First topic message reminder :

Owego kolejnego, pochmurnego poranka, Valentin nie śpiesząc się, opuścił ciemne lochy. Co prawda nie chciał, bowiem nie lubił tak wcześnie rano jeść, jednakże musiał się napić, kawa była czymś co o tej porze było dla niego konieczne. Nie chciało mu się przepychać znów przez kuchnię pełną skrzatów, więc postanowił, że wypije ją po prostu w Wielkiej Sali. Nieco niewyspany, aczkolwiek jak zwykle w przemyślanie dobranych ubraniach, wszedł do owego pomieszczenia na parterze. Miał na sobie koszulę w biało szkarłatne pasy, a i oczywiście nie zapomniał jednego ze swych archaicznych zegarków, zwisających z kieszeni. Nie rozglądając się po sali skierował się do jakiegoś wolnego miejsca przy stole Slytherinu. Leniwie sięgnął po dzbanek z kawą, aby nalać nieco napoju do kubka. W myślach nieprzerwanie narzekał, że znów siedział po nocy, co za tym idzie, te parę marnych godzin snu na pewno nie były wystarczające. Spojrzał na czarny napój w kubku, mając nadzieje, że nieco go rozbudzi do życia, po czym wypił parę jego łyków.

Jakiś drobny uczeń przeleciał pod nogami dziewczyny, automatycznie pozbawiając ich równowagi. Amaya, przewracając się, pociągnęła za sobą również Wilkiego, który wciąż trzymał rękę w jej pasie. Nie chciał zaś jeszcze przygnieść dziewczyny... Póki co, całkiem mu się podobała, więc zadbał o to, by nie wylądować bezpośrednio na niej. Już po chwili wyłożył się na podłodze jak długi, mając na szczególnej uwadze to, by nie puścić jej dłoni. Nie mógł się zaś powstrzymać i podpełznął ku niej... Czyżby Déjà vu? Cóż, parę dni temu leżeli w bardzo podobnej pozie, niszcząc grządki kwiatów, które od początku tego roku zdobiły Hogwart. Jak miło. Tyle, że teraz mimo tego, iż wówczas ich "posłanie" było nieco cieplejsze i przytulniejsze (pomimo kolców i ogólnie tego, że nie było przytulne), czuł się wiele lepiej i zdecydowanie bardziej komfortowo, o ile można się tak czuć, leżąc na zimnej podłodze. Podejrzewał, że Am maczała w tym palce. Jednak w czym ona ich nie maczała? Podejrzewał, że bardzo już je sobie uświniła.
Musieli wyglądać dość dziwnie, ale jemu było całkiem przyjemnie... Nie miał zamiaru wstawać. Uśmiechnął się do dziewczyny i pocałował ją krótko, po czym odwrócił wzrok i wbił go w śliczne sklepienie wielkiej sali, wypatrując poszczególne, sztuczne gwiazdy.

Zaśmiała się głośno, w ogóle nic nie widząc. Musiała odgarnąć swoje włosy, żeby miała jakąkolwiek widoczność. I co jak co, nie podejrzewała, że Wilkie runie na podłogę razem z nią. Wyglądało to dość ciekawie. W końcu wyłożyli się na środku sali, trzymając za dłonie i patrząc w sztuczne niebo. Niespodziewanie jednak znów przestała widzieć, więc dopiero czując usta Wilkiego na swoich, mimowolnie zamruczała i odwzajemniła czuły gest, by zaraz powrócić do oglądania zaczarowanych świec, gwiazd i różnych takich... Nie chciała mówić tego na głos, ale od paru chwil dręczyła ją pewna myśl. Przecież nawet teraz mógł się tu pojawić z powrotem William. Amayi chodziło raczej o to, że nie chciałaby widzieć jak znowu chłopak smutnieje. Przecież był to jej najlepszy przyjaciel z którym trzymała się od tylu lat ! Nie chcąc jednak psuć atmosfery, zerkała czasem na ślizgona, uśmiechając się delikatnie.
- Musiałeś to wykorzystać, prawda ? - spytała zaciskając lekko palce na jego dłoni, by nie pomyślał o jej puszczeniu właśnie w tym momencie. Czuła jak ciało powoli się rozluźnia, porzucając wszelkie napięcia dnia dzisiejszego. Wszystkie wątpliwości legły w gruzach z głuchym łomotem, pozostawiając w jej głowie pustkę, która z pewnością nie była teraz uciążliwa. Nie myślała o niczym. Chciała jak najlepiej wykorzystać te chwilę, więc nie odezwała się już ani słowem, podśmiechując pod zgrabnym noskiem.

Zachichotała słysząc komplement. Odruchowo chwyciła srebrnego węża ze szmaragdowymi oczkami.
-Tak... To prezent od ojca chrzestnego. Dał mi go gdy szłam do Hogwartu...- zatonęła we wspomnieniach spuszczając gdzieś wzrok. Zaraz sie jednak otrząsnęła i znów spojzała na chłopaka.
-A tak w ogóle to ty mi się jeszcze nie przedstawiłeś...- zauwżyła.

Gdy dziewczyna zamruczała i odwzajemniła pocałunek, chłopak nie mógł się powstrzymać i przygryzł jej dolną wargę, wciąż parząc w oczy. Po jego ciele ponownie rozlazł się strumień malutkich iskierek, które powodowały dreszcze na całym ciele. Tęsknił za tym uczuciem i wiedział, że mogła go zapewnić jedynie Amaya.
Jego myśli nieświadomie wkroczyły na zupełnie niepożądany tor... William. O tak, Wilkie jest szczerze ciekaw, jak zareaguje, gdy w końcu zobaczy go na korytarzu, a i zabraknie przy nim Amayi. Miał tylko nadzieję, że uda mu się powstrzymać, przed rzuceniem na chłopaka. Wcześniej szczerze cenił jego przyjaźń... jak będzie później? Huhuhuuu, Wilkie nie dawał mu wiele do życzenia.
- Hahaha, no pewnie, że musiałem! - Uśmiechnął się szeroko. Nie chciał jej przytulać, ani w jakikolwiek sposób zmieniać pozycji... Tak było najlepiej, najdoskonalej.
- Amaya, gdybym Ci teraz powiedział, że nie mam zamiaru się stąd ruszać, to zrobisz do dla mnie i napijesz się ze mną tutaj? Tutaj, na środku parkietu? Popatrzymy w sztuczne gwiazdy, natrujemy się alkoholem i zawalimy kolejną nockę. Cóż za kusząca perspektywa zmarnowania kolejnego wieczoru... ale chcę ją zawalić z Tobą. Wiesz, że to uwielbiam?

Przemiłe uczucie znowu zalewało całą krukonkę. Jeszcze chwila, a aż z tego szczęścia odbije się od ziemi i odleci ! Musiała przyznać, że takie upijanie się było odskocznią od zawiłych, dodatkowych myśli. Niestety Amaya po alkoholu mówiła bardzo dużo rzeczy, a nawet nieraz zdarzyło się jej coś zaśpiewać, ale cóż... Jak impreza, to impreza. Udawała, że zastanawia się nad czymś.
- Wiesz... A co będzie ze mną ? Wątpię, żebym o własnych nogach dotarła do dormitorium bez czyjejś pomocy, więc będę musiała liczyć na łaskę innej krukonki... Tak więc, Wilkie - powiedziała niezaprzeczalnie oficjalnym tonem - napiję się z tobą, tu i teraz.
Twycross z pewnością już wiedział o słabej główce naszej drogiej Am. Ta zapatrzała się teraz w chłopaka, jakby tamte gwiazdy za nim w ogóle nie istniały. Zawdzięczała mu naprawdę wiele. Przy nim czuła, że nie powinna się siebie brzydzić, tylko dlatego, że co pełnię zamienia się w krwiożerczego potwora, chcącego zabić jakąś żywą istotę. Przy nim zapominała nawet jak się nazywa.
- A więc niech zapanuje błoga pustka w naszych głowach - dodała ze śmiechem, nieustannie tupiąc nogą w podłogę jakby był to już jej odruch. Cudownie było tak leżeć z ukochaną osobą, obijać się i na dodatek podziwiać różne podrobione przez dyrektora i nauczycieli konstelacje.

Uśmiechnął się do dziewczyny, po czym ponownie ułożył głowę na lodowatej powierzchni, wpatrując się w imitację najróżniejszych gwiazdozbiorów, co chociaż zawsze wydawało mu się nudne... wraz z dłonią Am, stało się niebotycznym wypoczynkiem, najwspanialszą przyjemnością. Dziwnie mu było, proponować komuś alkohol. Chociaż z reguły odznaczał się rozsądkiem, to pod wpływem towarzystwa przyjaciół zmieniał się nie do poznania... zaś Amaya sprawiała, że tracił głowę i miał ochotę na najróżniejsze, czym bardziej ekscentryczne, tym atrakcyjniejsze dziwactwa. Nawet whisky, od której to zazwyczaj stronił na imprezach, wydawało mu się teraz idealną perspektywą. Przykładem była jego własna impreza, balanga u Cherry, urodziny Krokosa... Tam nawet nie myślał o jakichkolwiek trunkach. Potrafił się dobrze bawić bez podobnych "standardów". Obrócił twarz w jej stronę, tak, że dotykał wargami jej ucha.
- A po co Ty chcesz wracać do dormitorium, Am? - Spytał szeptem, po czym obdarował jej ucho krótkim pocałunkiem.
Powstał do siadu i puścił jej dłoń, chociaż to drugie, to ostatnia rzecz jakiej pragnął. Wyciągnął z kieszeni butelki i rozejrzał się w poszukiwaniu kieliszka, ale nie chciało mu się wstawać, aby wziąć je jakiegoś stolika. Co to, to nie... Po za tym to za daleko od dziewczyny. Podał jej więc jedną butelkę i uniósł rękę jakoby do toastu.
- Za błogą pustkę w naszych głowach!

I ona uciekała od alkoholi gdy inni akurat zabierali się za picie. Wolała mieć pełną kontrolę nad sobą, nie obawiając się przy tym, że powie coś, co w rzeczywistości nie wymówiłaby na głos. Teraz była przy Wilkiem, więc chyba nie miała czego przed nim ukrywać. Przynajmniej miała chęci być z nim całkowicie szczera, aby później nic groźnego pomiędzy nimi się nie zdarzyło.
Chorobliwa wnikliwość pozwalała jej z suwerennością i dokładnym wynikiem rozpracowywać ludzką psychikę na części dziesiętne, bo spokojne dryfowanie wśród najróżniejszych umysłów jednostek nie stanowi dla niej najmniejszego problemu. Mimo to nie zauważyła, że Twycross ostatnio ukrywał przed nią co chciał w sobie zdusić. Na szczęście... Było - minęło. Zadrgała lekko pod wpływem nieopisanej przyjemności gdy tak szepnął jej coś do ucha, następnie obdarowując je krótkim całusem.
- Chyba zdajesz sobie sprawę z tego, że nauczyciele nie pozwolą nam siedzieć tu do rana ? Wygonią nas do dormitorum, więc radzę później się gdzieś przejść - powiedziała cicho, kątem oka obserwując nauczyciela OPCM. Wyszczerzyła się i przejęła małą buteleczkę z alkoholem od chłopaka.
- Za błogą pustkę ! - powtórzyła, odkręcając zakrętkę, odkładając na bok i przykładając krawędź szkła do herbacianych ust.

- Owszem... Wygonią nas i odejmą punkty, więc w odpowiednim momencie winniśmy się zorientować, że pora wiać i wówczas się ulotnimy. Nie martw się! - Puścił dziewczynie oczko, po czym przełknął głośno ślinę. Nie chciał, aby to co dzisiaj przeżyli, okazało się tylko kolejnym snem, baśnią, która zaraz doczeka się zakończenia, bowiem nastanie świt i zaczną się kolejne, prozaiczne zajęcia. Wiązania matematyczne na numerologii, której nie cierpiał, eliksiry, których nienawidził i historia magii, której dzieje zna tylko z własnych wypracowań, które to zazwyczaj przepisywał od Valentina.
Odkręcił swoją butelkę, przyłożył do warg i przechylił, aby wkrótce wnętrze jego ust zaczęło nagrzewać się od magicznego alkoholu, który to działał na niego dziwnie uspokajająco. Powoli rozlewał się po jego ciele, powodując stan delikatnego zamulenia poszczególnych zmysłów, w pewnym sensie nawet zaćmienia umysłu. Miał bardzo delikatną głowę, i to między innymi dlatego nie pił w towarzystwie. Już po pierwszym kieliszku zwyczajnej whisky, popada w bardzo zaawansowane stadium upojenia alkoholowego... zaś łyk czegoś tak mocnego, najmocniejszego trunku wśród wszelkich wytworów czarodziejów, działał na niego szczególnie. Poczuł nagle przemożny obowiązek, aby obronić Amayę od jakiegoś bardzo złego klowna, który perfidnie... podejrzanie się na nich patrzył.
- Widzisz go? - pokazał palcem na Bell, której ognisty kolor włosów wydał mu się teraz bardzo intensywny. - Nie martwij się, złotko.. Jeżeli ni patrzyć na to, krzywdu ani, ani! - Zapewnił, po czym złapał dziewczynę za rękę i czekał aż wstanie. Nie mogą tutaj dużej zostać, to zdecydowanie zbyt niebezpieczne, zbyt ryzykowne.

W takim razie oboje teraz będą ratować się przed klaunami, a raczej właścicielami intensywnie rudych włosów. Amaya przechyliła buteleczkę i upiła dość sporego łyka, od którego zakręciło się jej w głowie. Kiedy ostatnio piła alkohol ? No, to mogła pożegnać się ze stanem trzeźwości na dość długi czas. Jeszcze jeden łyk, a dziewczyna byłaby zdolna odlecieć z tego świata i... Zasnąć. No tak, kolejny minus przy użyciu nadmiaru alkoholu. Na szczęście Wilkie mruknął coś, wskazując przed siebie, a dziewczyna podążyła wzrokiem za tym pierwszorocznym puchonem, który niedawno przewrócił ją. Zaklęła bardzo cicho i ostatkami sił skorzystała z podpory przy wstawaniu w postaci ślizgona. Wszystkie mięśnie stały się jak z waty, a alkoholowe drobinki dostawały się do mózgu dziewczyny razem z krwią, powodując pomieszanie faktów.
- Nje rzumiem - skomentowała, kładąc głowę na ramieniu Twycrossa, gdyż dalej przed oczami miała lekkawo zamazany obraz. Zupełnie tak jakby kręciła się dookoła przez parę dobrych minut. Słodki smak kochanej wolności i niezależności był jej doskonale znany właśnie w tymże stanie.

- Am, ja Cię po prostu kocham, no! - Powiedział może zbyt wyraźnie, jak na osobę w takim stanie, ale to nie przeszkodziło mu w pocałowaniu Amayi dość namiętnie i zjawiskowo, na oczach całej szkoły. Można wręcz uznać, że podobne czułości w oczach nauczycieli wydają się gorszące, ze względu na dzieci, ale czym on sobie teraz będzie krzątał głowę? Liczą się tylko te słodkie usta, które właśnie przychodzi mu pieścić... Złapał dziewczynę w pasie, po czym zachwiał się delikatnie, od nadmiaru emocji i alkoholu. Chociaż ma posturę dorosłego mężczyzny, to jego głowa mimo wszystko pod wpływem alkoholu działała podobnie jak u dziecka.

[zaraz będę musiał schodzić, więc trochę skróćmy komentarze. Rozumiesz, żeby szybciej szło. Uwielbiam z Tobą pisać! xD]

Ta, głowa zdawała się teraz być o wiele cięższa od reszty ciała. Co ten alkohol potrafił robić z człowiekiem... O zgrozo. Rozsądek uciekł parę chwil temu, co wcale Am nie przeszkadzało. Śmiała się głośno przez jakąś chwilę, aż przestała widząc zbliżającego się Wilka. Przy całowaniu naparł na nią w taki sposób, że za bardzo odchyliła się do tyłu i gdyby nie pierwszoroczniak, który śmignął, przywalając głową w jej plecy, to już pewnie tarzaliby się na podłodze. Pierwszy raz zdarzyło się coś takiego, żeby wszystko dookoła było jej praktycznie obojętne.
- Co za blask strzelił tam z okna ? - zapytała po chwili, wskazując na drzwi do Wielkiej Sali, które otworzyły się. Stała w nich jakaś drugoroczna gryfonka, szukająca młodszego brata.

[ niech się stanie wola twoja xd Teraz powinnam już szybciej odpisywać ]

- Ono jest yy... drzwiami, a Amaya jest słońcem! - Odpowiedział teatralnym, chociaż łamiącym się głosem. - Daj mi swą dłoń nadobną, o Pani, władczyni mego serca! Ucieknijmy stąd, ze świata pełnego cierpienia i klownów, które brzydotą swą i kłakami krwistymi, przerażają duszyczkę nie jedną w gronie naszym zacnym! - Odpowiedział, po czym złapał ją pod ramię i ruszył przed siebie, ignorując butelki Ognistej Whisky, których zawartość właśnie rozlewa się po podłodze.

Teatralnie przyłożyła obie dłonie do swego serca, patrząc w górę i kręcąc przy tym odrobinę swoją głową.
- Przysięgam na ten księżyc ! - zawołała wesoło, wskazując na najbardziej świecącą w tej chwili gwiazdę - Że za cholerę nie wiem co ty do mnie mówisz, Wilkie - dodała ciszej, kiwając się na boki. Kiedy ją tak prowadził, musiała mocno trzymać się jego boku, żeby nie zlecieć twarzą w przegryzki czy poncz. Chociaż... Spotkanie z tym drugim byłoby zdecydowanie owocne.
- To nie dwudziesty piąty wiek... - zastukała się w czoło, jakby próbowała domówić chłopakowi, że komunikuje się z nią w starodawnym języku. Coś jej jednak nie wyszło...

- Ten księżyc wyraża więcej, niźli język nasz słów pomieścił w zasięgu każdego millenium, każdego z języków, każdej nocy najbliższej sercu... każdego wiersza. - Oświadczył, chociaż nie miał najśmielszego pojęcia, czy miało to najdrobniejszy chociaż sens i było zgodne z kontekstem. Jak już wcześniej dało się zauważyć, alkohol przyćmił jego umysł do tego stopnia... że w miarę sensowne wyrażenia były ponad jego możliwości. Magiczne Whisky, jak to magia miała w zwyczaju, nigdy nie zostawi ich bez niespodzianek, toteż pobudziła drzemiące do tej pory w żyłach Wilka, Romeowskie geny.
- Ach, ta zakazana miłość... Tyć z przyszłości, ja z przeszłości, ja z dwudziestego piątego wieku... ty, yyy... z jakiegoś innego. Żyjemy w innej czasoprzestrzeni, ale proszę, opuśćmy wreszcie to pomieszczenie, bo mnie zaraz szlak trafi! - Złapał dziewczynę pod ramię, po czym zadziwiająco pewnym krokiem wypadł z wielkiej sali, siadając pod ścianą przy wejściu do zamku.

[sorry, że tak wolno, ale musiałem na chwilę zejść z komputera ;] ]

Morpheus pojawił się w Wielkiej Sali, kryjąc się jeszcze chwilę w wysokim kołnierzu ociekającego wodą płaszcza. Dziarskim, sprężystym krokiem przeszedł przez salę i zajął jakże zaszczytne miejsce przy stole nauczycielskim.
Przynajmniej nie był cały we krwi.
Zgłodniał cholernie, dlatego porcja jedzenia, która wylądowała na jego talerzu, wyglądała imponująco. Długo nie da się pożyć na papierosie i alkoholu.
A ten, który pędził potajemnie w chatce, był naprawdę fenomenalny.
Zabrał się za pałaszowanie, przy każdym nabieraniu jedzenia na widelec obserwując błyszczącą na palcu złotą obrączkę.

Merde, nawigacja w tej szkole była prawdziwie zadziwiająca a skupienie, którym podczas podróży po szkole należało się wykazywać będąc nowym nauczycielem było cóż, istotnie imponujące. Amélie należała do osób które bardzo dobrze sobie radziły właściwie na każdym terenie, co było arcyprzydatne w chwili, gdy na własną rękę urządzała sobie małą wędrówkę po składniki, zwłaszcza na nieznanych terenach. Upoważniało ją to do krytykowania wszelkich niedogodnych układów pomieszczeń, ścian, filarów, a nawet drzew w miejscach absolutnie dowolnych.
Jako ekspert od poruszania po nich mogła sobie na to pozwolić, czyż nie?
Bardzo lubiła swój samozwańczy przywilej a od czasu przybycia do Hogwartu wykorzystywała go niezmiernie często, w tej chwili również, co objawiało się cichym przeklinaniem wszystkiego wokoło.
Tydzień, może dwa i w końcu jej przejdzie. Wzięła głęboki oddech i uśmiechnęła się do siebie. Tak, to prawda, że wówczas gdy kobieta ma zbyt mało problemów to musi ich sobie stosownie dużo wymyślić. Prawda jest taka, że była tu całkiem szczęśliwa.
Przytrzymała dłonią kapelusik i podniosła wzrok na sufit, znaczy na niebo. Nie przyjrzała się mu jeszcze ani razu, odkąd pojawiła się tutaj. Można powiedzieć, że oderwała od niego wzrok w poczuciu satysfakcji. Chociaż w Wielkiej Sali można było mieć gwarancję całkiem przyzwoitej pogody. Chyba odkąd tu przyjechała nie trafił się jej ani jeden niedeszczowy dzień. Zresztą, wszystko jedno. Ku swojej uciesze, trafiła do stolika nauczycielskiego szybciej, niż uprzednio przewidywała. Spoglądała przez chwilę na każde miejsce przy owym stoliku, z zamiarem przywitania kogoś spożywającego posiłek, aż udało jej się odnaleźć wzrokiem chociaż jedno, które było zajęte. Skinęła mężczyźnie głową, uśmiechając się szerzej.
-Witam, Bon Appétit. - wyrecytowała, udając się na miejsce. Nie przyglądała się mu nachalnie - z reguły nikt nie lubił być bacznie obserwowany wówczas gdy jadł.
A szkoda. Bo w tym jednym wyjątkowym wypadku mogła to zrobić.

- Witam - odparł machinalnie, tuż po przełknięciu tłuczonych ziemniaków. Podniósł wzrok na nieznaną i niewidzianą wcześniej w Hogwarcie nauczycielkę. Nie pomyślał wcale, że jest nowa - nie znał połowy z nich.
Przyjrzał się jej uważniej, słysząc francuską wstawkę. Zmrużył oczy... pamięta, pamięta ją!
Morpheus, wówczas siedemnastoletni obiekt westchnień połowy żeńskiej części Beauxbatons zawsze zachowywał się jak starszy brat wobec kilku z młodszych dziewczyn. I panienka de Cheverny, drobna i jasnowłosa piątoklasistka, właśnie do nich należała.
Ciepły uśmiech wstąpił na jego twarz. Odchrząknął.
- Bonsoir, Amélie. Cóż to za miła niespodzianka - rzekł. Czasami w głosie człowieka słychać, gdy ten szeroko się uśmiecha. Teraz, na przykład.

Amélie właśnie przymierzała się do jedzenia, które obecnie znajdowało się na stole, nabierając sobie wielu potraw po trochę, gdyż nigdy nie jadła zbyt wiele. Miała zamiar dobrać sobie stosowny napój, gdy jeszcze-nieznany-jej-ktoś zaskoczył ją, wymawiając jej imię. Odłożyła więc sztućce i spojrzała w kierunku, z którego dobiegł do niej głos. Dziwnie znajomy głos. Przez ułamki sekund, gdy jej oczy lustrowały bliżej nieokreśloną przestrzeń wprost nie mogła uwierzyć w to, do kogo chciała go przyporządkować.
Zamrugała kilka razy, gdy zorientowała się, że ma ku temu solidne podstawy.
Boże słodki, czemu ten uśmiech oczarowywał ją obecnie tysiąckrotnie bardziej niż w Beauxbatons? Poluzowała wiązanie od szaty i odgarnęła niesforny kosmyk włosów przesiadając się o jakieś dwa miejsca w lewo, tak aby usiąść obok niego i wyraźniej się mu przyjrzeć.
-Mon Dieu, jesteś.. Co najmniej ostatnią osobą, której mogłabym się tu spodziewać. - skwitowała, jakże skrzętnie zatrzymując dla siebie informację, iż był ostatnią osobą, której parę lat temu przepowiadała stanie się seksownym bożyszczem. Zatrzepotała rzęsami, uśmiechając się promiennie.

- Życie pisze zaskakujące scenariusze, mała - rzekł, uśmiech wciąż nie opuścił jego twarzy, kąciki ust niknęły w hebanowym zaroście, znacznie bujniejszym niż krótka, acz męska szczecina jaką nosił w wieku szkolnym.
Przyjrzał się jej uważnie, zmieniła się niemal nie do poznania. Tylko głos pozostał jedwabiście miły, a oczy takie same. Może odrobinę bardziej poważne. Ale jakże różniła się od tej drobnej dziewczyny, która była dla niego tak, jak młodsza siostra?
Uniósł szerokie, silne ramiona i przytulił ją po przyjacielsku. Albo bratersku. Ot, po prostu, w końcu tyle lat się nie widzieli.

-Ale raczej nie dla mnie. - sprostowała, uśmiechając się na swój sposób pobłażliwie. -Dotychczas wszystko wokoło mnie było odrażająco przewidywalne i mało zaskakujące, dlatego hip-hip-huraaa, zostałeś wytypowany jako pierwszy dowód tego, że moje życie się zmienia! - rzuciła beztrosko, nadając swojej wypowiedzi efektów specjalnych w postaci bogatej gestykulacji.
Mimowolnie kąciki jej ust uniosły się jeszcze szerzej, gdy tylko się do niej uśmiechnął. Wyglądał tak.. Uou, inaczej. Mężniej. Tak w sam raz dla niej. Cholera.
Onienienienie, nie, nie tul, nie.. Cholera!
Mimo wszystko, nie oparła się mu, i również przytuliła się do niego, zmieniając swój uśmiech na okoliczność chęci wyrażenia pewnej rezygnacji. W sumie, kiedyś też tak ją tulił. To słodkie.
Czy on cały w ogóle nie był uroczy i zaskakująco miły?
Żałosna jesteś, moja droga.

- Och, nie przesadzajmy - roześmiał się cicho, sycąc się jej widokiem. Gdy opuścił szkołę, ona zdała do szóstej klasy.
Był pod wrażeniem jej angielskiego. Przebijał się przez niego francuski akcent. U Morpheusa niemal nie było słychać tych siedmiu lat spędzonych w znienawidzonym Beauxbatons, akcent świadczył o jego londyńskim pochodzeniu.
- Bardziej interesujące jest jednak to, co ty tu robisz, Amélie? - spojrzał na nią uważnie. Oczywiście domyślił się, że jest nauczycielką, w końcu siedziała przy stole przeznaczonym dla nauczycieli. Zapewne chodziło o eliksiry, pamiętał jej fascynację tym przedmiotem. W końcu to ona pomagała mu często przy pracach domowych z tego przedmiotu, mimo że była o dwa lata młodsza.
- Szalenie się cieszę, że cię widzę - powiedział, wciąż z tym durno-szerokim uśmiechem na twarzy.

-Ah nie, ludzie tak obsesyjnie dosadni i dokładni jak ja nie pozwalają sobie na wplatanie takich form urozmaicenia wypowiedzi. - odparła pozorując śmiertelną powagę, co wyglądało bardzo zabawnie. Sama odczuła, jak niepoważnie w rzeczywistości zabrzmiała jej wypowiedź, co zasygnalizowała cichym zaśmianiem się.
Co ona tu robiła. No tak. Co ona tu robiła. Prawdę mówiąc nie spodziewała się, że spotka w Hogwarcie kogokolwiek, kto będzie zadawał jej tak skomplikowane pytania. Będąc dorosłą osobą uciekłam z domu przed małżeństwem. Nie, to totalnie idiotyczne i beznadziejne usprawiedliwienie, zachowa je dla siebie.
-Wiem, że może nie wyglądam, ale nie kochałam Beuaxbatons aż TAK, aby przystać na spędzenie tam kolejnych lat, nawet w roli nauczycielki. Tak w ramach opóźnionego buntu młodzieńczego, gdy wystarczająco podreperowali moją samoocenę proponując u siebie posadę, odfrunęłam tutaj.- wzruszyła ramionami z niewinnym uśmiechem. Średnio oryginalnie, lecz znacznie lepiej.
-Uściślając, będę uczyła eliksirów zastępy jakże pracowitej młodzieży. Szkoda, że z pewnością nie przytrafi mi się nikt tak zdolny jak Ty, ale jakoś to przeżyję. - ojojj, czyżby właśnie pozwoliła sobie na drobną złośliwość sugerującą, że z eliksirów był absolutnie beznadziejny?
Na jego następną kwestię mało co nie wyrwało się jej z ust głupkowate "Naprawdę?!", na szczęście w porę ugryzła się w język. Mimo, iż wymyślenie czegoś zastępczego było karkołomne, na poczekaniu postanowiła uraczyć go sójką w bok - tak jak kiedyś.
-Taktak, ja też się stęskniłam..- chyba nawet trochę za bardzo -A Ty? Uczysz? Czekaj, niech zgadnę, opieka nad magicznymi stworzeniami?

- No tak, wybacz mi moje impertynenckie insynuacje - rzekł, kajającym się głosem i zniżył potulnie głowę, uznając majestat jej osoby. Po czym powrócił głową do pionu i uśmiechnął się znów. Zdrętwieją mu policzki, naprawdę. Przez ten wieczny uśmiech, przy oczach pojawiły się zmarszczki mimiczne, chociaż Morpheus był przecież stosunkowo młodym człowiekiem.
- Ach tak! - wycelował w nią (w)skazujący palec. Wiedział, wiedział! Jednak nieco zaskakujący był fakt, że nie wolała zostać w Beauxbatons. Może miał zaburzone odczucia na temat tej szkoły, ale wydawało mu się zawsze, że jest osamotniony w niechęci do francuskiej szkoły. Uśmiechnął się złośliwie, gdy napomknęła o jego żałosnych zdolnościach w kwestii eliksirów. - Ach, jakże współczuję twym uczniom, droga Amélie. Zrujnujesz psychicznie te dzieciaki i pozbawisz magiczny świat wielu pogrążonych przez ciebie w depresji istot.
Przecież przyjacielskie dogryzanie jest jak najbardziej odpowiednie wobec młodszej siostry!
Pogładził swoją brodę, niby to w teatralnej zadumie. Teraz mogła dostrzec na jego palcu obrączkę.
- Opieka nad magicznymi stworzeniami? Faktycznie mnie znasz, mała... jednak nie, ta posada była już zajęta.
Nachylił się ku niej, głos zniżył się do konspiracyjnego szeptu.
- Jestem g a j o w y m!

-Twój wstyd i apologie nie będą w stanie mi zrekompensować szkód, które poczyniłeś w moim postrzeganiu Twojej osoby, a także w mojej osobistej psychice. - zapowiedziała jakże grobowym tonem, który wyśmienicie komponował się z szerokim uśmiechem, którym raczyła go już od dłuższej chwili. Wprost jak pięść do oka. Na następną uwagę uniosła wysoko brwi, a także zafundowała mu kolejną "sójkę".
-Ach tak? Wyobraź sobie, że kto jak kto, ale Ty jesteś ostatnią osobą, która powinna czynić mi takie uwagi, ot co. - chyba zaczęła żałować, że odrabiała mu te zadania na eliksiry.
No dobrze, nie zaczęła, ale on nie musiał o tym wiedzieć. Gajowym! Ha! Więc wcale nie pomyliła się tak bar.. Nagle jej mina stała się prawdziwie nieodgadniona. Patrzyła na niego tak, jak gdyby ktoś ją spetryfikował.
-Nie, chyba jednak wcale. TY masz Ż-O-N-Ę. - wydusiła z siebie, doskonale zdając sobie sprawę z tego, jak bardzo to było dla niego oczywiste. Hej. On miał żonę. To nie fair. Dlaczego on miał żonę?
Po co mu była żona?
Był młody, powinien korzystać z życia (z nią!), czy coś..
-Jak to się mogło stać? - spytała się sama siebie, teatralnie wachlując się serwetką.

Emma usiadła przy stole Krukonów. Dzisiejszy dzień był nawet udany. Trochę padało, a Emma kocha deszcz. Zauważyła na stole jej ulubione spaghetti, więc nałożyła sobie małą porcję, zamierzała stopniowo opróżniać wielką misę, żeby ludzie nie pomyśleli, że jest żarłokiem.

Na pierwsze zdania kobiety, trząsł się aż od tłumionego śmiechu. Kto jak kto, ale Amélie potrafiła wprawić go w wyśmienity humor swoim uroczym żartem. Otarł wyimaginowaną łzę wzruszenia, ale dłoń zamarła przy policzku, gdy Amélie zastygła w bezruchu. Uniósł brwi, przypatrując się jej chwilę z wyraźnym zainteresowaniem, po czym olśniło go niespodziewanie, wzrok miała utkwiony tępo w jego obrączce.
Uśmiechnął się szeroko.
- Oui, zmora kobiet, Morpheus Phersu, ustatkował się, nadając swe chwalebne nazwisko nieszczęsnej niewiaście - obwieścił, czerpiąc naprawdę wspaniałe doznania z obserwacji jej wstrząśniętej miny. Wstrząśniętej-niemieszanej.
Wcale jej się nie dziwił. Prawdopodobnie większość znajomych i przyjaciół zemdleje z wrażenia na wieść że on, on(!) ma żonę.
I to jaką żonę, ach...
Jak to się mogło stać? Po ułamku sekundy namysłu uznał, że niekoniecznym będzie przedstawienie prawdziwej wersji wydarzeń.
"No słuchaj, napruliśmy się w trzy dupy i uznaliśmy, że ciekawie będzie się pobrać, skoro we dwójkę zmienimy cały świat".
- Ach, wiesz... serce nie sługa - odparł więc enigmatycznie, mrugając do niej zawadiacko.