Ben nie zamierzał zostawiać siostry samej, szczególnie po jej powrocie. Za bardzo się obwiniał przez ostatnie dwa lata, żeby teraz dać jej odejść. Czuł do niej żal, ale znacznie większy niewątpliwie czuł do samego siebie. Uśmiechnął się nieznacznie, z wyraźnie widoczna ulgą, słysząc, że Amy była już w domu. Dobrze, że rodzice już wiedzieli o powrocie córki marnotrawnej. Uważnie słuchał słów siostry, co chwilę patrząc to na nią, to na brata, aż w końcu cicho westchnął. Naprawdę nie chciał się między nich wtrącać. Naprawdę nie chciał najmocniej na świecie, ale słowa aż same mu się cisnęły na usta.
- Słuchajcie... To nie jest odpowiednie miejsce, aby krzyczeć, okay? - powiedział, kładąc przy tym dłoń na ramieniu wyższego od siebie brata. - Ludzie na was dziwnie patrzą. Na nas dziwnie patrzą. - Benjamin zwykle miał w nosie i głębokim poważaniu opinię innych ludzi, ale jednak... Stali na pokątnej. Ben chciał zwyczajnie uniknąć szopki, w której pewnie chcąc nie chcąc musiałby uczestniczyć. No bo kto by rozdzielił Amy i Axela, gdyby zaczęli na siebie otwarcie krzyczeć? To rola młodszego brata, który nie rozumie jak to mieć bliźniaczkę i jak to jest, gdy bliźniaczka ucieknie nie dając znaku życia przez dwa lata. Właściwie... Właściwie Ben wiedział jak to jest. Ale wiadomo, Ellie jednak nie była jego siostrą, bo to byłoby dosyć niepokojące, gdyby zakochał się we własnej siostrze. Byliby trochę jak Lannisterowie w Grze o Ministerstwo. On byłby Jaimem, ona Cersei. Chociaż... Nie Ellie była zbyt dobrą osobą, aby być Cersei, a Benowi było daleko do Jaimego. Zresztą nieważne. To tylko mysli Bena za które się skarcił praktycznie automatycznie, bo w końcu nie jest zakochany w Eleonor i nigdy nie będzie. Co to za głupoty w ogóle! Przecież to niedopuszczalne. A ten pocałunek na balu... ten pocałunek na balu to było nic wielkiego. Gorąco zrobiło mu się w jakiś mistyczny sposób od ponczu, a lasso było pewnie zaczarowane przez Axela, Tunę, Tori lub Destiny czyli Klub Swatek Benjamina Rogersa. Podejrzewał, że przez Destiny. Jej przeznaczeniem było żartowanie z brata wraz z Tuńczykiem. No ale wracając. Ellie była dla niego jak siostra. Jak bliźniaczka właśnie. Nieraz rozumieli się bez słów i to było naprawdę dobre, bo Ben mógł przy niej poczuć się tak, jak czuł się niegdyś Axel w stosunku do Amy. Naturalnie nie licząc tej mięty, którą Benio czuł do Dunphy. Był jednak pewien, że gdyby nagle zniknęła z jego życia, najpierw by się załamał, a później był wściekły. Tak wściekły, że pewnie wypiąłby się na swoich bliskich, zaczął żyć jako pustelnic w Zakazanym Lesie, biegając z Centaurami w pełnię księżyca. Nie zdałby Okropnie Wyczerpujących Testów Magicznych, nie zostałby animagiem i nie zostałby aurorem lub uzdrowicielem. Słabiutko, ale byłby chyba zbyt załamany, aby wciąż utrzymały mu się te jego ambicje godne ślizgona.
Popatrzył na Amy i przełknął cicho ślinę.
- Amy nie mów tak. Zawsze będziesz pasować do naszej rodziny. Nawet nie myśl inaczej. - co z tego, że sam Ben zaraz po ucieczce Amy myslał tak samo, nie? Że nie pasuje do rodziny i tak dalej. Szczególnie wtedy, gdy kontakt z ojcem podupadł mu tak bardzo, że tata nawet nie odpowiadał na jego hej, tato codziennie rano w wakacje. Wtedy Ben miał ochotę spakować wszystkie plakaty Armat z Chudley i wyskoczyć przez okno. Jednak tego nie zrobił, bo ucieczka Amy go zmieniła. Teraz nieraz zachowywał się jak nieogarnięty szczeniak, w dodatku zbyt energiczny i zbyt wyszczekany. Kiedyś był nieśmiały i znacznie spokojniejszy, choć nie w towarzystwie Ellie.
- Ślizgoni są do dupy. - powiedział, choć na ogół starał się nie mówić brzydkich słów. Nawet tak lekko brzydkich jak dupa. Rzadko kiedy jednak mu się udawało utrzymać język za zębami. - Chociaż jedna Ślizgonka, którą znam jest naprawdę fajna. - tu naturalnie mówił o Tori no bo o kim innym mógł mówić.

Axel wiedział, że każdy popełnia błędy, w końcu sam był tego świetnym przykładem. Od odejścia Amy zrobił wiele rzeczy, których żałuje po dziś dzień. Zdawał sobie sprawę, że robił źle, ale zawsze starał się o tym zapominać, nie zwracać uwagi na te gorsze sprawy. Dlaczego teraz ciężko mu było odpuścić i po prostu wybaczyć bliźniaczce? Może dlatego, że jego siostra zraniła go jak nikt inny. Może dlatego, że po prostu popełniła dosyć poważny - jak dla niego - błąd. Axe powoli przywykał do tej myśli, że szatyna się odnalazła. Naprawdę się z tego cieszył; w końcu czuł błogi spokój, bo przynajmniej wiedział gdzie się znajduje i mógł się upewnić, że jest cała i zdrowa.
Rogers spojrzał na siostrę z zaciśniętymi ustami. Rodzice na pewno byli zadowoleni z jej powrotu. Nic dziwnego, w końcu była ich najstarszą córką, za którą tęsknili. Przywitali ją jak córkę marnotrawną, ale może to i dobrze? Dużo wycierpiała rok przed ucieczką, a to po prostu Axel w większej mierze zawinił. Zamiast wspierać ją po zerwaniu z tym idiotycznym ślizgonem, po prostu wytknął jej błędy. Zachował się dziecinnie, więc nie powinien mieć teraz do niej urazu.
Kiedy Amy przylgnęła do jego klatki piersiowej, Axel westchnął, czując jak opuszczają go wszystkie złe uczucia. Objął siostrę i oddał delikatnie uścisk, zdając sobie sprawę, że naprawdę tęsknił za tą smarkulą.
- Najważniejsze, że nic ci nie jest - wymamrotał, odsuwając się o krok. Spojrzał na nią i uniósł niepewnie jeden kącik ust, żeby dodać jej otuchy. - Nie ufam ci tak bardzo jak kiedyś, ale możemy spróbować coś naprawić. Dużo się rzeczy zmieniło od twojego wyjazdu.
Axel przeniósł wzrok na brata, a potem znów na Amy.
- A Benny kręci z jakąś dziewczyną! - krzyknął szatyn, uśmiechając się wrednie do brata. Wytknął na niego język. - To za to lenistwo z pracą. To, że nie odpowiedziałem nie znaczy, że nie słyszałem. - Axel szturchnął w bok bliźniaczkę, żeby spojrzała na Bencia. - To kto ma ochot iść do "Mandragory"? - zapytał, klaszcząc w ręce.

Może i Ben miał rację - a na pewno ją teraz miał. To nie było dobre miejsce na krzyki, ale kto by się powstrzymał w takiej emocjonującej chwili? Mogła poczekać w domu, Axel mógłby rzucić w nią poduszką, a ona by mu pewnie oddała i może lepiej by to wyszło? W każdym razie stali, obydwoje nie skomentowali tej uwagi, bo już nie było co.
Chyba każdy mógł wyciągnąć coś z tego wszystkiego. Lekcja, morał - co kto woli. Amy na pewno od tamtego czasu uważa na ludzi. Już od pierwszych słów nie jest taka otwarta i woli najpierw pograć trochę nieśmiałą, chociaż w rzeczywistości taka nie jest, niż po raz kolejny cierpieć, mieć złamane serce i co gorsza, znowu przeżywać kolejne dramaty rodzinne. Chyba już jej starczy ich na pewien czas. Długi czas. No i dystans do Slytherinu. Duży dystans, na pewno paro kilometrowy, chyba że już się naprawdę jakiś wyjątek życia trafi, który będzie okej.
Odetchnęła z ulgą, kiedy poczuła jak Axel odwzajemnił uścisk. Pierwszy krok do jakiegoś porozumienia, prawda? Dopiero teraz czuła jak za nim tęskniła i jaki zrobiła błąd. Uciekła jak ostatni tchórz, zamiast stawić czoła problemom. To było tak nie w jej stylu.
- Od czegoś trzeba zacząć. - Uśmiechnęła się słabo. Wiedziała od początku, że nic nie przyjdzie na pstryknięcie palców. Trzeba sobie wypracować na ponowne zaufanie. Zaraz jednak Ben powiedział o ślizgonce, a Axel go zdradził z jakąś nową dziewczyną, na co bardziej dziewczyna zwróciła uwagę, bo do niego podeszła i aż by się chciało podejść do niego złapać chłopca za policzki z tekstem mój mały Benny tak szybko rośnie, ale nie. Ogarnęła się w miarę szybko i położyła mu dłonie na ramionach, stojąc od niego na szerokość swoich rączek.
- Jaka dziewczyna, hm? Mam nadzieję, że to nie ta ślizgonka co o niej przed chwilą wspomniałeś, bo to inaczej już pogadamy - powiedziała, co było trochę groteskowe, bo cóż... jeszcze ponad dwa lata temu sama sobie nie dała wmówić nic na ich temat! - Ja z chęcią, wieki tam nie byłam - dodała w stronę Axela. A poza tym dodatkowy czas na odnowienie relacji z braćmi, jej.

Ben obserwował rodzeństwo, unosząc nieznacznie kąciki ust w niepewnym uśmiechu. Nie wiedząc czemu nagle poczuł, że lepiej uważac na nich, bo mogą się zaraz rzucić jeszcze na niego. Jak glonojady na szybę czy coś. Axel by go zaczął czochrać po głowie, Amy zachowałaby się jak ciotka z Australii i Ben spaliłby się ze wstydu, bo wcześniej jadł lody z Reiną, która mogła ich wszystkich widzieć z lodziarni, jeśli jeszcze tam była. Cholera, rodzeństwo zszargałoby mu jego reputację! Poza tym, już mu ją niszczą, twierdząc, że jest zakochany w każdej spotkanej przez siebie lasce. Szczególnie w Ellie, ale co? On? Zakochany w Ellie? Skądże znowu, co to za bezpodstawne plotki!
- Dużo się zmieniło, to fakt. Ale Axel wciąż jest tak samo leniwy jak kiedyś, więc nie martw się, Amy. Wciąż będziemy musieli wszystko robić w domu za Axa. - powiedział i zrobił taki trochę kaczy dzióbek. Urażony i zdegustowany lenistwem starszego brata. Co z tego, że sam Ben kochał się lenić, prawda? Własnych wad to już nie łaska widzieć! Gdy Axel powiedział o tym, że Ben się niby w kimś zakochał, spiorunował go wzrokiem.
- A Axel zawzięcie kręci z Tuną. - zacisnął szczękę, patrząc na siostrę, gdy ta kładła mu dłonie na ramionach. Odetchnął z wyraźną ulgą. Jak dobrze, że nie zaczęła szczypać go w policzki.
- Jasne, że nie Tori. To znaczy wiesz, ja naprawdę nie mam pojęcia o kogo znowu chodzi Axelowi, który swatałby mnie z każdą. Tori jest tylko moją koleżanką, starszą o dwa lata w dodatku. Tuńczyk i Ax ciągle twierdzą, że coś czuję do Ellie, ale ja ją kocham tylko tak jak kocha się rodzeństwo. Ona jest dla mnie jak siostra. Poza tym, widziałaś ją w domu? Jest u nas. Uwielbiam jak do nas przyjeżdża. Rodzice ją strasznie lubią. - uśmiechnął się od ucha do ucha, nieświadomie mając w oczach radosne iskierki na samą myśl o przyjaciółce. - Ale na ostatnim balu było dosyć niezręcznie, bo wylosowaliśmy siebie nawzajem i przypadkiem ją pocałowałem. - powiedział, od razu spoważniał i pobladł. - O-oczywiście przypadkiem, to wina tego lassa z jej rewolweru. I nie mieliście tego wiedzieć. Nieważne. - machnął ręką, zaciskając usta i spuszczając wzrok. Ale się rozgadał. Ups? - Jasne, chodźmy. - powiedział i znowu zdołał się uśmiechnąć, choć zrobiło mu się głupio, bo się wygadał w sprawie tego balu. A przecież naprawdę nic do Ellie nie czuł. Bo nie czuł, prawda? W każdym razie, po chwili skierowali się do "Mandragory".

/ztx3 i już niech któraś z was tam da posta w takim razie xd

Nie wiedziała, czemu to robiła, ale wreszcie zdała odpowiednie kursy i zmieniła pracę, a tym samym zarobiła tyle, że mogła pozwolić sobie na nieco większy wydatek. Co prawda oszczędzała na mieszkanie (rodzice i tak już wiele włożyli we wszystkie swoje dzieci), ale powtarzała sobie, że dzięki awansowi jeszcze zarobi, zanim skończy szkołę i będzie musiała się uniezależnić. Może nie była skąpa, ale ciężko przychodziło jej wydawanie pieniędzy w nadmiarze, dlatego musiała się w sobie zebrać, zanim poszła do Gringotta wypłacić oszczędności. Wzięła ich naprawdę sporo, jako że na miotłach nie znała się prawie wcale i nawet nie podejrzewała, ile taka porządna może kosztować. Jako że to był weekend, nie musiała spieszyć się z powrotem na zajęcia i liczyła na toi, że spotka kogoś bardziej kompetentnego, kto doradzi jej, co kupić. Tak oto wylądowała w Markowym sprzęcie do Quiddicha.
Dookoła kręciło się mnóstwo dzieciaków zachwycających się miotłami każdej maści (zapewne wszystko zależało od zasobu sakiewki), a inni, zapewne członkowie drużyn, kupowali stroje i rękawiczki czy sportowe okulary. Candy odsunęła się od drzwi, żeby nie przeszkadzać innym, i zaczęła się rozglądać po sklepie. Widziała kolorowe koszulki, które były dla fanów konkretnych drużyn, a także kafle czy złote znicze, które każdy mógł kupić i mieć na własność. Ach, może powinna zafundować sobie strój do treningów? Lope ostatnio uświadomił ją, że nie ubrała się najlepiej.

Nie zwracała takiej uwagi na innych, jak powinna, dlatego gdy ktoś ją trącił, podniosła ręce i również zaczęła przepraszać za swoje zachowanie. Zapatrzyła się na parę koszulek dla kibiców – kiedy zapewne tylko takie by kupowała. Miała nawet parę, które zachowała na pamiątkę. Razem z Leo kibicowali hiszpańskiej drużynie, a gdy nie grała, wybierali inną. Na pewno nie losowo, chociaż dla Candy tak to wyglądało.
W tej chwili jednak miała myśleć o czymś zupełnie innym i patrzeć na sklep z perspektywy zawodowca, co niekoniecznie jej wychodziło. Na szczęście zjawiła się jakaś dziewczyna, prawdopodobnie w jej wieku, która wyglądała na oswojoną z otaczającym ich sprzętem. Candy uśmiechała się jeszcze przez chwilę przepraszająco, ale zaraz się odezwała:
– Ach, no tak… – Nie wiedziała, co powiedzieć, żeby nie zabrzmiało to głupio, ale doszła do wniosku, że nie istnieje taka wymówka. – Raczej jestem przytłoczona – wymigała się. Starała się dobrze ukryć prywatne rozterki. Nie mogła w ostatniej chwili się wyłamać i zrezygnować. Zwykle podejmowanie decyzji przychodziło jej z łatwością, a teraz po części się zmuszała, nie będąc pewną, czy robi dobrze. – Jestem tu pierwszy raz, dlatego tak się rozglądam. Poza tym niezbyt znam się na sprzęcie do Quiddicha, a zależy mi, żeby kupić coś porządnego… może nawet najlepszego – stwierdziła, po czym dodała: – O ile wystarczy mi galeonów.
Nie wyjęła sakiewki, nie chwaliła się też jej zawartością. Gdy zobaczy ceny, wtedy będzie mogła ocenić, czy może pozwolić sobie na kupno. Miała nadzieję, że jeśli dobrze poprowadzi rozmowę, dziewczyna jej pomoże.
– Też nie wyglądasz na najszczęśliwszą – zwróciła uwagę.

Czyli trafiła! Uśmiechnęła się lekko, z satysfakcją, że jej plan się powiódł. Miała przed sobą osobę, która nie dość, że najwyraźniej znała się na miotłach, to jeszcze sama zaoferowała pomoc. Candy nadal jednak niepokoiło to, że dziewczyna wyglądała na… przybitą? Może przestraszoną? Nie potrafiła tego do końca odczytać, ale odnosiła wrażenie, że coś jest nie tak. Uznała jednak, że nie powinna aż tak wypytywać, skoro temat został diametralnie zmieniony. Jako że sama stosowała takie sztuczki, doskonale wiedziała, że dziewczynie zależy na tym, żeby rozmowa zeszła na inne tory. Takie, które nie wiązałyby się bezpośrednio z nią.
– Jestem Candy. – Od razu przedstawiła się pseudonimem z Hogwartu, pamiętając, że brzmi bardziej swojsko niż pełne imię. Miała nadzieję, że nie palnęła gafy i jeszcze się nie znały. Wywnioskowała to głównie po pytaniach zadanych przez Puchonkę. Większość jej znajomych raczej wiedziała, jakie jest jej zdanie na temat Quiddicha.
Jako że Puchonka skierowała się ku miotłom, Candy zrobiła to samo. Zbliżyła się do dziewczyny i powiodła spojrzeniem po miotłach. Widziała masę kształtów i długości, dojrzała też kilka nazw. Zmiatacze, te kojarzyła ze szkoły i wiedziała, że nie są dobre. A przynajmniej nie są na tyle dobre, żeby nadawały się na wyszukany prezent. Przypomniała sobie spojrzenie Ślizgona skierowane na miotłę, którą trzymała w czasie treningu.
– Dla kogoś. Nieco spóźniony prezent urodzinowy… – Była zdziwiona, że pamiętała tę datę. Zapominała imion, a tych kilka liczb nie chciało jej uciec z pamięci. Beznadzieja. – Szukam miotły dla… – Nie wiedziała, jak go nazwać. Chłopak? Dziewczyna mogłaby opatrznie zrozumieć. Mężczyzna? Kolega? Ale kto kupuje zwykłemu koledze tak drogi podarunek? W głowie miała kompletny bałagan myśli: każda próbowała skupić na sobie całą jej uwagę. – …przyjaciela – dodała wreszcie. To chyba pasowało. A przynajmniej Puchonka nie musiała wszystkiego wiedzieć. – Nie wiem, które są teraz najlepsze. – Rozejrzała się. Ludzie zachwycali się jakimś Nimbusem. Dostrzegła numer: 2000. – Hm, o co chodzi z tą miotłą? Wydaje się stara, dlaczego dzieci tak na nią patrzą?

Rzeczywiście, ciężko było nie zauważyć, że Candy w ogóle nie pasowała do angielskiego otoczenia. Hiszpanka za to albo za bardzo się denerwowała i nie zwróciła uwagi na takie szczegóły jak wygląd czy akcent, albo Flora niezbyt wyróżniała się na tle innych Anglików. Trzeba też wziąć pod uwagę fakt, że Candy sama nie mówiła najlepiej po angielsku, więc mogła nie wychwycić ewentualnych odchyłów od normy.
Skinęła głową na znak, że przyjęła do wiadomości, jak nazywa się dziewczyna. Była pewna, że jeszcze dzisiaj zapomni.
– Gracz, gracz – odparła ze śmiechem. Jeszcze fanowi potrafiłaby coś kupić bez pomocy innej osoby. Wszak nikt by jej nie powiedział, czy dany rozmiar na pewno będzie pasował na Ślizgona. – Jest całkiem dobry, ale chyba brakuje mu odpowiedniej miotły. – Przypomniała sobie trening i zastanowiła się, czy gdyby miał nowszy model, nie skręciłby kostki. – To trochę kompromitujące, że dzieciaki wiedzą więcej o Quiddichu niż ja – zauważyła, ale podeszła do grupki. Wtedy też zobaczyła ich roześmiane miny. Ciekawe, czy Lope i Leo tak samo ślinili się na widok popularnych w ich dzieciństwie mioteł. W końcu to było dziesięć lat temu. Tyle że wtedy Candy nie chodziła po takich miejscach. – Czyli nie najszybszy. Była pewnie kiedyś bardzo popularna, co? – Zgadła. Nie podejrzewałaby nawet, że ten sławny Harry Potter latał akurat na tym modelu. W każdym razie, gdy patrzyła na datę powstania, wiedziała, że to nie jest odpowiednia miotła. Zbyt stara, Ślizgon na pewno miał lepszą. Druga nazwa, Błyskawica, coś jej mówiła. Możliwe, że wielu jej nowych znajomych na niej latało. Tak, to mogło być to. – Tylko do grania? Dlaczego? – zainteresowała się. Kolejny dylemat! Powinna postawić na coś, co będzie bardziej uniwersalne, a jednocześnie dobre czy też zdecydować się kupić model nadający się jedynie do gry?
Zawiesiła spojrzenie na Błyskawicy, a potem dostrzegła kolejną miotłę, która stała bliżej wejścia, jakby zachęcając ludzi do jej kupna. Przyjrzała się wyrytemu na trzonie numerowi: 2015. Czyżby najnowsza? Będzie musiała i o nią podpytać Florę.
– Dotychczas tylko kibicowałam, ale kiedyś przypadkowo wystawili mnie na meczu – wiesz, brak zawodników i takie tam – więc od kilku miesięcy próbuję swoich sił jako pałkarka. Wiem, trochę późno, jak na zaczynanie, ale chyba lubię odrobinę ryzyka – wyjaśniła. Nie potrafiła teraz zrezygnować, chociaż okazywała się niezbyt pomocna drużynie. – A ty grasz? Zawodowo może? Wydajesz się obeznana z Quiddichem bardziej niż przypadkowy czarodziej – stwierdziła.

Czarny Pan… Słyszała o nim. Tak, słyszała, jednak nie mogła wypowiedzieć się o nim z punktu widzenia osoby, którą dotknęły jego działania. Na szczęście sławny Harry Potter powstrzymał Voldemorta, zanim ten zawładnął całym światem, więc Candy jedynie o nim słyszała. Warto zaznaczyć: niewiele. Również się uśmiechnęła. Starała się chociaż udawać, że czuje niemal to samo co Puchonka.
– Więc to tak… – odszepnęła, jak gdyby informacja zapierała dech w piersiach. Czy ona też powinna zacząć zachwycać się starym modelem tylko dlatego, że latał na nim ktoś sławny? Zapewne wygrywał, jak wywnioskowała z reakcji dzieciaków. Na szczęście rozmowa znowu zmieniła bieg i wróciła na temat prezentu.
– To na razie szkolna drużyna – powiedziała, ale zaraz uświadomiła sobie, że palnęła gafę. Zawodowcy na pewno dostają najlepsze miotły, żeby nie zawieść drużyny. A może zdarzali się i tacy, którzy wymiatali na starszych modelach? To na pewno byłoby spektakularne zwycięstwo.
Zmarszczyła brwi, niepewna, do czego Flo nawiązywała potem. Ryzykowne? Dlaczego? Miotła mogła nie słuchać właściciela? Może to jak z różdżką, powinno się ją kupić samemu? Dodała jednak:
– Mam pieniądze, jeśli o to chodzi. I przyjaciel jest naprawdę zdolny, zapanuje nad każdą miotłą. – Dlaczego, do cholery, tak go chwaliła? To było niezrozumiałe tylko dla niej, Puchonka nie dostrzeże w tym niczego nienaturalnego. Candy wiedziała przede wszystkim, że Ślizgon potrzebuje lepszej miotły, a coś jej mówiło, że przez problemy z rodzicami niekoniecznie go na nią stać.
– Uważasz, że jest najlepsza? – zapytała bezpośrednio. Podejrzewała, że każda miotła ma jakieś atuty, za to ona potrzebowała miotły… uniwersalnej. – Jest ścigającym – dodała. Dopiero sobie przypomniała, że to istotna informacja. Tutaj nie była najważniejsza szybkość, przynajmniej tak jej się wydawało. – Skoro jest najnowszy, to chyba ma coś, czego nie mają inne – stwierdziła, oglądając miotłę z bliska. Trochę różniła się kształtem od pozostałych, może to sprawiało, że nabierała większych prędkości albo łatwiej było wykonywać na niej zwody? Chyba dopiero ją wyprodukowali, skoro stała w takim miejscu.
Candy chyba nie powinna być aż taka ciekawska i czasami po prostu nie pytać. Najwyraźniej poruszyła temat, który dziewczyna wspominała z grymasem na twarzy, jednak Hiszpanka stwierdziła, że może poczuje się lepiej, gdy o tym opowie chociaż trochę. Wypadek musiał być poważny, skoro Flo porzuciła grę.
– Dawno? – zapytała wbrew zdrowemu rozsądkowi. To, że jej nie kojarzyła, o niczym nie świadczyło. Nie znała praktycznie nikogo z drużyn. – Zależy, jak na to spojrzeć – odpowiedziała na pytanie dotyczące jej gry. – Gdybym w ogóle nie chciała, to bym nie grała, nie mam tak dobrodusznego serca. – Nie potrafiła jasno odpowiedzieć, dlaczego tak naprawdę wciąż grała. Może po to, żeby zmienić swoje życie? – Raczej tylko do końca szkoły – zawyrokowała. I może potem, z dziećmi… o ile jakieś będzie miała. Zawodowo na pewno nie, niektórzy nastolatkowi znacznie ją w Quiddichu przerastali. – Interesujesz się czymś poza Quiddichem? – Skoro dziewczyna nie wracała do gry, musiała zabić czas czymś innym.

Czy jej przyjaciel planował karierę zawodowca? Hm, mogłaby o to zapytać, ale jakoś nigdy o tym nie pomyślała. W dzieciństwie, owszem, rozmawiali o tym, ale to było tyle lat temu, że każdemu się wszystko pozmieniało. Wcześniej rozważała kupno smoczego jaja, ale przecież chłopak nie miałby gdzie go trzymać, a i kupienie czegoś takiego mogłoby wpakować ją w kłopoty. Postawiła na coś bezpieczniejszego.
– Przepraszam – powiedziała, zbita z pantałyku. Magiczny świat pod niektórymi względami ją przerastał i nie potrafiła dogadać się z innymi czarodziejami. – Akurat o to mogę być spokojna. – Nawet jeśli Ślizgon do czegoś się przywiązywał, wiedział, że prędzej czy później będzie musiał to wymienić. Co mu po miotle, skoro nie wygra? – Wybieranie miotły jest męczące – jęknęła. Większość wyglądała tak samo, a Candy, nawet gdyby wybrała się na próbny lot, nie dostrzegłaby różnicy. Możliwe, że jeszcze wybrałabym gorszy model. Przytaknęła na informację o tym, że Błyskawica jest dla Puchonki na równi z Nimbusami. – Nie wiem… chyba jakiś Nimbus. – Tak jej się wydawało. W Hiszpanii to wciąż były modne, znane miotły, ale tak naprawdę strzelała. Przyjaciel mógł równie dobrze latać na jeszcze innym modelu i nie byłoby to nic dziwnego.
Widziała, że Flo chyba coraz mniej chciała tu być, dlatego postanowiła jak najszybciej dokonać zakupu. Teraz tylko pytanie, czy ten nowy, nieznany model Nimbusa będzie lepszy od sprawdzonej Błyskawicy.
Dowiedziała się, że Flora musiała mieć poważny wypadek, skoro od trzech lat nie latała i najwyraźniej nie zamierzała do tego wracać. Jednak i tak musiała zapytać:
– Nie zamierzasz już próbować? – Dopiero potem, po kolejnej jej wypowiedzi, uświadomiła sobie, że wypadek prawdopodobnie uniemożliwił spełnienie marzenia. Uśmiechnęła się z zakłopotaniem i ucieszyła się na zmianę tematu.
– Grasz w duecie czy sama? – zainteresowała się. Dźwięki pianina zawsze jej się podobały, nawet utwory, które nie były przeznaczone akurat na ten instrument. – Mój starszy brat uwielbia transmutację, ja nie odziedziczyłam ani grosza talentu w tym kierunku – westchnęła. Zdążyła przywyknąć do myśli, że kamienne, ożywiające figury nigdy by jej nie uratowały. – Ja zdecydowanie bardziej wolę gotować – wyznała. – Albo hodować rośliny. – Gotowanie wymagało zaangażowania, natomiast opiekowanie się roślinami pozwalało się jej wyciszyć. Czasami trzeba było cierpliwości, żeby nasiona wykiełkowały.

Chyba za bardzo powtarzała, że potrzebuje najlepszej miotły, bo Flora zwątpiła w swoją wiedzę i poszła do sprzedawcy. Tylko pytanie, czy ten na pewno powie jej prawdę. Być może będzie chciał sprzedać coś droższego, li i wyłącznie. Będzie musiała zapytać, czy reklamacje są możliwe (w końcu miotła może nie spełniać wymagań).
– Czyli to taka nowość, że jak nie zaryzykuję, to się nie przekonam? – odgadła. Nie mogłeś się urodzić później?! Fakt, Nimbus był droższy, ale skoro i tak wyda co najmniej pół tysiąca, sto galeonów w tę czy we w tę nie zrobi jej różnicy. Jeszcze dziewczyna rzuciła monetą i wypadł Nimbus, więc Candy tylko roześmiała i szybko podjęła decyzję: Nimbus.
Podeszła do sprzedawcy i wyciągnęła sakiewkę z pieniędzmi. 600 galeonów to spora część jej oszczędności, jednak miała wrażenie, że dobrze je ulokowała. W ostatniej chwili zdążyła się dowiedzieć, że owszem, reklamacja jest jak najbardziej możliwa, a wymiany dokonać może w przeciągu tygodnia. Przytaknęła, że rozumie, zapłaciła i odebrała zakupiony przedmiot. Pomniejszyła go, żeby zmieścił się do torby, i zabezpieczyła, aby przeżył całą drogę.
– Kupiłam, mam nadzieję, że nie będę żałować. – Puściła do Puchonki oczko. Zanim zapakowała miotłę, pokazała ją jeszcze dziewczynie na znak, że naprawdę to zrobiła. Podjęła jedną z najtrudniejszych decyzji w życiu.
Przestały ciągnąć temat Quiddicha z korzyścią dla obu dziewcząt. Candy nie chciała opowiadać o czymś, co robiła właściwie bez powodu.
– Chciałabym kiedyś posłuchać, jak grasz. – Skoro już i tak znała tę tajemnicę, mogą pójść krok dalej, a Candy na pewno mogłaby nauczyć się kilku prostszych melodii. Nie była może wybitnym uczniem, ale całkiem pojętnym. – Jeżeli robisz to dobrze, to mogłabyś uczyć innych – stwierdziła. Flo nie tylko robiłaby coś z przyjemnością, ale mogłaby też zarażać pasją innych.
– Gotowanie nie jest takie trudne, a za to przyjemne, gdy możesz sprawić komuś miły prezent – stwierdziła. Zawsze lubiła patrzeć, jak ludzie ze smakiem zajadają jej smakołyki. Z zielarstwem było gorzej, czasami trzeba było mieć zwykłe szczęście, ale też niektóre rośliny mogły ratować życie. Na różne sposoby. A że czasami zawodziły… – To świetny pomysł! – O tak, tym słowom nie brakowało zapału. – Może brat mnie nie zabije, kiedy się ponownie spotkamy, jeżeli nauczę się kilku pożytecznych zaklęć. Jest stażystą w Calpiatto – dodała w drodze wyjaśnienia. – Właściwie mogę pomagać ci i z tego, i z tego, chociaż przyznam, że gotowanie wolę o wiele bardziej – przyznała. Jednak wiedziała, że gotowanie w Hogwarcie nie jest tak ważne jak zielarstwo.

Przenosimy się w inne miejsce w Londynie czy zamykamy wątek tutaj i koniec?

Gdyby nie Lope w życiu nie przekonałabym się do Quidditcha - do niedawna wręcz bałam się mioteł, teraz dzięki pomocy Ślizgona i ćwiczeniu gry z Victorem byłam coraz lepsza i udało mi się nawet wkręcić na próbę do drużyny. Z tego powodu potrzebowałam jakiejś przyzwoitej miotły. Nie ukrywam, że ze względu na moją przedsiębiorczość miałam całkiem spore oszczędności - wprawdzie nie wystarczyło na wymarzoną Błyskawicę, ani tym bardziej na nowego Nimbusa, ale nie zamierzałam pożyczać pieniędzy od braci - po pierwsze nie chciałam się obnosić z obecnością w drużynie, po drugie zależało mi na niezależności, więc postanowiłam kupić sobie ciut tańszy model i w końcu zdecydowałam się na starszego Nimbusa.
Z uśmiechem opuściłam sklep ciesząc się z mojego zakupu.

z/t

Jako, że dostałem niedawno wypłatę i dość duży zastrzyk gotówki od ojca postanowiłem w końcu zakupić sobie jakąś lepszą miotłę - ile można latać na tym szkolnym kijeczku. Stwierdziłem, że dokonanie zakupu na Pokątnej będzie dobrą opcją - ten sklep był dużo lepiej zaopatrzony niż ten w Hogsmeade. Zamierzałem kupić Nimbusa 2001 albo Błyskawice - miotłę dobrą, ale niekoniecznie aż tak drogą. Zmieniłem jednak zdanie gdy zobaczyłem na wystawie błyszczącego i niemalże idealnego Nimbusa 2015. Na moment się zawiesiłem - czy było warto wydawać sześćset galeonów za jednym razem? Z drugiej jednak strony miałem pewność, że tego typu miotła posłuży mi dłużej, a różnica stu galeonów wydawała się w takim wypadku nieznaczna.
W końcu zdecydowałem się na zakup - raz się żyje!
Wyszedłem ze sklepu zadowolony - wprawdzie z lżejszą sakiewką, ale dumnie dzierżąc w rękach pakunek z miotłą.

Tego wieczoru Herbert spacerował po Pokątnej i robił zakupy na następny rok nauki w Hogwarcie. W tym roku kończył już szkołę, chciał się godnie pożegnać z miejscem, w którym spędził w końcu 10 lat swojego życia... Nie mógł się jednak oprzeć, żeby nie zajrzeć do sklepu z markowym sprzętem do Quidditcha. Co prawda nie było go stać na zbyt wiele, ale pokusa pooglądania sobie mioteł wyścigowych i innych sprzętów do Quidditcha w najlepszym w całej Wielkiej Brytanii sklepie okazała się zbyt silna, aby z nią walczyć. W sklepie było dziś dosyć pusto, klientów nie było, a za ladą siedział tylko jeden pracownik, który skrobał coś na kawałku pergaminu. Wymarzone warunki... Herbert podszedł do miotły Nimbus 2015- klasa światowa! Przyglądał się nią z czcią. Tak bardzo marzył o zawodowej grze w Quidditcha...

Kiedy tak wpatrywał się w miotłę, niechcący oparł ręką o jeden z kuferków. Przewrócił się na ziemię i poruszył stojak na tłuczki. Piłki uwolniły się i zwariowały. Zaczęły latać po całym sklepie, rozbijać szyby, niszczyć stojaki... Herbert ledwo uniknął uderzenia przez jednego z nich, po czym sięgnął po różdżkę próbując je powstrzymać. Ale jak?

Przyjazd z wakacji był dla niego nieco rozczarowywujący. Nie chciał wracać, no ale cóż mógł na to poradzić? Przecież wakacje się skończyły i powoli zbliżało się rozpoczęcie roku szkolnego. Bardzo się z tego faktu cieszył. Dlatego też dzisiejszego dnia postanowił się wybrać na pokątną. Po co? Zwyczajnie porobić szkolne zakupy, zawsze to robił je z rodzicami, ale teraz chyba już z tego wyrósł i wolał sam sobie pochodzić i pokupować to co najważniejsze. Ale oczywiście przechodząc koło sklepu z markowym sprzętem do Quidditcha nie mógł się oprzeć i musiał wejść do środka. Nie miał zamiaru kupować ani miotły, ani niczego innego, po prostu pooglądać. Tak jakby wszedł do zoologicznego pooglądać swojego wymarzonego pająka. No cóż. Takie miał hobby i nic na to nie poradzi. Miał nadzieję, że w tym roku również uda mu się przystąpić do drużyny Gryffindoru, ostatnimi laty dość dobrze sobie radził, więc dlaczego i nie w tym roku? Jednakże konkurencja rośnie i możliwe, że zwyczajnie nie będzie miejsca na to, ażeby zarezerwować sobie miejsce w podstawowym składzie. No ale wtedy będzie musiał ucieszyć się ze zwyczajnego rezerwowego.
Wchodząc od razu ujrzał znajomą twarz. Znał kolegę, ale nie lubił go. Byli można powiedzieć wrogami, nie raz grali razem i robili sobie nawzajem krzywdę. Nie raz dostali punkty ujemne za nie dyscyplinę i złe traktowanie kolegi z przeciwnej drużyny. Ale kto by się tym przejmował, prawda? Spojrzał na niego kątem oka, ale nie zamierzał pierwszy podchodzić, bo niby po co? Będzie chciał to sam zagada, chociaż z pewnością nie będzie to wtedy miła rozmowa.

Sebastian Snitch pisał właśnie list do swojej dziewczyny, w którym zapraszał ją na mecz, podczas którego Katapulty z Caerphilly miały wreszcie pokonać Osy z Wimbourne. Oboje na to czekali i oto już za tydzień miał nadejść ten wielki dzień. Zmierzył tylko spojrzeniem niższego od niego o dobrą głowę chłopaka z tatuażem z herbem Os ma ramieniu. W związku z tym paskudnym obrazkiem nie powiedział mu dzień dobry.
Nie mógł jednak pozostać obojętnym na to, że ten kibic najgorszego klubu na świecie postanowił zdemolować sklep. Wiedział, że szef potrąci mu za to z pensji i aż się w nim zagotowało. Wstał z krzesła, wielki jak byk i łysy, jak na prawdziwego kibica przystało, po czym wyjął różdżkę i kilkoma machnięciami uspokoił zdziczałe piłki, po czym wściekle tupiąc podszedł do obu klientów, jednego i drugiego łapiąc za koszulki na piersi.
- Co wy sobie wyobrażacie? Że to jest stadion?! - krzyknął Herbertowi do ucha. - To was będzie kosztowało sto galeonów! Widzicie, co żeście narobili?! Kto będzie za to płacił?! Na pewno nie ja! Już, pieniądze, albo pogadacie z tymi tłuczkami na osobności - wysyczał wściekle, potrząsając lekko biednym Kieranem.

Najpierw tłuczki, teraz wściekły sklepikarz... No przecież to był wypadek, niczyja to wina...

- Panie, czy pan jesteś normalny? - wrzeszczał Herbert próbując przekrzyczeć dryblasa. Rozpoznał Kierana Horana, Gryfona który na boisku nie raz i nie dwa był jego największym koszmarem. Ciągle dochodziło między nimi do sprzeczek. "Sprzeczki" to bardzo duży eufemizm jak na określenie ich wzajemnych stosunków. Sklepikarz nadal nie puszczał ich, wręcz przeciwnie- potrząsał nimi i żądał odszkodowania. Że co? Przecież ja nic nie zrobiłem? I skąd mam wziąć tyle kasy? Te tłuczki to jego problem, nie mój... - pomyślał sobie Krukon.

- Puszczaj rzesz pan, do jasnej cholery! - wrzasnął Herbert już naprawdę wściekły. Kiedy i to nie poskutkowało, postanowił zrobić użytek z tego małego patyczka, który tkwił w jego ręku. - Everte statum! - krzyknął, ale z tego całego zamieszania trafił nie w tego dryblasa, który ich trzymał, tylko w Horana, który ugodzony zaklęciem wyleciał w powietrze i uderzył całą siłą o sufit, spadł na jedną z półek i zrobił jeszcze większy bałagan. Ale ponieważ ten wielki subiekt trzymał Horana i potrząsał nim, i on odczuł efekty rzuconego przez Herberta zaklęcia- zachwiał się lekko i upadł na ziemię, puszczając go.

Herbert dyszał głośno, wyczerpany tym wszystkim dookoła. Podszedł do nieprzytomnego Horana, wycelował w niego różdżką i mruknął Rennervate!

Długo nie zagościł w sklepie jako przytomny student. Nawet nie wiedzieć czemu dostał po chwili zaklęciem. Uderzenie o sufit i wtedy to stracił całkowicie świadomość z tego co się działo. Długo to jednak nie trwało, bo po chwili odzyskał świadomość po zaklęciu krukona. Cholera. Potrząsnął lekko głową i spojrzał na niego jak na najgorszego wroga. I tak za takiego uznawał chłopaka. Nigdy go specjalnie nie lubił, a teraz to już go wkurzył na maksa.
Wyciągnął swoją różdżkę z kieszeni mierząc w chłopaka.
- Możesz mi powiedzieć co Ty odpieprzasz? - zapytał patrząc się prosto w oczy chłopaka. Miał ochotę rzucić na niego jakieś zaklęcie, ale nie chciał robić jakiegoś specjalnego zamieszania w sklepie, jemu to na pewno nie jest teraz potrzebne.
- Uważaj z kim zadzierasz... - warknął na niego przymierzając do szyi chłopaka, jednakże po chwili odłożył różdżkę wzdłuż ciała. Nie miał zamiaru go atakować, ale trzymał różdżkę jakby miał się bronić. Kto wie co temu krukonowi jeszcze wpadnie do głowy, tak? Był dziwny, teraz to jeszcze bardziej wydawało mu się to bardziej autentyczne.

- Co ja odpieprzam?! - ryknął wściekły już do czerwoności Herbert. - Właśnie Cię ocuciłem i wyciągam z opresji!

Cały czas celował różdżką w Kierana, który powoli podnosił się z podłogi, ale kiedy tamten ją opuścił, Herbert wycofał swoją. Przez chwilę patrzyli na siebie gniewnym wzrokiem. Krukon był tak rozeźlony, że mógł teraz zrobić dosłownie wszystko, nie do końca będąc tego świadomym. Dryblas, który ich zaatakował, w końcu wyplątał się z gąszczu porozwalanych mioteł, piłek, pałek, neseserów i innych przedmiotów. Już zamierzał znowu do nich podejść, ale Herbert był szybszy.

- Drętwota! - zaklęcie Arthfaela ugodziło subiekta w głowę. Przeleciał kilka metrów w powietrzu i wylądował znów w tym samym miejscu. Sytuacja przestała być ciekawa, zwłaszcza że huki i krzyki ze sklepu ściągnęły na plac boju gapiów. A co będzie jeśli trafimy obaj przed Wizengamot? - pomyślał - Przecież ten debil Horan zaraz zacznie kłamać, byleby mnie oskarżyć... Wycelował jeszcze raz różdżkę w sklepikarza. Jeszcze nigdy nie próbował rzucić zaklęcia bez wymawiania na głos jego formuły, ale teraz nie mógł sobie pozwolić na ryzyko. Skupił się całą siłą woli na tym, co zamierzał zrobić i pomyślał Obliviate! Oby tylko zadziałało... Powiemy, że stracił pamięć w wyniku silnego uderzenia...