Zimny kamienny tunel będącą główną arterią biegnący przez tą głęboko położoną część zamku. Po bokach znajdują się liczne składziki i opuszczone stare klasy, oraz laboratoria. Odbiegające w bok mniejsze korytarze ciągną się niby wąż pod zamkiem skrywając liczne mroczne sekrety ukryte w podziemiach szkoły. Chłód i brak światła prócz nielicznych widmowych pochodni rzucających słabe, blade światło, powoduje dreszcz u większości osób przemierzających te zakamarki.
Krążyłem jak wilk szukając ukrytych komnat kuzyna po lochach. Z moich informacji zajmował on właśnie tą część podziemi przemieniając ją na swoje prywatne komnaty i pracownie. Niezależnie jednak jak się starałem nie potrafiłem zbliżyć się do jego komnat. Silne zaklęcie ochronne blokowało drogę tak iż ilekroć podchodziłem już do jego drzwi traciłem na ułamek sekundy zmysły , odzyskując je kilka metrów od wejścia. Sfrustrowany usiadłem na przeciw zaczarowanych drzwi opierając się o ścianę naprzeciwko. Skoncentrowałem się walcząc z zaklęciem które powoli wgryzało się w mój umysł starałem się zobaczyć wreszcie wyraźnie ukryte drzwi. Mimo jednak moich wysiłków już po chwili gapiłem się dosłownie na kamienną ścianę obok miast na upatrzony świadomie punkt. Opanowałem złość i odetchnąłem głębiej. Nie pozostało nic innego jak poczekać i napisać wie około godziny wstałem i ruszyłem do wyjścia. list...
Czekałem długo lecz mimo moich pokojowych zamiarów ściana milczała uparcie . Po upływie godziny wstałem i ruszyłem na górę. Gdyby chciał otworzyć już by to zrobił. Ten stary głupiec sam na siebie ściąga zgubę , prawiąc o Honorze a sam nie rozumiejąc jego kanonów... Nic postanowiłem załatwić to po staremu ... Po chwili moje kroki niosły się już po korytarzu szkoły.
Nie porównywałabym go do żadnej postaci z bajki. W końcu w takich oto opowieściach dobro zawsze zwycięża, a ten zły albo się zmienia, albo ginie. W umyśle Corin ta maszkara zwana Danielem zdawała się być złem w czystej postaci i jednocześnie kimś, kto długowiecznością może przewyższyć diabła, żeby do końca życia katować ją dlatego, że popełniła jeden mały błąd. - Czy... My naprawdę musimy tutaj? - Spytała trochę tak... Nieśmiało. Nigdy bym się nie spodziewała po niej takiego słodkiego, dziewczęcego tonu. O cholera Daniel, coś ty jej zrobił. Zepsułeś Corin! Ale przechodząc do powagi sytuacji to spoglądała na niego z delikatną nadzieją. Jeśli już, to czy nie mogą chociaż na łóżku z daleka od wścibskich uszu, uczniów wracających z kolacji i warujących nauczycieli? Chociaż byłoby lepiej, gdyby to ktoś zobaczył... Przeważało jednak nad decyzją stwierdzenie, że tutaj jest zimno i brudno.
Kto kogo zepsuł... Daniel się zepsuł, o! Przeterminował się i teraz jeszcze bardziej szkodzi niż tego chciałam, ale co mi tam... Mój plan zrobienia dwóch Danielków jest bezbłędny i tylko czeka, aż Pyton zniknie w ciemności spadając z jakieś wieży. Daniel spojrzał na nią. Jemu było to tak obojętne, że mógłby nawet leżeć teraz na ziemi na plecach, ale skoro jej to przeszkadzało... O mamuniu... Jednak ma serce. Zamiast kazać jej zdejmować ciuchy złapał mocno za rękę i poprowadził w stronę Lodowej Komnaty. Dawno temu na nią natrafił. Nie pamiętał już jak mu się udało i dlaczego w ogóle tam trafił, ale teraz to była świetna kryjówka i zdawała się być idealna dla preferencji jego ofiarki. [zt z Corin]
Grrr... Gr... Gr... - Tak mniej więcej wyglądały myśli dziewczyny, kiedy wychodziła z zalanego dormitorium. Oczywiście prawie żadna z jej rzeczy nie przetrwała spotkania z deszczem. Między innymi dlatego, że kufer zostawiła otwarty. Oczywiście nie była tak, jak inne dziewczyny w stylu: „O nie! To jest zamsz! Tych butów się nie pierze! AAAA” i inne głupoty na których widok śniadanko jej się zwracało. Ale mimo to była zdenerwowana, że w tym momencie musi chodzić w wilgotnych spodenkach dżinsowych, męskiej, zielonej bluzie, którą wysłał jej brat na szybko, kiedy mu powiedziała co się stało, a która przez ciągłe kapanie zdążyła już zmoknąć. Oczywiście na nogach nie miała nic poza skarpetkami, bo z jej trampek muchy zrobiły sobie basen rekreacyjny. Bawią się i skaczą na bombę, a mucha ratownik wiecznie ma robotę i... Za dużo deszczu, skoro jej wyobraźnia aż tak szaleje. Po prostu strasznie się nudziła, dlatego też chodziła po całej szkole z kapturem na głowie, gdzie między materiałem a jej głową, na włosach leżał biały szczur wyglądający tak, jakby przed chwilą ktoś mu mokre kudełki rozczochrał. Na szczęście prawie każdy w szkole wyglądał podobnie, więc nie było się czego wstydzić. A lekcje niedługo się skończą i pojadą na wakacje. W każdym razie spacer doprowadził ją w końcu do korytarza w lochach – umierała z ciekawości, czy na dole schodów utworzył się mały basen. Jakaś dziewczyna nawet uparcie twierdziła, że w tej wodzie coś dziwnego pływa i próbowało ją wciągnąć. Pewnie druzgotkom się spodobało to miejsce – chętnie by zobaczyła jedną na żywo. Dlatego też zeszła na najniższy, nie pokryty wodą stopień i kucnęła zaraz przy bajorku dotykając dłonią tafli wody tworząc na nią małe kręgi z lekkim uśmiechem. Nie zwracała na to uwagi, jak jej szczurek najpierw zrzuca jej kaptur z głowy sprawiając, że jej naturalne fale, które zazwyczaj chowało ujrzały światło dzienne, a potem zakopuje się w nim jakby to była jego nora. W sumie zawsze ignorowała tego zwierzaka, więc czemu tym razem miałoby być inaczej? Ogólnie starała się ostatnimi czasy nie zważać na otoczenie. Jakby została sama, choć nie wiem, czy to dobrze...Ona uważa, że tak.
Kame chodził nadal w podziemiach...nie tym razem się nie zgubił, co oczywiście nie znalazł kuchni, ale cóż jeszcze wszystko przed nim, w końcu jeszcze nie odchodzi z tej szkoły. Najgorsze było to, że znowu był głodny a wszystko co sobie przygotował zostało w dormitorium. Szedł tak, a jego myśli krążyły wokół wokół pyszności jakie kryły się w pokoju. No tak chłopak nie był by sobą gdyby czegoś nie odwalił, tak więc kiedy kompletnie nie wiedząc gdzie zmierza. Zaczął sobie schodzić po schodkach i kompletnie nie zauważając dziewczyny potknął się o sznurówkę buta która się akurat rozwiązała, i chciał nie chciał Kame wpadł z chlupotem do wody. Na szczęście całkiem nieźle pływał i jakoś udało mu się wydostać ponownie na schodek. Był znowu cały mokry. Jego włosy oczywiście poprzyklejały mu się do twarz, a koszula którą miał w tej chwili na sobie totalnie się poprzyklejała do jego ciała. - Niech szlag trafi ten przeklęty deszcz. Wszędzie jest mokro, gdzie ja mieszkam w Wenecji czy jak - Powiedział i odgarnął włosy do tyłu.
Dziewczyna pewnie długo by jeszcze tak siedziała. Nawet jej się zdawało, że w każdej chwili może zasnąć na siedząco. Zdążyła już z pozycji kucającej przenieść się schodek wyżej by usiąść i nóżką odzianą w stopkę nadal bawić się wodą. W sumie nawet możliwym było jej nie zauważyć, bo siedziała przy samej ścianie, trochę w cieniu. Ale mimo to nigdy w życiu by się nie spodziewała, że ktoś może przed nią wywinąć dzisiaj taki piękny skok do wody. Spoglądała zaskoczona na Azjatę, którego mimo wspólnego domu jakoś nie kojarzyła. Aż dziwne, zdawało jej się, że zna dokładnie każdego w szkole. Kiedy ten zaczął się denerwować odwróciła się trochę bardziej w jego stronę, by po chwili wstać z ziemi. Po sekundzie zaledwie było słuchać kilkukrotnie klaskanie w dłonie. - Pan jakkolwiek ma na imię otrzymuje najwyższą notę za piękny upadek do wody. Tym samym wygrywa konkurs na idiotę – Skomentowała jak zwykle od razu będąc przemiłą dziewczynką, która robi sobie we wszystkich najbliższych przyjaciół. Przeczesała palcami włoski by podejść do wody, wziąć jej trochę na dłonie i pochlapać go po twarzy. - Uważaj śliczny na rekiny – Dodała ponownie się prostując i patrząc na niego z taką wyższością. W sumie stała wyżej, więc mimo tego swojego 165 i POŁ centymetra miała do tego w tym momencie pełne prawo, prawda? Cały czas uśmiechała się cynicznie. Od razy milszy dzień, kiedy można kogoś obrazić.
No tak kolejny gryfon który myśli, że wolno mu wszystko robić. Niestety Kame nie był z tych osób które tak łatwo dadzą się obrazić...wzruszą ramionami i przejdą. A idiotą nikt go nie nazwie o nie, a trzeba wiedzieć, że chłopak jest na dobrą sprawę zdolny do naprawdę wielu rzeczy, a fakt, że ona była dziewczyną to nie było dla niego przeszkodą. Kiedy ochlapała go wodą chwycił jej nadgarstek i ścisnął mocno i mruknął stosunkowo groźnym głosem. - Uważaj na to co mówisz, bo tylko utwierdzasz mnie i innych w tym, że jest tak dziecinna jak to tylko możliwe, nawet noworodek był by bardziej poważny niż ty - Mruknął i zacisnął jeszcze mocniej jej mały nadgarstek.
Ona tak nie myślała, jej było wolno robić wszystko. No bo pomyślmy. Zdarzyło jej się użyć na koleżance zaklęcia niewybaczalnego – i bardzo była z tego zadowolona, chciała to zrobić na tej dziwce jeszcze raz – a mimo to jedyne co dostała, to na jakiś tydzień wylądowała w domu z bratem, który miał ją pilnować. Innymi słowem szlaban za coś takiego – więc jak nie myśleć, że ma się specjalne względy? Kiedy złapał ją za nadgarstek jęknęła cicho. Spojrzała na niego niezadowolona. Gdyby mogła, to najeżyłaby się jak kocica. Wydała z siebie ciche „Hanashite” w jego ojczystym języku – bardzo dobrze mówiła po Japońsku. Prawie tak doskonale, jak po swoim ojczystym języku. - Nie bądź dla siebie taki surowy. Nie wyglądasz przecież jak noworodek! Raczej jak trzynastolatek – Odpowiedziała mu uśmiechając się słodko, co pewnie dodatkowo doprowadzało do szału. Często, gdy chciała kogoś wkurzyć swoje cięte, niemiłe uwagi wypowiadała tak słodkim tonem, że człowiekowi po dłuższej chwili aż się chciało rzygać tęczą. - A teraz puść, bo nie lubię być dotykana przez coś na kształt żuka gnojaka - Dodała równie miło i rozkosznie.
Co on ma być jakimś tam żuczkiem...nie no teraz to przegięła i to solidnie. Błyskawicznie chwycił jej drugi nadgarstek szarpnął nią mocno w swoim kierunku i po chwili już stała przy ścianie przyciskana przez ciało Kame. - A teraz smarkulo posłuchaj mnie uważnie - Szepnął jej do ucha - Po pierwsze.Możesz sobie myśleć, że masz jakieś tam specjalne względy, jednak popatrz na to przez rzeczywisty pryzmat. Takim zachowaniem w oczach innych będziesz nic nie warta kupka gówna do którego nawet nie ma sensu podchodzić, bo tak śmierdzi na odległość a nikt przecież nie chce przesiąknąć twoim smrodem - Urwał na chwilę i odsunął się lekko od dziewczyny aby popatrzeć jej w oczy. - Po drugie ciesz się, że ktoś zdecydowanie bardziej szlachetny od ciebie cię dotknął, chociaż zastanawiam się czy po tym nie będę musiał udać się do pielęgniarki aby zdezynfekowała mi ręce - Powiedział i przejechał swoim palcem po jej policzku. - Taka ładna dziewczyna, ale głupia aż serce normalnie boli. Rikai suru ? - Zapytał się po japońsku.
Pewnie by się z nim kłóciła, użyła jakiejś niesamowitej riposty by schował się jak nieśmiała myszka pod miotłą, ale cała jej ochota do zrobienia mu krzywdy psychicznej momentalnie minęła, kiedy to nagle poczuła, że pod jej plecami znajduje się ściana, a do tego jeszcze ten chłopak do niej przylegał. Zawsze, kiedy ktoś uderzał nią o ścianę – co à propos strasznie lubiła – momentalnie robiła się grzeczna i potulna jak baranek. Niektórzy to wykorzystywali, ale mimo iż od ostatniego czasu bardzo się zmieniła, to tej słabości nie mogła się pozbyć. Dlatego teraz stała grzecznie patrząc na niego z jakimś dziwnym przebłyskiem w oczach. Byłabym nawet skłonna powiedzieć, że w momencie, kiedy spojrzały się ich spojrzenia patrzyła się na niego jak na Boga. Kogoś zdecydowanie ją przewyższającego, co oczywiście nie miało nic wspólnego z jego słowami. Między innymi dlatego, że w ogóle go nie słuchała. Dopiero kiedy oprzytomniała odwróciła twarz w bok fukając cicho pod nosem. - Głupek... Odsuń się... - Mruknęła cicho nie odsuwając się od niego nawet odrobinę. Pff... Jeszcze mu się oberwie za to. A Corin dotrzymuje słowa więc... Czeka cię zemsta Japońcu jakkolwiek masz na imię.
- Skarbie, chyba jesteś mi coś winna. Nie powiem, że od kogoś takiego jak ty aż tak bardzo zależy mi na tych słowach, ale może przynajmniej nauczę cię odrobinę kultury osobistej - Mruknął i nadal wbijał wręcz, że ogniste spojrzenie w dziewczynę. Chwycił ją lekko za szczękę i wbijał swoje spojrzenie w jej oczy. - Jesteś dziewczyną...ładną dziewczyną, więc po jakie licho starasz się odpychać od siebie innych. Nie opłaca się - Powiedział całkiem spokojnie. Pomimo jego zachowanie nie wyglądało na zachowanie przez niego spokoju, jednak jego ton nadal był spokojny. Aby się wydarł na nią to naprawdę musiała bu uderzyć w jego czuły punkt charakteru. Ale ten punkt tylko on zna.
Jest mu coś winna? No myślała, że go w tym momencie wyśmieje. A chwileczkę, nie tyle co myślała... Zrobiła to. Zaśmiała się cicho i spojrzała na niego znów hardo. Dość szybko wracała do siebie. Może dlatego, że kobieta zmienną jest, a Cornelia miała czasem bardzo skrajne temperamenty – przede wszystkim jej sztuczna osobowość i prawdziwe „ja” skrajnie się od siebie różniły. W sumie dalsze jego słowa troszkę bardziej ją zirytowały. Przychodzi sobie taki Azjata i nagle bawi się w rozumienie jej, czytanie w duszy i tak dalej. W każdym razie w to się nie bawimy, nikt nie będzie wchodził w Cornelię głębiej niż jeden z jej kochanków. - Pieprz się sam – Odpowiedziała krótko kładąc dłonie na jego torsie i starając się go odsunąć na długość rąk.
On jednak szybko zdjął jej ręce z siebie przez co ponownie trzymał mocno jej nadgarstki. - No trudno...myślałem, że nie będę musiał tego robić, ale skoro aż tak bardzo masz ochotę na kąpiel no to trudno - Powiedział jednak już zdecydowanie mniej spokojnie. Ponownie szarpnął mocno dziewczyną. Był chłopakiem, więc wiadomo każdy chłopak jest zawsze trochę bardziej silniejszy od dziewczyny, a on swego czasu stosunkowo sporo trenował, więc raczej wyrywanie się dziewczyny nic by nie dało. Chwycił ją mocno w pasie i uniósł ją i po chwili zwisała już z jego ramienia. Zszedł powoli po schodkach i kiedy przed nim pojawił się ostatni schodek który był już pod wodą powiedział. - Masz teraz ostatnią szansę, albo wylądujesz tam w głębinach. A uprzedzam ja mogę zrobić naprawdę wszystko i przed niczym się nie cofnę - Mruknął spokojnie i stał nieruchomo teraz.
Oczywiście zaczęła się tym razem szarpać będąc pewna, że ten nienormalny chłopaczek co wszedł tutaj czynić sprawiedliwość i w ogóle i w szczególe ma jakiś nieciekawy plan. Oczywiście nic to nie dało, bo sama mogła zrobić krzywdę tylko, jeśli miała obie ręce wolne – wtedy bez problemu nawet chłopakowi łamała rękę, nogę czy nos. Teraz było trochę gorzej. Gdy wylądowała na jego ramieniu zaczęła go oczywiście w miarę możliwości kopać wyzywając go od „idiotów” i „baka”. - Kim ty w ogóle jesteś, żebyś miał jakiekolwiek prawo do zachowywania się tak! Puść mnie pieprzony Gryffonie, bo cię zaraz ugryzę! - Krzyknęła, a widząc, że są coraz bliżej wody nagle przestałą wierzgać i bardzo mocno się go złapała. No nie ma tak łatwo. Jedną ręką złapała go mocno za włosy, a paznokciami drugiej przytrzymała się jego pleców. Jak już ma ją wrzucić do wody... To albo z tego zrezygnuje. Szczerze mówiąc i tak była mokra i nie wiele by jej takie coś zrobiło – umiała pływać, nic strasznego w odrobinie ciemnej wody. Ale z krzykami i szarpaniem było ciekawiej i zabawnie. No i ona nigdy nie ulega.
- Itte - Syknął cicho kiedy pociągnęła go za włosy, jednak nawet to nie sprawiło, że się ugiął. - Nie udawaj, że na tobie to robi jakieś wrażenie, bo wiem, że nie robi, a mi po prostu się nudzi - Mruknął spokojnie. Trzymała się tak mocno go, że by jej nie rzucił, więc wpadł na inny pomysł. Wyciągnął jedną nogę i wyczuł nią schodek i tak robił z innymi. Kiedy był już po pasie w wodzie ponownie zatrzymał się i powiedział. - O a ja mam na imię Kamenashi...a ja nie wyznaczam sprawiedliwości, ja po prostu chcę aby inni byli mili w stosunku do osób które nie zasłużyli na nienawiść z ich strony. No więc jak z tobą będzie - Powrócił ponownie do tematu.
- Ciesz się, że ci nie robię większej krzywdy. Thi – Mruknęła niezadowolona. Cienias. Ledwo pociągnięty za włoski i już „Itte”. Przewróciła oczami słysząc jego kolejne słowa. No to skoro tak, to koniec przejmującej się Corin. Wydała z siebie „Pfff” i nawet się nie przejęła kiedy zaczął z nią wchodzić do wody. Miała nadzieję, że się bałwan pośliźnie i poleci na deskę, niech go boli! - Będą miła lub niemiła dla kogo mi się żywnie podoba. I to nie twoja sprawa mały, nie uważasz? - Dodała pstrykając go w ucho i ponownie wbijając mu paznokcie w skórę. Hmm... W sumie zostanie mu po tym jakże milusim spotkaniu pamiątka. Szczerze mówiąc ta cała sytuacja była co najmniej dziwna. Rzadko kiedy na pierwszym spotkaniu jej relacje są... Takie. Że najpierw urzeczona patrzy się na kogoś, kto uderzył nią o ścianę, a potem ma ochotę udusić go gołymi rękami.
- No to uważaj będzie miła kąpiel - Powiedział i uśmiechnął się wesoło. - Oooo...dobrze ci radzę uważaj na druzgotki które mogły się zalęgnąć tam na dole - Zaczął wchodzić sobie spokojnie coraz niżej i niżej i w końcu znalazł się całkowicie pod wodą. Szybko chwycił nogi dziewczyny w swoje ręce i zaczął płynąc sobie spokojnie w coraz to niższe poziomy zamku które znajdowały się w tej chwili pod wodą. Wyglądało na tym, że nie miał zamiaru tak szybko puścić dziewczyny. Wyciągnął swoją różdżkę i powiedział sobie w myślach. -Lumos - Po chwili na końcu jego patyczka zapaliło się światło rozświetlając mroki głębin. Po chwili puścił dziewczynę i w wodzie okręcił się w jej stronę. Popatrzył na nią taki wzrokiem jak by chciał powiedzieć "nie mniej do mnie pretensji...ostrzegałem cię".
- Nie waż się. Ja nie umiem długo utrzymać pod wodą oddechu! - Jej rekord to jakieś dwadzieścia sekund o ile nie mniej. Dlatego bardzo się cieszyła, że ma przy sobie różdżkę i kiedy tylko się zanurzyli użyła zaklęcia tworząc wokół ust bańkę napełnioną powietrzem. Ale i to nie na długo wygląda. Dlatego obrażona pozwalała mu się ciągnąć pod wodę planując ucieczkę. A kiedy jej już się uda, to mu urwie łeb. I da tym całym druzgotkom na pożarcie. Kiedy ją puścił od razu ponownie się go złapała. Zdecydowanie nie podobało jej się przebywanie tutaj. Mimo wszystko spojrzała w dół z zaciekawieniem. A widząc coś błyszczącego natychmiast z uśmiechem pomknęła w stylu pieska w dół jak małe, naiwne dziecko w łapy pedofila. Jak ćma do ognia. W końcu to na pewno nie jest bezpieczne. To, co świeci zawsze przysparza najwięcej kłopotów.
Kame popatrzył na nią z nie małym zainteresowaniem widząc, że płynie w dół mimo wolne popłynął też za nią. Nie no może i nie należał do najmilszych osób, ale chamem to on nie był, więc nic dziwnego, że nie chciał zostawić jej samej...w sumie nie wiedział co może znajdować się tam w głębinach, a on chciał ją jedynie nastraszyć, a ona na to konto jeszcze sobie płynie gdzieś w głąb, więc chciał czy nie musiał popłynąć za nią, więc tak zrobił. Jako, że jej styl pływania nie był za szybki, a Kame umiał stosunkowo dobrze pływać szybko ją dogonił. Na migi pokazał jej, żeby nie płynęła tam bo po prostu nie ma ochoty płynąć za nią, a jak ona popłynie tam to on będzie zmuszony popłynąć za nią.
Nie miała zamiaru go posłuchać. Spojrzał na niego tylko z miną, znaczącą „Twoja wina, było mnie nie wciągać do wody” i wytknęła w jego stronę język. Pływanie tym jakże trudnym i skomplikowanym stylem było wyczerpujące – szczególnie, kiedy miało się na sobie warstwę ubrań. Dlatego też bez najmniejszego wahania zatrzymała się na chwilę, by zdjąć z siebie ciężką, męska bluzę i pozostając w krótkich spodenkach i czarnym staniku płynąć dalej pozwalając, by ciuch wypłynął na górę. W końcu dostała się do posadzki szukając ów błyszczącej rzeczy. Dostrzegła, jak porusza się gdzieś w stronę głębszych partii lochów. Dlatego spojrzała na tego jak mu tam było na imię – oczywiście, że nie zapamiętała – i uśmiechnęła się delikatnie dając mu znak, żeby poszli koniecznie zobaczyć co to jest!
On przewrócił tylko oczami zniechęcony. Podobnie jak dziewczyna użył zaklęcia bomblogłowy i popłynął za nią. Nie normalnie w co się wpakował. Pokazał jej, że jak coś się stanie to on nie będzie jej ratować. A po za tym coś tam się poruszało na samym dnie. Po chwili i Kame było coraz ciężej płynąć, więc też zatrzymał się i zaczął rozpinać guziki od swojej koszuli. Kiedy nareszcie już lżej mu było od razu ruszył za dziewczyną. Musiał przyznać, że jak nic nie mówiła to była o niebo milsza niż wtedy kiedy jej gęba się nie zamykała.
Z czasem i spodenki dżinsowe zaczęły jej ciążyć, więc doprowadziła do tego, że pozostała w samej bieliźnie. I w sumie ani trochę się nie wstydziła. Nich głupek ginie w blasku jej chwały. Przynajmniej będzie mógł się pochwalić, że widział ją niemalże nago. Niesamowite doświadczenie, prawda Japońcu? W każdym razie dziewczyna w końcu dorwała ów światełko. Spoglądała na niej jak urzeczona. W powietrzu wisiała po prostu mała kuleczka światła. A takie kuleczki nigdy nie wróżą nic dobrego, prawda? I tak było w tym wypadku. Ponieważ gdy wystawiła rękę w stronę ów zachwycającego dziwadła nagle ciemność przed nią się ruszyła. A kiedy lumos z różdżki chłopaka oświetliło tą część głębiny... Cornelia nigdy w życiu nie podejrzewała, że w jeziorze może żyć taki potwór. I nigdy by nie przypuszczało, że kiedy woda zaleje Hogwart to coś zamieszka w podziemiach. Nawet na zdjęciach nigdy nie widziała tak ogromnej żabnicy. Gdyby nie to, że byli pod wodą, to jej pisk rozniósłby się na cały zamek. Sparaliżowało ją ze strachu, nie potrafiła się ruszyć. W gruncie rzeczy ta dziewczyna zawsze wpakuje siebie w kłopoty. I przy okazji innych.
Chłopak jakoś nawet nie za bardzo przejął się tym, że dziewczyna została w samej bieliźnie. Nie no on nie był jakimś tam zboczeńcem aby się podniecać na widok kawałka odsłoniętego ciała. Płynął dalej za nią. Nadal nie uważał, że płynięcie w taki głąb wody to dobry pomysł, ale cóż jak nie przekona się o tym sama to nikt jej nie wyjaśni tego, więc cóż nie chętnie, ale jednak oświetlił jej mroki wody i po chwili tez ujrzał to coś. To było coś najbardziej obrzydliwego na całym świecie. No i na pewno największa ryba na świecie. Dobrze, że to nie ośmiornica która zamieszkiwała głębiny jeziora. Nic dziwnego, że ta żabnica zamieszkała sobie tutaj. Z tego co Kame wiedział były to ryby które zamieszkują głębiny bo po prostu lubią mrok, a owe światełko które było widać okazało się tą małą antenką na jej głowie. W świecie czarodziei ryby te czekały tylko na to aż jakiś nieszczęśnik albo się utopi i opadnie na dno i będą mogły go spokojnie skonsumować, albo po prostu właśnie tak jak oni teraz popłynął na własną rękę. Widział, jak dziewczyna ewidentnie zesztywniała ze strachu. Szybko chwycił jej rękę i odciągnął ją do tyłu od razu posyłając jej spojrzenie mówiące aby jak najszybciej wypłynęła na powierzchnię. Jego różdżka już była w gotowości a ryba zaatakowała. Oberwała od razu drętwotą.
Pozwoliła mu się odciągnąć idealnie w momencie, kiedy ów potwór kłapnął paszczą w miejscy, w którym przed chwilą stała. Miała zamiar posłuchać go i od razu spróbować uciekać, ale kiedy zobaczyła, że ryba dostaje drętwotą chyba nie musiała tego robić, prawda? Gorzej z tym, że potwór miał skórę pokrytą grubymi, ząbkowatymi łuskami tak ostrymi, że gdyby otarł się o ścianę śmiało zrobiłby w niej ogromne szramy. A skoro tak, to ów zaklęcie na niego nie zadziałało. Zdawało się, że nawet nie poczuł. A skoro tak, to począł płynąć w ich stronę może nie szybko, ale był na tyle duży, że jeszcze chwila i nie będzie miał problemu z ich dosięgnięciem. Cornelia złapała dłoń Kame mocno i pociągnęła go w stronę powierzchni. Muszą uciekać! Przecież jak inaczej poradzą sobie z czymś takim?! Do tego jeszcze zaklęcie bąblogłowy powoli przestawało działać. Zaczynała coraz ciężej oddychać, kończył się tlen. Pozostał jedynie ten problem, że ona nie potrafi szybko pływać i do tego męczyła się już po chwili. Ale starała się zwiać. Raczej nie chce skończyć w żołądku ryby!
Kame zaczął machać rozpaczliwie nogami. Też chciał aby jak najszybciej wypłynąć na powierzchnię. Jego zaklęcie też już powoli przestawało działać i jego siła też już powoli znikała. Po chwili poczuł jak coś łapie go za nogawkę spodni i ciągnie w dół. Kurka ta rybka jak na takiego olbrzyma była naprawdę szybka. Puścił mimowolnie rękę dziewczyny. Przecież nie będzie jej ciągnąć za sobą co to to nie. Jedną wolną nogą zaczął kopać rybę po głowie i po wszystkim tym w co się dało. Musiał uważać aby nie zahaczyć nogą o jej ostre zęby. Jako, że ryba była nieźle uzbrojona i w sumie odporna na wszelkie zaklęcia chwycił swoją różdżkę i usiłował trafić w oko napastnika. Powoli już brakowało mu tleny. Bańka wokół jego ust pękła. Widział teraz już tylko zamazane kształty. Im mocniej się szamotał tym więcej siły i tlenu zużywał.
Miała nadzieję, że uda im się uciec. Niestety wszystko nagle przepadło, kiedy poczuła, że Kame ją puszcza, a gdy się odwróciła został pociągnięty w dół. W pierwszym momencie popłynęła jakiś metr do góry. W końcu jest egoistką prawda? Nie powinna się nim przejmować. Póki tamto coś ma jedzenie, to ona będzie bezpieczna. Ale... Nawet, jeśli ta dziewczyna zazwyczaj myśli tylko i wyłącznie o sobie, to przecież nie jest potworem. Nawet jeśli jest zimna, oschła dla ludzi i ma ich gdzieś to nie zostawi tego Gryffona na pastwę tego czegoś. Popłynęła za nim w dół. Złapała jego dłoń, ale nie utrzymała go długo, ponieważ niezadowolona ryba starała się go w tym momencie wytarmosić, może nawet rozszarpać. Myślała bardzo szybko, dlatego może plan nie był dopracowany. Najważniejsze, żeby potwór na chwilę go puścił. Spłynęła trochę w dół stając prosto przed jego paszczą. Zdjęła z ramienia bandaż, który zakrywał paskudzącą się ranę – tylko ona wiedziała, że to jeszcze po spotkaniu z wilkołakiem. Ręką spróbowała sobie ją troszkę „zmasarkować”, żeby krew wydobywająca się zainteresowała rybę. I udało się. Ów potwór odwrócił się bardziej w jej stronę, puścił na chwilę Kame. Wtedy to szybko oplotła go nogami wokół pasa i wypowiedziała zaklęcie „Ascendio” z nadzieją, że zadziała. Bańka wokół jej głowy pękła w momencie, kiedy różdżka pociągnęła ją z dużą siłą w górę, a więc i jego. Na całe szczęście się udało. A skoro tak, to już po chwili chłopak leżał na jednym ze schodków, a ona zakaszlała kilka razy, by potem przyłożyć policzek do jego ust i sprawdzić, czy oddycha jeszcze.
Jego oddech był nierówny. Nic dziwnego chłopak na łykał się tyle wody przez ten krótki czas. Ryba go ciągnęła naprawdę szybko, a jego zaklęcie przestało działać, więc chciał nie chciał łykał tą wodę wielkimi ilościami. Chyba bez szybkiej reanimacji to się nie obędzie. Trzeba jakoś się pozbyć tej wody z jego organizmu aby jako tako funkcjonował. Jak na razie był nieprzytomny i nie zapowiadało się na to, że się obudzi. Kilka kosmyków jego włosów leżało na ziemi a kilka przykleiło mu się do twarzy. Trzeba było przyznać, że był naprawdę przystojny, a najzabawniejsze jest w tym to, że nic nie robił aby poprawić swoją urodę. No i oczywiście jako, że nie miał koszulki na sobie to można było zobaczyć, że jego ciało jest całkiem ładnie wyrzeźbione.
:: 
1, 2, 3, 4 ... 11, 12, 13 
