Co jak co, ale nawet nie chodząc na zbyt dużą ilość lekcji, Davis na temat eliksirów wiedziała bardzo dużo. Uśmiechnęła się cwaniacko do nauczyciela, który z pewnością uważał, że odpowie na to pytanie źle. Spojrzała mu prosto w oczy, lustrując go tak samo, jak on ją.
- Amortencja. To eliksir miłości. - Powiedziała bezbarwnym tonem.
Kąciki jej ust drgnęły ku górze, gdy usłyszała słowa nauczyciela na temat wody. Nie dość, że nie miał już płaszcza, to jeszcze trochę a pozbędzie się też innych ubrań.
- Kurde, gdyby było go więcej - wskazała na eliksir szczęścia - to bym trochę podkradła. Tak to możemy spróbować ten, no... ten co przemienia ludzi w inne osoby. A jeden pies, chodzi mi o ten eliksir podobny do błota. Co ty na to? Coś się mu wymyśli, żeby się nie nudził.

- Panna Rodwick, eliksir numer dwa. -
Mruknął, patrząc na Krukonkę. Prefektów już znał, także się nie dziwcie, że po nazwisku do niej mówi. Nauczyciel ma taki obowiązek, choćby. Odpowiedź Ślizgonki była poprawna. Zerknął na zegarek i prawie odetchnął z ulgą. Nikt nie oberwie Cruciatusem. Na szczęście. On miał już szczerze dość. Nie miał zupełnie cierpliwości do tej bandy mało inteligentnych dzieci.
Głupie były. Autentycznie. Dominic więc teraz wpatrywał się w drugą dziewczynę, choć podejrzewał, że ta może znać odpowiedź. Niech robi co chce. Tylko niech go nie denerwuje. Bo przypadkiem doleje jej czegoś do soku.

Profesor w ogóle nie zwracał na niego uwagi, a jemu było to na rękę. Wstał z miejsca siedzącego i zaczął iść po cichu w stronę wyjścia. Tilley odpytywał teraz dziewczyny, więc one również nie mogły go widzieć. Uśmiechnął się do siebie. Nikt nie zakłócał mu dzisiaj spokoju, nawet mimo tego, że pojawił się na lekcjach. Może po prostu ten facet już wie, że z nim nie warto rozmawiać? Powiedział im wszystkim "do widzenia" w myślach i wyszedł z klasy.

No to, Bell wstała i podeszła do kociołków, bo stąd nie za bardzo mogła zobaczyć. Zajrzała do środka. Fu, wyglądał bardzo podobnie do tego to, co ostatnio prawie wypiła. Wtedy po prostu, już został dodany włos, więc kolor nieco się zmienił. Uśmiechnęła się do siebie.
- To eliksir wielosokowy - powiedziała i wróciła do ławki. Kiedy była odwrócona tyłem do nauczyciela, a przodem do Angie, pokazała jej na migi, że w torbie fiolkę eliksiru wielosokowego. W końcu ostatnio razem z Emmą udał się kupić go na Pokątnej, ale ostatecznie nie użyła całości...
- Amortencję też - szepnęła prosto do jej ucha, kiedy siadała na miejsce. - Ale nie wiem, czy już nie wywietrzała czy coś, bo to dawno było, trzeba będzie wypróbować.
Podparła się na łokciach i gapiła się na kociołki, wyglądało na to, że na tej lekcji nie uda się zrobić czegoś dobrego.

Zmrużył oczy. DE. BIL. KI.
- Na następny raz piszecie eseje na dwie rolki pergaminu o jednym z tych eliksirów. -
Opróżnił kociołki. Dobra, spadać, bo ja zasypiam. Westchnął cicho i przywołał swój płaszcz.
- Do, mam nadzieję, niewidzenia. -
Mruknąwszy to jakże entuzjastycznym tonem odesłał skrzynkę z powrotem do szafki, zamknąwszy ją na przydatne zaklęcie i dosunął swoje krzesło do biurka. Zauważył brak Puchona, ale na jego miejscu też by wyszedł. Dogadaliby się, z pewnością.
W końcu Dominic też ruszył dupę i wyparował.

zt

Ten nauczyciel miał dosyć rozrywkowe przysposobienie. To było na plus, ale nie miał poczucia humoru... chociaż to może dlatego, że wszyscy zaczęli bawić się jego kosztem? Wszyscy prócz Roslena.
- Zaraz, zaraz, gdzie Nath? Zwiał! - Głowiła się w myślach Davis.
No tak, on mógł bo nikt na niego nie zwracał uwagi, a to dzięki komu? No oczywiście, że dzięki niej, z pomocą tam Eleny chociażby, ale to można pominąć.
- No co ty gadasz. Poważnie? Ile za niego dałaś? - Zaciekawiła się, a w oczach zamigały jej niebezpieczne płomyczki. - A od jak dawna go masz, co?
Nauczyciel wyszedł i zostawił ich wszystkich samych w klasie. Niestety schował eliksiry, a Angie tak chciała coś podwędzić. Zaczęła się rozglądać w poszukiwaniu jakichś ciekawych fiolek, które byłyby na wierzchu.

Luc już planował to od wieków aby tam wparować i poszperać. Chciał trochę "pożyczyć " parę eliksirów gdy nagle zobaczył parę osób w klasie. Szepnął do siebie cicho.- A jednak mój plan zniweczony. -Ale nagle ujrzał Angie która czegoś szukała. Usiadł cicho na krześle i zaczął ją obserwować. Machał nogami i patrzył co ona wyprawia. No nie widzi się codziennie takiej uczennicy w takim miejscu. Luc odezwał się do niej swoim chłodnym głosem. -Szukasz czegoś. Czy nie powinnaś być teraz w dormitorium? -Rzekł bardzo cicho i popatrzył na nią swoimi oczami. Czy to takie dziwne że się do niej odezwał? No chyba raczej nie.

Wreszcie koniec. Może i nauczyciel na swój sposób był ciekawy, ale prawie nic nie mówił, no i wydawał się jakiś taki sztywny. Cóż, oni mieli to do siebie, że byli dziwni, a Bell nie miała specjalnie zamiaru ich poznawać.
- Amortencję czy Wieloskowy? Wilosokowy to za pięćdziesiąt galeonów na Pokątnej. Wiesz, wmówiłyśmy sprzedawcy, że niby prefekci, to uzupełniamy szkolne zapasy i takie tam. Nie mam pojęcia, jak mógł być takim idiotą i nam uwierzyć... A Amortencje to dostałam. - Tutaj się uśmiechnęła, zadowolona, że tak jej się poszczęściło. Właściwie to nie wiem... ale z miesiąc na pewno.
Podczas gdy Angie czegoś tam szukała, Bell szukała w swej torbie buteleczki i znalazł, tą z eliksirem miłosnym, pięknie. Trzeba będzie ją na kimś wypróbować... czy jeszcze działa.
I wtedy do klasy, jak gdyby nigdy nic, wszedł Lucas Kray. Słyszała o nim w ramach jakiś plotek, ha. Pomyślała, że byłby idealnym królikiem doświadczalnym... Tyle, że wyglądało na to, że on już na Angie leci. a jakby skierować to zauroczenie na kogo innego?
- Czeeeść, Lucas - zawołała do niego, bo wydawał się jakiś taki nieprzytomny i jej nie zauważył.

- Ey, a od kogo ją dostałaś? - Zaciekawiła się. No tak, one jako panie Prefekt miały lepiej, co do zaopatrywania się w rzeczy tego typu. Ona musiała kombinować i już wiedziała, że będzie. Nie mogła przecież być gorsza!
I wtedy zaczęła przeszukiwania. Nauczyciel pozamykał wszystko na cztery spusty, czy aż tak wyczuł, że mogą być duże kłopoty z jego dzisiejszymi uczniami? Może nie z wszystkimi, ale jeżeli sądził tak chociaż o połowie, to Davis należała właśnie do grupy, na którą powinien uważać. Ach musiała zdobyć jakieś miksturki! Przecież nawet Bell miała, a ona?! Przecież była Ślizgonką! Szarpała się właśnie z jedną z szuflad, gdy usłyszała czyjś głos i tym razem nie należał on do żadnej z dziewczyn. Nawet z początku pomyślała, że to Tilley wrócił.
- Może powinnam, może nie... ale chyba to samo tyczy ciebie, nie prawda? - Odwróciła się w kego kierunku, dalej nie puszczając szuflady. Jakieś pięć sekund zastanawiała się czy mu powiedzieć co robi, to i tak był postęp, przeważnie w ogóle się nad niczym nie zastanawiała. - Próbuję wykraść jakieś miksturki, ale wszystko pozamykane. Chcesz mi pomóc? - Kojarzyła chłopaka, bo rzucał się w oczy i wydawał się interesującą osobą, ale za chiny nie mogła sobie przypomnieć jego imienia. Postanowiła udawać, że pamięta używając zwrotów tak aby nie wpaść. - No chyba, że się boisz... - Przeważnie takie teksty działały na Gryfonów. W klasie nie było większej ilości Ślizgonów, więc nawet nie musiała się popisywać i mogła z nim zamienić kilka dłuższych zdań.

-O cześć Bell. Nawet cię nie zauważyłem. Dobrze że się przywitałaś.-Uśmiechnął się do niej i popatrzył na Ślizgonkę i jej odpowiedział. -Nie jestem taki głupi jak myślisz. Ale się zgadzam. Popatrzył na Bell i na Angie. -Może zaczniesz do mnie mówić po imieniu. Co? Ponownie na nią spojrzał i się uśmiechnął. -Dobra. To co mam tam zrobić albo co ci mam pomóc? Jakbyś zapomniała mojego imienia to nazywam się Lucas ale mów mi Luc. Popatrzył trochę na szafki i próbował jedną otworzyć lecz na marne. -Hmm... Dwa razy twardsze drewno i coś cienkiego pomiędzy nim. Prawdopodobnie metal lub stal. Trzeba dużej siły albo silnego zaklęcia. I tyle lub znaleźć klucz do tej szafki. Lecz ja wolę użyć siły lub zaklęcia. Ale jak wolisz...

Bell patrzyła raz na Angie, raz na Lucasa, baaaaardzo szeroko się uśmiechając. Ach, jakie to było słodkie! W ogóle, Lucas był okropnie uroczy.
- Ładne masz imię, nigdy nie miałam okazji ci tego powiedzieć. Czytałam kiedyś taką książkę, tam głównym bohaterem był właśnie Lucas i strasznie go polubiłam. Miał taki ciekawy charakter... i w ogóle był przystojny, tylko dość smutno się to skończyło. Jeśli dobrze pamiętam to tam zginął. Ładniej brzmi pełna wersja twojego imienia - stwierdziła jeszcze, po tej całej paplaninie. - Gołąbeczki - dodała, widząc dziewczynę i chłopaka całkiem niedaleko siebie.
- Może po prostu trzeba przewiercić się przez to drewno? - zaproponowała. - Mugole mają coś takiego ja wiertarki. - Z pewną trudności wymówiła to słowo, zresztą też nie do końca była pewna czy to to miała na myśli. Tylko, że tu nie ma prądu...

Angie była mu wdzięczna, że tak sam od siebie powtórzył jej swoje imię. Pewnie musiałaby tak owijać w bawełnę cały wieczór, podsuwając sobie inne pseuda, którymi mogłaby go nazwać.
- Nie jesteś? - Udała zdziwienie. - Byłam pewna. - Wbiła w niego poważne spojrzenie by po chwili wybuchnąć śmiechem. - Żartuję, żartuję, noo! - To, że był od niej młodszy grało na jego korzyść, Davis miała słabość do młodszych kolesi. - No więc, Luc, jakbyśmy chcieli zdobyć klucz, to musielibyśmy się włamać do gabinetu profesora, może akurat by spał... a jak nie, to ktoś by go musiał wywabić. To by była całkiem interesująca akcja. - Davis aż się rozpływała na samą myśl. - Ale myślę, że z zaklęciem, o ile jakieś znajdziemy pójdzie dużo szybciej. - Obiła kulką w języku o zęby.
Słuchała z zainteresowaniem gadki Bell o jakiejś wiertarce. Nie kojarzyła tego przedmiotu, ale brzmiał groźnie.
- To coś w stylu młotka? - Zainteresowała się. Spojrzała na Luca, sprawdzając czy on też nie kmini właściwości tego przedmiotu.

-Taak...bardzo ciekawe że mi to mówisz Bell. -Uśmiechnął się do niej i zaczął patrzeć jej w oczy. Ahh... te cudowne oczy. Chwile w nie patrzył i potem usłyszał słowo "gołąbeczki" przestał w nie patrzyć i dodał. - Co my? Nie,nie my nie. Bell, wiesz że masz ładne oczy? Już do reszty zwariowałem żeby mówić dziewczyną komplementy. - Też masz ładne włosy. Uśmiechnął się do niej i znowu popatrzył jej w oczy. Chwilę później spojrzał na szafkę i popatrzył na na Angie. -Too...co teraz robimy. Otwieramy czy patrzymy się nadal w ciszy? Spojrzał na oby dwie. A Angie ja umiem się wywiązać z opresji. W końcu użyłem zaklęcia niewybaczalnego w szkole na uczennicy. Taak... moja wredna siostrzyczka umie mnie wrabiać...

- W ogóle mnie nie słuchasz. - Stwierdziła oburzona. Przecież podała dwie opcje, a ani Bell, ani Luc nie zareagowali. Widocznie byli bardziej zajęci sobą, a ona przecież nie zamierza im przeszkadzać, gdzieżby! - Podaj jakieś zaklęcie, to spróbuję rozwalić tą szafkę, a jak nie to sam pokaż na co cię stać. - Podeszła ku niemu na tyle blisko, że było czuć zapach jej perfum. - No pokaż Bell na co cię stać. - I oddaliła się trochę. - Co jakiego zaklęcia? O niczym nie słyszałam.

-Jak by to ująć... słucham cię bo ci odpowiedziałem na pytanie. Gdybym cię nie posłuchał raczej być na nie nie odpowiedział. Czy mam rację Angie? -Luc chwilę myślał nad zaklęciem gdy wpadło mu coś do głowy. Wyjął różdżkę i wymówił zaklęcie - Alohomora. Coś dwa razy strzyknęło i coś się w nim przekręciło. -No tak. Prawdopodobnie jest otwarte lub ma ochronę przed zaklęciami. -Luc otworzył szafkę a w niej trzy eliksiry jeden to Amortencja, drugi to Felix Felicis, a trzeci to Veritaserum. Luc wziął eliksir Felix Felicis i go schował. -Szafka do państwa dyspozycji. A ja polecam się na przyszłość.-Luc siadł na krześle i zaczął obserwować.- A i żadnego zaklęcia z ogniem nie mógłbym użyć bo prawdopodobnie podpaliłbym szafkę albo jej zawartość.

Lucas wziął z szafki ten eliksir, na który akurat Davis miała ochotę. To o nim myślała cały wieczór, żeby go podwędzić. Zanim Bell zdążyła wyciągnąć, któryś z pozostałych dwóch, blondynka sięgnęła po Veritaserum, na co jej była w tej chwili Amortencja? A zresztą ten Krukonki podobno mógł być już przeterminowany, to przyda się jej nowa.
- Ey, Luc... może byś się wymienił eliksirem? - Zapytała słodko się uśmiechając, chociaż i tak spodziewała się, że nic z tego nie wyjdzie. Gdyby chłopakowi było obojętne, który eliksir dostanie, to nie wybierałby pierwszy.
Odwróciła się by zobaczyć minę Bell, gdy wzięła Amortencję i zamknęła za nią półkę. Usiadła na blacie jednego ze stolików.

-Hmm... na co mi jest potrzebny eliksir prawdy? Popatrzył na swój eliksir i odpowiedział. -A na co tobie jest potrzebny eliksir płynnego szczęścia. Do ściągania na testach? A może do oszukiwania w zawodach. Chociaż nie jestem pewny czy będziesz mówiła prawdę więc się jeszcze zastanowię. Lecz wiem że w tej klasie jest ukryta większa butelka tego eliksiru. Jest bardzo strzeżony i trudno go znaleźć. Może być wszędzie nawet pod podłogą. Nie sądzę abyśmy go znaleźli w sposób magii. Raczej nauczyciel ma go przy sobie aby sobie nadużyć władzy i takie tam. Uśmiechnął się i popatrzył na eliksir który miał przezroczysty kolor i był w małej buteleczce. -Przydała by się większa ale i tak się przyda. W końcu wystarczy jedna kropla.

Zmrużyła oczy i uśmiechnęła się podejrzanie. Tak jakby dokładnie wiedziała co chce z nim zrobić, chociaż tak naprawdę nie miała żadnego konkretnego pomysłu. Było ich wiele, ale żaden nie był szczególnie trafny.
- A bo ja wieeem... Fajnie od czasu, do czasu mieć pewność, że ma się szczęście, wiesz? Poza tym i tak nie można Felixa kosztować zbyt często, bo można ześwirować. Chyba tak to było, nie? - Popatrzyła po Krukonce i Gryfonie szukając potwierdzenia. - A skąd wiesz, że jest tu jeszcze ukryte płynne szczęście? - Na te słowa zeskoczyła z biurka i znów zaczęła przechadzać się po klasie. Jeżeli było tak naprawdę to przecież nie mogła tego tak zostawić! Lucas dokończył zdanie. - Ych, masz rację. Ten eliksir mus być w jego gabinecie. - I ja go jeszcze zdobędę, ale te słowa wypowiedziała już w myślach.

-Lecz prawdopodobnie go zdobędę bo już się czaję od tygodni na ten eliksir. Wiem że coś gdzieś kryje tylko nie wiem co to jest. Widziałem bo się zaczaiłem . Tylko muszę wiedzieć co to jest. Jak zdobędę ten eliksir to może połowę ci dam. Ale to jak zasłużysz . Będziesz musiała się trochę postarać. No wiesz... nie często ma się siłę albo natchnienia do pisania pracy domowej. Na razie to muszę go zdobyć. Zamyślił się chwilę i na nią popatrzył. Zagryzł lekko górną wargę i nadal na nią patrzył. -Ale tego miejsca ci nie ujawnię. Muszę mieć pewność że coś tam jeszcze znajdę lub że coś tam jeszcze zostanie. Mogę ci powiedzieć że na pewno nie ma tego w jego gabinecie. Byłby za głupi aby ukryć to w swoim gabinecie. W końcu każdy tam wchodzić. Lubię sobie mieć tajemnicę.

Ona i zadania domowe pisane komuś?! Ona i w ogóle jakiekolwiek prace, które trzeba oddać na lekcje?! No nieee, teraz to jej rzucił coś w rodzaju wyzwania. Jakby miała w tym momencie taki Felix Felicis, to mogłaby go użyć, gdy miałaby napisać Lucasowi taką pracę, a wtedy przejść się Hogwartem i pewnie ktoś akurat zgubił by takie zadanko, ale napisał jej ono, bo po prostu to lubi. Jak Kray mógł jej kazać robić coś takiego.
- A nie lepsze będzie wybranie się na Sherry, gdy już się podzielisz ze mną tym eliksirem? - Nie wiedziała czemu, ale jakoś czuła, że on go zdobędzie. Był Gryfonem, a oni byli odważni. Musiała przyznać, że gdyby zdobył to płynne szczęście to zrobiłby na niej piorunujące wrażenie.

-Też dobra myśl. Może z płynnym szczęściem znaleźlibyśmy jakieś pieniądze,złoto albo coś innego. Zresztą jak wejść tam. Ma ochronę przed zaklęciami. Chyba że... to się na pewno nie uda. A może! Nie to też nie. Kurcze... straciłem motywację. Nie da tam się wejść w żaden sposób jest tylko jeden klucz który jest w głowie nauczyciela. Ehh... na sto procent nie wyciągniemy z niego informacji. Może sobie odpuśćmy i pójdźmy na piwo kremowe? No jak tylko będziesz chciała, chyba że nie chcesz ze mną iść bo jestem od ciebie młodszy . -Luc siadł na ławce i zaczął machać nogami. Miał jakiś materiał na spodniach który sobie zdjął. Był na nim jakiś szyfr. -To pewnie nic ważnego. Schował materiał do przedniej kieszeni spodni.

- Zawsze można by też wypić ten eliksir, który już masz by zdobyć jego większą ilość. Wiesz, prostsze znalezienie kodu, haha. Tylko później długo byś go nie mógł wypić po raz kolejny, więc w sumie by ci się nie opłacało. - Na jego twarzy pojawił się grymas zawodu. - No w sumie możemy. - Stwierdziła. - Tylko raczej nie do Hogsmeade bo jest już późno, ale chociażby do kuchni, tam nam skrzaty podadzą co będziemy chcieli. Co ty na to? (Hogs zamknięte, bo ten turniej xD)
Po raz pierwszy zatrzymała na nim spojrzenie na dłużej. Musiała przyznać, że był przystojny, ale ona zawsze miała pociąg do młodszych, więc się nie zdziwiła, że się jej podoba. Jego oczy były niesamowite, tylko takie rozczulające. Potrząsnęła głową dla "przebudzenia się".
- Bell, ty też możesz iść jak chcesz. - Uśmiechnęła się do rudej, która aktualnie chyba nad czymś rozmyślała. - Co nie Luc? Betewu (btw), twój wiek to akurat plus, nie minus, ha! - Zaśmiała się głośno. Przestawała myśleć o Felixie.

Schował fiolkę do kieszeni spodni . -Mi to pasuje. Jak chcesz to choć z nami Bell. Jeśli ci się chce to choć. A co do ciebie to się zgadzam. Czekamy na Bell czy nas dogoni? Chociaż mi się bardzo chce jeść. -Po wypowiedzeniu słowa jeść jego brzuch zaczął burczeć. -A nie mówiłem? Ciekawe czemu skrzaty tak nam "służą". Ktoś je zmusza czy jak to jest? Gdyby był dziewczyną i gdyby się bardzo dobrze znali to pewnie by ją uściskał lecz Luc tak po prostu tego nie zrobi. -Tak. Może spotkamy Simona Levisa jak będzie chodził po szkole bez celu. A i grasz może na gitarze albo na innym sprzęcie? Lub może komponujesz swoje własne piosenki albo rymy? Świat jest wielki i każdy może robić co mu się żywnie podoba... chyba że jest w Hogwarcie. Ciekawe czy ludzie mają coś podobnego do naszego piwa kremowego lub do jakiegoś innego jedzenia. Chciałbym zobaczyć jak to jest być człowiekiem. Czy lepiej być nim czy czarodziejem. Podejrzewam że czarodziejem jest lepiej ale bym musiał wszystko zobaczyć co i jak. Może mają podobne szkoły do nas tylko nie uczą się o magicznym świecie czy o magii.

- Idziemy, jak coś to do nas dojdzie, nie Bell? - Lekko szturchnęła ją w ramię.
Lucasowi zaczęło burczeć w brzuchu, nawet zabawnie to brzmiało. Davis roześmiała się. W sumie to dzięki tej lekcji humor jej dopisywał. Już dawno nie odwalała na zajęciach.
- One to chyba lubią. - Wzruszyła ramionami. Nigdy się nad tym nie zastanawiała. - Z którego domu on jest? Bo coś nie kojarzę z imienia. - W tym momencie zapytał ją o grę na instrumentach. No teraz mogła coś o sobie powiedzieć... bliżej. - Gram na gitarze elektrycznej, to jak zwykła gitara, tylko podłączona do prądu, hehe, a poza tym lubię rysować i tańczyć. Chodziłam na zajęcia z tańca. - Pochwaliła się zadowolona z siebie. - A ty? Jakie masz pasje? A co do Mugoli, no to zapisz się ma Mugoloznawstwo, wtedy na pewno się czegoś o nich dowiesz! - Zaproponowała. - Ja co nieco już wiem, chociaż nie jakoś bardzo dużo... lubisz spagetti? - Zapytała znienacka.
//Pisz w korytarzu w lochach, albo od razu w kuchni ;d !//

No i co z tego, że nie było zajęć? No ale Endret jak zwykle, każdą wolną chwilę chciała wykorzystać na naukę, a o tej porze akurat tutaj było najciszej. Przynajmniej miała nadzieję, że tutaj będzie sama i będzie mogła w ciszy poczytać. Nie siadała nawet w ławce, a pod jakimś wolnym kawałkiem ściany w kącie, na podłodze, z wielką księgą w ręku. I bynajmniej nie wyglądało to na podręcznik. Tak, Endret lubiła poszerzać swoją wiedzę, a nie ograniczała się jedynie do tego, co w podręczniku. Ona tak nawet nie potrafiła. Musiała wiedzieć wszystko, chociaż zazwyczaj to co wiedziała to i tak służyło tylko dla niej, bo nie chwaliła się tym na prawo i lewo. z resztą nie miała komu - w końcu jeszcze nikogo w sumie nie znała. Ale to u niej normalne, w końcu zawsze była sama. Usiadła więc mniej więcej wygodnie i rozejrzała po sali. To wszystko było dla niej takie nowe. Zaraz jednak otworzyła księgę i szybko zagłębiła się w jej treść. Jej oczy jedynie biegły szybko po tekście. Wyglądało na to, że kompletnie nie wie i nie zwraca uwagi na to, co się dzieje w okół niej. Że ważne jest tylko to dzieło.

Twan potrzebował składników. To znaczy, nie żeby akurat warzył jakiś eliksir, bo aktualnie, jako dumny szóstoklasista uznał, że nie będzie zdawał z nich OWuTeMów, ale oczy węża i tak były potrzebne! Nieważne do czego. Tajemnica i nikomu się w nią zagłębiać. Istotne było tylko to, że właśnie pojawił się w klasie eliksirów i niezauważony przez nikogo (a przynajmniej tak mu się wydawało), przemknął do szafki w której znajdowały się składniki, używane przez uczniów w czasie lekcji. Nie dostrzegł puchonki, siedzącej w samym koncie, z książką przed oczami, zbyt był zaaferowany tym, co aktualnie robił. Po kolei wysuwał kolejne szuflady i otwierał szafki w poszukiwaniu słoika w którym, jak mu się wydawało, powinny znajdować się oczy. I dobrze myślał, bo szybko natrafił na naczynie z taką właśnie etykietką. Jak dobrze, że nauczyciel, który zakładał te szafki był tak uporządkowany...
Odkręcił wieczko i wsadził kciuk i palec wskazujący do środka, próbując wyjąc jedną gałkę. Ha, udało się. To teraz druga... i miał chłopak pecha, po słoik wyślizgnął mu się z dłoni, rozbił na posadzce i wszystkie białe kulki, wraz z cieczą w których siedziały, rozlały/rozsypały się po klasie.
- Na zdechłego gumochłona, że też to tak ciasno upchnięte musi być - mruknął do siebie i odwrócił się, zbierając najbliżej leżące oczy. W tym momencie zauważył siedzącą pod ścianą dziewczynę. Tak... em.. uśmiechnął się do niej głupkowato. - Cześć. Yyy... chcesz mi pomóc to zbierać? - zapytał, dalej z tym samym uśmiechem na ustach.