First topic message reminder :

Departament Przestrzegania Prawa Czarodziejów

Departament zajmuje się ściganiem i wymierzaniem kary czarodziejom, którzy wbrew prawu użyli czarów. Właśnie w tym Departamencie mieści się Urząd Niewłaściwego Użycia Czarów, zajmujący się głównie użyciem czarów przez nieletnich czarodziejów lub w obecności mugoli, Kwatera Główna Aurorów, zajmujących się łapaniem czarnoksiężników oraz Służba Administracyjna Wizengamotu, o której pracownikach nic nie wiadomo.

Kostki: 1

Post 1- Listopad 2021

Był to początek jego stażu na pozycji aurora, jedna nie spodziewał się, że przechodząc zaledwie kilka kroków od poprzedniego miejsca pracy, gdzie mógł robić wiele, a w zasadzie to nic, zostanie potraktowany jak całkowicie nowa osoba, zwłaszcza, że wiele tych twarzy było mu znajomych. Zewsząd dostrzegał szydercze uśmieszki i szepty swoich współpracowników, przez co nie mógł się zbytnio skupić na powierzanych mu zadaniach. Co chwilę wypadały mu teczki z rąk, potykał się o "przypadkowo" wyprostowane nogi, czy po prostu wpadał na rozmawiające osoby. Pogarda, którą odczuwał z postaw innych nie była mu na rękę, ale wiedział, że gdy tylko przejdzie ten proces, każdy dostanie to na co zasłużył, dlatego też postanowił trzymać swój temperament w ryzach, do momentu ukończenia obecnego etap, którego nie mógł ominąć w tym momencie. Najgorsze były nadgodzinny, które musiał wypełniać w ramach odrabiania straconego czasu. Był to oczywiście wymysł jakiegoś urzędasa, któremu również nie na rękę była jego osoba. Okazało się, że podczas dodatkowej pracy, aurorzy i pozostałe osoby w biurze uczęszczały na meetingi, na których odbywało się rozdawnictwo grosiwa, które oczywiście omijało biednego Rosjanina. Ten jednak nie mógł pozwolić, żeby takie wydarzenia wpływały na jego nastawienie, dlatego też przyjmował takie oczywiste afronty z charakterystycznym dla siebie milczeniem.

Kostka: 5
Nagroda: Samopiszące pióro
Post 2

Kolejne tygodnie pracy mijały dla Borisa zaskakująco szybko, zważając na fakt, że nic godnego uwagi nie miało miejsca w tym czasie. Samemu nie dostawał jakiś nadzwyczajnych zadań, poza typowymi wstań, usiądź, pozamiataj. Świadczyło to jednak dla niego dobrze, ponieważ nie mógł niczego zepsuć, a dzięki temu, współpracownicy, którzy do tej pory próbowali go zniechęcić oraz sabotowali jego pracę zostawiali go w spokoju. Brak nadmiaru pracy pozwalał też Rosjaninowi na skupieniu się na tym, żeby nie przegapić kolejnego rozdawania premii, które miał nadzieje, że nadejdzie w miarę szybko.
Pewnego dnia, gdy zajmował się porządkowaniem papierów, zajęcie, które zapamiętał jeszcze z czasów, gdy odbywał staż przed przyjęciem go do Biura Bezpieczeństwa, natknął się na pewien mały, zagubiony przedmiot, którym jak się okazało, było samopiszące pióro. Schylił się po nie i gdy tylko podniósł się z ziemi, zaczął rozglądać się wokół siebie, sprawdzając, czy przypadkiem właściciel tego znaleziska nie jest gdzieś w pobliżu, szukając swojej zguby. Po upewnieniu się, że jest sam, schował pióro do marynarki i spędził resztę dnia wykonując swoją pracę.

Kostki: 4 i nieparzysta
Kostka na zakończenie: 5 ^
Nagroda:125 galeonów
Post 3

Ostatni okres jego stażu nie należał ani do udanych, ani do beznadziejnych. Boris po prostu wykonywał swoją robotę, nie wyróżniając się niczym z tłumu, był po prostu mierny. Jednak pewnego dnia, nadarzyła mu się okazja, by nie tylko zrobić coś niecodziennego, ale też zaplusować sobie u swojego tymczasowego przełożonego. Akurat układał papiery na swoim biurku, gdy udało mu się wyłapać nowinę o zaginionym podopiecznym szefa, to jest kuguchara, opisywanego jako rudzielca, tylko, że przyjaznego. Była to szansa dla Rosjanina, żeby się wykazać, dlatego też od razu zabrał się do roboty. Oczywiście nie tylko on był skory do złapania uciekiniera, więc musiał się wyjątkowo sprężać, zwłaszcza, że samo wymyślanie pomysłu zajęło mu sporo czasu, przez co z całą pewnością będzie musiał zostać tego dnia dłużej, żeby wszystko nadrobić.
Gdy inni latali po biurze jak szaleni, mężczyzna akurat wpadł na pomysł, że najłatwiej będzie znaleźć zaginione zwierzę za pomocą jedzenia. Po chwili przekonał się, że miał rację. Kuguchar wparował wprost na jego biurko, od razu łapiąc za przygotowane przysmaki. Boris szybko go złapał i oddał szefowi, a ten z kolei obdarował go 25 galeonami w ramach premii i ulgowym podejściem do końca pełnionego stażu

Kostka: 1


Trudno o gorszy termin stażu, w moje najbardziej „wrażliwe” dni w miesiącu, czyli okres dawkowania jadu bazyliszka, po którym jestem bardzo osłabiony. Postanowiłem jednak się przebranżowić, a w tym celu należało zdobyć odpowiednie kwalifikacje do tego. Startowałem na młodszego aurora, z tym też powiązany był cały ten staż. Z pomaganiem aurorom w ich najprostszych i najnudniejszych czynnościach, by oni nie musieli. Doskonale znałem ten proces działania, bowiem jeszcze niedawno sam tak wykorzystywałem stażystów jako amnezjator. W gruncie rzeczy, dalej tak robię, ale mniejsza.
Udałem się do kojarzonej przeze mnie sali i rozpocząłem fuchę jako stażysta. Odzwyczaiłem się od tego, szło mi tragicznie, a że słyszałem myśli każdego, z kim złapałem kontakt wzrokowy, to jeszcze ciężej było mi się skupić, albowiem wszyscy trochę cisnęli sobie ze mnie bekę, że jestem tak niezdarny, nie dość, że jako Whitelight, to jeszcze jako Amnezjator ze stażem. Musiałem zostawać w pracy po godzinach, tak samo nie przysługiwała mi żadna premia za taką gównianą pracę, jaką wykonałem. Westchnąwszy, po prostu wiedziałem, że następnym razem będzie lepiej.

Etap I: 3

Jedni powiedzą, że wzięcie się po upływie dwóch miesięcy za kolejny staż to pośpiech, inni, że po prostu ambicja. Jako że Ariadne coraz lepiej orientowała się w tym, jak wygląda praca w Ministerstwie Magii, coraz sprawniej radziła sobie z powierzonymi zadaniami. Ba, zbierała pochwały, nie narzekała na pokaźną pensję, wykonywała nawet te obowiązki, których wcale nie musiała. I czuła się przy tym szczęśliwa. Pewność siebie nakazała dziewczynie zapisać się na kolejny kurs, tym razem już ściśle dotyczący pracy aurora. Był wymagany, jeśli chodziło o awansowanie na pełnoprawnego aurora, a nie jego "młodszy" odpowiednik. Na razie nie zamierzała zmieniać swojej pozycji, ale w przyszłości na pewno bardzo by tego chciała. Warto się więc przygotować, prawda? Ariadne przybyła na pierwszy tydzień pracy w biurze pod okiem starszych kolegów po fachu. Obawiała się nieco, że znowu będzie mieć głupiego pecha na stażu, bo wspomnienia z poprzedniego do tej pory napełniały jasnowłosą wstydem. Ale nic przerażającego jej nie spotkało. Wręcz przeciwnie - praktycznie nie zwracała na siebie uwagi. Trudno się dziwić, bo Ariadne z natury była szarą myszką trzymającą się w ciszy na uboczu. Lubiła zabierać głos, kiedy jej na czymś faktycznie zależało, ale rzadko odnajdywała się w centrum uwagi. Czas mijał więc zadziwiająco spokojnie. Wykonywała pracę bez problemów, zabierając się nawet za najnudniejsze zadania, które każdy chętnie oddawał w jej ramiona. Wręcz... za spokojnie. Ale jeśli cały miesiąc upłynie równie sennie to nic złego. Zawsze to jakiś odpoczynek i odmiana od wiecznego pośpiechu oraz nawału roboty. Wickens korzystała z bycia mniej zauważaną i nie stresowała się aż tak, jeśli coś zrobiła nie do końca tak, jak powinna. Potrafiła w razie czego przypomnieć o sobie, gdyby zaszła taka konieczność. Oby to nie była cisza przed burzą.

Etap II: 3 i 6

Spokój z początku stażu zdawał się nie przemijać. Tydzień rozciągał się leniwie, niczym guma do żucia w ustach studenta. Wydaje się, że lada chwila już w końcu nie wytrzyma i pęknie, strzelając w obie strony rozłączonymi końcówkami, ale guma udowadniała, że wytrzyma jeszcze więcej napięcia, że stanie się tak cienka, że niemal przezroczysta, a mimo to nadal uparcie będzie się trzymać. Jednak każdy wiedział, że można ciągnąć długo, ale tak czy siak osiągnie się sukces. W pewnym momencie cały ten spokój oraz usypiająco cicha wegetacja Departamentu została brutalnie rozerwana i ludzi aż odrzuciło w różne strony. Wrzawa wybuchła tak głośno, że skutecznie zbudziła wszystkich z przedświątecznego letargu. I to był właśnie chaos Ministerstwa, jaki Ariadne już zadziwiająco dobrze znała. Wśród ogólnego popłochu, dziewczyna odnalazła się niczym syrena w wodzie. Dopytała o co właściwie chodzi, a ktoś przerażony wydukał, że zepsuł się czujnik tajności, a jest potrzebny na wczoraj, że to bardzo ważne, że szef urwie wszystkim głowy, że nikt nie wie co właściwie jest z urządzeniem nie tak... Wickens udzielił się cały ten stres, ale zachowała zimną krew. Właściwie to ta sytuacja bardzo przypomniała jej poprzednią ze stażu. Wtedy chodziło o fałszoskop. Dość podobne przedmioty, fałszoskop naprawiła bez problemu, może i teraz będzie również miała na tyle szczęścia? Zazwyczaj dopisywało ono Amerykance. Zaoferowała swoją pomoc i przystąpiła do prób zidentyfikowania w czym leży problem. Po wnikliwym badaniu odkryła, że ktoś niechcący zalał część połączeń kawą, przez co coś się tam poprzepalało wewnątrz gadżetu. Na szczęście kilka zaklęć czyszczących i wymiana paru części sprawiły, że czujnik działał jak nowy. Ariadne zawstydziła się aplauzem ze strony innych stażystów, którzy chyba nie do końca wierzyli, że jakiejś cichej dziewczynie uda się takie osiągnięcie. Miała już wracać do spisywania raportów z dochodzeń, kiedy znikąd zjawił się szef. Trochę się wystraszyła, ale okazało się, że zupełnie bez powodu. Szef wszystko obserwował i wiedział teraz, że Ariadne nie tylko ma talent, ale jest też sumienną pracownicą, która chętnie pomaga w potrzebie. Przyjęła komplementy ze szczerą radością, a jeszcze chętniej podarowane dodatkowo 25 galeonów... Nigdy nie określiłaby siebie jako materialistkę, ale pieniądze potrzebne jej były do masy rzeczy. Nieustannie cierpiała na niedobory galeonów, dlatego podziękowała mocno mężczyźnie, szczerząc się wesoło. O jak przepięknie się ten staż potoczył! Byleby do końca wszystko układało się dobrze. Ariadne miała bardzo pozytywne oczekiwania. Aż żal się będzie rozstawać z innymi stażystami, ale w końcu ona i tak już pracuje w Biurze Aurorów. Jeszcze się z nimi zobaczy.

Etap III: 4 i 6
Upominek: 2

Kolejny ciężki tydzień pracy. Jak połączyć jednoczesne wykonywanie aurorskich obowiązków w Biurze z chodzeniem na staż w Depertamencie? Zdawać by się mogło, że tylko zmieniacz czasu umożliwiłby jednej osobie pogodzenie tych dwóch rzeczy. Ale Ariadne takiego nie posiadała. Dlatego ostatni miesiąc to praktycznie non stop siedzenie w Ministerstwie Magii, picie zatrważających ilości kawy oraz próby zignorowania faktu, że powinna próbować jakoś utrzymywać kontakty z nowopoznanymi Brytyjczykami... Niestety, priorytetem stała się na długi czas praca. Na szczęście, Ariadne dużo miała w sobie z pracoholika i cieszyła się załatwianiem przeróżnych spraw w dokumentacji. Do końca stażu nie pozostało już wiele czasu. Przed świętami z pewnością uda się już jasnowłosej otrzymać dyplom, czym na pewno pochwali się po przyjeździe na Alaskę, do swojej rodziny. Pech chciał, że w tym właśnie czasie znowu wybuchło dzikie zamieszanie. Tym razem nie chodziło o uszkodzony przedmiot, ale coś znacznie ważniejszego. Zwiał kuguchar szefa. Na początku Wickens nie potrafiła w to uwierzyć. Kot... w Ministerstwie Magii? Przecież tutaj nie wolno było wprowadzać zwierząt. Nawet szefa powinny te reguły obowiązywać, co to miało znaczyć? Całkowicie niedopuszczalne, będzie musiała jeszcze raz przeczytać cały regulamin, żeby upewnić się, że coś takiego nie jest dozwolone. Na ten moment jednak warto było kociaka złapać zanim na przykład zniszczy ważne dokumenty. Merlinie, ale Ministerstwo wypadałoby słabo w oczach czarodziejów, gdyby tylko wiedzieli, co tu się czasem wyprawia. Teraz istniała szansa na uciszenie sprawy. Ariadne oderwała się od sporządzania wykresów, żeby przejść się po kilku pokojach, wołając cicho "Maniuś kici kici". Z kotami miała już nieraz do czynienia i naprawdę lubiła te zwierzęta. Ale kuguchary zdawały się być nieco inne. Jednak cenne minuty upływały, a żadnego śladu po Maniusiu nie odnalazła. Trudno, nie może przecież poświęcić na to całego swojego czasu. Po powrocie do biurka, Ariadne w osłupieniu zobaczyła klatkę z rudym zbiegiem, który wpatrywał się w dziewczynę z niezadowoleniem. Zszokowana przeczytała zostawioną karteczkę i zrobiła cicho pod nosem "awww", bo aż jej się nieco cieplej zrobiło na serduszku. Szkoda, że ta osoba nie powiedziała Wickens tego osobiście, bo od razu zaprzeczyłaby i nie przyjęła klatki z kotem. To nieuczciwe, nie ona go odnalazła. Ale skoro już Maniuś został odnaleziony to czym prędzej odniosła go do szefa, który chyba prawie kopnął w kalendarz ze stresu w tym czasie. Tak bardzo zalana wdzięcznością już od dawna nie była. Otrzymała podwyżkę pomimo zapewnień, że nie potrzebuje, a pochwały przyjęła z wielkim rumieńcem na twarzy. Cieszyła się, ale... trochę głupio ze względu na to, że przyznawano Ariadne cudze zasługi. Ceniła sobie szczerość oraz uczciwość, ale szef tak czy siak obsypywał ją nagrodami. Na koniec stażu otrzymała naprawdę cudowny prezent.

Opis kostki:

2016

Staż aurora
Etap I: 4

Jeszcze przed rozpoczęciem stażu dostał od Profesor Benett jedną radę na początek:
Nie była to może rada, którą nauczycielka uraczyłaby innych ambitnych studentów, którzy aspirowali na rolę aurora, a jednak konkretnie Orionowi te trzy słowa pomogły przetrwać pierwszy okres stażu bez żadnych - a tak typowych przecież przy jego kombinowaniu - wpadek. Każdy dzień dłużył mu się niemiłosiernie, gdy poranek za porankiem wstawał ze świadomością, że czeka go osiem bitych godzin za biurkiem, a jednak milczał dzielnie dzięki świadomości, że im spokojniejszy będzie start, tym mniej oczu będzie patrzeć mu na ręce później. Wypełniał więc formułki, kopiował pisma, przepisywał raporty i przytakiwał starszym stażem aurorom, wolne chwile poświęcając na samotne czytanie Proroka czy popalanie na jednym z dostępnym dla pracowników balkonów na bajerowanie sekretarki czy księgowego grzecznie czekając aż zostanie przydzielony do obserwacji pierwszych prawdziwych przesłuchań.

|zt

Opis kostki:

2016

Staż aurora
Etap II: 2

Oposia natura miała to do siebie, że w każdej sytuacji szukał dla siebie idealnego balansu między wygodą a ciągłym poczuciem rozrywki. Owa wygoda nie polegała jednak nigdy na bierności czy powolności, bo te męczyły go bardziej nawet od znienawidzonego przerzucania gnoju w rodzinnym rezerwacie. Nic więc dziwnego, że odbywany staż dłużył mu się niemiłosiernie, skoro mogąc opisać go jednym słowem wybrałby słowo: oczekiwanie. Czekał na koniec. Czekał na nowe dokumenty do wypełnienia, raporty do przeczytania, zeznania do spisania, traktując to jako rozrywkę niezwykle marną, ale jednak wciąż jakąś. Codziennie najbardziej jednak czekał na ten moment, aż przy jego biurku stanie jakiś auror i zaprosi go ze sobą w teren - Ci jednak mieli pozwolenie zgarniać stażystów nie wcześniej niż po trzech czwartej ich zmiany, by nie przeszkadzać im w nauce wypełniania papierkowej roboty, stanowiącej fundament ich pracy. Nic więc dziwnego, że każdego dnia, z samego rana, brał od razu na swoje biurko cały stos nowych spraw do załatwienia, bo i był pewien, że ten prędzej czy później zostaną mu wciśnięte. Nie robił tego idealnie, ale też nikomu z jego przełożonych na tej perfekcji nie zależało - na pewno nie wtedy, gdy jeszcze przed połową zmiany udawało mu się poprawnie skończyć wszystkie bieżące zadania.
Po maratonie tak wyczerpującej go nudy był spragniony wrażeń na tyle, że i nawet nie myślał o skorzystaniu z okazji wcześniejszego powrotu do domu, dużo chętniej odbierając te godziny w postaci choćby i najbardziej pospolitego patrolu ulic - szczęśliwy jak nigdy, że w końcu w swojej pracy zaczyna robić coś, co przynajmniej minimalnie przypominało jego oczekiwania względem jej.
|zt

Na staże często przychodzą ludzie zagubieni, którzy nie wiedzą, co mają ze sobą zrobić. Azariach do tego gatunku nie należał. Niemal od początku studiów, wiedział w jakie miejsce chce trafić, co chce robić i czemu. Dlatego też pierwsze dni w miejscu pracy były dlań czymś istotnym. Pomijając fakt, że przykładał się bardzo, słuchając swojego przełożonego (tego pośredniego przynajmniej) to doskonale wiedział z czym podobna prace się wiążę. Można również nie zwracać uwagi na organizację pracy czarodziejskich organów ścigania zaraz na przełomie mileniów. Kuba niejako żyła z przestępczości, a dni świetności aurorów miały dopiero nastąpić.
   Azar w tym syfie odnajdywał się doskonale. Widać było, że mu się chce. Nie marnował czasu na picie kawy, a między jednym kubkiem czarnego naparu a fajką - czytał akta spraw i korygował błędy starszych stażem kolegów. Niedociągnięcia rzucające się w oczy i oczywiste, stąd też chłopak nie miał skrupułów, aby nie mówić o tym głośno. Wszystko w imię dobra sprawy. Takie zachowanie było tu pochwalane.
   Aurorskich wakatów nie było pełno. Ktoś musiał ze stażu odpaść, aby ktoś inny mógł się nań załapać. Azar nie próżnował. Wyświetlił się dobrze na samym początku, a to był omen przyszłego sukcesu. Bardzo mu zależało i po swój cel zamierzał zwyczajnie sięgnąć. Bez litości dla osób, które znalazły się na jego miejscu przypadkiem.

/zt

Opis kostki:

2016

Staż aurora
Etap III: 2 i dorzut parzysty

Czuł, że coraz więcej osób w departamencie zaczyna traktować go poważniej, oswajając się z myślą, że jeden z wielu dzieciaków Shercliffów na stałe dołączy do aurorskiej brygady. Jego relacja z Cassidym, dzięki sumiennej pracy od samego początku odbywanego stażu, była aż niewiarygodnie pozytywna jak na fakt, jakie plotki słyszał o szefie od innych aurorów. Nie czuł jednak, że jest to czas, by osiąść na laurach, więc nawet jeśli rano w windzie udało mu się odbyć z szefem zaskakująco udany small talk o Quidditchu, nawet jeśli musiał znieść przy tym kilka zniewag w stronę Tajfunów z Tutshill na rzecz Nietoperzy z Ballycastle, których fanem był Cassidy. Wszystkie te uśmiechy, żarciki i przemilczenia okazały się zbierać swoje plony, bo gdy w południe wręczył szefowi codzienny stos wypełnionych raportów, ten dość wyraźnie zasugerował mu, że po dzisiejszym patrolu może wpaść do jego biura omówić podpisanie umowy na czas próbny. Zanim jednak ze swoim stażowym mentorem zdążył opuścić kwaterę główną aurorów, dobiegły go plotki o pakującym się stażyście, który próbując naprawić wazon Cassidy'ego zniszczył go zaklęciami w pył, który teraz nadawał się co najwyżej na żwirek dla kughuara. Wystarczyło jedno spojrzenie na krążącego po kwaterze Cassidy'ego, by zauważyć, że dobry humor opuścił go bezpowrotnie, pozwalając wyjść na wierz wybuchowej naturze przy każdej najdrobniejszej drażniącej go teraz rzeczy. Nie zastanawiał się dwa razy, doskonale wiedząc, że to nie czas na uśmiechy i przymilanie się, a już na pewno nie na stanie w cieniu i modlenie się, że zły humor nie wpłynie na jego umowę. Zamiast na patrol wyrwał się na pchli targ, próbując znaleźć wazę możliwie najbardziej podobną do tej, którą widział dziś zaledwie chwilę przed jej zniszczeniem. Transmutacją pomógł sobie w drobnych poprawkach przy wzorach i kolorach, konsultując się wcześniej z departamentową woźną czy wszystko dobrze spamiętał, zanim nie zaniósł przygotowanej wazy do biura szefa, odgrywając scenkę jak to znalazł ją w archiwum.
Gdy pod koniec swojej zmiany zjawił się po raz kolejny w dobrze już znanym sobie biurze, mógł z uśmiechem nie przyjąć nie tylko stos dokumentów do wypełnienia w celu zawarcia nowej umowy, ale i dwadzieścia galeonów premii, które z nadwyżką zwróciło mu wydane na wazę pieniądze.
|zt

Głupi ma zawsze szczęście! Niestety, Azariah się do tej grupy szczęśliwców nie zaliczał. Pierwszy tydzień stażu napełnił go brawurą i przy tym drobną nierozwagą. Świadczy to jedynie o tym, że zbyt dobrze może prędko zmienić się w zbyt źle.
   Na jednym z patroli opiekun jego stażu poprosił go o przypilnowanie przedmiotu, jakiejś błahostki, która swoją posturą przypominała świecznik bądź inne dziwadło, w którym ci czystokrwiści czarodzieje się lubowali na Kubie. Az miał z tym dość nie po drodze. Uznał swoją przydatność za większą niżeli liche pilnowanie durnostojki. Ruszył w pościg za domniemanym czarnoksiężnikiem i w trakcie całego zdarzenia przedmiot się zgubił. Suarez niczym nieprzejęty nawet tego nie zarejestrował.
   Przez cały następny tydzień latał po biurze jak kot z pęcherzem, aby znaleźć świecznik. Opiekun dopytywał o niego już dwukrotnie, a niewzruszony przyszły auror blefował, że niedługo rzecz wróci do właściciela. Tak się nie działo jeszcze długimi godzinami. Zamiast skupić się na pracy, on skupiał się na nieistotnych poszukiwaniach. Chociaż przedmiot leżał głęboko w lesie, porastając już powoli mchem. Przyznanie się nie wchodziło w grę, oczywiście, że nie. Az zaczerpnął języka, dowiedział się dokładnie, co do za przedmiot i kiedy usłyszał o jego specyficznych właściwościach. Portfel go zabolał, ale czasem trzeba zacisnąć pasa i coś zdzierżyć z godnością.

/zt

Można dość do refleksji, że staże są śmieszne i nieprzewidywalne. Finalnie Az skończył swój zadowalająco, jednak czy był z tego powodu szczęśliwy? Czy rzeczywiście marne zadowalająco ma go ukontentować? Niezbyt. Jednak darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby. Liczą się skutki. Chociażby w mugolskich kręgach jest przeświadczenie, że 5 minut wstydu zapewnia tytuł naukowy na całe życie.
Wzdychał ciężko, opierając swoją głowę na dłoniach. Znajdował się w swoim małym pokoju, który dostał jako nagrodę za ukończenie stażu na pomocnika aurora. Było to miejsce, w którym mógł się schronić przed tłumem szkolnych obowiązków i zastanowić się nad swoją przyszłością.
Staż był dla niego dość wymagający, ale na szczęście udało mu się go ukończyć. Czuł, że nauczył się wiele nowych umiejętności i zdobył wartościowe doświadczenie, ale jednocześnie wiedział, że musi pracować nad swoimi słabościami, aby stać się jeszcze lepszym czarodziejem.
Oglądając się po swoim pokoju, Azariah zastanawiał się, co przyniesie mu przyszłość. Czy nadal będzie pracował jako pomocnik aurora, czy może zdecyduje się na inną ścieżkę kariery? Nie był jeszcze pewien, ale wiedział, że ma czas na podjęcie decyzji. Chociaż staż nie był idealny, Azariah wiedział, że był to ważny krok na drodze do osiągnięcia swoich celów. Złapał oddech i podniósł głowę, gotowy na kolejne wyzwania, jakie przyniesie przyszłość.Teraz, po ukończeniu stażu, Azariah wiedział, że musi podjąć kolejny krok w swojej karierze. Miał przed sobą wiele możliwości, ale nie wiedział jeszcze, którą z nich wybrać. Czy powinien kontynuować pracę jako pomocnik aurora i rozwijać swoje umiejętności w tej dziedzinie, czy może spróbować czegoś zupełnie innego?
Zaczął myśleć o swoich mocnych stronach i zainteresowaniach. Wiedział, że dobrze radzi sobie z zaklęciami obronnymi i posiada duże umiejętności w zakresie leczenia ran. Czy mógłby rozwinąć swoje umiejętności w tym kierunku? Być może mógłby stać się uznanym magiem medycyny?
Wątpliwości szybko zniknęły po pierwszym dobrze wykonanym zleceniu.

/zt

Staż – Pomocnik Magicznych Prawników
Data: styczeń 2017
Etap I - kostka - 1

Początki muszą być ciężkie, aby później mogło być lepiej, prawda? Tak człowiek powinien sobie wmawiać, w końcu to upadki kształtują człowieka i to, jak się z nich podnosi. Peter zaczął naprawdę pięknie, od spóźnienia. Mógłby zrzucić to na swoje inne obowiązki względem rodziny, ale tego nie zrobił… Bo to niczego nie zmieniało, usprawiedliwianie tego, że nie ogarnął sprawunków wcześniej, to po prostu jego wina. Tyle. Koniec tematu. Nie było łatwo również dlatego, ze każdy znał jego ojca i podejrzewali, ze nie znalazł się tutaj z własnej woli, a to, ze przypadkiem rozrzucił na podłodze całą dokumentację, a później do późna segregował papiery również dało mu nowy przydomek. Nie był niezdarą, jego koordynacja ruchowa była całkiem dobra… Przynajmniej tak myślał i do tej pory w to wierzył. Złośliwości i uprzykrzanie mu pracy, dorzucając mu nowych to zadań nie były powodem, dla których mógłby zrezygnować. Miał do czynienia w swoim życiu, krótkim, bo krótkim, z wieloma osobnikami. Umiał wiec sobie poradzić z docinkami, bo prędzej czy później pokaże na co go stać, a jego czyny będą mówiły same za siebie. Bez niepotrzebnego tłumaczenia się. W końcu przed nikim nie musiał się bronić. Każdy kiedyś to przechodził, nie rozumiał po prostu dlatego ta tradycja musiała mieć ciąg dalszy.

Staż – Pomocnik Magicznych Prawników
Data: luty 2017
etap II - kostka 4

Wiedział, że pracowanie w miejscu, w którym pracował również jego ojciec nie będzie najłatwiejsze. Myślał jednak, że problem będzie leżał z ich współpracą, a nie samym miejscem. Ewan był prawnikiem już dobrych kilkanaście lat, jego nazwisko było znane, a na pewno odbijało się od ponurych ścian Wizengamotu. Dlatego kiedy po pierwszym miesiącu stażu jakoś udało im się dogadać, chociaż rzadko się widywali, cała reszta nie miała znaczenia. Chociaż całą sytuację na pewno nie polepszali jego współpracownicy, którzy postanowili uprzykrzyć mu nieco te wszystkie chwile tutaj spędzona. Ktoś szepnął kilka słówek, że czuł się tutaj zbyt pewnie, że dostał to miejsce, pomimo że wielu innych było od niego lepszych, dzięki koneksjom. Prawda jest taka, że dzięki koneksjom można się wybić, ale żeby zostać w tym samym miejscu, trzeba się wysilić. Dlatego kiedy doszły go słuchy o tym, jak to tatuś wpłynął na wyniki przyjęcia na staż, nie przejął się tak mocno jak tym, że podobno się obijał. Ostatnią rzeczą, którą można powiedzieć o Peterze to to, że nie przykładał się do swojej pracy. Nawet najmniej istotne zadanie wykonywał z zaangażowaniem i czystą chęcią. Nie zająknął się kiedy kazali mu zostawać po godzinach... Ile było w tym samozaparcia, a ile chciał po prostu pokazać im wszystkim, że czymś tak trywialnym, nie zachwieją jego osoby. Chociaż obiecał sobie, że kiedy sam będzie tutaj coś znaczył, coś będzie musiało ulec zmianie. 

Staż – Pomocnik Magicznych Prawników
Data: marzec 2017
etap III3 i 2


Peter zwyczajnie nie mógł doczekać się końca tego przeklętego stażu, miał już naprawdę dosyć biegania za prawnikami, aby podrzucać im dokumentu, tak skrupulatnie przepisane i zweryfikowane, by ci nawet na nie nie spojrzeli. Czy właśnie tak miała wyglądać jego przyszłość? Patrzenie na innych z góry, jakby był kimś lepszym od innych. Wmawiał sobie, że gdy znajdzie się na miejscu ludzi, dla których pracuje w tym momencie, nigdy nie popełni tych samych błędów. Ale czy przypadkiem nie jest tak jak w przypadku rodzicielstwa? Próbujemy nie popełniać tych samych błędów, unikać wybranej przez nich ścieżki, aż sami nieświadomie wpadamy w ten sam wir. Ironia losu, tak to się chyba zwało.
Kiedy staż niemal dobiegał końca, przemieszczał się z niezliczoną ilością papierów. Uważał, że wszystko było skrupulatnie poukładane i podzielone, aby dokumentacje spraw nie wymieszały się ze sobą... Najwidoczniej coś jednak przeoczył, bo gdy biegł aby dostarczyć niezwykle ważny list swojemu przełożonemu, nie mógł go odnaleźć. Czy leżał na stole w gabinecie dla stażystów? Zapewne już dawno wymieszał się z dowodami, którymi zajmowali się wszyscy inni... Lub został wyrzucony z porannym opróżnieniem śmietników. Pięknie. O dziwo, nie usłyszał żadnego przytyku w swoim kierunku kiedy oznajmił, że jednego z najważniejszych dowodów nie ma w dostarczonej dokumentacji. Prawnik spojrzał na niego z góry, jak każdego innego dnia i odwrócił się, znikając za drzwiami. Dopiero później wezwał go do siebie, informując z chłodnym spokojem, jak by to nie zatrudniłby go na swojego pomocnika czy prawnika, z którym miałby w przyszłości współpracować.
Koniec stażu nadszedł, a wraz z nim niespodzianka, której całkowicie się nie spodziewał. Podejrzewał, że odprawią go z słowami "aby nigdy więcej tutaj nie wracał", a jednak jego szef wręczył mu sto galeonów, które przyjął z nie małym uśmiechem. Może jednak nie był tak tragiczny, jak mu się wydawało. Odszedł pospiesznie, żegnając się jeszcze z innymi stażystami i prawnikami, których zapamiętał ze stażu i z którymi dane mu było współpracować.

z/t

Staż na pomocnika aurora - tydzień I - marzec 2023
kostka 6 (zyskuję 20g)


Nie minął pełny miesiąc od śmierci Warda, ale Nakir nie widział powodu, dla którego miałby dłużej czekać. Chciał zostać pełnoprawnym aurorem, nie młodszym. Skierował się więc na wymagany staż na pomocnika aurora. Staż, którego nazwy zupełnie nie rozumiał, skoro chodzili na niego młodsi aurorzy, ale nie zamierzał narzekać. Nie mógł również powiedzieć, żeby cokolwiek mu nie odpowiadało w samym stażu. Prawdę mówiąc, czuł się na swoim miejscu i nic nie mogło tego zmienić.
Chętnie wykonywał powierzone zadania, uczył się tego, o czym nie mówiono na kursie i czego nie zdołał poznać w trakcie roku pracy. Wiedział, że pozostali współpracownicy są, przynajmniej póki co, zadowoleni z jego towarzystwa i zdawali się nie zwracać takiej uwagi na jego nazwisko. Bardziej interesował ich jego wkład w pracę i to, jak wykonywał kolejne zadania. A wszystko szło wręcz idealnie.
Kiedy pomiędzy stażystami zaczęły krążyć plotki o awansach i zatrudnieniach, Nakir starał się tego nie słuchać. Nie były to sprawy, które go interesowały, a mogły jedynie zaburzyć jego osąd. Sam dobrze wiedział czego pragnął i wiedział, że musi ukończyć staż z jak najlepszym wynikiem i do tego dążył. Początek był zdecydowanie udany, o czym świadczyła również otrzymana premia. Liczył, że to nie zmieni się w przyszłości.

z.t.

Staż na pomocnika aurora - tydzień II - marzec 2023
kostka 1 i nieparzysta


Początek stażu był naprawdę świetny, o czym mogła świadczyć również dodatkowa premia. Nie narzekał, ale nie spoczywał też na laurach, wiedząc doskonale, że nie był idealny. Prawdę mówiąc pochwały krępowały go, wywoływały rumieniec na jego twarzy i cień niepewności w uśmiechu. Jego współpracownicy dostrzegali to, ale ponieważ nie wahał się w trakcie zleconych zadań i widzieli go już wcześniej w akcji, gdy pomagał starszym aurorom, wydawali się ignorować jego dwojakie zachowanie. Czasem śmiali się z rumieńców, ale poza tym – wszystko przebiegało tak, jak powinno.
Mijały kolejne dni, gdy Nakir płynął na fali, aż do kwatery głównej wprowadzono przechwycone artefakty. Inna grupa aurorów przechwyciła handlarzy czarnomagicznymi przedmiotami. Rozłożyli ostrożnie artefakty na stole w jednym z biur i zwołali stażystów, aby pomogli przy rozpoznawaniu niektórych z nich i wyszukiwaniu klątw. Zadanie proste, a do tego należało pamiętać, aby niczego nie dotykać. Whitelight pamiętał o tym, oczywiście, ale nie zwrócił uwagi na jedno, niewielkie i całkowicie niepozorne pudełko, które wziął za pozostałość po poprzednim śledztwie. Trącił je lekko dłonią i niewiele później jego skórę pokryły czerwone krosty. Piekły jak diabli, ale przypominały wysypkę, której nikt nie połączył od razu z trąconym pudełkiem. Jedak objawy zaczynały się pogarszać - wysypka pokrywała coraz większą część jego ciała, sprawiając coraz wiekszy ból. W końcu nie czekając na to, co może się jeszcze wydarzyć, Nakir udał się do Munga, aby sprawdzić, co się dzieje. Na miejscu po badaniach otrzymał eliksir do zażywania i już pierwsza porcja sprawiła, że poczuł się o wiele lepiej, a objawy zaczęły ustępować. To wystarczyło, żeby wrócił do kwatery głównej, nie opuszczając dzięki temu ani jednego dnia, co zdecydowanie działało na jego korzyść w oczach przełożonych.

z.t.

Początki stażu: 3

Była zestresowana pierwszym dniem w Ministerstwie, ale kto by nie był. To poważny zawód, a Dolores nigdy w życiu nie podejrzewałaby siebie o bycie poważną w żadnym stopniu. Nie to, że uważała się za klauna (choć zawodowo nim była), jednakże wpadłszy do środowiska urzędników czuła się jak mała kaczka na głębokiej wodzie. Niby umie pływać, ale stres i obsrana zbroja jednak są.
Dni mijały jednak dość spokojnie, wykonywała powierzone jej obowiązki ze skrupulatnością i skupieniem, starając się nie popełniać błędów, albo popełniać ich jak najmniej, jednocześnie mając w pamięci, że jeśli coś zepsuła to należy to natychmiast komuś zgłosić, by mogli to uratować. Śmiesznym było, że z jej umiejętnościami i talentem do tarapatów i nieszczęść udało się jej złapać staż jako pomocnica amnezjatora, co pozwoliło jej obserwować z bliska i od środka jak wyglądała praca w departamencie wypadków i katastrof. Coraz częściej myślała, że może to wola nieba i Merlina, by ją połączyć z takim zawodem, może jej pasmo życiowych niepowodzeń miało ją właśnie uczynić najbardziej doświadczoną i sprytną stażystką wśród wszystkich pracowników wypadków i katastrof? W końcu byłą chodzącą katastrofą.
Dni mijały bez incydentów, udawało jej się pozostawać nieszczególnie zauważaną, co właściwie w jej przypadku było pozytywne, jako że była pewna raczej tego, że co chwila będzie tylko słyszała krzyk swojego nazwiska i to w ten niemiły sposób.

/zt

Staż na pomocnika aurora - tydzień III - marzec 2023
kostka 2 + parzysta (premia 20g)
upominek 5 (100g)


Właściwie musiał powiedzieć, że cały staż minął mu bez większych przygód, a już na pewno bez problemów. Dodatkowo dostał premię i choć raz przypadkiem był bliski poważniejszej choroby, nie działo się nic trudnego, czego nie zdołałby przejść. Również ostatni tydzień był spokojny, bez większych rewelacji, jeśli nie liczyć afery z wazonem. Całkowitym przypadkiem, jakim było znalezienie się we właściwym miejscu o właściwym czasie, dowiedział się, że jeden z jego współpracowników stłukł wazon, który stał do tej pory na biurku szefa. Wieść niosła, że była to pamiątka po zmarłej babci szefa, a więc coś bezcennego. Oczywiście nikt nie chciał przyznać się do tego, co się stało, a szef z każdą chwilą dostawał coraz większego szału.
W końcu Nakir postanowił zaryzykować i udał się na jeden z bazarów w poszukiwaniu podobnego wazonu. Nie znalazł idealnego, ale odrobina transmutacji wystarczyła, aby wazon wyglądał jak to niezbyt gustowne coś, co ktoś inny stłukł. Z takim wazonem wrócił do kwatery głównej i poszedł prosto do szefa, aby powiadomić go, że znalazł jego zgubę. Nie sądził, żeby do tej pory ktokolwiek przyznał się do jego zniszczenia i się nie mylił. Szef z radości był gotów nosić go na rękach, nazywając jego osobistym bohaterem. Dla Whitelighta było to zdecydowanie za wiele, gdyż nie lubił być w centrum uwagi, ale nie zamierzał narzekać. Otrzymał dwadzieścia galeonów premii, zaś na samo zakończenie stażu otrzymał sakiewkę ze stoma galeonami. Nie do końca rozumiał dlaczego, ale mimo wszystko, pieniędzy nigdy za dużo, zwłaszcza gdy ma się pewne marzenia do spełnienia, a on w końcu właściwie zaczynał dopiero swoją własną karierę.

z.t.

Przygody w trakcie trwania stażu: 1 dorzut 6

Wszystko szło dobrze, starała się nie wchodzić nikomu w drogę i wykorzystać czas stażowy na to, by nauczyć się jak najwięcej. Obserwowała co robili Amnezjatorzy, kiedy tylko pojawiali się w siedzibie Ministerstwa, niestety, o większości ich obowiązków czytała z raportów, które skrupulatnie sprawdzała i archiwizowała przez większość swoich dni. Praca urzędniczki nie była zła, zaczynała powoli odnajdować się w niuansach swoich obowiązków i coraz mniej pytała wszystkich o wszystko, co nie tylko ona przyjęła z ulgą, a głównie otoczenie, którego nie zalewała swoimi wątpliwościami.
Jedyny wypadek, który się zdarzył, to kiedy dane jej było odłożyć sklasyfikowane przedmioty do archiwum, nieroztropnie jedno wyślizgnęło się jej z opakowania i złapała je gołą dłonią. Z początku kompletnie olała temat, niestety z dnia na dzień jej skóra zaczynała pokrywać się straszną wysypką. Dopytywała się koleżanek z działu, czy to coś poważnego, ale zrzuciły to szybko na alergię, bo nowe mydło w łazienkach, bo pewnie coś zjadła...
Dopiero kiedy zemdlała, niefortunnie akurat w momencie ściągania z wysokiej półki dużego pudła z dokumentami, które ją sromotnie przygwoździło do ziemi, odesłano ją do szpitala świętego Munga, gdzie musiała zostać pod obserwacją na dwa dni. Co za pech okropny, miała tylko nadzieję, że przełożony pan Bagins nie zrobi jej za to karczemnej awantury.

/zt

Przygody, które spotkały Cię pod koniec stażu: 1 dorzut nieparzysta

Bardzo się starała i choć mogło się wszystkim wydawać, że stanowisko, które obejmowała podczas stażu było banalne - w końcu pan Bagins głównie kazał jej nurkować w papierach, to jednak wciąż miała takie napady stresu, że zrobiła coś źle. Zanim będzie mogła nazywać się prawdziwą praktykantką, chciała się wykazać przygotowując dokumentację dla pana Baginsa dokładnie taką, jakiej zawsze potrzebował, na temat obecnej sprawy, którą się zajmował jako amnezjator. Może i śmieszkowała z niego, że był starym dziedem, ale podziwiała jego pracę i nawet czasami przechodziło jej przez myśl,  by może kiedyś zostać amnezjatorką? Szaleństwo.
Pędziła właśnie do biura swojego szefa, przełożonego i opiekuna w jednym, kiedy niefortunnie przeoczyła stojący na ziemi karton dokumentów. Nic nadzwyczajnego, Dolly potykająca się o byle co. Zrobiła wielkiego fikoła, oczywiście rozsypując wcześniej skrupulatnie przygotowane dokumenty i przydzwoniła głową w blat biurka obok z taką siłą, że aż się odbiła.
Kiedy odzyskała przytomność, zauważyła swoich kolegów i koleżanki z pracy, pochylających się nad nią ze zmartwieniem na twarzach. Nie umiała sobie przypomnieć co dokładnie się stało, ale ich troska wywołała na jej ustach uśmiech rozczulenia. Byli tacy mili! No oczywiście, że na sam koniec musiała odmerlinić coś kosmicznie żenującego, inaczej nie byłaby sobą, jednak ostatecznie chyba wszyscy cieszyli się, że przetrwała staż.
Czas zacząć prawdziwą pracę!

Koniec

Myślałem, że wszystko pójdzie mi doskonale, ale już na kursie przekonałem się, że wcale tak nie musi być. Okazało się, że kiedy zaczynam pracować jako pomocnik, praktycznie nikt z nas nie jest traktowany poważny. Kadra w tych czasach składała się w dużej mierze z boomerów, którzy nadal wspominali wojnę czarodziejów. I na moje nieszczęście, wiele osób znało mojego ojca. Dlatego słowo niechętni na moje pojawienie się tam, to kompletne niedopowiedzenie. Dostawałem jedynie najgorsze przydziały, gdzie zakopany pod stertą papierów musiałem robić rzeczy, których albo nikt nie chciał robić, albo nawet nie były potrzebne do zrobienia. Często po godzinach siedzenia okazywało się, że moja robota jest kompletnie bezużyteczna i specjalnie wyrzucali moje starannie sporządzone spisy do kosza. Znosiłem to wszystko z kamienną miną, by nie dać się wyrzucić za jakiś mój wybuch i cierpiąc w milczeniu.

Chciałbym powiedzieć, że z czasem było znacznie lepiej, ale to byłoby kłamstwo. Może faktycznie, traktowali mnie w końcu odrobinę lepiej. Jeśli to tak można zwykłą ignorancję, a nie otwartą pogardę. Wszyscy niechętnie brali mnie do współpracy, a ja udawałem że nie widzę rozczarowań kiedy dołączałem do akcji, wszystko przyjmując na klatę z poważną miną. Dobrze wiedziałem, że w moich rysach twarzy widzą mojego ojca i czują żal, do tego stopnia że ktoś schował jakąś rzecz mojego przełożonego, a ja spędziłem pół dnia na szukaniu tego. Całe szczęście, że w końcu udało mi się znaleźć, bo to mógł być niby banalny, ale jakiś pretekst, żeby nie pozwolić mi na kontynuowanie stażu.

W końcu powoli nadchodził koniec stażu. I chociaż po tylu wypadkach ktoś mógłby pomyśleć, że ma już kompletnie dość i poszuka sobie innej ścieżki zawodowej, gdzie nie będzie tylko problemów - ja ani myślałem to robić! Wiedziałem że zaginięcie kolejnego już listu, który miałem dostarczyć nie mógł być przypadkiem. Ale tym razem już odrobinę się poddałem, nie wiedziałem gdzie go szukać i nie miałem pojęcia co z tym fantem zrobić, więc musiałem przyznać się przełożonemu. Na szczęście ten był znacznie lepszym człowiekiem niż mój poprzedni, znał moją sytuację i wiedział jak to u mnie wygląda, więc jedynie kiwnął na to głową i przyjął do wiadomości. A na dodatek dał mi sporą sumkę galeonów na zakończenie moich ciężkich przygód w pracy.

Kostki: 4

Miał dość bycia Młodszym Aurorem. W końcu nie szkoliła się przez cały ten czas, żeby wykonywać zadania dla jakichś płotek. Przygód – ona chciała p r z y g ó d, chciała pomagać innym, bronić słabszych i takie tam idealistyczne bzdety, w które głęboko wierzyła. Dlatego właśnie po roku pracy w Ministerstwie zdecydowała się na to, aby podnieść swoje umiejętności i zadbać o awans.
Pierwszy tydzień stażu był dla niej szczególnie trudny, niby miejsce było to samo, a jednak – zdawała się być bardziej niewidzialna, choć pozornie niewiele się zmieniło. No dobra, na pewno zmieniło się piętro i to chyba był główny problem, bo nikogo tu nie znała. Latała za swoim szefem i wykonywała jego polecenia bez zająknięcia, a nie zlecał jej zbyt ambitnych rzeczy. Wielka szkoda, bo chciała się wykazać, ale póki co, przez ten pierwszy tydzień po prostu grzecznie latała z papierami, robiła kawę, przynosiła dowody i pomagała w eskorcie na przesłuchania. Trochę słabo, nie wykazała się, ale mogło być przecież gorzej?