- Nie ważne to nic takiego - Powiedział i uśmiechnął się, jednak po mimo tego, że uśmiechał się na jego twarzy nadal malował się swego rodzaju przygnębienie, ale cóż przecież nie będzie od razu wywalać jej swoich żalów. A po za tym ona i tak miała wystarczająco dużo problemów, więc nie miał zamiaru dodawać jej jeszcze więcej zmartwień, a jego życie do łatwych nigdy nie należało i nie będzie należeć.
- Naprawdę nie przejmuj się mną to nic takiego - Powiedział cicho i usiadł sobie powoli na ziemi. Jakoś dziwnie zaczęło mu się kręcić w głowie. Może był po prostu zamęczony, albo za wiele stresu. Tak czy siak przymknął delikatnie swoje oczy starając się aby to nieznośne uczucie wirowania świata ustało.

KAe spojrzała na niego z lekkim przerażeniem.
- Kame?? Wiesz co?? Jednak sie o Ciebie boje... co się dzieje?? Mów mi pomogłeś to ja Tobie też mogę... W końcu dzięki Tobie sie jeszcze usmiecham- Szepnęła patrząc na niego z lekkim uśmiechem. Klęknęła na kolana i położyła mu rękę na policzku. Pogłaskała go, jak na razie na tyle miała odwagę. Drugą rękę oparła o jego kolano.
- Cos się stało?? Proszę Cię powiedz bo ciekawość mnie zeżre a w dodatku mam zamiar Ci pomóc...

Ona mogła bez problemu wyczuć, że chłopak miał podwyższona temperaturę co pewnie było spowodowane tym, że tak dziwnie zbladł.
- Naprawdę nie martw się o mnie. Musze tylko trochę odpocząć i będzie dobrze - Powiedział i uśmiechnął się lekko. Skrzyżował sobie spokojnie ręce na brzuchu. Uśmiech jednak nadal mu nie schodził z jego twarzy.
- Kilka dni temu zostawiła mnie dziewczyna a teraz pojawiłaś się ty. - Powiedział i zaczął się lekko trząść z zimna. No tak chyba grypa albo coś takiego zaczęło go atakować. Nic dziwnego. Ostatnio miał tyle problemów, że jakoś kompletnie zapomniał o tym, że jest tylko człowiekiem i musi też zadbać trochę o siebie.

Kae Zdjęła z siebie szatę i sweter, potem z powrotem założyła szatę i okryła go swetrem. Całe szczęście pod Swetrem miała jeszcze białą odświętną bluzkę. Usiadła przy nim i zmusiła go by położył głowę na jej ramieniu... Nadludzka odwaga jeśli o nią chodzi.
- I co w związku z tym że się pojawiłam??- Spojrzała mu w oczy, wyczarowała mokrą i zimną ścierkę którą położyła jemu na czole by zbić temperaturę. No i chłopak się doprawił. Wszystko przez nią... Teraz czuła się winna. Objęła go lekko ręką. Nie no... teraz już zrobiła się zbyt odważna... Przechlapane... Kae?? CO się z Tobą dzieje dziewczyno??

- Nie myślę tak o tym - Szepnął cicho i objął ją delikatnie w pasie. Przymknął delikatnie swoje brązowe oczka a dziewczyna mogła wyczuć spokojnie jego oddech na swojej szyi. Nie spał tylko odpoczywał. Musi doprowadzić się do jako takiego porządku.
- Jesteś naprawdę wyjątkowa. Tyle lat przeżyłaś z czymś takim zupełnie sama. I tutaj mamy kolejny dowód na to, że dziewczyny są silniejsze niż chłopacy. Ja jestem na to dowodem numer dwa - Powiedział i wtulił się delikatnie w nią. Co się mu stało, że tak od razu się do niej przytulił. Przecież obiecał sobie, że będzie starał się trzymać jak najdalej od jakiej kolwiek dziewczyny. A tutaj nagle przychodzi Kaede i całe jego postanowienie idzie się bujać. To była jedyna dziewczyna która pomimo tego, że była w tej chwili tak blisko Kame miał nie jasne wrażenie, że dla niego jest nieosiągalna.

Kae nie odsunęła się tylko z jednego powodu. Kame był chory a wszystko było jej winą. Spojrzała na niego i pogłaskała go po głowie, drugą ręką w której miała namoczoną zimną wodą szmatke, przejechała po jego czole. Jego oddech trochę ją uspokajał co nie oznaczało że ta bliskość jej pasuje.
- Csiii- szepnęła wciąż głaszcząc go po głowie, traktowała go jak przyjaciela, bo było jej łatwiej wytrzymać jego objęcia i dotyk. No cóż Kae nie była przyzwyczajona do takiej bliskości więc nic dziwnego że ona czuła się dziwnie- Nie jestem wyjątkowa, jestem zwyczajną dziewczyną, zwyczajną Japonką z głupią przeszłością.
Pocałowała go w czoło i wyczuła że nadal ma temperaturę.
- Załatwiłeś się Kame… zaraz wygonię Cię do łóżka- szepnęła.

- Nikt nie ma głupiej przeszłości - Powiedział cicho i usiadł sobie spokojnie odsuwając się trochę od niej.
- Wyjątkowe jest to, że wytrzymałaś z tymi myślami. A to wcale nie jest takie łatwe kiedy nie ma się komu ich wyjawić - Powiedział i powoli dźwignął się na nogi. Nie nie wydobrzał, ale uznał, że nie będzie robił z siebie nie wiadomo kogo.
- A po za tym każdy jest wyjątkowy na swój sposób. Nawet mój brat - Powiedział cicho i zachwiał się lekko, ale udało mu się złapać równowagę.
- No więc co robimy. Przecież nie przesiedzimy tutaj połowy dnia - Powiedział i zerknął na nią.

Kae spojrzała na niego i podeszła do niego. Położyła sobie jego rękę na swoich ramionach.
- Idziemy na dwór żebyś złapał powietrze i idziemy w ten sposób bo inaczej ja tu zostaję i udaję że mnie nie ma.- Położyła rękę na jego czole.- Masz jeszcze gorączkę… Jak ją zbić?? Boże nie przypomne sobie zaklęcia którego mama używała gdy byłam chora… Jestem gapa.
Uśmiechnęła się patrząc na niego. Ogólnie Kame był… przystojny… Tak można to określić.
- Nie chciałabym znów spotkać Twojego brata wiesz??- Zaśmiała się patrząc na niego.- Zresztą… on jest wyjątkowo eeee… Głupi.

- No inteligentny to on nie jest - Powiedział i uśmiechnął się lekko.
- Nie przejmuj się mną. Nie warto - No tak nie lubił za bardzo jak ktoś się nim przejmował. Nie lubił kiedy ktoś zawracał sobie głowę jego osobą. Cóż takie odchyły zostały jeszcze za czasów jego dzieciństwa bo rodzice raczej uważali go za nic wartego człowieka, więc uznał, że skoro nic nie znaczy nie ma sensu aby o niego się martwić. Ponownie zmierzył dziewczynę od stóp do głów i uśmiechnął się do niej uroczo. Wyciągnął swoją rękę w jej kierunku i powiedział
- No to co idziemy - Szepnął cicho i pociągnął ją za sobą i po chwili już wylecieli z sali.
z/t x2

To jest doprawdy nie do pomyślenia, żeby Naomi musiała tyle harować. Nikt jej przecież nie uprzedził, że studia to nie tylko przyjemności. O losie, trzeba jeszcze się uczyć, pisać jakieś głupie eseje, uważać na co poniektórych zajęciach, żeby jeszcze jakaś bestia ci ręki nie odgryzła. Koszmar. Aż dziwne, że biedna Krukonka nie załamała się psychicznie od tego natłoku obowiązków.
Radziła sobie z nimi po ludzku, odpoczywając. Teraz na przykład, odwiedziła salę teatralną, jedno z jej ulubionych miejsc w szkole.
Usiadła sobie na scenie, zwieszając z niej nóżki i swobodnie, od niechcenia niemalże zaczęła sobie coś śpiewać. Lubiła to robić gdy sobie o czymś rozmyślała. Muzyka bardzo jej w tym pomagała.

Kto powiedział, że życie siódmoklasisty jest różami usypane? Max się z tym w ogóle nie zgadza! Tylko nauka, testy, ledwo co czasu na zabawy i spotkania, bo wszystkich nauk za dużo. Aż ma się to powyżej uszu, nawet jeśli jest się Krukonem.
Blondyn chciał mieć trochę czasu dla siebie. I dla swojej gitarki, której tak długo nie ruszał. Postanowił rzucić na nią zaklęcie kameleona żeby nie zwrócić na siebie uwagi i przejść do sali teatralnej, której i tak niemalże nikt nie odwiedzał. Przeszedł te wszystkie schody, a kiedy tylko stanął na progu, zdjął zaklęcie z gitary i... Do jego uszu doszedł słodki, melodyjny głosik. Spojrzał na scenę. Czyżby należał do tej dziewczyny? A do kogo innego? Zaczął przygrywać na gitarze, nadając melodyjkę jej słowom. Powolnym krokiem don podchodził, aż w końcu usiadł jakieś półtora metra od niej, grając na swojej gitarce melodię. Niby tę samą, ale miała w sobie coś, co chciało, żeby ją powtarzał.

Kiedy na dworze pogoda jest nieciekawa trudno znaleźć sobie zajęcie. Zwłaszcza jeśli jest się taką osobą, jak Gwenllian. Dziewczyna nie mogła długo siedzieć w zamknięciu, ale z drugiej strony wyjście teraz na zewnątrz groziło przeziębieniem lub innym choróbskiem.
Deszcz i śnieg, to zdaniem Puchonki niezbyt ciekawe połącznie. A jeszcze przy dodatniej temperaturze nie ma szans na śliczny biały krajobraz, drzewa pokryte pierzynką. A są przecież święta Bożego Narodzenia. Pogoda nie pasuje do panującej pry roku!
Gwen wędrując po zamku zaszła sobie do Sali Teatralnej. Lubiła teatr i chodzenie na sztuki. Podobało jej się, że ludzie na chwilę mogą być kimś innym.
Żałowała, że już jest nieużywana. Ona sama z chęcią wstąpiłaby do klubu teatralnego, ale wątpiła czy znaleźli by się inni chętni.

Lilou nie miała pojęcia co ze sobą zrobić. Wszyscy byli albo zajęci, albo zmęczeni albo całkowicie gdzieś przepadli. Postanowiła więc iść do sali teatralnej, bo tu zawsze znajdowała kogoś ciekawego. No dobra, prawie zawsze. Mniejsza o to. Lil lubiła to miejsce, miało w sobie coś niesamowitego, emanowało tajemniczością. Dziewczyna uwielbiała takie stare, zapomniane miejsca, które mają w sobie ogromną wiele tajemnic do odkrycia i aż się proszą aby ktoś o nie zadbał.
Przejechała palcem po ścianie i ruszyła w kierunku postaci, którą dojrzała. W sumie nie wiedziała, czy to ktoś interesujący, znajomy, czy może ktoś z kim nie miałaby ochoty rozmawiać. Postanowiła jednak to sprawdzić. Uśmiechnęła się, gdy tylko zorientowała się, że to Gwen.
-Siemasz.- Powiedziała wytrącając dziewczynę z zamyślenia.
-Znów się tu chowasz?-zapytała żartobliwie siadając na nie do końca czystym stole. - Porzuć w końcu te marzenia o sławie i za naukę się weź - puściła oczko do koleżanki.

Na dźwięk kroków Gwen odwróciła się. Jej oczom ukazała się Gryfonka. Gwenllian obróciła się przodem do znajomej.
- Wcale nie marzę o sławie - przyznała. - Ale z chęcią wystąpiłabym na deskach teatru, choćby amatorsko. A najlepiej gdyby "Portret Anastazego" – zakończyła uśmiechając się marzycielko.
Gwen raczej nie była marzycielką. Miała jasno sprecyzowane plany na przyszłość, jak mało kto w jej wieku. Nie wyobrażała sobie możliwości innej niż zajmowanie się zwierzętami. Wiedziała o tym, kiedy tylko odstała swoją klacz.
Z drugiej jednak strony teatr był inną pasją Gwen. Z chęciom towarzyszyła dziadkowi i babci w wizycie w monachijskim teatrze.
- Może kiedyś jednak zostanę sławna?
Dziewczyna wspięła się na scenę i skłoniła się przed Lilou.
- Uczę się - dodała. - Ale nauka jest taka nudna. Czasami wolę sobie pomarzyć.

-Kochana, wszyscy przecież marzą o sławie. -powiedziała jakby było to coś oczywistego. Chociaż sama w to nie wierzyła, zdawała sobie sprawę, że istnieją ludzie, dla których sława byłaby męcząca. Zamyśliła się na moment. Czy ona chciałaby być sławna? Hmm... Raczej tak, chociaż nie była pewna czy dałaby sobie radę. I może nie koniecznie chciałaby być aktorką.
Zaśmiała się słysząc pytanie Gwen.
-Żeby być sławnym trzeba coś robić, a nie chować się w zapomnianej sali teatralnej.-powiedziała zgryźliwie. No cóż, miała rację, a Gwen raczej była przyzwyczajona do tego, że Lilou nie zawsze mówi miłe rzeczy.
-Nauka nie jest zła, wystarczy odpowiednie podejście.-powiedziała. Bo tak też uważała. Jej nauka nie sprawiała problemów, zwłaszcza, że większość przedmiotów w Hogwarcie było niezwykle interesujących.
Podniosła z podłogi jakiś kapelusz, strzepnęła z niego kurz, założyła sobie na głowę i wdrapała się na scenę obok Gwen. Chwyciła ją obiema dłońmi za rękę i pojrzała głęboko w oczy.
-Na skrzydłach miłości
Lekko, bezpiecznie mur ten przesadziłem,
Bo miłość nie zna żadnych tam i granic;
A co potrafi, na to się i waży.-wyrecytowała z niesamowitą powagą. Uśmiechnęła się kiedy skończyła. -"Romeo i Julia". Nie wiem czy kojarzysz? To mugolskie jest. Moja ulubiona książka.- ciekawa była czy Gwen słyszała o tej sztuce. W sumie nie znała jej tak dobrze, aby wiedzieć na ile jest czarodziejem, a na ile mugolem. Spojrzała na nią z zaciekawieniem.

Gwen westchnęła słyszłąc słowa Lilou. Gryfonka nie owijała w bawełnę i mówiła to, co myślała. Czasami przeszkadzało to Puchonce, bo od czasu do czasu lubiła sobie pomarzyć. Wiedziała, że jej sława nie jest pisana. Za bardzo kochała zwierzęta, by porzucać je dla słowy, która jest kapryśna i ulotna jak
- Me serce się raduje, gdy słyszę twe słowa.
Niczym blask świecy w ciemności,
Twa miłość wskazuje mi drogę ku jasnej nadziei.
Że gdzieś po za czasem i ludzkimi prawami
Czekam nadzieja dla naszej przyszłości. - zmyśliła Gwen na poczekaniu.
Następnie wyrwała się Gryfonce i odeszła parę kroków niczym niewiasta, która boi się, że ktoś przyłapie ją na łamani zakazów.
- Coś mi się obiło o uszy, ale nie znam tego. Tytuł kojarzę, ale treści nie znam. Babcia nie zabrała mnie na to od teatru - przyznała Gwen. Jej babcia zabierała wnuczkę na sztuki bardziej jej zdaniem dopasowane dla dzieci. Po za tym w domu nie było raczej żadnych tego typu książek na półce. A przynajmniej Gwen ich nie widziała. Kiedy spędzała wakacje u dziadków za bardzo pochłaniały ją konie i wędrówki po okolicy niż teatr. Jednak chwilowo z dala od obu tych rzeczy teatr zajął ich miejsce.

Jeszcze przez chwilę trzymała lekko uniesioną rękę przesuwającą się za odchodzącą dziewczyną. Po chwili przycisnęła dłoń do serca i spuściła głowę, trwając przez chwilę w bezruchu. Ściągnęła kapelusz i rzuciła go gdzieś w bok, po czym zaśmiała się. Całkiem dobra zabawa ten cały teatr...
-Fajne, kto to?- zapytała pewna, że Puchonka recytuje coś, co ktoś kiedyś gdzieś napisał. Zdolna bestia, skoro wymyśla takie rzeczy na poczekaniu. Może jednak powinna się zastanowić nad karierą aktorską?
-A szkoda, bo to na prawdę jedna z tych dobrych. Ja osobiście ją uwielbiam. -kiedy była mniejsza, to jej tata czytał jej "Romea i Julię" na dobranoc i chociaż jako sześcioletnia dziewczynka nie wszystko w tym rozumiała,to udawała, że sprawia jej to przyjemność, gdyż widziała jak ojca to cieszy. Był zafascynowany Shakespearem, a swoją córkę zaraził miłością do "Romea i Juli". Była chyba z milion razy na tej sztuce w różnych teatrach i nadal jej to nie nudziło.
Lilou wpadła na genialny pomysł. Zaświeciły jej się oczy.
-A gdyby taak..-zaczęła spoglądając na Puchonkę.- założyć własną grupę teatralną?-zapytała, ciesząc się, że jest taka genialna! Przecież wystarczy tylko trochę tu posprzątać, znaleźć ludzi i gotowe! Inna sprawa, że Lil miała słomiany zapał, ale póki co pomysł jej się strasznie podobał.
-Co Ty na to?-spojrzała z półuśmiechem na Gwen.

- Zmyśliłam to na poczekaniu - przyznała Gwen uśmiechając się.
Zdarzały jej się momenty, kiedy mogła tak mówić, ale bywało to bardzo rzadko. Kiedy miewała takie natchnienie zastanawiała się, czy jednak nie zostać aktorką?
Jednak nigdy nie trwało to długo. Aktorstwo to wbrew pozorom ciężki zawód i bardzo niewdzięczny. Wszystko zależy czy jesteś na fali, czy też może już znudziłeś się publiczności. Na dłuższą metę Gwen jednak nie wiedziała się w tej roli. Gra amatorska od prawdziwej zdecydowanie się przecież różniła. Aż w końcu mogło jej się to znudzić, albo nawet znienawidzić.
- Masz może to tu w Hogwarcie? - Spytała mając na myśli sztukę. - Z mugolskim sztukami mam dość ograniczony kontakt. Babcia woli opery niż teatr.
W kwestii sztuki jej rodzina była dość mało zainteresowana teatrem i operą. Jej kuzyn lubił chodzić do kina. Sztukę uważał za zbyt sztywną i przestarzałą.
- Cudny pomysł - Puchonka klasnęła w dłonie i pisnęła z radości. - Myślałam o tym, ale nie wiedziałam czy ktoś byłby zainteresowany.

-No proszę jaką mam zdolną koleżankę.-uśmiechnęła się do Gwen.
Może i aktorstwo to niełatwy zawód, ale za to jaki ciekawy! Przynajmniej według Lil, aktor to całkiem interesujący zawód. Zawsze jej się wydawało, że aktorzy nie mają czasu się nudzić. Właśnie. Czemu ona nie pomyślała o tym, żeby zostać aktorką. W sumie... może to całkiem dobry pomysł. Będzie to musiała przemyśleć.
-Na pewno mam, tylko pytanie gdzie.- zaśmiała się i przeczesała włosy dłonią. Bałagan to nieodłączny element życia Lilou. Nie potrafiła utrzymać porządku i nawet zbytnio się o to nie starała,gdyż nie potrzebowała go. Chaos wydawał jej się o wiele bardziej interesujący.
-Jeśli znajdę to mogę Ci pożyczyć.-posłała dziewczynie uśmiech.
-No to mamy już dwie osoby, całkiem sporo.-powiedziała Lil optymistycznie. Choć w sumie nie wiedziała za bardzo jak się za to wszystko zabrać, ale...czy to ważne? Ważne, że pomysł był i chęci były.
-A tak w ogóle, to co u Ciebie słychać? - Usiadła na brzegu sceny i spojrzała na Gwen czekając na odpowiedź.

Puchonka splotła dłonie za plecami i wędrowała trzy kroki do przodu i trzy do tyłu mając cały czas widok na Lilou.
- Jakoś leci do przodu - odezwała się w końcu. - Jestem podekscytowana tym, że już za pół roku będę studentką. Strasznie szybko te siedem lat szkoły zleciało. Dosłownie jak mrugnięcie oka.
Gwen bardzo dobrze pamiętała każdy rok nauki spędzony w tych starożytnych murach. I ani jednej nie żałuje.
W końcu zeskoczyła ze sceny i podniosła z ziemi kawałek pergaminu. Papier w niektórych miejscach był pozaginany, a atrament miał już swoje lata. Cała podłoga i inne miejsca jak i to pomieszczenie zostało zapominane przez pozostałych.
Szkoda
- A u ciebie? - Spytała. - W sumie nie ma w szkole aż tak wielu ciekawych rzeczy do roboty po za nauką.
To była właśnie jedna z wad szkoły. Mało rozrywek, które pozwoliłby się rozerwać uczniom. Zdarzały się imprezy okazjonalne takie jak Bal Bożonarodzeniowy. Nie ma, co narzekać, ale Gwen z chęcią obejrzałaby jakąś sztukę.
Na jej nieszczęście mało osób w ogóle się tym interesowało. Po prostu zostało zapomniane i wyparte przez inne.

Lilou siedziała z głową odwróconą w stronę rozmówczyni.
-Weź mi nawet nie mów! Ja się czuję, jakbym dopiero co dostała list do Hogwartu.-dosłownie tak było. Lil pamięta,jakby to było wczoraj. Ten niezapomniany dzień. Tyle szczęścia, a jednocześnie zdziwienia i niepewności. Czy to nie jakaś pomyłka? Czy na pewno da radę? Ale dała. -A tu co? Nim się obejrzałam,a już studiuję.-uśmiechnęła się delikatnie na wspomnienie tych wszystkich chwil w tym miejscu.
-No studiuję sobie, całkiem fajna sprawa. Pozwalają nam na więcej niż wam,chociaż ciągle mają nad nami kontrolę. Albo tak im się wydaje.-puściła oczko do dziewczyny. -To jest fakt, tutaj o rozrywki trzeba zadbać samemu, bo im się do tego raczej nie pali.-to jej akurat w tej szkole przeszkadzało.Czasami było tutaj naprawdę ciężko o dobrą zabawę. Ale wszystko jest do zorganizowania. Mimowolnie się uśmiechnęła na wspomnienie o kombinowaniu w poszukiwaniu wrażeń przez te wszystkie lata.
Lilou podniosła się i poprawiła swoje rurki.
-Chyba czas się zbierać, dość późno się zrobiło.-powiedziała do Puchonki. Podeszła do dziewczyny i ją przytuliła na pożegnanie. -Musimy pomyśleć coś o tym miejscu.
-Do zobaczenia!-posłała jej jeszcze uśmiech na do widzenia izniknęłaza drzwiami od sali.

/zt.

Gwen u duchu ucieszyła się, że przejście na wyższy stopień wtajemniczenia, czyli studia, są mniej wymagające. Nie żeby jakoś szczególnie miała problemy z nauką, ale. Zawsze znajdzie się jakieś ale, lecz jakby nie patrzeć dzięki studiom dłużej można dowlec pójście do pracy.
- Do zobaczenia - Gwen pomachała Lilou i patrzyła jak znika za drzwiami.
Jej samej jeszcze się nie spieszyło wyjść stąd. Lubiła atmosferę panującą w Sali Teatralnej.
Musze poprosić babcię, żeby mi przysłała jakieś mugolskie sztuki teatralne. A nie lepiej poprosić o to ciocię? W końcu jakby nie patrzeć ona jest mugolką więc istnieje większa szansa, że zorientuje się w temacie bardziej niż babcia.

z/t

Uciekanie było nadzwyczaj dojrzałe... Rzeczywiście Lyri powinna być z siebie dumna... Prychnęła, aby skryć wszystkie emocje, aby nie krzyczeć i nie wydać się innym nadpobudliwą... Wsunęła dłonie do kieszeni bluzy, która miała ukryć jej tożsamość i burzę czerwonych włosów... Właśnie. Czemu były czerwone? Kaprys. Zakochana w czerwieni chciała dostrzegać ją wszędzie, a teraz ta oddawała najgłębiej skrywane emocje. Zanuciła niby coś od niechcenia składając kolejne, długie sylaby w całość. Specjalnie przeciągane słowa wskazywały na to, jak bardzo jest znerwicowana... Ile razy można uciekać? Chować się przed ludźmi, którzy mieli śmiałość nazywać się jej przyjaciółmi. No ile? Chyba nawet matematyka nie przewidywała rozwiązania na to zadania... Bo liczby byłyby bardzo duże... Zamknęła oczy i nacisnęła pierwszą, lepszą klamkę dostając się do sali teatralnej... Tu dopiero zsunęła kaptur z głowy i usiadła przy ścianie. Nieco zmartwiona, zamyślona bardziej niż zawsze... Próbowała znaleźć w sobie optymizm, który mogłaby zagospodarować na najbliższe dni. Ile było w niej przeciwieństw, skrajnych emocji, nieodpowiednich słów... Mruknęła coś pod nosem zirytowana zwitkiem papieru, który wcisnął się pod but... "I powiedz, że kłamstwo to nie Twoje imię..." - tak głosiła kartka, którą po chwili zgniotła w dłoni i rzuciła gdzieś przed siebie... Duża salka chroniła ją od hałasu bandy ludzi, którzy chyba potrzebowali tylko jej po to, by chwilę pogadać o niczym, zgarnąć notatki, spróbować namówić do jakiejś głupoty, ale przecież już im nie ulegała... Więc dlaczego? Grzywka zsunęła się na twarz dziewczyny, była już o wiele za długa i Lyri miała teraz zwyczaj odrzucania jej do tyłu... Szybko zmieniała zdanie, upodobania, nie chciała niczego sobie narzucać. Żadnej rutyny, która obejmowała swoim zasięgiem wszystko i wszystkich. Cori przesunęła opuszkiem palca po zakurzonej podłodze rysując dobrze znane kształty, litery... Aż wreszcie słowa, które zaraz rozmazała butem. Wydawała się dziś sobie jeszcze bardziej niezdarna niż zawsze... Kłopotliwa. To powinno być jej drugie imię... Na pewno ograniczyłoby wtedy kontakt z ludźmi, którzy unikali kłopotów, a ona przecież takowym była.
- Bum. - Próbowała przestraszyć samą siebie, by coś uwolnić dopóki była w samotności, a wszystko trzymało się tego kostiumu, który przyjęła przed wszystkich...

Marcus snuł się po zamku właściwie jak nie on. Ostatnio miał taki zwyczaj przez pewną gryffonkę, która go skutecznie unikała a on nie skutecznie jej szukał. Lecz, co to za szukanie? Nawet, jeśli ją gdzieś zobaczy, zawało to i tak ucieknie. No, ale Marcus się nie poddawał i był wytrwały w swoim postanowieniu. Nie wymagał czegoś wielkiego. Tylko krótkiej rozmowy, szczerości i wyjaśnień. Chciał po prostu wyjaśnić, o co chodzi, co się dzieje, co z nimi dalej będzie. Chciał wiedzieć! Zamiast tego nie wiedział kompletnie nic a w jego głowie zamiast odpowiedzi szumiało do pytań i insynuacji. Był Krukonem i miał syndrom Krukona… Nie cierpiał czegoś nie wiedzieć! Gdy czegoś nie wiedział zaglądał do książki i uzupełniał swoją wiedzę1 Niestety, tutaj sprawa nie była taka prosta, bo nie chodziło tutaj o wiedze którą można zdobyć poprzez podręczniki. Na wszystko mogła mu odpowiedzieć tylko jedna osoba i tylko od niej mógł poznać prawdę. Chociaż ma być to gorzka prawda i szczera, niech będzie nawet ostra jak sztylet i niech mu przebije serce. On chcę znać tą prawdę, bo prawda jest dużo lepsza od tej niewiedzy, która jest jak stado rozwścieczonych węzy, które raz po raz go kąsają po kostkach.
Po kolejnej godzinie nieudanych prób odnalezienia dziewczyny Marcus w końcu westchnął z rezygnacją. Najgorsze było to, że, podczas gdy on szlaja się po całym zamku jej szukając ona może być w pokoju wspólnym czerwonych! Taka myśl po prostu nie dawała mu spokoju, że robi z siebie idiotę szukając ją po zamku i tracąc czas, który w szelaki sposób mógłby wykorzystać, podczas gdy ona może siedzieć sobie przy kominku i nawet o, nim nie pomyśleć! Żeby, chociaż odpisała na którykolwiek list. Wysłał ich do niej dziesiątki, a może nawet i setki! Ale nie. Czy oni chcą wykończyć psychicznie tego wesołego Krukona?
Marcus schował ręce do kieszeni i zszedł na drugie piętro w skrzydle zachodnim. W ten czas wydawało mu się, że właśnie jakaś postać w kapturze przeszła przez korytarz i skryła się w Sali teatralnej. Omamy? Marcus zaciekawiony poszedł to sprawdzić i, gdy już był tam całkiem blisko usłyszał westchnienia. Tak! Jeden zero dla Marcusa i proszę państwa co się dzieje stadion szaleje emeryci wygrywają z rencistami! Serce Marcusa radośnie podskoczyło do góry, bo jak, by mógł, chociaż nawet nie poznać tego głosu? Tego westchnienia? Otworzył drzwi i oparł się o framugę z wesołym uśmiechem na ustach i błyskach w źrenicach.
- Bum! – Odpowiedział z uśmiechem patrząc się na nią. – No tak. Może i mnie powaliło, ale, żeby od razu się farbować z tego powodu? Wystarczyło napisać, że nie chcesz mnie znać. – Powiedział wesołym tonem głosu, chociaż gdzieś w środku czuł ze jego żart po części może być prawdą. Może przefarbowała włosy, by w tłumie głów nie rozpoznał jej, bo przecież nie będzie szukać czerwonowłosej? Sprytne, aczkolwiek bolesne. Dla niego.

Ale jak nie unikać? Jak nie zamykać się w pomieszczeniu i nie zastanawiać się, jak można od tego uciec? Jak po prostu zapomnieć? O te i jeszcze inne przepisy prosiłaby Lyri, gdyby mogła... Ale ona już tak dawno o nic nie prosiła, tak dawno nie czuła potrzeby współpracy z drugim człowiekiem. Nienawidziła uzależnienia od kogoś, czekania na przyjście, aż wreszcie nie pojawienie się w terminie. Tyle razy się zawiodła, przeszła przez kręte schody wiecznego odrętwienia i chłodu. A teraz niby co nagle miało się zmienić? Tu było chłodno... Nie przeszkadzało jej, więc podwinięcie rękawów, za dużej bluzy, do łokci. A potem ktoś tu się wsunął... Ktoś po prostu przyszedł i nagle był... Nagle coś mówił. Chwilę jej zajęło by dostrzec jego sylwetkę, usłyszeć słowa... Napełnić myśli tym, czego próbowała uniknąć, ale ile można kłamać i chować się po kątach wiedząc, że jest się w tym samym budynku, i spotkanie jest tylko kwestią czasu. Ale Lyri kochała 'kwestię czasu', jeśli ta dawała jej chwilę na zastanowienie, ale była za to wredną osóbką dręczącą dziewczęce sumienie. No cóż, odgarnęła część włosów do tyłu widząc, że chyba krytykuje czerwień, która kiedyś po prostu była słabsza... Teraz ta intensywność biła przez pół pomieszczenia, które było puste, szare, nie wesołe. Nie musiała wstawać by zdać sobie sprawę, że niebieskie tęczówki Marcusa świdrują ją i domagają się odpowiedzi... Ale w istocie bała się wstać, w sumie przerażało ją, że nagle będzie musiała powiedzieć cokolwiek, chociażby na odczepnego. Przecież tak jakby zniszczyła ich przyjaźń. Kiedy się na to odważyła, pozwoliła puścić wodze fantazji, oddać się chwili... Boże, ile synonimów... Przecież po prostu mogła powiedzieć wprost, że przespała się z chłopcem, który był dla niej ważny... A teraz pewnie to zepsuła, zniszczyła i przy okazji wybuchło, jak to w takich sprawach bywało. Albo wybuchnie. Czas przyszły był wskazany, ano bo przecież osobnik płci męskiej sam tu przyszedł i jeszcze nie wybiegł w popłochu. Nie wybiegnie, to pewne. Lyri wręcz podniosła się z zimnej podłogi i otrzepała ubranie, które kurz zdążył już przytulić. Ten tu taki zadowolony, terefere, a ona nadal milczała... Po kilku dłuższych chwilach składania ust w linijkę, podeszła niby to krok do przodu, ale czmychnęła do okna, a kiedy zbudowała ten dystans powiedziała:
- Właściwie liczyłam, że ten kolor Ci się spodoba. - Powiedziała niby żartem, acz nie wiedziała czy to, że zrobiła to, żeby się ukryć nie było przypadkiem prawdą. Nie, nie było. Nie była na tyle dziecinna. "Boże, Lyri przestań wygadywać te okropieństwa!" - ugryzła wewnętrznie kilka swoich myśli, coby się nie wydostały na zewnątrz.

Przecież wystarczyło z, nim porozmawiać! On wcale się nie gniewał ani nie czuł się zraniony. Nikt do niczego go nie zmuszał, a jeśli czuł się zraniony to właśnie teraz przez tą całą sytuację. Przez to ze dziewczyna go unikała i uciekała przed, nim. Mógłby zrozumieć wszystko, ale nie mógł znieść straty bliskiej mu osoby nigdy nie umiał sobie uświadomić, że to koniec i nie ma nic więcej. Zawsze walczył o znikający uśmiech drugiej osoby był uparty, przez co teraz miał wielu znajomych i przyjaciół. Lecz, jeśli ktoś z jego bliskich mu osób nagle nie chce go znać ani z, nim rozmawiać to po prostu stawał się smutny i nie wiedział co robić, by było tak jak wcześniej. Chciał porozmawiać wyjaśni i sprawić ze będzie dobrze, a to co było jego błędem to fakt, że nie umiał sobie odpuścić.
Marcus obserwował jak dziewczyna od niego uciekła w drugi koniec pomieszczenia. CO takiego zrobił, by sobie takim zachowaniem zasłużyć? Czy zrobił coś czego dziewczyna nie chciała? Czy powiedział coś nieodpowiedniego? Dlaczego po prostu mu nie powie tego wszystkiego uświadamiając mu w ten sposób ze nie chce go znać? Może w, tedy Marcus, by sobie odpuścił i po prostu żył w smutnym świecie, gdzie nie ma czerwonowłosej dziewczyny którą poznał na balu i chciał z nią zatańczyć każdy taniec. Wolny, szybki, śmieszny, głupi. Po prostu tańczmy a ty muzyko graj!
Chłopak wszedł do Sali zakładając na siebie dziwaczny różowy kapelusz i stanął na środku pomieszczenia.
- „Julio moja Julio” – Powiedział tak, jak gdyby przemawiał do kogoś. – Jeszcze nie twoja się musisz postarać. – Odburknął sam do siebie i zawiesił głowę ku ziemi. – Ale ja się nie chce starać.. – Dodał po chwili dziwnym głosem. Próbował rozśmieszyć dziewczynę taką głupią sceną aktorską, chociaż aktorem to on nigdy jakoś nie chciał być.
Spojrzał się na dziewczynę i uśmiechnął do niej szeroko.
- Nie powiedziałem, że mi się nie podobają. – Odburknął z udawaną, obrażoną minę. Czy tak już będzie do końca? Ona będzie przed, nim uciekać a on będzie ją gonić? Przecież nawet ktoś taki jak Marcus kiedyś się podda i co w tedy? Czy to okaże się błędem czy poprawnym krokiem? Przecież nikt, im nie każe brać ze sobą ślubu! Chociaż było, by wesele i takie tam…