Niach, niach, niach, autorka założyła, że ich szalony seks skończył się wcześniej, a to się okazuje, że dopiero teraz! To nic, to nic, tak czy siak było bardzo przyjemnie, co spowodowało lawinę uśmiechów i zadowolonych westchnień ślizgonki. Która to jeszcze musnęła dłonią ciało Villiersa, zanim ten się cofnął i zabrał do ubierania. Założyła nogę na nogę i jeszcze chwilę kusiła swymi wdziękami, by jednak po parunastu sekundach zeskoczyć z biurka i również powoli zacząć się ubierać.
- Cóż, widocznie mamy coś wspólnego - odparła na jego słowa, by w tym momencie zaprezentować się już w bieliźnie. Tak, napływająca fala życia doczesnego chlusnęła ją w twarz. Mimo wszystko gdzieś na dnie jej serduszka tłukły się wyrzuty sumienia spowodowane Twycrossem, oraz tym, że w zasadzie to się nie zabezpieczyli. Dlatego będzie musiała wydać parę swoich cennych galeonów i wybrać się w odpowiednie miejsce. Smuteczek. No ale nic, następnym razem postara się o tym pomyśleć zawczasu. Teraz chyba była tego za bardzo spragniona, aby myśleć racjonalnie.
W końcu ubrała się kompletnie, próbując palcami przeczesać włosy, aby wyglądały jeszcze jako-tako. Wiadomo, że po seksie fryzura pozostawiała wiele do życzenia. Jednakże dokładniejsze oględziny zrobi potem.
Tymczasem zaś uniosła się na palach, by cmoknąć ślizgona w usteczka, a potem zadziornie się uśmiechnąć.
- Do zobaczenia innym razem cukiereczku - powiedziała dosyć znaczącym tonem, po czym w akopaniamencie hałasu spowodowanego stukaniem obcasów, wyszła z klasy.

z/t

Grace miałoby tutaj nie być? Co to, to nie! Gdy tylko dowiedziała się, że jest organizowana specjalna lekcja, mająca na celu naukę uczniów obrony przed wilkołakami momentalnie umieściła ją w swoim wyimaginowanym organizerze czasu. Czwartek, dwudziesta - zrozumiano. Nie była przedstawicielką tej części uczniów, którzy biernie przyglądali się wydarzeniom w zamku i gdyby była tylko taka możliwość, z chęcią zaangażowałaby się w coś bardziej, aby pokazać, że nie jest obojętna. Tak więc, po całym dniu spędzonym zupełnie przeciętnie punktualnie o dziewiętnastej czterdzieści wyszła ze swojego dormitorium w wieży Gryffindoru i ochoczo pomknęła na lekcje. Ubrana była w jakiś najzwyklejszy, czarny T-shirt z nadrukiem ulubionego zespołu, beżowe rurki i na to zarzucony niedbale, trochę pomięty sweter. Bo coś jej zbyt zimno było ostatnio! Włosy spięła w wysoki kucyk. Na miejsce dotarła po dziesięciu minutach, bo w międzyczasie spotkała jeszcze paru znajomych, a przecież to nie byłaby Grace Gabrielle Quinley, gdyby nie zatrzymała się przy nich i nie zamieniła paru słów. W sumie to miło było widzieć już wszystkich przyjaciół i kolegów w jednym miejscu. Tęskniła za tym, oj tak. Tylko żeby jeszcze Sky była na miejscu, to już w ogóle będzie niebo! Weszła do klasu, siadając w ławce na środku klasy, żeby to mieć dobry widok na każdy zakątek pomieszczenia. Nikogo jeszcze nie było. Och, ależ się z tej naszej Gigi robi pilna uczennica!

Czwartek, 20.00 - Nie pomyliła się. Właśnie za kilka minut ma rozpocząć się specjalna lekcja mając nauczenie nas jak obchodzi się z śmierdzielami zwanymi wilkołakami. Warto, więc byłoby przyjść. Nierozłączalny długi, puszysty szalik, wygładzenie szaty i Tiffany była gotowa. Nie była dokładnie pewna czemu nosi na szyi ten szalik, ale zapewniało jej to jakieś nikłe poczucie bezpieczeństwa. Zawsze przecież można go zdjąć i udusić potencjalnego gwałciciela. Czyż nie?
Dotarła do klasy OPCM i weszła do środka. Siedziała tam tylko nieznana Tiffany Gryfonka. Usiadła w pierwszej lepszej ławce.
Teraz pozostało tylko czekać na rozpoczęcie lekcji.

Bardzo szybkim krokiem do klasy wszedł Elijah. Miał nadzieję, że nie jest spóźniony. Obrona Przed Czarna Magia była bardzo ważna zwłaszcza obecnie kiedy bezpieczeństwu wszystkich zagrażały wilkołaki. Rozejrzał się pomieszczeniu. Niesamowita frekwencja. Sarkazm. Chłopak pospiesznie.
-Bonjour -powitał siedząca Gryfonkę. Rozejrzał się ponownie. Postanowił zająć miejsce obok niej. Podszedł bliżej. Spojrzał na nią przyjaźnie i uśmiechnął się ciepło. -Mogę? -spytał. Jego pierwsza lekcja w tym roku. Zdecydowanie brakowało mu tego przez te trzy miesiące.

Matt najbardziej z wszystkich zajęć w szkole lubił chyba Obronę przed Czarną Magią. Nie dlatego, że był taki dobroduszny i chciał zbawiać świat. Wychodził bardziej z założenia, że przyjaciół trzeba trzymać blisko, a wrogów jeszcze bliżej. Skoro będzie korzystał w przyszłości z Czarnej Magii to chbya lepiej wiedzieć jak ludzie zamierzają się bronić? Cwaniactwa w dzisiejszym świecie nie brakowało. A to chyba była najsilniejsza strona Cunningana.
Przez Wielkie Schody przebiegł szybko, nie miał wielkiego wyzwania przed sobą. Klasa mieściła się na pierwszym piętrze, więc nie zmęczył się za bardzo. Często przechodził tędy więc praktycznie na pamięć stawiał kroki.
Uchylając drzwi od sali wskoczył do niej szybko i zajął miejsce najblizej wyjścia. Nie chciał pchać się do przodu. A w razie czego ma szybkie i łatwe wyjście pod ręką. - Dzień dobry - mruknął do profesora i zaczął obserwować pomieszczenie.

Więc dziś miała być ta lekcja. W sumie miał nieco inne plany, ale cóż zrobić? Płótno może poczekać. A podczas spotkania z Wilkołakiem nie będzie czasu na zastanawianie się, czy rzucić takie, czy inne zaklęcie. Stąd właśnie jego pojawienie się tutaj. Nie wiedział tylko jednego – czy to na pewno ta sala?
Chyba tak. No, jak nie to będzie szukał dalej.
- Dzień dobry – rzucił z uśmiechem do siedzącej już w klasie dziewczynie.  Zastanawiał się przez chwilę, czy znał ją, kojarzył, albo coś w tym stylu. Szybko jednak doszedł do wniosku, że nie miał ochoty sie nad tym rozwodzić. Wyciągnął więc swój szkicownik, w celu skończenia jednego ze swoich rozpoczętych tego dnia,  przy śniadaniu, obrazków. Coś nie coś pokombinował nad nim, kiedy przypomniał sobie o swoich rozterkach – Przepraszam.. – zagadnął dziewczynę. – Czy to tutaj ma być ta specjalna lekcja obrony przeciw Wilkołakom? – patrzył w jej kierunku wyczekując odpowiedzi. W razie czego gotów był zabrać tyłek w kroki, w celu poszukiwania właściwego miejsca. Zwłaszcza, że miał jeszcze trochę czasu.
Nim doczekał się odpowiedzi ujrzał kilka nowych, znajomych mu twarzy. Tej całej Tiffany, która była w przedziale z Elsie, Francuza, który jechał wraz z nim no i oczywiście swojego ulubionego (może dlatego że jedynego?) kuzyna!
- Matt! Witaj! - zaczepił chłopaka, zostawiając na stoliku, na którym siedział swój szkicownik i idąc uściskać rękę przyjacielowi i kuzynowi.

Siedząc w ławce widział jak do klasy wchodzi coraz więcej osób. Miał nadzieję, że będzie świadkiem bardziej lekcji praktycznej aniżeli przynudzania o teorii obrony itp. Był już na takich lekcjach. "Poczytajcie rozdział ten i ten, strona ta i ta, to wam wiele da!" No jasne. A jak przyjdzie co do czego to wyrecytuje przeciwnikom jak powinien się zachować, bo według książki źle mnie atakuje. Toż to była kompletna bzdura.
Będąc na swoim miejscu zobaczył, że mija go nie kto inny a Ambroge, jego kuzyn. Znał go całe życie, brakowało mu go troche przez ten rok. Uśmiechnął się na jego widok i odwzajemnił serdeczny uścisk. - No witam, zajmiesz miejsce obok mnie? Zanim jakieś nachalne małolaty to zrobią? - zapytał śmiejąc się głośno i rozglądając po sali, czy aby na pewno wszyscy to słyszeli. Czemu miałby się przejmować, że jakąś tym urazi?

Och, Obrona Przed Czarną Magią. Jeden z ulubionych przedmiotów Isolde od... chyba od momentu, kiedy w ogóle usłyszała, że czegoś takiego będą ją uczyć. W końcu była córką znanego aurora, miała ambitne plany bronienia biednych, bezbronnych czarodziejów i mugoli przed magicznymi zwyrodnialcami, psychopatami i ogólnie ludźmi, których różdżki powinno się złamać w chwili, kiedy zetknęli się z tą ciemną stroną magii. Zresztą w obecnej chwili dodatkowe zajęcia z obrony przed wilkołakami były więcej niż pożądane. Isolde była zdania, że wszystkich, ale to wszystkich uczniów i studentów powinno się tutaj ściągnąć, choćby przemocą, i zakneblować jęzlepem, żeby nie przeszkadzali, rozwiązując swoje małe, prywatne problemy, które przecież były niczym w porównaniu do zagrożenia, które zawisło nad Hogwartem.
Weszła do klasy chwilę przed czasem i przygryzła lekko wargę, widząc Grace. Och, kiedyś były bardzo blisko, można powiedzieć, że stanowiły nierozłączną trójkę, mimo że panna Quinley była rok młodsza od Is i Juno, ale... no cóż, teraz nie było to aktualne. Gigi zerwała kontakty z Bloodworth po straszliwej awanturze, kiedy to zarzuciła Is, że jest nieznośna ze swoimi ciągłymi napomnieniami. Isolde uniosła się honorem i mimo że strasznie przeżywała ich kłótnię i żałowała, że Grace nie rozumie, że łagodne strofowanie jej nie wynikało ze złośliwości czy chęci ingerowania w życie przyjaciółki, ale z troski i serdeczności, nie zdecydowała się na wyciągnięcie ręki i próbę pogodzenia. Była zbyt dumna, by spróbować dojść z Gigi do ładu, nie miała zamiaru inicjować niczego, a jednak bolała nad tą zmarnowaną przyjaźnią, zmarnowaną w wyjątkowo głupi sposób i z winy ich obu. Co prawda Juno próbowała je zmusić do podania sobie rąk na zgodę, ale im bardziej ona napierała, z tym większym oporem ze strony Bloodworth i Quinley się spotykała.
- Cześć, Gigi- Isolde uśmiechnęła się łagodnie, czując bolesny skurcz serca na myśl, że bardzo się od siebie oddaliły i chyba nie ma już prawa uważać Grace za przyjaciółkę.

Kiedy dowiedziałam się, że odbędzie się specjalna lekcja, związana z ostatnimi wydarzeniami, postanowiłam się na nią udać. Miała się odbyć w sali od OPCM więc nie trudno było mi do niej trafić. Nie byłam jedyną osobą, która tam zmierzała, mijałam wielu ludzi, którzy szli właśnie w tamtym kierunku. Weszłam za kilkoma osobami i rozejrzałam się. Pierwszy kto rzucił mi się w oczy, to Ambroge, który szedł witać się z jakimś Ślizgonem, dalej była Tiffany. Uśmiechnęłam się do niej, a następnie poszłam zająć sobie wolne miejsce. Usiadłam w jednej ławce i zaczęłam przyglądać się innym ludziom. A raczej tej jednej szczególnej. Jednak na tej lekcji musiałam się skupiać, w końcu te ataki pojawiają się coraz częściej. Musimy się dobrze przygotować, aby umieć się bronić.

Wszedł do pomieszczenia, choć jakoś specjalnie nie widziało mu się siedzenia na lekcji. Wyglądał jak zawsze, nieogarnięty, obojętny na wszystko, co działo się gdzieś obok. W sumie, czemu w ogóle przyszedł na zajęcia? Jakoś wcześniej nie pojawiał się na prawie żadnych i sobie radził. Był w paskudnym humorze... Chrząknął i usiadł w tylnej ławce, tam gdzie w sumie było wolne miejsce. Po drodze zauważył Matt'a... Siedział z tamtym krukonem... Skrzywił się nieznacznie, prawie niewidocznie na jego bladej twarzy, z dwudniowym zarostem. Oparł się wygodnie na krześle i odchylił się do tyłu, patrząc gdzieś na sufit. I po co było to wszystko? Może z zewnątrz wyglądał jak zawsze, jednak w środku aż się gotowało. Wszystko za szybko się zmienia... A zmiany wcale mu nie pasowały, nie lubił ich. Trzeba się im podporządkować a tylko Ci, którzy go znają doskonale wiedzą, że nie znosi robić tego, jak mu inni dyktują. Czyli co, po prostu to olejesz? Jak wszystko inne? Przymknął powieki, a jego sine worki były bardziej widocznie. Był zmęczony.

Nie musiałeś mówić tego tak głośno – uśmiechnął się, karcąc w żartach chłopaka. Już miał zajmować miejsce, kiedy zobaczył, że do klasy weszła kolejna osoba. Była nią Elsie.. – Przepraszam na moment.. – rzucił w jego stronę, po czym kierował się do dziewczyny. – Nie myślałem, że tu będziesz. – powiedział, przytulając ją od tyłu. – Ale to dobrze.. Słuchaj. Czy.. moglibyśmy porozmawiać, jak już ta lekcja się skończy? – zapytał nieśmiało, nieco zwalniając uścisk. Ciekawe gdzie był nauczyciel, który ewidentnie się spóźnił.. – Wiesz. Po tej lekcji w zasadzie wracam na noc do domu. Nie mam żadnych przedmiotów jutro.. Więc pomyślałem, że może znalazłabyś odrobinę czasu? Powinienem Ci chyba wszystko wyjaśnić.. – rzekł do niej, całując w głowę i siadając obok, w oczekiwaniu na odpowiedź dziewczyny. Miał nadzieję, głęboką, że powie mu coś w stylu „Jasne, nie ma problemu”. To ułatwiłoby sytuacje. W końcu ileż można dusić to wszystko w sobie. No, a oni musieli obgadać wszystko. Począwszy od tego, czy naprawdę chciała z nim być, czy nie powiedziała tego tylko po złości i tak jak on, chce budować związek.. Ale to po lekcji. Teraz jednak najważniejsza była nauka obrony w przypadku ewentualnego ataku Wilkołaków. No i obmyślenie jakiegoś planu, wyjaśnienia wszystkiego temu całemu Anthonemu..

Marco wcale nie miał zamiaru siedzieć na dupie i obijać się, podczas gdy Lunarni biegali sobie samopas po Szkocji i atakowali Hogwarcki Ekspres. Podejście Garetha Hampsona do całej sytuacji było co najmniej żałosne. Oczywiście to Hampson był tutaj dyrektorem i to on zarządzał całą placówką, ale nikt nikomu nie zabronił szerzenia wiedzy o obronie przed wilkołakami. Nie wiadomo, jak inni nauczyciele podchodzili do "problemu", ale Ramireza wcale to nie obchodziło. Puścił tylko po szkole informację o swojej lekcji i zaczął przygotowania, zarówno praktyczne jak i teoretyczne. Młodym na pewno trzeba będzie przybliżyć jakiś schemat zachowań w przypadku ataku. Brazylijczyk mógłby się założyć o dowolną sumę, że znakomita większość uczniów po prostu spanikowała, tym samym dając Lunarnym duże pole do popisu w tym, co robią najlepiej - chaosie. Porwani oraz martwi uczniowie, nawet jeśli w bardzo małej liczbie, dalej stanowili niepodważalny dowód na to, że poziom edukacji w kwestii obrony kulał. Nie wspominając już nawet o obronie pociągu ze strony nauczycieli! Cóż, sam Ramirez miał całkiem porządne wytłumaczenie na swoją nieobecność. Sprawy w Brazylii nie mogły się załatwić same, a powrót z tak odległego kraju do Szkocji nie był też wcale najłatwiejszy. Ale nie o tym teraz mowa. Marco skierował się do sali równo o dwudziestej, tym samym dając spóźnialskim trochę więcej czasu. Sam pojawił się na miejscu pięć minut po czasie. Na jego twarzy nie było widać typowego uśmiechu, który zawsze przybierał swoje lekcje. Wręcz przeciwnie, mężczyzna wyglądał teraz na nieco przygnębionego i zmartwionego. Ale kto na jego miejscu takim by nie był? To w końcu na niego i resztę nauczycieli uczniowie patrzyli teraz pełnym pretensji wzrokiem, bo któż inny miał ich bronić w pociągu? Tak czy inaczej, krótkie "Dzień dobry" rozległo się w pomieszczeniu, kiedy nauczyciel szedł do swojego biurka. Ramirez spojrzał po drodze na uczniów, którzy postanowili przyjść. Westchnął cicho, licząc ich wszystkich. Ośmiu uczniów na krzyż, podczas gdy na dzisiejsze zajęcia została zdjęta granica wieku. Nie oznaczało to niczego dobrego. Najwidoczniej cała reszta uważała, że Hogwart jest wystarczająco dobrze strzeżony. A przecież nie była to wcale prawda i Marco doskonale o tym wiedział.
- No dobra, zaczniemy od teorii. Tyle że bez podręczników, więc nawet ich nie wyjmujcie. - zaczął - Powiedzcie, wszyscy byliście w pociągu, kiedy nastąpił atak? Może ktoś przyjechał z rodzicami, albo został na wakacje? Nie? Okej. Także opowiedzcie mi, jak to wszystko wyglądało z waszej perspektywy i co zrobiliście. No, zaczynaj. - powiedział, wskazując na Piątka, po czym skrzyżował ręce na klatce piersiowej i wyczekiwał jego odpowiedzi.



/Piszecie bez kolejki, oprócz Ambroge'a, który ma zacząć - zwróćcie tylko uwagę na fakt, że każdy pisze po razie, potem zamykamy rundę moim postem, czyli takie podwójne posty (Matt - Ambroge na przykład) mają nie mieć miejsca. Spóźnialskich przywitamy z otwartymi rękoma!/

Ostatnie dni dla Bonnie nie były wcale łatwe. Od świtu do zmierzchu wtulona w poduszkę, wypłakując się niczym Mississipi. W końcu jednak trzeba wyjśc do ludzi, rozmawiac, uśmiechac się, udawac, że jest dobrze. Żeby tylko nikt nie zauważył słabości. W obliczu wilkołaków, które mogą wyskoczyc zza węgła w każdej chwili, było to dla młodej Puchonki najgorszym co mogłoby ją spotkac. Tak właśnie Bonnie zebrała się w sobie, ubrała najczerniej jak potrafiła i o wyznaczonej godzinie ruszyła w kierunku klasy Obrony Przed Czarną Magią. Z trudem przemiarzyła Wielkie Schody, była tak rozkojarzona, że kilka krotnie myliła drogę(a ta klasa jest na pierwszym piętrze). Ostatecznie dotarła do klasy chyba w ostatniej chwili. Rzuciała ciche "Dzień dobry" do nauczyciela i usiadła w rogu sali, z dala od reszty.

Wprawdzie nie miała niczego przeciwko wilkołakom, ale ci lunarni zaczęli już mocno przeginać, gdyż morderstwo, jakie popełnili, było zamierzone, a nie spowodowane utratą kontroli nad sobą w czasie pełni. Ech, czasami nawet żałowała, że na świecie nie występują tylko takie wilkołaki, jak kiedyś. Prowadziłoby się wtedy takie osoby do Zakazanego Lasu lub Wrzeszczącej Chaty i zostawiało na noc, by rankiem po nie przyjść. Wówczas panowałby porządek i wzajemna tolerancja. lecz oczywiście lunarni chcą dyktować własne warunki i właśnie dlatego nauczyciele postanowili przeprowadzić z uczniami lekcję obrony przed wrogiem. Kira zabrała szybko kilka swoich rzeczy i szybko ruszyła do sali OPCM, gdzie zebrało już się kilka osób. Nie chcąc się nikomu narzucać, zajęła miejsce w przez nikogo nie zajętej ławce i cierpliwie oczekiwała rozpoczęcia zajęć.

Ambroge podszedł do mnie, przytulił od tyłu pytając czy nie porozmawialibyśmy po lekcji. Zdziwiła mnie jego reakcja, chyba rzeczywiście nie poznał Anthony'ego, który przed chwilą wszedł do sali łypiąc na niego spode łba.
- Dobrze, porozmawiamy - odpowiedziałam mu.
Chociaż nie wiedziałam co z tego wszystkiego będzie. Usiadł obok mnie całując wcześniej w czoło. Nie wiedziałam co powiedzieć, zarumieniłam się i nie bardzo wiedziałam co powiedzieć. Martwiłam się, że Anthony zaraz wybuchnie, podejdzie tu i mu przywali, bo jakiś obcy facet klei się do mnie. Wiedziałam, że mu się to nie podoba.
- Porozmawiamy o tym później - powiedziałam.
Wypadało by poinformować Krukona, że nijaki Anthony siedzi kilka ławek za nami i zapewne bacznie obserwuje. Ciekawa byłam jego reakcji.
- Anthony jest w sali i siedzi za nami - powiedziałam trochę ciszej, ale i tak wiedziałam, że chłopak to usłyszy.


/Teraz spadam, znowu odpiszę gdzieś koło 24.

Nie spoglądał tak na Niego. Tak szczerze? Mało obchodził go ten cały ich romans. Nie zamierzał jej dyktować, co dziewczyna ma robić. Nie posiadał takiego prawa. Był nastawiony do tego obojętnie i nawet nie śledził ich wzrokiem, tylko utkwił swój wzrok w suficie, który był znacznie bardziej interesujący. Zły humor był spowodowany nie tylko tą dwójką, niech nie myślą, że zaprzątają jego głowę.
To było coś bardziej zajmującego. Cicho westchnął a gdy wszedł nauczyciel, rzucił na niego jedynie jedno spojrzenie i wsłuchał się w to, co mówi. Nie musiał go obserwować aby zakodować informacje, którymi zamierza się podzielić. Przegryzł mocno wargę i podrapał się po brodzie, która wydawała charakterystyczny dźwięk, trudny do zdefiniowania. Był zmęczony, powinien się choć troszkę przespać... Lub zrobić coś konkretnego... Ci ludzie nie dadzą mu spokoju, dopóki nie zniknie raz na zawsze... Rodzina to nigdy nie była jego bajka... I tak oto, zniknął gdzieś myślami.

Lekcja OPCM na pewno się już zaczęła lecz Gerat nie biegł, nie śpieszył się, wstał z łóżka ubrał się i powoli tuszył, intrygowało go to co będzie na lekcji i sam jej temat, wilkołaki i obrona przed nimi. Chłopak był ciekaw co takiego wymyśli nauczyciel, jak podejdzie do tematu, w końcu dotarł do klasy i stanął przed drzwiami, zapukał i wszedł.
-Dzień dobry.
Mruknął wchodząc do środka i siadając gdzieś z tyłu, ciekawe czy nawiąże do lunarnych i ostatniego ich ataku, sposobu ich ostatnich ataków.

Nauczyciel w końcu zjawił się w klasie. Wyglądał na zmęczonego. Całą tą sytuacją? Być może.. W sumie, nie dziwił mu się. Mógł w pewien sposób poczuwać się do osobistej porażki, jako nauczyciel Obrony Przed Czarną Magią.. W końcu tak wielu uczniów zostało rannych. Gdyby ktoś jego spytał o zdanie, zrzuciłby wszystko nie tyle na nauczycieli, co po prostu sam program nauczania. Przecież Ci robili wszystko co mogli. Prawda, nie każdy ma predyspozycje do zostania Aurorem..
Kiedy mężczyzna przywitał ich tym krótkim „dzień dobry” trochę głupio się poczuł. Ciekawe, czy wśród zgromadzonych tu osób był ktoś, poza Elsie oczywiście, kto został ranny? Zapewne dowie się tego w swoim czasie. Podobnie jak profesor i reszta tu zgromadzonych.  Zapytany o swoje doświadczenia z Wilkołakami, wziął głęboki wdech, po czym rozpoczął opowieść.
- Zasadniczo, mojego przedziału nie zaatakował żaden Wilkołak. Mnie i kolegę -  wskazał ruchem głowy na Elijaha – zaatakowała tylko jakaś dziwna osoba w masce. Rzuciła kilka zaklęć. Niektóre trafiły, niektóre nie.. Ja i mój kolega padliśmy ofiarą czaru, na wskutek którego mało co nie zapadaliśmy się pod ziemię. Tak, jakbyśmy wpadli w jakieś ruchome piaski. Na szczęście pojawiła się prefekt, która nam pomogła.. – widząc minę nauczyciela, zdającą się wyrażać zdziwienie, może dlatego, że student nie potrafił zdjąć zaklęcia, począł wyjaśniać sytuację – różdżkę najczęściej noszę w bucie. Spróbowałem do niej sięgnąć, ale tylko bardziej się zapadałem. Kiedy już zostaliśmy uwolnieni, poleciałem do przedziału obok. Siedziała tam pewna bliska mi osoba.. – popatrzył na Elsie. – Wpadłem tam, sytuacja nie wyglądała za ciekawie. Było kilka osób. Dwie ranne. Jedna zemdlała, trzecia wydawała się spać, natomiast ostatnia była lekko zdezorientowana – widział tu Tiff. Chciał jej oszczędzić jakiegoś wstydu, albo czegoś w tym stylu, stąd nie powiedział, że była przestraszona. – Chciałem rzucić jakieś zaklęcie, jednak trzeba było najpierw opanować sytuacje. Poradziliśmy sobie z tym w miarę szybko, była tam dziewczyna, która była w miarę trzeźwa umysłowo. Niestety nie dała sobie przemówić do rozsądku. Korzystała z mugolskich narzędzi, przeprowadzając zabiegi chirurgiczne.. – Przypomniał sobie Alex. Zaszła za skórę prefektom, oj zaszła.. – Coś jeszcze chce pan wiedzieć? – zapytał nauczyciela. Nie wiedział, czy poruszył wszystkie wątki, które miały zostać podjęte. Stąd lepiej spytać. Tak dla pewności. Nauczyciel na szczęście pokręcił głową przecząco, po czym wskazał kolejnego ucznia.

Atak w pociągu miał miejsce kilka dni temu, a Alan zdążył przez ten czas porządnie ochłonąć i ułożyć to sobie w głowie. Z jednej strony cieszył się, że Jude nie było wówczas w pociągu, z drugiej - tęsknił za nią i nie wiedział, co się z nią dzieje. Nie odpisywała na listy, a on nie wiedział, czy powinien odwiedzić ją osobiście. Ostatecznie nie robił nic, dostając małej paranoi, starając się trzymać na smyczy i nie szaleć. Czuł się uwięziony, choć nie dopuszczał do siebie tej myśli. Starał się jak mógł, być jej wierny, ale był na granicy wytrzymałości, a wszystko dlatego, że nie miał jej przy sobie na co dzień. Gdyby tu była... gdyby była, życie toczyłoby się inaczej. Łatwiej, bez nieustannej wstrzemięźliwości przed wieloma rzeczami.
Osobiste rozterki Alana Howetta zostawmy sobie jednak na później. Zajmijmy się bliższymi sprawami, a mianowicie wilkołakami. Wiele o nich nie myślał, choć miał się cały czas na baczności. Musiał przede wszystkim dbać o Lailę, która wpędziła ostatnio rodziców w niezłe zaskoczenie, kiedy powiedziała im, że jest w ciąży. Nie było to prawdą, ale zabawnie było patrzeć na przerażoną matkę i zdezorientowanego ojca. Przynajmniej do czasu, kiedy matka nie zwróciła na buty kelnerki.
Uznał, że to niegłupi pomysł, zrobić lekcję na temat wilkołaków. Będzie to o tyle przydatne, że ataki miewały miejsce już nieraz, a lunarni obierali sobie coraz to nowe cele. Howett przekroczył zatem próg sali, będąc nieco spóźnionym, ale wyraźnie zadowolonym z życia. Już prawie puścił w niepamięć ten moment, kiedy omal nie popuścił w gacie, gdy wszystko się zaczęło. Radośnie utrzymywał, że uspokajał wtedy wszystkich w przedziale, ale nikt w końcu nie wie, czy było to prawdą, czy zwyczajnie zmyślał, bo jechał z jakimiś puchonkami z szóstego roku. Przynajmniej w tym czasie, gdy zaatakowały wilkołaki.
Usiadł w ostatniej ławce, ziewając ostentacyjnie. Chyba się już zaczęło. Pomachał wesoło do Gigi, a w stronę Isoldy posłał buziaka. Prawdopodobnie była to aluzja do jej przygody pod drzewem. Ach, ten Alan! Zawsze taki milutki, że aż rzygać tęczą się chce.

Na zajęcia śpieszyła też już spóźniona Curtis. Parę razy pomyliła klasę, wszakże w przeciwieństwie do swoich ziomów z drużyny, była w Hogwarcie dopiero od kilku dni. Rejs z ojcem okazał się jednak bardziej atrakcyjny od wyjazdu ze szkołą - czego słuszność zanegowała, widząc przyjaciół za którymi się tak stęskniła, a później znowu stwierdziła, będąc świadkiem śmierci koleżanki. I raczej nie miała zamiaru opowiadać o tym na lekcji. O uczuciach bądź emocjach nie opowiadała nikomu, a z wydarzeń podczas których umarła Kaia, pamiętała tylko ten szok i bezradność, żadnych praktycznych szczegółów, którymi mogłaby się podzielić. Te resztki świadomości, które wtedy zachowała, próbowała wyprzeć i zapomnieć. Planowała nawet udawać, że nie widzi testrali. I usunąć je ze swoich wszystkich przeszłych i przyszłych opowiadań.
Sam przedmiot, zwłaszcza po ostatnich wydarzeniach, skutecznie odciągnął ją od niemrawego wystukiwania rytmu w szybę i wypalania następnego papierosa - oprócz tego, ostatnio jeszcze unikała Caleba. Kiedyś chyba jednak nadejdzie czas, w którym będzie musiała opowiedzieć mu historię o demonicznej bliźniaczce Laurze, która lubi się pod Curtis podszywać.
Albo nie powie mu nic, nie wytłumaczy się w żaden sposób?
- Dzień dobry. - stanęła w drzwiach i przywitawszy się z nauczycielem, klapnęła w wolnej ławce.

Matt od niechcenia zaczął skupiać się na całej wypowiedzi Ambroge'a. Nie za bardzo kojarzył wszystkie wydarzenia, ale dobrze było jednak dowiedzieć się tych wszystkich szczegółów. Po co w ogóle nauczyciele poruszali takie tematy na lekcjach? Czy oni nie powinni zdjąć presji z uczniów i uspokoić ich? A oni za to zaczęli ich na nowo wypytywać. Nie minęło kilka dni a oni już do tego wracali. Przecież mogli znaleźć jakieś inne sposoby.
Rozejrzał się dookoła i zauważył kilka nowych twarzy. Spóźnialscy zajmowali wolne miejsca, a cała reszta albo słuchała jego kuzyna, albo myślała o niebieskich migdałach. Ciekawiło go, czy tylko on nie był przejęty tą całą sytuacją. Nie rozmawiał o tym z nikim, bo najzwyczajniej na świecie nie wiedział o co chodzi. Bez sensu byłoby wypowiadanie się na tematy, o których nie miał pojęcia.
- To poruszające co powiedział mój kuzyn. Wybaczcie, ale nie sądzę, żeby wspominanie coś dało. Przecież nauczyciele najlepiej powinni wiedzieć co tam się wydarzyło. Ja nie mam nic do dodania, całą drogę praktycznie nie kontaktowałem. - powiedział Matt uznając, że lepiej za w czas poruszyć temat jego osoby. Po co miał czekać kolejkę, żeby się wypowiedzieć? Tak to chociaż ostudzi zapał innych.

Nauczyciel przyszedł i kazał opowiedzieć co stało się w poszczególnych przedziałach. Najpierw swoją historię opowiedział Ambroge, potem kilka innych osób. W końcu postanowiłam i ja się wypowiedzieć.
- Do mojego przedziału wpadł wilkołak, zaatakował moją koleżankę w nogę, a potem mnie w brzuch. Był strasznie szybki, nawet nie zdążyliśmy się w jakikolwiek sposób obronić. Trzem innym osobom nic nie było...
Nadal buzowała we mnie złość w stosunku do Gabriela, który widocznie bardzo dobrze bawił się widząc wykrwawiającą się koleżankę. Niech no ja go dorwę w swoje łapki to mu nogi z dupy powyrywam.
Więcej nic do powiedzenie nie miałam, więc oparłam się o oparcie patrząc przed siebie i starając się jakoś opanować. Te wspomnienia ciągle wracały i nie wiem czy kiedyś uda mi się o tym zapomnieć.

Elijah nie chciał czekać zbyt długo na odpowiedź więc po prostu usiadł w ławce za Gryfonką. Ludzie zaczęli się powoli schodzić -jeden, drugi, szósty. Ktoś rozmawiał, ktoś się przytulał, a Francuz czekał tylko na rozpoczęcie zajęć. Był bardzo ciekawy tego jak nauczyciel ma zamiar je przeprowadzić. Chłopak wyciągnął notatnik, pióro i atrament. Tymczasem do klasy weszła Puchonka, której pomógł w Wielkiej Sali. Spojrzał tylko na nią i wrócił do swoich spraw. Kontynuował pisanie krótkiego opowiadania skonstruowanego z listów między mugolem a czarodziejem (ta forma literacka ma swoją nazwę, której teraz nie pamiętam). W chwili napisania pierwszego słowa do klasy wszedł nauczyciel. Brazylijczyk. Opiekun Ravenclaw'u. Można powiedzieć, że lekcja się oficjalnie zaczęła więc chłopak odłożył pióro, a notatnik zamknął. Jak to wszystko wyglądało z naszej perspektywy... Elijah postanowił nie chwalić się tym, ze przez zwykłe uderzenie w głowę prawie stracił przytomność. Winnym za to nie był nawet Lunarny, tylko jakiś mały, słaby pierwszo-, ewentualnie drugoroczniak. Nie. Chłopak nie będzie się raczej odzywał. Był wściekły na siebie, że całe to wydarzenie przemknęło gdzieś koło niego w czasie, gdy on czuł się jak po mocnych prochach. Nie udał mu się jednak przemknął tak łatwo przez etap opowieści, ponieważ Friday (jego nazwisko jest zdecydowanie łatwiejsze od imienia) wspomniał o nim w swojej relacji. Francuz tylko kiwnął głową gdy nauczyciel spojrzał na niego. Elijah rozejrzał się po klasie, po czym wrócił do wysłuchiwania tego, co uczniowie mają do powiedzenia.

Isolde splotła ramiona na piersi i zacisnęła usta, kiedy przyszła jej kolej na odpowiedź. Milczała przez chwilę, chociaż nadal nie była pewna, jak przedstawić fakty, które jej samej wydawały się kompromitujące. Ona nie należała ani do osób, które panikowały, ani do tych, które w przypływie zdrowego rozsądku próbowały ujść z życiem, chowając się po kątach. O nie! Is chciała walczyć, tylko tym razem... tym razem warunki były niesprzyjające.
- Nic nie zrobiłam, bo do mojego przedziału nie wpadł żaden z Lunarnych, a mój chłopak nie pozwolił mi wyjść na korytarz- przyznała z wyraźnym rozdrażnieniem. Och, w normalnych warunkach zrobiłaby po swojemu, ale tym razem Marcel po prostu ją unieruchomił w swoich ramionach, oświadczając, że jej nie puści i dopóki nie zajdzie konieczność obrony przed wilkołakami, Isolde ma siedzieć w spokoju i się nie wychylać. Idiotyczna sytuacja, naprawdę. Ale spróbuj wyrwać się prawie dwumetrowemu zawodnikowi Quidditcha.

Marco wpatrywał się w Ambrożego, podczas gdy ten opowiadał swoje przeżycia z podróży Ekspresem. Nawet niespecjalnie dziwił się wzmiance o zamaskowanej postaci - sam dobrze wiedział, że w zwierzęcej formie nie da się załatwić wszystkiego. Lunarni pewnie wypatrzyli sobie kilka osób, które miały nie odnieść w całej akcji żadnych poważniejszych obrażeń, a co za tym idzie, trzeba je było potraktować zaklęciami, nie pazurami. Miało to jakiś tam swój pokręcony sens, trzeba przyznać, tylko co takiego specjalnego w Piątku i jego koledze mieli widzieć agresorzy? To była jedyna kwestia, nad którą Ramirez musiałby się zastanowić dłużej. Tak czy inaczej, mężczyzna w pewnym momencie podążył wzrokiem za wzrokiem ucznia, kiedy to dziewiętnastolatek wspominał o pewnej ważnej dla niego osobie. Ach, czyli siedziała tu z nimi? Bardzo dobrze, będzie można wykonać zagranie psychologiczne - i o ile on sam nie znosił takich chwytów, to wyjątkowe sytuacje wymagały wyjątkowych działań. W każdym bądź razie, Marco zaśmiał się głośno, słysząc wzmiankę o zabiegach chirurgicznych wykonywanych przez uczennicę mugolskimi narzędziami. To ci dopiero historia! No ale cóż, padł pierwszy fragment informacji, które Brazylijczyk zamierzał wykorzystać w dalszych częściach dzisiejszej lekcji. W międzyczasie do klasy wpadło kilku spóźnialskich, których mężczyzna uciszał gestem dłoni, aby nie przeszkadzali opowiadającym uczniom. Jednakże następny w kolejce odezwał się Matt. Ramirezowi nie spodobało się to, co powiedział, jednak nie odnosił się do jego wypowiedzi od razu. Posłał mu tylko zdecydowane spojrzenie mówiące "pilnuj tonu, młodzieńcze" i czekał na resztę czarodziei, aby wykorzystali swoich kilka minut na wypowiedź. Nie padły żadne zaskakujące zdania, więc przyszedł czas na podsumowanie.
- Panie Cunningan. Jak pan najpewniej w końcu zauważył, nauczycieli nie poproszono o pilnowanie pociągu. Jedynym, który według moich informacji jechał wtedy z wami wszystkimi był profesor Price razem z panem Blythe'm, a nie sądzę, żeby samodzielnie mogli cokolwiek zrobić. Dlatego też pytam o wasze przeżycia, zresztą nie jest to jedyny powód. Jeśli mi pan teraz łaskawie pozwoli, przejdę do rzeczy. - powiedział, nie spuszczając wzroku ze Ślizgona - Tak więc, jak już wspomniałem, nauczycieli nie poproszono o obronę Ekspresu. I z całym szacunkiem do dyrektora Hampsona muszę wam szczerze powiedzieć, że uważam to za idiotyzm. Dlatego dzisiaj zebraliśmy się na specjalnych zajęciach, które postaram się przeprowadzić tak, abyście nie pozasypiali z nudów. No to zaczynamy. - dodał, wychodząc zza biurka, aby przespacerować się po klasie.
- Lunarni to nie są zwykłe wilkołaki, które przemieniają się podczas pełni księżyca i to chyba właśnie ten szczegół czyni je jeszcze groźniejszymi, zwłaszcza w połączeniu z tym, że podczas przemiany potrafią zachować pełną świadomość. Nie zmienia to oczywiście faktu, że kierują się w dużym stopniu własnym instynktem. Oni uwielbiają chaos, przerażenie, zamieszanie. Zawsze próbują zasiać w sercach ofiar jak najwięcej wątpliwości, bezradności i strachu, żeby można było zrobić z nimi co im się tylko podoba. Dlatego też pierwszym, o czym musicie pamiętać podczas ataku wilkołaków to SPOKÓJ UMYSŁU. - ostatnie dwa słowa podkreślił nawet gestem dłoni, połączonym z wyraźnym zaakcentowaniem - Nie ma miejsca na panikę. Nie ma miejsca na zastanawianie się nad tym, co chcecie zrobić. Musicie być szybcy i zdecydowani, a co najważniejsze - przygotowani. Dlatego teraz przechodzimy do praktyki. Wstawajcie i wyjmujcie różdżki, najlepiej dobierzcie się w pary. - skończył, pokazując palcem na konkretne osoby, tym samym wybierając konkretne pary. Sam stanął przy swoim biurku, opierając się o nie.
- Zaczniemy od czegoś prostego, co pomoże wam utrzymać dystans, tym samym dając więcej miejsca na rzucanie reszty czarów. Niektórzy pewnie to znają, ale nie zaszkodzi poćwiczyć. Formuła brzmi: "Everte Statum" a gest wygląda następująco. - powiedział, wyjmując w międzyczasie różdżkę i wykonując nią ruch podobny do strzelania z bicza - No to zaczynajcie. Nie bójcie się efektów, Skrzydło Szpitalne mamy praktycznie za rogiem. Lewa strona używa Everte Statum, prawa usiłuje odbić to Protego, po trzech próbach zmiana. - dodał, odkładając różdżkę na biurko i krzyżując ponownie ramiona na klatce piersiowej.


Pary:

1. Ambroge i Grace
2. Tiffany i Elijah
3. Matt i Isolde
4. Elsie i Anthony
5. Bonnie i Kira
6. Geralt i Curtis
7. Alan i NPC, student z tego samego roku, Slytherin

Pierwsza osoba z pary używa Everte Statum, druga blokuje - kostek używam ja, więc wy jedynie opisujecie w swoich postach zachowanie postaci i rzucenie zaklęcia, jeśli ktoś postanowi opisać, że zaklęcie mu się - na przykład - udało, ja i tak rzucę kośćmi i jeśli wynik będzie się różnił, moja wersja będzie się liczyć bardziej.

Piszecie bez kolejki, obowiązuje ona jedynie na zasadzie "pierwszy pisze atakujący, drugi broniący". Jeśli ktoś nie odpisze do jutra do 21 to nic się nie stało, o waszym losie i tak decydują kostki, a jeśli jesteście broniącym i atakujący ociąga się z odpisem, możecie się wepchnąć.

W postach zawieracie informacje na temat swojej kolejki, potem po następnym moim poście wprowadzimy zamianę, czyli na ten przykład atakujący w tej turze Geralt po moim kolejnym poście będzie się bronić.

Dobra, załóżmy że wszystko jasne o:

Lekcja OPCM'u trwała, a Bonnie niespecjalnie się przykładała. Starała się słuchac wypocin reszty uczniów na temat podróży pociągiem, ale nie mogła, nie była wstanie przypomniec sobie tego po raz kolejny. Przeżyc to jeszcze raz, wrócic do momentu, w którym spętana strachem siedziała sobie wygodnie w przedziale, kiedy ktoś rozszarpywał jej babcię na kawałki. Za dużo bólu w pigułce do połknięcia.
Tak też siedziała zamyślona w rogu sali, gdy w końcu nauczyciel zdecydował się przejśc do bardziej praktycznej części zajęc. Podobierał ich w pary i wydał proste polecenie, użyc "Everte statum". "Nie ma sprawy... bardzo chętnie".
Puchonka stanęła naprzeciwko przydzielonej przez Ramirez'a partnerki, Kiry. Wycelowała, machnęła różdżką jak z blicza, krzykneła:
- Everte Statum!
Tyle gniewu, jakby Gryfonka była czemuś winna. Ona nie, ale w takim razie... kto?