First topic message reminder :

Sala ta jest bardzo nasłoneczniona, a z jej okien widać obszerny dziedziniec. Pełno tu klatek, w których czasami pojawiają się kociaki do ćwiczeń, jedna szafa jest pełna kufrów, a omnikulary ułożone na regale mają tendencję do uciekania, bowiem te egzemplarze mają albo królicze łapy, uszy lub ogony.

Wjechałem do klasy zaledwie kilka sekund przed czasem co doprowadziło do tego, że wszystkie ciekawsze miejsca były zajęte, więc zasiadłem sam z tyłu sali rozglądając się po sali. Chciałam tutaj być dokładnie tak samo jak pragnąłem wymywać dupska wszystkim hipogryfom z Zakazanego Lasu. Jasne, Bergmann nie był wprawdzie chujem jak Craine, ale brakowało mu czegoś co miał Dear, a fakt, że wcześniej uczył mnie w Trausnitz wcale nie ułatwiał sprawy. Mimo że nie byłem fanem tego przedmiotu to lekcje z Dearem jakoś mnie przyciągały, a tutaj pojawiałem się tylko po to by pod koniec roku dostać upragnioną parafkę na świadectwie ukończenia studiów i móc rozpocząć upragnioną karierę.
Pewnie normalnie miałbym wszystko w głębokim poważaniu, ale z racji tego, że siedziałem sam to nie miałem specjalnie wyboru i postanowiłem przynajmniej spróbować skupić się na lekcji, a czekając na to aż nauczyciel w końcu zacznie mówić przejrzałem nawet moje transmutacyjne bazgroły z zeszłego roku - wiele z nich nie wyciągnąłem, ale zawsze coś. Musiałem chociaż trochę poudawać, że mi zależy dlatego wpatrywałem się w profesora i zmusiłem się do maksymalnego skupienia - może nie nie przepadałem za przedmiotem, ale starałem się zrobić dobrą minę do złej gry.

SZCZĘŚCIE: 2
PREFERENCJE: 0,5 - bo Bergmann jednak nie jest Crainem XD
KONCENTRACJA: 4
TALENT: 1
CAŁOŚĆ: 7,5

Oh, czyli jednak, choć słabł jego wzrok, nienawiść do uczniów wciąż była taka sama. Ale dodatkowa praca do mowa dla wszystkich w momencie, kiedy rok szkolny miał się ku końcowi, goniły ich terminy, egzaminy i cała reszta nauki sypiącej się na spuchnięte od obowiązków łebki? Nie, zdecydowanie nie. Choćby miała pisać je sama za nich wszystkich.
- To ja rzuciłam Enutitatum, profesorze. - zgłosiła się, wcześniej podnosząc rękę i tym samym wyłapując jego uwagę, zanim wszyscy zainteresowani zdążyli opuścić salę. Żeby wiedzieli przynajmniej, że może choć jedna karna rzecz mogła ich dzięki temu ominąć. Opuściła wzrok, choć tylko na chwilę, jakby chcąc zebrać potrzebną odwagę na przyjęcie gorzkich słów Pattona. Sama nie miała pojęcia, co mogło ją czekać. Na wylatywanie z sali i tak już było za późno. Następnie podniosła na powrót głowę i posłała mu zdeterminowane spojrzenie. Być może byłoby bardziej przepraszające, ale w głębi duszy i tak pozostawała przekorną gówniarą. Nawet, jeżeli należała do grona jego najlepszych uczniów.

Popatrzył na nią pytająco, gdy zdało mu się, że urwała myśl nim wypowiedziała choćby jedno słowo, ale nie chciał ciągnąć jej za język... no i Patton Craine zdecydowanie utrudniał im wszelkie pogaduszki. Nie mogli prowadzić rozmowy, trzeba było rzucać zaklęcia. Rzucił więc, z dobrym skutkiem, a kiedy popatrzył na nią znowu...
...coś go zaniepokoiło. Nie wiedział w czym rzecz – może to coś w wyrazie jej twarzy? może zadziorny błysk w oku? – ale naszło go przeczucie, że Gryfonka coś kombinuje. Dwie sekundy później usłyszał wyszeptane zaklęcie i znieruchomiał, kiedy zrozumiał, że różniło się od tego, które mieli ćwiczyć. W myślach dopasował szybko efekt do zasłyszanej formułki i zerknął na Craine'a, by sprawdzić, czy ten coś zauważył.
— Zwariowałaś? — syknął do niej, zły, że znów się w coś pakuje. Czy to jakaś dodatkowa cecha Gryfonów, o której tiara uprzejmie milczała, by nie pogrążać ich już na samym początku? Potrzeba wyprawiania głupot, które ciągle ściągały na nich kłopoty?
— Cóż, przynajmniej wyszło perfekcyjnie... — mruknął, dyskretnie rozglądając się po klasie i nie bez pewnej satysfakcji obserwując efekt zaklęcia. Początkowa złość szybko mijała, a na myśl, że zrobiła Craine'owi na złość nie potrafił nie uśmiechnąć się kącikiem ust.
Zbrodnia nie mogła jednak pozostać bez kary.
Nie wiadomo jakim cudem wierzył, że nauczyciel niczego nie zauważy, ale w chwili kiedy odezwał się zdenerwowany, poczuł zaskoczenie. Przełknął ślinę kiedy się przyznała i zawahał się – ale tylko na krótką chwilę.
— Ja... ja ją namówiłem, profesorze. — Powiedział, wstając ze swojego miejsca. Znając Craine'a, i tak Morgan nie miała uniknąć w ten sposób kary, ale jeśli będą w tym razem... może będzie jej łatwiej? Nie chciał jej z tym zostawiać. Wlepił wzrok w nauczyciela, czekając na reakcję.

Patrzył, jak powoli podnoszą się i zmierzają ku wyjściu z sali, zastanawiając się, kto rzucił zaklęcie. Cóż, wykonanie było poprawne, musiał to przyznać. W takim razie krąg podejrzanych zawężał się do grupki najlepszych uczniów. Niestety. Spoglądał uważnie na pannę Lanceley, pana Swansea, pannę Davies, pana Ó Cealláchain... Czyżby ktoś z jego bardziej uzdolnionych uczniów był na tyle zuchwały, żeby nie bacząc na wszystko chcieć zabłysnąć przed innymi? Jeśli to było któreś z nich to cóż, będzie zawiedziony, ale nie do końca zaskoczony. W końcu nie pierwszy raz okazywałoby się, że ma do czynienia po prostu z dzieciakami. Z bandą dzieciaków, którym zwyczajnie pokora nie leży w naturze i zawsze muszą coś zrobić odwrotnie, niż im się nakazuje.
Dostrzegł rękę w górze i od razu przeniósł swoje przenikliwe spojrzenie na Gryfonkę. Nie musiała mówić, domyślał się, dlaczego się zgłaszała. Surowy wyraz twarzy przyozdobiło teraz również rozczarowanie widoczne w spojrzeniu.
- Spytałbym dlaczego, ale tak naprawdę nie obchodzi mnie pani tłumaczenie... Ani pańskie, panie Swansea - zaczął chłodnym tonem. Cóż, w takim razie nie mógł dać karnego zadania wszystkim, skoro zgłosili się winowajcy... Szkoda. - Oboje napiszecie pracę, w której napiszecie zastosowanie w życiu codziennym zaklęć alveo, enutitatum, disclore oraz porównacie ze sobą dwa ostatnie, ze szczególnym wskazaniem ich różnic. To ma być długa i wyczerpująca temat praca. Dodatkowo macie szlaban. Pomożecie w skrzydle szpitalnym. A teraz wyjdźcie - dokończył, nakazując im opuszczenie sali. Sam uprzątnął salę z pucharów, po czym wyszedł z klasy, kierując się do swojego gabinetu. Dlaczego nie odjął im punktów? Miał nadzieję, że konieczność spędzenia popołudnia na pomocy w skrzydle szpitalnym, a wieczoru nad pracą dla niego, nauczy ich, żeby nie próbowali następnym razem zmieniać zaklęć, które mieli ćwiczyć oraz, cóż... Zaklęcie wyszło perfekcyjnie, a to nie często się zdarza.


/zt (teraz już na pewno)

Przyszedł na transmę przed czasem ale tylko po to, aby zająć dogodne miejsce - na tyłach i przy oknie. Nie było jeszcze nikogo co było mu na rękę. Dostrzegłszy figurki szachowe na ławkach uniósł brwi. Jedną z najbliższych podniósł i obrócił w palcach, jakby sprawdzał czy to nie jest jakiś hologram. Craine raczej nie będzie uczyć ich gry w czarodziejskie szachy, a więc musi być w tym jakiś cel. Odłożył figurkę na miejsce i przeszedł przez całą klasę, aby przysiąść sobie po jednej stronie ławki. Plecak rzucił obok krzesła i przeciągnął się wyciągając ręce wysoko nad głową. Nic się nie działo, a więc przez pierwsze trzy minuty gapił się na tablicę, a przy szóstej minucie wyciągnął różdżkę. Oparł łokieć o ławkę, a policzek o brzeg dłoni i delikatnie dźgał krańcem różdżki stojącą obok niego figurkę. Ta oczywiście burzyła się i próbowała odskoczyć, ale była tylko przedmiotem więc niewiele mogła zrobić. Polubił transmutację choć była to dziedzina cholernie trudna i skomplikowana. Mimo wszystko starał się i zaczął używać tego rodzaju magii w życiu codziennym. Kilka dni temu transmutował sowę Loulou w kamień i było to zaklęcie wykonane bezbłędnie. Kto wie do czego może mu się jeszcze przydać transmutacja. A może by tak do transmutowania czyjejś nogi w kamień? Aż się uśmiechnął pod nosem na tę myśl.

Z doświadczenia wiedział, że na transmutację lepiej się nie spóźniać, jeżeli ktoś miał zamiar wieść długi, w miarę szczęśliwy żywot. Dlatego też grubo przed czasem zaczął zmierzać w stronę klasy. Nie spieszył się przesadnie, ale wolał być wcześniej niż narażać się na gniew Pattona. Na miejscu okazało się, że nie tylko jemu życie było miłe. W ławce siedział już jeden z puchonów. Max rozejrzał się po klasie i zauważył z rozczarowaniem, że tym razem zamiast kielichów, na ławkach znajdowały się figurki. A liczył, że czekając na rozpoczęcie lekcji skorzysta z umiejętności tworzenia taniego winiacza. No cóż, trzeba było przetrwać to na trzeźwo. Zajął wolne miejsce i wziął do ręki figurkę leżącą na jego stole, przyglądając się i zastanawiając, co dziś będą robić.

//Zapraszam do dosiadanka :)

Nie lubiła się spóźniać, a doskonale wiedziała, jaki jest profesor Craine, nic zatem dziwnego, że na miejsce spotkania spieszyła się w sposób wręcz nieopisany. Nie chciała wchodzić do klasy za nim, bo wiedziała doskonale, jak to się skończy. Nic zatem dziwnego, że weszła do sali jako jedna z pierwszych, obrzuciła spojrzeniem Puchona, z którym ostatnio miała przyjemność pojedynkować się w sposób dość, cóż, wściekły i wahała się chwilę, czy przypadkiem z nim nie usiąść. Doszła jednak do wniosku, że tym razem nie chce sobie podnosić ciśnienia i nie chce się z nim szamotać, czy słuchać jego wykładów, ostatecznie zatem usiadła naprzeciwko @Maximilian Felix Solberg, uśmiechając się do niego lekko. Nie miała pojęcia, co będą robić, a te figury w niczym jej nie pomagały, bo po prostu nie kojarzyła żadnego sensownego do nich zaklęcia. Może mieli je powiększać? To chyba nie tak działało.
- Cześć - rzuciła do Ślizgona i odłożyła swoje rzeczy obok ławki, wyciągając różdżkę i spoglądając ponownie na figurę. O co tutaj chodziło? Czym mieli się dzisiaj zajmować? Zagryzła nieznacznie wargę, bo trzeba przyznać, że jednak się nieco denerwowała, w końcu nie chciała się zbłaźnić albo co gorsza, pogorszyć reputacji domu.

Transmutacja. No dobra, to na pewno nie było coś, w co był rewelacyjny i nie sądził, żeby później, w przyszłości, miało go to jakoś obowiązywać, czy cokolwiek takiego, do kurwy nędzy, ale na razie musiał wywiązywać się z obowiązków, jakie nałożyła na niego pośmiertnie Rose. Zdawał sobie sprawę z tego, że Craine do najprzyjemniejszych nie należy i na pewno będzie strasznie jęczał, jeśli ktoś się spóźni, więc po prostu wziął dupę w troki i poszedł do sali, jednocześnie mając wrażenie, że znowu coś odpierdala. Zerknął pospiesznie na zebranych, których było tyle, co kot napłakał, a później usiadł w pierwszej lepszej ławce, bo i tak wiedział, że przez wzorkiem Pana Wrażliwego nie ukryje się nawet w jakimś jebanym bunkrze. Spojrzał na figurkę i uniósł lekko brwi, jakby zastanawiał się, co oni tutaj będą znowu odpierdalać, ale nic nie powiedział, tylko rozsiadł się w miarę wygodnie. Różdżkę położył na blacie, zakładając, że oczywiście Craine dostanie pierdolca, jeśli tylko będzie miał coś więcej.

//można się dosiadać

Wiedziała, że nauczyciel z transmutacji jest dość surowy, to też wolała się nie spóźnić na lekcję i przybyć trochę przed czasem. Lepiej nie narazić swojego domu na ujemne punkty - wbrew pozorom niektórzy gryfoni potrafili być równie mściwi jak śliskie zielonki. Tym bardziej, gdy zależało im na pucharze domów. Sama nigdy jakoś szczególnie się tym nie interesowała, ale nie zamierzała utrudniać zadania bardziej ambitnym uczniom. Dlatego też weszła do środka rozglądając się za profesorem, ale nie dostrzegła go - zamiast tego zauważyła w jak ciekawy sposób ułożone są stoliki. I te figurki szachowe? W żaden sposób nie łączyło jej się to z transmutacją co zapowiadała na prawdę ciekawą lekcję. Druga sprawa, to sposób ustawienia krzeseł sugerował pracę w parach. Po krótkim zastanowieniu się i zbadaniu twarzy będących już na miejscu uczniów postanowiła usiąść jednak przy wolnym stoliku i pozwolić na to, by to ktoś inny podjął decyzję i postanowił jej dzisiaj towarzyszyć. W ten sposób można albo poznać nowe osoby, albo pogadać z kimś dla kogo w codziennym życiu nie ma się zbyt wiele czasu. Ewentualnie może ktoś z jej bliższych przyjaciół zaszczyci lekcję swoją obecnością? Nigdy nic nie wiadomo. Siedziała więc na krześle zakładając nogę na nogę i przekładając różdżkę między palcami, co pozwoliło jej w pewien sposób rozładować naturalne ADHD często sprawiające, że wszędzie jej było pełno.

/Zapraszam do dosiadania się

W szkole powinno się zawsze chodzić w odpowiednich uniformach dlatego też Kath dla odmiany doszła do wniosku, że warto nie łamać zasad i chodzić ubranym tak jak wymagał tego szkolny regulamin. Na poprzednie zajęcia zapomniała przyjść, a gdy sobie przypomniała o nich to z automatu wolała już nie przekraczać progu sali do transmutacji, bo wiedziała, że taki manewr skończy się w jej przypadku szlabanem albo ujemnymi punktami. Spędziła ten czas ucząc się zaklęć na szkolnych błoniach, więc cokolwiek wyniosła z uzyskanego czasu wolnego.
Miała wyjątkowo dobry nastrój, a więc tego dnia na jej głowie lśniły prześliczne spirale, zupełnie niczym z reklamy najlepszego szamponu do włosów. Kath się nie malowała, rzadko kiedy się malowała, jednakże miała wyjątkową naturalną urodę. Często makijażem nazywała zwykłe pociągnięcie rzęs tuszem i pomalowanie ust bezbarwnym błyszczykiem. W przypadku osób, które miały taką sylwetkę jak Kath to spódniczka prezentowała się naprawdę elegancko, a jej nogi pod czarnymi pończochami i na obcasach wydawały się dłuższe niż były w rzeczywistości. Skrzat domowy wyprasował jej koszulę ponieważ ona nie miała na to czasu i tak ubrana mogła po prostu ruszyć na podbój wiedzy i nauki. Wkroczyła do sali dość energicznym krokiem szukając wolnego miejsca jednakże nie znalazła nikogo godnego na tyle jej uwagi w danym momencie by móc obok niego usiąść i nie zepsuć sobie nastroju. Jedyna osoba obok której mogłaby obecnie usiąść to @Maximilian Felix Solberg ale obok niego usiadła Brandon, więc odpuściła sobie, aczkolwiek zobaczyła, że ławka po jego lewej stronie jest wolna, więc szybko rzuciła na nią swoją torbę tak jakby informowała innych o tym, że to miejsce jest już zaklepane,więc jak ktoś chce to może się tylko dosiąść. Wzięła do ręki figurkę, które stała na blacie i obracając ją w dłoniach, usiadła na połowie ławki chłopaka.
-Siemka, jak tam głowa po ostatnim? - zapytała mając na myśli oczywiście kaca po ognistej whiskey, którą opróżnili w całości, bo przecież nie mogło się nic zmarnować, ani zostać na później.
-Ciekawe co przyjdzie nam robić z tymi figurkami, nigdy nie byłam orłem z transmutacji. Muszę się podszkolić- powiedziała beztroskim tonem, po czym obróciła lekko głowę w kierunku Victorii i z lekkim uśmiechem na twarzy, powiedziała do niej - cześć- tylko po to by zaraz wrócić do gapienia się w swoją figurkę. Siedziała nadal na blacie ławki.

Choć zdecydowanie idealnie radziła sobie z normalnymi zaklęciami oraz tymi związanymi z Obroną Przed Czarną Magią, ale sama transmutacja nie była czymś z czym Strauss radziła sobie najlepiej. Dlatego była bardziej niż świadoma tego, że zajęcia bardzo jej się przydadzą i pozwolą nauczyć się nowych zaklęć, których jeszcze do końca nie opanowała.
Oczywiście nie była pierwszą osobą w klasie. Spora ilość miejsc była już zajęta dlatego Krukonka najpewniej musiałaby się do kogoś dosiąść. Uśmiechnęła się na widok znajomego Gryfona i postanowiła go nieco podręczyć. Chociaż on akurat nie powinien mieć nic przeciwko temu i zapewne odwdzięczy jej się tym samym. Bez większych wątpliwości udała się w kierunku chłopaka i bezceremonialnie usiadła na zajmowanej przez niego ławce.
- Hej Max. Można się dosiąść? - spytała, krzyżując jeszcze ramiona na piersiach.
Wcale przed chwilą tego nie zrobiła z tą różnicą, że zamiast usiąść na krześle jak człowiek to usadowiła swój zadek na blacie. No, ale Brewerowi pewnie to nie robiło zbytniej różnicy. Raczej nie był kimś kto przejmowałby się takimi szczegółami.

Tym razem nie zamierzała być jedną z ostatnich, mając w pamięci, jakim dziwnym typem jest profesor Craine. Nie miała zamiaru podpadać mu na kolejnej lekcji, ani zdobyć ujemne punkty dla domu. To byłoby tragiczne. Zastanawiała się przy okazji, czy Darren też przyjdzie, czy sobie odpuści. Teoretycznie mieli zakład, ale to przecież nie było nic pewnego, ani oficjalnego. Idąc, w pewnym sensie radosnym krokiem, dostrzegła coś niewiele przed sobą. Kiedy już zorientowała się, że widzi pisankę, która znowu próbuje jej uciec zacisnęła dłonie w pięści, po czym przyspieszyła kroku i złapała uciekające jajo w dłoń. Popatrzyła na nie z lekkim tryumfem i chowając je do torby, weszła do klasy.
Rozejrzała się po obecnych, szukając osoby, do której mogłaby się dosiąść. Wybór był raczej znikomy. Uśmiechnęła się lekko do Finna, nie podchodząc jednak do jego stolika. Nie czuła się komfortowo w jego towarzystwie ostatnim razem, a zajęcia z Profesorem Burkliwym wymagały skupienia tylko na nich. Dostrzegła Victorię, ale ta już siedziała w parze, więc usiadła do jednej z wolnych ławek, aby przyjrzeć się figurce. Różdżkę położyła obok, mimowolnie zastanawiając się, co będą mieli robić. Domyślała się, że nie powtórzy zajęć, więc cieszyła się, że nauczy się czegoś nowego. To niestety powodowało stres związany z potencjalnymi kpinami profesora i rzucenia w niego podręcznikiem. Westchnęła, przyglądając się dalej figurce.


/można się dosiadać


szukanie pisanek G - udane

Kolejna lekcja transmutacji z Craine'em nie wydawała jej się wcale taką złą opcją. Już jakiś czas temu obiecała sobie, że będzie o wiele bardziej aktywna na zajęciach i postara się brać udział w tak wielu jak tylko będzie mogła. W końcu była tutaj nie tylko po to, żeby dobrze się bawić, ale przede wszystkim po to, by się uczyć. I powinna korzystać z tego, że udało jej się dostać do Hogwartu.
Weszła do sali i rozejrzała się wokół, by stwierdzić ile z miejsc zostało już zajętych przez innych uczniów. Przez chwilę jej wzrok poszukiwał ławki, w której mogłaby usiąść i szybko stwierdziła, że najpewniej będzie musiała się do kogoś dosiąść. I niestety chwilowo nie widziała, aby ktokolwiek z jej znajomych był wolny także musiała zdecydować się na doczepienie do kogoś kogo nie znała zbyt dobrze.
Jej wybór padł na blondwłosą Gryfonkę, do której niepewnie podeszła, przywołując niemal od razu na usta uprzejmy uśmiech, który z pewnością dobrze współgrał z nienagannymi szatami Hufflepuffu, do których przypięta była oznaka prefekta. W końcu musiała się dobrze prezentować, a swego rodzaju pedantyzm był jej niemalże wpajany od dziecka.
- Cześć. Można się dosiąść? - spytała ją, gdy tylko znalazła się wystarczająco blisko, by dziewczyna mogła ją dostrzec. Nie chciała być nachalna, ani zachowywać się zbyt głośno. Przez chwilę czekała na odpowiedź blondynki i jeśli tylko dostała odpowiedź twierdzącą to usiadła obok, by rozpakować przybory potrzebne jej w czasie zajęć.

@Vittoria Sorrento

Słysząc delikatny, kobiecy głos który zdawał się być skierowany w jej stronę podniosła wzrok z zaciekawieniem spoglądając na dziewczynę, która to ją zaczepiła. Znała ją. Nie osobiście wprawdzie - jakoś nigdy wcześniej nie miały okazji porozmawiać ze sobą, ale znajomość prefektów w Hogwarcie była raczej dość podstawową wiedzą, którą każdy uczeń i student powinien posiąść. Tylko jak dziewczyna miała na imię... Na pewno była Azjatką, albo częściowo Azjatką. Niestety nie mogła sobie przypomnieć nic więcej na jej temat. Aczkolwiek może to i dobrze? Miło jest poznawać ludzi od podstaw, a ona jako najbardziej wszędobylska osoba na świecie wręcz za tym przepadała. Więcej kontaktów to więcej spotkań poza szkołą i hucznych imprez - choć ta dziewczyna nie wyglądała jej na imprezowiczkę. Pozory jednak mogą mylić.
-Jasne, siadaj - Odpowiedziała z entuzjazmem, wskazując jej drugie krzesło. Ze względu na to, że nadal nie mogła sobie przypomnieć danych dziewczyny, postanowiła się przedstawić licząc to, że ta zrobi to samo - Vittoria, ale wszyscy mówią na mnie Tori - Posłała jej przy tym serdeczny uśmiech, kątem oka zerkając na wyciągane przez nią przedmioty, jakby starała się znaleźć wśród nich coś nietypowego, mówiącego o puchonce trochę więcej.
-Mam nadzieję, że jesteś mistrzem transmutacji i nadrobisz moje braki - Zapowiedziała jej z góry. Lepiej było to zrobić teraz, póki jeszcze nie było nauczyciela i nie wszyscy mieli parę. Wówczas miała jeszcze okazję uciec do kogoś bardziej rozgarniętego. Chyba, że faktycznie będą grali tymi dziwnymi figurkami w szachy. To akurat potrafiła - ale nadal nie miała pojęcia co to ma wspólnego z transmutacją!

@Yuuko Kanoe

Na co jak na co, ale wiadomo, że na transmutację z pewnością muszę przyjść. Na ostatniej lekcji nie poszło mi tak źle, ale wiem że muszę naprawdę mocniej się przyłożyć, jeśli myślę na poważnie o zostaniu animagiem. A naprawdę to robię. Kiedy tylko się da ćwiczę zaklęcia, słucham co Nessa ma mi do powiedzenia, staram się zrozumieć wszystkie najważniejsze reguły. Naprawdę idzie mi coraz lepiej, widzę po zadowolonej minie przyjaciółki, że idę w dobrą stronę. Ostatnio nawet zrezygnowałem z piewerka, żeby bardziej się pouczyć, co było naprawdę niesamowite jak na mnie. Bo przecież ostatnio tak nie mogłem się powstrzymać jeśli chodzi o piwka, że zaprezentowałem zupełnie nowy poziom żenady na lekcji miotlarstwa. Do tej pory nie mogę się pozbierać po ten okropnej sieci, bo gdyby nie mój najlepszy przyjaciel i ziomek, Boyd, do tej pory bym tam siedział.
Dzisiaj idę na lekcję prosto z mieszkania, gdyż ostatnio nasz ghul ma dziwne problemy żołądkowe i co jakiś czas ja, bądź mój Gryfoński ziomek musimy wracać do mieszkania, wyprowadzić go, a jeśli nie zdążymy, posprzątać mieszkanie. Na weekend musimy iść do magicznej kliniki, chociaż najpierw wypadałoby mieć papiery na naszego ghula. A ponieważ ten przypałętał się znikąd, bardzo długo odkładaliśmy w czasie zdobycia jakichś potrzebnych dokumentów.
Właśnie dlatego po raz pierwszy od dawna przychodzę sam. Rozglądam się oczywiście po przyjaciołach, ale widząc, że ich nie ma bez specjalnej krępacji usadowiam się gdzieś w środkowych rzędach (no dobra, może i bliżej nauczyciela niż dalej, to w końcu mój ulubiony przedmiot). Po drodze macham Victorii, która już ma zajęte miejsce obok, więc jedynie pukam ją na przywitanie w ramię. Rzucam torbę na ziemię, wyjmuję z kieszeni różdżkę i wgapiam się w brudne zamkowe okno, bawiąc się moimi starannie ułożonymi lokami w jakże niewymuszonym nieładzie. Zerkam z niepokojem na figurkę szachową. Mam nadzieję, że nie będziemy musieli grać, bo w to nie jestem najlepszy.

jajko5

/można się dosiadać

Kolejny dzień, kolejna lekcja - tym razem transmutacji. Akurat jeśli chodziło o ten przedmiot, Thaddeus uważał go za jeden z najtrudniejszych. Tym bardziej musiał nieco ponadrabiać, jeśli nie chciał być ganiony wzrokiem przez profesorów na szkolnych korytarzach. Zwyczajnie poczuwał się do obowiązku nauki - wzmożonej nauki, z racji swojej długiej nieobecności. Zwłaszcza, jeśli nie chciał powtarzać roku - po prostu musiał ogarnąć dupę, prasować grzecznie mundurek i chodzić na zajęcia.
Tak więc, jak na przykładnego Puchona przystało, pojawił się w Klasie Transmutacji przed wyznaczonym czasem. Wyjątkowo, udało mu się o tym pamiętać, choć coraz częściej zastanawiał się nad wrzeszczącym kalendarzem, tak jak podsuwała mu Victoria. Czy to nie byłoby dla niego i jego zapominalstwa idealne rozwiązanie?
Nonszalanckim krokiem przekroczył próg pomieszczenia, rozglądając się po zebranych. Widać już wszystkim udzielała się aura Craine'a, bo siedzieli cicho jak trusie - co wcale tak Thaddeusa nie dziwiło. Profesor transmutacji bywał... Mocno specyficzny, ale i to miało swoje plusy.
Nie chcąc nikogo wytrącać ze stanu skupienia - zajął miejsce przy jednej z wolnych ławek, z nieukrywanym zaintrygowaniem przyglądając się dwóm zwróconym do siebie figurkom. Ciekawe co tym razem Patton dla nich wymyślił? Nielegalne bitwy ożywieńców? Nie, to nie ten przedmiot. Miał jedynie nadzieję, że żadne to szachy czarodziejów...

/ zapraszam

Nie była pewna, czy powrót na uczelnie jest tym, czego w rzeczywistości chciała. Wibrujące uczucie zgubienia i bezsensu, wciąż odbijało się echem w ścianach czaszki, które obejmowało w następnym etapie drobne ciało krukonki; zabawne, niegdyś była prefektem.
Przemierzała znajome, a zarazem obce korytarze wolnym krokiem, jak zawsze – nie wbijając wzroku w podłogę, a ledwie unosząc podbródek i rzucając niemrawe spojrzenia tym, którzy ją mijali. Nie budzili w niej żadnego zainteresowanie, podobnie jak Hogwart, który zakrawał o bolesne wspomnienie minionych miesięcy. (Cóż ona sobie właściwie myślała?)
Transmutacja u Craine’a; całe szczęście, że nie był to Swan, u którego ostatnim razem dała popis swych wilowych umiejętności, a które odbiły się na nieznanym ślizgonie. Kpiący głos tego studenta wciąż wibrował w głowie Odetty, która pogardzała prześmiewczym sposobem bycia, a może… To w niej coś ulegało diametralnej zmianie?
Nie rozglądała się po zgromadzonych, przysiadając w ostatniej ławce, chcąc pozostać niezauważoną dla wszystkich. Tym razem podjęła się walki z naturą, która przynosiła niebywałe szkody, a przecież zajęcia u tego profesora mogły skończyć się w każdy możliwy sposób i nikt nie był w stanie przewidzieć, co tak właściwie gromadzi się w jego umyśle.
Była naiwna?
Bez wątpienia.

@Virgil H. Turner próbuj mnie złapać ;3

Za linią wnętrza wybuchał donośnym śmiechem; śmiech, posępny i ciężki, pobrzmiewał w myślach wraz z każdym rytmicznym krokiem który prowadził go w stronę klasy kojarzącej się prędzej z miejscem egzekucji niż miejscem edukacyjnych triumfów. Transmutację uważał za zajmującą dziedzinę, tak zajmującą, że nigdy nie znalazł czasu by opanować ją w należytym stopniu; przemykał wśród niskich, ledwie przepuszczających z roku na rok ocen z przyczyn własnego lenistwa i pogrążania się w zgoła odmiennych sprawach. Dzisiaj, udając się na zajęcia z Crainem stwierdzał że jest masochistą, że całkiem upadł na głowę. Kurwa. To jest zabawne.
Nagle - jednak - przystanął a wszystkie wcześniejsze myśli rozpierzchły się niczym mgła pod złocistą szatą podnoszącego się słońca. Próbował zaszyć się w tylnej ławce i natknął się na znajomą osobę, tak, zbyt znajomą, przywołującą dokoła wspaniałą powłokę wspomnień; uśmiech rozciągnął mu linie warg. Bez zbędnych, rzucanych pytań, zajął miejsce tuż obok. Chciał, przyznał przed samym sobą - chciał ją ponownie spotkać, lecz nie spodziewał się że spotkanie odbędzie się w takim miejscu.
- Wiesz - stwierdził na powitanie - istnieją ciekawsze zajęcia - przyznał wciąż nie zdejmując uśmiechu. Transmutacja z Crainem była wręcz (niesławnie) legendarna wobec tego nie sądził, by musiał cokolwiek wyjaśniać.

@Odetta Lancaster

Patton Craine był chyba jedynym nauczycielem, u którego przez całą swoją szkolno-akademicką karierę zdążył sobie nagrabić aż do tego stopnia. A większość zadziała się przecież tylko w tym roku szkolnym! Szczerze mówiąc, po ostatnich wydarzeniach nie miał szczególnej ochoty, by oglądać tę zawistną, pełną wyrzutu do całego świata twarz i gdyby tylko nauczał innego przedmiotu, chętnie machnąłby na niego ręką, postanawiając, że jego noga więcej nie postanie w tej przeklętej klasie. No ale stanęła – przekraczała jej próg za każdym razem, bo transmutacja była dla niego zbyt bliską i nazbyt istotną dziedziną, aby mógł tak po prostu zrezygnować z niej lub ją ograniczyć. Pozostawało mu tylko uzbroić się w cierpliwość i wypalić uspokajającego papierosa tuż przed zajęciami, a potem w duchu modlić się, by to wystarczyło na przetrwanie całych zajęć.
Z towarzyszącym mu, słabnącym zapachem dymu wszedł do środka, czując ulgę, że profesora nie ma jeszcze w sali. Kto by tam go chciał oglądać dłużej niż miało się potrzebę? Rozejrzał się, marszcząc delikatnie brwi na to dziwaczne ustawienie ławek i namierzył wzrokiem Tadka, który nie miał jeszcze towarzystwa. To nie zdarzało się często odkąd Puchon wrócił po dłuższej nieobecności.
— Będziemy się bić? — zagadnął, przyglądając się figurkom i kładąc torbę na podłodze; wyciągnął do niego rękę i uścisnął ją na powitanie i dopiero wówczas zajął miejsce naprzeciwko Tadka, rozsiadając się dość swobodnie. — Na boisku już nie to chociaż tutaj. Brakowało mi Cię na meczu z Puchonami. — Uniósł kącik ust, lustrując wzrokiem jego twarz i doszukując się w niej jakichś oznak, że wciąż gryzie się śmiercią babki. Obaj nie zaczęli tego roku najlepiej – choć Edgcumbe utracił kogoś w znacznie dosłowniejszy i trwały sposób.

@Thaddeus H. Edgcumbe

Transmutacja nie należała do jej ulubionych przedmiotów, ale Nancy zdawała sobie sprawę, że jest to, mimo wszystko, bardzo przydatna umiejętność i wypadałoby chociaż jakieś podstawy znać kończąc powoli szkołę. Bez większego entuzjazmu ubrała się w szkolny mundurek, rozczesała włosy, które tego dnia postanowiły zakręcić się nieco mocniej niż zwykle i upewniwszy się, że na pewno zabrała swoją różdżkę ruszyła spokojnym krokiem w stronę hogwartu. Wyszła dość wcześnie, bo pogoda była całkiem przyjemna i zdecydowanie idealna do porannego spaceru. Generalnie mogłaby się przebiec, zaliczając tym samym poranny trening, ale szkolne szaty nie należały do najwygodniejszych i odpuściła sobie tym razem ten pomysł.
Kiedy dotarła do zamku i wspięła się na odpowiednie piętro, ostrożnie uchyliła drzwi klasy, nie do końca pewna, czy się przypadkiem nie spóźniła i zlustrowała pomieszczenie ciekawskim spojrzeniem. Wyglądało na to, że lekcja się jeszcze nie zaczęła, więc weszła do sali i przywitała się wesoło ze znajomymi, którzy w większości byli już zajęci rozmową z kolegami z ławki. Chciała podejść do Violi, ale ta już dosiadła się do Maxa, więc skierowała swoje kroki w stronę @Loulou Moreau, która jeszcze nie miała obok żadnego partnera.
- Cześć! Wolne? - Zapytała i w zasadzie nie czekając nawet na odpowiedź usiadła na krześle obok gryfonki, uśmiechając się do niej wesoło. - Co tam słychać? - Zagadała z entuzjazmem, korzystając jeszcze chwilowo z sytuacji, że Craina nie było w klasie. Jak tylko się pojawi, możliwość rozmów pewnie drastycznie spadnie, a Williams naprawdę chciała zamienić z dziewczyną choć parę słów, bo w zasadzie od urodzin nie miały ku temu większej okazji.

Oczywiście wyjście z siostrą razem na zajęcia musiało wyglądać tak, że przez pół godziny czekał przy kominku w Pokoju Wspólnym na @Sophie Sinclair, która grzebała się w swojej sypialni, nie zważając na to, że umówiła się z Lucasem trzydzieści minut wcześniej. Kiedy wreszcie się pojawiła, tylko pokręcił głową z niedowierzaniem i pewnie zmarnował kilka minut jej przygotowań w dormie, bo tradycyjnie zmierzwił jej włosy dłonią, po czym ruszył przodem w kierunku wyjścia z lochów.
Jak tylko dotarli na piąte piętro, pchnął drzwi sali, w której miała rozpocząć się za chwilę lekcja transmutacji i puścił Sophie przodem, aby weszła pierwsza. Profesora jeszcze nie było, więc jak tylko zobaczył @Maximilian Felix Solberg, zbił z nim piątkę i rzucił radosne "cześć" w kierunku siedzącej w ławce nieopodal @Violetta Strauss. Chwilę później, idąc w kierunku pustej ławki, zauważył nowo poznanego ostatnio w kuchni Puchona (@Finan Gard), do którego uśmiechnął się i podał mu rękę na przywitanie. Całkiem przyjemnie im się rozmawiało przy porannej kawie. Lu zawędrował śladem Zośki, do którejś z pustych ławek i dopiero wtedy zauważył co się na nich znajduje. Stoły były przygotowane jak do rozgrywki magicznych szachów, tyle, że na blacie nie było planszy, ale jedynie dwie figurki, z każdej strony stołu. Usiadł naprzeciwko siostry i zauważył za jej plecami blond pukle i znajomą twarz Gryfonki. Odwrócił jednak szybko głowę w innym kierunku; za nic w tej chwili nie chcąc zwracać uwagi @Vittoria Sorrento. Wystarczyło mu, że była na niego wściekła za całokształ, który dodatkowo przerąbał sobie ostatnim szlabanem, który razem dostali i to rzekomo było z jego winy. Ta dziewczyna go kiedyś gołymi rękami ukatrupi...
Westchnął i postanowił wrócić myślami do lekcji. Przeniósł spojrzeniem na Zośkę, siedzącą naprzeciw niego. Posłał jej szeroki uśmiech.
- Coś czuję, że będzie rywalizacja, siostrzyczko. - powiedział, bawiąc się figurką i trącając nią lekko w mały posążek, który stał przed Soph, próbując tym samym imitować walkę. Był ogromnie ciekawy co przygotował tym razem Craine. Bo co prawda nie przepadał za transmutacją jakoś szczególnie, jednak każda lekcja zawsze sprawiała mu wiele frajdy, więc i w tym przypadku nie było inaczej.

Czuła się zagubiona, jakby mury Hogwartu pozostawały dla niej obce, odległe. Owiane bowiem były jedynie nutą wspomnień, w których to lawirowała na pograniczu chęci rzucenia Obliviate, a kontynuacją nauki. Żywiła pozorny żal do Fabiena, że sprowadził ją zza światów, wszakże nie umiała odnaleźć się w miejscu, które winno stać się jej drugim domem - obecnie pozostając ledwie więzieniem.
Opuszki palców zahaczyły o jedna z figurek, nim rzeczywiście zdołała podnieść wzrok na obrazek, który malował się przed nią. Twarze uczniów, studentów, a przede wszystkim ludzi, których chciała chronić przed roztaczaną aurą. Pamiętała zajęcia u Swana, kiedy to w przypływie furii, jeden ze ślizgonów został poddany sile uroku, by nie popełniał faux pas wymierzonego w kogoś innego. Może czyniła błąd, jakoby naginając ludzi do swej woli, ale przecież bez tego wydawali się być imbecylami, którzy nie potrafią samodzielnie myśleć.
Cóż więc złego było w nieposkromionej naturze?
- Tak? - odparła, spoglądając na Virgila, który swą obecnością zaskoczył ją całkowicie. Błękit tęczówek osiadł na jego twarz, a skrzyżowanie spojrzeń było niemalże odruchowe. Taksowała go raz po raz, by dostrzec w nim tego samego chłopaka, który towarzyszył jej w lesie i... Czyżby Merlin przyczynił się do spełnienia niemej prośby? - Powinnam czuć się zaintrygować czy od razu gotowa do poznania tych innych zajęć? - zapytała z wibrującą przekorą w głosie, obdarzając go cieniem uśmiechu.

@Virgil H. Turner

Wspierał dzielnie Fillina w jego postanowieniu odwyku od piwerka, samemu stwierdzając że to dość rozsądny pomysł, przyhamować nieco przed wakacjami i zająć się choć na chwilę bardziej intensywną nauką, a w jego przypadku też treningami, bo choć dojście do tego wniosku było dość bolesne, to i on zaczął zauważać zgubne skutki zbytniego folgowania sobie i ciągłego organizowania dwuosobowych imprezek na tapczanie albo w aneksie kuchennym. Okienko przed transmutacją spędził więc ślęcząc dzielnie nad zadaniem domowym z run, a na lekcji zjawił się chwilę przed jej rozpoczęciem, ze świeżym umysłem i zapałem do nauki. Wcale nie, doczołgał się do klasy znudzony, ledwo żywy, z futharkiem wciąż mieniącym mu się przed oczami, i opadł z impetem na krzesło obok Fillina, wcześniej wykrzesując z siebie resztkę energii na bezczelne zmierzwienie mu tych starannie ułożonych loków, co było oczywiście wyrazem głębokiego uczucia.
- Taki nieuczesany wyglądasz bardziej męsko - ocenił, bo przecież jako najlepszy przyjaciel dbał o jego aparycję i najlepiej wiedział, co mu pasuje.
- Jak Junior? Zdążyłeś czy się zesrał? - zainteresował się może mało przyjemnym ale jakże ważnym tematem, w końcu chodziło o ich wspólnego syna; w oczekiwaniu na relację stanu zdrowia ghula i lekcję, oparł łokcie na stole, układając na nich głowę jak na poduszce i zerknął na stojące na blacie figurki - co to kurwa, szachy? Dziwne, ale nie chciało mu się roztrząsać tematu, zwłaszcza że lada moment powinien zjawić się Craine i wszystko im wyjaśnić.

@Fillin Ó Cealláchain

Ze znudzeniem - czego nie sposób było ukryć - oparł się łokciem o blat ławki, wolną ręką trącając stojącą mu przed nosem figurkę. Nie zmieniał jej położenia - jedynie nachylał ją to w jedną, to w drugą stronę do momentu, aż sama się niemal przewalała - i w drugą stronę, i tak w kółko.
Dopóki do jego nozdrzy nie dotarł - słaby, ale jednak - smród papierosów. Thaddeus sam nie palił - tym bardziej wyczulony pozostawał na drażniący go zapach, aż zmarszczył nos i oderwał się od wciągającej zabawy z figurką, żeby zidentyfikować palacza-delikwenta.
I zidentyfikował - szczerząc się do niego od ucha do ucha.
— Elijah — wyszczerzony radośnie, podniósł się nieco z krzesła, żeby uścisnąć porządnie przedramię Krukona w ramach powitania - i dopiero potem, razem z nim opadł na krzesło. Na wspominkę przyjaciela o Quidditchu i jego braku obecności skrzywił się nieco - ale widocznie teatralnie. Smutek się go dzisiaj nie trzymał. Choć w istocie żałował, że tak wiele szkolnych meczy go ominęło - w końcu to była lwia część jego życia. Którą musiał zawiesić.
— Nie miał kto w Ciebie ciskać kaflem? — rzucił, krzyżując spojrzenie ze Swansea - widząc jego uważny wzrok na sobie, parsknął cicho, rozbawiony. — Już jest stabilnie, stary — odparł nieco ciszej, odpowiadając na jego niewerbalne pytanie (które notabene zadawał mu każdy). Było to w pewien sposób pocieszające, że tak wiele osób... martwiło się o niego?
— Myślę, że tutaj mnie zdrowo oklepiesz, odbijesz sobie — zażartował, ponownie trącając swoją figurkę i przewalając ją na bok. Szach mat. Z transmutacji, w przeciwieństwie do Elijaha, Puchon był skończoną nogą.

@Elijah J. Swansea

Jeżeli można było uznać, że przez zimę utraciła trochę nadziei na osiągnięcie animagii, tak teraz silnie obudził się w niej jakiś nowy zapał. Zewnętrznie nic się nie zmieniło - przez cały rok dzielnie chodziła na wszystkie lekcje i korzystała ze wszystkich możliwych okazji, aby załapać się na transmutacyjne aktywności, bo najzwyczajniej świetnie się w tej dziedzinie odnajdywała. Jak już zresztą miała czarować, to właśnie stosując ten rodzaj zaklęć. Z jakiegoś powodu nic innego nie chciało z nią współpracować.
Choć po pierwszej, nieudanej próbie trochę się zraziła, ale i przestraszyła, po blisko pół roku przerwy wracała już do siebie. Do wcześniejszej bezczelności i zdeterminowania, by osiągnąć wymarzony cel. Miała za sobą już na tyle długą drogę, że nie był to moment na poddawanie się. Brzmiał za to bardzo odpowiednio pod względem poziomu jej przygotowania, jak i momentu w szkolnym życiu. Szósta klasa nie była siódmą, nie goniły jej ani OWTMy, ani czająca się po nich kariera, czy łączenie studiów z pracą. Czuła się zmotywowana. Czuła, że to był ten czas. Ale póki co - miała się chyba bardziej skupić na dziwnym ułożeniu ławek i stojących na nich żołnierzykach.

Jaka to miała być teraz lekcja? Musiał odruchowo zerknąć na swój rozkład zajęć zanim wyruszył w podróż po szkolnych korytarzach. Osobiście lubił transmutację, bywała naprawdę bardzo ciekawym kierunkiem. Dawała przeogromne możliwości u każdego czarodzieja. Znając możliwości transmutacji, można było naprawdę wiele osiągnąć. Mimo wszystko Silas jednak całym sercem był zawsze za eliksirami. Tutaj nic nie było w stanie go przekonać do rezygnacji z nich. Wkroczył dość wolnym krokiem do sali i zatrzymał się przy samym wejściu rozglądając wokół czy są jeszcze jakieś wolne miejsca. Odruchowo podszedł do @Loulou Moreau , nie mieli chyba okazji jeszcze ze sobą porozmawiać, ale jej loki były naprawdę niesamowite. Zawsze wyglądała nieziemsko, jakby spędzała nad nimi sporo czasu. Sil sam sporo czasu poświęcał swoim dredom więc wiedział ile jest przy tym pracy. Niestety dostrzegł, że miejsce obok jest zajęte więc posłał tylko w jej kierunku szeroki aczkolwiek lekko nieśmiały uśmiech i usiadł w pustej ławce zaraz za nią. Matula uczyła go kultury osobistej i nawet po jej śmierci nie zrezygnował z etyki którą mu wpoiła.
-Cześć, jestem Silas. Powodzenia na zajęciach- powiedział serdecznym tonem w jej kierunku.

Nie przepadała za transmutacją, t był pewny fakt. Nie byłoby przesadą, gdyby powiedziała wprost, że ona i transmutacja unikały się tak starannie, jak to tylko możliwe. W szczególności, kiedy zajęcia z tej dziedziny magii prowadził znienawidzony przez wszystkich (ze wzajemnością...) profesor Craine. Gryfonka za cholerę nie potrafiła się z nim dogadać i w pewnym momencie po prostu odpuściła sobie takie działania. Po prostu wychodziła z założenia, że tam gdzie jest Craine, tam nie ma Lary. Jak dotychczas metoda ta sprawdzała się świetnie! Tylko jej problem polegał na tym, że skoro nie chodziła na zajęcia, to ni jak nie miała możliwości dalej się rozwijać pod tym względem. A w końcu musiała wyjść trochę dalej, nauczyć się czegoś więcej. Niby nie wiązała swojej przyszłości w żaden sposób z transmutacją i wiedziała, że nic nie było w stanie tego zmienić, ale wypadało posiadać chociaż jakąś podstawową wiedzę z tej dziedziny. Co wiązało się z tym, że postanowiła dać ostatnią szansę temu profesorowi, zapomnianemu przez Merlina i wszystkich wielkich czarodziejów.
Ubrała się tak, jakby można było się tego po niej spodziewać. Przywdziała czarne spodnie, białą koszulę, pod którą miała czarny podkoszulek. Podwinęła rękawy i na szyję zarzuciła krawat. Zdecydowanie nie prezentowała się jak idealna uczennica jej domu, ale teraz przynajmniej nikt nie mógł jej zarzucić, że nie miała na sobie barw. W końcu krawat był czerwono-żółty, jak na gryfonkę przystało. Nie miała weny na to, aby cokolwiek bardziej konstruktywnego zrobić względem swoich włosów, więc skończyło się na szybkim rozczesaniu ich palcami, przez co jej różowo-blond czupryna prezentowała się... w miarę. I w takim oto wydaniu postanowiła podreptać na zajęcia z Laylą w kieszeni. Jej nowy nabytek w postaci nieśmiałka, okazał się być bardzo towarzyski. Layla najlepiej czuła się w kieszeni Lary, a ta ochoczo zabierała ją ze sobą, gdziekolwiek szła. Dlatego, kiedy zaczęła iść w stronę drzwi wyjściowych z dormitorium, głośnym piskiem Layla oznajmiła, że nie zostanie sama w swoim domku, który zaaranżowała jej gryfonka. I tak wskoczyła do kieszeni na jej piersi, po czym ułożyła się do snu.
W klasie było już kilka osób, kiedy Lara tam się pojawiła. Pomachała do kilku znajomych, jednak nie widziała dla siebie odpowiedniego miejsca. Uczniów okazało się być więcej, niż pierwotnie zakładała, a miejsc mniej, niżby można się spodziewać.
-Zachowuj się grzecznie, ten pan nie lubi niespodzianek. - szepnęła do ukrytego w kieszonce nieśmiałka. Dostrzegła siedzącego samotnie @Silas Clark więc postanowiła udać się w jego kierunku. W końcu na zielarstwie dobrze im się współpracowało, może teraz będzie podobnie?
-Silas, prawda? - zagadnęła go, uśmiechając się delikatnie. -Bawiliśmy się razem na zielarstwie. - dodała, po czym klapnęła na krzesełku obok niego, odwieszając torbę z przyborami szkolnymi na oparcie krzesła. -Nie wiem, co profesor wymyślił, ale jak coś w transmutacji Ci nie pomogę. - dodała jeszcze go niego.