na pewno byłoby bardzo wzruszony gdyby tylko mógł do odczytać. No nic tylko powiesić sobie w ramkę i nad łóżko, wspominałby ten dzień do końca życia. Ale po co tak skoro można braciszkowi wyrwać serce i taką gablotkę sobie nad łóżkiem sprawić? Świetny plan, będzie musiał to sobie gdzież zapisać i zrealizować. No i kto by pomyślał, że akurat dziś nadarzy się do tego idealna sposobność. Tak sobie spacerował po dziedzińcu jak gdyby nigdy nic, a tu proszę! Jego ukochany braciszek. Nic dziwnego, że rzucił się na niego z dzikim okrzykiem radości doprowadzając do tego, że oboje znaleźli się na zimnej podłodze, a papieros blondyna potoczył się parę metrów dalej
- Siema ty baranie napaćkany, tęskniłeś, oby nie, czemu jeszcze żyjesz? - no i oczywiście zwieńczył to wszystko słodkim buziakiem na czole leżącego pod nim, niech zna braterską miłość.

Nie, nie. Gilbert był wiecznie naćpany i dlatego uśmiech nie spełzał z jego ryjka. Nie dlatego, ze miał szczęście w życiu. On po prostu miał namiary na najlepszych hogwarckich dilerów. Myśli, ze wszystko mu się udaje, a tak serio potyka się o własne nogi i moczy łóżko w nocy, ale nie wyciągajmy go z tej pięknej krainy, w której jeździ na jednorożcu. Muehehe, to pocisnęłam!
Cóż za wielkie było jego zdziwienie, kiedy to to poczuł Gilberta! Dobra, tak na serio nie poczuł jego smrodku pierwszego. Poczuł jak ktos go zwala z nóg. Oczywiście nie wiedział na początku, ze to jego ułomny brat, wiec odruchowo chwycił różdżkę. Dopiero gdy ten się odezwał rozluźnił mięśnie... nie, przy nim jeszcze zwiększył czujność. Mieszkał z nim pod jednym dachem, wie czego mozna sie po nim spodziewać. W zasadzie miał w dupie to, że leżał na podłodze pod Gilbertem. Brak fajki go wkurwił, no. I będzie musiał zapalić nową. No co za marnotrawstwo! Pomyślał, że to podzięka za jego jakże zacny list. Nie pomyślał, ze jego brat jest na tyle okrutny, by wywalić list bez wcześniejszego zajrzenia chociażby do niego. Cham i prostak. Na dodatek brzydki.
-Gilbert, Ty pedale! Papierosa mi wytrąciłeś!- warknął na młodszego Slone- Oczywiście, ze teskniłem. Normalnie skręcało mnie z tęsknoty.- zrzucił na podłogę gówniarza. No co to za zwyczaje, rodzice nie nauczyli go sie witać?! Przetarł swoje zacne czółko. fuuu, jeszcze zarazi go jakimś syfem! - O to samo mógłbym spytać Ciebie. Liczyłem, ze cie coś wpierdoliło w zakazanym lesie lub leżysz w jakimś rowie ze strzykawką w żyle. No zawiodłem się na Tobie.

Oj tam zaraz naćpany. Czasami był po prostu pijany albo najarany. Nie ładował sobie wyłącznie kolejnych proszków i eliksirów. No widać, że szanowny braciszek absolutnie niczego o nim nie wie. A to wielka strata, tyle lat zmarnowanych, muszą to nadrobić, jeszcze się z nich zrobią najlepsi przyjaciele! Będą sobie razem hasać na jednorożcu i takie tam różne. No, Gilbert w przeciwieństwie do Daniela miał dużego, białego konia. yay!
No trudno było nie wyczuć spięcia starszego Slone. Młodszy już miał wrażenie, że jeszcze kilka rozmaitych mięśni mu się tam napnie, wyprostuje i w ogóle podniesie, ale blondas się w koncu uspokoił. No tak, krukon zawsze był tym zdecydowanie mniej śmielszym z dwójki kompanów.
- Nie stać cie na drugiego żydzie? - jak oni do siebie ladnie mówili, to ja nie wierze. Ale kto by pomyślał, że starszy Slony taki skąpy i ekonomiczny? Gilbert pewnie mógłby hasać wesoło po błoniach paląc jednego papierosa, a resztę rozrzucając za sobą niczym płatki róż. Nie byłoby mu szkoda, bo przecież może sobie ich nakupować ile tylko mu się spodoba. No i oczywiście trzeba się dzielić z bliźnimi, kochać ich jak siebie samego czyli, że ponad życie.
- Mój braciszku, co ty w ogóle mówisz no? Ja obiecałem sobie, że ie umrę póki ty jesteś prawiczkiem. A znając gust kobiet w naszej szkole to ja jesstem kurwa nieśmiertelny - usiadł sobie wygodnie na podłodze, ziemi czy jak to tam sobie nazwać, co będzie do niego wstawał? Z dołu też wszystko świetnie widział.

Trzeba nazywać rzeczy po imieniu. No i jeśli chodzi o ćpanie i picie Gilberta to użycie słowa ,,czasami” jest wielkim błędem. W zasadzie Daniel nie przypomina sobie kiedy ostatnio widział jego nie będącego pod wpływem jakichkolwiek używek. Jeszcze nie osądził, czy dziś już coś brał, czy jest czysty, ale nie zmienia to faktu, że jego chlanie jest niczym przy wyczynach bruneta. Może faktycznie zbyt mało go znał? No cholera wie. Ale jak miał chociażby chcieć dowiedzieć się czegoś o nim skoro miał go za takiego debila? Cięęęężko było mu znosić go na wakacje, kiedy niemożliwym było nie spotkanie się w kuchni czy innej łazience, kiedy to Danielek przyłapywał chłopaka na wydłubywaniu i jedzeniu smarków z nosa- stąd jego imię Gilbert. Od ,,gila”. Heheszki! A od mustanga Daniela to Ty się weź odwal, bo Ci nim jeszcze zęby wybije!
Spojrzał na swojego niedorozwiniętego braciszka
-Papieros to rzecz święta. Nie wywala się ich, tak samo jak nie wylewa się piwa, czy Ognistej.- bo tak właśnie było. Te dwie rzeczy czcił! Gówniarz przerwał mu rytuał, zbezcześcił fajkę! Nie chodzi o pieniadze, tu chodzi o NIKOTYNĘ. Dzielić się może, ale wyrzucać? Nosz kurwa mać, to się nie godzi! A że jego wiecznie zbakany brat rzuca nimi na prawo i lewo to nie efekt hojności, a raczej przegięcia z jakimiś ziołami, no joł.
Danielek walnął się w czoło. Boże, Ty widzisz i nie grzmisz! Czy Oni serio byli z jednej matki i ojca? Wyjął z paczki fajkę, zapalił ją i porządnie się zaciągnął zanim raczył odpowiedzieć. Młodszy Slone był tak głupi, ze blondynowi się az śmiac chciało.
-Będę umilać Ci nieśmiertelność swoją obecnością. Będę przy Tobie zawsze! Skoro już mam być wiecznie… ekhem, prawiczkiem to stanę się Twoim fanem, zmienie orientację i zacznę mieć o Tobie dzikie fantazje.- Daniel prawiczkiem,pf. Toż on połowę Hogwart przeleciał.

Wszystkie czynności od czasu balu sprawiały jej trudność. Na niczym nie mogła się skoncentrować, wszystko wydawało się zbyt skomplikowane. Tego wieczora starała się uczyć; kiedy uświadomiła sobie, że nie pamięta nic z kilku ostatnich akapitów tekstu, rzuciła książką o ścianę i wyszła z dormitorium.
Stwierdziła, że chłód ją otrzeźwi. W cienkiej koszulce na ramionczka i krótkich, granatowych spodenkach, boso, wyszła na dziedziniec pooddychać. To było całkiem przyjemne, kiedy mózg wypełniły nieszkodliwe myśli o tym, że jest zimno i jak fajnie byłoby napić się gorącej herbaty. Na początku działało, gdy krążyła sobie po dziedzińcu, przeczesując palcami stóp trawę, łaskoczącą swoją szorstkością. Ale po chwili myślenia o tym niewinnym napoju, przypomniała sobie te chłodne zimowe dni rok temu, kiedy przy herbacie rozmawiała z...
Och, na długo nie dało się uciec od tych tematów. Nerwowo stawiając kroki, przeszła na krużganki; usiadła na kamiennej balustradzie, przytulając się lewym bokiem do kolumny. Nie myśleć, nie myśleć...
Po chwili bezczynnego patrzenia w dal i odganiania wracających niczym bumerang wspomnień związanych z pewnymi dwiema osobami, zdjęła z nadgarstka komboloi. Dawno już go nie używała, ale teraz mogło okazać się pomocne. Przypominając sobie po kolei coraz to bardziej skomplikowane sztuczki, przrzucała je między palcami i skupiona na tej czynności wreszcie przestała myśleć, cel został osiągnięty.

To niebywałe, ile człowiek potrafi zdziałać, tylko po to, aby zająć czymś swoje myśli, aby odciągnąć uwagę od nurtujących psychikę zagadnień, aby zmęczyć się na tyle, żeby o tym nie myśleć. Na przykład, potrafi całe dnie i pół nocy siedzieć bibliotece za stosem książek i systematycznie chłonąc wiedzę, zapychać mózg informacjami, żeby nie dopuścić go do radosnej twórczości własnej, czy pozwolić rozwinąć się inwencji twórczej. Wszystko, aby nie myśleć o sytuacji na polu uczuciowym, która (jeśli poświęci jej się choć chwilę uwagi) frustruje człowieka niemiłosiernie.
Nic więc dziwnego w tym, że Fabiano można było zaobserwować przemykającego się po korytarzach szkoły, późnym wieczorem, w stanie opłakanym z naręczem książek dzierżonych pod pachą. Chciał jak najszybciej znaleźć się w żółtym dormitorium, zrzucić z siebie ciężar dnia i po prostu zasnąć. Zaprogramowany na najszybsze i najcichsze pokonanie koniecznego do przebycia odcinka, gnał akurat krużgankiem, a właściwe korytarzem doń przylegającym.
Mimowolnie zarejestrował postać usadowioną na balustradzie, tyłem do niego. Przeszedłby obojętnie koło niej, jednakże na wszelki wypadek (słyszy się teraz o tych tajemniczych niebezpieczeństwach) postanowił upomnieć osobę przebywającą na dworze o jej godzinie...bez butów? Fabiano, gdy już zaczął się zbliżać, zauważył ten szczegół i, no cóż, zdziwił się. Gdy był już kilka kroków od dziewczyny (stąpał cicho i ostrożnie już z przyzwyczajenia)rozpoznał ją. A może chciał ją tu widzieć? Nie, tym razem to na pewno ona. I co teraz?! Na razie stanął jak słup soli, nie oddychając niemalże. Cicho się wycofać? No dobra, jeden mały kroczek do tyłu...ups. Wbrew zamierzeniom tam, gdzie powinna wylądować stopa Włocha, znajdowała się kupka liści, naleciałych z dziecińca. Gdy już krok został zrobiony, odgłos nadeptywanych, przesuwanych szurających liści zaszeleścił okazale pozwalając się słyszeć w najbliższej okolicy.
Zamarł w oczekiwaniu na reakcję Mii. Minę miał wystraszona jak nieprzymierzając jelonek babmi złapany w sidła.

Wystarczył ten jeden dźwięk, by koncentracja Mii runęła, a komboloi wyleciało jej z ręki, odbijając się od sklepienia i spadając na kamienną podłogę. Gdyby nie to, nawet nie połączyłaby tego szelestu z faktem, że ktoś ewidentnie był gdzieś w pobliżu, jej umysł działał zbyt ospale. Ale tak, odwróciła się, by zobaczyć, gdzie wylądowały koraliki. A wylądowały pod czyimiś stopami. Gdy Mia uniosła wzrok, by zobaczyć, czyimi, machinalnie skurczyła się w sobie, reagując, zanim jej umęczony mózg zdołał przetworzyć tę informację. Nagle zrobiło jej się o wiele chłodniej niż wcześniej, aż zatrzęsła się lekko, czując wstępującą na ramiona gęsią skórkę.
Zauważyła jego przerażony wyraz twarzy; on też wcale nie chciał jej spotkać. Wcale nie chciał jej widzieć. Pewnie chce teraz jak najszybciej odejść.
Mia zacisnęła wargi. Nie da mu tej możliwości, na przekór wszystkiemu, nawet swoich własnych pragnień. W sumie to i tak nie był pierwszy raz, kiedy sama sobie robiła coś tak bolesnego.
- Fabiano - powiedziała głubio, powoli wydychając powietrze. Jej wzrok znów padł na koraliki pod jego stopami. Przeszło jej przez myśl, że bardzo nie chce, by Fabiano schylił się po nie i jej podał, dlatego poderwała się szybko, w bardzo nienaturalny sposób doskakując do bransoletki i podnosząc ją z ziemi. Co z tego, że Fabiano nawet nie miał jak jej podnieść, trzymając naręcze książek. Samo wyobrażenie, że miałby to zrobić i może jeszcze prze przypadek dotknąć jej skóry przy podawaniu, było wystarczająco stresujące. Jezu, jak ona nienawidziła się za te dziwne myśli. A jeszcze bardziej za ucisk w klatce piersiowej i pewne trduności w oddychaniu, które poczuła, kiedy już się wyprostowała i na chwilę spojrzała mu prosto w oczy. To ją aż fizycznie zabolało.

Jego wycieńczony umysł w tej chwili wykrzesywał z siebie resztki mocy, aby milion pięćset myśli przelatywało mu przez głowę, zamiast myśleć szybko CO ROBIĆ. I nie dlatego, że bał się Mijki, czy przeraziło go spotkanie z nią. Bo niby dlaczego? Jej obecność w tym miejscu o tej porze po prostu go zaskoczyła. Nie był przygotowany na takie niespodziewane spotkanie z nią. Bez przemyślenia pewnych rzeczy, bez przygotowania...Od kiedy przyjaciel musi zastanawiać się co powie przyjaciółce, gdy spotka ją następnym razem? Oho, to jest trochę nienormalne. Chyba ktoś się tu za bardzo wszystkim przejmuje wybiegając myślami daleko naprzód chcąc uprzedzić ewentualnie niepowodzenia. Otóż się tak nie da. Ale cóż, niektórzy próbują. Z różnym skutkiem.
Wbrew cichym modlitwom, Mia odwróciła się, dostrzegając (bo jakby inaczej) postać Włocha. Poczuł na sobie jej spojrzenie, zobaczył to jak na niego patrzyła i momentalnie zmienił wyraz twarzy. Jak on mógł się przestraszyć! Pomimo tej całej hecy z wyznawaniem sobie uczuć, zakochiwaniem się, flirtowaniem z kim innym i w ogóle wszystko, to była przecież jego Mia, nalepsza przyjaciółka jaką dotąd miał. Poczuł się bardzo, bardzo, bardzo winny chociaż w sumie nie umiał sprecyzować tej swojej winy. Och, Fabiano, jesteś winny WSZYSTKIEMU, i teraz to WSZYSTKO musisz naprawić. No, ale teraz nie ma czasu na takie rozważania. Nie możesz tak sobie stać i patrzeć na Mijkę, przecież ona coś powiedziała. I nawet uczyniła jakieś gesty. A teraz patrzy się znowu, choć chyba trochę łagodniej.
- Przeziębisz się. Zimno jest. - wypalił pierwsze co mu przyszło na myśl, gdy nakazał mobilizację szarych komórek. - Nie możesz spać? - ni to zmartwił się, ni to zapytał na odczepnego. Popatrzył na nią uważnie, po czym delikatnie odłożył książki na ziemię w pobliżu filara i usiadł na balustradzie. - Nie będę ci przeszkadzał? - zapytał spokojnie z ciepłym (?) uśmiechem na ustach. Czyżbyś się Fabiano uspokoił? Tak, przecież niegdyś (przed poznaniem pewnych panien) Martello był oazą spokoju i opanowania. Teraz warto sobie to przypomnieć i wrócić do normalności. Te wszystkie perypetie skutecznie rozstroiły jego poukładaną psychikę robiąc z Puchona niedorozwiniętą uczuciowo, niezdecydowaną ofiarę.