First topic message reminder :

Kości / Litery / Przerzuty: 4
Kuferek: 72
Własny sprzęt: Varápidos (+6)
Wykorzystany sprzęt drużyny: kask (+1), ochraniacze (+1), koszulka (+1), kompas (+1)
Łączna liczba punktów: 82
Pozostałe przerzuty: 7/8

Chociaż starała się bardzo, nie była w stanie niczym zastąpić tej adrenaliny, która towarzyszyła jej podczas rozgrywek. I właśnie dlatego tak bardzo kochała Quidditcha. Rywalizacja i zabawa, które świetnie ze sobą współgrały - uwielbiała to. Dodatkowo wrzawa widzów na trybunach w tle, dodatkowo zagrzewała ją do walki i nie wyobrażała sobie ich zawieść.
Po przejęciu piłki, wiedziała, że nie ma wyjścia i musiała zdecydować się na podanie do Gryfona, który po chwili również został otoczony i wrócił kafla ponownie w jej dłonie. Sprawnie go przyjęła i wystrzeliła ku obręczom, aby szybko rozeznać się która z nich jest jednocześnie najbardziej dostępna dla niej, ale też najmniej w zasięgu O'Connora. Celując w jedną z bocznych poderwała się z miotły, aby wyskoczyć ku górze i stosując Łomot Finbourgha wykonać szarżę na pętle.

K6: 4>5>4
Kuferek: 10GM
Własny sprzęt: Błyskawica Doskonała (+6GM)
Wykorzystany sprzęt drużyny: wszystko - miotła
Łączna liczba punktów: 22
Pozostałe przerzuty: 0/2

Moe nie dał rady obronić. Z tego powodu oberwała w twarz tłuczkiem. Nie było to nic miłego bo sam wiedział jakie to uczucie oberwać tą piłką. Mogli przez to przegrać. Zwłaszcza że sytuacja na boisku była dosyć ostra. Minęło już sporo czasu i jeszcze nie wpadła ani jedna bramka. No i też nie musiał czekać za dużo czasu żeby mieć kolejną szansę obronić swoich przed wściekłą piłką którą posłała Brooks. Szkoda że jej nie wykorzystał bo nawet nie doleciał do tłuczka. Poczuł się z tego powodu jeszcze gorzej i tym razem nie przez pełniowe dolegliwości. Tym razem nie spuści tłuczka z oka.

Bez kostek

Trzeba przyznać, że trochę ją to podbudowało, no bo może i rzut został ostatecznie obroniony, ale był naprawdę udany i gdyby nie refleks Darrena, to zyskaliby pierwsze punkty i to właśnie dzięki niej. Chyba coś było z tym babskim składem, bo nie minęło dużo czasu, a kafel znowu był w rękach ich drużyny, tym razem niesiony z prędkością błyskawicy przez Marlę. Krukoni nie byli chyba w formie, a to niby ich członkowie drużyny wyglądali, jakby zjedli na kolację coś nieświeżego. Shaw raz po raz bronił pętli, a Brooks ciskała tłuczkami na prawo i lewo, no i na tym kończyło się ich rumakowanie.
Jeśli chodzi o te tłuczki, to miała okazję zapoznać się z tym bliżej, niż by chciała. Była w idealnej pozycji do złapania kafla, wystarczyło tylko wlecieć przed ścigającego przeciwnej drużyny i złapać piłkę w swoje ręce, by podać ją do którejś z dziewczyn... ale zaaferowana tym manewrem nie zwróciła należytej uwagi na pozycję pałkarzy i tłuczków... cios Julii skutecznie przeszkodził jej w spełnieniu swojego planu, ból w udzie sprawił, że choć złapała piłkę, ta wyleciała jej z rąk. Oj, będzie siniak.

K6: 1
Kuferek: 58
Własny sprzęt: kompas (+1), runa Algiz (+1)
Wykorzystany sprzęt drużyny: wszystko poza kompasem
Łączna liczba punktów: 69
Pozostałe przerzuty: 6/6

Poirytowana fuknęła pod nosem, kiedy praktycznie znikąd przed obrońcą Ravu pojawiła się Brooks i pokrzyżowała jej plany, odbijając tłuczek, który miał rzecz jasna rozkwasić nos prefekta naczelnego. Niech to szlag, a było tak blisko gola...
Gra szła do przodu, choć dalej punktacja stała w miejscu i nie wiadomo było czy to źle czy wręcz odwrotnie. I choć było kilka ładnych akcji, to jak na razie obydwie drużyny pozostawały bez goli na koncie. Za to Julka nie próżnowała i skutecznie uszkodziła Hope, przez co Worthington postanowiła wziąć za cel konkretną osobę. Dlatego namierzając tłuczka, wzięła porządny zamach i wycelowała uderzenie w szukającą Kruków.

k6: 4 (bronię)
Kuferek: 167
Własny sprzęt: Nimbus z leszczynowymi witkami i goblińskimi obręczami (+7 GM), Kask quidditchowy (+1 GM), Ochraniacz na zęby, Magiczna koszulka quidditchowa (+1 GM), Gogle quidditchowe (+1 GM), Rękawice sportowe z cielęcej skórki (+1 GM), Sportowe ochraniacze (+1 GM), Kompas miotlarski (+1 GM), Znak zorzy (+1 GM) , Różdżka Fairwynów - serce testrala, grab, 9 i pół cala (+5 GM) = 19
Wykorzystany sprzęt drużyny: -
Łączna liczba punktów: 186
Pozostałe przerzuty: 11/18

Nie miała chwili wytchnienia. Ledwo co posłała tłuczka w stronę Hope, a już musiała zamienić funkcję ofensywną na defensywną, bo Ode ponownie starała się zmieść z planszy Viol. I tak jak wcześniej, bez większego problemu znalazła się tam, gdzie znaleźć się miała. Wykorzystała te kilka sekund zapasu na to, żeby dokładnie chwycić pałkę i przymierzyć. Tłuczek wystrzelił, ponownie, w murawę, żeby utrudnić pracę pałkarzom Gryfonów.

- Napierdalaj, Strauss! – krzyknęła w kierunku koleżanki, która dziś grała na szukajce. Przy jej talencie, wadze i miotle, powinna sobie poradzić ze złapaniem złotej piłeczki. Nie oszukujmy się, właśnie to miało stanowić dziś o wygranej, przy szczelnej obronie Gryfonów i nieudolności krukońskich ścigających, którzy wzięli sobie dziś wolne o myślenia.

K100 i litery: 42, D oraz dwie trójki
Kuferek: 164
Własny sprzęt: cały i różdżka
Łączna liczba punktów: 181
Pozostałe przerzuty: jeden wykorzystany

Błysk w powietrzu. Przyspieszyła lot miotły, wciąż miała przewagę nad Morgan, która najwyraźniej dostrzegła również znicz przecinający przestrzeń nad boiskiem. Puściła się w pogoń, starając się utrzymać tuż przed Gryfonką. Wiedziała, że z Moe była zajebista szukająca, ale nie zamierzała się poddawać. Przyciśnięta do trzonka swojego Nimbusa, parła naprzód, nawet nie zwracając większej uwagi na tłuczek, który gdyby nie interwencja Brooks zapewne by w nią uderzył. Zamiast tego była całkowicie skupiona wyłącznie na małym złotym punkcie, który majaczył tuż przed nią.
Oderwała jedną z dłoni od drewna miotły i wyciągnęła przed siebie. I naprawdę nie spodziewała się tego, że już po chwili w jej dłoni zatrzepoczą po raz ostatni skrzydła usidlonego w jej uścisku złotego znicza.
Stało się. Wygrali kolejny mecz. Krukoni dali radę i pokonali swoich rywali. Złapanie znicza poskutowało zakończeniem meczu z ich jednoznaczną przewagą, a z piersi Strauss wygrał się pełen triumfu okrzyk, pełen ulgi i radości. Nareszcie. Koniec tego szaleństwa.
Wciąż trzymając zwycięsko znicza w ręki, zleciała delikatną pętlą ku murawie, na której w końcu wylądowała, czując, że ma nogi jak z waty. Zdecydowanie zbyt dużo emocji. Ale zdecydowanie było warto.

k6: 4 (bronię)
Kuferek: 167
Własny sprzęt: Nimbus z leszczynowymi witkami i goblińskimi obręczami (+7 GM), Kask quidditchowy (+1 GM), Ochraniacz na zęby, Magiczna koszulka quidditchowa (+1 GM), Gogle quidditchowe (+1 GM), Rękawice sportowe z cielęcej skórki (+1 GM), Sportowe ochraniacze (+1 GM), Kompas miotlarski (+1 GM), Znak zorzy (+1 GM) , Różdżka Fairwynów - serce testrala, grab, 9 i pół cala (+5 GM) = 19
Wykorzystany sprzęt drużyny: -
Łączna liczba punktów: 186
Pozostałe przerzuty: 11/18

Odbity przez nią tłuczek poleciał w siną dal, dzięki czemu Violka zyskała szansę na schwytanie znicza. I na Merlina, wywiązała się z tego zadania perfekcyjnie.

- Top dogs! – wyrwało się z jej piersi, po czym odetchnęła z ulgą. Była wyczerpana tą potyczką i cieszyła się, że zakończyła się według scenariusza, który sobie zaplanowała. Najpierw podleciała do trybuny Krukonów, żeby, jak zwykle, podarować meczową pałkę któremuś z kibiców. Ta ostatecznie wylądowała w rękach jej Kruczego ziomka,  @Hawk A. Keaton. Następnie skierowała się w kierunku Violki, która wylądowała na murawie.

- To nie koniec. Wsiadaj na miotłę – poleciła Sroczce, po czym poklepała ją z radością po kasku i zabrała ze sobą na rundę honorową do Krukońskiej trybuny.

- Dajesz, Viol. To Twój dzień – poklepała ją po ramieniu, kiedy już znaleźli się, na miotłach, obok Krukońskich fanów. – To twój dzień. Zajebista robota, ciesz się z tego – dodała, lekko popychając koleżankę z kadry Anglii w kierunku rozentuzjazmowanych miłośników niebieskiej drużyny, marzących chociaż o sekundzie z gwiazdą z Montrose. Tymczasem Brooks opuściła ją i wylądowała na murawie, pełna szczęścia i… zmartwień. Nie było to w końcu dominujące zwycięstwo, o którym śniła. I była tym, mimo wszystko, rozczarowana.

@Violetta Strauss

Siedziałem na trybunach jedynie od czasu do czasu wybuchając większą ekscytacją, którą maskowałem czasem nie w porę. Zarówno Hope jak i Marla rzucały energicznie do pętli, a ich porażką była głównie pałkarka z Ravenclawu. I w ten sposób niebiescy wygrali po raz kolejny. Aż jęczę z niezadowolenia kiedy widzę jak Strauss ściska złotą kuleczkę, która oznaczała koniec meczu. Bardzo dotkliwa porażka Gryfonów. Dość automatycznie idę za falą uczniów i kieruję się gdzieś w okolice boiska, by pocieszyć drużynę czerwonych. Szczerze mówiąc nie pomyślałem i planowałem poklepać po plecach Hope, powiedzieć że nic się nie stało i zaprosić na alkohol.
Ale kiedy tylko jestem na boisku i widzę rudowłosą dziewczyną czuję nieprzyjemny ucisk w mostku i maskuję fakt, że miałem iść w jej kierunku. Prędko zmierzam ku mojej przyjaciółce @Marla O'Donnell.
- Istna tragedia - mówię dramatycznym tonem i wyciągam ręce, by objąć Marlę, nie przejmuję się jej ewentualnym brzydkim pomeczowym zapaszkiem. - Graliście zdecydowanie lepiej. Zasługujesz na kolejkę. A nawet kilka. A potem jeśli Ci to poprawi humor możesz mi połamać okulary i wrzucić do fontanny - nawiązuję do naszej ostatniej świetnej imprezki. Poprawiam zielone dziś okulary, zarzucam rękę na ramiona Marlę, by odprowadzić ją do szatni i przy tym kląć na to jak to nikt nie lubi Krukonów i jak wszyscy z chęcią by się ich pozbyli. Skupiam się tylko na tym, żeby podtrzymać rozmowę i jak najszybciej usunąć się z boiska.

Z zawodem wymalowanym na twarzy patrzyła jak Shaw broni jej widowiskowy rzut. Zaklęła szpetnie pod nosem – Ravenclaw, choć w osłabionym składzie, wciąż był godnym przeciwnikiem. Ale zaraz powrócił jej duch walki, gdy dostrzegła, że to Mer przejmuje kafla. Zacisnęła dłonie na trzonku miotły, trzymając kciuki za kuzynkę, a kiedy ta go straciła, uśmiechnęła się do niej pokrzepiająco. Zanim jednak zdążyła podlecieć do Tew, żeby ją pocieszyć, Violetta Jestem Zjebana Strauss złapała znicza, kończąc to widowisko.
Zacisnęła zęby, dławiąc w sobie krzyk, bo przecież byli lepsi. Bardziej zgrani. Zmotywowani do wygranej. Gdy dotknęła stopami ziemi, nadal nie wierzyła, że tak chujowo się to dla nich skończyło. Rzuciła miotłę na trawę, tłumiąc gniew i ostatkiem sił powstrzymując się przed spopieleniem całego boiska; zamiast tego, spojrzała na swoją drużynę, która choć teraz przegrana, dla niej była zwycięzcą. Tylko dlaczego czuła się chujowo, jakby nie dała z siebie stu procent? 
Pocieszenie nadeszło szybciej niż się spodziewała. Zerknęła na @Hariel Whitelight z wdzięcznością, obejmując go wątłymi ramionami. - Nie zasłużyli na to zwycięstwo - wymamrotała w obojczyk Ślizgona. - Nie mieli żadnego ataku, a nawet mi się udało rzucić do pętli. Widziałeś to, prawda? - odsunęła się o kilka milimetrów, upewniając się, że Harry kiwnie głową i że faktycznie widział jak dzielnie atakowała tych zjebanych Krukonów. Odgarnęła mokre włosy z czoła i uśmiechnęła się delikatnie, gdy rzucił tak szczodrą propozycję. - Zdecydowanie należy mi się pięć drinków. Albo dziesięć. Ale twoje okulary oszczędzę, i tak ci już obiecałam jedną nową parę - uniosła kąciki ust jeszcze wyżej na wspomnienie ich ostatniej wyprawy. Zrezygnowana oparła głowę o rękę Ślizgona, gotowa, aby opuścić to miejsce i odejść z przyjacielem do szatni, kiedy kątem oka zauważyła @Murphy M. Murray. - Murph? - spytała zdziwiona, nie spodziewając się go zobaczyć na murawie. Zastanawiała się kogo przyszedł pocieszać, bo na pewno nie ją, w końcu ostatnimi czasy lubił udawać, że się nie znają. - Oglądałeś mecz? - wlepiła w niego zaskoczone spojrzenie, bo po pierwsze - nie przepadał za Quidditchem, a po drugie, nawet jeśli tak, to musiał mieć powód. Coś, co go przyciągnęło na trybuny. A raczej kogoś. Myśl ta ugięła pod nią kolana, dlatego wczepiła mocniej palce w bok Hariela, żeby utrzymać się w pozycji pionowej i patrzyła oczekująco na Gryfona. - Ale kąpiel to dobry pomysł, może być nawet w fontannie - zwróciła się do Whitelighta z błyskiem w oku, nie dbając o to, czy Murray to usłyszy czy nie. Potrzebowała teraz rozrywki i możliwości oderwania myśli od porażki, którą boleśnie odczuwała. I chłopak, do którego się właśnie przytulała, mógł jej to zapewnić, w przeciwieństwie do Murphy'ego, nieszczególnie przejmującego się jej losem.

Oczywiście, że wdrapali się na trybuny, mimo że nie spałem całą noc i miałem wrażenie, że zaraz się przewrócę. Ale mimo że ostatnio się do Marli niewiele odzywałem — ona do mnie też, jakby nie patrzeć — to chciałem przyjść jej kibicować, zwłaszcza że wiedziałem, jakie to było dla niej ważne.  Z trudem utrzymywałem powieki w górze, obserwując wydarzenia na boisku, ale nie potrafiłem się cieszyć z tego, że mecz zakończył się tak wcześnie. Widząc, jak Marla ciska miotłą o murawę, westchnąłem głęboko i chociaż być może trochę głupio było przerywać te ciche dni w taki sposób, nie mogłem się powstrzymać — zamiast udać się prosto do Zamku, zszedłem na boisko z rękami głęboko w kieszeniach i wzrokiem wbitym pod nogi.
Podniosłem je akurat, żeby zobaczyć, jak O’Donnell uśmiecha się, opierając głowę o ramię Hariela. Zatrzymałem się w miejscu z tępym wyrazem twarzy. Widać szybko poprawił jej się humor po przegranej. Zacisnąłem mocno wargi i już miałem robić piruet w tył, bo widoczne nie byłem tu wcale potrzebny, gdy Marla wypowiedziała moje imię. Ponownie podniosłem na nią wzrok, starając się nie wyglądać na zbyt umęczonego.
— No oglądałem... pewnie, że oglądałem — powiedziałem, starając się zachować rezon, chociaż chyba nie do końca mi to wychodziło, zwłaszcza ze natychmiast uciekłem spojrzeniem od silnego uścisku, jakim Marla obdarzała chłopaka. — Przyszedłem powiedzieć... eee... że byłaś świetna. Nawet jeśli nie wygraliście — mówię, zaraz znów ciasno zaciskając wargi. — To bawcie się dobrze. W tej kąpieli. — Ostatnie zdanie mamroczę pod nosem, odwracając się gwałtownie i czując się jak skończony idiota. Odchodzę pospiesznie. Na chuj ja tu w ogóle przylazłem?

/zt

- To prawda. Widziałem, pięknie to zrobiłaś. I nie jestem nawet pewny czy mieliście obrońcę czy może siedział cały mecz na kiblu, był tak niepotrzebny - mówię pośpiesznie i kiwam głową na potwierdzenie jej słów. Uśmiecham się jeszcze lekko na jakieś marne pocieszenie i wskazuję w kierunku szatni by ją odprowadzić, a potem poczekać aż będzie gotowa na zapijanie smutków. Jednak zanim udało nam się opuścić boisko Marla przystaje, bo zauważa swój cień. Murpy, który jeśli przy niej nie był, to patrzył się smętnie podczas lekcji, jak na transmutacji. Zerkam na jego, dość przytępiały, wyraz twarzy i czuję się odrobinę niezręcznie. Nie przeszkadzałoby mi to zazwyczaj, ale nie chciałem być jakąkolwiek przyczyną ewentualnej zwady, bo sytuacja wydawała mi się nienaturalna. Rozglądam się potajemnie i podnoszę wzrok na @Darren Shaw do którego macham i unoszę do góry kciuk. Mam wręcz ochotę podejść i przytulić teraz jego w przyjacielskim uścisku, by pokazać, że ja może po prostu taki mam styl. Jednak w tym momencie Marla wczepia się mocniej we mnie i nie wiem jak to zinterpretować, ale odsuwanie się od niej w tej chwili jeszcze bardziej zwiększyłoby niezręczność całego spotkania. Odrobinę również panikuję, bo wiem, że lada chwila może na nas z tłumu wyskoczyć Hope. I nie mam ochoty mierzyć się... z czymkolwiek co tam mam teraz w głowie.
O'Donnell kompletnie nie pomaga swoim komentarzem o wspólnej kąpieli, który sam w sobie zabrzmiał dwuznacznie. @Murphy M. Murray mamrocze coś z niezadowoleniem i aż wzdycham ze znużeniem. - Chcesz iść z nami? - pytam jeszcze odchodzącego chłopaka i wydaje mi się, że brzmiało to bardziej jak nieuprzejma zaczepka, a nie faktyczna propozycja. Bo oczywiście chodziło mi o wspólne picie, nie wannę. Beznadziejnie to rozegrałem. Ciągnę już Marlę w kierunku wyjścia, oglądając się za ramię na wszelki wypadek. - Nie jesteś nim zainteresowana? - stwierdzam moją interpretację całego zajścia. Miałem przyjemność kilka razy zostać obdarzony nieuprzejmymi spojrzeniami od Gryfona i co jak co, ale zainteresowanie drugiej osoby z łatwością zauważałem. Może nie potrafiłem sam manewrować jakimikolwiek głębszymi uczuciami, ale to już kompletnie co innego.

|zt ja i Marla

Ledwo otrząsam się ze swojej tragicznej porażki w postaci przejęcia, a potem natychmiastowej straty piłki. Kręcę głową by odgonić niechciane myśli, że nie jestem wystarczająco dobra i planuję odzyskać mojego kafla! Ale słyszę wybuch wrzasku po niebieskiej stronie trybun równoznaczny z wymowną ciszą ze strony czerwonej. Rozglądam się po boisku i widzę Violettę Strauss, która ściska w dłoni złoty znicz. Na początku nie dochodzi do mnie co się wydarzyło. Całkowicie machinalnie ląduję na ziemi, schodzę z miotły i otępiała przesuwam wzrokiem po wszystkich wokół. Przegraliśmy? Po takich rozgrywce? Przecież Ravenclaw nawet nie dotarł pod naszą bramkę. Mimowolnie czuję łzy napływające mi do oczu, kiedy uświadamiam sobie w pełni co się wydarzyło. Przecieram prędko oczy i podnoszę z ziemi miotłę (czyżby wypadła mi z rąk?). Muszę uciec jak najszybciej do szatni, ale trudno w tym tłoku uradowanych Krukonów i wściekłych Gryfonów.
Szkoda, że ja nie reaguję typową dla naszego domu złością. A zamiast tego nie mogę powstrzymać płynących łez i już po chwili szlocham niekontrolowanie. Idę gdzieś - byle gdzie - na dodatek w kompletnie złą stronę i orientuję się w tym dopiero kiedy prawie wpadam między uszczęśliwionych członków przeciwnej drużyny. Prędko obracam się w miejscu i już zmierzam w stronę szatni do których mam iść. Trudno tak iść i płakać. Łzy strasznie rozmazywały mi widok i lewo mogłam złapać oddech. Pewnie policzki miałam czerwone i opuchnięte. Zdejmuję durny kask, żeby nie cisnął mnie w głowę; moje zwykle idealne loki, dziś opadły smutno, kompatybilnie z moim nastrojem. Po drodze wpadam na kogoś.
- Przepraszam, och, byłam beznadziejna - bełkoczę przekonana, że to członek mojej drużyny i próbuję iść dalej, by uciec w końcu z tego okropnego miejsca.

|| ktoś może mi pomóc i założyć, że na niego wpadłam, alb Mer sama się doczłapie do szatni!

Widząc szczęście wymalowane na twarzach Krukonów, którzy zjawili się dziś licznie, aby dopingować własny dom, czuła satysfakcję, choć nie mogła się pozbyć wrażenia graniczącego z pewnością, że wcale nie zagrali dziś dobrze. Właściwie, było to jedno z tych spotkań, kiedy nic nie szło, a wynik trzeba było przepchać kolanem. Jednocześnie zdawała sobie sprawę, że to właśnie takie zwycięstwa dają najwięcej. Wygrać, kiedy wszystko idzie jak z płatka, a rywal jest wyraźnie słabszy? To żadna sztuka. Za to wygrać w okrojonym składzie i z drużyną lepszą? To zasługiwało na uznanie. Krukonka zdjęła hełm i gogle, po czym zmierzwiła mokre od potu włosy. Nawet nie czuła chłodu, który to spowijał dzisiaj Szkocję. Poczuła za to, jak ktoś w nią wpada. A po chwili również usłyszała.

- Nie byłaś – powiedziała do rozmazanej Gryfonki o króliczych ząbkach, klepiąc ją pocieszycielsko po ramieniu. – Po prostu graliśmy dziś… mądrzej – dodała wreszcie, bo stwierdzenie, że grali lepiej, byłoby kłamstwem. – Irek ściągnął ostatnio piwo z Islandii, polecam więc pomeczową wizytę w barze. Tylko na Merlina, przestań się mazać. Nigdy nie płacz, kiedy inni patrzą.

@Mererid Tew

To tylko i wyłącznie moje szczęście mogło polegać na tym, że z całego tłumu ludzi na boisku ja wpadłam na kapitan Krukonów. Nawet nie rozpoznaję jej głosu na początku jedynie czkam przez ten płacz kiedy próbuję parsknąć śmiechem na to stwierdzenie. Zanim jednak zdążę cokolwiek na to odpowiedzieć Julia mówi dalej. Może i nie mam pojęcia co to za piwko z Irlandii i nawet nie chodziłam często pić do Irka, ale trudno.
- Nie przepraszaj za płacz. Bez takich uczuć jesteśmy tylko robotami - odpowiadam cytatem na jej nakaz w którym mi mówi, że nie powinnam się mazać przy ludziach. - Jak jesteś wesoła też starasz się nie śmiać? - pytam teraz nagle całkiem rozbawiona jej wcześniejszą uwagą. Wiem, że ludzi nie lubią okazywać emocji negatywnych, by pokazać że są słabi. - Zobaczysz wszystko inaczej i o wiele lepiej oczami, które wylały łzy - dodaję kolejny cytat i znienacka przytulam na chwilę Brooks w podziękowaniu za miłe podejście dzisiejszego dnia. - Gratuluję - rzucam jeszcze i macham jej na pożegnanie drobną rączką, by oddalić się w końcu swoim znajomym z drużyny.

@Julia Brooks

Co tu dużo mówić. Gryfonka, która na nią wpadła, z pewnością robiła… wrażenie. Z jednej strony była zapuchnięta i zapłakana, z drugiej zaś stan emocjonalny, w którym się znalazła, w żaden sposób nie przeszkadzał jej w rzucaniu mądrymi cytatami z mugolskich książek. I to jeszcze z „Jedz, módl się, kochaj”, choć spotkanie w czarodziejskiej szkole kogoś, komu nie jest obcy normalny świat i literatura, było zarazem powiewem świeżości. I chcąc nie chcąc, Krukonka poczuła do dziewczyny coś na kształt sympatii.

- Hah. Meep Moor. Ro-bot– wydała z siebie mechaniczny dźwięk, ruszając się przy tym, jak metalowa zabawka – Oczywiście, że tak. Unikam zmarszczek – odpowiedziała na pytanie Gryfonki, obdarzając ją przy tym szczerym uśmiechem. Na końcu języka miała jeszcze stwierdzenie, że przez zapłakane oczy zdecydowanie nie widać lepiej i można, na ten przykład, wpakować się w plecy obcej osoby i następnie prowadzić z nią dziwną rozmowę, ale ostatecznie zachowała te myśli dla siebie. Zamiast tego pokiwała głową ze zrozumieniem. - Dziękuję. I uszy do góry - podziękowała. I gdy Gryfonka już się oddaliła, wróciła do własnej drużyny, świętującej na środku murawy.

/zt

@Mererid Tew

Chwilę później i ona znalazła się na ziemi, choć mentalnie stało się to znacznie wcześniej za sprawą Violki. Różnica między nimi wydawała się być przepaścią, która zapowiadała się już tylko z czasem powiększać. Czy właśnie takimi deklasacjami płaciło się za odmówienie Strzałom podpisania kontraktu w minione wakacje?
- Merry? - zaczepiła schodzącą powoli do szatni Gryfonkę i protekcyjnie objęła ją ramieniem. - Bądź dumna, ograłaś tego mądralę jak pierwszaka. - nie musiała wcale udawać tego, że była pod wrażeniem, w jaki sposób dziewczyna zakręciła rywalem. Nawet, jeżeli późniejsza strata była obiektem jej wyrzutów do samej siebie, być może na pierwszy raz najzwyczajniej zbyt wiele od siebie oczekiwała.
- Oh, chyba musimy zmyć z siebie tę porażkę. - dodała jeszcze, gdy pokonały razem te kilka kroków w kierunku szatni, a do jej nozdrzy dotarł nieznany dotąd, acz nieprzyjemny, ponury wręcz zapach. Żalu?
Nie miała zamiaru jednak się przejmować tym, czy opanowywanie animagii niosło powoli niespodziewane skutki w postaci zwierzęco brzmiących instyntków, a i nie czuła, by mogła jeszcze dodać cokolwiek, co byłoby bardziej pocieszeniem dla Tew niż dla samej Davies. W końcu drużyna poradziła sobie doskonale - rzucała na pętlę, przejmowała piłki, odbijała tłuczki, w każdej chwili stanowiła duże zagrożenie i napierała. Tylko ona sama, jako kapitan i szukająca, zupełnie tym razem nie istniała w przeciwieństwie do jasno błyszczącej tego wieczoru Strauss.

[z/t z @Mererid Tew]

  Nie miał żadnego konkretnego planu na ten trening – po prostu miał dwie godziny dla siebie i zdecydował się je wykorzystać, żeby odrobinę polatać.
  Oczywiście nim znalazł się w ogóle w powietrzu najpierw wykonał krótką, ale dość kompleksową rozgrzewkę z ziemi, żeby jak najbardziej zminimalizować ryzyko potencjalnej kontuzji. Kolejno rozciągnął poszczególne partie mięśni, najbardziej skupiając się na tych, które będą najbardziej obciążone. Już po wskoczeniu na Błyskawicę i wzlocie wykonał jeszcze kilka dodatkowych ćwiczeń, między innymi wymachy ramionami, bo zawsze lepiej dmuchać na zimne. Nie mógł sobie w końcu pozwalać na żadne – zwłaszcza takie nadprogramowe – kontuzje w trakcie trwania sezonu, bo nie dopilnował, żeby należycie się rozciągnąć nim przejdzie do właściwej części treningu.
  Tą zresztą i tak rozpoczął od okrążeń wokół boiska, dzierżąc przy tym kafla pod pachą, zupełnie jak podczas meczu, chcąc zresztą nieco zasymulować sytuację, w której byłby w posiadaniu piłki. Trochę inaczej w końcu latało się bez niczego, a inaczej kiedy jedną rękę miało się zajętą przez kafla. Do swojego spokojnego lotu dość szybko dołączył kilka nieskomplikowanych manewrów, w czasie których starał się jednocześnie zmieniać rękę, w której miał piłkę, żeby trzymać ją jak najdalej od potencjalnego przeciwnika, który miał zakusy na jej odebranie. Wprawdzie jego dominującą była lewa, ale prawą zdołał wyćwiczyć już na tyle, że niewiele jej na tym polu już ustępowała; doskonalenia tego jednak nigdy nie było za wiele, prawda? Trochę to komplikował, starając się między innymi próbować przerzucać sobie kafla z ręki do ręki za plecami, choć w trakcie meczu mogłoby to być ciut niepraktyczne, ale jako ćwiczenie sprawdzało się całkiem nieźle, wymagając między innymi sporej precyzji czy refleksu. Kilka razy nawet zdarzyło mu się musieć nurkować po zgubę, bo coś źle skalkulował i nie zdołał jej odpowiednio szybko chwycić drugą dłonią.
  Kontynuował tą zabawę z kaflem dopóki, dopóty mu się nie zaczęła się mierznąć.
  Po krótkim namyśle zdecydował się ustawić slalom z tyczek. Początkowo odległości między nimi były na tyle duże, że nie musiał za bardzo się gimnastykować, żeby między nimi na czysto przelecieć przy zachowaniu przyzwoitej prędkości, ale dla urozmaicenia i utrudnienia po każdym przelocie zmieniał dystans między jedną a drugą na coraz mniejszy. Zadanie tym samym robiło się coraz bardziej wymagające, zwłaszcza ogromnej dawki precyzji. W pewnym momencie odległości między tyczkami stały się na tyle wąskie, że nawet delikatny odchył sprawiał, że je naruszał. Musiał im poświęcić kilka dobrych prób nim dał radę wyczuć to na tyle, żeby przelecieć to bez zetknięcia się z którąkolwiek z tyczek.
  Ostatnim z ćwiczeń, które sobie postanowił na dziś zafundować, bo jeszcze nieco czasu mu pozostało do wykorzystania, było dość klasyczne przerzucanie kafla przez pętle, jedynie z drobnym twistem – przy każdym rzucie zwiększał dystans między sobą a pętlami. Rozpoczął od pola bramkowego, kończąc w momencie, kiedy samo dorzucenie do pętli graniczyło z cudem, nie wspominając już o celnym przerzucie przez obręcz.
  Po małym rozprężeniu na sam koniec wylądował i całkiem usatysfakcjonowany z tak produktywnie spędzonego czasu udał się w kierunku szatni.

   | eot

HOGWART:
Ścigający: @May Jupiter Farris, @Drake Lilac, @Hope U. Griffin
Obrońca: @Felinus Faolán Lowell
Pałkarze: @Darren Shaw, @Mulan Huang
Szukający: @Morgan A. Davies
Rezerwowi:

LIGA:
Ścigający: @Violetta Strauss, @William S. Fitzgerald, @Patricia D. Brandon
Obrońca: @Thaddeus H. Edgcumbe
Pałkarze: @Julia Brooks
Szukający: @Arthemis D. Verey
Rezerwowi:

---

Pomocniczy kodzik do posta:

Kod:

<zg>K6:</zg> [url=link]#[/url]
<zg>K100 i litery:</zg> (tylko dla szukających)
<zg>Kuferek:</zg> GM
<zg>Własny sprzęt:</zg> wpisz
<zg>Wykorzystany sprzęt drużyny:</zg>
<zg>Łączna liczba punktów:</zg> X
<zg>Pozostałe przerzuty:</zg> Y/Z

K6 + przerzuty: 6
Kuferek: 13
Własny sprzęt: -
Wykorzystany sprzęt drużyny: całość
Łączna liczba punktów: 23
Pozostałe przerzuty: 2/2

Gra przeciwko drużynie w całości składającej się z zawodników ligi był prawdopodobnie dla nas odrobinę samobójcza misją, ale jednocześnie pouczającym doświadczeniem. Wychodzę więc na boisko z uśmiechem szerszym niż zwykle i żołądkiem lekkim z ekscytacji. Przyjemnie jest nie czuć żadnej presji wiązanej z wagą meczu, więc tym bardziej nie mogę się doczekać rozgrywki, a adrenalina przyjemnie mnie napędza. Czekam na gwizdek, po czym z werwą rozpoczynam natarcie na drużyne przeciwną, bo nie ma co się cackać – natychmiast przystępuję do ataku, sprawnie wymijając ścigających drużyny przeciwnej i lecę w stronę pętli, po czym ciskam kafel prosto w środek jednej z nich. To idealny rzut, tylko dobra interwencja obrońcy może zatrzymać piłkę.

K6: 5 przerzucon na 4
Kuferek: 60
Własny sprzęt: +4 (rękawice, kompas, ochraniacze, koszulka)
Wykorzystany sprzęt drużyny: +6 (miotła, kask, gogle)
Łączna liczba punktów: 70
Pozostałe przerzuty: 6/7

Szkolny mecz - to było właśnie to co zdecydowanie mu ostatnio brakowało do szczęścia. Zwłaszcza, że drużyna Puchonów właściwie nie istniała - cóż, zdarza się i tak. Ciekawie jednak stanąć w szranki ze szkolnymi kolegami, którzy w sumie z Ligą nie mieli za wiele wspólnego. Bynajmniej nie oznaczało to taryfy ulgowej - sport rządził się swoimi prawami.
— Do roboty wiara! — zakrzyknął, wyszczerzony od ucha do ucha, zakładając quidditchowe google na oczy. Zbił sobie jeszcze piąteczki z resztą swojej kadry, po przyjacielsku szturchając jeszcze swoich ulubieńców - sroczki-nierozłączki @Violetta Strauss i @"William F. Fitzgerald" oraz @Julia Brooks, żelazne harpiszcze.
Zajął swoje miejsce przy obręczach, zacierając wielkie łapy, gdy gwizdek rozpoczął mecz, a kafel poszybował w górę. Nie musiał długo czekać na pierwszą akcję hogwartczyków, bo zaraz May przechwyciła kafla i ruszyła na niego. Obronił, chwytając piłkę w jedną rękę i przerzucając ją od razu do Violki.

K6: 1
Kuferek: 172
Własny sprzęt: całość z różdżką
Łączna liczba punktów: 189
Pozostałe przerzuty: 18/18

Mecz oczywiście należało zacząć z przytupem. Miała tylko nadzieję, że Arthemis ich nie zawiedzie i złapie tego znicza. Pierwsza akcja należąca do uczni Hogwartu i już atak na pętle, ale całe szczęście nieudany bo cudowny Tadek obronił rzut i podał jej kafla. Stwierdziła, że sama również nie będzie się w tańcu pierdolić i od razu zacznie nakurwiać na pętle, bo w sumie czemu nie? Miała jedynie nadzieję, że da radę zaskoczyć Felinusa, który w sumie orłem jakimś Quidditchowym nie był i wbije gola. Bo inaczej to chyba byłoby tak słabo jakby nie trafiła.

K6: 1 -> 4
Kuferek: 6
Własny sprzęt: nie
Wykorzystany sprzęt drużyny: wszystko
Łączna liczba punktów: 16
Pozostałe przerzuty: 0/1

Co skłoniło Lowella do tego, by wziąć udział w szkolnym meczu Quidditcha, o którym było już głośno znacznie wcześniej? Nie miał bladego pojęcia. Może chęć zaznania lekkiej adrenaliny, mimo braku umiejętności co do latania na miotle? Całkiem możliwe. Ubrany zatem w sprzęt szkolny, nie bez powodu zamierzał nieco wspomóc szkolną drużynę, choć nieco oczywistym było, ze jeżeli szczęście nie dopisze, raczej nie uda się niczego dobrego osiągnąć. Spojrzał ukradkiem na Shawa, do którego to machnął dłonią, zanim nie chwycił na szkolną miotłę i nie wzbił się w powietrze. Znał ludzi, znał uczestników - choć jako jedyny pracownik Hogwartu wśród drużyny też wiązało się to z pewną odpowiedzialnością, której zamierzał dopełnić.
Zadania obrońcy nie są trudne, wręcz przeciwnie - wymagają dokładnej obserwacji boiska, trajektorii lotu piłki, a przede wszystkim odpowiedniego czasu reakcji. Nie są to rzeczy, z którymi raczej miałby problem, a zdolność skupienia się na wykonywanej roli pozwalała mu tym samym na lepsze, bardziej skrupulatne i widoczne efekty. Poprawiwszy uchwyt na miotle, Lowell rozglądał się dokładnie czekoladowymi tęczówkami, aby przypadkiem nie ominąć działania, którego powinien się podjąć.
Felinus spojrzał uważnie w kierunku kafla i całkiem nieźle by mu się udało obronić pętlę, gdyby nie fakt, że doświadczenie na miotle miał nikłe. Piłka przedostała się przez obręcz, co poskutkowało zyskaniem punktów przez przeciwną drużynę, na co asystent nieco się skrzywił, ale nie tracił dobrego, wewnętrznego humoru. Zawsze mogło być gorzej, prawda?

K6: 5>6
Kuferek: 13GM
Własny sprzęt: Błyskawica Doskonała (+6GM)
Wykorzystany sprzęt drużyny: wszystko - miotła
Łączna liczba punktów: 25
Pozostałe przerzuty: 1/2

Mecz między Drużyną Narodową a szkołą. Z tego co pamiętał miał się on odbyć dużo wcześniej, ale ze względu na klątwy jakie spadły na Wyspy Brytyjskie został on przełożony. Oczywiście na dziś. Nie był do końca pewien czy uda mu się na niego załapać, bo w końcu w szkole było wielu rewelacyjnych graczy. Dużo czasu nie minęło zanim stracili już pierwsze 10 punktów. Złapał on piłkę i natychmiast zaszarżował jak na Kryśkę na pętlę przeciwnika natychmiastowo rzucając w lewą licząc na to że ta trafi do środka. Skoda że się przeliczył i właściwie nic z tego nie wyszło.

Spoiler:

Chwila oddechu przed wzbiciem się w powietrze, poprawienie ochraniaczy, uchwytu na miotle, i Darren frunął już nad murawą hogwarckiego boiska do quidditcha. Mecz reprezentacji szkoły kontra zawodnicy profesjonalnej ligi - wynik wydawał się być z góry przesądzony, jednak w takiej sytuacji był kompletnie na drugim planie, liczyła się zaś dobra zabawa, szczególnie że lwia część zawodników szkolnych oraz zawodowych drużyn zdecydowała się na reprezentowanie tych drugich.
Okazja na pierwsze uderzenie tłuczka nadeszła po parunastu chwilach - jednak z powodu złego ustawienia, Darren posłał po prostu piłkę w kierunku swojej pałkarskiej towarzyszki, która miała lepszą okazję do ustrzelenia jakiegoś zawodnika drużyny przeciwnej.

K6: 4 po dwóch przerzutach
Kuferek: 17
Wykorzystany sprzęt drużyny: cały
Łączna liczba punktów: 27
Pozostałe przerzuty: 0/2

Pierwsze kuguchary za płoty. czy jak to się mawia. I niestety tym kugucharem był kafel, który przeleciał już przez pętle bronione przez Lowella. No niech go chuj jasny strzeli. Chociaż to może później. Wpierw miała do wykonania pewne naprawdę ważne zadanie, a mianowicie... spuszczenie komuś wpierdolu.
Okazja nadarzyła się do tego w momencie, gdy drugi pałkarz posłał w jej kierunku tłuczka. Nieco się tego nie spodziewała, ale jednak wykonała szybki i dosyć mocny wymach pałką, który poskutkował posłaniem żelaznej kuli w kierunku obrońcy. Oby tylko go trafiła.

k6: 4
Kuferek: 175
Własny sprzęt: Nimbus z leszczynowymi witkami i goblińskimi obręczami (+7 GM), Kask quidditchowy (+1 GM), Ochraniacz na zęby, Magiczna koszulka quidditchowa (+1 GM), Gogle quidditchowe (+1 GM), Rękawice sportowe z cielęcej skórki (+1 GM), Sportowe ochraniacze (+1 GM), Kompas miotlarski (+1 GM), Znak zorzy (+1 GM) , Różdżka Fairwynów - serce testrala, grab, 9 i pół cala (+5 GM) = 19
Wykorzystany sprzęt drużyny: -
Łączna liczba punktów: 194
Pozostałe przerzuty: 19/19

Dla Brooks każda okazja, żeby wylecieć na boisko i poczuć adrenalinę związaną z grą w quidditcha, była okazją, którą musiała wykorzystać. Dzisiejszy mecz nie był meczem o jakąkolwiek stawkę. Ot, spotkanie towarzyskie, mające sprawić frajdę kibicom. A wśród nich byli dziś nie tylko rezydenci Hogwartu, ale również osoby z zewnątrz. Wszystko wskazywało więc na to, że szykowała się naprawdę fajna zabawa. Krukonka wyleciała na boisko z kaskiem w dłoni i goglami zawieszonymi na szyi. Czujnym spojrzeniem przejechała po widowni, szukając znajomych twarzy. Puściła oczko i zasalutowała do kilku dobrze jej znanych Krukonów, zanim to założyła kask i nasunęła gogle na oczy. W ten prosty sposób odłączyła się całkowicie, przechodząc w stan meczowy. Czerwona miotła ruszyła z pełną prędkością przed siebie, a Krukonka wykorzystywała ostatnie minuty do rozpoczęcia spotkania na rozgrzewkę i wprowadzenie organizmu na najwyższe obroty.

Wrzawa na trybunach momentalnie ucichła, kiedy sędzia zagwizdał i wypuścił piłki. Mogli zaczynać, ku uciesze widowni. Kafel wylądował w rękach drużyny szkoły, a Brooks, napięta jak struna ogarniała rozbieganymi oczami boisko, szukając tłuczków i oceniając odległość do poszczególnych zawodników dzisiejszych przeciwników. To jednak nie jej przypadł laur uderzenia tłuczka po raz pierwszy, bo posłana przez azjatkę żelazna kula już leciała w kierunku Tadzika. Na szczęście pałkarka Anglii była na posterunku i bez większych problemów sparowała wściekłą piłkę z dala od rosłego Szkota.