Piątek, a on, Tanner Chapman pofatygował się, coby wziąć udział w jakiejś lekcji. Wszyscy mogą się domyślić, że nie była to dla niego byle jaka lekcja - chodziło oczywiście o eliksiry. Nigdy w życiu nie marnowałby piątku na zajęcia. Dzisiejszego dnia chłopak przybył do klasy eliksirów o wiele za wcześnie, tak bardzo nie mógł doczekać się spotkania z tą jakże wspaniałą nauką. Nie było w niej nikogo, nawet nauczyciela. Z szerokim uśmiechem ruszył do pierwszej ławki, jaką tylko mógł zająć, coby słyszeć wyraźnie każde słowo nauczyciela. Nie chciał przegapić ani jednej pomocnej informacji do uwarzenia jakiegoś eliksiru.
Gdy zajął miejsce, położył torbę obok ławki i zaczął rozglądać się po klasie. Sporo się zmieniła od jego ostatniego pobytu tutaj. Zamiast kociołków, które zawsze stały na każdej ławce, teraz mógł oglądać zestawy naczyń ze szkła laboratoryjnego. Chłopak zastanawiał się, po co te wszystkie przyrządy. Czyżby dzisiaj nie będą mieli okazji stworzyć jakiegoś jeszcze dotąd nieznanego im eliksiru? To odkrycie zasmuciło odrobinę pana Chapmana'a, jednak tylko na momencik. Rozglądając się dalej po klasie zauważył, że stoją tu jeszcze jakieś flakony z dziwnymi cieczami. Każdy z nich wyglądał inaczej i, o dziwo, Tanner nie potrafił nazwać ani odróżnić żadnego z nich. Przekrzywił głowę w skupieniu, przyglądając się pojemnikom i starając przypomnieć sobie, co może się w nich znajdować.

Miała się odbyć w piątek lekcja z eliksirów? No więc Katherine nie mogła jej sobie odpuścić. Ostatnio musiała podnieść swoje morale a przy okazji zyskać jakieś punkty plusowe a nie ciągle łapać minusy od wykładowców. Każdy bowiem wiedział, że bywa okropna i ciągle wpada w jakieś tarapaty. Teraz wbiegła więc do sali jednakże w drzwiach zatrzymała się gwałtownie. Nie dostrzegła ani kotłów, ani charakterystycznego zapachu eliksirów. Stały za to tutaj różnego rodzaju menzurki, fiolki i inne szklane naczynka, oraz jakieś dziwne substancje, których nie mogła nazwać eliksirami. Poprawiła torbę na ramieniu. Zabrała ją bez pytania z łóżka Nadii. Miała manię do podbierania rzeczy swojej siostrze, mimo iż często mówiła, że tamta ma fatalny gust. Po prostu tak tylko to mówiła. Jej torba zrobiła się nudna, więc zabrała torbę siostry, proste. Dostrzegła chłopaka, który był sekundantem na jej pojedynku, podeszła wiec do niego bliżej.
-Tanner, hej- przywitała się z nim i lokując się przy jego stoliku.(?).
-Nierówny był ten pojedynek, walczyłam ze starszą od siebie o parę lat i bardziej doświadczoną studentką. Bez sensu nie?- zapytała z lekkim uśmiechem na twarzy. Przecież starała się tym nie przejmować.
-Wiesz moze co znajduje się w tych fiolkach?- zapytała wskazując na płyny, np ten dziwny o barwie czekolady.

Panna Wotery uwielbiała eliksiry. Gdy tylko dowiedziała się, że lekcja ma się odbyć dzisiaj, pognała co sił w nogach do klasy, nie dowiedziawszy się nawet, o której dokładnie godzinie. Wpadła z hukiem do sali, myśląc, że jest już strasznie spóźniona. Spotkało ją małe rozczarowanie - w klasie siedział tylko jakiś chłopak, który kompletnie nie zwrócił na nią uwagi. Dziwne. Z tego co pamiętała był to jeden z przedmiotów, na które uczniowie przychodzili chętnie i tłumnie. Może jednak wszystko się zmieniło? Dziewczyna z ledwością przypominała sobie swoje życie przed ugryzieniem wilkołaka. Wszystko, co wydawało jej się realne i znane, to moment od pierwszego pogryzienia. Dlaczego tak się działo? Wiadomo, że było to wydarzenie, które odmieniło ją na zawsze i wywróciło całe jej życie do góry nogami. Jednak czy było na tyle ważne, aby wymazać wszystkie wspomnienia? Nie pamiętała już o niczym. Z trudem przypominała sobie czasy, w których pełnia nie stanowiła dla niej tylko jednego - przemiany w krwiożerczą bestię, której tak bardzo nienawidziła..
Koniec tego marudzenia. Trzeba było żyć dalej, zakończyć jakoś naukę w Hogwarcie i myśleć o dalszych planach na przyszłość. Ostatnio przez jej głowę przewijało się wiele myśli, najczęściej dopadała ją jednak tak, żeby wrócić do Hogwartu jako nauczyciel. Uwielbiała ten zamek i zawsze chciała zostać w nim jak najdłużej. Jeśli istniała taka możliwość.. czemu by nie, prawda? Oczywiście wiedziała, czego będzie uczyć - eliksiry były jej największą miłością, od zawsze.
Rozmyślając tak sobie, zajęła spokojnie miejsce i czekała na rozpoczęcie się jej ulubionej lekcji.

Zajęcia z eliksirów miały się rozpocząć za parę kwadransów, lepiej być przed czasem niż się spóźnić, prawda?
Zresztą przed rozpoczęciem zajęć,Nadish chciał jeszcze zajrzeć do podręcznika i odświeżyć swoją pamięć.
Puchon wszedł do klasy ubrany w mundurek szkolny, a w torbie jak zwykle trzymał kilkadziesiąt książek,zerknął na zebranych w sali i uśmiechnął się szeroko.
Miło było znów widzieć jak się uczniowie zbierali na lekcje, cieszył się z tego co pamiętał to zawsze było więcej chętnych do eliksirów.Ale ręki nie dałabym sobie uciąć, Hmm...ten dziwny o barwie czekolady co może być zastanawiał się minutę.
- Dzień dobry, profesorze.. - Wzrokiem zaczął szukać wolnego miejsca, postanowił tym razem usiąść w trzecim rzędzie obok ściany,z tego co pamiętał zeszłego roku to miejsce było wolne, a stąd był dobry widok aby wszystko obserwować.
Spojrzał na zegarek który miał na lewej ręce, za moment powinni się schodzić wszyscy,a póki co mógł spokojnie sobie poczytać, otworzył pierwszą lepszą książką na pierwszym rozdziale, i zaczął ją pochłaniać, w końcu mógł jakoś zagospodarować czas przed pierwszą lekcją.

Zaskakujące było to, że i Rasheed postanowił łaskawie wybrać się na lekcję. W normalnych warunkach zapewne nie ruszyłby tyłka z dormitorium, ale teraz? Teraz czuł, że nie wytrzyma samotnego siedzenia w dormitorium i wręcz musiał się gdziekolwiek chociaż wybrać, żeby tylko nie myśleć o tym co działo się w jego życiu. Najpierw myślał, że utracił przyjaciela, a gdy już się z nim pogodził to czekał go kolejny cios w postaci straty ojca. Nigdy by nie pomyślał, że aż tak bardzo się przejmie tym, że opuściła go osoba, której aż tak bardzo nienawidził. Może mimo wszystko jego priorytety nie były aż takie płytkie jak wszyscy, włącznie z nim, sądzili? Mój Boże, Rekin z sercem, zapiszcie to, bo to się nie dzieje naprawdę.
Tak czy siak, ubrał się mniej pedantycznie niż zwykle i powędrował w stronę klasy eliksirów. Nigdy nie był zbyt wielkim fanem mieszania w kociołku, ale cóż zrobić, lepsze to niż letarg, w który popadał w samotności. Wyglądając na nieco wymiętego, wszedł do pomieszczenia, z zaskoczeniem stwierdzając, że nawet się nie spóźnił. Było coraz gorzej.
- Cześć Kat - przywitał się z dziewczyną, dotykając jej ramienia i pochylając się by pocałować ją w policzek. Był jej wdzięczny za to, że tak ciepło go przywitała na tym treningu z Faridem, ale nie chciał się jej do tego przyznać, dlatego nawet do niej nie zagadał dłużej, kierując spojrzenie na Tannera.
- Siemasz - przywitał się z nim, lekko unosząc rękę w przyjaznym geście, a potem wycofał się nieco. Niezbyt mu zależało na tym aby wpatrywać się w fiolki, więc postanowił najwyraźniej poużalać się nad sobą gdzieś na uboczu, co by innym nie zawadzać.

Och, to nie było chyba wielkie zdziwienie, że Seth Lyons pojawił się na horyzoncie, kierując się w stronę klasy eliksirów? Wszak to był jego ulubiony przedmiot, a więc nie było nawet mowy o tym, aby dzisiaj olał sprawę, nawet mimo tego, że był koszmarnie niewyspany - jak zwykle i raczej nie w nastroju - też jak zazwyczaj. Nieważne jednak jaki miał nastrój wcześniej, gdyż wystarczyło aby dowiedział się, że będzie miał okazję dzisiejszego dnia do tego by pomieszać w kociołku i stworzyć coś fajnego , a już patrzył na świat nieco przychylniej.
Szedł więc w stronę klasy dość tanecznym krokiem, co już samo w sobie było niecodziennym widokiem, a dodatkowo pogwizdywał coś. Podmienili go chyba dzisiaj. W każdym razie wszedł do środka i zajął sobie jakieś wolne miejsce, wgapiając się z ciekawością w fiolki z tajemniczymi płynami. Wyciągnął swój szkicownik, z którym zazwyczaj się nie rozstawał i zaczął nanosić na białą kartkę cienkie kreski za pomocą ołówka, najwyraźniej rysując to co pozostawił im do wglądu Brendan.

Co ją podkusiło do przyjścia na lekcję eliksirów? Przecież miała ważniejsze rzeczy do roboty! Chociaż to był jej obowiązek i potrzebowała się na czymś skupić, by choć przez chwilę nie myśleć o swoich problemach. Nie dość że dość topornie szły jej wszelkie zadania dla wiadomo kogo, to jeszcze na dodatek była bliska strasznej kłótni z Julią o te przeklęte prochy, z których obiecała wyjść, a do tej pory nawet nie pofatygowała się do szpitala. Czy jej słowa o tym, że skończy z nałogiem miały jakikolwiek sens, skoro nawet nie dawała sobie pomóc? Kurde, ale się Sunny marudna zrobiła i przewrażliwiona. Mimo wszystko musiała sobie jakoś radzić i nie ukazywać innym, że z nią źle. Gdyby miała lepszy humor pewnie zmieniłaby sobie włosy na burgundowe, ale wolała się nie rzucać w oczy, bo jeszcze ją nauczyciel o coś spyta i co wtedy?
Weszła do klasy, mrucząc pod nosem dzień dobry i rozejrzała się wokoło, chcąc sprawdzić, kto jeszcze pofatygował się na tę lekcję. O, Sharker… Trzeba zwiać jak najdalej. I w ten sposób wylądowała w ławce, w której nie było go widać. Za bardzo przypominał jej teraz o ostatnim spotkaniu Lunarnych, a nie chciała o nim myśleć. Podparła się łokciami o ławkę i schowała twarz w dłoniach, oczekując w milczeniu na początek zajęć. To do niej tak bardzo niepodobne.

Dwa dni po swoim tajemnym warzeniu eliksiru w klasie, Laura znowu pojawiła się w tym samym miejscu, chociaż teraz już tak się nie rozglądała i nie uważała, żeby przypadkiem ktoś jej nie zobaczył. Co prawda, jak zawsze, niespecjalnie zwracała na siebie uwagę, no bo po co ktokolwiek miałby się na nią gapić... ale wchodząc do klasy głośno powiedziała "dzień dobry", a potem zajęła miejsce przy jednym ze stołów. Dostrzegła parę znajomych twarzy, ale obecnie jej uwagę zajęły rzeczy stojące na stole. Była ciekawa co będą dziś robić.

Zamyślony Tanner nie zwrócił kompletnie uwagi na to, kto wchodzi do klasy. Po chwili jednak zorientował się, że ktoś do niego mówi? Do niego? Teraz, kiedy intensywnie myśli nad eliksirami i potrzebuje czasu i spokoju? Cóż, trudno, trzeba się na chwilę od tego oderwać. Jednak jeśli dziewczyna będzie mówiła do niego podczas lekcji, to zmieni miejsce, byle jak najdalej od rozmów z kimkolwiek. Chciał wynieść z tego przedmiotu jak najwięcej, nikt nie będzie mu w tym przeszkadzać.
- Cześć - uśmiechnął się nieznacznie do dziewczyny, zastanawiając się, skąd on ją zna. Z pewnością nie była to jedna z jego dziewczyn "jednorazowych", te na szczęście zawsze pamiętał. Myśląc tak intensywnie, zorientował się, że mówi o jakimś pojedynku. No tak, Ślizgonka, która przegrała z Gryfonką. W odpowiedzi na jej pytanie wzruszył beznamiętnie ramionami. - Czy ja wiem. Jakoś musieli to podzielić, przynajmniej złapałaś trochę więcej doświadczenia - nie chciał być niemiły, jednak ochotą do rozmowy też zbytnio nie pałał. Poza tym, nie sądził, że wiek miał jakikolwiek wpływ na wynik takiego pojedynku. Przynajmniej w przypadku tych dwóch dziewczyn. Obie były dobre, Ślizgonce powinęła się noga, zdarza się. Spokojnie mogłaby wygrać ten pojedynek. Gdyby tak się stało, z pewnością nie twierdziłaby, że to niesprawiedliwy podział, a chwaliłaby się na prawo i lewo, że wygrała z trzecim rokiem studiów. Jacy ludzie są fałszywi..
- Zanim przyszłaś właśnie się nad tym zastanawiałem. Nie jestem jakimś mistrzem z eliksirów, ale nie jestem też totalnym idiotą, jednak nie mam pojęcia co to może być - chciał ułożyć to zdanie inaczej, jednak nie chciał wyjść na chwalipiętę. Co się z nim ostatnio działo? W poprzednich kilku tygodniach często zastanawiał się czy aby na pewno odpowiednio przydzielono go do domu. Miał w sobie wiele z typowego Ślizgona, przynajmniej kiedyś. Teraz wszystko jakby znikało.. nagle podszedł do nich jakiś znajomy dziewczyny, najwidoczniej, bo on go nie znał. Tanner kiwnął tylko głową, zbił piątkę z nowym kolegą i więcej nie dostrzegał jakby jego obecności.

Po powrocie z zimowych ferii Bonnie obiecała sobie, że weźnie się za siebie i zakończy okres żałobny. Przez ostatnie pół roku z powodu śmierci swojej babci zeszla na najprawdziwszy margines społeczny. Na długie godziny znikała w bibliotece, odsuwajac się od ludzi, od znajomych. Teraz trzeba się ogarnąć i zacząć żyć, a naszym pierwszym krokiem na tej drodze będzie... lekcja eliksirów. Cóż... o gustach się nie dyskutuje.
Puchonka wkroczyła do sali lekko zdenerwowana, było już tam wielu uczniów. Miała nadzieję, że nie spóźniła się zbytnio. Ostatecznie przywiała się z profesorem i podeszła do pustego stanowiska. Wzdrygnęła się. Co prawda zniknęła na pewien czas, ale żeby świat czarodziejów miałby się tak bardzo zmienić... Oby nauczyciel im to wszystko wyjaśnił.

Chciał dziś coś wybuchnąć, od rana go nosiło i nie wiedział co ze sobą zrobić. Wszystko wydawało mu się takie mdłe, szare i nudne. Okazja sama przyszła do niego. No nie do końca, bo to on musiał wejść do klasy, ale tak czy inaczej na eliksirach najłatwiej było udawać, że coś poszło nie tak i to wszystko to tylko przypadek. Miał tylko nadzieję, że będą dziś ważyć coś gdzie nieodpowiednie połączenie składników przyczyni się do spektakularnego wybuchu. Dobrze, że nikt nie wiedział co myślał, bo jeszcze drzwi zostałby mu zatrzaśnięte przed nosem. Teraz jednak już na to za późno, bo siedział w ławce i rozglądał się po sali jakby był w niej pierwszy raz. Powinien skończyć, bo wyglądał zapewne jak głupek, ale z drugiej strony kto zwracałby na niego uwagę.
Wydawało mu się, że w ten sposób najlepiej będzie mu oczyścić umysł. Pozbyć się wszystkich myśli, które wciąż i wciąż krążyły mu po głowie, a im bardziej starał się je odepchnąć od siebie tym one starały się uporczywsze. Dlatego musiał coś wybuchnąć.

Sala od eliksirów było najlepszym miejscem na to by komuś stała się przypadkiem krzywda. Łatwo było też coś przewrócić lub umyślnie spowodować jakieś wielkie Ka-Bum jeśli się tylko tego chciało. Dlatego Scorpion lubił bardzo te zajęcia, chociaż wszyscy inni nauczyciele jego niekoniecznie lubili gdy bawił się w małego alchemika. Scorpion miał dzisiaj na tyle wyjątkowy humor, że nic sobie nie robił z dużej pociągłej kreski na skroni po uderzeniu i śladach na dłoniach niczym po cięciu szkłem. Rozejrzał się po sali i wręcz zasalutował Sethowi, którego szybko dostrzegł w oddali. Potem jego uwagę przykuła jakaś dziewczyna, Bonnie, siedziała samotnie więc się do niej po prostu dosiadł.
-Wolne nie?- zapytał, jednakże torbę już rzucił przy tym stanowisku.
-Ciekawe co tym razem wymyślił Brandon- powiedział szeptem do dziewczyny uśmiechając się pod nosem.

Katherine uśmiechnęła się lekko do chłopaka. No w sumie to miał rację, jednakże ona zazwyczaj nie chełpiła się wygranymi, zatrzymałaby to dla siebie no ale przecież on jej nie znał wiec mógł ją uważać za straszną snobkę, chociaż w porównaniu ze swoją siostrą to nie była aniołem a diabłem wcielonym. No cóż, niby takie same a tak bardzo różne.
-Jasne, doświadczenie zawsze warto zdobywać. Lepiej jak się ma lepszego przeciwnika i można się od niego czegoś nauczyć. Moja siostra też w tym siedzi, trzymam za nią kciuki, może jej uda się wygrać- powiedziała chociaż dziwne to było by życzyła siostrze szczęścia, wcześniej życzyła by jej potknięcia się. No ale tego Tanner nie mógł niestety wiedzieć. Dostrzegła że wszedł do sali Rasheed. Oczywiście nie mogła go nie dostrzec skoro podszedł do niej i jeszcze obdarował ją buziakiem w policzek. Przytuliła go serdecznie.
-Hej Rash, dobrze cię widzieć- powiedziała ciepłym tonem. Jakoś w ciężkich chwilach potrafiła żywić do niego pozytywne emocje. On też jej pomógł gdy cierpiała z powodu śmierci brata. Jednakże ona z kolei nie chciała od nikogo pomocy, wolała narkotyki i przemoc. Wolała o tym nie wspominać i do tego nie wracać.
-Dobrze, Tanner, ja już ci nie przeszkadzam, nauka przede wszystkim, powodzenia- powiedziała po czym położyła mu na moment dłoń na ramieniu i opuściła jego stanowisko udając się pewnym krokiem w kierunku Rekina. Nie zapytała się czy może usiąść obok, po prostu to zrobiła.
Przez moment oparła nawet głowę o jego ramię, ot tak po prostu.
-Jak się trzymasz?- zapytała cicho. Przecież nikt nie musiał słyszeć o czym rozmawiają.

Kiedy tylko panna Johnson uslyszala o planowanej lekcji eliksirow, humor jej sie poprawil. Wreszcie lekcja przedmiotu, ktory lubila. Ba, uwielbiała! Nie mogła jej przegapić bez poważnego powodu. A takowego przecież nie miała. Spakowała wszystkie potrzebne i mniej potrzebne rzeczy i ruszyła pod klase.
Weszła jako jedna z ostatnich, ale chyba nie spózniła się za bardzo. Usiadła na wolnym miejscu koło jakiegoś Ślizgona, który rozglądał się po pomieszczeniu. Posłała mu delikatny uśmiech, nie licząc, że go odwzajemni. Odwróciła wzrok i spojrzała na nowy wystrój klasy. Ciekawe, czego dziś się nauczy.

Nie mogła sobie bez konsekwencji unikać lekcji. Postanowiła więc wybrać się na eliksiry, ostatecznie uznając, że nie umrze tu z nudów, jak na historii magii się zdarzało. Ostatnio nie narzekała na brak zajęć. Szkoda tylko, że te zajęcia wymagały od niej tak wiele zaangażowania, że łącząc je ze swoimi codziennymi ćwiczeniami, wieczorami kończyła tak padnięta, że zasypiała momentalnie, od razu po klapnięciu na łóżko. Miała nadzieję, że szybko opuści krukońską wieżę i zamieszka razem z Sereną. Nie mogła się doczekać, a zawsze pojawiało się coś, co uporczywie odwlekało wyprowadzkę. Była zbyt zaabsorbowana Lunarnymi.
Dlatego właśnie wizję klasy eliksirów ze wszystkimi bulgoczącymi wywarami, przyjęła nadzwyczaj pozytywnie. Zeszła sobie, dla odmiany wolno, po tych wszystkich schodach, dzielących podziemia i wieżę, aby w końcu trafić do klasy i zająć miejsce z tyłu. Ktoś się dosiądzie - świetnie, nie? - też dobrze. Zdziwiła ją nieco frekwencja, dosyć wysoka.

Przygotowywanie się do najważniejszych egzaminów, owutemów, szło jej raz gorzej, raz lepiej. W gruncie rzeczy najwięcej ćwiczeń i zadań potrafiła zrobić, gdy była zmęczona. Wtedy nie myślała o innych sprawach, skupiała się na nauce, choć nieraz musiała wracać do tej samej linijki tekstu albo wykreślać zdania, napisane trzy razy w eseju. O dziwo uczenie się przyjmowała z wielką ulgą. Nie poznawała siebie, martwiła się zbyt dużo, a do tego niestety nie przywykła. Zwolniła nieco ze swoim optymizmem i ekspresją, odsuwając je na rzecz jakiejś dziwnej, niespotykanej, wręcz cichej, Echo.
Lubiła w zasadzie większość lekcji w Hogwarcie, bo wszystkie były fascynujące i wyjątkowe. Mugolskiej chemii pewnie nie traktowałaby tak, jak eliksirów. Zdziwiła się nieco, widząc sprzęty, rozstawione po całej sali. Wyglądały jak żywcem wyjęte z mugolskiego laboratorium. W każdym razie, zajęła sobie jedno z wolnych miejsc, nawet nie przejmując się zbytnio tym, kto obok niej siedział. Wyjęła od razu szkicownik i bazgrała, czekając na rozpoczęcie lekcji. Niezbyt miała ochoty na rozmowy.

Im dalej, tym gorzej. Potrzebowała konkretnego rozładowania, żeby w końcu dać jakikolwiek upust sprzecznym emocjom. Chciała i nie chciała, próbowała i nie próbowała, poddawała się w ostatniej chwili, a później potwornie żałowała swoich decyzji, które wydawały się idiotyczne. Tym razem wyjątkowo trudno było odciąć się od ostatnich wydarzeń. Mimo tego wila nie poddawała się i zadręczała wszystkim, mając nadzieję, że analiza wszystkich szczegółów będzie karą na tyle wielką, aby następnym razem traktować wszystko zupełnie inaczej, zdrowiej i z większym dystansem. Musiała wrócić do formy i przestać rozłazić się, gdy na horyzoncie jaśniały słabości. Koniec poddawania się.
Nie była przekonana co do sposobu swojego rozładowania. Eliksiry były jedną z lekcji, które rzeczywiście lubiła. Nie chciała zwracać na siebie zbytniej uwagi niepotrzebnym błędem, ale uznała, że przyda jej się mały powrót do normalności. Kiwnęła profesorowi głową, wchodząc do klasy i wypatrzyła sobie miejsce, nie patrząc na to, kto siedzi obok. Wylądowała więc przy Toinenie, któremu rzuciła krótkie spojrzenie, mające służyć za powitanie. Mogli się dziś dogadać, Elsa też miała ochotę, aby coś wybuchnąć. Powiedzmy.

Lekcja, ale jak to? Eliksiry? To w ogóle taki przedmiot istnieje... Philippe czasem zastanawiał się co robi na takich lekcjach, gdy studiuje na kierunku zupełnie przeciwnym niż to, co w ostatnich czasach szkoła serwuje. A może po prostu za rzadko w niej bywał by wiedzieć co się w niej dzieje? To równie możliwe, co prawdziwe. Nie miał jednak zamiaru z tego powodu płakać, to idiotyczne. Jak trzeba to trzeba. Pójdzie. Co mu szkodzi?
W taki sposób ze swojego małego mieszkania przy alei Amortencji trafił do sali eliksirów. Schludnie ubrany, z podkrążonymi oczami od wieczornego czytania przy świetle lumosu i lekkim zadziwieniem na twarzy przez zmienny, jakie zaszły w tej sali od jego ostatnich 'odwiedzin', na pewno nie wyglądał na kogoś kto powinien się tu dziś zjawić. Jednak jak już jest, to zostanie. Czego się nie robi dla opiekuna domu? ewentualnie dla jakiegoś wewnętrznego poczucia, że wcale nie niszczy sobie życia, o czym oczywiście Lorrain wolał nie wspominać.
Rozejrzał się po osobach, które są na sali. Jak to na niego przystało większości nie kojarzył przynajmniej z imienia. Standard, kiedyś się tego nauczy. O ile będzie to miało jakiś większy sens, bo teraz za grosz go nie ma. Przywitał się jednak w bardziej lub mniej miły sposób z wszystkimi, po czym zajął miejsce gdzieś, gdzie będzie miał święty spokój. Tylko mętny, wyglądający jak mleko eliksir zastanawiał swoim wyglądem. Może jednak nie będzie aż tak źle? Nie rozmyślał o tym zbyt długo, czekając co dziś przyniesie mu los.

[z rzutu 1]

Wszedł do klasy:
-Witam wszystkich dziś na lekcji nie warzymy nowych substancji, lecz skupimy się na umiejętnościach technicznych. Na waszych stanowiskach znajdziecie 4 płyny o zastosowaniu technicznym. Tłumaczę już w jaki sposób należy z nimi postępować. płyn z numerem jeden służy do opanowania i ćwiczenia zaklęcia Puro, waszym zadaniem jest opanowanie go w takim stopniu by oczyścić jedną fiolkę tego eliksiru w taki sposób-: odlał jedną fiolkę mętnej mlecznej cieczy do fiolki umieścił ją w statywie wyciągnął różdżkę i rzuciwszy nań Puro wytrącił na dno fiolki biały osad wyglądający na piasek.
- Działa wyłącznie zaklęcie Puro więc nie próbujcie innych metod. W przypadku substancji numer 2 i 3 także odlewacie jedną fiolkę każdej i stosujecie na nich zaklęcie Temperatus, w przypadku substancji numer 2 musicie ją schłodzić do temperatury 4 stopni Celsjusza poniżej zera i dokładnie 4 stopni, wówczas się skrystalizuje w niej mały kryształ o barwie topazu, wyciągniecie go delikatnie i umieścicie obok fiolki do sprawdzenia. W przypadku substancji numer 3 sytuacja odwrotna musicie ją podgrzać do temperatury około 200 stopni Celsjusza, możecie użyć palników ale początku procesu, posiłkując się zaklęciem wówczas przejdzie odparuje z niej ciecz i pozostanie również mały kryształ o barwie dobrej czekolady. - Zaprezentował obie czynności
- Zaś w wypadku ostatniej 4 cieczy za pomocą alembików musicie przeprowadzić destylację, podgrzewając delikatnie do temperatury 40 stopni uzyskacie z niej parę musicie skroplić gdy się wam to uda ujrzycie że odparowana ciecz ma barwę turkusową.- Co również zaprezentował na swoim zestawie:
- Możecie wykorzystywać termometry i całą resztę wyposażenia, zaś Pozostały płyn możecie wziąć po lekcji ze sobą w celu treningu. Miłej zabawy życzę- Zakończył wypowiedź.

a teraz w celu uzyskania wyników waszych prób w skrócie kostko logia:
4 rzuty kością kolejność kostek odpowiada numerom substancji. Pierwsza -  1 itd.
Wynik negatywny-> nieparzysty
Wynik pozytywny -> parzysty
Za każde 5 pkt w kuferku w dziale Eliksiry wolno Ci powtórzyć jeden rzut czyli masz 5 to możesz to zrobić raz  10 to 2 razy itd.
Jeżeli nie posiadasz odpowiedniej ilości punktów  w kuferku masz prawo do zmiany jednego z wyników jednakże kosztem dodatkowych punktów dla domu, otrzymujesz w tym przypadku jedynie punkty za obecność bez punktów pucharowych za wykonanie zadania
Nagrody:
4 pozytyw 2 punkty z Eliksirów do kuferków
2-3 pozytywne 1 punkt z Eliksirów do kuferków
1 pozytywny wynik- brak punktu do kuferka
Jednakże za każdy pozytywny wynik otrzymasz 5 punktów pucharowych dla swojego domu
Spóźnieni mają wyłącznie 3 rzuty gdyż jeden z 4 automatycznie jest negatywny bez możliwości korzystania z kół ratunkowych

Wave nawet lubił eliksiry, chociaż jego ulubionym przedmiotem były zdecydowanie zaklęcia. Nie przeszkadzało mu to jednak w lubieniu innych zajęć.
Jak przystało na Krukona każda dziedzina wiedzy w większym lub mniejszym stopniu go absorbowała. A żebardzo lubił się odkształcać, więc nie dziwota, iż chodził na lekcje.
Po dotarciu na miejsce zastał już całkiem sporo osób i nawet zorientował się, że przyszedł spóźniony!
Nie rozglądał się za nimi szczególnie kimś konkretnym. Przyszedł tu dla wiedzy, a nie pogaduszek. Chociaż idąc przez salę dało się dostrzec jedną czy dwie znajome osoby z domu.
Zaciekawiły go zmiany wyglądu pomieszczenia, bowiem odbiegały od tego, co zazwyczaj działo się na lekcjach eliksirów. Czyżby dzisiaj profesor Brendon miał dzisiaj coś ciekawego do zaprezentowania?

Angelus zabrał się za wykonywanie tego co mu powiedział profesor, jednakże jak to on. Oczywiście nigdy do końca nie skupiał się na tym co powinien. Dostrzegł w dodatku Echo co całkowicie wybiło go z rytmu i w ten sposób nie dosłyszał co profesor powiedział na temat 2 i 3 zadania, przekonany święcie że wie jak to zrobić. No bo przecież nasz Anioł idealnie radzi sobie z eliksirami. Tak więc, pierwszy płyn był udany. Chłopak rzucił czas Puro i wszystko było cacy. Na kolejnej fiolce też próbował tego zaklęcia, spróbował nawet ją podgrzać, jaki tego efekt nie wiemy. W każdym bądź razie nie wyszły mu z tego żadne kryształy. Ostatnia fiolka z płynem. Tam udało mu się sprawić by powstała turkusowa barwa.
-Panie profesorze, jak przypadkiem nam się ręka omsknie nad czyimś kubkiem i wypije odrobinę tego płynu z sokiem dyniowym, czy może dojść do poważnego skażenia organizmu? Nie żebym próbował, pytam z ostrożności, bo różne rzeczy mogą się przydarzyć człowiekowi prawda?- zapytał profesora mierząc go spojrzeniem.

kostki[6,5,1,4]

4, 1, 2, 2 i jedno powtórzenie za punkty z kuferka na 6, czyli same wyniki pozytywne

Laura uważnie słuchała tego, co mówił profesor. Zadanie wydawało się ciekawe i takie inne niż zwykłe warzenie eliksirów, ślizgonka więc chętnie zabrała się za jego wykonywanie, kiedy już wiedziała co i jak. Po kolei - najpierw wzięła flakon numer jeden, ten z mętną zawartością i odlała dla siebie fiolkę.
- Puro - powiedziała w pełni skupienia, obserwując jak osad powoli opada na dół. Idealnie. Zadowolona, zabrała się za kolejną ciecz. Przywołała jeszcze termometr, który wsadziła do fiolki gdzie była już odrobina miodowego płynu.
Użyła Temperatus, ale chyba nie udało się zapanować od razu nad zaklęciem, bo nagle zauważyła, że temperatura w fiolce spadła już do zera. Kolejny raz zrobiła to powolutku, bardzo ostrożnie, pilnowała, żeby nie przesadzić z ochładzaniem i tym razem wyszło tak jak trzeba. Delikatnie wywlewitowała powstały kryształ i opuściła obok. Z czekoladową substancją poszło już łatwo, ładnie się podgrzało i miała do kompletu kolejny kryształ. Na koniec jeszcze pozostało skroplenie. Nad palnikiem zawiesiła próbkę z cieczą i czekała aż będzie odpowiedniej temperatury, wtedy też umieściła nad nią szkiełko po którym zaczęły spływać turkusowe kropelki.
- Panie profesorze, już wszystko zrobiłam - powiedziała wyjątkowo zadowolona z siebie.

Do sali wparowała absolutnie spóźniona. Nie wiedziała ile, nie wiedziała jakim cudem, była tylko pewna, że straciła poczucie czasu. Każdą możliwą wolną chwilę spędzała na treningu bądź nauce. Akurat dziś, pierwszy raz zdarzyło jej się odczuć na sobie zmęczenie po kilku tygodniach harówki. Prosto z indywidualnego treningu, weszła do sali, jeszcze zarumieniona od zimna i wysiłku. Zajęła swoje stałe miejsce w klasie, zrzucając z siebie kurtkę i szalik, rzucając torbę trochę może nieuważnie, z trzaskiem na ławkę. Z tego wszystkiego, nie przeprosiła nawet za swoją nieobecność na pierwszych minutach lekcji. Zerknęła na fiolki z nieznanym jej płynem. Nie potrafiła się nawet domyślić jakie jest ich zadanie. Nic dziwnego, że zaraz potem odetchnęła ciężko i położyła się na ławce, przez chwilę mając wrażenie, że dokładnie w tym samym momencie, kiedy przymknęła oczy, zaśnie. Otrzeźwił ją zapach specyfików. Otrzeźwiała przypominając sobie, że znajduje się w klasie Eliksirów. Chwilę potem wyprostowała się pewnie, wymuszając na sobie 100% przygotowania do zadania. Zaczesała włosy do tyłu z zażenowaniem, ze w ogóle pozwoliła sobie na chwilę zmizernienia. Zaraz potem rozejrzała się po ludziach, próbując zidentyfikować czym właściwie się zajmują. Zanim zdążyła odczytać po ich działaniach czym się zajmują, spaliła pierwszą próbkę. Następne trzy, jak automat, przywołała sobie podczas pracy z Wolfgangiem, nie do końca świadoma jak, ale uzyskując ich pozytywny wynik.

3, 6, 6, 4

O Mój Boże! Co ona teraz zrobi, biedna mała! Jakiś przystojniaczek z Slytherinu się do niej odezwał. Bonnie, tylko spokojnie. Bez paniki.
- Jasne, siadaj - rzuciła cicho, uśmiechając się lekko. Była wyraźnie nie przyzwyczajona do rozmowy z... z kimkolwiek. Ślizgona raczej i tak nie wiele to interesowało, bo dosiadł się nie czekając na odpowiedź. Co za brutal!
Jednak na tym świecie istniała istota brutalniejsza od Angelusa, był nią profesor Brendan. Bonnie zawsze była dobra z eliksirów, nawet bardzo, ale to zadanie wydawało się wręcz nie wykonalne, w każdym razie wydawało się... Ok, no to do roboty.
Dziewczyna wyciągnęła rożdżkę i przyłożyła ją do pierwszej butelki.
- Puro - szepnęła. Zadziałało! Biały osad osiadł na dnie butelki. Yay!
Nadszedł czas na następną fiolkę. Tym razem użyła zaklęcia "Temperatus" i... tu także zadziałało. Przy trzeciej fiolce już nie było tak wesoło. Lecz Puchonka się nie poddawała.
Przy ostatniej probówce już wszystko szło jak po maśle. Jak widzać Bonnie nie straciła swego talentu do eliksirów.

Kosteczki: 6, 2, 1, 6.

Machnął głową do Katherine na pożegnanie, uśmiechając się lekko. Wielka szkoda, że nie trafili na siebie w momencie, gdy jego serce było jeszcze wolne i beztroskie, bo, bądź co bądź, była całkiem ładna na jak siódmoklasistkę i Tanner chętnie by się obok niej zakręcił. Cóż, jego i jej strata. Może jeszcze kiedyś, gdy coś pokrzyżuje jego plany z panną Shay, spotkają się w jakimś zaciemnionym pomieszczeniu? Kto to może wiedzieć..
Tanner bardzo chciał uczestniczyć w lekcji i być.. cóż, najlepszy. Jednak to, co go gnębiło, czymkolwiek było, nie dawało mu się skupić. Myślał cały czas o swoim zadaniu związanym z meczem Quidditch'a i gdy zorientował się, że lekcja już się zaczęła, właściwie nie wiedział co ma zrobić. Nauczyciel kończył wygłaszać swoją mowę, a on siedział sam, bez kogoś, kogo mógłby spytać: o co właściwie chodzi? Wzruszył tylko ramionami i próbował coś tam wymyślić, rozglądając się w poszukiwaniu jakiejś pomocy z zewnątrz. Gdy usłyszał, że niektórzy uczniowie szepczą pod nosem "Puro", postanowił zrobić to samo.
- Puro! - mruknął, celując różdżką w probówkę. Nic się nie stało. Dopiero przy ostatniej z fiolek zaklęcie zadziałało, biały osad osiadł na dnie butelki. Skrzywił się nieznacznie, rozglądając po pozostałych, jak radzą sobie z tym jakże trudnym zadaniem. Zdziwiony, że tylko jemu idzie dziś tak fatalnie, zrezygnował z dalszych prób i opadł bezradnie na krzesło, czekając na dalszy ciąg lekcji.

(kosteczki tak mnie dziś uwielbiają: 5, 1, 1, 5 + jedno powtórzenie: 6, jeden pozytywny wynik)

Gdy profesor ogłosił koniec lekcji wstał czym prędzej ze swojego miejsca i ruszył w stronę wyjścia, zdenerwowany swoim niepowodzeniem na lekcji.

/zt

Amelii szło dzisiaj całkiem nieźle. Siedziała skupiona i skoncentrowana na słowach profesora. W pewnym momencie tylko, gdy w klasie pojawił się Wave, uśmiechnęła się do niego lekko i machnęła ręką na przywitanie, jednak ten chyba za bardzo się tym nie przejął. Nie zauważył jej lub nie chciał widzieć, żadna różnica, ważniejsza była teraz lekcja eliksirów, na którą czekała już tak długo z wielkim zapałem. Gdy profesor tłumaczył im co właściwie mają zrobić z probówkami, uśmiechała się od ucha do ucha, czekając na koniec jego przemowy i moment, w którym sama będzie mogła się sprawdzić. Po skończonym wykładzie od razu wzięła się do pracy.
- Pure! - powiedziała, celując różdżką w pierwszą probówkę. Brawo dla panny Wotery, udało się. Zadowolona, przeszła do kolejnych dwóch, z którymi też poradziła sobie bez żadnego problemu. Zadowolona z siebie rozejrzała się dookoła, obserwując jak radzą sobie inni. Widać, że szło jej całkiem dobrze. Jeden ze Ślizgonów na przykład miał tylko jedną udaną próbę. Jaka szkoda. Po tym małym rozeznaniu wróciła do swojego zadania, a tu proszę, psikus. Za bardzo ucieszyła się z jej poprzednich sukcesów. Przy ostatniej probówce nie udało jej się uzyskać zamierzanego efektu. Jednak i tak dalej trzy na cztery było całkiem dobrym wynikiem.
Usiadła na swoim miejscu, czekając, aż wszyscy uporają się z powierzonym im zadaniem i lekcja będzie toczyć się dalej. W jej głowie na cały ten czas zapanował spokój, rozluźniła się, wyciszyła, zapomniała na moment, że przecież do najbliższej pełni jest już całkiem niedaleko..

(kosteczki: 4, 6, 3, 5 + powtórzenie x2: 3, 2 - pozytywnych razem 3)