Zmierzała do sali teatralnej ze swoimi skrzypcami w pokrowcu i kotem przy boku. Miała zamiar poćwiczyć w przeznaczonej do tego klasie muzycznej, jednak była ona zajęta i dziewczyna nie miała zamiaru przeszkadzać innym w ich nauce. Zamiast tego próbowała odszukać w pamięci pomieszczenia, które zapewniłoby jej komfort samotności i spokoju – sala teatralna była do tego idealna. Nikt się tam raczej nie zapuszczał, chyba że dokładnie szukał tego, czego ona właśnie potrzebowała, a był tym święty spokój.
Gra na skrzypcach nie była jej ulubioną formą muzyki do wykonywania samej, możliwe, że to przez fakt, iż ona sama niespecjalnie rozumiała ten instrument. Może i gdyby miała tak długie doświadczenie z nimi jak to było z pianinem, polubiłaby je jeszcze mocniej. Jakby nie patrzeć kochała ich dźwięki, tylko zawsze wychodziło tak, że jej własne nuty nie miały takiej głębi, jakby sobie tego życzyła. Niestety nie mogła tego zrzucić na sam instrument, ten podarowany przez ciotkę był naprawdę z najwyższej półki i wysokiej jakości drewno dawało ciepłe dźwięki, w odpowiednich rękach brzmiące jak kilka skrzypiec na raz. Ona jednak tych odpowiednich rąk nie miała, jeszcze nie.
Otworzyła drzwi, które lekko skrzypnęły pod naporem, tak jak myślała – ani żywej (ani martwej) duszy w środku nie było. Zapaliła zaklęciem świece i zamknęła za sobą drzwi, nie chciała by ktoś usłyszał jak grała. O ile z samym pianinem jej tak nie przeszkadzało, choć wciąż było niezręcznie, ten drobny instrument jeszcze nie był gotowy na wyjście z nią na światło dzienne. Świece i publiczność w postaci jednego białego kota musiały wystarczyć.
Stanęła na scenie, mimo że nikt ich nie oglądał, jej serce i tak zabiło szybciej i chwyciła smyczek mniej pewniej, niż zwykle. Pewnie ze względu na przeświadczenie, że nie powinno jej jeszcze tu być, za mało dopracowała swoją technikę. No i z tego całego przejęcia zapomniała zupełnie o wyjęciu nut, o czym jasno poinformował ją Vivaldi, miaucząc głośno w stronę torby.
- Zginęłabym bez ciebie – zaśmiała się i pogłaskała przyjaciela, jednocześnie schylając się po egzemplarz pięciolinii.
Zeszyt z nutami podarowała jej ciotka na świąteczne ćwiczenie jej gry i techniki. Były tam zarówno rozgrzewkowe i proste utwory, jak i te wymagające większego skupienia i nieustannego powtarzania konkretnych ruchów. Naprawdę potrafiła dobrać muzykę, każda z kompozycji miała jakiś rodzaj rzadko spotykanego i nietypowego chwytu bądź ustawienia smyczka, których w większości się nie widzi. Miało to młodą Elizię przygotować na mierzenie się z najróżniejszymi dziwactwami na pięciolinii i pewnie było dobre na przyszłość, ale aktualnie dziewczyna patrzyła na to z czystą niechęcią… Jakby wszystko inne co robiła do tej pory nie wystarczało.
Nie przejmując się jednak dziwnymi abominacjami w zeszycie, przewróciła strony bliżej początku, do utworów rozgrzewkowych, by rozruszać wszystkie stawy. A zanim jeszcze to zrobiła, nastroiła swoje skrzypce. Choć mistrzem w posługiwaniu się nimi nie była, miała wręcz absolutny słuch muzyczny, wiedziała dokładnie, jak powinna brzmieć nuta i nawet najmniejsza odskocznia od idealnej czystości była dla niej prosta do wyłapania. Lata treningu u Eteri robiły swoje. Minęło kilka nieprzyjemnych fałszów i subtelnych naciągnięć strun, by wszystko było gotowe.
Oprócz samej dziewczyny, ale ona nigdy nie była gotowa na skrzypce, więc w sumie nie robiło jej to różnicy.
Nie potrzebowała nut do tego utwory, grała go już tak często w domu, że znała go na pamięć. Mimo to śledziła pięciolinię wzrokiem, by niczego nie przeskoczyć. Jej palce poruszały się płynnie po strunach, gładko, szybko, z precyzją wyuczoną na klawiszach fortepianu i przekonwertowaną na ten drobny instrument. Problem stanowiła jej druga ręka, nieprzywykła do takich pociągnięć w takim ustawieniu. Zdawała się sztywna i nie nadążała za tempem jej dłoni na gryfie. Poruszyła z dyskomfortem barkiem, bo oto znowu się pogubiła, jedna ręka wyprzedziła drugą, nie mogła jej dogonić, więc się usztywniała, by przyspieszyć pociągnięcia smyczkiem, a to jeszcze bardziej rozsypywało całą melodię.
Przestała. Opuściła instrument i spojrzała w sufit, biorąc głęboki oddech. Musiała odpuścić nerwy, rozluzować barki i pozwolić muzyce płynąć, tak jak na fortepianie… Tylko że zupełnie inaczej. Zamknęła oczy, ułożyła skrzypce i spróbowała pociągać smyczkiem, by wygrać podstawowe nuty w ich najprostszej kolejności. Do tego nie potrzebowała prędkości, nie musiała nadążać za zaleceniami kompozytora. Dłoń na strunach mogła spokojnie się poruszać, a dziewczyna skupić się na ręce ze smyczkiem. Jej łopatki były jeszcze trochę napięte, jednak powoli odpuszczały pod naporem przyjemnych dla ucha dźwięków.
Im ona była spokojniejsza, tym nuty wychodziły czystsze, jej prawdziwa melodia prześwitywała przez kurtyny nowicjusza. Ciepłe, swobodne, radosne nuty i ta dźwięczność dziesiątek skrzypiec zamknięta w jednym, pięknym instrumencie.
Uśmiechnęła się. Nie musiała być idealna. Obok nie stała ciotka, która oceniała najdrobniejsze drgnięcie jej palca. Była tylko Eliza i jej kot. I nieskończoność możliwości gry, jeżeli tylko jeszcze trochę rozluzuje ramiona.
Wciąż nie patrząc na nuty, zaczęła ćwiczyć prawidłowe vibrato na strunach. Pierwsze podejście znów się rozjechało, ale nie zrażała się. Mogła próbować w kółko, w kółko i znowu. Zajęcia na ten dzień się skończyły a do snu pora długa. Więc ćwiczyła je na każdej z nut, by umieć je wykonać bardziej intuicyjnie. Im dłużej poświęcała temu czas, tym bardziej i same jej plecy stały się lekkie, nie było już w jej ciele spięcia, ona sama czuła się, jakby miała zacząć zaraz lewitować.
To był dobry moment.
Ponownie otworzyła oczy, zamrugała kilka razy przyzwyczajając się na nowo do światła i spojrzała na zapis. Tym razem ze spokojem i nawet jakąś przyjemnością, wypływającą ze słuchania własnych, czystych dźwięków. Starała się cały czas upominać, że gra dla siebie, dla własnej satysfakcji, dla własnego brzmienia.
Pierwszy raz nie brzmiał zbyt dobrze. Przejścia między co niektórymi, cięższymi zapisami były dla niej dość trudne i fałsz wkradał się w kilku momentach. Jednak i to jej nie zraziło, bo w końcu jeżeli kompozytor tak to zapisał, to musiało być to możliwe. Zupełnie zapomniała o tym prostym fakcie. Przecież nawet ćwicząc utwory Rachmaninoffa na fortepianie, który tak dobrze zna od najmłodszych lat, wciąż popełnia błędy. Zapomniała o tym, że by zagrać utwór, trzeba go najpierw dniami ćwiczyć i szlifować do perfekcji.
Więc zagrała znowu, nie przejmując się kolejną porażką. Grała raz za razem, na razie nie zwracając uwagi na samo tempo, a przejścia między nutami, by było poprawne, bez fałszów. Nie zrażała się i nawet jak coś po drodze nie wyszło, dogrywała utwór do końca i zaczynała ponownie. I z każdym powtórzeniem jej przejścia, z początku szorstkie i szarpane, jakby przeskakiwała z wysokości na inną, zmieniały się w płynne przesunięcia po strunach.
Czy to tylko przy tym utworze tak się nauczyła? Pewnie tak. Czy jeżeli dostałaby teraz inny do zagrania, jej przejścia znowu zrobiłyby się sztywne i bez delikatności? Najprawdopodobniej.
To się jednak nie liczyło, bo tego dnia przyszła po to, by wyuczyć się odpowiednich ruchów smyczka do tego właśnie utworu i to udało jej się osiągnąć. Palce ją już trochę bolały i sama była zmęczona, a na ramiona to chyba powinna położyć sobie lód. Nie mniej jednak udało jej się, melodia zaczęła brzmieć dostojnie i płynęła żywo, w żadnym z, nawet najtrudniejszych, momentów nie wypadając ze swoich ram.
Wiedziała, że jeszcze dużo pracy przed nią, ale czysto zagrany utwór napawał ją dużym optymizmem.
/zt

Jeżeli chciała się nauczyć poprawnej i prawdziwej sztuki gry na skrzypcach, a nie tylko pobrzdękiwać na nich, musiała ćwiczyć codziennie. Szczególnie, że poprzedniego dnia stało się coś, czego się w ogóle nie spodziewała – nawet się z tym instrumentem dogadała. Nie chciała zaprzepaścić tego, co udało jej się samodzielnie rozpracować, więc musiała wykonywać to znowu i znowu i jeszcze raz, póki jej mięśnie jeszcze pamiętały.
Szła szybkim krokiem, jak zawsze ze swoim dzielnym, kocim kompanem, licząc na to, że nikt nie postanowił zająć dzisiejszego dnia sali teatralnej. I po raz pierwszy nawet miała ochotę faktycznie wziąć się za naukę. Wcześniej sama nie rozumiała, czemu w ogóle grała na tym instrumencie, oczywiście, tak chciała jej ciotka i to był jej główny motywator. Sama w sobie jednak nie mogła znaleźć jakiegoś zaparcia czy ekscytacji na myśl o skrzypcach.
A wczoraj to ruszyło i poczuła się dobrze.
Tego dnia też chciała się tak czuć, chciała znowu poczuć, jak jej mięśnie się rozluźniają na dźwięk cudownych nut, wypływających spod jej palców. Pragnęła zostać poprowadzoną przez swój słuch i pełny komfort, odgrywając tak piękną melodię.
To był błąd, który znowu nałożył na nią nieprzyjemną presję.
Pierwsze co to, jak zwykle powinno się robić, nastroiła swój instrument i już jej coś nie grało – byłą trochę spięta, jakby się sama przed sobą stresowała, że coś nie pójdzie. Że to wczorajsze było tylko jednorazowym przypadkiem, a tak utknęła na zawsze w swoim braku kompetencji. Smyczek nie chodził gładko i bała się, że za mocno wręcz podpiłowywała struny.
Odetchnęła jednak, starając się nie poświęcać temu zbyt dużej uwagi, mogła to być w końcu kwestia nie rozgrzania. No, tak postanowiła to przed sobą usprawiedliwiać, bo w głębi duszy wiedziała, że znowu nawalała przy najprostszej rzeczy. Gdy tylko każda ze strun brzmiała czysto co do drgnięcia, Eliza wyciągnęła nuty z torby i ułożyła je przed sobą, mając zamiar znowu grać tę samą melodię, do znudzenia, aż się perfekcyjnie nauczy.
Z tym że jej próba gry nie była nawet blisko perfekcji. Ponownie palce na strunach zapragnęły gnać za zapisem nutowym, by wpaść idealnie w sekundzie w dźwięk, kiedy ręka ze smyczkiem nie była w stanie gonić, nie rozumiejąc z automatu odpowiednich ruchów czy rozluźnienia.
Różnica była jednak taka, że tym razem dziewczyna faktycznie rozumiała powód tego i już po pierwszej nieudanej próbie mogła jeszcze raz spróbować się wyciszyć. Kolejny głęboki oddech zakończyła zamknięciem oczu, trudno, jeżeli nie była jeszcze na odpowiednim poziomie, nie miała zamiaru do niego gnać na łeb na szyję, nie na tym sztuka powinna polegać. Zamiast tego powtarzała raz za razem podstawowe dźwięki od C do wysokiego C, starając się, by przejścia między nimi były płynne.
Wyszło szybciej niż poprzednio. Gdy tylko skupiła się na pojedynczym ruchu, o wiele łatwiej było jej grać. Nawet jej mięśnie zdawały się przypomnieć sobie ustawienie z poprzedniego dnia i jej postawa skorygowała się do poprawnej o wiele, wiele szybciej. To już nie było szukanie konkretnego punktu, szukanie sposobu, na odpowiednie ułożenie ramion. Ona je znała i pamiętała, musiała je tylko do siebie przywołać.
Choć napięcie odpuściło jak za dotknięciem różdżki, postanowiła i tak powtórzyć jeszcze samo vibrato na każdym dźwięku, tylko by się upewnić, że zaraz znowu się nie zestresuje bo coś nie wychodziło. Dopiero po wykonaniu go na każdej nucie, mogła otworzyć oczy, by zagrać przygotowane nuty.
Nawet nie zauważyła za pierwszym razem, że jej dłoń ruszała się szybciej niż dnia wczorajszego. Gdy tylko znalazła się w prawidłowym ustawieniu, smyczek był w stanie podążać za ruchami palców, mimo że sama wcale się nie spowalniała. Zauważyła to dopiero, gdy skończyła grać utwór, zadowolona, gotowa go znowu powtórzyć i jak już miała przyłożyć ponownie smyczek do strun, zdała sobie sprawę, że coś szybko poszło.
Powtórzyła utwór, tym razem zwracając większą uwagę na to, co robiła, mniej zatracając się w tym. Choć kochała tonąć w muzyce, nauka raczej polegała na analizowaniu swoich poczynań. W pierwszej sekundzie tejże analizy nie mogła uwierzyć, jak gładko smyczek poszedł w ruch za palcami, ale to się działo. Nie grała jeszcze w tempie narzuconym przez kompozytora, powinna je trochę podkręcić, jednak sam fakt, że nie było to ślimaczenie się od przejścia do przejścia, a faktyczna gra, po prostu wolniejsza, robił i znaczył dużo.
Uczyła się i robiła postępy, a nawet była w stanie wyczuć, na jaką prędkość smyczka mogła sobie pozwolić, zanim znowu automatycznie się spinała. Grała więc raz za razem, stopniowo przesuwając granicę szybkości i nie będąc pewną, czy na pewno zupełnie dobrze to robiła.
Niby granie utworu w całości bez przerwy, aż to zapłakania, było najlepszym sposobem na naukę melodii. Jednak jak zaczynała z grą na pianinie? Z samą nauką gry, a nie nut? Próbując przywołać sobie te momenty w pamięci, omijając wszystko możliwe, nieprzyjemne wspomnienia, coraz bardziej zdawała sobie sprawę, że może jednak patrzyła na to… zbyt całościowo?
Utwór składał się z wielu przejść i nietypowych chwytów i przesunięć. A ona wszystko chciała wygrać na raz, zanim jeszcze części składowe miała opanowane w małym palcu. Dlatego co trudniejsze ustawienia smyczka wychodziły bardziej szarpanie, niż jak coś, co nazwać można było płynnym.
Przeanalizowała melodię pod względem właśnie konieczności drastycznej zmiany pozycji smyczka, bądź bardzo nietypowego i dramatycznego ułożenia palców na gryfie i rozdzieliła od siebie te elementy w najbardziej logicznych do tego punktach. Może i nauka jednego utwory miała jej z dniem dzisiejszym iść jeszcze wolniej, ale na pewno musiało się jej to kiedyś odpłacić.
Tak więc na dzień ten utknęła zaledwie z całą zapisaną linijką, w której ćwiczyła jeden, bardzo konkretny wysoki dźwięk, przejście do niego z niższego i utrzymanie w vibrato, co było bardzo trudne, by zrobić to czysto. I oj tak, fałszowała. Fałszowała na tyle mocno, że aż Vivaldi po prostu zwinął się w kłębek w jej torbie, licząc na to, że uniknie spotkania z tymi okropnymi abominacjami, które dziewczyna śmiała zwać melodią.
Chociaż jeżeli Eliza dbałaby najpierw o swoje dobro psychiczne, pewnie by to przerwała. Te fałsze prawie doprowadziły jej uszy do krwawienia i w tamtej chwili przeklinała na swój słuch muzyczny, bo ledwo była w stanie znieść to, co jakimś cudem tworzyła na tym drobnym instrumencie. Jednak to właśnie ten słuch pozwalał jej to poprawiać, by przejście było czyste, a wysoki dźwięk przyjemnym dla ucha, a nie przypominający bzyczenie pijanego komara.
Trochę jej na tym zeszło. Najwięcej zajęło jej samo doskonalenie dźwięku. Dość szybko pozbyła się tego dzikiego fałszu na rzecz czystego brzmienia. Z tym że ona sama potrafiła wyłapać, że tak do końca czyste to ono nie było i drobne niuanse sprawiały, że i same skrzypce nie brzmiały tak pięknie i głęboko. Więc mimo opanowania poprawnego ruchu smyczka i palców z wejścia na górę w vibrato i tak stała tam co najmniej dwie godziny, doszlifowując fragment do perfekcji, by nawet ona sama nie mogła znaleźć żadnej skazy.
/zt

Systematyczność to słowo, którego sens i znaczenie znała od najmłodszych lat. Nie było sztuki bez nauki i poświęcenia, nie było czystych dźwięków bez niezliczonych godzin tworzenia fałszów. Dlatego tak dobrze zdawała sobie sprawę z tego, że musiała kolejny dzień z rzędu pójść do sali teatralnej i ćwiczyć, mimo że tego dnia wyjątkowo jej się nie chciało. Dużo zajęć, obszerna praca domowa, którą zresztą w całości zrobiła naprawdę potrafiły zabrać siły do kolejnego poświęcenia się nauce.
Poczucie obowiązku było jednak kolejnym słowem, które to zostało w niej zakorzenione tak mocno, jak miłość do piękna. Jakoś tak nie mogła odpuścić sobie przyjścia tutaj. Chociaż dobrze leżało jej się w łóżku, czytając jedną z licznych książek, tym razem czysto dla rozrywki, w duszy cały czas napominała samą siebie, że jednak coś zrobić powinna. To przeszło po prostu w leżenie bez sensu i gapienie się w sufit, choć z zewnątrz wydawała się po prostu spokojnie kontemplować, w środku biła się sama ze sobą o to, czy na pewno chce jej się pójść.
No nie chciało, jednak i tak poszła. Wiedziała, że jeżeli by tego nie zrobiła, prawdopodobnie następny miesiąc biczowałaby się za to – cholerna nadambicja. Vivaldi ruszył szybciutko za swoją panią, gdy ta tylko otworzyła drzwi. Kot zapewne wiedział, że właśnie czekało go słuchanie najdzikszych fałszów i chęć wydrapania sobie uszu, ale nie mógł zostawić dziewczyny samej. Albinoska chyba też zdawała sobie sprawę z cierpień swojego futrzaka, bo gdy tylko wyszli z pokoju, rzuciła w jego stronę przepraszające spojrzenie.
- Kiedyś się nauczę – rzuciła do puszystego przyjaciela.
Niedługo po tym byli w teatralnej, która na całe szczęście wciąż była nieużywana. Eliza zamknęła za nimi drzwi, nie chcąc by ktoś przypadkiem usłyszał jej pożal się Merlinie naukę na własną rękę.
Tego dnia wszystko przebiegło o wiele sprawniej niż w dwóch poprzednich. Przede wszystkim nie łudziła się, że będzie mogła przejść od razu do grania utworu, bez wcześniejszej rozgrzewki. Na dzień dobry wyjęła jednak nuty, chcąc mieć je już przygotowane. Nastroiła swój instrument i, nawet nie patrząc się jeszcze na pięciolinię, przeszła do standardowego grania przejść między nutami. Szło to o wiele bardziej gładko, na wstępie była spokojniejsza, odetchnęła pięć razy zanim w ogóle zaczęła grać. Nie spinała się, nie próbowała ścigać się sama ze sobą, po prostu grała w poszukiwaniu czystości dźwięków jak i własnego brzmienia. Gdyby ktoś mógł ją w tym momencie oglądać, zobaczyłby lekki uśmiech tańczący na jej ustach, pojawiał się za każdym razem gdy trafiła idealnie w dźwięk. A idąc za tym entuzjazmem, który przyniosło to małe osiągnięcie, zaczęła wygrywać krótkie melodyjki, tak po prostu, z głowy i tego co uważała za stosowne. Nie było to tworzenie sonat, a najzwyklejsza zabawa ze skrzypcami i dodatkowa rozgrzewka. W końcu im więcej szczęścia odczuwała z tego co robiła, tym łatwiej jej to przychodziło.
Była już naprawdę rozluźniona jak i rozgrzana, mogła więc podjąć się ćwiczenia kolejnego fragmentu utworu o trudnym przejściu (coś takiego). Było to problematyczne, melodia na chwilę zeszła w dół, by wystrzelić do góry w bardzo płynnym, ale zawierającym wiele nut przejściu prosto do dźwięku tak wysokiego, że gdyby to było przedstawienie komediowe, pewnie wywołałby pęknięcie szklanki. A na domiar złego, jakby to wszystkie nie było dostatecznie trudne, po zdjęciu smyczka ze strun należało natychmiast przestawić palce na gryfie, by po ponownym przyłożeniu stworzyć znowu niskie i ciężkie brzmienie.
Eliza przełknęła głośniej ślinę patrząc na te nuty i nie wiedząc, jaki sadysta mógł to napisać. Może i nawet jednocześnie masochista, bo pewnie uczenie tej melodii innych, ba, samego siebie musiało zakrawać na krwotok z uszu. Do którego prawie to dziewczyna się doprowadziła, próbując osiągnąć ten najwyższy we fragmencie dźwięk. Śmiało można stwierdzić, że bliższe to było piszczeniu czajnika, w którym zagrzała się woda, aniżeli ciepłego, drewnianego tonu skrzypiec. To co zagrała nie miało w sobie ani grama ciepła, ni to też kunsztu muzycznego. Naprawdę, osoba, która jej nie znała, słysząc to mogłaby śmiało stwierdzić, że albinosce słonie uszy chyba codziennie deptały.
Co sprawiało, że zacisnęła zęby jeszcze mocniej. No bo kurczę nie nadepnęły i ona słyszała, jak bardzo to piszczało pod naporem smyczka! Nie miała się jednak zamiaru poddawać. Nie była pewna, w którym momencie jej niechęć do skrzypiec przerodziła się w pewnego rodzaju projekt personalny, ale zawzięła się strasznie na ten jeden utwór i nie zamierzała puszczać. Nawet, jeżeli jej bębenki były tego bliskie.
Mimo że grała na fortepianie wiele lat i jej palce ruszały się płynnie i po strunach, dzięki wyćwiczonym mięśniom, przy tym właśnie kawałku na pięciolinii ona sama nie była pewna, czy potrafi je tak szybko i sprawnie przestawiać. Część fałszów wynikała właśnie z tego, że nie wychodziło jej idealne umiejscowienie palca na strunie, bo tak szybko ich pozycja się zmieniała. Niektórych nie dociskała, inne dociskała za mocno.
Znów musiała się wycofać. Nauka tego utworu mogła zająć jej dłużej, niż się spodziewała ale ile za to mogła się dzięki niemu dowiedzieć! Odłożyła smyczek, chcąc się skupić bardziej na ruchu swojej dłoni i, niczym totalny amator, po prostu przyglądała się swoim palcom, gdy biegała nimi po strunach. Powtarzała ich ustawienia raz za razem, starając się jak najbardziej zapamiętać co powinna poczuć, w jaki sposób, zanotować sobie gdzieś w pamięci mięśniowej nacisk i samo położenie struny w konkretnym punkcie opuszka.
Vivaldi przyglądał jej się tylko przekrzywiając łebek to na jedną, to na drugą stronę, kompletnie nie rozumiejąc dlaczego stała tak jak ta głupia, majtając dłonią po gryfie. Nie miauczał jednak na nią ani nie zawracał jej głowy, po prostu się przyglądał i jakby był człowiekiem, pewnie i skomentowałby to złośliwie. Na szczęście Elizy kot nie mógł mówić, a ta starała się unikać jego oceniającego wzroku.
Gdy poczuła się na tyle komfortowa z samym ułożeniem palców, znów chwyciła za smyczek. Nie, nie nastąpiła żadna magiczna odmiana i dźwięki wcale nie zrobiły się gładkie i harmonijne, ale przynajmniej wszystkie trafiały w punkt. To, że brzmiały jakby szarpane po tablicy kocimi pazurami to nic, były w punkt. Kwestia tylko powalczenia o powrót pięknego, ciepłego brzmienia.
Miała wrażenie, że z każdym kolejnym dniem spędzała coraz więcej czasu w tej sali. Nie przeszkadzało to jej jednak jakoś specjalnie, nawet tego szczególnie nie zauważała, kiedy próbowała osiągnąć idealne brzmienie. W sumie ostatni dźwięk, niski i okraszony silny vibrato wychodził jej naprawdę dobrze, był przyjemnym dla ucha. Sam początek także częstował słuchającego po prostu ładną melodią. Jednak to wejścia na najwyższą nutę a już szczególnie jej utrzymanie było pokraczne. To właśnie przez nie stała tam tak długo, ćwicząc te kilka dźwięków, że z upływu czasu zdała sobie sprawę dopiero, gdy nogi zaczęły ją boleć.
Mimo to przycisnęła się jeszcze dodatkowe pół godziny by szlifować ten fragment. Pod sam koniec nie był on nieprzyjemny. Nie było w nim pisku ani skrzeku. Choć traciła ciepło przy wejściu na wysoki dźwięk, a i na nim samym tego głębokiego i bogatego dźwięku drewna najlepszej jakości nie potrafiła jeszcze wyciągnąć, całość miał ręce i nogi. Nie raził i w jej wykonaniu stanowił po prostu zwyczajną reprezentację skomplikowanej melodii. Wiedziała jednak, że kolejne ćwiczenia przyniosą jej upragnione utrzymanie charakterystycznych walorów dźwiękowych tych skrzypiec.
/zt

Nie była w stanie zliczyć, który to już raz szła do sali teatralnej. Na pewno to był już tak częsty punkt jej dnia, że w myślach nazywała ją „swoją”. Nie, żeby jej to przeszkadzało. Fakt, że nikt tam nie przychodził, dawał jej duży komfort psychiczny kiedy grała. Mogła się rozluźniać.
A jeżeli o rozluźnianiu mowa, w tym też stawała się coraz lepsza, kiedy chwytała za skrzypce. Oczywiście, przy gorszym i bardziej stresującym dniu, lub wizji wejściówki z Fairwynem, jej ramiona wciąż kostniały a ręka chodziła bardziej jak kawałek drewna, niż tkanka. Ale oprócz tych ekstremalnych sytuacji, coraz jej lepiej było z tym niepozornym instrumentem.
Szczególnie kochała jego barwę. Wiedziała, że każde skrzypce brzmią inaczej i zależało to od wielu czynników, dlatego tym bardziej zakochiwała się w swoim sprzęcie. Zawsze opisywała je jako dające ten ciepły, drewniany ton, a dobrej jakości drewno wibrowało dźwiękami tak, że sprawiało ułudę kilku skrzypków na sali. Grając proste dźwięki zachwycała się ich brzmieniem, a już szczególnie, gdy i sama wprowadzało struny w vibrato. Niby tylko się rozgrzewała, ale już miała zaciesz na pyziu, słysząc te nuty. Sama z siebie też była zadowolona, z każdym kolejnym graniem szło jej coraz lepiej. I nawet teraz, gdy tylko grała sobie proste, frywolne melodie by rozruszać nadgarstki, słyszała wyraźną różnicę w tonie i czystości. Dźwięki już bliżej początku gry brzmiały tak, jak powinny, a to oznaczało zauważalne postępy.
Poczuła się na tyle swobodnie, że grając zaczęła i przechadzać się po scenie. Choć bardzo chciała zacząć tańczyć do własnej melodii, nie była jeszcze tak dobra w posługiwaniu się skrzypcami, by móc robić te dwie rzeczy naraz na poziomie bezbłędnym, a przecież to właśnie chciała osiągnąć. Pozostało jej więc niespieszne spacerowanie i cieszenie się muzyką.
W końcu jednak stwierdziła, że jej nadgarstki i palce były przyjemnie rozgrzane i luźne, lepiej być nie mogło, od tego punktu mogła się już tylko męczyć a nie rozgrzewać, trzeba więc było wykorzystać cały jej zapał. Zaczęła grać tak dobrze jej już znaną melodię. Opanowała dużą jej część, ale wciąż ćwiczyła pojedyncze fragmenty. Najpierw jednak musiała zagrać ją w całości, żeby móc z łatwością wyłapać co tam na dzień dzisiejszy było do dopracowania.
Nuty same ją prowadziły, nie gubiła się już tak bardzo z tempem, nawet jeżeli trzymała to oryginalne, a nie swoje własne. Palce nie gubiły się na gryfie, nie ścigały się też z zapiskiem, trafiały jak metronom na odpowiednie struny w odpowiednim miejscu. Ręka ze smyczkiem była rozluźniona, ale stabilna w swoich ruchach, naciskała na struny z odpowiednią siłą, a włosie ani nie pomyślało, by się po nich przesunąć, choć minimalnie zmieniając dźwięk.
No, brzmi wspaniale, ale wciąż nie była to reprezentacja przez cały utwór. Były w nim fragmenty, w których Eliza była wyraźnie gorsza niż w innych. Starała się je codziennie ćwiczyć, te krótkie momenty z melodii, które psuły całokształt. Musiała jednak najpierw popracować jeszcze trochę nad całością, dla samej siebie i przyzwyczajania się.
W końcu zagrawszy kilka razy i popełniając ten sam błąd za każdym razem, wyłapała moment, który chyba najbardziej potrzebował jej pomocy.
Oczywiście, że był nim fragment wymagający szalenie precyzyjnych, krótkich i szybko zmieniających się dźwięków tak, że mimo ogólnej kontroli, na tym jednym fragmencie palce musiały iść w takim tempie i tak blisko siebie, że aż jej się na tych strunach gubiły. I w dodatku tuż po eskalacji tak krótkich i wysokich tonów, następowało przeciągnięcie ich, wciąż wysokich, ale w niemożliwie długie i przeciągłe dźwięki, które tak łatwo można było schrzanić (a brzmiało to sobie tak).
Miała już wypracowaną swoją metodę. Najpierw spróbowała zagrać to ze smyczkiem kilkanaście razy pod rząd, ten jeden, krótki kawałek. Znowu i znowu i wydawać by się jej mogło przez chwilę, że bez końca. Było to jednak zło konieczne, nawet jeżeli dźwięki wychodziły raczej piskliwie niż przyjemnie. Robiła tak, by wyłapać w których aspektach wychodziły problemy.
A ten kawałek utworu był tak chamski, że wychodziły to one wszędzie.
- Mogłam zostać przy pianinie – westchnęła żartobliwie.
Uśmiechnęła się do Vivaldiego, który rozłożył się wygodnie na jednym z krzeseł i odłożyła smyczek. Więc znowu ćwiczenie samego układu palców. Obserwowała pięciolinię, a następnie swoje opuszki, by zobaczyć jak nimi poruszała, gdzie był ulokowany jeden z problemów. Na pewno w fakcie, że to były strasznie krótkie dźwięki i nim dotknęła struny, palec najpierw uderzał o kostkę drugiego i zsuwał się po nim NA strunę, tworząc niezbyt czysty i mało przyjemny dźwięk w połączeniu z ruchem smyczka na nim. Przez to melodia nie mogła wyjść tak głęboko. I przez wiele innych rzeczy, but one problem at a time…
Stała tam bezdźwięcznie, powtarzając te ruchy, skupiając się, by palce się nie dotknęły i by sama zapamiętała, zakorzeniła sobie to ustawienie, nim sięgnęła po smyczek.
Gdy już go użyła, wychodziły jej przyjemniejsze dźwięki. Wciąż jednak było im bliżej do piskliwości, niż ciepła. Dlaczego za każdym razem, jak przychodziło do czegoś trudniejszego, ona musiała udawać czajnik? Znów westchnęła, wiedząc, że jedynie ćwiczenia uchronią ją przed takimi nieprzyjemnościami. To, że nikt nie był w stanie jej powiedzieć ile jeszcze tygodni czy miesięcy musiała się katować, to inna sprawa.
Powtarzała fragment, skupiając się i na palcach i na ułożeniu smyczka, starając się nie stracić tego rozluźnienia. Lecz im bardziej myślała, by poruszać nim bez zachwiania na wydłużonych nutach, które wymagały niezwykłej płynności, by się nie załamać… No załamywała je, bo się sama w sobie za bardzo do tego spinała.
Za każdym razem w takiej sytuacji opuszczała na chwilę skrzypce, wstrząsała barkami i wracała na kilka minut do rozgrzewkowych ćwiczeń, pozwalając odpuścić napięciu z mięśni i sobie na zyskanie więcej pewności we własne umiejętności. Przecież nie była beznadziejna w grze na skrzypcach. Po prostu nie umiała nimi posługiwać się na tak wysokim poziomie. I to było OK. Tylko jeszcze musiała to sobie sama przetłumaczyć.
I tak ciągnęła się jej ta dzisiejsza sesja. Na próbie opanowania czystego przejścia z bardzo szybkich do długich dźwięków, przy tym utrzymaniu ich czystymi, stabilnymi i bogato brzmiącymi. Raz wychodziło lepiej, raz gorzej, ale wciąż próbowała, dopóki kot nie przypomniał jej o istnieniu upływu czasu i tym, że zaraz miała być cisza nocna.

Miała tego dnia jakąś ogromną niechęć, żeby ruszyć się z pokoju i zagrać na skrzypcach. Może to bolące opuszki palców? A może nogi, które już tyle wystały, że miała wrażenie, iż dawno temu wbiły jej się w kręgosłup. Nie mniej jednak z cichym westchnięciem zebrała się i ruszyła po swojej, już tak bardzo znajomej, trasie.
Każdą ze swoich czynności w sali teatralnej wykonywała na tym etapie niemal automatycznie. Wejście, zamknięcie za sobą drzwi, wyłożenie nut i rozgrzewka. Palce same pamiętały w jakim tempie i pod jakim naciskiem dotykać strun, by wychodziły jej te dźwięki, które tak bardzo lubiła, nie musiała nawet myśleć, wykonując te proste czynności. I choć tak dobrze już była zaznajomiona z całą koleją rzeczy, nie mogła od razu przejść do grania utworu. Zapewne oszczędziłoby jej to masę czasu, ale ryzykowała nieprzyjemnym spięciem się w barkach, z którym codziennie się zmagała i brała je pod uwagę, zaczynając każdą ze swoich „prób”.
Co prawda rozgrzewała się szybciej, to trzeba jej było przyznać. No i w nadgarstkach czuła się jakoś tak lżej, były mniej usztywnione, niż gdy zaczynała tutaj przychodzić, codziennie podejścia do tego tematu naprawdę jej pomagały, a jej ciało jakby samo zaczynało rozumieć jak mu jest wygodniej i po prostu lepiej.
Spojrzała na zapis nutowy, który chciała przećwiczyć tego dnia i już wiedziała, że będzie bardzo źle. Fragment złożony był z krótkich, szybkich dźwięków, przy których palce wręcz ścigały się na strunach ze smyczkiem – szczególnie biorąc pod uwagę, że kilka z elementów kompozycji tworzyło się poprzez pociągnięcie struny małym palcem, tak, jakby grało się na gitarze a nie skrzypcach. No i cały ten moment także zakończony był zagraniem na strunach palcami (tak to miało brzmieć).
Westchnęła głębiej, znowu klnąc w myślach sama na siebie, że nie zdecydowała się na pozostanie przy fortepianie.
- Zatkaj uszy Vivaldi – zażartowała do swojego dzielnego, kociego towarzysza, choć wiedziała, że prawdopodobnie to by była dla niego najlepsza opcja.
Konieczność tak szybkich ruchów smyczkach i zmiennych nut, jeszcze przy użyciu „strzelania struną”, mogła wywołać tak wiele fałszów, że aż sama skrzywiła się, jakoby już słysząc je w głowie. No ale nie mogła się tego nauczyć bez ciągłego grania i powtarzania. Przełknęła więc swoją dumę i zaczęła.
No i brzmiało to źle, jak zwykle. W ogóle nie rozumiała, na jakiej zasadzie miała małym palcem zagrać na strunie, dłoń od razu zsuwała jej się z innych i wywoływała drgania tam, gdzie na pewno nie powinno ich być. Chyba znowu czekało ją ustawianie ręki bez smyczka. Nie traciła więc czasu, biorąc się do roboty. Ustawiła palce jakby miała zagrać dźwięk tuż przed tym, dla niej strasznie dziwnym, zabiegiem, po czym przestawiła palce, by szarpnąć strunę. I cała dłoń znowu jej się przestawiła. Powtarzała ten ruch raz za razem, by tak wyciągnąć mały palec, żeby zagrać ten element bez puszczania strun. To napinała nadgarstek, to jakoś dziwnie wyginała rękę.
Aż w końcu tak kombinowała, że zupełnie straciła naturalne i wygodne ustawienie do grania. No to zaczynamy na nowo z rozgrzewkowymi ćwiczeniami. Kiedy odzyskała poprawną posturę pomyślała dopiero o próbie wykonania tego ruchu, ale połączonego z trochę bardziej podstawowymi dźwiękami. Mogła to nawet wykonać ze smyczkiem, faktycznie grając, żeby słyszeć czy dźwięk się nie zmienia drastycznie. I choć kilka pierwszych razy wyszło raczej słabo, nie trzeba jej było dużo powtórzeń, by dłoń stabilnie trzymała się w odpowiednim ułożeniu.
Wyszła właśnie do tego i od razu zaczęła ćwiczyć sam ten moment, ignorując całą resztę nut na dzisiaj. O ile łatwiej jej było to zrobić, gdy ochłonęła dzięki tym drobnym ćwiczonkom. Choć wykonywała to poprawnie tylko w połączeniu dźwięku bez szarpnięcia i z szarpnięciem, w końcu poczuła się z tym na tyle swobodnie, że postanowiła na nowo powrócić do ćwiczenia całego fragmentu.
No i w całości nie wypadało to już tak dobrze, bo i same dźwięki nie wypadały najlepiej. Problem każdego z jej codziennych ćwiczeń, niby trafiała w nuty, samo wyczucie wysokości i brzmienia było, brakowało odpowiedniej siły w przyłożeniu smyczka i płynności w przejściach, by można było słuchać pięknego instrumentu a nie… Linii przerywanych i jeszcze zygzakowatych, bo tylko do tego Elizia mogła porównać świeżo ćwiczone elementy, odpowiednio w dźwięk, ale z pominięciem całej konieczności bycia melodyjnym.
Od czego były jednak ćwiczenia, nieprawdaż? Zamierzała ćwiczyć tego dnia dopóki nie wyczułaby lepiej samej płynności tej muzyki, jej rytmu i faktycznego charakteru. A ich poprawne wykonanie i oddanie szacunku, cóż, na to miała całe długie miesiące, w końcu z nikim się nie ścigała, przy szlifowaniu tych umiejętności.