Gdy Amelia usłyszała wynik egzaminu, uśmiechnęła się szeroko, sama do siebie oczywiście, bo jej grupa zdezerterowała. Jak tylko dorwie Tiffany albo dowie się, kto był trzecim członkiem w grupie, nakopie im do tyłków tak, że nie usiądą na nich przez tydzień. Bo kto to słyszał, żeby samemu zdawać egzamin grupowy? Cóż, jednak coś jej się udało. Okazało się, że nie jest tak beznadziejna z eliksirów, jak myślała na samym początku rozpoczęcia się egzaminu. Wyszło jej to całkiem ładnie i zgrabnie, więc można powiedzieć, że z rezultatu była zadowolona. Jakby nie patrzeć, dostała najwyższą ocenę w klasie.
- Dziękuję - uśmiechnęła się lekko, przechodząc obok pani profesor, która ogłosiła wyniki. Zamierzała jak najszybciej wyjść z tego pomieszczenia. - Do widzenia - powiedziała z radością, że ten dzień i ten egzamin już się skończył.
Teraz czekała ją jeszcze trudniejsza misja - domycie się! Przecież cała była w sadzy z popiołku, ziemi i.. nie wiadomo jeszcze tak naprawdę czym Amelia była teraz ubrudzona.
Opuściła klasę jak najszybciej, udając się stronę łazienki, żeby doprowadzić swój wygląd do porządku. Czuła w głębi duszy, że nie wyjdzie z pod prysznica przez cały wieczór. Smród eliksiru będzie niósł się za nią przez następny tydzień. Ohyda.

[zt]

Sala stała przygotowana, zaś Aleksander czyścił i sprawdzał swoje narzędzia przed dzisiejszym dniem. Przestrzegał zasad warzenia wpojonych mu w durmstrangu, zawsze przed rozpoczęciem wyczyść stanowisko pracy, umyj ręce i wysterylizuj je. Narzędzia sprawdzał dokładnie ostrość noży, czystość moździerza i tłuczka, skalibrowanie wagi. Na końcu sprawdził stan kociołka, czy aby się nie odkształcił i nie zbiera gdzieś zabrudzeń. Przeszedł teraz do dzisiejszych składników którymi się zajmie, leżały elegancko obok siebie w kolejności zgodnej z dodawaniem i czasem potrzebnym by je przygotować. Umył dłonie, nastawił kociołek na ogień niech się zacznie nagrzewać, obok niego postawił butelkę z bazą płynną do eliksiru. Uruchomił gramofon z którego popłynęła muzyka, po czym zaczął szykować składniki.

Chciała wejść do pomieszczenia, ale już od progu uderzył ją dźwięk bardzo irytującej muzyki. Przystanęła w drzwiach, opierając się o nie ramieniem. Zdjęła z niego przeciążoną od nadmiaru noszonych tomisk torbę, kładąc ją na ziemi. Ręce splotła na piersi, wpatrując się w mężczyznę w skupieniu. Dochodzące ją dźwięki przypominały jej muzykę ze spotów reklamowych, jakie kiedyś miała okazję oglądać po mugolskiej stronie Londynu. Chrząknęła z dezaprobaty, ale nie odezwała się. Z szacunku do profesora. Wymusiła na sobie przejście przez próg, z westchnieniem wieszając torbę z powrotem na ramieniu, a zaraz potem przysiadła przy jednej z ławek, rozkładając się ze swoimi książkami.
- Dzień dobry.
Jakże kreatywnie. Jak mało jej temperamentu było w kontaktach z profesorami. Nie tylko ciężko przyswajana nauka, ale niemożność pokazania swojej osobowości ciążyła jej przy każdych prowadzonych zajęciach. Miała jednak swoje ambicje. A jeden z jej podstawowych celów, było podciągnięcie się ze znienawidzonych przez nią przedmiotów – Eliksirów. Miała do nich dwie lewe ręce. Dziewczyna, która starała się skończyć szkołę z wynikami wyższymi niż jej predyspozycje.

Rhiannon zapukała do drzwi i weszła do środka. Była podekscytowana możliwością dodatkowych zajęć z eliksirów, bo wypadało w końcu zacząć solidne przygotowania do końcowych egzaminów. Sama myśl o nich przerażała ją, ale czuła, że sobie poradzi, o ile poświęci swój czas na zgłębianie wiedzy.
- Dzień dobry, profesorze – zwróciła się do zajętego przygotowaniami profesora. Nie sądziła, że zjawi się jako jedna z pierwszych, ale może to i lepiej. Przynajmniej zajmie sobie odpowiednie miejsce. Naprawdę nie mogła się doczekać tego, czym się dzisiaj będą zajmować. Te zajęcia z pewnością będą inne od zwyczajnych lekcji, a przyjemna muzyka, którą puścił profesor, tylko poprawiała jej nastrój.
- Cześć - przywitała się z dziewczyną, która pojawiła się w klasie przed nią.

-Witam- zwrócił się do uczennic, nie przerywając szatkowania ziół- Usiądźcie gdzie chcecie i przygotujcie sobie stanowisko w zależności nad czym byście chciały popracować, zaraz do was podejdę tylko skończe szykować składniki do Amortencji.
Skończywszy szatkować zioła i będąc zadowolony z ich wielkości, zaczął szykować pąki kwiatów oraz płatki różane, które musi dodać w odpowiedniej kolejności. przygotował również słoiczek miodu aby dodać nieco słodyczy i gładkości. Otwarł słoik macerujących się w 12-tce skórek pomarańczowych i werbeny z szczyptą zarodników paproci i delikatnie odlał 12 od składników.

A więc korki z eliksirów? Iść, nie iść? Iść. Skoro już akurat był w Zamku, bo ten weekend planował właśnie tutaj spędzić, to czemu już nie przejść się na te dodatkowe zajęcia? Zwłaszcza, że profesor Brendan był raczej miłym gościem. No dobra, może nieco zbyt dosłownym czasami i.. miał coś w sobie z takiego wojskowego. To wszystko jednak dlatego, że jak dowiedział się kiedyś Piątek, podobno za młodu Brendan uczęszczał do Durmstrangu. Tragedia. On sam chyba umarłby w takiej szkole. No, ale.. człowieka kształtują doświadczenia oraz środowisko w jakim się znajduje. Może zatem gdyby i on się tam uczył byłby innym człowiekiem? Kto wie. Szczęśliwie urodził się w Irlandii, więc bliżej mu do Hogwartu.
W każdym razie, zbliżał się do już do Sali Eliksirów. Muzyka, którą słychać było już na korytarzu, lekko go zdezorientowała, lecz w końcu zdecydował się iść w tamtą stronę, kierowany czystą ciekawością. No bo Jazz? W Hogwarcie. Dodatkowo, co dziwne, znał kilka melodii.. Czyżby to miało być tutaj? – Dzień dobry! – rzucił na wejściu. Tak, to tutaj. W końcu to korki dla Krukonów. Więc, chyba dobrze trafił. Mało coś ludzi, ledwie dwie dziewczyny. Profesor krzątał się w głębi pomieszczenia, zapewne przygotowując się do lekcji. – Cześć. Cześć. – powiedział do obecnych na lekcji koleżanek. Wszystkie uczennice. Cóż to, czyżby miał być najstarszy? I o zgrozo.. ona też tu była. W sensie, ta dziewczyna z dziedzińca. Nie. Tylko nie ona. Chociaż w sumie.. była dość śmieszna. Zabawna. Ciekawa. Może dziś też tak będzie? – Ambroge, miło mi. – powiedział wyciągając rękę do drugiej, nieznajomej dziewczyny. No co? Byli z jednego Domu, chodzili razem na zajęcia, jak widać, więc czemu mieliby być dla siebie N.N.? Właśnie, ja też tego nie rozumiem. Szybko jednak przeniósł swoją uwagę z dziewczyny na nauczyciela, widząc, że zbliża się w ich kierunku. – Widzę, że słucha Pan dobrej muzyki. – rzucił z uśmiechem, ruchem głowy wskazując na gramofon. Spodobało mu się to. Doskonale pamiętał Cubbinsa i jego miłość do tego całego Metalu, czy Rocka. Prawda, ta muzyka też była całkiem spoko, ale ileż można? Czasem trzeba się odprężyć, zrelaksować, nasłuchując spokojniejszych, łagodniejszych i przyjemniejszych dla ucha kompozycji.

Shenae uniosła spojrzenie z nad rozkładanych książek, krzyżując wzrok z nieznajomą dziewczyną. Przez chwilę zastanawiała się nad odpowiedzią, ale w końcu łaskawie jej udzieliła. Nawet wymusiła na sobie nie dość przekonujący, ale wystarczający dla obcej osoby uśmiech.
- Witam.
Kończąc rozkładać książki zajęła miejsce przy stoliku, wpatrując się w profesora. Jeśli chodziło o Eliksiry, nawet nie wiedziałaby od czego cokolwiek zacząć, więc tylko czekała na jego polecenia. Lekko tylko sposępniała na informację o ważeniu amortencji. To był chyba jakiś żart? Było tyle możliwych do uważenia eliksirów, a oni mieli dzisiaj w planach ten, który D’Angelo wydawał się wymysłem desperackich czarownic, chcących usidlić faceta. Czy tylko ona znała na to lepsze sposoby? Nie odezwała się jednak. Skoro taka była wola nauczyciela, przystała na te warunki. Siadła wygodniej na krześle, kartkując książkę w poszukiwaniu odpowiedniego rozdziału. Nie uniosła nawet spojrzenia, kiedy do pomieszczenia wparował chłopak, którego głos, przez chwilę jej się wydawało, ze kojarzy. W momencie, w którym w końcu odnalazła odpowiednią stronę, spojrzała na chłopaka przez ramię. O merlinie. Tak, kojarzyła go na pewno. I po jego krótkim przedstawieniu się, musiała przyznać, że nazywał się tak samo nienormalnie jak się zachowywał. Hipokrytka. To zwykle jej imię sprawiało najwięcej trudności w wymowie. Ale co tam. Mimo wszystko musiała przyznać, ze obecność chłopaka podniosła jej jakoś motywację do nauki. W końcu nigdy nie wiadomo, jak to spotkanie mogło się skończyć.

Uśmiechnęła się do chłopaka, którego kojarzyła jedynie z korytarzy i pokoju wspólnego. Nigdy wcześniej nie mieli okazji ze sobą rozmawiać, co nikogo by nie zdziwiło, bo Krukonka trzymała się do tej pory z boku.
- Rhiannon – przedstawiła się, ściskając jego rękę. – Mnie również miło.
Rozejrzała się po pomieszczeniu, szukając wzrokiem odpowiedniego miejsca i ruszyła w stronę ławki oddalonej najbardziej jak się dało od dziewczyny. Nie wydała jej się zbyt sympatyczna i wolała nie znajdować się w jej promieniu rażenia. Jeszcze przypadkiem zepsułaby jej humor i fantastyczne zajęcia z eliksirów skończyłyby się klapą.
Ze wszystkich przedmiotów w szkole te znajdowały się w czołowej trójce ulubionych. Oczywiście warzenie mikstur nie mogło konkurować z ukochaną transmutacją, ale biło na głowę historię magii, na której jakimś cudem jeszcze nigdy nie zasnęła.
Gdy już zajęła miejsce, wygrzebała z torby swój podręcznik i otworzyła go na spisie treści, by szybciej znaleźć odpowiednią stronę. Poszło jej to sprawnie i po chwili wiedziała już, czego dokładnie potrzebowała. Receptura jednak na pierwszy rzut oka wydała jej się nieco skomplikowana. Mimo wszystko to tylko dodatkowe zajęcia, więc nie groziła jej tu zła ocena czy utrata punktów, jeśli cokolwiek pokręci. Taką przynajmniej miała nadzieję.
Uśmiechnęła się pod nosem, zastanawiając, czy to już wszyscy, którzy będą uczestniczyć w spotkaniu z profesorem Brendanem. Ravenclaw miał wielu wychowanków, więc chyba powinni zjawić się także inni uczniowie. Większości przecież zależało na dobrych wynikach.
Przymknęła oczy, wsłuchując się w muzykę. Tylko ona, dźwięki i przyjemne zapachy składników, przygotowywanych przez nauczyciela. Ach, życie jest takie piękne.

-Więc jak moi drodzy, w czym mogę wam pomóc, jakieś kłopoty w trakcie przyswajania materiału, lub potrzeba coś objaśnić. Walcie śmiało dziś wyjątkowo nie gryzę.- Powiedział podnosząc głowę znad składników. Odkładając narzędzia i czyszcząc je po kolei odkładając na odpowiednie miejsca przy jego stanowisku. Ruszył w ich kierunku, wycierając ręce w aksamitną szmatkę.
-Słucham w czym mogę dziś wam pomóc.

Cara wparowała do klasy lekko zdyszana. Została zaczepiona na korytarzu przez jedną z nauczycielek i musiała przez pięć minut wysłuchiwać jej komentarza na temat projektu, jaki miała zrobić. Do sali przyszłaby o wiele wcześniej gdyby nie to natrętne babsko.

- Dzień dobry! - Palnęła, po czym nerwowo rozejrzała się po sali. Muzyka całkiem jej się spodobała, trzeba przyznać, że facet ma gust.
- Hej Wam, jestem Cara. - Powiedziała do pozostałych uczniów. Kojarzyła ich, przecież również byli Krukonami. Musiała minąć ich kiedyś w dormitorium, albo na korytarzu. W sumie to ta dziewczyna nie miała wielu znajomych, więc nic dziwnego, że nie znała tych ludzi.

- Słyszałam, że dziś pan pomaga tym, którzy mają problem z Eliksirami. - Jeśli chodzi o ten przedmiot, to dla Cary była to czarna magia. Nic nie potrafiła zrozumieć, a prace domowe wychodziły jej beznadziejnie. Często kończyło się na tym, że musiała wszystko poprawiać. A tego nie znosiła najbardziej. Zajęła jakieś krzesełko niedaleko mężczyzny i wyciągnęła z torebki podręcznik. Otworzyła go gdzieś na środku, po czym spojrzała się na niego.
- Mam problem z zrozumieniem ostatniego działu. - Odparła spokojnie.

Chłopak poznał zatem kolejną osobę. Hurra! Następny punkt ze swojej listy rzeczy do zrobienia do odkreślenia. Oczywiście, gdyby takowa jeszcze istniała. Oczywiście, bardziej interesowała go tamta znajoma. Z resztą usiadł obok niej. – No cześć. – powiedział, klapnąwszy spokojnie. Patrzył teraz na podręczniki, które przeglądała. Nic z tego nie zrozumiał. Totalnie nic. Nie, no dobra. Część rzeczy była okej. Ale niektóre składniki.. dobra, miał to. Brał. Uczył się tego. Pamiętał. Z tym, że nie przykładał się do Eliksirów jakoś szczególnie. Może stąd te dzisiejsze kłopoty? W każdym razie, czytał tamtą literaturę wspaniałą, z uznaniem. Serio podziwiał ludzi, którzy znali się na tym.
Oczywiście nie mógł sobie nie pozwolić na jakiś zgryźliwy komentarz w kierunku swojej urodziwej znajomej. – I sądzisz, że to ogarniesz? – zapytał uśmiechając, się do niej szyderczo, aczkolwiek przyjaźnie. On sam tego nie robił. Mimo tego kibicował dziewczynie. Ale do tego oczywiście by się nie przyznał.
A kiedy nauczyciel zadał pytanie, o tym, z czym dokładnie mają problem, lekko się skonsternował. – W zasadzie, profesorze, to nie wiem.. – odparł uśmiechając się przepraszająco. – Słyszałem, że daje Pan korki, więc pomyślałem, może przyjdę. Ale jeśli już Pan pyta, to chciałbym się nauczyć ważyć Veritaserum. Taak.. płynne szczęście by się przydało.. – powiedział, patrząc na minę nauczyciela. Oczywiście nie zdradzała żadnych emocji. Uratowała go prawdopobnie młoda Krukonka, chyba najmłodsza z całego towarzystwa, która spóźniła się na zajęcia. Kiedy już przedstawiła się, postanowił zrobić to samo. – Cześć Ci! – zawołał. – Ambroge jestem. A tamta ładna pani ma na imię Rhiannon. – to mówiąc wskazał na nowopoznaną dziewczynę. – A ta kujonka, aczkolwiek też śliczna, to… - i tu przerwał, licząc na to, że dziewczyna wyzna im wszystkim swoje imię, szczególnie mając na uwadze, że chyba nikomu się nie przedstawiła.

- Panie Friday, jedna sprawa Veritaserum czy Felix Felicis się panu marzy oba skomplikowane i wymagające sporych nakładów czasu i pracy. Niech się zastanowi i pomyśli i zaraz do Pana podejdę. - Podszedł do Cary
- Słucham wiec im więcej się dowiem w czym jest problem tkwi, tym szybciej pozbędziemy się tego zatoru tym łatwiej popłyniemy w tym temacie.- Uśmiechnął się uspokajająco.

Usłyszawszy czyjeś kroki, otworzyła oczy i odwróciła się, by spojrzeć, kto pojawił się w klasie eliksirów. Więc jednak pojawią się i inni. A już traciła wiarę w wychowanków domu Roweny Ravenclaw. Skoro mieli możliwość uczestniczenia w zajęciach wyłącznie dla Krukonów, to dlaczego nie chcieli skorzystać? Bez wrednych Ślizgonów czy nadpobudliwych Gryfonów będzie to przebiegać o wiele żwawiej.
- Cześć – powiedziała do nowoprzybyłej. Dziwne, że nie znała nikogo z nich. Nie była zbyt towarzyska, ale przez siedem lat mogłaby się przynajmniej nauczyć imion osób ze zbliżonych jej roczników.
Zachichotała, słysząc pomyłkę Ambroge’a, o której zorientowała się jeszcze nim odezwał się nauczyciel. Każdemu się mogło zdarzyć, a ona nie zdołała powstrzymać swojego zachowania, przez co zrobiło jej się głupio. Mógł ją przez to uznać za nieuprzejmą, mimo że dopiero co się poznali. Choć mawiają, że pierwsze wrażenie zawsze jest mylne. Jeśli chłopak w to wierzył, to z pewnością wybaczy jej to dziwne zachowanie. O ile w ogóle cokolwiek zauważył, bo usiadł obok tej lekko przerażającej dziewczyny w oddali.
Uśmiechnęła się, usłyszawszy, że Ambroge powiedział o niej „ładna”. Rzadko kiedy słyszała komplementy, a już w szczególności te na temat wyglądu. Może to i odrobinę próżne, by skupiać się na tym, co było na zewnątrz, ale przecież każdy pragnął, by inni myśleli o nim dobrze.
Rhiannon również była zaciekawiona, jak nazywała się ta dziewczyna. Nazywała ją w myślach „przerażająca”, ale przecież tak nie wypadało. Poza tym w rzeczywistości mogła się okazać bardzo miłą i wartościową osobą. Nieraz już Perch przejechała się na tym, że oceniała po okładce. Jak wiele przez to straciła? Sama do końca nie wiedziała i chyba wolała, by to pozostało tajemnicą.
Przysłuchiwała się z uwagą, jak profesor Brendan tłumaczy zagadnienia pozostałym uczestnikom zajęć i jednocześnie starała się uformować w myślach odpowiednie pytanie. Nie sądziła, że przyjdzie tu z konkretną sprawą. Właściwie chciała po prostu się douczyć, przysłuchując temu, jak nauczyciel pomaga pozostałym i być może pokaże im coś nowego. Jednakże przypomniało jej się coś, o czym ciągle zapominała, gdy dochodziło do lekcji, a co nurtowało ją od dłuższego czasu.
- Panie profesorze, ja mam jedną sprawę – zaczęła, choć w jej głowie miało to wyglądać nieco inaczej. Zacisnęła dłonie w pięści, by nie zacząć się jąkać. Brendan nieco ją przerażał swoją stanowczością i przez to obawiała się każdego złego słowa. – W jednej książce, niestety nie pamiętam już jakiej, znalazłam wzmiankę o Eliksirze Ochronnej Tarczy i chciałabym się dowiedzieć, jak on właściwie działa i jak się go przyrządza.
Przez to czuła się jeszcze bardziej jak kujonka. Inni przyszli tu, bo mieli problemy z zajęciami, a ona nagle wyskakiwała z dodatkowym materiałem. Jednakże co mogła poradzić na to, że ją to zainteresowało? I nieważne, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła, bo ona po prostu potrzebowała do szczęścia tych informacji.

Pootwierała wszystkie z książek jakie przy sobie miała na odpowiednich stronach. Sama rozumiała nie więcej od Ambrożego, co chyba znaczyło, że nie rozumiała zupełnie nic, ale robiła dobrą minę do złej gry. W końcu nie przyznałaby się do swojej niewiedzy. Oparła jedną rękę na stoliku, pochylając się nad chłopakiem, jakby chciała mu zdradzić bardzo dobrze skrywany sekret.
- Za mało mnie jeszcze znasz. Ja nigdy nie sądzę. Ja wiem. I tak, ogarnę to.
Może za rok, może za dwa lata, a może dopiero pośmiertnie, ale była pewna, ze to zrobi. No cóż. Pewność w jej głosie nie pozostawiała miejsca na wątpliwości. Rozmowa z Piątkiem dała jej jednak do zrozumienia, że będzie musiała załatwić sobie prywatnego korepetytora. Przed nauczycielem nie było sensu zdradzać swojej niewiedzy. Więc co jej pozostawało? Zaszantażowanie kolegów z roku. Ale hej. Nie powinno być trudno. W końcu była w Ravenclawie, gdzie jak nie tam znajdzie się najwięcej kujonów?
- Rozpraszasz mnie – dodała jeszcze, jakby to miało obudzić w nim wyrzuty sumienia. Zaraz potem, kiedy nauczyciel zadał im pytanie, uwalniając ją na chwilę od rozmowy z Krukonem, zajęła się czytaniem książki. Przysunęła ją do siebie w skupieniu śledząc tekst. Ogromnym skupieniu, bo tego wymagały od niej Eliksiry. I choć ni w ząb nie rozumiała jaka jest różnica pomiędzy siekaniem, a krojeniem, nie dała tego po sobie poznać. Nie zada tego pytania profesorowi, po prostu sama ogarnie to w odosobnieniu, albo znajdzie ofiarę, która zrobi to za nią. Pochłonięta lekturą, uniosła dłoń kiedy Ambrozy o niej wspomniał. Miał być to sygnał, żeby jej teraz nie przeszkadzał. Ale skoro go nie słuchała dość uważnie, jakim cudem zakodowała, że fraza: „kujonka”, odnosiło się akurat do niej? Odtwarzając sobie w głowie jego słowa, wstała do pionu opierając się rękoma o stolik i zmroziła go spojrzeniem.
- D’Angelo.
Zwróciła się w stronę Rhiannon, Piątka ignorując. Nie wiedząc, że zrobiła to już drugi raz, bo taka sytuacja już kiedyś miała miejsce.
- A ty jesteś? – łaskawie zawiesiła na nim wzrok. Chociaż przedstawił się już dwa razy, albo udawała, że tego nie zauważyła, albo faktycznie nie pamiętała jego imienia.
- Zresztą, nieważne. Nie odpowiadaj. Nazwijmy Cie Wesołek.
I tak o to dostał swoje miano, jednego z siedmiu krasnoludków. Naprawdę nie pytajcie mnie skąd czystokrwista czarownica znała mugolskie opowiastki.

Co prawda, nie przeszkadzało jej, że była jedną z najmłodszych tutaj osób. Nikogo stąd nie kojarzyła, ale może to się zmieni i wyjdzie z tej sali z nowymi znajomościami? Na takich kółkach świetnie dogaduje się z ludźmi. Praca w grupie i takie tam.. Zwłaszcza, że Cara uwielbiała towarzystwo starszych. Nie miała wielu przyjaciół wśród rówieśników. Głównie jej znajomymi byli studenci.

- Cześć, widzę, że nie tylko ja postanowiłam dzisiaj pouczyć się Eliksirów. - Odparła serdecznie do pozostałych. Nie za bardzo wiedziała co ma powiedzieć, więc stwierdziła, że nie będzie ich niepotrzebnie zagadywać. Skierowała teraz wzrok na profesora, który najwidoczniej zainteresował się dziewczyną. Stał obok niej i czekał, aż pokaże mu z czym ma problem. Cara natychmiast zaczęła przerzucać kartki i szukać eliksiru, który chciała dziś zrobić.
- O. Eliksir Zmieniający Kolor Włosów. - Powiedziała, po czym szybko przeleciała wzrokiem tekst, znajdujący się pod tytułem.
- Robiliśmy ostatnio to na lekcji i dostałam kiepską ocenę.. Chciałabym ją poprawić, ale nie potrafię bardzo dobrze go stworzyć. Zawsze coś jest nie tak. Nie sądzę, żebym źle dobierała proporcję składników. Wszystko powinno się zgadzać. - Poprawiła się na krześle i przygryzła wargę w zamyśleniu. A może jednak źle je dobierała? Nie była mistrzynią w robieniu eliksirów i raczej nie było to spowodowane jej lenistwem. Po prostu nie ogarniała tego przedmiotu i tyle. Jednak musiała teraz zdobyć przynajmniej z trzy dobre oceny, żeby potem mogła spojrzeć matce w oczy.

Rachmann zachichotała, kiedy to D’Angelo nazwała Ambroge wesołkiem. W sumie to chłopak wydawał się być radosną osobą, więc ten przydomek idealnie do niego pasował.
Z kolei Rhiannon przyszła tutaj, aby nauczyć się czegoś dodatkowego. Jak ona jej zazdrościła! Gdyby miała w małym palcu ten przeklęty przedmiot, to byłaby w siódmym niebie! Rachmann wyjęła swój notes, coby zapisywać wszystkie porady jakie będzie jej udzielał psor. Pewnie dużo wyniesie z tego kółka, a może nawet zapyta o inne eliksiry?

Zatem został wesołkiem. No cóż. Okej, mogło być i tak, choć on generalnie bardziej wolał inne krasnoludki. Na przykład.. Gapcio? O. To było dobre, nie chociaż nie. Aż taki ciapowaty to on nie był. Uśmiechnął się, wspominając siebie sprzed kilku lat. Już nie był. Zatem może.. tak. To na pewno będzie pasowało. Mowa tu oczywiście o Śpioszku. Powszechnie wiadomo, że Piątek po imprezie może odsypiać nawet dwa dni. I to wcale nic nie pijąc, ani nie bawiąc się do białego rana. Tak miał po sylwestrze. Obudził się dopiero 4 stycznia.. cóż. No, można i tak. Z resztą. Trudno, żeby tak nie było, skoro przez kilka dni nie śpi, bo akurat coś maluje, albo poprawia co namalował, albo też czyta do samego rana, po czym idzie do szkoły na zajęcia. Wraca i robi generalnie to samo. Potem przychodził weekend, a on był praktycznie wyłączony z życia, bo przecież jakoś to wszystko musiał odespać. Niestety nie był robotem. Ale też nie narzekał. Nie malował pod przymusem. Sztuką zajmował się bo chciał. Nie musiał.
- Ambroge. Ambroge Friday. – zwrócił się jednak do dziewczyny. – Dość łatwo zapamiętać, bo to nazwisko jedt nieco specyficzne. Jednak jeśli tego nie zrobisz, specjalnie się nie popłaczę i pogniewam. – zwrócił się do dziewczyny, z szerokim uśmiechem, mówiąc na tyle głośno i używając na tyle szerokiej artykulacji, aby mogła go bez problemu zrozumieć. W efekcie mowił jak do jakieś osoby upośledzonej. No, ale nie chciał jej rozpraszać, stąd wolał nieco poszatkować swój komunikat. Szybko jednak przeniósł uwagę z Krukonki na Krukonkę, która powiedziała, że chce przerobić jakieś dodatkowe treści. Niesamowite. On w zasadzie nie ogarniał tego przedmiotu, ale szczerze mówiąc liczył, że nauczy się czegoś nowego, podobnie jak Rhiannon. Czy to było takie dziwne, dbać o swoją erudycje? Nie sądzę. I ona chyba też nie. Żółwika przybiją jednak później. – Eliksir zmieniający kolor włosów? – spytał lekko zdziwiony. – Profesorze, po co tworzyć takie eliksiry, skoro są na to specjalne zaklęcia? - zwrócił się do nauczyciela, chyba pierwszy raz od przyjścia tutaj w jakieś naukowej sprawie. Związanej z przedmiotem. Szczerze mówiąc był cholernie ciekawy odpowiedzi, no bo przecież skoro już takie powstawały, to założył, że są lepsze od zaklęć. Może dłużej działały? Albo dawały trwały efekt? Zamierzał się tego niedługo dowiedzieć.

Uśmiechnął się i spojrzał na oboje:
-Dobrze zajmiemy się tym w prosty sposób. Przygotuj stanowisko 4 tak jak zwykle do lekcji i wykonaj wszystko krok po kroku, zobaczymy gdzie popełniasz błędy i postaramy się je wyeliminować. Tak będzie najlepiej i najskuteczniej.-odsunął się od uczennicy dając jej możliwość dotarcia do stanowiska.- Co do pytania po co to z prostej przyczyny zaklęcie działa od zewnątrz dając efekt tymczasowy i wymuszony na organizmie, natomiast w wypadku eliksiru mamy do czynienia z efektem od środka oddziałującym na cebulki włosów i wprowadzający odpowiednią ilość pigmentu do włosów, dając stosowny do wyboru kolor i odcień, jak i stosując odpowiednie dawki i częstotliwość zażywania ich mogą permanentnie zmienić barwę włosów. Oczywiście nie ma jednego eliksiru lecz cała gałąź która pozawala na trwałe przefarbowanie, tymczasowe, szybkie lub powolne. Eliksir jest po prostu bardziej uniwersalny niż zaklęcie, plus nie potrzebujesz znać zaklęcia i ma mniejsze efekty uboczne, jeśli i tylko jeśli posiadasz go ze sprawdzonego źródła. Czy taka odpowiedź Satysfakcjonuje twoją ciekawość?- Zwrócił się do Ambroge- Czy przypomnicie mi jeszcze wasze pytania moje drogie, nie dosłyszałem ich.

Zanotowała sobie na pergaminie słowa profesora na temat różnicy miedzy zaklęciem a eliksirem. Właściwie Ambrodge zadał ciekawe pytanie, więc grzechem byłoby nie wykorzystać odpowiedzi.
Trochę się naburmuszyła w duchu, słysząc, że ma powtarzać swoje pytanie, ale zdołała się opanować na tyle, by nie ukazać tego nauczycielowi.
- Pytałam o Eliksir Tarczy, panie profesorze – przypomniała. – Chciałabym się dowiedzieć, jak dokładnie działa i jak go wykonać.
Znów uczepiła się jakiegoś tematu i musiała brnąć, dopóki nie dojdzie do celu. Jeśli Aleksander Brendan nie będzie umiał jej pomóc, to trudno. Sama coś znajdzie wśród książek swojego ojca, o ile miał coś na temat eliksirów. Mimo wszystko nauczyciel miał swój autorytet i Rhiannon wiedziała, że posiadał ogromną wiedzę na ten temat, więc liczyła na pomoc. Poza tym o wiele łatwiej jej cokolwiek osiągnąć pod okiem specjalisty.

Spoglądała na niego z dołu, przechylając głowę na bok, na chwilę przerywając lekturę. Kiedy tak wymachiwał jej przed nosem grabiami, odsunęła się tylko lekko do tyłu, co by się znaleźć bezpiecznie poza zasięgiem jego rąk. Nie wiedziała komu była ta gestykulacja do szczęście potrzebna, ale jeśli chciał tym jaśniej przedstawić swój komunikat, to mu się nie udało.
- Wysłów się jaśniej – skwitowała, w tym momencie stwierdzając, że ma jakieś problemy ze sobą. Jeśli przed chwilą jeszcze nie znała jego imienia, tak teraz… postanowiła konsekwentnie się tego trzymać.
- Powiem Ci coś Wesołku… kiedy tonąłeś w powietrzu, zdążyłam już zapomnieć, jak zacząłeś wypowiedź.
W rzeczywistości odnotowała sobie w pamięci jego imię i nazwisko, ale nie planowała mu tego uzmysławiać. Zamiast tego szarpnęła go za krawat i usadowiła obok siebie na krześle. Przytłaczał ją swoją beztroską, kiedy tak stał nad nią machając grabiami jak w kaczym locie. Na szczęście zaraz potem skupił całą swoją uwagę na drugiej krukonce, a potem na odpowiedzi profesora, przez co Shenae miała na chwilę spokój. Powróciła do swojego pasjonującego zajęcia, czytania rozdziału o Amortencji. Nastąpiła jednak krótka przerwa i chwila na konsternację, kiedy zauważyła, że wszyscy zajmują się czymś zupełnie z innej parafii.
- Ja też mam jedno pytanie, Profesorze – odezwała się pierwszy raz do mężczyzny spoglądając na niego z nad ramienia Amrbożego.
- Kiedy Pan mówił, że będziemy przygotowywać się do ważenia Amortencji…. To była tylko sugestia?
To było bardzo istotne pytanie, przez które aż wcięła się w wypowiedź Rhiannon. Jeśli to jest dobra linia obrony – nie zrobiła tego specjalnie. Tylko nadgorliwie. Jak zawsze.

-Ależ ja nic o ważeniu Amortencji przez was nie mówiłem, tą akurat warze na własny użytek, z góry jednak mówię że nie do użytku zgodnym z przeznaczeniem, nie mam zamiaru nikogo nią poić. - Uśmiechnął się-No może poza sobą, ale tylko jako pastylki do odświeżenia oddechu i składnik pastylek od kaszlu, nie polecam tego nikomu kto się na nią nie uodpornił. No i może jeszcze jako podskładnik wody toaletowej, ale nie będę was zanudzał innymi zastosowaniami. - Wzruszył ramionami-Co do eliksiru tarczy to jak z przykładem eliksiru koloryzującego nie ma jednego, lecz cała gałąź a każdy z eliksirów jest ściśle wyspecjalizowany i każdy ma inne zastosowanie, zaś nawet ten ogólny o którym pani czytała, jest za przeproszeniem cholernie trudny i skomplikowany w warzeniu zaś jego działanie w najlepszym wypadku polega na uodpornieniu organizmu na działanie zaklęć przez pewien okres, zasada działania i teoria za nim jest strasznie nudna i zagmatwana. Oraz w większości zapomniana i poplątana, w bibliotece znajdziesz kilka pozycji na ten temat ale bez znajomości łaciny i greki starożytnej nie masz nawet po co do nich sięgać, biorąc pod uwage że są to jedynie wzmianki i podania-Zakończył odowiedź

- A ja myślałam, że pokaże nam pan, jak ją uwarzyć – odparła lekko zawiedziona Rhiannon, bo właśnie na to liczyła. Sądziła, że nauczą się tutaj przygotowywać ten dość przerażający eliksir. Ale może to i lepiej, że nie. O ile ona nikim by go nie napoiła, tak nie miała pojęcia, co mogliby zrobić pozostali.
- Odpycha zaklęcia? Coś jak zaklęcie Protego? – zainteresowała się. – Właściwie teoria niezbyt mnie interesowała. Po prostu chciałam wiedzieć, jak on działa.
Najwyraźniej zdenerwowała tym pytaniem profesora Brendana. Jego bezpośredniość po raz kolejny ją przeraziła i przez moment miała ochotę wybiec z klasy eliksirów. Jednakże to niezbyt by jej pomogło, gdyby w najbliższym czasie miała się odbyć lekcja, ponieważ była pewna, że nauczyciel zapamiętałby to sobie. Nie chciała mu za nic w świecie podpadać.

Nie ma to jak po przeszło połowie zajęć dowiedzieć się, ze robiło się cos zupełnie nieistotnego. Wpatrywała się w profesora uważnie, wsłuchując się w jego słowa. W czasie kiedy docierała do niej powoli informacja o tym, jak bardzo zmarnowała swój czas na naukę o Eliksirze, jej zupełnie do niczego niepotrzebnym, a przez profesora niezleconym, otworzyła usta, żeby coś powiedzieć na ten temat. Podzielić się swoim rozgoryczeniem. Ostatecznie jednak przemilczała. Zatrzasnęła książkę, wykorzystując chociaż w jakiś sposób wiedzę jaką zdobyła.
- Podkskładnik wody kolońskiej, profesorze? A to nie tak, jakby się prosić o sznur panien za pańskimi plecami?
Jakby już teraz masa dziewczyn nie ganiała za szanowanymi, starszymi, doświadczonymi i sumą sum względnie przystojnymi nauczycielami. Trzeba było przyznać, ze kadra Hogwartu wizualnie była niczego sobie. She jednak była w tym momencie zbyt pochłonięta klęciem na siebie w głowie za własną głupotę, żeby głębiej w ten temat wchodzić. Schowała książkę do torby i siadła wygodniej na krześle, do końca zajęć przesiadując w milczeniu. Wsłuchując się we wskazówki dawane uczniom przez profesora. Może wyciągnie coś z tych zajęć. Choć najpewniej wszystko jej się pomiesza – jak zawsze, jeśli w grę wchodziły Eliksiry.

Nie bardzo ogarniał, o czym oni tam wszyscy rozmawiali. Jakoś tak się wyłączył i powoli zaczął żałować, że w ogóle tu przyszedł. Brała go wena. Wolałby być teraz w domu i w spokoju jej się oddać, ale niestety. Niestety, musiał tu siedzieć z tymi pannami, do których nic nie miał, oraz nauczycielem, którego także lubił. No, ale kurwa. Obrazek. Miał pomysł. Miał wenę. Miał koncepcje. Po prostu musiał ją jakoś teraz wykorzystać. A może tak.. tutaj? Nie, no. Na nic się to nie zda. Piątek potrzebował w tej chwili dwóch rzeczy – ciszy i spokoju. W sumie, można by jeszcze do tej listy dodać papierosa. - Ja pierdole. Czemu życie jest takie zjebane?! – pytał sam siebie, podnosząc rękę. Widząc, reakcje profesora na jego próby zabrania głosu, w końcu postanowił go zabrać.  – Panie psorze. Przepraszam. Wenę mam. I chcę ją dobrze spożytkować, toteż.. – począł zabierać swoje graty. – Mam nadzieję, że pan rozumie. – uśmiechnął się, jakby przepraszająco, po czym ruszył ku wyjściu.



z/t

Uśmiechnął się:
-Dobrze znikaj nie nabrój aby, za dużo.-Pożegnał Ambrożego-Ciekawa aluzja, ale pozostałe składniki neutralizują jej efekt pociągu miłosnego, więc nie nie liczę na sznur panien, jedynie na wode kolońską która nikogo nie będzie biła po nosie intensywną wonią piżma lub alkoholu. Co do ciekawości nie widzę przeszkód byś popatrzyła i spróbowała sama, przygotuje ci składniki na jedną porcję i zobaczymy jak ci pójdzie.- Odpowiedział uczennicom-A i protego nie uodparnia lecz tworzy barierę tak na marginesie, która blokuje energie zaklęcia pochłaniając lub odbijając, więć jest podobny do eliksirów i różny w tak wielu dziedzinach, żę znajdziesz to w pozycji w bibliotece o teorii magii i energii, cudna księga do poduszki idealnie liczy bezsenność.- Uśmiechnął się podszedł do swoich składników wydzielił po dwie małe porcje, w sam raz na małą fiolkę eliksiru, posłał je zaklęciem wingardium leviosa na dwa stanowiska. -Jak chcecie to możecie spróbować uwarzyć Amortencje, stanowiska macie gotowe a przepis tutaj -Stuknął różdżką o tablice na której pojawił się punkt po punkcie przepis na eliksir.

Panna Blasie cichutko otworzyła drzwi klasy eliksirów. Nikogo nie było. Bardzo dobrze. Mogła więc użyczyć sprzętów, które się tutaj znajdowały. Właściwie, chodziło głownie o kociołek i palnik, pomyślała, że jeśli zabierze jakieś zapasy składników, to ktoś może to zauważyć i zacząć dochodzenie. Zresztą, składzik w którym takie rzeczy się znajdowały zapewne był nieco lepiej zabezpieczony niż sama klasa, gdzie byle Alohomora wystarczyła. A kociołek się umyje... i wszystko wysprząta.
Miała dziś za cel uwarzenie eliksiru Rozśmieszającego. Przyniosła ze sobą wszystko co potrzebne: skarabeusze, korzeń imbiru i żółć pancernika. Rozłożyła je na stole i zabrała się do pracy. Najgorsze były chyba skarabeusze, bo trzeba było je utłuc. Tak mówił przepis. Wzięła więc coś czym to się robiło, przymknęła oczy, żeby jak najmniej to oglądać i zaczęła. Krzywiła się strasznie, takie okropne to było! Ale w końcu się udało, dodała wszystkie składniki do kociołka, dodała jakieś wody czy co to tam potrzebne, zapaliła palnik, mieszała, gotowało się trochę... I gotowe. Była pewna, że wszystko jest dobrze. Przynajmniej na to wskazywała barwa i zapach eliksiru, od którego już robiło się wesoło. Napełniła parę fiolek eliksirem, zakorkowała je i wsadziła do torby. Posprzątała po sobie dokładnie. Teraz tylko trzeba znaleźć kogoś, kto wypije eliksir... Uśmiechnęła się na tę myśl.

zt kosteczki 4, czyli eliksir udany B)