...Zdrowy rozsądek Éléonore Elisabeth Swansea już dawno przestał być zdrowy; zachorował na złożoną chorobę odalexową i zapadł w śpiączkę. Obudziły się w niej jakieś detektywistyczne instynkty, rozbudziła krukońska ciekawość, czy po prostu chciała spędzić z nim trochę czasu? Jakiekolwiek były jej pobudki - w jej głowie panował istny chaos, nie działała roztropnie ani wedle swoich własnych zasad, choć w gruncie rzeczy tego nie dostrzegała. Bądź nie chciała dostrzec.
...W istocie była mile zaskoczona, że wyszedł z propozycją spotkania się u niego w domu. To tak, jakby odkrywał przed nią kolejne karty, dawał coś od siebie i... otwierał się przed nią. Łechtało to jej ego i sprawiało, że towarzyszyło jej przyjemne uczucie w środku, gdzieś w okolicach żołądka. Oczywiście istniała gdzieś opcja, że to pułapka, że kierują nim złe zamiary, ale hej - kto by się tym teraz martwił? Gdy niemalże na wyciągnięcie ręki była odpowiedź dotycząca tej osławionej likantropii. Co prawda przełożył spotkanie na nieco wcześniejszą godzinę i wszystko wskazywało na to, że rozstaną się przed zapadnięciem zmroku, aczkolwiek... czas pokaże jak to będzie, a Swansea na pewno się czegoś dowie. Inaczej nie odpuści. Nie ona.
...Tego dnia zjadła późne śniadanie, bo choć spotykali się w porze lunchu, to nie planowali wspólnego posiłku, a wręcz przeciwnie: aktywności wymagające rezerwy energetycznej. Czekała ich wszak wspólna nauka praktycznych zaklęć. Bez żadnych podtekstów. Żadnych. Włożyła na siebie swój ulubiony, biały sweter; ten sam, który miała podczas Festiwalu Muzycznego i który jakiś festiwalowicz oblał piwem. Do swetra dobrała najzwyklejsze w świecie dżinsy, no może ciut obcisłe, ale nie mogła nie przyznać sama przed sobą, że wyglądała w nich jak milion galeonów. A o taki efekt jej chodziło... nawet jeśli rozchodziło się o zwykłą, formalną lekcję doszkalającą. Zgarnęła swój płaszcz i wyszła z domu zanim ktokolwiek ze Swansea postanowił ją zaczepić i dopytać, dokąd zmierza. Nawet Elaine nie wiedziała, że spotyka się z Voralbergiem u niego w  d o m u. Rozsądnie as fuck.
...Odległość pomiędzy łabędzią rezydencją a posiadłością nauczyciela Zaklęć sprzyjała spacerom. Dzięki temu dziewczyna uniknęła teleportacji bądź poszukiwań świstoklika. Nie umawiali się na konkretną godzinę, ale przybyła pod wskazany adres chwilę po pierwszej. Od razu zwróciła uwagę na ciche otoczenie i przyjazną lokalizację domku. Wiosną musiało być tam pięknie, zielono... Weszła na teren posesji trochę niepewnie, ale nic ją nie zaatakowało, nic nie zjadło, ba! Nawet się nie potknęła o własne nogi. Sukces. Stanęła przed drzwiami, wyciągnęła swoją różdżkę z tylnej kieszeni tych-obcisłych-dżinsów i wsunęła ją w rękaw swetra. A następnie wzięła kilka głębokich wdechów, by opanować kołatanie serca i... zastukała trzykrotnie.
...Mróz szczypał ją w policzki, a jakaś przebrzydła siła ściskała jej wnętrzności. Odczuwała jednoczesne podekscytowanie i niepokój. Chciała go zobaczyć i czuła, że powinna się wycofać, odwrócić na pięcie i wrócić do swojego domu. Do bezpiecznej ostoi.

...Miała wrażenie, że czas stanął w miejscu i czeka wieki na to, aż Voralberg otworzy jej drzwi. Czy było tak w rzeczywistości, czy po prostu w ten sposób odczuwała narastający stres i panikę przed spotkaniem się z nim sam na sam, u niego w domu?
...Ujemna temperatura dawała o sobie znać, choć blade promienie słońca, przeciskające się przez szare chmury, walczyły o każdy stopień i ratowały nieco sytuację. Mimo to Swansea marzła, a wychłodzeniu sprzyjał przyspieszony oddech i to, że nie założyła pod ten biały sweterek kompletnie nic. Poza bielizną, żeby nie było. W końcu jednak nadszedł ten podniosły moment, usłyszała zbliżające się kroki, a tuż po nich szczęk klamki. Drzwi się otworzyły, a naprzeciwko niej, niespełna metr dalej, pojawił się Alexander i jego kamienna twarz. Serce załomotało jej jeszcze mocniej, ale mimo wszystko zmusiła się do lekkiego uśmiechu. Przypatrzyła mu się uważniej i nieco... zaskoczyła. Wyglądał, jakby przed chwilą przebiegł maraton albo walczył z akromantulą. Czyżby... zapomniał? On?
- Byłabym później, gdybyś nie przełożył pory spotkania. - odparła kąśliwe, przechodząc przez próg. Była mu jednak wdzięczna, że wpuścił ją bez większych ceregieli; w przeciwnym wypadku zamarzłaby na śmierć.
...Ledwo znalazła się we wnętrzu domu, a już ogarnęło ją przyjemne ciepło. Nie zwlekała więc ze zdjęciem płaszcza i odwieszeniem go na wskazane miejsce. Miała teraz chwilę czasu na to, by mu się lepiej przyjrzeć. I nie omieszkała skorzystać z tej sposobności. Choć starał się zachowywać posągową postawę i niewzruszoną minę, to widziała w jego oczach drobne zmieszanie i zakłopotanie. Musiała ugryźć się w język, żeby nie skomentować przemoczonej koszulki, podkreślającej każde pojedyncze żłobienie jego mięśni. Poza tym... wpatrywała się w jego tors zdecydowanie za długo. Przełknęła ślinę i powtórnie spojrzała na jego twarz. Nie ulegało wątpliwości, że przed chwilą coś ćwiczył. Ale czy faktycznie zapomniał o umówionym spotkaniu? Nie śmiała zapytać. No i czy było to też takie istotne?
- Jasne, śmiało. - odpowiedziała, gdy poprosił o te cenne dziesięć minut. Nie miała nic przeciwko temu, by opuścił ją na chwilę. Nie była żadnym ważnym gościem, żadnym Ministrem Magii ani Dyrektorem Hogwartu. Miała ochotę dodać, żeby się nie stresował jej obecnością, ale na szczęście w porę się powstrzymała. Poza tym sama odczuwała ścisk w żołądku i nie wiedziała, co ją czeka. Niewiele ustalili, jak na korepetycje z Zaklęć. Ani konkretnej godziny lekcji, ani tego, w jakiej formie będzie to nauka. I czego konkretnie. Oby tylko nie zakrawało to o tematy związane z likantropią...
...Gdy tylko zniknął na na piętrze, Éléonore miała chwilę, by rozejrzeć się po pomieszczeniu. A to zaskakiwało swoją otwartą przestrzenią i przestronnością. Salon sprawiał wrażenie przytulnego, był jasny i ciepły; jedynie niewielka ilość roślin wskazywała na to, że Voralberg rzadko bywa w swoim domu, co oczywiście było zrozumiałe i logiczne, biorąc pod uwagę wymiar jego pracy. Swansea przeszła się po pokoju, przyglądając się obrazom i meblom, przy okazji szukając jakichś wskazówek, które mogłyby pomóc w rozwikłaniu wilkołaczej zagadki. Nic takiego nie znalazła. Za to zwróciła szczególną uwagę na to, że mieszkanie posiadało wiele mugolskich elementów, których u nich w domu nie można było uświadczyć. I w tym momencie złapała się na tym, że nie zna statusu krwi Alexandra. Na pewno nie pochodził z czystomagicznej rodziny - tego była pewna, w przeciwnym razie znałaby jego nazwisko już od dziecka.
...Zanim jednak zdążyła zagłębić się w swoje rozkminy, Pan Ekscentryk zbiegł już po schodach na dół, w tempie godnym lotu hipogryfa albo wkurzonego Elijaha na meczu ze Ślizgonami. Zastał ją stojącą przy kanapie, obok wiszącego obrazu, bo sama z emocji zapomniała najzwyczajniej w świecie usiąść, jak na człowieka przystało. Nie mogła powstrzymać uśmiechu, gdy tylko go zobaczyła. Bez sztywnej marynarki i eleganckiej koszuli wyglądał o wiele młodziej, swobodniej, choć nadal... był to nietypowy widok. I musiała się do niego przyzwyczaić czym prędzej, by nie wpatrywać się w niego tak intensywnie bez przerwy.
- Niech będzie herbata, dziękuję. - złożyła swoje skomplikowane zamówienie. Jakże mogłaby poprosić o coś innego, skoro była wręcz uzależniona od tego napoju. Rozbawił ją trochę fakt, że poza przypadkową obecnością herbaty w kuchni Alexandra znajdowała się tylko kawa i woda. Szła o zakład, że ma jeszcze spore zapasy cytryny.
...Odłożyła swoją torebkę na kanapę z największą delikatnością, bo przecież w środku znajdowało się lusterko dwukierunkowe i szkoda byłoby, gdyby się zbiło. A sama skierowała się w stronę kuchennych blatów, zmniejszając dystans pomiędzy nią a Alexem. Z tej odległości mogła doskonale dostrzec kropelki wody skapujące z czarnych kosmków jego włosów. Pokręciła głową z niedowierzaniem i, korzystając z chwili, gdy mężczyzna zajęty był przyrządzaniem naparu, wyciągnęła swoją różdżkę i wycelowała ją w jego głowę. A raczej same włosy.
- Silverto! - wypowiedziała proste zaklęcie, które w pół sekundy wysuszyło alexową czuprynę. Wyrazie rozbawiona spojrzała na niego niewinnie. - No co, ja też potrafię być czarująca. - wykonała gest, jakby zdmuchiwała płomień ze swojej różdżki i wsparła się o kuchenną wyspę.
...Koniec końców... przyszła tutaj, by podszkolić się w zaklęciach. Rozpoczęła więc lekcję nie zwlekając ani chwili.

...Do tej pory widywali się na dość... neutralnych gruntach. I głównie... przypadkowo. Teraz o przypadku nie było nawet mowy.
...Zazwyczaj dookoła znajdywało się wiele postronnych osób, nie byli tylko we dwójkę, tak jak obecnie. To wszystko sprawiało, że się krępowała, że nie potrafiła utrzymać swoich nerwów na wodzy, choć oczywiście bardzo się starała. Odpowiadała mu lakonicznie, nie ironizowała w co drugim zdaniu, jak to miała w zwyczaju, gdy razem rozmawiali. Okoliczności ją onieśmielały, czuła się jak rybka wyłowiona z oceanu i wrzucona w małe akwarium. W dodatku wyglądał zupełnie inaczej, o wiele mniej oficjalnie, co potęgowało jej dezorientację, a przy tym... no, wprawiało w dodatkowe rozkojarzenie.
...Może też przez to nie działała w pełni logicznie?
...Ale czy mogła spodziewać się takiej reakcji?
...Wszystko to zadziało się w zastraszającym tempie, a ona nie była przygotowana nawet na ułamek z całego zdarzenia. Poczuła szarpnięcie w okolicy nadgarstka, gdy niewerbalne zaklęcie wyrwało jej różdżkę z ręki i odrzuciło na drugi koniec pokoju. Nie zdążyła jednak nawet spojrzeć w tamto miejsce, bo on już był przy niej, dopadł ją jak drapieżnik swoją ofiarę, jak...
...... wilkołak.
...Odruchowo odgięła się ku tyłowi, przywierając bardziej do zimnego blatu. Serce waliło jej tak mocno, że bała się, że zaraz rozerwie jej skórę. Niemalże czuła ten przypływ adrenaliny i gorącą krew buzującą w jej żyłach. Czuła też jego oddech tuż przy swojej twarzy, której jednak... nie odwróciła. Wpatrywała się w niego szeroko otwartymi, błękitnymi oczami, w których mieszało się przerażenie, szok i... jakaś niewielka doza buntowniczości. Przecież, do stu tysięcy chochlików kornwalijskich, nie zrobiła nic złego. Nie rzuciła w niego drętowtą ani nawet expelliarmusem. Takie niewinne zaklęcia były na porządku dziennym u niej i u jej bliskich. Dlaczego zareagował w ten sposób?
...Co jest z Tobą nie tak...
...Patrzyła w jego jasne oczy, które z sekundy na sekundę pokrywały się czernią rosnących źrenic. Bała się spuścić wzrok, ale kątem oka widziała dokładnie blizny wokół jego ust, których pochodzenie było teraz jeszcze bardziej niepokojące. Po coś tu przyszła, Swansea... Wysłuchała jego monologu, nie zmieniając swojej pozycji ani o milimetr. Gdybym nie wiedział, że to Ty, to prawdopodobnie właśnie leżałabyś pod przeciwległą ścianą. Och, cóż za łaskawość. Powinna mu jeszcze podziękować?
- Przepraszam. - szepnęła, jeszcze zanim zdążył się wyprostować i uwolnić ją spod klatki swoich rąk. Jednak w jej mimice nie było widać skruchy. Teraz to ona miała kamienną twarz. Wzięła od niego swoją różdżkę i również się wyprostowała, czując jak opadają z niej wszystkie emocje, a tętno zwalnia. Było jej trochę słabo, a obraz lekko wirował w oczach.
- Dlaczego tak zareagowałeś? Nie zrobiłam nic złego. Nie... skrzywdziłabym Cię. - dopiero po wypowiedzeniu ostatnich słów zdała sobie sprawę z ich brzmienia i tego, że w istocie... tak by było. Nawet nie ze względu na to, że nie miała szans w starciu z Mistrzem Zaklęć.
...Poczęła rozmasowywać nadgarstek wolną dłonią, robiąc to tylko dlatego, żeby zająć czymś ręce. Następnie podeszła po kubek z herbatą i upiła niewielki łyk naparu.
- Może jakieś zaklęcie obronne albo uspokajające? - popatrzyła na niego z wyrzutem, zaciskając usta w wąską linię - Tylko jakieś skuteczne.
...Zastanawiała się, co ona tutaj jeszcze robi. Prawie obcy dwumetrowy niby-wilkołak rzucił się na nią i zagroził, że mógłby potraktować ją o wiele gorzej, a ona... jak gdyby nigdy nic piła sobie herbatkę w tym samym pomieszczeniu, w którym i on się znajdował.

...Nie wiedziała, co mu siedzi w głowie, ani tym bardziej, co takiego przeżył w życiu. Ba! W ogóle niewiele o nim wiedziała. Był chodzącą zagadką i to chyba było najbardziej zgubne. Pobudzał jej ciekawość, przyciągał do siebie jak Accio oddalone przedmioty. Owszem, przypuszczała, że na jego psychice odbić piętno mogła historyczna Bitwa o Hogwart, bowiem wiedziała już ile dokładnie ma lat, a z Historii Magii była całkiem niezła. Jednak nie wydawało jej się, że to wystarczająca przyczyna takiego wybuchu, takiej przeczulicy i jego ogólnej postawy, skrytości.
...Był człowiekiem złożonym, ale zamiast odkrywać kolejne karty, układać puzzle w jedną całość - Swansea gubiła się w tym labiryncie coraz bardziej, a przy tym traciła orientację względem punktu wyjścia. Nie było już odwrotu?
- Dobrze, rozumiem. Może następnym razem... Ususzysz dużo chleba i wtedy porozmawiamy na spokojnie. - odpowiedziała, ostatecznie zamykając temat jego wybuchu. Pokusiła się nawet o wyjątkowo suchy żart, chcąc rozładować panujące pomiędzy nimi napięcie. Idąc w jego ślady, również napiła się nieco ze swojego kubka. Już na dobre się uspokoiła, a serce waliło jej w umiarkowanym tempie. Miała nadzieję, że w przypadku Voralberga jest podobnie.
...I wszystko wskazywało na to, że w istocie tak było. Udało jej się go rozbawić. Sukces! Gdy tylko się roześmiał (krótko, ale zawsze), przypomniała sobie o rozmowie z Elaine, a raczej o wymianie myśli na wizzengerze. Miała liczyć jego uśmiechy lub zwracać szczególną uwagę na zmiany w mimice. No, to dzisiejszego dnia wyjątkowo dobrze szło jej wprawianie Alexandra w skrajne stany emocjonalne. Iskierka miałaby co szkicować.
- Cieszę się, że udało mi się Ciebie rozbawić. - rzuciła, a kącik jej ust drgnął lekko - Tak, z tym zaklęciem uspokajającym to też był tylko żart. - dodała, odstawiając na blat do połowy opróżniony kubek (a może do połowy pełny?). Zdecydowanie zaczynała się rozluźniać, bo na powrót potrafiła skierować wobec niego sarkastyczne słowa. I przestała się obawiać, że przez nie znów wyląduje na kuchennym blacie lub... w grobie.
...Obserwowała jak ochoczo odchodzi i staje na środku pokoju. Była bliska wybałuszenia nań oczu ze zdziwienia. No istny kalejdoskop emocji!
- Pff, podstawy? - wywróciła oczami. Wjeżdżał jej na ambicje. Nie była najgorszą czarownicą, z jaką przyszło mu pracować. Tym bardziej, że nauczał w szkole, a ona ten etap ma już dawno za sobą. Notabene ukończony z niezłymi wynikami. Nie wiedziała do końca, co ma zrobić. Nie planowała rzucać w niego już żadnym zaklęciem, nie bez wyraźnego polecenia z jego strony. Nie chciała drażnić bestii. Sięgnęła jednak do swoich włosów, by związać je w ciasną kitkę; pomagało jej to się skupić. Następnie wzięła do ręki swoją różdżkę i wyszła do niego, stając w odległości mniej więcej dwóch-trzech metrów. Potem popatrzyła na niego pytającym wzrokiem.
- Czekam na rozkazy. - powiedziała, zakasując rękawy swetra na wysokość łokci. Lepiej przygotowana nie będzie...
...Miał w sobie tyle entuzjazmu i zapału do pracy, do nauczania. A nawet jeszcze nie zaczęli ćwiczyć! Trochę jej to... imponowało. Jeśli darzył taką sympatią nauczany przez siebie przedmiot, to mogła tylko pozazdrościć swojemu rodzeństwu i kuzynostwu.

...Stała na środku salonu i zastanawiała się intensywnie, co też zaraz się wydarzy. Czuła się trochę, jakby cofnęła się do szkolnych lat i była tuż przed egzaminem z Obrony Przed Czarną Magią. Jedno się zgadzało - naprzeciwko niej znajdował się nauczyciel. Co zamierzał zrobić?
...Obserwowała go czujnie. Starała się utrzymywać kontakt wzrokowy, niczym rewolwerowiec na Dzikim Zachodzie. Nie mogła jednak zignorować jego bezróżdżkowości, musiała poświęcić też uwagę jego dłoniom. Choć stał przed nią spokojnie, na pozór bezbronny, to nie mogła go lekceważyć. Wiedziała, że nie zrobi jej krzywdy, nie rzuci w nią jakimś morderczym zaklęciem, nie zmiecie jej z powierzchni ziemi. Nie przy pierwszej próbie. Mimo to - chciała wypaść jak najlepiej, a ku temu niezbędne było skupienie i jasny umysł.
...Musiała mu udowodnić, że radzi sobie przyzwoicie. W przeciwnym razie spali się ze wstydu, a jej własna ambicja zeżre ją od środka. Czekała więc w napięciu, a w jej żyłach na powrót zaczęła krążyć krew z dużo domieszką adrenaliny. Zacisnęła mocniej dłoń na swojej różdżce. Poczuła mrowienie na długości całego przedramienia, jakby magiczny badyl wyczuwał, że za chwilę zostanie użyty.
...Broń się.
...Gdyby nie była tak bardzo skoncentrowana na swoim przeciwniku, zapewne w ogóle nie dosłyszałaby jego słów. Poruszył lekko palcami, jakby od niechcenia, a ona już była zwarta i gotowa. Do tego, by odeprzeć zaklęcie, oczywiście. Machnęła różdżką ułamek sekundy po tym, jak snop iskier śmignął w jej stronę. Bladoniebieskie światło błysnęło kilka metrów przed nią - odbiła rzucone przez Alexa zaklęcie, udało jej się. I to bez większych starań. Cóż, mężczyzna tym razem postanowił ją oszczędzić. Nie wymagało to wielkich umiejętności. Ale zawsze mogła jej się noga (tudzież ręka) podwinąć. A jednak się wybroniła, co przyjęła z wielką ulgą. Ostatnie czego chciała, to zbłaźnić się przed Voralbergiem.
- No i jak mi idą podstawy? - zagadnęła, dmuchając w opadający, niesforny kosmyk włosów, który przysłonił jej oczy. - Co dalej, Mistrzu? - dodała po chwili, posyłając mu zadziorne spojrzenie i takiż sam półuśmiech. Celowo użyła tego zwrotu, świadoma tego, że igra z ogniem. Pochyliła się nieco ku przodowi, nadal mierząc go wzrokiem, gotowa do dalszej nauki.
...Choć w istocie nie wiedziała, na co się szykować. Ciśnie w nią kolejnym zaklęciem, czy teraz nadeszła jej kolej na kontratak?

...Czasami był jak skała. Niewzruszony, wyzbyty emocji, sprawiał wrażenie, jakby w żyłach płynął mu beton, a nie ludzka krew. Jego ponadprzeciętny wzrost tylko potęgował odczucie ściany. Nie wiedziała jeszcze, jak go czytać. Ta relacja była trudna i ciężko było ją jakkolwiek zaklasyfikować. Robiła jeden mały kroczek na przód w poznawaniu tego człowieka, a tuż po tym dwa wielkie kroki w tył. Spędziła z nim już trochę czasu, mieli za sobą kilka spotkań, a mimo to nadal nie mogła go rozgryźć, nie wspominając o tych wszystkich tajemnicach. Miała wrażenie, że on o niej wie praktycznie wszystko, a ona o nim kompletnie nic...
...Stała w pozornej gotowości. Gdzieś z tyłu głowy miała już plan, wpadła na pomysł ambitnego zaklęcia, którego jeszcze nigdy nie rzucała, a które znała jedynie z podręczników. I to tych... bardziej zaawansowanych. Jeśli by jej się udało, to z pewnością by mu zaimponowała. Ano właśnie - jeśli...
...Kolejny ruch z jego strony. Wyciągnęła w odpowiedzi swoją rękę z różdżką, kierując ją prosto w twarz Alexandra. Już widziała, co się zbliża; mogła ochronić się przed tym prostym Protego, utworzyć najzwyklejszą w świecie tarczę, ale po co? Przecież to by było za łatwe, a ona lubiła utrudniać sobie życie (w przeciwnym razie nie byłoby jej tutaj). Wypowiedziała zaklęcie, ale nic się nie wydarzyło, a ona... nie miała już czasu na drugą szansę. W bezwarunkowym odruchu zacisnęła powieki w tym samym momencie, w którym woda oblała jej ciało, w głównej mierze mocząc sweter. Jakieś pechowe to ubranie, zawsze obrywa jakąś cieczą. Westchnęła głęboko, z wolna otwierając oczy i spoglądając na swojego przeciwnika. Z trudem powstrzymała się od komentarza. Otarła suchym fragmentem rękawa swoją twarz, a potem bez słowa wycelowała różdżkę w samą siebie i osuszyła mokre części swojej garderoby. Tak, to zaklęcie akurat znała, ale nie sądziła, że przyjdzie jej użyć go po raz kolejny tego dnia.
- Fallo. Chciałam zmienić kierunek Twojego zaklęcia. - ... i trochę namącić Ci w głowie. Jakby już bez tego czaru niewystarczająco mieszała mu w owej głowie i życiu.
...Cóż, zamysł był dobry, ale wyszło jak wyszło. Popatrzyła na niego z delikatnym wyrzutem, przygryzając dolną wargę. Widziała, że był z siebie zadowolony i chyba nawet... rozbawiony? Ciekawiło ją, jakby zareagował, gdyby zdjęła przemoczone ubranie zamiast je po prostu suszyć. Też byłby taki pewny siebie, czy by się jednak speszył?
...No bo tym razem nie miał jak uciec. Wszak był u siebie.

...Chyba za bardzo chciała mu pokazać, że na coś ją stać.
...Nigdy wcześniej nie ćwiczyła tego zaklęcia, znała tylko teorię, choć nawet nie pamiętała, gdzie i kiedy ją przeczytała. Nic więc dziwnego, że tak jej poszło, że wręcz... oblała swoją próbę. Dobrze, że łabędzie nie boją się wody.
...Obserwowała go uważnie, gdy tłumaczył mechanikę i wyjaśniał, dlaczego zaklęcie nie wyszło. Oczywiście jednym z powodów był jej poziom zaawansowania, prawdopodobnie nikomu nie udałoby się rzucić Fallo ot tak, bez wielu prób i odpowiedniego przygotowania. Patrzyła na jego ręce, gdy gestykulował i próbowała skupić się na konkretach, na suchej wiedzy, zignorować wewnętrzne sygnały, które nakłaniały ją, by wyobrażała sobie ciepło jego dłoni. Ściągnęła brwi i bacznie mu się przyglądała, wytężając szare komórki i notując w pamięci wskazówki. Nie spodziewała się, że Alexander zgodzi się nauczyć ją akurat tej inkantacji. Wiele ryzykował. Nie mieli trzeciej osoby, na której mogłaby ćwiczyć, musiał wystawić siebie i się... poświęcić.
...Stała nieruchomo, gdy się do niej zbliżał, a potem ją okrążył. No, może jedynie wodziła za nim wzrokiem, jakby upewniała się, że na pewno ocenia tylko jej postawę. Jej mięśnie spięły się lekko, gdy za nią stanął. Był tak blisko, że jej mózg zaczynał wariować i nic już w nim nie działało tak, jak powinno. Delikatne ciarki przebiegły wzdłuż jej kręgosłupa. Przełknęła ślinę tak głośno, że chyba cała Dolina Godryka to usłyszała. Poczuła, że tętno jej przyspiesza. Znowu. Pozwoliła mu na wszystko: na złapanie nadgarstka, na pokierowanie ręką. Patrzyła intensywnie na swoją różdżkę, starając się nie myśleć o tym, że jego oddech drażni jej kark.
- O... tak? - zapytała na pozór naturalnym głosem, jednocześnie powtarzając ruch ręki po nim. Odwróciła nieco głowę w tył, nawiązując z nim chwilowy kontakt wzrokowy.
...Kiedy się odsunął i ustawił na powrót przed nią - mogła trochę odsapnąć i spróbować uspokoić, opanować oddech. Stanęła ciut luźniej, na lekko ugiętych nogach. Zupełnie jakby przygotowywała się do rozgrzewki przed tańcem. Odkaszlnęła, łudząc się, że to jakoś otrzeźwi jej umysł. Czyżby Voralberg rzucił na nią niewerbalne Fallo? Jeśli tak, to... już dużo wcześniej. A nie wspominał, że to przewlekłe zaklęcie. Wycelowała w niego różdżkę i spojrzała mu prosto w oczy. W te jasne, odrobinę przerażające oczy. A potem wykonała taki sam ruch, jaki jej pokazał i wypowiedziała formułkę.
...I... nic się nie zmieniło. Może jedynie jego wyzywający uśmiech się poszerzył. Takie miała wrażenie.
- Znowu nic. - westchnęła, opuszczając różdżkę.
...Jak tak dalej pójdzie to zastanie ich noc. Cóż, może wtedy dowie się, czy Alex faktycznie jest wilkołakiem.

...Zastanawiała się, czy ta inkantacja nie wychodzi dlatego, że zwyczajnie przewyższa to jej umiejętności, czy może jednak z jego powodu. Mąciła mu w głowie nieświadomie, ale nie miało to związku z magią. A przynajmniej... nie taką.
...Nie pamiętała, kiedy ostatnio była tak skupiona i tak zdeterminowana. Czuła, jak delikatne mrowienie przeszywa całe jej ciało, od nadgarstka ręki, w której dzierżyła różdżkę, przez klatkę piersiową aż po czubek głowy. Oczywiście istniała szansa, że tylko sobie to wkręca, bo przecież nadaremnie wypowiadała formułkę zaklęcia; nic się nie działo, nie było żadnego efektu. Już prawie się poddała, zaledwie po dwóch próbach. Może powinna zasugerować mu, żeby zmienili plany co do tej lekcji, a może... Może powinna po prostu opuścić jego dom i pożegnać się z nim zanim zrobi coś głupiego. Coś, czego oboje będą potem żałować.
...Popatrzyła na niego wzrokiem pełnym rezygnacji. Osobliwe dreszcze ustały, zupełnie jakby ktoś wyłączył zasilanie. Ręka z różdżką powędrowała w dół. Mimowolnie wzruszyła smukłymi ramionami i zacisnęła zęby. Potrzebowała kilkuminutowej przerwy, żeby na nowo zmobilizować swój mózg do pracy i spróbować ponownie z tym zaklęciem. Jednakże... on nie pozwolił jej na przerwę.
...Zwrócił się do niej spokojnym tonem, w którym jednak wyczuła karcące nuty. I zapaliła się w jej głowie lampka. Zacisnęła rękę na różdżce i w ostatniej chwili odbiła nadchodzące Aquamenti. Kilka kropel rozbryźniętej wody spadło jej na twarz i włosy, sweter jednak tym razem wyszedł z tego sucho cało. Obdarzyła go wymownym, nieco szelmowskim uśmiechem.
- Dobra, masz rację, nie powinnam tracić czujności. - westchnęła głośno, tym razem nie opuszczając ręki - Choć... powtarzasz się. Trochę się zawiodłam. - dodała nieco ciszej. Czuła, że coraz bardziej igra z ogniem. A może właśnie z wodą? Przez myśl przeszło jej, że powinna odpłacić mu pięknym za nadobne. Jedyne co ją powstrzymywało to to, że znów mógłby zareagować jak na początku ich spotkania. Choć teraz panowały zupełnie inne okoliczności, a on zdawał się być wyluzowany i niezwykle spokojny, to jednak istniało minimalne zagrożenie, że znów wybuchnie. A kuchenny blat był teraz trochę za daleko...
...Coś ją jednak tknęło. Jakiś złośliwy chochlik siedzący w jej głowie.
- Wiem, że to zaklęcie jest zarezerwowane dla mojego brata, ale... - utkwiła wzrok w jego jasnych oczach, a kącik jej ust drgnął lekko, zdradzając złowieszcze zamiary - Aquamenti! - wypowiedziała to samo zaklęcie, którym on przed chwilą chciał ją uraczyć. Tym razem ostrzegała, nie miał więc podstaw, by się na nią rzucić czy mieć jakiekolwiek pretensje. No i chyba spodziewał się takiego obrotu sprawy, wszak... sam ją sprowokował. Zaklęcie suszące jest złe, ale to moczące już spoko, no dobrze...
...Zupełnie zignorowała jego polecenie, żeby spróbowała z Fallo raz jeszcze. Potrzebowała chwili wytchnienia i sama ją sobie zarządziła. Krnąbrna z niej uczennica. Czy zaraz będzie miała... przechlapane?
...Właśnie zrobiła kolejną głupią rzecz tego popołudnia. I zaraz miało się okazać, jakie niesie to ze sobą konsekwencje.

...Zanim przyszła do jego domu, zastanawiała się nad tym wszystkim. Wyobrażała sobie potencjalne scenariusze, lecz żaden nie przypominał tego, co działo się pomiędzy nimi tego popołudnia. Co jakiś czas przypominała sobie o tym, że miała liczyć jego uśmiechy. Czy te szelmowskie też się w to wpisywały?
- Och, no tak. Całkiem tu ładnie. Przytulnie. Jak na... samotnego mężczyznę. - powiedziała ironicznie, choć w istocie wnętrze domu Voralberga przypadło jej do gustu. Ostatnie dwa słowa wypowiedziała z lekkim przekąsem, a jej usta wykrzywiły się w półuśmiechu. Miała wrażenie, że zachowywał się odrobinę swobodniej niż dotychczas. A jeśliby wziąć pod uwagę jego wcześniejszy wybuch... Cóż, przestała się go obawiać już jakiś czas temu. Czy słusznie? Miało się okazać, bo kolejne kroki, jakie poczyniła, były dość odważne (lub głupie).
...Ta lekcja schodziła na złe tory...
...Było stanowczo zbyt mokro. I to w tym przyziemnym aspekcie, bez podtekstów i dwuznaczności. Alexander droczył się z nią, nie miała ku temu najmniejszych wątpliwości. To dodatkowo wybijało ją ze skupienia, choć starała się sprostać nowemu zaklęciu nieugięcie, wyostrzając swoje wszystkie zmysły, otwierając umysł i błagając swoją czarodziejską krew o powodzenie. Na nic się to zdawało, a uśmieszek na twarzy jej nauczyciela tylko się poszerzał. Gdyby nie dodawał mu takiego uroku, z pewnością już by się załamała. Była jednak zdeterminowała, by udowodnić mu, że Swansea to wybitni czarodzieje. I... jakoś tak to się wszystko potoczyło, że postanowiła odpracować błędy brata z zakresu prostych zaklęć.
...Jakież było jej zdziwienie, gdy mknąca ku niemu fala nie została odbita przez żadne zaklęcie. Nie podlegało wątpliwościom to, że jego bierność była zamierzona, mimo to nadal była zaskakująca. Dziewczyna zmarszczyła brwi i patrzyła jak woda rozbryzguje się na torsie mężczyzny, jak ochlapuje jego idealnie zarysowaną szczękę i moczy tę przydługą grzywkę. I aż potrząsnęła głową, by wyrwać się z tego transu. Osuszy się przy pomocy zaklęcia? Znów się na nią rzuci? Nic... Kropelki wody skapywały na podłogę bądź wsiąkały w materiał jego spodni i suche fragmenty koszulki. A jedyne, co uczynił, to otrzepał się jak pies po spacerze w deszczu, a później przetarł najzwyczajniej w świecie. Zero magii. I zero jakichkolwiek emocji na twarzy...
...Aż do momentu, gdy odezwał się z nutką groźby w głosie i ruszył w jej stronę. A potem wszystko potoczyło się jakoś tak... szybko. Znów poczuła szarpnięcie w nadgarstku i jej różdżka ponownie opadła na kanapę, choć trzymała ją w dłoni mocno, aż do pobielałych knykciów. Syknęła, wypowiadając cicho niezrozumiałe przekleństwo i obdarzyła go spojrzeniem pełnym zdumienia i niedowierzania. Nie wiedziała, co zamierzał zrobić. Nie wiedziała też, czy bardziej ją to niepokoi, czy... ciekawi. Chciała potrzeć swój nadwerężony nadgarstek, ale... nie mogła. Nic nie mogła zrobić, nie była w stanie wykonać najmniejszego ruchu. Była jak... spetryfikowana. Przeszedł ją dreszcz; poczuła, jak nagle do głowy uderza jej fala gorąca, a ona zaczyna panikować. Zapewne byłoby jej łatwiej, gdyby mogła wykonać jakikolwiek ruch, gdyby jej ciało się jej słuchało, a nie zastygło w miejscu niczym cholerny posąg.
- Przepraszam najmocniej, ale co właściwie zamierzasz zrobić? - zapytała, a w jej głosie można było wyczuć zdenerwowanie i irytację. Popatrzyła się w jego oczy i strasznie żałowała, że nie może zdzielić go tak po ludzku, by zniwelować ten szelmowski uśmiech, który w tym momencie tak dobitnie pokazywał jej przegraną pozycję. - Mogę odzyskać władzę nad swoim ciałem? Mistrzu? - dodała po chwili, choć nie wierzyła, że ot tak ją odczaruje. Była pewna, że ma w tym jakiś cel i to... było najgorsze.
...To dziwne uczucie, kiedy przemieszcza się bez własnej świadomości i kontroli. Éléonore bardzo nie lubiła tracić tej ostatniej, co objawiało się też w formie jej bogina. A więc ta podróż do miejsca tortur była dość traumatyczna, choć Swansea starała się zachować zimną krew. I tę krew ochłodziła dodatkowo woda, która kaskadą spadła na jej ramiona, głowę, szyję... A ona przeklinała wszystkie siły natury i to, że dała się tak łatwo złapać. Gdy tylko wróciła jej sprawność, zacisnęła wszystkie mięśnie, spięła się, by nie wykrzyczeć mu w twarz sowitej wiązanki na temat jego zachowania. Zamknęła oczy i uniosła pięści ku górze w bezwarunkowym odruchu. Czekała, aż woda przestanie lać się na nią z góry niczym z cebra, ale... na próżno. Choć stała tam może ledwie kilkanaście sekund, to dla niej były to wieki. Z trudem otworzyła powieki i spojrzała na swojego oprawcę. Tak, był bezczelny. I przy tym... pociągający? Jedno było pewne - świetnie się bawił. Czas, by i ona zaczęła bawić się ciut lepiej.  
...Przemoczony sweter zrobił się ciężki i niewygodny. Chłonął wodę jak gąbka i przyklejał się do mokrego ciała dziewczyny. Nie miała różdżki, by się osuszyć. Mogła już co prawda wyjść o własnych siłach spod prysznica, ale czy coś to zmieniało? Była już i tak przemoczona do suchej nitki. Jeśli nie wyjdzie z łazienki sucha, to chociaż niech wyjdzie z twarzą. "Kiedy życie rzuca Ci kłody pod nogi, zacznij budować z nich schody." Popatrzyła się na Alexandra z tajemniczym uśmiechem i bez chwili wahania, pod wpływem impulsu, zdjęła z siebie mokry sweter, pozostając jedynie w staniku. Zdawała sobie sprawę z tego, jak niewłaściwe jest to zachowanie, ale chciała się na nim w ten sposób odegrać. Cisnęła ubranie w kąt i przekrzywiła nieco głowę, obserwując jego reakcję. W gruncie rzeczy... była z siebie całkiem zadowolona.
- I co teraz? - zapytała cicho, zaskakująco opanowanym tonem.
...Rano rozmyślała o potencjalnych scenariuszach tego spotkania... Ten jej się nawet nie śnił.

...Nigdy dotąd nie była w tak zawiłej, niejasnej relacji z kimkolwiek.
...Nie mogła zaprzeczyć, że nie ciągnęło jej ku niemu, że nie otwierała się przed nim szybciej niż by tego chciała. Z drugiej zaś strony za każdym razem coś powstrzymywało ją przed kolejnym krokiem. Z tyłu głowy miała wiele pytań, na które nie znalazła dotąd odpowiedzi. Choć spędzili ze sobą już trochę czasu (i to w głównej mierze był przyjemny czas), to nadal obecny był pomiędzy nimi dystans, jakiś wyimaginowany mur, który nie pozwalał na coś więcej. I gdy burzyła kolejne cegiełki, by przejść na drugą lepszą stronę, to raniła swoje dłonie. Pokusa była jednak zbyt silna.
...Mogłaby przyrównać jego czyn do szczeniackiego występku. Ile miał lat, żeby tak ją ukarać? Zaskoczył ją tym bardzo, ale w pewnym sensie też... zaimponował? Pokazał się od innej strony, tej luźniejszej, a to powinna raczej docenić. Może wchodzili właśnie na inny poziom znajomości? Otworzył przed nią kolejne drzwi, pozostawało zadać sobie pytanie, czy prowadzą one do właściwego pomieszczenia. Obserwowała jego mimikę, mowę ciała, widoczne rozbawienie i... wymalowaną satysfakcję? Pozwalało jej to nawet na chwilowe ignorowanie kaskady wody.
...Była cholernie ciekawa jego reakcji na ten odważny, wyzywający krok z jej strony. I ta ciekawość tłumiła obawy przed niechcianymi konsekwencjami, przed wstydem czy zażenowaniem. Sprawdzała go? Być może... Utrzymywała z nim kontakt wzrokowy, wpatrywała się w niego może nawet zbyt intensywnie. Te niemalże białe tęczówki potrafiły zahipnotyzować, było w nich też coś mrożącego krew w żyłach. Nie uciekał, nie zasłaniał oczu, nie rzucił na nią w popłochu ręcznika. Może jednak było z nim wszystko w porządku?
...Wydała z siebie coś na rodzaj parsknięcia pomieszanego z fuknięciem, gdy wspomniał o jej mokrych spodniach. Nie umiała powstrzymać delikatnego uśmieszku, rozbawienie brało górę. Zaczynali grać w niebezpieczną grę, zaczynali stąpać po kruchym lodzie blisko wiosennej odwilży. Miała to potraktować jako wyzwanie? Co by zrobił, gdyby rzeczywiście ściągnęła i spodnie? Chyba nie przypuszczał, że byłaby do tego zdolna. I... miał rację.
- Tak? O, nie zauważyłam. - odpowiedziała ironicznie i poszerzyła swój uśmiech, dalej wpatrując się w jego jasne, zwierzęce oczy.
...Kolejny strumień opadł na jej półnagie ciało, ale tym razem temperatura wody była odczuwalnie niższa. Éléonore syknęła i ponownie spięła swoje mięśnie, opanowując dreszcze. Na jej rękach zawitała gęsia skórka, a ona pomyślała, że nie może ot tak stać sobie pod dyszą tego przebrzydłego prysznica. Złapała oburącz za jego wyciągniętą dłoń i z całej siły pociągnęła go do siebie. Ważył o wiele więcej od niej, ale dała radę go ku sobie przyciągnąć. Być może... wcale się nie opierał? Albo ta zimna woda dodała jej takiej mocy. Patrzyła na niego, jak stopniowo moknie, jak poddaje się skapującym kroplom, a jego włosy na nowo je chłoną. Materiał koszulki nie pozostawał im dłużny i wkrótce oblepiał już dokładnie każdy mięsień na jego torsie. A ją coś tchnęło, kolejny impuls.
...Wyciągnęła rękę i zagarnęła nią jego kark, jednocześnie wspinając się na palce. Coś w środku jej głowy krzyczało, że nie powinna tego robić, że to do niej niepodobne. Stłumienie tego głosu jednak nigdy przedtem nie było takie łatwe... Z lekko przymkniętymi powiekami przysunęła swoją twarz do jego i przywarła wargami do jego ust. Pocałunek był krótki, subtelny, choć Swansea czuła, ze wzbiera w niej ogień, a dziwne dreszcze obiegły całe jej ciało. Odsunęła się od niego i odkaszlnęła krótko, przywołując swój mózg do porządku, bo znów ciężko było zebrać myśli. Wciąż czuła ten smak i przyłapała się na tym, że... od ostatniego razu za nim tęskniła.
- No, to... jesteśmy teraz kwita. - rzuciła, puszczając go i dając mały kroczek w tył - Choć może powinnam w tym momencie sobie pójść? - dodała i uśmiechnęła się lekko, podkreślając to, że tylko żartuje.
...Zimna woda nie zadziałała chyba w odpowiedni sposób... A ona zburzyła kolejne cegły niewidzialnego muru. Jak bardzo będzie krwawić?

...Szum wody zagłuszał jej skołowane urywki myśli.
...Jeszcze nie dochodziło do niej to, co właśnie zrobiła. Nie planowała tego, a wręcz... nawet o tym nie śniła. Gdzieś z tyłu głowy odezwał się cichy głosik zdrowego rozsądku, który napomknął imiona jej rodzeństwa i wspomniał o skomplikowanej sytuacji. Nie miał jednak siły przebicia. Nie miał żadnej, nawet najmniejszej, szansy na przekrzyczenie kabinowego wodospadu. A i ten... zaczynał niknąć w obliczu niezidentyfikowanego, dziwnego dźwięku, który Éléonore słyszała w swojej głowie coraz to intensywniej. Zagłuszał nie tylko łazienkową symfonię, ale i słowa Alexandra. Mogła czytać jedynie z ruchu jego ust, a te z kolei...
...Ponowne zetknęły się z jej ustami.
...Fala gorąca powróciła, a ona na ułamek sekundy straciła przytomność... A przynajmniej takie miała wrażenie. Poczuła, jak miękną jej kolana, jak otula ją zewsząd błogie uczucie, a wewnątrz wzbiera podniecenie. Była na tyle zaskoczona, że nie odwzajemniła pocałunku od razu, jedynie poddała się chwili, lawirując pomiędzy snem a jawą. Po chwili przymknęła swoje oczy i delikatnie dotknęła mokrą dłonią jego policzka, badając szorstką od zarostu skórę. Kontrast jego ciepła i jej chłodnych palców był tak duży, że aż poczuła mrowienie w opuszkach. Jej ręka powędrowała w górę, a palce oplotły jego mokre włosy, zatapiając się w nich z pewną dozą łapczywości. Subtelność przerodziła się w namiętność. Jego wargi były słodsze od raju. I gorętsze od piekła. Gdyby nie przerwał tego w odpowiednim momencie, to... Nie umiałaby się opanować.
...Serce waliło jej jak oszalałe, oddech miała przyspieszony, zupełnie jakby przed chwilą przebiegła dookoła Zakazanego Lasu. Patrzyła na niego spod przymkniętych powiek i zastanawiała się, co się tutaj przed chwilą odmerliniło. Byli już kompletnie przemoczeni, a przy tym zużyli chyba hektolitry wody. Co na to Matka Ziemia? Bo o Elisabeth Swansea Élé wolała teraz nie myśleć... I gdy musnął ją nosem, a potem uśmiechnął się w ten sposób, to szybko odgoniła ciemne myśli, jak jakiegoś natrętnego mola.
- Tak, masz rację. - mruknęła, przygryzając wewnętrzną część policzka, by pohamować nieco niekontrolowany uśmiech, który usiłował wpełznąć na jej twarz. W łazience zrobiło się tak nagle przeraźliwie cicho, że chyba mógł usłyszeć bicie jej serca.
...Wyminęła go zwinnie i schyliła się po swój mokry sweter. Wykręciła z niego nadmiar wody i skierowała się do wyjścia. Stanęła jednak w progu i odwróciła się do niego, chcąc jeszcze coś powiedzieć, ale... zawahała się. I nic już nie wtrąciła. Uśmiechnęła się delikatnie, pod nosem, a potem zeszła po schodach na dół. Odszukała swoją różdżkę i doprowadziła się do porządku przy pomocy dobrze-jej-znanego zaklęcia. Miała teraz chwilę na przeanalizowanie całego zajścia, ale... potrzebowałaby na to całej nocy.
...Powinni wrócić do lekcji. Tylko jak, kiedy ona nie może skupić się teraz na najprostszych czynnościach? Jak ma sobie poradzić z tak zaawansowanym zaklęciem?

....Sam nie wiedział co go… natchnęło do takiego, a nie innego kroku, ale jeśli otrzymał chwilę na zastanowienie się to ze sporym zaskoczeniem stwierdził, iż chodziło to za nim od... tej pamiętnej altany w której się wycofał. Teraz tego nie zrobił, ba! to nie on zaaranżował pierwszy krok, ale go odwzajemnił i na tę chwilę w żadnym wypadku tego nie żałował. Czuł jak przez jego – jeszcze dość niespokojne ciało – przepływają kolejne chemiczne związki podtrzymujące go w podnieceniu. Przez kilkanaście sekund jego czarne źrenice starały się wyzbyć białych tęczówek, ale wkrótce wszystko wróciło do normy i znów mógł nawiedzać ludzkość swoim przeszywająco-nienaturalnym spojrzeniem.
....Odprowadził ją wzrokiem, kiedy go wymijała. Nie dotknęła go nawet centymetrem swojego ciała, a przez jego umysł mimo wszystko przemknęła myśl, że mogłaby to zrobić. Może by to przeżył? W tym całym szale sprzed chwili nawet nie zareagował, kiedy wplotła mu dłoń we włosy, ba! dotknęła jego policzka. Teraz, kiedy zdał sobie z tego sprawę przeszedł go mimowolny dreszcz. Chyba jednak nie potrafi. Czujnie patrzył, jak dziewczyna podnosi sweter i go wyżyma. Na jego twarz wpełzł delikatny, seksownie cyniczny uśmieszek, jednakże szybko zniknął, kiedy ta odwróciła się w jego stronę, zastąpiony pełnym zainteresowania uniesieniem brwi. Ale nic z tego nie wynikło, a ona zniknęła za progiem.
....Wyszedł spod prysznica zerkając na siebie mimochodem w lustrze. Wyglądał jak przemoczony pies i co gorsza wciąż ociekał wodą. Dopiero teraz poczuł niewygodę spowodowaną przyklejającą się do ciała koszulką i zmienił ten stan rzeczy susząc zarówno siebie, ubrania, jak i całą łazienkę, w tym mokre ślady wychodzącej i równie przemoczonej Éléonore.
....W końcu, kiedy ogarnął wszystko a łazienka wyglądała jak gdyby nigdy nic się nie stało, powoli zszedł na parter szukając miejsca jej aktualnego pobytu. Z brakiem zaskoczenia stwierdził, że jest w salonie, a kiedy pojawił się w zasięgu jej wzroku to bez zbędnych ogródek można było stwierdzić, że w żadnym stopniu nie wyglądał, jakby przed chwilą przemoczony do suchej nitki całował ją pod prysznicem. Nawet jego mimika była względnie neutralna, co było dość zaskakujące. Bynajmniej nie dla niego. Długo zajęło mu uczenie się tak sprawnego doprowadzenia się do emocjonalnego porządku.
....Powoli wyminął ją i stanął w miejscu, w którym stał jeszcze całkiem niedawno. Jak ćwiczyli. Zaklęcia. W końcu po to tu przyszła. Odchrząknął, wyjmując różdżkę z rękawa lewego przedramienia. Musiał przyznać sam przed sobą, że na zewnątrz wyglądał zupełnie normalnie, jednakże w środku rozgrywało się małe piekiełko niepozwalające mu na wystarczające skupienie do rzucania bezróżdżkowych zaklęć.
....Spojrzał na nią białymi oczami czekając na jej ruch. Dosłownie.

...Zapomniała jakiego zaklęcia się uczyli. Ba! Zapomniała jak się nazywa. Zapomniała chyba... zabrać głowy spod tego prysznica. I choć dysza już dawno była wyłączona, a ona stała w salonie względnie spokojna, wysuszona i doprowadzona do ładu, to... wciąż słyszała szum wody, a w głowie miała mętlik. A chyba zapomniane zaklęcie miało zmącić jej przeciwnika.
...Podeszła do niego na kilka kroków, zmniejszając dystans, choć dalej dzieliła ich odległość kilku metrów. Zacisnęła rękę na swojej różdżce, jakby to miało pomóc jej w skupieniu. Czy dalsza nauka ma tutaj jakikolwiek sens? Przecież oni przed chwilą... Och. Chyba wolała, by nie dochodziło do niej to teraz. Przemyśli to wszystko, jak wróci do domu. A teraz... Teraz ufała, że jej mózg zacznie niebawem działać tak, jak powinien. Przejechała palcami po chropowatościach różdżki, które przecież tak dobrze znała. Ten magiczny badyl był z nią od pierwszego roku nauki w Hogwarcie. Czasem miała wrażenie, że robił robotę za nią, że lepiej wiedział, jakie zaklęcie dziewczyna chce rzucić. Może i tym razem jej pomoże?
...Spojrzała na niego niepewnie, jakby obawiała się tego, co zobaczy. Ale on... był niewzruszony. Znów niczym skała, posąg, nie do przebicia. Zdumiało ją do tego stopnia, że aż zmarszczyła brwi. Cóż, powinna chyba nauczyć się od Alexandra czegoś poza nowymi zaklęciami. Z zaskoczeniem spostrzegła też, że tym razem wziął ze sobą swoją różdżkę. Po co mu ona? Zapomniał, że radzi sobie bez niej? Zrobiła jeszcze jeden, malutki kroczek w jego stronę. Odkaszlnęła, niczym konferansjer przed rozpoczęciem ważnej przemowy. Może czas wykorzystać nie tylko wiedzę zdobytą w Hogwarcie, ale i... sztukę aktorskiej improwizacji? No dalej, Swansea. Zrobisz to. Po raz kolejny tego dnia wycelowała w niego swoją uzbrojoną dłoń. Wyciszyła umysł na wszelkie bodźce, nie myślała o tym, co działo się na piętrze. Myślała tylko o tym, co chce osiągnąć, o pożądanych skutkach zaklęcia.
- Fallo! - zaklęcie pomknęło w kierunku Voralberga, a ona była bliska zamknięcia oczu, by nie patrzeć na swoją potencjalną porażkę.
...Tym razem jednak... było inaczej. Coś się zadziało, a Éléonore aż pisnęła cicho z podniecenia i radości, że mimo wszystko w pewnym sensie jej się udało. Trudno było ocenić, czy jest bardziej zadowolona, czy zszokowana.

....Przyglądał jej się z iście książkową uwagą, śledząc każdy, nawet najmniejszy ruch jej ciała, mimiki czy zmiany ogólnego zachowania. Choć przez chwilę zastanawiał się jak sytuacja sprzed paru momentów wpłynie na jej behawior, to szybko odrzucił te myśli przyłapując się na tym, że on sam zachowuje się dziwnie. A przecież nauczony był nie pokazywać po sobie najmniejszych intencji, niezależnie od tego czy były one pozytywne czy negatywne. A już szczególnie w takich przypadkach, kiedy nie dotyczyło to tylko i wyłącznie jego, ale również drugiej osoby, która w dodatku musiała się skupić na tym, co miała do zrobienia.
....Delikatny uśmieszek wstąpił na jego oblicze, kiedy zerknęła na niego najwyraźniej zaskoczona jego stoickim spokojem. Najwyraźniej jej myśli skupiały się na czymś zupełnie innym, ale podobno w nauce im trudniej tym lepiej, stąd też, jeśli uda jej się dojść do ładu z zaklęciem, którego miała się nauczyć, to będzie to sromotny sukces.
....Sprawnie obracał swoją różdżkę między palcami, co miało być swoistym sprawdzeniem powodzenia rzuconej przez nią inkantacji. Bo jeśli porusza się jedna ręka, a po chwili zacznie niekontrolowanie druga, to prawdopodobnie jest to znak iż próba się powiodła. Nie musiał długo czekać na brak kontroli, a w momencie kiedy jego prawa dłoń, miast lewej zaczęła poruszać się identycznie co jeszcze ta druga przed chwilą – był bliski zdziwionego wydechu. Powstrzymał się w ostatniej chwili.
....Uniósł dłoń do góry, a z racji, że jego umysł nie przyzwyczaił się do zmiany, podniósł na powrót lewą rękę zamiast prawej, którą teraz chciał podnieść. Wszystko nie trwało długo, bowiem zaklęcie puściło dość szybko. Mimo wszystko był bardzo zadowolony i spomiędzy palców uniesionej ręki spojrzał na nią z uniesionymi brwiami.
....- Doskonale. – rzucił, mimo wszystko bez większych emocji. – Skup się. Jeszcze raz – mruknął, na powrót się prostując.
....Znów zaczął obracać różdżkę między palcami.
[eot]