Cholera jasna, czy zawsze musiała się spóźnić wtedy, gdy właśnie chciała być punktualna? Los jest naprawdę złośliwym, wrednym stworzeniem tylko czyhającym na to, by pokrzyżować plany, zrujnować wizje i sprowadzić bujającą w obłokach dziewczynę do parteru. I to z głośnym łomotem.
Holly szarpnęła klamką od drzwi klasy ze sporą siłą, jednak szczęśliwie nie zdołała jej wyrwać. To byłby dopiero wstyd!
- Dzień dobry. – wyspała, wkraczając do Sali. Wzięła głębszy oddech i uśmiechnęła się subtelnie, patrząc na nauczyciela. – Przepraszam za spóźnienie.
Uśmiechnęła się odrobinę szerzej w nadziei, że to udobrucha profesora, po czym zajęła miejsce w wolnej ławce. Po drodze zwinęła jeden z wyświechtanych podręczników.
No tak, lekcja rozkręciła się już dawno i ominęło ją kilka rzeczy, ale to nie stanowiło problemu. Poradzi sobie, jak zawsze. Odnalazła dobrą stronę i wczytała się w listę składników. Eliksir słodkiego snu, nono.

Z opowieści o Rodericku wyrwało go mocne trzaśnięcie drzwiami. W ich ramie ukazała się kolejna uczennica. Cicho przeprosiła, zasiadając przy jednej z wolnych ławek. Wstał, zasiadając na skrawku swojego drewnianego biurka. W powietrzu unosił się zapach bezoaru, który działa kojąco na jego zatkane zatoki. Tak... mógłby sobie teraz odpuścić papierosy. Czy to nie ironia, że osoba, która tak dobrze zna się na wszystkich złych właściwościach pojedynczych substancji, tak bardzo katuje się jedną z najgorszych?
- Witam panią. - Ponownie przeczesał swoje czekoladowe włosy palcami. Nie do końca wiedział jak ma się zwracać do swoich uczennica. Nie były dużo młodsze od niego, a jednak istniała pewna bariera rangowa.
- Zapraszam Cię do kotła. - Powiedział wskazując kocioł obok brązowowłosej Gryfonki [Madeleine]. Lekcja była wyjątkowo drętwa, a on rozmyślać na tym, jakby skutecznie rozluźnić atmosferę. Eliksiry to jedne z najbardziej wymagających i najtrudniejszych zajęć.
- Gdzie moje maniery.- Zaczął, obdarzając uczennice swoich zawadiackim uśmieszkiem. - Zapomniałem się wam przestawić. - Stał, opierając się o kolumnę, przyglądając się pracy jego uczennic. - Jak już pewnie zauważyłyście jestem nowym nauczycielem eliksirów i zaawansowanych mikstur w Hogwarcie. - Rozpoczął dość oficjalnie. - Nazywam się Daedalus Baldassare Perscott, mam dwadzieścia cztery lata... - Przerwał na chwilę. - I z mojej strony to tyle. - Uśmiechnął się. - Teraz chciałbym Was bardziej poznać. Wystarczą krótkie informacje... imię, nazwisko, wiek... no i może zainteresowania. - Nie oszukujmy się, nie było jego pasją życiową poznawanie swoich uczennic, jednak był nauczycielem. Choć wypadałoby, żeby znał swoich uczniów... chociaż przed dyrektorem. - Która chce zacząć? - Spytał, mając nadzieje, ze nie będzie musiał żadnej wybierać.

A może ta lekcja nie była taka zwykła... W końcu ile razy ma się na lekcji 'bohatera' w czerwonej pelerynie z uratowaną przez nią niewiastą?
wręcz ledwie powstrzymywała się od śmiechu słysząc ich i widząc co wyprawiają.Takie lekcje to mogłyby być codziennie. Niestety to co dobre zawsze się kończy Znów trzeba było się skupić na robieniu eliksirów.
A więc dodajemy Teraz zostało dziewczynie dodać sproszkowane kły węża, mieszać przez piętnaście sekund szybko według wskazówek zegara i po trzydziestu sekundach dodać resztę much i mieszać trzy razy.Przelała do fiolki, po czym zaczeła sprzatac koło swojego stanowiska.
Gryfonka szybko się z tym uporała. Wyszedł kolor biały - eliksir zaliczony, robota skończona.
- Madeleine Ford 17 lat no coz mam wiele zainteresowań,ONMS wegrtarianka oraz robie wiele cikawych zdjec - mruknęła po jego kwestii, że niesłychanie rada będzie, znając jego imię i nazwisko. Zamilkła i usiadła spowrotem.

Że jak on się nazywa?! Deade coś tam Perscott… Dobra może to niegrzeczne, ale zostańmy przy samym nazwisku! Tak będzie najlepiej i w ogóle i w ogóle.
Po tych rozmyślaniach wróciła do kotła.
Teraz dwa rogi dwurożca i mieszanie… chyba cztery i jeden w drugą stronę. Tak powinno być dobrze.
Z mieszania wybiły ją kolejne słowa profesora. Spojrzała na niego trochę zdezorientowana. Ma się przedstawić? A musi? Byłaby szczęśliwa jakby została ominięta. Nagle jako pierwsza wyskoczyła Mad, była mega aktywna, wyglądała trochę komicznie jak na każde skinienie nauczyciela ona wręcz wyskakiwała z odpowiedzią, taki piesek, który szczeka na zawołanie.
Na tą myśl zaśmiała się pod nosem i wróciła do kociołka, nie odpowiedziała na prośbę przedstawienia się, wolała żeby jak najmniej zwracano na nią uwagę.

Pytanko za 100 punktów. Czy można zaspać na lekcję, która odbywa się o takiej porze? Otóż okazuje się, że jest to bardzo proste. Szczególnie, kiedy jest się Gryffonką o dumnym imieniu Cornelia. No, ale mniejsza o to. Jaki jest sens zastanawiać się jak to możliwe, skoro i tak każdy człowiek zwróciłby po prostu uwagę na to, że ktoś leci przez korytarz potykając się co chwila o własne nogi... Zgrabnie wymijając ścianę w ostatnim momencie, żeby w nią nie walnąć... Po czym wybiegając na błonia nagle orientuje się, że przecież dzisiaj nie ma ONMS! Przecież dzisiaj są ELIKSIRY! AAA! Szybkie wyhamowanie kończące się upadkiem na tyłek. Pozbieranie się z nadzieją, że nikt nie widział i ponowny bieg. Głośne otwarcie klasy wręcz hukiem i ciężki oddech.
- Mam nadzieję, że się spóźniłam. Bo jeśli ten darmowy sport był za darmo, to się chyba jakimś eliksirem wysadzę – Powiedziała na głos chyba nie mając pojęcia, że to wybrzmiało z jej ust. Dobrze chociaż, że nie było okraszone przekleństwami. No, ale do takiego poziomu Corin się nie zniża.
- Dzień dobry – Szepnęła między jednym, a drugim westchnięciem stając obok pierwszej lepszej osoby, którą okazałą się być Madeleine Ford. Uśmiechnęła się do niej lekko. No cóż, musiała ją kojarzyć. Są przecież w tym samym domu i na dodatek w tej samej klasie. Rzuciła ciche cześć. Pomachała również Nikoli - bardzo wyraźnie unosząc wysoko rękę, jakby ta miała jej nie zauważyć i spojrzała na nauczyciela. Który chwilę potem się przedstawił i poprosił o to samo całą resztę.
- Corin. 17 lat. Lubię śpiewać. Co robimy? - Cały ten zbitek słów powiedziała na jednym oddechu, po czym zaczęła się wpatrywać w swój zarezerwowany chwilę temu kociołek. Ciuuu... Była dobra z eliksirów, ale długa przerwa w chodzeniu do szkoły raczej jej nie pomoże w dzisiejszym zadaniu, jakiekolwiek ono jest.

Wsłuchiwał się uważnie w słowa dziewczyny, lecz jego myśli przebijały osobiste refleksje. Nie po to kończyłeś studia, by uczyć w tym zakichanym Hogwarcie! Miał ochotę zapalić... zawsze miał palił gdy warzył eliksiry. Może to nie poprawne, jednak nie zauważyła jakichkolwiek skutków ubocznych swoich dokonań. Zawsze gdy był znudzony - palił. Zawsze gdy był zabiegany - palił. Zawsze gdy był zmęczony - palił. Zawsze gdy rozpierała go energia - palił. Za każdym razem szukał sobie wymówki, by wsadził tytoniowego skręta do ust. Czy to nie dziwny paradoks? Wyrwał się z rozmyśleń, gdy dziewczyna skończyła mówić.
- Tak, więc Madeleine. - Podsumował głośno. - Świetnie, świetnie. - Błąkał wzrokiem po klasie, ponieważ lista ochotników skończyła się na Gryfonce. Nie lubił wybierać, może dlatego miał tak dużą listę kochanek? Problemy moralne trzeba odsunąć na bok.. Jego wzrok zatrzymał na Puchonce, która ślepo wpatrywała się w kocioł. Już na pierwszy rzut oka było widać, że najlepszym prezentem jaki mogłaby teraz otrzymać to peleryna niewidka.
- Może teraz Ty? - Spojrzał na nią [Nicola], dokładnie się jej przyglądając. Dziewczynie się zdecydowanie upiekło, ponieważ do klasy wleciała kolejna rozhisteryzowana uczennica. Rzucała słowa na prawo i lewo, choć nie do końca jej rozumiał. Była niewiarygodnie roztrzepana, co zdecydowanie go bawiło.
- Siedemnastoletnia Corin, zgadza się? - Spytał, by się upewnić, choć nie czekał na odpowiedź. - Eliksir słodkiego snu. - Dodał, rozglądając się uważnie po klasie. Wpatrywał się w jedyną osobę, której imię znał. - Tak, więc Corin będziesz pracować z Madeleine, dobrze? - Nie miał najmniejszego zamiaru, tłumaczyć jej wszystko od nowa. Prosty i sprawdzony sposób? Karz jej dołączyć do kujona! Tak, zdecydowanie najlepsze wyjść.
- Wracamy do Ciebie. - Wskazał dłonią w stronę Puchonki.

No nie! Jak na złość mężczyzna musiał zwrócić na nią uwagę. Spojrzała na niego trochę niezadowolonym spojrzeniem, ale po chwili westchnęła. No cóż ma zrobić, skoro została poproszona, to niegrzecznie byłoby nie odpowiedzieć.
Uchyliła usta gdy… Tak! Wpakowała się jej ulubiona Gryffonka CORNELIA - SUPERBOHATERKA! Tak ocaliła ją z kłopotów… o ile to można nazwać kłopotami. Widząc, że jej macha uśmiechnęła się i posłała jej delikatny uśmiech na przywitanie. Teraz żyła nadzieją, że zostanie zapomniana, ale nie ma tak dobrze. Pan uzależniony od tej ohydnej używki zwanej papierosy wrócił do niej kiedy Cornelia skończyła swoją wypowiedź.
Oj biedna Corin, będzie się męczyć z Mad… Tylko, żeby ona jej nie skrzywdziła, bo to tak dziwnie Gryffonka kontra Gryffonka.
- No cóż – zaczęła jakby od niechcenia – Nazywam się Nikola Nightmare mam osiemnaście lat – przystanęła i pomieszała wywar już uzyskała kolor biały więc miała nadzieję, że niedługo będzie mogła się zmyć – uwielbiam teatr i... wiele innych rzeczy… – wszystko mówiła półszeptem.

Co ona gadała w ogóle? Co mógła zrobić. Napisała jakąś kartkę dla nauczyciela, żeby wiedział, że to jej robota i tyle. Powoli chciała wychodzić z klasy rozglądając się dookoła. Aahh, szkoda było tych ludzi. Tyle roboty przed nią, a on już skończyła prawie. Miała nadzieję, że chociaż ten liścik jakiś tam który dodał do eliksiru. Corin nie pogorszył sprawy ją go doceni. W końcu musiała po zaliczyć te głupie Eliksiry skoro się na nie zapisała. A nie chciała psuć sobie reputacji na przyszłość. Powoli odwracając się zagadnęła dziewczynę.
- Nie wiem co chcesz robić- zapytała usmiechajac sie do niej ciepło

Gdyby nie obecność Nikoli, Laila musiałaby się szczerze zastanowić czy lekcje są dla Puchonów czy też nie. Bo w końcu gdzie oni wyginęli? Spoko. Nie gadała z Jude, ale przecież odkąd się pogodziła z Alanem to powinna z wielką chęcią przychodzić na zajęcia. Nie wspominała też chociażby o Ulce, która uwielbiała eliksiry i mieszanie w kociołkach (nie tylko w swoim). A zatem gdzie oni są? Tutaj na chwilę zatrzymała wzrok na panience Nightmare, a potem na Cornelii... Hm. Czyżby miała wrażenie, że ona ją kojarzą z zajęć Walker'a, kiedy dały z Herą niezły popis "ludzkich rzeźb"? Może jeszcze do tego nie doszły, ale na pewno wysunięcie wniosków nie zajmie im dużo czasu... Teraz powinna otworzyć ten podręcznik zrobić, co trzeba i uznać, że jest okej. Z trudem odnalazła przepis, ale nie komentowała już zachowań innych uczniów. Uznała to za zbyteczne i nudne. Zatem... Nauczyciel coś tam mówił. Pewnie żadna dziewczyna nie wiedziała, że jest na castingu... Laila też nie. Zamulała całą lekcję, więc czego się tu spodziewać. Na pewno nie trzeźwej oceny sytuacji... Na tą ją nie było dzisiaj stać.
- No dzień dobry. - Mruknęła pod nosem stwierdzając, że ten podręcznik jest najmniej potrzebną rzeczą na zajęciach. Podniosła się z hukiem ze swojego krzesełka i jednym machnięciem różdżki przywołała do siebie kociołek. I co robić? Ruszyła zgrabnie do szafki po składniki. Przydadzą się. Ewidentnie są niezbędne do sporządzenia eliksiru słodkiego snu. Tak też mruknęła:
- Aquamenti. - Napełniając w ten sposób kociołek wodą. Następnie rzeczywiście podgrzała wodę do wymaganych stopni i dopiero wtedy dodała róg dwurożca. Cóż za mądra z niej dziewczynka, że połapała się szybko w całej tej zabawie i jeszcze niczego nie spaliła. Zią. Szacunek dla niej i brawa, plus kwiaty i prezenty.
Czterokrotnie pomieszała eliksir i przybrał on kolor zielony, ale jakiś mdły, więc nie skomentowała tego żadnym słowem. A teraz wzięła się za krojenie bezozaru, który wydawał się czymś za bardzo obrzydliwym, ale przemogła się i powoli kontynuowała słuchając dziewczyn, które chętnie się przedstawiały... Nie chcąc odstawać od grupy rzuciła:
- Jestem Laila. - Starczy mu. On też nie streścił całej historii swojego życia, a ona mu swoich wymiarów nie zamierza podawać.

Jeszcze parę kresek i miotła była gotowa. Chyba najwięcej z tych wszystkich lekcji wynosi umiejętności artystycznych. Słysząc, że jednak zrobią dzisiaj coś praktycznego wyprostowała się gwałtownie i aż się uśmiechnęła. To lubiła! Siedzenie nad książkami było dla niej istną męką, ale na zajęcia praktyczne chodziła bardzo chętnie. Nie tylko były o wiele ciekawsze, ale i Issie znacznie lepiej sobie na nich radziła. A wiadomo, że jak jest się w czymś dobrym, to się to lubi. Już poderwała się z miejsca i niemal w podskokach podeszła do swojego kociołka, kiedy rozpoczęła się rozmowa o imionach i zainteresowaniach. Jakby to tego Dea... Dadu... Rany! Język i klawiaturę można sobie połamać na tym imieniu! ...Jakby to tego mężczyznę w ogóle interesowało. I tak pewnie nie zapamięta imion, a hobby puści mimo uszu. Tak czy inaczej musiała też wstać i też się przedstawić, więc odezwała się zaraz po Puchonce.
- Laoise McGeady, lat szesnaście. Jeżdżę konno i gram w quidditcha. - Powiedziała uśmiechając się do siebie na samą myśl o swoim koniku w Irlandii. - I kształcę się artystycznie. - Palnęła z szerokim uśmiechem na ustach, powstrzymując się od dodania "Na lekcjach". Oczywiście była to totalna bzdura, ale skoro i tak nauczyciel pewnie zauważył tego pięknego znicza...
Otworzyła podręcznik na stronie z przepisem i zaczęła przygotowywać eliksir. Wlała do kociołka wodę i czekała aż się zagotuje. Po chwili wrzuciła do wrzątki róg dwurożca i zamieszała cztery razy. Kolor który powstał można było zaliczyć do zielonych, więc jak na razie pełen sukces! Zabrała się za krojenie beozaru.

Takie śliczne, młode, urocze i nie do ogarnięcia. Nic, tylko się najpierw roześmiać, a potem zakochać. Szkoda, że nie widział jak wyrżnęła na tyłek przed szkołą śpiesząc na jego zajęcia. To dopiero byłby ubaw, gdyby ktoś ją taką dostrzegł! A tym bardziej nauczyciel. Choć akurat ten powinien (z racji swojego fachu chyba) próbować ratować śliczny tyłeczek zanim się spotka z ziemią. No, ale mniejsza! Powinna się w końcu chociaż trochę uspokoić i tak też zrobiła.
- Tak, Corin. Średnio raz w miesiącu będziemy spędzać razem moją karę za nie wiadomo co – Jest nauczycielem, powinien kojarzyć uczniów z najbardziej rozwiniętą kartoteką – Snu... Wporzo panie Prescott – Odpowiedziała bóg wie skąd znając jego nazwisko. W sumie skoro wszyscy w tej szkole wiedzieli wszystko o niej (szczególnie o podbojach łóżkowych, o których sama nie miała pojęcia), to i ona w pewien sposób dowiadywała się bardzo dużo szczegółów z życia szkoły. Ale nie podsłuchiwała, ani nie plotkowała. Czasem tylko siedząc pod gabinetem dyrektora się słyszało to i owo nim się weszło zdać relacje z tego, czy jest grzeczna i jak tam wilkołactwo.
- Zrobię swój zaraz i będzie spokój– Zwróciła się do Mad – Składniki znam na pamięć, ale mogłabyś mi przypomnieć proporcje? - Zagadnęła żywo nie mając najmniejszego zamiaru mieć jakiejś wrogości czy rywalizacji z Gryffonką, bo po co. Szczególnie, że Corin się raczej lubi z ludźmi, którzy nie rozpowiadają o tym, że jest dziwką.

30 dag much siatkoskrzydłych, 1 kg bezozaru, 2 rogi dwurożca, oraz tylko 1 kieł węża. Podgrzewamy temperaturę do 100 stopni Mieszamy cztery razy! Kroimy cały bezoar w kostki i wrzucamy do kociołka. Następnie mieszamy powoli przez 10 sekund według wskazówek zegara i kolor powinien być żółty. Dodajemy 15 dag much i 2 razy mieszamy w przeciwnym kierunku do ruchu wskazówek i powinien mieć kolor żółto-pomarańczowy. Dodajemy 2 róg dwurożca i znowu mieszamy 4 razy wg wskazówek i 1 raz na odwrót. Powinno się otrzymać kolor zielony. Potem dodajemy kieł węża, mieszamy przez 15 sekund szybko według wskazówek zegara i otrzymujemy kolor czerwony i po 30 sekundach dodajemy resztę much i mieszamy 3 razy. Kolor tego Eliksiru musi być biały. - Odparła z usmiechem no ale jak chcesz sama to ok niech ci bedzie

Dziewczyny coraz śmielej zaczęły się przedstawiać, by jak najszybciej mieć to z głowy. Głupie pytanie! Pomyślał, nadal opierając się o murowaną kolumnę. Jaki jest urok bycia młodym? To, że do wszystkie podchodziło się wyjątkowo beztrosko. Czy taki nauczyciel powinien uczyć w szkole? Imiona jak po raz wyleciały z jego głowy. Szlak! Jak kto taki miał się stać autorytetem. Zrezygnował z wszelkich prób, dalszej konwersacji z młodymi adeptkami magii. Nie warto.
Nad pobudzona uczennica ponownie dała o siebie znać. Zastanawiał się jedynie co bierze ta kobieta?
- Nie należę do nauczycieli, którzy lubią spędzać czas na pilnowaniu uczniów. - Podsumował. Dzięki wewnętrznemu wdzięki jeszcze nigdy nie musiał tego robić! Czy na świecie nie ma już niczego gorszego? W porzo. To słowo wydało mu się tak groteskowo śmieszne. Ktoś jeszcze w ogólnie tego używa. Musiał chwilowo zaczerpnąć świeżego powietrzna... tak uzależnienie dawało o sobie znać. Nie powinien robić tego na lekcji, jednak czego oczy nie widzom, tego sercu nie żal. Idą tą ideą, postanowił na chwilę opuścić klasę.
- Drogie panie. Zostałem zmuszony przez dyrekcję do chwilowego opuszczenia sali. Mam nadzieje, że się nie pozabijacie i wszystko będzie w idealnym stanie. - Odparł, idą w stronę drzwi. - Zaraz wracam. - Dodał i zniknął za nimi. Z bocznej kieszeni swoich spodni wyciągnął paczkę papierosów i mechanicznie wsadził jednego do ust. Rozpalił swoim grawerowanym zippo, otrzymanym od ojca. I tak było to na tyle dziwne, że tak paskudny człowiek podarował mu prezent! W lochach wszędzie panował duszący swąd, jednak papierosowy dym skutecznie go znieczulał.

Holly, tym razem już z gracją i odpowiednim tempem, podeszła do wskazanego przez profesora kociołka. Spojrzała w bok i posłała Madeleine uśmiech. W całej Sali panowała wyjątkowa cisza i… nuda. No niestety, musiała to obiektywnie przyznać. Zresztą, czego się spodziewała? Fajerwerki, impreza i dobra zabawa są raczej rzadko widywane na lekcjach eliksirów.
Zaczęła majstrować przy swoim kociołku, a wtedy rozległ się głos nauczyciela. Wade łaskawie obdarzyła go swoją cenną uwagą, dokładnie lustrując spojrzeniem czekoladowych tęczówek. Nowy. Ah, ciężko być nowym. Trzeba wpasować się w działające na określonych zasadach środowisko, zdobyć przychylność całego towarzystwa i znaleźć przede wszystkim miejsce dla siebie. Nie zazdrościła profesorowi Prescott’owi.
Parsknęła cicho śmiechem. „Nazywam się Daedalus Baldassare Perscott, mam dwadzieścia cztery lata..” – serio? To przypominało ofertę matrymonialną. Albo krótkie przedstawienie swojej osoby w teleturnieju. Mógł jeszcze dodać : „szatyn, dobrze zbudowany, lubię eliksiry i długie spacery po deszczu”.
Ominęła ją szopka z tym całym mówieniem o sobie, bo mężczyzna opuścił salę.

Who cares, że Laila zaraz wstanie i wyjdzie... Bo nudą wieje. Co prawda kręciła coś w kociołku, ale nie rozmawiała z żadnym człowiekiem w sali, a i miała wrażenie, że Ci ludzie nie są zainteresowani kontynuowanie rozmowy. No ale dobrze... Ten sobie poszedł takie party hard zrobił, że na papieroska sobie pójdzie. Pozdrawiamy. Ale chcica jest czasem silniejsza, niż byśmy przypuszczali zatem... Dzień dobry przyszła wiosna. Laikowa patrzyła na swój eliksir z przymrużeniem oka. W końcu nie chciała go zepsuć. On po prostu samoistnie zrobił się jakiś fioletowy... Bardzo lubiła fioletowy. Może to specjalnie dla niej? Albo za długo czekała z dodaniem kolejnego składnika? Kto ją tam wie, co tym razem źle zrobiła, ale nie przejmowała się tym. Zrobiła co trzeba z pokrojonym w kosteczki dziwnym czymś i zaczęła mieszać. Eliksir przybrał kolor jasnej czerwieni... Kurde. Kojarzyło się z arbuzem. Lubiła jeść arbuza, więc powinni jej go tu przynieść. To chyba logiczne, że dla Howett potrzebna jest pomoc i towarzystwo. Gdzie jest Hera? Ejejej.
- Holly? - Zawołała Gryffonkę, która wydawała się stać najbliżej naszej panienki Howett i wydawała się jej bardzo przyjazna, jak na rozmowę o tym, że chyba zjebałazepsuła eliksir.
- Holly. Patrz. - Wskazała oskarżycielsko na swój kociołek stwierdzając, że trzeba dodać zdechłe muchy.
- Składniki są po terminie. - Zasmutała sie Laikowa na widok tego, że czerwień arubuza zamieniła się miejscami z kolorem ecri. FUJ.

No tak. Oczywiście. Wszystko się skończyło i co ona miała teraz robić? Dodatkowo nauczyciel wyszedł sobie tak po prostu zajarać. Co za brak odpowiedzialności. Jak można mieć, aż tak słabą wolę?! Żeby nie potrafić się opanować i po prostu wyjść sobie zapalić! Ech szkoda słów.
Nikola wstała kiedy skończyła robić eliksir i wyszła. Kątek oka spojrzała na nauczyciela. Aż się jej niedobrze zrobiło, kiedy poczuła dym nikotynowy.
- Skończyłam już, więc – wydukała niezadowolona – dowidzenia – dodała już odchodząc. Chciała jak najszybciej zostać sama. Musiała pomyśleć.

[z/t]

Słuchała co mówią na lekcji i jednocześnie wybijała sobie palcami jakiś rytm na blacie stolika.
Długie włosy odgarnęła na bok, aby jej nie przeszkadzały.I tak o to minęła jej cała lekcja. Właściwie to bardzo szybko. Jakoś sądziła, ze wszystko dłużej potrwa. Wstała więc ze swojego miejsca i zabrawszy pergamin i pióro, ruszył do drzwi.
- Do widzenia - rzekła jeszcze i swym lekkim krokiem opuściła klasę.
Z/T

Holly machinalnie odwróciła głowę w stronę, gdzie ją wołano. Zerknęła najpierw na Lailę, a później na jej eliksir i.. Wybuchnęła śmiechem. Serdecznym.
- Nono, strzeżcie się nowej Mistrzyni Eliksirów. - zachichotała jeszcze, po czym pokręciła z rozbawieniem głową.
- Laila, wiesz co? Lepiej nie pokazuj tego profesorkowi bo wystraszy się konkurencji i rzuci tę robotę, jak zobaczy Twój ogromny talent. - rzekła z niemalże teatralnym przejęciem, po czym posłała dziewczynie śnieżnobiały uśmiech. Przynajmniej ona rozruszała jakoś tę drętwą lekcję. Holly zerknęła do swojego kociołka, w którym było.. pomarańczowo.
- Chyba musimy zacząć robić soki. - stwierdziła, przekrzywiając głowę. Tak, ta barwa wyglądała naprawdę apetycznie i zdecydowanie mogła posłużyć za barwnik do jakiegoś produktu.



(szybko odpisuję, wiem :D)

Zerknął na złoty zegarek, który delikatnie zwisał mu na nadgarstku. W zatrważającym tempie zrzucał coraz więcej kilogramów, choć nie robił tego specjalnie. To tak szkoła wysysała z niego życie i chęć zrobienia czegokolwiek. W myślach na okrągło powtarzał, że weźmie się za to wszystko. Rozpocznie dobre nauczanie, zrealizuje zaległą listę eliksirów, uda się na pogawędkę do bibliotekarki. Lista rosła w siłę, a on powoli tracił chęci do czegokolwiek. Chociaż i tak jest na dobrej drodze.. tak, gdyby oni wiedzieli kim naprawdę jest ich nauczyciel, na pewno Hogwart zamknął przed nimi swoje bramy. Zły, bardzo ponury i zły typ. Z takimi lepiej się nie zadawać, cóż... Pet wylądował w suchych szczelinach ścian, a sam zaułku obserwowała jak ucznie opuszczali salę eliksirów. Ponownie zerknął na zegarek... tak, należy już skończyć to przedstawienie! Otworzył klasę, a w środku znajdowały się jedynie dwie uczennice :
- Pięć punktów dla Hufflepuff i Gryffindoru. - Rzucił, spoglądając na ich znak na szkolnym mundurku. Jakie to ułatwienie dla kogoś takiego jak on. Podszedł do biurka, zbierając swoje osobiste notatki.
- Lekcja zakończona. Dziękuję. - Rzucił beznamiętnie i złapał metalową klamkę. - Proszę przekazać innym, że do końca tygodnia na moim biurku ma się znaleźć wypracowanie na temat Eliksiru Pieprzowego. Składniki, jak się przygotowuje.. możecie wysłać sową. - Dodał i zniknął za drzwiami.

zt.

Kolejny dzień, kolejna lekcja. Ale dlaczego panienka Nightmare była w takim podłym humorze? Może podejdziemy się zapytać! Jednak coś mi się wydaje, że to mordercze spojrzenie i żądza krwi unosząca się wokół puchonki, mówi samo za siebie.
Dziewczyna pojawiła się w klasie Eliksirów jako pierwsza – niechętnie. No cóż, jakby to powiedzieć, Nikoli zależało, żeby uczęszczać na zajęcia, za to panienka de Blois nie była tak chętna, ona miała ochotę coś zniszczyć, podręczyć kogoś, no w ostateczności wydłubać komuś oczu lub skręcić kark.
Ale umówiły się, Vic będzie spełniać prośby Nikoli i na odwrót, właśnie dlatego tutaj tkwi, niezadowolona i obrażona na cały wszechświat.
Radzę do niej dzisiaj nie podchodzić, chyba że masz kilogram czekolady, żeby poprawić jej humor.

Amelia weszła wolnym krokiem do klasy eliksirów, która, o dziwo, była otwarta. Uwielbiała ten przedmiot, więc przychodzenie tutaj nie było dla niej w żaden sposób męczące. Mogła spędzać tutaj czas godzinami, słuchając jakiegokolwiek nauczyciela, który potrafił przekazać jej wiedzę, której jeszcze nie posiadała. Gorzej, gdy trafił się taki, który o tym fascynującym przedmiocie nie potrafił opowiedzieć z zainteresowaniem, jakby był tutaj tylko dlatego, że musi za coś wyżyć przez cały miesiąc.
Zdziwiła się, gdy zobaczyła dziewczynę, siedzącą w klasie. Myślała, że będzie tutaj pierwsza, chciała spokojnie zająć dobre miejsce i dokończyć swój list. Niosła ze sobą pióro i pergamin.
- Cześć - rzuciła do dziewczyny, której chyba nie znała? Nic dziwnego, na ostatnim roku studiów nie przywiązywała wagi do poznawania młodszych kolegów i koleżanek, szczególnie z innego domu. - Nie jesteś tu za wcześnie? - Myślałam, że będę miała chwilę spokoju - dokończyła zdanie w głowie, uśmiechając się lekko. Najwidoczniej się przeliczyła. Nie miała dzisiaj dobrego humoru, więc jeżeli dziewczyna też go nie miała, ich rozmowa może nie skończyć się miło i koleżankami raczej nie zostaną.
- Jestem Amelia - mruknęła z lekceważeniem, nawet nie patrząc na dziewczynę. Zajęła miejsce w pierwszym rzędzie, rozkładając pergamin i biorąc się za napisanie listu. Miała ogromną nadzieję, że dziewczynie nie zachce się nagle z nią rozmawiać, miała o wiele ważniejsze sprawy na głowie, np. list właśnie.
Skup się - powiedział cichy głosik w jej głowie i Amelia pochyliła się nad pergaminem, zaczynając pisać swój list.

Cholera jasna! Czemu ona musi mieć takiego pecha? Miała nadzieję, że pojawi się nauczyciel albo ktoś kto nie zainteresuje się jej osobą. No cóż szkoda gadać! Victorique była tak zajebista, że nie dało się przejść obok niej obojętnie, ale czy powinna się z tego teraz cieszyć?
- Taa – odpowiedziała na powitanie i odwróciła wzrok niezadowolona.
No zajebiście. Nie mógłby podejść do mnie ktoś kogo kojarzę? Nie mam zielonego pojęcia czy ta laska zna Nikolę, czy jej nie zna i co teraz?
- Taa – ponowiła odpowiedź widocznie znudzona, spojrzała na swoją towarzyszkę i obejrzała ją od góry do dołu, nie dostrzegając w niej nic ciekawego przewróciła oczami i odwróciła spojrzenia – Tak jakoś wyszło, można nawet powiedzieć, że zostałam do tego zmuszona. – warknęła, a jej ton przepowiadał, że gdyby mogła to po lekcji dorwałaby tą osobę i ukatrupiła. W tym momencie dziewczyna się przedstawiła, a ona spojrzała na nią z chytrym uśmieszkiem.
A więc nas nie zna, tylko jak się przedstawić? Victorique? Nikola? To będzie lekcja, więc nauczyciel będzie mnie znał jako Nikolę, ale to takie beznadzieje imię, w ogóle nie ma klasy. Wolałabym się przedstawić jako Victorique chyba, że…
- Nikola – odburknęła i spojrzała na nią z iskierkami w oczach, wyglądała jakby była czymś podekscytowana, ciekawe czy przerażające? Ja bym się tam jej bała... – Ale wolałabym jakbyś mówiła do mnie Viki, takie przezwisko – wytłumaczyła jej i rozłożyła się wygodnie w ławce, odrzuciła głowę do tyłu i znowu zaczęła oglądać krukonkę od góry do dołu, cal po calu.

Bonnie nie wierzyła w to co robi! Ona idzie na eliksiry!
Puchonka zawsze kochała ten przedmiot, zaraz obok wróżbiarstwa i zielarstwa. Choć ostatnio omijała te przedmioty. Po ostatnich wydarzeniach, czuła się taka pusta. Trudno się dziwić, ale przejdźmy do sprawy "Dlaczego Bonnie nie wierzy, że idzie na eliksiry?". Tak, jak powiedziano wyżej dziewczyna kocha eliksiry, ale nie z profesorem Godfrey'em. Puchonka go wrecz nienawidzi, uważa za dziwaka, ktory molestuje seksualnie i psychicznie swoje uczennice. "Czyste zło! Czyste zło z manią na temat czystości krwi! Po co ja się pcham na jego zajęcia?!" pomyślała. A no właśnie, dlaczego? Bo dziewczyna chce zdać! Taka belferska gnida z tego Godfrey'a!
Kiedy Bonnie wkroczyła do sali, zastała tam już dwie uczennice. Jednak ta nie miała ochoty na konwersacje, więc rzuciła do nich krótkie "Hej" i usiadła w pierwszym rzędzie. Modliła się żeby to była wmiare normalna lekcja.
Bez łez, bez złosci, bez wizji.

Wszedł do klasy z szerokim uśmiechem na twarzy. Jego ulubiony przedmiot właśnie czas zacząć! Nie mógł się doczekać godziny 21:30, więc postanowił przyjść wcześniej i rozkoszować się zapachem tej klasy, mieszczącej się w lochach. Jednak gdy wpadł do klasy jakby się paliło, zobaczył trzy dziewczyny, które już w niej siedziały.
Mina od razu mu zrzedła, skrzywił się nieznacznie i usiadł w pierwszym rzędzie, najbardziej od wewnętrznej strony jak się dało, kładąc torbę na krzesło obok siebie, coby to nikt obok niego nie usiadł. Nie znał żadnej z tych panienek, więc wypadałoby chyba się przedstawić.. stracił jednak ochotę na cokolwiek.
- Tanner, miło mi - obrzucił je wszystkie szybkim spojrzeniem i znów zaczął wpatrywać się w przestrzeń. Jakoś nie miał dzisiaj ochoty na towarzystwo, interesowały go tylko i wyłącznie mikstury, które może będą mogli dzisiaj przyrządzić.
Tak właściwie, te lekcje podtrzymywały go przy życiu w Hogwarcie. Tylko za nimi tęsknił, tylko w tej sali czuł się dobrze. Wszystko inne stawało się wtedy prostsze, łatwiejsze i przyjemniejsze. Udawało mu się zapomnieć o swoich problemach, których mimo swojego młodego wieku posiadał całą masę. Nie myślał o swoim przyjacielu, którego bardzo mu brakowało. Ned jednak nie znosił eliksirów, zawsze wolał latać na miotle, co z kolei Tanner uważał za głupie. Były to więc jedyne rzeczy, które robili osobno - treningi Ned'a i lekcje Tanner'a. Wtedy mogli od siebie odpocząć, gdy się pokłócili oderwać się od problemów.
No cóż, niech ta lekcja się już zacznie, bo chłopak nie wytrzyma tutaj chyba zbyt długo.

Wszedł do sali, wiedział że musi powrócić do normalnego funkcjonowania. Tak już wiedział że do Hogwartu zleciało się Ministerstwo. Dlatego musiał być tym nudnym nauczycielem eliksirów. A zajęcia? To najlepsza przykrywka, bowiem zdawał sobie sprawę, że chcąc nie chcąc będą mieli na niego oko. Cóż poradzić, liczył na tłumy w swojej klasie, żeby ciężej było komuś z zewnątrz nadzorować jego poczynania.
Lucas był perfekcjonistą, dlatego nikt nie mógł mu zarzucić nudnych lekcji, a co ważniejsze...jego zajęcia nie były łatwe. Każdy kto dawał radę, mógł być szczęśliwy, bo dzięki temu stawał się lepszym czarodziejem.
Siadł przy biurku i przez chwilę patrzył się przed siebie, na pustą salę. Jak on dawno nie wykładał, zaledwie rok temu, ale do tego czasu tyle się wydarzyło. Atak na szkołę na balu, plany podczas wakacji, szpiegowanie, atak na pociąg. Tak niewiele a zarazem tak dużo.
Zebrał się z siedzenia i przeszedł po sali, musiał przygotować stanowisko pracy. Oczywiście to powinno być w kwestii uczniów, ale Lucas nie lubił jak grzebią mu w szafkach i co chwilę wołając go i pytając czy wszystko mają, lub gdzie znajduje się dany składnik. Wyciągnął szufladki z potrzebnymi składnikami i położył je przy każdym stanowisku.
Chociaż, dziś miał inny pomysł, owszem będą przyrządzać eliksiry, ale na samym początku sprawdzi ich wiedzę. Tyle się w zamku działo, tyle wilkołaków pałętało się po świecie, po szkole, chciał wiedzieć czy mają podstawową wiedzę na ich temat. W końcu wilkołak, żeby zostać przy zdrowych zmysłach musi spożywać eliksir...Wyszedł na zaplecze...

LEKCJA ZACZYNA SIĘ 21:30 na razie traktujcie mnie jakby go tam nie było.

Uniosła lekko brwi, gdy dziewczyna przedstawiła się jej swoim imieniem, a zaraz potem kazała jej mówić sobie po przezwisku. Jakieś rozdwojenie jaźni, kłopoty w rodzinie? Przykro mi, ale Amelia dzisiaj nie miała nastroju i chęci do interesowania się takimi pierdołami.
- Jasne - rzuciła z głupim uśmieszkiem i pochyliła się dalej nad swoimi listem. Na czym to ja skończyłam? A już wiem - no i przestała kontaktować, znów zaczęła pisać jak maszyna, raz po raz robiąc sobie krótką przerwę, ponieważ jej nadgarstek powoli odmawiał posłuszeństwa.
Oczywiście, znów coś musiało przerwać Wotery pisanie tego cholernego, ważnego listu! Gdy jedna z dziewczyn już ucichła i nie zamierzała się więcej odezwać, do sali weszła druga. Ta co prawda nie wyglądała na taką, co chciałaby z kimkolwiek rozmawiać, jednak swoje durne "hej" musiała dołożyć.
- Cześć - rzuciła lodowato, lustrując dziewczynę wzrokiem. Wyglądała na przestraszoną, jednak Amelię mało to obchodziło. Wróciła do pisania swojego listu.
Z zamyślenia wyrwał ją jakiś męski głos. "Tanner, miło mi" - a mi wcale nie jest miło - przeszło jej przez myśl, ale w ostatniej chwili ugryzła się w język. Właśnie zaczynała pisać najważniejszą część, gdy chłopakowi zachciało się przedstawiać. Spojrzała na niego z niechęcią i pierwsze co zobaczyła to szeroki uśmiech, który zmarniał gdy Tanner odkrył, że klasa nie jest pusta. Czyli także potrzebował chwili spokoju..
- Amelia - powiedziała już normalnym tonem, z mniejszą niechęcią niż zwróciła się do dwóch poprzednich osób. Mogło to wyglądać głupio, że do chłopaka od razu zmienia ton swojego głosu, jednak kompletnie nie o to jej chodziło. Wyczytała w jego oczach coś, czego nie zauważyła u żadnej z tych dziewczyn. Miłość do eliksirów. Może równie wielką jak i u niej?

Po zakończeniu lekcji Amelia czmychnęła szybko w stronę wyjścia. Zniknęła za drzwiami klasy.

/zt