First topic message reminder :

Departament Przestrzegania Prawa Czarodziejów

Departament zajmuje się ściganiem i wymierzaniem kary czarodziejom, którzy wbrew prawu użyli czarów. Właśnie w tym Departamencie mieści się Urząd Niewłaściwego Użycia Czarów, zajmujący się głównie użyciem czarów przez nieletnich czarodziejów lub w obecności mugoli, Kwatera Główna Aurorów, zajmujących się łapaniem czarnoksiężników oraz Służba Administracyjna Wizengamotu, o której pracownikach nic nie wiadomo.

Kostki: 4

Cieszyła się, że kurs ma już za sobą, ale nie dało się ukryć, staż był dużo większym wyzwaniem. Chciała zrobić dobre wrażenie i może trochę przedobrzyła - starała się nie odsłaniać za dużo swojej osobowości, uznając, że ktoś uzna to za niepożądane u aurora, ale zamiast tego zwyczajnie wtopiła się w tłum. Coś czego Heaven szczerze nienawidziła i na ogół nie znajdowała się w takiej sytuacji, ale tym razem właśnie tak się stało, była jedną z wielu, niezbyt kreatywnych pomocników i chociaż nikomu nie zawadziła, widziała też, że absolutnie nikogo nie obchodzi. Dopiero pod koniec miesiąca zaczęła starać się wychodzić z inicjatywą, ale na tym etapie niestety nie zrobiła już dobrego pierwszego wrażenia. Pozostało jej postarać się nadrobić ten bardzo przeciętny i mało widowiskowy start. Starała się za to być aktywnym słuchaczem, również zwrócić uwagę na krążace plotki, wyrobić sobie opinie o istniejących aurorach, żeby również na przyszłość wiedzieć z kim ma do czynienia.

Kostki: 5

Pierwszy tydzień upłynął bez większych rewelacji, za to w drugim już coś się stało. To był czwartek, Matyldzie przyznano akurat bojowe zadanie przyniesienia pudeł z drugiego końca ministerialnego gmachu. Szła tam dziarskim krokiem, a jej duma wcale nie ucierpiała z powodu trywialności kolejnego z poleceń. To tylko staż, myślała sobie starając się trzymać pogody ducha jak tonący brzytwy. Czy miała jakieś inne opcje?
Nagle zatrzymała się w pół kroku, bo na podłodze korytarza leżało samopiszące pióro. Ciekawe, pomyślała sobie mierząc go uważnym spojrzeniem, czy to jest jakiś test na uczciwość? Podniosła je z podłoża i uważnie zaczęła mu się przyglądać. Nie nosiło zbytnio śladów użytkowania, wyglądało w sumie na nowe. Zmrużyła oczy i schowała je do kieszeni, obiecując sobie, że o ile nie znajdzie się właściciel to właściwie się do niego przytuli. A niech ma coś z życia!

Kurs kursem, ale taki mądry Krukon jak ja wie, że wiedza to potęgi klucz, dlatego rozpoczynam staż, żeby wiedzieć jeszcze więcej i uczyć się pod okiem rewelacyjnych i wprawionych na placu boju (tj. Wizengamocie) prawników.
Bardzo szybko odnajduję się w Ministerstwie i z łatwością przyswajam kolejne niuanse, jak trzeba to zaparzam pyszną kapuczinę, sortuję papiery, mimochodem wtrącam jakieś uwagi, które okazują się bardzo trafne i nabywam znajomości. Coraz częściej ktoś pyta mnie o moją opinię, a ja zaczynam wierzyć, że jestem po prostu odpowiednim człowiekiem na odpowiednim miejscu. Gdy docierają do mnie plotki o jakimś nowym, który ma piękne loki i nieźle sobie radzi, wpadam w czarną rozpacz, że nie dość, że jakiś młokos zabierze mi fuchę to jeszcze ma ładniejszą fryzurę niż ja. Gwoździem do trumny jest wezwanie do przełożonego, od którego spodziewam się dostać jedynie wypowiedzenie. Jakie jest moje zdziwienie, gdy ten proponuję mi hojną premię, poklepuje po ramieniu i mówi dziarsko OBY TAK DALEJ, TOMEK.

Zofia zamierzała zdobyć tyle wiedzy, ile tylko było w stanie zmieścić się w jej mózgu a więc niewiele, dlatego natychmiast po kursie pognała do Wizengamotu, by uczestniczyć w  stażu pod okiem najlepszych specjalistów i profesjonalistów. Starała się być rzetelna, ale niestety natura wzięła górę i nie zrobiła zbyt dobrego wrażenia na pracodawcach. Przez roztargnienie non stop gubiła się w skomplikowanych korytarzach w podziemiach Ministerstwa, nie mówiąc już o tym, że ani razu nie trafiła windą na odpowiednie piętro, gdy gdzieś ją wysłano z papierami. Poza tym notorycznie rozlewała kawę, którą musiała podawać Sędziemu jako jeden z obowiązków (uważała, że był to tzw. wyzysk, ale nie odzywała się, bo nie chciała podpaść jeszcze bardziej). Jakby tego było mało, współpracownicy okazali się chamscy i nieempatyczni i zamiast wspomóc dobrym słowem zagubioną nieco w nowej rzeczywistości Zosię, ci wyśmiewali się z niej i nie szczędzili szyderczych komentarzy. Było to dosyć zniechęcające, ale zaciskała zęby i mimo kolejnych porażek codziennie rano zjawiała się w Wizengamocie z (nieco wymuszonym) uśmiechem i zapałem do działania. Przecież spełniała swoje marzenia, tak?

Nie sądziłem, że moja dobra passa szybko się skończy, a ludzie, którzy do tej pory pytali mnie o rady i przysługi, wbiją mi sztylet prosto w serce... W czasie gdy ja wypruwam sobie żyły i urabiam się po łokcie, ktoś nakablował na mnie, że niby się obijam. Można mi zarzucić wiele - że sporadycznie mam zbyt wiele do powiedzenia albo że nie zawsze moje loki są w idealnym stanie, no ale nie to, że nie daję z siebie wszystkiego na stażu.
Co gorsza - przez to wszystko dostaję srogą burę i nakaz zostawania po godzinach, w dodatku za darmo. I tak mi leci kolejny tydzień - nakurwiam nadgodziny, a po powrocie do domu żalę się Zosi, że świat to bardzo niesprawiedliwe miejsce i nawet w Wizengamocie łamie się prawo. Pociesza mnie, że jak to przetrwam to zdobędę odpowiednie kwalifikacje, aby ukrócić takie niecne działania i już żaden stażysta po mnie nie będzie musiał tak cierpieć...

Kostki: 5, dorzut nieparzysta, upominek 100 G

Jej podstawowym problemem było to, że zawsze biegła. Nawet, gdy powinna iść.
Tak było również tym razem i prawie przypłaciła to wymarzoną posadą. Szef dał jej teczkę z super-hiper ważnymi papierami - gdyby tak nie było nie miałyby na sobie wielkiej, czerwonej pieczątki z napisem “do rąk własnych”. Tak była przejęta tym faktem, że nawet nie zauważyła i już leżała na ziemi.
A teczka? Wylądowała w wiadrze jakiejś bliżej niesprecyzowanej cieszy, która kiedyś była wodą.
Spanikowała i wszystkie zaklęcia wyleciały jej z głowy. Dokumenty dostarczyła w stanie mocno zwichrowanym i tylko chyba z powodu szacunku do jej nazwiska nie straciła tamtego dnia pracy.

Każdy koniec jest jednak początkiem. Ostatnie dni stażu, oprócz zebrania bury stulecia mając za świadków chyba wszystkich pracowników, minęły już bez większych rewelacji. Dostała nawet upominek pożegnalny, chyba w ramach rekompensaty za to, że nieprofesjonalna (choć zasłużona) reprymenda doprowadziła ją na skraj załamania nerwowego.

Nadszedł kolejny tydzień stażu, podczas którego Zofia, nauczona przykrymi doświadczeniami z początku przygody z Wizengamotem, dawała z siebie w s z y s t k o . I rzeczywiście, gdy tylko bardziej się skupiła, to okazało się że jest doprawdy stworzony na to stanowisko. A gdy dorzuciła do tego podwójne dyniowe latte na mleku owsianym i zabrała się do pracy z dodatkową energią, to udało jej się powypełniać wszystkie raporty z odbywających się w tym kwartale rozpraw całe t r z y godziny przed końcem zmiany. Bardzo zaimponowała tym swojemu przełożonemu oraz wszystkim pracownikom, a w nagrodę za niezwykłą rzetelność pozwolono jej nie tylko szybciej iść do domu, ale w ogóle skrócono jej godziny pracy do momentu, w którym nie wykona po prostu wszystkich zadań - była to doskonała motywacja, by jak najbardziej ukrócić przeciągające się w nieskończoność przerwy na kawusię oraz długie dysputy z napotykanym na korytarzu Tomaszem, bo od teraz po załatwieniu wszystkich obowiązków w trybie myk-pyk-cyk Zofia mogła wykorzystywać czas na inne ważne sprawy. A tych jako początkująca mecenaska miala przecież mnóstwo.