A on nic nie wiedział i już dawno poddał się. teraz liczyło się tylko to, by mieć dobrą ocenę i to praktycznie za nic. Dobre, może mało pomysłowe, ale stanowczo łatwe w wykonaniu.
- To ty mówiłeś "nieprędko".- Dźgnął go w klatę piersiową, wyraźnie znowu nagle czymś niezadowolony. prawdopodobnie tym, że Matias bawił się z ni, zamiast odpowiedzieć prost. On sam niekiedy preferował takie wywody, ale nie lubił jak ktoś stosował to w związku z nim. Stanowczo nie lubił.
- Wolę określenie "znicz" niż "pętla". Nikt nie będzie próbował we mnie trafić.- Prychnął niczym obrażony kocur, po części się z nim drażniąc. I wciąż miał jego kartę w dłoniach.- I wciąż mi nie odpowiedziałeś na pytanie czemu akurat mi wróżysz

- Wróżba nie odnosi się do mnie, tylko do ciebie. Dla ciebie jest nieprędko, dla mnie wtedy może być bardzo szybko. - odparował atak stosując ofensywę.
Złapał go za nadgarstek i odepchnął jego rękę, co miało znaczyć, że i Matias nie jest zadowolony. Po prostu nie lubił dotykania, zwłaszcza przez kogoś, kto nie był jego przyjacielem. Miał dystans do ludzi, więc jakoś ciągle nie popierał różnych aż poufałych zachowań. Dotykanie się w to wliczało jak najbardziej, chyba tylko. Bardzo był na to uczulony.
Poza tym pętla nagle skojarzyła mu się bardzo komicznie, więc kącik jego warg pomknął ku górze. Teraz zrozumiał dlaczego niektórzy mówią ,,zaliczyć gola".
- Co kto lubi, ja też nie lubię być ,,pętlą". - mruknął.
Bardzo dwuznaczne, trzeba było przyznać. Matias miał nadzieję, że nikt nie zauważy drobnej aluzji.
No a dlaczego mu wróżył?
- Byłem ciekawy Twojej wróżby. - powiedział przechylając głowę. - Ale wszystkim ostatnio wychodzi wróżba dotycząca miłości.

- Gadasz bez sensu. Najpierw wspominasz o tygodniach, miesiącach, twierdząc, że to nieprędko, a potem odnosisz się do tego, że to ma być moje nieprędko. To bez sensu.- Wyrwał mu nadgarstek, tak gwałtownie, że ten był zmuszony albo go natychmiastowo puścić, albo na niego polecieć. Nie zrobił mu krzywdy, a ten takimi gestami sugeruje, że zabawa( może niezbyt przyjemna), za chwilkę zamieni się w jakąś bójką. Na którą zresztą teraz nie miał ochoty. Dzisiaj wystarczająco się naszarpał i powywracał.
- Więc to ty szukasz i... celujesz.- Uśmiechnął się triumfalnie jakby właśnie coś odkrył. To nie była drobna aluzja. I stanowczo też nie malutkie przejęzyczenie.- Więc... nie lubisz by ktoś do ciebie celował, a potem to wrzucał? A może źle odebrał aluzję?

Bez sensu?
W końcu to jego tyczyła się wróżba, nie Matiasa. Tak więc ,,nieprędko" tyczyło się na pewno nie wróżącego.
Owszem, do szarpania się było już blisko. Matias miał manię i nieprzyjemne doświadczenia z dotykaniem, więc sobie nie życzył czegoś takiego. Po prostu źle mu się to kojarzyło.
- Nie lubię. - odpowiedział po prostu, cokolwiek by to miało znaczyć. Nie lubił i już. Akurat odpowiedź była dopasowana do wszystkiego, czego by tamten nie wymyślił.
Miał jeszcze coś do zastrzeżenia, ale wolał tego nie mówić. W końcu i tak pewnie ten pociągnie go za język.

Dobrze, niech i będzie to takie zakończenie tej dyskusji o "nieprędko".
Nie lubił dotykania? To ma lekki problem, bo Caleum lgną do ludzi i lubił ich dotykać. To nie była jakaś wielka potrzeba, po prostu lubił. Tylko lubił. A czemu miałby się hamować, skoro uściski dłoni, przyjazne dotkniecie czyjegoś ramienia czy chociaż przepychanki nie były czymś złym? Co innego walki na pięści, jak zwykli mugole,( trzeba przyznać, że ten niekiedy tak owładnięty wściekłością zapominał o różdżce) ale to się nie zaliczało do tych momentów... przyjemniejszych.
- Zadałem pytanie o szerokim zakresie i twoja odpowiedź to tylko "nie lubię"?- Mógłby coś więcej powiedzieć tak by ten dalej bawił się w wyłapywanie słówek i owijanie się wokół nich.- Doprawdy powinno cię stać na coś lepszego.- Schował kartę do tylnej kieszeni swoich spodni, po czym łapiąc go za krawat szybkim ruchem go poluźnił. Nie lubił krawatów. Były takie poważne i sztuczne.

Właśnie Matias odczuwał to inaczej. Bić się mógł, dotykać w żadnym wypadku. Co innego, kiedy najlepsza przyjaciółka złapie raz na ruski rok za rękę, a co innego, kiedy robi to ktoś, kogo mało się zna.
- Dlaczego majstrujesz przy moim krawacie? - zapytał Matias marszcząc brwi.
Mu krawat się podobał. Dodawał powagi, poza tym nie lubił jeśli czegoś mu przy koszuli brakowało.
Szafa była pełna Matiasowych krawatów. Czarne, ciemnozielone, ciemnoniebieskie, srebrne, błękitne, w paski, w kratkę, w postacie z kreskówek, czyste, na baterie... Matias nie nosił ich tylko pod prysznicem i kiedy spał.

Dobra, a więc chłopaki napotkali kolejną przeszkodę i ciekawe kto teraz odpuści. Mówi się, że przeciwieństwa się przyciągają, ale równie dobrze się sprzeczają. A w tym przypadku ten drugi przypadek jest bardziej możliwy. Haha, i jakby to zabawne nie było teraz ciekawe co się stanie za jakiś kwadrans. O ile wcześniej się nie pozabijają.
- Bo widok zdegustowania na twojej twarzy jest... dziwnie...- Teraz on zmarszczył brwi, próbując się skoncentrować. Miał dobre wytłumaczenie na końcu języka, ale coś... bardzo konkretnego go rozproszyło.- Podoba mi się.- Dokończył w końcu przy tym uśmiechając się zadziornie. W tym czasie jego dłonie majstrowały dalej przy krawacie, rozwiązując go całkowicie. Dobrze się przy tym bawił i jego usta teraz wykrzywione były w wyrazie rozbawienia, które nawet nie próbował ukrywać. Może chodziło tylko o dobrą zabawę? I całkowicie to odbiegało od mówienia prawdy?

- Aha, czyli mam się jeszcze bardziej krzywić, a ty będziesz mnie dalej rozbierał? - zapytał unosząc brwi.
To prawie jak nauczyciel kontra uczniowie. Im bardziej oni parskają, tym bardziej on dopieka. Matias wiedział, że jeśli coś zrobi, to ten złapie go za język, poza tym ciągle robił coś na przekór.

-
krótko jak nie powiem co, bo gonią mnie na wszystkim -_-

Tak wyglądało na to, że właśnie tak ma być. Co prawda można by to inaczej ująć, ale przekaz mimo wszystko był ten sam, skupiający się wokół tego, że Almes dalej będzie go prowokował. Ciągnięcie tego, właśnie dla niego, było nie tyle co zabawne, ale i przyjemne.
Znajoma złośliwość, z którą ta przyjazna część chłopaka była zaprzyjaźniona postanowiła wziąć kontrolę nad sytuacją. Cal więc tracił panowanie nad swoim własnym JA, ale szczerze, tak na prawdę miał to gdzieś. W końcu to nic złego, troszkę Śligońskich cech, które do przeżycia są wręcz konieczne( pomijając, rzecz jasna grzecznie, gryfoński fart).
- Tak... Chociaż to krzywienie można by na coś innego zamienić.- Lekko zadziorny uśmiech, zamienił się teraz w kpiący, jakby go do czegoś wyzywał.... Może w tym był cień prawdy?
Pociągnął za delikatny w dotyku materiał pozbawiając Matiasa teraz już w ogóle krawatu. Żadna strata, a nawet jest lepiej.- Na prawdę nie pojmuję twoich zamiłowań do krawatów.- Mruknął do siebie pod nosem.

Simon wkroczył do klasy (która była kompletnie pusta) Z paroma butelkami alkoholu. Jakby się lepiej przypatrzyć to,głównie Ognistej.
Chłopak z spuszczoną głową,podszedł do ubrudzonego dokumentnie atramentem biurka.Rozsiadł się wygodnie na krześle,nogi wyrzucając na blat. Jego spojrzenie było mętne,raczej nie obecne (po drodze na drugie piętro nie odmówił sobie buteleczki )
Tak właściwie to Simon musiał mieć jakiś powód aby pić. Tym razem też się nie obyło.
I poszło o kobietę! Phi! Dokładnie o Brooklyn. Naszemu pamiętliwemu,przypomniało się wszystko... A alkohol to idealna woda aby utopić swój czyż nie?
Opróżniając kolejną butelkę,Simon wyglądał...hmm żałośnie.

Tup, Tup,Tup- taki dźwięk rozległ się na korytarzu, kiedy Ingrid szła. Myślała (coś ostatnio często myśli) o tej kłótni z Kath. Była zła i jednocześnie przerażona. Krocząc tak po Hogwarckich korytarza trafiła na pustą klasę. Bez wahania weszła, no bo przecież to pusta klasa. A tu nagle spotyka przed sobą jakiegoś chłopaka. Krukona. Ingrid wytarła charakterystycznie oczy, by przyjrzeć się chłopakowi. Podeszła trochę bliżej.
-Witaaaaj - przywitała nieznajomego. Widziała jak na ławce leży alkohol. No a jak. Pijak jak wszyscy inni pomyślała w myślach stając cały czas. Podeszła do ławki, gdzie siedzi chłopak. Jego mina wskazywała, że nie był w dobrym nastroju. a może on ciągle miał taki wyraz twarzy> Kto tam wie.
-Wiesz, że alkohol szkodzi zdrowiu?- powiedziała Ingrid lekko się chichrając. To było bardzo śmieszne. Widok przygnębionego z alkoholem. Przypominał jej pewnego faceta z mugolskiego serialu, jak to on tylko siedział na fotelu i żłopał piwo. Tak to było naprawdę śmieszne. Usiadła na jednym z krzeseł i gapiła się na chłopaka jakby był kosmitą. A może on był UFO?! Heh!

Simon słyszał to charakterystyczne "tup,tup,tup",ale upojony alkoholem nie zarejestrował co to oznacza. Popatrzył na dziewczyna pustym wzrokiem i powiedział lekko sepleniąc;
-Taaa Cześć-przyjrzała się jej. Ewidentnie Krukonka. O i pomijając jej kiepsko dobrany strój,wydawała się sympatyczna. nie Simon był wyraźnie nie zadowolony:
-I?-powiedział ochrypłym głosem parząc tym razem wyzywająco- Co tym możesz wiedzieć co życiu-jeszcze raz zlustrował wzrokiem dziewczynę- dziecko?-ostatnie słowo zabrzmiało jak obelga. Nasz bohater nie znosił gdy mówiono mu co ma robić ,a co nie a przez Ognista było to spotęgowane.

Że Ingrid jest kiepsko ubrana!!? No proszę. Dziewczyna jest tylko oryginalna. Wpatrywała się cały czas na zgorzkniałego chłopaka. Szczerze był to naprawdę śmieszny widok. Piwo oraz przymulony uczeń. Ale ją przywitał. Łaaaaał. Normalnie 100% entuzjazmu. No, ale przecież był nie w sosie więc co miał zrobić.
-Uwierz mi...wiem o wiele więcej niż od ciebie - oznajmiła patrząc na niego żabimi oczyma. Oraz się śmiejąc. Usłyszała jak chłopak mówi ,,dziecko". Ha! Wiedziała, że tak odpowie.
-Nie, bo uFo...hahah - zaśmiała się głośno dziewczyna. Ale, że chłopak był przygnębiony, to Ingrid się uspokoiła.
-Jestem Ingrid - przedstawiła się wyciągając na przywitanie rękę. Ciekawe czy czy też poda?

Niestety, totalna katastrofa modowa. Ok może Simon nie był specem w tych sprawach ale umiał rozpoznać ludzi dobrze lub źle ubranych. A ta tu zdecydowanie należała do źle ubranych.
-Tu to bym polemizował-Simon rozpiął pierwsze 3 guziki koszuli. Słysząc melodyjny śmiech młodej,popatrzył na nią z uniesioną brwią.
-Co się cieszysz?-odgarnął włosy z czoła,klnąc po hiszpańsku.
-Simon Lewis.-uścisnął jej dłoń.

-A czy słyszałeś, pewne przysłowie ,,śmiech to zdrowie"? - zagadnęła Ingrid nadal uśmiechnięta. Ach! Pamięta jak co wieczór ojciec Ingrid opowiadał jej śmieszne historie z życia wzięte w altanie przy kubku ciepłej herbaty. Te mugolskie poczucie humoru!
Dziewczyna znów przypatrzyła się owemu chłopakowi. Był NIEZIEMSKO PRZYSTOJNY!!! I nie było w tym żadnej przesady. Ingrid była zaczarowana gracją jego ruchów. A te oczy...HALO!!! INGRID!!! ZIEMIA!!! I po chwili dziewczyna obudziła się z chwilowego transu. Opierała się łokciami o ławkę przy której siedziała na krześle.
-Miło mi Cię poznać Simonie - rzekła rozmarzonym głosem i posłała mu uśmiech.

-Yyyy Nie?-poparzył na swoją towarzyszkę jak na wariatkę. Wychowany przez rdzennych czarodziej kompletnie nie kojarzył mugolskich przysłów,czy jak to się zwie.
Simon zlustrował kolejny raz dziewczynę wzrokiem. Mała,kiepsko ubrana,ciągle chichocząca. A i zaiste irytująca. Ale co poradzisz,że się napatoczyła?
-Tak. I vice versa-jego głos utoną w butelce-Ingrid.
Simon nigdy nie myślał że może się komuś podobać. Ze ktoś może pomyśleć o nim jak o przystojnym. Ale jak widać mylił się-i to bardzo.

Ha ha ha! Jak on uroczo wyglądał z tą butelką. Pijaczyna i tyle, ale nie będzie mówiła tego na głos. I tak uznał ją za totalne bezguście więc...wiecie. Znów dziewczyna zbadała go wzrokiem. Nie mogła powstrzymać się, ale kto by taką niziutką , bez gustu z żabimi oczyma polubił dziewczynę. Żeby zabić ciszę Ingrid wstała i zaczęła chodzić po pustej klasie. Szczerze było to nawet wciągające.
-Czy wiesz, że sztuka układania kwiatów po japońsku to ikebana? - palnęła taką ,,ciekawą" ciekawostkę, że po prostu można z tym iść do Harvardu. Po tym co powiedziała znów zaczęła się chichrać. O Boziu! Jaka ona była zabawna. Normalnie iść z tym do kabaretu.

Simon pijaczyną? O nie! On po prostu miał doła.A doły zakopuje się Ognistą. Tak?
Ok, Ingrid jest irytująca,ale chyba da się ja lubić.
Simon patrzył jak mała wariatka,łazi bez sensu po klasie. Po chwil usłyszał jej wywód. Pewnie chciała zabłysnąć. Ot co! Ale nie,nie z Simonem tak nie ma
-Wiedziałem.-popatrzył na nią z czymś na wzór litości.,Czego ona od niego chciała? Simon wiele by dał za chwile prywatności...No ale cóż nie można mieć wszystkiego.

Wpadłam do klasy szukając Elliott. Jakież było moje zdziwienie gdy zobaczyłam przybitego czymś Simona i śmiejącą się z niego dziewczynę, a raczej śmiały się jej oczy. Twarz poza tym pełna była powagi.
- Och nie chciałam przeszkadzać.
Raz jeszcze spojrzałam na chłopaka. Butelka ognistej whisky w jego dłoni była już do połowy pusta.
- Pijesz sam? To ponoć niezdrowo.
Uśmiechnęłam się delikatnie.
- Mogę się przyłączyć, wtedy będzie raźniej.
Miałam nadzieję, że moja słaba ostatnimi czasy głowa jakoś to wytrzyma. O ile oczywiście chłopak się zgodzi.

-Ależ nie przesadzasz!-powiedział ,szybko uradowany Simon. Nadeszło zbawienie! Nie musi słuchać paplaniny tego małego upierdliwego czegoś.
-Nigdy czegoś takiego nie słyszałem ale wieże na słowo-obdarował dziewczynę uśmiechem.
-Byłbym wdzięczny-wskazał znacząco głową na Ingrid,mając nadzieje że Sigrid zrozumie.
Simon wyciągnął różdżkę z rękawa,i przywołał krzesło dla towarzyszki. Gdy ta na nim usiadł podał jej jedna z wielu butelek.
-Proszę-uśmiechnął się pryz tym szarmancko.

Dziewczyna chodziła i chodziła, aż nagle do klasy przyszła jakaś dziewczyna. Pewnie była krukonką. No nie ona też? Jezu normalnie rodzi się pokolenie pijaków. No, ale co zrobisz. Nic. Mina Simona od razu mówiła, że Ingrid ma sobie pójść. Zrobiło jej się trochę przykro.
-Wiecie co, ja już sobie pójdę - rzekła dziewczyna z lekko dołującą miną.
-Miłego picia życzę - pozdrowiła osoby miłym uśmiechem i zaczęła się chichrać z byle powodu. Nie no. Miała powód. Ten widok przypominał jej dwóch pijaczków z kompleksami. Nie mogła się powstrzymać i z tego wszystkiego potknęła się o krzesło i spadła na podłogę.
-Nic mi nie jest - krzyknęła dziewczyna i pomachała ręką na znak, że nic jej nie jest mimo iż leżała. Haha! To było jeszcze lepsze. Dwóch pijaczków i dziewucha leżąca na podłodze. Ha Ha!!!

Usiadłam na odsuniętym przez chłopaka krześle. Po jego minie widziałam ,że był naprawdę wdzięczny za osobę trzecią. Natomiast dziewczyna przedstawiała sobą ciekawy widok. Choć bardzo się starała nie potrafiła ukryć, co sądzi o mnie i Simonie. Miała nas, delikatnie mówiąc za dwoje pijaków... Biedne dziecko, dostrzeże drzazgę w czyimś oku, ale belki w swoim już nie...Zrobiło mi się jej żal. Skoro nie potrafi zrozumieć, że czasami trzeba się oderwać od świata i niestety czasami tylko taki sposób wchodzi w rachubę... Przecież nie upijamy się dziennie.Spojrzałam na nią z politowaniem...
-Dzięki Simon.
Już miałam zrobić pierwszy łyk, gdy usłyszałam huknięcie. Odwróciłam głowę w stronę rabanu, krukonka leżała jak długa na ziemi... Cholera, dobrze, że jej się nic nie stało. Zresztą , swego diabli podobno nie biorą... Spoglądałam na całą scenę z chłodnym zainteresowaniem, cały czas zastanawiając się dlaczego Simon tak bardzo chciał zatopić problemy w kieliszku...

Simon naprawdę cieszył się z pojawienia Sigrid. Chyba się powtarza.Ale reasumując.
Chłopak miał nadziej że ta mała zrozumie że powinna sobie pójść.Nie rozumie niedoli ludzkiej,tego ze czasem trzeba coś utopić,a nie ciągle wydawać z siebie dźwięk na wzór chichotu więc raczej ie powinno jej tu być.A po za tym naprawdę irytował naszego bohatera.
-Nie ma za co-puścił do niej perskie oko,pociągając z butelki.. Nagle HUK! Simon obejrzał się czujnym wzrokiem. Po chwili uniósł jedna brew,a jego usta wygięły się w złośliwym uśmiechu. Mała się wypierniczyła. Simon wzruszył ramionami i wrócił do patrzenia w martwy punkt klasy.

Zastanawiać mogłam się naprawdę długo, ale z doświadczenia wiedziałam, że czasami obecność drugiej osoby, która będzie milczeć jest o wiele ważniejsza. Pociągnęłam solidnego łyka, ognista whisky przyjemnie paliła gardło przemieszczając się dalej. Nie przeszkadzała mi cisza a zbierająca się z podłogi dziewczyna przestała mieć dla mnie znaczenie. Teraz pewnie sobie jeszcze pomyśli,że jesteśmy dwójką ignorantów i daleko nam do pełnych wyrozumiałości i przyjacielskiego nastawienia krukonów z opisów. Uśmiechnęłam się do swoich myśli. O tak mała, życie nie jest takie, jakim go malują....

Dobra! Ignorowali ją. ale to nie jakiś waży powód. Nie jej towarzystwo. Dziewczyna wstała otrzepała się i pokierowała się w stronę korytarza. I w mgnieniu oka nie było dziewczyny. Tak racja. Niech piją. Haha!!!

/sory za krótki post, ale kompletnie nie wiedziałam co napisać/

Simon gapił się w pusty punk popijając Ognistą. Serduch przestało go tak boleć,jak przed wejściem do klasy. Kto by pomyślał ze alkohol tak dobrze wpływa na ból. Jako brat 8 starszych sióstr,mniej więcej wiedział jak trzeba postępować z dziewczynami,ale teraz pijany był w kropce. Po chwili zapytał swoja towarzyszkę;
-Jak się czujesz Sigrid?-sam nie wiedział skąd to pytanie. W głowie pijanego rodzi się tyle dziwnych pomysłów.