Cóż. Coco nie sądziła, że zjawi się w tej Sali. Ba, ona nie przypuszczała, że lekcja obrony przed czarną magią okażę się tak trudna, tak skomplikowana, tak dziwna, tak… Och, dopiero co wyszła z odwyku i zapewne znów tam zaraz trafi. Nie mniej jednak trafiła do środka. Drżała cała na samą myśl co może ją tu spotkać, no ale zaraz… Przecież nazywała się Watson to na pewno da radę – oni zawsze dawali, bez względu na wszystko, co nie? Ale dobrze. Dobrze. Trzeba to jednak zrobić. Znaleźć bogina. Bogina… Kurwa, co może być jej boginem? Nawet nigdy nad tym nie myślała, chociaż serce już dobrze przeczuwało wszystko. Więc gdy tylko znalazła swój lęk zadrżała. Mała Summer. Chciała ją dotknąć, przytulić, pocałować, ale nie… Jakieś łapska wyciągały się w stronę jej córki, a po chwili Coco już rzucała zaklęcie, byleby dać sobie z tym wszystkim radę. Musiała. Powinna. Tak było dobrze. To oczywiste, ale siła inkantacji była zdecydowanie za słaba. Musiała spróbować jeszcze raz i teraz się udało, pomimo, że nie czuła się pewnie w tym miejscu, a strach narastał z każdą chwilą. Ręce jej drżały, podobnie jak nogi. Zaraz potem przeszła dalej, bo Summer zniknęła, a ona wiedziała że musi znaleźć ją jeszcze raz, a może to coś silniejszego? Nie miała pojęcia. Nie chciała się już nawet domyślać.  
Szukała. Chodziła w kółko, a przynajmniej tak jej się wydawało. Próbowała, ale nie miała pojęcia jak to zrobić. Gdzie szukać. Gdzie znaleźć. Dlaczego to wszystko było tak bardzo ukryte? Adrenalina skakała, a ona sama czuła się tak jakby zaraz miała zemdleć. Pojebana sytuacja. I dopiero po chwili udało jej się odnaleźć drugiego bogina, ale serce jej stanęło na widok tego co zobaczyła. Prawda, że to śmieszne co strach robił z ludźmi? Widziała Olivera. Widziała Summer. Dlaczego w takiej scenerii? Czemu oni chcieli skoczyć z klifu? Nie. Nie. Nie. To nie może być prawda. Expecto Patronum – wyrwało się z jej gardła i zanim zdążyła się zorientować zobaczyła jak Oliver szczęśliwie podrzuca Summer, a jej strach został pokonany. Nie wiedziała czy powinna się cieszyć, czy też nie, ale… Ale została trzecia próba, a ona była rozbita. Nie umiała zebrać myśli. Miejsce doprowadzało ją do szewskiej pasji, a ona sama czuła się tutaj jak więzień własnych lęków, strachów i fobii. Ratunek. Musiała stąd uciec. Jak najszybciej. Dlaczego nie mogła uciec? Pojebane.  
Odnalezienie trzeciego bogina zajęło jej dużo więcej czasu. Nie potrafiła się tu odnaleźć. Nie mogła oddychać. Serce waliło jak wściekłe, a ona przy każdym najmniejszym ruchu i szeleście odwracała się gwałtownie. Nie mogła sobie poradzić z tym co się tu działo. Psychika wariowała, a dopiero co była po odwyku. Umysł tworzył chore obrazy, a ona nie potrafiła się w nich odnaleźć w żaden sposób. Tak wiele by dało by stąd wyjść. Druga próba zaostrzyła jedynie odczuwanie strachu. To uczucie paraliżowało jej nogi. Z trudem się poruszała. Nie mogła opanować tego wszystkiego. To było straszne, ale może i dobrze, bo skoro obrazy się zmieniały, a ona by za drugim razem zobaczyłaby Caspra i Summer i nie udałoby się jej ich uratować? To było chore. Nie mogła do tego dopuścić. Te dwie najważniejsze osoby w jej życiu musiały przeżyć, ale lęk opanował ją całkowicie. Z szarych tęczówek poleciały łzy, a ona sama miała wrażenie jakby postradała zmysły. Przecież dopiero co wyszła ze szpitala. Litości. Litości, to nie mogło się tak skończyć. Musiała stąd uciec. Jak najszybciej.


10 punktów w kuferku z zaklęć.

I bogin -> znajdujesz (2), nie pokonujesz (1), pokonujesz - przerzut z kuferka (2)
II bogin -> nie znajdujesz (3), nie panikujesz (5), nie znajdujesz (3), nie panikujesz (5), znajdujesz (2), pokonujesz (6)
III bogin -> nie znajdujesz (1), panikujesz po raz pierwszy (6), nie znajdujesz (3), panikujesz po raz drugi (2) GAME OVER


/zt.

Gdy nastała jego kolej, wszedł do klasy obrony przed czarną magią, a mgła wydawała się atakować go z każdej strony. Wszystko wokół było upiorne i wywoływało u niego dreszcze, ale starał się jak mógł, by znaleźć pierwszego bogina. Nie był jednak pewien, czy na pewno tego chce. Strach ogarniał go już na samą myśl o spotkaniu z tym paskudztwem, choć doskonale zdawał sobie sprawę, że był tylko iluzją.
Odnalazł w końcu pojemnik, w którym umieszczony był stwór i otworzył go, trzymając w pogotowiu różdżkę. Wydawało mu się, że wokół zrobiło się ciemniej, a tuż przed nim pojawiła się postać w czarnej pelerynie, o twarzy tak upiornej, że aż wprawiała go w mdłości. Wycelował w nią, a postać zrobiła dokładnie to samo, dzierżąc w dłoni artefakt czarodziejów. Spostrzegł na jej dłoni pierścień z czarnym kamieniem i przełknął głośno ślinę.
- Riddiculus – powiedział, ale nie udało mu się, ponieważ nie skupił się ani trochę na niczym zabawnym. I wtedy postać w pelerynie naciągnęła na siebie srebrzysty płaszcz, znikając całkowicie. Przerażony zaczął rozglądać się wokół, poszukując swojego największego koszmaru, a gdy się odwrócił, stał twarzą w twarz ze swoim lękiem. Ze Śmiercią, choć ta była ukazana w specyficzny sposób, ponieważ wyciągnięta z jednej z czarodziejskich bajek. Często zastanawiał się nad tym, jak mogło wyglądać umieranie, a że świat magii zaskakiwał go z każdym dniem coraz bardziej, przystał na opcję, że Śmierć przychodzi do czarodziejów właśnie taka.
Cofnął się o kilka kroków, nadal wymierzając różdżką w postać i wykonał odpowiedni ruch, teraz już pewniej wypowiadając formułę zaklęcia. Czarny płaszcz Śmierci zmienił się w czerwoną, falbaniastą suknię, a tak chuda i blada, że niemal przypominająca szkielet postać zaczęła tańczyć kankana. Nickodem roześmiał się szczerze, a upiór zawył i zniknął z powrotem tam, gdzie było jego miejsce.
Kolejnego odnalazł równie szybko co pierwszego, choć mgła i opary kadzidła zaczęły zamraczać jego umysł. Tym razem jednak Śmierć znikała częściej, atakując go z różnych stron, ale on starał się zachować jeszcze wszelkie zmysły i w końcu za trzecim razem znów przemienił ją w tańczące widmo.
Zadowolony z siebie zaczął rozglądać się za ostatnim z boginów, jednakże mgła utrudniała mu to wszystko. Od oparów kręciło mu się w głowie, a przed oczami pojawiały halucynacje krążących po pokoju Śmierci, które jeszcze przed sekundą widział. Zaczął kręcić się wokół, poszukując pojemnika, a coś poruszyło się za nim. To było prawdziwe, czy tylko wyobrażone? Opary wywoływały u niego bezpodstawny strach. A gdy się odwrócił, miał wrażenie, że oto przed nim wyrosła prawdziwa Śmierć – ta, która przychodzi ostatecznie, choć był to tylko omam z kształtu oparów mgły. Nie wytrzymał tego jednak i po prostu wybiegł z klasy.




I: 2 – znaleziony 3 – niepokonany 1 – panika 4 – nie panikujemy 6 – pokonany
II: 2 – znaleziony 5 – nie pokonany 4 – nie panikujemy 5 – nie pokonany 3 – nie panikujemy 4 – pokonany
III: 5 – nie znaleziony 6 – panika 6 –panika

Gdyby Elsa wiedziała, co miało ją spotkać w klasie obrony przed czarną magią, zostałaby tam, gdzie aktualnie była. Biblioteka i towarzystwo starych ksiąg były przyjemniejsze niż ciemność, niepewność i lęki. Pluła sobie w brodę, że dała się wciągnąć w tą niezbyt zabawną grę. Nie zachowywała nawet pozorów, po prostu pruła naprzód, rozglądając się co jakiś czas. Nie było tu nic poza paskudnymi oparami. W końcu opary zaczęły działać na nią, wywołując nieuzasadnioną niczym panikę. Słyszała w ciemności echa głosów, które wcale jej nie przekonywały. Zawróciła, prawie natychmiast wpadając na pierwszego bogina, który ukazał jej się w postaci mężczyzny. Zwykłego mężczyzny, dzierżącego różdżkę. Elsa jednak wiedziała i było to wystarczająco wiele, widziała go w swojej myślodsiewni kilkukrotnie, szczególnie we wspomnieniach z rozprawy sądowej. Był zdrajcą, bezwzględnym mordercą, który wsadził jej rodziców do Azkabanu. Cofnęła się szybko, unikając promienia zaklęcia, które miał rzucić. Syknęła, wpadając na coś albo na kogoś, nie robiło jej to różnicy. Posłała w kierunku mężczyzny Drętwotę, ale chybiła. Dopiero później, po pierwszym szoku, zdołała dopuścić do siebie fakty. Nie mogło być go na lekcji obrony przed czarną magią. Dlatego następne zaklęcie, choć znów nietrafione, było już odpowiednie. Rzuciła Riddiculus ponownie, pozbywając się bogina, po czym odetchnęła z ulgą i ruszyła dalej, planując trafić do wyjścia. Nie trafiła, bo znów dostrzegła tego samego mężczyznę, tym razem z żądzą mordu wypisaną na twarzy. Bardziej dosadnie, ale nie dała się zwieść i potraktowała go zaklęciem. Trzeci zaskoczył ją, ale również dała radę. Skinęła profesorowi głową, zachowując chłodny spokój i wyszła. Serce waliło jej jeszcze przez jakiś czas.

I - nieznaleziony i panika (1,3,5,1), znaleziony (6), pokonany po przerzutach z kuferka (1,5,4)
II - znaleziony, pokonany (6,4)
III - znaleziony i pokonany po przerzucie (2,1,2)

KONIEC LEKCJI Z/T
GRYFINDOR 150
RAVENCLAW 100
SLYTHERIN 135
HAFFLEPUFF 20

Sala przygotowana, pergaminy rozłożone, wszystko gotowe na egzamin powtórkowy. Przechadzał się pomiędzy ławkami sprawdzając każdy zakątek, aby wszystko było gotowe.


Wybieracie jednego z stworów z spisu stworzeń magicznych i opisujecie je pod względem obrony przed nim.
Potem jedno z zaklęć ofensywnych i opisujecie i jak je wykorzystać.
Potem podobnie z jednym defensywnym.
Dla chętnych którzy chcą wykorzystać punkty w kuferkach, możliwe jest rzucanie na każde pytanie
rzut parzysty pozytywna odpowiedź nieparzysty niepoprawna, za każde 5 pkt w zaklęciach możecie zmienić wynik.
Osoby korzystające z kostek mogą zdobyć 3 pkt, 1 [15 dla domu] mają zagwarantowany, jeżeli uzyskają 2 poprawne wyniki otrzymują 2 pkt [20 pkt dla domu] zaś 3 poprawne otrzymają 3 [30 pkt dla domu]. Przy czym ten 2 i 3 punkt otrzymujecie jako +1 pkt do jednej z wybranej przez siebie z tych pozycji
[Historia, Transmutacja, Opieka, OPCM]  proszę podać w dole posta swój wybór.
osoby niekorzystające z kostek otrzymają wyłącznie 1 pkt z opcm do kuferka i 15 pkt dal domu.
po wykonaniu tych zadań, macie wolną rękę  co do pisania postów, bylebyście nie przeszkadzali innym w pisaniu.  Życzę miłej zabawy.
KONIEC ZAJĘĆ NASTĄPI W ŚRODĘ 30.04 w godzinach południowych około 12-13

Zniechęciła się nieco do strasznych lekcji OPCM, ale ponieważ profesor Aleks tak samo jak na Eliksirach, teraz też robił egzamin, to całkiem ochoczo przyszła na zajęcia. Pytania nie wydawały się trudne, szczególnie, że można było wybrać co się chciało.
Magiczne stworzenie wybrała więc najłatwiejsze chyba jakie mogło być, czyli dementora. Napisała jak to żywią się szczęściem i że do jego pokonania potrzeba patronusa, że zaklęcie to Expecto Patronum i że wyćwiczony patronus przybiera formę zwierzęcia które oddaje osobę która go wyczarowała. Opisała wszystko dokładnie, aż wreszcie wyczerpała temat.
Jako zaklęcie ofensywne opisała "Obscuro", wspominając jak to opaska zasłania oczy i nie można jej samemu zdjąć, a z defensywnym poszła na łatwiznę bo powtórzyła Expecto Patronum o który już wcześniej obszernie pisała. Dodała tutaj tylko, że zwierzak którego można wyczarować służy też czasem do przekazywania wiadomości. To było łatwe, podejrzanie za łatwe.

zt


rzut: 1 parzysta :c za punkty poprawione na 2 parzyste i chcę punkty do transmutacji <3

Weszła pospiesznym krokiem do klasy i spojrzała na Profesora.
-Dzień dobry. -powiedziała cichutko, posłała mężczyźnie delikatny uśmiech po czym zajęła miejsce w ławce. Wzięła pióro do ręki i westchnęła cichutko.


Demon wodny. Druzgotki mają bladozieloną skórę i rogi. Są złośliwe i agresywne w stosunku do ludzi. Są czasem udomawiane przez trytony. Żyją w jeziorach. Druzgotek atakuje chwytając swymi długimi palcami, które łatwo się łamią.
Jeśli chodzi o zaklęcie skuteczne wobec druzgotków to najskuteczniejsze jest Relashio.

Po rzuceniu zaklęcia na ofiarę, należy powiedzieć na głos jakieś słowo. Od tego czasu ofiara dostaje ataku niepohamowanego śmiechu, trwającego nawet kilka minut, za każdym razem, gdy je usłyszy. Ponieważ zaklęcie pochodzi z Włoch, efektem ubocznym jest rzucanie przez ofiarę jakichś słów po włosku w szaleńczym śmiechu. Zaklęcie Finite przerywa jedynie bieżący atak śmiechu. By przerwać całkowite działanie uroku, należy użyć zaklęcia „Fine Risatolle”.

Zaklęcie obronne, używane do wyczarowania Patronusa czyli mgiełkowej tarczy, która jest rodzajem pozytywnej energii, o kształcie charakterystycznym dla każdego czarodzieja. Używany do obrony przed dementorami Wyczarowany patronus może także służyć jako „listonosz", gdy chcemy przekazać komuś ważną wiadomość.

Po napisaniu wszystkiego przejrzała jeszcze raz pergamin. Odłożyła pióro i wstała.
-Do widzenia. -powiedziała i wyszła z klasy zamykając za sobą drzwi.

[ z/t ] ( nie rzucałam kostkami. Poproszę OPCM )

Leonardo postanowił udać się na lekcję obrony przed czarną magią, chociaż doskonale wiedział, że czeka go test, profesor zapowiedział to już na poprzednich zajęciach. Zdenerwowany, przejęty i lekko podekscytowany nie wiadomo właściwie czym, wszedł do klasy i z zapałem rzucił się na pergamin i pióro. Uwielbia lekcje obrony przed czarną magią, jednak.. te pytania wydawały mu się nadzwyczaj łatwe. Można było wybrać co się chce? W jakiej szkole robią taki test? Leonardo poczuł się trochę zdenerwowany, że traktują ich jak głąbów, jednak od razu przystąpił do pracy.
Pierwsze zwierzę magiczne jakie wpadło mu do głowy to.. bazyliszek. Opisał to jak duży staje się wąż - może osiągnąć nawet 50 stóp. Dodał oczywiście, że należy do bardzo niebezpiecznych stworzeń. Jad bazyliszka jest bardzo cenny w świecie czarodziejów - jest on substancją niszczącą. Oprócz jadowitych kłów, bazyliszek może również zabijać spojrzeniem – jednak wymagany jest do tego bezpośredni kontakt wzrokowy. Niebezpośrednie spojrzenie, takie jak np. odbite przez wodę lub w lustrze albo oglądane przez jakiś filtr, np. kliszę aparatu, nie jest śmiertelne i wywołuje petryfikację. Spetryfikowanych można ożywić przy pomocy wywaru z mandragory. Bazyliszek lęka się jedynie piania koguta, które jest dla niego zabójcze i jest posłuszny tylko wężoustym, nie da się go kontrolować w inny sposób. Nawet ładnie. Zaklęciem ofensywnym jakie opisał Leo była Avada Kedavra. Najgroźniejsze z Zaklęć Niewybaczalnych, nieodwracalne, za jego sprawą uśmiercić można każdą istotę i nie ma na nie przeciwzaklęcia. Czarowi towarzyszy zielony błysk i świst. Użycie go przeciw istocie ludzkiej karane jest dożywotnim pobytem w Azkabanie. Jest to zaklęcie niewybaczalne. Zaklęciem defensywnym było natomiast Aerudio. Powietrze wokół czarodzieja wiruje z ogromną prędkością, chroniąc go przed zaklęciami. Każdy go spróbuje przekroczyć ową barierę zostaje pocięty. Możliwe jest utrzymanie jej zaledwie przez kilka sekund. Dostępne tylko dla dorosłych.
Idealnie. Zadowolony Leonardo oddał profesorowi pergamin i opuścił klasę, pędząc zapewne na jakąś następną lekcje.

zt
(kosteczki: 3, 6, 4 -> transmutację poproszę)

Logan również zjawił się na lekcji u profesora Brendana. Doszedł do wniosku, że jeśli już nie bywał na eliksirach, to może chociaż ruszyć ten swój kościsty tyłek i wybrać się na OPCM, czyli jakby nie patrzeć, swój ulubiony przedmiot. Wolał zajęcia praktyczne, jednakże powtórkę w postaci testu przyjął z dużym spokojem. Był przecież człowiekiem encyklopedią, jakże mogłoby pójść mu źle? Patrząc na pytania nie musiał więc zbyt długo zastanawiać. Na magiczne stworzenie wybrał bogina. Napisał, że jest to widmo, które mieszka w małych i ciemnych pomieszczeniach oraz żeruje na ludzkim strachu, dlatego bardzo skutecznym zaklęciem obronnym w przypadku spotkania go jest Riddikulus, które zamienia bogina w coś zabawnego. W końcu jak można żywić się strachem, skoro Twoja ofiara wybucha śmiechem na Twój widok? Jeśli chodzi o zaklęcie to postawił na Acusdolor, bardzo przydatne w pojedynkach zaklęcie żądlące. Discerio było jego zaklęciem defensywnym. Opisał, że zaklęcie to odsyła osoby o złych zamiarach, sprawiając, że jeśli zbliża się ona, motywując się czymś nieprzyjemnym, to zapomina o tym i wraca do domu. Dodał również, że mimo dużej przydatności, zaklęcie to jest bardzo krótkotrwałe. Po zakończonej pracy oddał pergamin i opuścił klasę. Cóż za banał.

[3, 6, 4] i zamiana trójeczki na parzystą. OPCM.
[zt]

Cóż. Odettka oczywiście jako przykładna uczennica zjawiła się na lekcji profesora Brendana, wszak powinna zdobyć kilka punktów dla siebie, a następnie po prostu szczycić się tym, że jednak nie jest taka głupia, za jaką niektórzy mogą ją uważać i to było najważniejsze, prawda? I tak o to zjawiła się na wykładzie i jak się okazało, musiała opisać zaklęcie i dwa stworzonka, no cudownie! Oczywiście wybrała swojego ukochanego topka, który jak widać był cholernie upierdliwy, bo znienawidziła go od pierwszego wejrzenia... Ale czy obrona przed nim była konieczna? Jasne, brak gwałtownych ruchów! Jednak po chwili zastanowienia podjęła się nieco trudniejszego zadania, a mianowicie postanowiła opisać te znienawidzonego przez wszystkich dementory, które wysysały z człowieka wszelkie radosne wspomnienia, a oczywiście co było przeciwzaklęciem obronnym na tego typu istoty? Nic innego jak Expecto Patronum, ale zanim przeszła do spisania wszelkiej możliwej wiedzy, uśmiechnęła się na wspomnienie gdy to w Theravadzie odbyła lekcje walki z boginami, a jej bogin przybrał postać ojca, ale zaraz potem był jakimś głupim kolesiem, przebranym w różową kieckę, ot co! I tak teraz rozpisała się na pół storny odnośnie zaklęcie Expecto Patronum, a to co między innymi zawarła to fakt, że może ono zostać wywołane kiedy naprawdę odczuwamy prawdziwe szczęście, a w naszym umyśle tli się najszczęśliwsze wspomnienie. Natomiast zaklęciem defensywnym było Arresto Momentum - zwłaszcza, że zaklęcie dzięki, któremu można było zatrzymać się prze upadkiem, bo w jakiś super dziwny sposób blokował i spowalniał ruch jakiegoś obiektu czy człowieka, było dla niej fascynujące!

/zt (chlip, nie mam punkcików za zaklęcia, ale proszę o opiekę <3)

Egzamin powtórkowy, normalnie nie mogło być już lepiej. Mimo tego, że nie miał problemów z zapamiętywaniem teorii, ze względu na swoją pamięć fotograficzną, to nigdy jakoś nie był entuzjastą pisania testów sprawdzających, być może dlatego miał taką kwaśną minę, gdy zbliżał się do klasy. Nic jednak nie mówił, a po prostu spróbował podejść do zadania z chociaż odrobiną entuzjazmu. Opisanie sposobu obrony na magiczne stworzenie… aktualnie do głowy przychodziła mu jedynie śmierciotula. Nie był to sztandarowy przykład obrony przed stworzeniem, aczkolwiek czemu by nie spróbować, zwłaszcza, że większość najprawdopodobniej pójdzie na łatwiznę i opisze obronę przed dementorem? Napisał, że śmierciotula jest bardzo niebezpiecznym stworzeniem, które atakuje śpiącego, a jedynym znanym sposobem obrony przed nią jest wyczarowanie opiekuna. Nie dodawał już tego, że znana jest tylko jedna osoba, która przeżyła jej atak, bo to by było takie trochę… wkopanie się, a tego wolał uniknąć. Jeśli chodzi o zaklęcie ofensywne to postawił na Everte Statum, dokładnie to samo, którym raz potraktował Julie. Napisał, że wyrzuca w powietrze osobę, w którą mierzy się różdżką, skrobiąc zaraz odpowiedź na ostatnie pytanie, wybierając czar Fumos, które wyczarowuje chmurę czarnego dymu, zasłaniającego rzucającego zaklęcie. Przydatny bajer, mówię wam. Po skończonym teście oddał pergamin i po prostu sobie poszedł.

[1, 4, 6] i zamiana jedynki na parzystą. OPCM.
[zt]

Spóźnił się albo się nie spóźnił. Bardziej obstaję za pierwszą opcją, a nawet jeśli to miał jakąś super ekstra wymówkę jak nieprzespana noc w Skrzydle Szpitalnym po tym jak na początku zlekceważył drugie zadanie. W sumie nie ma co się chwalić swoją głupotą, ale Madness nadal się nie wyspał, więc zbyt logicznie to on nie myślał. Spojrzał na pytania i zaczął rozglądać na boki… jedyne czego się spodziewał to tego, że Brendan zaraz zacznie się śmiać szaleńczo. I ze złośliwym uśmiechem powie, że tylko sobie żartował i zaraz dowali takie pytania, że nawet on (w sensie Madness, nie Brendan) sobie nie poradzi. Ach ta skromność! Teraz głupio by było gdyby coś mu nie poszło i schrzaniłby egzamin czy co to tam było.
Zabrał się w końcu za pisanie zaczynając od ostatniego pytania, od zaklęcia defensywnego. Barrera, nakreślił drukowanymi literami. Nakreślił w kilku słowach na czym polegało zaklęcie. Nie zapomniał dodać, że według niego jest bardzo przydatne i nawet je lubi. Oczywiście w pierwszej kolejności napisał o podmuchu wiatru, który wzbija w powietrze tumany pyłu i kurzu. Że tworzy się gęsta bariera, a przeciwnik dostaje piaskiem w oczy co nie jest najprzyjemniejszym przeżyciem. Swoje przemyślenia na temat tego zaklęcia dodał już na samym końcu. Nad odpowiedzią na drugie pytanie chwilę się wahał, bo w pierwszej kolejności przychodziły mu do głowy same czarnomagiczne zaklęcia, a wiedział, że jak zacznie pisać to później Brendan może się dziwnie patrzeć na niego. Nie żeby go to w jakich sposób obeszło, ale wiedział, że nie musi się popisywać swoją wiedzą. Wybrał więc coś o czym może napisać krótko i zwięźle. Ipsum Exo, zaklęcie wydobywające z podświadomości człowieka najgorsze lęki, a jakby tego było mało to jeszcze powodujące halucynacje. Oczywiście zaznaczył również, że nie jest to zaklęcie, którym potrafią się posługiwać wszyscy, a już na pewno nie uczeń, ewentualnie jakiś wybitny student. No i oczywiście dorośli czarodzieje, którzy są w pełni świadomi swojej mocy. I na koniec zostawił odpowiedź na pierwsze pytanie. Śmierciotula atakująca śpiących czarodziejów. Pamiętał jak kiedyś matka opowiadała mu o niej, a później okazało się, że jego Patronus przybrał taką właśnie formę. Oczywiście nie pisał tego na egzaminie, a tak sobie tylko wspominał kiedy zamaczał pióro w atramencie. Dopisał również, że jedynym znanym zaklęciem, które odstrasza Śmierciotulę jest Expecto Patronum. Oraz, że obrona prze nią jest trudna gdyż atakuje śpiących czarodziejów, którzy w starciu z nią nie mają szans. Co prawda zawsze są wyjątki, a przynajmniej jeden. Znając Madnessa mógł jeszcze dodać kilka rzeczy od siebie tym bardziej, że jak już wiedział coś na jakiś temat to…
Oddał pokrytą okropnym pismem kartę profesorowi i wyszedł z sali, z pozytywnym nastawieniem do świata.



[5, 4, 2 <- - - piąteczkę zamieniam na parzystą
OPCM, o.  
zt]

Hogwart wciąż stanowił dla niej drobny problem. Mnogość jednakowych korytarzy była dla niej naprawdę męcząca. Durmstrang, choć posiadał znacznie lepsze tereny przy zamku, to jednak był mniejszą budowlą. Starała się zapamiętywać drogę, jednakże tydzień, czy trochę więcej, pobytu tutaj, to wciąż było za krótko. Wielką różnicą był dla niej także program nauczania. Realnie zdziwiła się, widząc, że na liście przedmiotów widnieje zaledwie Obrona przed czarną magią, zaś brakuje samej czarnej magii. Durmstrang oferował naukę nawet najmroczniejszych dziedzin magii.
Zajęła miejsce w jednej z wolnych ławek, wyciągając pergamin i pióro. Podwinęła rękawy w granatowym mundurku zabierając się do opisania pierw zwierzęcia. Do głowy szybko przyszedł jej Pogrebin, jako, że w Rosji często kręciły się przysysając się do człowieka i wpędzając go w ogólne poczucie beznadziejności, by potem go pożreć. Na pergaminie dziewczyna zaczęła więc pisać, że najlepiej tego demona jest po prostu mocno kopnąć, by spieprzał w cholerę. Ewentualnie można go też potraktować różnymi zaklęciami, jako iż to stworzenie nie potrafi się zbyt dobrze bronić. Wspomniała także o tym, że warto się po prostu rozglądać, czy czasem jeden z pogrebinów nie stąpa za człowiekiem, jeśli akurat nachodzą kogoś bardzo negatywne myśli. Dłuższe przebywanie z tą istotą mogło się fatalnie skończyć. Pamiętała nawet jak kiedyś znalazła swojego ojca siedzącego z tym stworem i rozpaczającego nad ich rozbitą rodziną. Szybko rozprawiła się z tą paskudna istotą pierw łapiąc ją zaklęciem, a potem łatwo pozbawiając życia.
Kiedy przyszła pora na opisanie zaklęcia ofensywnego wybrała Conjunctivitis, jako, że niedawno miała okazję go użyć, a poza tym idealnie pasowało do powyższego demona. Nakreśliła na pergaminie, iż doskonale się sprawdza ono w przypadku istot magicznych, jako, że nawet one nie są w stanie w pełni się przed nim bronić. Dopisała także, że doskonale nadaje się do otępiania zwierząt, pozbawiania ich jednego ze zmysłów, gdy chce się je złapać. Zaś jako zaklęcie defensywne wybrała Fumos, również opisując ją w kontekście starcia z różnymi magicznymi istotami. Dobrze potrafiło zdezorientować przeciwnika, a dokładniej różne dzikie stworzenia, gdyż dzięki niemu zasłaniała Cię ciemna chmura. Niektóre ze stworzeń wówczas traciły poczucie zagrożenia, będąc pewnym, że już ono minęło. Tym samym, rezygnowały z ucieczki bądź ataku.
Jako, że każde z tych zaklęć przetestowała, zaś stworzenie realnie spotkała, nie obawiała się specjalnie wyniku ów testu. Wszakże dobrze wiedziała co pisze!


2, 5 (wymieniam za 5pkt na parzystą), 6 i Opieka nad magicznymi stworzeniami

Tanner wiele uczył się do zaliczenia z obrony przed czarną magią. Chciał wypaść jak najlepiej, więc powtórzył spory zakres materiału, który przerobili w tym roku. Uśmiechał się do siebie bardzo zadowolony, gdy wszedł do klasy, a co dopiero, gdy zobaczył, jak banalne są pytania. Idealne dla niego! Wszystko wiedział, nie miał żadnego problemu z opisaniem wymaganych rzeczy.
Zwierzę jakie wybrał to Sidhe. Zastanawiacie się co to jest? Otóż Tanner też nie wiedział, aż do wczoraj, gdy trafił na jego opis, który utkwił mu bardzo w głowie, przeglądając swoje notatki z OPCM. Otóż jest to, jak napisał pan Chapman: rodzaj elfów występujący wyłącznie w Szkocji i Irlandii. Różniący się od zwyczajnych elfów wyjątkową mocą magiczną, wysokim ilorazem inteligencji, zdolnością mowy we wszystkich językach ludzi oraz rzadkim darem opętania umysłów. Dar ten pozwala im wywierać wpływ na inne istoty, przekazując im swoje zachowania, cechy charakteru, myśli, poprzez wejście w ciało opętanego. Stworzenia te są bardzo niebezpieczne. Następnie, zaklęcie. Długo zastanawiał się nad zaklęciem ofensywnym, które mógłby opisać. Znał ich kilka i cały czas nie mógł się zdecydować. Wreszcie wybrał Fato. Jego działanie? Otóż: jest to urok czarnej magii. Nad ofiarą takiego zaklęcia wisi straszliwy pech, który sprawia, że wszystkie czynności danej osoby mają negatywne skutki, a byle upadek ze schodów może mieć tragiczne konsekwencje. Tylko zażycie eliksiru płynnego szczęścia może zdjąć urok, albo sam rzucający. Idealne dla niego. Zaklęcie defensywne które wybrał Tanner to Gogyarda. Na czym polegała? Zaklęcie powodujące magiczne unieruchomienie postaci tysiącami drobnych, powietrznych nitek. W przypadku wyrywania się bądź szarpania, nitki wrzynają się boleśnie w ciało krępowanego i przy intensywnym ruchu ofiary mogą nawet przeciąć jego ciało. Zaklęcie ma jednak krótkotrwały efekt, około 30 sek.
Idealnie, praca skończona. Test był dla chłopaka banalnie łatwy, toteż jego humor stał się zaskakująco dobry. Dawno nie było dane nikomu oglądać Tanner'a Chapman'a tak uradowanego. Wyszedł z klasy, rzucając wesołe "do widzenia" profesorowi.

/zt
(3, 5 -> 4, 6; na historię poproszę)

Dzisiejszy dzień był jej zdaniem idealny. Tak idealny, że wstała późno i prawie zaspała na test z obrony przed czarną magią. Gdy wpadła do klasy, spóźniona jak zwykle, w ubraniach, które narzucała na siebie w szaleńczym tempie po drodze, roztrzepanych włosach, nie mówiąc już o brudnych zębach i oddechu, jakby coś w niej umarło i próbowało poprzez zapach wydostać się z jej ciała. Uśmiechnęła się przepraszająco do profesora i zajęła jedno z miejsc. Czytając pytania zastanawiała się czy to jest podchwytliwe, że może napisać sobie o czym tylko chce? Rozejrzała się po zebranych w klasie i stwierdziła, że chyba jednak nie. Każdy miał uśmiech na twarzy, jakby właśnie pisał najłatwiejszy test w swoim życiu. W takim razie do dzieła!
Magiczne stworzenie, jakie wybrała panna Wotery to goblin. Wiedziała o nich najwięcej, więc opisała wszystko bardzo dokładnie. Niewysokie, człekokształtne stworzenia o długich palcach i stopach, o pomarszczonej, ciemnej cerze oraz niebywałej inteligencji. Posiadają smykałkę do interesów, dlatego też prowadzą Bank Gringotta, w którym czarodzieje przechowują swoje pieniądze oraz inne cenne przedmioty. Uchodzą za kąśliwe, niesympatyczne stworzenia. Często dochodziło między nimi, a czarodziejami do sporów przeradzających się w rebelie goblinów. W przeszłości chciały wziąć udział w Międzynarodowej Konfederacji Czarodziejów, ale nie zostały dopuszczone. Gobliny znają się na metalurgii jak nikt inny. Z wytwarzanego przez siebie metalu potrafią zrobić niezniszczalne elementy uzbrojenia. Zajmują się też biciem monet, używanych przez czarodziejów. Każdy knut, sykl czy galeon posiada numer seryjny, oznaczający goblina, który go stworzył. Stworzenia te potrafią też bezbłędnie odróżnić podrobiony przedmiot od oryginalnego. Gobliny mają inne niż ludzie pojęcie własności. Zdaniem goblinów, właścicielem przedmiotu zawsze jest wytwórca, a nie kupujący. Po śmierci czarodzieja rodzina powinna zwrócić daną rzecz prawowitemu właścicielowi, w przeciwnym wypadku będzie to kradzież. Jeśli wytwórca przedmiotu umarł przed kupującym, to ich zdaniem cała społeczność goblinów może być uznana za właściciela. Zadowolona ze swojej pracy zabrała się teraz za zaklęcie ofensywne. Risatolle. Żadne to groźne zaklęcie, ale za to jaki ubaw! Po rzuceniu zaklęcia na ofiarę, należy powiedzieć na głos jakieś słowo. Od tego czasu ofiara dostaje ataku niepohamowanego śmiechu, trwającego nawet kilka minut, za każdym razem, gdy je usłyszy. Ponieważ zaklęcie pochodzi z Włoch, efektem ubocznym jest rzucanie przez ofiarę jakichś słów po włosku w szaleńczym śmiechu. Zaklęcie Finite przerywa jedynie bieżący atak śmiechu. By przerwać całkowite działanie uroku, należy użyć zaklęcia „Fine Risatolle”. Zaklęcie defensywne natomiast, jakie opisała Amelia to Ydwyf fi yn gwlychu. Działanie? Bardzo proste: pozwala w zależności od opanowania zaklęcia, przejąć kontrolę nad otaczającą czarodzieja cieczą i kształtować ją zgodnie z jego wolą.
Tak więc oddając pracę profesorowi zadowolona Amelia pomachała mu na do widzenia i wyszła z klasy.

/zt
(5, 3, 6 - na OPCM poproszę)

Ingrid szła na lekcję OPCM'u z wielkim uśmiechem na ustach, oczywistym w jej położeniu. W końcu to dzięki tej dziedzinie, wiążącej się bezsprzecznie z zaklęciami, dostała się w ogóle do Złotego Sfinksa i miała szansę przebywać właśnie teraz w Hogwarcie. Wchodząc do klasy, zobaczyła tego samego profesora, którego widziała ostatnio na eliksirach, tym samym nie zdziwiła się wcale faktem, że zastała kolejny test powtórkowy. Rzecz jasna, z całą swoją wiedzą była pewna, że żadne pytanie jakie dostanie nie będzie w stanie jej zaskoczyć. Usiadła więc w sporej odległości od drzwi, żeby nie narażać się na rozproszenie ze strony spóźnialskich i przystąpiła do pisania. Punkt pierwszy, obrona przed dowolnym stworzeniem magicznym. Och, no cóż, miała całą paletę przeróżnych żyjątek, ale postanowiła wybrać coś rodzimego - padło na smoka. Szwedzki krótkopyski. Najlepszy sposób obrony: zaklęcie Conjunctivitis, następnie ucieczka, najlepiej na miotle, lub teleportacja. Punkt drugi, opis dowolnego zaklęcia ofensywnego. Tutaj wybrała Confundusa, pisząc iż służy bardzo dobrze do dezorientacji przeciwników oraz zmiany sposobu działania wszystkich przedmiotów magicznych oraz mugolskich, z tym że w pierwszym przypadku ofiara może zrobić sobie samej krzywdę, więc jeśli nie chce się ryzykować, należy ją jeszcze - najlepiej - unieruchomić. Punkt trzeci, zaklęcie defensywne. Accenure, jedno z najbanalniejszych, ale także niebywale przydatnych, używane dosyć często przez mimów, którzy w ten sposób zarabiają pieniądze w świecie mugoli. Wykorzystywane do tworzenia wokół siebie niewidzialnego muru. "To by było na tyle" - pomyślała Ruda, kończąc bardzo wyczerpującą, choć nie mniej od pozostałych, odpowiedź na ostatnie pytanie. Następnie oddała profesorowi pergamin i z pewnym uśmiechem wyszła z klasy



/6, 6, 2, proszę do OPCM'u, zt/

To nie był dobry dzień dla naukowca. I wiedział to także Jack, który obudził się z okropnym bólem głowy, którego nie dało się w żaden sposób unicestwić. Świetnie. W takim razie postanowił wziąć szybki prysznic, ogolić się i takie tam, żeby chociaż wyglądać przyzwoicie. W teorii, bowiem wyglądał trochę niechlujnie, w ostatecznym rozrachunku, ale kto by się tym przejmował? Nie mniej wyjebongo, przywdział na siebie swą seksowną szatę i teleportował się do Hogs, by skończyć w Hogwarcie. Odnalazł salę do OPCM i ogółem zasiadł sobie w ławeczce, by napisać kolejny, fascynujący teścik. Mianowicie opisał bardzo szczegółowo stworzenie Czerwonego Kapturka i to, że da się go pokonać najprostszymi zaklęciami. Wymienił kilka, żeby nie było. Potem opisał funkcję czaru Bombarda Maxima, które niszczy duże powierzchnie, a potem opisał Exna, które było ciekawe, bowiem zatrzymywało pociski z mugolskiej broni. No, to tyle.
Po napisaniu tych fascynujących informacji, podpisał się i oddał pergamin nauczycielowi, sam zaś wyszedł z pomieszczenia, idąc na zapewne kolejne zajęcia.

bez kostek, z/t

Katniss weszła do klasy, gdzie czekał na nią kolejny test powtórkowy, tym razem z OPCM. Usiadła na swoim miejscu i bezzwłocznie zabrała się za pisanie. Było to o tyle proste, że można było samemu wybrać stworzenie i zaklęcia. Gryfonka postanowiła więc popisać się nieco wiedzą o stworzeniach w innych krajach.
Napisała o bahance, która uważana jest za szkodnika i można się jej pozbyć w wyniku debahanizacji, do której używa się płynu "Bahanocyd".
Zaklęcie ofensywne, jakie opisała dziewczyna, może się przydać, gdy chce się kogoś wyrzucić w powietrze. Mowa tu oczywiście o Everte Statum.
Zaklęcie Saperum nom jest użyteczne, gdy szukamy czyhających na nas pułapek i zasadzek. Nie dość, że je ujawnia, to jeszcze neutralizuje.
Gryfonka podpisała się, uprzednio przejrzawszy test raz jeszcze i, nie czekając długo, wyszła z sali.

[5, 1, 3 poprawione na wszystkie parzyste za 15 pkt, do transmutacji]
zt

Kolejna lekcja, Echo chodziła na nie coraz bardziej zmęczona przez Złotego Sfinksa i jego durne skrzynki. W myślach wciąż miała swoją porażkę, więc miejsce zajęła z uczuciem ogólnego niezadowolenia z życia. Wzięła kartkę i zastanowiła się chwilę, co można opisać. Ze stworzeń wybrała sobie dementora, a powód był najbardziej logiczny na świecie, a nawet było ich kilka. Każdy wiedział, czym jest dementor, jak działa, co może go odgonić. Przy okazji mogła też wybrać do opisu zaklęcie defensywne, czyli odwalić dwie rzeczy na raz. A do tego ostatnio pisała obszerny referat o patronusach dla profesora Blythe. Naskrobała kilka zdań o wyglądzie dementora, uczuciu niepokoju i wysysaniu wspomnień, o pocałunku i całej reszcie, a było tego naprawdę sporo. Zaklęcie defensywne, czyli Expecto Patronum opisała bardzo dokładnie, łącząc je z opisem dementora. Na ofensywne wybrała Forp Fleoge, wspominając o tym, że wyrzuca przeciwnika w powietrze.
Całość zajęła jej mało czasu, a wyglądało na to, że wszystko napisała poprawnie, wiec oddała kartkę i wyszła z klasy.

4, 2, 1 -> zamieniam 1 na pozytywny za punkty. Chcę dooo... transmutacji

Jeanette szybko wzięła się za swój sprawdzian. Na pierwszy ogień poszło stworzenie. Krukonka głowiła się chwilę nad tym, co mogłaby opisać, ale w końcu zdecydowała się na Inferiusa. Napisała, że są to ożywione zwłoki, które nie odczuwają bólu, wiec zaklęcia wywołujące go nie zdają się na nic w walce z nimi. Dodała, że nie mają krwi, a do tego są martwe, więc ukatrupienie ich poprzez jakiekolwiek zaklęcia związane z procesami życiowymi również jest niemożliwe. Działa jedynie ogień. Tu podała kilka zaklęć, między innymi Incendio i Szatańską Pożogę. Na zaklęcie defensywne wybrała zwykłe Protego, bo sprawdzało się w wielu przypadkach i było banalne do opisania - bariera, która odbija niektóre zaklęcia, występująca również w postaci Protego Horriblis i Protego Totalum. Pierwszym ofensywnym, jakie wpadło jej do głowy, było Diminuendo. Napisała krótko, ze zmniejsza ofiarę. Chciała dodać, że czasem jest używane idiotycznie, bo mniejsza ofiara mogła sprawniej zwiać i trafić zaklęciem z zaskoczenia, ale powstrzymała się i oddała swój sprawdzian w takiej postaci.

5 2 3 -> zamieniam 5 i 3 na pozytywne, punkty chcę do ONMS

Elsa pochyliła się nad swoją kartką, bez zastanowienia wpisując na pierwszą pozycję dementora. Kojarzyli jej się głównie z Azkabanem, a więc z miejscem śmierci rodziców, dlatego właśnie wpadli jej głowy od razu po dostaniu . Opis zajął jej chwilę, bo o tych stworzeniach można było się rozpisywać. Sam pocałunek dementora był ciekawy, choć przerażający. Nieprzyjemne wspomnienia, poczucie straty i nieszczęścia, to wszystko było fascynujące i niewątpliwie łączyło się z czarną magią, ale nie zważała na to. Zaklęcie ofensywne także wybrała niezbyt przyjemne, bowiem zdecydowała się na Imperiusa. Niestety przez swoje nieco zbyt rozległe i idealne opisy nie zdążyła zrobić ostatniej części - zaklęcia defensywnego. Sprawdzian oddała więc z dwoma poleceniami, niezbyt przejmując się brakiem jednego.

3, 3, 3, ale zamieniam dwie na pozytywne. punkty do ONMS
zt

Astrid była zadowolona z wykonania swojego zadania, znalezienie ziarenek praktycznie od razu i całkiem szybkie wyleczenie elfa poprawiło jej humor i nawet zdrzemnęła się trzy godziny, zażywszy swoje okropne eliksiry w ilości tak minimalnej, że jej uzdrowiciel na pewno miałby obiekcje. Nie miała pojęcia jakie stworzenie opisać, dlatego wypisała wszystkie swoje pomysły na marginesie i zrobiła wyliczankę, jedną ze swoich ulubionych, gdzie czarodziej dorabia sobie ogon i rogi. Padło na bazyliczka, więc dzielnie wzięła się za opis wielkiego gada. Napisała, że mają nad nim władzę tylko ludzie mówiący jak węże, czyli jej zdaniem bardzo brzydko i nieprzyjemnie oraz że boją się piania koguta.
Zaklęciem ofensywnym, jakie opisała, była drętwota, paraliżująca ciało, a defensywnym Exna, które zatrzymywało pociski z broni mugolskiej. Astrid trochę się z niego śmiała, bo mało kto miał tak dobry refleks, aby wykonać je przed trafieniem, ale to nie zmieniało faktu, że było prawidłowe.

(6,2,2, punkty do ONMS)
/zt

Dzień Dobry Magio!
Wyjątkowo dobry humor. Pomimo tego, że jeszcze niedawno musiała siedzieć w Pokoju Życzeń i użerać się z tymi skrzynkami. O mateczko! Zaklęcia i OPCM były jej konikiem. Cóż, eliksiry również lubiła i szły jej bardzo dobrze, ale smykałkę prawdziwą czuła do różdżki i formuł przeróżnych zaklęć. Nie wspomnę już o tych znajdujących się w zakazanych księgach zakurzonych bibliotecznych regałów.
Ah.. Dział Ksiąg Zakazanych!
Postanowiła napisać o zaklęciu Collardo. Czarnomagiczne, przecież mogła? To ofensywa jak się patrzy. Proszę się nie przyczepiać. Pamiętała dzień w którym się go nauczyła, a przynajmniej poznała jego formułę, bo nie było jej dane go nigdy rzucić. Nawet na zwierzętach. Czasami to robiła, próbowała swoich sił na bezbronnych leśnych stworzeniach. Zapuszczała się do Zakazanego Lasu, tylko przy skraju. Czasami. Z defensywy szarpnęła się na Protego Totalum. Ostatnio gdzieś przeczytała o Nim wzmiankę i nie omieszkała zanotować tego w swoim kajecie.
Jeszcze kilka słów o Dementorze, aby nie przesadzić. Można byłoby pisać i pisać, ale po co. Klarowne i treściwe odpowiedzi zawsze cieszyły Aleksa, a nie jakieś durne lanie wody.

(5 -> na parzystą za kuferek, 6, 5 -> na parzystą za kuferek; zt.)

Przybył oto i Seth. W normalnych warunkach nawet nie wyściubiłby nosa poza dormitorium, ale cóż, potrzeba matką dziwacznych rozwiązań. Byleby tylko nie myśleć o Napuszonej Saunders, udał się na powtórkowe zajęcia z zaklęć. Nie lubił tego przedmiotu, dlatego odpowiedzenie sobie czy to na pewno była dobra decyzja zajęło mu dłuższą chwilę. Tak, na pewno… wszystko było lepsze od oglądania Logana Ruthvena lub Echo w tym stanie. Jeśli tylko któreś z nich nieopatrznie rzuciło mu się w oczy to… uhh, było raczej nieciekawie, ale nie zagłębiajmy się!
Przyszedł więc sobie na lekcje i zaczął rozwiązywać zadania. Test był w gruncie rzeczy całkiem prosty, co go trochę podbudowało. Wow, może nawet zaliczy na niezłą ocenę? Na zwierzę magiczne wybrał salamandrę, określając je jako bardzo ciekawe, aczkolwiek groźne zwierzęta. Jako sposób ich pokonania wybrał potraktowanie ich zaklęciem glacius, bądź w jakikolwiek inny sposób zgaszenie ognia, w którym żyją, bo salamandry żyły tak długo, jak ich płomień się palił. Potem wziął się za opisywanie drętwoty. Przydatne zaklęcie oszałamiające, powodujące silną drętwotę ciała, bądź utratę przytomności. Z zaklęciem defensywnym miał pewien problem, bo jakoś żadne nie przychodziło mu do głowy. Trudno, miał już spokój, a jak wiadomo nie można mieć wszystkiego.

[6, 2, 3] - Transmutacja
[zt]

Thiago ostatnio pilnie chodził na zajęcia, więc i na te przyszedł. Co prawda ostatnio robił te zadanka dla Sfinksa, więc chodził nieco jak zombie, zupełnie wyczerpany i nieprzytomny, no ale przybył. Nie ogarniał niczego, bo głównie siedział po nocach, a potem spał w przypadkowych miejscach i to zupełnie na krótko. Na szczęście całość zajęła mu raptem 3 dni, ale i tyle wystarczyło, aby powoli oszaleć. Jak dobrze, że miał się spotkać z kolegami, a niedługo były jego urodziny! Może los się odmieni i przyniesie mu odrobinę szczęścia? Kto wie! W każdym razie wszedł do klasy i zajął jedno z wolnych miejsc, by potem zmóżdżyć się na OPCM, co wcale nie było takie proste, jak mogłoby się wydawać.
Opisał erklingi i że można je zabić kociołkiem, jak to już miało kiedyś miejsce! Taki dowcipny był podczas testu. Następnie opisał trochę działanie expulso, a potem klasyczne protego. Nic wymyślnego w każdym razie. I tak nie miał siły na intensywniejsze myślenie, miał ochotę zasnąć tu i teraz. Ostatecznie podpisał się, oddał pracę, a potem sobie wyszedł, być może w poszukiwaniu łóżka.

bez kostek, z/t

Obrona przed czarną magią.. A więc w końcu jakiś przedmiot, który tak naprawdę lubił i szanował. Powoli zaczynał sam siebie przeklinać, że postanowił chodzić na lekcje. Wszystkie przynajmniej. No, ale z drugiej strony – nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Inna kwestia, to fakt zerwania się z OPCMu, który w ogóle nie wchodził w grę. No, a lekcje też nie były jakoś wybitnie męczące, bądźmy szczerzy. Tak w sumie, to przecież musi w jakiś sposób skończyć szkołę nie? I to najlepiej z dobrymi wynikami. Co by matka powiedziała, gdyby mogła zobaczyć jak się ostatnio prowadził? No więc właśnie. – Dobry – rzucił krótko do nauczyciela, zajmując miejsce w ławce. Nie wiedział czemu, ale na ławce, przed nim widniała rolka pergaminu. Hmm… Czyżby jakiś teścik? No cóż, niewiele myśląc – w końcu i tak za późno na ucieczkę – zajął miejsce i oczekiwał instrukcji profesora.
Co? A więc to był tak prosty test. No dobra, zatem trzeba się było jakoś popisać, w końcu skoro był ślizgonem prawda?
W końcu nie wymyślił nic, machnął tam więc dość długi elaboracik na temat Jednorożców i jak to tam z nimi jest, a jak to nie jest, jak to one sobie żyją, ile żyją, jak wyglądają no i jakie właściwości ma ich krew, bo to chyba bardzo ważne a także kwestie sporne związane  z jego zabiciem. Słowem wiele ciekawych rzeczy, będących dla niego jedynie powtórką z rozrywki. Co tam dalej było? Ach. Zaklęcie ofensywne. Skupił się na czarno magicznym, bo te ostatnio mu w głowie były i opisał jedno ze swoich ulubionych, absolutnego faworyta - Formidul Somium. I tutaj skupił się na tym, jak działa, nie omieszkał wspomnieć, że jest to zaklęcie właśnie z zakresu czarnej magii. Miał w zasadzie jeszcze dodać, że nie pogniewałby się gdyby Blythe nim oberwał, ale się w porę, na szczęście powstrzymał. W sumie bardzo dobrze, bo jeszcze by się musiał dziwnie tłumaczyć. No nieważne. Przejdźmy do następnego. Zaklęcie defensywne? Jak na prawdziwie dumnego z siebie Ślizgona nie mógł napisać o jakimś Protego, czy czymś takim, więc skupił się na zaklęciu bardzo przydatnym w terenie, a przy tym najciekawszym w nazwie jakie tylko mogło istnieć, bowiem o Galwarf ar y niwl. O tym też się stosunkowo rozpisał, tak że w sumie jego sprawdzian niemalże całą rolkę pergaminu.
Dumny z siebie i zadowolony zwinął o ładnie, zostawił na krześle, po czym żegnając się z nauczycielem opuścił salę.

2, 2, 6. <3
możesz wrzucić 1 do opcm i dwa do transmutacji. ;3