First topic message reminder :

Boisko Quidditcha

Jest to duża powierzchnia o owalnym kształcie, rozmiarów około 55 na 152 metry. Po dwóch przeciwnych końcach, na polach bramkowych umieszczone są trzy tyczki, każda z obręczą na czubku, do których to wrzuca się kafla. Po środku znajduje się koło środkowe, skąd na początku meczu wypuszcza się piłki.
Odbywają się tu wszystkie rozgrywki Quidditcha między domami, a także treningi drużyn. Czasem uczniowie przychodzą sami, bądź większymi grupami by polatać sobie dla przyjemności.

Wydawało się, że Daisy gra całkiem spokojnie, bo ani nikt w nią nie uderzał tłuczkami, ani ona sama nie próbowała tego robić. Nic dziwnego, że łapanie kamyków wychodziło jej tak świetnie i miała ich już dobry tuzin. Śmigała na swojej super miotle, nie dając się trafić żadnemu tłuczkowi, które chociaż nie odbijane w jej stronę, to wydawały się same za nią latać. I znowu jeden z nich był wyjątkowo uparty i Daisy już widziała śmierć w oczach i niemalże wyobraziła sobie jak ląduje na ziemi razem z koszem kamyków, które rozsypują się dookoła i może jeszcze połamaną miotłą. Przyśpieszyła jednak i przechytrzyła wszystkie te okropne piłki, w końcu miała z nimi niemałe doświadczenie. Złapała przy okazji jeszcze parę kamyków, szło jej naprawdę wyśmienicie.

Kamyczki: 2-> 6+6=12
Tłuczki: 2->1-> 4
Przerzuty: 14-> 11

Panienka van Rijn nie mogła się doczekać tego meczu. Przez ostatnie dwa tygodnie chodziła podekscytowana i jedyne o czym była w stanie rozmawiać to taktyki oraz treningi. Dlatego kiedy już nadeszła pora na pojawienie się na boisku była pierwszą osobą, która wybiegła na murawę. Z niecierpliwością wysłuchała Limiera po czym dosiadła miotły i wystrzeliła w powietrze. Od razu zajęła swoją stałą pozycję, obserwując rozwój wydarzeń.
Ku jej zaskoczeniu Calum zdążył zdobyć dla ich drużyny już dwadzieścia punktów, co niebywale zaskoczyło Sanne. Nie mogła być od niego gorsza, dlatego kiedy w końcu Mel podała kafla przyjęła go zgrabnie. W końcu dorwała piłkę w swoje ręce i mogła pokazać na co ją stać! Zaczęła nacierać na gryfońskie obręcze z lewej strony boiska, uważając na tłuczki. Jednakże obrona Gryfonów była na tyle mocna, że Sanne zmuszona była pozbyć się kafla, aby tylko nie znalazł się po stronie czerwonych. Najbliżej niej znajdował się kapitan, na dodatek niepilnowany, dlatego kiedy spotkała jego spojrzenie, wyrzuciła piłkę w jego stronę ponad głowami obrońców.


Kostka: 4
Kuferek: 8

Dobrze, ze w grze na razie wygrywal Ravelnclaw, podbudowywalo mnie to odrobine, jako ze bardzo wielu watpilo w nasza druzyne, glownie przez fakt tego, iz ja sam bylem kapitanem. Nie dziwilo mnie to, serio, ale nie powinni lekcewazyc domu kruka w rozgrywkach! Co prawda ja kafel stracilem; bo Zakrzewski chyba postanowil odegrac sie za moja pale w jego przyjaciolce, tylko nadal sie wstydzil i wymachiwal ta szkolna; ale niedlugo pozniej znalazl sie on w posiadaniu innej scigajacej Ravenclawu. Lecialem gdzies z boku i chyba sie nie dogadalismy, bo kiedy ja przyspieszylem, ona podala mi kafla. Wychylilem sie i na chwile udalo mi sie go chwycic, lecz ostatecznie wyslizgnal mi sie z rak. Pokazalem jej dlonia, ze wszystko w porzadku i przepraszam za nieporozumienie, po czym zabralismy sie za nastepne natarcie.
Bylem na tym etapie spragniony wygranej.

Kostka: 3

Przegrywali ten mecz, należało wziąć wreszcie dupę w troki i nadgonić stratę. Latał za ścigającymi z Ravenclawu czekając na jakiś błąd lub zapatrzenie. Widząc kłopoty Caluma szybko do niego podleciał i przejął kafla. Korzystając z rozpędzenia miotły pomknął w kierunku bramek przeciwnika z sercem bijącym niczym dzwon. Kiedy był na granicy udanego rzutu zamachnął się i posłał kafla w centralną bramkę. Liczył, że impet jego natarcia wystarczy na strzelenie gola. Jeżeli nie to następnym razem trzeba będzie zastosować coś bardziej sprytnego.

Kostki:3,6
wykorzystany 1 przerzut z 1 możliwych

Zawodnicy z mojej drużyny gdzieś tam polecieli, podali sobie piłkę raz czy dwa i znowu utracili kafla. Normalnie bym się zmartwiła, albo czuła już smak tego: No cóż, czego można się po nas spodziewać, ale dziś mamy póki co dobry dzień. Spokojnie, zaraz się może wrócimy do formy z początku meczu. Chyba, że to była tylko chwila farta, teraz nieuchronnie mijająca. Wzdycham zaniepokojona i mruczę sobie pod nosem coś tam po trytońsku, może dzięki temu trochę zmylę przeciwników dookoła. I chyba mi się udało, bo kiedy po raz kolejny jakiś Gryfon próbuje strzelić mi gola, ja po raz kolejny bronię, szybko zmieniając miejsce na odpowiednią, atakowaną obręcz. Obok mnie ponownie pojawia się Sanne, której już podaję kafla z rozpędem.

Rzut: 4

Sytuacja się nie polepszała. Nie było gorzej, ale też nie udało im się odrobić straty. Tyle dobrego, że ktoś w końcu wpadł na pomysł zastąpienia tego kretyna Myersa Bianca Zakrzewski. Trochę już spokojniejsza o los drużyny, Nadine skupiła się całkowicie na zniczu.
W pewnym momencie dostrzegła jakiś błysk przy trybunach Ravenclawu. Pomknęła w tamtą stronę, ale powstrzymał ją tłuczek, który przeleciał jej tuż przed nosem. Zdążyła wyhamować, ale najmniejsza piłka zniknęła z pola widzenia. Nadine zaklęła pod nosem i wróciła na pozycję, kilka stóp wyżej, gdzie najlepiej obserwowało jej się boisko.

Kostka: 6 i 2
Gryff 0:20 Rav

Taktyczny kolorek

Irytacja na Caluma wzięła nad nią górę, że aż wrzasnęła ze złości, waląc pięścią w udo. Kręcąc głową z dezaprobatą, przemieściła się na boisku, wypatrując odpowiedniego momentu na przejęcie kafla. Kiedy Gryfon podleciał niebezpiecznie blisko krukońskich obręczy, serce podeszło jej do gardła. Na szczęście na posterunku była Melusine, która idealnie wywiązała się ze swojego zadania.
- Taak! Brawo Mel! - wrzasnęła z uśmiechem na ustach i poszybowała w stronę kafla, który wirował w powietrzu. Kilka centymetrów dzieliło ją od złapania piłki, jednakże Terrey okazał się szybszy i sprzątnął jej kafla sprzed nosa. Co za pech!


Kostka: 3

Znów mam kafla w rękach, znów lecę na bramkę. Tym razem rzucam kątem oka w stronę Etki, by sprawdzić, czy czasem nie kręci się w pobliżu Melu. Nie chcę jej bić tłuczkami, bo wiem, że są średnio przyjemne, no ale bogowie, po kolei z Edmundem próbujemy jej strzelić gola, a ta zdaje się, że zapuściła jakąś sieć na te przeklęte obręcze, przez które nic nie przechodzi. No więc podlatuję szybko, starając się, aby wyszło w miarę nieprzewidywanie i by zmylić krukonę, pierw kierując się na lewą, ostatecznie jednak strzelając na środkową obręcz. Wiem jednak, że Melu ma niezły refleks, więc tak na prawdę liczę, że mój rzut zgra się z atakiem jednego z naszych pałkarzy.

6

Ostatni mecz w roku. Ostatni mecz w duecie z Lysem. Trzeba to było maksymalnie wykorzystać. Tymczasem jak na razie tracili bramki. Czuła się troszeczkę oszukana - drużyna Ravu miała być przecież zbieraniną życiowych sierot - tak twierdzili wszyscy. Okazało się jednak, że ich kapitan nie jest taką pierdołą, a i obrońca była nie do przejścia. Cóż... czego nie załatwi Terrey zrobi to tłuczek. Jakby nie patrzeć naparzanie w obrońcę było ulubioną strategią Ettie (oprócz naparzania Mondragona). Była na całkiem dobrej pozycji i w normalnych okolicznościach nie dzieliła by się takim tłuczkiem, jednak najprzyjemniejszą rzeczą w byciu w drużynie była jej praca z Lysem, który teraz też był w dobrym miejscu do oddania strzału. Kto wie ile jeszcze okazji to rozegrania wspólnego strzału, będą mieli. Wiedziała, że podłapie o co jje chodziło bez słów i dodatkowych gesów, więc po prostu odbiła tłuczek w jego stronę.

Kostka: coś tam -> 2
Przerzut: 1/3
Kuferek: 25 +12

Moja determinacja sięgała szczytu. Wiedziałem, że nie mogę oddać tego meczu, wiedziałem, że muszę zrobić wszystko dla siebie i dla tej grupy ludzi, która mi zaufała. Byłem dobrym pałkarzem, ale jednak stres robił swoje.
Sytuacja graniczna - Terrey pędził w stronę pętli, ale biorąc pod uwagę jego dzisiejszą formę nie szło mu za dobrze. Byłem pewien, że ta laska z Ravenclawu, która ostatnio awanturowała się na transmutacji obroni. Ale nie - Ette odbiła w moją stronę tłuczek. Wiedziałem, że to moja jedyna szansa - z całych sił uderzyłem pałką w piłkę, która pomknęła w stronę Krukonki uderzając ją prosto w plecy. Udało mi się - nie obroniła! Wydałem z siebie krzyk radości.

Kostka: 1

20:10

Niestety coś moi Krukoni zapomnieli co się dzieje i jestem coraz bardziej zestresowana. Dla odymiany Sanne traci piłkę. Może powinnam jej przestać uparcie podawać, ale w sumie wcześniej to Calum stracił, więc w sumie są chyba w podobnej formie. W każdym razie tym razem atakuje mnie Terry - dziurawe ręce. I ponownie, mój niesamowity refleks nie z tej ziemi dzisiejszego dnia, z pewnością by się sprawdził. Jednak tym razem Gryffindor sprytnie zauważył, że jestem wyjątkowym nabytkiem drużyny Ravenclawu. Więc oprócz dziurawca, jeszcze aż dwóch pałkarzy musi podlecieć razem z tłuczkiem. Nie wiem gdzie są nasi pałkarze, na pewno nie są w dobrym miejscu, bo jestem na bramkach zupełnie sama. O ile może przed jedną osoba walącą we mnie mogłabym się obronić, o tyle na dwójkę już nie mam wystarczająco szczęścia. Nie jestem pewna gdzie patrzeć, a właśnie tracę z oczu dziewczynę, która robi idiotyzmy na lekcjach. Co prawda już łapię kapcia, którego tam próbował wrzucić mi Terry, ale sam kapitan drużyny musiał się zająć sytuacją, bo niestety jego drużyna była bezradna w obliczu Meluzyny Obrończyni Straconych. Dostaję mocno w plecy i piłka wypada mi z rąk, a ja z piskiem przelatują z impetem przez bramkę razem z nią. Bolą mnie plecy, więc jak najszybciej rzucam do kapitana drużyny, żeby coś zrobił!

kostka : 6 :c

No cholerny znicz! Naeris miała wrażenie, że nigdy go nie dogoni. Nimbus pruł wyjątkowo szybko aż musiała mrużyć oczy przed ciepłym wiatrem, który rozwiewał blond kucyk. Zakręciła gwałtownie, pikując za piłeczką niemalże przy ziemi, ale ta szybko zrobiła tył w zwrot, a Naeris nie mogła ryzykować tak ostrego hamulca. Miała chwilkę, żeby zorientować się, jak szło na boisku innym Krukonom. Melusine przechodziła siebie, a Naeris czuła ogromną dumę z tego, że akurat ją mieli na obronie. Nie znała dziewczyny osobiście, ale już wiedziała, że ją polubi i serdecznie pogratuluje po meczu. Niestety, oberwała ona tłuczkiem od kapitana Gryfonów.
- W porządku? - zapytała, przelatując blisko dziewczyny z troską, ale nie miała czasu się zatrzymywać. Jej przeciwniczka nie próżnowała, więc Naeris opracowała pewien plan. Odleciała w drugą stronę. Chciała zmylić gryfońską szukającą tym, że widzi gdzieś znicza, ale okazało się, że naprawdę go tam zobaczyła. Podleciała więc jeszcze bliżej, chcąc w końcu złapać złotą piłeczkę.

Nie udało się

Niestety nasza kolejna nieudana akcja poskutkowala tym, ze przejety przez Gryfonow kafel ostatecznie wyladowal on w jednej z naszych petli. Nie byłem zly na obronce, Meluzyna nie miala wiele szans na obrone po tym, jak ten kutasiarz Zakrzewski nadal wolal popisywac sie szkolna palka zamiast swoja wlasna. Skrzywilem sie, gdy wbili nam tego gola. Teraz tylko wygrywalismy jednym trafieniem, a do zlapania znicza w najblizszym czasie sie nie zanosilo. Ukradkiem sprobowalem namierzyc Naeris, ktora wytrwale rozgladala sie za zlotym zniczem. Wczesniej cos mi powiedziala, ale nie zdazylem jej odpowiedziec, taki bylem przejety gra.
Meluzyna podala mi kafla, a ja zaczalem szybowac przez boisko, trzymajac go pod pacha. Zauwazylem jednak, ze po tych moich dwoch trafieniach, zawodnicy gryffindoru nieco zmienili taktyke i coraz bardziej uwazali na moje poczynania, wobec czego zdecydowalem sie podac kafla drugiej scigajacej.
- Sanne, lap! - powiedzialem, rzucajac jej pilke.

Kostka: 4

Widać, że Gryfoni byli dobrze zgraną drużyną, która ze sobą trenuje. Strategia pałkarzy zaimponowała Sanne na tyle, że na chwilę zapomniała, że również uczestniczy w tym meczu. Dopiero okrzyk Caluma ściągnął jej myśli spowrotem do gry. Przejęła zwinnie kafel i jedną ręką przycisnęła go do boku, aby go nie stracić. Tym razem szarżowała na obręcze przez sam środek boiska, licząc na to, że uda jej się przemknąć niezauważoną. Niestety się przeliczyła, a po jej lewej i prawej stronie znów znalazło się dwóch gryfońskich obrońców. No co jest! warknęła w myślach i chcąc nie chcąc znów podała do Caluma. Oby tego nie zepsuł, już tak niewiele dzieliło ich od obręczy.

Kostka: 4

Decyzja, by oddać piłkę Sanne była dobra, bowiem nie tylko złapała, ale także udało nam się nieco rozciągnąć naszą akcję w czasie i tym samym rozeznać się na boisku w naszej sytuacji. Rozejrzałem się, próbując wyłapać dobry moment na ewentualny atak, w międzyczasie musiałem zrobić zwód przed jakimś tłuczkiem, na moment zawisając głową w dół (i ledwo utrzymując się na miotle, ale może z zewnątrz wyglądało to na coś wyćwiczonego), aż nagle otworzyła się przede mną pusta droga do pętli przeciwników! Sanne też to zauważyła i odrzuciła mi piłkę, a ja tak szybko, jak tylko kafel dotknął moich dłoni, przyspieszyłem i natarłem na pętle, wykonując rzut i licząc na kolejne trafienie.

kostka: 6

Podobała jej się akcja, którą przeprowadzili gryfońscy pałkarze i sama też nawet by tak chciała, ale po pierwsze: zupełnie nie była zgrana z drugim pałkarzem, bo drugie... tak nie do końca chciała. Liczyła na to, że uda jej się zabłysnąć i chyba nie byłaby w stanie podzielić się z kimś chwałą trafienia bramkarza w tak strategicznym momencie. Momencie, który teraz trafiał się Ravenclawowi.
Molly nawet nie oglądała się na partnera, kiedy Calum Dear oddawał kolejny strzał. Rzuciła się do tłuczka i zamachnęła potężnym ramieniem. Gdyby jej się udało, może kapitan zbiłby z nią nawet piątkę... Nie dane było jej się dowiedzieć, bo niestety nie trafiła.

Kostka: 5
Gryff 10:20 Rav
Taktyczny kolorek

Bianca nie grała od samego początku meczu ze względu na jej słabe ostatnimi czasy zdrowie. Czekała na ławce aż Limier stwierdzi, że potrzebna Gryfonom zmiana. Miała na sobie pełne wyposażenie, z którego drużyna mogła korzystać. Swoją miotłę zastąpiła Błyskawicą, ubrała koszulkę, nie zapomniała też o swoim kasku i ochraniaczach. Przezorny zawsze ubezpieczony, a jej nie uśmiechało się robienie sobie większych zaległości przez kontuzję na meczu. Czekała na swoją kolej jak na szpilkach i obserwowała to co się działo na meczu. W końcu Limier dał jej znak, że ma zamienić się z dotychczasowym obrońcą, więc na nic nie czekając wskoczyła na swoją miotłę i poleciała do obręczy.
Nie musiała długo czekać na akcję, zobaczyła lecącą w jej stronę ścigającą Krukonów, więc skupiła się maksymalnie. Gdzieś jej przeleciał przed oczami pałkarz, ale nie trafił w nią, więc sprawnie obroniła obręcze. Odszukała wzrokiem ścigającego swojej drużyny.
- Terrey! Łap! - zawołała i rzuciła w kafla do @Terrey Thìdley.


kuferek: 12 (+8 )
kostka: 6 BRONIE

Serducho stanęło jej na chwilę, gdy Dear ponownie zamierzał się na bramkę, a ta wilgachna typiara z Ravu posłała tłuczka w Biancę. Na szczęście akcja się nie udała. Nadine wiedziała, że zamiana Grahama na Zakrzewski była dobra, ale mimo wszystko stres ją zżerał. Musiałą znaleźć tego znicza jak najszybciej. Z drugiej jednak strony, gdyby złapała go już teraz, nie udałoby im się objąć prowadzenia w tabeli. Tylko czy warto było tak ryzykować? Sourwolf na pewno nie będzie tak uprzejma, by zaczekać z łapaniem aż nabiją dość punktów, a tak przynajmniej wygrali by mecz. Na razie jednak mogła tylko rozmyślać nad tym w teorii, bo znicza i tak nie było nigdzie widać.

Kostka: jakieś nie takie same
Gryff 10:20 Rav

Taktyczny kolorek

Najwyraźniej byłem potwornie zestresowany tym, że harpia do mnie rzuca gola. W ogóle nie lubiłem faktu, że wile musiałem nie tylko spotykać w salonie wspólnym, ale i na boisku. Jak miałem niby unikać ich jak ognia? Bardzo, bardzo mnie zestresowało, że wila do mnie rzuca piłką (już w wyobraźni widziałem, że zamienia się w harpię, żeby tylko do mnie podlecieć i mnie rozszarpać), przez co znów straciłem piłkę! No ale kto to widział, żeby zawodnikom kazać grać praktycznie z ich postacią bogina? To nie moja wina, że niebiescy znów się kręcili obok, gotowi odebrać mi kafel... Liczyłem tylko, że w związku z moją tysięczną porażką tego dnia, zaraz ktoś siłą mnie nie zniesie z tej miotły, sprowadzając na ziemię i dają dożywotni zakaz gry w Quidditcha.

3

O dziwo nikt nie zdjął z boiska najmłodszego Thidleya, a może chłopak był daltonistą i nie rozróżniał kolorów szat, ponieważ chyba po raz setny tego dnia niemal dosłownie podał mi piłkę. Niespecjalnie się starając, przeleciałem obok i przejąłem kafla, po chwili zakręcając i nurkując nieco niżej, by uniknąć jednego z graczy i nie oberwać pałką po głowie. Rozejrzałem się szybko, próbując wypatrzeć Sanne lub tego drugiego ścigającego, lecz postacie na miotłach rozmywały mi się przed oczami. Gdy w końcu dostrzegłem koleżankę, cisnąłem piłką w jej kierunku, lecz między nami wyrosła jakaś postać.
Kurwa, młody Thìdley.
Przyleciał się odegrać!

kostka: 5

Ambitnie bardzo postanowiłem, że muszę odebrać kafel żeby jednak przynajmniej spróbować wbić kolejną bramkę. I tak się ładnie postarałem, że nawet przejąłem kafel od tego cholernego Krukona. Pech chciał, że ja chyba naprawdę miałem problemy z kolorami, bo już po chwili piłka przeszła do innego gracza... gracza Ravenclaw oczywiście. Nie wiem jak oni to robili, że tak dziecinnie niemalże odbierali mi piłkę. Albo to te rękawice, tak to na pewno one, po prostu były bardzo śliskie i co chwila piłka wypadała mi z rąk. Pech!

4, potem 3 xd

Kolorowe szaty łopotały na wietrze, wiatr wył mi w uszach. Nie wiedziałem co działo się na boisku tak długo, aż w końcu sam nie zostałem wepchnięty na miotłę. Zacisnąłem urękawicznione palce na wytartym drewnie używanej, szkolnej miotły. Nogami odepchnąłem się od ziemi i wkrótce znowu tu byłem. Wśród swoich zawodników, młodszych i starszych. Jednym szło lepiej, a innym gorzej, lecz wciąż byliśmy jedną drużyną, którą wspierałem dobrą myślą i przyjacielskim klepnięciem po plecach, gdy udawała nam się jakaś wspólna akcja. Gdy chodziło o Quidditcha, zapominałem o własnych ograniczeniach, puchnąc z dumy z naszych postępów nawet bardziej od naszych zmieniających się kapitanów. Teraz tak wyszło, że przyszło mi przejmować kafla od Terreya. Kiedy jemu wyślizgiwał się on z rąk, ja już byłem pod nim. Zgrabnie przejąłem piłkę, zamierzając się do rzutu na pętlę. Czułem na sobie czujne spojrzenia pałkarzy i chociaż nie opuszczały mnie złe przeczucia, pomknąłem w stronę bramek Gryfonów.

Kostka: 1 -> rzucam na pętle
Punkty: 7 + 3 za ekwi
Ekwipunek: rękawice sportowe z cielęcej skórki (1p), gogle quidditchowe (1p) i magiczna koszulka quidditchowa (1p)

To była chyba najmniej egoistyczna gra w wykonaniu Ettie. Ogólnie raczej nie nadawał się do gier zespołowych - wszystko chciała robić sama i nie ufała drużynie. Z Lysem co prawda współpracowało jej się dobrze, ale i tak wolała naparzać tłuczkami sama. Dziś jednak fakt, że był to ostatni mecz przyjaciela, uruchomił w niej niesamowite pokłady empatii i altruizmu, i kiedy tylko nie wpływałoby to na niekorzyść drużyny, oddawał Lysandrowi wszystkie piłki, bez względu na to, czy sama nie miałaby okazji trafić przeciwnika.To był jego dzień.

Kostka: nie [amiętam, ale podanie
Przerzuty: 2/3

Całkiem zabawnie było patrzeć na ścigającego Gryfonów, który chyba upodobał sobie gubienie piłki praktycznie bez przerwy. Za to Calum niesamowicie dobrze grał, co Naeris uznała za bardzo miłe zaskoczenie. Miała zamiar mu pogratulować nawet, gdyby i tak przegrali mecz. Oczywiście, dalej wierzyła w zwycięstwo Ravenclawu. Poleciała dalej, szukając znicza i starając się uganiać za nim tak, żeby w końcu go dopaść. Piłeczka była jednak bardzo szybka i zwinna. I niech ktoś powie, że robota szukającego nie wymaga wysiłku i niezwykłego refleksu...
Przy okazji lotu blisko trybun dostrzegła Ezrę i zbliżyła się ostrożnie, żeby przybić z chłopakiem piątkę - te barwy Krukonów ją niemalże rozczuliły. Jednak mieli świetnych kibiców.

Kostki: złe

Odnosiłem wrażenie, że gdyby nie  ja i Ette ten mecz byłby totalną klęską. W kwestii obrony pozostawaliśmy wiele do życzenia, o ataku nie wspominając. Na szczęście od czego są tłuczki? Denerwowałem się, ale mimo wszystko byłem osobą na którą stres wpływał pozytywnie, więc grałem jeszcze lepiej. Gdy Terrey stracił piłkę przeklnąłem cicho, ale mimo to z zabójczą skutecznością odbiłem podanego przez Ette tłuczka trafiając w Fairwyna.
- DAWAJ Thìdley - wrzasnąłem.
Miałem nadzieję, że chłopak tym razem się wykaże i wyjdziemy z meczu z twarzą.

Kostka:3->1
Przerzut: 1/4

Nieno, atak był tu mistrzowski. Przynajmniej jeśli chodziło o atak na moją godność. Może jednak powinienem zahipnotyzować później każdego z dzisiejszych widzów, wmawiając im, że widzieli coś zgoła innego, niż moją sromotną porażkę? Póki co nie było czasu na rozważanie tego, bo pałkarz podał mi piłkę. Krzyknął coś na otuchę, więc nawet rzeczywiście poczułem się trochę lepiej. Spiąłem się porządnie i prędko poleciałem do bramki Krukonów (uwaga, nie gubiąc przy tym piłki!!!). Już się chciałem tam zamachnąć by rzucić, ale przecież przeciwna drużyna też ma pałkarzy. Szlag by ich trafił.

6

Zaczęła już się martwić, że może jednak nie nadaje się do tego pałowania. Szkoda, bo z takimi barami, to zastawało jej już tylko kopanie rowów, ewentualnie kariera manekina-troglodyty w jakimś muzeum historii naturalnej. W każdym razie nic co mogłoby sprawić, że zwrócili by na nią uwagę fajni chłopacy, którzy przewodzili szkolnym drużynom. Nie pozwoliła jednak kompleksom zupełnie przejąć nad sobą kontroli i nadal szukała okazji do trafienia kogoś tłuczkiem. I w końcu się udało! Wycelowała prosto w ramię ścigającego Gryffindoru, a gdy ten puścił kafla, przejął go Calum. Dawaj, Calum!

Kostka: 1
Gryff 10:20 Rav

Taktyczny kolorek