Spotkanie Koła Magicznych Wyzwań
Przedmiot 2/2

Uszczelki nie były zbyt wielkie, więc wyruszył na kolejne poszukiwania, mając nadzieję, że ma jeszcze czas, bo prawdę powiedziawszy nie wiedział, czy nie powinien się dodatkowo pospieszyć. Zajrzał do jednej z nieużywanych sal, gdzie wiecznie znajdowały się jakieś rupiecie, mając nadzieję, że tym razem będzie podobnie. Ostatecznie bowiem nie wiedział, na co dokładnie może trafić, bo równie dobrze mógł spotkać tutaj Irytka, co jedynie by go zezłościło i sprawiło, że nie poczułby się dobrze. Mógłby, a jakże, stanąć wtedy na uszach i nie dostarczyłby Lockiemu śmieci, jakich ten potrzebował najpewniej na spotkanie koła.
Ponieważ jednak sala była pusta, Ian wszedł do środka, by niemalże potknąć się o zniszczony, całkiem ładny stolik, któremu brakowało aż trzech nóg. Wyglądał na porzucony i na pewno nikt nie miał ochoty go naprawiać, więc Szkot doszedł do wniosku, że to przedmiot wręcz idealny, i właśnie z tego powodu spakował go pod przysłowiową pachę, by skierować się do właściwej sali, licząc na to, że nie robi z siebie właśnie jakiegoś błazna. Bo dopiero teraz przyszło mu do głowy, że Ślizgon mógł sobie z niego robić mniej lub bardziej wyborne żarty.

z.t

Zaszła aż do krętych podziemnych korytarzy. Było tu wiele opuszczonych pomieszczeń, dlatego uważała, że najprędzej znajdzie tu coś... interesującego. Niewielka nieużywana sala nadawała się najlepiej do takich poszukiwań. Pomieszczenie pogrążone w mroku zmuszało do wyczarowania światła, dlatego Fern postanowiła to uczynić, aby poświecić sobie, zajrzeć w kąt tu i ówdzie. Właśnie przechodziła obok obrazów, zdając sobie sprawę, że są puste. To miejsce wydawało się jej totalnie przygnębiające, ale też całkiem niezłe do nauki lub do pomyślenia w ciszy nad filozoficznymi aspektami życia.
Wydawało jej się, że światło z jej różdżki odbiło się od czegoś, co znajdowało się pod jedną z ławek. Fern schyliła się, aby sprawdzić, co to jest. Ciężka popękana cukiernica, bardzo dziwne. W środku znajdowały się mysie bobki na pewno nie rodzynki. Ślizgonka uśmiechnęła się i wyszła z sali.

Nie znała jeszcze tej szkoły tak dobrze, jak starsi uczniowie. Od początku nauki stosowała metodę zaproponowaną jej przez Terry'ego - podążała na zajęcia za resztą uczniów. W tym przypadku, sposób ten nie był tym najlepszym. Podążanie śladem innych przyczyniło się do tego, że te zdatne do wykorzystania rupiecie, po prostu trafiały w ręce pozostałych uczniów. Niemniej jednak, postanowiła spróbować swego szczęścia. Tym razem padło na tę salę.
Rozejrzała się po pustej, nieużywanej sali w poszukiwaniu czegoś, co może się przydać. Potrzebowała przedmiotu, który nikomu się nie przyda. Niestety, niczego takiego nie znalazła. Nawet, jeśli miejsce to nie gościło zbyt wielu osób czy nie miało jeszcze większego zastosowania. Choć może to właśnie w tym tkwiło sedno problemu. Niewiele osób zaglądało w to miejsce. Za to gościły tutaj zupełnie inne stworzenia, z którymi nie każdy chciałby mieć do czynienia.
Odnalezienie pająka w piwnicy nie było niczym niezwykłym, toteż dostrzeżenie go w podziemiach, także nie powinno zaskakiwać. Ten pajęczak wydawał się dziewczynce jakiś dziwnie duży. Nie miała nigdy problemów z pająkami, toteż daleko jej było do wyolbrzymiania ich rozmiarów. Nie wiedziała dlaczego to zrobiła, jednak postanowiła oddalić się od stworzenia i zostawić klasę w spokoju. Najprawdopodobniej wcześniejsze słowa Aoife, jakoś na nią wpłynęły.

/zt

Październikowe spotkanie KMW 1/3

Nigdy nie przypuszczał, że któregoś dnia przyjdzie mu taszczyć przez zamek blat stołu – ładny, to prawda, najpewniej ręcznie rzeźbiony, ale nadal blat stołu. I to przez kilka kondygnacji! Nie mógł się jednak oprzeć przed zabraniem go z nieużywanej klasy w podziemiach, gdzie jedynie zbierał kurz oparty o ścianę. Wiele godzin spędził w tej ciemnej norze powtarzajac zaklęcia przed egzaminami końcoworocznymi lub testując te z uroków, których jeszcze na lekcjach nie poznawali. Kojarzył, że ten zdobiony kawałek drewna leżał w rogu, jednak nigdy nie zastanawiał się, skąd się tam wziął i czy coś z niego jeszcze będzie. No cóż, blat ewidentnie czekał na lepsze czasy, a te właśnie nadeszły, choć trudno powiedzieć, co właściwie Puchon będzie musiał z tym mebelkiem zrobić – ale to już problem dla przyszłego Terrego. Teraz musiał skupić się na tym, by donieść blat do sali KMW... najlepiej w jednym kawałku.

/zt

Spojrzenie chłodnych oczu węża mimowolnie wywołało w nim pewien dyskomfort. Rozum wierzył, że było to tylko zainteresowane wywołane dźwiękami, spojrzeniami i wspólną obecnością, ale coś podskórnie kazało mu wierzyć, że zwierzak mógł  mieć własne wyobrażenie tego co powinien robić w najbliższym czasie... Na przykład połykając jego rękę lub nogę. Miał pewne podejrzenia by sądzić, że wąż tych rozmiarów był w stanie pochłonąć przynajmniej połowę tak mizernie zbudowanego mężczyzny jak on. Czy zamierzał z tego powodu panikować? W żadnym wypadku, argumenty dawane przez racjonalną stronę jego osobowości oraz fakt, że Mina nie zachowywała się jakby miało wydarzyć się coś niepokojącego, były na tyle silne by nie nie pozwolić wyjść na światło dzienne chwilowej, lekko bezsensownej reakcji.
- Nawet najedzona? Najedzony? - zastanowił się czy wiedział cokolwiek o tym by węże miały płeć. Odpowiedź przyszła szybko - nawet jeśli kiedyś kojarzył, teraz miał czarną dziurę w głowie.
- W sumie... Jak powinienem mówić? - nie próbował ukrywać swojego braku obycia, rozeznania i wszystkiego innego. Miał świadomość jak wąska była wiedza w której czuł się pewnie. Świadomość, że w swojej specjalizacji przynajmniej był całkiem niezły, sprawiała, że mógł nazwać się całkiem przyzwoitym Krukonem.
Spojrzał ponownie na zawartość kociołka. Kora wiggenu, którą wcześniej dodał, zdążyła już częściowo przejść do roztworu, co dawało mu jasny sygnał by dodać do niego pozostałe składniki i zintensyfikować grzanie. Warzenie na tym etapie miało zająć nieco więcej czasu, będąc mimo wszystko nieco nudnym na poziomie oczekiwania na zmianę barwy i zapachu.
Spojrzał na dziewczynę, wiedząc, że nie ma w zasadzie dobrej odpowiedzi na zadane przez nią pytanie. Nie zamierzał mimo to zamilknąć, zostawiając ich w niezręcznej ciszy.
- Teraz pracuje u Dearów, a po studiach mam nadzieje, że będę miał coś własnego. - coś mogło być w zasadzie nie związane z eliksirami, choć oczywiście najbardziej prawdopodobne. Miał jeszcze możliwość pójścia w ślady matki, co pewnie cała rodzina przyjęłaby z ulgą, ale w tamtym momencie nie sądził by nadawał się choćby na nienajgorszego uzdrowiciela.

@Mina Hawthorne