Opłata na wstęp: dokonana
Atrakcja: Garnek 6 monet, literki: E, A, C, H, F, A
Efekty: nastrojony wianek, figurka chochlika gadatliwego, 20 galeonów

Valerie zachichotała, po czym poszła razem z Remy po odbiór swojej nagrody. Nie mogła uwierzyć w swoje szczęście! Masa pieniędzy i magiczny naszyjnik. Schowała przedmioty do kieszeni i po chwili człapała znów za koleżanką, rozglądając się w zachwycie po całym festiwalu.
Oglądała teraz atrakcje, które wcześniej tylko jedynie minęły. Było tu miejsce, w którym ze złotych fontann i beczek z kranikami lało się strumieniami piwo. Ciekawe czy mają tu piwo bez alkoholu, pomyślała nawinie Val, bo przecież musieli tu mieć z jakieś tysiąc różnych rodzajów piwa - jedne było zielone, inne jasne, ciemne, a nawet czerwone.
Dalej widziała wspomnianą już tęczę i rozpościerający się nad nią labirynt. Poczuła jak przeszywa ją dreszcz emocji, labirynty kojarzyły jej się przede wszystkim z Turniejem Trójmagicznym w 94’, o którym oczywiście jedynie tylko czytała. Ciekawe, jakie skrywa w sobie tajemnice, przemknęło jej przez myśl.
- Gotowe na zabawę i najwyraźniej gotowe na chaos - odpowiedziała Valerie po dłuższej chwili, spoglądając na Remy z błyskiem w oku. Wskazała głową na kolejną atrakcję, którą zobaczyła i do której kierowały teraz swoje kroki.
- No dobrze, spróbujmy szczęścia i tutaj - powiedziała, patrząc na tablicę z zasadami. Założyła włosy za ucho, parsknęła przyjaciółce krótkie powodzenia, odliczyła wraz z nią i zanurzyła usta w cieczy.
To było… piwo. To jej jednak nie przeszkadzało, wola wygranej w zwyciężyła w niej obawę, że być może nie powinna w ogóle dotykać tej atrakcji. Trochę jej to zajęło, ale gdy w końcu wynurzyła głowę miała w zębach w sumie szóstą monetę.
Spoglądała na nie z zachwytem, gdy nagle uświadomiła sobie, że trzy zamieniły się w nicość. No tak, czarodzieje, pomyślała wywracając oczyma, z nimi nigdy nic nie jest proste. Trzy monety jednak zostały, nie, czekaj, puf! Jedna z nich transmutowała się w zielony dym. Val obserwowała, jak powoli wyłania się z niego… śliczny wianek! Z zachwytem założyła sobie go na głowę, kompletnie nie mając pojęcia, jak działa. Jej włosy nagle stały się zupełnie różowe, bowiem ona widziała teraz wszystko jak przez różowe okulary. Zero kłopotów, trosk i problemów. Tylko świetna zabawa!
Oprócz tego druga z monet po chwili zamieniła się w figurkę chochlika gadatliwego. A trzeba pozostała taka sama, ale mogła być coś warta. Val schowała ją do kieszeni, uprzednio całując ją na szczęście.
- Wow, Remy to super! Ale ja mam i chochlika, i wianek, i monetę - odpowiedziała zadziornie Val, również czując, jak alkohol dostał się do jej krwiobiegu. W wyławianiu aż sześciu monet wypiła przecież znaczną jego ilość. Pokazała przyjaciółce język, ale nagle zmarszczyła nos.- Co tu tak dziwnie pachnie?
Lloydówna poczuła, jak mimowolnie oddycha pełną piersią. Czuła morze, miętę i czekoladę. Poczuła też nieodpartą chęć, aby mocno przytulić się do Remy.
- Jak to ty zrobiłaś? Pachniesz jak dom! - rzuciła, wdychając chciwe zapach morskiej bryzy, której tak bardzo jej tu brakowało. Nie widziała przecież tego, że monety oblały jej przyjaciółkę perfumami, była wtedy zajęta ślicznym wiankiem. Niemniej po chwili zwolniła uścisk i rzuciła wesoło.
- Chodź, poszukamy reszty. Już powinni tu być!

Opłata na wstęp: Opłacone
Atrakcja: Chyba wciąż na garnku
Efekty: Podwójna dawka amortencji, chochlik, główna nagroda w koniczynkach

- That’s the spirit! – zaśmiała się na słowa przyjaciółki. – Na chaos i zabawę jestem gotowa ZAWSZE!
Któż mógł się spodziewać, że tym oto chaosem i zabawą był alkohol i amortencja. No dobra, pierwsza część powinna być raczej do przewidzenia, biorąc pod uwagę to, że były w Dublinie NA OBCHODACH DNIA ŚWIĘTEGO PATRYKA. To akurat jej własne nieogarnięcie sprawiło, że nałykała się piwa jak głupia. Ale amortencji naprawdę nic nie zapowiadało! Zresztą, w tamtym momencie nawet nie mogła się tym szczególnie przejmować, skąd miała wiedzieć, że akurat taka miksturka postanowiła ją zaszczycić… I to z podwójną mocą.
- Jaki piękny wianek! I Val! Val twoje włosy! – uśmiechnęła się, widząc nagłą zmianę w wyglądzie przyjaciółki. – No, no, do twarzy ci w tym kolorze – puściła jej zaczepnie oczko i jeszcze raz się zaśmiała. Dobry humor i wygłupy już i przed spektakularnym sposobem na wstawienie się jej sprzyjały. A po tym już w ogóle cała była duchem towarzystwa i zabawy. – Zapach? – zmarszczyła na chwilę czoło, by zaraz znów się wyszczerzyć. – Ja tu czuję tylko piwo!
Cóż, Val jak widać poczuła coś innego i w momencie przytuliła Remy. Oczywiście, że dziewczyna oddała jej uścisk! Dobrze się bawiły, wygłupiały i impreza trwała w najlepsze! To przecież był idealny moment na okazanie sobie tego, jak ważne dla siebie były! A już szczególnie, kiedy piwo huczało w głowie. Zachichotała więc radośnie i oddała jej uścisk.
- Jak dom? To chyba dobrze, grunt, że ci nie przeszkadza!
Wzruszyła z rozbawieniem ramionami. Gorzej by było, jakby cokolwiek, co było w tej monecie sprawiło, że zaczęłaby śmierdzieć zgniłą rybą. Już chyba lepiej było w ten sposób? Szczególnie, że mogła się spodziewać, że dom Val pachniał pięknie. Znając Puchonke, wyobrażało sobie, że pachniało tam jakimiś słodkimi wypiekami! Szkoda tylko, że sama nie mogła poczuć tych magicznych perfum.
- Dobry pomysł! – pokiwała głową. – Lepiej, żeby Jin nie został sam w tłumie – zaśmiała się, rozbawiona myślą zagubionego chłopaka. Musiał być strasznie skołowany i chociaż nie chciała do tego dopuścić, musiała przyznać, że sam aspekt komediowości tej sytuacji był zabawny. – No i Orfiego! Wiesz, na pewno nam coś dobrego załatwi – szturchnęła przyjaciółkę w bok zaczepnie, posyłając jej zadziorne spojrzenie.
Rozejrzała się w tłumie i miała nieodparte wrażenie, że tłum zaczął oglądać się za nią. Nie przeszkadzało jej to, ani nie krępowało, w końcu była artystką, łyżwiarką, na lodzie dokładnie tego oczekiwała, by porwać za sobą spojrzenia, by były one przychylne, albo i nawet rozmarzone. Czemu tutaj wszyscy patrzyli się na nią tak przyjacielsko?
Wstawiona Remy się nad tym nie roztrząsała, po prostu cieszyła się tak pozytywną uwagą i kiwała do każdego głową na powitanie, wraz ze swoim popisowym promiennym uśmiechem, którym to obdarowywała każdego, kto na nią spojrzał. Było to dużo promiennych uśmiechów, owszem, można by nawet powiedzieć, że wszystkie, ale dziewczyna była tak społecznym zwierzęciem, że to tylko napawało ją jeszcze większą energią i chęcią do zabawy!
Dużo osób zebrało się przy garncach złota, a jeszcze trudniej było wśród nich wypatrzeć Jina i resztę ferajny, kiedy wszyscy tak na nie zwracali uwagę. W końcu jednak zobaczyły chłopaka.
- JIN! – wykrzyknęła wesoło i pomachała do niego rękami i podbiegła do niego. – Jin, próbowałeś już złowić nagrodę?! Świetna zabawa, koniecznie musisz!

@Valerie Lloyd @Hyung Jin-woo @Artie Gadd @Orpheus N. Valden @Eli Rosley

Opłata na wstęp: tutaj
Atrakcja: Garnek :DD oraz 2 monety, a literki F i G
Efekty: 20 galeonów, bombonierka "Bąbiówka Krwawa"



Brunet nie miał pojęcia, czemu zdecydował się zabrać świstoklikiem do tej Irlandii, w końcu nie przepadał za tłumami ludzi, imprezami czy głośną muzyką… Ale jednak tam poleciał.
Może to ze względu na Orfiego? Albo Harmony, która już od paru dni mu powtarzała aby pojechał, a może ogólnie przez całą ich paczkę. W końcu on, Remy, Val i Artie od jakiegoś czasu trzymali się razem ze względu na ten sam rocznik, a do tego często chodziło z nimi parę osób.
Jin-woo nie podobał się fakt, że chodził w grupie ludzi od jakiegoś czasu, aczkolwiek zaczął się już przyzwyczajać do atmosfery, jaka panowała w jego klasie.
Tego dnia w Dublinie w zasadzie nie robił nic ciekawego. Z nadzieją, że żaden dorosły go nie zauważy, starał się wręcz uciec z tłumu i zejść na pobocze, gdzieś gdzie jest cicho… To mu się jednak nie udało, ani razu.
Mimo to nie poddał się! Wciąż krążył po ulicy robiąc już któreś z kolei kółko.
Nagle poczuł jakby, znajomy zapach? Albo raczej tak mogło mu się wydawać. Poczuł perfumy, okropnie silne, zdawałoby się, że osoba nimi popsikana znajdywała się kilkanaście metrów od niego.
Był tym okropnie zaciekawiony i chciał pójść już w tamtą stronę, ale powstrzymał się i zatkał nos, gdyż zapach był naprawdę mocny i aż wykręcał nos chłopaka… Pozytywnie?
Nie miał pojęcia o co tutaj chodzi.
Po paru chwilach kręcenia się bez celu i spoglądania co chwila w tą jedną, charakterystyczną stronę, zdał sobie sprawę, że ten specyficzny ale znakomity zapach się do niego zbliża.
W końcu ujrzał osobę, od której tak mocno czuć było perfumy, a była to Remy… Jakże by inaczej, tylko ona zdolna była do osiągnięcia czegoś takiego.
Zdjął dłoń z nosa i praktycznie od razu przytulił dziewczynę na przywitanie, zrobił to mimowolnie, a może to była wina tych perfum?
- Remy! Val! Heej! – odezwał się zadowolony, chyba aż tak szczęśliwy jeszcze nigdy nie był na ich widok. – Jakie łowienie? Jeszcze niczego nie próbowałem. – Odpowiedział zaciekawiony, ale nie pewny.
Zerknął na Val poszukując w jej mimice jakiejś podpowiedzi, co ma zrobić, a ta zdawała się również go do tego nakłaniać.
- Chyba nie mam nic do stracenia… Prowadźcie! – wciąż był dość wycofany, ale zgodził się na ich propozycje, w końcu co mogło pójść nie tak?
Po paru sekundach gdzie to Brunet został wręcz pociągnięty za rękaw przez Harmony znaleźli się już przy garncu.
W mgnieniu oka głowa Jin-woo została zanurzona w garncu, jakby zanurzona przez którąś z nich… Albo tak mu się tylko wydawało? Był zbyt oszołomiony zapachem tych perfum.
Nałykał się już piwa, na tyle dużo, że było mu wesoło jak tylko podniósł się znad garnca. I jak się okazało, udało mu się wyłowić 20 galeonów! I jeszcze jakąś czekoladkę… Nie zastanawiał się długo, zjadł ją praktycznie od razu. Zaczął jednak żałować, że podjął decyzję jej zjedzenia, gdyż zaczęło mu lecieć z nosa, do tego porządnie, ale zdawało się to być dość… Spektakularne. W końcu jak szybko zaczął krwawić, tak szybko też przestał, choć to wciąż było okropne.
- Val… Remy… Widziałyście to? Czułem przez sekundę jak mi krew z nosa leci, śmieszne uczucie! – zaśmiał się w głos pod koniec, w tamtym momencie chyba naprawdę bawiło go już wszystko. – I wygrałem galeony! Będę bogaty! – Dodał pokazując dziewczynom 20 galeonów w dłoniach.

Opłata na wstęp: dokonana
Atrakcja: Garnek; 2; A, G; czekoladka: 5
Efekty: mam spalone buty, jestem zielona, wygrałam nagrody, omdlewam

- Nie wiem, co ty byś znalazł, jakbyś był mniej trzeźwy - zakomunikowała, wzdychając ciężko, jakby naprawdę ją to martwiło, jakby naprawdę widziała w tym jakiś problem albo coś podobnego. Uśmiechnęła się zaraz pod nosem, przyglądając się Basilowi, który sprawiał wrażenie, jakby naprawdę był skłonny wygrzebać tę czterolistną koniczynę spod ziemi. Przypadł do kępy trawy tuż przy niej, a ona mogła uśmiechnąć się triumfalnie, kiedy tylko okazało się, że miała rację, że poprawnie wskazała mu miejsce tego zielonego, trawiastego świętego graala. Nadal bawiło ją nieco jego podejście, ale nie zamierzała z tym dyskutować, wychodząc z założenia, że były takie rzeczy, o których rozmawiać nie wypadało. Wiedziała, że czasami nie można drażnić lwa, bo skończy się bez głowy.
- No i widzisz! - zapiszczała radośnie, nim nagle Basil się do niej nie przykleił, a ona nie parsknęła z rozbawienia, dochodząc do wniosku, że ten dzień był tak szalony, jak to tylko było możliwe. Obawiała się, że kiedy wróci z tego szalonego wypadu, będzie miała poważne trudności, żeby doprowadzić się do stanu używalności. Nie zamierzała jednak z tego powodu rozpaczać, wręcz przeciwnie, bo po prostu wspaniale się bawiła. Dopiła zatem piwo, a potem dostała czkawki, co skwitowała śmiechem.
- Teraz będziesz musiał robić to, co ja, nie wiem, jak to przeżyjesz! Ale idziemy łowić złoto - powiedziała, ostatecznie faktycznie kierując się do garnka, by skończyć tam w sposób, którego się nie spodziewała. Bo kto by wpadł na to, że jedną z wyłowionych przez nią niespodzianek okaże się nieszczęśliwa czekoladka, po której omdleje? Na całe szczęście inni czuwali nad jej bezpieczeństwem i już po chwili została razem z Basilem postawiona na nogi.
- Kto widział takie porządki? Też coś! Ja tutaj znalazłam czterolistną koniczynę, halo, gdzie moje szczęście? Spróbuję jeszcze raz po tobie, nie będę się tak bawiła, o nie!

Opłata na wstęp: dokonana
Atrakcja: Tęczowy Labirynt; eliksir bujnego owłosienia
Efekty: n/d

Owszem, miał czelność. Na dokładkę ani trochę się tego nie wstydził, nie zamierzał się kajać, ani robić niczego podobnego. Zdaniem Fredericka nic podobnego nie było potrzebne, a on miał jak najbardziej prawo i możliwość do tego, żeby naśmiewać się z Salazara, kiedy tylko przychodziło mu to do głowy. Nic zatem dziwnego, że był skłonny zapytać znajomego, czy ten znalazł faktycznie lewitujące ciasteczko z wróżbą gdzieś pośród tego całego zielska, gdyby nie to, że akurat walczył ze skrajnie głupim boginem. Ten nie przyjmował przez całe jego życie takiej postaci, stało się to dopiero niedawno, ujawniając jego skrajnie niemądre lęki, które tak bardzo rozbawiły Salazara. Byli zatem kwita, to nie ulegało wątpliwości, ale mimo to Frederick uniósł lekko brew.
- Nie widziałeś jego właścicielki - powiedział jedynie, jakby to miało cokolwiek wyjaśniać i jego zdaniem dokładnie tak właśnie było. Na pytanie Moralesa westchnął ciężko, stwierdzając jedynie, że nigdy nie był powołany do małżeństwa i wyglądało na to, że służyło mu życie w celibacie (co było wierutnym kłamstwem).
Pojawienie się dementora ani trochę go nie zdziwiło, bo widać ten cały tęczowy labirynt dokładnie taki był jedynie z nazwy, nie czegoś innego. Przyjął wcześniej ofiarowane piwo, którego napił się z prawdziwą przyjemnością, zastanawiając się, co właściwie może ich tutaj jeszcze czekać. Uśmiechnął się kącikiem ust na uwagę Salazara, upijając kolejny łyk piwa, nie przejmując się już zjawami.
- W garncu ze złotem zapewne jest trucizna i gówno, tak w ramach dopełnienia tego radosnego obrazu tego święta - powiedział, nim wzruszył ramionami. - A po co ty wlazłeś do wnętrza ziemi? Albo po cholerę ryłeś w ziemi za tą koniczyną? Powiesisz ją sobie na czole, żeby szczęście ją widziało? - zapytał go wyraźnie zaczepnie, a potem, nim się obejrzał, podsunięto mu nagle puchar z jakimś eliksirem, co skomentował parsknięciem pod nosem. - Mówiłem. Trucizna.

Gdyby tylko zyskał wgląd w myśli towarzyszącego mu podczas obchodów dnia świętego Patryka kompana, z pewnością by się z nimi nie zgodził. Nie był jednak zarazem wrażliwym nastolatkiem o kruchym serduszku, żeby słowne przytyki Fredericka robiły na nim wrażenie. Zmieniło się jedynie tyle, że początkowo jeszcze próbował na nie odpowiadać, z czasem zaś odpuścił sobie czcze gadanie, zbywając złośliwości kumpla zrezygnowanym wzruszeniem ramion albo teatralnym przewróceniem oczami. Zresztą... doskonale schłodzone piwo i widok dość niecodziennego kształtu bogina zrekompensowały mu dotychczasowe niedogodności.
- Większość kobiet to wredne, mściwe żmije. – Skwitował zwięźle, niczym rasowy szowinista, acz wbrew pozorom wcale się za takiego nie uważał. Ba, nawet potrafił trzymać się zasad etykiety, oczarowując wymagające damy. Nie ukrywał natomiast zupełnie tego, że nie przepada za współpracą z przedstawicielkami płci pięknej, które to miały tendencję do kierowania się emocjami i komplikowania najprostszych spraw. – Wolność i celibat nie są tożsamymi pojęciami. – Pozwolił sobie również zauważyć, wszak i on nie palił się do żeniaczki, a może w jego przypadku lepiej byłoby powiedzieć ogólniej: ślubnego kobierca. Przynajmniej tak mu się do tej pory wydawało, ale po tym jak dal się usidlić Maximilianowi, niczego tak naprawdę nie był już pewien.
- Nie będę jej nigdzie wieszał. Wymieniłem ją za galeony i wyjątkowo interesujący naszyjnik. – Zareagował błyskawicznie, uzmysławiając opiekunowi magicznych zwierząt, że nigdy nie chodziło o czterolistną koniczynę, a kuszące nagrody oferowane przez leprechauny za udane poszukiwania. – Ja pierdolę. Zamiast pod stołem, skończymy w szpitalu świętego Munga. – Wycedził niechętnie przez zęby, spoglądając z odrazą na swoją czarkę, którą jednak wychylił niemal jednym haustem. Skoro już zdecydowali się tutaj wejść, nie opłacało się zawracać, a… że nagle zaczął przyglądać się Frederickowi ze zdziwieniem, próbując przypomnieć sobie kim mężczyzna w ogóle jest i dlaczego podejmował z nim rozmowę… cóż, skutki uboczne niekompetentnego warzenia mikstur. – Niby co teraz? – Rzucił w eter, oczekując sensownej odpowiedzi, niekoniecznie od Shercliffe’a, którego w tym momencie uważał za całkowicie obcą mu osobę. Szczęście w nieszczęściu, że jakiś rudowłosy przechodzień się nad nim zlitował, wskazując drogę prowadzącą do wyjścia z labiryntu, a spojrzenie do tęczowego garnca pozwoliło mu nie tylko otrzymać nagrodę za wysiłki, ale i przypomnieć sobie wiecznie niezadowoloną facjatę Fredericka. – To co, amigo? Ten, który wyłowi mniej monet, stawia kolejne piwo? – Zaproponował, skinieniem głowy kierując towarzysza do rozstawionych nieopodal kotłów.

Opłata na wstęp: dokonana
Atrakcja: Garnek, ale zmierzamy do Labiryntu
Efekty: z poprzednich postów: naszyjniczek, galeony, chochlik i wianek

Val dotknęła swoich włosów i wzięła ich kosmyk do ręki. Wow, ale super, były zupełnie różowe. Zachichotała radośnie i okręciła się wokół własnej osi. Czuła się ślicznie i dziewczęco, pierwszy raz od ferii czuła również, jak kamień spada z jej serca. Śmiech i dobre samopoczucie Remy były bardzo zaraźliwe.
- Ach, dziękuję - odpowiedziała i kładąc sobie dłoń na piersi, zatrzepotała teatralnie rzęsami. Oczywiście nie byłaby taka skora do wygłupów gdyby nie wypite przypadkiem piwo, doborowe towarzystwo i atmosfera.
Słysząc dziwną uwagę przyjaciółki, otworzyła szerzej oczy. Jak ona mogła tego nie czuć? No ale w sumie fakt, strasznie jechało tu również piwem.
- Mój dom, Remy. Pachniesz jak morze. To znaczy nie jak smażone ryby tylko jak morska bryza. Taka, wiesz, jaka kojarzy mi się z St Ives… - Val przytulając ją, wciąż wdychała ten zapach. Przez chwilę oddała się myślom o swojej matce, zastanawiając się, co robi z czy jest teraz z… z kimkolwiek się spotykała. Odrzuciła szybko jednak te słodko-gorzko myśli i sama siebie sprowadziła na ziemię.
- Nieważne - powiedziała po chwili, próbując ukryć lekkie poddenerwowanie niby beztroskim machnięciem ręki. - Znajdźmy lepiej Jina, Orfiego i resztę ferajny.
Jej dobry humor wcale nie znikł, ale momentalnie coś w niej się zmieniło. Na jej twarzy pojawił się kwaśny uśmiech w odpowiedzi na radosną zaczepkę Remy, choć jeszcze przed chwilą cała była rozchichotana. To ostatni raz, postanowiła sobie w myślach. Ostatni raz, gdy sama psujesz sobie zabawę.
Val ze zdziwieniem zauważyła, że ludzie się za nimi oglądają. Nie, stop. Oglądali się za Harmony. Jak widać nie tylko ona zwróciła uwagę na dziwny zapach, który roztaczała. Puchonka poczuła ukłucie zazdrości w sercu. Chciałaby umieć tak dzielnie znosić zainteresowanie ze strony innych osób.
Westchnęła z ulgą, gdy udało im się znaleźć Jina. Przywitała go wesołym machaniem, przypominając sobie mimowolnie ich ostatnią rozmowę. Wyglądała o wiele lepiej niż wtedy, już nie miała podkrążonych oczu, nie była blada jak ściana no i miała różowe włosy! A nie czekaj, teraz są błękitne - stwierdziła ze zdziwieniem.
- Siema, Jin. Jak się bawisz? - zapytała uprzejmie. Splotła ręce z tyłu, przestępując z jeden nogi na drugą. Posłała Remy wiele mówiące spojrzenie, po czym uśmiechnęła się łobuzersko do chłopaka. - A takie tam. Łowienie skarbów, chodź! Koniecznie musisz spróbować! - dodała i po chwili we trójkę zmierzali do garnka.
Być może z powodu wypitego piwa, być może dlatego, że czasami lubiła naigrywać się z przyjaciół… ręka Val chętnie pomogła Jinowi zanurzyć się w piwie, a dziewczyna zachichotała na myśl o tym, że tak łatwo dał się złapać w alkoholową pułapkę. Gdy się wynurzył, a moneta zamieniła się w czekoladkę, Val chciała go powstrzymać przed głupim pomysłem zjedzenia jej, ale nie zdążyła. Już po chwili krew ciekła z jego nosa, a ona czuła się potwornie winna.
- Na Merlina, Jin! - ujęła jego twarz w swoje dłonie, ale nieprzyjemna dolegliwość szybko ustała. - Ale narobiłeś mi stracha - rzuciła, szybko się od niego odsuwając. Zrobiło jej się przez chwilę niezręcznie, jak to miała w towarzystwie chłopaków. Mogla mieć jedynie nadzieję, że nikt tego nie zauważy.
- Super - uśmiechnęła się niemrawo. Po co zanurzała jego głowie w tym piwie? To wszystko jej wina. - Chodźmy dalej, może… do labiryntu? Tam może być ciekawie

Opłata na wstęp: fiuu
Atrakcja: Piwo, leprechaudrink
Efekty: bonusowy przerzut 1 kostki w każdej lokacji

Aportowali się z cichym trzaskiem na jedną z bocznych uliczek Dublina. Bardzo przypominała ona tą, w której ostatnio się pożegnali. Ben uśmiechnął się nieśmiało do Laeny, bacznie obserwując jej reakcję na tę nieprzyjemnie działającą magię. Dopiero gdy upewnił się, że wszystko w porządku, złapał ją za rękę i, okazując uprzednio zakupione wejściówki, wszedł z nią na teren festiwalu.
- Co chcesz najpierw zobaczyć? - zapytał, pokazując gestem szereg atrakcji. Dużo osób kotłowało się na polu czterolistnej koniczyny, chcąc zapewne wygrać główną nagrodę. Jeszcze inni wyławiali zębami monety z kociołków, gdzieś tam był jeszcze duży labirynt. Ale uwagę Bena przykuło stoisko z piwem.
- Może na początek czegoś się napijemy? - zapytał, ciągnąć ją delikatnie za rękę. W jego oku błysnęło coś niebezpiecznego, gdy wspomniał o alkoholu, ale ej. Przecież przyszli się tu świetnie bawić, prawda?
- Mam nadzieję spotkać tu dobrego przyjaciela. Ale na razie nigdzie go nie widzę - powiedział, zamawiając napój dla siebie i dla niej. Poprosił o niespodziankę i dostał niespodziankę. Piwo w jego kuflu miało intensywnie zieloną barwę, a gdy je upił, poczuł, że dzisiaj będzie sprzyjać mu szczęście.

Opłata na wstęp: <3
Atrakcja: Piwo
Efekty: Ciepło, wesoło, czas się przytulać!

Nie bardzo lubiła uczucie towarzyszące podczas aportowania się, ale szybko zapomniała o jakichkolwiek nieprzyjemnościach, kiedy znaleźli się w tłumie zabaw, tańców i śmiechu. W momencie jej serce zabiło szybciej, a ona czuła się, jakby już chciała dołączyć do jednej z grup kręcących się w tańcu dookoła stoisk. Głośna muzyka była cudownie skoczna, a zapachy najróżniejsze, od smacznego jedzenia, przez najróżniejsze kwiaty i eliksiry a na mniej przez nią lubianym aromacie piwa kończąc, choć nawet ten tutaj był przyjemny. Spodziewała się, że miała w tym udział magia.
- Wszystko brzmi dla ciebie dobrze? – zapytała z uśmiechem.
Rozejrzała się z przejęciem. Obchodzenie świąt w jej domowych krainach wyglądało trochę inaczej. Mniej atrakcji, więcej samego tańca, śpiewu i zabaw, ale sama radość z wspólnego czasu była taka sama. Nie znała łowienia zębami z garnków ani nie rozumiała, czemu wszyscy tak rzucili się na zbieranie koniczyny, ale się tym nie przejmowała, wszystko jej się podobało.
- Napijemy? – zapytała niezbyt pewnie, zaraz jednak wrócił jej ten zafascynowany wzrok i dzika chęć zabawy. – Chętnie czegoś z tobą spróbuję – posłała mu ciepły uśmiech.
A zaraz zachichotała, gdy pociągnął ją w tłum. Ludzie przechodzili obok nich skocznym do muzyki krokiem, duża część tańczyła, kilkoro nawet obracało się wokół nich. Ona sama podskoczyła tanecznie, gdy jeden ze świętujących zakręcił się dookoła niej.
I poczuła się trochę jak w domu, gdzie nie było granic tego, co było kulturalne, a co niestosowne, gdzie liczyło się tylko bycie szczerym ze swoimi emocjami i oddawanie upustu wszelkim radością w zabawie, gdy świętowało się dla natury czy dla bóstwa, czy nawet jak tutaj dla czarodzieja. Ich pamięć i dobro trzeba było uczcić na całego, dopóki stopy nie odpadły, dopóki śmiech i śpiewa nie zdarły gardła.
Więc zakręciła się jeden raz z przechodniem, tak jak ona i wszyscy tutaj pochłoniętym zabawą, śmiejąc się w głos, a na odchodne położył jej na głowie wianek, żartobliwie zabierając jej własny, który przywdziała. Pomachała mu, nie mogąc powstrzymać szerokiego uśmiechu i zaraz ruszyła za Benem, znów łapiąc jego dłoń. Jej stopy same zdawały ją nieść w tańcu do stoiska.
- Dobrego przyjaciela? – zapytała uradowana, cieszyła się, że mężczyzna miał ludzi, których mógł nazwać sobie bliskimi. – W takim razie lepiej go wypatruj, najwspanialej jest świętować razem – stwierdziła niemal że śpiewnym głosem.
A później sprzedawca zapytał się jej jakie piwo chce. Skąd miała wiedzieć? Nie piła nigdy takiego alkoholu, nie znała jego smaku, więc poprosiła o coś, co brzmiało najbliżej znajomych jej nazw. Miodownik szczęścia nie mógł być zły, prawda?
Spojrzała na Bena iskrzącymi ze szczęścia oczami, a następnie spróbowała swojego napoju. Było słodkie, rozgrzewające… Nawet bardzo rozgrzewające.
- Jeju, Tobie też jest tak ciepło? – zapytała, a zaraz spojrzała na sprzedawcę. – Czy nie przeszkadzałoby panu, gdybym tu zostawiła płaszcz… I halkę?
Sprzedawca tylko się uśmiechnął i nawet posłał Benowi znaczące spojrzenie. Gdyby Laena była bardziej zapoznana z półsłówkami i niedopowiedzeniami, zobaczyłaby, może zrozumiałaby o co chodziło dwóm mężczyznom. Była jednak osobą tak szczerą, że jedyne co przemknęło jej przez myśl, to to że cieszyli się z zabawy naokoło.
Zdjęła z siebie wszystkie ciepłe ubrania, zostając w samej sukieneczce. Jej serce się śmiało, a ona lgnęła do mężczyzny bardziej, niż na ich poprzednim spotkanie. Wcale się jednak nad tym nie zastanawiała, przecież już doskonale wiedziała, że ją do niego ciągnęło i że nie miała co z tym walczyć. Obydwoje chcieli być blisko siebie.
Po prostu dzisiaj przez tańce i zabawy ta bliskość jeszcze bardziej musiała jej przysłonić wszystko inne.
Złapała go za rękę i wciągnęła w wir tańca, podskakując w tradycyjnych krokach, naśladując tutejszą ludność, wraz z nim.
- I obrót! – zaśmiała się, przyciskając mocniej jego dłoń do swojej talii i wpędzając ich w tan dookoła. Jej błyszczące, pełne szczęścia i uwielbienia spojrzenie ani na chwilę nie opuszczało jego zielonych oczy. – Dziękuję, że mnie tu zabrałeś.

@Benjamin Auster

Opłata na wstęp: Si
Atrakcja: Labirynt 2 i Felix Felicis (w następnym rozegram) oraz nagroda H (ale to w następnym poście też)
Efekty: Pachnę amortencją z podwójną siłą (!!!), figurka chochlika gadatliwego, główne nagrody koniczynki

Dobry humor i zabawa jej dopisywały, a lecąca zewsząd muzyka i uśmiechy ludzi dodawały jej jeszcze więcej pewności siebie. Już wiedziała na pewno, że to musiał być wspaniały dzień!
Co jeszcze potwierdził fakt, że Jin, TEN JIN, się do niej przytulił! Zupełnie nie wiedziała o co chodziło, ale objęła chłopaka i obróciła się z nim wesoło. I aż chciała prychnąć śmiechem na bardzo wiedzące spojrzenie Val, problem był tylko taki, że ona nie wiedziała, dlaczego się do niej przytula, więc, w skomplikowanym języku kobiecych spojrzeń odpowiedziała jej „Jak możesz mnie tak oskarżać! Nie mam pojęcia czemu”. Oczywiście nie miała nic za złe przyjaciółce i to wszystko traktowała jako powód do jeszcze większej radości i śmiechów… A może to to piwo? Na pewno nie miała zamiaru się nad tym zastanawiać.
- Słuchaj się Val! Wie dziewczyna co mówi – wyszczerzyła się do niego.
A zaraz pisnęła wesoło i złożyła się ze śmiechu w pół, gdy Val „pomogła” mu zanurkować. Natychmiast wyjęła aparat i zrobiła im zdjęcie. Idealne wspomnienie z idealnego dnia! Po chwili strzeliła też drugie zdjęcie, jak krew płynęła mu z nosa.
Widząc minę przyjaciółki, szybko do niej podeszła i położyła jej rękę na ramieniu, jakby chciała jej powiedzieć, że przecież nic się nie stało. Wygłupiali się, podczas wygłupów zawsze coś szło nie tak! To była część zabawy, grunt to reagować na nią z równym entuzjazmem jak na udane rzeczy – tego nauczyła się ze starszym bratem u boku i na przygodach z licznym kuzynostwem. Śmiech był jedyną właściwą reakcją, gdy uszkodzenie nie było niebezpieczne.
- Haha! Jin! – poklepała go po plecach, chichocząc cały czas. – To nie Japonia ani Korea! Tutaj nie zjadasz od razu magicznych czekoladek z garna z zaklętym złotem! – prychnęła, kręcąc głową z niedowierzaniem. – O ja cie! Masz galeona! Wszyscy tutaj się wzbogacimy! – wyćwierkała.
Od pomysłu Val aż podskoczyła i zaklaskała w dłonie. Kilku ludzi dookoła zaklaskało z nią, trochę się zdziwiła, niemniej, zupełnie jak na zawodach łyżwiarskich, każdemu posłała swój firmowy uśmiech i ukłoniła się z rozbawieniem.
- Genialny pomysł! Może znajdziemy więcej złota na końcu! Z takim szczęściem jakie ma dzisiaj nasza trójka, to wszystko może się udać – podekscytowała się i, biorąc pod rękę dwójkę czarodziejów, ruszyła w stronę labiryntu.
Leprokonusy mówiły coś o teście tylko dla odważnych i trudnościach po drodze, ale szczerze? Remy się tym szczególnie nie przejęła. Czemóż by miała? Jej poprzednia wyprawa była w celu znalezienia smoka. SMOKA! LODOWEGO OKRUTNEGO! Naprawdę nie widziała powodu, dlaczego miałaby bać się labiryntu z okazji święta, gdzie każdy świetnie się bawił. Co takiego strasznego mogą tam spotkać? Leprekonusa przebranego za bazyliszka? Proszę…
Cóż, aż tak się nie pomyliła. Faktycznie już za pierwszym zakrętem przyszło jej spotkać coś, co przywdziało postać bazyliszka i to tak wprawnie, że aż zmroził ją w miejscu. Całkiem dosłownie. Plusy tej sytuacji? Nie był to prawdziwy bazyliszek, bo nie była kamieniem. Minusy? Mogła tylko mówić, bo nie była w stanie się ruszyć.
- Emm… - zachichotała z całej głupoty tej sytuacji, gdy zdała sobie sprawę, że została wkręcona przez te krasnale! Szczwane istotki. – Niech Wam będzie! Punkt Wasz! – zaśmiała się w głos, krzycząc ponad żywopłoty labiryntu. Chyba faktycznie przemawiało przez nią wstawienie, bo ani trochę nie przejmowała się skutkami czy konsekwencjami. – A teraz powiedzcie, jak mam się ruszyć! – z każdym słowem chichotała coraz bardziej, rozbawiona tym wszystkim.
Leprekonus chyba był usatysfakcjonowany tym, z jakim entuzjazmem przyjęła tę atrakcję i że przyznała im rację, co do trudnych wyzwań. Uśmiechnął się do niej, zdjął po gentelmeńsku kapelusz z głowy i lekko się skłonił.
- Cała przyjemność po naszej stronie – a może postanowił jej pomóc, bo i na niego działał zapach amortencji? Cóż, gdyby Remy wiedziała czym była ta tajemnicza perfuma, o której każdy jej mówił, może by się nad tym zastanowiła. Ale tak po prostu stwierdziła, że trafił jej się uprzejmy krasnal. – Wyjaw swój sekret złotko, a zostaniesz uwolniona – i odleciał.
Chciała mu pomachać, ale mogła tylko wyszczebiotać „dziękuję!”, co i też uczyniła.
- Sekret, sekret... – zastanowiła się, raczej nie miała żadnych mrocznych sekretów do ukrycia, jednak wtedy przypomniała sobie jak w wieku dziesięciu lat pokłóciła się z tą jędzą o rok starszą o jej lądowanie flipa. – Wtedy! Wtedy na zawodach jak miałam dziesięć lat! To faktycznie był lipa a nie flip!
Zmora chyba liczyła na lepszą ploteczkę, ale ostatecznie wypuściła ją z uwięzienia, bo dziewczyna faktycznie nigdy nikomu się do tamtego błędu nie przyznała.
- No to czas znaleźć wyjście! – wykrzyknęła dziarsko.
Nie wiedziała jeszcze, że czeka ich picie eliksirów...

Opłata na wstęp: tutaj
Atrakcja: na razie nie
Efekty: jw

Dzień Świętego Patryka był świętem, którego zazwyczaj jakoś szczególnie nie obchodziła. Jednak w tym roku korzystając z okazji, że Meggie, jej dawna koleżanka z reprezentacji odezwała się do niej, postanowiły umówić się na piwo właśnie w Dublinie. Brandonówna nie wiedziała, co ciekawego tam może się dziać, jednak uznała, że jeśli będzie tam muzyka, towarzystwo i alkohol - jest to świetny pomysł. Zwłaszcza po ostatnim stresie, który jej nie odpuszczał uznała, że powinna się zabawić. Jebać wszystko.
Kolorowe stragany, w większości utrzymane w odcieniach zieleni i brązu mogły być atrakcją dla kilkuletnich dzieci. Ale fontanny piwne i beczki z tym bursztynowym trunkiem - a nawet zielonym! - to był hit. Zagadnęła nawet Meg, żeby kupić sobie taki złoty kufel, kiedy będą wracać. Ubrana   całkiem typowo dla siebie, w wygodny, krótki sweterek, zwykłe czarne dżinsy i narzucone na wierzch brązowe futerko, nieco odróżniała się od reszty ludzi. A przynajmniej tej żeńskiej części.  Przykładem była jej koleżanka, była pałkarka reprezentacji, która założyła oczywiście obcisłą sukienkę, która podkreślała jej kobiecość i dodawała seksapilu. Przeważnie kobiety chciały by te cechy były zauważone. I Patricia też chciała, a jakże! Tylko miała, odrobinę inny styl.
Przystanęły w końcu przy jednym ze straganów z piwem, aby zamówić pierwszy kufel. W kolejce już okazało się, że nawet wśród Irlandczyków obie "emerytowane" zawodniczki są znane. Wysoki, barczasty młodzian, który na oko miał z jakieś dwadzieścia kilka lat i wyglądał jakby urwał się z okładki Czarownicy, najpierw zagadnął  je odnośnie drobnych, by po chwili, kiedy wszyscy mieli już w ręku piwo, rozwinąć temat sportu. Okazało się, że był zapalonym fanem Os z Wimbourne, przez co Pat stała się centrum jego zainteresowania. A jej oczywiście bardzo się to spodobało. Uwielbiała, kiedy ktoś potrafił docenić osiągnięcia, jakie miała na swoim koncie u szczytu swojej formy. Dlatego też rozmowa niezwykle się im kleiła i oboje w wyśmienitym humorze opowiadali sobie o poczynaniach selekcjonerów z tamtego okresu oraz o wynikach rozgrywek. Musiała przyznać, że Tomas był czarujący, zabawny i niestety ale także zbyt młody, by zrozumieć jej perspektywę patrzenia na obecną branżę sportową. Jednak bardzo dobrze im się rozmawiało i Brandon miała doskonały humor, będąc w swoim żywiole, w temacie Quidditcha.
Miała. Do momentu, kiedy w pewnym momencie dostrzegła w tłumie jedną z tańczących par.
Niech to szlag... Benjamin Auster we własnej osobie. I w dodatku z jakąś białowłosą sikoreczką. Przez krótką chwilę uśmiech  jej zbledł, jednak pierwszy raz w życiu, zapanowała nad złością. Skupiła uwagę na przystojnym brunecie, który teraz zawzięcie opowiadał jej jedną z głównych akcji ostatniego meczu Os, na którym przyszło mu być osobiście. Uśmiechnęła się z zainteresowaniem wsłuchując się w tę wypowiedź. Starała się nie zerkać na doskonale bawiącą się parę, która samym widokiem ją drażniła. Tylko dlaczego, do cholery?

@Laena Aasveig @Benjamin Auster nie zaczepiam, ale obserwuje

Opłata na wstęp: fiuu
Atrakcja: Piwo, leprechaudrink
Efekty: bonusowy przerzut 1 kostki w każdej lokacji

- Tak - odpowiedział, mrużąc lubieżnie oczy. - Z tobą, wszystko mi się tu podoba.
Nie mógł się doczekać, aż zobaczy, jak piwo kapie z jej podbródka, gdy łapczywie będzie wyławiać z garnka monety. Bardzo chętnie zgubi się z nią w labiryncie i błądząc po magicznych zaroślach pozwoli, aby ręką zbłądziła na jej talii. A nader wszystko nie mógł doczekać się skosztowania magicznych piw, do których ją prowadził.
Skąd mógł się spodziewać, że ze wszystkich możliwych opcji wybierze akurat miodownik?
Nieco zdziwiło go, jak Laena tanecznie podskoczyła, dając się porwać magicznej aurze tłumu. Ale Auster, czy to naprawdę powinno cię dziwić? W końcu nie każdy ma kij w dupie jak ty, niektórzy potrafią bawić się życiem również na trzeźwo. Poczuł się jednak zazdrosny o jej uwagę, gdy zakręciła się z jednym z przechodniów. Chciał do niego krzyknąć, aby nie śmiał dotykać jej swoimi brudnymi łapami. Dostrzegł jednak, że ona tak świetnie się bawi, a więc zaniechał wtrącania się w nieswoje sprawy. Jedyne co zrobił, to pociągnął ją mocniej za rękę. Dzisiaj, jutro, na zawsze. Chciał, aby Laena była już tylko jego.
- Tak - odpowiedział lakonicznie, przemilczając ten aspekt ich przyjaźni, gdy w zapomnieniu spędzili wspólnie jedną noc. Na piciu, ćpaniu i przekraczaniu coraz to śmielszych granic. Nie bał się jednak, był pewien, że Morales zachowa to przed Laeną w tajemnicy. W końcu musiałby być ślepy, żeby nie spostrzec, z jaką nadzieją co chwilę na nią zerkał. - Nie martw się, prędzej czy później znajdziemy Paco gdzieś w tłumie. Może łowi obecnie monety w garnkach, a może zabłądził w labiryncie. W każdym razie jakoś się złapiemy.
Powiedział, po czym przysunął ją do siebie.
- Na razie jestem cały twój - szepnął, gładząc ją czule po policzku.
Czar chwili prysł, gdy barman zapytał się, czego sobie życzą. A potem stało się coś, czego zupełnie nie mógł przewidzieć.
Chociaż temperatura na dworze nie była zbyt upalna, zaczęła ściągać z siebie kolejne elementy ubioru. Ben uniósł zdziwiony brwi, przyglądając się sprzedawcy, który jedynie posłał mu wielce znaczące spojrzenie. Auster nawet nie zdążył zareagować, a ona stała już na wietrze w kusej, białej sukience.
Poczuł, jak nieco się podnieca. Ukrył nagły przypływ emocji, zanurzając usta w zielonym piwie. Spodziewał się łutu szczęścia, no ale żeby aż tak? Zielonooki poczuł, jak kobieta się do niego klei, na co uśmiechnął się zakłopotany. Kasztany za orzechy, to piwo było głównym winowajcą. Ale czy on miał prawo na to narzekać?
Odłożył pusty kufel na ladę, rzucając zadowolone spojrzenie barmanowi. Kiwnął niemal niezauważalnie głową, a potem dał się porwać w wir tańca. Nie szło mu za dobrze, ale starał się dotrzymywać jej kroku. Złapał ją pewnie za talię i niepewnie prowadził w opętańczym tańcu. A potem zobaczył kogoś, kogo naprawdę nie miał ochoty widzieć.
W niedalekiej odległości od nich stała Patricia, kurwa, Brandon. Tak, ta sama, którą najpierw ochoczo przeleciał a potem niechętnie wygonił z mieszkania. Ta sama, której praktycznie powiedział, że ją kocha. A potem wypisywał do niej żałosne wiadomości po pijaku.
Momentalnie znieruchomiał, ktoś na niego z tyłu wpadł. Nawet nie zwrócił uwagi na to, co powiedziała Laena. Skoro Pats mizdrzyła się do jakiegoś przystojniaka, on postanowił, że wcale nie pozostanie jej dłużny. Zwrócił spojrzenie swoich zielonych oczy z powrotem na jasnowidzkę, po czym wpił się chciwie w jej wargi.
Ludzie wokoło nich dalej wirowali w szalonym tańcu, ale dla niej świat zatrzymał się na te kilka sekund. Chociaż zrobił to tylko i wyłącznie po to, by wzbudzić zazdrość swojej byłej dziewczyny, teraz już niemal o niej zapomniał. Liczyły się tylko tę piękne usta słodkie niczym miód. Przysunął ją bliżej do siebie, jego ręka ześlizgnęła się już poniżej talii. Nie obchodziło go już nic poza nią. Gdy ich pocałunek się skończył, zapomniał również posłać Pats pełne zawiści spojrzenie.
- Przepraszam. Nie mogłem się powstrzymać - odparł, tonąc w jej błękitnych oczach. Kurwa, była taka piękna i niewinna. I zupełnie nieświadoma bagna, w jakie się wpakowała.

- Cały mój – zapytała z łobuzerskim błyskiem w błękitnych oczach, kiedy przesunęła ustami po jego dłoni. – W takim razie bardzo chętnie skorzystam z tego przywileju przez cały czas tutaj.
Oh, skąd mogła wiedzieć, w jakie kłopoty ją to mogło sprowadzić. I że tym razem, tak jak obiecał, okłamał ją. Choć on i pewnie sam nie wiedział, że ta zapowiedź była nieprawdą.
Nie wiedziała, że przypatrywała im się inna kobieta, ani że dzieliła ona wiele nocy z Benjaminem, a już szczególnie nie wiedziała o tym, co się między nimi wydarzyło. Liczyła się tylko ich dwójka, cudowna muzyka, ten wieczór, taniec, jego ramiona, duże dłonie na jej talii, rytm alkoholu powoli rozgrzewającego ich żyły.
Wiele razy bawiła się tak, jak nakazywała tradycja, jak natura wygrywała. Wiele razy dała się porwać tańcu i dotykowi drugiej osoby w nim. Wiele razy obejmowała innych w czczych obrządkach na przywitanie lata, gdy nogi i ręce same nimi wygrywały, nimi, którzy w pełni oddani byli pląsom i zabawie.
Ale jeszcze nigdy nie czuła się tak, jak z nim, gdy mocniej przyciągał ją do siebie, gdy nią obracał. Nie zachowywał się jak mieszkańcy jej rodzimych terenów, nie oddawał się muzyce, był jeszcze trochę spięty, a mimo to radowało ją to bardziej niż jakiekolwiek najdziksze Beltane, gdzie zapominała kim była, gdy stopy ją niosły.
Może to właśnie o to chodziło? Może to właśnie w tym tkwił sekret, tutaj nie stawała się kolejnym dzieckiem natury, witającym jej zmiany tak, jak ona tego nakazała. Przy nim, w jego ramionach, z jego oddechem tańczących na jej zaróżowionych od zabawy policzkach, była Laeną. Mężczyzna nie widział jej jako kogokolwiek innego, patrzył na nią z nadzieją, pasją, może i trochę z podekscytowanym zastanowieniem, co też im przyniosą dalsze zabawy tutaj? Ona na razie się nad tym nie zastanawiała, dając się porwać zabawie, emocjom, nadziejom i jemu.
Skąd mogła wiedzieć, że wtedy, przez chwilę, swą uwagę oddał innej, kiedy jego dłonie dotykały jej z taką błogością? Skąd mogła wiedzieć, że to na nią patrzył, kiedy sama czuła się, jak jej myśli były w stanie krążyć tylko wokół niego? Skąd mogła wiedzieć, że wypatrzył ją w tłumie, skoro dla niej cały ten tłum po prostu zniknął i nic się nie liczyło?
Skąd mogła wiedzieć, że to o niej myślał, gdy złączył ich usta, kiedy jego pocałunek był tak spragniony?
Skąd mogła wiedzieć, że w jego sercu była inna, kiedy świat po prostu się zatrzymał?
Zarzuciła mu ręce na szyję, całkowicie się mu oddając. Taniec, muzyka, śpiewy, świętowanie a u szczycie tego wszystkiego on. Jej serce biło szybciej, myśli rozmazywały się od trunku, szczęście, jego zapachu, głosu, osoby. Po prostu odpłynęła, oddając każde muśnięcie jego ust swoim własnym, każdą zaczepkę w pocałunku, równie łobuzerską odpowiedzią, każde spragnione nasilenie własnym odchyleniem głowy. Tonęła i chciała pociągnąć go ze sobą, by rozpłynęli się w tej chwili.
- Więc się nie powstrzymuj – szepnęła, patrząc prosto w jego zielone oczy z mieszaniną ciekawości, ufności i tej nieokrzesanej, dzikiej radości wolnego ducha. – Jest święto. Świętujmy je w pełni.
Skoczyła, jednym susem wprowadzając ich w obrót, zarzuciła mu jedną nogę na biodro, podciągając się rękami na jego szyi i pierwszy raz to ona zaczęła ich kolejny pocałunek, czując jak krew szumiała jej w uszach od emocji i tańca.

@Benjamin Auster  @Patricia D. Brandon

Opłata na wstęp: dokonana
Atrakcja: Labirynt; A - przerzucona na F; Garnek Złota; 2, B, D
Efekty: zniżka na 50% do dowolnego sklepu w Hogsmeade; 50g; magiczne soczewki

Frederick miał ten problem, że tak naprawdę nie potrafił zachowywać się inaczej. Jedynie przed własnymi rodzicami potrafił odgrywać rolę grzecznego, posłusznego syna. Być może ze względu na to, jak go wytrenowali, czego od niego oczekiwali i jak bardzo go sobie ustawili. Buntował się zatem na zewnątrz, niejako walcząc z tym, co się z nim działo, walcząc z tym, jaki sam był, okazując się co najmniej fatalnym kompanem podróży, trudnym kumplem i jeszcze gorszym przyjacielem. Były jednak rzeczy, jakich zmienić nie umiał, których przeskoczyć nie potrafił i w efekcie tkwił w miejscu, w którym się znajdował, czasami zastanawiając się, jakim cudem ludzie z nim w ogóle wytrzymywali.
- Ta dodatkowo jest bardzo młoda - mruknął jedynie, skoncentrowawszy się chwilowo na piwie i posłał Salazarowi uśmieszek, który świadczył o tym, że doskonale znał tę różnicę, ale nie było sensu o tym jakoś szczególnie długo i głośno dyskutować. Nie byli przedszkolakami, obaj mieli świadomość, co właściwie miał na myśli i tego mogli się po prostu trzymać.
- Mogłem się domyślić, panie inwestorze - stwierdził, wyraźnie w tej chwili rozbawiony pragmatyzmem Salazara, jego chciwością, czy jak można byłoby to jeszcze nazwać. Było to zdecydowanie ciekawe, to, jak bardzo mężczyzna nie wychodził ze swojej roli, jak bardzo jego zawód pasował do tego, jak spoglądał na świat. Przynajmniej był w tym absolutnie szczery, a coś podobnego zawsze bardzo podobało się Frederickowi, który nie znosił, gdy inni w jakiś sposób próbowali oszukiwać świat.
Wypił podany eliksir, zastanawiając się, czy ta noc w Mungu nie byłaby taka zła, tylko po to, żeby zamienić się ostatecznie w jakiegoś potwornie owłosionego potwora. Jego lisie alter ego było z tego całkiem zadowolone, bo czuło się właściwie w pełni komfortowo, więc nie była to dla niego aż tak wielka tragedia. Na razie, bo prawdę mówiąc, to paradowanie w ten sposób było utrudnione i nawet ta nagroda nie była jakaś niesamowicie pociągająca.
- Jak nie upijesz się przy łowieniu, to mogę kupić ci cały kocioł piwa dla uczczenia twojego nowego naszyjnika - zapowiedział, kiedy Salazar rzucił kolejną propozycję, po czym wysłuchał jednym uchem jakichś poleceń i spróbował złapać monety. Tym razem mu się poszczęściło, bo znalazł galeony i coś, co ostatecznie okazało się magicznymi soczewkami. Nagrody pocieszenia nie były takie złe, a mógł spokojnie spakować je do kieszeni.

Opłata na wstęp: tutaj
Atrakcja: Labirynt
Efekty: k6 (50g) i eliksir euforii (ale to potem), 20 g, bombonierka "Bąbiówka Krwawa"

Jin-woo z każdą kolejną chwilo było co raz zabawniej, bynajmniej aż dziewczyny nie stwierdziły żeby się przejść do labiryntu, wtedy ten okropnie się zestresował.
Na miejscu jednak okazało się, iż wcale nie trafiło im się nic strasznego, bynajmniej nie jemu.
Na drodze bruneta stanął żmijoptak! Z początku nastolatek przestraszył się, prawdopodobnie z nadmiaru emocji.
Nagle jednak okazało się, że stworzenie wcale nie chce go zjeść, a zaczęło go gdzieś prowadzić, nie chciał z początku za nim iść, aczkolwiek lepszego wyjścia chyba nie miał… No i nie chciał ryzykować.
Po paru dziesięciu metrach i trzech, albo… Pięciu? Zakrętach i całkowitemu oddaleniu się od reszty, odnalazł gniazdo żmijoptaka, w taki też sposób znalazł skorupki po jajach!
Przyjrzał się im dokładnie i spostrzegł, nawet po alkoholu! Że są one sporo warte.
- O ja cie... Nie wiem czy mi się zdale ale... Chyba się o tym uczyłem! Niesamowite - mruknął sam do siebie cholernie podekscytowany, nie wiedział do końca, czy aby na pewno uczył się o tym, albo ile są warte te skorupy, ale zdecydował się zatrzymać je mimo wszystko i żyć z myślą, że się wzbogaci.
Zachwycony podziękował w duchu i szybko wrócił do Valerie oraz Harmony chwiejąc się nieco i dwa razy wywracając.
Swoją drogę skończył z ubrudzonymi spodniami, aczkolwiek na jego twarzy cały czas widniał wielki uśmiech.
- Dziewczyny patrzcie co mam! – pokazał im skorupki jajek, które to trzymał w dłoni przez cały czas. – Chyba zostanę milionerem! – Wykrzyczał jeszcze.
Jin był przeszczęśliwy i dumny ze swojego znaleziska, po pokazaniu go dziewczynom schował bezpiecznie skorupki do kieszeni od spodni i czekał na sygnał, aby mogli przejść dalej.

Opłata na wstęp: fiuu
Atrakcja: Labirynt, kostki: 4 (dementor), eliksir spokoju (później), I (później)
Efekty: naszyjniczek, galeony, chochlik i wianek, dementor

Wszystko się może zdarzyć, pomyślała Val wchodząc do labiryntu. Nie potraktowała poważnie zapewnień leprokonusów, w końcu co może zaskoczyć ją, skoro przeżyła wyprawę w poszukiwaniu Okrutnego Lodowego?
Gdy weszli do labiryntu spostrzegła, jak jej przyjaciółka nieruchomieje. Na szczęście mogła jeszcze mówić, co wykorzystała, aby opowiedzieć o swoim… najbardziej skrytym sekrecie? Val nie wiedziała zbyt wiele o łyżwiarstwie, skąd mogła więc znać różnicę pomiędzy lipą a flipem? Przyjęła to szczerym śmiechem i wzruszeniem ramionami.
Wtedy zauważyła, że nie ma z nimi przyjaciela.
- Remy? Gdzie jest tak właściwie Jin? - spytała, zerkając za róg.
Tego, co za nim zobaczyła nie spodziewała się w najśmielszych oczekiwaniach. W jej kierunku zmierzał najprawdziwszy na świecie dementor! Nie, to nie mogła być prawda, pomyślała wyjmując różdżkę. Ale cóż mogła poradzić, skoro nie znała zaklęcia patronusa?
Nie stop, to nie może się dziać naprawdę - przemknęło jej przez myśl, jak nagle poczuła, że wszystkie pozytywne emocje ulatniają się z jej ciała. Przypomniał jej się w szczególności ten przeklęty dzień, gdy jej ojciec powiedział, że odchodzi. Dziewczyna poczuła kulę w gardle, zrobiła się również cała blada na twarzy. Nie mogła zrobić nic więcej, poza staniem w miejscu z wyciągniętą różdżką i czekaniem, aż zjawa złoży na jej ustach pocałunek. Nie zareagowała więc na radosny głos Jina. Nie słyszała już również Remy, jeśli ta cokolwiek do niej powiedziała.
Pomocy, pomyślała, gdy łza spłynęła po jej policzku.

Opłata na wstęp: dokonana
Atrakcja: Garnek złota - kostki: 6, litery: C, D, H, I, J
Efekty: figurka chochlika gadatliwego, magiczne soczewki, jestem otulony chmurą amortencji, pachnę pieknie i wszyscy mnie kochajcie


Zaśmiał się na jej pisk, dzień świętego Patryka był właściwie chyba jednym z jego ulubionych świąt. Zupełnie niezwiązany z koniecznością spędzania czasu z rodziną, ani żadnymi refleksjami czy obowiązkami. Fakt znalezienia koniczyny tak niesamowicie go cieszył i napawał dumą, że teraz to mógłby i na księżyc dać się wyciągnąć.
- To dla mnie? -wziął jednak to piwko, co to mu je Carly dobrodusznie przyniosła i wybombił je w kilka haustów- No jakoś to zniosę. - powiedział żartem, udając, że to niesamowicie ciężka sprawa tak się do niej przykleić na pozostałe atrakcje.
Kiedy okazało się, że ma maczać twarz w piwsku, rzucił się twarzą na przód - a jakże - by entuzjastycznie kłapać paszczą w wodzie i wyciągać co popadnie. Pomiędzy kęsami złota lepkonusów, które natychmiast zaczęło znikać, udało mu się wyłowić kilka ciekawych drobiazgów, którymi natychmiast chwalił się Carly, aż nie rozgryzł jakiejś monety. Ta oblała go czymś słodkim, czymś pachnącym bardzo charakterystycznie, zmarszczył brwi, rozróżniając w tych zapachach nuty tego, co było dla niego najbardziej czarujące, więc zamlaskał, w obawie, że opił się właśnie amortencji.
- Jak pachnę? - zapytał kontrolnie, chwytając Carly za ramię i spoglądając na nią z uwagą swoimi dwubarwnymi oczami.

Opłata na wstęp: Si
Atrakcja: Labirynt 2 i Felix Felicis (w następnym rozegram) oraz nagroda H (ale to w następnym poście też)
Efekty: Pachnę amortencją z podwójną siłą (!!!), figurka chochlika gadatliwego, główne nagrody koniczynki

Gdy udało jej się uwolnić z tej lżejszej wersji petryfikacji, była gotowa pójść dalej, ale… Faktycznie, nie było przy nich Jina.
- Zaczekaj tu żebyśmy się nie zgubili, ja to sprawdzę – poinstruowała i sama poszła zajrzeć w korytarze. Wolała, żeby przyjaciółka została w bezpiecznym miejscu, wszak wszystkie zmory stamtąd już pokonały, prawda?
Zobaczyła chłopaka kilka zakrętów dalej i odetchnęła z ulgą, machając do niego na powitanie.
- Jin, to jest niesamowite! – wykrzyknęła, chwaląc go za jego znalezisko. – Wyglądają, jakby były dużo warte! – nie miała tak wprawnego oka jak jej ojciec, ale czarno na białym było widać, że ktoś mógł za nie srogo zapłacić. – Chodź pokazać je Val! Ja nie miałam takiego szczęścia, złapała mnie jakaś bazyliszkowa pasku… O VAL! – krzyknęła do Puchonki, gdy wyszli z powrotem zza zakrętu. – Spójrz, co Jin znalazł! Wszyscy dzisiaj zostaniemy bogaci!
Jednak przyjaciółka nie odpowiadała i stała jakoś tak… Nienaturalnie unieruchomiona.
- Val? – zapytała niepewnie i podeszła bliżej. Dziewczyna zdawała się ich nie słyszeć. – Val! To już nie jest śmieszne! Przestać się wygłupiać i… – chciała ją złapać za ramię i zwrócić w swoją stronę, ale poczuła, jakie jej ramię jest zimne jakby…
Jakby coś zabierało jej ciepło!
- Kurwa! – zaklęła i ruszyła biegiem do wejścia labiryntu. Wiedziała co to mogło oznaczać, ale nie potrafiła sobie z tym poradzić. – Jin! Zostań z nią i mów do niej! Cały czas! – rozkazała tonem, który mówił jasno, że jeżeli by tego nie zrobił, rozszarpałaby go na miejscu.
Dobrze, że tak bardzo nie oddalili się od wejścia i dziewczyna była w stanie je znaleźć. Już chciała prosić o pomoc leprekonusa, ale wtedy zobaczyła @Scarlett Norwood zmierzającą do labiryntu.
- CARLY! – wykrzyczała wręcz w panice. – CARLY, VAL CIĘ POTRZEBUJE! – i nie czekając na nic ruszyła, pokazując drogę do przyjaciółki.

Czasami rzeczywiście zastanawiał się, jakim cudem wytrzymuje nerwowo w towarzystwie Fredericka, zwłaszcza kiedy ten swoją ponurą facjatą i nadąsanym tonem obrzydzał wszelkie możliwe atrakcje i deprecjonował każdy pomysł, jakim zechciał się z nim podzielić. Niekiedy można było odnieść wrażenie, że są niczym ogień i woda, zupełnie odmienni usposobieniem, a jednak najprawdopodobniej szanowali siebie wzajemnie dokładnie za te same cechy charakteru: szczerość oraz konsekwencję. Meksykanin doceniał bowiem to, że Shercliffe był sobą w pełni, nie przywdziewał teatralnych masek i nie próbował grać przed nim kogoś innego. Wbrew pozorom oraz płaszcza nieprzystępności otaczającego postać opiekuna zwierząt, mężczyzna wydawał się godnym zaufania kompanem.  
- Denerwujący typ, choć z drugiej strony takimi zdecydowanie łatwiej manipulować. – Postanowił wtrącić swoje trzy knuty, nie przejawiając ani krzty empatii względem nieznajomej narzeczonej Fredericka. Nie widział powodów, dla których miałby jej współczuć. No, może poza jednym, bo tak jak tolerował obecność niebieskookiego druha, tak niewątpliwie nie chciałby złączyć się z nim obrączkami. – Skoro tak bardzo cię męczy, zerwij zaręczyny. – Podsunął mężczyźnie najprostsze rozwiązanie, nonszalancko wzruszając przy tym ramionami. Nigdy dotąd nie kierował się przecież emocjami, nie dbał o uczucia, i dopiero przy Maximilianie uczył się jak ogromną siłę mogą za sobą nieść. – Wolę określenie biznesmen. – Skwitował komentarz kumpla, acz w zasadzie było mu wszystko jedno, skoro obydwaj dążyli do tożsamych wniosków. Paco miał smykałkę do interesów i doskonale wiedział jak przekuć wysiłek w realne zyski.
W końcu wydoili czarki wypełnione eliksirem, pozostawiając w odmętach przeszłości dosyć dziwne przeżycia, które w przypadku Scherliffe’a wiązały się z niezwykle bujnym owłosieniem, zaś Moralesa chwilową utratą wiary w przyjaciół, a raczej pamięci o tym, że ktokolwiek traktuje go jeszcze z lojalnością, a po opuszczeniu tęczowego labiryntu, zajęli miejsce przy sporawym garncu, starając się wyłowić zębami skrywane na dnie monety. – Chcesz mnie upić? – Zażartował, schylając się nad kotłem, jednak pierwsza próba nie poszła po jego myśli, i to wcale nie dlatego że był łasy na piwo. Przeciwnie, może przypadkiem wychynął parę łyków, skupiając się na celu wyzwania, a i tak udało mu się pochwycić tylko jednego miedziaka o równowartości 20 galeonów. – Chyba szczęście mnie opuściło. Próbujemy raz jeszcze? – Zaproponował, nie dając tak łatwo za wygraną, zwłaszcza że póki co jego kompan osiągnął znacznie lepsze rezultaty.

Opłata na wstęp: pyk
Atrakcja: Piwo, syrenie ale
Efekty:  zielone i złote łuski na ciele, nienasycone pragnienie

Antonio poprawił włosy i uśmiechnął się szeroko. Miał dzisiaj doskonały humor, wszak nastał dzień na świętowanie!
Nie rozumiał co prawda Brytyjczyków, ich obrządków i tradycji, ale jedno wiedział na pewno. Nie może go zabraknąć tam, gdzie jest dostatek piwa, śpiewu i tańców. Przeciskał się więc przed nieco już podchmielony tłum z rękoma w kieszeni, nie dostrzegając na razie znajomych twarzy. Było tu sporo atrakcji, jednak on skierował od razu swe kroki do stoiska z magicznymi piwami.
- Poproszę… o, to - wskazał palcem na beczkę za barmanem, kompletnie nie wiedząc, co tak właściwie zamawia. Piwo, które dostał miało ciekawą, zielonkawą barwę i bardzo gęstą białą pianę. Grzecznie upił łyka, potem drugiego, a potem trzeciego… paradoksalnie, poczuł się bardziej spragniony, więc szybko zamówił kolejne. Nawet nie zauważył, jak na jego ciele pojawiły się zielone i złote łuski.
Przeczesał włosy, rozglądając się wokoło. Nie spodziewał się, że tłumie ujrzy znajomą twarz, a jednak. Uśmiechnął się na jego widok, zwilżając ponownie wargi. Zapowiada się ciekawy wieczór, pomyślał.

@Huxley Williams

Opłata na wstęp: dokonana
Atrakcja: Garnek; 2, B, E
Efekty: mam spalone buty, jestem zielona, sklejona z Basilem, wygrałam nagrody, 50g, nastrojny wianek

Musieli wyglądać z Basilem cudownie, kiedy tak łowili złoto w wodzie, zachowując się, jak para dzikusów. Nie mówiąc o tym, że sklejeni ze sobą, w tych zielonych kolorach, prezentowali się zapewne, jak jacyś przybysze z kosmosu, a nie prawdziwi czarodzieje. Nie przejmowała się tym jednak ani trochę, bawiąc się doskonale, zachowując się, jakby jutro miało nie nadejść, jakby świat miał się skończyć w tej chwili. Nic zatem dziwnego, że zaraz zabrała się za dalsze chwytanie zębami tego, co popadnie, nie przejmując się tym, że piwo wpływało jej do nosa, a wcześniej na chwilę omdlała, zapewne pod ilością wrażeń, jakie właśnie na nią spadły. Bo było ich naprawdę dużo! Bawiła się fantastycznie, nawet jeśli miała ryć w ziemi, chociaż nie bardzo wiedziała wcześniej, czemu znalezienie tej koniczyny było takie ważne. Teraz już wiedziała i cieszyła się swoim prezentem, podobnie, jak po chwili z zadowoleniem odkryła, że znalazła prawdziwe galeony! I jakiś wianek, o którym wspomniała, nim Basil zapytał ją, jak pachnie, a ona chwyciła od razu głęboki haust powietrza.
- Jak wanilia i cytrusy - zamruczała zachwycona. Wiedziała doskonale, że dokładnie tak pachniała jej amortencja, więc aż westchnęła zachwycona takim obrotem spraw, ale nie dane było jej rozkoszować się tą chwilą, bo niespodziewanie pojawiła się Harmony. Jakim cudem rozpoznała ją pod tą całą zielenią, bosą i wyglądającą, jakby rozkopała połowę ogrodu, nie wiedziała, ale jej Puchońskie serce od razu zabiło mocno. Na ratunek!
- Oho, chyba trzeba działać! - zakomunikowała, starając się jakoś z przyklejonym Basilem ruszyć za Harmony, by przekonać się, co takiego mogła zrobić w labiryncie. Bo jak się okazało, właśnie tam się kierowali i początkowo Carly nie mogła zrozumieć, co się tutaj wyprawia, aż nie dostrzegła czegoś, co wyglądało jak dementor.
- Masz ci los! A to, co tutaj robi? Spadaj, mam dość oglądania takich rzeczy, najpierw złoty pył sobie z nas kpi, a teraz takie coś! Expecto patronum! - rzuciła, sięgając po różdżkę, która również przykleiła się jej do dłoni i aż nadęła policzki, nie patrząc nawet na słowika, który jak wystrzelony z procy pomknął, żeby pozbyć się paskudnej zjawy. I wtedy coś obok niej zaszeleściło...

Opłata na wstęp: dokonana
Atrakcja: Garnek złota; 2, A, I
Efekty: zniżka na 50% do dowolnego sklepu w Hogsmeade; 50g; magiczne soczewki; pachnę amortencją

Frederick we wszystkim, co robił, był szczery. Nie znosił udawania, nie znosił również być przesadnie miły, zupełnie, jakby cały składał się z cienia ironii, niezadowolenia, jakby był jedną wielką chodzącą furią, niczym innym. Trudno było powiedzieć, czy byłby innym człowiekiem, gdyby został inaczej wychowany, czy może jednak okazałoby się, że po prostu się taki urodził. Kapryśny, niezbyt przyjemny, skoncentrowany właściwie tylko na własnej osobie, na własnej przyjemności, na tym, żeby jemu żyło się dobrze. Wygodnie, bo to był tak naprawdę jego priorytet. Nie potrzebował poklasku, sławy, czy czegoś podobnego, koncentrował się głównie na komforcie, spokoju i możliwości robienia dokładnie tego, na co miał tak naprawdę ochotę. Dopóki siedział w rezerwacie, zdawał się bezpieczny, ale jak widać, nawet tam ostatecznie dosięgnęły go ręce matki, która postanowiła uprzykrzyć jego egzystencję, jakby oczekiwała, że małżeństwo przemieni go w grzecznego, idealnego chłopca.
- Gdyby to było takie proste, już dawno nie bylibyśmy zaręczeni - mruknął jedynie, nie mając zbyt wielkiej ochoty tłumaczyć mu, gdzie dokładnie leżał problem. Sprawa była skomplikowana, a jemu nie uśmiechało się stawać się jeszcze większą czarną owcą, niż był do tej pory. To raziło bowiem w jego wygodę, w to, co cenił sobie najbardziej na świecie i podejrzewał, że tak powinno już po prostu zostać, przynajmniej do czasu, aż nie znajdzie dobrego wyjścia z tej sytuacji.
- Sprawdźmy w takim razie, jak mocną masz głowę, panie biznesmenie - stwierdził, starając się nie przejmować skutkami ubocznymi tego picia eliksirów. Może dzięki temu początkowo poszczęściło mu się z tym garnkiem złota i w piwie zdołał wyłowić małe skarby, które zamierzał zatrzymać. Przy drugiej próbie, do której podszedł wywróciwszy uprzednio oczami, jakby chciał w ten sposób powiedzieć Salazarowi, jakie to było głupie, było o wiele gorzej. Pierwsza moneta była fałszywa, a druga... Oblała go jakimś świństwem, które ostatecznie okazało się perfumami z amortencją. Bo jakżeby inaczej!
- To kto stawia to piwo? - zapytał, z cieniem irytacji, jak na malkontenta przystało, zastanawiając się, co go jeszcze tutaj spotka, skoro już cały śmierdział, kleił się i był kudłaty.

Opłata na wstęp: tutaj
Atrakcja: na razie nie
Efekty: jw

Mogła się tego spodziewać.
Niekoniecznie akurat tego, że spotka Bena właśnie na obchodach irladzkiego święta, ale bardziej tego, że będzie irytował ją jego widok. Zwłaszcza u boku innej, pięknej kobiety. Ale nie pomyślała, że to wydarzy się właśnie tutaj.
Ale powiedziała sobie, że będzie obojętna względem jego osoby, będzie zachowywać się jakby nie istniał. Bo w końcu kazał jej usunąć się z jego życia i nie wracać. Dlatego właśnie wróciła rozmowy z Tomasem, próbując nawet nie patrzeć w stronę tamtej pary, tańczącej w tłumie. Oczywiście, nie udało jej się. Kiedy w końcu odwróciła głowę w tamtym kierunku, zobaczyła jak się do siebie kleją i mimowolnie zacisnęła palce na uchu od kafla.
Brandon, co Ci się dzieje?! Ogarnij się. On jest dla Ciebie nikim. Nie znaczy już zupełnie nic. To była tylko szczenięca miłostka.
Chciałaby, aby tak było. I aby już żaden facet nie zranił jej jak Auster, a także jak kilku innych, których darzyła uczuciem. Chciałaby już nigdy się nie zakochać, bo to przynosi tylko i wyłącznie cierpienie i kłopoty. I za każdym razem jest to samo.
Dlatego właśnie, uprzejmie przeprosiła młodziutkiego Irlandczyka, podziękowała za miłą rozmowę i pożegnała się krótko, mówiąc, że niestety musi już wracać. Odkładając prawie pusty kufel na stolik, wmieszała się w tłum, nawet nie odwracając się w kierunku Bena. Powinna zdecydowanie dać sobie spokój z facetami...

|zt|

@Laena Aasveig  @Benjamin Auster

Gdyby przyszło im porozmawiać o światopoglądzie, prawdopodobnie w wielu kwestiach by się ze sobą zgodzili. Dusza cynika tkwiła również i w głębi meksykańskiego ciała, jednak w przeciwieństwie do Fredericka z absurdalnymi kolejami losu Paco walczył z czarującym uśmiechem przywdzianym na usta, korzystając w pełni z uroków życia. Takich, które wielu nazwałoby płytkimi, ale nieszczególnie obchodziła go opinia innych, skoro z natury był hedonistą i liczyła się dla niego przede wszystkim doraźna przyjemność… a czy przywdziewał maskę? Pewnie tak, po części jak każdy, co nie oznaczało jednak, że zatracał siebie. Po prostu w porównaniu ze swoim kumplem zdawał się o wiele bardziej przystosowanym społecznie człowiekiem, a rola bawidamka o filuternym spojrzeniu okazała się niezwykle wygodna i przystosowana do jego potrzeb.
- Najczęściej problemy i bariery stwarzamy sobie sami. – Nie dopytywał o powody, dla których Shercliffe nie decydował się na zerwanie uprzykrzających codzienność zaręczyn, jednak nie omieszkał jednocześnie skitować krępującej sytuacji, w jakiej mężczyzna się znalazł. Kompletnie nie rozumiał jego pobudek, acz nie zamierzał mu doradzać, a tym bardziej wchodzić buciorami w to grząskie bagno skomplikowanych, międzyludzkich relacji. Wolał myśleć, że to nie jego kłopot. – Naprawdę chcesz mnie upić. – Prychnął za to pod nosem na stwierdzenie Fredericka, z którym wcale nie planował dzisiaj stawać w szranki. Bynajmniej nie dlatego, że cierpiał z powodu słabej głowy. Trening czyni mistrza, a chociaż mógł wlać w siebie wiele procentowych trunków, niekoniecznie uśmiechało mu się leczenie bólu głowy nad ranem podobnymi ilościami kawy. Zwłaszcza, że akurat piwo pijał rzadko.
Wzruszył lekko ramionami na wymowne wywrócenie oczami Shercliffe’a, wszak nie miał w zanadrzu żadnych racjonalnych argumentów. Tak, to było głupie, ale nawet oni mogli nieraz zrobić coś głupiego, dlatego przechylił się ponownie nad garncem złota, chwytając między zęby tym razem nie jedną, a cztery monety. Myślał, że to dobrze, szczególnie kiedy dwie z nich po raz kolejny wymienił na galeony. Niestety, następne miedziaki nie były już dla niego tak łaskawe. Najpierw poczuł uderzające cały organizm gorąco, a potem osunął się na wypachnionego amortencją kompana, starając się powrócić do trzeźwości umysłu. Zresztą… to właśnie ta obezwładniająca woń roznosząca się wokół Fredericka sprawiła, że wybudził się z tymczasowego omdlenia. – Fuck… teraz to ja mam ochotę cię upić… – Mruknął jeszcze nie do końca świadomie, dopiero po chwili przywołując się do porządku. Zanim jednak odpowiedział, zamyślił się, dokonując jakże skomplikowanych obliczeń. – Wygląda na to, że ty… – Skinieniem głowy, wskazał na znajdujący się nieopodal bar. – …ale może zrób coś najpierw z tymi perfumami. Dajesz seksem na kilometr. – Nie mógł sobie darować, chociaż poza złośliwym komentarzem utrzymywał już bezpieczny, chłodny dystans, przypominając sobie jak bardzo Fred nienawidził dotyku.

Opłata na wstęp: fiuu
Atrakcja: Labirynt, kostki: 4 (dementor), eliksir spokoju (pobudzenia...), I (później)
Efekty: naszyjniczek, galeony, chochlik i wianek, dementor (uratowana! <3), eliksir pobudzenia (przekornie nazywany eliksirem spokoju)

Zimno. Przerażające, obezwładniające zimno. I poczucie totalnej beznadziei, zupełnie jakby na tym świecie nie miało jej już nigdy spotkać nic dobrego.
Tak czuła się przez kilka chwil, biernie obserwując, jak zbliża się do niej zjawa. Pierwszy raz od dawna była zupełnie bezsilna, nawet nie próbowała się bronić. Po prostu czekała, a te kilkanaście sekund trwało chyba całe wieki.
A potem tuż przed nosem Val przemknął świetlisty słowik.
Nadzieja? Ratunek? Dziewczyna nie mogła wiedzieć czym jest to światło, poczuła jednak w sercu ciepło. A potem ptak poleciał w kierunku dementora i sprawił, że zjawa rozpłynęła się w nicości
Pot spływał po jej czole, ale w końcu westchnęła z ulgą. Efekt stereo minął, słyszała już co działo się wokół niej. Jin stojący nieopodal cały czas do niej mówił, z kolei uświadomiła sobie, że słyszy też… Carly. Przylepioną do nieznajomego chłopaka?
- Scarlett! O mój Boże, dziękuję! - Val odwróciła się w jej stronę, chcąc rzucić się jej w ramiona. Zrobiłaby to, gdyby nie mężczyzna, który dosłownie był do niej przyczepiony. Bądź co bądź wcale go nie znała. Poza tym ledwo stała na nogach.
- Dzięki. To chyba... jesteśmy kwita? - mruknęła z niemrawym uśmiechem na twarzy. Otarła pot z czoła i głęboko westchnęła. - Chyba, że… - zaczęła, ale skończyła, bo nagle labirynt zaszeleścił i magiczny żywopłot rozdzielił Basila i Carly od Remy, Val oraz Jina.
- Aha - dodała, spoglądając na swoich towarzyszy. - Urocze. Znajdźmy może już lepiej wyjście.
Powiedziała, łapiąc Remy za rękę.
- Przepraszam, spanikowałam… ruszajmy. Chcę już stąd iść.
Okazało się jednak, że to nie koniec niespodzianek. Za kolejnym zakrętem trójka uczniów spotkała leprokonusy, które dla każdego z nich niosły tacę z eliksirami. Val nie była w stanie stwierdzić, co znajdowało się w jej butelce ale powiedziano jej, że nie przejdzie dalej póki nie wypije jej zawartości.
- No to co. Do dna? - spytała reszty z nieśmiałym uśmiechem. Powoli odzyskiwała dobry humor, nie mogła jednak wiedzieć, jaki magiczny efekt spowoduje wypicie mikstury. Chciała jednak szybko wrócić do innych atrakcji, ludzi, tańca i śpiewu. Więc szybko wypiła zawartość buteleczki. A gdy odłożyła ją na tacę poczuła się przepotwornie… pobudzona.
- Idziemy? Idziemy już? Wypiliście? Jak się czujecie? Ja się czuję świetnie, woo! - niemal skakała w miejscu. Po smutku nie było już praktycznie śladu. Teraz biegała wokół nich w kółko.

Opłata na wstęp: tutaj
Atrakcja: Piwo
Efekty: zamieniam wszystko w złoto

Żaden ze mnie Irlandczyk, ale trzeba przyznać że to święto naprawdę było super. Więc nawet zagadałem do Zochy żebyśmy razem pojechali na rodzinną wycieczkę. Jednak szybko okazało się, że totalnie tego nie przemyśleliśmy i picie piwka wśród jej licznych znajomych wcale nie jest zbyt dobrym momentem na zacieśnianie relacji ojca i córki. Dlatego wysyłam ją do przyjaciół, którzy po raz kolejny ją już zaczepiali, a potem było im niezręcznie widząc mnie. Żegnam się z Zocha powtarzając, że sam nie chce z nią chodzić i w końcu zwyczajnie od niej uciekam (co wcale nie było takie proste - moja córka jest znacznie młodsza i nie pali papierosów, na szczęście był tłum).
Ponieważ wyszedłem z domu, a ostatnio jedyną moją pociechą po zakończeniu wszystkiego z Perpą była właśnie Zosia, uznałem że może pójdę jeszcze na jedno piwko. Zamawiam  sobie jakieś bardzo fancy, a jego kolor od razu kojarzy mi się z moją decyzją o powrocie do ciemnych włosów. Teraz są bardzo krótkie, więc mogę delektować się wyglądem pierwszorzędnego kryminalisty. Może mój długi kolczyk w uch odrobinę psuł cały obraz.
Nawet nie zauważam jak ktoś gapi się na mnie podejrzanie obok uśmiechając się pod nosem. Na dodatek na tyle blisko, że wpadłem na niego odwracając się. Łapię automatycznie rękaw gościa o którego się obijam, przepraszając za swoje niechlujstwo, ale milknę zaskoczony kiedy zauważam, że kurtka jegomościa którego ledwo dotknąłem zamienia się w złoto.
- Ee... Nie wiem co się stało - mówię totalnie skonsternowany, dopiero teraz podnosząc wzrok na nieznajomego faceta. Przez chwilę gapię się na niego czekając jak coś odpowie, a potem gapię się bo zastanawiam się czy już go poznałem. - Znamy się - stwierdzam raczej, nie pytam. I ja i mężczyzna obok mnie wyglądamy znacznie starzej niż przy naszym spotkaniu. Wygląda też chyba lepiej niż wcześniej, bo nasze spotkanie wyglądało dość dramatycznie. Teraz nie widziałem na nim żadnych czarnomagicznych zaklęć. Przypominam sobie gdzieś w odmętach pamięci jego imię, a przynajmniej staram się, ale nawet nie wiem czy imię które mi podał było prawdziwe. - Huxley. Sorry za zmianę stylówki - dodaję dość niezręcznie, bo nieczęsto spotyka się ducha, którego nie spodziewało się więcej zobaczyć.

@Antonio Díaz