No dziewczyna chyba na prawdę miała pecha. Trafiając na ślizgona w takich momentach to na prawdę wręcz przerażające. Szczerze powiedziawszy nie miał nic do tej dziewczyny. Zwykła znajoma, owszem nie kiedy się nie dogadują i jest jakby jego obiektem wyżywania się, ale przecież on tak robi nawet własnej siostrze, a ją na prawdę kocha z całego serca. Dziewczynie nie zrobiłby nigdy żadnej krzywdy, bo była osobą na którą możnaby było przymknąć oko.
No to prawda Adrien nie widział jej jeszcze porządnie wkurzonej, ale co miał się jej niby bać? Prawie każda dziewczyna w jego towarzystwie pokazywała swoje kiełki, a ona nie wyglądała na osobę, która byłaby w stanie wydrapać mu oczy, jedynie zabić muchę na prawdę przypadkowo. Co prawda wolałby siedzieć tutaj sam, ale skoro nie mógł tej nocy zamknąć oka to chyba lepiej będzie to wyglądało, aż ta znudzi go swoją obecnością, bo z pewnością tak by było. Dziewczyny go bardzo szybko nudziły i nie miał zamiaru nigdy tego zmieniać, bo niby po co? Zabawa dziewczynami to właśnie metoda Adriena której nie miał zamiaru zmienić, no chyba że pozna kobietę swojego życia, ale takowej jeszcze nie poznał i jakoś się nie zapowiadało. Nie kiedy nawet myślał o pannie Howett. Był ciekawy jakby ich związek wyglądał, ale raczej do tego nigdy by nie doszło. Ona zdawała się być całkiem niedostępna, a on takich dziewczyn nie lubił. Owszem, nie twierdził, że powinna mu się od razu rzucać na szyję, no ale ona się nie dawała.
- Haha, bardzo śmieszne. Jeśli myślałaś, że mnie tym wkurzysz czy się wzruszę to się głęboko przeliczyłaś. Musisz wymyśleć coś lepszego moja droga. - powiedział wykrzywiając się.

A czy ona myślała o stworzeniu związku z tym chłopcem? Nie. Nie myślała. Nie dlatego, że się nie nadawał czy był poza... Ale nie. Po prostu ona uznawała, że nikt nigdy o niej nie myślał i nie będzie myślał w takich kategoriach. Sami rozumiecie... Tyle lat w cieniu tych wszystkich wyuzdanych, że w sumie już siebie nie zauważała. Noi oczywiście zapewne miała rację. Ale to nic... Ostatni raz, kiedy całowała się z chłopakiem została tym trochę zaskoczona, bo akurat wtedy nie przywidywała takiej sytuacji. Szczególnie jeśli chodziło o Sorley'a i była pewna, że to tylko część gry. Dlatego trzymała się zasady ograniczonego zaufania, gdzie nigdy nie mówiła otwarcie o uczuciach, ale swoje przeżywała. Wolała zamknąć serce i poczekać na odpowiedni moment, o ile w ogóle taki miał nadejść. Teraz uśmiechnęła się lekko do tego chłopca... Cóż. W sumie bawiło ją to, że zawsze musiała się sprzeczać i czepiać. Nie widział jej zezłoszczonej i pewnie tego by pożałował. Bo choć to Puchonka to potrafi drzeć się, jak prawdziwa Ślizgonka operując takimi wyzwiskami o jakie nikt jej nie podejrzewał... Ale skoro nikt nie podejrzewał to i nikt się nie spodziewał i nikt oto jej oskarżać nie będzie! Genius!
- Jak bardzo muszę się postarać? - Spytała patrząc na niego może przez chwilę w ten swój intrygujący sposób, ale zaraz potem wszystko ugasło, jakby czekając na dalszy ciąg. Sami rozumiecie... Jeszcze pomyślałby, że zmieniła taktykę na podrywanie go. A jeśli rzeczywiście tak było to musi tak to ukryć, żeby tego nie rozpoznał. W sumie nieważne, bo aktualnie była w stanie nieokreślonej psychiki i ciężko jej było się pozbierać... Także, jakby jeszcze doszło coś z dzisiejszego wieczora to rzeczywiście musiałaby wszystko porządnie przemyśleć.

Oczywiście, że dziewczyna nie mogła myśleć o związku z Adrienem, bo on nie dawał jej nigdy znaków, że mogłoby coś między nimi być. On jej nigdy nie traktował jako swojej przyszłej zdobyczy, owszem takie myśli były, ale szybko z nich rezygnował. Jej charakter wcale mu nie pasował, była taka dziwna w jego oczach. Może dlatego, że sam jest bardzo dziwny. Niby przeciwieństwa się przyciągają, ale jak na razie patrzył na nią jak na zadumaną w swoim świecie puchonkę i nic więcej.
I tutaj było kolejne porównanie, ona była zawsze w cieniu, a jego wszędzie pełno. Może nie biegał za innymi, ale to inni biegali za nim. Sam nie wiedział dlaczego tak się działo, ale na przykład jeden ślizgon chcąc być z jego siostrom biegał za nim, aby ten mu na to pozwolił. Chore, ale prawdziwe. Adrien zazwyczaj się z tego śmiał, ale Gabi nie chciała go, a on był bardzo natarczywy, a więc Adrien po paru dniach jego starania poczęstował go zaklęciem i oznajmił, aby nie zbliżał się do jego siostry i tak jest po dzień dzisiejszy. Dla Adriena nie było prawdziwych związków, bo nigdy się tym za bardzo nie przejmował, było mu samemu bardzo dobrze, chociaż ostatnimi czasy zaczynało mu czegoś brakować. Był jednak nauczony, że szlam nie wolno tolerować, a w dzisiejszych czasach takich uczniów jest na prawdę wielu i większość ślizgonów nie jest z tego faktu zadowolona. Niby teraz rozmawiał z puchonką, ale nawet nie wiedział jaki i niej procent krwi występuję, może to i lepiej.
- Chyba dobrze wiesz, że nic nie jest w stanie mnie przełamać, a na pewno nie Ty... Dobra, ale może koniec tego dogryzania co? Ty mi nic nie zrobiłaś, ja Tobie z tego co pamiętam też nic nie zrobiłem, więc myślę, że jedna znajoma z Hufflepuff by mi nie zaszkodziła... - mruknął. Adrien od kiedy skończył Hogwart zachowywał się w oczach jego siostry nienormalnie. Złagodniał i dawał polę do popisu innym, a to on zazwyczaj odbierał takie szanse innym. A z dziewczyną nie musiał się kłócić, przecież nawet dobrze się nie znają, a Adrien od razu dał ją na niższy stopień. Między innymi w zachowaniu Adriena zmieniło się to, że dawał szansę ludziom, których zawsze miał za nic i panienka Howett była tego przykładem. Bez obrazy, ale jednak tak było, a teraz nieco zaczynał się kontrolować. Może jednak z wychowania jego matki coś mu tam jeszcze zostało.

Laila to była Laila. Jedyna i niepodrabialna istota, która po prostu była różna. Przecież miała sto różnych odsłon swojego charakteru, więc... O czym tu mówić. Co tu szufladkować. Już zdążyła zapomnieć, jak to jest nie mieć żadnych obowiązków czy przyklejonych emocji. Ot co. Ale już chyba opuściła żałobę, w której wielu chciało ją oglądać. Znów była tą dziewczyną pełną życia, która rozkminiała kształt chmur... Mogłaby Ci w sumie o tym opowiedzieć, ale całkiem niekoniecznie, bo jakaś skryta jest ostatnio z tymi wymyślnymi historiami. Chyba po prostu chciała, żeby ludzie mieli ją za dojrzalszą... A może planowała coś na wakacje i potrzebowała zwykłego kredytu zaufania ludzi? Pewnie to drugie. Hera się przyda i szaleństwo sobotniej nocy. Może nawet wkręci w coś Adrien'a... Mogłoby być zabawnie, ale jeszcze bardziej zszokowały ją jego późniejsze słowo. Uhu? Chciał zawiesić broń na rzecz znajomości z nią? To mogłoby być w sumie ciekawe, więc niepewna tego czy chce zaryzykować zrobiła to. Ot tak postanowiła zmienić coś w swoim życiu. Może właśnie zacznie od znajomych i wiecie... No opowie światu, jaką metamorfozę przeżyła i wszyscy będą się z nią cieszyć jej szczęściem. W sumie chciałaby diametralnie pozbyć się wszystkiego... Np. nazwiska. Imię też by zmieniła. A po co? Po to, żeby umieć cieszyć się życiem na nowo... Trzeba umieć poprzestawać na małym.
- Uhu? Tylko jedna? Bądź odważny i załatw sobie kilkanaście. - Uśmiechnęła się i tyle. Po prostu jeszcze nie rozgryzła tego systemu, którzy inni ludzie przyjmowali, ale zdawała sobie sprawę, że on jest bardzo bezpośredni, więc pewnie to co mówił byłą szczerą prawdą wypływającą z intencji.
- Okej. Niech Ci będzie, że przystanę na ten pomysł, jeśli tylko zrobimy coś głupiego, żeby to przypieczętować. - Jej oczy znów się zaświeciły na możliwość wkręcenia kogoś, albo ogłoszenia czegoś równie debilnego. Ot co. W sumie gdyby nie te głupie zabezpieczenia mogliby biegać po dormitoriach ogłaszając pożar w wielkiej sali. Albo mogliby postawić wielkiego piernika w Wielkiej Sali i zamknąć tam grupę pierwszaków mówiąc, że dopóki nie zjedzą to stamtąd nie wyjdą!!!

Adrien nie lubił dziewczyn, ktore kryły w sobie zagadkę, ale właśnie Laila była tym wyjątkiem. Chciał ją bliżej poznawać, oczywiście nic do tej pory między nimi nie było, ale dlaczego chłopak miałby się nie starać? Przecież nic mu to nie zaszkodzi, a nóż uda mu się jakoś zabłysnąć w jej oczach. Jeszcze rok czy dwa temu sądził, że samo bycie ślizgonem jest wystarczające i imponujące w oczach innych, ale tak nie było i teraz to doskonale wie. Adrien się zmienił nie do poznania, ale coś ślizgonowatego mu zostało i nikt tego nie zmieni. W końcu jego rodzice również gościli w tym domu i coś po nich odziedziczył. Może Tiara się pomyliła usadawiając go w Slytherin, ale raczej nie. Od dziecka był taki jak na prawdziwego ślizgona przystało, ale skończenie szkoły wszystko w nim zmieniło, sam nawet tego nie zauważał, a o dziwo czuł się z tym jakoś dziwnie wyjątkowo. Czy Adrien rysował sobie opinię o kimś po wyglądzie? Nigdy. Owszem po statusie krwi tak i tego raczej nie da się zmienić. Nawet nie miał pojęcia jaki procent czystości krwi ma Laila, a nawet nie chciał się tego dowiadywać. Ale szlamy zachowują się inaczej, więc dziewczyna co nie co wiedziała od dzieciństwa kim się może stać. Adrien nigdy nie owijał w bawełnę, zawsze starał się mówić prawdę i nie oszukiwał nikogo, bo po co? Tego go akurat nauczyli rodzice, aby być zawsze szczerym, nawet jeśli komuś ma to sprawić ból.
- Możliwe, że tak będzie, ale pozwól, że zaczne od Ciebie. - mruknął do niej i również się do niej uśmiechnął! Cholera uśmiechnął się. On bardzo rzadko się uśmiechał, a więc jak dziewczyna by go trochę lepiej znała to doskonale by o tym wiedziała i mogłaby wyczytać, że Adrien zaczynał się do niej coraz to bardziej przekonywać. Dla niego dom nie sprawiał różnicy, jedynie czystość krwi jak było wcześniej wspomniane.
Jej pomysł bardzo jej się spodobał, ale co prawda bardzo go zdziwił. Jednak nie miał najmniejszego zamiaru na ten pomysł nie przystawać.
- Tylko co masz na myśli? - zapytał. Kompletnie jej nie znał, bo jak już się widzieli to on był jakimś głównym rozmówcą i to on nawijał śmiejąc się z niej.

Na Merlina! Kto by pomyślał, że ta noc nie tylko nie będzie bezsenna, ale będzie obfitowała w dziwne zdarzenia... Zawsze, kiedy wymykała się z dormitorium to spotykała kogoś i kończyło to się tak, jak kończyło. Zazwyczaj miała potem przez to kłopoty, ale to wszystko nie było takie istotne... Albo chociaż mogło być, bo w sumie no wiecie. Zazwyczaj zaraz po tym Obserwator o niej pisał i informował cały świat o remoncie w jej puchońskim życiu... A teraz uśmiechała się do Adrien'a planując coś mega dziwnego. I wcale jej nie przeszkadzało, że jest trzecia w nocy i wszyscy normalni ludzie spali poza nimi. A zatem czy to nie był znak od losu, że Slytherin ma połączyć siły z Hufflepuff'em, aby ponownie zmienić świat... Kurde. Tu już zaczęło coś się jej rzucać na trzeźwe myślenie skoro sadziła takie teksty rodem zbawicielskim. Przydałyby się teraz takie dwie malusie postacie z mugolskich filmów, kiedy jedna zasiadła na prawym ramieniu i był to aniołek, a na lewym był malutki diabełek i wtedy zaczynały rozmowę: "Zrób to Laila! Zobacz ile będziesz miała z tego zabawy!, kiedy śliczny dzieciaczek z aureolą na głowie mówił: "Laila! Nie biegnij w ramionach kłopotów! Bądź dobrym człowiekiem!". Ale gdyby takie coś miało miejsce, to zapewniam was, że sama oddałaby się od psychiatryka na leczenie roczne, jeśli nie dziesięcioletnie, ale pewnie nikt by jej nie mógł, a ona jeszcze bardziej by pogłębiła się w tej psychozie wyobrażając sobie, co rusz nowych przyjaciół. Krejzolka!
- Jedyne, co mi przychodzi do głowy. To obudzenie jakiegoś nauczyciela i wkręcenie mu, że część nowych z Red Rocks śpi nago w Wielkiej Sali, ponieważ ktoś im powiedział, że taka jest tradycja. - Uśmiechnęła się lekko widząc, jak któryś z profesorów biegnie z rozciągniętej podomce, żeby uratować świat. Swoją drogą faktycznie mogli kogoś namówić, by tam się położył... W sumie ciekawe ile ludzi chciałoby wziąć udział w takiej akcji! Hej! Czemu by im tego nie wmówić na serio? - Ej. A może nie nago? Ale powysyłamy przyjezdnym takie listy? Że nocowanie w Wielkiej Sali w piżamach z misiami?!

No szczerze powiedziawszy to ta noc i w ogóle cały dzień był dla niego bardzo dziwny. Pierwszy raz od jakiegoś czasu nie widział się parę dni ze swoją siostrą. Jedynie mógł się domyśleć, że ta nie chciała z nim rozmawiać, albo się jeszcze na niego obraziła tylko za bardzo Adrien nie wiedział za co? Bo przecież nic takiego wielkiego nie zrobił. Owszem wypłoszył ostatnio jakiegoś namolnego frajera, który się do niej rzucał, jej się to chyba bardzo podobało, a Adrien dał temu upust i się skończyła bajka jego siostry, na którą pewnie miała już wymyślony odpowiedni scenariusz. Wcale go to nie obchodziło. Miała nie kiedy takie zagrania i nie mógł nic na to poradzić. Wiedział jedno, na pewno jej to przejdzie. Ciekawe co by powiedzieli jego kumple jakby przysłuchiwali się tej rozmowie, pewnie by go wyśmiali i takie tam, ale nie tylko oni go wystawili. Cały rok byli najlepszymi kolegami, a teraz się nawet do niego nie odezwali jak tylko skończyli Hogwart i to ma być ślizgonska przyjaźń? Pfff. To niech sobie ją wsadzą w buty.
Ile razy Adrienowi zasiadały na ramionach takie dwa aniołki i zazwyczaj wybierał tego czerwono czarnego przynajmniej w jego diabełka.
No nie powiem, bo wymysł puchonki bardzo mu się spodobał. Tylko teraz wybór jakiego profesora. Którego tu Adrien najbardziej nie lubił? No wybór byłby bardzo duży, bo dla niego każdy nauczyciel nadawał się jedynie do sprzątania składzika na miotły nic poza tym. I kto by się spodziewał, że puchonka będzie miała takie pomysły? Laila coraz bardziej go zaskakiwała, a co mu się najbardziej w tym podobało to to, że zaczynał ją coraz to bardziej poznawać i o dziwo podobała mu się taka odsłona puchonki.
- Tylko teraz którego nauczyciela masz na myśli? - zapytał przyglądając jej się dość porządnie. Zaśmiał się z jej kolejnych słów.
- No chyba nie myślisz, że ktoś się na to nabierze...? - chociaż po chwili przemyślał to wszystko i można rzeczywiście coś takiego wymyślić, jednak teraz to już jest chyba na to za późno, ale mogliby się umówić w jedną noc i coś razem pokombinować.

zrobimy to na serio. <3 plan wygląda tak. Fabularnie sobie normalnie będziemy pisac i po moim poście do sowiarni lecimy. Ja jutro powysyłam sowy i zaprosimy wszystkich w bikini do WS, a potem sami zawołamy fabularnie dyrektora, albo jakiegoś nauczyciela. GENIUS.

Tak. To była cała Laila. Ona potrafiła zaskoczyć i pragnęła to zrobić. Wymyślała sto różnych planów na to, jak się komuś odgryźć, albo jak sprawić, żeby wszyscy mieli okazję pobawić się z nią w chowanego. W sumie to mogłoby być ciekawe. Albo obudzić cały Hogwart, aby szukali swoich walizek. No wow... Ale kto by pomyślał, że takie pomysły skrywa Laikowa głowa, która wydawała się iście niepozorna, puchońska. Teraz ktoś by powiedział, że zwariowała, bo wybuchła iście niepohamowanym śmiechem... Ale to nic! Ona już wszystko zaplanowała! Teraz pójdą do sowiarni i przygotują mnóstwo listów, które będą zawierać jakieś śliczne zaproszenia, co do tej imprezy, która jednak odbędzie się w łazience prefektów. I wyślą je do wszystkich możliwych ludzi obecnych w Hogwarcie. Będą musieli też zanieść alkohol do prefekciarskiej łazienki i proszki też. No i oczywiście mnóstwo opakowań z prezerwatywami... Co jeszcze muszą zrobić? Ach tak! Załatwić muzykę! Plus zrobić tam saunę, żeby ludzie byli rozochoceni i chętnie brali udział w takiej zabawie! Do tego będą musieli załatwić sobie alibi na tę noc... Może powiedzą dyrektorowi, że Laila wracała z SS i potrzebowała kogoś, kto by ją wsparł i poprosiła Ardiena? Miała trochę kłopotów zdrowotnych, więc z tym nie będzie problemu raczej. Poza tym będzie szał na mieście, bo wtedy dyrektor wpadnie na salę i zobaczy to wszystko... A Ci biedni uczniowie będą musieli... No wiecie. Jakoś sobie poradzić z tym wszystkim. Wtedy oni przybiją sobie piątki i będą mieli czyste sumienia. A potem znów kogoś w coś wkręcą. Najgorzej przerąbane będą mieli prefekci, ale who care... Teraz ciągnęła już Ardiena z pokoju snów do sowiarni... Po schodach, po różnych korytarzach, po tajemniczych przejściach. DOSŁOWNIE WSZĘDZIE! Biedaczek pewnie chciał ją zabić za to, że nagle to wymyśliła.
- Słuchaj! To proste! Wysyłamy zaproszenia wszystkim. Przygotowujemy wszystko w łazience prefektów. Potem najzwyczajniej w świecie załatwiamy sobie alibi i obserwujemy co się dzieje z tymi biednymi ludźmi. PROSTE. - Powiedziała śmiejąc się, kiedy wchodziła do sowiarni. No wow.

sowiarnia.

[zt x2]

Nikola siedziała tutaj już dłuższy czas. Kiedy chce się odreagować, odpocząć od ludzi i od świata najlepiej być w ciszy, ale nie takiej całkowitej. Dziewczyna leżała już obok lustra wpatrując się w nie nieobecnym spojrzeniem. Gdyby mogła to z chęcią poszłaby spać. Dlaczego tego nie zrobiła? Ponieważ się obawiała, czego? To już nie jest tutaj istotne. Będąc tutaj już przez ten dłuższy okres czasu słyszała szepty snów. Widziała historię jakie jej opowiadają i marzenia ukryte pod tymi historiami. Na chwilę zamknęła oczy chcąc odpocząć od tej ‘rozmowy’.

Cisza czasem naprawdę pomagała ukoić nerwy. Corin miała do tego jakieś dwie, może trzy samotnie. Nie był nią pokój snów. I dzisiaj potrzebowałą posiedzenia samemu. Szczególnie, że jakiś czas temu przeżyła świetne chwile ze swoim ukochanym przyjacielem Książątkiem. I jedyne o czym marzyła, to spotkanie się z nim. A jednak i tak był po tych godzinach bycia razem coś, nad czym musiała pomyśleć... Dzisiaj coś ją pokusiło, żeby przyjść właśnie tutaj. Samemu, nie zabierając ze sobą ekipy denerwujących lub rozbrajających ją ludzi. Tak po prostu. Los, przeznaczenie? A może kolejna choroba psychiczna?
W każdym razie ubrana w szare rurki i czarną bokserkę, której całe plecy pokryte były siateczką otworzyła bardzo cichutko, praktycznie bezszelestnie drzwi tej sali. Robiła to za każdym razem, jakby głośne otwarcie drzwi miało odstraszyć chmurki. To nie zmieniało jednak faktu, że ilekroć tu przychodziła nastrój nigdy nie pozwolił jej na słyszenie tego, co one szepczą. Trudno, może po prostu nie zasłużyła?
Od razu rzuciło jej się w oczy ciałko leżące obok lustra. Chyba spało. Nie wiedzieć czemu nadeszła ją ogromna ochota na podejście i obcięcie tej dziewczynie włosów, a potem szybką ucieczkę. Uśmiechnęła się pod nosem, ale był to raczej smutny uśmiech wywołany obudzeniem się przyjemnych wspomnień mających naprawdę okropny finał, który odcisnął piętno na całym jej dotychczasowym życiu.
Podeszła do dziewczyny. Kucnęła... I dźgnęła ją paznokciem w przestrzeń między żebrową kilkukrotnie pytając się równie wiele razy „Spisz?”, jakby spodziewała się, że nie doczeka się odpowiedzi i będzie musiała podwoić swoje wysiłki w torturowaniu tego kogoś.

Tak... cisza i spokój. Zero nieproszonych gości. Nic dodać nic ująć. Niestety jej raj nie potrwał zbyt długo. Dziewczyna poczuła jak coś wchodzi w jej przestrzeń między żebrową. Jej reakcja była prosta i łatwa do przewidzenia. Skuliła się jak pancernik i spojrzała z wyrzutem na swojego oprawcę, który śmiał ją tak torturować!
- Za co? – jedno krótkie pytanie i na jej twarzy pojawiła się mina oburzonego dziecka. Ku szczęściu, bądź nieszczęściu Cornelii, Nikola była na wpół śpiąca i nie zachowywała się jak zwykle do wszystkich obcych, tylko w miarę normalnie. Po chwili usiadła i zaczęła przecierać oczy widocznie zmęczona, a mina niezadowolonego dziecka nie znikała z jej twarzyczki.

Jaki nieproszony gość?! Przecież to Cornelia! A w jej przeświadczeniu jej osoba była zawsze i wszędzie pożądana do towarzystwa, także wcinała się gdzie tylko mogła. I jak tu jej nie kochać? Szczególnie, kiedy właśnie w jej oczach pojawiły się gwiazdeczki mówiące tyle co onomatopeja „Waaa, pancernik!”. Ale na głos to się nie wydobyło i całe szczęście, bo by ją wzięto za wariatkę jeszcze większą niż jest o ile to możliwe.
- Za parkowanie ciała w niedozwolonym miejscu. Będziemy musieli panią odholować – Powiedziała tonem bardzo poważnego, grubiutkiego pana policjanta, który ma przy pasku pistolet i alkomat, a w kieszeni pączka w woreczku. Zrobiła taki ruch, jakby poprawiała swoją służbową czapkę, po czym wyjęła z kieszeni jakiś paragon po czymś, krótki ołówek i zajęła się wypisywaniem „mandatu”.

- Parkowanie ciała w niedozwolonym miejscu… – powtórzyła za nią nie bardzo wiedząc co się akurat dzieje. Przyjrzała się Cornelii i po chwili powiedziała.
- Ty też teraz tu zaparkowałaś.
Po tych słowach ziewnęła i zasłoniła usta. Niestety powoli się budziła, więc jej zwykłe zachowanie zaczęło zanikać. Spoglądała na Cornelię trochę niepewnym wzrokiem po czym zaczęła się rozglądać.
Musiałam zasnąć… a tak starałam się tego nie zrobić. No cóż… ale… kim jest ta dziewczyna? Pamiętam, że widziałam ją na lekcji i na imprezie… ale nie bardzo wiem kim ona jest. Czego ona może chcieć.
- Chciałaś coś? – spytała niepewnie zapominając o ‘zabawie w parkowanie’. Spoglądała na nią obojętnym spojrzeniem. Była jej obojętna tak jak większość ludzi.

- Boże, to mnie też odholują. Czekajmy razem więc na śmierć – To mówiąc schowała wypisany mandacik, który okazał się być rysunkiem jakiegoś motylka na kwiatuszku, usiadła obok dziewczyny jakby czekała na sąd ostateczny i bardzo wstydziła się swojego nikczemnego postępu.
- Kto cię tak wymęczył? Któryś z nauczycieli króliczku? - Spytała gapiąc się na dziewczynę. W inny sposób, niż kiedyś na lekcji, ponieważ dopiero teraz zorientowała się, że to jest ta sama panna, którą to kiedyś przeszywała wzrokiem na wylot, kiedy jako jedna z niewielu nie brała udziału w zabawie w klasową orgię. Hm. Wtedy Corin pokazała się z tej niemiłej, zimnej strony. Potem na imprezie zaprezentowała osobowością flirciarę. Teraz? Była chyba po prostu zwykłą, troszkę porąbaną kobietą, która zyskiwała największą przychylność ludzi. Aczkolwiek tylko tych, którzy nigdy o niej nie słyszeli. A skoro ta puchonka była taka zimna, to pewnie już w jej głowie chodziło „dlaczego ta Hogwardzka dziwka się do mnie dosiada?”. Corn westchnęła.
- A czego mogłabym od ciebie chcieć, gdyby to tylko o to chodziło? - Spytała puszczając jej szewskie oczko i nie przyjmując nawet na chwilkę smutnego wyrazu twarzy. Zawsze warto mieć nadzieję, że to nie o to chodzi i że akurat ona jest nieobyta w plotach!

Spoglądała na nią niepewnie i kiedy spytała kto ją tak wymęczył nie odpowiedziała. Nie musiała się chwalić tym, że jej własny ojciec ją nawiedza w snach oraz nie bardzo umie spać w nocy kiedy myśli wracają i złe wspomnienia zaczynają nas dręczyć. Nie pozwalają zmrużyć oka, ani na chwile się rozluźnić, bo gdy stracisz czujność możesz zasnąć i one znów zaatakują.
Krótko mówiąc ominęła to pytanie i wlepiła spojrzenie przed siebie starając się wyłączyć nieprzyjemne myśli z głowy.
- Tak naprawdę to nie mam pojęcia, po prostu… – na chwilę urwała i przyciągnęła nogi do klatki piersiowej. Oparła twarz o kolana i odwróciła ja w stronę Gryffonki – … nie rozmawia ze mną wielu ludzi, podchodzą do mnie tylko jak czegoś chcą, dlatego tak pomyślałam.
Taka była prawda, taka była rzeczywistość, z którą nic się nie dało zrobić.

Corin nie wiedziała, że ta dziewczyna ma jakiś problem z ojcem czy coś. I oczywiście nawet, gdyby ta coś wspomniała, to nie pytałaby dalej. Gryfonka dobrze wiedziała jak bolesne są wspomnienia. W końcu Nikola właśnie rozmawia z wilkołakiem, który nie ma rodziców, prostytuował się na ulicy, był zgwałcony, stracił miłość życia przez pobyt w psychiatryku itd... Tego jeszcze sporo można by powymieniać, ale mniejsza z tym. Także rozumiała dobrze jak to jest nie umieć spać przez ataki złych zjaw Morfeusza.
- To dlatego, że ja nie jestem człowiekiem – Powiedziała tonem tak mrocznym, jak tylko można było. Rozejrzała się na boki tak, jakby miała jej do przekazania bardzo ważną tajemnicze. Przysunęła się do niej bardzo blisko siadając w tej samej pozycji i jeszcze raz się rozejrzała.
- Mi podczas pełni futro rośnie – Dodała z jeszcze poważniejszą miną... Która po chwili została zburzona przez drgnięcie kącika ust, jakby ledwo się trzymała, żeby się nie śmiać, co wyraźnie wskazywało na to, że żartuje sobie. Ale starła się zachować powagę. Co tak naprawdę nie było aż takie trudne. Skoro mówiła prawdę. Ale o tym, że nie robiła sobie z niej jaj może wiedzieć tylko ona.
- Jak chcesz dam ci kiedyś zapleść mi warkoczyki na kostkach – Wyszczerzyła się głupio, po czym zasłoniła usta i przybrała poważny wyraz głupawo przymrużonych oczu.

Może i Gryffonka robiła sobie z niej ‘jaja’, ale jej charakter nie zauważył tego. Takie delikatne sygnały, jak drgnięcie kącika ust, czy delikatny uśmiech, bądź głupie miny nie dawały jej żadnych podpowiedzi, że sobie żartuje. Spoglądała na nią widocznie zdziwiona i w milczeniu przyglądała się jej.
- Wilkołak… – powtórzyła i wpatrywała się w nią niepewnie – …skoro tak, to ja się nie dziwię, że do mnie podeszłaś.
Niezłomna powaga niezachwiana nawet przez chwilę. Odwróciła głowę i spojrzała na unoszące się obłoczki zastanawiając się.
- Jestem Nikola, Nikola Nightmare – wydukała po dłuższej przerwie i ponownie spojrzała na Cornelię.

- Dokładnie. A jak wejdę pod wodę rosną mi płetwy i skrzela. A w ciepłe dni linieje jak jaszczurka – Dodała widząc, że dziewczyna jest chyba bardziej naiwna niż na początku na to wyglądało. Ale z drugiej strony zdecydowanie to zaciekawiło Corin. Nawet jeśli w to uwierzyła... Nie odskoczyła jak oparzona. Nie wyleciała z piskiem. Nie pobiegła rozpowiadać całej szkole. Dlatego też Cornelia obdarzyła ją bardzo ciepłym, serdecznym uśmiechem, na jaki rzadko kto może sobie zasłużyć.
- Wiesz czym mi się to skojarzyło? Jestem Bond... James Bond... - Powiedziała układając dłonie na kształt pistoletów i seksownie odrzucając grzywkę po czym majtnęła brewkami do góry. Zaśmiała się sama z siebie – Pewnie nie oglądasz mugolskich filmów, ale gafa – Mieszkała w mugolskiej dzielnicy to też czasem zapominała, że nie wszyscy czarodzieje żyją tak jak ona i mogą nie wiedzieć o czym mówi. Szczególnie, jak strzelała godzinny monolog na temat bajek, przed którymi nałogowo ślęczała jak pięciolatka, której rodzice mają dość.
- Corin! – Przedstawiła się jak to miała w zwyczaju tylko ksywką. Nazwisko jej kojarzyło się z arystokracją, więc je unikała. A imię... Było dla niej szczególne. Zarezerwowane dla głosu pewnych osób, którzy w większości albo opuścili ten świat, albo po prostu ją.

Gdy dziewczyna wspomniała o płetwach, Nikola ‘zrozumiała’, że był to żart. Gdyby Cornelia była na drugim etapie znajomości z nią, to zapewne, w jej oczach pojawiłyby się łzy i z jej wydobyłyby się słowa : „Czemu się ze mnie naśmiewasz?”, jednak tak nie jest więc puchonka odwróciła wzrok i znowu ułożyła brodę na nogach. Wpatrywała się tępo przed siebie. Nagle zaczęło się słynne zdanie Bond’a. Oczywiście, że je znała. Oglądała mugolskie filmy, bajki i tym podobne.
- Wiem o czym mówisz, oglądam mugolskie filmy, bajki i czytam mugolską literaturę - powiedziała niepewnie. Kiedy się przedstawiła, zielonooka zaczęła analizować jej imię, bardzo, bardzo, bardzo dokładnie.
- To jest skrót od czegoś? – spytała po chwili.

- BAJKI! WAAA – Skwitowała to głośnym wydarciem się i rzuceniem się na dziewczynę w taki sposób, że przewróciła ją na ziemie i właśnie na niej leżała – Moja bratnia dusza! - Dodała chwilę później, a jej oczy się świeciły jak gwiazdeczki na niebie w piękną noc.
- Ta-je-mni-ca – Powiedziała sylabizując każde słowo i schodząc z dziewczyny, a kiedy to już zrobiła puściła jej oczko – Jak jesteś ciekawa, to na pewno ją odkryjesz – Wstała choć widać było, że szło jej to dość opornie w pierwszym momencie. Leń ogromny to mało powiedziane. Ale udało się.
- Idziemy – To mówiąc wystawiła do niej rękę uśmiechając się zadziornie.

Dziewczyna spojrzała na Corin jak na wariatkę. No cóż nie wyglądała na dziecko, które bajkami się zachwyca i są dla niego fascynujące, wręcz przeciwnie. Na pierwszy rzut oka wyglądała jak dojrzała dziewczyna, która uważa się za lepszą od innych i która nie zwraca uwagi na pospólstwo. Ale jak to się mówi? Nie oceniaj książki po okładce, bo czasami możesz znaleźć w niej coś czego nigdy byś się nie spodziewał.
Nie chciała jej powiedzieć swojego pełnego imienia. Więc panna Nightmare zaczęła się zastanawiać jakie ono mogłoby być. Nawet nie zauważyła jej lenistwa czy czegoś innego. Zareagowała dopiero na słowo : „Idziemy”, wtedy spojrzała na nią wzrokiem, który mówił: „Ale co?” – jak Julia do Jacka, gdy ten tańczył z Marzeniem (przypis: Dla wtajemniczonych). Po chwili się opamiętała i w końcu powiedziała.
- Ale gdzie?

Wygląd faktycznie miała dojrzały. Ale jeśli ktoś wzbudził jej sympatię i to bardzo duża w tym wypadku sytuacją z żartem o wilkołaku, to wstępowała w nią naturalna i dziecinna Corin, jaką była często przy najlepszych znajomych. Bo nie bała się, że oni się do niej przez takie zachowanie zrażą. I teraz też się tego nie lękała.
- Ku przygodzie! - Powiedziała łapiąc ją za nadgarstek, zmuszając do wstania i ciągnąc powoli w stronę drzwi. Stanęła przy samej framudze i spojrzała w górę. Przez chwilę milczała, po czym rzuciła w powietrze pytanie.
- Słyszysz coś?

Nikola spoglądała na nią zdziwiona, a kiedy została pociągnięta poszła posłusznie. Łatwo ją uprowadzić… bo ona by grzecznie poszła za oprawcą, jakby nie powiedział jej, że chce ją porwać. No cóż, może kiedyś, by się zorientowała, że coś, nie tak, no ale cóż.
Chodziło o to, że jakimś cudem… ufała Cornelii… dlaczego? Nie wiedziała. Miała takie przeczucie, że dziewczyna nie byłaby w stanie zrobić jej krzywdy. Poszła za nią, a kiedy spytała ją czy słyszy coś, spojrzała w stronę obłoczków i z delikatnym uśmiechem wydukała.
- Nic, a nic.

Może nie tyle co łatwo ją uprowadzić... Tylko Corin była po prostu złem wcielonym! Nikt nie mógłby odmówić takiemu potworowi, który rzuca się z zaskoczenia na człowieka, żeby go przytulić, a potem najczęściej ciąga go po całym Hogwarcie otwierając wszystkie drzwi i mówiąc „Tu nie, tu nie, tu też nie”.
Cornelia jest godna zaufania w jej mniemaniu? Zaskakujące. Gdybym ja pierwszy raz w życiu spotkała kogoś takiego, to bałabym się o swoje życie! Ale cóż. Pewnie Nikola ma zaskakujący i niecodzienny dar patrzenia głębiej i rozumienia więcej nawet, jeśli bardzo wiele jest niejasne.
- Buu ja też nie. Ale jesteśmy ograniczone umysłowo!

Tak, może masz rację. Nikola nie spoglądała na kogoś i starała się (czasami jej to nie wychodziło) nie oceniać ludzi na pierwszy rzut oka. Nie można tak, sama dobrze wiedziała jakie to jest błędne! Ludzie uważali ją za szarą myszkę, która nie poradziłaby sobie w życiu i która bałaby się odezwać w jakiejkolwiek sprawie… a tak nie jest! Bynajmniej Nikola nie wierzy, żeby była takim typem człowieka.
Co do chmurek, podczas rozmowy o nich dziewczyna spojrzała na nie i przez pewien czas im się przyglądała z uśmiechem.
- Nie przejmuj się – wydukała jakby nie do niej – to chmurki są ograniczone umysłowo, bo nie chcą z nami rozmawiać!
Zaśmiała się pod nosem i po chwili znowu spoważniała. Jej wzrok wrócił na Cornelię.
- Gdzie masz zamiar mnie zabrać, ponawiam pytanie.

Jak to się mówią mugole... Cicha woda brzegi rwie! A Nikola była wyjątkowo spokojnym strumyczkiem. Więc pewnie w wypadku sztormu zniszczyłaby niejedno miasto! Hm... Sztorm nad strumyczkiem? Coś mi się nie zgadza, ale mniejsza z tym. Skoro to jest ocena Corin, to mogą być tutaj rażące nieścisłości wynikające z jej głupoty. Choć oczywiście nie była taka zawsze. Nawet częściej zachowywała się dużo normalniej. Były po prostu takie dni jak dziś, że praktycznie nie używała rozumu. No i odwalało jej w pełni. Ale powolutku się uspokajała... Przynajmniej mam taką nadzieję. Lepiej koleżanki nie wystraszyć.
- Tak! Masz rację – Uśmiechnęła się bardzo serdeczni do dziewczyny. Naprawdę fajna osóbka. Dobrze, że ją zaczepiła. Od początku miała wrażenie, że się dogadają i nie pomyliła się.
- Zapomniałam... - Mruknęła gapiąc się na drzwi. Jezu jaką ta dziewczyna ma sklerozę! Corin! Niedługo głowy zapomnisz!