Samael tańczy? Jednak mogła mu to zaproponować, to byłoby co najmniej interesujące.
- Och, z Jaredem... Właściwie nie wiem, jak się nazywa, ale kojarzyłam go z widzenia, jest z tego domu co ja. Przyszedł jeszcze później niż ty, ale szczerze mówiąc wolałam jego spóźnionego niż jakiegoś palanta, będącego punktualnie - powiedziała, siadając na innym stole. Ależ ona dziś rozgadana!
- Słyszałaś o rozróbie na balu? - spytała, ziewając. Szkoda, że ona zdążyła wtedy wyjść na dwór. Pośmiałaby się.

- Tak, David zaatakował mojego przyjaciela i obiecałam sobie, że dostanie za to obcasem w jaja. - dziewczyna uśmiechnęła się figlarnie.
- Taak, Samael tańczy i muszę stwierdzić, że całkiem nieźle! Tańczyliśmy walca, a potem... uciekłam. - powiedziała dziewczyna, trochę zakłopotana, na jej policzkach ukazały się rumieńce.
Jared, Jared..? Nie kojarzyła żadnego takiego, pewnie widziała go kiedyś. Cath spóźniła się trzy godzina, racja, jednak miała ważne sprawy do załatwienia przed balem. Zresztą lepiej późno niż wcale. Zdaniem Cath bal na początku i tak był pewnie nudny, więc nie spieszyła się na niego.

Słodka zemsta.
- Mogę ci pomóc, jeśli chcesz! - obiecała żywo, po czym uśmiechnęła się iście szatańsko!
- Uciekłaś?! Dlaczego? - spytała gwałtownie i wstała. Chwilę pomilczała i dodała - Nie mów, że ci się spodobał.
Samael i Cathy. Hm.

- No widzisz... - dziewczyna patrzyła się w każde inne miejsce, tylko nie w oczy Jacqueline. - Z natury nie jestem osobą, która okazuje swoje uczucia, a gdy tańczyłam z Samaelem, po naszej rozmowie... poczułam coś i wystraszyłam się. - odpowiedziała szczerze. Cath zawsze bała się uczuć i zawsze przed nimi uciekała, poza tym Samael chyba miał dziewczynę, a Cath nie miała ochoty kłócić się z nią. Wolała sobie po prostu odpuścić i uciec... jak zawsze.

Jacqueline najpierw zatkało, potem zaklęła pod nosem, a w końcu usiadła z wrażenia na najbliższym krześle; niestety, było chyba zaczarowane przez jakiegoś dowcipnisia, gdyż po jej próbie spoczęcia na nim, po prostu odleciało w kąt. Dziewczyna wylądowała więc z hukiem na podłodze, co spowodowało kolejną serię mamrotanych przekleństw.
Siedziała na podłodze, usiłując znaleźć jakieś słowa wyrażające jej zdziwienie - i by brzmiały mądrze, a dodatkowo nie były wulgaryzmami.
- Aha - powiedziała w końcu powoli - No wiesz... W zasadzie Samael to fantastyczny człowiek.
Serio, bez ironii. Ciekawe tylko, jak on mógł ją tak zauroczyć podczas pierwszego spotkania - Jacqueline znała go jakiś czas i wiedziała, czego się spodziewać. Albo zmienił podejście do świata albo był pijany. Hm.

Podkurczył nogi i objął je ramionami. Teraz było mu cieplej i ogólnie czuł się bezpieczniejszy.
- Ja.. po prostu... - chciał wreszcie zacząć mówić, wykrztusić z siebie cokolwiek, by chociaż jedna osoba rozumiała co czuł. Zastygł jednak z otwartymi ustami kiedy do klasy wpadła dziewczyna... a zaraz po niej kolejna. Nie byli już sami, więc wiedział, że nic nie powie.
Musiały być bardzo zainteresowane sobą, bowiem nawet nie zwróciły na nich uwagi. Twan siedział nieruchomo, przysłuchując się ich rozmowie. Brodę oparł na kolanach, włosy nieco przysłoniły błyszczące oczy.

Dziewczyna przyłożyła sobie rękę do czoła. Wiedziała, że to był zły pomysł i nie powinna była nic mówić. Samael po prostu wyglądał olśniewająco, zachowywał się fantastycznie, wspaniale jej się z nim rozmawiało i do tego był gentlemanem. Te cechy zawsze bardzo liczyły się dla dziewczyny. Uznała jednak, że nie ma z czego robić wielkiego halo, w końcu pewnie jeszcze dużo chłopaków napatoczy się w jej życiu, a Samael był tylko jednym z wielu.
Spojrzała na Jacqueline, cały czas mamrotała przekleństwa pod nosem. Cath spróbowała zmienić temat, nie chciała już o tym rozmawiać.
Dla mnie to już nic nie znaczy.
Powiedziała sobie w myślach, aby to stwierdzenie mogło utrwalić się w jej głowie.
- A jakie wrażenie wywarł na tobie Jared? - spytała zaciekawiona.

Jacqueline wstała nieporadnie, rozmasowując wiadomą część ciała. Podeszła do Cathy.
- Nieee, no czekaj! Nie chciałam cię zrazić, to pieprzone krzesło zepsuło m efekt - jęknęła i pogroziła meblowi palcem.
- Jared jest w porządku, miły, przystojny, takie tam. Może nie taki jak...emm... niektórzy - ups - ale polubiłam go. To jednak nic wielkiego, nowy znajomy i tyle. Wracając do ważniejszych spraw, umówiłaś się jakoś z Samaelem? - mam na myśli zwyczajne spotkanie! No bo skoro było miło, to byłoby logiczne.
Wciąż nie mogła pojąć, jak to do cholery możliwe.

- Nie... Chciałam, ale głupia zapomniałam, że przecież on jest niewidomy! Musiałabym złapać go gdzieś na korytarzu. - Cath odwróciła głowę i zobaczyła jakiegoś chłopaka, siedzącego na fotelu i słuchającego ich rozmowy.
- Nie masz lepszych rzeczy do roboty? - spytała, mierząc chłopaka wzrokiem. Denerwowało ją to, że chciała porozmawiać w spokoju z Jacqueline, a nie mogła bo jakiś biedny chłopaczek siedział sam w fotelu i nie potrafił się pozbierać, bo jakiejś bardzo przykrej dla niego sytuacji. Dziewczynie przynajmniej wydawało się, że tak jest.
- Wiesz Samael jest naprawdę fajny. Zresztą to, że jakoś wspaniale mi się z nim przebywało i miałam dziwne uczucie gdy z nim tańczyłam jeszcze nic nie znaczy. - dziewczyna uniosła głowę do góry i schowała twarz w rękach. - Zresztą on chyba był trochę wstawiony, nie wiem czy podobałby mi się tak samo, na trzeźwo.

- Och, spokojnie, na pewno się dogadacie - mruknęła i również zmierzyła wzrokiem chłopaka. Bezczelność! Prychnęła zirytowana i odwróciła się do Cathy.
- Wiem. Oj tam, gdyby to było nic, to byś się tak nie czuła! - odparła pewnie, chociaż miała zerowe doświadczenie w takich uczuciach. Hmmm. Wstawiony? No tak, to wiele wyjaśnia.
- Catherine, nie chcę cię zdołować, ale... to możliwe. - powiedziała niepewnie.

- Zdaję sobie z tego sprawę, czasem któraś z dziewczyn powie coś w dormitorium na jego temat i zazwyczaj nie są to dobre rzeczy. - powiedziała Cath szczerze.
No cóż, wszystko się okaże.
Pomyślała i zeskoczyła ze stołu. Miała ochotę odreagować cały ten bal, pobicie jej przyjaciela i Samaela... Miała ochotę na zrobienie czegoś wbrew regulaminowi.
- Masz ochotę na zrobienie czegoś szalonego? - Cath spytała Jacqueline i uśmiechnęła się do niej.

- No cóż, myślę jednak, że skoro był w porządku na balu, nie będzie tak źle - stwierdziła. Oby.
Coś szalonego?
- Zawsze i wszędzie - odparła z ochotą, a w jej oczach zamigotały iskierki.

Na jego czole pojawiła się mała żyłka podirytowania. On tu się szykuje na poważną rozmowę, a nagle do klasy wpadają mu dwie baby i plotkują jak najęte. Odwrócił się do niech z nie szczególnie zadowoloną miną i "poszczuł" wzrokiem pierwszą, która by na niego spojrzała. Jednocześnie starał się im dać do zrozumienia, że na puste i niepotrzebne pogaduszki mogą sobie znaleźć inne, równie ciekawe miejsce.
-Najwyraźniej niektórym brakuje taktu- Szepnął, kiedy zrozumiał, że nie zwróciły na nich uwagi.
-Jest tu inne, jakieś w miarę puste miejsce?- Spytał patrząc na Twana.

Tymczasem Żaklinka ani myślała się przejmować - cholernie ją bawiło zdenerwowanie i oburzenie chłopaków. Jak coś nie pasuje, mogą spadać, nikt im nie każe tu siedzieć! Uśmiechnęła się radośnie do jednego z nich, próbującego "poszczuć" je wzrokiem i oczekiwała na wyjaśnienie Cathy odnośnie "czegoś szalonego".

Twan schował głowę między kolana i zasłonił uszy dłońmi. Już nie chciał nic więcej słyszeć. Nie przerywające rozmowy dziewczyny nieco go denerwowały, a ślizgon ani trochę się nie starał... zaprzyjaźnić z Tłanem, czy jakoś tak. Nie chcąc już dłużej bezczynnie tu siedzieć, zignorował słowa Jonatana (których i tak nie usłyszał), wstał i czym prędzej wybiegł z pomieszczenia. Nawet nie wiedział gdzie się kieruje. Byle jak najdalej stąd i wszystkich wspomnień, które bezustannie go nawiedzały!

Connie weszła powolutku do pustego pokoju, targając za sobą karton, w którym znajdowało się coś w stylu magicznych mikrofonów. Że też nie mogła sobie znaleźć jakiegoś chłopaka, który by jej to poniósł. No trudno. Postawiła to w końcu w rogu sali. Tu miała się odbyć pierwsza próba, zebranie i jednocześnie miała zobaczyć jak ci wszyscy ludzie wyglądają razem. Naprawdę wiele osób. A mieli wystąpić po raz pierwszy na Halloween. To trzeba się sprężać. Spojrzała na zegarek z niecierpliwością. Dobrze, że chociaż Namida i Jonatan byli w zespole. Zawsze to jakaś otucha.

Sama się dziwiła temu, że wkręciła się do zespołu założonego przez Koni. Ba, na dodatek została jednym z ważniejszych członków, wszak zajmowała się dwiema poważnymi funkcjami - śpiewała i grała na gitarze.
Ubrała się w ulubioną mini w kratkę, czarną bokserkę i podkolanówki w tym samym kolorze. Na stopy włożyła chyba najlepsze buty świata, czyli trampki. Wolnym krokiem (bo jak można było iść szybko targając za sobą gitarę?) podążała w stronę pustej klasy. O dziwo, zajęło jej to stosunkowo niedużo czasu. W środku zastała nikogo innego jak Tenebres. Postanowiła nie marnować energii potrzebnej do śpiewania i bez słowa usiadła na jednej z ławek. Oparła instrument o krzesło.

Spojrzała na Ver spode łba. Nie koniecznie chciała akurat ją mieć w zespole.
-Wiesz, że jesteś tu tylko dlatego, że mój brat chciał?- Spytała bez ceregieli, chcąc z nudów rozpocząć rozmowę. Pukała palcami o jeden ze stolików, na którym od kilku minut siedziała. Czuła się jak ktoś w rodzaju nauczycielki. Wzięła swój notesik i przejrzała jeszcze raz krótki plan. Na co dzień była spontaniczna i szła na żywioł, ale jeśli chodzi o zespół, to brała na poważnie.

Wszedł szybko trzymając pod pachą to co najlepsze małe urządzenie gdzie mógł robić bit.
-Siemano wszystkim
Przytulił się do każdej dziewczyny wpierw do Coonie która była bliżej potem do Ver.
-Coś nas mało nie sądzicie? Położył urządzenie na ławce.
-A mogę też tańczyć?? Umiem trochę.
Wyszedł na środek sali. I zaczął kręcić się na głowie, zrobił ufo i jakieś inne tricki.

Jonatan wszedł niechętnie. Nie do końca podobała mu się perspektywa tylu ludzi w jednym miejscu. Chyba, że będzie na tyle ciasno, że będzie siedział bardzo blisko Veronique. Tak, ta opcja byłaby najlepsza.
Pierwsze co dostrzegł to jakiś dziwny puchon, kręcący się na głowie. Czyżby jego siostra obniżała horyzonty ze względu na kolegów? Ciekawie. Podszedł do Connie i ucałował lekko jej policzek, mrucząc pod nosem "Cześć".
Następnie rozejrzał się dokładniej. Pani jego serca siedziała z gitarą. Uśmiechnął się delikatnie.

Stało się. Ktoś w końcu musiał zacząć rozmowę. Vera, zdziwiona słowami Koni, uniosła prawą brew. Czyli jest tu dzięki bratu Tenebres. W sumie go nie znała, ale.. Ale czemu on się nią tak zainteresował?! Czerwonowłosa nie brała pod uwagę żadnego zauroczenia, nawet jej do głowy nie przyszło, że brat Connie może czuć coś takiego.
- Twój brat widocznie ma dobry gust - stwierdziła po dłuższej chwili - Ale raczej się nie zawiedziesz. I nie mam ochoty na kłótnie. Mówię to szczerze.
Zakończyła w końcu swoje gadanie. Kilka minut później do klasy wszedł David. Przytulił się do obydwu dziewcząt. Vera automatycznie go odepchnęła.
- K*rwa, chcesz, żebym zachorowała na jakiś trąd?! - zdenerwowała się.

Taszcząc na plecach pięciostrunową, białą gitarę basową, która miała na sobie czerwone plamy przez co wygladała jak zbroczona krwią, puchonka doczłapała z podziemi na drugie piętro. Białą dłoń połozyła na masywnej klamce i pchnęła drzwi do tak zwanej "pustej sali". Weszła akurat w momencie kiedy blondwłosy puchon podrygiwał nieco dziwacznie, co zbiło ją z tropu. Connie miała szczęście, bo nastrój Ruby był dziś nieczego sobie.
- Witam. - Rzuciła z lekkim uśmiechem i rozejrzała się po zebranych. Znała ich chociażby z widzenia, a zbyt dużo się nie zebrało.

-Mój brat to zasrany kretyn i tyle- Mruknęła pod nosem, ale nie miała zamiar mówić nic więcej. Sama też miała po uszy kłótni. Przynajmniej na razie. Zresztą to by przeszkadzało innym członkom zespołu.
Zdziwiła się czując, że chłopak ją przytulił. To zdecydowanie nie było normalne.
-Um...- Wyszło z jej ust, bo nic więcej nie umiała wykrztusić. Jedna z niewielu osób, które nie bały się czymś od niej zarazić.
Spojrzała na Ver i westchnęła. Mogłaby opanować emocje. Są w końcu w jednym zespole, czy im się to podoba czy nie.
Zaśmiała się widząc taneczne popisy.
-Zastanowię się.
Chwilę później ucałowała jeszcze policzek braciszka, który to wgapiał się w Lardeux.
Spojrzała na wchodzącą Ruby.
-Hey... Wiesz może, czy ktoś jeszcze przyjdzie?- Spytała.

- Nie. Z nikim nie rozmawiałam. - Powiedziała spokojnie. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby Ruby nie traktowała swoich słów naprawdę bardzo dosłownie. Bo i owszem nie było dużego prawdopodobieństwa by zamieniła z kimkolwiek choć parę słów. Nawet w przeciągu tygodnia. Puchonka toczyła rubinowymi oczami po zebranych. Usiadła na podłodze. O dziwo, nie miała na sobie wiktoriańskiej sukni, ale zwiewną czarną bluzkę i czarne spodnie z kantem, w nieco ciemnejsze prążki. Na nogach miała lśniące glany, z pewnością niedawno pastowane. Nie były takie znów typowe, bo posiadałby jedynie trzy dziurki. Na kolanach położyła swoją gitarę i gładziła ją czule.

Wszedł chłopak
Chciał go przekopać ale dowiedział się że to brat Koni więc sobie odpuścił.
-Cze
-Trąd? Hmm... uważaj bo zaraz Ci wyskoczy.
Uśmiechnął się. Skończył tańczyć wstał na nogi.
I położył się na ławkę.

-No dobra. To zaczniemy bez nich- Westchnęła, za mało osób. Zajrzała do notesu.
-Przede wszystkim, ma ktoś pomysł na nazwę?- Spytała, rozglądając się po wszystkich. Sama miała ze dwie, ale to nie były jakieś super nazwy. Zaczęła jeszcze usilniej pukać palcami w ławkę.