First topic message reminder :

Klasa Wrozbiarstwa

 Do tej przytulnej klasy na szczycie wieży północnej, można jedynie wejść przez klapę w podłodze, do której prowadzi srebrna drabina będąca na siódmym piętrze. Wnętrze klasy wyglądem przypomina poddasze, bądź też herbaciarnię. Znajduje się tam około dwadzieścia stolików, a wokół nich małe pufy. Na co dzień okna są tu zasłonięte grubymi zasłonami, co sprawia, że pokój jest oświetlony jedynie dzięki wielu lamp w czerwonych kloszach. Na półkach w rogu pomieszczenia znajduje się natomiast wiele filiżanek i szklanych kul.

Opis zadań z OWuTeMów:

-Z kartami sporo ostatnio pracowałem, więc myślę że nie będzie tragedii. - Pomijając fakt że znał się na wielkich arkanach, a na małych to już kurde nie do końca. Ale chyba źle mu pójść nie powinno. Z wróżbiarstwa nie był najlepszy bo niekiedy dosyć kiepsko interpretował to co miał odczytać. Na przykład te felerne kosmogramy na poprzedniej lekcji. -A ty? Jak sobie z kartami radzisz? - No i wtedy wleciał ich kochany niezbyt żywy nauczyciel. No i dopiero wtedy zwrócił większą uwagę na kartę jaka przed nim była. Wziął ją więc w dłoń i obrócił. Przedstawiała kobietę z sześcioma monetami. Dosyć łatwa mu się trafiła musiał przyznać. Zapisał więc na pergaminie że karta którą otrzymał, to Sześć Monet. Kojarzy mi się z czymś pozytywnym. Możliwe że bogactwem albo szczęściem. Głównie wpływa na to sama kolorystyka karty, która jest wypełniona prawie cała barwami ciepłymi. No i to było w sumie na tyle. Nic więcej za bardzo w tej karcie nie widział. Odłożył więc pióro na bok i spojrzał na kolegę. -I jak Ci poszło? - Spytał się szeptem żeby nie przeszkadzać nikomu innemu obecnemu na lekcji.

@Rylan A. Coulter

Punkty w kuferku: 13 - działalność artystyczna |  2 – wróżbiarstwo
Wygląd: 81 + 13 (Kuferek) + 10 (Najwyższa cecha) + 10 (Praca domowa) = 114
Poprawność: 4 + 2 (Kuferek) + 38 = 44
Modyfikatory: Kuferki, Najwyższa cecha (DA), Praca domowa (DA)
Rysunek: http://sketchtoy.com/71331882

Dużo czasu i uwagi poświęciła głównej postaci, szczególnie dłoniom. Uparcie walczyła z palcami, by te nie wyglądały jak małe serdelki. Dla niej, było to nie lada wyzwanie, toteż najwięcej minut spędziła właśnie nad tym elementem. Z samą twarzą nie miała już tyle problemu, a narysowanie róży, przyszło jej z łatwością. Dopiero przy kolorowaniu zdała sobie sprawę, że ma dostatecznie dużo czasu, aby spróbować odwzorować jeszcze jeden z elementów. Pies, wierny towarzysz samego głupca, został przez nią pominięty. Z początku celowo. Jednak im dłużej przypatrywała się zwierzęciu, tym miała większą ochotę umieścić go na swoim małym dziele. I tak też zrobiła.
Wyznaczyła dla niego miejsce na czystej jeszcze części szkicu. To tam starała się ukazać psa, próbując jak najlepiej odwzorować szczegóły. Poświęcała swojej pracy pełne skupienie, nie zwracając najmniejszej uwagi na otoczenie. Nie chciała, aby wierny towarzysz Głupca, odbiegał od swojego pana pod względem jakości. W jego przypadku, nie wprowadzała niczego od siebie. Zarówno poza, jak i kolor futra, odpowiadały temu, co widniało na karcie.
Dokończenie reszty rysunku, było już jedynie formalnością. Niemniej jednak, pozostawiła na nim jeszcze dwa istotne błędy, o których istnieniu nawet nie wiedziała. Pierwszym z nich był kolor róży. Zamiast bieli, w jej pracy przybrał on jaskrawy, czerwony odcień. Drugim z elementów okazał się brak słońca. Nie sądziła bowiem, że jest ono istotnym symbolem.

Punkty w kuferku: 0 - działalność artystyczna |  0 – wróżbiarstwo
   Wygląd: 90 + 10 za herbatkę = 100
   Poprawność: 7 + 10 za świetne zewnętrzne oko  = 17 + 51 = 67 (tylko jeden błąd)
   Modyfikatory: herbatka z jaśminem i świetne zewnętrzne oko
   Rysunek: zrobione

Kącik ust zadrżał mu w pierwszej chwili z drobnego rozbawienia, by zaraz zniknąć jednak przy szczerym pomruku zamyślenia nad tym, czy faktycznie dało się rozróżnić przypadek od przeznaczenia. Czy gdyby dało odkryć się prawdę, okazałoby się, że istnieje tylko jedno z nich, czy raczej prawdą jest to, że istnienie tych zagadnień jest ze sobą tak ciasno związane, że wróżbiarstwo zawsze będzie musiało opierać się na wierze, nie dowodach.
- Myślę, że to zależy, czy pozwolisz być temu czymś więcej od przypadku - odpowiedział z namysłem, pieczołowicie dobierając każde słowo, by zagotować cały ten filozoficzny kocioł myśli i wyciągnąć z niego tylko to, co w jego mniemaniu mogło zrozumieć jedenastoletnie dziecko. Magia była potężna, ale nawet ona wydawała mu się słaba w porównaniu z mocą umysłu, a ten Yanki wciąż był jeszcze tak plastyczny, zbyt podatny na przypadkowe obicia. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, jaki wpływ potrafił mieć na niego Lockie zaledwie rok czy dwa lata temu, więc i wyraźnie czuł na sobie potencjał odpowiedzialności za powiedzenie czegoś, co mogłoby pozostawić trwały ślad na psychice małej Puchonki. Może gdyby myślał nieco mniej, to i mówiłby nieco więcej, będąc choć trochę ciekawszym towarzystwem dla... cóż, każdego.
- Nie sądzę, na mnie nigdy tak nie działała - przyznał, drapiąc się po szyi z namysłem, bo choć przez chwilę korciło go, by przytaknąć dziewczynce do jej naturalnych zdolności wróżbiarskich, to ta zdążyła sprowadzić go na ziemię komentarzem o herbacie. Nie chciał wmawiać jej niczego, sama powinna decydować o tym, jaka jest i kim powinna być, nawet jeśli odruchowo chciał pochwalić jej zdolność łączenia faktów. - Myślisz, że spostrzegawczość jest Twoją mocną stroną? - nakierował ją zamiast tego, ciekaw jakie ma zdanie o sobie samej. Dość szybko mógł zresztą zaobserwować, że ta może nie doceniać swoich zdolności, skoro skromnie uznała, że "nie jest najlepsza" w rysowaniu, a mimo to udało jej się stworzyć naprawdę dopracowaną pracę, której nie powstydziłby się i sporo starszy od niej uczeń.
- Podoba mi się, jak wyszła Ci ta postać. Widać, że włożyłaś w nią dużo starań. Dłonie są naprawdę trudne do narysowania, jeśli chcesz zaznaczyć każdy palec osobno - pochwalił ją, może nieco zbyt rzeczowo, zamiast skorzystać z prostych formułek typu "bardzo ładnie". Zdezorientował się nieco, widząc, że Yanka po namyśle zabrała się za swoją pracę raz jeszcze, nie będąc pewnym czy jego komentarz dodatkowo dziewczynę zmotywował, czy może odebrała go jako subtelny sygnał, że powinna poprawić resztę pracy. Próbując wmówić sobie, że przez dziewczynę przemawia po prostu puchońska pracowitość, sam zdecydował się wziąć z niej przykład i poprawić własne dzieło. Poprosił profesora Swansea o nową kartę, kolorowym markerem zaznaczając na poprzedniej to, co chciałby zmienić w kompozycji. Tym razem skorzystał z czarnej akwareli, by przy jej pomocy, ledwo nanosząc kolor na papier, stworzyć bazę kształtów na swojej pracy - przy okazji w ten sposób dając swojemu pustelnikowi szary płaszcz. Przez chwilę wahał się czy nie powinien oddzielić latarni z gwiazdą od drewnianej laski, by w końcu stwierdzić jednak, że ta wersja - choć można uznać ją za błędną - bardziej mu się podoba. Różnice między pierwszym a drugim projektem nie były ogromne, ale wystarczały, by poczuł satysfakcję z bardziej starannego wykonania i dodaniu swojemu rysunkowi głębi, dzięki wygładzającej kontrast farbce.

Punkty w kuferku: 32 - działalność artystyczna |  0 – wróżbiarstwo
Wygląd: 98 + 10 (PD) = 100+
Poprawność: 67 + 10 (herbatka różana) = 77
Modyfikatory: praca domowa, herbata z róży
Rysunek: —

  Oczywiście, że jeśli ktoś miał uznać Irytka za przyjaznego ducha, to musiała to być właśnie moja siostra. Nie mam serca mówić jej teraz, że poltergeist nie miewa szczególnie dobrych zamiarów, zresztą w pewnym sensie wierzę, że jeśli ktoś ma szansę na wzbudzenie w duchu sympatii, to jest to właśnie Anya. Rzucam Puchonowi pełne wdzięczności spojrzenie, gdy trzeźwo daje jej zwilżoną chusteczkę do przemycia oczu, a chwilę potem biorę od niego żabę i uśmiecham się, ale nie otwieram jej, tylko chowam do kieszeni, by zjeść w dogodniejszym momencie. Już kiedyś jadłem żabę, swoją drogą chyba również od Terry'ego, na lekcji Swansea i skończyło się to tak, że prawie wskoczyła mu na głowę. Trochę obawiam się, że znów coś się stanie, a już i tak nadwyrężyliśmy dziś cierpliwość nauczycieli. Co prawda obaj wyglądali, jakby mieli jej nieprzeciętnie wiele, ale obawiam się, że każdy ma swoje granice i nie chcę ich sprawdzać.
  Parskam łagodnym śmiechem, kiedy siostra zadaje mi to pytanie.
  — Jakim cudem ja nigdy o tym nie pomyślał? Ty byś nie pasowała do Slytherinu, Nastya. W Ravenclawie masz przynajmniej Słonzi za opiekuna i eto charaszo, jak ty tak z nim blisko. Ty byś mogła być Puchonką — stwierdzam, mrużąc przy tym nieznacznie oczy, kiedy przyglądam jej się w skupieniu. Byłaby z niej dobra Puchonka, ale do Ravenclawu pasuje mimo wszystko bardziej. — Gdzie byś mnie widział? — to pytanie kieruję do Terry'ego, nie kryjąc zainteresowania. Jestem ciekaw, co o mnie sądzi. Zdążyłem się już przekonać, że Slytherin nie cieszy się za dobrą sławą, poznałem zresztą stojącą za tym historię. Osobiście uważam, że zła sława tego domu jest kompletnie niezasłużona. Bo co jest złego w ambicji i sprycie?
  — Wisielec — nie brzmi to za dobrze, ale kiedy przyglądam się karcie, jakoś czuję sympatię do tej postaci — do góry nogami wygląda trochę baletowo — zauważam i czepiam się tej myśli, bo mnie cieszy. Skoro tak, to może los sobie ze mnie nie zadrwił? — Co znaczy wisielec?
  Rzucam to pytanie w eter, bo właściwie to nie wiem, czy to moja siostra, czy przyjaciel lepiej zna się na wróżeniu z kart. W każdym razie nie mam już czasu zbyt długo się nad tym zastanawiać, Profesorowie przechodzą do rzeczy, więc robię dokładnie to samo.
  Stawiam na ołówek i kredki, mokre media zwykle za bardzo wymykają mi się spod kontroli. Nie jestem zbyt dobry w rysowanie, ale nie ma chyba takiej dziedziny sztuki, która kompletnie by mnie nie cieszyła, więc oddaję się tej czynności i trochę wyłączam dla reszty świata, pochłonięty kreśleniem kolejnych symboli. Trochę nie zwracam uwagi na to, co wyczynia Nastia, a trochę to ignoruję, bo ani myślę ingerować w jej twórczość. Znam ją, jest wolnym ptakiem. To, że czasem za nią nie nadążam, nie oznacza, że powinna coś w sobie zmienić.
  Rysunek zabiera mi trochę za dużo czasu, tak skupiam się na detalach postaci, na proporcjach i postawie ciała, że zapominam o aureoli i nie zauważam tego błędu. Karta za to prezentuje się naprawdę dobrze i czuję dumę, kiedy na nią patrzę.
  — O tak, nas mnogo — odpowiadam Terry'emu z rozbawieniem — ale wszyscy młodsi. Nastii nie da się nie lubić. Ja to mówię jako brat, to powinno się liczyć podwójnie. — mówię to na tyle cicho, żeby nie słyszała i zaraz odwracam się w jej stronę — Kak tobie poszło? — pytam, walcząc z chęcią odezwania się po rosyjsku. Nie chcę wykluczać Terry'ego z rozmowy.

Po tym jak podsunął Iris pomysł, by zacząć od nowa, wyraźnie ośmieliło się też kilka innych osób, na co Swansea zareagował przede wszystkim uśmiechem. Nie chodziło o to, że cieszyło go, że są z siebie niezadowoleni, natomiast fakt, że byli samokrytyczni, a mimo to próbowali dalej, był już jak najbardziej powodem do dumy. Był też bardzo dobry z punktu widzenia lekcji, bo poprawić umiejętności ilustratorskie dało się wyłącznie poprzez odpowiednia ilość ćwiczeń i samozaparcia. Każda kolejna narysowana karta, choćby miała być osobistą porażką, była kolejnym krokiem na drodze do doskonałości.
  Ponieważ na lekcję mieli przeznaczone aż dwie godziny, starał się ich nie popędzać i w żaden inny sposób nie kłaść na nich presji. Na środek wyszedł dopiero wtedy, gdy naprawdę większość w bezczynności kręciła się na swoich miejscach.
  — Moi drodzy, kończymy tworzenie, powoli goni nas czas. Zaraz pieczę nad Wami przejmie profesor Latif, ale zanim zostawimy za sobą część artystyczną, to jeszcze parę zdań ode mnie. Jeśli ktoś z Was ma ochotę nadać elementom na swojej karcie trochę ruchu za pomocą magii, to to jest właśnie idealny moment.
  Sięgnął po różdżkę oraz kartkę, na której wcześniej naszkicował na szybko salę do wróżbiarstwa wraz z uczniami. Szkic był chaotyczny i niezbyt wspaniały, nie miał szczególnego talentu do rysowania, choć przez ostatni rok sporo ćwiczył. Nadawał się w każdym razie do prezentacji zaklęcia. Używając imaginem fabulari, wprowadził do szkicu ruch. Wcześniej dokładnie wytłumaczył etapy zaklęcia.

—————————————————————————————————————
Osoby, które w poprzednim etapie w wyglądzie karty osiągnęły wynik 65-100, mogą (choć nie muszą) ożywić swoje dzieło. Jest to też moment, w którym możecie nauczyć się zaklęcia „imaginem...”
Ponieważ jest to lekcja, nawet jeśli nie spełniacie wymagań punktowych, zaklęcie zostanie wpisane do Waszego kuferka – jeśli macie mniej niż 10 punktów, potraficie użyć „Imaginem animati”, jeśli więcej niż 15, możecie użyć „Imaginem fabulari”. Imaginem Humanus dziś się nie zajmujemy.

Aby przekonać się, jak dobrze Wam poszło, rzućcie kością k100, gdzie 1 to kiepski wynik, a 100 perfekcyjny. Do wyniku możecie dodać punkty z DA (max 40) oraz z zaklęć (max 20) Główna część trzeciego etapu znajduje się w poście Salema pod moim, tam znajdziecie również kod do posta!

Kręcę się pomiędzy uczniami, ciekawsko pozerkując na ich prace i ewentualnie coś doradzając, ale tylko wtedy, kiedy zostanę o to zapytany - nie chcę zbytnio ingerować w ich prace. Elijah może wesprzeć artystycznie, ja jednak patrzę z wróżbiarskiej perspektywy i nie chcę przelewać mojej energii na ich dzieła. Uśmiecham się lekko pod nosem, bo w moich oczach wszyscy doskonale sobie radzą. Wiem, że Wróżbiarstwo często postrzegane jest jako śmieszny przedmiot i mało kto podchodzi do niego na poważnie, ale pomimo jakichś żarcików czy sceptyzmu, które można było wyczuć wcześniej, teraz wydaje mi się, że przynajmniej większość obecnych przyjemnie zaangażowała się w postawione przed nimi zadanie.
- Plan jest taki, że po zajęciach ja i profesor Swansea dopełnimy naszą talię ostatnimi kartami, a następnie utworzymy kopie - każdy z uczestników dzisiejszych zajęć dostanie na pamiątkę Wielkie Arkany, stworzone wspólnymi siłami - wyjaśniam, kontynuując po moim wspólniku. - Oprócz zadania profesora Swansea, zadbamy jeszcze o odpowiednią energię. Zapraszam każdego do wybrania w jaki sposób chcecie oczyścić karty! - Machnięciem różdżki przywołuję tacę z przygotowanymi wcześniej elementami, każdy może podejść i wybrać to, co najbardziej mu się podoba. Doradzam, by korzystali ze swojej intuicji, bo nie ma wcale złych odpowiedzi, oczywiście dochodzi tutaj również element losowości.

Możecie wybrać jaki sposób oczyszczania chcecie zastosować, żeby w waszej karcie zaklęte zostały jedynie dobre intencje. Efekty można śmiało wykorzystywać w wątkach po lekcji, mogą utrzymywać się nieco dłużej - do niczego oczywiście nie zmuszam!

”Kamienie”:

”Zioła”:

Lista obecności:

Kod do postów:

Kod:

<zgss>Ożywienie obrazu:</zgss> [url=LINK]k100[/url]
<zgss>Oczyszczanie:</zgss> [url=LINK]kamień/zioło i napisz jakie[/url]

Ożywienie obrazu: nie
Oczyszczanie: Palo Santo

Niestety dobra zabawa się skończyła i wrócili do wróżbiarstwa. Max spojrzał na swoją kartę i wyobraził sobie Groma, reagującego na to pierdolenie o najlepszych intencjach.
-Tu to nawet sam Merlin nie pomoże. - Prychnął rozbawiony do Lockiego. Ślizgon znał kota Maxa i dobrze wiedział, że zwierzak to faktycznie prędzej będzie miał coś wspólnego z posyłaniem ludzi na tamten świat niż z przekazywaniem optymistycznych treści. -Dobra, weźmy to oczyśćmy i chodźmy na obiad, bo zaraz zejdę. - Dodał po chwili, mając szczerą nadzieję, że to już ostatnie, czego będą od nich na tych zajęciach wymagać.
Wziął Paolo santo, krzywiąc się lekko, gdy zorientował się, co trzyma w dłoniach. Nie powiedział jednak nic, tylko podpalił to gówno, okadzając nim kartę i czekając, choć jak miał być szczery, to sam nie wiedział na co.

@Lockie I. Swansea

Ożywienie obrazu: 41 + 40 za kuferek - znośnie,
Oczyszczanie: zioło - biała szałwia

Wysłuchał Elijah'a, który opowiedział im o tym, jak ożywić obraz, bo choć może już korzystał z tego zaklęcia, to jednak odświeżenie teorii i poprawienie techniki zawsze było korzystne w każdym aspekcie tworzenia prac artystycznych.
Rzucił zaklęcie na swoją kartę, wprawiając postacie na niej w ruch i obserwując chwilę, jak poruszają się subtelnie w swoich kościstych ramionach.
- Myślę, że Gromik mógłby się poczuć wręcz urażony. - mruknął, bo choć oczywiście uwielbiał wszystkie zwierzaczki Solberga, to jednak był #TeamBuddy all the way.
Przyjął od nauczyciela wiązkę białej szałwi i poczuł dziwne dreszcze na plecach. Zrobiło mu się sucho w ustach i zamrugał szybciej, jakby to mogło odgonić od niego skojarzenia z tymi wszystkimi metodami, którymi próbowali uspokajać jego matkę, kiedy miała napady. Wziął głębszy wdech i starając się zachowywać neutralny wyraz twarzy, okadzał swoją kartę i stanowisko pracy, walcząc ze sobą, by opychać wszelkie wspomnienia, które pamięć pchała naprzód.
- Ale przyjemny zapach. - dodał jeszcze, kłamiąc żywo.

Ożywienie obrazu: 78 + 18 (DA) + 20 (zaklęcia) = 100+
Oczyszczanie: zioło - biała szałwia

Podążając za dalszymi instrukcjami od nauczycieli, rzuciła na kartę formułę imaginem fabulari - szczerze powiedziawszy, obawiała się, że to się nie powiedzie, ale wyszło naprawdę świetnie. Poszczególne elementy karty zaczęły się poruszać, a efekt był naprawdę zadowalający.
Niestety, tak jak sztuka wychodziła Adeli całkiem dobrze, to wróżbiarstwo nie należało do jej najmocniejszych stron. Niemniej, wylosowała zioła do okadzania kart i ruszyła do pracy. Trafiła jej się biała szałwia.
Dziewczyna zgodnie z instrukcjami starała się wykonywać okadzanie z jak najlepszymi intencjami w głowie, choć szczerze powiedziawszy - nie była do tego przekonana. Trochę się nawet przestraszyła, gdy otuliły ją kłęby dymu, ale ku jej zdziwieniu, to dziwne zdarzenie bardzo poprawiło jej humor.

Ożywienie obrazu: 34
Oczyszczanie: różowy kwarc

A więc na pamiątkę tych zajęć dostawali stworzone przez siebie talie! Lilian rzadko kiedy wróżyła wyłącznie z Wielkiej Arkany, mimo tego perspektywa otrzymania jakiejkolwiek nowej talii zawsze ją rozpromieniała. Obawiała się, że jej własne zdolności w zakresie zaklęć nie wystarczą jednak do faktycznego ożywienia swojego Kapłana.
Po rzuceniu wskazanego przez profesora zaklęcia okazało się, że brutalna rzeczywistość zwyciężała nad rozbujanymi w obłokach marzeniami posiadania różdżkowych zdolności wyższych niż zerowe. Co prawda jej rysunek na chwilę jakby się poruszył, wykonał może jakiś nieśmiały gest ręką, ale zaraz potem znowu wydawał się nieruchomy... A może całe te przedsięwzięcie było wyłącznie jej iluzją. No cóż, inni uczniowie w swoim prezencie otrzymają istotnie mugolską kartę numer pięć.
Uwaga Lilian szybko skupiła się na kolejnym poleceniu, to jest oczyszczeniu kart. W tym miała okazję lepiej się wykazać, w końcu to też coś, co często czyniła i znała tajniki tej sztuki. Skoro intencja miała duże znaczenie na dzisiejszych zajęciach, to wspaniale byłoby wylosować reprezentanta pozytywnych wibracji, kamień sprzyjający nowym znajomościom. Nawet takie mruki jak Lilian czasem mają dość swej indywidualności i samotności, a życzyć dobrze zawsze się wszystkim starała. Wobec tego ucieszyła się, gdy trafił się jej różowy kwarc. Już biorąc go w rękę, poczuła się błogo i zrelaksowanie. Wróciła do swojego stanowiska i umieściła kryształ na karcie, poświęcając samej sobie chwilę na medytację. Kryształy zawsze wydawały się jej mało przygodne w działaniu, lecz szczerze wierzyła w ich moc.

Ożywienie obrazu: 12 + 13 = 25
Oczyszczanie: Kryształ Górski

Zaczęła zastanawiać się nad słowami starszego kolegi, próbując zrozumieć jego perspektywę. Poruszany temat nie należał do najłatwiejszych, jednak nie zniechęcił młodej, ciekawskiej świata, puchonki.
- Czy przeznaczenie dalej byłoby przeznaczeniem, gdyby zależało od nas samych?
Zawsze myślała, że przeznaczenie jest czymś niezmiennym. Czymś, do czego prowadzi każda ze ścieżek, niezależnie od dokonywanych wyborów. Tym była właśnie dla niej definicja przeznaczenia. Ta rozmowa sprawiła, że dziewczynka zaczęła zastanawiać się nad jeszcze jedną sprawą.
- Jeżeli na przeznaczenie można wpłynąć, czym dokładnie jest przeznaczenie?
Chciała wiedzieć, jakie dokładnie zjawisko kryło się pod tym słowem i jak można było odróżnić przeznaczenie od dzieła przypadku.
Na pytanie dotyczące spostrzegawczości, nie odpowiedziała od razu. Zastanowiła się przez chwilę nad jego sugestią, próbując znaleźć jakieś przykłady ze swojego życia. Sama nigdy wcześniej tak o sobie nie myślała. Z drugiej strony, spostrzegawczość też miała swoje oblicza. Jednak żadne nie zdawało się do niej pasować.
- Nie zauważyłam, że coś jest nie tak, gdy przez moją magię, przedmioty w domu zaczynały zmieniać swoje położenie... Myślę, że to coś innego... Po prostu rysowanie bardzo pasowało mi do lekcji mieszanej i tych kart. Nie wiem, jak to określić. Wydało mi się to bardzo prawdopodobne.
Dziewczynka po prostu kierowała się logiką, zapewne wzmocnioną przez wypitą wcześniej mieszankę ziołową, tak bardzo otwierającą umysł. Zrodzona myśl nie była zatem dziełem przypadku, ale też nie miała magicznego podłoża.
- Dziękuję. Twoja praca też mi się podoba. Wygląda tak, jakbyś powiększył swoją kartę! - przyznała z zachwytem, po czym spojrzała na dłonie u swojego Głupca. - Nie lubię rysować rąk. Zawsze mam problemy z palcami, przez co wychodzą dość dziwnie... Znasz może jakiś sposób, aby ułatwić sobie ich rysowanie?
Nie bez powodu zadała to pytanie właśnie jemu. Uznała, że chłopak ma bardzo duże doświadczenie właśnie w tej dziedzinie. Była pod wrażeniem jego pracy.
- Lubisz akwarele?
Sama nie czuła się zbyt pewnie, jeśli chodziło o farby. Akwarele natomiast wydawały jej się najtrudniejsze, choć według niej, wykonywane nimi prace, miały w sobie "to coś", czego brakowało innym stylom. Z drugiej jednak strony, nie siedziała w malarstwie do tego stopnia, by w pełni poznać piękno tej sztuki.
Lekcja upłynęła jej bardzo szybko. Przyczyniła się do tego nie tylko praca nad rysunkiem, ale też sama rozmowa ze starszym Puchonem.
- Spróbuję tego zaklęcia! - poinformowała go.
Pomimo szczerych chęci, nie wyszło jej ono tak dobrze, jakby sobie tego zażyczyła. Niemniej jednak, nie wyglądała na zawiedzioną. Ucieszył ją nawet najdrobniejszy, nieskomplikowany ruch na obrazie. Była zachwycona swoimi drobnymi osiągnięciami. Miała zatem głowę pełną pozytywnych myśli, tak bardzo istotnych przy oczyszczaniu kart. Trafił jej się Kryształ Górski, któremu przyjrzała się ze szczególną uwagą, nim przystąpiła do działania, postępując zgodnie ze wskazówkami nauczyciela.

@Gael Camilton

Ożywienie obrazu:  
Oczyszczanie: kryształ górski

Wstrzymała oddech gdy podszedł do niej pan Swansea, najwyraźniej zwabiony jej zrozpaczoną aparycją. Podniosła na niego wzrok i spotkała oczy tak czyste, tak ciepłe, że momentalnie poczuła się nie tylko zauważona ale i wsparta. Oboje dobrze wiedzieli, że malowidło poszło jej tragicznie jednak dobór słów mężczyzny podniósł ją na duchu. Do tego wszystkiego spojrzenie @Gael Camilton wywołało na jej ustach blady uśmiech przez co nie poddała się choć była tak bardzo blisko pogodzenia się z porażką.
- Spróbuję, dziękuję. Postaram się. - odparła, gotowa wziąć się na nowo do pracy. Nie skorzystała z propozycji współpracy z rodzeństwem Egorov bo wtedy nie skupiłaby się na zadaniu, a tym bardziej mogłaby spłonąć rumieńcem. Sięgnęła po ołówek i pracowała. Nie zdążyła jednak poprawić swojej pracy choć dzięki spojrzeniu niebieskich oczu pana Swansea, jak i obecności Gaela, który o niej myślał nie spowodowało u niej nawet jednego negatywnego westchnienia. Do serca wzięła sobie słowa pana Swansea na temat popełniania błędów. Liczy się próbowanie.
Słuchała obu nauczycieli, od razu porzucając plan ożywiania obrazu. Lepiej aby to jej "arcydzieło" nie ośmielało się poruszać bo jeszcze przypomniałoby jej o wstydzie związanym z brakiem swoich umiejętności artystycznych. Nabrała głęboko powietrza do płuc i wylosowała kamyk. Był piękny, biały a na końcówkach przezroczysty. Pogładziła opuszkami nierówne krawędzie i położyła na swojej karcie. Zamknęła oczy, rozjaśniła swój twór czarem "Lumos" i z całego serca życzyła tej karcie, aby jej następna odsłona była lepsza od tej.
Zdawała sobie sprawę, że mogła uczynić to tylko dzięki wsparciu nauczyciela i obecności przyjaciela. Bez nich załamywałaby ręce nad kartą i prawdopodobnie poddałaby się. Nie zdawała sobie jeszcze sprawy jak przedmiot wpłynął na jej zmysły.

Ożywienie obrazu: 77 + 20 za kuferek z zaklęć + Da kuferek = 100+
Oczyszczanie: kamień - kwarc różowy

Adela wydawała się być zajęta swoją pracą, w związku z czym Kate milczała, zajmując się swoją kartą, którą dopracowała na tyle, na ile była w stanie w związku ze swoją wiedzą wróżbiarską, znajomością symboliki, a także umiejętnościami artystycznymi. Ostatecznie nie wyszło jej to wszystko najgorzej. Ożywienie za pomocą imaginem fabulari również wyszło jej perfekcyjnie i przez chwilę patrzyła, jak narysowany przez nią pół-kozioł poruszał się złowieszczo w okowach czterech krawędzi papieru. W kwestii oczyszczania uznała, że spróbuje zrobić to przy pomocy kryształów. Wylosowała kwarc różowy i była z tego powodu całkiem ukontentowana z prostego faktu - z dostępnych im opcji podobał jej się najbardziej. Położyła kamień na karcie i wpatrywała się w niego chwilę, starając się zawrzeć w myślach wyłącznie dobre intencje (bo chyba na tym miało polegać całe to oczyszczenie). Ostatecznie skorzystała z podpowiedzi nauczyciela, by rozświetlić kamień zaklęciem lumos i zwiększyć tym samym jego moc. Pięknie mienił się w świetle rzucanym z końca różdżki!

Ożywienie obrazu: 90
Oczyszczanie: 3 - palo santo

Uśmiechnęła się na wzmiankę o tym, że jej napar nie pachniał "babcinie", mimo że nie do końca wiedziała, jak dokładnie powinny pachnieć takie babcie, bo swoich nie miała, a domyślać się mogła wyłącznie z cudzych historii i własnych wyobrażeń. Jedynym punktem odniesienia była dla niej Marcy Fran, ale zapachu jej garsonek nie porównałaby z herbatą w żadnym wypadku.
- Ja też nie - odparła na uwagę o umiejętnościach artystycznych, bo ona też nie była specjalnie uzdolniona w tym zakresie. Jedyne rysunki, które wykonywała, to ryciny roślin w swoich notatkach z zielarstwa. I owszem, były ładne, ale jak skomplikowane może być rysowanie kwiatka czy listka? Wymagało zdecydowanie więcej niż tworzenie od podstaw całych kart tarota. Ostatecznie jednak wyszło jej to niegłupio. Tak się zajęła zadaniem, że nawet nie zwróciła uwagi na to, że Clara zmieniła pozycję, sadowiąc się idealnie naprzeciwko niej.
Spojrzała na prezentowaną jej kartę Rydwanu i na moment zaniemówiła, rozdziawiając buzię na widok blondwłosej... postaci w rydwanie prowadzonym przez jednego sfinksa.
- To... Jest cool - powiedziała w końcu, nie wiedząc, co innego mogłaby z siebie wydusić. Nie chodziło nawet o to, jak wyglądał całokształt, bo daleka była od oceny rysunku samego w sobie. Poczuła się jakoś... Dziwnie dostrzeżona. Stała się pewnego rodzaju wzorcem dla Puchonki. Po jej ciele przebiegł lekki dreszczyk, gdy uświadomiła sobie, jak wiele razy wzrok dziewczyny musiał spocząć na jej ciele i twarzy, próbując dostrzec cechy, które następnie odwzorowywała na papierze. - Dzięki - dodała jeszcze z cieniem uśmiechu na ustach, speszona udzieloną jej uwagą, tak dalece wykraczającą poza to, do czego przywykła przez lata bycia niewidzialną. - Jeden da radę - odpowiedziała jej, mimo że wiedziała, że powinny być dwa. Skoro jednak jej własna podobizna zajmowała tak dużo przestrzeni...
Ostatecznie mieli przejść do ożywiania obrazka i oczyszczenia go. DeeDee rzuciła prawidłowo zaklęcie imaginem animati, a następnie poszła wylosować z woreczka, jakim ziołem musiała okadzić swoją pracę. Palo santo okazało się być popularnym wyborem, bo zaraz cały pokój zaczął nim pachnieć.

@Clara Hudson

Aż zaniemówiła, kiedy @DeeDee Carlton pochwaliła jej kartę, co w przypadku Clary było niewiarygodną reakcją. Spodziewała się w najlepszym wypadku śmiechu, w najgorszym zażenowania, ale nie podziwu. Wydawało jej się nawet, że chyba się zarumieniła. Właściwie to na pewno się zarumieniła - wątpliwości wynikały stąd, że jak dotąd czerwona na ryju bywała co najwyżej po alkoholu i ciepło, które rozlało jej się po policzkach w tych okolicznościach, było dla niej czymś zupełnie nowym.
- Jest twoja - powiedziała cicho, delikatnie uśmiechając się do Krukonki. W tym jednak momencie nauczyciele zaczęli tłumaczyć im kolejny etap lekcji, z którego wynikało, że to oni dadzą Danielle kartę z jej "wizerunkiem" i to jeszcze dadzą ją reszcie klasy.
- No kurde nie! - Clara odzyskała swoją zwyczajową głośność. - To ja chcę nowy kartonik. - zażądała nieznoszącym sprzeciwu tonem.
Jeszcze chwilę temu bardzo chętnie podarowałaby narysowaną przez siebie kartę każdemu Hogwartczykowi, bo chociaż wyglądała, jak wyglądała, Clara była z niej całkiem dumna. Nie tak łatwo jest narysować sfinksa. Teraz jednak to była karta Danielle i tylko Danielle.
Nagryzmoliła szybko nową kartę, zanim ktokolwiek zdażył jej powiedzieć, że teraz już nie może, bo opóźni lekcję. Starą przez cały czas przyciskała do piersi, jakby bała się, że ktoś jej ją zaraz zabierze. Szybciutko i od czapy rzuciła Imaginem fabulari na kartę dla nauczycieli, a następnie przeszła do rzucania tego zaklęcia na właściwą kartę. Nie była pewno, czy może, więc na wszelki wypadek usiadła tak, żeby zasłaniać swoje poczynania rękawem szaty. Nie chciała pogryźć żadnego nauczyciela, a do tego by doszło, gdyby próbowali zabrać kartę z Danielle.
Przy tej postarała się bardziej. Okropecznie zależało jej na tym, żeby pięknie rozwiać włosy narysowanej Krukonki, żeby lekką ręką prowadziła trzy razy większego od siebie sfinksa, żeby wyraz jej twarz - jak mało szczegółów by na niej nie było - był jak najbardziej heroiczny.
Do oczyszczania wzięła kamyk, bo wiele osoób zdecydowało się na zioła, przez co powoli robił się zaduch. Wyciągnął jej się jakiś różowy krysztalik. Nie znała się na kamieniach, ale ładny był. Położyła go najpierw na karcie Danielle, wychodząc z założenia, że jeśli nie zdąży oczyścić obu, to tę drugą nauczyciele mogą sobie oczyścić sami, jeśli im zależy. Idąc za sugestią Latifa, rzuciła na kamyk Lumos i patrzyła jak się mienią się od niego rozwiane włosy rysunkowej Danielle. W jej głowie - w której zwykle trwała nieustanna impreza tuż obok areny walk myśli wielkości trolli górskich - nie było teraz zupełnie nic prócz dobrych intencji.
Kiedy właściwa karta była gotowa, pacnęła kamyk na drugi kartonik, po czym zwórciła się do Krukonki.
- Dla ciebie. - Trzymając kartę w obu dłoniach, wyciągnęła ją w stronę dziewczyny, czerwieniąc się przy tym jak głupia. Tym razem była już tego w pełni świadoma, choć zupełnie nie rozumiała dlaczego. Często i gęsto spontanicznie obdarowywała czymś innym, nawet samej Danielle dała już kiedyś grzyba i nie potrafiłaby wyjaśnić, czym niby różni się ta sytuacja od tamtej. Speszona szybko odwróciła się na pufie, podwinęła kolana pod brodę, schowała twarz za włosami i wbiła wzrok w kamyk, który oczyszczał teraz tę o f i c j l n ą kartę. Jej myśli, nadal były jednak przy karcie z Danielle.


Zrobiłem nową kartę!!! Tamtej nie tykać, bo urwę rękę przy samej d... xD

Ożywienie obrazu: ta, którą oddaję 8, a ta dla DD 55+kuferkowe 20
Oczyszczanie: kwarc różowy

Ożywienie obrazu: 55 + 8 DA + 10 zaklęcia = 73
Oczyszczanie: biała szałwia

Chociaż na zajęcia przyszła z lekką obawą i na pewno sceptycyzmem to jednak po jaśminowej herbacie i pracy nad kartą poczuła się dziwnie dobrze, wręcz przyjemnie pobudzona, jakby ten dzień, nie miał wcale zakończyć się w tej misternej sali. Podobało jej się to, że sztukę wróżbiarstwa połączyli z działalnością artystyczną, to dało jej do zrozumienia, że praca nad symboliką, której się nie rozumie, nie musi być wcale taka trudna.
Spojrzała zadowolona na swoje dzieło, jej karta była jak najbardziej poprawna i całkiem śliczna, może nie było to arcydzieło, ale Fern nie miała co narzekać. Kiedy profesor Swansea przeszedł do kolejnego etapu lekcji, przeczytała za pomocą samopiszącego pióra to, co powiedział, a następnie kierując się za jego instrukcjami spróbowała ożywić obraz. Wyszło jej to całkiem nieźle.
Przyglądała się z uśmiechem swojemu Księżycowi z Wielkich Arkan, a kiedy nauczyciel wróżbiarstwa zaczął kontynuować zajęcia, przyszło teraz, na co całe czary mary z oczyszczaniem. Fern od razu pomyślała, że okadzenie jest lepsze niż kamień, chociaż kompletnie się na tym nie znała, zapewne kierowała się intuicją. Wylosowała z woreczka białą szałwię i na chwile zamknęła oczy, aby oddać się dobrym intencją, a kiedy to zrobiła, zapaliła zioło i nadymiła tak bardzo, że przez chwile nic nie widziała. Zapach nie był ani nieprzyjemny, ani cudowny, ale też nie gryzł w gardło, jeśli oczywiście za mocno się nim nie zaciągało.
Kiedy skończyła okadzać kartę, poczuła, że rozjaśniło się jej jakoś w głowie, a wszystko, co ją wcześniej martwiło, jakoś ładnie zaczęło się układać, było to całkiem przyjemne uczucie, a Young pomyślała, że mogłaby polubić lekcje wróżbiarstwa, jeśli dawałyby zawsze taką klarowność i dobre samopoczucie.

Ożywienie obrazu: 12 + 16 + 10 = 38
Oczyszczanie: kamień - kryształ górski

Holly była wyjątkowo cicho na tych zajęciach, ale potrafił zrozumieć dlaczego. Potrzebowała skupienia, wiedział, jak lubiła rzeczy artystyczne i kreatywne, ale też znał jej możliwości, dlatego nie chciał jej rozpraszać. Obserwował ją w ciszy z boku, a sama obserwacja i samo jej towarzystwo na dzisiejszej lekcji było wystarczające. W końcu przez wiele lat nie robił nic innego w towarzystwie. Był raczej biernym obserwatorem i biernym przyjacielem. Lubił po prostu śledzić jej działania, dlatego, że jej widok, zwłaszcza takiej, skoncentrowanej na pracy wydawał się mocno uspokajający. Chociaż w tym momencie także rzutował na jego własne efekty na zajęciach. A może to dlatego, że tym razem praca przewidywała także użycie zaklęć. Rzucił je szeptem, tak, żeby nikt nie wiedział kiedy ono padło i kiedy popsuł efekt magiczny. Oczyszczanie poszło mu chyba lepiej, ale nie posiadał na tyle wiedzy, żeby to ocenić.

Ożywienie obrazu: 79 + 10 = 89
Oczyszczanie: 6, zioło

   Chłopcy szybko zgubili jej uwagę, albo to Anya dawała im przestrzeń do rozmowy bez niej, bo poczuła, że właśnie tego potrzebują. Jedynie patrzyła z wdzięcznością w oczy Terrilki, kiedy opłukiwał jej niebieskie patrzałki z oparów czegokolwiek, czym potraktował ją Irytek. Normalnie nie pozwoliłaby się dotykać komuś dopiero poznanemu w ten sposób, ale Terry'ego obdarzyła ogromnym zaufaniem już od pierwszych sekund. Po pierwsze dlatego, że dobroć zaglądała mu z oczu, a po drugie, dlatego, że był przyjacielem Daniila, a jego ocenie ufała dużo bardziej niż własnej. Uśmiechnęła się więc nieśmiało, z wdzięcznością do Andersona, zerkając kontrolnie na Daniila, czy widzi go już w pełnej jego pięknej okazałości, a z wrażenia, że teraz poznaje ostre jego rysy, przytuliła się do jego boku i tam już została i chociaż zapomniała w emocjach odnieść się do połowy kwestii, którą chłopaki poruszyli, to opierając się o brata, dłubała coś w swoim zadaniu dla profesorów, tylko co jakiś czas odrywając się od nich, żeby dać chłopakom trochę przestrzeni do rozmowy, a także sobie skupienia na tym, co robiła, a dokładała wszelkich starań przy spalaniu ziół, jakby od tego, jak się wypalą zależało jej życie.
   — Och, pytałeś mnie o coś — przypomniała sobie nagle, wcześniej zbyt pochłonięta swoją pracą, ale teraz, kiedy jej karta została ożywiona, a zioło spalone, przypomniała sobie, że nie odpowiedziała Terry'emu.
   — Profesor Kadzidło jest jak oaza na pustyni, długo oczekiwana i nie zawodząca oczekiwań, a profesor Swansea...
   Uciekła wzrokiem do obu mężczyzn, i jeśli chodziło o drugiego, myśli zachowała dla siebie, pochylając się do Terry'ego tylko po to, żeby zbyć odpowiedź łagodnym, ciepłym uśmiechem.

Ożywienie obrazu: nope :c
Oczyszczanie: kwarc różowy  

Obserwował interakcje rodzeństwa z uśmiechem nieopuszczającym piegowatej twarzy. Nawet sobie nie wyobrażał, jakie to musiało być wspaniałe uczucie po roku rozłąki ponownie spotkać kogoś, kogo znało się przecież całe życie, u czyjego boku dorastało się i z kim zawsze, bez względu na wszystko łączyć was będą nierozerwalne więzy. Terry nie miał rodzeństwa, choć był niemal pewien, że rodzice po jego urodzeniu starali się o drugie dziecko, nic jednak nigdy z tego nie wyszło. A szkoda, bardzo chciałby być starszym bratem. Lub młodszym – bez różnicy.
- Jak się poznaliśmy, to długo myślałem, że powinieneś być Puchonem. – przyznał z rozbawieniem, bo i owszem, kilka razy nawet zastanawiał się, dlaczego Tiara przydzieliła chłopaka do Slytherinu – Ale teraz z bólem serca stwierdzam, że jest z Ciebie wykapany Ślizgon. – pokazał mu język, a następnie całą trójką zajęli się odtwarzaniem kart tarota.
- Czy ja wiem… - spojrzał przez ramię na kartę Daniila – Widziałem takiego na wakacjach, opowiadałem Ci? – przypomniało mu się, że przecież natknęli się z Ianem na drzewo wisielców, ba, nawet zaplątał się wówczas w jeden z odciętych sznurów, który nieświadomie przytaszczył później ze sobą do domu. Nie pamiętał, co potem stało się z nieszczęsną pamiątką, ale nie pamiętał, żeby ją wyrzucał – może nadal leżała na dnie plecaka? – A bo ja wiem? Coś chyba o zawieszeniu i konieczności spojrzenia na świat z nowej perspektywy. Zależy jak się ułoży przy wróżeniu. – wzruszył ramionami, bo choć coś tam o wróżeniu wiedział – głównie z programów telewizyjnych oglądanych w babcinym salonie – to daleko mu było do prawdziwego jasnowidza.
Rysowanie nie poszło mu najlepiej, był więc bardziej niż rad, kiedy część artystyczna dobiegła końca. Zdecydował się na kamień, bo przez wakacje nasłuchał się aż nadto o ich magicznych właściwościach od niczego nieświadomych przyjaciółek, które najwyraźniej wkręciły się w kolejne hobby za sprawą tiktoka. Kilka razy musiał się naprawdę mocno postarać, by nie wybuchnąć śmiechem, kiedy tłumaczyły mu jak ta magia kryształów miałaby działać. Gdyby tylko wiedziały… Wylosował różowy kamyk, w którym rozpoznał kwarc i rozgrzawszy go w dłoniach (ponoć tak należało, a przynajmniej tak podpowiadał internet) położył na karcie tarota by nabrała odpowiedniej mocy.
- Mogę go sobie zostawić? – zapytał nauczyciela (@Salem Latif), bo jakoś mu się ten różowy kryształek spodobał i ciekaw, był, czy faktycznie wpłynie jakoś na jego samopoczucie. Mając zadanie z głowy pozwolił sobie nalać kolejne filiżanki herbaty i przynieść je do zajmowanego przez ich trójkę stolika. – Anya, byłaś już w Hogsmeade? – zapytał, rumieniąc się lekko. Może zgodzi się wybrać z nim do Miodowego Królestwa albo na kremowe piwo? 

@Anastasiya Egorova @Daniil Egorov

Ożywienie obrazu: 44
Oczyszczanie: 3 - kwarc różowy

Dał zaskoczyć się tym, ile przyjemności odnalazł w dzisiejszych rozmowach z jedenastolatką, nawet jeśli miał wrażenie, że nie zawsze był pewien, czy rozumieją słowa w ten sam sposób. Po części zrzucał to na swój akcent, po części był to chyba naturalny efekt tego, że dzieliła ich jednak przepaść kilku solidnych lat doświadczeń, a te, które już Yanka miała, też musiały być nieco odmienne od tych, które miał on sam. Niemniej podobało mu się to, jak ich dialogi dałoby się ułożyć w skali od tych zupełnie błahych, dotyczących preferencji przyborów artystycznych, po te dosyć wyniosłe w postaci dyskusji o istocie przeznaczenia.
- Lubię te media, których nie mogę być pewien. Wydaje mi się, że akwarele i tusz mają ze sobą to wspólne, że możesz je kontrolować, ale też możesz dać im się zaskoczyć nagłym kleksem czy tym, w jaki sposób ułoży się pigment. Reszta robi dokładnie tyle, ile im każesz, dokładnie tak, jak im każesz. Ołówek zawsze będzie dla mnie tylko narzędziem, a z akwarelami to bardziej… współpraca - odpowiedział z namysłem, faktycznie pierwszy raz zastanawiając się nad powodem swoich wyraźnych preferencji, więc i musiał dać sobie chwilę, by przytaknąć samemu sobie i uśmiechnąć się do dziewczyny, zadowolony, że udało mu się odpowiedzieć zgodnie z sobą, nie ograniczając się do zwykłego „tak”.
Zaklęcie przedstawione przez nauczyciela przyjemnie kojarzyło mu się z ruchomymi zdjęciami, które potrafiła pokazywać mu Iris, więc i od razu poczuł dość solidną motywację do tego, by owe zaklęcie opanować. Zapisał je sobie na odwrocie pierwszej karty, która zdegradowana została do roli brudnopisu, by zaprzyjaźnić się lepiej z tym, w jaki sposób układają się w nim zbitki liter. Nie spodziewał się po sobie wiele, nigdy nie uważając się za szczególnie uzdolnionego magicznie, więc i mierzył dość nisko - jedyne, czego chciał, to pobudzenie do życia gwiazdy uwięzionej w lampionie Pustelnika. Nie udało mu się uzyskać tego efektu, który sobie wyobraził, bo gwiazda obracając się zaczęła też zacinać się i raz po raz zawstydzona znikała na ułamek sekundy całkowicie, jednak to podobało mu się nawet bardziej od tego, co próbował osiągnąć. Czekając w kolejce przyglądał się więc z zadowoleniem migoczącej gwiazdce, by po oczyszczeniu karty różowym kwarcem od razu zacząć łapać spojrzeniem  @Iris Skylight. Przeczuwając koniec nadchodzących zająć zgarnął swoją torbę i pomachał na pożegnanie Yance, by z czystym sumieniem móc skupić się na swojej ulubionej Puchonce, do której podszedł, gdy tylko nauczyciele podsumowali już ich lekcje.
-Irysku - zagadnął ją, potrzebując jakiegoś wstępu, drobnego ciepła na rozgrzanie się w rozmowie, by móc swobodniej uśmiechnąć się przy złapaniu spojrzeniem dobrze znanego sobie błękitu. - Chwila przerwy na spacer po błoniach? Załatwię nam gorącą czekoladę.

Ożywienie obrazu: niestety nie
Oczyszczanie: kwarc różowy

Trochę nie był pewny co jeszcze mogą im nauczyciele wymyślić, ale malowanie kart nie było ostatnim etapem. Swansea ewidentnie chciał pocisnąć ich do granic artystycznych możliwości, a te w przypadku Malakaia były dość wąskie; Latif z kolei chyba musiał długo zastanawiać się jak wszystkich zaskoczyć, po herbatkach i kartach wyciągając jeszcze kamienie i zioła. Zaklinanie magicznego obrazka było czymś, co kompletnie nie miało szans się Kaiowi udać i chociaż spróbował sobie cicho pod nosem, to ostatecznie doszedł do wniosku, że nie chce już próbować dalej, żeby nie zepsuć swojego "dzieła" - zwłaszcza skoro już wiedział, że wszyscy będą mieli jego kopię. Zamiast tego poszedł wylosować dla siebie kamień, trafiając na kwarc różowy.
- Lumos - szepnął, ciekawy czy to faktycznie coś zmieni, bo samo położenie kamienia na karcie nie dawało żadnego epickiego efektu. Widział po innych, że ziółka ciekawie się dymią, kryształy były subtelniejsze, choć rozjaśnione potrafiły dalej zrobić wrażenie. Pod wpływem kwarcu wszystko nagle stało się różowe i piękne, a Kai uśmiechnął się mimowolnie, ciekawsko podnosząc głowę na posłyszane pytanie czy można sobie na pamiątkę zatrzymać te kamienie.

Upewniwszy się, że nie musi już nic więcej zrobić sięgnęła po swą różdżkę. Z pomocą wyciągniętej z plecaka ligniny wyczyściła drewno z odcisków palców, przypominając sobie ten dzień kiedy na lekcjach Zaklęć pierwszy raz w życiu odmówiła jej współpracy. Czy to jakiś znak, że Irys się zmieniła? Powinna się tym martwić? Pośród gwaru panującego w klasie usłyszała miękkie kroki Gaela. Mimo takiego czasu rozłąki cały czas potrafiła je rozpoznać. Podniosła głowę dokładnie wtedy, gdy zatrzymał się obok jej ławki. Uśmiech jaki mu posłała był pełen ulgi jakby właśnie jego obecności potrzebowała, zwłaszcza po usłyszeniu zdrobnienia imienia. Podniosła się z krzesła, przysunęła je do ławki i zadarła głowę aby skrzyżować z nim spojrzenie.
Mimowolnie zachichotała przypominając sobie jakie musiał mieć motywy.
- Wobec takich argumentów nie mam żadnych "ale". - wszak niedawno znalazł ją przy kominku w Pokoju Wspólnym Puchonów, o późnej godzinie, bez zjedzonej kolacji, w szkolnym mundurku zapewniającą, że nie ma czasu na spacery i podziwianie uroków jesieni. Podniosła plecak stawiając go na ławkę i schowała tam różdżkę. Przy suwaku kręcił się wokół własnej osi miedziany trzminorek.
- Historia z wczoraj wieczorem... Robiłam zdjęcie z wieży astronomicznej, Irytek we mnie wleciał dla zabawy i upuściłam aparat. To cud, że nikomu nie spadł na głowę. Nie było co zbierać. - podsunęła mu istotną informację nie po to, aby jej współczuł ale po to, aby nie spojrzał na leżącą na ławce kartę z bardzo kiepskim malunkiem Sprawiedliwości.
- Nie zrobię więc zdjęć na spacerze. Malować też nie będę. Będziemy musieli zostawić całą robotę oczom. - oznajmiła miękko jakby akurat ten stan rzeczy wpasowywał się w jej wizję popołudniowego spaceru.

@Gael Camilton

Ożywienie obrazu: 58 + 11 z zaklęć kuferek + 11 z DA kuferek = 80
Oczyszczanie: kwarc różowy + biała szałwia

Może te zajęcia wcale nie były takie złe i tylko Clementine demonizowała je na każdym kroku z powodu rodzinnych przesądów? To Oliver wszak wierzył w magię krwi czarownic z Salem, robiąc przez ostatnie lata w s z y s t k o byle ciemnowłosa Francuzka zdziczała do reszty. Po pierwszych tygodniach w Hogwarcie odnosiła to wrażenie niemal notorycznie, czując jak bardzo nie potrafi wpasować się do towarzystwa, co powoli zaczynało być... Frustrujące.
Odetchnęła jednak z ulgą, że wróżbiarstwo dobiegało końca, bo choć profesorowie zdawali się być tymi, na których przyjemnie było patrzeć, ona wolała zaszyć się pomiędzy swoimi obrazami w domku na obrzeżach Doliny Godryka, aniżeli tkwić tutaj przez kolejnych kilka minut. Ten dzień nie był dla niej dobry, bowiem irytacja dudniła intensywnie w tunelach żył, a serce biło coraz gwałtowniej, kiedy z trudem utrzymywała rozżalenie na wodzy.
Westchnęła ciężko, sięgając wreszcie po różdżkę i mając nadzieję, że nie spartoli inkantacji, bo to byłoby jedynie gwoździem do trumny, a przecież smutków nie mogła zalać alkoholem. Nie piła go.
Nerwowo przewróciła zdobionym drewnem pomiędzy smukłymi palcami, aż wreszcie szepnęła zaklęcie wspomniane przez nauczyciela: Imaginem Animati, a karta zdawała się przybierać realny obraz, który stawał się coraz bardziej żywy. Nikły uśmiech rozciągnął dziewczęce wargi, bo choć ulżyło jej - w tak małym aspekcie - nie umiała ucieszyć się z tego w pełni. Dopiero potem przeszła do dalszej części zadania, decydując się na oczyszczenie, do którego wykorzystała różowy kwarc (ironicznie - wierząc w jego właściwości), a także białą szałwię.
Kto wie? Może to właśnie miało przynieść jej prozaiczne u k o j e n i e.

Ożywienie obrazu: 96 + 32 = 100+
Oczyszczanie: zioło - biała szałwia

  — Ja Puchonem? To Ty mnie dopiero teraz poznał.
  Śmieję się na tyle głośno, na ile wypada mi na lekcji, kręcąc przy tym głową. Z pewnością mam w sobie pewne cechy puchona, ale całokształtem zdaje mi się, że wcale tam nie pasuję. Jestem pracowity, ale czy jestem koleżeński? Czy lojalny? Z pewnością nie jestem skromny, to pierwsze, co mnie wyklucza. Ale reszta też jest raczej wątpliwa. Terry, podobnie zresztą jak ktokolwiek inny w Hogwarcie, zna mnie tylko od jednej strony, ale jest we mnie przecież i druga, dążąca do celu za wszelką cenę. Jestem zdeterminowany, pewny siebie i żądny sukcesu, i gdyby ktoś mi stanął na drodze do niego, z pewnością nie zachowałbym się po puchońsku. A jednak nie rozwijam tej myśli, bo wolę kiedy i Terry, i Anya myślą o mnie w najlepszy możliwy sposób, choćby było to naiwne i niezgodne z rzeczywistością.
  — Szto? W Polsce? Takiego prawdziwego?
  Chętnie słucham o wisielcach, sznurach i czymkolwiek, czym tylko ma chęć podzielić się ze mną przy leniwej pracy nad kartami. Co jakiś czas spoglądam na wspartą o mój bok siostrę i upewniam się, że wszystko jest w porządku. Czuję się pełniejszy, mając ją tuż obok; byłoby mi o niebo łatwiej, gdyby była tu ze mną już w tamtym roku.
  Słonzi tłumaczy zaklęcie imaginem fabulari, a ja skupiam się, by na pewno dobrze wszystko zrozumieć. Dawno chciałem je opanować, ale nie jestem za dobry z zaklęć, niestety. Pod wpływem jego tłumaczeń zdaje mi się to trochę prostsze i postanawiam spróbować. Sprawiam, że listki delikatnie kołyszą się na wietrze, a kiedy skupiam się jeszcze mocniej, wisielec zaczyna mówić głosem Pattona Craine'a, opowiadając farmazony o Podlasiu. Ledwo powstrzymuję chichot, kiedy pokazuję swoje dzieło Terry'emu; wyszło idealnie.
  — Wy powinni iść razem, zdecydowanie — kiwam głową, kiedy pada propozycja i lekko trącam siostrę łokciem, żeby coś odpowiedziała. Ja sam mam niewiele czasu, poza tym Terry na pewno dużo lepiej zna miasteczko niż ja i może przemyci jakąś ciekawostkę? Mam zresztą nadzieję, że się polubią i może nawet trochę zaprzyjaźnią, bo zależy mi na towarzystwie obojga i nie chciałbym musieć wybierać.
  Oczyszczanie energii karty to już czysta formalność. Losuję zioła i podpalam je różdżką. Nie znam się na tym, więc nie mam pojęcia, co to takiego, ale dymi tak, że przez chwilę tracę z oczu nie tylko Terry'ego, ale nawet Nastyę, mimo że ją wciąż czuję u swojego boku. Zanoszę się kaszlem, ale jest mi jakoś tak... dobrze, przyjemnie. Czuję się lżejszy, bardziej beztroski.

Uśmiech nie schodzi z moich ust, gdy przechadzam się po otulonej najprzeróżniejszymi kłębami dymu sali. Kontroluję, by wszystko było w porządku i doradzam, jeśli ktoś nie wie co zrobić ze swoim kryształem; widzę, że artystyczne zadanie stanowi większą trudność, ale ciekaw jestem ile tych beztroskich prób oczyszczenia energii rzeczywiście wpłynie na moich uczniów, a ile kompletnie nie zadziała przez nieczyste intencje.
- Gest niesamowicie godny pochwały, panno Hudson. Plus pięć punktów dla Hufflepuffu - rzucam w stronę @Clara Hudson, gdy wreszcie udaje mi się poskładać w całość wskazówki i rozumiem, że dziewczyna tworzy drugą kartę dla grupy, pierwszą ewidentnie uznając za przeznaczoną tylko dla konkretnej osoby. - Nie ma nic lepszego od spersonalizowanej talii tarota! - Dodaję, w końcu właśnie to próbujemy osiągnąć, a taki mały twist na pewno jedynie pomoże pannie Carlton.
- Oczywiście! Te drobne kryształki nie mają szczególnej wartości pieniężnej, ale to nie umniejsza ich mocy - zapewniam z uśmiechem @Terry Anderson. - Szczerze polecam ładowanie kwarcu różowego w świetle księżyca, a jeśli tylko będzie taka możliwość - wystawienie go na działanie burzy może jeszcze bardziej wzmocnić jego efekt - zdradzam z wesołym mrugnięciem. Nic nie cieszy mnie tak jak wizja, że ktoś może poczuć się naprawdę przyciągnięty do wróżbiarskiej wiedzy, że został zainspirowany.
- Na dzisiaj to już koniec! - Zauważam głośniej, zerkając jeszcze kontrolnie na zegarek i profesora Swansea. - Wybitna praca, możecie być z siebie dumni. Wyczekujcie w najbliższym czasie sów z waszymi taliami - zapowiadam, zbierając od każdego karty przed wyjściem z klasy.