Słysząc pytanie przyjaciółki zamyśliła się głęboko. Skupienie na jej twarzy było tak silne, jakby rozmyślała na temat powstania wszechświata, wyłączyła się całkowicie i po co? Po to, by po powrocie do rzeczywistości zwrócić uwagę na puchonkę i z szerokim uśmiechem oznajmić:
- Nie mam zielonego pojęcia! – zaśmiała się pod nosem i ochlapała ją z nadzieję, że to wystarczy jako silny i przekonywujący argument – Pomyślę nad tym później!
Dobrze wiedziała o jej miłości do orzechów, dlatego już była w trakcie poszukiwań odpowiedniego przepisu na czekoladki dla dziewczyny. Jednak nie miała zamiaru się do tego przyznawać. Grzecznie i cicho słuchała to co ma do powiedzenia, tylko po to by odburknąć pod nosem niezadowolona.
- To ja myślałam, że mi się pochwalisz i będziesz pokazywać wszystkie obrazy, a ty co? Nie przygotowana taka – Lilith podpłynęła do brzegu i usiadła na nim. Teraz właśnie puchonka mogła zobaczyć coś, co mogło każdego zaniepokoić. Jak bliznę na talii dziewczyna mogła widzieć setki razy, to wręcz przerażająca i ogromna blizna na lewej nodze była czymś nowym. Syknęła pod nosem czując jak napięcie mięśni sprawiło jej nie mały ból. Westchnęła pod nosem i zaczęła bawić się wodą całkowicie zapominając, że dziewczyna nic nie wie o jej wypadku!

- Gdybym miała Ci pokazywać każdy mój obraz, to zapewne nie mogłabyś wejść do tego pomieszczenia bo pierwsze co byś zobaczyła to tą stertę tych które mi nie wyszły. Chociaż ostatnio mam parę ciekawych projektów.. ale to nieco później o tym.
Zanurkowała na chwilę by spojrzeć na rybki przepływające obok niej, jedna z nich nawet podpłynęła tak blisko jej twarzy że wyglądała jakby chciała coś jej przekazać. Wyglądało to co najmniej uroczo z tej perspektywy. Popatrzyła na Lilith wychodzącą z wody, pierwsze co jej się rzuciło w oczy to blizna na talii, wciąż wyglądała.. nie oszukujmy się ale delikatnie oszpecała jej znajomą. Nieprzyjemna sprawa, cieszyła się że chociaż jej opowiedziała o tym co ją spotkało. Zapewne mogło być dużo gorzej, a jednak jej uwagę zwróciło coś innego. Kolejna, podobnej wielkości do tamtej blizna na lewej nodze. Czym prędzej do niej podpłynęła i bez żadnego ale ujęła jej nogę w dłonie delikatnie dotykając blizny na nodze. Od razu zauważyła że sprawia jej to "znamię" nie mały ból, zaczęła masować jej łydkę by jakoś zniwelować ból. Przejęta, jak swoją własną siostrzyczką dodała.
- Czemu mi nic nie powiedziałaś, co się stało.. kiedy, czy to Cię boli i jak to się stało? Potrzebujesz czegoś czy może kiedy chcę zniwelować ból to bardziej boli.. powiedz proszę. - Spojrzała na nią smutnymi oczkami dalej zajmując się jej nóżką.

Trzeba przyznać, że reakcja dziewczyny ją trochę rozbawiła. Tak bardzo przejęła się tą zwykłą blizną. Ona sama nie przywiązywała do tego większej wagi.
- Wystarczy Szarlotko – wydukała łapiąc jej ręce i spoglądając prosto w oczy. Jej spojrzenie było… trochę nieobecne i można powiedzieć, że łatwo można było dostrzec w nim sporą dozę cierpienia. Ostatnio jej życie tak bardzo się komplikowało, że sama nie była w stanie za tym nadążyć.
- Właśnie dlatego chciałam się z tobą spotkać, by wszystko ci opowiedzieć… na papierze to nie byłoby to samo – wyszeptała. Była świadoma tego, że nie da rady opowiedzieć jej wszystkiego, nawet nie wiedziała, czy chciała to robić. Może ona przesadza i wszystko to nie jest tak straszne i tak bolesne jak jej się wydaje? Jeżeli miałaby zliczyć ostatnie wydarzenia, to byłby to atak wilkołaka, zaginięcie brata, śmierć rodziców, opieka Javiera, spotkanie z Jayem i stracenie Vittorii. Gdzie te dwa ostatnie stały się tak nagle i są dla niej tak bardzo niezrozumiałe. Od czego zacząć?
- Miałam na feriach dosyć ciekawe spotkanie… – wyszeptała i zaśmiała się pod nosem widocznie zakłopotana – mogłaś czytać o tym w proroku codziennym – na wspomnienie o tej gazecie, aż poczuła ciarki na całym ciele. Cholerny zakłamany artykuł – zgubiłam się w lesie – naprostowała słowa z gazety- i zaatakował mnie wilkołak, a to moja pamiątka po tym spotkaniu.

- Jak to wystarczy, nic mi nie powiedziałaś i myślisz że tak po prostu dam Ci spokój? Mylisz się moja droga, powinnaś mi mówić o takich rzeczach. - Mruknęła cicho, kiedy tylko ujęła jej ręce poczuła strach. Czyżby zrobiła coś źle? Nie, to było raczej coś w stylu.. przekazu. Jej wzrok mówił wszystko, nie potrzeba było słów żeby wyczytać cokolwiek z jej drobnej twarzyczki.
- Tak więc, słucham bardzo uważnie co masz do powiedzenia.. Lilith. - Chwilę jeszcze podryfowała na wodzie po czym podpłynęła do krawędzi basenu i podniosła się siadając tuż bok. Skrzyżowała nogi oraz dłonie słuchając każdego jej słówka by ocenić co dokładnie się wydarzyło. Dodała jednak po jej pierwszych słowach. - Wiesz że mnie nie było na feriach, mów konkretniej.. - przecież nie mogła tam pojechać bo musiała się zjawić w rodzinnym domu na uroczystej kolacji, akurat wypadała w trakcie owych ferii. Trochę się jej zrobiło chłodno kiedy usłyszała ostatnie parę zdań. Popatrzyła się na nią nieco zamglonym spojrzeniem. - przecież.. mogłaś zginąć, nie czytałam ostatnio proroka i.. jejku. Czemu nic mi nie powiedziałaś, nie było mnie kiedy potrzebowałaś pomocy. - Opuściła zażenowana głowę. Akurat gdy była potrzebna, zawiodła swoją najlepszą przyjaciółkę. Dlaczego nie mogła pojechać, gdyby była na feriach zapewne nic by się takiego nie wydarzyło bo Charlotte miewała często odmienne pomysły od Lilitki.

Milczała. Krzyk, który rozpościerał się po jej duszy nie pozwalał jej wyrzuć wszystkiego z siebie. Kochała Szarlotkę, jak nikogo. Była dla niej najważniejsza i może dlatego nie chciała jej opowiadać o tym wszystkim, bo kiedy wyrzuci z siebie ten cały ból i ciężar może pokazać jej twarz, którą starała się w sobie ukrywać. Tylko jedna osoba widziała ją w tym stanie, aż dwa razy. Tylko ona mogła doświadczyć jej ciemnej osobowości.
Lucas…
Gryffonka wpatrywała się w tafle wody próbując uspokoić nadmiar emocji. Bała się, tak bardzo bała się odtrącenia. Co zrobi człowiek, gdy dowie się, że bliska mu osoba, nie jest taka jak na początku jej się wydawało? Ten pusty wyraz twarzy, w którym trwała Lilith trwał milion lat, chociaż tak naprawdę minęło kilka sekund. Przerażająco odległe spojrzenie, jak u lalki.
W pewnym momencie panienka Nox podniosła wzrok i spojrzała na Szarlotkę z lekkim uśmiechem. Ponownie na jej twarzyczce pojawiły się emocje, które zmieniały się jak kalejdoskop. Smutek, niepewność, radość, strach i na końcu troska. Troska o dziewczynę, która siedziała obok niej.
- To nie twoja wina – wyszeptała i zaśmiała się pod nosem wracając do poprzedniej osobowości, którą wszyscy kochali i którą wszyscy ubóstwiali – to ja zamknęłam się i nie chciałam z nikim dzielić moimi problemami – westchnęła pod nosem i położyła dłoń na głowę dziewczyny głaszcząc ją jak małego zmartwionego szczeniaka – już, już, dobra Szarlotka – zaśmiała się ze swojej reakcji i rozciągnęła się chcąc trochę rozruszać ciało. Lekko posmutniała, nie tracąc jednak tej nieodłącznej od niej radości. Wlepiła swoje brązowe oczy w niebo, które jaśniało właśnie nad nimi.
- Dostałam list, który informował o śmierci moich rodziców.

- To nie moja wina? Jestem innego zdania, słońce. To ja jestem twoją najlepszą przyjaciółką, powinnam być tuż przy tobie kiedy była taka potrzeba. Zawiodłam na całej linii, nieświadomie ale jednak zawiodłam.. nie jestem psem! - Mruknęła cicho i z powrotem skoczyła do wody, podpłynęła do niej i sięgnęła po jej dłoń ciągnąc ją do wody. Chciała nacieszyć się ciepłą wodą, zapewne nie będzie miała niedługo czasu by tu przychodzić i jest to jedyna chwila gdzie może ją wykorzystać w pełni. Potem będzie nauka, malowanie, ogarnianie mieszkania no i oczywiście chwila czasu na relaks.. który poświęci by nieco pośpiewać wraz z Carmą.
Przymrużyła swoje wielkie oczka, to co teraz powiedziała Lilith zaskoczyło ją wielce. Jak to, kiedy.. dlaczego to wszystko działo się pod jej nieobecność. Bez zastanowienia przytuliła ją, co ciekawe to jej poleciały pierwsze łzy rozpaczy. Tak bardzo przejmowała się swoją połówką, Ona miała wszystko czego nie miała Lilith. Miała rodzinę, była wysoko postawiona dzięki spadkowi ciotki oraz miała swoją kochaną siostrzyczkę Marcelkę. - Ja.. przykro mi, przepraszam że tak reaguję ale.. jesteś dla mnie rodziną. Twoi rodzice byli dla mnie moimi rodzicami, nie zapominaj że moi są zawsze dla Ciebie twoimi. Jeżeli potrzebujesz pomocy mów, pomogą. - Przetarła dłońmi nieco zaszklone oczy.

Dziewczyna słuchała ją z uwagą. Zawsze miała wokół siebie mnóstwo osób, do każdego się uśmiechała, każdemu chciała pomóc, chciała unieść ich serca do nieba, by nigdy nie musieli zaznać smutku, ale kiedy chodziło o nią… zamykała się w sobie i bez względu na to co się działo, nie pozwoliła nikomu do siebie dotrzeć. Wolała udawać, że nie cierpi… właśnie dlatego. Bo kiedy ją coś bolało, raniła też tym innym. Nie chciała dzielić się tym ciężarem, nie chciała sprawiać bliskim problemem, dlatego nawet jeżeli będziesz ją prosić, to nie dopuści Cię tak blisko jak byś chciał.
Lilith posłała puchonce delikatny uśmiech i przytuliła ją do siebie bardzo mocno. Zrobię wszystko, by z waszych oczu nie płynęły łzy, więc proszę… nie każ jej więcej na to patrzeć.
- Dziękuję… – wyszeptała jej do ucha. Na tych kilka chwil, gdy Szarlotka nie widziała jej twarzy, spochmurniała w zamyśleniu, a kiedy się odsunęła od niej… ponownie widniał tam piękny uśmiech – jesteś dla mnie najważniejsza i nawet nie wiesz jak bardzo by mnie bolało, gdybym Cię straciła.
Rozluźniła się trochę i wstała z miejsca idąc do swoich rzeczy.
- Wybaczysz mi Szarlotko? Przypomniało mi się coś ważnego – podeszła do  dziewczyny i dała jej wielkiego buziaka w policzek, po czym narzuciła na siebie ubrania i opuściła pomieszczenie.

z\t

/PIERWSZY POST/

Beatrice nie zamierzała tracić cennego czasu na sen. Dopiero dotarła do Hogwartu i poznała zaledwie jego niewielki odłamek, więc dlaczego miała po prostu położyć się do łóżka i odwlec zwiedzanie? Była na to zdecydowanie zbyt ciekawska. Tak, ktoś mówił coś o wałęsaniu się po nocy, ale ona zwyczajnie nie była senna. Wymknęła się z dormitorium jeszcze przed 'ciszą nocną', tak aby nikt nie nabrał podejrzeń. Podobał jej się pomysł z domami, a przynależność do Ravenclaw bardzo połechtała jej dumę. Najwyraźniej Krukoni kojarzyli się z tymi inteligentnymi, a to wspaniały komplement. Bardzo fascynowało ją to wszystko - cechy osobowości, które łączyły ludzi, przekształcone były w tzw. domy. Zastanawiało ją, czy nie pasowałaby do innego - bądź co bądź, Tiara Przydziału, czy jak tam nazywali ten dziwaczny kapelusz, wspomniał również coś o Slytherinie. Dziewczyna nie wiedziała, na jakiej zasadzie ta magiczna czapka mogła czytać w jej myślach, ale czarodziejski świat miał w zanadrzu pewnie jeszcze multum niespodzianek.
Zupełnie przypadkowo Francuzka zawędrowała na trzecie piętro zachodniego skrzydła. Po drodze zajrzała do wielu klas i choć niektóre faktycznie czymś zaskakiwały, inne były zwykłymi salami lekcyjnymi. Dalej zaciekawiona złapała za pobliską klamkę i zaraz wpakowała się do ciemnego pomieszczenia. Zamrugała kilkakrotnie i dopiero po chwili jej wzrok przyzwyczaił się do mroku. Na korytarzach, pomimo zbliżającej się ciszy nocnej, wciąż paliły się pochodnie - tu nie było takich luksusów. Na ścianach i suficie za to widniały gwiazdy, najprzeróźniejsze konstelacje, których nawet z dachu nie byłoby widać tak wyraźnie. Dziewczyna potrząsnęła głową z niedowierzaniem i zrobiła krok w przód, a pod jej stopą usłyszała dziwne stuknięcie. Spojrzała na posadzkę, która okazała się być wykonana ze szkła - niewielki obcas kozaków Beatrice opierał się na powłoce, pod którą rozpościerała się... Woda?
- Lumos Maxima! - zawołała studentka, celując różdżką przed siebie, na około dwa metry nad ziemią. Kula delikatnego, stonowanego wedle jej życzenia światła, zawisła na niewielkiej wysokości, dając lepszy widok na salę. Była większa, niż Bea mogła się spodziewać. Co więcej, szklana posadzka zajmowała jedynie niewielki procent podłogi, same brzegi. Środek zaś był ogromnym basenem, do złudzenia przypominającym jakieś tropikalny zbiornik wodny. Francuzka była pewna, że widziała gdzieś pod spokojną taflą kolorowe rybki i... Czy to rafa koralowa?
Dziewczyna pokręciła głową z niedowierzaniem. Cóż, tego z całą pewnością nie znalazłaby w Beauxbatons. Nie opuściła różdżki, jedynie uchyliła drzwi i wyszeptała inkantację "Accio strój kąpielowy", przy okazji wyobrażając sobie w myślach swój zwykły, czarny dwuczęściowy kostium bikini, grzecznie leżący w kufrze. Miała nadzieję, że nikt nie zauważy latającej garderoby i chyba jej się udało - kłębek materiału wpadł błyskawicznie do tego wodnego raju. Bea z zadowoleniem zamknęła drzwi, po czym jak najszybciej się przebrała. Swoje normalne ubrania rzuciła w kąt i już po chwili wskakiwała na główkę do wody. Nie zmieniała dzisiaj ani odrobinę swojego wyglądu - była w pełni naturalna, bo jakoś tak, miała ochotę pokazać się w Hogwarcie właśnie jako ona. Długie jasne włosy upięła w niedbałego koka i zanurkowała, oglądając z zaciekawieniem podwodny świat. Pływała tak już dłuższą chwilę, co jakiś czas wyglądając na powierzchnię. Nie spodziewała się towarzystwa - szkoła prawdopodobnie pogrążyła się już we śnie.

Kolejny rok w Hogwarcie... To brzmiało zupełnie nierealnie, ale Ezra cieszył się na powrót do szkoły. Nie, bynajmniej nie tęsknił za nauką, - może i jego domem był Ravenclaw, nie znaczyło to jednak, że ludzie często widywali go z nosem w książkach - jednak nie wyobrażał sobie innego miejsca, w którym mógłby się teraz znajdować. Jakaś mugolska szkoła? Za nic w świecie. Hogwart był miejscem, w którym Ezra przeżył swoje najlepsze chwile, który był bardziej domem niż stara kamienica w Preston czy nawet obecne mieszkanie w Bristolu. Powrót do szkoły wiązał z wieloma przyjemniejszymi rzeczami niż samą nauką.
Przez cały dzień wydawało mu się, że był nabuzowany energią, jednak dopiero w nocy, gdy zabrakło już znajomych, których można byłoby zaczepić, zaczął go przejmować brak wrażeń. Wiedział, że było późno, ale to było silniejsze od niego - zerwał się z łóżka i nie namyślając się zbyt wiele, złapał niebiesko-czarne kąpielówki. Już kilka minut później półnagi, okryty wyłącznie peleryną, przemierzał korytarze Hogwartu. Gdyby jakiś nauczyciel go tak przyłapał... Nie uśmiechał mu się szlaban już na początku roku, więc był bardzo ostrożny.
Ezra miał jednak wytłumaczenie swojego zachowania - nie bez powodu szedł do pomieszczenia znajdującego się na trzecim piętrze zachodniego skrzydła, pomieszczenia zwanego Podwodną Salą. Sam jeszcze nigdy w niej nie był, jednak od swoich znajomych słyszał już różne historie, więc tym razem postanowił przekonać się na własnej skórze. Tak go wzięła wena na pływanie.
Bardzo cichutko pociągnął za klamkę - w końcu w skradaniu się miał wprawę - i wszedł do środka. Co dziwne, nie spotkał się wcale z ciemnością pochłaniającą wszystko niczym czarna dziura. Zamiast niej ponad podłogą wisiała kulka nierażącego w oczy światła. Ezra uniósł brwi i uważnie się rozejrzał - czyżby ktoś go wyprzedził? Czyżby ktoś ukradł mu jego wspaniały pomysł?
Nie sądził, żeby nieznajoma osoba zdawała sobie sprawę z jego obecności, dlatego usiadł na niewielkim skrawku, który zajmowała podłoga i czekał. Czekał tak dłuższą chwilę, tylko co jakiś czas rejestrując pluskanie wody, pod wpływem jakiegoś ruchu. Az miał ochotę westchnąć "nareszcie", kiedy na powierzchnię wychynęła głowa ozdobiona długimi włosami.
- Wiesz, że takie wyprawy nie są zgodne z regulaminem, prawda? - odezwał się, chcąc zwrócić na siebie uwagę. No bo przecież szkoda byłoby w takich okolicznościach nie poznać osoby, która tak jak i on w tak piękną noc poczuła przyciąganie Podwodnej Sali.

Pluskała się w najlepsze, czując jak małe dziecko. Podwodna sala przeniosła ją do dzieciństwa, gdy wyjeżdżała z rodzicami na wakacje w różne miejsca - te tropikalne i te nieco mniej. Uwielbiała wchodzić do wody, zwykle ciągała tam ojca i pod jego czujnym spojrzeniem taplała się na płyciźnie. Później nieco straciła entuzjazmu - wyjazdy stały się rzadsze, metamorfomagia wskoczyła na pierwsze miejsce i mówiąc krótko, Bea straciła jakiekolwiek szanse na zostanie zawodową pływaczką. Wiedziała jak przepłynąć kilka basenów i czasem to robiła, głównie dla podtrzymania sylwetki... Ale poza tym, wcale nie szczyciła się jakimiś niezwykłymi umiejętnościami.
Wynurzyła się z wody, a jej nieszczęsny koczek uległ natychmiastowemu zniszczeniu. Cóż, chyba jednak musiała borykać się z mokrymi, długimi włosami przyklejonymi do... Twarzy, ramion, pleców. Ach, te uroki posiadania długich włosów! Akurat zastanawiała się nad chwilową zmianą fryzury, gdy usłyszała czyjś głos. Odgarnęła niesforne kosmyki z twarzy i odwróciła się przodem do intruza. Miała nadzieję, że to nie jakiś nauczyciel - zresztą, był to raczej młody głos.
Wbiła spojrzenie w siedzącego na brzegu basenu chłopaka. Światło było słabe, ale widziała to, co najważniejsze. Przystojny, brązowe włosy, szczupły ale nie przesadnie wychudzony. Miał na sobie tylko pelerynę i kąpielówki.
- Prawdę mówiąc, nie znam regulamin dobrze. - odparła, z zaskoczenia mało gramatycznie. Czuła się dziwnie, mówiąc po angielsku. Jasne, znała ten język, ale gdy prowadziła z kimś konwersację, bardzo peszyła ją różnica akcentowa. Nieznajomy był tak naturalny w swoim obyciu, podczas gdy ją pewnie ciężko było zrozumieć.
Podpłynęła nieco bliżej, uśmiechając się lekko. Teraz widziała trochę więcej szczegółów na jego twarzy i z zadowoleniem stwierdziła, że pierwsze wrażenie wcale nie było błędne. Podparła się dłońmi o podłogę po obu jego stronach, przyglądając mu się z zaciekawieniem.
- Ale domyśliłam się. A ty? Znasz chyba się lepiej? Co tu robisz? - zainteresowała się, przekrzywiając nieco głowę i nie przestając się w niego wpatrywać.

Ezra zmarszczył lekko brwi na rozmywającą się w pomieszczeniu odpowiedź dziewczyny. Nie spodziewał się usłyszeć takiego akcentu, nie tu i nie w tym momencie, dlatego chwilę zajęło mu zrozumienie konkretnych słów. Kiedy jednak mu się to udało, uśmiechnął się z lekkim uznaniem.
- Francuzka, proszę, proszę. - Zmrużył oczy, śledząc uważnie każdy jej ruch, kiedy powoli do niego podpływała. Blond włosy, zgrabna sylwetka. Nie dało się nie zauważyć, że była bardzo ładna... Co było sukcesem z mokrymi włosami przylepiającymi się do skóry. Naprawdę Ezra był pod dużym wrażeniem.
Zdjął z siebie pelerynę i zsunął się powoli z brzegu do wody, cały czas uważnie przypatrując się twarzy nieznajomej dziewczyny. Z tak bliskiej odległości dostrzegał nawet drobne plamki, każące w urokliwy sposób niebieską barwę jej oczu.
- Och, muszę przecież wyrobić jakąś normę złamanych zakazów. W tym roku postanowiłem zacząć wcześniej, a ta sala zdawała się mnie przyciągać. - Uniósł lekko jeden kącik ust, wzruszając ramionami i ledwie powstrzymując się na temat komentarza na temat "przyciągania międzyludzkiego", bo to było zdecydowanie zbyt wcześnie. - Co zatem skłoniło ciebie, piękna przybyszko z dalekiego kraju?
Ezra pochylił się jeszcze nieco w jej stronę, sprawiając, że przestrzeń pomiędzy ich klatkami piersiowymi zanikała. Cóż, nieznajoma sama to sprowokowała, układając ręce po obu stronach Ezry i tworząc swoistą "klatkę". To w końcu on był ograniczony od każdej strony.

Może i akcent czasem denerwował? Beatrice z całą pewnością, w szczególności gdy była poproszona o powtórzenie czegoś. Starała się jak mogła, ale nie było tak łatwo pozbyć się starych nawyków. Poza tym, lubiła swój ojczysty język. Jej pochodzenie kojarzyło jej się z czymś arystokratycznym - pewnie to i próżne, ale dziewczynę niezbyt to interesowało.
- Oui. Komplietne nowa. - przytaknęła otwarcie, trzepocząc przy tym lekko rzęsami. Kokietowała go, może nie w jakiś szczególnie wyrafinowany sposób... Ale jednak pokazywała mu, że ma na coś szansę. Była otwarta na nowe znajomości. Poza tym, nękała ją ciekawość co i kogo takiego spotka w murach Hogwartów. Liczyła na coś ciekawego...
- Taki buntownik? - uniosła z rozbawieniem brwi. Chłopak dołączył do niej, zanurzając się tym samym w wodzie i zmniejszając dzielącą ich odległość. Jego nieznaczne pochylenie skwitowała pełnym zadowolenia uśmiechem. Wiedziała, że to ona w pewien sposób wymusiła na nim taką bliskość, ale ona najzwyczajniej to lubiła. Wprawianie ludzi w zakłopotanie? Jej bajka. Ale taki pewny siebie, odważny osobnik? Jeszcze lepiej, bo to oznacza więcej zabawy i potężniejsze wyzwanie.
- Zwiedzam. - odparła krótko, zwilżając koniuszkiem języka dolną wargę. To chyba było dość oczywiste, prawda? Zarówno jej odpowiedź, jak i ten drobny gest. Podpuszczała nieznajomego, choć w gruncie rzeczy nie wiedziała, czy miała zamiar tak znowu później rozwiać jego nadzieje. Miał coś w sobie.
Podparła się mocniej dłońmi o brzeg basenu, aby unieść się nieco wyżej. Teraz spokojnie mogła szepnąć chłopakowi do ucha, a jednocześnie podziwiać jego delikatnie, idealnie wręcz umięśnione ciało.
- Beatrice. - podpowiedziała mu mruknięciem, zupełnie nie krępując się nieco zbyt zmysłowym tonem. Jasne, komplement był miły (chociaż czy Francja to taki daleki kraj?), ale chciała poznać imię swego towarzysza, a zasada vice versa zdawała się działać najlepiej.

Całe szczęście, że z Ezry był taki poliglota, że szybko zaakceptował odmienny sposób mówienia dziewczyny. Poza tym, prawdziwym mottem życiowym Krukona było huculskie przysłowie "Tam, gdzie jest chęć, jest też sposób". Dziewczyna mogłaby okazać się Koreanką z zerowymi umiejętnościami anglistycznymi - od czegoś przecież istniała gestykulacja i mowa ciała, którą Ezra w takiej sytuacji bardzo chętnie by się posłużył.
- W takim razie na pewno będziesz potrzebowała przewodnika... A nieskromnie powiem, że moje towarzystwo może zapewnić ci ogrom wrażeń. - Uśmiechnął się cwaniacko, nawet nie starając się opierać hipnotyzującemu urokowi Francuzki. Do czegokolwiek miało to doprowadzić. Właściwie, w pierwszych kontaktach Ezra był najlepszy. Potem, kiedy dochodziły wymagania, deklaracje... Merlinie, jak go to nudziło!
- Za dnia pilny Krukon, w nocy buntownik. Ale nikomu nie mów - zniżył głos do szeptu, jakby zdradzał jej jakiś wielki sekret. A może był to po prostu kolejny pretekst, dający mu możliwość przebywania w tak bliskiej odległości?
Kiedy dziewczyna uniosła się nieco na rękach, automatycznie złapał ją w pasie, by w razie czego podtrzymać. Nie sądził, by tego potrzebowała, był to jednak odruch, którego nie powstrzymał. Oblizał wargi, z tyłu głowy mając myśl, że dziewczyna naprawdę potrafi wykorzystać sytuację.
- Beatrice. Trice. Bee. Bea... - Pozwalał każdemu słowu rozbrzmieć pomiędzy nimi i uważnie przyglądał się przy tym twarzy dziewczyny, nim przypasował do niej to jedno. To właściwe. - Bea.
Uśmiechnął się, wzmacniając uchwyt na pasie Francuzki i zręcznie odwrócił sytuację - w końcu jak to wyglądało, żeby dziewczyna tak bardzo go dominowała? Delikatnie złapał rękę dziewczyny i zbliżył ją do swoich ust, by złożyć na niej pocałunek. Krukon uwielbiał wystawność i elegancję, dlatego też zasady Savoir-vivre'u nie były mu obce. Wiedział, że jego przesadne dobieranie słów pięknie brzmiących nieraz bawiło ludzi, ale na zasadach dobrego wychowania jeszcze nigdy się nie zawiódł... I chciał się przekonać, czy Bea również to doceni.
- Ezra - dodał po momencie.

Charmant.
Patrzyła na tego niesamowicie przystojnego chłopaka i jedyne, co miała w głowie, to właśnie to jedno jedyne określenie. Charmant, bo czy był ktoś bardziej czarujący i urokliwy? Jeśli tak, to nie miała okazji spotkać. Czuła, że to jakaś dobra duszyczka, ale zarazem cwana i interesująca. Właśnie takich najbardziej lubiła! Była szansa, że nie przyczepi się do niej jak piesek.
- Skoro sam się zgłasza. - przytaknęła w końcu, przewracając teatralnie oczami. Doskonale wiedziała, że magia pierwszego spotkania potrafi sporo zdziałać. Ezra jednak miał w sobie coś intrygującego, a więc zasługiwał na szansę prawdziwego poznania. Ich obecna sytuacja była... No cóż, Beatrice nie narzekała. Musiała po prostu przyznać, że zarówno ona jak i on, rozgrywali to nieco zbyt szybko i zbyt znacząco.
- W takim razi wiem, z kim będę spędza wieczory. - przechyliła lekko głowę w bok, pozwalając by mokre włosy opadły na jedno ramię. Jednocześnie przybrała nieco figlarny wyraz twarzy i ledwo zauważalnie mrugnęła do Krukona. Gdy objął ją w talii, bardzo zgrabnie przekierowała swoje dłonie na jego ramiona, delikatnie muskając opuszkami palców skórę na jego karku.
Pozwoliła mu się dobrze przyjrzeć, gdy wybierał, jak będzie ją nazywał. Otrzymał za to bardzo duży plus, bo lubiła różnorodność. Tak, teraz nie była już Beatrice, teraz była Beą! Jeszcze lepiej. W jak wiele wcieleń mogła wkroczyć...
Wyjątkowo grzeczny, a w tej sytuacji również romantyczny, gest Ezry zupełnie nie sprawił, że Francuzka poczuła się zdominowana. Wręcz przeciwnie, jakby upewniło ją to w przekonaniu, że panuje nad sytuacją, bo teraz nie tylko czaruje, ale i jest czarowana. Skinęła łagodnie głową, z uznaniem.
- Enchante, Ezra.

Leonardo często błądził po Hogwarcie. Ot tak, dla samego zwiedzania korytarzy, oglądania i rozmawiania z różnymi obrazami... Czasem nawet biegał w tę i z powrotem po Wielkich Schodach w formie ćwiczeń - wyjątkowo męczące, a przy tym jakie zdrowe! O wiele lepsze od normalnych schodów.
Teraz jednak uznał, że dawno nie było go na basenie. Ostatnio pluskał się w Łazience Prefektów, ale to nie było to, o co mu chodziło. Przypomniał sobie o jednej swojej wycieczce, w czasie której właśnie odnalazł Podwodną Salę i natychmiast skierował tam swoje kroki (no dobra, po zabraniu kąpielówek).
Dreptał sobie korytarzem, zewsząd otrzymując noworoczne życzenia i inne bzdety. Było to całkiem miłe, ale zarazem przytłaczające - Leosiek lubił najprzeróżniejsze święta, ale nie aż tak przesadzone. Nowy rok planował rozegrać podobnie do poprzedniego. Chciał przeżyć, nie wypaść z formy, zdać, nie narobić sobie zbyt wielu problemów. Postanowień raczej nie tworzył, nie licząc tych powyższych.
Wszedł do sali pogwizdując pod nosem i od razu zrzucając z siebie koszulkę. Rozpinał właśnie spodnie, niemalże gotów wskoczyć do wody, gdy dostrzegł jakąś tajemniczą sylwetkę osoby, która już pływała w basenie.
A potem zauważył kostium kąpielowy na brzegu.
- Wit... O. - Wyrwało mu się z zaskoczeniem, bo przecież doskonale znał tą pływaczkę. - No hej, Pad. Jak woda? - Nie mógł powstrzymać uśmiechu.

Och, ile by dał żeby wrócić do Meksyku! Nie w tym sensie, że nie lubił Hogwartu. Nie, ta szkoła podbiła jego serce jeszcze bardziej, niż Tecquala. To tutaj była przyjemniejsza atmosfer, tutaj odnalazł więcej przyjaciół i ogólnie, za tamtą placówką niezbyt tęsknił. Górowała nad Hogwartem jedynie jeśli chodziło o pogodę, a przecież nad takim drobiazgiem nikt nie powinien się rozdrabniać.
Leonardo uwielbiał Meksyk. Nie rozumiał, czemu jego młodsza siostra nie była do niego przywiązana. Jednak Dreama miała inne podejście i do rodziny, i do pogody. Jej bardziej podobał się angielski klimat, podczas gdy Leo krzywił się nie tylko na śnieg, ale i na deszcz czy chmury. Zdecydowanie wolał meksykańskie plaże. Albo ulice. Cholera, wszystko meksykańskie.
- Nic nie jest lepsze od Meksyku.- Uznał wesoło.
Oczywiście, nie mógł nie zauważyć ciałka Padme, którego Krukonka "zapomniała" zakryć. Leosiek był jednak na tyle taktowny, że był w stanie nie gapić się na nią w tak oczywisty sposób, jak tego by chciał. Dlatego na jej prośbę jedynie uśmiechnął się jeszcze szerzej i odwrócił teatralnie, dając koleżance trochę prywatności. Przy okazji ściągnął spodnie, no bo przecież przyszedł tutaj popływać, nie?
Odczekał aż Pad się ubierze, po czym wskoczył do wody. Wynurzył się po dłuższej chwili, przytłoczony niezwykle przyjemnymi wspomnieniami. Chyba powinien wziąć sobie jakieś małe wakacje i skoczyć na jakąś plażę. Słoneczko, deska surfingowa, niezła fala...
- Chyba jestem stworzeniem wodnym. - Stwierdził nieco rozmarzonym głosem.

Pad dobrze znała Leonarda. Właściwie, ich nieszczęsny związek był jednym z tych poważniejszych... Niestety Gryfon nie był w stanie tego utrzymać. Nie dorósł do tego typu relacji (albo sobie to wmawiał?). Padme jednak doskonale wiedziała, że nie był osobą, która łatwo się zawstydza. Zsunięcie więc jego spodenek w żaden sposób mu nie przeszkodziło.
- A wiesz, jakie to wygodne? Spróbuj kiedyś. - A jednak z grzeczności poprawił spodenki, bo w końcu Naberrie się ubrała i on też chyba powinien.
- W każdym razie... Wakacje to jest to. Przyznam szczerze, zimy by mi nie brakowało. - obrócił się na plecy i chwilę dryfował tak, co jakiś czas poruszając leniwie ręką lub nogą. Obserwował sufit sali pogrążony w rozmyślaniach. Ciekawe, że towarzystwo Pad już go nie krępowało. Raczej nie miewał wyrzutów sumienia po zdradach (no bo bez przesady, to nie tak że oszukiwał ją przez miesiąc! Zaraz po fakcie się dowiedziała.). Mimo wszystko przez jakiś czas ich relacje były napięte - teraz jednak chyba wszystko się uspokoiło. I dobrze, w końcu Leosiek lubił Padmę.
- Masz jakieś miejsce, w które najbardziej chciałabyś pojechać? - zainteresował się nagle, przerywając ciszę.

Leonardo był już w Hiszpanii - właściwie, to chyba dwa razy? Nie dość, że język mu nieobcy, to jeszcze klimat bardzo mile widziany. Ciepłolubny ćwierćolbrzym każdego galeona był gotów przeznaczyć na wyjazd w jakieś ciekawe miejsce, które oferowało zimne drinki i gorące plaże.
Zanurkował na chwilę, aby podręczyć jeszcze swoją towarzyszkę i utrzymać ją w niewiedzy. W końcu jednk wynurzył się i przeczesał palcami wilgotne kosmyki włosów, po czym posłał Padme uroczy uśmiech.
- A bo myślę nad jakimś wyjazdem weekendowym. W końcu mamy piąteczek... Po co się marnować w zamku? I to jeszcze w takim, który otoczony jest śniegiem i zimnem i w ogóle złem? - Przysiadł sobie na brzegu basenu. Hiszpania Hiszpanią, ale marzyło mu się coś jeszcze ciekawszego. Z drugiej strony, niezbyt miał ochotę podróżować w samotności - z łatwością zrzeszał sobie ludzi i pewnie szybko poznałby kogoś na miejscu... Jednak to nie to samo. A skoro z Padme relacje mu się poukładały, to czemu nie zabrać jej ze sobą? Lubili gotować, lubili ciepełko, chcieli na plażę. Zresztą, jej widok przypomniał Leośkowi, że plaża=dziewczyny w bikini. A to lubił.
- Co myślisz? Rzucamy wszystko i teleportujemy się na... Sam nie wiem, Malediwy? - Palnął, bo już raz odwiedził ten archipelag i cholernie mu się on podobał.

Piosenka grana przez Madds:

Weszła tutaj, tak naprawdę bez zapowiedzi. Słysząc jedynie szum własnych, niespokojnych myśli z lekkim uśmiechem, przekroczyła próg sali. Był już wieczór, a ona? Nie mogła zasnąć, choć przewracała się z milion razy. Jako, że dziewczyn nie chciała budzić, wybrała się na małą przechadzkę, aż trafiła właśnie tutaj, a może to schody chciały, by tutaj wylądowała? Pokręciła w drobnej niewiedzy głową, aż podeszła do brzegu tafli wody. Spojrzeniem wychwyciła swoje odbicie, które jej się strasznie nie spodobało. Rozczochrane włosy, lekko zaspane oczy, do tego te słodkie rumieńce, za którymi niespecjalnie przepadała. Zwłaszcza tej nocy.
Ukucnęła, więc przy basenie, a następnie dłońmi sięgnęła do wody. Była ciepła, lecz mimo wszystko jej nie parzyła. Następnie nachyliła głowę i dłońmi przemyła swoją twarzyczkę.
- Znacznie lepiej... - wydukała, wycierając twarz rękawem swojego szlafroku. Ach, tak, nie powiedziałam jeszcze jak panna Armstrong była dzisiaj ubrana. Zacznijmy, więc od tego, co się rzucało w oczy. Na pewno, pierwszą rzeczą jaką zaliczymy był szmaragdowy, gruby szlafrok, który sięgając do kolan, zakrywał jej całą kreację pod spodem. W sumie, bardzo dobrze, gdyż pod nim miała dłuższą koszulę oraz bieliznę. To było wszystko, chyba, że na siłę zaliczymy zwykłe kapcie.
Po wytarciu buzi, wyprostowała się i spojrzała na sufit. Zawsze lubiła na niego patrzeć, był... Taki piękny. Przypominał jej o domu, co akurat tchnęło ją! Zabrawszy ze sobą skrzypce, przyłożyła je do ramienia i zaczęła grać. Zatraciwszy się w muzyce, nawet nie zauważyła, gdy do środka weszła niezapowiedziana osóbka.

Wczorajsza noc była czymś niespodziewanym. Poznał starszą od siebie @Katherine Russeau, będącą w rozsypce, łamiącą regulamin i łagodnie ujmując, wymagającą natychmiastowego ratunku. Spodziewał się bardziej sprzeczki, odtrącenia i niesmaku, a spotkanie okazało się.. Dość owocne. Miał okazję pogłaskać, przytulić, otworzyć ją nieco i nawet cmoknąć. Pewnie byłoby więcej, gdyby tak szlachetnie nie kierował się zasadami. Ale powiedziała, że będzie dzisiaj. Że spotkają się na trzecim piętrze po zajęciach i będzie mokro. Stał, w swej szkolnej szacie, z torbą na ramieniu. Pierwsze co zrobił, jak zakończyła się ostatnia lekcja, to szybki bieg do dormitorium, przebranie się i bieg tutaj. Nie chciał ryzykować, że się miną, o ile w ogóle się pojawi. A tego się też nieco obawiał, że po mieszance alkoholu i prochów, najzwyczajniej w świecie zapomni. Albo wytrzeźwieje i jej się odechce. Zmartwiony, dreptał w miejscu, stojąc przed drzwiami niesamowitej sali.

Katherine po powrocie do swojego dormitorium padła na swoje łóżko praktycznie zasypiając na nim w ubraniu i nawet nie nakrywając się swoją kołdrą. Rano za to obudziła się w strasznym stanie. Ogromny kac jaki jej towarzyszył w tamtym dniu, nawet w jednym procencie nie mógłby zostać uznany za jej przyjaciela. W swoim łóżku spędziła praktycznie większą część dnia. Prawdą jest, że zapomniała o spotkaniu z chłopakiem, abo też nie chciało jej się myśleć o niczym z wczorajszego wieczoru. Dopiero gdy ból głowy minął przypomniało jej się o obietnicy. Dziś była trzeźwa, a tabletki wzięła tylko po to by ogarniać jakoś swój umysł przed morderczymi myślami. Założyła swój strój kąpielowy a na niego szkolną szatę z logo swojego domu i kolorami Slytherinu. Nie wiedziała czy iść, czy też nie, ale uznała, że chociaż w ten sposób musi się odwdzięczyć chłopakowi, który tak wiernie jej wczoraj w nocy towarzyszył i nawet pomógł jej wrócić do Pokoju Wspólnego. Pojawiła się o określonej porze z lekko rozwianymi i rozpuszczonymi włosami, ale bez uśmiechu na twarzy.
-Uznałam, że powinnam się odwdzięczyć za wczorajsze towarzystwo więc jestem- powiedziała pewnym siebie tonem. Stanęła obok niego i czekała na jego ruch. Wyglądała zupełnie inaczej gdy nie łączyła leków z alkoholem.