— Dobra. — Stuknął gwałtownie końcem różdżki w grzbiet dłoni wystrzeliwując z niej snop srebrnych iskier, które zignorował przyzwyczajony do manifestacji Saszki, która jakby na złość właścicielowi uwielbiała być widoczna. Może odbijała sobie niewielką długość?
— Skoroś już tu przylazł to mógłbyś się na coś przydać. — Podszedł do towarzysza wsuwając przy okazji różdżkę do lewego, luźnego rękawa. — Najpierw jednak.. wiesz może.. — zaciął się na chwilę szukając odpowiedniej formy — ..kim jest Czerw? — Spytał, próbując sobie przypomnieć jaki rdzeń miała różdżka Quietusa. Jej drewno, wierzba, mogła się okazać bardzo przydatna, jednak - przykładowo - włosie jednorożca mogło kompletnie pokrzyżować mu szyki.

Przeklęte jednorogi, już ojciec zniszczył przypadkowo jego ostatni "projekt" lecząc To różdżką z kawałkiem jednorożca. Nie potrzebował powtórki z rozrywki, gdyby stracił kolejny Obiekt, chybaby rozniósł winowajcę.

— Więc? — Ponowił pytanie spoglądając na niego niecierpliwie. Jeśli mieli "wbić się" w przerwę między opadami musieliby jak najszybciej wyjść; jemu samemu pogoda zbytnio nie przeszkadzała, lecz Le Fay bzioczyłby najpewniej przez całą drogę.
Przeklęty ciepłolub.

Ja ci dam "się przydać"... - pomyślał lekko zirytowany. Jakby Boris od razu założył, że mu pomoże, no doprawdy. Teraz nie powinien się zgodzić choćby dla samego faktu oporu, jednak wiedział również, że Hircyne miał ciekawe pomysły...
Nieco zaskoczyło go pytanie o czerwia.

- Czerwy to takie robaczki, które w średniowieczu używało się do leczenia, bo zjadają martwą tkankę. Żerują też na zwłokach. - Odparł od razu. Chociaż dlaczego Boris zapytał "kto" zamiast "co"? Bywał nierozgarnięty, ale... ah, już wiedział. - Ah... nie mów, że zamierzasz się bawić w małego nekromantę? - Zapytał, unosząc brew ironicznie. - Wielki Czerw to władca umarłych, o ile dobrze zapamiętałem. - Dodał, marszcząc brwi. - Zamierzasz go przyzwać? - Popatrzył na kumpla zaciekawiony. Był niemal pewien, że będzie go potem musiał leczyć... - I pewnie znów będę musiał cię łatać i szukać twojej zgubionej wątroby. - Wytknął mu sytuację sprzed trzech lat. - Chociaż jakąś sektę byś założył, żeby się samemu w to nie bawić. - Przygładził włosy ręką, zamyślając się. - Jak niby miałbym ci pomóc, hm?

Miał tylko nadzieję, że Hircyne nie wpadnie na pomysł wychodzić na zewnątrz. Tam był śnieg, i było zimno, i był śnieg i było zimno... czy wspominał już o tym, że śnieg i zimno? Nienawidził zimna, ani śniegu bo był zimny, i wgl niech Kora zdycha w męczarniach. I Pandora też.

Westchnął i przewrócił teatralnie oczyma na wspomnienie zaginionej wątroby. To, to była dopiero "Sprawa dla Reportera". Prorok Codzienny i jego "Niesamowite Opowieści Bernadiego" mogły się schować, w końcu komu licz porwał organ? Bernadiemu, czy jemu, Borisowi.
Jeden zero dla mnie, przemknęło mu przez myśl, kiedy przypomniał sobie minę licza - o ile rozkładający się trup mógł robić miny - gdy Quietus miotnął w niego klątwą.
Ah, zabawa była przednia.
— Tylko nie mów, że nie było fajnie. — Rzucił z zawadiackim uśmiechem kołysząc się jednostajnie na piętach. Przód, tył, przód, tył, do przodu i do tyłu, w koło dokolusia; powstrzymał przemożną chęć postukiwania różdżką. Budziło się w nim podniecenie, jakie odczuwał wyłącznie w przypadku nekromancji. Nie rozumiał dlaczego większość czarodziejów skreślała ją już "na starcie", była przecież taka cudowna.

Jego uśmiech poszerzył się; zza warg wychynęły czubki kłów.
— Oh, Quiet.. — Zgódź się..! Będzie dobrze, znalazłem już wzgórze! Wystarczy znaleźć ofiarę, poświęcić Kamień Dusz i możemy modyfikować bestyje! Rozumiesz..?! Mantykora, Sfinks, Strigoi, Potwór Opiekun.. wszystko na wyciągnięcie ręki..! — Złożył dłonie w proszącym geście olewając etykietę. — Wystarczy Kamień, ofiara i zacznie się zabawa. Książe Czerw nam w tym pomoże.

Uśmiechnął się kącikiem ust.

- No nie powiem, skłamałbym. - Quietus tak naprawdę nie wiedział, dlaczego w ogóle się z nim pakował w takie rzeczy. Wiedział, że coś się źle skończy, zanim to się jeszcze zacznie, a mimo to Hircyne zawsze znalazł jakiś punkt, który mógł nacisnąć, by Le Fay mimo wszystko się zgodził. Tak było i teraz. - Mantykory! Sfinksy! - W jego oczach zalśnił fanatyczny blask.

Kochał tego typu stwory, Boris o tym wiedział. Cwana bestia pewnie dlatego trafiła do Slytherinu, bo biorąc pod uwagę jego autodestrukcyjne zdolności w Gryffindorze byłby jak znalazł.

- Morgano, ja naprawdę nie wiem, dlaczego ulegam twoim durnym pomysłom... - wymamrotał, przecierając twarz dłońmi. - Co będę z tego miał poza tą wątpliwą zabawą, która prawdopodobnie będzie mieć tragiczne skutki? - Musiał trochę ponarzekać, inaczej nie byłby sobą. Poza tym, ciekawiło go, co Boris wymyśli, by go jeszcze bardziej zachęcić... Są pewne sposoby, stare ale skuteczne w sumie, niektóre rzeczy po prostu się nie nudzą. Uśmiechnął się lekko do własnych myśli.

— A co byś chciał..? — Spytał nieruchomiejąc gwałtownie. Mówiąc szczerze przekupstwa nie były jego silną stroną, wychodził z założenia, że dany osobnik albo mu pomoże, bądź nie będzie przeszkadzał; ewentualnie zostanie szybko spacyfikowany.
Błysk w oczach Quietusa na dźwięk słowa "mantykora" świadczył jednak, że Le Fay, jest minimum zainteresowany, co wypychało go z szufladki "do spacyfikowania". To dobrze.
Co jak co, ale nie chciał być zmuszony do miotania w Ciszka zaklęciami. Lubił tego szaleńca, naprawdę go lubił. Pomimo całej tej.. arystokratycznej otoczki miał ten "pazur", który przyciągał Borisa niczym magnes. Chwała bogom! Na samą myśl, że stałby teraz, w tej sali, z kimś innym, i prawił o Czerwiu coś mu się przewracało w żołądku. W wypadku Quietusa miał przynajmniej pewność, że go nie wyda.
Dobrze znać kogoś o wspólnym hobby.

Spojrzał na niego z sugestywnym uśmiechem.
- Domyśl się. - Uniósł brew, po czym odbił się od ściany, o którą się opierał i podszedł do Borisa. - Ja wiem, że myślenie sprawia ci trudność, ale pomyśl, czego ja mógłbym chcieć, co ty możliwie mógłbyś mi dać? - Spytał, stojąc bardzo blisko niego, niemal stykali się klatkami piersiowymi.
Zabawne, że Hircine zawsze popełniał ten sam błąd i dawał Le Fay'owi duże pole do popisu, pytając "a co byś chciał?". Takich pytań się nie zadaje, jeśli ma się do czynienia z drugim Ślizgonem, Boris czasem naprawdę nie myślał. Z drugiej strony Quietus był ciekaw, czy Hircine podłapie, o co mu chodzi, czy będzie udawał, że go nie rozumie. W sumie, po Borisie, tak jak i po nim można było się spodziewać wszystkiego i niczego, dlatego tak dobrze się razem zgadywali.
A poza tym jemu się nudziło, powiedział przecież.
Zauważył, że Boris juz kombinuje, jak go spacyfikować i posłał mu tylko spojrzenie pod tytułem: "aha, akurat. Poskarżę się Jagodzie". Jagoda to dobra kobieta, straszna czasem, ale w gruncie rzeczy była gut, Quietus ją lubił i z wzajemnością.
A zaklęciami miotać nie chciał, to też było nudne. Pojedynkować się może z każdym, a z Borisem po prostu nie lubił, zbyt wyrównany poziom, znali większość tych samych zaklęć, nudy. Tylko w kwestii przećwiczenia czegoś mogli ot tak, dla zabawy miotać w siebie klątwami. Poza tym Boris nie pozbyłby się jednej z niewielu osób, która potrafiłaby go poskładać na miejscu. Nie opłacało mu się.
Tak jak i Quietusowi nie opłacało się zbytnio zniechęcać kumpla, wobec czego posługiwał się tylko sugestiami. Może i już mieli za sobą parę mantykor, chimer etc., ale sfinksa jeszcze nie robili. Poza tym to jest jedna z niewielu rzeczy, która się nigdy nie znudzi, nawet jemu.

Ścisnął nasadę nosa między palcami wzdychając mentalnie. No tak, w końcu jakiej odpowiedzi mógłby oczekiwać po Quietusie?
Niewyżyte stworzenie.
— Nieważne — rzucił lekko — twoją zapłatą, zajmiemy się później. Chwilowo musimy ubrać cię w coś bardziej... odpowiedniego — dodał po chwili i obrzucił Quietusa krytycznym spojrzeniem. Konserwatywna, bawełniana koszula i ciemne spodnie; nic co mogłoby zapewnić mu potrzebną do wyjścia na dwór izolację. Czy ten idiota nie potrafił przyjąć do wiadomości, że skoro zadawał się z Borisem musiał być zawsze przygotowany? Na wszystko, włącznie z nocną przechadzką do Zakazanego Lasu.
— Więc jak, gotowy?

- Ale ja nie chcę na dwór. - Powiedział tonem skargi, wydymając usta jak dziecko. Po chwili patrzenia na przyjaciela wywrócił oczami. - No dobra... - Westchnął cierpiętniczo. - Accio. - Rzucił zaklęcie, machając krótko różdżką. - Naprawdę musimy robić to zimą? - Spytał patrząc na Borisa spode łba. - Nie mogłeś poczekać do wiosny z tymi eksperymentami? - Dalej marudził, gdy wreszcie przyleciał do niego ciepły, gruby, czarny, podszyty futrem płaszcz do kolan łącznie z szalikiem i rękawiczkami w tym samym kolorze. - Dobrze, to chodźmy, zanim uświadomię sobie konkretnie, jak tam na zewnątrz zimno jest...

— Oh, nie histeryzuj. — rozłożył poddańczo ramiona, ukrywając samozadowolenie; okrążył ubierającego się Quietusa powstrzymując radosne świergotanie.
Udało mu się, udało mu się! Po raz pierwszy w życiu nie musiał wyrzucać przyjaciela na śnieg i barykadować drzwi, tym samym zmuszając go do współpracy. Musiał to sobie zapisać w kalendarzu!
— Idziemy, idziemy, idziemy! — Skandował podekscytowany, mając już przed oczami nową mantykorę.

- Nie ekscytuj się tak, bo zaraz dojdziesz. - Powiedział złośliwie, ubierając się w płaszcz, szal i rękawiczki. - Zaczynamy od mantykory. - Stwierdził tonem nieznoszącym sprzeciwu. Mimowolnie zastanowił się, czy ma wszystkie najważniejsze eliksiry przy sobie albo chociaż zrobione, by mógł je przywołać w razie potrzeby. Skoro szli i tak do Zakazanego mógł też pozbierać składniki, czyli kolejny plus... - I nazwiemy ją Tyśka. Będę wychowywać jak własne dziecko normalnie. - Dodał, a oczy mu zalśniły fanatycznym blaskiem. - Myślisz, że damy radę ukryć przed dyrekcją Tyśkę, czy będzie musiała mieszkać w Zakazanym?

— Pieprzyć, co stworzyłem to moje. — rzekł zdecydowanym tonem; zawsze chciał mieć zwierzątko i nikt, i nic mu w tym nie przeszkodzi.
Nagle znieruchomiał przed drzwiami i rozwarł je gwałtownie, nie kryjąc już ekscytacji.
— A Tyśka to piękne imię. — Dziarskim krokiem wymaszerował z pomieszczenia prowadząc za sobą towarzysza.
Nareszcie!

x2 [z/t]

Luke cicho otworzył drzwi pomieszczenia i wślizgnął się do środka, zamykając drzwi z lekkim skrzypnięciem. Zadowolony, iż klasa jest zupełnie pusta, usiadł na blacie jednej z pierwszych ławek i wyjął z kieszeni nieduże lusterko.
- No to się pobawimy...- mruknął pod nosem sam do siebie, jak to czasem miał w zwyczaju. Następnie, uważnie patrząc na swoje odbicie, wyobraził sobie siebie w czarnych włosach, wyraźnie postawionych na żel. Gdy efekt mu się nie spodobał, postanowił wymyśleć coś bardziej twórczego.

Amy wraz ze swoją książką weszła do pustej sali. Nigdy nie czytała nałogowo, ale ta lektura ją bardzo wciągnęła. Na jednej z ławek dostrzegła siedzącego Luke'a, zapatrzonego w lusterko. Dziewczyna usiadła przy ławce, która stała w rogu. Otworzyła książkę i zaczęła czytać. Dziwnie się czuła, że nawet się nie przywitała, więc postanowiła to zrobić.
-Cześć, Luke.

Luke podskoczył jak oparzony na ławce. Nie słyszał, żeby ktokolwiek wchodził do klasy. Speszyła go obecność Amy, tym bardziej, że dziewczyna jak prawie każdy w Hogwarcie, nie miała pojęcia, iż brunet jest metamorfomagiem.
- Ym... cześć, Amy.- odpowiedział szybko, chowając lusterko i modląc się w duchu, że w pośpiechu udało mu się przywrócić wygląd do prawidłowej formy.
- Co tutaj robisz?- zagadnął, przeczesując palcami włosy i posyłając rudowłosej przyjazny uśmiech, starając się tym samym zamaskować swoje wcześniejsze poczynania.

-Przyszłam poczytać- odpowiedziała.
Od spotkania z chłopakiem nad jeziorem Amy często o nim myśli. Niektórzy mówią, że on dużo dziewczyn uwodzi. Jednak rudowłosa nie chciała być ponownie skrzywdzona przez chłopaka, więc postara się to przetrwać. Dziewczyna nie uważa się za ładną i nie sądzi, aby się komukolwiek podobała.
-Wierzysz w przypadki? No wiesz... Myślisz, że wszystko ma jakiś cel.

- Wierze, ze wszystko ma jakis mniejszy lub wiekszy cel.- odparl Luke po chwili namyslu. Zastanawialo go, do czego zmierza rudowlosa niewiasta.
- Po prostu poczytac? W opuszczonej klasie? Czemu nie w swoim dormitorium, Amy?
Luke za wszelka cene usilowal pokonac milczenie, zachowywac sie naturalnie i bron Boze nie pozwolic Puchonce, by zapytala, co on tu robi. W myslach brunet zastanawial sie, co teoretycznie moglby odpowiedziec, gdyby jednak niebieskooka sie ocknela.
- Swoja droga, myslalem, ze nikt tu juz nie przychodzi. -dodal juz spokojniejszym tonem, w myslach zapewniajac sie, ze Amy i tak nie dowie sie o tej przekletej umiejetnosci, jaka byla metamorfomagia.



+ Przepraszam za brak polskich znakow ale pisze na tablecie -.-

-Nie będę ci się wyżalać. To jest moja sprawa dlaczego tutaj jestem, a nie tam- odparła.
Amy często ma problemy z towarzystwem. Niekoniecznie jest lubiana, lecz znalazła się grupka osób, które ją polubiły.
-A skoro myślałeś, że nikt tu nie przychodzi, to się myliłeś. Ja tu bardzo często przychodzę. A tak właściwie... To co ty tu robisz?
Dziewczyna przysiadła się do niego i czekała na odpowiedź.

Luke zaklal pod nosem. Przez mysli przewijaly mu sie lancuszki przeklenstw, jednak szybko sie uspokoil i spojrzal Amy prosto w oczy.
- Typem samotnika nie jestem, ale kazdy czasem musi pomyslec. Mam takie wrazenie, czy nie odpowiada ci moje towarzystwo? Wydajesz sie nieco oschla.
Luke usmiechnal sie lagodnie. Mial zamiar isc w zaparte. Jedyne, co go nurtowalo, to pytanie, czy Puchonka nie widziala go przypadkiem jako jasnego blondyna, poniewaz taki kolor wlosow wybral sobie w momencie, gdy rudowlosa sie z nim przywitala.

- Przepraszam, po prostu... Tylko raz się tak zbliżyłam z chłopakiem. Nie mam ochoty o tym mówić. Nie jestem przyzwyczajona do takich relacji z chłopakiem- speszyła się, a jej oczy zaszkliły.


Post ma zawierać minimum 5 linijek! Pamiętaj o tym, potem będą ostrzeżenia!

Luke zagryzl dolna warge. Nie, placzace niewiasty nie byly jego specjalnoscia.
- Ej, no co ty! Nigdy nie mialas chlopaka-przyjaciela?- zapytal, widzac lsniace oczy rudowlosej.
- Trzeba to zmienic, Amy! I co to za "nie chce o tym rozmawiac"? Chyba nie wiesz, na kogo trafilas. Mi wszyscy mowia wszystko, a ja zachowuje to dla siebie. Mozesz mi sie wyzalic. Jestem rownie dobrym sluchaczem, co przystojiakiem.- tu mlody Williard pozwolil sobie na puszczenie w kierunku dziewczyny oczka i radosnego usmiechu.
Nie, nie byl to bardziej lub mniej skomplikowany flirt. Luke mial za duzo problemow z dziwnym uczuciem do Lillian Cavendish, zeby teraz myslec o jakims przelotnym zwiazku. Poza tym, Amy wydawala sie dl niego zbyt wrazliwa i delikatna.

Dziewczyna w końcu zdecydowała, że powie co się stało.
- No to, przez dwa lata byłam z takim jednym chłopakiem. W zeszłym roku podszedł do mnie z jakąś dziewczyną i po prostu powiedział, że spotkał ją. Tak jakby nigdy nic. Od tamtej pory stałam się nieufna i postanowiłam, że nigdy nie pozwolę się skrzywdzić chłopakowi. No, bo ja biorę miłość na poważnie. Nigdy nie byłam zauroczona, jak już ma być to zakochana. Tylko przy ludziach mi dobrze znanych jestem taka otwarta. A ciebie znam ledwo dzień, bo przecież z widoku się nie liczy i opowiadam ci kurde historie z życia wzięte.

Luke objal Amy opiekunczo ramieniem i zasmia sie, slyszac ostatnie zdanie.
- No widzisz, mowilem, ze mi wszyscy wszystko mowia. To jest dar. A tak wracajac do tenatu, to nie warto sie przejmowac tyle czasu takim jednym chlopakiem... wiesz, ile razy mnie rzucila dziewczyna, lub ja jakas dziewczyne? Szkoda gadac. Ale mnie nie bierz za przyklad, Amy, bo ja jestem dosc niestaly w uczuciach.- przyznal bez wiekszych ceregieli brunet.
- Mysle, ze takie zamkniecie sie w sobie jest bez sensu. Tamtego chlopaka nie odzyskasz. Jestes bardzo ladna, wystarczy sie rozejrzec i na pewn spotkasz innego ideala. A zreszta, co ja sie w sprawach milosci wypowiadam, skoro moj najdluzszy zwiazek skonczyl sie, bo zarywalem do innej dziewczyny?- tym razem w glosie Luke'a dalo sie wyczuc lekka irytacje. Ale kogo nie denerwowalyby uczucia zmienne jak wyglad metamorfomaga?...
Tak, Luke czesto zstanawial sie, czy te dwie przypadlosci moga miec cos do siebie. Niestety, nikt nigdy mu tego nie potwierdzil i brunet musial przyyjac do wiadomosci, ze taki juz po prostu jest jego charakter.

Dziewczyna przyznała mu rację. Nie warto się tym przejmować. W podziękowanie za dobrą radę pocałowała go w policzek.
- Wiesz muszę przyznać, że ty też nie jesteś najgorszy- powiedziała pokazując swoje białe ząbki.

Luke rozesmial sie wesolo.
- Hah, ja rzeklbym, ze nalepszy!- dodl i puscil rudowlosej oczko. Tak, tak, tu odzywa sie ta narcystyczna czesc duszy mlodego Williarda.
- Ale, ale! Wlasciwie, to co ty czytasz? Lubisz Quidditcha? Ulubiony przedmiot? Jaki patronus? No chyba musisz mi o sobie cos opowiedziec,my...- znowu sie zasmial. Nie mogl sie powstrzymac. Dopisywal mu niezwykle dobry humor, choc trapila go sprawa Lillian i skrywanej metamorfomagii.

Amy chwile rozmyślała, jednak nic nie przyszło jej do głowy.
-My co?- Spytała chłopaka.
Nie miała pojęcia co ma na myśli Luke.
-Nie, no serio. O co ci chodziło, bo ja nie wwymyślę.

- My sie zupelnie nie znany.- wyjasnil Luke i dodal:- No wiesz, nie wiem o tonie nic oprocz tego, ze zamknelas sie w sobie, jak dwa lata temu zerwal z toba chlopak. I ze jests Puchonka. To chyba troche malo, prawda?... Opowiedz mi cos o sobie, Amy. - poprosil chlopak. Ogolnie sam uwielbial mowic, chcial jednak lepiej poznac urocza panienke Henderson.
Luke przeczesal palcami wlosy, czekajac na odpowiedz Amy. Wyjal z kieszeni lusterko i zerknal w nie kontrolnie, lecz wygladal dokladnie tak, jak powinien. W pewnym momencievjeden z opadakacych chlopakowi na czolo kosmykow zmienil kolorvz brazowego na kristoczerwony.
Mlody Wiliard blyskawicznie schowal lusterko i odwrocil glowe w strone przeciwna odcAmy. Byl pewien, ze rudowlosa wszystko widziala i jedyne co, to myslal o dobrym klamstwie.