Szczęśliwie przy końcu tej rundy rzeczywiście czekał ją spokój. Opadła zrezygnowana na poduszki przy stoliku, padając rękoma na stolik i schowała w nich twarz, wzdychając ciężko. Prawdę mówiąc po tej potańcówce miała już wszystkiego dość. Zaczesała włosy, lekko wilgotne i od tego tańca i od wcześniejszego oblania ją wodą za ramię, pozbywając się ich lepiących do jej policzków z twarzy. Miała już tak mocno obojętny stosunek do dalszego przebiegu rozgrywki, że nic dziwnego, że przegrała tą turę. Chociaż uwolniła się z pod tej dziwnej mocy tańca poczuła kolejny dziwny efekt zaklęć podczas gry, czując dziwne wrażenie, jakby coś się zmieniło. Ogon wyrwał się jej z pod tej szaty pustelnika, wirując lekko w powietrzu, kiedy zdała sobie sprawę z tego, że… trafiła na kolejną żenującą kartę. Przypomniała sobie, jak kiedyś z Lethe zachwycały się nad ogonem Julki, ale chyba łatwiej przychodziło docenianie go na kimś niż na sobie.  Czuła się mocno sfrustrowana, kiedy podniosła wzrok, czując na sobie spojrzenie Halvorsena. Jej było pełne niezrozumienia i zdziwienia, kiedy zdradził jej swoje zdanie na temat jej aktualnej wizualizacji.
Dawno już nie czuła się tak bardzo pozbawiona kobiecych atutów i wdzięków. Przemokła, w łachmanach zamiast ubrań, z ogonem i różkami. Przynajmniej futra Enzo udało się pozbyć. Skoro jednak jemu się podobało to przynajmniej część irytacji udało jej się odgonić. Wydawało jej się jeszcze przed chwilą, że wyglądała idiotycznie, ale skoro jedyna kontaktująca tu osoba twierdziła inaczej to chyba sama powinna przestać się tym wyglądem zadręczać.
— Myślałam, ze lubisz miękkie futerko — mruknęła kiedy porwał ją w górę. Jedno trzeba było przyznać, ten puchaty ogonek przynajmniej pasował do jej aksamitnych, czarnych włosów teraz rozmierzwionych, mokrych i splątanych.
— Lilith… — chciała się pożegnać, ale dziewczyna wyglądała na mocno skonfundowaną, więc sobie odpuściła. Po prostu opuściła pomieszczenie razem z Halvorsenem. — Ogon nie, na pewno? — wymruczała jeszcze trochę nieprzekonana, kiedy ją wynosił z pomieszczenia. Coś jednak w jego tonie powstrzymało ją przed tym, żeby jednak się go jeszcze nie pozbywać.

ztx2

Puchoni bywają trochę sentymentalni. Mistrz nie jest pewny, czy tyczy się to również @James Levine, ale bądź co bądź, każdy czasem lubi wrócić do wspomnień beztroskiego dzieciństwa. Zwłaszcza gdy ma zły humor, a dorosłość wydaje się być tylko ciężarem, o który nie prosiliśmy. Właśnie tutaj James oddawał się przywoływaniu wspomnień, w których nadspodziewanie często pojawiała się @Naeris Sourwolf... która wiedziona dziwnym przeczuciem stanęła właśnie w drzwiach. Wygląda na to, że i jej zebrało się na wspominki. Z jakiegoś powodu miała w oczach łzy... a może to tylko alergia? W końcu w maju wszystko pyli na potęgę.

Zaczyna którekolwiek z Was. Miłej gry!

Lubił wracać do starych wspomnień. Do wspomnień z dzieciństwa. To były czasy. Nie musiał się wtedy niczym przejmować, jedyne co musiał mieć na uwadze to oczywiście nauka. Teraz był nią zawalony. Zarwane noce na powtarzaniu materiału, jedna kawa wypijana za drugą. No i oczywiście piękne doły pod oczami, których zapewne się nigdy nie pozbędzie. Dobra, koniec paplania o nauce...Znów przeniósł się myślami do dzieciństwa. Dzieciństwo kojarzyło mu się ze starymi przyjaciółmi. Od razu w myślach przypomniał sobie jej imię. Przyjechała do Anglii na wakacje, kiedy James miał 11 lat. Był od niej o 2 lata starszy. Spędzał z nią całe dnie. Naprawdę ją polubił. Była jedną z niewielu osób, z którymi się zaprzyjaźnił po powrocie z Japonii. Nic nie trwa wiecznie więc i wakacje się skończyły i musiała wracać. Było mu wtedy bardzo przykro. Potem...potem nie utrzymywali ze sobą kontaktu. Czy tęsknił? Bardzo tęsknił, nawet teraz ją sobie przypominał. Uśmiechnął sié pod nosem. Nagle zorientował się, że ktoś stoi w drzwiach. Była to dziewczyna. Zaraz...przyjrzał się jej. Niemożliwe, czy to...
-Naeris?-spytał chłopak ze dziwnieniem wymalowanym na twarzy. Jeśli to nie ona to zrobi z siebie idiotę. Choć dziewczyna była bardzo do niej podobna. To ona.

Naeris rzadko powracała do swojej przeszłości. Wolała myśleć co działo się tu i teraz, albo o swojej przyszłości, którą zawsze widziała w ciepłych barwach. Jeśli chodzi o jej dzieciństwo nie było w nim nic niezwykłego. Ot, zwykłe dorastanie w mugolskiej rodzinie. Chodzenie do przedszkola, pierwsza jedynka z matematyki, narodziny młodszej siostrzyczki. Wszystko w zupełnym porządku. Czasami jednak nie mogła się powstrzymać od wspominania. Pamiętała wiele. Teraz na myśl znowu przyszła jej siostra. Wstrętna małpiatka. Wiecznie zazdrościła Naeris tego, że jest czarodziejką. Utrudniały sobie życie na wszystkie sposoby, przez co wakacje w domu rzadko kiedy nie były wypełnione kłótniami. Naeris jednak nie chciała się przed samą sobą przyznać, że dla swojej siostry zrobiłaby wszystko, gdyby musiała. Żałowała, bardzo żałowała, że nie potrafią się dogadać. Gdy tak o tym o niej myślała, zawędrowała aż do Źródełka Młodości. Mała Clary... Tęskniła za tym dzieciakiem, musiała to przyznać. Tak bardzo, że aż poczuła lekką wilgoć w oczach. Zamrugała natychmiast, bo przecież nie będzie się rozklejać.
Wtedy dostrzegła, że przy fontannie jest ktoś jeszcze. I chłopak w tamtej chwili wymówił jej imię. Znała ten głos, ale skąd? Spróbowała sobie przypomnieć, przyglądając się jego twarzy.
- James! - zawołała nagle zszokowana. Jakim cudem... Jak? - To ty? - musiała się upewnić. Nie dowierzała w to, że to właśnie jest ten chłopak, którego poznała tak dawno temu... Miała ochotę podejść i go przytulić, ale nie widzieli się tyle lat. Nie wiedziała, czy on w ogóle tego by chciał. Więc podeszła do niego z nieśmiałym uśmiechem. - Nie mam bladego pojęcia, co powiedzieć. - przyznała. Bo co w takiej sytuacji można by powiedzieć? "Hej, nie widzieliśmy się siedem lat, ale może dalej się lubimy?"

Tyle lat się nie widzieli. W sumie to też był w totalnym szoku. Nigdy nie przypuszczał, że ją tu spotka. Czyli też jest czarodziejką. Patrzył na nią zdziwnionym wzrokiem. Rany ale wyrosła.W jego głowie pojawiła się wizja z dzieciństwa, kiedy Naeris była o głowę niższa od niego. James uśmiechnął się w jej stronę.
-Nie martw się, ja też nie mam bladego pojęcia o czym z tobą porozmawiać-odparł chłopak. To była prawda, nie miał bladego pojęcia co powiedzieć. Po tylu latach nie zacząłby rozmowy w stylu "ładną mamy pogodę". To by brzmiało śmiesznie.
-Czyli ty też dostałaś się do Hogwartu...naprawdę nigdy bym się nie spodziewał, że cię tu kiedykolwiek spotkam-powiedział James spuszczając wzrok. O czym ma z nią gadać? To jasne, że chciał wiedzieć co robiła przez te lata i... czemu się do niego nie odzywała. Ten jej wyjazd był z dnia na dzień, nie zdążyli się nawet pożegnać. To chyba bolało go najbardziej. Oczywiście nie miał jej tego teraz za złe. Cieszył się, że ją spotkał. W tym momencie przeszłość go nie obchodziła.

Przepraszam, że tak krótko :c

Nadal ciężko jej było uwierzyć, że jest właśnie tutaj, a przed sobą ma właśnie jego. Zapamiętała go jako wysokiego chłopca, który był dla niej trochę jak starszy brat. Uwielbiali rozmawiać o książkach i to właśnie James wyjaśnił jej, czym jest manga. Co prawda, nie zakochała się w tych dziełach, ale ceniła gust chłopaka. Przyglądała mu się, starając dostrzec wszystkie zmiany, jakie w nim zaszły, a tych było dużo. Przede wszystkim wyrósł i wyprzystojniał.
Jakim cudem byli w Hogwarcie i nawet o sobie nie wiedzieli? Naeris żałowała, że tyle czasu musiało minąć, by się zauważyli.
- Też się tego nie spodziewałam, do czasu aż moja ciocia nie powiedziała mi, że jestem czarodziejką. Ale że ty... ty też... - urwała i zamilkła. Wiedziała mało o rodzinie chłopaka, jedynie to, że wychowywała go ciotka. Gdy byli dziećmi zachowywali się jak najlepsi przyjaciele, od razu się polubili. Teraz nie wiedziała, jak ma się zachować. Zapadła cisza. Naeris zastanawiała się, jak to się właściwie stało, że stracili ze sobą kontakt. Wszystko działo się tak szybko, w jej głowie pozostały jedynie urywki wspomnień.
- Pamiętasz, jak byliśmy na wystawie mang? - spytała nagle, a jej oczy rozbłysły. - Nie mieliśmy pieniędzy, a bardzo chciałeś jedną. Więc po prostu ją zabraliśmy, nie płacąc. To była chyba najgorsza rzecz, jaką zrobiłam w życiu. - spojrzała na niego z typową dla niej, krukońską powagą. Zaraz potem jednak wybuchła śmiechem.
- Tęskniłam. - powiedziała cicho, spuszczając wzrok na fontannę.

Spojrzał na nią. Wszystkie wspomnienia powróciły.
-Tak...gdy ciotka mi o tym powiedziała, że nie jestem czysto krwisty, byłem naprawdę w szoku-oznajmił James.
-Również nie mogę uwierzyć, że cię tu spotkałem-powiedział chłopak. Trochę trudno było mu znaleźć temat, na który mógłby z nią pogadać. Kiedy usłyszał jak Naeris wspomina o tym jak byli na wystawie mang i jedną ukradli. W sumie to on ją ukradł. Teraz jak o tym myślał robiło mu się głupio. Tak, tak nie powinien kraść, ale no cóż...był dzieckiem. Nie myślał o tym, że może sobie tylko tym zaszkodzić.
-Haha...pamiętam, niezła afera.
Słysząc jak Naeris powiedziała, że tęskniła James podszedł do niej i ją przytulił. Nie wiedział czemu to zrobił, nie wiedział czy go odepchnie lub jak na to zareaguje. Po prostu ją przytulił.
-Ja też tęskniłem...

Poczuła, jak robi jej się ciepło, gdy chłopak ją przytulił. Bez zastanowienia także go uścisnęła, kładąc dłonie na jego plecach. Nie spodziewała się, że takie proste przytulenie kogoś może jej dać tyle przyjemności. Wspomnienia uderzyły ją falą. Gdyby tylko nie wyjechała... gdyby nie wyjechała dalej byliby przyjaciółmi. Teraz po tylu latach przecież praktycznie się nie znali. Nie mieli pojęcia o tym, co zaszło w ich życiu, kogo poznali, gdzie byli, co przeżyli. Byli jak zupełnie obcy sobie ludzie.
Delikatnie odsunęła się od chłopaka i spojrzała na niego z jakimś smutkiem.
- Więc teraz jesteś Puchonem... - zmusiła się do lekkiego uśmiechu, ale tak naprawdę czuła, że trochę ją boli w klatce piersiowej. Ale życie ułożyło się tak, jak ułożyło. Naeris nie miała na to wpływu. Może jakby miała zmieniacz czasu to by zmieniła ich przeszłość.
Zdecydowała przestać rozpamiętywać dawnych spraw i po prostu przysiadła na krańcu fontanny, delikatnie muskając wpierw marmur dłonią, by się nie pobrudzić. Zajrzała prosto w taflę wody i zobaczyła samą siebie. Jako małą, piegowatą dziewczynkę o długich, blond warkoczykach. Skubała rąbek sukienki i rozglądała się z przerażeniem po peronie 9 i 3/4. Na jej ramieniu siedział spokojnie biały kruk, mierząc innych błękitnym spojrzeniem swoich wszystkowidzących oczu. Wszystko wydawało jej się straszne. Zdołała się ruszyć dopiero, gdy ktoś popchnął ją wózkiem z sową. Spięta wsiadła do pociągu i wizja się rozmyła. Doskonale pamiętała ten moment.
- Co się z tobą działo, James? - zadała drążące ją pytanie i przeniosła wzrok na chłopaka. Może zrobiła to zbyt obcesowo, może nie chciał o tym mówić? Ale znowu najpierw powiedziała, potem pomyślała. Miała nadzieje, że chłopak nie odbierze jej jako wścibskiej. Po prostu była ciekawa co się działo z jej dawnym przyjacielem.

Po chwilii Naeris odsunęła się od niego. Wyobraził sobie czy może tak wyglądało by ich pożegnanie w dzieciństwie? Też pewnie by ją przytulił, ale wtedy nie miał jak. Jakieś dwa tygodnie przed zakończeniem wakacji rozmawiali jak to będzie, kiedy dziewczyna wyjedzie. Uzgodnilii, że będą pisać do siebie listy. Następnego dnia Naeris miała mu podać adres, na który miał pisać, ale...ale się nie zjawiła. Tamtego dnia wyjechała, chociaż twierdziła, że wyjedzie pare dni przed końcem wakacji. Pamiętał, że czekał wtedy parę godzin jednak uświadomił sobie, że już nie przyjdzie. I tak było następnego dnia, potem następnego i tak w kółko. Czy był wtedy zły? Sam nie wiedział, była to raczej mieszanka smutku z rozczarowaniem. To właśnie czuł. A teraz miał ją przed sobą a nie wiedział co robić.
-Tak, to dziwne, że nigdy się nie zauważyliśmy-odpowiedział chłopak spoglądając na Naeris. To prawda, nie mógł w to uwierzyć, że nigdy jej nie spotkał w Hogwarcie. Może minął ją kiedyś na korytarzu, ale nie wiedział, że to ona? Usłyszał pytanie Naeris. Co się z nim działo? Jego życie kręciło się raczej wokół nauki i paru osób...
-W sumie, nie działo się nic szczególnego. Krótko po twoim wyjeździe, wtedy w wakacje, otrzymałem list z Hogwartu i od tej pory tu jestem-odparł James, nie umiał odpowiedzieć inaczej na to pytanie. Odniósł wrażenie, że może nie za dobrze to zabrzmiało, ale to raczej czysta prawda. Nie działo się u niego nic nadzwyczajnego o czym mógłby gadać. Nauka, nauka i nauka. Był tym zawalony, przecież kończył już szkołę. To tak szybko zleciało.
-A ty? Co robiłaś przez ten czas?-zapytał Naeris uśmiechając się przy tym.

Często myślała po tym, jak wróciła do domu, o tym, czy James ją jeszcze pamięta. Czy po prostu znalazł już sobie nową towarzyszkę i nie wspomina już wszystkich gier i zabaw, które razem uwielbiali? Czy dalej na nią czeka w umówionym miejscu? Naeris sama nie wiedziała, jak to mogło się stać, że się nie pożegnali. Tato dostał wezwanie do redakcji, musieli wracać. Poza tym malutka siostrzyczka Krukonki, miała zaledwie trzy latka i ciężko wtedy zachorowała. Nie mogli sobie pozwolić na pozostanie w Londynie, po prostu wszystko nagle się zmieniło. A Naeris nie miała na to wpływu. Czuła, że to nagłe zniknięcie było tylko i wyłącznie jej winą.
- Przyznaj się, że nosiłeś pelerynę niewidkę i dlatego nigdy cię nie znalazłam. - uśmiechnęła się do niego lekko. Nie żeby szukała... W pewnym stopniu o nim zapomniała, po latach.
Teraz, gdy widziała Jamesa przed sobą, miała wrażenie, że kiedyś tam mignął jej na jakichś zajęciach albo widziała go z książką na błoniach... Ale nie rozpoznałaby go, przecież zmienił się tak bardzo! Z trudem w małej dziewczynce z warkoczykami dostrzegłaby samą siebie, a co dopiero Jamesa...
- Co ja robiłam? - powtórzyła jego pytanie zamyślona. - Co ja robiłam... Właśnie, co ja robiłam przez te lata? Nie umiem powiedzieć niczego konkretnego o swoim życiu. Jest zwyczajne aż do bólu, nudne i przewidywalne. Tegoroczne Owutemy pewnie schrzanię, bo jestem zbyt zabiegana, by się uczyć. Przez to jestem niewyspana i błędne koło się zapętla. - zagryzła dolną wargę. - Chyba zmarnowałam sobie życie. Tyle mogłam zrobić, tyle zwiedzić, a nie zrobiłam nic. Kompletnie. Jakby ktoś dosłownie wyjął mi siedem lat wspomnień. Widocznie nie było nic godnego zapamiętania.
Rozgadała się, ale tak to było, gdy zaczęła myśleć na temat swojego życia, które notabene dopiero zaczynało się rozkręcać.
- Naprawdę nic szczególnego u ciebie? - uśmiechnęła się do niego z przekąsem. - Żadnej nowej dziewczyny, niesamowitych doświadczeń? Czyżby równie nudno jak i u mnie?

Wpatrywał się w nią z zaciekawieniem. Co mogła robić przez te wszystkie lata? Czekał na jej odpowiedź. Był ciekawy. W końcu...Tak dawno jej nie wiedział, chciał wiedzieć. Gdy wyjechała często przychodził do miejsca, w którym się umówili dzień przed niespodziewanym wyjazdem Naeris. Lubił tam przesiadywać. Wyobrażał sobie nawet, że może kiedyś ją tu jeszcze spotka. Nic z tego, lata mijały, zero kontaktu. Przestał odwiedzać to miejsce, zapominając o nim. Czy to oznaczało, że zapomniał też o niej? W pewnym sensie tak. Odpuścił, wolał poznawać nowych ludzi, zawierać nowe przyjaźnie. Lecz teraz gdy stała przed nim, myśląc o tym zrobiło mu się głupio. Jak mógł o niej zapomnieć.
-Też się tak czuję. Te wszystkie lata...To minęło za szybko-westchnął spoglądając smutnym wzrokiem na dziewczynę. Słysząc pytanie Naeris uśmiechnął się jednak.
-Poznałem kogoś, ale...-wykrztusił z siebie-to narazie nic poważnego...A tak to, u mnie również wieje nudą-dokończył chichocząc. Czy ona też znalazła sobie nowego przyjaciela? Na pewno. Nie może nawet nazywać się jej przyjacielem, to już nie te czasy. Teraz, tej Naeris nie znał. Nie wiedział co się w niej zmieniło, jakie zmiany zaszły. Mogła być zupełnie inną osobą niż wtedy. Narazie nie zauważył nic co by na to wskazywało, ale przecież dopiero co zaczęli rozmawiać. Dopiero poznawał ją na nowo. To trudne, zaczynać odbudowywać relacje z osobą, z którą kiedyś spędzałeś całe dnie, a teraz jej nie znasz. Jest zupełnie obca.



Wreszcie jest.
Przepraszam, że tak długo, problemy techniczne

Też była ciekawa jego życia, w końcu tyle lat to kupa czasu. Pewnie przez życie Jamesa przewinęło się mnóstwo nowych twarzy i zastanawiała się, czy znalazł on kogoś, kto ją zastąpił. Nie gniewałaby się o to, w końcu chciała dla niego (a w sumie to dla wszystkich) jak najlepiej. Zależało jej na tym, by miał szczęśliwe życie.
- Przepraszam, jeśli czułeś się samotny po tym jak wyjechałam. - powiedziała nieśmiało, spuszczając wzrok. Naprawdę nie zależało jej na tym, by cierpiał, tak jakoś wyszło. Obiecała sobie, że nigdy nikogo nie skrzywdzi, dlatego wstyd jej było wspominać tamte czasy.
- Poznałeś? - uśmiechnęła się nagle, być może odrobinę łobuzersko. - Powiesz coś więcej czy może wolisz to zachować dla siebie? - spytała zupełnie bez nacisku. Naprawdę nic chciała wchodzić z buciorami w jego życie, skoro dziewięć lat temu tak bez słowa z niego zniknęła. Ale Puchon mógł się domyślić, że miała wobec niego czyste intencje. Już patrząc w jej jasne, zielone oczy miało się ochotę na zwierzenia. Bo coś w nich zapewniało - to pozostanie między nami.

Wybacz, nic więcej nie umiałam wymyślić :c

-Nie mam ci tego za złe-wymamrotał. Cieszył się jak dziecko, że ją spotkał. W końcu tyle lat! Nie przyszło mu nawet do głowy by się na nią gniewać. Fakt, było mu przykro po tych wszystkich latach, ale...Nie umie się na nią gniewać. Nie jest w stanie. Westchnął cicho.
-...Szalona pół-portugalka, zgaduj!-zachichotał. Wątpił by Naeris ją znała, ale postanowił się z nią trochę podroczyć. Tak jak w dzieciństwie. Zazwyczaj jej dokuczał. Chyba tylko dlatego by ukryć to, że bardzo ją lubi. No cóż, był dzieckiem. W tym wieku przyjaźń okazuje się w dziwne sposoby. Przynajmniej on to tak okazywał. Przechylił głowę lekko w bok przypatrując się dokładniej Naeris. Rany, ale się zmieniła. Z pewnością wyładniała.
-A Ty? Masz kogoś na celowniku?-zapytał z szyderczym uśmiechem. Nie żeby był jakiś mega ciekawski, ale chciał wiedzieć co u jego starej znajomej. A może znów zaczną się przyjaźnić? Chociaż trudno tak od nowa wszystko zacząść. To naprawdę trudne.

Poczuła wielką ulgę. Naprawdę ciężko było jej znieść myśl, że Jamesowi było przykro przez nią. Pomimo upływu tylu lat dalej czuła do niego sympatię, choć przecież mógł się mocno zmienić. Mógł być całkiem innym człowiekiem. Usłyszała jego ciche westchnięcie i to było dla niej jak znak, że po prostu mają już nie wracać do tego, co było wcześniej. Bo po co? Nie zmienią tego, że wyjechała. Trzeba było się z tym pogodzić i nie żałować.
Dobra, szalona pół-portugalka... To była spora podpowiedź, ale Naeris nie miała pojęcia o kogo chodziło. Próbowała skojarzyć jakąś szaloną osobę, ale niewiele takich znała. Musiała się w końcu poddać.
- Kto to taki? - spytała zaciekawiona. - Powiedz, nie drocz się ze mną. - uśmiechnęła się do niego lekko. Poczuła, że jej się przypatruje. Zastanowiła się, czy mocno się zmieniła... Zapewne tak. James także, teraz przewyższał ją prawie o głowę. I też musiała przyznać, że wyprzystojniał. Chociaż ledwo pamiętała, jak wyglądał będąc dzieckiem.
- Na celowniku to może nie. - zaśmiała się cicho, odwracając wzrok. - Ale poznałam kogoś miłego. I to twojego imiennika! Zbieg okoliczności, czy wszyscy Jamesowi to tacy fajni ludzie? - spojrzała na niego roziskrzonymi oczami. Oczywiście, ten drugi James był tylko jej przyjacielem, nikim więcej. A co łączyło Levine'a z tą pół-portugalką? Nie wiedziała, ale może było między nimi coś więcej.

Przyszedł do tej sali bez konkretnego powodu. Po wykonaniu zadania na dziś, czyli doskonalenia accio zaczął się włóczyć po Hogwarcie. Odwiedził chyba każde piętro przy wielkich schodach, nie wszedł jednak do żadnej sali aż do teraz. Mijając drzwi poczuł jakąś dziwną chęć wejścia i odsapnięcia chwilę od ciągłego chodzenia. Lekko zamroczony prawie wszedł do fontanny zatrzymując się po kopnięciu w jej ścianę. Zaklnął pod nosem, zamrugał parę razy i spróbował odkryć gdzie jest. Mimo 8 lat w zamku i częstych wędrówek odkrył coś nowego. Wpadł na dziki pomysł spotkania się tutaj z kimś, takie "odkrycia" trzeba z kimś uczcić. Zastanowił się chwilę kto z jego znajomych mógł też nigdy tu nie być i szeroko się uśmiechnął. Wyszedł z sali i popędził do sowiarni, napisał krótki list, wysłał go i wrócił do Źródełka. No dobra, miał teraz okazję i trzeba z niej było skorzystać. Oczywiście o ile dziewczyna się zgodzi i przyjdzie...mimo wszystko wyczarował prostą kanapę jakieś 2 metry od fontanny i na niej usiadł. Pozostało tylko czekać, miał nadzieję że jak się nie zgodzi to chociaż odeśle mu sowę.

Gdyby Will wiedział która jest godzina i co robi Flora to by do niej nie napisał. Siedział jednak w niewiedzy na wyczarowanej kanapie i wpatrywał się w fontannę. Zaczął się nawet bawić taflą wody i tworzyć małe strumyki wody. Z nich natomiast powstawały przeróżne wzory w większości nic nie znaczące. W tym momencie kiedy Flora dosłownie wpadła do sali. Odwrócił się zaskoczony a czarowana woda wpadła z głośnym pluskiem. Wyszczerzył zęby na widok puchonki ale w tym samym momencie mina mu zrzedła kiedy zobaczył jak wygląda. Najwyraźniej wyrwał ją z jakichś babskich czynności, wyglądała komicznie ale był zbyt osłupiały by zacząć się śmiać. Tym bardziej, że dziewczyna niemal podbiegła do niego i zaczęła panikować. Biedactwo, bała się o zdrowie Williama a ten najnormalniej w świecie chciał się spotkać. No cóż, ciekawy początek spotkania. Arveen miał nadzieję, że Flora nie wybiegnie zaraz z sali zła za "robienie jej w konia" czy za coś innego. Zdobył się na lekki uśmiech i poklepał miejsce obok siebie.
-Wszystko w porządku, chciałem tylko podzielić się moim odkryciem i pomyślałem o Tobie. Nie wiem jeszcze jak ta fontanna działa, ale zaraz się dowiemy prawda? I...bardzo ładny szlafrok. Sądząc po Twojej twarzy biegłaś przez cały zamek. Przepraszam jeśli mój list zabrzmiał drastycznie. Mogę w nagrodę...uczesać Ci włosy. - uśmiechnął się nieco szerzej i bardziej przyjrzał jej twarzy. Zobaczył jakieś zielone odbarwienia ale tego nie skomentował. Tak samo wolał by jego ostatnie zdanie nie zostało wypowiedziane, no ale mleko się już rozlało.

Napięcie rosło, Flora wpatrywała się osłupiała w puchona, a ten próbował uśmiechać się do nieciekawej gry. Historia nie skończyła się wybuchem, dziewczyna się uśmiechnęła, Williamowi zabiło szybciej serce i wszystko wróciło do normy. No dobra, spadający wałki do włosów psuły romantyczną atmosferę, ale były śmieszne. Chłopak zdobył się nawet na skomentowanie tej akcji.
-Czy to był przykład wyrzucania rzeczy z głowy?-wyszczerzył zęby i wyczarował grzebień. Skoro już zaproponował to musi się jakoś z tego wywiązać. Również nie skomentował "samookaleczenia" Flory, chociaż miał już komentarz na końcu języka. Wolną ręką złapał za włosy i zaczął je odgarniać na prawą stronę usuwając pozostałe wałki i odsłaniając po lewej szyję dziewczyny. Starał się wyciągać i czesać delikatnie ale parę razy szarpnął na jakimś zaplątanym puklu. Całe szczęście wyleciało jedynie parę włosów i ich utrata nie była widoczna ani zbytnio bolesna. Wyglądały teraz całkiem ładnie, zadowolony ze swojej pracy mruknął zwycięsko.
-Nauka, łóżko, nauka, łóżko, nauka, odkrycie. Mniej więcej na takim schemacie ostatnio żyje, więc zbytnio nie wiem co się dzieje dookoła. Plotek zasłyszanych w bibliotece lepiej nie będę powtarzał, są zbyt głupie. Twoja ładna łepetynka, wcale nie dzięki mnie, ma lepsze sprawy do przechowywania. U Ciebie oprócz babskich spraw i martwienia się o moje zdrowie działo się coś ciekawego?- po wykonaniu zadania odsunął się trochę od Flory by czuła się bardziej komfortowo. Czuł wobec niej coś więcej niż przyjaźń, ale nie chciał się narzucać poprzez przekraczanie sfery komfortu. No chyba, że sama zacznie...

Jęk kiedy skończył był strasznie miły. Nie spotkał się jeszcze z kimś, kto by narzekał, że przestał coś robić. Położył grzebień na bok i zaczęli się wpatrywać w siebie niczym jacyś drapieżnicy nad ofiarą. Puchon nie wytrzymał długo i musiał się roześmiać. Chwilę później mina mu zrzedła kiedy zauważył, że przez przypadek musnął dłoń Flory. Cofnął swoją rękę rumieniąc się lekko i dziękując półmrokowi za ukrycie tego faktu. Spuścił wzrok i przegapił błysk w oczach dziewczyny. Jej następny komentarz był...smutny.
-A ja to jestem co, ptak? Bo się obrażę, zostawię pióro i odlecę! Kra, kra!-pomachał rękami udając, że lata i ponownie wyszczerzył zęby w uśmiechu. Przydałoby się tak odlecieć do ciepłych krajów, nie przepadał za śniegiem i ubieraniem na siebie tony ciuchów. Wolał biegać...wolny.
-Naprawdę same głupoty, nie ma co powtarzać. Jedną przyłapano na podawaniu amortencji, drugą na wyrywaniu koleżance włosów, jakiś kretyn spał w łazience dziewczyn...mdli mnie od samego myślenia o tym. Nie masz gdzie uciekać, co? Przecież masz mnie, jestem zdolny przybiec na wezwanie podobnie jak Ty. Ba, nawet szybciej!- jako mężczyzna nie musiał zmywać z siebie maseczek no i fizjologicznie był bardziej sprawny ruchowo. Rozmowa odwróciła jego uwagę od głównego celu spotkania, widok klękającej Flory przed fontanną obudził w nim żyłkę odkrywcy.
-Nie mam pojęcia. Uważaj lepiej, nie chce byś zaraz dostała wrzątkiem od wściekłej fontanny.-powiedział kiedy nachylił się i zobaczył to jakże dziwne zjawisko. Klęknął obok dziewczyny gotowy do zostania rycerzem i osłonienia jej pięknej twarzy przed morderczą wodą.

| po festiwalu

Błądził.
Doceniał to w wolnych chwilach - a zwłaszcza teraz - kiedy zostawał zmuszony do oczyszczenia umysłu od absolutnego nadmiaru stwierdzeń; atmosfera podczas codziennej pracy stawała się dość napięta a dłoń o gojących się skaleczeniach przypominała mężczyźnie ciągle o niefortunnym koncercie, o całych, niefortunnych zdarzeniach ostatnio ciągnących się nieprzyjemnym szykiem. Najpierw incydent ze znajomymi po fachu - o zgrozo, podejrzenie wobec obcokrajowców nabazgrolone przez jakiegoś pismaka z Proroka, który właściwie, jako gazeta, jedyną swą użyteczność przejawiał w roli podpałki - nie nadawał się do lektury.
Lubił zapuszczać się w jeszcze niepoznane przez niego tereny Hogwartu - zamek ciągle go zaskakiwał, a rok wydawał się oczywiście zbyt szczupłym okresem, ażeby zgłębić wszystkie skrywane w sobie gromady pomieszczeń, skomplikowane labirynty ciągnących się korytarzy po różnych kondygnacjach i w różnych skrzydłach kompleksu. Spacerował chętnie, nawet samotnie, rozglądając się i rozpoznając sale, w których miał okazję już bywać - tej jednak nie znał. Bez większego wahania, w zastygłej, otulającej go ciszy, zadecydował się delikatnie pociągnąć za klamkę. Sala była obecnie pusta, a jego wzrok spoczął automatycznie na najważniejszym jej elemencie - fontannie. Z zainteresowaniem, Bergmann, skierował swe kroki w jej stronę, przyglądając się nieustannym, cyklicznym ruchom wody wciągniętej w rytm wiecznego układu - tańca.
Zamarł.
Dostrzegając malujący się w tafli widok samego siebie, jeszcze chłopca o twarzy usłanej drobnymi konstelacjami piegów, który czekał, naiwnie oraz rozmyślał - wiedział dokładnie o k i m, ale ten ktoś w końcu nigdy nie miał powrócić (to było tak oczywiste). Ta fontanna… pokazywała własne wspomnienia? Zamrugał, nadal wbijając wzrok w wodę.

Miała niechlujnie związane włosy,  które uważniejszemu obserwatorowi mogły przypominać pozostałości po koku z dnia poprzedniego. Jednak wcale tak nie było-to wszystko, to wynik pośpiechu. Viv często się dokądś spieszyła, zwłaszcza w szkole. Czasami miała wrażenie, że czas specjalnie działa na jej niekorzyść, żeby tylko się spóźniła. Być może dla tego nie nosiła zegarka, uważała go za zbędny i mało przydatny przedmiot.
Maszerowała długim korytarzem. Dopiero po chwili zorientowała się, że wcale go nie kojarzy i jak do tej pory nie miała okazji nim iść. Na chwilę ogarnął ją lekki strach zmieszany z nutą niepokoju. Jej krok był miarowy, ale odrobinę wolniejszy niż na początku. Zachodziła w głowę jak mogła tu zawędrować. Ciężko było jej uwierzyć, że tak zboczyła z kursu z powodu głębokich przemyśleń jakie ją napadły.
Rozglądała się dookoła z ogromną uwagą gdy nagle dostrzegła mężczyznę stojącego przy fontannie, która swoją drogą wydawała się nie zwykle ładna i roztaczała jakąś dziwną magię. Viv była bardzo wyczulona na takie sprawy. Bez zbędnego zastanawiania się podeszła do owej postaci.
- Dzień dobry - mruknęła, dopiero po chwili zrozumiała że to nauczyciel - Panie profesorze - dodała po chwili dłuższej pałzy. Przez moment stała obok niego nie bardzo wiedząc co mogła by powiedzieć. Nie lubiła ciszy, a szczególnie tej krępującej. W takich chwilach potrafiła palnąć najgorsze głupstwo, ale przy nauczycielu bardzo mocno musiała się kontrolować.
- Em...co to za miejsce profesorze? - zrobiła krok w tył i wlepiła wzrok w swoje pasiaste trampki.

Stał tak przez moment niczym utkwiony w transie, nie zważając na rozchodzący się odgłos kroków, nie zważając na szum oraz ruch wody - tylko postrzegając konkretny, na ruchliwej powierzchni obraz samego siebie - zarazem tak namacalny jak bezpowrotnie odległy. Większość wspomnień raniła, raniły, ponieważ były zbyt dobre - i człowiek pozostawał niezdolny powrócić, raniła, ponieważ druga część napawała zmieszaniem smutku, wstydu, doznawanej porażki zderzającej kolana z brukiem, zdzierającej boleśnie powłokę do wrażliwego wnętrza. Dopiero po chwili mężczyzna się opamiętał, dostrzegając jedną z uczennic - kojarzył jej twarz, zresztą, miał dobrą pamięć i zawsze rozpoznawał swych uczniów, niekoniecznie wybitnych, którym zawsze wychodziły zaklęcia; albo, w skrajności, zawsze zakłócających lekcję.
- Nie wiem - odpowiedział szczerze. - Liczyłem, że ktoś mi na to odpowie. - Hogwart był wciąż niezbadany, zwłaszcza, że dopiero drugi rok w nim nauczał. Przez wzgląd na decyzję rodziny ojca, w sprawie kontynuowania tradycji, został wysłany do Trausnitz. Teraz dopiero miał okazję się zetknąć z jedną z najsłynniejszych szkół, mieszczącą się pośród surowych terenów Szkocji.
- Powiedz… co widzisz? - zapytał, chcąc się upewnić o funkcji owej fontanny. Odsunął się nieco, żeby dziewczyna nie czuła się przytłoczona - nigdy nie kreował przesadnego dystansu w relacjach nauczyciela z uczniem, niemniej zachowywał zasady przez wzgląd na wiek oraz uzyskanie pewnego rodzaju autorytetu, aby być zdolnym w spokoju prowadzić zajęcia.

Od razu wiedziała, gdzie chce spotkać się z bratem, dzięki czemu nie zwlekała długo z odpowiedzią. Nie wiedziała, co takiego było w Źródełku Młodości, ale w jakiś sposób ją do siebie przyciągało. Znalazła tę salę kiedyś zupełnie przez przypadek - po prostu bez większego sensu chodziła po zamku i otwierała drzwi, które akurat jej się spodobały. Jeśli jeszcze cokolwiek byłoby ciekawego w kawałku drewna, nie byłoby w tym nic dziwnego, a tak to cóż... Chociaż dla człowieka, który akurat nie ma nic ciekawego do roboty, nawet głupie drzwi mogą wydać się interesujące.
Zmierzała do pomieszczenia, wiążąc po drodze włosy w wysokiego kucyka. Tak, robiła to idąc, bo najzwyczajniej w świecie nie chciała się spóźnić, a uznała, że w spiętych będzie jej wygodniej, aczkolwiek osobiście wolała siebie w rozpuszczonych włosach. Lubiła, kiedy opadały jej na ramiona. Przyglądała się uważnie drzwiom i korytarzom, jakby chciała się upewnić, że na pewno pamięta położenie sali. Najpierw wybierasz miejsce, a później się zastanawiasz, czy uda ci się je ponownie znaleźć? Nie, pamięć miała jeszcze dobrą. To było gdzieś... Tutaj! Otworzyła drzwi, a widząc w środku fontannę weszła, z lekkim uśmiechem na twarzy i ulgą. Podeszła do źródełka i równie szybko się od niego odsunęła widząc, że woda tym razem nie jest spokojna. Ostatnim razem też się z tym spotkała i kiedy zajrzała w jej toń ujrzała niezbyt przyjemne sceny z dzieciństwa, które najchętniej wymazałaby z pamięci... Zdecydowanie nie chciała teraz powtórki. Oddaliła się na bezpieczną od fontanny odległość i włożyła ręce do kieszeni, wzdychając głęboko. I nagle ją wmurowało w ziemię. Okay, wybrała miejsce, tylko czy Lennox wie, gdzie to źródełko się znajduje? Potarła dłonią czoło karcąc się za własną głupotę.

@Lennox X. Zakrzewski