Ogromny, przeszklony budynek, który jest tak wysoki, że gdy staniesz u jego stóp, nie jesteś w stanie dostrzec szczytu. Miejsce, w którym bez pudła znajdziesz wszystkie potrzebne rzeczy, które chciałeś nabyć w mugolskim świecie, a na zakończenie możesz jeszcze wstąpić do którejś z kawiarni lub restauracji, których jest tu pełno. Musisz mieć niestety mugolskie pieniądze, pamiętaj, że Twoje czarodziejskie monety zostaną potraktowane jako żart!
Przestała się śmiać. OchOch, jak mógł tak okrutnie pozbawić jej możliwości stopniowego uwalniania endorfin ze swojego organizmu? A potem w reakcji na jego słowa aż zamrugała. -TWOJA wypowiedź nie zawierała żadnego podtekstu? Jestem pod wrażeniem. - wyznała. No ale cóż, cierpliwie wysłuchała jego argumentacji i ostatecznie doszła do wniosku, że w sumie jej to całkowicie wszystko jedno, że może wziąć tą którą jej poleca (?, dlaczego on jej polecał bieliznę?). No i nie wytrzymała, znowu zaczęła się śmiać. Czarls próbujący dobrać sobie stanik. Co za przaśny widok, proszę ja Ciebie. -Nie wiem, czy jest mi z tym lepiej. - przyznała, doszedłszy do wniosku, że chyba wolała tego nie wiedzieć.
Rzeczywiście, był okrutny! Biedna Amelie, jej radosne hormony musiały zostać na jakiś czas zmagazynowane w jej organizmie! - Oczywiście, że tak - przytaknął z niejaką dumą - Sens moich wypowiedzi zawsze jest czysty jak łza, niewinny jak dziewica - dodał jakże poetycko. Z zadowoleniem zarejestrował fakt, że kobieta jednak wybiera polecony przez niego komplet (wciąż nie wiedział, jak do tego doszło). - Trochę więcej tolerancji, moja droga - skomentował. Faceci noszący damską bieliznę są wśród nas! - Ale poważnie, przyszedłem w celach odwiedzenia męskiego działu, jednakże twoja skromna osoba zachęciła mnie, by się zatrzymać!
Uniosła brwi, przyglądając mu się w przedziwnym zamyśleniu. Nie, po prostu nie. Przecież nie mógł wiedzieć niczego na temat rozważań, które przypadkowo przesmyknęły się przez jej głowę. Może niech zejdą z tematu dziewic. -Ależ jestem najbardziej tolerancyjną na świecie. Skoro potrafię stolerować hordy krnąbrnych uczniaków na swoich lekcjach, jakże mogłabym nie stolerować Ciebie w damskiej bieliźnie? - O, O, OOOO! Wrszczie powiedział coś co ją zainteresowało. -Och, mon chéri, wobec tego nie mogę pozwolić sobie na to, by Cię tu dłużej przetrzymywać, posłużę kobiecą dłonią i dobrą radą, jakkolwiek to brzmi. Oczywiście, mimo iż będzie to dla mnie niewiarygodnym poświęceniem - pomogę Ci i osobiście ocenię, jak też te zacne skarby z działu męskiego na Tobie leżą. - zaiste, niewymowne poświęcenie.
Uwaga, uwaga, Czarls czyta w myślach, strzeżcie się dziewice! Zaintrygowało go jej zamyślenie i w tej chwili dużo by oddał, by w sekundzie pojąć tajniki legilimencji. - No, wreszcie powiedzialaś coś sensownego! Dziękuję, doceniam fakt, że byłabyś w stanie to zaakceptować. Zainteresowało? Tylko jedno jej w głowie, haha. Chociaż nie można powiedzieć, by on poczuł się szczególnie zażenowany czy urażony jej propozycją, a wręcz przeciwnie! Odparł, siląc się na powagę, chociaż chciało mu się śmiać: - Jesteś moim wybawieniem, naprawdę. Pomóż koniecznie, gdyż mam kosmiczny dylemat: wybrać bokserki w świnki czy serduszka? Panie i panowie, najtrudniejszy wybór jego życia. Chyba, że zmieni zdanie i zdecyduje się na stringi, ha-ha-ha.
-W zasadzie to nie. Nie wyobrażaj sobie zbyt wiele, mówię to tylko dlatego, abyś nie czuł się smutny, opuszczony i samotny. - odparła, z groźną miną, po czym znowu się roześmiała. Jakże ona lubiła przebywać w jego towarzystwie - czuła się z nim dużo bardziej swobodnie, niż zwykle. -Na Twoim miejscu, moimi faworytkami byłyby bokserki w świnki, które umożliwiłyby metaforyczne przekazanie prawd na temat Twojej rozbudowanej osobowości. Chyba, że chciałbyś zaszokować ewentualną ofiarę swoim romantyzmem, wówczas bokserki w serduszka byłyby wyborem bardziej niż dobrym. - i jak tu nie docenić jej rady? Zabawne. Czemu przy nim czuła się jak sprośny dziesięciolatek?
- Ranisz me serce, okrutna dziewojo. Znów poczułem się samotny, opuszczony i samotny. Dlaczego nikt mnie nie rozumie? - spytał dramatycznie i głośno, wzbudzając tym ciekawskie spojrzenia kilku pań stojących obok. Tymczasem założył ręce na piersi (!) i słuchał uważnie analizy wzoru bokserek. Rzeczywiście, trafne spostrzeżenia! - Otóż to! Właśnie na tym polega mój dramat: mam się pokazać z tej sprośnej czy romantycznej strony? Od tego zależy naprawdę wiele... - rozejrzał się i stwierdził, że nie jest w stanie dokonać wyboru - Wiesz co... kupię obie pary. W zamku połączę je zaklęciem, przez co będę sprośno-romantyczny... Tak! Genialne! Uśmiechnął się szeroko, stwierdzając, że ma zadatki na geniusza, po czym nagle radosny wyraz twarzy zaczął rzednąć. - Hej, porównałaś mnie do świni?! Niewdzięcznica! - zawołał, ukazując swoje jakże szybkie kontaktowanie. Amelie była okrutna, to na pewno. Okrutna i olśniewająca zarazem. Hm.
Uniosła brwi ze zdumienia. -Zatem pragniesz być w posiadaniu bokserek w świńskie serduszka? A niech Cię PETA trafi! - podsumowała, szpanersko szpanując znajomością szalonego stowarzyszenia obrony praw zwierząt. Spojrzała przepraszająco w stronę tamtych kobiet. Eh, cały Czarls, któż profesjonalniej od niego byłby w stanie narobić jej obciachu? Postanowiła go chwycić za rąsię, jak małego, średnio rozgarniętego chłoptasia i osobiście zacząć prowadzić na dział męski. W sumie, wyglądała inaczej niż zwykle, i chyba jeszcze jej takiej nie widział. Wyglądała tak.. Normalnie. Miała na sobie trampki, biodrówki, luźną koszulkę i ciemny płaszcz, włosy - o dziwo rozpuszczone. Pod czarną, ażurową czapką. Bez koków, pelerynek i peleryn, czy innych atrybutów magicznych. Jak zwykła, młoda dziewczyna. -Ja? Ranię? Wybacz, poprawię się, to pewnie dlatego, że przykład idzie z góry, od mężczyzn którzy usłużnie mnie ranią przy każdej okazji. - zauważyła, przewracając oczyma. Taki już los kobiet! A tak wracając.. Kupienie obu par to chyba najrozsądniejsze rozwiązanie, aczkolwiek łączenie było nazbyt szokująco szalonym pomysłem, ot co. Na jego następną uwagę aż zatrzymała się, tuż przy wejściu na dział męski i bez skrępowania plasnęła czoło otwartą dłonią. Tak, ona też się cieszyła, że przez cały czas rozmowy uważnie jej słuchał i szybko reagował na jej argumenty. Uśmiechnęła się złowieszczo. -I za cóż miałabym Ci być wdzięczna? - spytała retorycznie. Chyba tylko dla niego taka była.
PETA? PETA? Piękne Efemeryczne Twierdzenia Amelie? Może wykazywał się skrajną ignorancją, ale jego wiedza o owym stowarzyszeniu była mniejsza niż zero. Dosłownie. No, nie przejął się tym jednak zbytnio, gdyż zajął się rozkoszowaniem faktem, że ich dłonie są splecione (no, mniej więcej). Poza tym, w gaciach w świńskie serduszka nie było nic złego. Tak, rzeczywiście wyglądała inaczej, co wcale nie było złe, a wręcz przeciwnie. Wyglądała uroczo. Zresztą, Charliemu mogłaby nawet pokazać się ogolona na łyso, ubrana w czarny worek na śmieci, a on i tak uznałby, że jest olśniewająca. Bo była. - Ahm - mruknął tylko w odpowiedzi - Nie tylko ciebie, moja droga, zatem nie masz usprawiedliwienia! Przykro mi. Właściwie to on czuł się właśnie paskudnie, ze świadomością, że stoi tu z boską Amelie, w dziale z męską bielizną (!), a ona wciąż traktuje go jak irytującego, ale słodkiego sąsiada, do którego towarzystwa zdążyła się przyzwyczaić. - No wiesz... za sam fakt mojego istnienia - stwierdził skromnie. Zabrzmiało absurdalnie, więc niestety nie udało mu się zachować powagi i uśmiechnął się mimowolnie.
-Ciebie też ranią, maleńka? - spytała, układając usta w podkówkę. -Przykro mi, zawsze możemy założyć jakąś dwuosobową grupę wsparcia i pójść do jakiegoś przyjemniejszego lokalu, aby się nad sobą poużalać. - propozycja w jej słowach była bardzo starannie zawoalowana, ale cóż, kto jak kto, osoba która starannie analizowała każde jej słowo na pewno ją wyłapała, a nawet nadinterpretowała. Na jego następną tezę z niedowierzaniem uśmiechnęła się i pokiwała głową. Taa, jasne, on na pewno był jej wdzięczny za to, że istniała. To brzmiało strasznie nonsensownie. Niestety, nie zrobiła w swoim życiu niczego tak dobrego, by ktoś mógł jej być wdzięczny za sam fakt bycia. -Urosłeś. - rzuciła nagle i niespodziewanie. Faktycznie. Musiała zadzierać głowę, aby spojrzeć mu w twarz. -I masz niezłe perfumy. - i pozdrów mamę.
Zrobił żałosną minę kobiety z mugolskiej telenoweli, która dowiedziała się, że jej czwarty mąż będący ojcem jej wnuka zdradził ją z kuzynem siostry babci najlepszego przyjaciela jej kochanka. - Tak, żebyś wiedziała - odparł - Dwuosobowa grupa wsparcia? Cudownie. Właśnie tego mi trzeba, haha. Ależ on nie miał problemów z nadinterpretacją, broń Boże. Zrozumiał wszystko tak, jak zostało mu przedstawione, to znaczy... chyba. Wszak ciężko było mu się skupić w obecności Amelie, a co dopiero czytać między wersami! Ludzie, litości. - Urosłem? Oczywiście, że urosłem. Umiem też sam liczyć do dziesięciu i sznurować buciki - pochwalił się ze śmiechem. Znowu te perfumy! Musi napisać do matki list z podziękowaniem, koniecznie. - Och, dziękuję! Miło mi, że doceniasz gust mojej kochanej mamusi. No nie, tego miał nie mówić...!
Z niegasnącym zainteresowaniem obserwowała zmiany pojawiające się na jego twarzy. -To świetnie, jak zawsze wiedziałam, co dla Ciebie najlepsze. - niezmiennie, od dziecka. Szkoda, że jak był młodszy i tłumaczyła mu, że lepiej byłoby gdyby nie ciągnął jej za włosy, to jakoś jej nie słuchał, no. Uśmiechnęła się tak, jak uśmiechnęłaby się będąc mamusią maleństwa, które właśnie dokonało czegoś niesamowitego, a jednocześnie cicho zaklaskała, wydobywając z siebie rozkoszny i przeciągły dźwięk zachwytu. Cholera, słodka byłaby z niej mama. -Blawo, mój mały bohatel! Jak Ty szybko dorastasz! - wydusiła zrozpaczona. Na następne wyznanie, uśmiechnęła się dziwnie. Zawsze lubiła tę kobietę. -Wiedziałam, po prostu wiedziałam. No cóż, pozdrów ją ode mnie. - zaproponowała. -Ah. Mieszkasz w Londynie? - spytała z nieukrywaną ciekawością.
- Oczywiście, też to czułem! - potwierdził. Racja, wielka szkoda. To przez te cholerne warkocze teraz cierpiał, biedaczek. Gdyby wówczas pokonał swoje szatańskie zapędy do dokuczania małej, słodkiej Amelie, kto wie, jaki teraz byłby jej stosunek do niego? A gdyby był podobny do tego, co on czuje? O nie, Charlie, tylko mi teraz nie mów, że zniszczyłeś swoje życie uczuciowe przez głupie szarpania za warkocze! Jego zaskakujący wniosek spowodował krótkotrwałe przygnębienie, które jednak po słowach kobiety ustąpiło radosnemu (wymuszonemu? A skądże) uśmiechowi. - No widzisz, mamo, niedługo wyfrunę z gniazda! - oznajmił, po czym dodał z niewielkim zakłopotaniem - Ahm... mieszkałem, jednak moja wyrodna matka wyrzuciła mnie z domu (o losie!) pod pretekstem mojego nieróbstwa, musiałem zatem zająć się sam sobą i zahaczyłem o Hogwart. Na razie mi wystarczy, chyba nie potrzebuję swojego mieszkania. A ty? Cóż, faktycznie dawno się nie widzieli.
-Nie wydaje mi się, kokietko. - uznała gorzko. Jeśli naprawdę wierzył w to, że tak jest, to częściej by się jej słuchał, nie? Tymczasem było zupełnie inaczej. Gdy wyglądała jak patykowa laleczka z blond czupryną, to raczej mało kto jej słuchał. Dobrze, że nie znała przedmiotu jego rozmyślań. Cóż, z pewnością wówczas mocno by się zakłopotała. Na jego wyznanie, uniosła brwi i uśmiechnęła się do niego dziwnie. Cały Czarls, paskudny z niego nierób, ale nie dało się go nie darzyć sympatią. Hej! Hogwart! -Hogwart! - wyrzuciła z siebie z szerokim uśmiechem. Naprawdę kiepsko znała to miejsce, skoro nie wiedziała, że tam pracuje! -Mam tu mieszkanie, ale uczę w Hogwarcie. Eliksiry. - na przykład na takich krnąbrnych, niegrzecznych chłopców, jak on.
No a tymczasem on się zakłopotał, biedaczek. Z reguły owe uczucie przejawiało się tym, że drapał się po głowie, co niszczyło jego misternie ułożony z włosów artystyczny nieład, a tworzyło jeszcze większy. No cóż! Przecież on jej słucha. Przecież on jej słucha jak pies swojego pana, jak grzeczne dziecko matki, jak młody uczeń starego mistrza, jak śmierciożerca Voldemorta, jak... jak... brakło mu określeń! Mimo tego chyba wystarczająco obrazowo to przedstawił, hm? Jaki nierób, jaki nierób. Bzdura. Przecież, (obijając się) mieszkając w domu na koszt rodzinki, robił (nic) wiele przydatnych rzeczy. (Nie) sprzątał, (nie) gotował dla licznej familii, (nie) zajmował się najmłodszymi domownikami, a było ich kilku. Znów poczuł się niedoceniony. - Ano, Hogwart. Naprawdę mnie nie dostrzegłaś? - spytał z niedowierzaniem - A taka niby jesteś spostrzegawcza, moja droga. O Boże. Czego ona do cholery uczy? Aż się wzdrygnął, słysząc o eliksirach. - Co za paskudna ironia losu. To był ten okropny przedmiot, z którego (jako jedynego, uwaga uwaga) dostałem T na sumach! Wciąż pamiętam ten dramatyczny moment, gdy się dowiedziałem. Tak, prawie się popłakał, haha. - Chyba potrzebuję korepetycji - stwierdził.
Pewnie, że słucha. TERAZ jej słuchał. A to co była kiedyś to cóż, inna historia. -Powiedział co wiedział. Wyobraź sobie, że jesteś ostatnią osobą, po której spodziewałabym się tego, że pracuje w szkole, po ciężkich latach mąk, które tam przecierpiała. Jako kto właściwie pracujesz? - pewnie został kimś na kształt gajowego, jak Morph. Z tym, że taka posada dla Morpheusa od dziecka była spełnieniem marzeń, a dla Szarla raczej ostatnią deską ratunku. Ale tacy jak oni zawsze potrafili sobie poradzić. -Dziwi Cię to? Morpheus od razu zgadł. No, ale Tobie nie odrabiałam zadań z eliksirów. - uznała lekko, jakby złośliwie chciała mu dać do zrozumienia, że przecież Morpheus to nie to co on, to zupełnie inna liga etc. itd. itp. Oczywiście, przez cały czas zachowywała śmiertelną powagę, co nadawało jej słowom jeszcze bardziej złowróżbnego charakteru. A nie, nagle wybuchła śmiechem. -Żartowałam. A co do korepetycji - obawiam się, że nie wiem jak miałabym do Ciebie dotrzeć, ale to nawet dobrze, poćwiczyłabym na Tobie metody radzenia sobie z krnąbrnymi uczniami.
Lepiej późno niż wcale, kotku. Doceń to! I szanuj Czarlsa swego, bo możesz mieć gorszego lub żadnego. - A widzisz, to był misterny, starannie zaplanowany element zaskoczenia cię - powiedział - Tak, można rzec, że to element mojej pokuty za lenistwo w młodości! A poważnie, teraz uwaga, uwaga... Zająłem zaszczytną, powszechnie szanowaną posadę bibliotekarza! Boże, nie wiedziałem, że kiedykolwiek to powiem. Ależ oczywiście. Przyjęli go tu, bo nie mieli żadnej innej opcji dla jakże wysokich kwalifikacji i ogólnej ogromnej wiedzy. Ale zdał suma z wróżbiarstwa! I to jest godne podziwu, proszę państwa. - Nie, właściwie nie... to było do przewidzenia. Ach, Morpheus. Rzeczywiście, czasem zapominam, że tak świetnie się znacie - stwierdził, niestety, okropnie mało kreatywnie, no cóż. Faktycznie, był inną ligą, Ligą Irytowania Małej Am (LIMA!). Szczerze mówiąc, ulżyło mu gdy się zaśmiała. Nareszcie! - Och, bez obaw. Działa na mnie kilka skutecznych metod, ale z racji na fakt, że to miejsce publiczne, nie będę ci ich przytaczał. Metody na krnąbrnych uczniów? Ha-ha, w takim razie służę pomocą.
W niemal wilowym odruchu ułożyła dłonie na piersiach, spojrzała gdzieś w stronę nieba i głośno wypuściła powietrze. No, a potem z trudem przywołała się do względnego porządku! -Ach, och, postarasz się jeszcze trochę, to Ci dam soczystego buziaka! - stwierdziła skrajnie wzruszonym tonem, niemal mdlejąc z wrażenia, jakie sama na sobie wywołała. Czy to nie niesamowite, jak bardzo się dla niej postarał? Czarls o wszystkim zapominał, dlatego to, że nie pamiętał o jej zażyłości z Morpheusem jakoś szczególnie jej nie zdziwiło. HEJŻE. BIBLIOTEKARZ? Am zamrugała. Jak bardzo należało być nieodpowiedzialnym i nieczułym na los książek, aby pozwolić mu objąć posadę bibliotekarza? Dobrze, może niech zmienią temat. O, sam zmienił. -Taaak? - bywała koszmarnie tendencyjna. Na przykład teraz. Przybliżyła się do niego i niemal tuż pod nosem zakręciła mu piruet, muskając jego koszulkę rozpuszczonymi włosami. -Oświeć mnie, w końcu jestem bezwstydna. - tak. Zwłaszcza, jak dygotała ze strachu całując się z Emilem. Ale cóż, to inna historia.
!!! No ładnie, ładnie. Coraz lepiej ci idzie, Czarls. Naprawdę. Czyżby LIMA została wymieniona na Ligę Wymieniania Soczystych Buziaków - LWSB? Hm, skrót nie był tak chwytliwy, ale on i tak wolałby tą drugą opcję. Z wiadomych powodów. Mhm. - No pięknie, nawet mi nie obiecuj, bo padnę na zawał z wrażenia - odparł, zresztą zgodnie z prawdą. Ale tego Amelka nie musi wiedzieć, nienienie, niech myśli, że on gada bzdety pół żartem-pół serio. Tak będzie wygodniej, oho. No i znowu to samo. On czuł prawdziwe P-O-W-O-Ł-A-N-I-E do bibliotekarstwa, a książki kochał prawie tak gorąco jak Amelie. I tak samo jak jej im tego nie okazywał, ale to już inna sprawa. Wyszczerzył zęby, kiedy zaczęła go przekonywać, by jej odpowiedział. Hmm. - Niekoniecznie - stwierdził wymijająco, powstrzymując się, by nie wykonać teraz żadnego gwałtownego ruchu, haha.
-Ty? Jak tak bezduszny drań jak Ty może paść na zawał, skoro nie masz serca? - spytała, najwyraźniej ciężko zachodząc w głowę nad znalezieniem odpowiedzi na to pytanie. Na jego potworną rekuzę, przewróciła oczyma i uznała, że trudno, MA TO GDZIEŚ. -Jak sobie chcesz, bądź jednakże świadom, że straciłeś życiową szansę. - i będę Ci to wypominać do końca Twoich dni, wszakże tak bardzo korzystną ta oferta była! No, faktycznie trochę spieprzył sprawę, bo Am, w myśl postępowania z małymi dziećmi, którym niejednokrotnie wyrodne matki powtarzały na ulicy "idę sobie PAPA" w celu osiągnięcia pożądanego poziomu posłuszeństwa - postanowiła odejść i udawać, że go nie zna i porzucić zamiar pomagania mu w zmaganiach z zakupieniem bokserek.
O nie, o nie, o nie, o nie, o nie. Zaraz... nie był przecież okrutnym, bezdusznym draniem! Był iście wrażliwym i uroczym, spragnionym miłości (!) mężczyzną, który zgrywa luzaka, ale mu nie wychodzi. Rzucił się za nią w pogoń, porzucając zamiar zakupu bokserek. Podczas pościgu za szybkochodną (? no co, szła szybko) Amelie, wpadł na wieszak z fikuśnymi szlafroczkami i staranował jakąś konsumentkę przy stoisku z tymi obrzydliwymi, cielistymi rajstopami. Kto je w ogóle kupował? Gdy w końcu dopadł swojego celu, zdecydował się na iście dramatyczny krok. - Amelie, wybacz mi, błagam - poprosił z uroczo-prosząco-przepraszającym uśmiechem numer 1444. - Wybacz albo zacznę śpiewać - zagroził, w myślach przeszukując swoją pamięć w poszukiwaniu jakiejś piosenki nadającej się na okazję przepraszania kobiety swojego życia za jakąś głupotę. Hm.
W sumie.. To w rzeczywistości tak mogłaby go postrzegać. Am w jego przypadku też zachowywała się luźniej niż zwykle. A przynajmniej takie sprawiała pozory, ale to i tak nie zawsze. Była cholernie wrażliwą bestią i zwłaszcza w bliższych kontaktach łatwo było ją zranić czy też zrazić do siebie. Zadrżała aż, słysząc sam hałas, którego narobił w pogoni za nią. Nie chciała nawet próbować się odwracać i oceniać tych wszystkich szkód, których narobił, niezdarnie za nią biegnąc. Dlatego zatrzymała się i stała nieruchomo. Gdy do niej podszedł, wyglądała na absolutnie niewzruszoną. Dobra. Potem właściwie przez cały czas tak wyglądała. Jednakże, jego uśmiech był miły! A metody wykorzystywane przez niego - skuteczne. Wyrwała się gwałtownie i szarpnęła go, próbując odciągnąć go od pomysłu ze śpiewaniem. -Daruj, wszystko nie to. Może po prostu chodźmy do kasy? - zaproponowała zażenowana. W sumie to prawie już tam doszła. Stali zaledwie kilka metrów od kasy. Ojej, czyżby cały czas tu szła?
No, nie przesadzajmy. Jedna staranowana kobietka o kiepskim guście i chwiejący się wieszak to nie aż takie koszmarne szkody. Mogło być gorzej, o tak, gdyby się postarał mógłby narobić jej większego obciachu. Nie żeby chciał, oczywiście! Wychodziło mu to jakoś przypadkiem. To straszne. On się stara być czarujący, a wprawia Amelkę w zażenowanie. Cholera, coś tu jest nie tak. Tak, wszak to lata praktyki! Groźba, że zacznie śpiewać, poparta uśmiechem numer 1444, Z-A-W-S-Z-E działała na wszystkie znane mu kobiety, a nawet na ojca (!). Czyżby to miało jakiś związek z jego (nie)oczywistym talentem muzycznym? Hm. - Znaczy że wybaczasz? - upewnił się, bo nie dała mu tego do zrozumienia tak do końca jednoznacznie.
-Tak. - rzuciła w przestrzeń. JEDNAKŻE, w tym samym monecie podeszła do kasy i wręczyła kasjerce wybrane przez nią towary, więc równie dobrze mogły to być słowa skierowane w jej stronę! Skandal! Zerknęła na niego z pozorem niewzruszenia. -Jesteś teraz zajęty? - ależ to pytanie było koszmarnie dwuznaczne..
Ano, mogły. Nic zatem nie odparł, gdyż był pewien, że gdyby wyraził swą radość z powodu jej słów, uznałaby, że nie były skierowane do niego. Przyglądał się tylko poczynaniom kasjerki, od czasu do czasu przenosząc wzrok na Amelie. Dotarło też do niego, że porzucił gdzieś w sklepie swoje wymarzone pary bokserek; będzie musiał po nie wrócić... albo o nich zapomni i będzie żył szczęśliwie dalej w błogiej nieświadomości iż sens jego życia bez owej części garderoby został mocno nadkruszony, jeśli można to tak ująć. Wszak poczuł ze świnkami i serduszkami zarówno fizyczną i duchową więź, zupełnie jakby spotkał dwójkę przyjaciół. Ale może nie zagłębiajmy się bardziej w niezwykle złożoną strukturę przyjaźni męsko-bieliźnianej i wróćmy do wydarzeń, jakie miały właśnie miejsce w centrum handlowym. Tak, można rzec, że aluzja do niego dotarła, ale nie zamierzał nic robić, by w jakiś sposób to okazać. Ot, pytanie jak pytanie. Może z grzeczności, braku innego tematu, może z chęci spędzenia z nim dłuższej chwili niż ta, która właśnie dobiegała końca? Kto wie, kto wie. - Nie - odparł zatem niezwykle kwieciście i barwnie - Mam wręcz kupę (jakie urocze określenie) czasu.
Weszła spokojnie do ogromnego budynku Galerii i rozejrzała się wokół. Dopiero drugi raz była w mugolskiej galerii handlowej sama. Drugi raz w życiu mogła decydować, co kupić a czego nigdy nie włoży. Ta świadomość napawała ją takim optymizmem, że uśmiechała się do obcych ludzi promiennie. Szybkim krokiem poszła w stronę mapy sklepów, zagarnęła ulotkę z planem i skierowała się do pierwszego sklepu z ubraniami, jaki zobaczyła. Od razu zagarnęła z półek parę T-shirtów, m.in. ten: http://chce.to/p102080/bluzka-ze-skrzydlami-aniola , ten: http://chce.to/p41538/hook-up-tee-by-newbreed-girl-yellow , ten: http://chce.to/p58408/bluzka-z-kotkiem-emily-the-strange i ten: http://chce.to/p117424/disney-alice-in-wonderland-cheshire-cat-face-t-shirt. Zwinęła jeszcze dwie sukienki - http://chce.to/p42374/sukienka-w-czerwona-kratke oraz http://chce.to/p31061/letnia-sukienka-w-kwiaty. Wyszła ze sklepu z ubraniami z mocnym postanowieniem zakupienia co najmniej kilku par balerinek i glanów w różnych kolorach. W końcu mogła chodzić w takich ubraniach, jakie jej pasowały a nie, jakie aprobowała ciotka. Po drodze z obuwniczego zajrzała jeszcze do ogromnego sklepu z artykułami dla plastyków. Zabrała stamtąd kilka nowych ołówków, różne rodzaje kartek i całe opakowanie gumek chlebowych. Cieszyła się, że jest w Londynie, bo tutaj przynajmniej sklepy artystyczne są dobrze wyposażone, nie to co w tych wioskach, w których przyszło jej mieszkać wcześniej. Z ulgą przyjmowała też niemały spadek po ciotce, gdyż patrząc na swoje konto u Gringotta, nie miała szans na jakiekolwiek większe zakupy, szczególnie patrząc na kurs funta w stosunku do galeona. "Muszę się w końcu poważnie wziąć za zarabianie pieniędzy w Ministerstwie, bo w życiu sobie nie kupię ani miotły ani porządnych szat!" - myślała, jadąc taksówką do domu.
Uśmiechnęła się pod nosem. -To świetnie. - skonstatowała. Hej. Hej. Heeej! Uznała, że to, że ma dużo czasu, to świetnie? To musiało być z pewnością zapowiedzią czegoś wspaniałego, niesamowitego, to było poruszające świadectwo jej sympatii! -Może wpadniesz do mnie na herbatę? - ah, no tak, on pewnie nie pije herbaty, przecież mogła się założyć, że najchętniej wypiłby z nią wino, po którym butelka miałaby posłużyć do gry. Och. W butelkę. Oczywiście z zadaniami czy pytaniami na rozbieranie. Ah, nieważne.
:: 
1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9 
