- Ja bym się tym nie przejmowała, o ile Nataniel nie zaczarował sztyletu to powinno się ładnie zrosnąć i po kłopocie.
Uśmiechnęłam się jak zwykle przy Aleksandrze. Czułam się w jego towarzystwie dość bezpiecznie i swobodnie. Co najważniejsze jednak nie musiałam być ciągle czujna i gotowa do ataku.
- Jak myślisz czy ta "farba" zadziała. Strasznie mnie korci, by już ją wypróbować.
Miałam w głowie parę ciekawych pomysłów w jaki sposób można by było ją wypróbować, od najprostszej klątwy począwszy.

Popędliwa i nierozważna, tylko tego trzeba by poszło coś nie tak , zastanowił się, za chiny ludowe nie chciał żadnych wypadków, a nie do końca ufał starej magii, ale trzeba to wypróbować, tyle że jedyny sposób aby ją sprawdzić to na jakiejś istocie, a aktualnie pod ręką był Lugh, Berth i Sig, oraz ja, sam tą miksturę zrobiłem i sam konsekwencje poniosę w wypadku porażki, więc jak co wezmę to na siebie.
- Co proponujesz bo jak będziesz chciała to wypróbować to muszę zaznaczyć żebyś dała mi trochę czasu na przygotowanie medykamentów.

- W zasadzie chciałam byś na mnie namalował symbole a następnie rzucił chociażby Petrificus Totalus. Nie będzie to niebezpieczne o ile będę miała gdzie upaść, jakby coś poszło nie tak.
Zamyśliłam się na ułamek sekundy. Gdyby transmutować fotel, dajmy na to w materac... Mogłoby się udać. Szczerze wolałam też by to Aleksander w razie czego był osobą w pełni świadoma i zdolną do szybkiego działania.
- Ty masz zdecydowanie większe doświadczenie w eliksirach i jakbyśmy, wybacz to stwierdzenie... ale jakbyśmy coś spieprzyli to dałbyś radę mnie z tego wyciągnąć. Nie jestem pewna, czy ja bym sobie poradziła. Proste.

oho jeszcze czego, zgoda to był jej pomysł ale twór rąk moich, niestety mamy impas.
- Wybacz mi moja droga ale mam zasadę wszelkie eliksiry testuje na sobie, nie pozwolę aby ewentualne fuszerki komuś zaszkodziły, a temu szczerze ufam tak mało jak to tylko możliwe, i jakby to wyglądało gdybym pozwolił damie malować po ciele w obecności mężczyzny, więc wybacz w apteczce znajdziesz co będzie ci potrzebne do ewentualnej pomocy mojemu schorowanemu ciału, więc jeśli nic nie stoi na przeszkodzie.-Wziął pastę i rozcieńczywszy ją krwią własną zmieszaną z alkoholem przygotował ją do malunków. odłożył na bok po czym zaczął zdejmować górna część szaty, ukazując umięśniony i wyrzeźbiony tors, i bandaż pokrywający jego całą prawą rękę aż po łopatkę i prawą pierś.

Prawdziwy dżentelmen. Gdy patrzyłam jak się rozbiera, zastanawiałam się co właściwie się mu stało? Było to jednak pytanie, które ze względu na jego prośbę i delikatną otoczkę całej sprawy nigdy nie zostanie zadane. W głębio duszy czułam, że jest to jego sprawa i winnam to uszanować.
Miał wspaniale wyrzeźbione ciało i gdyby nie bandaże mógłby uchodzić za ideał męskiej siły.
- Co właściwie powinnam namalować?
Niby niewinne pytanie wypowiedziane z miejsca w którym zwykle siadałam. Czyli nie bacząc na zasady dobrego wychowania, na blacie stołu.
Nie chciałam jeszcze schodzić, wolałam poczekać na jego przyzwolenie. Taka bliskość niejedną osobę mogła speszyć. Byłam zadowolona, że zaufał mi na tyle, by móc pokazać "swoją słabość". A raczej coś, co pewnie wolał pozostawić w ukryciu. Nie chciałam zawieść tego zaufania.

przygotowywałem się mentalnie, Stara magia to niebezpieczne żródło mocy, otworzyłem oczy, podszedłem do siedzącej na stole Sig, podniosłem jeden manuskrypt z półki, i podałem jej.
-Tu masz opis nakładania symboli, były to bodajże symbole runiczne, a Ja szkoda mówić nie bardzo sobie z nimi radze Ogamy to co innego Masz tu potrzebne informacje- Odwrócił się i przyniósł z składziku mała misę do której wrzucił węgle, potem usiadł
-Zacznij kiedy będziesz gotowa-
Zamarł w pozycji lotosu, wrzucił zioła do misy, i wdychając opary ziół wszedł w głęboką medytację,

Spojrzałam na kartkę. Symbole były proste, ale wyczuwało się w nich głęboką magię. Uśmiechnęłam się do siebie poznając poszczególne runy i sekwencje w jakie się układały. Gdy poczułam zapach ziół podeszłam do medytującego Aleksandra. Najdelikatniej jak mogłam rozpoczęłam nanoszenie znaków mocząc palec w gęstej substancji. Wpierw od klatki piersiowej, runicznym pismem nanosiłam na energetyczne punkty poszczególne związki runiczne. Starając się przy tym nie naruszyć owijającego ciało mężczyzny bandaża. Następnie od obojczyka do końcówek palców dłoni by w ostateczności przejść na plecy. Na każdej łopatce widniały teraz tylko pojedyncze runy, ale już każdy wystający ponad bladą , delikatną skórę krąg łączył się w długą litanię.
- Kręgosłup będący naszą ostoją, podtrzymujący nas w prostej postawie.
Wyszeptałam. Kończąc podeszłam do stołu i wodą zmyłam resztki "farby z dłoni". Teraz czekałam tylko aż Aleksander się ocknie. Obserwując równocześnie jego równomierny oddech.

Cisza, i spokój, unosiłem się w stanie skupienia, koncentrując się, przygotowany na najgorsze, wyczuwałem delikatne dotknięcie i subtelne ciepło, które śledziło dotyk, stawało się coraz intensywniejsze, a gdy ślad stawał się symbolem, stawał się chłodny, i gdy się na nim skupiłem zdawał się żarzyć, delikatnie świecąc błękitnym światłem, im bardziej rozbudowany był malunek, tym intensywniejsze stawały się odczucia. Rosły aż stały się kompletne, sam nie wiem czemu ale czułem że stały się pełne a Ja stałem się z nimi jednością, Odczucie nie do opisania. pomału otwarłem oczy, skupiając się i przypominając sobie ostatnią sekwencje" Ofiara wasza niechaj będzie mą tarczą, Poświęcenie wasze moją zbroją, Czas przebudzić się" wymówiłem po Walijsku, skupiwszy się na całości Symboli czując że właśnie nabrały celu, zamiast się żarzyć, teraz na chwilę stały się świetliste jasne, budząc się z uśpienia. Ja też Wybudziłem się z Medytacji patrzyłem przed siebie prost na Sig.

Czekałam jeszcze chwilkę, dokładnie do momentu w którym otworzył oczy i spojrzał prosto na mnie. W myślach zdążyłam jeszcze powiedzieć "przepraszam" i w mojej dłoni, w ułamku sekundy znalazła się różdżka.
- Pertificus Totalus! Subitopelo.
Specjalnie użyłam tych prostych zaklęć. Wiedząc, że uczniowie zwykle ich stosują do "przeklinania" siebie nawzajem. Z prawdziwą przyjemnością obserwowałam, jak wokół Aleksandra przez krótką chwilkę tworzy się szarobłękitna poświata. Widziałam jego zdziwienie i radość w oczach gdy nadal stał na podłodze, mógł się poruszać i nie obrósł włosami. Uśmiechnęłam się, osiągnęliśmy przynajmniej efekt tarczy. I to działający tak długo póki jakikolwiek fragment substancji pozostanie na skórze. Chociaż tą tezę powinniśmy dodatkowo sprawdzić.
- Ciekawe, udało się nam stworzyć ciekawy eliksir tarczy. Nie uważasz? Może powinniśmy rozmazać część symboli i dalej sprawdzić jej skuteczność?

-Wątpię żaby zadziałał pozbawiony jakiś elementów ale można spróbować tylko byłbym rad gdybyś spróbowała tylko Petryfikacji, i darowała sobie Subitopelo, wystarczająco nie lubię się golić a myśląc o usuwaniu takiej ilości owłosienia nie napawa mnie przyjemną wizją spędzenia przyszłości, aha nie nazywaj tego Eliksirem gdyż nim nie jest, bardziej przypomina maść lub emulsje- Uśmiechnął się do Sig, po czym ruchem prawej ręki przerwał, jedną z Lini wyrysowanych na piersi.

- To zaczynamy zabawę ponownie. Pertificus Totalus!
Zaklęcie wypowiedziałam zdecydowanym głosem. Mając w duchu nadzieję, że jak coś pójdzie nie tak, jak powinno, dam sobie radę z ocuceniem mojego prywatnego mistrza eliksirów od dziwacznych pomysłów. Jednym słowem ratującego mój tyłek przed poparzeniem w wyniku eksplozji wywołanej samotnym eksperymentowaniem w kuchni. Tym razem poświata wokół ciała była mniej wyraźna, ale zaklęcie ponownie nie wyrządziło żadnej szkody.
- Ciekawe. Wiesz co, podejrzewam, że wystarczy mieć tylko jeden cały fragment zapisu runicznego by farba zadziałała. Oczywiście trzeba wpierw rozrysować całość, ale widoczną spod ubrania część będzie można zetrzeć. Magia i tak pozostanie na skórze. Moja kolej.
I nim zdążył zaprotestować ściągnęłam przez głowę czarny golf, odsłaniając tym samym swoją alabastrową skórę i część bielizny. Nie miałam oporów, czemu miałabym mieć. Kochałam swoje smukłe ciało a koronkowy, czarny biustonosz nie był czymś, czego mogłam się wstydzić.
- No panie student kreśl runy.
Mówiąc to usiadłam w pozycji kwiatu lotosu na blacie stołu i zamknęłam oczy.

Eh i pracuj tu z taką , Spokojnie skupił się na zadaniu, stając się profesjonalnie wyrysować symbole, wykorzystał prawą rękę do trzymania miseczki z farbką po czym, zaczął według schematu delikatnie kreślić runy i symbole, skupiając się w pełni na zadaniu, czyniąc to metodycznie, skończył przód starając się jak najbardziej dokładny i delikatny, przeniósł się na jej plecy wykonując swoje zadanie, z pełnym poświęceniem, wymawiając wymagane litania, skończył wstał, i ruszył obmyć dłonie i uspokoić oddech i ducha. Bądź profesjonalistą do Kroć set, powtarzał sobie w głowie.
-Stało się- rzekł obmywając w lodowatej wodzie dłonie.

Byłam niepoprawna i "ciężkostrawna" . Z tego powodu tak bardzo chciałam poznawać nowe sposoby obrony. Wiedziałam oczywiście, że najskuteczniejszą obroną jest atak, ale... Właśnie wolałam w miarę możliwości usuwać się w cień. Uśmiechnęłam się do się do siebie gdy skończył kreślić runy. Miał delikatne i ciepłe dłonie. Zeskoczyłam ze stołu, porwałam swój golf i wciągnęłam go przez głowę.
Stanęłam w miejscu, w którym upadając nie zrobiłabym sobie krzywdy.
- Czekam na kolejną próbę.

-Jesteś gotowa, eh - wyciągnął różdżkę- próbujemy z cięższym kalibrem czy zostajemy przy standardzie- Skupił się - Na razie niech będzie Expulso Furnunculus- Z końca różdżki wypłynęły strumienie zaklęć, które zostały pochłonięte w rozbłysku symboli runicznych, jakby w ogóle nie miały miejsca.
-Trzeba przyznać że skuteczne, ale nie chciałbym używać silnych klątw na tym stadium badań.

- Też wolałabym uniknąć tych naprawdę silnych klątw.
Zamyśliłam się gładząc symbole na dłoni. teraz nie musiałam już ciągle odnawiać tarczy i bać się zaklęcia rzuconego prosto w plecy zza zakrętu korytarza. Moi wrogowie mówili dużo, ale działać się bali. Wolałam więc być przygotowana na ich ewentualny wybuch inwencji twórczej.
-Czy ta farba pozostanie naszą tajemnicą? Wolałabym nie zdradzać jej receptury, a tym bardziej udostępniać niepowołanym osobom. Nigdy nie wiadomo co mogłoby się wtedy stać.

- Nie martw się, tą kwestie już omówiliśmy więc, póki co nie zamierzam się dzielić tą wiedzą, wszak wykorzystałem księgi i praktyki które wolałbym by pozostały w tajemnicy- Zastanowił się- Nie jestem pewny jak długo utrzymają się na ciele, lub kiedy wytracą moc ale na razie uznajmy to za fazę testową, zastanawiam się jak to rozwinąć by zabezpieczyć tę ochronę mimo że tak powiem problemu higieny osobistej, bo powiedzmy sobie częste odnawianie symboli być mało praktyczne.

- Masz rację.
Zamyśliłam się. Swego czasu interesowałam się mugolską sztuką zdobienia ciała poprzez tatuaże.
- Być może gdyby udało się z naszej farby wydestylować czystą esencję magiczną i połączyć ją dajmy na to z henną...Symbole trzymałyby się zdecydowanie dłużej i ich zmycie nie stanowiłoby kłopotu. Dzięki hennie byłoby to dość higieniczne i trwałe rozwiązanie. Poza tym istnieją ziołowe eliksiry sprawiające, że krew nie ulega rozkładowi a tym samym zawsze pozostaje tak samo świeża. Dodatkowo można by było wyeliminować specyfikę organiczną by przypadkiem nie zleciały się do nas muchy. Jak do padliny.

Ubrał koszulę i usiadł w fotelu, na stoliku obok stały już czajniczki z herbatą i dwie filiżanki, nalałem sobie jaśminowej. Popatrzyłem na Sig- W tym drugim jest ta twoja ulubiona podał jej filiżankę i nalał jej różanej herbatki. Rozsiadł się wygodnie, i zatopił się w myślach, rozważając pomysł Sig- hmm Henna nie powinna zakłócić działania a będzie dobrym nośnikiem, jeśli utrzymam proporcje to nawet może się udać.

Z przyjemnością wzięłam od niego filiżankę. Zapamiętał jaką piję herbatę co sprawiło, że poczułam się naprawdę wyjątkowo.
- Mam nadzieję, że nie męczą cię moje pomysły. Wiesz dotąd czasami eksperymentowałam w samotności a ćwiczyłam rożne sztuki walki pod okiem dwóch najlepszych specjalistów, na jakich mogłam trafić. Nigdy jednak nie spotkałam osoby, która do moich, czasami szalonych pomysłów twórczych podeszłaby z naukową rezerwą i zainteresowaniem.
Uśmiechnęłam się zapadając się równocześnie wgłąb swojej podświadomości. Do mojego sanktuarium delikatnych myśli.

Wstał i wyciągnął nową płytę, z kopert,i umieścił ją w Adapterze, płynęła teraz spokojna muzyka Enyi, a pomyśleć że tak dawno już jej nie słuchał, wrócił na fotel pomału skupiając się na muzyce, herbacie i problemie, eh za dużo tego jeszcze muszę notatki z eksperymentu ułożyć, zmodyfikować recepturę, no to po nudzie na najbliższe kilka dni, ale to potem. Teraz Fotel i herbatka. ciągle czuł woń ziół palonych się w miseczce, nie nie przeszkadzają dają taki miły aromat, muzyka zestraja się z odgłosami leża, ten fotel jest tak wygodny, a herbata taka pyszna. Brała go senność ale też wyczerpanie dawało o sobie znać, za każdą Magię trzeba zapłacić. Siłą woli otworzył przymykające się oczy, nie wypada zasnąć mu przy gościu, to po pierwsze nieeleganckie, niestosowne itp, a po drugie Niebezpiecznie zasypiać w laboratorium pełny mikstur, trucizn i innych przyjemnych rzeczy, jeśli jego Towarzyszka jest w takich rzeczach obeznana. Wyprostował się wypił herbatę, i wstał zaczynając porządkować, laboratorium po eksperymencie, starając się nie przeszkadzać Sig. Słodko tak wygląda zatopiona w myślach, patrząc na nią wpadła mu myśl na nową zabawkę dla Sig. Podszedł do regału z książkami, i zaczął przeglądać receptury, o ta będzie dobra,
Pocałunek Meduzy- trucizna powodująca paraliż systemu ruchowego ofiary powodująca jego skamienienie w postaci w której otrzymał dawkę trucizny, Paraliż nie obejmuje jednak pnia czuciowego pozwalając ofierze odczuwać wszystkie bodźce na jakie osobnik zostanie wystawiony.
Postać: maść często nakładana na usta trucicielki, która zażywa antidotum lub wyrabia w sobie odporność na nią. Przejrzał jej skład tak składniki ma na zapleczu, tylko jak to przygotować, Hmm znowu spojrzał na Sig teraz już pomału odpływa, herbatka plus ziółka które się tlą, eh, delikatnie zaczął zbierać pól produkty, które zmieszał w lśniącą pomadę na usta, zostawił na moment by zgęstniała, po czym poszedł na zaplecze, wkrótce wrócił z odpowiednim pojemniczkiem który nie zwracałby uwagi, małe owalny drewniany pojemniczek składający się z miseczki i pokrywki, oba wykonane z krzewu różanego, a na pokrywce wykonany została płaskorzeźba róży, było to dość stare puzderko, poprzedni właściciel trzymał tu najpewniej suszone płatki róż, powąchałem zdecydowanie tak było, umyłem i przetarłem, teraz tylko trzeba pomyśleć jaki kolor ma mieć ta pomada do ust, ot zaraz spodobały się jej te róże chyba co ostatnio dostała, zaraz gdzie ja mam barwniki, odwrócił się do małej skrzynki w głębi, podszedł do niej i zaczął z pomocą zawartości szukać odpowiedniej mieszanki barwników, kiedy uzyskał odpowiedni odcień szkarłatu wrócił i dodał go do pomady na usta, przelał całość do pudełeczka, zamknął, i postawił na stoliku obok Sig, która zatopiona w myślach nie zwróciła uwagi, przynajmniej mi się tak zdaje. Zaraz odtrutka, gdzie to je mam, o tu, podszedł do apteczki i wyciągnął odpowiednie antidotum, przyda się go więcej. postawił flakonik z nim obok pudełka po czym wrócił na fotel wracając do lektury, którą zaczął przed przybyciem Sig.

Byłam na dalekich norweskich fiordach. Przez smukłe pnie drzew prześwitywała głęboka toń wody i blask słońca. Czułam słonawy zapach, a wiatr rozwiewał włosy... Gdy usłyszałam lekki szelest, jak gdyby ktoś wstawał z fotela ocknęłam się na tyle, by móc śledzić poczynania mojego gospodarza. Aleksander poruszał się po pomieszczeniu niebywale zwinnie i cicho. Rozpoczął przygotowywanie jakiś substancji. Tylko moje oczy rejestrowały czynności, które wykonywał. Całe ciało pozostawało jednak w bezruchu. Gdy położył obok mnie drewniane puzderko z prześliczną płaskorzeźbą róży zaciekawiłam się, ale nie drgnęłam. Poczekałam gdy ponownie usiądzie w fotelu. Już miał otworzyć książkę, gdy przemówiłam.
- Co w nim jest?
Nie chciałam go jeszcze otwierać, ale zachęcona wzrokiem studenta mówiącym
" zobacz" i jego tajemniczym uśmiechem. Podniosłam je i delikatnie uchyliłam wieczko. Wyczułam subtelny zapach drzewa różanego. Kochałam róże i z przyjemnością wciągnęłam do płuc odrobinę słodkiego aromatu. W środku była pomada w głęboko szkarłatnym kolorze. Nie chciałam jej nakładać na usta, coś mi mówiło, że jest równie niebezpieczna, co sztylet schowany za moim paskiem. Poza tym Aleksander obok puzderka postawił kryształowy flakonik. Zastanowiłam się by po chwili się uśmiechnąć.
- Jak działa? Na zwyczajną pomadkę nie wygląda, a ten flakonik stojący obok jeszcze mnie w tym utwierdził.
Zachciało mi się śmiać gdy zobaczyłam jego minę. Potrafiłam łączyć fakty i reagowałam dość szybko a ten mężczyzna mógłby być naprawdę dobrym przyjacielem. Gdyby oczywiście chciał. Ten prezent ogrzał moje serce, ale teraz czekałam na odpowiedź, co potwierdzały jedynie moje oczy pragnące wiedzy.

- Pamiętasz tamtą, a dokładniej pierwszą prośbę która doprowadziła do naszego spotkania-
poprawił się w fotelu nie przerywając lektury, przełożył kartkę
- Powiedzmy że to takie wyrównanie za Maść którą mi odpłaciłaś za tamtą substancje-
czytał dalej, przełożył kartkę, ciągle wydający się skupione, Wskazał ręką na książkę teraz wyciągniętą, na pulpicie
- Możesz sobie poczytać, powiedzmy że musiałem się jakoś zrewanżować a to wydało mi się odpowiednie, fakt bywała przydatna, a teraz jest w postaci szminki na może trochę staroświeckiej, ale nie zwracającej na siebie uwagi.
Zerkną na Sig znad książki
-Mam nadzieję że dobrałem dobry kolor, bo nie za bardzo się na takich rzeczach oficjalnie-puścił oko- znam. Aha przy okazji tak zapomniałem ci powiedzieć że sala jest obłożona Fidelusem, ale i tak zawsze tu trafisz lub zgubisz kogoś tu wchodząc.

Uśmiechnęłam się chowając puzderko do torby leżącej dotąd na stole. Zaraz za nim w ciemnościach mojego "worka" wylądował, dość delikatnie jednak flakonik z antidotum. Zrobiłam ostatni łyk herbaty i zeskoczyłam zwinnie ze stołu. Podeszłam do Aleksandra i z nieprzeniknionym wyrazem twarzy wzięłam wskazaną przez niego książkę, nie miałam jeszcze ochoty by ją przeczytać.
- Czy mogę?
Widząc w jego oczach przyzwolenie uśmiechnęłam się i schowałam wolumin. Dzisiaj wieczorem będę miała zaiste doskonałą lekturę.
- Kochasz melodyjną muzykę?
Było to bardziej stwierdzenie faktu niż pytanie.
- Jak następnym razem wpadnę z jakimś pomysłem to przyniosę skrzypce.
I zanim zdążył się zorientować nachyliłam się i pocałowałam go w zasłonięty maską policzek.
- Do zobaczenia mistrzu.
Z uśmiechem na ustach udałam się do drzwi.

- Zmykaj zmykaj, tylko książkę widzę z powrotem i uważaj gdzie ją trzymasz nie jest tania a tym bardziej bezpieczną książką, polecam rękawiczki w trakcie lektury, jak to stare woluminy nie wiadomo co na ich stronicach znajdziesz- Uśmiechnął się- i jeśli można to Baw się dobrze, i nie zabij aby kogo, drzwi masz zawsze otwarte do tej sali.
Wrócił do lektury uśmiechając się, oj niebezpieczna dla mojego zdrowia psychicznego znajomość się zaczyna.

//Po wydarzeniach na dziedzińcu//


W jakiś magiczny sposób udało nam się dojść do oazy Aleksandra. Po drodze musieliśmy odpoczywać dość często, ale wszedł do sali o własnych siłach...dobrze, może troszeczkę, dyskretnie go podpierałam. Pomogłam usiąść mu w fotelu i z niemą prośbą wypisaną na twarzy spojrzałam w kierunku półek z eliksirami.
- Co przynieść ci najpierw?
Jego feniks siedział na swoim miejscu przyglądając się nam dość smętnie. chyba go obudziliśmy.
Po chwili otworzył zmęczone oczy i wskazał na mały flakonik leżący na półce. Różnił się od pozostałych kryształowo-niebieską otoczką. Podeszłam i wzięłam go do ręki, co dziwne w dotyku był cały czas przyjemnie ciepły.
- Jak ci to podać?
Zamarłam czekając na odpowiedź, nie chciałam mu jeszcze bardziej zaszkodzić.

-Podaj mi go- powiedziałem cicho, wyciągając dłoń.
Flakonik zjawił się w mojej dłoni, Sig szybko mi go podała, eh ciepła z flakonika zaczęło promieniować na moje ciało, już pomału sama obecność wspiera mnie, wyciągnąłem zatyczkę, uwolnił się zapach, niczym rześka bryza znad morza, w słoneczny dzień, Wziąłem głęboki wdech, na mojej twarzy zaczęły rozluźniać się mięśnie
-Mogłabyś podać mi ten kubek z apteczki- wskazałem srebrną czarkę znajdującą się w szafce.
-Dziękuje- odebrał go od Sig, która szybko go podała przelał do niego ciecz z flakonika, gdy tylko opuścił flakonik zaczął w czarce przypominać wodę w źródełku górskim, zdawał się poruszać w czarce, jakby była okienkiem który pokazuje fragment rwącego strumienia. Wypiłem duszkiem, całą czarkę, odłożyłem czarkę na stolik, i spokojnie czekałem, całe zmęczenie, wyczerpanie mentalne zaczęło mnie opuszczać, drobne obtarcia znikać, wszystko w moim ciele nabierało nowego życia i energii, zaczął promieniować energią i żywotnością na całą sale.