First topic message reminder :

Klasa Zaklec i Urokow

W tej przestronnej klasie na trzecim piętrze odbywają się lekcje zaklęć. Dwa rzędy dwuosobowych ławek czekają na uczniów. Duże okna przepuszczają wiele światła, co nadaje klasie przestronny wygląd. Na regałach po prawej stronie znajdują się wszelakie przedmioty na których można ćwiczyć zaklęcia. Na ścianach wiszą natomiast tablice na których są wypisane podstawowe zasady pojedynkowania się.

Opis zadań z OWuTeMów:

Spoiler:

pierwsza sala zaklęć

Kiedy Mefistofeles zaczyna śnić, wcale nie jestem pewna czy tak znowu mi się udało. Nie wygląda, jakby śniło mu się coś przyjemnego, a zawsze byłam przekonana, że tak właśnie musi wyglądać sen świadomy. Sama nazwa mówi - sen świadomy, a przed chwilą zapisałam jego definicję i chyba była dobrze. Może w nim spełniać swoje marzenia, dowolnie kształtować rzeczywistość. Teraz wydaje mi się to bezsensu i pod dłużej chwili potrząsam ślizgonem za ramię, aż w końcu się budzi.
- W porządku? - pytam nieprzekonana. Wcale nie wygląda jakby wszystko było dobrze, nawet jeśli jego słowa mówiąc zupełnie co innego. Zaraz i ja sama zapadam w sen, nie mam już chwili pomyśleć, że zaklęcie Mefa też działa perfekcyjnie.
Chyba nie panuję do końca nad swoim snem, bo na pewno nie tak chciałabym, żeby wyglądał. Znowu jestem w Salem, ale nie jest to szczęśliwa scena, bo cały korytarz wypełnia ogień. Wiem co się dzieje - powracam do tej sceny w swoich własnych snach wiele razy, ale nigdy nie mam wyboru - zawsze uciekam, chociaż wiem, że gdzieś tam w głębi, za gorącymi płomieniami jest Janice i nie jest w stanie sama się wydostać. Teraz jest inaczej, nawet nie myślę zbyt dużo. Nie próbuję siłą woli zmienić snu, albo może ugasić płomieni - chyba zapominam, że znajduję się w rzeczywistości, która może być przeze mnie dowolnie kontrolowana. Najbardziej liczy się fakt, że w końcu mogę samodzielnie podjąć decyzję i zamiast uciec - wbiec w ogień. Więc to robię, chociaż czuję jak ogrania mnie gorąco. Próbuję biec jakoś mądrze, ale dym wdziera się do płuc, chociaż zasłaniam usta i nos kawałkiem szaty. Krzyczę imię siostry, ale mi nie odpowiada, biegam tak bez celu, naprawdę chcąc ją znaleźć. Sen świadomy spełnia moje życzenie i nagle pod przypaloną belką widzę ją - czy może raczej jej ciało.
- Janice? - Klękam przy niej i nawet nie czuję, kiedy łzy pojawiają się na moich policzkach. Jest coraz bardziej gorąco, dymu wszędzie coraz więcej, aż w końcu tracę przytomność.
Kiedy się budzę, jestem znowu w sali, a twarz mam tak gorącą, jakbym przed chwilą rzeczywiście była blisko ognia. Ocieram czoło z potu i nic nie mówię - nie na taki sen świadomy miałam nadzieję.


spanie - 1

Kartkówka może i nie poszła jej najlepiej, to prawda, ale zawsze warto być dobrej myśli, czyż nie? Nawet jakoś specjalnie nie przejęła się tym, że prawdopodobnie dostanie za swoje odpowiedzi niską ocenę. Prawdopodobnie. To było pewne! Miała jednak inne sprawy, które uważała za ważniejsze niż jedna ocena. W końcu następnym razem może dostać nawet Wybitny, kto wie. Wysłuchała tego, co miała im do powiedzenia nauczycielka i zakodowała w swojej głowie co to jest świadomy sen i jakie są jego pokrewne zjawiska. Jeśli dobrze pójdzie, powinno jej to zostać gdzieś w pamięci.
- Może ja spróbuję pierwsza. - bardziej stwierdziła niż zapytała i upewniwszy się, że Finn była już przygotowana na zapadnięcie w sen (albo i nie) przystąpiła do działania. Wypowiedziała formułę zaklęcia i obserwowała, co działo się z jej partnerką. Powinna zapaść w sen, aczkolwiek chyba coś nie do końca się udało i dziewczyna po prostu tkwiła w letargu. O zgrozo, tego to ona nie przewidziała. Powinna rzucić czar, który zakończyłby tą nieudaną próbę i tak też zrobiła, ale Finite zamiast pomóc jeszcze bardziej pogorszyło sprawę. Oczy Ophélie momentalnie otworzyły się szerzej, a ona sama rozejrzała się gorączkowo po klasie, jakby szukając pomocy. W głębi siebie wiedziała jednak, że teraz jedynie profesor Bennett mogła pomóc.

Kostka: 5-3=2
Finite: 1 :)

Nie chciał, żeby Puchoni tracili przez niego punkty, a tym bardziej nie chciał budować na tym przewagi Krukonów. Mimo że niczego nie zaplanował, tym wszystkim wychodził na intryganta. Najbardziej w tym wszystkim dziwiło go jednak to, że taki Liam go nie obwiniał, a raczej obwiniał bez dezaprobaty i jawnych pretensji (co za miły chłopiec) - czego nie powiedziałby o jego kolegach.
- Rozumiem potrzebę. Rozumiem ciekawość. Ale nie kiedy objawia się w tak bezczelny sposób. Nie będę tolerował lepkich rączek, jeżeli twój przyjaciel nie wykaże się czymś jeszcze. Każdy potrafi robić głupie rzeczy, ale jeśli w obliczu konsekwencji potrafi się tylko panikować... - Ezra nie dokończył, choć na jego usta cisnęło się określenie "godne pożałowania" pomieszane z cynicznym spojrzeniem skierowanym w stronę Jacka. Zdecydowanie nie mieli się polubić. Zbyt dużo nieporadności i dziecinności Zahaczył nieustępliwym spojrzeniem o Neirina, który kontynuował kwestię.
- Być może. A może chcę się upewnić, że to Liam nie ma w zanadrzu jakichś nieczystych zagrywek, które mógłby zranić Noxa? - Mrugnął oczywiście do Liama z rozbawieniem, bo na pierwszy rzut oka było widać, że żaden z niego intrygant. Za miłą twarz miał. Neirin chyba jednak nie sądził, że Ezra będzie się zwierzał z tego, co kryło się rzeczywiście pod tatuażami Ślizgona.
- Nie jest zepsuty. Trzeba go będzie tylko odczarować. Stare dobre finite i po krzyku. - Przewrócił oczami, bo ci chłopcy chyba nie do końca pojmowali jak działa magiczny świat. A to, że coś działało nie po ich myśli, nie oznaczało, że od razu było zepsute. Z Liamem rozmawiało mu się o wiele przyjemniej. Mógł się przy okazji dowiedzieć kilku rzeczy z życia Mefisto; na przykład nie miał pojęcia, że Nox zakupił sobie lokum. Uśmiechnął się za to lekko na wspomnienie o kotce, która Clarke sam chłopaki sprezentował. Dobrze było wiedzieć, że nie żyło im się jak kotu z psem.
- Działaj - zachęcił go krótko, trochę rozbawiony, a trochę przekupiony tym entuzjazmem chłopaka. Ezra oparł się rękami o ławkę, żeby nie rąbnąć nagle o nią głową i przymknął powieki. Usłyszał jeszcze inkantację, ale zamiast oddać się krainie snów, Ezra był świadomy każdego odgłosu wokół niego, a jednocześnie w jego głowie pojawiały się dźwięki i obrazy mało realistyczne. Nie było to zbyt komfortowe, ale Ezra nijak nie mógł się z tego stanu wyrwać. Dopiero Liam przerwał działanie czaru.
- Nie szkodzi, jestem przyzwyczajony - nie żeby kogoś oceniał, ale jednak Leo nie zawsze idealnie radził sobie z różdżką. - Za to ty wybierz sobie jakieś ładne miejsce, w którym chcesz się znaleźć. Słodkich snów - Machnął różdżką nad głową chłopaka i wiedział, że to było dobre zaklęcie. Zresztą, Ezra ani przez chwilę w siebie nie wątpił. Co jak co, ale czarować potrafił.

Kostka: 1 + 3 za kuferek
Kuferek: 21
Przepraszam miśki, że tak słabo, ale czas goni :/

Lubił to, że Fire nie dopytywała. Leosiowi wydawało się, że jego przyjaciółka idealnie wyczuwa momenty, w których powinna zadać jakieś kluczowe pytanie, a także te, w których milczenie faktycznie było złotem. Jemu samemu chwilami brakowało tego taktu; może powinien spędzać z nią więcej czasu, aby trochę tego wyczucia przejąć? Albo bez powodu, bo ostatnio widywali się tylko na lekcjach. Vin-Eurico z lekkim uśmiechem obserwował przez chwilę Gryfonkę, zastanawiając się jakim cudem pozwolił na tak ogromne niedopatrzenie, polegające na zwiększeniu dystansu. Obiecał sobie w duchu, że koniecznie wyciągnie ją na piwo, najlepiej jeszcze w tym tygodniu. I co z tego, że nie miał kompletnie czasu?
Zaśmiał się cicho, nie mogąc uwierzyć w niebywałe szczęście Ezry; mruknął potakująco, trochę zgadzając się z opinią Fire odnośnie Bennett. Pomyślałby kto, że akurat dyrektorka zorientuje się, że Krukon był bardziej zaplątany w sprawę fałszoskopu, niż widać to było na pierwszy rzut oka.
- No, lecimy - zachęcił przyjaciółkę, poprawiając się po raz setny w ławce. Nie chciał zbyt boleśnie się uderzyć, ani spaść z krzesła. Na całe szczęście gdy tylko urok go znużył, osunął się powolutku i podparł policzkiem o przedramię. Całkiem wygodnie!
Krew. Tyle krwi.
To nie był taki sen, jakiego się spodziewał - Gryfon nie miał złudzeń ani przez sekundę. Sparaliżowany strachem utknął w krainie koszmarów, wpatrując się tylko w swoje zakrwawione dłonie, zaciśnięte w drżące pięści. Wiedział, że to sen - w dodatku powinien być świadomy, prawda? Czyli wystarczyło tylko pomyśleć...
Nie myśl o tym, nie myśl o...
Podniósł wzrok, podążając tropem czerwonych plam i ostatecznie odnajdując nieprzytomne postacie. Nie liczyło się nic poza ich tożsamościami i tym, jak tragicznie się prezentowały. Leonardo miał wrażenie, że jego ciałem wstrząsnął niepohamowany płacz, tak idiotycznie irracjonalny, jak cała reszta snu. Zaczął osuwać się w ciemność dokładnie w tym momencie, w którym zwinięte na podłodze postacie podniosły się, prosząc go żeby przestał, żeby im pomógł.
Czemu zadawał ciosy?...
Znów nie mógł się ruszyć, tym razem osaczony przez gigantyczne cielsko wpatrzonej w niego akromantuli; słodki zapach lepkiej mazi spływającej po kłach potwora drażnił chłopaka, uparcie próbującego przemienić senne mary w bardziej przyjemne. Klekot stworzenia wymusił w nim niespokojne drżenie, widoczne zapewne nawet dla uczniów siedzących w klasie zaklęć. Przepełnione strachem spojrzenie wylądowało na obrazie rodzinnej posiadłości, przysłoniętej pajęczynami i - znowu - przyzdobionej krwią. Tylko czemu na trawniku widział tyle ofiar? I to tak znajomych, tak okrutnie chwytających za serce, tak makabrycznych...
- Ezra - wyrzucił z siebie Leo, wybudzając się i podnosząc gwałtownie; wyrwał mu się ruch na tyle nieskoordynowany, że ławka pomknęła do przodu i podskoczyła niebezpiecznie, wywołując więcej hałasu niż sam pół-okrzyk ćwierćolbrzyma. Ten zaś, z sercem dudniącym w klatce piersiowej, rozejrzał się po sali. Miał tuż obok Fire, która w odróżnieniu do jego koszmarów wyglądała zupełnie normalnie; miał Ezrę, na którym zawiesił mało przytomne spojrzenie, szukając jakiegoś uspokojenia i zapewnienia, że to faktycznie był tylko koszmar. Nawet nie przejął się, że trochę za bardzo ściągnął na siebie uwagę.
Nic im nie było... - Na Merlina, co za beznadziejne zaklęcie - wybełkotał, przeczesując palcami włosy i biorąc swoją różdżkę. Och, mógł być z natury osobą odważną, ale sny szczyciły się zupełnie innymi prawami.
Rzucił zaklęcie na przyjaciółkę bez większego problemu, chociaż w głębi wcale nie miał na to ochoty. Pozostawało liczyć na to, że panna Dear, znając ten urok, poradzi sobie lepiej od niego. Słodka Morgano, obserwując usypiającą Fire dalej słyszał krew szumiącą mu w uszach.

3+2=5, udane
Na mój sen 2

Bianca wyszczerzyła się tylko na słowa @Isilia Smith o ściąganiu. Przecież podpatrzyła tylko jedną rzecz i nie wydawało jej się żeby koleżanka z domu była na nią zła czy coś w tym rodzaju. Wysłuchała co Bennett miała do powiedzenia i tylko na chwilę zerknęła w stronę Ezry, nie do końca rozumiejąc co właściwie się stało. Nie interesowało ją to jednak tak bardzo, żeby zaczęła wypytywać, więc skupiła się na tej ważnej części lekcji. Bez żadnych oporów pozwoliła Isilii zacząć, więc oparła się wygodnie o oparcie krzesła, zastanawiając się co jej się przyśni.
Bianca patrzyła na siebie, wydawało jej się, że trochę starszą wersję siebie. Ta druga ona ubrana była w czarną, elegancką suknię. Spokojnie szła przez jasny korytarz. Bianca czuła jej emocje, spokój, pewność siebie i szczęście, a także dumę. Zakrzewski ze snu dotarła do wielkich białych drzwi, które zostały otwarte przez dwójkę mężczyzn w garniturach. Patrzyła jak przekracza próg i po chwili znalazła się w dużym pomieszczeniu. Usłyszała wiwaty, gwizdy i wiedziała, że druga ona została oślepiona prze flashe aparatów. Po chwili dostrzegła obrazy wywieszone na ścianach, każdy jej autorstwa. Była na własnej wystawie, a jej obrazy były powszechnie uwielbiane. Jej sobowtór ze snu szeroko się uśmiechał i rozmawiał z każdym zainteresowanym. Udało jej się, osiągnęła to.
Po chwili z powrotem siedziała na krześle w klasie i nie mogła zrozumieć co się stało. W głowie nadal migały jej obrazy z wystawy. Sen, to był tylko sen - uświadomiła to sobie dopiero po kilku długich sekundach.
- Wow.. - wydusiła z siebie, czuła w swoim wnętrzu emocje, które towarzyszyły jej alter ego ze snu.
Przełknęła ślinę i lekko się uśmiechnęła. Już miała rzucać zaklęcie kiedy jej uwagę przyciągnął Leo. Zmarszczyła brwi. Widocznie nie wszystkim się poszczęściło. Poczuła ulgę, że trafił jej się tak fantastyczny sen.
- Lucidum Somono. - powiedziała kierując różdżkę na Isilię i patrzyła jak gryfonka zapada w sen.
Naprawdę jej się udało?

Sen: 6
Zaklęcie: 5

Chyba coś poszło nie tak. Nie obserwowała bardzo wnikliwie twarzy Gryfona, wiedząc, że troszkę może to potrwać. A też nie za wiele widać było podczas snu. Ale wyczuwała z drobnych drgnięć mięśni, że najwyraźniej nie śni o niczym przyjemnym. Wydawał się wręcz niespokojny, dlatego rozważała Finite. Imię Ezry i gwałtowny ruch sprawiły, że niemal sama spadła z krzesła. Popatrzyła otwartymi szeroko oczami na przyjaciela.
- Hej, w porządku? - zapytała, ostrożnie kładąc mu rękę na ramieniu. To był bardzo oszczędny gest, ale nie zrobiła nic więcej. Miała nadzieję, że szybko dojdzie do siebie. Oparła się na ramionach na blacie ławki, czekając aż trafi w nią to samo zaklęcie. Głowa dziewczyny osunęła się swobodnie, a rude włosy opadły na jej czoło.
I nagle poczuła, jak wszystkie emocje, które zawsze w niej buzowały, zostają przyćmione. Fala spokoju wzięła w posiadanie umysł dziewczyny, jednocześnie sprawiły, że odczuwała bezpieczeństwo. Nie bała się początkowej ciemności, która rozjaśniała się bardzo powoli. Musiała mrużyć oczy we śnie, żeby dostrzec czyjąś sylwetkę.
Bardzo blisko.
Prawdę mówiąc, najpierw wyczuła jego zapach - w głowie Szkotki zakręciło się od intensywnej woni ziół i przyjemnego tytoniu drażniącego nos. Napawała się przez moment tym, bo to było... znajome i naturalne. To, że męska dłoń głaskała rozpuszczone i spływające na ramiona falami włosy Fire też było naturalne. Nie chciała się odsuwać ani udawać, że nie lubi tego dotyku. Zamknęła oczy, rozpływając się w tym odczuciu, które niebawem zwinne palce przeniosła na policzek, linię szczęki i szyję. Usłyszała szept, ale rozwiał się w przyjemności.
Merlinie, była szczęśliwa. Odsunęła myśli o tym, że to przecież tylko sen, zatopiła się w pocałunku i pieszczocie, w bliskości, której potrzebowała do życiu. Traciła oddech, ale to się nie liczyło, nic się nie liczyło, wszystko było piękne, a ona mogła usłyszeć tylko
Blassie, Blassie, Blassie.
Oddawała siebie, bo nie widziała sensu w dalszym zamykaniu i odpychaniu tego, czego przecież chciała. Kierowała snem w zupełnie machinalny sposób, wyobrażając sobie to, co skryła w pragnieniach. Ale bolesne ukłucie świadomości wybudziło dziewczynę. Głupi uśmiech na twarzy, który musiał pojawić się w czasie snu, zniknął błyskawicznie zastąpiony gorzkim grymasem. Była znów w tej nudnej klasie, wśród nudnych ludzi. Nawet obecność Leo nie sprawiała, że nie czuła się... bardzo samotnie. Dlatego właśnie nie śniła o Casprze podczas używania zaklęcia. Późniejsze rozczarowanie było dobijające i przykre. Świadomość, że go straciła i nie odzyska, że nie będzie blisko i że nie usłyszy już "Blassie" wykańczała. Fire skrzywiła się i odwróciła niemalże plecami do Gryfona.
- Tia. - mruknęła, kompletnie nie mając ochoty na rozmowę. Zajęła się gmeraniem piórem w pergaminie. - Olbrzymie? - zaczęła jednak nagle, ukradkiem zerkając w jego stronę. Potrząsnęła głową i wymamrotała "nieważne". Co miała powiedzieć, jak w ogóle dało się określić to, co czuła? Jak wyrazić tęsknotę?
Nie umiała.

Sen: 6

Z reakcji Bianci domyśliła się, że jej sen był przyjemny i sama liczyła na to, że jej również taki będzie. Skoro już ćwiczyli zaklęcie na lekcji, mogłoby się obyć bez koszmarów, których nawet nie chciała sobie wyobrazić, a co dopiero być ich świadomym, jeśli oczywiście rzucony na nią czar by się udał. Usiadła wygodniej na krześle i położyła złączone dłonie na kolanach, dając tym samym znak, że jest gotowa. Automatycznie odwróciła jednak głowę w stronę hałasu, który nagle rozległ się w klasie i jak się okazało, jego sprawcą był Leo. Najwyraźniej już ktoś miał nieprzyjemne sny. Wypuściła powietrze ustami i powróciwszy do poprzedniej pozycji, szybko zasnęła.
Ciemność.
Otaczała ją dokoła i zdawała się na nią napierać, wywołując nieprzyjemne uczucie duszenia się. Pierwsze co pomyślała, to że oślepła. Rozejrzała się w poszukiwaniu jakiegokolwiek źródła światła, jakiegoś wyjścia - czegoś, dzięki czemu mogłaby coś zobaczyć lub uciec. Nic. Jedynie bezkresna czerń i... szelest. Szelest, który narastał z każdą sekundą, przyprawiając ją o dreszcze i szybsze tętno. W jej głowie panika wzrosła jeszcze bardziej kiedy okazało się, że w kieszeni nie miała różdżki. I nagle zapłonęły pochodnie, które, jak się okazało, wisiały na ścianach. Była w jakiejś grocie i bardzo jej się to nie podobało. Najgorsze jednak było to, że tajemnicze odgłosy już nie były takim sekretem. Wystarczyło się obrócić by zobaczyć masę pająków tłoczących się tuż za nią. Stała jak zamurowana, niezdolna do żadnego ruchu. Strach był zbyt wielki, żeby coś zrobić, a jednak zdobyła się na niewielki krok w tył.
Błąd.
Zgraja tych przerażających stworów ruszyła za nią szybkim tempem, a ona zmuszona była biec. Korytarz ciągnął się jeszcze daleko przed nią, kiedy poczuła, jak te bestie ją obłażą. To był koniec. Już nie mogła nic zrobić.
Szarpnęła się w przód i gwałtownie zaczerpnęła powietrza, jej oczy były szeroko otwarte. Już nie spała. Zdała sobie z tego sprawę po dobrej chwili, gdy mniej więcej wróciła do siebie. To było dla niej za dużo, limit koszmarów został przekroczony na najbliższe kilka miesięcy, a zaklęcie nie wydawało się już być takie fajne.

Sen: 1

Ursulla Bennett siedziała za biurkiem i zajęła się sprawdzaniem kartkówek. Do jej uszu dochodziły pomruki rozmów i inkantację zaklęcia. Co jakiś czas podnosiła wzrok i uważnie mierzyła klasę, sprawdzając jak uczniowie sobie radzą. Z zadowoleniem stwierdziła, że części udało się ono bezbłędnie. Tych, którzy poradzili sobie najlepiej nagrodziła pięcioma punktami dla domu. Niektórym jednak udało się jedynie po części takim osobom (jeśli tego potrzebowali) pomagała przerwać zaklęcie. Kiedy zegar wybił odpowiednia godzinę, wstała z miejsca i przeszła się po klasie oddając ocenione już kartkówki. Zatrzymała się na chwilę przy @Terrey Thìdley.
- Panie Thìdley nie jestem pewna czy dobrze pan zrozumiał pytanie. Ma pan jednak rację, że stan snu jest podobny do hipnozy, aczkolwiek chodziło konkretnie o sen świadomy, który jest dość niezwykłym stanem, jak mogli się niektórzy z was dzisiaj przekonać. – powiedziała i przeszła dalej do oddawania prac.
Kiedy skończyła, podziękowała uczniom za lekcję.

z/t wszyscy

Wiedziała, że ostatnio nie bywała często na zajęciach. Musiała to nadrobić. Mogła przecież nie zdać (chociaż mało ją to obchodziło). Najwyżej posiedzi jeszcze w siódmej klasie, no bo co ona mogła robić po szkole, albo miała iść na studia? Nie chciało jej się uczyć. Pracować też nie. Mogła zabawić się w wiecznego ucznia albo studenta. Z zaklęć raczej nic jej nie groziło. Ten przedmiot nie był trudny, ale już inne przedmioty... Wolała jednak pójść na zaklęcia niż na jakieś Zielarstwo czy Transmutacje. Zwłaszcza teoria z transmutacji była okropna, zresztą wszystko co teoretyczne równało się słowu "nudne", a najgorsze, że trzeba było coś zapamiętać lub zrobić obszerne notatki. Jeszcze gorsze były referaty do napisania. Kto to pisał?
Przyszła do klasy i zajęła sobie miejsce. Dziwne, że znalazła się tu przed czasem. To niepokojące, musiała okropnie się nudzić.

Niechęć Fire do czegokolwiek tego dnia rozbiła skalę. Lenistwo przydusiło rudowłosą i szybko wydedukowała, że nie ma ochoty na nic oprócz snu albo słuchania muzyki o gapienia się w sufit. Zaplanowała sobie rano poćwiczyć grę na skrzypcach, ale wystarczyło mrugnąć, żeby znalazła się zaspana pod kołdrą. Przemęczała się ostatnio, snie spędzając na wnikliwej nauce i ćwiczeniach, nocami wkradając się na Nokturn, żeby kilka godzin popracować. Spała kiedy mogła, a jak nie mogła to używała eliksirów. Przydałoby się nieco zwolnić, ukrócić niezdrowe ambicje, ale... przecież musiała iść na lekcję zaklęć. Nie zorientowała się nawet, że pozostało sporo czasu. Zajęć tego profesora nie miała zamiaru opuszczać, zwłaszcza że był chyba jedynym w całym Hogwarcie, którego szczerze lubiła i podziwiała. Naturalnie, skrycie. Może to właśnie profesor Livingstone będzie umiał Fire rozbudzić? Weszła do klasy, obrzucając obecną w niej dziewczynę rozkojarzonym spojrzeniem, po czym zajęła miejsce gdzieś pośrodku, ale bliżej przodu klasy. Żeby nie paść w czasie oczekiwania, wyciągnęła swój gruby notes zabazgrany zapiskami dotyczącymi nut. Pogięte strony i przetarte rogi świadczyły o tym, że Blaithin często go przeglądała. Postanowiła nadrobić grę na skrzypcach chociaż w taki sposób. Odnalazła utwór nad którym ostatnio pracowała, a który nadal miał wiele błędów. Poprawianie ich, gdy prawie spała nie było może najmądrzejsze, ale przynajmniej znalazła sobie zajęcie... Kreśliła kolejną pieciolinię w skupieniu.

Jak ktoś chce się dosiąść to śmiało :3

Kolejne zajęcia, ale motywacja trochę mniejsza. Daisy spojrzała tęsknie za okno, gdzie wczesne wiosenne słońce oświetlało błonia nieśmiałymi promieniami. W końcu robiło się cieplej i Gryfonka miała ochotę wyjść na zewnątrz i złapać na twarz delikatne ciepło słońca. Niestety, musiała odwrócić się od szyby, złapać za torbę i skierować się na lekcje. Dobrze przynajmniej, że czekały ją zaklęcia, jeden z ulubionych przedmiotów, więc nie czuła się, aż tak źle z tym, że musi iść na zajęcia. Wychodząc z dormitorium, spojrzała jeszcze zazdrośnie na swoją kotkę, która właśnie przeciągała się leniwie we śnie.
W klasie były tylko dwie osoby. @Doris O. L. Lanceley, Ślizgonka, również z VII roku i prefekt Gryffindoru @Blaithin ''Fire'' A. Dear. Przywitała się i podeszła do tej drugiej. Usiadła w ławce przed nią, tyłem do przodu klasy, a twarzą do Gryfonki.
- Cześć. Taka ładna pogoda, a my na lekcjach, co? - westchnęła z kwaśną miną. Oparła brodę na dłoni i zerknęła na zapiski Fire.
- Co tam kreślisz? - zapytała. Nie chciało jej się czekać w milczeniu na lekcję, bo czas i tak jej się dłużył.

Emily bardzo cieszyła się na zajęcia z zaklęć. Mogła pominąć każde inne i to bez wahania - ale nie te, to był zdecydowanie jej ulubiony przedmiot i cieszyła się, że może na niego przyjść. Pogoda była piękna i rozsądnie na to patrząc - lepiej było siedzieć na zewnątrz, niż gnieździć się w ciasnej klasie i uczyć zaklęć. Emily nie miała takiego podejścia, dużo bardziej wolała być tu, niż gdzie indziej. Kiedy weszła do sali i rozejrzała się, pokręciła głową. No cóż, tłumów nie było. Była co prawda trochę szybciej, ale nie zapowiadało się, żeby zebrało się tu specjalnie dużo ludzi. Była Daisy, z którą relację póki co miała taką sobie - ni to pozytywną, ni to negatywną. Była jakaś ślizgonka, której nawet nie znała i była @Blaithin ''Fire'' A. Dear Ona oczywiście była najlepszą opcją, więc dosiadła się do do ławki obok dziewczyny. Akurat rozmawiała z @Daisy Bennett
- Hej - przywitała się z obiema dziewczynami. Zerknęła Fire przez ramię i uśmiechnęła się. - A ty jak zwykle w tych nutach. A ja wciąż czekam, kiedy zagrasz mi coś fajnego - powiedziała rozbawiona do dziewczyny, wyciągając swoje rzeczy na ławkę.

Zaklęcia. Jeden z preferowanych przedmiotów, dających wiele możliwości, choć przecież w Egipcie nikt z jej grupy nie dostał szansy choćby spróbować swoich możliwości w ów dziedzinie. Może to i lepiej? Mieli dostatecznie dużo przygód, by jeszcze martwić się o nieudane inkantacje, a przecież czy to ona czy Bridget, zgubiły się parę razy i zarówno Lysander jak i Daniel Bergmann musieli marnować czas na poszukiwania. Holmes z uśmiechem wspominała tą eskapadę, ale gdyby miała decydować raz jeszcze o tym?
Tak, z całą pewnością wyjechałaby ponownie.
Przekroczyła próg klasy niezwykle wolno, a zaraz potem otaksowała pomieszczenie wzrokiem, w którym tliła się nuta fascynacji. Co tym razem? Może jakieś dodatkowe ćwiczenia z magii obronej albo choćby defensywy? Nie chciała zgadywać, a już z pewnością nie kiedy jej wzrok osiadł na postaci @Emily Rowle, która sprawiła, że Marce zatrzymała się w pół kroku. Źle wspominała spotkanie z tą konkretną ślizgonką, a to tylko dlatego, że ostatnim razem obie były nad wyraz nieuważne, choć zdaniem Holmes to właśnie blondynka mogła mieć szerzej otwarte oczy; przynajmniej nie doszłoby do wypadku, ale przecież w przedstawicielach domu węża raczej nie da się uświadczyć pokory, czyż nie? Ruszyła w stronę wolnej ławki, a zaraz potem zajęła odpowiednie miejsce, by tylko mieć pogląd na profesora i osiągnąć pełne skupienie, które nie pozwoli jej na rozproszenie się przez niektóre zachowania pozostałych studentów Hogwartu.
Zadziwiające, ileż mieli pomysłów na popsucie nauczycielom lekcji...

Ostatnia niedyspozycja w czasie lekcji eliksirów zadziałała jako forma zachęty. Opuścił ciekawe zajęcia, zatem teraz stara się nadrobić i nie pominąć niczego interesującego. Zaś lekcja zaklęć wydawała się być intrygująca. Przynajmniej dla Neirina. Obiło mu się o uszy coś o ożywianiu origami i o ile nie jest to plotka (a miał szczerą nadzieję, że nie jest), zdążyło mu się nawet w pewien dziwny sposób spodobać. Kojarzyło się z bajkami. Oczywiście, całe ich życie w czarodziejskiej szkole było jak jedna wielka opowieść rodem z książki, ale niektóre aspekty były bardziej dziecinnie i niewinnie magiczne. Żywe żurawie z origami brzmiały jak jeden z nich.
Oby tylko zapał mu za szybko nie opadł. Z doświadczenia wie, jak szybko potrafi się nudzić, kończąc zajęcia tylko pod presją nauczycieli albo innych uczniów. Gdyby nie oni, zapewne z większości wychodziłby w połowie, uznając, że nie chce mu się już dłużej na nich przebywać.
Wszedł do klasy i zerknął po przybyłych. Chociaż nie spieszył się nadmiernie, w sali nie było tłumu. Chyba niewielu spodobały się takie łagodne zajęcia. Cóż, nie każdy musi być fanem ciskania w siebie czarnomagicznych zaklęć i wydłubywania sobie oczu różdżkami.
Nie zauważając żadnego z Puchonów (zgubił się on czy wyjątkowo oni?), przywitał się tylko z @Blaithin ''Fire'' A. Dear zanim usiadł nieco na uboczu. Nie miał zbyt wiele ochoty na socjalizowanie się z innymi uczniami, szczególnie mu nieznanymi. Bardzo rzadko podchodził do kogoś pierwszy, zatem nawet widok relatywnie znajomej twarzy Gryfonki sprawił, że porzucił pomysł zagadania jej. Siedziała już obok kogoś. Wobec tego Nei wybrał samotne tkwienie w kącie.

Zjawił się w klasie z bólem egzystencjalnym wypisanym na twarzy. Potrzebował poprawić swoje umiejętności, ale nigdy by nie przypuszczał że będzie to się równać z tak ciężką pracą, jaką było dowleczenie swoich zwłok na każdą jedną lekcję jaka tylko miała miejsce w tym tygodniu. Czy ostatnio jego frekwencja nie jest zbyt wzorowa? Brakowało mu tylko tego wigoru i przytomności jakie wykazuje tylko i wyłącznie podczas jedzenia albo rozdawania poczty.
Potarł lekko swoje skronie, rzucając pozdrowienia dla nauczyciela, po czym rozejrzał się po klasie. Nawet kilka znajomych twarzy. Pomachał lekko do @Emily Rowle, zerknął krótko w stronę @Blaithin ''Fire'' A. Dear...  ale chwila! Popatrzył jeszcze raz na godzinę i na nauczyciela. To na pewno była dobra sala? Czemu widzi same baby w rzędzie? Jeszcze raz powiódł spojrzeniem po twarzach obecnych, by skierować swój wzrok w stronę jedynych i słusznych barw - Hufflepuffu - @Neirin Vaughn również przybył na te zajęcia. Wcale go to nie uspokoiło. Ten gość potrafiłby tak się zakręcić, że byłby w stanie zaszczycić swoją obecnością nawet wykład odnośnie menstruacji i dorastania skierowany do płci pięknej. Wierząc jednak, że z nim samym nie jest jeszcze wcale tak źle, skierował swoje kroki w tamtą stronę, ku męskiej i domowej solidarności, by zająć miejsce niedaleko swojego przyjaciela. Tak się schował, że prawie byłby go przegapił.

Wyglądał tak jak zawsze; jakby dopiero zwlekł się z łóżka, chociaż wskazówki zegara nie zbliżały się do siódmej, czy nawet ósmej. Przejechał wierzchem dłoni po włosach w celu poskromienia ich, ale dało to efekt odwrotny od zamierzonego. Nieposłuszne kosmyki upadły na czoło, częściowo zakłócając widoczność swojemu właścicielowi. Wypuścił z żalem powietrze z warg, ale nie pielęgnował długo swojej frustracji, zaczesując je na bok; przydałaby się konsultacja z nożyczkami.
Rozglądnął się dookoła, by ocenić swoje położenie, chociaż poruszenie się po zamku nadal stanowił dla niego niemałe problem. Mimo iż miał na swoim koncie niemal sześcioletni pobyt w nim, nadal potrafił zabłądzić, niemniej jednak jego dylemat w tej chwili został szybko rozwijany. Dostrzegając znajomą sylwetkę znikającą w jednych z otwartych drzwiach, postąpił krok za nią, niczym opóźniony cień, by znów nie przypłacić (życiem) dodatkowym esejem za milionowe spóźnienie w swojej karierze uczniowskiej.
Wtoczył się do sali zaklęć i potoczył spojrzenie po otoczeniu; nie zasłynął w tych zimnych murach jako dusza towarzystwa, ale mimo to na jego ustach uformował się blady uśmiech na widok Neirina, chociaż w świetle dnia ówże grymas był zaledwie parodią zadowolenia. Nie słynął z ekspresyjnej mimiki twarzy, zresztą drugi Puchon również, więc nie targnęły nim z tego tytułu wyrzuty sumienia. Podszedł do odludka i bez przyzwolenia usiadł nieopodal niego, kątem oka zerkając na jego prawy profil, chociaż zdecydowanie wolał wpatrywać się w odznaczające się na jego skórze paskudne blizny. Nie odezwał się ani słowem, po prostu patrzył, z braku lepszego zajęcia.

Obawiała się, że się spóźni. Ostatnio nie była punktualna i przybywała na zajęcia w ostatniej chwili. Miała nadzieje, że tym razem też tak będzie. Oby tylko zdążyła. W jej głowie ciągle biegła myśl "zdążę". Nie chciała się mylić co do tego. Kochała zaklęcia i swoją przyszłość wiązała z zawodem, w którym mogłaby większość czasu czarować, a tak na serio to myślała o kimś takim, jak auror. Jeszcze dużo lat nauki przed nią, więc zapewne jej pragnienia, czy dążenia do konkretnego zawodu będą zmieniały się jeszcze nie raz. Zatrzymała się przed klasą, łapiąc kilka głębokich oddechów. W tym Hogwarcie wszędzie były schody. To lekka przesada. Gdzie by nie była musiała po nich wejść albo zejść — cholera!
Weszła do klasy i zajęła sobie miejsce. Nie miała za bardzo z kim siedzieć, większość przychodzących była zazwyczaj studentami, albo w siódmej klasie. Położyła torbę obok z książkami i czekała na rozpoczęcie zajęć. Zdążyła!

Uff, udało się! Philip zdążył na lekcję w ostatniej chwili, trochę za bardzo zasiedział się u Wiatropęda. Ale nieważne, zdążył! Profesora jeszcze nie było, więc nie liczy się... Jak zawsze przed każdą lekcją z Livingstonem miał bardzo mieszane odczucia. Jego dziwactwo z jednej strony go czasem przerażało, z drugiej zaś sprawiało że czekał na te lekcje z niecierpliwością. Taki paradoks. Mnóstwo ich w życiu. Wpadł zatem szybko do dormitorium, wziął swoje książki i wszystko, co było mu potrzebne i pobiegł do klasy z taką prędkością, że mógłby się ścigać ze swoim pegazem. Dostrzegł jedno wolne miejsce koło jakiejś nieznanej Ślizgonki (@Nessa M. Lanceley) i szybko do niej podbiegł w obawie, że Livingstone zaraz się tu pojawi.
- Hej, mogę się dosiąść? - nie czekając na odpowiedź zajął miejsce obok dziewczyny i wypakował swoje rzeczy.

Wydawało mu się, że zaczyna być na dobrej drodze do wymyślenia własnego kalendarza: wyliczył, że minął już dobry tydzień od dnia pełni. Siedem dób to niestety za mało, żeby zapomnieć o wszystkim, co spotkało go w zakazanym lesie, ale wystarczająco dużo, by zamiast cienia samego siebie, zacząć przypominać ledwie niepełną wersję. Wciąż męczył go problem ze snem, dalej nie wyglądał przez okno od strony zaczarowanego zagajnika, a do tego nie zdążył uporać się z lekkim wycieńczeniem odczepionym do oblicza, ale poczynił postępy od innej strony.
Przede wszystkich nie chodził już dłużej w opatrunku, odsłaniając przed światem ciemnoczerwoną pręgę na policzku, zaczynającą się niemal tuż pod okiem, a pociągniętą niby pędzlem aż do brody. Obrażenie wydawało się już ładnie wygajać, ale zdecydowanie psuło walory estetyczne buźki prefekta. Co było jednak ważne, wreszcie zaczynał się uśmiechać. Przyklejona gaza nie ściągała mu niemiłosiernie skóry, ilekroć próbował wykrzesać z siebie coś więcej, niż grobowy wyraz twarzy, więc tym chętniej zaczynał zachowywać się bardziej podobnie do tej kulki szczęścia, którą był nim przenocował się na ściółce leśnej.
Wszedł do pomieszczenia, kulturalnie witając się z nauczycielem, by od razu przeciąć całą długość sali i skierować się w oczywistym, żółtym kierunku. Jeśli dysponował na tyle wielką siłą zwracania na siebie uwagi, by po wejściu do pokoju podnieść łeb @Blaithin ''Fire'' A. Dear, z pewnością nie omieszkałby jej delikatnie pomachać na powitanie. Nie poświęciłby jednak dziewczynie zbyt dużo czasu, natychmiast siadając do ławki pucho niej gromady.
- Cześć! – rzucił wesoło i z miejsca zmrużył oczy, wpatrując się w kolegów podejrzliwie. – Rany… co wy tacy cisi i ponurzy? Urządziliście sobie konkurs kto najdłużej wytrzyma bez gadania? – zagadnął kolegów, kierując do nich delikatny uśmieszek.Zdecydowanie nie był on aż tak promienny, jak zawsze, ale dobrze było widzieć, że Liam powoli wracał do siebie. – No to… uwaga! Jest przegrany. – podniósł ręce, robiąc minę winowajcy. – Zawody zakończone, gadamy dalej! Co tam?

- Z grzeczności - odpowiedział bez zastanowienia. Nie patrzył na dziewczynę (co było do niego bardzo niepodobne, no ale przecież była Ślizgonką... chyba nie warto tracić czasu), wyciągał jedynie z torby swoje przyrządy starając się uspokoić oddech. - No chyba że w waszym domu nie praktykuje się takich zwyczajów.

Trudno by było powiedzieć, czy gdyby dziewczyna go tu nie chciała, poszedłby sobie. Pewnie nie, w końcu jak to zawsze mawiał: proś, a jak nie dają- bierz sam!, ale cóż, zgodziła się, więc nie było tematu.
- Oj tam, od razu panie. Philip. Tyle wystarczy. A wy jesteście panna... - przekomarzał się z nią nieco. Nawet jeśli miał pewne wątpliwości co do jej panieństwa (w końcu to Ślizgonka!)...

Raczej suki... - pomyślał sobie, ale w porę ugryzł się w język, nie chciał bowiem rozkręcać dramy w nieodpowiednim miejscu o nieodpowiednim czasie. Prawdę mówiąc w ogóle nie miał ochoty na dramy i właśnie dlatego zastanawiał się dlaczego w ogóle tacy prowokatorzy chodzą po tym świecie. No po co to w ogóle takie coś jest? Po co na tym świecie istnieją komary i stonki ziemniaczane, które tylko wszystkich irytują i żadnego pożytku z nich nie ma? Ale dobra, koniec tych filozoficznych rozważań nad metafizycznym sensem istnienia, trzeba powoli zacząć skupiać swój umysł na lekcji. Otworzył więc podręcznik i zaczął go wertować.
- Selwyn, jeśli ci to tak bardzo potrzebne - odpowiedział cicho, nie patrząc na nią. - Spoko, możesz prześledzić moją genealogię, do czwartego pokolenia przede mną nie znajdziesz mugola w naszej rodzinie. Dla takich jak ty to chyba ma jakieś znaczenie, więc...

Theo wszedł do klasy w kiepskim humorze. Jedynym przedmiotem, którego nienawidził mocniej od Zaklęć było OPCM. Nie rozumiał jak inni mogą to lubić. Nie było w tym nic fascynującego, czy ciekawego. Tylko machanie drewnianym patykiem i mówienie łacińskich słów. O wiele lepsze były rzeczy mistyczne, tajemnicze. Pełne czegoś co wydawało się zakazane, niemal święte. Dlatego tak uwielbiał runy lub Historię Magii. Wgłębianie się w przeszłość było czymś co każdy Thìdley miał w genach. Co prawda nie wszyscy z jego rodzeństwa kochali te przedmioty tak mocno jak Krukon, ale od dziecka w swoim domu rodzinnym uczono ich tajemnic antykwariatu. Czarnej Magii zresztą też, ale to były dla niego wiele bardziej nieprzyjemne lekcje.  
Normalnie Zaklęcia by opuścił, ale słyszał, że miał być nowy nauczyciel. Nie wiedział czy może nie będzie tak samo surowy oraz bezwzględny jak inni w kadrze i wolał nie omijać już pierwszych zajęć z nim. Co jeśli już na pierwszych zajęciach nie polubi tych, którzy się nie zjawili? Theo wolał nie mieć problemów z Zaklęciami tylko dlatego, że nie chciało mu się raz nie przyjść. Zresztą, kto wie? Może nawet będzie w stanie dodać temu przedmiotowi ciekawej nuty. W pomieszczeniu było już dość dużo uczniów. Nie było tłoku, ale spodziewał się mniejszej ilości ze względu na ładną pogodę na dworze. Wiele ludzi wolałoby spędzić pierwsze ciepłe dni na błoniach, nie w czterech ścianach. Mimo, że odnalazł wzrokiem Fire i Daisy siadł w tylnej, wysuniętej najbardziej na bok pustej ławce. Nie chciał się rzucać w oczy profesorowi. Dodatkowo jego humor dziś był bardzo mizerny i zdawał sobie sprawę, że doskonale to widać. Nie chciał wzbudzać u nikogo zmartwienia.

Nie przysiadać się, bo miejsce jest zarezerwowane hehe