First topic message reminder :

Biblioteka

Wielkie regały z książkami sięgają niemal do sufitu. Można tu spotkać przede wszystkim osoby lubiące się uczyć, czytające dla przyjemności lub po prostu grupki dziewczyn chcące obgadać coś w spokoju. Całe pomieszczenie wypełnia zapach starego pergaminu, a niektóre półki pokrywa cienka warstwa kurzu. Jest tu przestrzeń na której stoją stoliki z krzesłami, by można było przeczytać książkę której nie można wypożyczyć, bądź w ciszy odrobić lekcje

Kolejny dzień w Hogwarcie. Jeden z wielu, pełnych życia dni, kiedy uczniowie i studenci spieszą się na zajęcia, a nauczyciele w popłochu sprawdzają pierwsze wypracowania oraz przygotowują kolejne materiały na zbliżające się wykłady. Rzecz jasna młodsza część szkoły nie przejmowała się tym tak bardzo, jak profesorowie, jednak musieli ingerować w przypadkach podobnych do tego, który właśnie miał miejsce w bibliotece.
Paul Price, jako jeden z niewielu, miał chwilę przerwy i dotarł na miejsce przed innymi, by pełnić swoje obowiązki. Zastał tam Lotte Reyes i Alana Payne'a na intrygującej wymianie zdań. Czyżby się kłócili? Skądże, prowadzili tylko rozmowę o wielkim tomiszczu na trasmutację, a które oboje chcieli mieć, gdyż był to jedyny dostępny w tej chwili egzemplarz. Jak to się potoczy?
Mistrz Gry zostawia was z tym małym problemem w nadziei, że nie poleje się krew, a oba domy unikną utraty punktów. Może pan profesor znajdzie jakieś pokojowe rozwiązanie. Kto wie, kto wie.
Zaczyna Paul. Powodzenia!

-Te, co wskazałaś, o jaśnie Pani.
Mruknął, nic sobie z jej obecności nie robił. Tylko przechylił się do tyłu, żeby wygodnie się oprzeć. Spokojnie, powolutku, odłożył książkę na blat i biorąc głębszy wdech, spojrzał spod byka na Michaelę.
-Słuchaj, wiesz, że ja z chęcią bym łaził za Tobą cały dzień z zakupami, jeśli to miałoby Ci przyprawić szczery uśmiech na twarzy. Ale jak nie nauczysz się, że w Hogwarcie nie stworzysz prywatnego dworu na wzór tych angielskich bękartów. Zachowaj się choć trochę jak Szkotka, zwłaszcza z tak pięknego miejsca i nabierz Ty dystansu do siebie.
Ostatnią część, gdy doszedł do ich ojczyzny, wypowiedział ze złością i uniesiony. Zaraz po tym rozejrzał się szybko wokół, czy aby niczyjej uwagi nie zwrócił. Ostatnia rzecz jaką chce w tej chwili, to w bibliotece przeszkadzać ludziom sprzeczką z jakąś rozpieszczoną dziewuchą. Zły, czy nie, po chwilowym rzucaniu gromów oczyma, wstał i chwycił te cholerne książki, coby je poodkładać.

Uśmiechnęła się, to było w sumie zabawne. Ciekawe, skąd brała się ta złość. To ona powinna się złościć, ale uznała, że to byłoby wysoce nierozsądne. Czasem nawet była zdziwiona, że inni nie potrafią tak kontrolować emocji, nie mogła sobie nawet wyobrazić, jak wiele kłopotów musiało to przysparzać. Niemniej Ean był chyba mocno zdenerwowany, zwłaszcza przy nawiązaniu do ojczyzny, chociaż Michaela tak naprawdę nie czuła się z nią zbyt silnie związana, chciałaby zwiedzić trochę świata. Może Amerykę...
- Sugerujesz, że masz większy dystans ode mnie? - spytała wesoło, krzyżując ramiona. W myślach założyła, że pewnie nie ma. Ale przynajmniej mógł dosięgnąć wysokiej półki.

-Tak.
Burknął, odkładając książkę za książką. Nawet w takiej chwili musiała być jak Hariette? Po prostu udowadniać, że jest lepsza? Wepchnął ostatnią książkę, żeby się odwrócić do dziewczęcia. Znów wziął głęboki wdech, żeby się uspokoić. Taka czynność faktycznie działała, zwłaszcza kiedy się miało płuca kogoś, kto myślał o karierze w Quidditchu.
-Księżniczko, nie chciałem Cię ochrzanić. Ale zapominasz, że to Hogwart. Pomyśl o tym chwilkę, bo nie chcę zostawić tak słodkiej osóbki jak Ty na pastwę fałszywców.
Wyciągnął dłoń ku jej twarzy, ale zatrzymał się w połowie, wiedząc, że to by było zbytnie spoufalanie się i nie ten poziom relacji na takie gesty troski. Dlatego spuścił dłoń, zrezygnowany.

Uznała za zastanawiający fakt, że najpierw się zdenerwował, a potem nagle nie wiadomo po co wyciągnął rękę. Może u innych to było normalne, niemniej ona tego za takie nie uważała.
- Fałszywców, mówisz - powtórzyła, kiwając powoli głową. - A niby skąd mogę mieć pewność, że ty nie jesteś fałszywy? Nie mam na to wpływu, więc co się będę przejmować ludzką fałszywością. - Wzruszyła ramionami. Rzeczywiście raczej nie interesowała się tym, czy ktoś jest szczery czy nie, bo nie wchodziła w głębsze relacje z ludźmi. Ważne, że ona była szczera i nie miała sobie prawie nic poważnego do zarzucenia. Możliwe, że było to nieco zbyt egoistyczne podejście, ale było do wypracowania, w końcu Michaela była jeszcze w fazie temperowania i kształtowania swojego charakteru.

Spoglądał na nią, analizując. Socjopatka? Chyba tak. Kwestia, czy urodzona, czy tak się nad nią znęcano w domu, że dopadła ją znieczulica. Tego pytania jeszcze nie stawi, bo pewnie ją speszy, ale wyciągnął znowu dłoń. Tym razem w kierunku jej dłoni, cobym ją chwycić i podnieść na wysokości ich oczu.
-Gdy kiedyś zawiśniesz na krawędzi, bliska śmiertelnego upadku, to będę Cię trzymał za tę łapkę i nie pozwolę upaść. A drugą będę machał różdżką, żeby ocalić. Wtedy docenisz to, że są wokół Ciebie ludzie. Bo widzisz, rodziny nie wybierasz i niejednokrotnie może być perfidna. Odkryłem to rozmawiając z wieloma ludźmi tutaj. Ale można stworzyć nową rodzinę z przyjaciół, którzy są przy Tobie z wyboru. Z uczucia, a nie z obowiązku. Dzięki nim osiąga się większy sukces w życiu, ma się więcej uśmiechu i.. I jeżeli zmądrzejesz, to się dowiesz. Ja mogę tylko chcieć Ci przyprawić uśmiech.
Rozgadał się. W dodatku pompatycznie i pretensjonalnie. Był nieco zły na siebie, bo kompletnie mu nie wychodził pomysł na siebie. Kompletnie. A wszystko przez baby! Nic, tylko zepsute same spotykał i się bawił w zbawiciela świata, wiecznego męczennika. Nie mógł poznać takiej jednej, co by pogłaskała i doceniła, że on po prostu chce pomagać ludziom? Problemy nigdy się nie kończą, więc nigdy by się nie nudził. I o swoich problemach nie myślał, bo to też ucieczka, będąc szczerym. Takie skupienie na innych/

Popatrzyła z uśmiechem na chłopaka. To było nawet urocze, że uważał, że może jej pomóc. Nie rozumiała tego, nigdy nie miała chęci niesienia pomocy wszystkim wokół i ratowania świata, chociaż pomagała, gdy ktoś ją o to prosił. A Michaela ewidentnie nie prosiła, więc nie miała pojęcia, co nagle natchnęło Eana na takie głębokie przemyślenia. Nie miała zamiaru brać ich za bardzo do serca. Nie czuła potrzeby zmiany swojego nastawienia do ludzi i wolała wmówić sobie, że wcale nie ma problemów z głębszymi relacjami.
- Nie mam pojęcia, co ty odstawiasz, ale zabrzmiało mocno dziwnie - powiedziała, nie zwracając uwagi na fakt, że Puchon trzyma ją za rękę. Niech się nacieszy, niekulturalnie byłoby mu to wytykać.

Przebiła balon, który się napełniał zranieniem i negatywnymi odczuciami. Chciał, naprawdę chciał, żeby była uśmiechnięta. Ale nie dało rady. Może i była szczęśliwa taka, jaka jest, choć ciężko mu to było sobie wyobrazić. Ignorancja i brak zrozumienia dla cudzej perspektywy rzeczą naturalną dla ludzi młodych, ale w nastoletniej burzy hormonów, on zwyczajnie nie mógł sobie z tego zdawać sprawy. Dlatego puścił jej dłoń, ot tak, po prostu, bez ceregieli z delikatnością. Wzdychnął i znowu ruszył do swojego siedliska, mamrocząc tylko.
-To się nie zadawaj z dziwakiem.
Ktoś mógłby powiedzieć, że była dojrzalsza, bo nie była tak rozemocjonowana. I pewnie Heniek również tak pomyśli, gdy wieczorem będzie sam ze sobą walczyć, aby nie rozpłakać się ze zmagazynowanych emocji przez dzień. Ale teraz miał ochotę siąść i być zranionym, żeby go zostawiła, poszła sobie, bez słowa. Potrzebował miłego słowa, docenienia, racjonalnej rozmowy, a jej słowa zwyczajnie go raniły i chciał być zranionym do końca, żeby mógł się zająć raną i ignorować ją przez resztę długich lat szkolnych. Nie miał sił wyciągać do kogoś rękę w tej niedorzecznej rozmowie, która wzięła się sam nie wie skąd. Pewnie po prostu wyleciało z niego coś, co zbierało się czas już jakiś.

Miała ochotę wybuchnąć śmiechem, ale to chyba byłoby już zbyt okrutne, więc po prostu dalej się uśmiechała. Obawiała się jednak, że wyraz jej twarzy wygląda jakoś dziwnie kpiąco. Liczyła, że to było tylko wrażenie. Nie miała pojęcia, skąd te dziwne humory Eana, zawsze myślała, że tylko dziewczyny są zdolne do takich wahań nastrojów. Niemniej kulturalnie byłoby przeprosić, skoro już go czymś, nie miała pojęcia czym, uraziła. Chociaż nie miała zamiaru przepraszać, bo nawet nie wiedziała, za co. Podreptała za nim i przekrzywiła głowę.
- Co jest? - spytała, uznając to za dobry początek rozmowy. To znaczy w sumie nie taki początek. Ale takie pytanie dawało duże pole manewru, toteż było w danej sytuacji raczej stosowne i mogła je zastosować.

-Frustracja Twoją oziębłością.
Starał się skupić na czytanym tekście, ignorując dziewczynę. Oczy mu powoli leciały po literkach, bowiem jego podzielność uwagi spadały, gdy stawał się rozemocjonowany. Trzymał mocno okładkę i kompletnie się nie ruszał. Nie było tutaj co robić, bo chciał, żeby sobie poszła. Nie wiedział, jak ma zareagować i się wytłumaczyć. Ludzie nie brali na poważnie każdej relacji, a mu zawsze na każdym mocno zależało i starał się każdego traktować jak ważną istotę. No, poza tymi co go wpienili, jak ta cholerna Hattie..

- Genialnie - stwierdziła ironicznie, przewracając oczami. Tylko tego jej brakowało, żeby ktoś się nią przejmował. To znaczy niby chciała być traktowana poważnie, ale bez przesady, do której najwyraźniej Ean miał spore skłonności. Poza tym najwyraźniej próbował ją ignorować, a Mad nie lubiła obojętności ze strony innych, nawet jeśli sama ją często wykazywała. Postanowiła spróbować ostatni raz, jak nie wyjdzie, to przecież nie będzie się narzucać i wpychać tam, gdzie jej nie chcą.
- Nie frustruj się moją oziębłością - powiedziała, starając się nadać głosowi łagodny ton. Po chwili wahania i zastanowienia, czy nie będzie to zbytnie spofalanie się, ostrożnie wyciągnęła rękę i delikatnie poklepała chłopaka po ramieniu. Miała nadzieję, że "korona jej z głowy nie spadnie".

Henryk ją ignorował, w miarę skutecznie, bowiem nawet brew mu nie drgnęła, gdy znowu sarkastycznie skomentowała jego słowa. Spięty, próbował dalej czytać o sam nie wiedział czym, bo stracił kontekst całej informacji. Teraz powiedziała głupią oczywistość, która dla niego brzmiała spławiająco. Ma się nie przejmować? Czyli, zwyczajnie rzecz biorąc, ma ją zignorować? Puściłbym to mimo uszu i odpowiedział jakoś, ale ta poklepała go po ramieniu. Uniósł teatralne brwi, odwrócił głowę i spojrzał na jej dłoń, po czym przeniósł spojrzenie na jej twarz.
-Ty naprawdę nie masz pojęcia jak podejmować interakcję z innymi ludźmi.
Było to dość zabawne, ale musiał się powstrzymać. To mogłoby ją zrazić, bo po prawdzie, spodziewał się, że w środku jest bardzo wrażliwa. Dlatego ruszył pionek na szachownicy i czekał na jej kolej.

Może faktycznie nie miała pojęcia, jak podejmować interakcje z ludźmi, ale kto by się tym przejmował, skoro nie miała zbyt wielu okazji, by je podejmować? Najchętniej wzruszyłaby na to ramionami, ale to byłoby niekulturalne biorąc pod uwagę fakt, że już przestał ją ignorować. Uśmiechnęła się lekko.
- Możesz mnie nauczyć, ekspercie - powiedziała z lekkim przekąsem, licząc, że nie weźmie tego na poważnie. Nie miała ochoty na wykład o relacjach międzyludzkich. Obawiała się, że Ean jednak jest w nastroju na patetyczne teksty i będzie musiała się poświęcić. Oby nie. Nie dawała jednak po sobie poznać, że to, co mówiła, nie było do końca szczere i to chyba był błąd.

-Dobrze.
Mruknął bez przekonania. Oczywiście, że wziął to na poważnie, choć usłyszał przekąs. Dlatego najpierw chciał ją zaskoczyć taką reakcją, a potem wrócił wzrokiem do książki.
-Jak będziesz chciała sobie stworzyć dwór księżniczki, to mogę być doradcą do spraw ludzi. Ale tak to..
Zatrzymał się, nie wiedząc w sumie co chce powiedzieć. Męcząca to była sytuacja, bo jak ją polubił i fajnie się rzeczowo dyskutowało, tak teraz jakoś to oklapło. Wada tego, jak mocno inwestował uczucia i emocje w ludzi.
-Jestem chyba zły na siebie. Widzisz, wiem, jaka jesteś, odkąd Cię poznałem. A i tak liczyłem, że jakoś Cię rozweselę i pokażę piękno ludzi. Trudno, książki też są fajne.
Wzruszył ramionami i miał nadzieję, że zrozumie aluzję. Chciał zająć się książką i zostać sam. Znaczy się, nie chciał, bo wolałby żeby siadła i z nim rozmawiała. Ale musiał zgrywać takiego, a nie innego, bo jak każdy nastolatek; zmagał się z własnymi emocjami.

Nie miała pojęcia, o co chodziło temu człowiekowi. Nigdy jakoś specjalnie nie rozumiała ludzi, a tym bardziej ich problemów, bo zajmowała się swoimi własnymi. Ean zdecydowanie za bardzo kierował się emocjami, to potem musiał ponosić konsekwencje. W sumie to Michaela nigdy nawet nie uważała się za smutną, przecież potrafiła się uśmiechać, tylko robiła to wtedy, kiedy coś ją naprawdę bawiło. Może po prostu miała dziwne poczucie humoru, nie marnowała czasu na analizowanie tego. Nie wiedziała, jak zareagować na zwierzenia chłopaka. Pokiwała wolno głową.
- Ooookeeeej? - powiedziała, przeciągając słaby. "Aha" mogłoby być niekulturalne, a nie dysponowała takim czasem, żeby zagłębiać się w jego osobiste sprawy.

Spojrzał na nią spod byka, widząc tę lakoniczną reakcję. Mogłaby być żołnierzem, zaprawdę.
-No, to na tyle.
Wstał, nieco nazbyt nagle, odsuwając z charakterystycznym dźwiękiem krzesło. Dobrze, że się nie przewróciło, by zrobił wystarczający harmider przez tę dziewuchę. Spojrzał na nią, zamykając książkę, palec wkładając tam, gdzie przerwał. Myślał, czy coś nie powiedzieć, ale tutaj nic nie było do powiedzenia. Dla niej się z pewnością zachowywał niedojrzale, zaś dla niego ona była niepoważna. Nie dogadają się, a na pewno nie teraz.
-Do następnego razu, Panno Dear.
Rzekł elegancko, ze swym akcentem i skłonił się, by nieelegancko odwrócić się na pięcie i ruszyć ku wyjściu. Poczyta w jakimś spokojniejszym miejscu.

Wzruszyła ramionami i patrzyła chłodnym wzrokiem, jak Ean wychodzi. Trudno, ona nie będzie się z nikim dogadywać na siłę. Wstała i zaszyła się między półkami, próbując znaleźć jakiś przydatne książki o transmutacji z niższych półek, a po kilkunastominutowych poszukiwaniach nawet jej się udało. Zadowolona z siebie usiadła z powrotem i wzięła się za pisanie wypracowania. Efekt końcowy uznała za zasługujący na przynajmniej P, a to oznaczałoby, że jest na dobrej drodze do poprawienia ocen i dalej będzie mogła być zadowolona sama z siebie. Zamknęła tomy i odłożyła je szybko na miejsce, po czym zgarnęła swoją pracę, powiedziała czysto konwencjonalne "do widzenia" i opuściła bibliotekę.



2x z/t, już nas tu nie ma ;p

Kolejny dzień w Hogwarcie, na pozór spokojny. Dzień jak wiele innych, kiedy to każdy zajmuje się tym, czym musi - czy to nauką, czy też interakcjami towarzyskimi. Nauczyciele sprawdzają wypracowania, a uczniowie spędzają czas w dowolny sposób, to już wiedzą tylko oni. Jak się jednak okazało, nie we wszystkich częściach Hogwartu był spokój. Świetnym przykładem była chociażby biblioteka.
Bowiem to tutaj trwała zażarta dyskusja, na którą natknął się @Arthur Black, szukający egzemplarza transmutacji. Niestety, nie tylko on, bo @Claire Zusse i @Erika L. Frisk zdążyły dobrać się do niego pierwsze. Jakimś nieszczęśliwym przypadkiem był to jedyny aktualnie dostępny tom, dlatego dziewczyny zaczęły dyskusję, która powinna go wziąć. I żadna nie chce ustąpić, pomimo tego, że są z jednego domu. Jak to się potoczy? Czy Arthur rozwiąże ten spór, czy może się w niego wda?
Tutaj MG was zostawia (niech nie leje się krew!) z nadzieją, że oba domy unikną utraty punktów.
Zaczyna @Arthur Black. Miłej gry i powodzenia!

Od piątkowej schadzki w pokoju rozrywek nie widziałam Caluma, a Devi mignęła mi jedynie przez moment w dormitorium. Nie ukrywam, że zastanawiałam się, gdzie ich wtedy poniosło i czy fakt, że nie natknęłam się na Caluma był zbiegiem okoliczności czy może jednak chłopak mnie unikał. Miałam nadzieję, że wykazał dość dużo rozsądku i zaserwował Devi odtrutkę na amortencję, aczkolwiek mogłam się mylić.
Pewnie zastanawiacie się co robię w niedzielę w bibliotece! Tak, nie rozczaruję Was! Jak typowy kujon postanowiłam wykorzystać wolne godziny (których miałam aż nadto skoro Calum gdzieś mi zniknął) na naukę! Tym razem jednak nie wkuwałam Opieki Nad Magicznymi Stworzeniami jak zazwyczaj, a skupiłam się na studiowaniu jakiegoś wielkiego tomiska dotyczącego transmutacji, ze szczególnym naciskiem na animagię. Jednakże po pół godzinie nauki przerwałam - totalnie nie mogłam się skupić, bo moje myśli zaprzątało ostatnie spięcie z Williamem oraz sytuacja z Calumem i Devi. Położyłam głowę na książce i wkrótce zasnęłam.

@Calum O. L. Dear

Nie będę odstawiał przy opcji, że moje niewidzenie się z Lottą było czystym przypadkiem, bo głosiłbym kłamstwa wierutne. Istotnie, unikałem jej i wymawiałem się albo nagłym wezwaniem do sklepu, albo nawałem zadań do zrobienia, albo złym samopoczuciem. Ostatnia z tych historyjek była chyba najbardziej wiarygodna, bo od piątku paradowałem po szkole w szaliku, tłumacząc się kolegom, a także nauczycielom, że boli mnie gardło, podczas gdy prawdziwym powodem mojej nagłej zmiany stylówki była ogromna, fioletowo-czerwona malinka po prawej stronie szyi, którą zrobiła mi Devi. Nie chciałem, by wzbudzała zainteresowanie ani znajomych, ani belfrów, a w szczególności nie chciałem, by zauważyła ją Lotta. Już czułem, jak wielkie kazanie by mi zarzuciła i jakie wnioski wyciągnęłaby z tego widoku, podczas gdy tak naprawdę między mną a Devi nie zaszło nic intymnego tamtego dnia, kiedy Brazylijka wypiła amortencję.
Prawdę powiedziawszy, moja historyjka z nawałem roboty również była prawdziwa. Przechadzałem się teraz między regałami i wyciągałem najbardziej interesujące mnie pozycje z dziedziny wróżbiarstwa. Robiłem swój research dotyczący kryształowych kul. Wybrałem początkowo ze trzy potężne księgi i ruszyłem w stronę stolików, usadawiając swoje cztery litery obok jakiejś poległej laski. Dopiero po paru sekundach zorientowałem się, że to Hudson, ale na ucieczkę było już za późno, bo huk książek odstawianych na stół był tak głośny, że dziewczyna poderwała głowę znad blatu i popatrzyła na mnie zaspanym wzrokiem.
- Cześć - rzuciłem, chyba zbyt nerwowo i instynktownie zacisnąłem szalik na szyi. - Tak myślałem, że Cię tu znajdę. Ciężka noc? - zapytałem, starając się jakoś zatuszować fakt, że niespecjalnie cieszyłem się z jej obecności w bibliotece. Naprawdę mogłem się jej tu spodziewać, ale jakoś kompletnie nie przeszło mi to przez myśl.
I żeby nie było, ja chciałem się z nią widywać! Liczyłem jednak, że uda mi się w pierwszej kolejności pozbyć ogromnej malinki z szyi, ale niestety byłem beznadziejny w zaklęciach leczniczych.

Z błogiej drzemki wyrwał mnie wspomniany przeze mnie wcześniej Calum, który już od początku zachowywał się niezwykle nerwowo. Otworzyłam oczy poirytowana i podniosłam głowę mierząc go wzrokiem. Zachowywał się co najmniej specyficznie - jeszcze kilka dni temu zarzucał mi, że nie spędzam z nim czasu, a teraz unikał mnie. Nawet w tym momencie - chociaż siedział obok mnie i próbował mnie zagadywać to czułam, że chłopak ewidentnie nie ma ochoty na moje towarzystwo. Zaniepokoił mnie również jego ubiór - noszenie szalika w połowie kwietnia, na dodatek w pomieszczeniu było co najmniej specyficzne.
- Hej Calum.
W mojej głowie zaczęły się kłębić setki myśli - czyżby jego specyficzne zachowanie było związane z ostatnią sytuacją z Devi? Unikał mnie, bo znalazł sobie nową koleżankę czy może doszło między nimi do czegoś więcej? Na samą myśl o tym przeszły mnie ciarki. Ten szalik? Może go czymś zaraziła? Z tego co kojarzyłam Devi spędzała dość sporo czasu z takim mięśniakiem z Gryffindoru, który trzymał się z Leo i Fire. Lysander? Chyba tak. W każdym razie ten chłopak prowadził dość, hmm, luźny tryb życia - delikatnie to ujmując. Spokojnie mógł zarazić Devi jakąś opryszczką czy innym świństwem. Co jeśli ona przeniosła to na Caluma? No jasne, przejmowałam się tym, że mogło dojść między nią, a moim przyjacielem do czegoś więcej, ale bardziej się bałam, że z jego słabym zdrowiem złapał od niej jakiegoś bakcyla.
- Wyglądasz jakbyś chciał ode mnie uciec - szepnęłam skonfundowana - Po co Ci ten szalik? Jesteś chory?
Zmierzyłam go przenikliwym spojrzeniem chcąc wycisnąć z niego wszystkie informacje.

Nie miałem pojęcia, o co chodziło w tej nagłej drzemkowej epidemii w Hogwarcie. Ostatnio natrafiłem na Wittenberg, która spała w tym pokoju z herbatami całego świata, a teraz Lotta śpiąca w bibliotece? Czy w dziewczęcych dormitoriach Ravenclawu zalęgły się jakieś szczury, że laski nie chciały w nich spać? Prawdopodobnie gdyby tak było, Devi by mi o tym powiedziała. Czy też może to jakieś nowe wyzwanie wśród studentów, by zasypiać w miejscach publicznych? Nie wiedziałem, co mam o tym wszystkim sądzić, więc postanowiłem nie komentować tego, że Hudson przed momentem spała z głową na stole.
Odnośnie tego unikania jeszcze, owszem, źle to wyglądało w związku z naszą ostatnią rozmową. Dopiero co narzekałem, że Lotta nie miała dla mnie czasu i zupełnie mnie olewała, podczas gdy teraz ja ją olałem. Oczywiście moje powody były zupełnie inne, ale nie usprawiedliwiało mnie to w żadnym wypadku. Nie wiedziałem jeszcze, co jej powiem, ale w ostateczności nie będę kłamał i po prostu wyznam jej, o co mi w tym wszystkim chodzi.
- Uciec? Czemu tak sądzisz? - zapytałem, szczerze zdziwiony, bo wydawało mi się, że całkiem nieźle wybrnąłem z tej sytuacji. Najwyraźniej mi nie szło tak jakbym chciał. Odchrząknęłam przed następną odpowiedzią. - No, trochę. Przeziębiłem się i mnie drapie w gardle. Ale spokojnie, już napisałem do matki, żeby mi wysłała te swoje eliksiry na odporność - powiedziałem. Co prawda żadnego listu nie posłałem, ale niedługo i tak powinienem dostać comiesięczną paczuszkę. - A Ty czego się uczysz? Mogę zerknąć? - Wziąłem jedną z jej książek i zerknąłem na okładkę. - Transmutacja? Ambitnie - stwierdziłem i nie wiedziałem, co powiedzieć dalej.

Posłuchałam jego monologu, który wyglądał jak typowe unikanie tematu. Calum nie był osobą, która marnowałaby swój cenny czas na czcze rozmowy o niczym, więc moje zaniepokojenie z każdą chwilą wzrastało. Nie zamierzałam odpowiadać na pytanie dotyczące nauki, bo miałam świadomość, że chłopaka zupełnie nie obchodzi to czego się uczę. Zatrzasnęłam książkę i spojrzałam mu głęboko w oczy mówiąc:
- Tak, uciec. - zawiesiłam głos, gdyż nie do końca wiedziałam co odrzec, w końcu dosadnie rzuciłam - Nie wiem dlaczego, po prostu z pyska Ci źle patrzy. Jakbyś bardzo nie chciał ze mną rozmawiać.
Spuściłam wzrok zmartwiona - nie dość, że miałam w głowie ostatnie spotkanie z Williamem, to jeszcze Calum coś odpierdalał. Dlaczego moje życie nie mogło być spokojne? W sumie byłam trochę hipokrytką - jak ktoś kto z własnej woli lata za smokami mógł wymagać od swojego życia, żeby nie było emocjonujące?
- Powiesz mi o co chodzi? - zapytałam dość mocno poirytowana, ale przede wszystkim smutna, że nie jest ze mną szczery - Znam Cię jak mało kto, My Dear, nie nabierzesz mnie na takie głupie gadki.

No i zapędziła mnie w kozi róg. Najgorsze w tym wszystkim było to, że na dobrą sprawę nie wiedziałem, co miałbym w tej chwili zrobić. Dotychczas dobrze wychodziło mi kłamanie, w sumie robiłem to całe życie, ale chyba jej postawa sprawiła, że straciłem rezon dość szybko i dałem się złapać na braku szczerości. Lotta znała mnie zaskakująco dobrze i w mig wyłapywała, gdy unikałem jakiegoś tematu, co również nie ułatwiało mi zadania. Naskoczyła na mnie, na co uniosłem brwi, zaskoczony. Co jak co, ale nie spodziewałem się po niej aż tak mocnej reakcji. Nie, w sumie plotę głupoty - jak dziewczyna pozna prawdę, wścieknie się jeszcze bardziej i wiedziałem to już w piątek, kiedy siedziałem z Devi w tym kiczowatym pokoju.
Myślałem gorączkowo, co by tu zrobić i zdecydowałem się na ostatnią możliwość, jaka mi pozostała w tej chwili.
Prawdę.
Westchnąłem ciężko, przewracając oczami.
- Okej, dobra. Masz rację, unikam Cię i nie chcę z Tobą gadać, bo doskonale wiem, jak się na mnie wkurzysz i jaki wpierdol mi spuścisz. Nie jestem chory, noszę ten pieprzony szalik, żeby zakryć malinkę wielkości główki noworodka. A jak już poznałaś moją mroczną tajemnicę, możesz sobie na mnie poużywać. Byle nie za głośno, bo nas stąd wywalą - powiedziałem prawie na jednym tchu i popatrzyłem na nią wyczekująco. Zacząłem doceniać pozycję, w jakiej się znalazłem, a raczej miejsce, w którym natknąłem się na Lottę. Jeśli przyszłoby jej do głowy, by na mnie krzyczeć, bardzo szybko by nas stąd wyprosili, a będąc na korytarzu miałbym znaczną przewagę i mógłbym jej uciec. Biegałem szybciej niż ona, więc pewnie udałoby mi się ją zgubić. - Odezwałbym się, ale chciałem się najpierw pozbyć tego paskudztwa. Nie znam zaklęć na zaleczanie siniaków, a po ostatnim wypróbowanym mam wrażenie, że się nawet powiększyła - dodałem na koniec, w myślach szykując się na reprymendę jakiej świat jeszcze nie słyszał.

Kurwa kurwa kurwa kurwa kurwa kurwa. Wiedziałam. Calum zaczął kombinować coś więcej z Devi. Zazdrość zaczęła wypalać mi wnętrzności (oczywiście niedosłownie). Dlaczego?!!!! Przymknęłam oczy próbując na niego nie nakrzyczeć. Kilka dni temu sam zarzucał mi, że obmacywałam się z Williamem, teraz sam odwalił jakąś manianę z jakąś dziewczyną (byłam niemalże pewna, że to była Devi). Przegryzłam wargę skupiając się na tym by jak najbardziej się uspokoić - nie chciałam wylecieć z biblioteki za darcie paszczy. Trudno ukryć, że byłam bardzo emocjonalna i impulsywna, ale biblioteka była dla mnie swoistą świętością i póki starczało mi sił nie zamierzałam naruszać jej zasad.
- Chcesz mi powiedzieć, że zamiast lecieć do kogoś kto mógłby dać ci odtrutkę na amortencję poszedłeś się obmacywać z laską, która była pod jej wpływem? - zapytałam podirytowanym szeptem starając się ukryć moją wściekłość i rozczarowanie - Jak daleko to zaszło?
Pomijając fakt, że uważałam zachowanie chłopaka za totalnie niemoralne, to jednak moją myśl zaczęła dręczyć myśl - czyżby Calum zaliczył? Czy to oznaczało, ze byłam ostatnią dziewicą świata?
Mimo złości postanowiłam okazać mu trochę litości - jasne, że byłam wściekła, ale mimo to delikatnie odchyliłam szalik zaciśnięty na jego szyi. Malinka faktycznie była paskudna, ale dziwiłam się, że Calum nie zna na to zaklęcia. Ja mimo, że naprawdę nie lubiłam magii leczniczej rzucałam je co najmniej kilkadziesiąt razy. Przyłożyłam różdżkę do szyi chłopaka i szepnęłam:
- Movens livore.
Siniak błyskawicznie zniknął z szyi, a ja odsunęłam się od chłopaka z obrzydzeniem.

Może w głowie Lotty to wszystko wyglądało na bardzo proste, ale nie każdy był na tyle szurnięty, by nosić przy sobie cały zestaw eliksirów i antidotów na nie. Graliśmy w eksplodującego durnia, jedna z kart nakazuje wypić wylosowany eliksir i jest on na tyle słaby, że działał wyłącznie przez jakiś czas, prawdopodobnie tylko po to, żeby rozkojarzyć graczy. Zanim dotarłbym na wieżę, gdzie w swoim dormitorium trzymałem antidotum uwarzone na ostatniej lekcji eliksirów, Devi i tak by się otrząsnęła, więc nie byłoby w tym żadnej różnicy.
- Przesadzasz. Po pierwsze - do kogo miałbym polecieć? Myślisz, że ludzie noszą przy sobie takie rzeczy? - zapytałem, unosząc brwi. - Po drugie, zanim zdążyłem z nią gdzieś usiąść, już przestała działać - dodałem, po czym zdałem sobie sprawę, że brzmi to tak, jakby Devi przeszła do działania nie będąc już pod wpływem amortencji. Jasne, tak właśnie było, ale nie chciałem, żeby Lotta o tym wiedziała, bo zaraz zaczęłaby snuć jakieś domniemania, jakoby między mną a Devi iskrzyło. Ta dziewczyna miała coś w sobie i potrafiła na mnie działać tak, jak żadna inna do tej pory, ale nie nazwałbym tego niczym poważnym. Devi chyba po prostu taka była, bezpośrednia i bezwstydna. Zupełnie inna niż Lotta.
Hudson odsunęła mi szalik, a ja mimowolnie skrzywiłem się. Zaklęcia uzdrawiające nie były moją mocną stroną, w żadnym wypadku. Zaklęcia do usuwania siniaków nie miałem okazji używać, bo przecież nie wykonywałem żadnej pracy fizycznej ani nie uprawiałem sportów - zwyczajnie zabrakło okazji, bym jakiegokolwiek nabił.
- Zaszło to, co widzisz. Mam malinkę, którą zrobiła mi upojona amortencją dziewczyna - powiedziałem spokojnym głosem. Chwilę później poczułem koniec jej różdżki na swojej szyi i przez moment całe życie przeleciało mi przed oczami (co te laski mają z tym celowaniem różdżką w szyję, Wittenberg zrobiła to samo...). Na szczęście Lotta tylko podjęła się próby usunięcia paskudy z mojej szyi. Spojrzałem na nią i dostrzegłem niesmak wymalowany na jej twarzy. - No co? - zapytałem jeszcze, nie wiedząc, o co jej teraz chodzi. Odsunąłem się jeszcze o jeden krok, bo Hudson była nieprzewidywalna, a nie chciałem prezentu w postaci sinego oka. Chociaż może tym razem wiedziałbym, jak je uzdrowić...

- Do sali eliksirów? Albo zamiast wylatywać z nią jak pojebany mogłeś mnie zapytać. Zawsze noszę przy sobie te najważniejsze antidota. - powiedziałam z wyrzutem. W gruncie rzeczy nie byłam pewna czy miałam przy sobie wtedy akurat odtrutkę na amortencję, ale wolałam się z tym teraz nie obnosić. Chodziło o zasadę - nawet nie próbował pomóc Devi. No jasne, po co miałby to robić. Pewnie cieszył się, że w końcu jakaś dziewczyna się do niego przyssała i nie zależało mu na tym, żeby to było szczere.
- Mógłbyś chociaż podziękować - szepnęłam obruszona. Gdyby nie ja przez następny miesiąc chodziłby w szaliku, bo ta malinka była przeogromna. Zastanawiałam się jak długo musiała ją robić Devi skoro wyszła aż tak intensywna. Po chwili złapałam się na tym, że to sobie wyobrażałam. Bleee. Nie, Lotta, kurwa przestań. Przed moimi oczami stanął obraz Caluma świntuszącego z Devi. Zrobiło mi się bardzo niedobrze, więc zakrztusiłam się z trudem powstrzymując się przed zwymiotowaniem na posadzkę biblioteki.
- Chcesz mi powiedzieć, że po tym jak amortencja przestała działać do niczego więcej nie doszło? - zapytałam spoglądając mu w oczy - I że unikałeś mnie przez weekend tylko z powodu głupiej malinki?
Spojrzałam na niego z irytacją. Totalnie mu nie wierzyłam, więc było mi cholernie przykro, że teraz mnie okłamuje. Ja może prawie puściłam się z Williamem obmacywałam się z Williamem w łazience, ale gdy przyszło co do czego nie kręciłam tylko wprost wyznałam Calumowi prawdę. Czyżby Krukon zaczął stawiać swoje zainteresowanie Devi ponad naszą przyjaźń? Było mi tak cholernie źle i przykro, że miałam ochotę palnąć go w twarz, a potem wybiec z płaczem.