Tradycyjnie spóźniona, przemierzała podziemia zamku, kierując się w stronę klasy eliksirów. Ten przedmiot nie był dla niej jakiś wybitnie fascynujący, mistrzynią w przygotowywaniu różnych wywarów zdecydowanie nie była i generalnie nie zależało jej na tym, aczkolwiek mimo to postanowiła przyjść na dzisiejszą lekcję, bo pasmo ostatnich samych porażek można było złagodzić czymś tak normalnym i zwyczajnym, jak szkolne zajęcia. No, przynajmniej w to właśnie wierzyła. W obliczu ostatnich wydarzeń zapewne potrzebowała jakiegoś spektakularnego sukcesu, by znów poczuć się w formie, jednakże dobrą passę mogło przecież rozpocząć coś drobnego, jak obecność na eliksirach i aktywny udział, czyż nie? Przekonajmy się.
Weszła do sali i poczuła zdezorientowanie, wywołane dzisiejszą frekwencją. Dawno chyba tak nie było. W sumie to nie wiedziała, sama zaniedbała szkolne obowiązki. Ale ta klasa z pewnością wyglądała inaczej. Teraz przypominała jakieś dziwne laboratorium, co podsuwało Nevie dość negatywne skojarzenia. Ciekawość jednak zwyciężyła.
- Przepraszam za spóźnienie. – rzekła cicho do nauczyciela, uśmiechając się nikło w akcie skruchy czy czegoś tam. Podeszła do jednej z ławek i zajęła miejsce gdzieś obok Sharkera, nie kłopocząc się pytaniem o jakiekolwiek pozwolenie. Jedynie kiwnęła do niego głową w niemym przywitaniu.  Nie spóźniła się chyba aż tak bardzo, bo uczniowie zdawali się dopiero rozpoczynać swoją pracę. Zorientowała się, co i jak, po czym sama przystąpiła do dzieła. Dzisiejsze zadanie było dość zawiłe, dla kogoś, kto jest kołkiem z eliksirów, tak jak Drayton, ale nauczyciel jasno przedstawił polecenie.  Zaklęcie wyszło jej bez problemu, na dnie pierwszej fiolki pojawił się pożądany osad. Z drugą próbą poszło jej równie dobrze, kryształ wyglądał na jak najbardziej poprawny. Schody zaczęły się przy trzeciej fiolce, gdzie kompletnie jej nie poszło, no ale odbiła to sobie na czwartej, której zawartość przybrała piękną, turkusową barwę.  Zatem nie było tak źle, co? Trzy udane, jedna skucha.
- Brawa dla mnie. – pochwaliła samą siebie, spoglądając wyczekująco na profesora.

(4,2,1,4)

Tymczasem jemu nie przeszkadzało to, że się do niego przysiadła. Było mu zresztą absolutnie wszystko jedno w tej chwili i nawet nie zwracał już uwagi na to co się dzieje w klasie. Jego świat ograniczał się w tym momencie jedynie do fiolek, chaotycznych myśli i siedzącej obok niego dziewczyny. Nie miał nic przeciwko temu, że oparła głowę na jego ramieniu, a przecież powinien. Mimo wszystko potrzebował teraz czyjejś bliskości, nawet jeśli nie była ona teraz taka, jaką zwykle preferował.
- Chyba widzisz jak się trzymam - odparł nieco zbyt ostro, ale trzeba było mu to wybaczyć. Jego nastrój był w tym momencie tak koszmarny, że aż dziw brał, że nie zaczynał miotać we wszystkich po kolei avadami. Jednak po chwili się zreflektował, spoglądając na nią przepraszająco.
- Wybacz… nie radze sobie z tym wszystkim. - wyznał, wpatrując się w jeden z napoi pozostawionych przez nauczyciela. Nie miał jednak zbyt dużo czasu na kontemplacje, bo przybył Brendan i właściwa część zabawy się zaczęła.
Starł się bardzo, aby skupić się na tym co robił, jednak to wcale nie było proste. Nigdy nie radził sobie dobrze z eliksirami, dlatego nawet rzucanie na nie zaklęć aby osiągnąć jakieś dziwne rzeczy typu podgrzewanie czy schładzanie do9 określonej temperatury nie były jego mocną stroną. Teraz jednak nie poradził sobie aż tak źle. Oczywiście wytrącenie osadu w ogóle mu nie wyszło, ale nie było tragedii, bo topazowy i czekoladowy kryształ bez trudu dały się wyciągnąć z fiolek. Destylacja była kompletną klapą, więc się w nią nie zagłębiajmy.

[1, 6, 4, 3]

Oderwała się od rysowania, gdy tylko nauczyciel zaczął tłumaczyć zadanie. Podniosła głowę i słuchała go, w każdym razie mniej więcej, bo myśli ciągle uciekały w inną stronę i nie mogła się skupić na słowach profesora. Spojrzała na cztery fiolki przed sobą i od razu założyła, że destylacja będzie najtrudniejsza. Zabrała się jednak do roboty, nie chcąc marnować czasu i zostawać w tyle - większość już zaczęła. Chwyciła pierwszą fiolkę, przyjrzała się jej dokładnie i stwierdziła, że mogłaby wypić mleko z miodem. Od razu pomyślała, że mogą je zrobić z Loganem podczas następnej wizyty w kuchni. Mimowolna myśl szybko została zneutralizowana przez wspomnienie Obserwatora. Zmarszczyła brwi, przelała płyn do drugiej fiolki i uniosła różdżkę, chcąc pozbyć się mleka.
- Puro - mruknęła nienawistnie pod nosem, jakby ciesz zrobiła jej coś złego. Zaklęcie podziałało, co nie zdziwiło Echo wybitnie. Była w końcu takim zdolnym czarodziejem! Na dole fiolki pojawił się osad, tak jak u Brendana.
Druga ciecz, oleista, skojarzyła się Echo z miodem. Od razu wróciła do poprzedniej myśli, tym razem orientując się, że Logan nie wypiłby mleka z miodem, bo byłoby słodkie. Niestety była zbyt zajęta rozmyślaniem z czym Ruthven może pić mleko, przez co jej Temperatus schłodził ciecz do minus sześciu stopni zbyt szybko, dlatego na minus czterech nie było czasu na krystalizację. Skrzywiła się niezadowolona i odłożyła naczynko, aby sięgnąć po kolejne. Następna ciecz miała bardzo ładną barwę, czekoladową. Tym razem skupiła się na zadaniu i przelaną, gęstą ciecz potrzymała chwilę nad palnikiem, aby później użyć tego samego zaklęcia, co na poprzedniej. Poszło jej całkiem sprawnie, choć czuła ogromną temperaturę, bijącą od probówki. Został czekoladowy kryształ, więc wszystko poszło dobrze.
Do destylacji zabierała się niechętnie, pewnie dlatego jej nie poszło. Zrezygnowała, gdy zauważyła, że nic z tego nie będzie. Wykonała dwa z czterech zadań, nie było więc wcale tak źle!

[2, 5, 6, 1]

Jeanette zabrała się do roboty od razu, uznając, że im szybciej będzie to miała za sobą, tym lepiej. Zadania nie porwały jej zbytnio, nie były przeraźliwie ciekawe, a gdy profesor tłumaczył co muszą zrobić, wydawały jej się dziwnie proste. Zaczęła od pierwszej fiolki, wypełnionej mętną, mleczną cieczą. Odlała ją do kolejnego naczynka i sprawnym ruchem rzuciła niewerbalne Puro, które strąciło osad, tak jak powinno. Oglądała przez chwilę fiolkę, chcąc upewnić się, że zaklęcie zadziałało. To było całkiem proste, tak jak sądziła. Gorzej było z kolejnymi dwoma cieczami, z których miała zrobić kryształy. W obydwu przypadkach użyła zaklęcia Temperatus niepoprawnie, albo zbyt chłodząc, albo podgrzewając. Nie zrobiła zbyt wielkiego użytku z termometrów.
Destylacja natomiast, o dziwo, poszła jej świetnie. Podgrzała bezbarwną ciecz do czterdziestu stopni, aby mogła się skroplić. Przyglądała się kolejnym kroplom o ładnej, turkusowej barwie, skapującym do kolejnego naczynia. Była z siebie zadowolona, mimo tego, że wykonała tylko dwa zadania. I tak większą wagę przykładała do wróżbiarstwa, eliksiry nie miały dla niej większego znaczenia, choć dobrze było coś umieć.

[6, 5, 1, 4]

Tymczasem Seth był tak pochłonięty swoim zajęciem, że zupełnie nie zwracał uwagi na rzeczywistość. Szkicował sobie, wciąż i wciąż, najpierw te wszystkie przyrządy nauczyciela wraz z wypełniającymi je różnokolorowymi płynami, zaś potem cała klasę i ludzi ją wypełniających. W pewnym momencie przerwał jednak, kierując spojrzenie na swoją siostrę. Po ostatnim spotkaniu wolał się do niej nie zbliżać, wszak pamiętał wciąż że ma problemy z ogarnięciem szkoły, dlatego najlepiej by było jakby chociaż podczas eliksirów jej nie przeszkadzał. Angelusa zmierzył jedynie niechętnym spojrzeniem, ale nic nie komentował, koncentrując się całkowicie na słowach profesora. Wykonanie jego instrukcji okazało się być swego rodzaju wyzwaniem. Za pierwszym razem wytrącenie osadu mu nie wyszło, jednak nie poddawał się.
- Puro - szepnął, a za drugim razem bez problemu udało mu się sprawić, aby na dnie pojemnika zajaśniał piasko-podobny osad. Było dobrze! Drugie zadanie nie nastręczyło mu większych kłopotów i otrzymał topazowy kryształ, jednak podgrzanie było trudniejsze. Próbował dwa razy i za drugim podejściem mu wyszło. Nieważne jednak ile razy by nie próbował z destylacją to nie wychodziło mu to należycie. Był jednak cierpliwy i raz za razem ponawiał swoje starania. W końcu lubił ten przedmiot, dlaczego więc miałby dać się ponieść emocjom? Lepiej było skupić się na swoich ruchach i ćwiczyć, bo przecież znikąd wiedza do nas nie przyjdzie.

[1, 6, 5, 1] i dwa powtórne rzuty z racji posiadania 10p z eliksirów w kuferku: [6, 6]

Ślizgonka wzięła się szybko do roboty, żeby odgarnąć myśli na bok. Skupiła się na zadaniach. Wytrącanie osadu brzmiało banalnie. Chwyciła fiolkę i odlała część cieczy do innej, aby spróbować. Pomimo kilku prób, użycie Puro nie wychodziło jej zbyt dobrze. Zmarszczyła niezadowolona brwi i odłożyła fiolkę, patrząc na nią pretensjonalnie. Nie dało się z tym zrobić nic ciekawego. Elsa podejrzewała, że z jej płynem coś było nie w porządku. To na pewno był powód niepowodzenia.
Druga ciecz poddała jej się całkowicie, szybko słuchając zaklęcie Temperatus. Postępowała zgodnie z instrukcjami, chłodząc płyn do wymaganej temperatury, dzięki czemu wytrącił się odpowiedni kryształ, który wyjęła i odłożyła. Użycie czaru kolejny raz nie było już tak udane, jak pierwsze. Czekoladowa zawiesina, pomimo podgrzewania nad palnikiem i zaklęciem, nie chciała wydać jej kryształu. Zrezygnowała z tego, chcąc przejść do ostatniego etapu. Destylacja, choć początkowo sprawiała trudności, ostatecznie się udała. Turkusowa ciecz, skroplona z bezbarwnej, po której pozostał tylko osad, została odstawiona na bok, razem z kryształem z drugiej reakcji.

[1, 6, 1, 5] i dodatkowy rzut [1] (SUPER), rezygnuję z punktów żeby mieć wykonane dwa zadania.

3515

Nadish szybko odłożył książkę i zaczął brać się do roboty słuchając uważnie co mówił profesor.
Wziął jeden płyn odlał i zrobił tak ja było powiedziane traktować zaklęciem
Puro -no cóż chyba Puchon nie miał tak opanowanego żeby oczyścić z mętnej mlecznej substancji.
Jednak chyba nie miał dziś reki do eliksirów jakoś nie działa,może z drugą fiolka się uda,odlał jedną fiolkę z kolejnej i stosując zaklęcie
Temperatus,chcąc odchłodzi do 4 stopni C na minusie 0 tak dokładnie 4 stopnie może się pojawi mały kryształ barwy topazu,chyba jednak nie pojawi się coś do trzech razy sztuka może się teraz uda z ostatnia fiolka i jej zawartością zrobił odwrotnie tym razem ja podgrzał do 200 stopni Celsiusza używając palnika małego,wtedy odparuje ciecz i zostanie sam mały kryształ czekoladowy.
Pucho już powoli chciał rezygnować ale miał jeszcze ostatnią szanse,a mówią ze do trzech razy sztuka w jego przypadku to chyba do czterech,
Wziął ostatnią fiolkę i zaczął przeprowadzać jakąś destylacje co wcale nie rozumiał nic,podgrzał do 40 stopni C co by była para jaką ma uzyskać i pokropić, no ale się nic nie udało chyba nic zobaczyć nie miał dziś szczęścia do lekcji.
A zabrać płyn pozostały może i zabierze do treningu lub odda komuś kto jest dobry w eliksirach.

Gryfonka pilnie słuchała słów nauczyciela, objaśniającego zadanie, dopóki nie usłyszała wyrazu "Puro". Wtedy bowiem zaczęła się zastanawiać nad jego etymologią i najbardziej korzystnym akcentem przy jego wymawianiu.
Gdy doszła do wniosku, że to pewnie jakieś hiszpańskie słowo o znaczeniu związanym z czystością, zorientowała się, że nauczyciel mówi już o destylacji. Cudownie. Dobrze, że chociaż wiedziała, co zrobić z pierwszą fiolką.
-Puro. -Za pierwszym razem zaklęcie nie podziałało. Dziewczyna spróbowała raz jeszcze i tym razem osiągnęła przyzwoity wynik. I tu skończyły się pomysły na wykonywanie eksperymentów z kolejnymi fiolkami. Podpatrywanie, jak robią to inni, nie za wiele jej dało, bo dwie kolejne próby spełzły na niczym i nie udało jej się skrystalizować cieczy.
Zacisnęła zęby przy ostatnim podejściu. Musiało jej wyjść! Postąpiła zgodnie z poleceniem profesora i... udało się. Katniss odetchnęła z ulgą. Nie wyszła na totalnego nieuka, choć i tak nie była zadowolona ze swojego wyniku. Rozejrzała się po innych, by sprawdzić, jak oni sobie radzą.

[3,4,3,1 + dodatkowy -2]

Co ona, do cholery jasnej, robiła w tej klasie? Nie miała na nic ochoty, cały czas pogrążona we własnych myślach. Dopiero na słowo „czekolada” jako tako się ożywiła, ale i tak nikt nie oferował jej jedzenia, więc po co marnować czas? Zresztą co za różnica. I tak w eliksirach była beznadziejna i niespecjalnie ją to obchodziło. Mogła sobie zostać nawet na drugi rok w jednej klasie… A właściwie to nie musiała nawet kończyć studiów… Eghr, jak to się stało, że czuła się tak podle?
Otępiała zabrała się do pracy, podglądając sąsiadów, bo nie słuchała profesora. Dopiero po chwili zajarzyła, co dokładnie powinni zrobić.
- Puro – mruknęła, celując w eliksir, który osiadł dziwnie na dnie. Nieistotne, bo najwyraźniej jej wyszło. Gorzej z resztą, bo zdecydowanie nie opanowała zamrażania, przypadkiem podgrzewając nie tę fiolkę, co trzeba. Szlag by to! Na szczęście to tę trzecią z kolei było trzeba podgrzać, a ze względu na zdenerwowanie wyszło jej wyśmienicie.
Ostatni eliksir olała, nie pamiętając, co mieli osiągnąć i znów podparła głowę na rękach, modląc się o koniec zajęć.

(2, 5, 4, 5)

Coś wybuchnąć.
Nie ważne co, ważne żeby był huk i dym. Głośny huk. Wiele dymu. Jego plany wzięły w łeb kiedy profesor zaczął mówić. Tylko trzy słowa cisnęły mu się usta.
- Co za gówno - pozwolił je sobie wypowiedzieć pod nosem. Zginęły między słowami profesora zupełnie nierozumiane nawet przez niego samego. Przestał słuchać, skupił wzrok na Elsie, która usiadła obok niego. Miał ochotę wyciągnąć rękę by dotknąć jej włosów, przeczesać je palcami, a później obwiązać je wokół swojego nadgarstka i mocno pociągnąć.
- Mam coś co cię zainteresuje - powiedział zamiast tego, pochylając się w jej stronę. Nie wszyscy musieli wiedzieć o czym mówił. Swoje słowa kierował tylko do Elsy. Spojrzał na fiolki w których były różne ciecze. Szkoda, że to nie było niczym co mógłby wlać sobie w gardło w celu umilenia zajęć. To później, będzie miał czas.
Puro, puro, puro powtórzył w myślach trzykrotnie żeby przez przypadek nie powtórzyć głośno swoich wcześniejszych słów o lekcji. Cóż może lepiej było aby je ponownie wypowiedział? Może wtedy by zadziałało. Bo teraz nic się nie stało. Odłożył to na bok i wziął się za kolejną fiolkę, która również pozostała niewzruszona na jego marne próby. Po paru próbach podzieliła losy tej pierwszej. Została zepchnięta na krawędź stołu, ale nie spadła, choć niewiele brakowało.
Trzecia okazała się bardziej dla niego łaskawa. Po jej podgrzaniu i zrobieniu wszystkiego jak należy wyciągnął kryształ o barwie czekolady. Podejrzewał, że to ten kolor, bo dla niego brązowy był po prostu brązowym. No i przyszedł czas na destylację, która również mu się udała. Bo ten kolor był turkusowy. Tak przynajmniej wyglądał ten u profesora, więc skoro go tak nazwał to tak musiało być. Nie zamierzał kłócić się nazwy barw.


1,5,2,2

Spakowała szybko wszystkie potrzebne rzeczy i rzuciła się biegiem w stronę sali od eliksirów. Była ... cóż trochę spóźniona, a ona nie chce wychodzić na tą zawsze spóźnialską. Przed drzwiami odetchnęła głęboko i otworzyła drzwi.
- Przepraszam bardzo za... ee spóźnienie. Bardzo mi przykro - usiadła w wolnej ławce i wypakowała się. Przerwała jak widać nauczycielowi w pół zdania, ale jak się dobrze okazało pan dopiero zaczął się witać, więc nic ją nie ominęło. Słuchała nauczyciela uważnie. Spojrzała na płyny przed sobą. Jakoś tam zrozumiała co ma zrobić. Przybliżyła do siebie fiolkę z płynem nr. 1. Wzięła do ręki dzbanek z mleczną cieczą i wlała do fiolki. Następnie podnosząc fiolkę i stawiając ją w statywie rzuciła cicho Puro. Zajęła się następnym płynem. Zaczęła robić dokładnie tak jak profesor Brendan kazał, a następnie rzuciła kolejne zaklęcie. Zrobiła podobnie z następnymi dwoma płynami. Spojrzała na swoje wyniki. Płyn nr 1 niezbyt jej się udał, jednak drugi i czwarty udał mu się znakomicie.

(3,6,1,4)

OJEZUSIECHRYSTUSIEPANIEWSZYSTKICHCHRZEŚCIJAN! DZISIAJ ELIKSIRY! JAK ON MÓGŁ O TYM ZAPOMNIEĆ?! No jak widać mógł. Ale nie to było najgorsze, że zapomniał. Dzisiejsze eliksiry były z profesorem Brendanem. To też nie było najgorsze, wręcz przeciwnie – to było zbawienne. Najgorsze było to, że z eliksirami to Piątek miał się tak sobie. I właśnie w osobie Opiekuna Krukonów widział ratunek na wyjście z tych tarapatów, nie ukrywał tego. Stąd właśnie pognał pędem na lekcje. Oczywiście po drodze zgubił sale eliksirów – no co? Przecież ma problemy z tym przedmiotem, tak? Z czegoś musiały wynikać. A w przypadku tego przedmiotu nie chodziło wcale o złożoność, przedmiotu, co o słabą znajomość topografii Hogwartu. To było straszne. Bardzo straszne. Tyle lat w tej szkole, ogarniać tyle miejsc, a zapomnieć o takim.. Cóż. Cóż. Widać, bywa. Życie.
- Przepraszam za spóźnienie. Dzień dobry! – rzucił lekko, uśmiechnięty, wchodząc do klasy i machając profesorowi na powitanie. No przecież nie da po sobie poznać, że ma z tym przedmiotem problemy, prawda? Nie przed tak dużym audytorium, złożonym nie tylko z jego kolegów Studentów, ale i uczniaków. No dajcież spokój. Są pewne granice. Swoją drogą, mnóstwo znajomych twarzy. Czyżby on jeden nie był orłem z tego przedmiotu? Zaraz, zaraz. Właściwie , to czemu nie ogarniał kilku ludzi..? Jakiś ktoś z jego Domu, nie znał, Laura (?) – ta od Wizbooka i w ogóle, Shae, nope, nope, dziewczyna z jego domu, nope, nope, Echo, nope, nope.. Matko. Aż tylu ludzi było w tej szkole? Wygląda na to, że będzie musiał nadrobić zaległości.
W każdym razie, usiadł spokojnie w ławce z brzegu. Popatrzył chwilę na wszystkich, wyraźnie czymś zajętych. Poczuł się w obowiązku spytać profesora, co też właściwie jest dzisiejszym zadaniem. Och! A więc ważyli eliksiry. No tak. To było do przewidzenia. Chłopak zabrał się zatem do swojego zadania, które powtórzył mu jeszcze dokładnie, przy jego stoliku tym razem, nauczyciel. I CO?! I KU SWOJEMU ZDZIWIENIU… UDAŁO SIĘ! To znaczy, nie do końca. Ostatni proces, desty coś tam, nie wyszło. Ale reszta się udała! Taki był wspaniały! Może nawet zda z eliksirów?

4, 4, 2, 1

Mandy nie była dobra z eliksirów, jednak lekcje prowadził opiekun jej domu, a ona przecież całkowicie przeniosła się do grupy profesora Aleksandra Brendana, gdy okazało się, że Stone miałby ją czegokolwiek nauczać. To było zbyt wiele krwi do przelania, żeby jej znudzona głowa to przetrwała i tak zamierzała iść na lekcje. Jednak po drodze zauważyła Winter i to nieco wydłużyło jej krok, bo musiała obejść korytarz innymi przejściami, bo nie chciała widzieć się ze Ślizgonką i tak oto doszła spóźniona do klasy i westchnąwszy mruknęła:
- Przepraszam za spóźnienie. - Niestety ostatnie ławki były już zajęte, więc wypadało przenieść się na początek i tak oto wyciągnęła rzeczy i wysłuchawszy instrukcji od jakiejś przypadkowej osoby zajęła się zadaniem.
Ustawiła pierwszą fiolkę i przyłożyła różdżkę do fiolki i stuknęła w nią nieznacznie:
- Puro. - Zadziałało. Oczywiście przedtem odlała mętną ciecz, jak mówiły instrukcje. Przeszła jednak zaraz do kolejnego zadania, które nakazywało odlać część substancji do fiolki i schłodzić ją. Tak też zrobiła, udało się jej to idealnie, co nieco samą ją zdziwiło, aczkolwiek odłożyła kryształ grzecznie na małą serwetkę i przeszła do kolejnej substancji.
- Temperatus. - Mruknęła zanim podłożyła palnik i otrzymała rzeczone 200 stopni Celsjusza, gdy już sobie z tym poradziła i otrzymała kolejny krysztalik to usiadła na miejsce, bo czwarta fiolka w ogóle się jej nie powiodła.

trzy parzyste

Cóż, pilna uczennica Scarlett również się spóźniła, bowiem... no, miała swoje powody i problemy. Nie wnikajmy. W każdym razie wolałaby, aby się to więcej nie powtórzyło i taki też miała plan. Szła obolała i zniechęcona ostatnimi wydarzeniami, ale wrodzona ambicja nie pozwalała jej na typowe dla niej leżakowanie w pokoju wspólnym, które przecież tak bardzo uwielbiała. Tym razem wstała, choć z wielkim bólem, a kiedy się przygotowała, mogła udać się do klasy. Zaskoczyła ją ogromna frekwencja na zajęciach. Stała więc chwilę w progu zbita z tropu i zamrugała delikatnie, po czym przywitała się z profesorem, nie stosując jednak żadnych wymyślnych słów na przeprosiny. Po prostu przyszła, hej, mogliby być z niej dumni!
Nie mogła się zdecydować obok kogo usiąść, więc chyba ostatecznie klapnęła obok Elsy, bo przecież roztaczała piękny czar wokół siebie i od razu lepiej jej się pracowało. Wyciągnęła z torby niezbędny ekwipunek na dziś, by ogarnąć, co mają robić. Cóż, Saunders zawsze była dosyć przeciętna z eliksirów, więc chyba nikogo nie zaskoczyło, iż dwie mikstury jej się powiodły, a dwie nie. Mruknęła niezadowolona pod nosem jakieś przekleństwo, a potem obserwowała poczynania innych.

5,6,1,2

Oczywiście musiałam się spóźnić. Cóż, to już dla mnie żadne zaskoczenie. Przyzwyczaiłam się do tego mojego roztrzepania, co nie zmienia faktu, że okropnie utrudnia mi życie. Nawet mój kochany zeszycik nie pomógł. A miałam to przecież zapisane.

Lekcja eliksirów DZISIAJ
Nie spóźnić się i zabrać ze sobą różdżkę. Pamiętać o RÓŻDŻCE!!!

Na szczęście magiczny badyl miałam ze sobą. Gdybym o nim zapomniała, to nawet nie miałoby sensu przychodzenie tutaj. A tak, to jestem. Spóźniona.
Weszłam do klasy, a raczej wpadłam do niej jak wichura, roztaczając w okół siebie aurę kogoś, kto wiecznie ma głowę w chmurach. No i zapach jaśminowych perfum. Rozejrzałam się po pokoju i szybko podbiegłam do jakiejś wolnej ławki na jego tyłach. Klapnęłam na krześle, a dżinsową torbę na długiej rączce rzuciłam gdzieś obok nóg stolika. Zabrałam się wreszcie za to, o co nauczyciel prosił. W sumie nie słyszałam jego słów, ale dowiedziałam się o co chodzi od jakiejś dziewczyny, siedzącej przede mną. Jak ona miała na imię...? Wyleciało mi jakoś z głowy, zapytam później.
Jak na moje umiejętności względem eliksirów, poszło mi niewiarygodnie dobrze. Chociaż jedną spaprałam, to aż dwie z nich się udały. A to już połowa!

[kostki: 2, 4, 5]

Jak to się stało, że zapomniał o eliksirach? Ach, no tak! Był pogrążony próbą złapania gdzieś Echo, bo bez niej nie mógł zorganizować teatru, a na dodatek między myślami krążyła mu Jeanette i cała sytuacja z Gwiezdnej Sali, która nadal wywoływała uśmiech na jego twarzy. Ciekawe, czy Ona będzie na lekcji? A zresztą… I tak nie zdołają razem usiąść, skoro się spóźnił.
Zakradł się do klasy i usiadł na tyłach, mając nadzieję, że profesor Brendan go nie zauważy. Chociaż Krukonów zawsze dostrzegał, więc marne nadzieje.
- Cześć, Aiko – szepnął na przywitanie i rozpakował swoją torbę, nie do końca wiedząc, o co chodzi. – Co mamy robić?
Gdy uzyskał już odpowiedź, zabrał się do pracy, mając nadzieję, że uda mu się to wykonać w miarę szybko. Dwa pierwsze eliksiry rozgromił bez problemu, lecz przy kolejnych był problem. Dostrzegł bowiem Jeanette i tak się zapatrzył, że przesadził nieco z temperaturą trzeciego z eliksirów. A niech to!

[6,6,3]

Bell przyszła nieco spóźniona (albo raczej bardzo), ale to nic! Cud, że w ogóle się pojawiła, w końcu była z eliksirów zupełnie beznadziejna i na lekcjach jakieś pół orku temu obiecywała sobie, że nigdy więcej nie będzie tego próbowała. Ale tak się jakoś stało, że jednak przyszła. Uśmiechnęła się do Aleksa, w końcu powinien bardzo cieszyć się z je obecności! Wszyscy już od dawna pracowali, więc Bell sprytnie podpatrzyła co robią. Po paru(nastu) minutach przyglądania się, również zabrała sie do tych dziwnych eksperymentów.
Doskonale pokazała jak bardzo tego nie potrafi. Osad, który powinien opaść nawet się nie ruszył, ciecz z drugiej fiolki całkiem zamarzła, ta z czwartej wyparowała gdzieś tam i wcale się nie skropliła. I tylko udało się podgrzać w jednej fiolce do tych 200 stopni i powstał czekoladowy kryształek. Może jednak nie jest tak źle!

jedna parzysta :bauns:

Charlie również się spóźniła. Nie powinno to nikogo dziwić, ale właśnie tak było. Znów za późno wyszła z domu, a potem miała problem z teleportacją. Nie do końca dobrą klasę sobie wybrała, by do niej się przenieść. Próbowała się więc zorientować gdzie jest i wtedy dopiero pobiegła szukać tej, w której znajdują się urpagnione zajęcia. Dlatego do środka wparowała zdyszana, potargana i z takim mętnym wzrokiem rozejrzała się po sali. Przywitała się z profesorem jednocześnie przepraszając go za spóźnienie, a potem przysiadła się do kogoś, lecz nawet nie zorientowała się do kogo. Po prostu w panice zaczęła rozkładać wszystkie niezbędne do zajęć przyrządy, a potem próbowała nadrobić zaległości, które miała. Przez to roztrzepanie i robienie wielu rzeczy na raz nie mogło jej pójść zbyt dobrze, a przecież wcale nie była taka najgorsza z tego przedmiotu, wręcz przeciwnie.
No ale wiele czynników miało wpływ na ostateczny efekt. A on był taki, iż udało jej się przygotować tylko jeden kryształ. Reszta albo niegroźnie wybuchła, albo się przegotowała, tworząc coś smolistego, albo niespodziewanie zaschła na dnie naczynia. Watson westchnęła zrezygnowana faktem, iż znów nic jej nie wychodzi i podparła głowę na ręce, aby życzyć sobie końca tych zajęć.

4,1,1

Spokojnie kroczył pomiędzy stanowiskami, notując wyniki uczniów, patrząc na ich postępy nie ingerując nie pomagając. Oczywiście kilka spośród uczniów przystępowała do zadań z biegu spóźniwszy się na początek lekcji, nie dokonywali bezbłędnych postępów lecz radzili sobie.
- Nie niebieski produkt nie posiada jakichkolwiek właściwości, poza tym że ładnie wygląda. By uzyskać efekt pana interesujący, musiałby pan użyć innej substancji wyjściowej. Jeśli pragnie pan się zagłębić w tej tematyce, nie mogę panu w niczym pomóc.- odpowiedział na pytanie. Zamknął notes.
-Na tym dziś skończymy, możecie zebrać swoje rzeczy, jak i substancje treningowe. Jeżeli chcielibyście poeksperymentować, to w godzinach popołudniowych możecie skorzystać z laboratorium, tylko nie róbcie dużego bałaganu.
Z/T

Rose szła przez szkołę w poszukiwaniu spokojnego miejsca na przemyślenia. Przechodząc obok schodów zatrzymała się na chwilę. Lochy to idealne miejsce na odpoczynek, a miała przynajmniej taką nadzieję. Nie miała już siły na podróżowanie po Hogwarcie, więc skierowała się do podziemi. Skierowała się do Klasy Eliksirów, gdzie w trakcie swoich rozmyśleń mogła poćwiczyć dany przedmiot. Nie spodziewała się jakiejkolwiek żywej duszy w tym pomieszczeniu, dlatego zdziwiła się, kiedy ujrzała brunetkę klęczącą przed jednym z kociołków. Nie zobaczyła dokładnie kim jest dziewczyna, ale nie szczególnie ją to interesowało. Podeszła do półek, na której znalazła książkę o eliksirach. Odsunęła krzesło jednej z ławek i usiadła na nim. Otworzyła przedmiot, który trzymała w ręce.  Ze znudzeniem przerzucała strony ze składnikami. Nie mogła dłużej znieść ciszy pomiędzy nią a brunetką, więc postanowiła rozpocząć rozmowę, jak każdą inną.
- Hej- powiedziała.

Laura znowu korzystała z wolnej klasy, ale tym razem nie warzyła nic konkretnego. Eksperymentowała! Wiedziała, że może wyjść z tego coś niedobrego i narobi tylko bałaganu, ale zachęcona ostatnim brakiem konsekwencji kiedy użyczyła sobie tego pomieszczenia, pomyślała, że zrobi to jeszcze raz. Tylko bardziej śmiało. Kroiła fioletowe roślinki na kawałki, kiedy do klasy weszła dziewczyna. Nie znała jej, nawet chyba nie kojarzyła, więc na pewno nie ślizgonka. I młodsza zapewne. Dziewczyna nie zwróciła na Laurę uwagi, więc i ona udawała, że jej nie zauważyła i dalej zajmowała się swoim. Raz czy dwa zerknęła tylko co tamta robi, ale ponieważ nie było to nic interesującego, ani przeszkadzającego, dalej eksperymentowała.
W pełni skupienia odmierzała właśnie kropelki czarnego płynu, kiedy dobiegło ją "hej". Może i niespecjalnie głośne, ale na tyle zaskakujące, że ręka nagle zadrżała i niemal połowa płynu z butelki znalazła się w kociołku.
- Och - wydała z siebie dźwięk zdziwienia, przez chwilę patrząc z niepokojem jak eliksir zaczyna bulgotać, a pod sufit unosi się ciemny dym. Obejrzała się na gryfonkę. Ciekawe czy była świadoma co właśnie się dzieje. - To nie wygląda za dobrze - powiedziała do niej. Nie była zła, że ją przestraszyła swoim odezwaniem się, Laura nie gniewała się o takie rzeczy. Co się stało to się stało, kolejnym razem wyjdzie lepiej. Podeszła do dziewczyny, oddalając się tym samym od kociołka, który coraz głośnie bulgotał i lekko się trząsł. - Może wybuchnąć... - dodała, wyjątkowo spokojnie. Nie miała pojęcia czy znajdują się w wystarczającej odległości, żeby nie zostać oblanym, gdyby rzeczywiście do tego doszło.

zawieszone na czas lekcji

Czekał aż przybędą uczniowie, dziś zaplanował naprawdę prostą lekcje eliksirów, ot 3 proste eliksiry napary z którymi nawet osioł powinien sobie poradzić. Wypisał spokojnie na tablicy przepisy, podkreślił na niej najważniejsze momenty, dodał wykrzykniki przy miejscach gdzie zdarzały się najczęstsze błędy. W tym czasie uczniowie zajmowali miejsca w Sali.
Po pewnym momencie gdy skończył pisać na tablicy, odwrócił się i zwrócił się do zgromadzonych:
-Dzień dobry dzisiaj zajmiemy się naprawdę prostymi eliksirami, odtrutkami na najczęstsze potrzeby , czyli- zaczął wskazywać na tablicy-  Migrenowy, Po-zatruciowy oraz  Regenerujący, a żeby nie było za łatwo pod koniec, zajmiecie się problematyką spróbujecie je razem wymieszać, w celu uzyskania mieszanki posiadające wszelkie ich właściwości i nadający się do picia. Teraz kociołki w ruch zaczynajcie.-klasnął w dłonie dając znak by zaczynali:

RZUCASZ DWOMA KOŚCIAMI


1 kość

Odpowiada czy udało ci się uwarzyć wszystkie trzy eliksiry w stopniu zadowalającym:

• Rzut parzysty – wynik pozytywny (sukces)
  
• Rzut nieparzysty – wynik negatywny (porażka)

Za każde 2 pkt Eliksirów w statystykach gracza w kuferku, przysługuje jeden możliwy, dodatkowy rzut kością (2pkt = 1 rzut, 4pkt = 2 rzuty itd.)

Osoby które odniosą tu sukces otrzymują 5 pkt dla domu i 1 pkt z eliksirów do kuferka



2 kość (możesz wziąć pod uwagę tylko jeśli rzut pierwszej kości dał wynik pozytywny)

Odpowiada za poziom sukcesu wykonanej mieszanki.

• 5,2 – wynik negatywny substancja zaczęła przeżerać rękawice i biurko gdy spadną na niego jakieś krople
  
• 1,4 – wynik negatywny substancja nie posiada wszystkich właściwości, za to nadaje się do spożycia ma w sobie wszystkie negatywne skutki smakowe piekielnie ostry kredowy gorzki i słonawy, można pić ale za żadne skarby nigdy dobrowolnie. Powoduje sraczke i biegunkę
  
• 3,6 – zaskakująco wpadłeś na trop którym możesz w przyszłości podążać, udało ci się wymieszać je w sposób że straciły skutki smakowe, dalej jest niedobre jak diabli jednak działa wynik pozytywny

Jeśli chcesz poprawić drugą kość przysługuje Ci przerzut kości. Za każde 5pkt w kuferku z Eliksirów, jeden możliwy dodatkowy rzut (5pkt = 1 rzut, 10pkt = 2 rzuty itd.). Dodatkowo jeśli wyrzuciłeś 6 wpadłeś, że właśnie poznałeś podstawy odtrutki na syndrom dnia następnego.

Za sukces przy 2 zadaniu uczniowie otrzymują 10 pkt dla swojego domu i 1 pkt do kuferka z eliksirów

4, 1

Jak na pilną uczennicę, krukonkę, przystało, zjawiła się na zajęciach. Wyjątkowo przed czasem, zajmując miejsce gdzieś w środku klasy. Powoli wchodziła w nieco nad przyrost zagospodarowany przez siebie tryb pracy. Zajęcia, trening, zajęcia, trening, dodatkowe ćwiczenia zaklęć, trening, zadania, prace, eseje, ćwiczenia zaklęć, sen i tak w kółko. Tak się dzieje z ludźmi, kiedy tracą zainteresowanie wszystkim wokół. Innymi ludźmi na przykład. Silverstone’a nie widziała od wieków. Przeklęła go rzecz jasna w myślach, jak i Dexa. Bo choć zwykle stroniła od jego towarzystwa, teraz, gnoja w zasięgu wzroku nie było. Schował się. Niewdzięczne, gryfońskie, wredne stworzonko. Im mniej myślała nad zleconymi jej przez profesora zadaniami, tym więcej jej to wychodziło, tak sobie wmawiała, bo nie chciała przyznać, że zajęcia z Wolfgangiem, przynajmniej to, co zdążyli się już nauczyć, przynosiły efekty. Pierwszy eliksir udało jej się uwarzyć bez najmniejszego problemu, dwa następne podobnie. W sposób, jak na jej możliwości, dużo ponad zadowalający (ale pamiętajmy, że jej możliwości były niskie). Dopiero przy mieszance mikstur, jakiej jeszcze nigdy prywatnie nie miała okazji wykonywać, miała już zagryzkę. I wąty do von Schlossera, że męczyli jakieś niepotrzebne tematy, kiedy mogli zająć się tym.

6,5 + 1

Greengrass, jak typowy sztampowy ślizgon, na lekcję Eliksirów z łaski mógł się zjawić. Wszedł do pomieszczenia, siadając z boku klasy, wsłuchując się w powitanie profesora. A niech go szlag. Z zasady, bo Greengrass sumą sum nic do niego nie miał, oprócz tego, ze był Krukonem, Opiekunem ich Domu i zbyt zadowolonym ze swoich umiejętności facetem. Tyle starczyło. Greengrass, co prawda nie prychał, nie pokazywał swojej niechęci, ale skierował znudzone spojrzenie za okno, nie starając się wcale wyłapać treści zadania. Tą domyślił się po obserwacji podejmujących się jego uczniów. Może dlatego, o ile eliksiry wyszły mu w zadowalającym stopniu, ich mieszankę spierdzielił po całej linii. Możliwe, że profesor dał im co do tego wskazówki? Dla Arcellusa było to bez znaczenia. Eliksir wyszedł mu jak chciał, a że mikstury nie chciały się wymieszać... w czym problem? To tylko jebana lekcja. NIe przegrał w życie, czy coś.

(kostki: 6 i 1, poprawka drugiego rzutu na 2)

Tanner wpadł na lekcję eliksirów z szerokim uśmiechem na twarzy. Uwielbiał ten przedmiot! Nie mógłby pozwolić sobie na przegapienie jakiejkolwiek lekcji. Wysłuchał tłumaczenia profesora z wielką uwagą, czekając, aż skończy tłumaczyć. Udało mu się wszystko zrozumieć i własnie wtedy postanowił przystąpić do działania.
Wpadł na pomysł, że może udałoby mu się stworzyć eliksir, który nie wypalałby w taki sposób kubków smakowych? Próbując coś wymyślić, prawie się zagapił i zapomniał dodać najważniejszego składnika, jednak.. w ostatniej chwili się zorientował i proszę. Eliksir zaczął działać jak należy - wynik pozytywny, tak jest. Eliksir nie działał jakoś super dobrze, można nawet powiedzieć, że poniżej przeciętnej, jednak dalej działał i był zdatny do użytku. Wiadomo, że Tanner musiał się jeszcze wiele nauczyć, jednak cóż poradzić. Po to własnie przychodził na te lekcje, czyż nie?
Mieszkanka eliksirów nie poszła mu w żadnym wypadku dobrze. Było tak źle, że szkoda właściwie o tym mówić.
Po skończonej lekcji wyszedł z klasy z uśmiechem, zadowolony z faktu, że zdobył kilka punktów dla domu, który pewnie był ostatni w klasyfikacji pucharowej i pogłębił swoją własną wiedzę. Oby więcej lekcji eliksirów, jeśli chodzi o Chapman'a!

/zt