First topic message reminder :

Owego kolejnego, pochmurnego poranka, Valentin nie śpiesząc się, opuścił ciemne lochy. Co prawda nie chciał, bowiem nie lubił tak wcześnie rano jeść, jednakże musiał się napić, kawa była czymś co o tej porze było dla niego konieczne. Nie chciało mu się przepychać znów przez kuchnię pełną skrzatów, więc postanowił, że wypije ją po prostu w Wielkiej Sali. Nieco niewyspany, aczkolwiek jak zwykle w przemyślanie dobranych ubraniach, wszedł do owego pomieszczenia na parterze. Miał na sobie koszulę w biało szkarłatne pasy, a i oczywiście nie zapomniał jednego ze swych archaicznych zegarków, zwisających z kieszeni. Nie rozglądając się po sali skierował się do jakiegoś wolnego miejsca przy stole Slytherinu. Leniwie sięgnął po dzbanek z kawą, aby nalać nieco napoju do kubka. W myślach nieprzerwanie narzekał, że znów siedział po nocy, co za tym idzie, te parę marnych godzin snu na pewno nie były wystarczające. Spojrzał na czarny napój w kubku, mając nadzieje, że nieco go rozbudzi do życia, po czym wypił parę jego łyków.

Chłopak wciąż leżał w szoku.
David wstał poprawił chustę która była jego znakiem rozpoznawczym.
Zobaczył też znak Tommiego.
Różowa bransoletka po chwili była w dłoni Davida gdyż Dav zdjął ją Tommiemu.
-To był twój najlepszy wieczór życia i za razem najgorszy.
-Widzisz dwa w jednym.
David miał już odchodzić od chłopa gdy usłyszał jak coś na niego gada, chyba go wyzwał.
-Mam dobry słuch.
Kopnął chłopaka nie raz chyba będą siniaki. Ale co go to obchodziło niech ma za wszystko.
But za butem uderzał ciało Tommiego, a może go zakopie na śmierć.
Krew widniała już na podłodze, David jakoś postawił Tommiego na nogach. Po czym uderzył go w brzuch z kolana.
David nie bił na oślep umiał się bić.

Kiedy zobaczył całą sytuację puścił Bell, po czym podbiegł do walczących i odciągnął Davida od jego przeciwnika. - Człowieku! Uspokój się i na spokojnie powiedz co on ci zrobił. Powiedział wciąż trzymając puchona.

W przeciwieństwie do Davida nie umiałem się bić aż tak. I że tak powiem mogę mieć chyba czas na obronę chociaż lekką. Dlatego rękoma zasłaniałem się przed większością ataków, ale to tak czy siak nei pomagało, dlatego też padłem znowu na ziemię. Gdy David chciał już sobie iść to ja, leżąc na ziemi i mój upór spowodował, że nie mogłem się powstrzymać. Wyciągnąłem różdżkę i leżąc na ziemi powiedziałem celując w Davida:
- Odsuń się... Expelliarmus... - po tych słwoach powinien polecieć lekki bo lekki, ale promień odrzucający przeciwnika. Fakt faktem takie coś powinno bpomóc, pomimo, że byłem poobijany.

Odciągnięty krzyknął do leżącego.
-Bez magii nie umiesz? Walcz jak człowiek a nie jak dziewczynka.
David też wyjął różdżkę aa korciło go by użyć zaklęcia zakazanego ale wtedy do Azkabanu by poszedł.
-Bracchium Emedno
Wycelował w rękę.
-O Tommy sprawdź rękę może coś zostało ale nie sądzę.
Maxym spadaj nie twoja sprawa

Jaydon przeprosił swoją partnerkę i ze stoickim spokojem podszedł do dwójki bijących się puchonów.
- Ktoś tu wypił za dużo ponczu- mruknął krzywiąc sie lekko. Wyjął różdżkę i skierował w stronę dziwnego agresywnego puchona.
- Expelliarmus! Incarcerous!- Różdżka chłopaka poszybowała gdzieś daleko, a puchona związały mocne sznury wyczarowanego zaklęcia.
- Huffelpuff traci 40 punktów, a ty masz iść do dyrektora- powiedział beznamiętnym tonem do dziwnego blondyna. Odwrócił się w kierunku poszkodowanego.
- Accio różdżka- patyczek atakującego poszybował w stronę Jaya, który go zgrabnie złapał.
- Dasz radę iść do pielęgniarki?- zapytał patrząc na niego z góry. Musiał przyznać, że jemu znacznie lepiej wyszło to zaklęcie na Marku.

- David... - Miała zamiar powiedzieć by się uspokoił ale ją zatkało. Podeszła do nich, by jakoś zareagować. Miała nadzieję, że jej nie uderzy. Właściwie nie wiedziała co chce zrobić. Na szczęście jakiś chłopak, którego nie znała, zareagował, a Tommy wycelował zaklęciem w Davida. Niestety ten nie odpuścił, chyba na prawdę zależy mu na Angie, albo po prostu jest idiotą. Cofnęła się parę kroków do tyłu, nie była dobra w zaklęciach więc wolała się wycofać.
Zauważyła, że w końcu ktoś opanował sytuację. Dziękując bogu usiadła na jednym z krzesełek.

Od razu, gdy zaszedłem trochę od sali doszedłem do wniosku że niestety wziąłem klucze Tommy'iego i jako że nie miałem zwyczaju zostawiać czegoś na łóżkach wróciłem do sali. Wszedłem w momencie, gdy David rzucił zaklęcie. - Co to jest do cholery?! Miałem już wyciągać różdżkę, ale wkroczył nauczyciel. Podszedłem do Tom'a. - Wszystko ok stary? Zapytałem pomagając mu się podnieść. - O co poszło? Kto zaczął? Rzucałem pytaniami niezwykle zdziwiony zaistniałą sytuacją.

Emma patrzyła na tę scenę oniemiała. Jak on mógł się tak zachować? To było po prostu okropne, jeszcze bez żadnego ostrzeżenia, ba nawet bez powodu! Świetny koniec balu, cudowny wprost. Dobrze, że nauczyciel zareagował, bo David w końcu zabiłby tego puchona. Trzeba było naprawdę zostać przy książkach.

Puścił Davida kiedy przyszedł nauczyciel i miał pewność, że David nie zaatakuje tego drugiego puchona. - Lecz się człowieku. Powiedział do Davida i wrócił do Bell. - Przepraszam cię. Powiedział do niej.

-Ja go odprowadzę spokojnie już mu nic nie zrobię dostał za swoje.
-A tak w ogóle siema Jay nie pamiętasz mnie pewnie? Ale to nie ważne.
-Zdejmij mi te sznurki i oddaj różdżkę.
Czy David coś zrobił ?? Chyba nie uderzył chłopaka parę razy to chyba normalne we wieku siedemnastu lat.
-Ahh ponczu nie pijam dla twojej informacji.
-Do dyry a po co?!

- Ta, dobrze, ale chyba nie mam kości. - skorzystałem z pomocy kolegi. Przytrzymałem lewą ręką się jego by się podnieść. Następnie cały poobijany powiedziałem:
- Opowiem Ci po drodze... - po tych słwoach już byłem na nogach i opierajac się o kolegę poszliśmy razem do skrzydła szpitalnego "Eee mam nadzieje, że to się jakoś wyleczy" - przed odejściem jeszcze powiedziałem do Davida mierząc go wzrokiem:
- Mam nadzieję, zę się cieszysz... Debil... - to było doprawdy dla mnie żałosne, kiedyś mu się za to odwdzięcze, ale teraz.. idę hodować kości z/t

Zmarszczyła lekko brwi, obserwując sytuację. Puchoni, pff! Rośka nie była taką idiotką! W zasadzie, to gdzie ona się podziewała? Była przecież prefektem.
Audrey wstała z jakże zarąbistego krzesełka i, przepraszając wcześniej Mel, podeszła bliżej. No proszę, Jaydon odejmował punkty. Zmusiła się, aby powstrzymać uśmiech. W końcu sytuacja wcale nie była zabawna.
- Pomogę mu - powiedziała spoglądając na Jaya. Choć była to tylko ręka, raczej poradziłby sobie. W najgorszym przypadku nie miałby jak chwycić poręczy schodów. Ach, no tak, możliwe, że chciała wyjść już z tej sali. Przyjęcie jakoś jej nie bawiło, szczególnie, że większość przesiedziała sama. Stała obok puchona, czekając, aż wstanie. Gdyby podała mu rękę, a on podniósł się za jej pomocą, sama wylądowałaby na ziemi. I byłoby jeszcze gorzej, a tego nie chciała.
No proszę, ona tu okazuje się taką dobrą, chcąc pomóc, a tymczasem znajduje się ktoś inny. Wzruszyła obojętnie ramionami i poszła za chłopakami, aby wydostać się do sali wejściowej. Spojrzała przy okazji na swoje buty. Raczej nieciekawie zapowiadało się wchodzenie po tysiącach stopni na siódme piętro.

-O nie tego to Ci nie podaruje masz wpieprz za wszystko co powiedziałeś.
Debil? Cieszysz.
-To chyba koniec balu co? Jak zakończyć to w takim stylu.
Pełno ludzi stało w miejscu gdzie była krew i David.
Dobrze że zęby mu nie powypadały miałby co zbierać i do zębowej wróżki.
-Oj chyba mnie poniosło co?
Uśmiechnął się do nauczyciela.
-Jak 60 punktów jak mamy 50.
Uśmiechnął się ponownie.

Kiwnęła głową, kiedy Will podszedł z powrotem i chciała coś powiedzieć, ale aktualnie w wielkiej sali działo się coś znacznie ciekawszego. Wzięła krukona za rękę i pociągnęła w kierunku małego zbiegowiska.
- Och, Thomson, zawsze uważałam, że jesteś idiotą, ale teraz to nawet mnie zaskoczyłeś. - mruknęła do głupiego puchona. Żeby kolegę z własnego domu zaatakować? Pff... cóż za tupet. Trzeba być chorym psychicznie ciołkiem albo... Davidem. W gruncie rzeczy oba te przypadki nie wiele się różniły.

Connie spoglądała ukradkiem spod ściany. Ciekawych ludzi to tu zdecydowanie nie było, a impreza pewnie niedługo się skończyła. W pewnym momencie, kiedy zaklęcia poszybowały salą, zaczęło jej się podobać. Jednak nauczyciel szybko to zakończył. Zaklaskała i ukazała wzniesiony kciuk temu chłopakowi, który zaczął. Nie kojarzyła go właściwie, ale z tego co wysłyszała nazywał się, Tommy Blake i był puchonem. Jednak i on się ulotnił. No super! Czy już nie ma tu nikogo z kim można by się podroczyć?
-Thomson, tak się łatwo dałeś zaatakować? Trzeba być wyjątkowo tępym, żeby tego nie przewidzieć- Nie miała jakiś głębszych wojen akurat z nim, ale irytował ją od lekcji astronomii.

- Nie nie koniec chłopcze, nie mam pojęcia kim jesteś, dla Ciebie profesor Murrey- powiedział unosząc do góry brwi.
- To nie jest koniec balu- dodał. Spojrzał na przychodzącą Aud, nie mógł się powstrzymać, aby nie uśmiechnąć się do niej zniewalająco.
- Jesteś kochana- rzucił w jej stronę. Kiedy jego twarz zwróciła się z powrotem w kierunku puchona ponownie przybrał maskę obojętności.
- Jesteś agresywny i dziki, więc nie oddam ci różdżki. Chciałem odjąć 40, ale jeśli tak to odejmuję 50.
Stanął za nim i dźgnął go w plecy jego własną bronią.
- Idziemy do pana dyrektora, rusz się.
Był zły, że musiał się zajmować szczeniakiem. Nie zdjął mu lin, ale chłopak mógł się poruszać, gdyż były jedynia na górnej części jego ciała.
- Chcecie nosza?- zapytał jeszcze Audrey odwracając się w stronę poszkodowanego. Po chwili zobaczył w tłumie Alexis, która stała sobie i gadała do związanego dzikusa. Zmarszczył niezadowolony brwi. W najlepsze trzymała za rękę swojego zapatrzonego w nią jak głupek partnera.
- Alexis, jeśli nie pomagasz to chociaż nie przeszkadzaj- powiedział odwracając głowę w jej stronę z takim samym chłodnym wyrazem twarzy jaki miał patrząc na Davida.

Dygnęła ślicznie. Oczywiście, że kochana! Gdyby byli sami, to pewnie nogi ugięłyby się przed nią. Dziś jednak nie miała zbyt dobrego nastroju.
- Poradzę - odpowiedziała. - W zasadzie poradziliby sobie sami, ale pierwsze piętro mam po drodze - dodała. - Aresto Momentum - mruknęła, kiedy w międzyczasie wyciągnęła różdżkę z torebki. Tommy, a przynajmniej wydawało jej się, że tak się nazywa, został umieszczony na niewidzialnych noszach, którymi kierowała dziewczyna. Wyszła z Wielkiej Sali, aby doprowadzić poszkodowanego do skrzydła szpitalnego, a potem szybko ulotnić się do dormitorium.

Emma miała tego szczerze dosyć. Na początku David wydawał się taki miły! No cóż, mylne pierwsze wrażenie. Krukonka wstała z krzesełka i ruszyła w stronę drzwi, nawet nie oglądając się za siebie. Niebieską chustkę zostawiła przy stole.

Słysząc, że została królową balu, prawie wypluła poncz. Jakim cudem to ona została wybrana, skoro nawet nie zatańczyła? W każdym razie z ów decyzji się cieszyła i już.
Uwagę Very przyciągnęły wyczyny Davida T., który prawdopodobnie bez większego powodu zaczął bić kolegę z własnego domu. Veronique, trzymając szklankę z ponczem, wstała i podeszła nieco bliżej, by móc nieco lepiej przyjrzeć się zaistniałej sytuacji. Wywnioskowała, że napastnik użył zaklęcia powodującego zanik kości. Jej ulubionego.
- Co za cymbał. - skomentowała krótko. Puchon był zwykłym idiotą niewartym zachodu.

David zawiedziony różdżki nie dostanie a w dodatku zdał sobie sprawę że zrobił głupio.
-Dla ciebie Pan Thomson albo nie Mistrz Thomson.
-Co nie? Oj żałuje trochę nie dawaj mnie do dyry no weź bądź rozsądny.
Wspaniale teraz to już jest super mina była coraz gorsza.
-Rozwiąż mnie przynajmniej i oddaj różdżkę chyba Ciebie nie zaatakuję ani nikogo z obecnych.
-Do niego coś miałem i jeszcze mnie wyzywał więc nie wytrzymałem.

Jeeej, zaczynało się robić nie miło. Wzrok Jaya dosłownie ją zmroził, tak, że nie mogła ruszyć się z miejsca. Po kilku sekundach otrząsnęła się jednak i puściła rękę Williama, którą nieświadomie, uporczywie ściskała.
- Tak jest panie profesorze - powiedziała, z dziwnym, nieswoim wyrazem twarzy. Wcale jej się nie podobało zimne spojrzenie Jaydona i ten pełen pretensji ton głosu. A ona po prostu nie mogła się powstrzymać. Musiała uraczyć Thomsona chociaż jednym jadowitym komentarzem. I... nie miała zamiaru jeszcze kończyć. Pomimo tego, że w tej chwili zamilkła, w jej głowie kotłowało się wiele, wiele myśli a David coraz bardziej ją irytował. Nareszcie będzie miała kogoś na kim może dawać upust nagromadzonym emocjom. Taak, tego jej teraz było trzeba.

- Niedługo będzie następny... na pewno zostanie coś zorganizowane na Halloween, a potem i Walentynki - powiedziała, pamiętając jak to było w zeszłym roku. Co prawda wtedy było okropnie drętwo... ale to da się zmienić.
O właśnie, takie sytuacje były idealne, by rozruszać bal. Bell niemal się nie roześmiała, widząc jak Puchon kopie jakiegoś chłopaka ze swojego domu. Że też od razy nie mógł użyć różdżki, idiota! Widać, że nie jest Krukonem tylko głupim żółtkiem. Może to, że Eff taki ich nie nienawidziła wcale nie było tak dziwne? Całą sytuację obserwowała z rozbawieniem, żałując że David nie jest Ślizgonem. Ach, ile by wtedy punktów stracili. Chociaż... swojemu byłemu domowi Jaydon pewnie tyle by nie odjął...
- Prawie go obroniłeś - powiedziała do Maxa, uśmiechając się kącikiem ust. Ha, Gryfon! Taaaki odważny.

Nie mogła dłużej wytrzymać więc wstała i wybiegła z sali. Miała wielką nadzieję, że ze swoim szczęściem i szpilkami da rade szybko przebyć drogę do skrzydła szpitalnego i nie wywalić się ani razu. Przed wyjściem obrzuciła jeszcze Davida niemiłym spojrzeniem, co tam że stracili przez niego punkty, gorzej, że pobij się z chłopakiem ze swojego domu.

Jaydon zdążył już jedynie uśmiechnąć jedynie do Aud, która poszła z chłopakiem do szkrzydła szpitalnego.
- Matko boska, nie gadaj tyle, tylko idź jak Ci mówie- powiedział Jaydon tym razem kładąc dłoń na plecach chłopaka, aby delikatnie pchać go w stronę wyjścia. Spojrzał na Alexis, która w końcu puściła dłoń chłopaka, jednak i tak nie zrobił żadnego przyjaznego gestu w jej stronę.
- Miłej zabawy- powiedział jeszcze do niej uśmiechając się sztucznie i zerkając na jej dziwacznego krukona. Dziwnie się czuł. Oczywiście nie dlatego, że po raz pierwszy to on kogoś zabierał do dyrektora, a nie szedł sam, tylko przez Alexis i jego własne dziwne odczucia. Po chwili razem z Davidem wyszli z WS.

William zszokowany patrzył na tę całą scenę. Zawsze wiedział, że Puchon jest nieco niezrównoważony, ale że do tego stopnia...
Trzymał za rękę Alexis, która kurczowo się go teraz uczepiła. Nie przeszkadzało mu to, ani trochę. Uśmiechnął się, słysząc jak pokazuje pazurki, ale zaraz mina mu zrzedła słysząc słowa Murray`a.
Nie miał zamiaru się kłócić, z nauczycielem nie warto. Chwycił Alexis za rękę, ściskając ją mocno. Nachylił się, po czym mruknął jej do ucha:
- Odpuść sobie, nie warto.
Przecież nie chciał, żeby narobiła sobie kłopotów, czy coś. Wywrócił oczami, widząc jak Thomson się wykłóca. Wr, że też taki dupek musiał zepsuć tak udany wieczór. Na szczęście Murray go już wyprowadził, jednak Will sądził, że wieczoru nie da się już naprawić.

Uśmiechnął się do Bell. - Heh. Prawie!? Powiedział rozbawiony. - Może. Przecież nie mogłem patrzyć jak ten David tak? No jak on tłucze tego drugiego i nie lubię widoku krwi.
Zakończył i spojrzał na Bell. Myślał co ma dalej powiedzieć.