Oj tak, ta sytuacja zdecydowanie nie była zabawna. Ta dziewczynka zniszczyła wiele eliksirów a niektóre przecież trzeba ważyć miesiącami, składniki też nie łatwo zdobyć. Była już spokojniejsza. Nic nie będzie tej rozrabiającej Puchonce.
- Wydaje mi się, że dobrze postąpiłeś - Zwróciła się do Igora, posyłając mu ciepły, pełen uroku uśmiech. Jak ona uwielbiała spędzać z nim czas, możliwe, że nawet się zakochała! Nie wiedziała jednak co czuje chłopak, chciała dać jakiś znak ale bała się...nie chciała niszczyć tej dobrej znajomości.

Igiś tylko uśmiechnął sie szeroko, mile połechtany. Wiedział, że dobrze zrobił- nikt nie będzie kradł Eliksirów póki on sam ich nie uk... pożyczy...
Objął koleżanką ramieniem, przyciągając ją nieco bliżej siebie.
- Masz ochotę jeszcze gdzieś pójść? Czy odprowadzić Cię już do wejścia Twojego domu...? - nie był pewien, jak to ująć, a jego mózg nie był pewien, jakiego angielskiego słowa użyć, to też jego wypowiedź zabrzmiała nieco śmiesznie.

Dziewczyna od rana szukała anieli. Mówiąc szczerze, to miała wrażenie, że Francuzka specjalnie przed nią umyka. Ale co się odwlecze to nie uciecze, nadobna Anielo! Znalazła ją w sali od eliksirów, gdzie leżała drętwo na ziemi z szeroko otwartymi oczyma... Była tak sztywna, że wydawałoby się, iż ktoś ją trafił drętwotą. Jednakże, znając Anielę, podejrzewała, że biorąc pod uwagę sporą ilość nieebezpiecznych przedmiotów, spowodowała to jej nieuwaga i wybitne rozstrzepanie. Uśmiechnęła się do siebie delikatnie, po czym wymierzyła jej solidnego plaskacza.
- Anielko, Anielko, pobudka... - Nucila pod nosem, jak codziennie rano czyniła w dormitorium.

- Chętnie poszłabym gdzieś jeszcze z tobą ale zostało mi mało czasu - Powiedziała zawiedziona i pocałowała chłopaka w policzek skoro był tak blisko. Już dawno zapomniała o leżącej obok Puchonce. - Pewnie i tak jesteś już zmęczony moją obecnością - Dodała po chwili uśmiechając się nieco szerzej. Wiedziała, że to nie jest ich ostatnie spotkanie, o nie.

Co ona najlepszego wyprawiała? Na jej widok poczuła ulgę, ale dlaczego do cholery tak długo zwleka z antyzaklęciem?! I...AŁA!!! Fran! Jak mogłaś! Jak tylko się domyśli, o co chodzi, odda jej, i to z dwóch stron!Przecierz wymierzanie policzka osobie leżącej nieruchomo z otawrtymi oczami jest bez sensu!!! O nie, niech tylko zaśnie, myślała mściwie, gwarantuję, że obudzi się z jajecznicą na głowie! Ale teraz trzeba dać jej jakoś znać, żeby przynajmniej wzięła eliksiry...
Udało jej się jakimś cudem lekko wskazać swoją kieszeń. Fran chyba załapała, o co chodzi, ale chciała, żeby najpierw wzięła od niej eliksiry. W końcu musi donieść na faceta! Ukradł eliksiry, zdrętwotował ją, i jeszcze miał czelność próbować wpędzić ją w kłopoty! I to poważne kłopoty, bo z tego, co widziała fiolek bynajmniej nie brakowało na półkach z eliksirami do użytku pierwszaków...nie, gość miał poważne kłopoty

Kiedy minęła ich jakaś dziewczyna, no, a później usłyszał jakieś krzyki, zrozumiał, że przynajmniej na razie nic tamtej dziewczynie nie grozi... Ale należało jej się, ot co!
- Zmęczony Tobą? Tak się nie da. - zaśmiał się serdecznie. Na dodatek Eliz go pocałowała?! ... No,w policzek, ale i tak się liczy!
Elizabeth była śliczną dziewczyną, to musiał przyznać. No i bystrą, no i lubili te same rzeczy! ... To sprawiało, że czuł takie przyjemne motylki w brzuchu, jednak... oh, no cóż, czuł je wiele razy, głównie jako efekt uboczny eliksiru, ale teraz zdawało mu się, że to jest na serio!
- Za to chyba niedługo będę musiał sobie strzelić solidną drzemkę, żeby nie zasnąć gdzieś przypadkiem na korytarzu. - mówił to z uśmiechem na ustach, chociaż takie sytuacje nie były zwykle zbyt śmieszne. Miał wielu wrogów w Durmstrangu, którzy, chociaż wiedzieli o chorobie, to gdy znajdowali go tak na korytarzu, czy gdzieś w klasie, płatali mu psikusy...
- No to chodź, odprowadzę Cię.

Usłyszała, że ktoś wchodzi do klasy, więc na chwilę się odwróciła. Właśnie wparowała tu kolejna Puchonka, widać było, że bardziej zrównoważona niż jej koleżanka. Teraz już nie musiała się o nikogo martwić, przeniosła wzrok na Igora.
- Wiesz...gdy się ma zły humor to można się wściec nawet na najlepszego przyjaciela - Stwierdziła. Och, ona też czuła te motyki w brzuchu, chciałaby je uwolnić. Tylko może nie teraz, nie jest jeszcze pewna. Miała bardzo dużą liczbę znajomych ale przy Igorze czuła się inaczej...czuła, że może powiedzieć mu wszystko.
- Drzemka dobrze Ci zrobi, chyba sama też się prześpię. Jakoś w nocy nie mogłam zasnąć, chyba za dużo myśli przewijało się przez moją głowę - Powiedziała i odgarnęła swoje długie włosy na bok, nadal uroczo się uśmiechała. Zrób coś Elizabeth, zrób!

- Jest jest cudowną rzeczą, nie uważasz? - zaczął niezwykle filozoficznie, nawet poważniejąc na kilka sekund, ale dosłownie tylko na kilka, bo po tym roześmiał się tylko głośno. Cóż, dla niego sen był niemalże przekleństwem... Dałby wiele, aby wytrzymać dzień, bez nagłej utraty świadomości.
- Ale fakt, jak pośpię z godzinkę czy dwie, to będę o wiele żywszyyy... - przeciągnął, ziewając, i od razu zakrywając usta dłonią. Czuł się coraz bardziej senny, i w sumie, gdyby nie Elizabeth, już by gdzieś przysiadł pod ścianą i odespał swoje...

Och, widzę, że już czas się rozstać - Powiedziała a jej entuzjazm nieco przygasł. Spuściła wzrok na podłogę, jak ten czas szybko leci gdy się jest z ukoch...fajną osobą. - Igor, kiedy znowu się zobaczymy? - Zapytała spokojnie oczekując pozytywnej odpowiedzi. Wiedziała, że już muszą się rozejść, przecież chłopak zaraz tu zaśnie. Elizabeth czasami ujawniał się ten egoistyczny charakterek ale szybko znikał. Mmm...

- Oh, Moja Kochana, kiedy tylko zechcesz, i kiedy akurat nie będę spał. - zaśmiał się, patrząc na dziewczynę z uśmiechem. Czasami wolał już śmiać się z choroby, żeby myśl o tym, że mu strasznie przeszkadza w normalnym życiu go nie zniechęcała.
- Jak będę w stanie, wyślę Ci list. Może do tego czasu znajdę jakieś ciekawe miejsce, gdzie moglibyśmy pójść. - Cóż, z pewnością zaraz jak się wyśpi, to pójdzie znowu na poszukiwania jakiegoś miejsca, gdzie mógłby podziwiać naturę...
- Może weźmiesz aparat? - zaproponował. Dla Elizabeth mógłby nawet zacząć pozować!

-Fraaaaaaaaaaaaaaaan!-chciała krzyczeć, jednak jej usta nie chciały się poruszyć. Biegała po caym swoim ciele, od czasu do czasu udawało się poruszyć palcem lub powieką. Nie mogła jednak w żaden sposób porozumieć się z przyjaciółką. Wzięła eliksiry i schowała je w torbie, więc jeśli jakiś nauczyciel wpadłby niespodziewanie i postanowił ją przeszukać, nic by nie znalazł.
W ciągu kolejnych kilku minut była oblewana wodą, bita po twarzy i ciągnięta za jakieś biurko, za którym Fran próbowała wykonać mugolski masaż serca, aż nie udało jej się spojrzeć na nią wilkiem. Już myślała, że będzie tam leżeć dopóki jednemu z profesorów nie przyjdzie do głowy zajrzenie do teoretycznie pustej sali, ale nagle Fran wyjęła różdżkę i skierowała ją w jej stronę. Tak! TAK!!! Miała ochotę skakać, krzyczeć "Victoria! Zwycięstwo!" Fran wymamrotała przeciwzaklęcie i w jej stronę wystrzelił promień światła. Natychmiast się podniosła i uściskała wybawicielkę. Następnie popatrzyła na chłopaka i jego znajomą. Miała już uknutą zemstę, sięgała już nawet po fiolkęz płynną mgłą, jednak w ostatniej chwili się ppowsztrzymała. "Nie" pomyślała "zabiorę tylko jeszcze parę eliksirów i pójdę. Nie będę dzieckiem, do cholery". Kilka półproduktów, jeden wysokoprocentowy eliksir zapomnienia i selavi. Pospiesznie zamknęła torbę, rzuciła
-chodźmy
do Fran, po czym żwawym krokiem wyszła z klasy, a na korytarzu skierowała swoje kroki do obrazu doliny. Nie chciała znowu mieć kontaktu z blondynem, po części troszkę się go bała. "Samolubny idiota bez poczucia humoru" myślała, wchodząc do dormitorium. Uspokoiła się dopiero, kiedy zapadła się w swoim ulubionym fotelu przed wielkim kominkiem. I wtedy też zaczęła się zastanawiać, co tak właściwie zgarnęła w pośpiechu do torby.

Nie doczekawszy się listu z odpowiedzią od Aleksandra sam musiałem poszukać odpowiedniego miejsca w którym mógłbym przygotować truciznę oraz antidotum. Stara zasada mówiła, że trucizna bez antidotum jest nie wiele warta, więc musiałem wysilić szare komórki i przypomnieć sobie obie receptury. Miejsce udało mi się znaleźć bardzo szybko, przecież niedaleko było dormitorium w którym mieszkałem....
Kiedy wszedłem do pomieszczenia przywitał mnie o wiele większy chłód niż panował na korytarzach lochów, dopiąłem kurtkę pod samą szyję i rozejrzałem się po sali. Było wszystko czego potrzebowałem, tak przynajmniej sądziłem, musiałem jeszcze tylko sprawdzić czy są wszystkie komponenty, więc podszedłem do szafek i zacząłem je przeszukiwać. Nie poszukiwałem niczego rzadkiego, tylko kilku ziół, problemem mogło być, że występowały głównie na pustyni. Jednak pozytywnie zaskoczył mnie fakt, iż po kilku minutach poszukiwań udało mi się znaleźć wszystkie składniki teraz wystarczyło wszystko w spokoju przygotować...
Nalałem niewielką ilość wody do kociołka, który już się grzał nad wolnym ogniem, następnie odmierzyłem odpowiednie proporcje ziół i zacząłem je ubijać w moździerzu dzięki odpowiednim wagą nie miałem żadnych problemów, jak ja bym chciał mieć taki sprzęt w domu no nic teraz mogłem z niego korzystać do woli. Przygotowaną mieszankę ziołową wrzuciłem do kociołka powoli mieszając sprawdzałem konsystencję całej mieszanki, kiedy uzyskałem odpowiedni efekt odcedziłem zawiesinę od ziół. Potrzebowałem tylko lekko zabarwionej przez zioła cieczy która zmiesza się z ostatnim składnikiem który sprawi że ta niewielka ilość płynu stanie się trucizną.
- Ylia, mogłabyś? - wypowiedziałem spokojnie owe słowa, starając się całym sobą przekazać to co miałem na myśli. Słowa nie były ważne, ale sam przekaz tak! Przecież nie mogłem liczyć, że zrozumie znaczenie słów. Po chwili wypełzła poprzez rękaw kurtki i zawiesiła się na mojej ręce, chwyciłem mocno jej głowę i odpowiednim chwytem zmusiłem by z kłów jadowych pociekło kilkanaście kropli przezroczystego płynu. - Dziękuję. - wyszeptałem i puściłem Ylię, szybko oplotła się wokół mojego ciała blisko szyi jak zwykła to robić. A ja skupiłem się na porządnym wymieszaniu cieczy oraz schłodzeniu jej pod sam koniec procesu. Następnie odlałem truciznę do dwóch malutkich buteleczek które znalazłem w szafkach. Teraz tylko pozostało przygotować odtrutkę, choć nie była idealna ratowała życie i zdrowie, a to mi w zupełności wystarczało. Proces był trudniejszy i także wymagał niewielkiej ilości jadu kobry królewskiej oraz mojej krwi, ale nie musiałem się śpieszyć...

Pardąąą, ale uznam, że Was tu nie ma. ;x

Przydreptał więc do klasy i zaczął przeglądać kociołki. Wszystkie były w miarę czyste, na szczęście, i w całości, także dzisiaj będziemy żyć. Chyba że pojawi się jakiś kolejny permanentny kretyn nie wiedzący 'czym to się je'.
Tilley zasiadł za swoim mahoniowym biurkiem na twardym krześle i wpatrywał się tępo w przestrzeń, ziewając. A, przyjdzie sobie szybciej i poczeka, nie?

Davis usłyszała o nowym nauczycielu eliksirów, więc jak mogłaby się nie pojawić na jego lekcji? Musiała się pochwalić swoją wiedzą... na temat rozrób. Poza tym jakby okazało się że nauczyciel jest przystojny, to mogłaby go zarwać. Przypomniała sobie Luca, który odszedł ze swojej posady tak nagle, a był taki interesujący.
- Dzień dobry! - Zawołała radośnie szukając wzrokiem nauczyciela.
Nie było ciężko bo na razie był w pomieszczeniu tylko on. Jakaż ona potrafiła być miła, gdy chciała zrobić dobre wrażenie. Teraz wszystko zależało od jego charakteru, bo z wyglądu był bardzo, ale to bardzo ciekawym mężczyzną. Davis usiadła w tylnej ławce, chwilę się zastanawiając czy nie usiąść tuż przy nauczycielu, ale mogło się okazać, że to konkretny matoł, a lepiej się rozrabia z tyłu.

Wpadłą do klasy zaraz przed dzwonkiem. Gdy weszła w slai była tylko Angie Davis i... jakis nowy nauczyciel. Był dość przystojny, ale jakoś nie w jej typie...
-Hej Angie!- zawołałą stając obok koleżanki.
Zauwarzyła jak dziewczyna patrzy na nauczyciela.
-Masz zamiar się za niego brać?- szepnęła jej do ucha. Juz samo jej spojrzenie wystko wyjaśniało.

Tak się jakoś stało, że Bell przybyła do klasy o wiele wcześniej niż to miała w zwyczaju. Ha, cud jakiś. Ona i eliksiry...? Co prawda chodziła na nie przez poprzednie lata i miała nawet jakieś tam dobre oceny, a z SUMa dostała nawet Z, ale ogólnie, to bardziej jej wychodziły dziwaczne mikstury.
- Dzień dobryyy - uśmiechnęła się szeroko do nauczyciela, na szybko go oceniając i powędrowała do ławki, przy której już siedziała Angie. - No no no, Blondi, ty i lekcje? - powiedziała z cwanym uśmieszkiem i zajęła krzesło obok niej. Z torby jak na razie nic nie rozpakowywała, bo i tak nie było co. Nic nie wzięła, no, może poza jakimś piórem i kałamarzem, które zawsze plątały się gdzieś wśród tego bałaganu. A może dzisiaj będzie jakaś lekcja organizacyjna? Ach, nie ma to jak ciągłe zmieniane nauczycieli! - Cześć, Dianko - dodała jeszcze, patrząc na drugą dziewczynę.

Same dziewczyny. W dodatku urocze. Tilley, nie ziewaj.
- Dzień dobry. Czy to już wszyscy? -
Odezwał się tym swoim miękkim barytonem, nadając każdemu słowu francuski akcent. Powiódł wzrokiem po klasie, po czym zerknął na zegar w rogu sali. On zacznie punktualnie. Każdego pacana zamorduje na wstępie.
Dobra, dzisiaj będzie miły. Prawie, bo prawie, ale zawsze. Poczeka jeszcze chwilę. Da im szansę. Kij, że uczy tu od ośmiu lat, czy od iluś tam. Uznajmy, że był bardzo chory, haha.

- O Diana, hey! - Odpowiedziała jej z uśmiechem i trochę nie w jej stylu. Wszystko po to by wydać się milszą osobą niż jest w rzeczywistości. Ciekawe w jakim domu był ich nauczyciel... - Ey jak myślisz czy on był w Slythu? - Zapytała z nadzieją w głosie.
Bum! W jej ławce, na krześle obok pojawiła się Bell! Jak radośnie, z nią zawsze wszystko stawało się ciekawsze i śmieszniejsze, niż w rzeczywistości było.
- A wiesz, pojawiłam się, bo dawno znajomych nie widziałam. Tracę z nimi kontakt. - Niestety nic nie poparło jej słów bo w klasie nie było zbyt dużo osób. - Bell, to już wszyscy? Wiesz, że tu nie bywam. - Inaczej z całą pewnością sama chciałaby mu odpowiedzieć.

Już chciała odpowiedzieć, ze nie ma zielonego pojęcia w ktorym domu był ich nowy nauczyciel, ale w klasie pojawiła się Bella i usiadłą na krześle obok Angie.
-Hej bell.
I wtedy on się odezwał. Słysząc styl mówienia nauczycie, mimowolnie po Dianą ugieły się nogi. Wiedziałą, ze to nie jej liga, no ale co poradzić? Jeszze raz rzuciła na niego okiem i stwierdziłą, ze jest nawet bardzo przystojny.
-Nie mam pojęcia...- odpowiedziaął na jego pytanie i usiadła w ławce sąsiadującej z ławką dziewczyn, która również znajdowała się w pierwszym zedzie. Nagle wpadłą an pewien pomysł.
-Ej, Bell Na te zajęcia chodzi też ta marion? Ta, Elena?- spytaął krukonkę. moze ona będzie wiedziała?

Spojrzała na nauczyciela, który chyba zamierzał zacząć lekcję. Biedny, prawie nikogo nie było.
- Nie wiem, różnie bywa - odparła, jednocześnie na jego pytanie i Angie. W końcu, ostatnio też nie bywała na lekcjach, ale zazwyczaj uczniowie mieli tendencję to nawet półgodzinnego spóźniania się.
- Hm, ta, jasne, ale tu spotkasz ludzi - wyszczerzyła się do niej i zaczęła rysować palcem kółka na ławce. Jak miały być takie tłumy, to gdyby przyszło im na myśl zrobić coś ciekawego, to uwaga nauczyciela będzie za bardzo na nich skupiona... nie zapowiadało się dobrze.
- To ta dziewczyna co użyła niewybaczalnego, nie? - szepnęła do Dianki. - Nie mam pojęcia, zaledwie raz z nią rozmawiałam - wzruszyła ramionami i odwróciła się.

Wstał i odchrząknął, patrząc na dziewczyny z politowaniem. Przez tą przerwę pewnie nie zdawały sobie sprawy, jak bardzo sobie teraz nagrabiły. Profesor ujął między długie palce pianisty kawałek białej kredy i drugą ręką odgarnął włosy z twarzy. Napisał coś na tablicy. Miał ładne, wąskie, a ozdobne pismo.
- Dominic Tilley. Nowy-stary nauczyciel eliksirów. Człowiek, który nie znosi i nie toleruje rozmawiania na swoich lekcjach. Osoba niecierpliwa i bezpośrednia. Nie bawię się w odejmowanie punktów. Raczę szlabanem. Pytania? -
Oj, nie myślcie sobie, że on skończył. On dopiero się rozkręca. Może pieprzyć (w sensie, że mówić, zboczeńcy!) bez końca.

W klasie dało się słyszeć pukanie. Przed drzwiami stał Nathan i zastanawiał się po co w ogóle on idzie na tą lekcję.
- Chyba zgłupiałem. - Uderzył delikatnie głową w drzwi, a przynajmniej wydawało mu się że tak jest, a następnie otworzył drzwi do klasy. - Dobry. - Urwał.
W klasie prócz nauczyciela były same dziewczyny, i to każda z innego domu. Gdyby był z Gryffindoru to byłoby jeszcze lepiej. Zauważył kuzynkę, ale nawet się do niej nie odezwał. Za duży tłok. Usiadł z przodu już żałując, że jednak się pojawił.

Jego głos nie zrobił na Davis takiego wrażenia jak sam wygląd, więc otrząsnęła się z amoku. Usłyszała jakiś trzask i chwilę później w klasie pojawił się Roslen. Podniosła w jego kierunku rękę, w geście przywitania, ale ją olał.
- O ten skurwysyn. - Mruknęła cicho mrużąc oczy.
Kopnęła Bell pod stolikiem mrugając do niej. Nie miała żadnej kartki ani długopisu żeby jej napisać jaki ma plan, a nie umiała porozumiewać się gestami, a nie chciała się odzywać bo koniec z niego więc czekała aż nauczyciel się odwróci. Gdy tylko napisał na tablicy swoje nazwisko rzuciła w niego jakimś odpadkiem z kredy, który leżał pod jej ławką. Teraz na tylnej stronie płaszcza miał długą, białą kreskę.

To jak już na każdym coś w nauczycielu robiło wrażenie, to uznajmy, że Bell nic takiego nie zauważyła. Mało to dziwnych ludzi w swoim siedemnastoletnim życiu widziała? Hogwart jest pełen klaunów, którzy nawet nie wiedzą, że nimi są. Zaśmiała się pod nosem na słowa Tilleya. Brak odejmowania punktów? No to cudownie, szlaban przecież niejedna miała... poza tym, w takim wypadku nikt nie będzie mówił, jak to ona mogła coś takiego zrobić,pozwolić na odjecie punktów, bla bla bla. Jak wtedy, w bibliotece...
Zerknęła na Angie i powiedziała do niej bezgłośnie "znajdę coś do pisania", po czym zaczęła grzebać w swojej torbie. Po dłuższej chwili, tam gdzie pałętały się najdrobniejsze śmieci znalazła ogryzek mugolskiego ołówka, który był jeszcze w miarę zdatny do pisania. Po raz kolejny zachichotała, kiedy tylko na ubraniu nauczyciela pojawiła się biała krecha.
Masz jakiś plan? napisała ołówkiem na ławce, tuż przed ślizgonką, a kiedy ta to odczytała, zmazała literki dłonią.
- Żadnych pytań - powiedziała, żeby nie było, ze go nie słucha.

Elena weszła dumnym krokiem do klasy.
-Dobry panie Psorze...- skłoniła się w stronę nauczyciela i zajeła swoje miejce w tyle klasy.
Miaął dobry i zły chumor. Jak to zwykle u niej bywa. Teraz zauważyął, ze mężczyzna ma wielką biała krechę na marynarce i zachichotała. Przeczytaął co napisał an tablicy.
Zobaczymy, czy sobie ze mna poradzisz... Pomyślaął i wyjęła różdżkę.
-Aquamenti.- szeppnęła i na podłodze pojawiła się wziąć rosnaca kałuża. W kocu woda poszła do butów nauczciela podmywajac je, a Elena schowała różdżkę, tak, ze nikt jej nie wiedział.

Mnóstwo literówek! Czytaj posta przed wysłaniem.

Jego brązowe, z pozoru ciepłe oczy zwęziły się natychmiast, kiedy tylko drzwi uległy otwarciu. Uległy otwarciu? LOL.
- Dzień dobry. -
Wysyczał. Bla, bla, bla, dostał kredą. Odwrócił się więc natychmiast i zdjął ów płaszcz, przewieszając go przez oparcie krzesła. Dzisiaj olał ubieranie się w szaty i wszelkie inne durnoty; miał na sobie zwykłe jeansy i na wpół rozpiętą, beżową koszulę. Westchnął.
- Rzeczywiście, żarty na poziomie pierwszoklasisty. Ha-ha-ha, jakie to było zabawne. Widzę, że inteligencją nie grzeszycie, urodą także, niepewnie siadacie przy kociołkach... Wasz poprzedni nauczyciel musiał być tępy. -
Westchnął. Zaraz skończą. On nie będzie z pacanami obcował. Wyjął ze skórzanego etui przy pasku różdżkę i niewerbalnie wymruczał w myślach Accio, celując w pobliską szafkę. Wyleciała z niej skrzynka. W skrzynce zaś były cztery fiolki. Ich zawartość została przelana do kociołków, a następnie ogień pod nimi zapalony. Mikstury zaczęły po chwili cicho bulgotać.
Nad pierwszą unosił się delikatnie różowy obłoczek i każdy wyczuwał ulubiony zapach. Drugi miał konsystencję błota i wyglądał obrzydliwie. Trzeci był ostro pachnący, zalatywał pieprzem i bardzo szybko się rozgrzewał. Czwartego było najmniej, był bezwonny, miał kolor płynnego złota. Była to jednak "atrapa", gdyż prawdziwy ten eliksir byłby zbyt cenny.
Wskazał na Davis.
- Ty! Co jest w pierwszym kociołku? -
Spytał twardo, patrząc jej beznamiętnie w oczy. O. Zignorował całkowicie nowo przybyłą. Niech się wypcha. Zerknął tylko na moment pod nogi, po czym wrócił do lustrowania ślepi Davis.
- Ja, w przeciwieństwie do ciebie nie stronię od wody. -
Mruknął, zwracając się do tej kretynki, która chciała go umyć. Lol. ON JE WSZYSTKIE WYPATROSZY.