Bycie obserwatorem nie jest i nigdy nie było moją mocną stroną. Zbyt ciężko się koncentruję, zaś za łatwo wpadam w stany, gdy rzeczywistość do mnie nie dociera. Skupiam się na teraźniejszości, na zbyt wielu sprawach naraz, by poświęcić sekundę więcej na przeciągłe spojrzenie. Nie potrafię się zatrzymać, dlatego wydaje się, że jestem ślepy. Powinienem zwolnić, nie traktować dnia jak sekundy, a doceniać sprawy minuta po minucie.
- Najwyżej nałożą na mnie komornika – stwierdzam, choć nie mam pojęcia, o jakiej cenie ona mówi. Dziwakiem jestem od zawsze, więc dlaczego miałbym płacić za coś, na co nie mam wpływu? Euforia to co innego, ale póki nie domagają się za nią zapłaty większej niż siedemnaście galeonów (albo dziewięciu przy ładnym uśmiechu do Blaithin lub Caluma), to jakoś daję radę. Uśmiecham się do niej trochę zadziornie, ale gdzieś z tyłu głowy staram się na szybko znaleźć sposób, by zmienić temat z uzależnień, bo jak tak dalej pójdzie, Nessa dowie się wszystkiego, a tego wolałbym uniknąć. - Nagle chcesz chronić niedźwiedzie, które podobno są uwięzione w twoim domu rodzinnym? – pytam podejrzliwie, dalej się z nią drocząc. Niedźwiedzie polarne są super, ale lepiej, jeśli żyją na swoich terenach,bo nawet w Szkocji bywa latem dość gorąco.
Nie jestem przekonany, czy dmuchnięcie jej śniegiem w twarz jest dobrym pomysłem, ale i tak to robię, bo mnie to bawi. Nessa nie ma ze mną zbyt łatwo, bo też nauczyłem się przy niej, że bycie miłym nie popłaca. Okazujemy sobie sympatię w zupełnie inny sposób, a takie irytowanie się nawzajem też ma poniekąd swój urok. Nie wyobrażam sobie, żebym miał w ten sposób traktować Theo czy Marcelinę, ale przy Lanceley wszelkie chwyty dozwolone.
- Uczepiłaś się tych butelek. Mogę Ci załatwić sukienkę z tych po kremowym piwie – proponuję, choć te są akurat brązowe. Za cholerę jednak nie wiem, co to za odcień zieleni, bo zielony to zielony, niezależnie od tego, czy to trawa, butelka od alkoholu czy żaba. Chociaż muszę przyznać, że te niebieskie są o wiele ładniejsze.
Rudowłosa próbuje mnie łaskotać, ale stoję niewzruszony, choć na moich ustach błąka się uśmiech. W końcu jednak nie wytrzymuję i odsuwam się od niej pod pretekstem śnieżnego orła. Mam łaskotki i to okropne, ale ona nie musi o tym wiedzieć, bo jeszcze wykorzysta to do swoich niecnych celów. A ja jestem w stanie przywalić jej z łokcia, jeśli za bardzo ją poniesie i nad tym nie zapanować.
Przez stapiający się z moim ubraniem śnieg jestem cały mokry. Trochę mi zimno, ale ignoruję to uczucie. Może nawet się przeziębię, zwłaszcza po szoku jakiego zaznam, kiedy wyjdę na zewnątrz, ale teraz o tym nie myślę. Ciężko mi wybiegać w przyszłość, kiedy tyle się wokół mnie dzieje.
Krzywię się trochę, gdy Nessa zrzuca mi śnieg z twarzy. O ile wcześniej utrzymywał się całkiem nieruchomo, powoli topiąc pod wpływem ciepła mojej skóry, tak dziewczyna zostawia mi na policzku mokrą i okropnie zimną smugę.
- Zostaw – mówię i z automatu unoszę dłoń, by odsunąć rękę Ślizgonki, choć sama mnie ubiega. Przeciągam się i siadam, by lepiej widzieć dziewczynę, a roztopiony śnieg spływa mi po plecach. Ubrania są tak zielone, że raczej już tego nie odpiorę bez potraktowania materiału mocnymi czarami. A różdżka wyczerpała baterie, więc mam utrudnione zadanie.
- Jemu jest chyba dobrze w jego własnym świecie – przyznaję, bo tak naprawdę nigdy nie udało mi się rozgryźć Fairwyna. Jest chodzącą zagadką, ale i tak nie potrafiłbym go nienawidzić. Mimo wszystko podziwiam go, że ze swoim usposobieniem nadal wytrzymuje z Nessą. Ona potrafi zadziwiać, a gdy ktoś nie czuje się zbyt pewnie w towarzystwie, raczej ma – krótko mówiąc – przesrane. Opieram brodę o kolana i trochę się kulę, bo jednak zamarzam, a śnieg wciąż spada nam na głowy. Nie potrafię zatrzymać tego zaklęcia, więc jesteśmy skazani na posiedzenie w zaspie. Wciąż jednak przyglądam się z uwagą dziewczynie, bo jej słowa są dość dziwne. - A to nie jest tak, że wszyscy Krukoni tak mają? – pytam ją całkiem szczerze, bo ze wszystkich Krukonów, jakich znam, naprawdę tylko Calum nie zamyka się w sobie. - Nic mu przecież nie zrobiłem. Wiesz, że jestem grzeczny. A ten „dzieciak” jest starszy od nas – zauważam jeszcze, unosząc przy tym brwi, bo dziwi mnie, że Lanceley nazywa Theo dzieciakiem, albo nawet uroczym stworzeniem. - Jest w porządku, polubiłem go, więc czemu miałbym się znęcać? Masz liść we włosach, pewnie z przejścia lata w zimę.
Wyciągam rękę i strącam jej go z głowy, a potem przyglądam się, jak opada prosto w śnieg i wkrótce znika w puchu. Jestem trochę skonsternowany, bo wszyscy wokół traktują Thidleya, jakby miał sobie nie poradzić w życiu. Nie zauważyłem, żeby cackali się tak z Terrym, więc dlaczego mieliby z Theodorem? Nie pytam jednak o to Nessy, bo dziwnie mi jest obgadywać z nią Krukona, zwłaszcza że niewiele jeszcze o nim wiem.

Przyglądam się Nessie z uwagą, bo nie do końca rozumiem jej słowa i podejście do świata. Ja w przeciwieństwie do niej nie potrzebuję ciągłej kontroli, chociaż miło jest czasem panować nad otoczeniem. Wolę jednak spontaniczność i improwizację, bo bez tego nie ma prawdziwej zabawy. Planowanie jest okropnie nudne, tak samo jak rozdzielanie innym zadań i pewność, że na pewno to wykonają. Czy nie o to chodzi w życiu, żeby sobie pozwolić na spuszczenie Losu ze smyczy i niech się dzieje, co chce?
- Może jemu jest dobrze, kiedy się nie wychyla? – zastanawiam się na głos i wydaje mi się, że mam rację, bo chociaż sam jestem często narwany, to wiem, że zmienianie człowieka na siłę nic nie da, bo prawdziwa natura prędzej czy później się odzywa. Można ją tylko czasem zatuszować, tak jak ja to robię z eliksirem euforii, ale nic nie trwa wiecznie i dlatego mój dobry humor powoli słabnie, pozwalając, by owładnął mną zalążek powagi i – co dziwne – jakiejś inteligencji i przemyślanego zdania. - Nikt nie kontroluje jego, ani on nie kontroluje nikogo innego, a skoro tak jest, to sam sobie ustawia życie, co nie? Nie musi się do nikogo dostosowywać, ani tym bardziej denerwować, że się jego nie słuchają.
Ale co ja mogę wiedzieć na ten temat? Nie potrafię zapanować nad samym sobą i swoimi emocjami, a co dopiero nad innymi ludźmi. Może trochę zazdroszczę Nessie, że ma odpowiedź i sposób na wszystko, bo ja nie potrafię kierować się rozumem. Zawsze wygrywają uczucia i intuicja, ale przez to czuję się lepiej.
- Masz na myśli tę rudowłosą Wróżkę Chrzestną? - pytam, ignorując nazwanie Theodore'a ptaszyną. Trochę mnie bawi to, jak Nessa określa ludzi zwierzętami, ale w jej głowie jestem lemurem, więc zawsze to lepsze, niż lew. Na niego się nie nadaję, a na dodatek nadal mam traumę w stosunku do kotowatych po wycieczce do Egiptu. Niestety muszę oglądać jeden taki okaz na swojej własnej szacie, a całe mnóstwo innych mijam na korytarzach. Nie jest to nienawiść spowodowana niczym innym. Po prostu koty mnie nie lubią, więc dla zasady ja nie lubię ich. Nie chciałem krzywdzić tamtego nundu, ale wciąż prześladuje mnie w snach. - Jest całkiem miła.
Zaskakujące, że choć tak się od siebie różnimy, mamy podobne zdanie o otaczających nas ludziach. No może poza Fairwynem, którego Lanceley aż nadto się czepia. Ale nie mam zamiaru mu pomagać, bo jest ode mnie starszy i większy, więc powinien sobie poradzić z takim skrzatem bez problemu.
Spoglądam na Nessę, gdy zdejmuje swoją kurtkę i zastanawiam się, co chce z nią zrobić, skoro jest tu naprawdę zimno. W pierwszej chwili myślę, że może planuje usiąść na ziemi i nie pobrudzić sobie ubrania, ale ona zarzuca mi okrycie na plecy. Posyłam jej zdziwione spojrzenie, ale i tak uśmiecham się lekko, bo nie spodziewałem się po niej tak opiekuńczego gestu. Zwłaszcza w stosunku do mnie, gdy sam sobie zasłużyłem na zamarzanie, bo rzuciłem się na śnieg jak małe dziecko. Doceniam to, bo to naprawdę miłe, ale i tak zdejmuję jej własność i zarzucam z powrotem na jej własne plecy, bo nie może przecież marznąć dla mojej własnej korzyści.
Śmieję się na uwagę o tym, że Theo jest jak szczeniak. W stereotypowym brzmieniu może i tak, ale jak sobie przypominam, jakim niszczycielem był mój pies, kiedy był mały, to naprawdę ani trochę nie pasuje. Instynkt obronny załącza się chyba jednak u nas obojga, choć pokazujemy go w zupełnie różny sposób.
- Tak cię tylko uprzedzam – przedrzeźniam ją – że jeśli będziesz się znęcać, to ja też gryzę.
No może nie dosłownie, ale i tak mam wrażenie, że to Lanceley onieśmiela Thidleya i Fairwyna bardziej niż ja. No bo przecież ja się zachowuję w stosunku do nich w miarę normalnie, w przeciwieństwie do Nessy ciągającej Ślizgona za marynarkę.
Podaję rękę dziewczynie i pozwalam się nieco pociągnąć w górę. Ostatecznie jednak podnoszę się o własnych siłach. Ociekam wodą i zaczynam dygotać z zimna jeszcze bardziej. Kiedy wybierałem to miejsce, nie sądziłem, że temperatura też będzie zbliżona do tej realnej. W innym wypadku wziąłbym jakiś sweter i mniej dziurawe buty.
- Może zróbmy wiosnę – stwierdzam, bo jakoś przechodzi mi ochota na bitwę, kiedy cały zamarzam. - Uczynisz honory? Moja różdżka chyba jest zepsuta.
Czekam, aż Lanceley rzuci odpowiednie zaklęcie, ale i tak trzymam w pogotowiu własny patyk, na wypadek gdyby zamierzała nas tu utopić nagłym stopieniem się zamieci śnieżnej. Trawa prześwituje już tylko w miejscu, w którym przez dłuższy czas siedziałem, a śnieg na mojej głowie i ramionach topi się, zostawiając mokre, chłodne plamy. Na sto procent się tutaj pochoruję.[/b]

Wydała z siebie ciche mruknięcie zastanowienia dotyczące słów, których użył gryfon. Miały sens, brzmiały wyjątkowo prawdziwie i nawet gdyby chciała, to nie mogłaby zaprzeczyć. Zdawała sobie sprawę, że ślizgonowi jest najwygodniej i czuje się najbezpieczniej w sposobie funkcjonowania, który wybrał. Wiedziała, że psuje mu nerwy i prawdopodobnie ma na nią alergię, ale.. Nessa nie mogła zrozumieć, dlaczego tak bardzo marnował swój potencjał. Gdyby był tylko odrobinę pewniejszy siebie.. Uważała, że jej ulubiona żmija jest wyjątkową personą i niczego, poza szczyptą odwagi nie należało zmieniać. A to mu przychodziło tak ciężko! I nawet jak przeszkadzało mu to, co z nim robiła, a raczej jemu robiła — to cóż, nadal z tym nic nie robił. Przymknęła na chwilę oczy, następnie przejeżdżając opuszkami palców po swoim karku i tym samym wypuszczając powietrze ze świstem spomiędzy warg.
- Wiem, że mu tak dobrze. To nie tak, że o kontrolę mi chodzi złotko. Po prostu on nie powie wprost, że coś mu nie odpowiada. Będzie to znosił, zwłaszcza jeśli wychodzi to z inicjatywy kobiety. Nie powinno tak być. - zaczęła, unosząc powieki i powracając spojrzeniem na swojego lemurowego towarzysza. Zabawne — im więcej czasu z nim spędzała, tym łatwiej przychodziła im rozmowa, a ruda coraz lepiej rozumiała jego i sposób jego funkcjonowania, który przy bliższym poznaniu wcale nie wydawał się taki głupi i bezmyślny. Przyglądała mu się chwilę jeszcze w milczeniu, po czym spojrzała ku górze- śnieg zaczynał sypać coraz mocniej.-To nie jest tak, że ja wszystko planuje i mam pod kontrolą.. Że to świat się dostosowuje do mnie. Wiem, że jestem nieznośna, ale to rzecz, która wychodzi mi naturalnie, bo nie pozwalam sobie zabierać czegoś albo robić czegoś, na co nie mam ochoty.
Dodała ze wzruszeniem ramion, robiąc pół kroku do tyłu. Była mistrzem adaptacji, dostosowywała się bardzo szybko i nawet najgorszy z możliwych scenariuszy nie sprawiał, że potrafiła ugryźć się w język i pohamować swoje szczere słowa. Zdawała sobie sprawę z własnych wad, jednak ludzie idealni nie istnieli i jej samej one nie przeszkadzały — wręcz przeciwnie — więc czemu miała cokolwiek z tym robić, skoro przejawiały same korzyści? Z zamyślenia wyrwało ją pytanie Holdena o wróżkę, które wywołało na jej bladej buźce rozbawiony uśmieszek. Był równie kreatywny w wymyślaniu określeń co ona!
- Tak, chyba tak. Chociaż jestem pewna, że żaba ma w sobie więcej siły i determinacji, niż sama o tym wie.- rzuciła nonszalancko, powracając wzrokiem do twarzy siedzącego na ziemi gryfona. Sama nie wiedziała, dlaczego każdej osobie, którą lubiła trochę bardziej, dopasowywała zwierzęcy totem. Może gdzieś tam w środku faktycznie wierzyła, że przynosi to szczęście i pomaga? Jej dłoń powędrowała w stronę prawej kieszeni szortów, gdzie wsunęła palce, jakby sprawdzając, czy coś jest w środku. Nie zrobiła jednak nic poza tym, skupiając całą swoją uwagę na rozmówcy, który jakoś tak postanowił zrezygnować z jej kurki, znów zarzucając jej skórzane odzienie na ramiona. Nie zwracała uwagi na temperaturę dookoła, dopóki ta nie stawała się wyjątkowo upierdliwa i nieznośna, a rudej nie było jeszcze na tyle zimno, by zacząć dygotać. Nie była też personą, która zwracałaby uwagę na takie gesty i traktowała je jako zachowanie szczególne — dla każdego, kto wpasowywał się w tą drugą kategorię niż obojętność zrobiłaby to samo.
- Uparta z Ciebie bestia, Thatcher. Będziesz chory. - mruknęła w jego kierunku z uniesioną nieco brwią, nie chcąc się jednak narzucać i wsuwając grzecznie kurtkę na ramiona. Zgrabnym ruchem uwolniła spod materiału burzę płomiennych włosów, rozrzucając ją po plecach i pozwalając dalej żyć własnym życiem. Oparła dłoń na biodrze, nieco może zaskoczona aż tak rozbawioną reakcją różowego na porównanie szczeniaczka do Theo. A może Theo do szczeniaczka? On naprawdę taki był! Chociaż wiedziała, że to może być też kwestia jej silnego charakteru i zwyczajnej siły, drzemiącej w tak niepozornej istocie. Wysunęła dłoń w jego stronę, prychając cicho i dając mu delikatnego pstryczka w czoło, gdy skorzystał z jej sztuczki z uprzedzeniem.
- Nieładnie tak ściągać! Byłam pierwsza. Nie znęcałabym się nad nim, nigdy. Ty gryziesz, ja kąsam.. Ciekawe, które z nas wyszłoby cało z tej potyczki?Jad i tak by Cię dobił, nawet jakbyś odgryzł mi głowę.- cofnęła dłoń, opierając ją znów na biodrze. Mimo bycia w domu Godryka, chłopak niezbyt kojarzył się jej z wielkim, dzikim i agresywnym kotem. Uroczy, rozrywkowy lemur bardziej pasował. Ona sama nie potrafiła znaleźć na siebie odpowiedniego, zwierzęcego opiekuna — bo czy wąż był najlepszą opcją? Nigdy nie zauważyła, że onieśmielała kogoś swoimi naturalnymi reakcjami i notorycznym naruszeniem przestrzeni osobistej. Byli ludźmi, przecież takie gesty powinny być czymś normalnym! Pociągnęła go, ułatwiając podniesienie się Jak na zabójczy metr i pięćdziesiąt siedem centymetrów, była silnym skrzatem. - Wiosnę? Jak sobie życzysz. Dziś spełniam życzenia.
Oznajmiła z nonszalancją w głosie, cofając dłoń i odwracając się tyłem, aby podejść i odczytać zaklęcie. Jak trudne mogło być rzucenie go? Zacisnęła palce na swojej ciemnej, orzechowej niczym oczy różdżce. Chociaż nie, to kłamstwo — kijek był z czarnego orzecha, a ślepia panny Lanceley były zdecydowanie w odcieniach ciepłego brązu.
- Ver factus!- powtórzyła, wykonując odpowiedni ruch dłonią. Odchyliła głowę do tyłu i spojrzała następnie w niebo, aby z uśmiechem przywitać słońce, które powinno zacząć wyglądać zza chmur.. Zamiast tego jednak stało się najgorsze! Zakłócenia magiczne sprawiły, że uzyskany efekt znacznie różnił się od tego, czego chciała właścicielka. Błyskawica przecięła niebo, które momentalnie nabrało granatowej barwy. Gwałtowny wiatr uderzył w ślizgonkę i gryfona, a ogromne i zimne krople deszczu zaczęły opadać w dół niczym zabójcze pociski. Pomimo pięknego zapachu, który towarzyszył temu wszystkiemu — obydwoje byli w ciągu kilkunastu sekund przemoczeni do suchej nitki. Na szczęście dla Nessy, jej siarczyste przekleństwo zagłuszone zostało przez kolejny grzmot, a ona kolejny raz machnęła różdżką. Tym razem mimo delikatniejszego ruchu i wyraźniejszej intonacji, nie stało się nic. Zupełnie jakby jej magiczny patyk był z czegoś niezadowolony! Brew jej drgnęła niebezpiecznie, a drobne palce mocniej zacisnęły się na drewnianej rękojeści. Kolejny raz spróbowała, zamykając oczy i licząc następnie do dziesięciu, aby przypadkiem nie wybuchnąć. Na szczęście dla całej tej komnaty — deszcz ustał, zabierając ze sobą jej złość. Uniosła powieki, obracając się woku własnej osi i stając przodem do Holdena. Prychnęła, zsuwając przemoczoną kurtkę z ramion i zostawiając w przemoczonej, przylegającej do ciała koszuli. Odgarnęła proste, długie i wyjątkowo pomarańczowe włosy na plecy, zatrzymując na nim spojrzenie.
- Nie komentuj tego nawet Thatcher! A jeszcze lepiej, nie mów nikomu. To przez te cholerne zakłócenia.- rzuciła jedynie tonem, który nie zniósłby sprzeciwu. Westchnęła głośniej, czując pierwsze, nieśmiałe promienie słońca na przemoczonym ciele. Podeszła do niego, rzucając skórę gdzieś na ziemie i siadając obok niej, ignorując leżący jeszcze na ziemi śnieg. I tak była cała mokra. Wskazała ręką miejsce obok siebie, kładąc następnie różdżkę na rzuconym wcześniej na śnieg odzieniu. Na szczęście krajobraz zmieniał się w komnacie dość szybko, więc mogli poczuć pierwsze uderzenia ciepłego wiatru. - Trzeba było zrobić lato. Szybciej byśmy wyschli.

____
kostki:1,5,2

Kręcę głową trochę z niedowierzaniem, że Nessa naprawdę chce kogoś zmieniać na siłę. Przecież to nie jest łatwy proces, a jeśli ktoś nie ma zamiaru nic ze sobą zrobić, to się tego nie przezwycięży żadną siłą. No chyba że brutalną, wydziobując komuś oko i wyłamując palce, ale śmiem wątpić, że Lanceley wpadłaby na coś tak okropnego względem przyjaciela. Zresztą chyba bym jej sam coś zrobił, gdyby zamierzała w ten sposób wpływać na ludzi.
- Ness, ja ci próbuję powiedzieć, że jeśli Caesarowi jest dobrze z samym sobą, to nic z tym nie zrobisz – mówię, by trochę opanować jej entuzjazm względem Fairwyna, bo to się naprawdę źle skończy, choć nie mam pojęcia, dla której ze stron. - Może daj mu na chwilę spokój, to się jeszcze zaniepokoi i sam się odważy do ciebie odezwać. Poza tym, no sama spójrz, mówisz, że nie lubisz robić nic wbrew sobie albo tego, na co nie masz ochoty. On ma tak samo.
Mam nadzieję, że w ten sposób chociaż trochę uchronię Fairwyna przed klątwą rudych chochlików, które ostatnimi czasy otaczają nas ze wszystkich stron. Uśmiecham się jednak do Nessy, by trochę złagodzić sytuację, bo sam nie wiem, jakim cudem doszło do tego, że kłócimy się o Ślizgona, o którym ja wiem mniej niż z astronomii, a to się rzadko zdarza. Swoją drogą ciekawe, jak oni się dogadują z Theo, skoro obaj są tacy milczący. Albo to tylko pozory i kiedy nikt nie patrzy, przekrzykują się nawzajem i wyrzucają z siebie każde słowo, którego unikali przy ludziach. Dziwny typ człowieka, dość interesujący, ale dla mnie zupełnie obcy. I może dlatego w pewnym sensie nie umiem dać Thidleyowi spokoju: bo jestem ciekawy jego osoby.
- Żaba? – dziwię się, nie do końca wiedząc, o czym ona mówi. - Jaka żaba?
Te porównania Lanceley do zwierząt są czasem aż nadto zaskakujące. Chociaż muszę przyznać, że jestem ciekawy, co takiego by do mnie przypisała, gdyby nie narzucił jej się mój lemurzy ogon przyprawiony mi na lekcji Swanna. Pewnie jakąś cyrkową małpę, albo inne równie tragiczne zwierzątko, którego sam nie byłbym w stanie znieść, bo dwie rozrywkowe dusze w jednym pomieszczeniu to czasem aż nadto. O, kapucynka. To by mi nawet odpowiadało, zwłaszcza że mają równie głupie uśmiechy, co i ja.
- Mówisz? Będę cię obserwował – stwierdzam, opierając głowę na dłoni, żeby okazać ironicznie moje zainteresowanie jej teorią. - A odrastają ci głowy jak hydrze? – pytam jeszcze, bo to byłoby ciekawe połączenie. Nie jestem pewien, czy naprawdę wyszłaby zwycięsko z tej potyczki, ale też nie mam ochoty próbować, bo wiem, że może się to serio źle skończyć. Same groźby wystarczą, nawet jeśli pozostaną jeszcze długo niespełnione.
Obserwuję, jak Królowa Lodu sprawia mi obiecaną wiosnę, ale nie wszystko idzie po jej myśli. Mimo wszystko wolałbym chyba burzę piaskową, chociażby miała przywołać najgorsze wspomnienia, niż taką prawdziwą z piorunami, jaką przywołuje Nessa. Woda cieknie na nas jak z ogromnego prysznica. Ciekawe, czy w mają taki w Łazience Prefektów? Krążą o niej różne opowieści, ale wszystkie są od siebie tak różne, że nie wiem już, w co wierzyć. A też sam nie mam i prawdopodobnie nie będę miał okazji się przekonać. Zresztą kto by się przejmował wielką wanną z bańkami i – o ile mówią prawdę – zjeżdżalnią, kiedy leje mu się na głowę woda jak z wiadra?
Mimo że powinienem być wściekły, znów zaczynam się śmiać. Cieknie ze mnie, ubranie wchłonęło mi wodę i cały dygoczę, ale i tak nie mogę przestać rechotać. A to wszystko na widok Ślizgonki.
- Wyglądasz jak zmokła kura – stwierdzam, a jej włosy w połączeniu z wodą stają się ciemniejsze, a przez to wściekle czerwone. - Albo jak indyk po starciu z puszką czerwonej farby.
W końcu się jednak opanowuję i siadam tuż obok dziewczyny, bo jakie mam inne wyjście? Mógłbym się stąd niby ulotnić, ale lepiej tego nie robić, dopóki nie wyschnę, bo woźny wkurwi zdenerwuje się na mnie bardzo mocno, jeśli zostawię za sobą mokrą ścieżkę z czwartego piętra aż do wieży Gryfonów. Ale skoro i tak z nas cieknie, to czemu by nie spróbować temu zaradzić? Gorzej już chyba nie będzie, więc sięgam po różdżkę i gdy Nessa nie patrzy, celuję w nią, mrucząc pod nosem: Silverto. O dziwo, z patyka wydobywa się ciepłe powietrze, które z automatu osusza ubrania dziewczyny i jej włosy, sprawiając przy okazji, że włosy jej się puszą, jakby poraził ją prąd. Znów prycham ze śmiechu, ale może tego nie zauważy.
- Proszę bardzo, lato w pigułce – stwierdzam i rzucam zaklęcie po raz drugi, tym razem na siebie, choć nie wiem, czy nie jest to zbędne, bo zaraz po tym zapominam, że wokół nadal jest mokro i kładę się plecami na trawnik, który pokrywają jeszcze ostatki śniegu i całe mnóstwo wody. Ciecz przesiąka przez moją kurtkę, przez co znów czuję nieprzyjemne zimno na plecach.

kostki: 2x2

Trzeba przyznać, że po części sama nie rozumiała, dlaczego tak się na to uparła. Odkąd się poznali, minęło przecież już pięć lat i obydwoje zdążyli dorosnąć. Z początku nie traktowała tego aż tak poważnie, nie sądziła, że będą w stanie nawiązać ze sobą jakąkolwiek relację. Wyszło, jak wyszło. Była słowna, głupio było wycofać się jej z danego słowa — miała też nieodparte wrażenie, że gdy odpuści to kontakt im się najzwyczajniej urwie. Słuchając Holdena, cmoknęła pod nosem, niechętnie przyznając mu rację. Żmijka wcale nie przeszkadzała jej taka, jaką była, a ona sama szukała sobie głupich usprawiedliwień. Odchyliła głowę do tyłu, przymykając oczy i przecierając je dłonią. Była honorowa zawsze, bez względu na okoliczności.
- Cholera. Wiesz, że masz rację? Może faktycznie powinnam Cię posłuchać. Zresztą.. - wzruszyła ramionami, prostując się i pozwalając sobie na zgarnięcie włosów na bok. Wlepiła w niego swoje orzechowe ślepia. Nie była dobra w takich rozmowach, nigdy nie potrafiła jasno powiedzieć, o co jej chodzi. Wszystko poza jej własną głową było na tym świecie zdaniem Lanceley banalnie proste. No, może jeszcze rośliny były problematyczne, bo nigdy nie potrafiła z nimi współpracować. Ostatecznie wyjdzie na to, że decyzja i tak będzie należała do ślizgona. - Zresztą i tak kończy zaraz szkołę. Skończy mi się czas, dotrzymam słowa i dam mu spokój. I tyle.
Dodała w końcu z kolejnym westchnięciem spomiędzy warg. Nie sądziła, że zdziała cokolwiek w ostatnie półtora miesiąca szkoły, kiedy potrafiła zrobić niczego poza zniechęceniem go do siebie przez ostatnie lata. Nie uznawała ich dyskusji za kłótnie, stąd też posłała różowemu delikatny uśmiech i zrobiła krok w jego stronę, kiwając głową na wzmiankę o żabie. No tak, mógł nie wiedzieć. Nessa miała tendencję do wyznaczania ludziom ich zwierzęcych amuletów.
- Theo. Mówię tak na niego. Żaba. - wytłumaczyła krótko, następnie przybierając poważną minę i kiwając głowę, unosząc ręce do góry i rysując nimi okrąg wołku swojej głowy. - Tak! Jak odetniesz jedną, to będą dwie — a nie jestem pewna, czy szkoła wytrzymałaby mając dwie Nessy na korytarzach.
Zagryzła dolną wargę, starając się zachować powagę i nie wybuchnąć gromkim śmiechem, chociaż bardzo chciała. Nie trwało jednak długo, aż rudowłose stworzenie parsknęło i szczery, delikatny śmiech rozniósł się po pomieszczeniu. Ness nie sądziła, że będzie w stanie bliżej zapoznać się z gryfonem i tym bardziej tak dobrze bawić się w jego towarzystwie. Może czasem potrzebowała po prostu kogoś, kto do życia podchodzi z takim dystansem jak ona? Zaczęły się czary, różdżka z czarnego orzecha poszła w ruch i dziewczyna już recytowała zaklęcie.
Nie poszło tak, jak miało. Zdążyła tylko zamknąć oczy, gdy struga deszczu uderzyła w nią, przemaczając ubrania do suchej nitki. Zrobiły się cięższe, przykleiły się do jej ciała, jeszcze bardziej ukazując jej drobność. Odchyliła głowę do tyłu, pozwalając, by chłodna woda spływała jej po twarzy i szyi, znikając gdzieś w mokrym materiale bluzki. Nie była najlepsza w pływaniu, chociaż nie groziło jej utopienie po wpadnięciu do zbiornika, gdzie nie miała gruntu, a nadal stanie w deszczu sprawiało rudej niewątpliwą radość. Zaczarowana komnata spełniała wszystkie zachcianki, a w powietrzu rozniósł się przyjemny zapach, który zawsze towarzyszył tak nagłym ulewą. Słowa Holdena sprawiły, że wyprostowała się i odgarnęła włosy z twarzy, czując, jak lepią się jej do placów. Uniosła brew, lustrując go wzrokiem.
- Myślisz, że Ty wyglądasz lepiej z tym purpurowym beretem na głowie złotko? To spójrz w lustro. - odparła mimo wszystko również rozbawiona całą tą sytuacją. Nie była zła. Siedziała grzecznie na ziemi, podnosząc wzrok na jaśniejące niebo. Deszcz ustał, słońce znów nieśmiało przebijało się przez chmury i posyłało dwójce uczniów swoje podnoszące na duchu ciepło. Drgnęła nieco, gdy zaklęcie Holdena zadziało i omiotło jej ciało przyjemnym ciepłem, susząc ubrania i włosy, które teraz naelektryzowane stały na wszystkie strony. Przesunęła po nich dłonią, zaczesując je do tyłu i następnie kierując swoją uwagę na gryfona.- Dzięki Holden. Wiesz? Nie jesteś tak bardzo irytujący, jak przypuszczałam.
Rzuciła w jego stronę z uśmieszkiem,następnie idąc w jego ślady i kładąc się do tyłu gwałtownie, uderzając plecami o mokrą ziemię. Niosący się z nią chłód zostawił nieprzyjemny dreszcz na ciele ślizgonki, jednak ona zdawała się nie zwracać na niego uwagi. Burza rudych włosów rozsypała się po trawie, kontrastując z jej zielonym kolorem. Przekręciła głowę w jego stronę, układając dłonie na swoim brzuchu i splątując ze sobą palce. Może jednak miała szanse na swoje miłe popołudnie. Ostatnimi czasy bezsenność dawała jej w kość, a czytanie opasłych ksiąg i gra na skrzypcach nie wystarczały, aby uciszyć krzyczące myśli.- Chcesz zagrać w pytania?

- Weź mi wytłumacz, dlaczego akurat żaba? – pytam ją zdziwiony, może trochę zbyt mocno naciskając na ostatnie słowo. To skojarzenie jest dość dziwne, zwłaszcza że od razu przypomina mi się lekcja zaklęć, na której po raz pierwszy siedziałem właśnie z Theodorem (bo tej u Edgara nie ma co liczyć, skoro od razu pogonił mnie do innej ławki i skończyłem sam) i machnąłem żabę z origami. Nessa nie mogła widzieć, jak mu ją zostawiam na ławce, bo wyszła przede mną, dlatego też jestem zaintrygowany, skąd się u niej wzięło akurat to zwierzę. Albo to ja jestem po prostu paranoikiem i przejmuję się błahostką, która nie powinna mieć najmniejszego znaczenia.
Nessa się śmieje, a ja śmieję się razem z nią, bo nic innego mi nie pozostaje. Oboje jesteśmy przemoczeni tak, że można by z nas wycisnąć litry wody. Otrzepuję się trochę ze zbędnych kropel jak mój pies po kąpieli w jeziorze, więc wszystko rozbryzguje się wokół mnie, a to, co znajdowało się na moich włosach, spływa mi po twarzy do oczu, nosa i ust. Smugi są zimne, ale idealnie współgrają ze słońcem, które oświetla nas z góry, choć jest jedynie iluzją.
Ciekawi mnie, czy gdybym zbliżył się do tej żółtej kuli nad nami, byłbym w stanie je dotknąć? Czy oparzyłoby mnie? A może nigdy bym do niego nie dotarł, bo iluzja powiększałaby się w nieskończoność, ukazując mi prawdziwe niebo? Albo to zwykła lampa, jak te mugolskie neony i zupełnie nic by mi nie zrobiła. Sufity w Hogwarcie są fascynujące, a mało kto zwraca na nie uwagę – zwłaszcza na te magiczne, rozgwieżdżone, pełne chmur lub błękitne jak najczystsza woda. Przywykliśmy do tego, że otacza nas magia i nie jest już tak zaskakująca, jak pierwszego dnia w szkole, kiedy nie miało się nigdy do czynienia z tak ogromnym jej natężeniem.
- Nie mamy tu luster – stwierdzam z przekąsem. - Złotko.
I może to lepiej, że ich tu nie ma, bo jeśli wyglądam podobnie do Nessy, to pękłbym ze śmiechu już na amen. I skończyłoby się holdenowanie. Na szczęście jednak moja różdżka chociaż raz nie zachowuje się jak wila z okresem i pozwala na poludzkie wysuszenie nas obojga. Nie żebym po chwili znów nie stał się mokry od rzucania się na przemoczony trawnik. Swoją drogą przydałoby się tu jakieś koszenie, ale nie będę siedział z nożyczkami i przycinał źdźbeł od linijki.
- A ty nie jesteś tak wkurzająca jak na czystokrwistą bogaczkę przystało – mówię, choć powinienem ugryźć się w język, ale Nessa się raczej nie obrazi. Przynajmniej nie powinna i taką mam nadzieję, bo ostatnimi czasy zbyt często muszę naprawiać swoje błędy i zaczyna mnie to przerastać. - Pytania?
Jestem zaskoczony, że ktokolwiek chciałby ze mną w coś takiego grać, bo zazwyczaj mają mnie za głupka, który nic sobą nie reprezentuje, tylko robi z siebie błazna. Ludziom wydaje się, że mnie znają, podczas gdy nic o mnie nie wiedzą, ale nie jestem pewny, czy chcę ryzykować tę grę z Lanceley. Chociaż... Co pada w Pokoju Czterech Pór Roku, zostaje w tym miejscu na zawsze, a nie wydaje mi się, żeby rudzielec był wielką paplą, na wypadek gdybym chlapnął za dużo wstydliwych pierdół.
- Czemu nie – przyznaję, wciąż patrząc na sztuczne niebo nad nami. Jest błękitne, ale krąży po nim kilka szarawych obłoków, które zwiastują wiosenną mżawkę. Mam jednak nadzieję, że ta nigdy nie nadejdzie, bo jesteśmy już zbyt mocno przemoczeni, a pogoda w zamku nie może być gorsza niż ta prawdziwa na zewnątrz. - Naprawdę trzymacie niedźwiedzie polarne pod domem? – wyrywam się z pierwszym pytaniem, cholernie głupim, ale pół żartem pół serio jestem tego ciekawy. Niby powinienem pozwolić damie na rozpoczęcie, ale wcale nie musi tego traktować jako grę, a jedynie luźne przypomnienie kwestii, o której rozprawialiśmy, tworząc jeszcze zimę.

To było dobre pytanie. Dlaczego Theo kojarzył się jej z żabą? Nadmuchała policzki, przypominając tym samym trochę rudego chomiczka w stanie kontemplacji. Wpatrywała się gdzieś w przestrzeń przed sobą, pozwalając, by niesforny kosmyk włosów drażnił jej szyję i policzek. W którym momencie zdecydowała, że Thìdley jest właśnie żabką? Będąc osobą pokroju Nessy, która niczym adwokat diabła odpowiedź ma na wszystko i podejmuje decyzje w ułamki sekund — zwyczajnie zapomniała. Uniosła dłoń, przeczesując palcami włosy i odgarniając je na plecy, powracając orzechowym spojrzeniem na gryfona.
— Bo one są niepozorne. Niby takie małe, bezbronne stworzenie, a potrafi być równie jadowite i przebiegłe co wąż, agresywne jak lew i cwane jak kruki. — odparła w końcu po dłuższej chwili ciszy, wzruszając delikatnie ramionami. Zdawała sobie sprawę, że pomimo aury, którą w jej opinii miał — był twardszy, niż myślała i nawet on sam myślał. Do wszystkiego po prostu potrzeba było czasu, a Theo miał go jeszcze wiele.
Śmiech to zdrowie, a różowy był wymarzonym partnerem do zabawy i popraw humorów. Miał w sobie coś, co wyróżniało go na tle idiotów, którzy błądzili po zamku, trwoniąc czas. Nie mieli ze sobą wielu okazji do rozmów tak prywatnych, jak ta, jednak ruda już sądziła, że był osobą, która nie zostawiłaby drugiej osoby samej, w potrzebie. Az takimi personami najlepiej śmiech rozbrzmiewał. Nie mogła powstrzymać kolejnego chichotu, gdy niczym pies, otrzepał się z kropel wody, a buza różowych włosów ułożyła się w zabawny sposób. Był taki naturalny we wszystkim, co robił. To zdecydowanie była najmocniejsza strona Thatchera. Pasował do świata magii znacznie bardziej niż zadufane w sobie dzieci rodów czysto-krwistych, które dawno zgubiły płynącą z niej radość. Na jego słowa prychnęła cicho, nie robiąc sobie nic, a nic z nazwania jej złotkiem! Przecież sama tak robiła równie notorycznie! Zlustrowała go wzrokiem, uśmiechając się pod nosem w charakterystyczny dla siebie sposób.
—A szkoda, sreberko. Gwarantuje Ci, widok niezapomniany. — rzuciła z wrodzoną nonszalancją i odrobiną prowokacji w głosie. Potwór z Loch Ness pozwolił sobie wyciągnąć do góry ręką, bezsensownie łapiąc powietrze między palce. Nie przeszkadzał jej bijący od ziemi chłód czy wilgotne ubrania, które Holden dopiero co zdążył wysuszyć. Nie zwracała uwagi na takie pierdoły, gdy czas leciał jej tak szybko i przyjemnie. Leżeli na sztucznej, magicznej trawie. Beztrosko niczym dzieci pozbawione jakichkolwiek problemów i przemyśleń, chociaż na chwilę. Przyglądała mu się po tym, jak obróciła głowę w jego stronę, zaciskając palce na materiale koszuli. Nadal grzecznie leżały gdzieś na brzuchu, wyjątkowo nie naruszając przestrzeni osobistej rozmówcy.
— Wow, to chyba największy komplement, jaki ostatnio dostałam. A nie, czekaj! Czarni rycerze nie dostają takowych, zapomniałam. No tak, pytania. Wiesz, jedno za jedno. O co chcesz i jak chcesz. Jak nie odpowiesz to przykro mi, ale trzeba wykonać jakieś wyzwanie. To proste i zabawne.— zakończyła swoją nieco przydługą wypowiedź wzruszeniem ramion, prostując głowę i uśmiechając się pod nosem. Przymknęła powieki, pozwalając, by wachlarz kruczoczarnych rzęs opadł w dół i kontrastował z bladym, subtelnie zarumienionym od zimna policzkiem. Całe szczęście, że szminkę na ustach miała magiczną i zmycie jej czymś innym niż zaklęciem bądź specjalną chusteczką nie było możliwe. Zanuciła coś pod nosem, nasłuchując dźwięków otoczenia. Komnata ta idealnie je oddawała, pozwalając autentycznie zapomnieć o tym, że nie przebywało się na zewnątrz tylko wśród zamkowych murów. Słysząc pytanie gryfona, znów wydała z siebie mruknięcie zastanowienia, nie unosząc nawet powiek. Nie przeszkadzało jej, że zaczął.
— Chyba nie. Nie wiem właściwie. Mój ojciec nie lubi, gdy schodzę do piwnicy i podziemnych korytarzy. Byłabym wściekła, gdyby te niedźwiadki faktycznie tam żyły. — odparła zgodnie z prawdą, wyobrażając sobie, jak przerośnięte maskotki o białym futrze biegają pod podłogą ich salonu. Czy jej ojciec potrzebowałby armii misiów? Nie była pewna, był jeszcze dziwniejszym człowiekiem niż ona i właśnie dlatego wytwarzał tak wyjątkowe instrumenty. Pomysły na nowe projekty także wydawały mu się nie kończyć, zupełnie jakby muzyką chciał przejąć władzę nad światem. Dziewczyna drgnęła, zastanawiając się co najpierw zapytać Holdena. —Czy śpisz jeszcze z maskotką? Jeśli tak to jaką? — pytanie wyrwało się spomiędzy jej warg szybciej, niż zdążyła przemyśleć jego zadanie. Była mistrzynią pytań dziwnych i normalnym ludziom całkiem niepotrzebnych. Ness jednak wierzyła, że właśnie takie małe szczegóły czynią człowieka wyjątkowym. Na ich podstawie najlepiej można było go ocenić.

Wyobrażam sobie dwór Lanceleyów jak ogromne zamczysko, niemalże labirynt, po którym spacerują niedźwiedzie polarne w rycerskich zbrojach. Nie są uwięzione w piwnicy, a wolne i na dodatek kroczą dumnie na czterech łapach, przez co wyglądają groźniej, niż gdyby były podobne ludziom. Korytarze nocą są mroczne, oświetlone bladym płomieniem świec, lecz za dnia jest tam żywo od barw, głośno od rozmów i śmiechów. I mimo że ta wizja wydaje się ładnym obrazkiem, nie czułbym się dobrze w nadwornym klimacie. Dobre maniery, szarmanckie zachowanie i eleganckie stroje uciekają przede mną z przerażeniem – nie na odwrót.
- I nie próbowałaś nigdy się tam zakraść? – pytam zszokowany poza grą, bo naprawdę nie pojmuję, jak można w takiej sytuacji słuchać rodziców. Ja bym pewnie uznał, że chowają przede mną coś ciekawego. Najwyżej bym zginął, ale byłbym usatysfakcjonowany tym, że sprawdziłem, a nie zastanawiałem się do końca życia, co mnie ominęło.
Podnoszę rękę i zakrywam dłonią słońce z iluzji, by sprawdzić, jak wyglądają promienie, kiedy prześwitują mi przez palce. Sprawia to, że widzę przed oczami kolorowe plamki i pewnie zepsuję tym sobie wzrok, ale nie przestaję obserwować tego dziwnego zjawiska. Mam wrażenie, że trochę się zawieszam myślami, kontemplując nad naturą, żabami i butelkową zielenią, o której wciąż mówi Nessa, a której odcieniu nadal nie rozumiem. Nie znam się na kolorach aż tak wybitnie, chociaż wiele z nich odróżniam.
Parskam śmiechem, gdy docierają do mnie słowa Nessy i odrywam wzrok od słońca, by skierować spojrzenie na rudzielca. Ogniki tańczące mi przed oczami wywołują wrażenie, jakby jej włosy płonęły i mam ochotę sprawdzić, czy naprawdę tak jest, ale szybko rezygnuję, bo jeszcze by mnie trzepnęła.
- Serio, Nessa? – pytam, choć bardziej retorycznie, bo zdaję sobie sprawę, że naprawdę oczekuje ode mnie odpowiedzi. - Przypomnij sobie, z kim mieszkam w dormitorium. Wyśmialiby mnie za pluszaki.
A już z pewnością wszędzie widziałbym ironiczny uśmiech Terreya, o którym nie dałby mi zapomnieć. Chłopaki zwijaliby się ze śmiechu, gdybym się co noc przytulał do pluszowego zwierzaka, a z pewnością wyczailiby coś tak infantylnego nawet w bałaganie, który panuje w naszym pokoju. Co innego w Hogsmeade, gdzie mama co rusz wtrąca się do tego, jak wygląda mój i mojego brata pokój, który musimy dzielić. Powiesiła na ścianach jakieś głupie lampki, z których ta czerwona świeci się akurat centralnie na nosie postaci z jednego z moich plakatów. Rudolf Czerwononosy – no dzięki, mamusiu. A na dodatek moje łóżko robi chyba za zbiorowisko wszystkich pluszaków, które kiedykolwiek z bratem dostaliśmy lub skombinowaliśmy z maszyny stojącej na ulicy, bo młody pozbył się ich ze swojego posłania.
- Mam kilka w domu – mówię w końcu, ale nie już tak pewnie jak wcześniej, bo to totalnie głupie. - Nie żebym chciał spać z nimi celowo. Po prostu się rzucam na łóżko bez zrzucania wszystkiego, co tam leży – dodaję jeszcze dla sprostowania, żeby sobie nie pomyślała, że jestem przedszkolakiem.
Znów patrzę w niebo, tym razem unikając jednak słońca, a obserwując pojedyncze obłoczki, jakie się na nim pojawiają i znikają, gdy tylko dotrą do krawędzi sufitu. Czuję się, jakbyśmy byli zamknięci w szklanym akwarium, którego świat kończy się na kantach.
- Myślałaś kiedyś, żeby urządzać czarodziejom mieszkania? – pytam z czystej ciekawości, choć nadaje się to do gry. - Albo ogrody. Znasz się na kolorach, fakturach, a to otoczenie to też częściowo dzieło twojej wyobraźni – wyjaśniam jeszcze i od razu moje myśli wędrują w kierunku mojej przyjaciółki, która wyjechała dawno temu zagranicę i dawno już nie mam od niej żadnych wieści. Pewnie robi karierę gdzieś w Japonii, pokazując Azjatom, że mogą żyć zupełnie inaczej. A ja – taki frajer życiowy – wciąż siedzę w Anglii, licząc na to, że sponsoring Caluma będzie trwał wiecznie.

Nadal nie jestem w  stanie wyobrazić sobie posiadłości Lanceleyów, bo przerasta to nawet mój umysł. Wiem za to, że każdy dom może być pałacem, jeśli tylko odpowiednio się do niego podejdzie i przedstawi go w nadzwyczajny sposób. Ja również mieszkam w zamku, takim z mnóstwem wrednych sąsiadów, dla których mama każe mi być miła. Każdy ma swoją komnatę, bo w tym wypadku posiadanie własnego łóżka to luksus, a nawet dorobiliśmy się tarasu o cudownej wielkości jednego metra kwadratowego, do którego byłoby całkiem niedaleko z pobliskiego drzewa, gdyby urzędasy nie kazały go usunąć. Tylko nie zmieściłby się tam niedźwiedź, bo siadając na środku salonu służącego za pokój rodzicom zapewne zmaltretowałby wszystkie nasze meble. A nie są już pierwszej jakości. Chociaż niektóre stare pruchła z Hogsmeade nazywają potworem mojego Psikusa – bo czarne bydlę raczyło przejść obok i cicho warknąć. Och, no dajcie spokój! To tylko pies.
- Twój ojciec ma dziwne priorytety, skoro bardziej martwią go rysunki kawałków drewna i drutów, niż żywe stworzenia. Mam nadzieję, że nie macie dywanu z niedźwiedzia w salonie i głów jeleni nad kominkiem?
Wolałbym nawet nie myśleć o tym, jak potworne by to było i jak bardzo zmieniłoby to moje zdanie o Lanceleyach. Nie żebym już teraz nie uważał większości z nich za nadętych snobów. Nessa dziwnym trafem wyróżniała się z tej rodzinnej tradycji do zadzierania nosa i bardzo mnie to cieszyło, bo raczej długo bym z nią tu nie wytrzymał, gdyby było zupełnie na odwrót. Nie żebym sam czasem się nie wywyższał, albo – co gorsza – zachowywał się zbyt pewnie, wbrew całej sytuacji.
Maxed out, minimum wage; my brain is a time bomb, mruczę sobie pod nosem, bo czuję od Lanceleyówny jakąś dziwną, muzyczną energię. Jeśli to prawda, że wyczucie melodii ma się w genach, to jestem na straconej pozycji, bo poza wujkiem pracującym w sklepie z płytami moja rodzina nie ma za wiele wspólnego z jakimikolwiek utworami. Właściwie to nawet nie śpiewam dobrze: często fałszuję, gubię rytm, bezsensownie stukam rękami o blat, udając, że to bębny. Muzyka to jednak ważna część mnie, a ilość płyt, jakie znieśliśmy z ojcem do domu, gdy spotkaliśmy się ze Scottem, jest zatrważająca.
Puszczam uwagę o przemycaniu maskotek mimo uszu, bo nie mam pojęcia, co też mółbym jej na to odpowiedzieć. Nie wyobrażam sobie, żebym miał spać z pluszakiem na oczach Terreya, Everetta czy innych chłopaków. Dziewczyny może uznałyby to za urocze… Hmm, to zawsze jakiś punkt zaczepienia, ale to teraz nieistotne… Ale oni daliby mi popalić. Tylko nie wiem, czy rudowłosa to zrozumie. Wbrew pozorom to trudny temat, nawet jeśli dotyczy głupich zabawek.
- Nie porównywałbym kawałka materiału wypchanego watą do związku, ale to całkiem interesujące, co mówisz. Może rozważę – stwierdzam, a potem jeszcze przytakuję głową. – Nazbieraliśmy tego trochę przez wszystkie lata, część też zrobiła mama, a głupio wyrzucać jej prace, co nie? A mój brat wrzucił wszystko na moje łóżko, stwierdzając, że i tak większość życia spędzam w szkole. Ale to absurdalnie brzmi. Jakbym był jakimś mózgowcem.
Wpatruję się w Nessę, a ona wpatruje się we mnie. To dziwne uczucie, zważywszy na to, że często chcieliśmy sobie te oczy wydrapać, nie zastanawiając nad tym, o czym to drugie myśli. A mimo to rodzi się między nami nić porozumienia, którą próbuję sobie wyobrazić. Ma butelkowozielony odcień, a przynajmniej mam taką nadzieję, że w mojej głowie wygląda to prawidłowo, bo nadal nie mam pojęcia, jaki to kolor. Pewnie bym nawet nie zapamiętał, nawet gdyby mi go codziennie pokazywali. Coś mi podpowiada, że może to mieć coś wspólnego z butelkami od piwa, ale chyba nie byłoby aż tak banalne? W przypadku Nessy ciężko jest o banalność i wydaje mi się, że właśnie to sprawia, że zaczynamy się dogadywać.
- Naprawdę chcesz ciągnąć te konwenanse? – pytam całkiem poważnie, unosząc przy tym brwi. Ślizgonka zawsze walczy o swoje, a w tym wypadku miałaby się poddać? – Wiem, że lubisz grać, ale tworzenie instrumentów to coś zupełnie innego. Pozwolisz tak po prostu decydować o swoim życiu? Coraz bardziej mam wrażenie, że te magiczne rody są przereklamowane i lepiej być biedakiem. Przynajmniej mogę robić to, na co mam ochotę.
Fakt, nie posiadam zbyt wielu pieniędzy i nie biorę udziału w wytwornych bankietach, na których musiałbym się prezentować w równie pedalskich garniakach, co Dearowie, ale to lepiej dla mnie. Nikt na mnie nie krzyczał, że nie wypada, bym miał poobdzierane kolana, nie muszę aż tak bardzo uważać na swój język, a tym bardziej na maniery. Pewnie nawet nie wiedziałbym, do czego używa się tych wszystkich sztućców prócz widelca i łyżki. Ale to też jest na swój sposób magiczne. I jeszcze to przemieszanie świata mugoli z czarodziejskim bez potrzeby ukrywania się przed seniorami rodu, którzy patrzę niezbyt przychylnym okiem na te fanaberie. Albo ciągłe wizyty w ministerstwie magii, by nie mieć pod górkę z urzędnikami. Nie odnalazłbym się w tym, ale może jednak Nessie się to podoba? Niby chodzi w tym wszystkim o to, bym spojrzał na świat w taki sam sposób, jak Ślizgonka, ale nie do końca mi to wychodzi. Pochodzimy z dwóch różnych wymiarów, które nigdy się nie uzupełnią.
- Spróbuj, a może zdołasz to jakoś połączyć. Na przykład ustawiać harfę w każdym projektowanym przez ciebie pomieszczeniu – żartuję, by trochę rozluźnić atmosferę, bo nie wiedzieć czemu się zdenerwowałem. To chyba oznaczało porę na uzupełnienie eliksiru euforii, ale nie mam go przy sobie i to jeszcze bardziej mnie frustruje. Nie mogę jednak po sobie pokazać, że coś jest nie tak, bo jeszcze chwilę temu dawałem sobie rękę uciąć, że nic nie ćpam. I tak powinno pozostać w świadomości Lanceley.
Dziewczyna siada na trawniku, ale ja nie mam ochoty się jeszcze podnosić. I pewnie nadal wylegiwałbym się na mokrej – w tym momencie już od wiosennej rosy – trawie, gdyby nie chwyciła mnie za rękę, przez co z czystej ciekawości, co też zamierzała zrobić, również wstaję z ziemi.
- Co… – zaczynam mówić, chcąc się dowiedzieć, co też wyczynia, ale ona wiąże mi na ręku jakiś sznurek, wpatrując się co rusz albo we mnie, albo w tę dziwną ozdobę, której nie mogę się jeszcze zbyt dobrze przyjrzeć. – Serio tego nie skomentujesz? – pytam trochę z wyrzutem, gdy zadaje mi pytanie, nadal wiążac coś na moim nadgarstku. Jej dotyk i sznurki strasznie mnie łaskoczą i już się nie mogę powstrzymać od tego, żeby się nie śmiać. Chyba właśnie Ślizgonka poznaje jedną z moich nieszczęsnych tajemnic, którymi z nikim się nie dzielę. A to działa jedynie na moją niekorzyść, bo przecież coś tak okropnego jak łaskotki można wykorzystać w naprawdę niecny sposób. Jeśli zginę, chcę jakieś ładne epitafium na nagrobku: Zszedł ze śmiechu w bólu i szczęściu, albo coś innego w tym stylu.
Gdy dziewczyna odsuwa się ode mnie, macham ręką, by dziwne coś się odpowiednio ułożyło i przyglądam się czarnym rzemykom splecionym w coś podobnego do warkoczy i srebrnemu znaczkowi ze zwierzęciem.
- Skąd ty to wzięłaś? – pytam, nadal się śmiejąc, jednak jestem pełen podziwu, wdzięczności i jakby zawstydzenia. – Podoba mi się, nie będę tego zdejmował – dodaję jeszcze, uśmiechając się do niej szeroko, bo chociaż jeszcze chwilę zżerała mnie frustracja, w tej chwili czuję się szczęśliwy. I to w całkiem naturalny sposób, niewywołany eliksirem euforii czy felix felicis. Zaskakuje mnie to, że mimo wszystko nadal jestem w stanie odróżnić od siebie te uczucia. Że w ogóle jestem w stanie coś poczuć bez żadnych wspomagaczy!
- Dziękuję. Tylko że nie mam nic dla ciebie. Nie wiedziałem, że dzisiaj dzień dziecka – mówię jeszcze, nadal zawstydzony tym, że Lanceley mnie czymś obdarowuje, podczas gdy ja przychodzę z pustymi rękoma. Ale co mógłbym jej zaoferować? Co najwyżej trumnę, albo jakąś zafałszowaną piosenkę rozegraną na starej gitarze z klasy muzycznej. Czy dziewczyny w ogóle marzą o trumnach? Niby rudowłosa wygląda trochę jak wampirzyca, ale pewnie poczułaby się urażona, gdybym zapytał. Przypominam sobie jednak o tym, że w tym momencie to ona oczekuje na moją odpowiedź, a ja cieszę się jak głupi do sera z bransoletki, zamiast zastanowić nad sensem wody. Kusi mnie, żeby odpowiedzieć, że jak woda z kranu – jak za mocno lecę z prądem, trzeba mnie przyhamować, tak jak można zakręcić kurek, ale raczej nie tego ode mnie oczekuje.
- Wolę być jak morze albo ocean i się nie ograniczać, nawet w kwestii doboru zbiorników wodnych – mówię, znów się śmiejąc, choć mam wrażenie, że na tym etapie nie będzie już łatwo urazić Nessy. – Albo jak deszcz i spadać w wielu miejscach naraz, próbując wszystkiego po trochu. Nie chcę być ani stały ani zmienny, bo nie jestem prądem, ale lubię z nim płynąć. Czy w tej wodzie jest alkohol? Bo czuję się jakiś pijany – dodaję jeszcze, przejeżdżajac dłonią po wilgotnym trawniku.  A może to te płatki śniegu, które wylądowały na moim języku, są czymś naszprycowane? – Chyba wszystko zależy od stanu, w jakim się akurat znajduję. Czasem lubię iść do przodu, a innym razem się zatrzymać, chociaż sama wiesz, że wszędzie mnie pełno.
Tą samą dłonią, którą dopiero co ubrudziłem ziemią, przeczesuję swoje włosy. Zostają na nich krople rosy, przez co na powrót stają się trochę mokre, ale nie przeszkadza mi to. Gram trochę na czas, by ułożyć sobie w głowie jakieś niezbyt łatwe pytanie, skoro ona zbiła mnie swoim całkowicie z tropu. Jeśli mamy bawić się w filozofów przyrody, wypada się trochę wykazać.
- Zdarzyło ci się kiedyś czegoś nie zrobić, co bardzo chciałaś i teraz tego żałujesz? – pytam tak po prostu, bo jednak nie udaje mi się nawiązać do żadnego z pozostałych żywiołów. Zagadanie jej tym, za jaki się uważa, byłoby całkowicie bezsensowne, bo i tak pewnie odpowiedziałaby, że ogniem – parzącym, nieokrzesanym. A może to właśnie ja nim jestem?
Oczekując na jej słowa, zastanawiam się, czy ja sam potrafiłbym sobie odpowiedzieć. I pozostaję w tej niepewności jeszcze przez jakiś czas.

Wspomnienie o muzyce mnie ożywia, bo wszelkie melodie zawsze działają na mnie niczym magnes. Pewnie jeśli w przyszłości nie wyszłoby mi w kierunku magicznej weterynarii, zająłbym się sprzedawaniem płyt, szerząc przy okazji wśród czarodziejów również mugolską muzykę. Niemagiczni ludzie mają tyle dobrych utworów, że aż przykro mi, gdy nie tylko uczniowie Hogwartu, ale i dorośli ograniczają się wyłącznie do tych najbardziej znanych zespołów magicznych. Przecież muzyka pozwala na taki sam rozwój intelektualny jak książki czy spektakle teatralne. Dlaczego więc nikt nie idzie w tym kierunku?
- Mugolska muzyka elektroniczna, raczej mało popularna wśród czarodziejów – odpowiadam Nessie. Sam nie wiem, czemu akurat ta piosenka pojawia się w mojej głowie. Puścił mi ją kiedyś wujek Scott, kiedy po raz kolejny kręciłem się po jego sklepie, szukając jakiś płyt. Może to wina tego błękitnego nieba nad naszymi głowami, które przypomina mi, jak bardzo lubię kolor niebieski. I nie ma to nic wspólnego z moją dziwną słabością do Krukonów! Ale lubię się nimi otaczać, bo akceptują każdego niezależnie od tego, jaki by nie był. I przodują w kreatywności, choć na pierwszy rzut oka wydają się ułożeni. – Ja ogólnie strasznie lubię mugolską muzykę. Mój ojciec pochodzi z niemagicznej rodziny, a jego brat pracuje w sklepie muzycznym i zawsze wciska nam jakieś płyty, więc znam tego dużo. Lubię punk, ale to by ci się raczej nie spodobało, klasycznego rocka… jakieś takie stare hity z lat osiemdziesiątych. Dużo tego, jak na takich biedaków mamy całkiem sporo winyli – mówię jeszcze, niemalże wpadając w słowotok, choć nie dzielę się z nią żadnymi konkretami. Właściwie to wielu ludzi zadaje się ze mną głównie przez wielką skrzynię płyt moich i mojego ojca, bo mogą sobie za darmo posłuchać tego, co tworzy społeczeństwo nieznanego im świata. – Znasz muzykę mugoli?
Nie podciągam tego pod naszą grę. To po prostu temat-rzeka, o którym jestem w stanie mówić bez przerwy, jeśli ktoś mi na to pozwoli; na równi ze zwierzętami i roślinami. Lanceley nieświadomie weszła na ścieżkę, na której znam drogę bez mapy.
Zamykam na chwilę oczy, choć moje myśli nie wędrują nigdzie daleko. Mimo że widzę ciemność, mam wrażenie, że wciąż patrzę na błękitne niebo rozświetlone iluzją parzącego słońca. A gdyby tak…?

I want to know, have you ever seen the rain?
I want to know, have you ever seen the rain
comin down on a sunny day?

Z moich ust wyrywa się jeden z ulubionych przebojów mojego ojca i nawet nie staram się nad sobą zapanować, chociaż mam wrażenie, że strasznie go fałszuję. Na dodatek przeciągam słoneczny dzień o wiele bardziej niż wokalista w oryginalnym przeboju, przez co brzmi to trochę nienaturalnie. Ale nie znam się na tym na tyle dobrze, by to stwierdzić, a Nessa mi pewnie tego nie powie. Z tego zamyślenia wyrywają mnie jednak słowa Ślizgonki, więc otwieram oczy i marszczę przy tym nos, bo to stwierdzenie nijak mi pasuje do wizji samego siebie.
- Urocze stworzenie? A co ja, surykatka? – pytam nieco skonternowany, zważywszy na to, że nie jestem już dzieckiem. Mogłem się wycofać z pytania i wykonać jakieś zadanie, zamiast nakręcać ją na tę całą słodycz przedszkolaka śpiącego z pluszakami. Widać szczerość nie zawsze popłaca i właśnie się o tym przekonuję.
Obserwuję, jak Nessa podnosi się i przeciąga, zasłaniając mi przy tym na chwilę słońce. Promienie tworzą na jej włosach dziwną mozaikę, która przypomina mi płomienie. A zważywszy na to, że pomimo zakrycia, świetlista kula nadal niemalże parzy jak letni upał, dziewczyna mogłaby być ogniem. Jakim cudem królowa lodu, którą tu zaprosiłem, przemieniła się we wnętrze wulkanu? Widać moje postrzeganie Ślizgonki musi być błędne, skoro cała ta śnieżna otoczka rozpuściła się wraz z płatkami, które jakiś czas temu stworzyliśmy. Ile już czasu minęło od momentu, kiedy tworzyłem orła w zaspie? Brak zegarka i dobra zabawa sprawiają, że czuję się jak w kasynie, otumaniony przyjemnościami. Z tym, że nie otaczają mnie karty, zaduch i dym z cygaretek, a świeża trawa i kwitnące kwiaty, choć nie mam pojęcia, kiedy te pojawiły się wokół nas. W mojej głowie rodzi się zalążek pomysłu, jednak nie jestem pewien, czy powinienem go wykorzystać.
- Ludzie dostosują się do wszystkiego, a po wielu latach nie będą już nawet pamiętać, że coś istniało. Przyszłe pokolenia nie będą nawet świadome, że można żyć inaczej – mówię całkiem poważnie, nadal nie odrywajac wzroku od dziewczyny, bo ciekawią mnie jej reakcje. Kiedy zeszliśmy z obgadywania znajomych na tak filozoficzne tematy? Oboje płyniemy jak woda, której nikt nie zamierza postawić na drodze tamy, przez co doprowadzamy się nawzajem do ujścia przy morzu. A wpadnięcie tam może być nie lada problemem, stawiając przed nami zbyt wiele możliwości.
- Twoi rodzice powinni też być od początku świadomi, że może nie zechcesz ciągnąć tej tradycji. To powinna być twoja dobra wola, a nie obowiązek, bo robienie czegokolwiek na siłę do niczego nie prowadzi. Ale jeśli naprawdę to lubisz i tego chcesz, kierując się własnymi uczuciami, a nie poczuciem, że jesteś im coś winna, to w porządku – uznaję, bo nie wiem, czy dyskusja na ten temat ma jakiś sens w momencie, gdy ona kieruje się tradycjami rodów, a ja nie mam o nich zielonego pojęcia. Do czynienia najwięcej mam z Thidleyami, którzy jednak są dziwni pod tym względem i Dearami, a ci z kolei mają gdzieś eliksiry i zajmują się tym, co uważają według siebie za słuszne. Nie wyobrażam sobie chociażby Caluma przy kotle, o takim Vilenie nie wspominając. Ale przecież Nessa jest z nimi spokrewniona i ma tę buńczuczną, buntowniczą nutę. Dlaczego nie pozwala jej się wydostać wobec jej własnego rodu?
Milkniemy na dłuższą chwilę, wpatrując się w siebie i mam wrażenie, że może jednak powiedziałem coś nie tak? Nawet jeśli nie widać tego po minie dziewczyny, skąd mam wiedzieć, jakie myśli kręcą jej się po głowie? Mógłbym zapytać, ale czy w tym wypadku byłaby ze mną szczera? Wątpliwości co do jej gniewu rozwiewa jednak lemurza bransoletka, nad którą nie potrafię wyjść z podziwu, że w ogóle chciało jej się cokolwiek dla mnie robić. I skąd mogła mieć pewność, że na nią zasłużę? Splotła ją po zajęciach ze Swannem, licząc na cud, w którym oboje się dogadamy? Jeśli tak, może powinna zgłosić się do jasnowidzów, by sprawdzili, czy nie posiada przypadkiem ich daru. Ja z pewnością nie wpadłbym na coś tak absurdalnego. A może jednak? W końcu to właśnie ja zaproponowałem jej wizytę w tym pomieszczeniu, kierując się bardziej instynktem, niźli zdrowym rozsądkiem.
Jeszcze przez moment wydaje mi się, że nie jestem w stanie jej się odwdzięczyć, zwłaszcza że mnie na to nie stać, ale powraca do mojej głowy pomysł, który kilka minut temu zanegowałem. Sięgam ręką do jednego z żółtych kwiatów wyrastających na trawniku i zrywam go, by po chwili dołączyć do niego kolejnego. Mam wrażenie, że rośliny pojawiają się pod moimi palcami jak na zawołanie, a ja zaplatam ich długie łodygi. Chociaż kwiaty wydają się niemrawe, wczesnowiosenne, to razem tworzą całkiem niezłą kompozycję. Nie wiem jeszcze, czy wyjdziemi z tego coś konkretnego, ale nie zamierzam przez to przerywać konwersacji.
- Czym sobie zasłużyłem? Bo nie uwierzę, że chodzi wyłącznie o ogon lemura od Wróżki Chrzestnej – stwierdzam, jeszcze bardziej zaskoczony tym, że wykonała to całkiem sama. Czyżby Lanceley miała więcej talentów, niż się chwaliła? Jakim cudem można w ogóle aż tyle umieć? To jest dla mnie całkiem niepojęte, ale i tak zaplatam te kwiatki i nawet jeśli jest krzywo, to skończę.
Usłyszawszy jej propozycję, przerywam na moment i przechylam głowę, by spojrzeć na dziewczynę z odrobinę innej perspektywy. Czy ona właśnie proponuje mi umówienie się? Nawet jeśli to – jej zdaniem – męski wypad, to i tak czuję się z tym trochę… dziwnie? Niepewnie? Wyjście „z kumplem”  w towarzystwie o wiele ładniejszej osobniczki nie może się tak nazywać, nawet jeśli mielibyśmy chlać piwo i oglądać mecz quidditcha. Może nie powinienem aż tyle nad tym myśleć?
- Jasne, czemu nie – rzucam mimochodem i jak gdyby nigdy nic wracam do zaplatania kwiatków, żeby nie patrzeć na Nessę. Aż tak się do mnie przekonała przez ten krótki czas, żeby proponować mi kolejne spotkanie, chociaż to jedno się nie skończyło? Może jednak powinienem jej z tych żółtych kwiatków skręcić jakąś mała trumnę? Pochowalibyśmy w niej zdrowy rozsądek.
- No popatrz, a chwilę temu porównywałaś mnie do jeziora – mówię, byle się z nią przekomarzyć i wystawiam do niej język jak małe dziecko. W domu pewnie dowiedziałbym się, że mi go utną, ale tu mogę robić to, na co mam ochotę. No dobra, może nie aż tak, ale jednak. – Nie jestem alkoholikiem, jeśli to masz na myśli, ale pić czasem lubię.
Potem zaczynam się śmiać tak głośno, że aż kwiatki wypadają mi z rąk i za chwilę będę musiał je pozbierać. Mimo wszystko jej uwaga rozbawia mnie  niemal do łez. Dowiaduję się o sobie całkiem ciekawych rzeczy i nie sądziłem, że ktokolwiek może mnie w taki sposób postrzegać.
- Nie jestem sercem Gryffindoru, raczej jego zakałą – mówię całkiem poważnie, chociaż nadal mam w oczach łzy ze śmiechu. – A to pytanie nie powinno raczej brzmieć głupi czy odważny?, w końcu mądrość to domena Krukonów, dlatego się nimi otaczam. Nie potrafię tego stwierdzić, bo przecież każdy głupiec uważa się za mądrego, a mądry za głupca. To pytanie bez odpowiedzi, jeśli chodzi o subiektywne odczucia i zaczynam filozofować równie mocno, co ty, więc w tym śniegu na pewno były jakieś prochy. Czym oni karmią kanalizację?
Puszczam jej przekleństwo mimo uszu, bo ja brzydkie słowa wyssałem chyba z mlekiem matki, więc co mnie obchodzi, jak wyraża się Ślizgonka? O wiele gorsze słownictwo czasem słyszę u trzeciorocznych, kiedy wpadają do Zonka. Obserwuję ją przez chwilę z nieco zażenowanym uśmiechem, gdy uderza się w twarz, tak bardzo przejmując jedną kurwą, podczas gdy do burdelu jest jej nie po drodze.
- Czym dla ciebie jest odwaga? – pytam poza naszą grą, bo jestem tego ciekawy. No i mam już w głowie swoją własną odpowiedź, ale zanim w ogóle zacznę ciągnąć te moje nędzne filozofie jeszcze dalej, chcę usłyszeć, co ma do powiedzenia rudowłosa.
Kiedy Nessa zastanawia się nad tym, jak odpowiedzieć na moje pytane, ja kończę zaplatanie kwiatów, ale trzymam to jeszcze w rękach, by nie przerywać jej w kontemplacjach. Nigdzie mi się nie śpieszy, mogę poczekać, aż mi odpowie i dopiero potem zdecydować, czy zasłuży na nagrodę, choć nie wygląda tak ładnie, jak pierwotny zamysł w mojej wyobraźni. Chociaż w głowie zawsze wszystko wydaje się o wiele lepsze, niżbyśmy tego chcieli. Albo gorsze – to już zależy od sytuacji, w jakiej się znajdujemy.
- Której przyjaciółce? – pytam, nim zdołam ugryźć się w jęzor, bo mimo wszystko może po jej imieniu wyczaję, o kogo jej chodziło. Cezar nie ma siostry, więc na pewno nie o niego. A po Nessie można się spodziewać naprawdę wszystkiego, więc nic dziwnego, że mnie to ciekawi. Prawda? Ale na siłę jej za język nie mogę ciągnąć, zwłaszcza ze to wyrwane nagle zdanie nie zalicza się do naszej gry i to wyłącznie dobra wola Lanceley, czy mi na to odpowie. – Ej, nie ma tak – mówię jeszcze z wyrzutem, gdy stwierdza, że oddaje mi moje własne pytanie. – Czekaj chwilę – dodaję, spoglądajac, jak cieszy się promieniami sztucznego słońca. Ciekawe, czy też wywołuje raka i poparzenia? W każdym razie zbliżam się do niej, trzymając w rękach kwiatki.

little darling, it seems like years since it’s been here
here comes the sun, here comes the sun
and I say it’s all right

Śpiewam po cichu, tym razem już celowo, bo piosenka idealnie mi pasuje do tego, co zamierzam zrobić i nakładam dziewczynie na głowę wianek z żółtych kwiatów, których nazwy nigdy nie potrafiłem zapamiętać, bo nie uważałem, że będą mi do czegoś potrzebne. Zwłaszcza, że nie używa się ich do żadnych eliksirów.
- Awansowałaś z królowej lodu na panią wiosnę – mówię cicho, układając jej moje dzieło na włosach tak, by się z nich szybko nie zsunęło. Może to głupota z mojej strony, ale ta myśl rodzi się we mnie dopiero wtedy, gdy jest za późno i Nessa ma na głowie wieniec z liści i żółtych płatków. – Pozory bardzo mylą, a ja mam na koncie wiele rzeczy, których nigdy nie zrobiłem i prześladują mnie do dziś, ale ci o nich nie opowiem. Całkowicie zmieniłabyś o mnie zdanie, więc wolę, żebyś wymyśliła mi jakieś zadanie.
Opuszczam ręce, gdy uświadamiam sobie, że przez całą moją wypowiedź trzymałem palce wplecione w jej włosy, choć wianek już dawno leżał tak, jak powinien. W tym śniegu naprawdę coś musiało być, skoro aż tak bardzo mi odbija. Jest całe mnóstwo spraw, których żałuję i ta lista cały czas rośnie.

Ograniczenie. Słownik podaje dwie możliwości, z których jedna to zarządzenie krępujące czyjąś swobodę w działaniu, podczas gdy druga jest po prostu brakiem szerszych horyzontów myślowych. Ani pierwsza, ani tym bardziej następna nie kojarzy mi się z Nessą, więc dlaczego nie miałaby sobie pozwolić na cały wykład dotyczący odwagi? W tym pokoju padło już wiele słów, o dziwo nie tylko z moich ust, więc o wiele więcej nie zaszkodzi. Chociaż jak już o ograniczeniach mowa, to muszę tu stworzyć istne maślane masło (mugole tworzą coś takiego, to wręcz zaskakujące!), stwierdzając, że to właśnie mowa, albo – jak kto woli – dźwięki wypływające z naszych ust nie dają nam swobody. Nie można cofnąć tego, co się wypowie, ani tym bardziej nie ma się zbyt wiele czasu na ułożenie swoich myśli, gdy ktoś oczekuje natychmiastowej odpowiedzi. I przez to nie zawsze możemy przekazać, czym naprawdę chcielibyśmy się podzielić ze światem. Ale lubię mówić, o czym przekonują się wszyscy wokół. A jednak krąży mi po głowie myśl, czy gdybym wyciął słowa z książek i zawiesił je na tych ścianach, wszystko wydałoby się prostsze? Wyglądałyby, jakby lewitowały? Ten pokój wbrew pozorom jest ograniczony. To, że widzimy wokół niebo to jedynie magiczne sztuczki, ale gdybym postanowił iść teraz przed siebie, pewnie błękit złamałby mi nos. To nie byłoby zbyt miłe z jego strony, zwłaszcza że ten odcień, który teraz obserwuję, jest moim ulubionym.
Czy gdybym wyciął teraz te słowa, dając je Nessie, ułożyłaby takie same zdania jak ja?
- Walka o szczęście to odwaga? – dziwię się. – Przecież każdy pragnie szczęścia, nawet największy tchórz. A w naszym świecie szczęście to przecież kwestia kilku eliksirów, chociaż cholernie trudnych do uwarzenia.
Moja wizja odwagi w porównaniu z jej jest jednak trochę… ograniczona? To śmieszne sformułowanie, zważywszy na to, co myślę na temat tego słowa. Ono samo jest jakieś takie niemrawe. Jakby mu się przyjrzeć, zaczyna i kończy się samogłoską, między pozostałymi na zmianę ma dwie i jedną literę. Żadnej wariacji; nic, co burzyłoby tę harmonię. Nuda, na którą ja nie mogę sobie pozwolić, chociaż czasem jest dobra, by ułożyć sobie w głowie myśli.
Nie jestem odważny, tak naprawdę boję się wielu rzeczy, a tylko faszerowanie Euforią popycha mnie do tego, by załatwić wszystkie te ekstremalne sprawy, o których zawsze marzyłem. To nie jest to, czym mógłbym się szczycić, a coś zupełnie odwrotnego; jest sztuczne, jakby na pokaz.
- Gdyby wciąć teraz gałąź i nazwać jej końce brawurą i tchórzostwem, odwaga jest dokładnie pośrodku. To nie tylko brak strachu przed tym, że coś się może stać, bo to akurat nazwałbym tylko głupotą, ale też świadomość, kiedy przerwać i nie ryzykować: no wiesz, znać swoje możliwości i nie przesadzać. Odwagą jest wycofanie się, kiedy widzisz, że coś może cię zniszczyć – mówię, kręcąc w palcach wiankiem, na który Ślizgonka zwraca uwagę.
Rośliny otaczają mnie od dziecka, chociaż sam wolę zajmować się zwierzętami. Rodzice mimo wszystko nauczyli mnie szacunku większego szacunku do natury, niż do innych ludzi. Dalsza rodzina mamy nadal zajmuje się plantacjami magicznych drzew, ale dziadkowie załamali się po utracie posiadłości sąsiadującej z rezerwatem Shercliffe’ów, a Isobel nie chciała kontynuować tej tradycji bez rodziców. Zresztą po utracie wszelkich oszczędności, gdzie ministerstwo wykręciło się od płacenia ubezpieczeń, nie mieliby z czego odtworzyć tego, nad czym od tylu lat pracowali. I przez to klepiemy biedę, bo brat dziadka wyparł się nas wszystkich, zostawiając pozostałe sady, lasy i ogrody dla siebie. Ale nikt nie odebrał im wszystkim wiedzy, którą mogli przekazać potem mnie. Nawet jeśli zaplatanie wianków nie jest czymś szczególnie podziwianym, to chociaż raz mi się przydaje.
Beatrice? Skądś kojarzę to imię, więc skupiam się na chwilę, by przypomnieć sobie, gdzie mogłem je usłyszeć. A potem mimowolnie krzywię się, gdy dociera do mnie, że naprawdę je znam.
- Serio, Ness? Dear?
Trochę jej nie dowierzam, ale z drugiej strony chyba większość moich koleżanek leciała (lub nadal leci) na starszego brata Caluma. Co one w nim widzą? Pojęcia nie mam, ale pewnie są bardzo zawiedzione tym, że ziomek się hajta.
- Nad niczym nie będę kontemplował. To proste – mówię jeszcze, choć może brzmię nieco za ostro, bo wybija mnie z rytmu, mimo że kazałem jej czekać. – Ktoś mi się podobał. Każdy czasem wpada jak śliwka w kompot, ale to już nieistotne.
Nie mówię nic więcej na ten temat, bo to tak stare dzieje, że dziwię się, iż nadal to czasem rozpamiętuję. Ale teraz znajduję lepsze rzeczy do roboty niż wspomnienie dawnej przyjaciółki, z którą znajomość zniszczyłem. Na przykład umiejscawianie żółtego wianka na czyjejś rudej czuprynie. I mam ogromną ochotę roześmiać się po raz kolejny, gdy widzę, jak Nessa rozdziawia usta ze zdziwienia, choć chwilę wcześniej widziała ten wianek w moich rękach i mogła co nieco przewidzieć; nakręcić trybiki w głowie. Tutaj jednak nas coś łączy: żadne z nas nie dowierza, że ktoś inny mógłby się dla niego postarać. Co sprawiło, że i ona wątpi w ludzi?
Dziewczyna rumieni się, przez co jeszcze bardziej wyróżnia się na tle zielonej trawy i błękitnego nieba. Gdybym wiedział, że ten wianek tak bardzo ją uszczęśliwi, odpuściłbym sobie śnieżne zaspy. Ale przecież bez nich pewnie bym na to nie wpadł!
Lanceley, co Ty wyprawiasz?
Pojęcie przestrzeni osobistej w naszym przypadku coraz bardziej się zawęża, aż ostatecznie ginie gdzieś pod palcami Nessy, której dotyk czuję na swojej twarzy. Skóra pod jej palcami staje się cieplejsza, a ja tylko modlę się w duchu, żeby moje policzki nie przybrały identycznego odcienia, jak te Ślizgonki, bo chyba zapadłbym się pod ten sztuczny trawnik. A gdybym pozwolił sobie na większe zuchwalstwo niż pocałunek w czoło? Odganiam szybko tę myśl, bo pewnie zginąłbym na miejscu, kończąc w miejscu o wiele gorszym niż roślinność pod naszymi nogami. Zamiast tego uśmiecham się do niej wesoło, tak jak ona do mnie.
- Miecze z kwiatów nie zapewniają zbyt dobrej obrony – zauważam, chociaż już mam przed oczami wizję potwora w zbroi ze stokrotek. Wrogowie zapewne umieraliby ze śmiechu. Pozostałą część jej wypowiedzi jednak ignoruję, bo nie wiem, co powiedzieć. Nie czuję potrzeby, by to uściślać, skoro zarzekłem się, że nie mam ochoty odpowiadać na zbyt trudne pytanie, które de facto wyszło ode mnie.
Uwierz mi, że nie jestem dobrym człowiekiem.
Kiedy Nessa odsuwa się ode mnie, wciskam ręce do kieszeni spodni i kopię butem trawnik, udając, że mam tam niewidzialny kamień. Nie do końca wiem, co ze sobą zrobić, bo po Lanceleyównie można się spodziewać wszystkiego, a tym razem nie wymigam się od niezręcznych wypowiedzi lub wyzwań, jeśli jednak postanowi wykorzystać to, że jestem w kropce. Obserwuję ją, jak zastanawia się, wpatrując się w źdźbła trawy. Ciekawe, czy jej myśli poruszają się w ten sam sposób jak rośliny na delikatnym wietrze, który pojawia się znikąd?
- Nie mam pojęcia – mówię cicho, gdy wyrywa mnie z zamyślenia. Tracę podzielność uwagi, gdy eliksir euforii wyparowuje ze mnie niemalże do końca, ale jakimś dziwnym trafem nie zanurzam się w jeziorze pełnym ponuractwa. Może to po prostu czyjeś towarzystwo sprawia, że nie odbieram swoich emocji tak intensywnie, jak zwykle. Albo zupełnie na odwrót – nareszcie czuję wszystko tak, jak powinienem, bez kurtyny depresji osuwającej się na scenę mojego umysłu. Ale to jedynieiluzja, krótkie zamydlenie mi oczu. – Proponujesz mi taniec i śpiew, kiedy codziennie jesteś świadkiem moich wygłupów? – dodaję żartobliwie, gdy mi się przygląda, a kiedy przenosi spojrzenie w niedostępną dla mnie przestrzeń, chwytam ją z zaskoczenia za dłoń i okręcam wokół jej własnej osi. – Do tego nie potrzebuję wyzwań – stwierdzam jeszcze i przyciągam ją do siebie, łapiąc za drugą rękę dziewczyny, przez co wyglądamy trochę zabawnie, jak najmłodsi uczniowie na szkolnym balu. – Wyobraź sobie jakąś melodię, jakąkolwiek. Znasz ten motyw, kiedy każdy tańczy do swojej własnej muzyki, przez co wychodzi coś naprawdę śmiesznego? A może tym razem ty mi coś zanucisz?
Wpadam w kolejny słowotok i napad euforii – chyba dopiero teraz ten ostatni – bo nie pozwalam jej się nawet zastanowić i już kręcę się z nią lekko w kółko do tylko mi znanego utworu, którego zanucenie mnie jednak przerastwa. Nie wiem, co mnie opętało, ale po chwili zwalniam, mrucząc pod nosem krótkie: przepraszam. A potem czuję, jak cała radość zaczyna ze mnie opadać, a w mojej głowie rozbrzmiewa długi jęk własnej rozpaczy, żestało się to akurat teraz.
- Niedokończone sprawy mimo wszystko są skończone. Nie wiem, czy mnie dobrze zrozumiesz, ale nie chcę do nich wracać, bo nie ma już o co walczyć – tłumaczę jej. Na całej tej liście może znalazłoby się jednak kilka elementów, nad którymi mógłbym popracować, ale Nessa o tym nie wie i prawdopodobnie nigdy się nie dowie. – Nie wybieram żadnej opcji. Lubię komplikować – przyznaję jeszcze i uśmiecham się do niej, co pomimo chaosu, jaki panuje w moim umyśle, przychodzi mi z dziwną, trochę dziką łatwością. Nadal się trochę kołyszemy, chociaż w moim przypadku nie ma już żadnej muzyki, a jedynie dźwięk wiatru poruszającego gąłęziami drzew. To miła melodia, spokojna i niewymagająca. Jakaś nieznana mi siła, być może potrzeba zagłuszenia smutku, sprawia, że wypuszczam dłonie Nessy ze swoich i zbliżam się do niej jeszcze bardziej, znów usuwając granicę przestrzeni. I jak ostatni kretyn po prostu ją przytulam, bo na nic więcej mnie nie stać.
- Postaraj się bardziej – mówię szeptem, mając oczywiście na myśli wyzwanie dla mnie.
A zapach jej włosów miesza się z intensywną wonią żółtych kwiatów.

Zabawne, byli do siebie tak podobni, a tak skarnie różni. Te drobne dysonanse sprawiały, że całe to spotkanie przebiegało tak niespodziewanie sympatycznie, ciepło. Zawsze sądziła, że jak ludzi łączy tyle podobieństw, to ostatecznie będą się kłócić i skakać sobie do gardeł, a tu proszę.. Rozmawiało się jej z Holdenem naprawdę dobrze, swobodnie. Nawet jeśli na co dzień była osobą bezpośrednio i szczerą, w przypadku tej konwersacji nie obawiała się żadnych, nawet najmniejszych konsekwencji. A on wiedział o tym, że ma zapewniony tak samo neutralny grunt, że nie będzie go oceniała czy próbowała wbić mu do głowy swoich poglądów, zwyczajnie mając jakiś szacunek do wyrażanej przez niego opinii. Nie potrzebowali żadnych ograniczeń, do niczego. Chociaż z brakiem swobody miał, no, chyba że ktoś funkcjonował bardzo niekonsekwentnie i często zmieniał zdanie, rzucając tym samym część swoich słów na wiatr. I tak właśnie Nessa lubiła spędzać czas najbardziej. W przeciwieństwie do gryfona nie zawracała sobie głowy kontemplacjami na temat sztucznego, pięknego nieba. Właściwie to całkiem zapomniała, że nadal są w zamku, korzystając z jednej z magicznych sal. Poza teleportacją to właśnie Hogwart był miejscem, którego braku najbardziej współczuła mugolom. Tyle wspaniałych przygód i możliwości tracili, pozostając jedynie w strefie fantazji i wyobrażeń na temat magii.
—Tak, to odwaga. Bo widzisz słońce, ludzie są bardzo wygodni, szybko się przyzwyczajają. Boją się tego, że gdy będą chcieli więcej, to stracą to, co już mają, że będzie gorzej. A przecież nie zyskamy nic bez ryzyka, do którego też odwaga jest potrzebna.—zaczęła z delikatnym wzruszeniem ramion, unosząc dłoń i przejeżdżając dłuższym, pomalowanym paznokciem po policzku. Po chwili jednak machnęła ostentacyjnie ręką.— Zresztą, co ja tam wiem. Równie dobrze, mogę nie mieć racji i być w całkowitym błędzie. Eliksirów.. To nie jest tak, jak z narkotykami i alkoholem? Im dłużej, im głębiej w nie brniesz, tym bardziej tracisz samego siebie? Myślisz, że pijący takie wspomagacze nie boją się, że na dobre utracą możliwość odczuwania szczęścia?
Mówiąc to, podniosła na niego spojrzenie z ciekawością, chociaż nie sądziła, żeby znał na to odpowiedź. Nie mogła przecież wiedzieć, jak bardzo nadużywał takich cudeniek. Ruda jednak miała to do siebie, że gdy już o czymś rozmawiała, to z reguły mówiła wszystko, co chciała, zgrabnie przenosząc jeden temat, na następny, czego niektórzy nawet nie zauważali. Lubiła rozmowy o czymś i zawsze było jej żal, gdy ciekawa konwersacja schodziła na psy. Na coś, co nie miało znaczenia. Drgnęła w miejscu, dłońmi poprawiając materiał koszulki. Na kolejne jego słowa na temat odwagi, wydała z siebie ciche mruknięcie zamyślenia, milknąć na dłuższą chwilę i zastanawiając się, jak właściwie chciałaby jego mocne i poprawne argumenty skontrować bądź poprzeć. Pokręciła w końcu głową, a przez pełne wargi przemknął cień uśmiechu, ukazujący na chwilę dołeczki w bladych policzkach. Wciąż nie mogła uwierzyć, że za fasadą popisywania się i głupoty krył się tak fajny i mądry chłopak.
— Masz rację lemurze. Tylko tak nie całkiem. Bo przecież jak nie będziesz ciągle próbował powiększać swoich możliwości, wystawiać się na porażkę.. To utkniesz w miejscu, nie? A przynajmniej tak mi się wydaje. Tak, kiedy możesz upaść na dno.. Jednak czy nie prawdziwie silni są Ci, którzy potrafią od tego dna zgrabnie się odbić? Chociaż to chyba kwestia dyskusyjna, indywidualna. Dotycząca siły charakteru jednostki. Pytanie, czy porażka i ból sprawia, że motywujesz się do rozwoju czy, że się cofasz i nie chcesz już nigdy tak ryzykować.
Zakończyła swój nieco przydługi monolog, chowając dłonie za siebie i splątując ze sobą palce. Jej wzrok wciąż wędrował pomiędzy Holdenową buzią, a otaczających ich, sztucznym krajobrazem. Widać było, że głupio jest jej tak ciągle się na niego patrzeć, a jednak uwielbiała utrzymywać kontakt wzrokowy z rozmówcą. Oczy były zwierciadłem duszy i to z ich reakcji można było dowiedzieć się o człowieku najwięcej.
Nie znała historii Thatchera, nigdy nie miał okazji jej opowiedzieć na temat swojej rodziny i sytuacji, w której się znalazła, bo tak naprawdę rozmawiali ze sobą po ludzku pierwszy raz. Ona nie miała rąk do roślin, zwyczajnie relacja pomiędzy wszelkiego rodzaju florą, a Nessą była naprawdę napięta. Między innymi dlatego uważała się za człowieka paskudnego, bo tu też wychodziła z założenia, że podobnie jak zwierzęta — rośliny wybierały sobie tych dobrych, ciepłych ludzi. Słyszała przecież, jak babcia nie raz rozmawiała ze swoimi ulubionymi krzewami róż, które potem tak przepięknie rosły. No niestety, dla niektórych nie było już ratunku i jedną z takich osób — w swoim mniemaniu oczywiście — była Lanceleyówna. Gdy podniosła wzrok na jego twarz, zostawiając w spokoju zielone źdźbła trawy, kołyszące się leniwie na delikatnym, ciepłym wietrze, zauważyła, że się nad czymś zastanawiał. Przekręciła więc głowę w bok, posyłając mu pytające i zaintrygowane spojrzenie, a gdy z ust chłopaka padły słowa, westchnęła i rozłożyła ręce na boki bezradnie.
— Nie mam nic na swoją obronę, poza tym, że byłam młoda i głupia. Spędzałam dużo czasu z Dearami. Wiesz, jak to jest, był starszy i popularny, a do tego wpadał ze mną w gadki. Tak wyszło. Całe szczęście, jak mówiłam wcześniej, udało mi się zmądrzeć i wybić sobie tak niedorzeczne rzeczy z głowy.—rzuciła z rozbawieniem w głosie, które w gruncie rzeczy dotyczyło jej samej. Bo co innego jej teraz zostało, jak śmiech? Na dobrą sprawę to sama teraz nie rozumiała, co te wszystkie niewiasty widziały w Dorienie. Szczerze mówiąc im bliżej poznawała Caluma, tym bardziej blask jego starszego brata gasł, bo może i krukon idealny i łatwy w obyciu nie był, ale był podobnie jak Holden — zwyczajnie dobrym dzieciakiem. Na jego słowa nie rzuciła już żadnego komentarza, nie chcąc ciągnąć widocznie irytującego go tematu, bo i po co? Miał rację, każdy czasem wpadał, jak w śliwka w kompot i nie było rady na te fascynacje czy raczej reakcje chemiczne, które w nas zachodziły, gdy spotykaliśmy ciekawą personę.
Milczała, dając się grzecznie ukoronować kwiatowym diademem. Pamiętała, że kiedyś z koleżankami próbowała takie wianki robić, jednak pomimo zdolności manualnych, do tego akurat miała dwie lewe ręce. Właściwie, to nigdy też nie dostała takiego uroczego prezentu od nikogo i nawet nie dopuszczała do swojej rudej głowy, że takie coś mogłoby mieć miejsce. No bo dlaczego? Przecież wcale sobie nie zasłużyła, całym swoim irytującym jestestwem była zaprzeczeniem delikatności i kobiecej wrażliwości. A właśnie takie dziewczęta najczęściej te wianki dostawały. Musiała mu się odwdzięczyć, jakoś podziękować. Jak zwykle podążała za swoim wewnętrznym ja, działając bez pomyślunku, byle w zgodzie ze sobą. Dlatego też jej drobne dłonie zacisnęły się delikatnie na jego ciepłych policzkach, wywołując delikatny rumieniec. O dziwo dotyk ten był wyjątkowo delikatny, pozbawiony towarzyszącej jej na co dzień siły i niezależności. Dlatego zdecydowała się wspiąć na palce i delikatnie pochylić jego głowę, dotykając ustami czoła i dając mu buziaka, ot, tak. Bo chciała. Miała ochotę i nie było absolutnie żadnego powodu, aby ktoś lub coś miało jej tego zabraniać. Zawsze uważała, że takie drobne gesty najlepiej pasują do okazji tego typu. Nie miała pojęcia, jak on to przyjmie i czy się wścieknie, czy nie, ale skoro już zaczęła, to nie było odwrotu. Opadła w końcu na całe stopy, zostawiając swojego lemura w spokoju. Na całe szczęście uśmiechnął się na jej słowa, rzucając żartobliwy, pasujący do jej wiosennego błogosławieństwa komentarz. Ulżyło jej. Nie chciałaby, żeby wściekł się za coś takiego i żeby znów ich stosunki się popsuły.
— Może i nie, ale z pewnością byłbyś najoryginalniej uzbrojonym wojownikiem. Może elfy albo nieśmiałki by Ci pomagały w walce?— odparła cicho, wzruszając delikatnie ramionami w zastanowieniu. Takie stworzenia lubiły rośliny, Holden też je lubił. Pasowało więc! Nie dziwiła się, że nie skomentował jej pewnie nudnego monologu, który przy okazji całusa podarowała. Ona sama nie wiedziała, czy potrafiłaby na to odpowiedzieć! Ruda delikatnie przeczesała palcami kosmyki włosów, pozwalając, by opadały jej na ramię, za wszelką cenę starając się nie ruszyć tkwiącego na głowie wianka. Przyglądała się, jak kopie butem w trawę udając, że znajduje się tam chyba kamień czy inna zabawka, a jego dłonie wsuwając się do kieszeni spodni. Zawstydziła go? Dlaczego? Przecież byli kumplami, a ona była najbardziej aseksualnym dziewczęciem w szkole, które raczej omijano w szkole szerokim łukiem. Właściwie to miała nadzieję, że go zaskoczyła. Wychodziła z założenia, że ludzie umiejący to robić są tymi bardziej wartościowymi, których spotyka się w życiu. Nie, żeby uważała się za jakąś wybitną i specjalną, ale z pewnością za dziwną.
Stali dłuższą chwilę w milczeniu, po tym, jak gryfon nie potrafił dać odpowiedzi na któreś z jej słów, a ona sama zapomniała już, na które. Na jego pytanie retoryczne, faktycznie, doszło do niej, jak głupie to było. Przecież on wydawał się usposobieniem tańca i wolności, przez sam sposób poruszania się po schodach. Już zaczęła myśleć nad czymś innym, uciekła wzrokiem od jego twarzy gdzieś w przestrzeń, kiedy to Holdenowa dłoń niespodziewanie zacisnęła się na jej własnej, a następnie już kręciła się niczym figurka baletnicy w pozytywce. Było to tak niespodziewane, że jej palce instynktownie zacisnęły się na jego, zamykając rękę chłopaka w uścisku. Kaskady rudych włosów przecięły ze świstem powietrze, a ona sama roześmiała się pogodnie, kręcąc głową z niedowierzaniem.
— Doszłam właśnie do wniosku, że uwielbiam Twoją nieprzewidywalność i niereformowalność.—rzuciła cicho, wciąż ze śladem śmiechu w głosie, dając się przyciągnąć. Nie miała na sobie aż tak wysokich butów, więc różnica wzrostu z tej perspektywy była widoczna. Odchyliła nieco głowę, przyglądając się z bliska jego twarzy, do czego pierwszy raz właściwie miała okazję. Na jego propozycję kiwnęła głową, wpadając w sidła muzycznie-tanecznej pułapki zastawionej przez Thatchera. Nie mogła nie zauważyć dużych, ciepłych dłoni, które prowadziły ją w tej bezgłośnej melodii, nadając rytm i upewniając, że nie tylko ona jest tak pokręcona, żeby robić tak niewinne, dziecięce wręcz rzeczy w ich wieku. Przymknęła oczy, pozwalając sobie odetchnąć głośniej, starając się skojarzyć jakąś odpowiednią dla tej sytuacji melodię. Nessa nie była taka straszna i paskudna, jak ją malowali, gdy miała zamknięte usta i przez jej twarz nie przebiegał żaden złośliwy wyraz.— Nie stosują tego czasem w powieściach romantycznych czy filmach, które mugole robią? Wychodzą z tego naprawdę ciekawe sceny.. Melodia.. Ah!
Przerwał jej, chociaż wcale nie była zła. Znów wytyczył rytm, do którego dziewczyna jedyne co mogła, to się dostosować i zwyczajnie dobrze bawić. Może i wyglądali jak para debili po prochach, kołysząca się w rytm nieistniejącej muzyki w komnacie, gdzie wszystko było też tylko złudzeniem, ale kogo to właściwie obchodziło? Uniosła powieki, patrząc na malujący się przed nią obraz, na skaczące po Holdenowej twarzy emocje, całych ich wachlarz. Była obserwatorem, nie potrafiła odwrócić wzroku, nawet jeśli nie wypadało, aby tak się wgapiała. Bo z jakiej racji? A co jeśli pomyśli, że go ocenia? Gdy zwolnili, ona wcale nie nie odpuściła, mocniej zacisnęła dłonie na jego własnych, dostrzegając podejrzany błysk w oczach, cień na licu. Na przepraszam, kiwnęła jedynie głową, bez słowa, marszcząc nos i brwi w charakterystyczny dla siebie spokój, chociaż ten zaniepokojony wyraz długo nie pozostawał na jej buzi.
— Ani ja, ani nikt nie musi Cię rozumieć, dopóki postępujesz w zgodzie sam ze sobą. Przecież nikt poza Tobą nie wie, kiedy coś jest skończone, nie? Nie mam prawa Cię namawiać czy motywować, to Twoje życie. Czasem jednak iskra nadziei pojawia się w najmniej odpowiednim momencie, kiedy wcale się jej nie spodziewasz. Kiedy się już pogodziłeś z porażką.—rzuciła cicho, nie odwracając wzroku. Nawet jeśli te słowa miały go zdenerwować, to nie mogła tej wypowiedzi pozostawić bez komentarza. Był chyba jedyną osobą poza nią samą, której nie wyobrażała sobie na krawędzi. Nie widziała, jak czarne ręce rozpaczy sięgają jego sylwetki i próbują go ściągnąć w dół, zniszczyć jego wewnętrzne szaleństwo i kolor. To byłaby taka strata! Może dlatego właśnie z ust jej padały takie, a nie inne słowa? Melodia jakby nagle ustała, szum wiatru uderzał w uszy. Zatrzymali się, a ruda westchnęła cicho, nawet nie szukając głębszej przyczyny. Nawet jeśli chciała, to nie potrafiła. Nie umiała pytać, wciskać się buciorami w cudze prywatne sprawy. Przymknęła na chwilę oczy, starając się uspokoić rozbiegane myśli. Potrafił wywoływać ich tak wiele, podobnie jak ona pływał pomiędzy wszelkimi tematami, popadał ze skrajności w skrajność. Był jak jeden, wielki kłębek wełny, tylko że z emocji.
Zadrżała, więc gdy podszedł i ją objął, zamykając w uścisku. Poczuła jego zapach wypełniający nozdrza, ciepło bijące od ciała. I stałaby tak, niezbyt wiedząc co zrobić, gdyby nie ton szeptu, którego użył do wypowiedzenia słów. Przejmujący, mający drugie dno. Uniosła powieki, zbierając się w sobie. Nie była kimś biernym, nie potrafiła. Jej dłonie uniosły się do góry, pokonując barierę z jego zaciskających się na jej talii ramion. Wspięła się na palce, przylegając swoim drobnym ciałem do jego torsu, musiał się tym samym pochylić tak, że jego twarz znalazła się przy jej ramieniu. Jedną z dłoni zacisnęła na materiale koszulki Holdena na plecach, drugą zaś przejechała po karku i ku górze, wsuwając we włosy, głaszcząc go po włosach uspokajająco. Wpatrywała się w przestrzeń za jego plecami, mając twarz na jego ramieniu. Zacisnęła go mocniej w objęciach.
— Ty też. Nie wiem, z czym walczysz, ale postaraj się bardziej. Umiesz, nie jesteś sam. Masz wołku siebie ludzi, dla których jesteś ważny. Jak sam nie możesz znaleźć w sobie siły, to korzystaj z tej, którą mają i którą mogą oddać Ci inni.—podobnie jak on, pozwoliła, aby te słowa szeptem wydobyły się spomiędzy warg. Co innego mogła zrobić? Każdy miał swoje demony, wątpliwości, swój strach. Każdy człowiek miał swoją walkę. Wiadome było, że niezależnie jak wielkim było się indywiduum, nie dało się samemu stawić czoła wszystkiemu. Czasem druga osoba, stworzenie była potrzebna. Nigdy by się nie przyznała, ale gdy jej brakowało, już sił to potrafiła uzyskać ją poprzez samą rozmowę z kimś, kto był ważną częścią jej życia. Niespodziewanie Lanceleyówna zaśmiała się cicho pod nosem, wzruszając delikatnie ramionami, jednak nie puszczając.— Cholera, Thatcher, nie mam pojęcia, jakie dać Ci wzywanie.
]Rzuciła cicho, nieco przepraszającym tonem. Była zdecydowanie lepsza w zadawaniu pytań i wykonywaniu cudzych wyzwań jak w zlecaniu ich. Pewnie spowodowane to też było jej kłębiącymi się w głowie myślami, głupim doszukiwaniem się drugiego dna, próbie czytania między słowami.. Była zbyt ciekawska, zbyt lubiła komplikować sobie życie.— Ewentualnie mogę Ci powiedzieć, że gdyby coś się działo, to masz do mnie przyjść albo napisać. To też jest zadanie?
Zapytała ze słyszalną wątpliwością w głosie, unosząc brew w zastanowieniu. To chyba zależy od punktu, w którym się stoi do takiego stwierdzenia i od tego, jakim było się człowiekiem! Ruda przymknęła oczy, odganiając od siebie jakiekolwiek granice i przekręciła głowę w bok, dając mu jeszcze krótkiego całusa w policzek. Nie wiedziała czemu właściwie, ale po prostu wyszło jej tak naturalnie. Opadła na całe stopy, cofając dłoń z jego włosów i karku, wędrując w nią stronę jego dłoni. Złapała za nią, przenosząc nań spojrzenie. Z cwanym uśmieszkiem złapała jego mały palec swoim, unosząc je i umieszczając pomiędzy nimi, nieco zwiększając dzielącą ich odległość. Podniosła na niego spojrzenie, które raczej sprzeciwu by nie zniosło. Drugą dłonią nadal go przytulała, a palce wbijały się w materiał.
— Zróbmy taki układ! Ty mi powiesz, jak coś się będzie działo, a ja po prostu będę Twoim kumplem i Ci pomogę. Co Ty na to? To dobre zadanie!W końcu jestem rycerzem.. Chociaż nie, teraz to królową wiosny. Ty teraz nosisz zbroję.

Przez chwilę ogarnia mnie strach, że może Nessa wie o moim małym ogromnym problemie z eliksirem euforii. Nawet po jej wcześniejszych słowach mógłbym podejrzewać, że jednak jest tego świadoma, ale z drugiej strony to tylko domniemania, bo przecież nie ma pewności, dopóki sam jej się nie przyznam, a nie mam takiego zamiaru, bo jej podejście do tego rodzaju używek jest dla mnie niepewne. Ciśnie mi się na usta, by powiedzieć jej, że takie osoby się nie boją, bo tracą całkowite uczucie lęku, a z drugiej strony nigdy się nad tym nie zastanawiają. A może to tylko do mnie nie docierało i bagatelizuję swój kłopot, wmawiając sobie, że jeszcze mam szansę? Wiem jedno – dopada mnie coraz większe uzależnienie, a ta chwila, gdy teraz nie jestem pod wpływem eliksiru, jest najdłuższym takim momentem od wycieczki krajoznawczej do Egiptu. Nadal chyba mam gdzieś ze dwa flakony Euforii, ale nie spakowałem ich, by Nessa niczego nie dostrzegła. Przebywając z nią sam na sam w pewnym sensie na otwartym terenie nie mógłbym się łatwo ukryć z moim wspomagaczem.
- Zawsze istnieje jakieś ryzyko, niezależnie od tego, po jaki eliksir sięgasz i mówi ci to, trochę nieskromnie, chyba jedyny nie-Dear radzący sobie jako tako z eliksirami u Sanford – stwierdzam, choć mogę trochę bajdurzyć z tym wybitnym studentem, bo nie znam ocen moich kolegów, a i lekcji trochę ostatnio unikam.
Sam często skaczę z tematu na temat, ale miewam problemy z koncentracją, więc gdybym nie skupiał się tak bardzo na wypowiedziach Nessy, puszczając myśli samopas, pewnie wyłapałbym tylko pojedyncze słowa, nie mające po złączeniu najmniejszego sensu. A może ułożyłbym z nich swoją własną myśl, tworząc jeszcze inny pretekst do rozmowy? Pogawędki o pogodzie jednak mnie nie fascynują, chyba że są anomalia godne śniegu w lipcu. Szczerze? Chciałbym, żeby w moje urodziny powstały zaspy i żebym choć raz mógł wtedy zrobić bitwę na śnieżki, ale nawet pomimo tego pokoju nie jest to możliwe – ot, uroki wakacji.
- Wiesz co? Chyba ci nieco zaburzę tę wizję mądrości, bo miałem raczej na myśli spierdalanie przed bazyliszkiem, niż próbę oswojenia go – mówię, prychając pod nosem, choć nie na nią, a na siebie samego, bo teraz mądrzę się, choć jakiś czas temu rzucałem się pod nogi buchorożca, by tylko go przytulić. Ale nawet pod wpływem eliksiru euforii nie odważyłbym się pewnie podejść do śmiercionośnego węża. – Ale skoro już mówisz o odbijaniu się od dna niczym piłeczka kauczukowa, to rzeczywiście jest to kwestia indywidualna. Nie każdy by potrafił i pewnie dlatego niektórzy posuwają się do sięgania po te eliksiry, które pomagają im w osiągnięciu szczęścia.
Może za bardzo się wychylam, ale z drugiej strony ludzie raczej wiedzą, że interesują mnie dziwne tematy, więc nic nie stoi na przeszkodzie, żebym znów wtrącił się z Felixem, czy Euforią.
Tak jak Nessa nie radzi sobie ze wszelkimi przedmiotami, które dotyczą natury, tak ja czuję opory przed machaniem różdżką i rzucaniem zaklęć. Raczej marny ze mnie czarodziej, skoro wolę opiekować się tymi, którzy nie zawsze poradzą sobie sami, kiedy ludzie atakują lasy i inne ekosystemy. Równie dobrze mógłbym być jugolem, choć wtedy pewnie nie odkryłbym wielu zwierząt, które tak bardzo mnie fascynują, a które nie kryją się przede mną z pomocą Confundusa, czy innego równie dziwnego czaru.
- Przecież nie musisz mi się tłumaczyć – stwierdzam i wzruszam ramionami, choć popularność Deara nadal mnie zaskakuje. Ogólnie te magiczne rody są oblegane niczym mugolska rodzina królewska, a przecież to zwykli ludzie, tyle że ich nazwisko składa się z zupełnie innych liter niż na przykład moje. I pewnie gdybym teraz słyszał myśli Nessy na temat Caluma, parsknąłbym śmiechem, ale ma rację co do jednego – jest zdecydowanie ciężki w obyciu.
- Armia nieśmiałków? – pytam, gdy stoimy  i snujemy naszą bajkę o wiosennych królewnach i rycerzach z kwiatów. – Chciałbym mieć nieśmiałka, ale z daleka od drzew raczej długo nie przetrwają, a ciężko je obserwować, gdy ich bronią.
Nessa pozwala mi fantazjować, sama pozwalając się prowadzić w tych wyobrażeniach. Nie ocenia tego, co mówię, choć brzmi o wiele bardziej baśniowo, niż realnie nawet wtedy, gdy mówię o poważnych sprawach. Dmucham, by rozwiać jej nieco włosy, które właśnie układa, a wiatr akompaniuje mi, kręcąc jej lokami jeszcze bardziej. Śmieję się z tego, bo widać nawet magia popiera moje zdanie, że bycie roztrzepanym jest o wiele lepsze. Chaos ma swój urok, nawet jeśli chodzi jedynie o fryzurę i sam przeczesuję dłonią swoje własne kudły, by sterczały jak opętane i by Lanceleyówna nie czuła, że musi dążyć do perfekcji. Konwersacja ze mną, stanie tuż naprzeciwko i śmianie się wraz ze mną z głupoty mojej, czy też innych ludzi nie jest jak gra na instrumencie – nie wymagam od niej doskonałości, bo sam nie mogę jej zaoferować.
- Podobno za to zamyka się w ośrodku o zaostrzonym rygorze – żartuję, kiedy wspomina o mojej niereformowalności, a ja prowadzę ją w tańcu, który jest równie nieskładny, jak chyba cała moja osoba. Chcę jej pokazać, że świat nie wymaga od niej etykiety i używania wyłącznie pięknych słów. To jedynie wymysł wyższych sfer, by poczuli się lepsi od pozostałych. Jedyne, czego życie od nas wymaga to, aby postępować ze swoimi własnymi przekonaniami, choć jednocześnie trzeba rozpatrywać szacunek do innych. Wydaje się to trudne, ale wbrew pozorom nie jest. A o wiele łatwiej to poczuć, gdy kręci się w kółko na porośniętym kwiatami jak leśna łąka trawniku w jakiejś klasie w środku wielkiego zamczyska, gdzie nikt nie spodziewa się, że ktokolwiek zechce tu tańczyć do nieistniejącej muzyki. Stworzyłem z mojego życia prawdziwy chaos, a teraz staram się przerobić w niego życie Ślizgonki – nie z czystej złośliwości, a raczej troski o to, że zmarnuje swoje marzenia na rzecz obowiązków, które – być może – nie zawsze będzie w stanie wykonać.
- Co ty tak dzisiaj z tymi romansami? – pytam, przewracając oczami, gdy na chwilę zwalniamy, a potem znów ciągnę ją do tańca, jak gdyby miało od tego zależeć moje życie. Męczę się dosyć szybko, bo żaden ze mnie sportowiec, a i brak euforii coraz bardziej daje mi się we znaki. Obawiam się tylko skutków ubocznych i tego, czy jedynie będę wściekły, czy też runę na ziemię we śnie, z którego dziewczyna nie zdoła mnie wybudzić przez dłuższy czas.
Przerwałem jej i wcale nie jest mi z tego powodu źle, bo to Nessa zazwyczaj dowodzi, a skoro mam ochotę na małą demolkę, nie mogę jej pozwolić mi w tym przeszkodzić. Nie wiem, skąd rodzi się we mnie ta myśl. Ani tym bardziej, dlaczego szczerzę się do niej jak głupi, gdy ona się we mnie wpatruje, mimo że czuję w środku tę przeklętą gulę, która rośnie za każdym razem, gdy wpadam w przepaść smutku. To tak, jakby jej spojrzenie oplatało tę kulkę jakąś siatką, która powstrzymuje ją przed opadaniem głębiej i głębiej. Nie ma to pewnie dla nikogo najmniejszego sensu, ale ja właśnie tak to widzę w mojej wyobraźni – kreskówkowy obraz mojego własnego wnętrza, w którym trybiki zatrzymują się, gdy tylko gula do nich dociera i zaczyna roztapiać się, zlepiając je ze sobą i uniemożliwiając ruch.
A potem cały świat się zatrzymuje, kiedy ją obejmuję, a ona obejmuje mnie. I ogarnia mnie jakieś dziwne uczucie, nie dlatego, że sam nie wiem, dlaczego to robię, a ze względu na to, że Ślizgonka, zamiast mnie odepchnąć, przytula się do mnie z własnej woli. Czuję ciepło, jakąś taką nieskończoną radość, którą jednak jestem w stanie jeszcze odczuwać i wydaje mi się, że może jednak wszystko wokół ma jakiś sens, bo ktoś znosi mnie nie dlatego, że czegoś potrzebuje, a dlatego, że sam tego chce. Moje ciało przechodzi dreszcz, gdy jej palce wędrują po moim karku, by wpleść się w rozczochrane, różowawe włosy. Podoba mi się ta bliskość i nie chcę, by się skończyła, dlatego przyciągam ją do siebie bliżej, niemal unosząc tego kurdupla w powietrze. Może w tej głupiej myśli, która narodziła mi się kiedyś w głowie jest trochę racji? Że zaburzamy przestrzeń osobistą innych ludzi, bo nikt nie zaburza naszej?
Słucham jej z uwagą, zastanawiając się, o jakiej sile mówi. Większość otaczających nas ludzi jest smętna, nastawiona negatywnie do swojego życia i otoczenia, a ja przynajmniej staram się z tym walczyć. Może nie zawsze mi wychodzi, a moje metody nie są w najmniejszym nawet stopniu godne pochwały, ale walczę. Nie mam jednak pewności, czy bardziej angażuje mnie walka ze smutkiem, czy już z radością z radością, której potrzebuję bardziej niż powietrza i którą zapewnić mi mogą tylko coraz większe ilości eliksiru. Nie umiem jej na to odpowiedzieć, słowa nie chcą się wydobywać z moich ust, chociaż chciałbym jej się jakoś odszczeknąć. Zaciskam tylko dłoń na materiale jej ubrania na znak, że jednak dotarło do mnie wszystko to, czym się ze mną podzieliła i wtulam się w nią, zamykając oczy, bo iluzja słońca zaczyna mnie drażnić.
- To wymyślisz potem – mówię, ale chwilę później rudowłosa ma już odpowiedź na tę zagwozdkę. – Możemy tak to uznać.
Mam jednak nadzieję, że jednak do tego nigdy nie dojdzie, bo nie potrafiłbym się z nią podzielić moimi problemami, gdy sam sobie z nimi nie radzę. Wiem, że to właśnie o to chodzi, ale jednak po co miałbym obarczać sobą jej barki, skoro jeszcze niedawno skakaliśmy sobie do gardeł? Jedna rozmowa, choć trwająca już chyba wiele godzin, nie mogła przecież sprawić, że chciałaby mi pomóc tak bez powodu, prawda? A może jednak, zważywszy na to, jak sam zaczynam czuć się w jej towarzystwie i co zadziwia mnie coraz bardziej z każdą upływającą sekundą? A gdyby tak przeżywać dzień właśnie sekunda po sekundzie, zamiast skupiać się na tym, co może się zdarzyć daleko w przyszłości, a co i tak nigdy nie będzie wyglądało dokładnie w ten sposób, jak w naszej wyobraźni?
Czuję dotyk ust Nessy na swoim policzku i otwieram oczy ze zdziwienia, znów czując tę wszechogarniającą radość. Kurwa, co się dzieje? Kusi mnie nawet, żeby powiedzieć do trzech razy sztuka, ale powstrzymuje mnie to, że Ślizgonka się odsuwa i łapie mój palec do przysięgi, która – znając ją – ma pewnie większą wagę, niż ta Wieczysta. Nie chcę jej przerywać, gdy chce mi przekazać jakąś ważną myśl, ale z każdym jej słowem mój entuzjazm słabnie.
- Nie ma sprawy, kumplu – mówię, a mój głos brzmi nieco szyderczo, choć wcale tego nie zamierzam, więc próbuję to jakoś zatuszować i dodaję trochę łagodniej: - Nie próbuj odebrać mi mojej nowej roboty.
Odsuwam się od niej, wcześniej jednak dając jej prztyczek w nos na znak, że jest durnym dzieciakiem, a potem rozglądam się wokół, szukając jakiegoś punktu zaczepienia. Teren, który nas otacza, przypomina nieco szkolne błonia, choć brakuje jeziora, ale podejrzewam, że byłoby widoczne, gdyby tylko znajdowały się tu jakieś okna. Ciekawe, jakie by to było wrażenie, patrzeć w dół na naturę, znajdując się w dokładnie podobnym miejscu. Może tak czują się te wszystkie bóstwa, które obserwują ludzi, jeśli tylko istnieją?
- Wiesz, że drzewa słuchają, gdy się do nich mówi? – pytam i podchodzę do tego najbliższego, na którym wcześniej Nessa zawieszała wzrok, bo wydaje mi się najbardziej interesujące. Dotykam go dłonią i okrążam, jakbym chciał się mu przyjrzeć. – Babcia zawsze mówi, że drzewa najbardziej lubią bajki; magiczne historie, które mogą zbierać w swoich liściach. Im więcej ich mają, tym więcej baśni do nich dotarło. Mieliśmy kiedyś na podwórku drzewo, takie z domkiem i huśtawką. Lubiłem je, razem z bratem opowiadaliśmy mu historie. Ono samo też nas chyba obserwowało, bo wszystkie ważne dla mnie rzeczy miały miejsce właśnie tam – snuję dalej swoją opowieść, wciąż przyglądając się brązowej korze. Nie wiem nawet, czy Nessa mnie słucha. Mówię już chyba dla samego faktu mówienia i tego, by zająć czymś myśli. – W końcu komuś przestało się podobać, więc postanowili je wyciąć. Trochę o nie walczyłem, ale mi się nie udało i teraz zamiast drzewa mam pod domem kolejny sklep z bezużytecznymi gadżetami.
Jestem zły na cały świat, że odebrał mi to, na czym mi zależało, choć jeszcze chwilę wcześniej sam twierdziłem, że staram się go doceniać. Nie jestem zbyt słowny, jak widać, ale muszę się nieco uspokoić. Opadam więc na trawnik i opieram się plecami o drzewo. Chropowata kora nie jest szczytem wygody, ale zupełnie mi to nie przeszkadza. I o ile wcześniej wokół rosło pełno kwiatów, tak teraz pojawiają się w ich miejsce dmuchawce i mam wrażenie, że pokój samoistnie zmienia porę roku na lato. A może to po prostu błąd w ekosystemie tego miejsca wywołany zakłóceniami?
Sięgam po jeden z puszków i zrywam go, a następnie zdmuchuję, sprawiając, że delikatne „piórka” unoszą się w powietrze.
- Chyba zapomniałem o życzeniu – stwierdzam, trochę żałując, że go nie wymyśliłem. Aż dziw bierze, że nadal wierzę w te wszystkie brednie. – Podobno gdy się je zdmuchuje, można pomyśleć o czymś, czego się pragnie, ale ja zawsze o tym zapominam, nieważne czy to gwiazdy, czy kwiatki.
Zrywam kolejnego i wyciągam rękę w stronę Nessy. Słońce znów sprawia, że jej włosy wyglądają, jakby krążyły w nich małe ogniki.
- Twoja kolej – mówię, uśmiechając się do niech wesoło, co przychodzi mi tak naturalnie, że aż sam jestem sobą zaskoczony. Zazwyczaj to Euforia wykonuje tę robotę za mnie. – Wiesz, komu jeszcze obiecano spełnienie życzenia, ale za pomoc w rozstrzygnięciu sporu?
Pytam chyba dla zasady, bo oczywistym dla mnie jest, że nie będzie znała odpowiedzi. Co nie zmienia faktu, że mam ochotę się z nią trochę podroczyć tą zapowiedzią historii, którą mogę jej opowiedzieć, jeśli tylko będzie tego chciała.

Nie wie. I tak powinno pozostać jeszcze przez długi czas, w którym będę się zastanawiał, czy w ogóle potrzebuję pomocy, czy też poradzę sobie z problemem całkiem sam. A właściwie, to czy ja mam jakikolwiek problem? Mogę to przerwać w każdej chwili, nawet teraz, ale po prostu tego nie chcę, bo jest mi całkiem dobrze, a kiedy nie mam Euforii, doskwiera mi pustka… Nessa pewnie miałaby rację, wygłaszając mi kazanie, ale przecież nie jest niczego świadoma. I lepiej dla mnie niej, bo spadłbym z jej drabiny, lądując na ziemi jak ostatni liść z jesiennego drzewa, którego widok jednak mi nie grozi. Jeszcze nie teraz; jeszcze nie nastąpiła odpowiednia pora.
Nessa potrafi się skupić, poskromić swoje myśli i wybrać to, co dla niej w danym momencie najlepsze, jak na przykład słowa nauczycieli podczas lekcji. Ja nie mam takiej mocy, a eliksir, który z każdym kolejnym dniem coraz bardziej opanowuje mój umysł, jeszcze bardziej mnie dekoncentruje. Sam nie wiem, kiedy zacząłem traktować go jak najważniejszego członka rodziny, albo zazdrosną partnerkę, która ogranicza mi wszelkie uczucia, a tym bardziej relacje z innymi ludźmi. Ale kiedy jej nie ma, gdy ulatnia się z mojego wnętrza, wszystko to, co mi odbiera, wraca choć na chwilę, pozwalając mi zaznać odrobiny prawdziwego szczęścia (jednak zdarza się to dosyć rzadko).
Osiągnąłem to, czego chciałem – ludzie postrzegają mnie jako tego „lemura”, jakim widzi mnie i Nessa: upierdliwego Gryfona, który ciągle się śmieje i wygłupia, zarabiając szlabany za każdym razem, gdy w promieniu mili pojawia się jakikolwiek nauczyciel. Nikogo nie interesuje nic więcej poza dobrą zabawą, dla wielu H o l d e n kończy się w momencie, gdy nie ma w jego towarzystwie eliksiru euforii. A może przyjaźnią się z nią, ukrytą w moim ciele? Przebrzydłym, cytrynowym demonem, który wykrzywia moje usta w uśmiechu? A jednak muszę przyznać, że lubię to, co Euforia ze mną robi. I dlatego tak bardzo kusi.
- Serio po żaden? Nawet te lecznicze? – pytam zaintrygowany, bo nie chce mi się wierzyć, że naprawdę nie wmuszaliby w nią żadnych specyfików, zwłaszcza że niektóre są naprawdę przydatne. A czasem można na jakiś natrafić nawet przypadkiem: w jakimś soku albo drinku. Chyba że ma na myśli tylko te skomplikowane, niebezpieczne mikstury, które pomimo pomocy człowiekowi, niosą ze sobą o wiele gorsze skutki. Wtedy nawet ją rozumiem, chociaż ja sam kocham ryzyko w każdej postaci, a to, po co sięgam, zazwyczaj niweluje strach, zacierając granicę między odwagą i brawurą. – Nic mi nie mów o Amortencji – burczę tylko, przypominając sobie lekcję run, na której Williams proponował ten eliksir Blaithin Fire. Ciekawe, gdzie gościa wcięło? Wywalili go za głupotę? Jeśli naprawdę zaczęli tak robić, to raczej marne są moje szanse na przetrwanie w tej szkole. – To brzmi jak dobre wyzwanie – rzucam jeszcze na jej słowa o tym, że mugole mają lepszą wyobraźnię niż czarodzieje po eliksirach. Może to po prostu kwestia tego, że kiedy już otacza cię ten magiczny świat, zamiast pozwolić na poniesienie się fantazji, zastanawia się nad tym, czy coś takiego jest nowatorskie, czy też mogłoby normalnie funkcjonować. I zamiast tworzyć magiczne historie, myśli się o tym, jak coś takiego wprowadzić do użytku. Ot, cała filozofia.
Nessa wpatruje się w błękit, a ja wpatruję się w nią, obserwując, jak mruży oczy, gdy słońce daje się we znaki. Zastanawiam się, o czym znów tak intensywnie myśli, skoro potrafi się skupić na jednym szczególe tuż nad nami.
- Gdybym miał wybierać zwierzę według tego, z kim akurat spędzam czas, to pewnie rozmawialibyśmy o króliku. Albo wiewiórce, pasuje mi do ciebie – mówię, śmiejąc się i mam nadzieję, że nie zabije mnie swoim spojrzeniem niczym bazyliszek, którym najwyraźniej tak bardzo chciałaby być. Pewność siebie Nessy i to, w jaki sposób widzi samą siebie zawsze były dla mnie zaskakujące, ale teraz to przegina. Nie jest jadowita, a przynajmniej ja tego nie dostrzegam, choć nawet gdyby, jej trucizna byłaby po prostu za słaba, żeby zabić. Okaleczyć, może trwale uszkodzić – jak najbardziej, ale z buchorożcem konkurować nie może, a już zwłaszcza pod względem gustu, skoro zwierzę ukradło Calumowi koszulę. – Skrzydła, bezinteresowność, silne poczucie sprawiedliwości i pomoc każdemu, kto tego potrzebuje… Brzmi trochę jak mugolskie anioły. Wierzysz, że one istnieją?
Chociaż ktoś kiedyś mówił, że nigdy nie ma głupich pytań, to do takich należy, bo chyba nie powinniśmy się zagłębiać aż tak bardzo w filozofię i etykę. Z drugiej strony to, że w ogóle jestem w stanie z nią poruszyć takie tematy, jest dość intrygujące. Jakim cudem akurat z nią? Z tą irytującą Ślizgonką, która zawsze ma do powiedzenia ostatnie słowo i znajdzie odpowiedź na wszystko?
Naprawdę nie przywykłem do tego, by ktokolwiek się mną przejmował – ale nie tym zabawnym Holdenem, który po prostu się potknął, robiąc piruet, a prawdziwym mną. A że w jakiś taki nieumiejętny i całkiem pokrętny sposób nauczyłem się radzić sobie sam, pewnie i tak nie dopuściłbym zmartwionej Lanceley do swoich problemów. Chociaż znając ją, przez całą tę rozmowę sama wparuje w moje życie i zostanie na dłużej.
- Rozumiem – mówię tylko krótko w odpowiedzi na jej tłumaczenia, mimo że w rzeczywistości nie ogarniam jej słów. Trochę jakby mówiła do mnie kosmitka, ale akurat tak było od zawsze, więc nie powinna ode mnie oczekiwać, że nawet jeśli zyskaliśmy nić porozumienia, wszystko od razu się zmieni. Ale z racji tego, że nie panuję ani trochę nad swoimi emocjami i uczuciami, pewnie będzie całkiem na odwrót, niż mi się to wydaje.
Odwraca wzrok, a ja dopiero teraz rejestruję, że w ogóle na siebie patrzyliśmy. Wydało mi się to już tak naturalne, że nawet nie zwracam na to uwagi, jeśli mój mózg nie odczuje nagle potrzeby, by zakomunikować mi jakiś jej gest.
- Właściwie był, ale ten nieśmiałek miał do czynienia z człowiekiem od małego, a te, które bronią drzew, zazwyczaj są już dorosłymi osobnikami – mówię po chwili zastanowienia, bo przypominam sobie taką sytuację, o której gdzieś kiedyś przeczytałem. Już nawet nie pamiętam, gdzie to dokładnie było, ale ten krótki fragment nadal tli się w pamięci. Nieśmiałki nie są wbrew pozorom takimi bezbronnymi stworzeniami – kiedy trzeba, potrafią rzucić się na człowieka i nawet wydrapać mu oczy. Po prostu bagatelizuje się problem, widząc coś, co przypomina cherlawe patyczaki znane mugolom.
Nie wiem, czemu Nessa tak bardzo skupia się na każdym przedmiocie, na który uczęszcza. Moim zdaniem jest to zupełnie niepotrzebne, bo lepiej znać się wybitnie na jednej dziedzinie, niż po trochu z każdej, ale nie mogę jej przecież niczego zarzucić. A tym bardziej zabronić. Pewnie powiedziałaby, że w ten sposób tłumaczę sobie swoją nieporadność z zaklęć czy transmutacji, z którymi nie radziłem sobie już od pierwszej klasy. Że o obronie przed czarną magią nie wspomnę, bo z tego całkiem zrezygnowałem, gdy tylko zyskałem taką możliwość. Fakt, umiejętność pojedynkowania się to całkiem przydatna wiedza, ale jednak ilość boginów na tych zajęciach jest zatrważająca, a ja nie przetrwałbym starcia z nimi co tydzień. Zwłaszcza że zmieniałyby się w jeszcze gorsze stwory.
Znów się do niej uśmiecham, bo mimo wszystko docenia moją wiedzę z opieki nad magicznymi stworzeniami, z którą łączę swoją przyszłość. Po co mi bezsensowne machanie różdżką, skoro mogę się konkretnie skupić na uzdrawianiu?
- Mogę ci pomóc z zielarstwem i opieką, ale nie marnuj czasu na zaklęcia ze mną, bo z moją różdżką i tak niczego się nie nauczę. Ale tak, jesteś genialna – odpowiadam jej, trochę z sarkazmem, żeby nie poczuła się zbyt pewnie ze swoim intelektem. Chociaż trzeba jej przyznać, że czasem naprawdę ma dobre przebłyski.
Wzruszam ramionami na jej pytające spojrzenie, które posyła mi, gdy tworzę nieład na jej głowie. O wiele lepiej jej w splątanych lokach niż idealnej fryzurze. Dlaczego dziewczyny w ogóle tak dbają o te wszystkie sploty? Po co próbować poskromić chaos, skoro i tak w naturalny sposób pojawi się na nowo? Nie lepiej pozostawić wszystko samo sobie, jedynie obserwując, co los uczyni z każdym z kosmyków?
Nie radzę sobie z elegancją, manierami i tańcem wyniesionym z dobrych domów, ale najwyraźniej Nessa potrafi dostosować się do każdej sytuacji, w jakiej zostanie postawiona. Widzę, że cieszą ją te niezgrabne, dzikie obroty na trawniku, więc nie czuję się głupio z tym, że znów burzę porządek jej życia, nawet jeśli to tylko błahostka. Ale małe elementy niczym puzzle składają się w wielki obraz i do tego właśnie chcę doprowadzić. Krok po kroku, kawałek po kawałku, pokazać jej, że bez pałaców i magii też można sobie radzić.
- A wyślesz ciastka cytrynowe? Zjadłbym ciastka cytrynowe.
Reaguję chyba zbyt wielkim entuzjazmem, ale paczki więzienne zawsze kojarzyły mi się właśnie z domowymi przysmakami. I z chlebem, w którym chowano wielki pilnik do przecięcia krat. W Azkabanie by to jednak nie podziałało, a sam nie jestem pewien, ile czasu zajmowało takiemu przeciętnemu więźniowi spiłowanie metalowych rur. Dementorzy cokolwiek by zauważyli? Właściwie… To czy oni mieli oczy, czy używali echolokacji? Może nawet bym się tym zainteresował, gdybym nie dostawał drgawek na samą myśl o nich.
Tak jak ona chce pomóc mi, gdy ja nie oczekuję żadnego wsparcia, tak i ja próbuję wtrącić się w jej życie, kiedy ona nie widzi w nim żadnego problemu. Czy to nie jest jakieś błędne koło? A może kretyński żart od losu i ktoś nas obserwuje, uderzając się dłonią w czoło za każdym razem, gdy zrobimy coś zupełnie na przekór, nieświadomi myśli tej drugiej osoby. Możemy się tak bawić w nieskończoność, ale jaki ma to sens?
- To w tym wypadku mamy podobnie – pocieszam ją, nadal nie przerywając tańca, w którym ostatecznie nie daję jej możliwości wykonania kroku, ciągnąc ją do jeszcze większych swawoli. Skąd u mnie takie dziwne słownictwo? Chyba ostatnimi czasy czytam zbyt wiele książek, by odciągnąć myśli od Euforii. Poddaję się jej, jednocześnie starając się z nią walczyć. Już całkiem się w tym wszystkim gubię. – Może poza zielarstwem, to nawet całkiem lubię.
Zresztą opowiadałem jej chwilę temu o moich powiązaniach z roślinami, więc nie powinna się dziwić. Czy nie mówię jej o sobie zbyt wiele? Przecież przed spotkaniem w tym pokoju nie do końca jej ufałem. Dlaczego to się, do cholery jasnej, zmienia? Uzależniam się od mówienia do niej i słuchania jej równie mocno, jak od eliksiru. I Nessa, i Euforia mieszają mi w głowie, ale nie jestem w stanie pogodzić ich dwóch ze sobą. Ktoś w końcu przegra tę walkę.
Moje myśli krążą gdzieś daleko, ale usta wykrzywiają się w uśmiechu, czym mój organizm informuje mnie, że powinienem się cieszyć. I czuję to szczęście, nawet jeśli w mojej głowie toczy się okropna walka. Nie wiem tylko, czy powinienem pozwolić mu wejść, bo z naturalnymi emocjami jest ten problem, że przychodzą i odchodzą kiedy im się podoba. Mącą i pozostawiają człowieka całkiem pogubionego. Ale czym ja się przejmuję? Powinienem aż tak bardzo się martwić?
Porywam Ślizgonkę do dalszego tańca, aż w końcu lądujemy w swoich objęciach.
Gdyby tylko wiedziała, w co się pakuje…
Prostotę można odnaleźć tylko w moich czynach, bo pod kopułą toczą się ciągłe walki, jak nie mojego własnego j a, to Euforii z prawdziwym życiem, które być może pozwoliłoby mi ją na chwilę zastąpić. O ile się na to zdobędę, ale z moim tchórzostwem w tej kwestii zapewne nigdy do tego nie dojdzie. Co się stanie, jeśli zapomnę choć na chwilę o swoim uzależnieniu? Zignoruję to, jak kopie mnie w brzuch, przypominając o sobie w każdej sekundzie mojego istnienia?
- No co? – pytam szeptem, gdy śmieje się, oderwana przeze mnie od ziemi. Jej oddech mnie łaskocze i też zaczynam się śmiać, jednak zamieram na chwilę, bo Nessa wspomina o lemoniadzie. Ten zapach kojarzy jej się z wakacyjnym napojem, ale dla mnie jest czymś zupełnie innym, o czym rudowłosa jednak nie może wiedzieć. O n a ciągle powraca, niczym wściekła rozwódka pragnąca majątku swojego byłego męża. I będę ją widział na każdym zakręcie, słyszał w każdym słowie wypowiedzianym przez Lanceley. Niech to szlag. Oddycham z ulgą, gdy zmienia temat na ciastka, bo są o wiele przyjemniejsze. A jej nos łaskocze mnie jeszcze bardziej, przez co nie mogę przestać się śmiać, a jednocześnie jej nie opuszczam, by nie zrobić jej przypadkiem krzywdy jakimś gwałtowniejszym ruchem. Właściwie… Mógłbym ją teraz pocałować, ale jako główny przedstawiciel gatunku kompletnych kretynów tego nie zrobię. Nic dodać, nic ująć, czyż nie?
Zabawna, choć bardzo zobowiązująca przysięga złożona z Nessą kusi jeszcze bardziej i normalni ludzie pewnie by się zupełnie niczym nie przejmowali, ale czy ja kiedykolwiek mówiłem, że nie jestem wariatem?
Kiwam głową na potwierdzenie mojej opowieści o drzewach, bo wiem, że brzmi to dość absurdalnie. Sam jednak lubię takie historie, zwłaszcza gdy pozostawiają trochę obietnicy. Może to dlatego, że rodzina wychowała mnie na baśniach, nie tylko czarodziejskich, ale i mugolskich, w których szukaliśmy nawiązań do naszego świata. Niemagiczni ludzie często nawet nie wiedzą, że te wydarzenia, o których myślą, że były jedynie przywidzeniami, tak naprawdę są efektem zaklęcia Confundus, albo jakiś innych czarów.
- Kiedyś wmówiłem bratu, że drzewa są jak memortki i w momencie, gdy mają umrzeć, krzyczą wszystkie sekrety, o których słyszały. Chyba nadal mi wierzy, bo nigdy nie widzieliśmy drzewa, które umarłoby w naturalny sposób. Zawsze je ktoś wycina.
Bardziej niż za huśtawką tęsknię chyba za możliwością wspinania się na gałęzie. Chociaż fakt, że zabawa na drewnianej desce daje iluzję lewitacji, a latać uwielbiam, choć niekoniecznie na miotłach. Dlatego nigdy nie podobał mi się quidditch – wolę unosić się samodzielnie, nie odczuwać ciężkości własnego ciała, na co jednak miotły nie pozwalają. Pozostajesz w pełni materialny, siedząc na kiju. Jaka w tym frajda?
Nessa próbuje mnie pocieszyć i doceniam jej starania, chociaż już dawno pogodziłem się z tym, co spotkało to nieszczęsne drzewo. Było – minęło. W jego miejsce posadziliśmy dwa inne, tak że prędzej czy później zaczną się upominać o swoje, atakując blokadę w postaci budynku. Pod warunkiem, że właściciele wcześniej nie dostrzegą sadzonek i nie usuną ich.
Siadam pod drzewem, opierając się na nie i spoglądam na Nessę, która przede mną kuca. Przekrzywiam głowę, by zmienić nieco pole widzenia i lepiej się jej przyjrzeć.
- Zawsze tak filozofujesz? – pytam, bo przywykłem raczej do potyczek słownych, aniżeli głębokich przekazów, które mi dzisiaj serwuje. Ale nawet miło się tego słucha, choć jej optymizm aż za bardzo mnie zaskakuje. Może to kwestia tego, że sam zabiłem swój własny.
Piórka z mojego dmuchawca opadają na trawnik wokół nas, a kilka z nich zaplątuje się we włosach Nessy. Podaję jej więc kolejny, a nasze palce stykają się, na co pewnie w normalnych okolicznościach nie zwróciłbym uwagi (zważywszy na to, że zwykle przytulam ludzi na korytarzach), ale teraz przez moje ciało przechodzi jakiś dziwny dreszcz i znów czuję zmieszanie, choć tego nie pokazuję.
Dziewczyna zdmuchuje szare piórka prosto we mnie, a ja odganiam je z twarzy, śmiejąc się przy tym, bo łaskoczą mnie w nos. No cóż, życzenie chyba spełnione.
- Ej, nie marnuj go na mnie, to tak nie działa – burzę się, bo nie dość, że wykorzystała swoją szansę na jakiegoś debila z różowymi włosami, to jeszcze wypowiedziała je na głos. Ale fakt, że się spełniło, choć bardziej przez te nieszczęsne łaskotki. – Albo jakiś goblin siedzi w biurze niespełnionych marzeń i je segreguje. No wiesz, rzuca kartkami i te, które spadną na biurko, przechodzą dalej, a reszta robi za opał do kominka.
Znów gadam absurdy, nawet nie wiem, skąd mi się to bierze. Chyba mam zbyt wybujałą wyobraźnię, którą rozmowa z rudowłosą jeszcze bardziej nakręca. Przyglądam się jej, gdy wstaje i się przeciąga, znów oświetlana przez słońce, jakby miała zmienić się w pochodnię. Czy ja w takim razie z moimi włosami wyglądam w jego promieniach jak mugolski neon?
- Masz zamiar iść spać? – pytam, gdy opiera się o mnie, rozkładając na ziemi. Właściwie to chyba jest już dosyć późno, jeśli nie środek nocy, ale wydaje mi się, że możemy tu jeszcze przez chwilę posiedzieć. Przecież jeśli mamy wpaść w kłopoty, kolejne pół godziny nas nie zbawi, prawda?
Szybko układam sobie w głowie historię, którą kiedyś opowiadał mi dziadek. Jest pełna zawiłych opowieści, walk, ale i uczuć. I na dodatek tak długa, że streszczając kawałek po kawałku, codziennie na dobranoc, zajęło mu to całe wakacje. A gdybym ja też pobawił się w Szeherezadę i przerywał bajkę w najbardziej ciekawym momencie?
- Dobra, ale to będzie dziwna bajka, bo zaczyna się od ślubu i jest mugolska, więc czasem nie będzie tam sensu – uprzedzam. – Znasz mitologię grecką?
Błagam, powiedz, że tak, bo inaczej potrwa to dziesięć lat.
Łapię się na tym, że zaczynam bawić się włosami Nessy, ale chyba jej to nie przeszkadza. Na szczęście potwierdza mi, że coś tam kojarzy, ale nie są to jakieś wybitne informacji. Raczej podstawy znane dzieciom w mugolskiej podstawówce, ale to wystarczy.
- Hmm, okej, to była sobie taka bogini morska, która w sumie nie miała żadnych super mocy, ale była ładna i mieszkała w wodzie. No i wyrocznia przepowiedziała jej, że urodzi syna, który będzie potężniejszy od swojego ojca, więc kolejek to do niej nie było. Nawet Zeus, ten taki podrywacz, co to strzela piorunami z łap, niespecjalnie na nią przez to leciał, więc w końcu wydali ją za człowieka. I to jest ten ślub, od którego miałem zacząć.
Jak słuchałem tej opowieści, wydawała się o wiele lepsza, dopracowana, ale może to też kwestia tego, że dziadek pewnie czytał książkę ze sto razy, podczas gdy ja opowiadam tylko to, co pamiętam z dzieciństwa.
- Na wesele zaprosili różnych bogów, no wiesz, ziomka od piorunów, jego żonę, brata, siostrę brata żony, szwagra i tak dalej. Ale „zapomnieli” o bogini niezgody, czyli Eris. No i ta spryciula sobie uknuła intrygę, że rozwali to wesele. W sumie to się nawet zastanawiam, czy ona już przypadkiem nie wiedziała, że wywoła tym i późniejszy konflikt na większą skalę. No w każdym razie rzuciła na stół złote jabłko z napisem Dla najpiękniejszej.
Znów przerywam na chwilę, by ułożyć sobie myśli i nadal mimowolnie skręcam rude włosy w serpentyny. Przez wianek i moją zabawę Nessa chyba nigdy nie rozczesze tych włosów, ale z drugiej strony będzie wyglądała, jakby miała ich o wiele więcej. Albo jakby walnął ją piorun.
- Każdy normalny człowiek pewnie by pomyślał, że to prezent ślubny dla panny młodej, ale gdzie tam, boginie się rzuciły i zaczęły kłócić, która powinna sobie wziąć te jabłko, a najbardziej Hera, czyli żona tego od piorunów, taka wredna zołza, co to robi wszystkim na złość, Atena, taka niby mądra i wojownicza, a chodzi w hełmie dwadzieścia cztery godziny, siedem dni w tygodniu i Afrodyta, czyli taka małpa od romansów. A że Zeus się wkurzył, to wysłał Hermesa, żeby znalazł jakiegoś bezstronnego sędziego tego sporu, no i ten sobie poleciał w tych swoich butach ze skrzydełkami i przyprowadził pasterza, który miał na imię Parys, trochę jak Paryż, ale mniej kultowy. O nim ci zresztą potem opowiem, bo to też jest ewenement. No i boginie, jak to boginie, próbowały go jakoś przekupić, żeby wybrał akurat ją. Hera obiecała mu wszystkie bogactwa na ziemi, Atena nieograniczoną mądrość, a Afrodyta najpiękniejszą kobietę na świecie. I teraz możesz się zastanowić, którą z nich wybrał, a dopóki mi nie odpowiesz, nie opowiem ci, co było dalej.
W sumie nie wychodzi to tak ciekawie, jak brzmi w mojej głowie, ale może Nessa nie zaśnie przy dalszym ciągu, chociaż według mnie to najnudniejsza część historii. O wiele ciekawiej się robi, jak już trwa wojna i nawalają się wszyscy ze sobą na miecze. A gdyby czarodzieje mieli miecze zamiast różdżek? Ale byśmy wymiatali! Bo takim patykiem to ja mogę co najwyżej dźgnąć kogoś w oko.
- Wiesz co? Chyba powinniśmy stąd zwiewać, bo jak nas dorwie Fairwyn, jak akurat mu się zachce pooglądać drzewa, to zginiemy – stwierdzam w końcu, choć szczerze mówiąc mógłbym tu siedzieć co najmniej do jutra. No ale wtedy musiałbym jej opowiedzieć całość, a to by było zdecydowanie zbyt dużo informacji naraz.
Podnoszę się, kiedy się ode mnie odsuwa i pomagam jej wstać. Uśmiecham się na widok jej rozczochranych włosów, ale już nic nie mówię, bo jeszcze bym oberwał za popsucie idealnej fryzury, czy coś. I w końcu wychodzimy stamtąd, zostawiając fałszywą wiosnę za sobą i powracając do rzeczywistości, która – mimo wszystko – wygląda dość podobnie, tylko obowiązki nie są już tak odległą wizją. Znajdujemy się idealnie pośrodku między naszymi dormitoriami, ale i tak decyduję się ją odprowadzić, na wypadek gdyby jednak trafiła na jakiegoś nauczyciela. Łatwiej jej się będzie wykręcić, kiedy zrzucę winę na siebie.

zt x2

Niechętnie wróciła do szkoły, głównie przez to, że w tym roku miała tu być sama, bez kuzynki. To już nie było to samo. Przez moment zastanawiała się nawet nad powrotem do Red Rock, ale uznała, że da jeszcze szansę Hogwartowi. Rozpoczął się rok szkolny, tak więc nadchodziła już jesień, która na wyspach była jaka była. Aby jakoś się pocieszyć postanowiła zapisać się do klubu Durnia, a gdy nadszedł czas pierwszych rozgrywek przybyła we wskazane miejsce i usadowiła się na jednym w wolnych miejsc. Rozglądając się po sali szybko zauważyła zaklęcia na zmianę pór roku, wybrała lato, nawet nie zastanawiała się nad innymi możliwościami. Uśmiechnęła się lekko gdy przybyła pozostała dwójka, przywitała się z Rileyem oraz przedstawiła się koleżance. Zaraz potem rozpoczęli zabawę, jako pierwsza w kolejce wybrała kartę, którą okazał się kapłan, na jej widok westchnęła ciężko, była to jedna z tych gorszych, przynajmniej dla niej. Pocieszało ją jedynie to, że Fairwyn już na jej wielką tajemnicę, oparła głowę o dłoń w oczekiwaniu na klęskę.

1, kapłan

Stało się. Wakacje minęły, jak zawsze, nieznośnie szybko, a nowy rok szkolny nieubłaganie nadszedł. Powrót do szkolnej rutyny nie okazał się dla mnie szczególnie ciężki, zwłaszcza, że wciąż mogłem kraść trochę letniego słońca, gdy popołudniami wymykałem się na błonia. Leniwe godziny spędzone w lesie zaowocowały wreszcie lekką opalenizną, jaka (nareszcie) przestała przypominać kolorem szaty szkolne Gryfona. Miałem już dosyć nieustannego pieczenia skóry, rad więc byłem, że nareszcie się hartowała. Nie mogłem jednak powiedzieć, że spodobał mi się ukrop panujący w sali czterech pór roku, do której skierowało mnie zaproszenie w klubu Durni. Nie nawykłem do skrajnych temperatur, a jednak powstrzymałem się z przywołaniem do pokoju nieco bardziej znośnych temperatur. gdy wreszcie spostrzegłem z kim będę grał.
- Hej - przywitałem się z Demetrią, a potem także z Lottą, gdy i ona dołączyła do naszego grona. Prawdę mówiąc, chyba lepiej nie mogłem trafić. W tym gronie moje tajemnice mogły być bezpieczne, co było dla mnie niezwykle ważne (zwłaszcza, odkąd nierozważnie zapisałem się do klubu, wiedząc dobrze o tym, jak wredne potrafią być karty!).
- Znacie się? - Zapytałem dziewczyn, zerkając to na Demi, to na Lottę. Chyba tylko i wyłącznie po to, aby jakoś zagaić rozmowę. Gra w ciszy nie była nawet w połowie tak przyjemna, jak ta, podczas której można było pokonwersować. Nawet na błahe tematy. Wylosowałem swoją kartę, czując się niezwykle bezpiecznie, zwłaszcza, że widzieliśmy co wypadło Travers. Cóż, znając moje szczęście, ten stan na pewno nie potrwa długo.

6, gwiazda

W gruncie rzeczy może nie powinnam zawracać sobie głowy tak błahymi sprawami jak Klub Durni, jednakże w moim życiu w ostatnim czasie bez wątpienia brakowało takich prostych rozrywek. W ostatnim czasie przeszłam przyśpieszony kurs dorastania, który w gruncie rzeczy sprawił, że czułam się jeszcze bardziej niedojrzała, wiec nie zamierzałam sobie odmawiać głupiej gry.
Mimo wszystko cieszyłam się, ze pierwszy pojedynek miałam stoczyć z Rileyem i jakąś jego koleżanką. Byłam bardzo dobra w Durnia i nie obawiałam się, że mogę zostać obśmiana, ale mimo wszystko unikałam kontaktu z obcymi osobami ze względu na moją wątpliwą w ostatnim czasie reputację.
Po krótkim przywitaniu rozpoczęliśmy grę - moja karta wprawdzie nie była najlepsza, ale słaby rzut Demetrii sprawił, że udało mi się nie przegrać. W tej sytuacji zwycięzcą był Riley, wiedziałam jednak, że czeka nas jeszcze długi pojedynek.

Życia:3
3, kochankowie

Przegrać w pierwszej turze to jeszcze nic, pomimo porażki wciąż starała się myśleć pozytywnie, mimo tego, że to właśnie ona miała już tylko dwa życia. Dużo gorsza była karta z którą akurat musiała się zmierzyć. Gdy zakończyli rozdanie mruknęła niezadowolona, a oczom ich wszystkich ukazała się informacja iż jest metamorfomagiem. Niby nie było to nic złego, jednak od zawsze starała się to trzymać w tajemnicy, a mówić o tym tylko zaufanym osobom. Cóż, Riley dowiedział się o wszystkim przed przypadek i to samo zadziało się właśnie teraz. Wiedziała już, że Fairwyn potrafi zachować pewne informacje dla siebie, ale co z jego koleżanką? Spojrzała na nich lekko przestraszonym wzrokiem - Mam nadzieję, że to pozostanie między nami - powiedziała nie pozwalając, aby strach ją opanował. Miała powody, by nie chcieć, żeby dowiedziała się o tym cała szkoła. Szybko poradziła sobie z emocjami po czym odpowiedziała koledze - Nie, a wy? - krótka wypowiedzieć na pewno nie pomagała w nawiązaniu rozmowy, ale teraz zależało jej na upewnieniu się, że nie przegra następnej rundy. Wzięła kolejną kartkę, tym razem był to cesarz, nie musiała się jednak przejmować jej znaczeniem, ponieważ zdecydowanie była bezpieczna.

6, cesarz

Prawdę mówiąc, ktokolwiek byłby przegrany w każdej kolejnej rundzie, mnie i tak byłoby przykro. Lubiłem zarówno Demetrię, jak i Lottę, chociaż tą pierwszą znałem niezwykle powierzchownie. Starałem się skupić na tym, aby koncentrować się na dobrej zabawie, aniżeli na przegrywaniu i wypadaniu z gry moich znajomych i przyjaciółek. Sam, oczywiście, także nie chciałem skończyć jako ostatni w tabeli. Szkoda, że Dureń był tak losową grą i nie mogłem nic poradzić na ewentualne słabe oczka! Chociaż, może to i lepiej. Nieprzewidywalność bywała niezwykle pociągająca.
Kiedy Demetria przegrała rozdanie i gra ujawniła sekret Gryfonki, musnąłem lekko dłoń Lotty. Nie dlatego, aby poprosić ją o dochowanie tajemnicy. Moje spojrzenie pytało "jak się trzymasz?". Kiedyś z łatwością rozgryzłaby moje intencje, lecz teraz, gdy swego czasu podzieliło nas tak wiele było tak samo? Jeżeli nie chciała mówić, nie naciskałem jej.
- Tak, znamy się od dawna - przyznałem, uśmiechając się nieznacznie. Sięgnąłem po karty, aby wylosować swoją. Zlustrowałem oblicze cesarza przeciągłym spojrzeniem, ale nie pomogło mi to w rozwikłaniu wątpliwości. Jaki efekt miała ta karta? Zupełnie wyleciało mi to z głowy, a jednak mdlące poczucie niepewności, przypiekające moje nerwy, zdawało mi się sugerować, że zdecydowanie nie chciałbym teraz przegrać. Zerknąłem na dłoń Hudson, jakby zaklinając ją, aby wyrzuciła najwyżej cztery oczka.

cesarz, 4