First topic message reminder :

Czarodziejskie pola

Objęte silnymi zaklęciami zwodzącymi mugoli, magiczne pola od wielu już stuleci stanowią największe skupisko wolnych terenów wybiegowych dla hipogryfów. Niejednokrotnie są także wykorzystywane jako miejsca uprawne bądź zagospodarowuje się je w razie potrzeby zorganizowania magicznych rywalizacji bądź festynów. Od kilkudziesięciu lat są głównym miejscem organizacji zabaw obchodzonych z okazji święta Barda Beedla.

Nie zamierzał korzystać z uroków zabawy.
Nie po to tutaj przyszedł. W związku ze zwiększeniem bezpieczeństwa podczas festynu, został przydzielony jako tako do pracy - nie musiał płacić za atrakcję, za wstęp, co nie zmienia faktu, iż musiał tutaj wykonywać swoją robotę. Prawda jest taka - nigdy by nie wziął udziału w tym czymś z własnej, nieprzymuszonej woli. Niemniej jednak, w związku z ostatnim rokiem, który przyniósł śmierć siedemnastoletniej dziewczyny oraz zbyt wielu poszkodowanych na otwarte sale Świętego Munga pękające w szwach, nie mogło zabraknąć w tym miejscu uzdrowiciela. Zdawał sobie doskonale sprawę z tego, jak ogrom niebezpiecznych sytuacji może przynieść placówka, w której się znalazł, co nie zmienia faktu, iż nie bez powodu został wytypowany. Większość osób nie miała pewnego rodzaju przekleństwa, które w sobie nosił; szefostwo dowiedziało się o jego niezwykłym darze zachowania zimnej krwi w trudnych sytuacjach, tudzież nie bez powodu wystawiono go na zimny wiatr przedzierający się przez manufakturę skóry. Atak wilkołaka, sytuacja w pensjonacie, to wszystko roznosiło się w mgnieniu oka; na szczęście sytuacja w pokoju numer jedenaście nie spotkała się ze światłem dziennym. Tym razem zadbał o siebie, zadbał o swoją aparycję; nie mógł pozwolić na to, by cień niepewności, rzucony przez sam fakt bycia sobą, owinął jego sylwetkę swoimi łańcuchami nieszczerości.
Przeszedł jednak do straganów, zapoznawszy się dokładniej z budową całokształtu wydarzenia. Godzina do występu zespołu opowiadającego o różnych legendach zdawała się dłużyć, co nie zmienia faktu, iż mężczyzna postanowił rozejrzeć się po okolicznych drobiazgach, które wystawili sprzedawcy do kupienia. Jeden z nich wyjątkowo spotkał się z jego przychylnością - bransoletka z ayuahascą zdawała się być najbardziej intrygującym przedmiotem, za który następnie zapłacił (40g). Przemierzał powoli przez tłumy, założywszy na rękę kupioną przez siebie biżuterię.

Powtórka Czarodziejskiego Festiwalu Muzycznego brzmiała jak żart. Leonardo nawet nie przejął się plotkami, nie zagłębiając się w temat ani odrobinę. Nie wierzył, że Ministerstwo Magii faktycznie pozwoliło na tego typu zabawę, wsparło ją i po prostu pozwoliło na jej powstanie. Dopiero kiedy ludzie zaczęli oficjalnie umawiać się na wspólne wyjścia, do Gryfona dotarło, że śmierć Nebraski odeszła w zapomnienie i wszyscy chcieli się bawić, nawet jeśli groziło im realne niebezpieczeństwo. Nie sądził, żeby miał pojawić się kolejny obskurus... Ale z tymi zakłóceniami magicznymi takie słabe zdanie nie powinno mieć większego znaczenia. Leo uwielbiał ryzykować, kochał to uczycie, gdy ogarniała go adrenalina...
Ale w zeszłym roku niemal stracił ukochanego, doznał poważnej kontuzji i cóż, widział śmierć koleżanki z tego samego domu. Nic dziwnego, że festiwal wydawał mu się dziwnym pomysłem, do którego podchodził szalenie sceptycznie. Nie chciał też wcale na niego iść, gdzieś tam z tyłu głowy wspominając, że... No, ostatnim razem było to poniekąd randką. Sam nie był wielkim fanem latającym po koncertach muzycznych, za to zdecydowanie bardziej pasowało mu to do Ezry.
Kiedy @Hemah E. L. Peril zaproponowała mu wspólne wyjście, zupełnie nie wiedział co ma jej odpowiedzieć. Ostatecznie wyrwał mu się jakiś zaskoczony śmiech i jedno wielkie, kategoryczne "nie ma mowy"... Szkoda tylko, że należał do osób tragicznie niekonsekwentnych, zaś jasnowłosa szybko nie odpuściła. W zeszłym roku nie miała możliwości pobawić się na koncertach (no, dla tych co mogli, to też szybko się zabawa skończyła) i Leo rozumiał jej zainteresowanie. Zgodził się.
- Chiquita! - Zawołał, gdy dostrzegł znajomą jasnowłosą postać. Sam przyszedł chwilę wcześniej i stanął już nawet przy jednym ze straganów, żeby odrobinę się rozejrzeć; na szczęście nie miał problemu z tym, by wypatrzeć Hemah ponad głowami innych uczestników festiwalu. Głos miał donośny i był raczej rozpoznawalny, ale i tak pomachał jej jeszcze ręką. Być może zdążyła przyzwyczaić się do jego eleganckiej wersji, tej nauczycielskiej? Teraz wrócił do starych nawyków, zakładając ciemne spodnie i białą koszulkę z nadrukiem, od której odciął rękawy. W pasie przewiązał czarno-białą koszulę w kratę, w razie gdyby jakimś cudem pogoda miała się zepsuć. - Zobacz, jakie cuda - dodał jeszcze na powitanie, wskazując na bransoletki, tylko czekające na jakiegoś chętnego kupca. Leo oczywiście już wypatrzył całkiem konkretną, podobną do tej, którą on kiedyś dostał. - Mam prawie identyczną... One są chyba kolumbijskie? - Zerknął na sprzedawcę, acz ten był zajęty innym chętnym. Leo podsunął Peril bransoletkę z ayahuascą. Na jego ustach rozkwitł już ogromny uśmiech i w czekoladowych tęczówkach nie było widać ani śladu zawahania, które wcześniej mu towarzyszyło.

Kiedy dowiedziała się o festiwalu muzycznym od razu wiedziała iż musi się na nim pojawić. Coś niby jej się obiło o uszy, że w tamtym roku było bardzo kiepsko na tym festiwalu i nawet byli ranni jednak osobiście na nim nie była więc nie wiedziała co było prawdą a co kłamstwem. Koło godziny 16 zaczęła się szykować do wyjścia. Ubrała na siebie czarny top na ramiączkach na to kurtkę dżinsową i czarne spodnie. Nie wiedziała jaka później będzie pogoda więc wolała nie ryzykować iż się przeziębi. Umalowana, uczesana i ubrana wyszła z domu i udała się na czarodziejskie pola gdzie miał odbyć się ów festiwal. Bez problemu przeszła kontrolę przy bramkach i bez żadnych zmartwień mogła udać się na zwiedzanie straganów. Dookoła było mnóstwo par, ona jednak przyszła sama. Jakoś nie sprawiało jej to przykrości. Mogła się bawić i nie musiała nikim przejmować. Z uśmiechem na twarzy stanęła przy jednym ze straganów i zaczęła oglądać biżuterię. Z ogromnym zaciekawieniem wzięła bransoletkę z ayuahascą. Po dłuższej chwili przyglądania się jej podała 40 galeonów sprzedawcy i odeszła bardzo zadowolona zakupem. Założyła bransoletkę na rękę i ruszyła przed siebie rozglądając się dookoła. Po kilku minutach krążenia między straganami wpadła na jedyną jak dotąd znajomą osobę a był nią @Matthew Alexander
-Cześć.-powiedziała stając obok mężczyzny. Nachyliła się nad jego ramieniem aby zerknąć na co patrzy. Z uśmiechem na twarzy odsunęła się i spojrzała na niego.
-Nie spodziewałam się, ze lubisz chodzić na takie imprezy.-dodała po chwili milczenia. Matthew nie wyglądał na osobę, która lubiła takie festiwale w ogóle jakiekolwiek imprezy. Spotkanie go tutaj było na prawdę ogromnym zaskoczeniem na Puchonki. Od ich pierwszego spotkania nie minęło dużo czasu, ale nie widzieli się od tamtej pory. Oczywiście tak jak się umówili dziewczyna przestudiowała księgę, którą jej podarował i to kilka razy. Z każdym kolejnym razem czytając znajdywała kolejne ciekawostki. Jednak nie o tym dziś powinna myśleć prawda? Był festiwal powinna się bawić.
-Wszystko u Ciebie w porządku? Jakoś marnie wyglądasz..-powiedziała po dłuższej chwili wpatrywania się w mężczyznę. Odgarnęła kosmyk kasztanowych włosów z policzka po czym wetknęła go za ucho przenosząc wzrok na bransoletkę Matthew. Miał taką samą jak ona. Więc nie tylko jej się spodobała.

(Pozwolę sobie zagadać do Matthew chyba, że jest z kimś umówiony to w kolejnym poście się zwinę )

Źródło problemów.
Aż chciało się śmiać faktom wynikającym z czystej ignorancji ludzkiej. Nie chciało mu się wierzyć, był wyjątkowo podejrzliwy - nie mógł nawet zaznać spokoju podczas swobodnego przemieszczania się między różnokolorowymi straganami. Oferowane przez sprzedawców towary zdawały się posiadać w pewnym stopniu nieznaną, magiczną moc, co skłoniło poruszającego się swobodnym, typowym dla siebie krokiem uzdrowiciela do refleksji na temat tego, czy to aby na pewno był dobry pomysł. Nie, nie myślał o sobie, myślał o całokształcie wydarzenia, o podwalinach budujących sam fakt zaistnienia oraz poprzedni rok, przynoszący ze sobą istną tragedię. Widział wiele razy śmierć, śmierć niezwykle kpiącą sobie z planów oraz marzeń, zanurzającą ostrze swojej kosy w mięso nawinięte na kości; bez trudów odbierała to, co najistotniejsze, burząc plany budowane przez lata na stabilnym gruncie. To nie było normalne - doskonale pamiętał, że wcześniej Ministerstwo Magii było wyjątkowo ostrożne w tej kwestii, a teraz? No cóż, zdawało się odsunąć zdrowe, racjonalne myślenie gdzieś poza zwoje mózgowe, postanowiło zapomnieć o wydarzeniu. Czy miał im to za złe? Oczywiście, że nie. W tę stronę źle, w tamtą stronę też źle. Gdyby nie zainicjowali święta, spowodowaliby, że zaczęłoby ono przypominać tylko rzeczy melancholijne, wprowadzałoby depresyjny nastrój. Niby przedsięwzięto środki mające na celu zniwelować potencjalne zagrożenie; nie zmienia to faktu, że ono zawsze istniało.
Kryło się
poruszając pośród cieni.
Wtem, nagły głos, znajomy, ciepły, zapoznany wcześniej, rozbrzmiał w jego głowie. Halucynacje? Nie sądził, żeby spotkał tutaj kogoś, z kim miał wcześniej do czynienia; przecież przez tłumy przedzierało się tysiąc, a nawet i więcej czarodziei, co powodowało, że szansa na zetknięcie się z twarzą należącą do kogoś zakodowanego jako osoba wcześniej znana wynosiła po prostu mniej niż jeden procent. Spojrzał obok, rzucił "Cześć." - Sunny, radosna Puchonka, której to użyczył dostępu do ksiąg, chcąca zostać Uzdrowicielką. Rzucił jej posępne, aczkolwiek widoczne podniesienie kącików ust do góry.
- Praca mnie tutaj wzywa - rozpoczął - w związku z poprzednimi wydarzeniami. - nie czuł potrzeby bądź przymusu wyjaśniania Saltzman całej tej sytuacji - rzeczywiście, nie pasował do całokształtu imprezy, nie potrafił się bawić, chociaż, zważywszy uwagę na fakt tego, jak zabalował w Meksyku, można było się przekomarzać różnymi zdaniami, faktami oraz mitami. Jako że stanowisko osoby zajmującej się sekcją zwłok, lekarza medycyny sądowej nie było jakoś szczególnie oblegane, wiele osób miało dostęp do tego, co stało się z młodą uczennicą, ledwie co 17-letnią. Był to nieodpowiedni widok, przyprawiający o mdłości, wymagający stalowych nerwów - które przecież zdobiły jego głowę pod materiałem manufaktury czaszki. Alexander zastanawiał się jednak, co tutaj robi właśnie ona. - Też nie spodziewałem się, że postanowisz tutaj przyjść. Każdy jednak - wziął głębszy wdech, rozglądając się ostrożnie po przedmiotach, które wystawił jeden ze sprzedawców na straganie - zasługuje na chwilę zabawy.
Zdziwił się zadanym pytaniem - może nie otworzył nagle oczu tak, jakby zobaczył przed sobą ducha, co nie zmienia faktu, iż Sunny widziała po prostu za wiele. A może taka była jej natura? Też potrafiła się wczuć? No tak, jej życie nie zostało jeszcze skażone namiastką dorosłości. Miała po co żyć, miała po co brnąć dalej, posiadała energię, posiadała chęci.
- Zawsze tak wyglądam. - dodał szczerze, znajdując się w niezbyt korzystnym dla siebie położeniu. Nigdy nie zwierzał się przypadkowym osobom ze swoich problemów, tudzież nie zamierzał zwyczajnie przełamać bariery oraz rozpocząć z kimkolwiek szczerą rozmowę. Doskonale zdawał sobie sprawę z ryzyka, które wynika z dzielenia się ciężarem z drugą osobą. Chronił już jedną, chociaż powoli zdawał się być sobą. Powoli, małymi krokami, starał się powrócić do społeczeństwa - długa przed nim jeszcze droga. - Idziesz zobaczyć konkretny zespół czy po prostu przyszłaś ze względu na dobrą zabawę? - zapytał.

@Sunny O. Saltzman

Słyszała, że zeszłoroczny festiwal nie był zbyt szczęśliwy w skutkach, mimo to nie poczuła się zrażona. Skoro ministerstwo zgodziło się robić kolejny, to znak, że bezpieczeństwo jest zwiększone. Odczuła to już na wstępie, chociaż nie miała porównania z żadną podobną imprezą - to był jej pierwszy rok jako studentki, która może robić, co tylko zapragnie, nie będąc ograniczaną przez zakazy szkolne. W większości. Niemniej nawet ona dostrzegła licznych aurorów, milicjantów i ochroniarzy, przechadzających się z różdżkami w pogotowiu. Kontrola na wejściu także była dość szczegółowa. Na szczęście nikt nie czepiał się jej zbytnio, acz jeden z aurorów zdążył przestrzec, by nie próbowała na żadnym uczestniku zabawy wilych sztuczek. Sarknąwszy coś pod nosem, zdecydowała się nie robić scen. Zamiast tego pozwoliła, aby tłum ją porwał w stronę straganów.
Nie musiała przesadnie się rozglądać, aby odnaleźć swojego towarzysza nawet bez jego wesołego nawoływania. Wybijał się ponad tłum znacząco. Z resztą jak ona sama. Jej jasne włosy nieco odstawały na tle zwyczajowych blondów czy brązów. Nie wspominając o bladej cerze, tylko podkreślonej białą bluzką i beżowymi spodniami z wysokim stanem. Całość zwieńczała ciemna torebka oraz czarne buty na wcale niemałym obcasie. Przy Leo mogła sobie pozwolić. Zaś korzystając z tych dodatkowych centymetrów, przy powitaniu objęła go za szyję.
- Hej! - Odsunęła się, aby przeczytać nadruk na koszulce towarzysza. Nie nawykła jeszcze do jego aparycji nauczycielskiej. Pomimo różnicy wieku, traktowała chłopaka niezwykle luźno i przyjacielsko, zatem podobny strój znacznie lepiej w mniemaniu Hem pasował do Gryfona aniżeli schludne koszule. Zaśmiała się cicho.
- Jestem dość gorąca? - Zaczepnie poprawiła włosy, wciąż na twarzy mając uśmiech szczerego rozbawienia. - Przy wejściu myśleli, że jestem wilą, dasz wiarę? Aż nie wiedziałam, czy się obrazić, czy wziąć to za komplement - machnęła zaraz ręką, podkreślając fakt, iż tylko sobie żartuje z tym podrywem, zanim zerknęła po otoczeniu, poprawiając pasek torebki.
- Wiesz co, tylu tu aurorów łazi z różdżkami na wierzchu, a ja zamiast czuć się bezpieczna, to mam wrażenie, że mnie zaraz zgarną na jakieś przesłuchanie - rzuciła już mniej entuzjastycznie, nim skupiła uwagę na straganie.
- Oh, śliczne - skomentowała, oglądając przeróżne świecidełka, bransoletki i wisiorki, aż Leo podsunął jej jedną konkretną, tę z ayahuascą.
- Rzeczywiście. Ale twoja trochę się już wytarła. Długo ją masz, nie? - Po pytaniu Gryfona, sama spojrzała na sprzedawcę, by przekonać się, że za szybko do nich nie podejdzie.
- Chyba się nie dowiemy, czy kolumbijskie - oceniła, acz niezbyt jej to przeszkadzało. Niewielką dla Hem różnicę robi, czy jest z Kolumbii, czy innego Peru.
- To wpływa jakoś na nią? - Tamte rejony to mocniej domena Leo, zatem niech się wykaże wiedzą. Ewentualnie po prostu znajomością zielarstwa.

Cóż, Leonardo mógł zostać wrzucony pośród gnomy, a i tak rozpromieniałby się na widok znajomej osoby, machając jej i pokrzykując na powitanie. Miał wrażenie, że ostatnio jego energia odrobinę przygasła, czy to z powodu drobnych problemów natury osobistej, czy może najzwyklejszych w świecie zawalających go zmian. Chociaż do festiwalu podchodził tak sceptycznie, to teraz, gdy wkroczył na teren czarodziejskich pól, wyraźnie odżył. Chyba potrzebował takiego wyjścia, a propozycja ze strony Hemah (tak "usilnie" odrzucana) po prostu mu schlebiała.
Jak na Leo, to był ostatnio przerażająco samotny - zabiegany w pracy (jednej i drugiej) i jakoś tak nieprzyjemnie oderwany od studenckiej rzeczywistości swoich najbliższych znajomych.
- A już myślałem, że nie zorientujesz się, że to do ciebie - parsknął z rozbawieniem. Uwielbiał koszulki z nadrukami, w szczególności jeśli traktowały one o czymś zabawnym lub zboczonym; cóż, to całkiem nieźle podsumowywało osobę Vin-Eurico. Teraz niezbyt wypadało mu chodzić tak po zamku, ale miał tych T-shirtów od groma, więc przynajmniej w przypadku takich okazji mógł sobie wybierać dowolnie. - Oj, Perla, zdecydowanie dam. Ciężko uwierzyć, że twój urok nie ma żadnego związku z magią - zapewnił ją bez zająknięcia, ze słodkim uśmiechem przyklejonym do ust. Czy żartowali, czy też nie, to Leo komplementów nigdy nie szczędził, w szczególności kiedy jego towarzyszką była piękna Gryfonka. Dla wsparcia swojej teorii, przemknął nienachalnym spojrzeniem po jej sylwetce, nie ukrywając aprobaty.
- Niech tylko spróbują... - Groźba nie brzmiała poważnie, być może ze względu na pogodną naturę Meksykanina. Fakt faktem, chociaż o Hem zbytnio by się nie martwił (zdecydowanie należała do tych osób, które potrafiły o siebie zadbać), to stanowił całkiem niezłą ochronę. Dużą. Niedźwiedzią.
- Mmm, z pół roku? - W gruncie rzeczy, nie wiedział. Przyzwyczaił się do plecionki; zawsze lubił mieć na nadgarstku jakieś drobne bransoletki, a ta w dodatku była prezentem, więc nigdy jej wartości nie kwestionował. Kolorystyką pasowała do wszystkiego. - Z tego co wiem, to ta ayahuasca ma wspomagać intuicję. Nie wydaje mi się, żeby była dodatkowo jakoś zaklęta - ale spodobała się, a Gryfon chciał jakoś znajomej odwdzięczyć się za upór podczas wyciągania go na ten festiwal. Kiedy tylko sięgnął po galeony, to zaraz uzyskali pełną uwagę sprzedawcy; zapłacił i odciągnął Peril nieco w bok, żeby uciec z tłumu.
- Coś do picia? Swoją drogą, nie mówiłaś jaki koncert cię interesuje... co jest pierwsze? Wilcze głowy i Dudniące kelpie? - Pokrywały się, zatem trzeba było podjąć jakąś decyzję.
No, a w międzyczasie mógł przemyśleć, czy picie ze studentką jest normalne, czy już mu nie wypada... Bo nie wiedział, czy powinien czuć się źle z tym, że odmówić sobie alkoholu nie zamierzał.

Muzyka - uwydatniała swoją obecność w życiu Bergmanna od dawna; zgromadzenia nut stwarzających harmonię dźwięków, intrygowały mężczyznę - niezmiennie - przez mijające lata. Pociągały go niemal wszelkie postaci sztuki - nigdy wszak nie miał w zwyczaju zamykać się, całkowicie, na niepoznane gatunki, na mniej formalne - nic dziwnego, skoro poświęcał się teraz, skoro oddawał w duszącą go bliskość gwaru - nigdy nie był wybitnie uspołecznioną jednostką. W głowie Bergmanna, nieuchronnie - tliły się wizje wspomnień - utrwalonych, niekorzystnych obrazów sprzed roku; chaosu, wszechobecnego chaosu, krzyku, aury czynionych zniszczeń. Śmierci niewinnej osoby; uczennicy ponadto - nie był specjalnym empatą, choć wydarzenie wzburzało krew w wielu żyłach. Festiwal zdołał okryć się nieprzyjemną sławą - chociaż obecnie, liczył na należytą odnowę - którą to pragnął zgłębiać. (We wspaniałym towarzystwie - jakiego mu brakowało, w przeciągu ostatnich miesięcy). Powitał @Aurora Therrathiél w ustalonym uprzednio miejscu, zanim oddali się jeszcze wszechobecnemu stłoczeniu, zanim zdołali zatonąć - pośród ogromu sylwetek.
- Dobrze cię znowu widzieć - ucieszył się; naturalnie - bez choćby drobnych wymuszeń przywołał na swym obliczu subtelny uśmiech. Kąciki ust - rozciągały krawędzie warg w niezmiernie płynnie wykonywanym odruchu. Jasne tęczówki błysnęły - gromadząc na swej wilgoci efemeryczne refleksy serdecznego zadowolenia. Cieszył się towarzystwem.
Po prostu.

Festiwale muzyczne raczej nie wpisywały się w to czym kierowałam się w moim życiu - kojarzyły mi się raczej z rozwrzeszczanymi nastolatkami, ja zaś mimo młodego wieku byłam istotą bardzo stateczną. To nie tak, że nie bywałam na koncertach, jednak prędzej można było mnie spotkać w elitarnej sali podczas koncertu Ain Eingarp czy na mało zatłoczonym koncercie niszowego Druzgotka niż podczas ogromnych wydarzeń. Byłam spokojna, raczej trzymałam się z boku - nie żebym czuła pogardę wobec festiwalu, nic z tych rzeczy, po prostu nie był on w moim stylu.
Niemniej jednak wpływ Daniela Bergmanna był silniejszy niż mogłam oczekiwać - mimo wszystko jego cenne towarzystwo i możliwość obcowania ze sztuką w nie do końca klasycznym tego słowa znaczeniu wydawały się propozycją nie do odrzucenia. Czasem obawiałam się, że gdyby ten człowiek zaprosił mnie na zlot fanów gnomów ogrodowych to i tak nie byłabym w stanie mu odmówić - pozostawało mi mieć tylko nadzieję, że wśród wszystkich sekretów, które tak bardzo mnie w nim fascynowały nie znajdowało się nic, co byłoby poniżej mojej godności.
Wrodzone zamiłowanie do punktualności sprawiło, że rozpoczęłam przygotowania zdecydowanie wcześniej. Największym problemem okazał się strój - wiedziałam, że takie wydarzenia wiążą się z luźnym ubiorem, moja szafa opierała się głównie na ministerialnym kompletach eleganckich ubrań, prostych ciuchach przeznaczonych na polowania lub bardzo szykownych sukniach dedykowanych wielkim balom, które wciąż pozostawały stałym elementem mojego życia. W końcu między całą masą dawno nienoszonych rzeczy udało mi się odnaleźć letnia sukienkę w kwiatki. Zapewne nie był to najodpowiedniejszy ciuch, jednak nie miałam nic stosowniejszego. Bardzo frapował mnie fakt, że nie wisząca na moich ramieniu torebeczka musiały się obyć bez Ostrza Karona. Dotąd towarzyszyło mi ono niemal zawsze, jednak zbyt bardzo obawiałam się kontroli przy wejściu na festiwal, żeby zabrać je ze sobą.
Z Danielem spotkałam się jeszcze przed bramami, spory kawałek od samego miejsca festiwalu. Jego powitanie przyjęłam uśmiechem pozwalając sobie na przelotny uścisk, charakterystyczny dla dawno niewidzianych znajomych. Już po chwili powoli wmieszaliśmy się tłum przechodząc przez bramki strzeżone przez aurorów. Przez moment wypatrywałam brata - bezskutecznie.
- Na jaki koncert najbardziej czekasz? - zapytałam Daniela przeglądając podaną przez młodą czarownicę ulotkę z pełnym programem wydarzenia. Chwilę później stanęliśmy w jeszcze niespecjalnie długiej kolejce po napoje.

Całokształt imprezy zapowiadał się mimo wcześniejszych wydarzeń po prostu dobrze. Magimilicja jednak nie dawała względnego spokoju - poszukiwali oni potencjalnych dezerterów bądź uczniów nieupoważnionych do brania udziału w takim przedsięwzięciu - Winter Rieux mogła zatem jedynie trudzić się i mieć nadzieję wewnątrz własnej sfery duchowości (niewykształconej, zresztą), że ani siostra, ani brat nie postanowili skorzystać z uroków zabawy. Ewidentnie festiwal nie wyglądał na zbyt przyjazny młodocianym; wszędzie dostępne alkohole oraz używki zdawały się kusić swoim wyglądem oraz pięknem, niczym ubrane w najpiękniejsze ubrania wile wykonujące zgrabne ruchy sukienki muskającej swoją delikatnością ciało. Krukonka zdawała sobie z tego doskonale sprawę; nie potrafiąc wyzbyć się negatywnych myśli, kłębiących się oraz skutecznie odbierających jej fakt korzystania z zabawy, zaś ów kłębek zdawał się rosnąć, kiedy to osoby magiczne zdawały się zapełniać scenę obok Dudniących Kelpii. Całe szczęście, studentka miała dość wygodne miejsce, by następnie, przy odpowiedniej jednostce czasu, zaobserwować piękno tego, co przygotował zespół. Iluzje zdawały się być realistyczne, zahaczały o oszukaństwo, co nie zmienia faktu, iż były po prostu piękne, typowe dla tejże bandy. Nie musiała zbyt długo czekać, aż zespół postanowił zagrać; dziewczyna bez trudu oddała się legendom wydobywającym z przekazu, gdyby nie fakt, że coś zauważyła.
Zdania budujące historię o bogini magii i zniszczenia Morrigan zdawały się przejść w zapomnienie, kiedy to jeden z trytonów wyjątkowo wpadł jej w oko. Nie było to oczywiście dosłowne, prędzej w sensie metaforycznym, co nie zmienia faktu, iż przyglądanie się męskiej postaci znanej mugolom jako syreny skutecznie zamąciło jej w głowie, jakby ktoś był w stanie do niej wejść oraz porządnie namieszać. Długo to na szczęście nie trwało, albowiem tłumy były całkiem spore mimo wcześniejszego wypadku w tamtym roku, co nie zmienia faktu, że Winter czuła się potem po prostu zmieszana. - C-co do c-cholery... - wyjąkała cicho, pozostając obok dużej sceny.

Kostka: 1

To, że spotkała kogoś znajomego pośród setki czarodziejów było cudem. Szczególnie dlatego iż się nie umawiali w konkretnym miejscu. Po prostu zauważyła go przy jednym ze straganów. Było to hmm .. bardzo zaskakujące.
Oczywiście Puchonka zauważyła zaskoczenie na jego twarzy gdy się przywitała. Nie przestając się uśmiechać stanęła przed mężczyzną wyprostowana przyglądając mu się z zaciekawieniem. Na prawdę nie spodziewała się go tu spotkać. Jednak słowa na temat ostatniego festiwalu wydały się odpowiednim potwierdzeniem jego obecności. No tak, ten wypadek. Ok, więc uzdrowiciel powinien się tu znajdować. Pokiwała ze zrozumieniem głową.
-Rozumiem.-powiedziała spokojnym głosem. Po ostatnim festiwalu i po tym co się na nim stało, naturalnie było iż na tym będzie sporo uzdrowicieli w gotowości by pomóc rannym i tak dalej. Prawda? Miała oczywiście nadzieję, że nic się nie stanie u wszyscy będą mogli się bezpiecznie bawić. Sunny na szczęście nie było na ostatnim festiwalu i dokładnie nie wiedziała co tam się stało, nie pytała go jednak o szczegóły. Nie chciała psuć atmosfery. Słysząc słowa mężczyzny na temat zabawy zaśmiała się cichutko kiwając głową.
-Prawda, zasługujesz. -powiedziała śmiejąc się cichutko. Przechyliła delikatnie głowę w prawo mrużąc powieki. -Uważasz, ze nie potrafię się bawić?-spytała z zaciekawieniem. Na jej twarzy pojawił się jeszcze szerszy uśmiech. Szybko stanęła prosto i podrapała się w zamyśleniu po głowie. Na prawdę wyglądała na taką sztywną studentkę? Matthew w sumie wyglądał na osobę, która potrafi się dobrze zabawić. Pospiesznie złapała rękę mężczyzny i rozejrzała się dookoła. Koncerty powoli się zaczynały i wypadało by pójść pod którąś ze scen. Tak więc skoro już się spotkali mogli pójść razem. Chyba, że On miał inne plany. Jeżeli tak ok, nie ma problemu. Kolejne słowa mężczyzny na jej stwierdzenie o tym iż dziwnie wygląda przyjęła w milczeniu.
-W sumie to nie przyszłam oglądać konkretnego zespołu. A Ty?-spytała zerkając na niego pytająco. Do wyboru były jak na razie dwa zespoły coś ostrzejszego oraz spokojniejszego. Na co mogli by pójść gdyby Matthew jednak nie miał swojego wybranego zespołu? Może na Kelpie? Sunny podejrzewała, że na Wilczych Głowach będzie raczej ostro, pogo i te sprawy..raczej bez siniaków się nie obejdzie. Chociaż w sumie już dawno nie była na ich koncercie. Trudna decyzja, na prawdę trudna.
-Wolisz ostrzejsze brzmienie czy dość interesujące pokazy Dudniących Kelpii?-spytała z nutką zaciekawienia w głosie. Odgarnęła kasztanowe włosy z ramion po czym zarzuciła je na plecy.

Przypominam o zaznaczaniu przy której scenie znajduje się postać

Bezpieczeństwo było tylko ukrytym w cukrowej otoczce kłamstwem.
Przechodzącym w stan nagminnej ekspresji, budowało złudzenie panującej hierarchii wśród osób chcących zaznać w jakikolwiek sposób odrobiny zabawy od życia. Niestety lub stety; poprzedni rok nakreślił linię opuszkami palców, zwiększając rygory działań Magimilicji, aurorów oraz innych sfer służb publicznym, w tym również Świętego Munga. Czy wiedział, co ma o tym sądzić? Coś tam posiadał wiedzę o Obskurusach, co nie zmienia faktu, iż poprzedni wyjątkowo doprowadził do sporej tragedii, odbierając dziewczynie szansę przed prowadzeniem normalnego życia. Śmierć i Bóg prowadzili nieustanną walkę, aczkolwiek w mniemaniu uzdrowiciela tylko pletli razem wieniec na grób, działając ramię w ramię. Zanim człowiek osiągnie wiek starczy, zanim zdoła w jakikolwiek sposób pozostawić ślad swojej działalności na odmętach ziemi, po której stąpa, przeznaczenie okrutnie odbiera dotychczasowe plany; bierze słoik i rozbija go o podłogę. A na ten przedmiot, no cóż, nie działają żadne z zaklęć dostępnych; jakby fundamenty szkła, które to budowały manufakturę wypełnionego powoli tajemniczą mgiełką życia zwyczajnie nie mogły zmartwychwstać, a ono, ulotne niczym ptak chcący zaznać wolności, rozprostowało skrzydła, znikając wśród chmur oraz koron gęstych drzew okrytych liśćmi.
Niemożliwe do pochwycenia ponownie
ulotne niemiłosiernie.
- Być może. - rzucił, podnosząc ostrożnie kąciki ust do góry. Wiedział jednak, że nie może tym razem przebalować, w jakikolwiek sposób upić się bądź zastosować mniej lub bardziej legalne środki wywołujące odurzenie. To nie był festiwal w Meksyku, co nie zmienia faktu, że wystarczająco przebalowali, budząc się w mniej stosownym miejscu przy jeszcze mniej stosownym człowieku. Westchnąwszy cicho, spojrzał na bransoletkę, którą sobie kupił, by następnie dostrzec podobną, aczkolwiek o innym ubarwieniu na nadgarstku należącym do Sunny. - Nie, skądże. Nigdy bym tak nie uważał. - wypowiedziawszy te słowa, tuż po chwili poczuł chwyt, dotyk na ręce, kiedy to Puchonka najwidoczniej chciała pognać dalej. Nadal nie wiedział, co o tym sądzić; nie był przyzwyczajony do relacji międzyludzkich, kiedy to za nią ruszył, czując, jak ciepło z jej rąk przeszywa manufakturę ubrania. No tak, on nie należał do osób lubiących upalne tereny; preferował zimny klimat, być może nawet i należący do Wielkiej Brytanii. A jako niskociśnieniowiec, zmagał się właśnie ze słabym krążeniem w kończynach.
- Zapoznałem się z zespołami i raczej Dudniące Kelpy, no i Felix Felicis. A tak to bardziej przepadam za mugolskimi bandami. - odpowiedział szczerze, albowiem nie miał nic w tej kwestii do ukrycia. Każdy, kto go znał bardziej, wiedział doskonale o tym, że Alexander przepada bardziej za artystyczną twórczością należącą do niemagów. Poza tym, jego dom nie był iście magiczny, wręcz przeciwnie; zero sprzętu typowo czarodziejskiego, nawet nic nie wskazywało na to, żeby całokształt był połączony z siecią Fiuu. Nagle zauważył, że coś mu mignęło, delikatnie się pochylił przy dużej scenie, kiedy to ludzie zaczęli się zbierać; niemniej jednak był to tylko warty mniej niż nic papierek. Szkoda tylko, iż nie zdał sobie sprawy z tego, że po tym, jak na złość, skutecznie wysunęło mu się 10 galeonów z kieszeni. No cóż, jego strata. - Ewidentnie Dudniące Kelpy, może czasami lubię coś o ostrzejszym brzmieniu, co nie zmienia faktu, iż ten zespół ma wyjątkowo ciekawy motyw wykorzystywany w utworach.

Kostka: 6 i 1

DUŻA SCENA

Doceniał przyjście Aurory - próbę zasmakowania sztuki (bądź niekoniecznie), zaserwowanej dla tłumu - jaki rozlewał się, niczym wielka i różnobarwna masa. Próbę - zanurzenia się w kompozycji dźwięków, które nie były - obecnym razem podane im  należycie szykownie; same utwory, nie należały zresztą do wzniosłych repertuarów klasycznych twórców, zasiadających niegdyś przed fortepianem, uderzających z pasją w kontrastujące się czernią i bielą zęby ustalonych klawiszy. Nie pozostało nic z wieczorowej sukni - zamiast tego, pojawiła się inna (równie wspaniała) kreacja. Z kolej on - nie posiadał założonego wszak garnituru; ustąpił miejsca pospolitości luźnej koszuli i spodni; koszuli, pod której mankietami skrzętnie ukrywał - zatuszowane dodatkowo zaklęciem - szpecące, niehonorowe blizny. Jedynie aura tajemnic, wciąż roztaczała się ponad nimi we wpasowanym w obyczajowe reguły dystansie.
Jego samego, Bergmanna, naprowadziła w decydującej mierze ciekawość - zdaniem niektórych, zwodnicza krawędź wiodąca w kierunku piekła.
- Występ Druzgotka może być dość ciekawy - oznajmił, raz jeszcze, dla upewnienia ślizgając się swym spojrzeniem i obejmując rozpiskę - nie sądzisz? - Przyjrzał się jej uważnie; nie zamierzał w międzyczasie zamawiać intensywnych specjalnie trunków - różne dodatki w Meksyku skutecznie zdołały obniżyć żywiony dotychczas zapał. Domyślał się - to nie było do końca dla niej dedykowane miejsce; nie chciał jej również zawieść; mógł się ośmieszyć przed tym idiotą Zakrzewskim, nie mógł ośmieszyć się przed nią.
- Na razie jednak, lepiej będzie się udać na dużą scenę - zasugerował. Wybór wydawał się korzystniejszy, aczkolwiek żaden z zespołów nie został wpisany specjalnie w upodobania Bergmanna. W zamian za to, idąc - zauważył po drodze pozostawiony przez kogoś przedmiot; upuszczony - konkretnie, pragnąc ujmować ściślej. Wyglądało niczym klasyczny woreczek ze skóry wsiąkiewki - oraz faktycznie nim było.

Kostka: 5, duża scena

Nie była przekonana co do tego całego festiwalu muzycznego, zwłaszcza że kolidował z jej planem nauki na weekend, który sobie przygotowała. Nessa wciąż miała wiele materiału z pierwszego roku do powtórzenia, zwłaszcza z zielarstwa czy transmutacji, z których była jednocześnie najlepsza i najgorsza. Urok osobisty sióstr Cortez był jednak czymś, czemu nie umiała się oprzeć i uwielbiała spędzać z nimi czas, odkąd dziewczęta przeniosły się do Hogwartu. Oczywiście, znały się wcześniej, jednak odległość i odmienne sposoby działania szkół sprawiały, że widywały się bardzo okazjonalnie. I był jeszcze Alek, któremu nadal miała troszkę za złe ostatnią akcję z lekcji z Panią Dyrektor, gdzie na pewno miała zawał serca, tylko jej młody organizm go zwalczył. Nie umiała się jednak na wielbiciela mandarynek gniewać, na nikogo nie umiała. Westchnęła, stojąc przed lustrem i rozczesując pukle włosów, które następnie zaczęła pleść w dobieranego warkocza, który opaść jej miał na prawe ramię. Wiedziała, że w takich miejscach zostawienie swoich miedzianych włosów samopas byłoby ogromnym błędem, bo każdy by ją za nie ciągnął czy przylepiałyby się do ciała. Oparła dłonie na biodrach, przyglądając się swojemu odbiciu. Trzeba przyznać, że nie była przyzwyczajona do poruszania się bez obcasów i jej mizerny wzrost aż kuł w oczy, podobnie jak wychudzone ciało i drobna, filigranowa sylwetka. Była jednak pewna, że miękkie adidasy w czarnym kolorze na białej podeszwie w czarne groszki będą najwygodniejsze, a w szpilkach tylko się zabije. Do tego dobrała zwykłe, czarne jeansy z miękkiej odmiany tego materiału, mające wyższy stan i krótką, utrzymującą się na piersiach bluzkę w czerwonym kolorze. Na nadgarstku przewiązała czerwoną bandamkę i włożyła kilka czarnych, skórzanych bransoletkach. Mocniejszy niż zwykle makijaż sprawiał, że karmelowe ślepia wydawały się głębsze niż zwykle. Pociągnęła usta karminową pomadką, wrzucając ją następnie do czarnego, niewielkiego plecaka — powiększonego magicznie, gdzie schowane miała najważniejsze rzeczy, kurtkę i przekąskę. Zerknęła na stojący w pokoju zegarek, przeciągnęła się leniwie, dopiła kawę i wyszła z domu.
Na miejsce dotarła dość szybko, czekając przed wejściem na festiwal na @Isabelle L. Cortez, @Elisabeth L. Cortez i @Aleksander Cortez. Jak zwykle pojawiła się chwilę przed czasem. Towarzyszący temu miejscu harmider wydawał się nieokiełznanym szaleństwem i nieco przytłoczył niewielką Lanceleyównę, jednak starała się być dobrej myśli, skupiając energię na potencjalnych zakupach i nowych piwach, których spróbuję. To były jedne z najlepszych elementów wydarzeń muzycznych, a ona specjalnie wzięła wolny następny dzień, żeby odrobinę się wyszaleć. Skoro zrezygnowała już z całonocnej nauki, mogła pozwolić sobie na przyjęcie większej ilości procentów i kofeiny, niż zazwyczaj. Poprawiła bluzkę, odgarniając następnie kosmyk włosów za ucho i rozglądając się dookoła. Gdy dostrzegła znajome buzie, ruszyła w ich stronę z charakterystycznym dla siebie, promiennym uśmiechem. Przywitała się z całą trójką krótkim przytuleniem, lustrując ich wzrokiem. Znów pojawiły się w nich ogniki, które nie wróżyły absolutnie niczego dobrego.
- Gotowi na szaleństwo? Mam nadzieję, że się najedliście, bo mają tu doskonałe trunki o wysokiej zawartości alkoholu. - rzuciła wesoło, przekręcając głowę w bok z niewinną miną. Złapała Elisabeth pod rękę, żeby się przypadkiem nie zgubić, bo bez obcasów to wcale nie było trudne i ruszyli w stronę wejść. Po pokonaniu bramek i sprawdzeniu wieku, gdy znaleźli się na ogrodzonym terenie, ruda omiotła otoczenie wzrokiem i wydała z siebie ciche mruknięcie, widocznie czegoś szukając. Kolorowe stoiska i straganiki, a także małe bary pełne były klientów, a kolejki wcale nie wyglądały na małe. Cóż, trzeba się poświęcić. Pociągnęła ich za sobą w stronę niewielkiego, drewnianego stoiska, prowadzonego przez jedną z pań, gdzie każdemu kupiła po półlitrowej butelce ciemnego, mocnego piwa i rozdała niczym dzieciom, którymi się miała opiekować. Nie szkodzi, że każdy z Cortezów był od niej większy i wyższy i wyglądało to raczej odwrotnie.
- Wypijmy za...za... za wieczór? Czy coś. Boże, mogłam przygotować listę toastów. Alek, tylko znów ze mną nie przegraj. - posłała każdemu z nich spojrzenie, wzruszając ramionami i otwierając butelkę. Niczym chłop opróżniła niemalże połowę, czując, jak wypełniony kofeiną organizm zaczyna się nakręcać. Wiedziała, że to nie było mądre, ale co z tego? Nie musiała być taka mądra i odpowiedzialna we wszystkim, nikt nie był stworzeniem idealnym. - Chcecie sobie kupić jakieś pamiątki? Mamy jeszcze.. Hmmm, ze 40 minut przed rozpoczęciem koncertu. Nie sądziłam, że tyle ludzi tu się przypałęta.
Dodała w końcu, robiąc kolejnego łyka chmielowego napoju. Całe szczęście, magiczne pomadki wcale nie schodziły od byle alkoholu i akurat tym nie musiała się przejmować. Nadal w pewien sposób umysł płatał jej figle, zupełnie jakby buty na obcasach stanowiły fundamenty jej pewności siebie i bez nich czuła się naprawdę mało przyjemnie. Pomijając fakt, że ciągle ktoś ją popychał czy uderzał, bo jej zwyczajnie nie widział, to jeszcze ona przypadku ewentualnego zgubienia się — nie będzie w stanie swoich towarzyszy znaleźć. Lanceleyówna była jednak optymistką, starała się tej myśli do siebie nie dopuszczać, nawet jeśli na dobrą sprawę tak olbrzymie wydarzenia towarzyskie nie były jej ulubioną formą spędzania czasu. A pomyśleć, że siedziałaby teraz nad transmutacją elementarną albo animagią, rysując i przygotowując notatki na temat magicznych ziół jednocześnie!
Ruszyli w stronę małej sceny, a butelka dziewczyny szybko zrobiła się pusta, więc wyrzuciła ją do jednego z okolicznych koszy na śmieci. Głównych zespołów jeszcze nie było, jednak mieli całkiem dobre supporty, skutecznie zachęcające do tańca i zabawy. Przesunęła brązowymi oczyma po zebranym pod sceną tłumie, jednak nawet ona nie była w stanie ich policzyć. Zostawiła wcześniej ramię krukonki w spokoju, więc po prostu starała się trzymać blisko i mieć oko na Aleksandra, bo ze swoim wzrostem przypominał jej obecnie drzewo, któremu ledwo sięgała za pas. Westchnęła cicho, leniwie kiwając się w rytm muzyki, której nawet nie była specjalną fanką. Wymęczony organizm robił jednak swoje, a twarda głowa wcale nie miała tak wysokiego poziomu tolerancji na procenty, jak zwykle. Przymknęła na chwilę oczy, poprawiając plecak i...
I właśnie wtedy poczuła, że jej stopy odrywają się od ziemi. Wcale nie chciała, wcale się dobrze nie bawiła! Wydała z siebie niemy pisk, czując, jak ręce ludzi przesuwają ją w niewiadomym kierunku, prosząc, aby dali jej święty spokój. Cóż, była personą stworzoną do takich przedsięwzięć, zważywszy na swoje gabaryty. Tylko,że ona nie miała ochoty być przez kogokolwiek noszona i pchana w stronę sceny i zespołu, którego nawet nie znała! Przeklinając już pod nosem, poczuła, jak palce się kończą, a ona sama z hukiem upada na tyłek i plecy, mrużąc oczy i zastanawiając się, co właściwie się stało. Całe szczęście, że była stworzeniem z wysokim progiem bólu, bo ilość kopnięć i pchnięć, którymi oberwała po całym ciele, była niesamowita. Mocniejsze, słabsze, w brzuch, w nogi, w głowę. Podniesienie się i przebicie przez tłum było nieosiągalne, oni wszyscy byli zbyt duzi. Dziewczyna więc na czworaka ruszyła w stronę wolnego miejsca, po kilku minutach siedząc już nieopodal tłumu i łapiąc oddech. Bladą skórę dość szybko zaczęły pokrywać fioletowe siniaki, robiąc z niej prawdziwego dalmatyńczyka! O brudnym ubraniu czy zadrapaniach nie wspominając, a do tego wszystkie nie miała pojęcia, gdzie jest. Jęknęła cicho, przecierając oczy — całe szczęście, że osłoniła twarz plecakiem, bo jeszcze by ją zabili.
- To nie na moje nerwy. Mogłam się uczyć, zostać w domu, zrobić sobie odprężająca kąpiel.. To nie, zasranych festiwali z bardzo słabą muzyką mi się zachciało. Debil. Vivi, to Twoja wina. - marudziła pod nosem, zgrabnie podnosząc się i otrzepując dłońmi ubranie. Całe ciało ją bolało, wyglądała na pewno koszmarnie i jeszcze do tego wszystkiego bardzo, ale to bardzo potrzebowała piwa. Albo dwóch. Albo dziesięciu. Rozejrzała się dookoła, przytulając plecak do piersi. Skrzywiła się nieco, próbując ruszyć prawym ramieniem, a krok do przodu skończył się brzydkim utknięciem. - Boże, za jakie grzechy. Co ja zrobiłam, że karma mnie tak kara. Gdzie jest piwo?


Kostka: 1, mała scena

- Myślisz, że w tym roku będzie równie fajnie co w zeszłym? - zapytał z uśmiechem @Cherry A. R. Eastwood, gdy szybkim krokiem przemierzali rozległy trawnik, idąc do bramek od miejsca, w którym wylądował ich świstoklik. Miał bardzo dobry humor, prawdopodobnie zupełnie zapominając o zeszłorocznych tragediach festiwalu. Nic dziwnego - jego samego ominęły wszystkie te "atrakcje" związane z obskurusami, jako że przed koncertem The Veels zdążył już srogo zapić i zdecydować z kolegami, że lepiej się pobawią w jednym z londyńskich klubów, niż na trawniku pod sceną. - Słyszałem, że ma być Lady Morgana - dodał jeszcze, gdy ochrona stukała różdżką po jego kieszeniach i wyszczerzył się do jednego faceta, który usłyszawszy jego słowa wywrócił teatralnie oczami. - Chcesz coś do picia, jedzenia? - zapytał jeszcze usłużnie, jakby oferując sponsoring tego dnia, choć jego kieszenie świeciły pustkami. Wywalenie z drużyny Quidditcha z pewnością uszczupliły jego zasoby pieniężne, jako że musiał zaopatrzyć się w wiele szkolnych przyborów, które naturalnie dawno temu wywalił w cholerę.
Zanim jednak zdążyli przetransportować się pod małą scenę, by uczestniczyć w koncercie Wilczych Głów, Franklin został zaczepiony przez pewną dziewczynę - bardzo ładną dziewczynę zresztą! Miała przy sobie ulotki jakiejś organizacji chroniącej magiczne stworzenia, ale co najważniejsze mówiła bardzo miłym, wysokim głosem i delikatnie rumieniła się w odpowiedzi na szarmancki uśmiech Eastwooda. No nie mógł sobie odpuścić, mimo że nieopodal stała jego młodsza siostra - musiał choć odrobinę poderwać tę aktywistkę! Wziął ulotkę, po czym okręcił się na pięcie i z tryumfalnym gestem dłoni wrócił do Cherry.
- Nieźle mi poszło, co nie? - rzucił, pokazując naskrobany na boku ulotki numer skrzynki pocztowej. Powachlował się nią chwilę, po czym wsadził ją do kieszeni spodni. - Idziemy na te Wilcze Głowy? Awooo! - zawył głośno i bezwstydnie, delikatnie pchając siostrę w kierunku świstoklików pod małą scenę.


6, mała scena

Otaczam się - aktualnie tłumem jak płaszczem; złożoną tkaniną warstw nachodzących kończyn, łączoną w nieregularnych oddechach - szwach wyznaczonych w powietrzu. Jestem, trwam - aczkolwiek wcale nie czuję się wówczas częścią, nie czuję się schematycznie wetknięta - moja nić życia nie splata się z nimi w szarość. Stłoczenie - pośród ogromu osób, nie wydaje się dla mnie scenerią wyjętą z marzeń, mimo tego przystaję na tę scenerię, wtapiam się
usiłuję coś znaleźć dla siebie.
Nie jestem najzagorzalszą członkinią kultu muzyki - uwielbiam sztukę, chociaż o wiele bardziej pociąga mnie w swym pisanym wcieleniu. Większość wolnego czasu, nie licząc preparowania i anatomii zwierzęcej - spędzam, dokładnie na zagłębianiu się w książki. Festiwalem zaspokajam przede wszystkim zrodzoną we mnie ciekawość - oraz, po prostu cieszę się towarzystwem @Marceline Holmes. Każda z nas, po ujrzeniu rozpiski decyduje się wybrać na małą scenę; koncert Wilczych Głów odbędzie się właśnie tutaj.
- Myślałam, że cię zgubiłam - przyznaję po chwili - kiedy na moment, szukając możliwie najbardziej strategicznego miejsca (oboje nie zwykłyśmy grzeszyć wzrostem; Marceline jest w tym nawet o wiele świątobliwsza ode mnie) dziewczęca postać zniknęła w tłumie. Nigdy więcej - prób choć drobnego odłączenia od jej osoby. Szczęście w nieszczęściu, podczas mojej drobnej eskapady, przeciskania się między ludźmi (szukałam dziur w tej misternej strukturze, rozrzedzeń pośród ugrupowania słuchaczy) - zdołałam znaleźć dosyć ciekawy przedmiot. Dosłownie - plątał się pod nogami.
- Znalazłam przypominajkę. - Pokazuję więc Marceline Holmes znalezisko - kiedy już wreszcie jesteśmy w pobliżu siebie.

Kostka: 4 dowód, mała scena

Uwolnienie się spomiędzy czterech ścianach domku było najlepszym, co mogłoby przydarzyć się w tej chwili Marceline Holmes. Pragnęła wydostać się z zamknięcia, uciec jak najdalej, ale na razie mogła skupić się tylko na Londynie i osobie Ariadne, z którą ostatnio spędzała nader dużo czasu. Szczęście w nieszczęściu, przynajmniej ona zachowała resztki rozsądku i wiedziała, że rudowłosa jest sceptycznie nastawiona do wielu możliwych atrakcji płynących z Hogwartu czy nawet życia poza nim.
Anglia, żałosna imitacja kraju, który miał posiadać w sobie więcej, aniżeli zasłyszała z opowieści. Ojciec chwalił, jątrzył i wtłaczał powoli jad, a zarazem trucizna ta nie znalazła kluczowego ujścia w tunelach żylnych, jedynie przepływając pod membraną skóry, dając iluzoryczne zadowolenie – dalekie od realnego. Musiała jednak porzucić ów myśli i skupić się na towarzyszce, którą niemal faktycznie zgubiła. Mimowolnie ścisnęła dłoń ślizgonki, gdy już przedostała się przez tłum i ludzi i mogła zaczerpnąć powietrza.
- Widziałaś jak ci wszyscy ludzie się pchali? – jęknęła żałośnie i zbliżyła się do Fairwyn, by czuć się bardziej stabilnie, aniżeli chwilę temu. Wzrok wędrował po terenie, na którym przyszło im kroczyć, dzięki czemu mogła podziwiać przepiękne neonowe światła, wszelakiego rodzaju atrakcje, ale to co było istotne to koncert.
- Może mała scena? – zagaiła koleżankę, kiedy ta nagle się schyliła. Rudowłosa wymownie uniosła brwi, po czym z uśmiechem przyznała, że znalezisko jest godne uwagi, choć sama odczuwała ukłucie zazdrości z jakości przedmiotu. Przypominajka pomogłaby krukonce w wielu istotnych sprawach, a przynajmniej tak sądziła! Nim słowa zdążyły ulecieć z ust Francuzki, poczuła jak obca dziewczyna wpycha w jej wolną dłoń ulotkę, na której zawiesiła wzrok.
- Spójrz, fundacja chroniąca magiczne stworzenia! Ciekawe na czym polega ich program… – zastanowiła się zbyt głośno, bo skąd mogła wiedzieć, że Ariadne ma troszkę inne zainteresowania, aniżeli ochrona tych zwierząt?
- To co? Może staniemy z boku? – zaproponowała, jakby w obawie, że faktycznie mogłyby się rozdzielić.

Kostka: 6
Scena: Mała
Nagroda: Punkt z ONMS

Nie chodziła na festiwale muzyczne. W Hiszpanii starała się zawsze wymyślić jakąś wymówkę byle tylko znajomi zostawili ją w spokoju i poszli sami. Nie umiała zrozumieć co takiego było w nich wyjątkowego. Hałas, pijani ludzie, awantury, bójki i Merlin wie co jeszcze. Nie mogła jednak odmówić sobie pójścia na tegoroczny festiwal w towarzystwie Nessy, Alka jak i siostry. Z rękoma opartymi na biodrach spojrzała w swoje lustrzane odbicie. Brązowe, duże oczy patrzyły na nią z zapytaniem - "Co ty robisz?", jednak zignorowała je. Poprawiła bluzkę hiszpankę, która idealnie odsłaniała jej tatuaż. Nosząc szkolny mundurek na co dzień całkowicie o nim zapomniała jak i o bliźnie znajdującej się pod nim. Z nostalgią w oczach przeciągnęła palcem wskazującym lewej ręki po niej. Nadal była wyczuwalna pod opuszkiem palca. Z ironicznym uśmieszkiem na ustach pokręciła głową zabierając rękę odganiając nieistniejące paprochy ze spodni. Tak, teraz mogła wyjść do ludzi... Chwila. W skupieniu zaczęła przeszukiwać nocną szafkę w poszukiwaniu gumki do włosów. No przecież była tutaj jeszcze wczoraj wieczorem... Jest! Upiąwszy włosy w niedbały kok zabrała torbę na ramię i wyszła z pokoju krzycząc na Aleksandra jak i @Elisabeth L. Cortezaby się pośpieszyli, gdyż nie zostało za dużo czasu, a nie miała w zwyczaju się spóźniać.
Tym razem nie błądziła za długo. Miała świetnego przewodnika który doskonale wiedział, gdzie mają się udać. @Aleksander Cortez okazał się całkiem pomocny. Gdy tylko dotarli na miejsce zaniemówiła. Już dawno nie widziała tak dużej ilości osób w jednym miejscu. Bojąc się, że się zgubi złapała Alka za kawałek koszuli idąc obok niego. Jeszcze brakowałoby tego aby musieli jej szukać przez połowę dnia.
Z początku nie zarejestrowała Nessy. Jej niski wzrost nie pozwalał na szybkie wyłapanie jej w tłumie. Dopiero, gdy znalazła się kilka kroków od niech na twarzy Is pojawił się uśmiech. Puszczając Alka podeszła do niej zapominając całkowicie o możliwości zgubienia się.
- To dla mnie nowość więc bardziej podekscytowana jestem niż gotowa. - zażartowała nieśmiało przyznając się do swojego odludnego stylu życia. Na powrót chwyciła kawałek bluzki Alka i ruszyła za dziewczynami rozglądając się dookoła z podekscytowaniem. Wszystko było dla niej nowością i trochę czuła się jak dziecko rozpakowujące prezenty na boże narodzenie. Tym bardziej, że kolejny stał przed nią - bramka, gdzie po drugiej stronie odbywał się cały festiwal. Uśmiechając się promiennie przeszła przez nią z kuzynem. Nie spodziewała się jednak zobaczyć tylu kolorów. Stragany przyciągały nie tylko swoją ofertą ale kolorami. Z roziskrzonymi oczami nie wiedziała na co patrzeć. A tym bardziej, gdzie się udać. Całe szczęście Nessa zdawała się wiedzieć co robić, gdyż pierwszym miejscem gdzie się udali było stoisko z alkoholem. Kupiwszy im po butelce piwa wzniosła toast, dość krótki ale liczyły się chęci. Isabelle z uśmiechem spojrzała po twarzach przyjaciół.
- Toasty nie są najważniejsze. ważne abyśmy bawili się świetnie. - już miała upić kolejny łyk jednak widząc jak szybko Nessa opróżniła butelkę zaniemówiła. Sama tak nie potrafiła. Prędzej cała zawartość wróciłaby do butelki niż ona ją wypiła. - Coś czuję, że z piciem zostanę w tyle. - wiecie jak to jest z niechcianymi wspomnieniami? Przychodzą w chwilach kiedy najmniej tego chcemy i się spodziewamy. I tak też było i tym razem. Isabelle przypomniała sobie noc w szatańskiej pożodze. Picie, dyskusja z barmanem... Potrząsając delikatnie głową miała nadzieję pozbyć się ich z głowy. Całe szczęście Ślizgonka zaproponowała kupno pamiątek. I chodź pamiątki brzmiały świetnie to wolała zostawić pieniądze na alkohol, a przede wszystkim jedzenie. Kochała jeść. Nawet chyba bardziej niż Nemezis. - Zdjęcie będzie wystarczającą pamiątką. Figurki czy inne pierdółki tylko zalegają na półce u mnie w pokoju zbierając kurz. - upiła łyk piwa z butelki starając się dostrzec coś ponad głowami innych. Było to niestety trudne przy jej wzroście. Całe metr sześćdziesiąt trzy. Nie tylko Nessa była niska w tym towarzystwie.
Znalezienie się pod sceną nie zajęło im dużo czasu. Wręcz Isabelle czuła jakby nie ruszyli się z miejsca. A może któreś z nich ich teleportowało? Nie, na pewno przeszli ten kawałek. Dziewczyna wolała powtarzać sobie tę ostatnią myśl niż zagłębiać się w dwie poprzednie. No dobrze... Kto miał tutaj grać? Zdezorientowana spojrzał na siostrę mówiąc trochę głośniej niż zazwyczaj.
- Pamiętasz kto miał grać przed Wilczymi Głowami? - nawet nie była pewna czy siostra ją usłyszała. śpiewający jak i drący się ludzie skutecznie uniemożliwiali rozmowę. Z rezygnacją wróciła wzrokiem do sceny. Musiała przyznać, że melodia wchodziła w ucho i nawet jej ciało zaczęło reagować na muzykę bujając się do niej delikatnie. Po chwili Is wpadła w trans przymykając oczy. Zapomniała kompletnie o otaczających ją ludziach i zgiełku. Zapomniała o całym świecie. Liczyła się dla niej teraz muzyka. I może dlatego nie zauważyła chłopaka zbliżającego się do niej od tyłu. To był błąd, duży błąd. Może gdyby przeszedł obok nie dotykając jej nawet nic by mu się nie stało ale ten jak na złość musiał złapać ją za tyłek. Podziałało to na nią jak czerwona płachta na byka. Nie zastanawiając się zbyt długo otworzyła oczy częstując Aleksandra liściem w twarz. Zapewne zrobiła by mu coś gorszego, jednak w porę zorientowała się, że to kuzyn oberwał, a nie mężczyzna który ją macał. Zaczerwiona ze wstydu co właśnie zrobiła spojrzała na kuzyna z miną niewiniątka mając nadzieję, że nie będzie się na nią zbyt długo, a może nawet wcale, gniewał. Tym bardziej, że mieli większy problem. Z oczu zniknęła jej Nessa. Z oczu to mało powiedziane... Nie było jej nigdzie dookoła.
- Wybacz, za to. Nie ty miałeś dostać i.... mamy problem. - ruchem głowy wskazała na miejsce gdzie jeszcze kilka minut wcześniej stała ślizgonka - Nessa zniknęła. - nie wiedziała co powinna zrobić w tej sytuacji. Pójść jej szukać. Stać tutaj, bo być możne wróci, czy bawić się dalej? Ostatnia opcja odpadała. Nie była taka i nie zamierzała bawić się dalej gdy jeden z jej towarzyszy zaginął.

kostka: 5
Mała scena

Claude w końcu uporał się z tym nieszczęsnym kursem amnezjatora, a to oznaczało, że mógł pełnoprawnie awansować i tak też zrobił! Był to bardzo dobry czas na zmianę pozycji w Ministerstwie, ponieważ pierwszym jego zadaniem było obstawienie czarodziejskich pól za Londynem oraz pomoc w zadbaniu o poprawne zabezpieczenia antymugolskie w tym miejscu ze względu na kolejną edycję festiwalu muzycznego. Faulkner niezwykle się cieszył, że będzie mógł uczestniczyć w tym wydarzeniu - szczególnie że na scenie miało wystąpić Felix Felicis, jego ulubiony od dawna zespół muzyczny, któremu fangirlował od naprawdę bardzo dawna, chyba jeszcze od czasów studiów.
Miał za sobą już kilka godzin w Ministerstwie, aż oddelegowali go na festiwal. Zrobił co musiał, podstał chwilę przy bramkach, by posprawdzać niektórych ludzi, po czym okazało się, że w sumie to ma już wolne. Bo co - rzucił wszystkie zaklęcia, odwalił dobrą robotę i tak czy siak pozostawał do końca imprezy na jej terenie... To poszedł na koncert.
Nie był jakimś wielkim fanem Dudniących Kelpii, lecz wydawały mu się ciekawsze od brzmienia Wilczych Głów, które już w ogóle nie leżały w jego guście muzycznym. Stał dość daleko od sceny, nie chciał się przepychać i nie zależało mu na staniu przy barierkach. Zresztą z daleka znacznie lepiej widział tańczące trytony i syreny w wielgachnych akwariach. Naprawdę imponujące widowisko! W którymś momencie nastąpił na coś, co okazało się być woreczkiem ze skóry wsiąkiewki. Rozejrzał się za jego potencjalnym właścicielem i zaczepił nawet parę przypadkowych ludzi, żaden jednak nie przyznał się, że taki woreczek kiedyś posiadał. Właściciel mógł już dawno temu zniknąć z pola widzenia Faulknera, wobec czego schwał on znalezisko do kieszeni.

kostka: 5, duża scena

Nie uczyłem się na błędach. Rok temu ten sam festiwal zakończył się tragicznie dla pewnej uczennicy. Dla mnie również nie okazał się łaskawy w skutkach. Do dziś pamiętam jak Julia wyciągała mnie spod trybun i wyprowadzała z tego pobojowiska, jakim wówczas stał się teren festiwalu muzycznego. Jednak dzisiaj znowu tutaj byłem. Wokół dało się wyczuć pewne napięcie. Jedni zdawali się dobrze bawić, inni wydawali się raczej nerwowo wyczekiwać na rozpoczęcie się koncertu. Dzisiejszego dnia nie stawiałem na samotność. Postanowiłem, że jak się bawić to tylko w towarzystwie, więc przeczesywałem wzrokiem okolicę, aby tylko znaleźć kogoś, kto także nie miałby znajomego do zabawy. O dziwo, wszyscy zdawali się przyjść w parach! A ci, którzy tylko mogliby mnie znać, nie byli w stanie mnie rozpoznać. Przecież wyglądałem zupełnie inaczej. Byłem jeszcze wyższy niż zwykle i zdecydowanie lepiej zbudowany, dzięki czemu przedzieranie się przez tłumy ludzi było o wiele prostsze - wystarczyło po prostu się przepchnąć. Zdradzały mnie tylko i wyłącznie oczy. Tak samo jasnoniebieskie jak zawsze, przenikliwe, lecz o łagodnym spojrzeniu. Wreszcie, trafiłem na dziewczynę błąkającą się pomiędzy dwoma scenami. Czarnowłosą, również niebieskooką z ciekawą plamą brązu na jednej z tęczówek. Jej prawą ręką zdobił czarny jak węgiel tatuaż, a nawet dwa. Urocze piegi obsypały jej zmarszczony teraz nos. Na pewno jej nie znałem. Idealnie.
- Hej, nie możesz się zdecydować? - Zapytałem, przekrzykując rozwrzeszczany tłum. Mój głos także się zmienił. Dziwnie tak słuchało się samego siebie w zupełnie innym wydaniu. Gdybym zobaczył gdzieś swoje odbicie, też najpewniej zdziwiłbym się widokiem obcej osoby w moich własnych szatach. - Chodźmy na Wilki, zawsze dają dobre show. - I chwyciłem ją za rękę, chcąc poprowadzić ją pod niewielką scenę, lecz nieznajoma o dziwo się sprzeciwiła. Wolała celtyckie brzmienia? W porządku, nie będę się sprzeciwiał. Uwolniony od okowów swojej własnej twarzy, byłem o wiele bardziej rozluźniony niż zwykle. Bez większego trudu prowadziłem nieznajomą za sobą. Pewien siebie, stanowczy. Nie mający nic przeciwko namiętnemu pocałunkowi, jakim obdarzyła mnie jakaś dziewczyna. Po prostu podbiegła do mnie i wpiła się w moje wargi, a ja, skamieniawszy na chwilę, nie zdążyłem nawet zareagować. Uciekła, a ja roześmiałem się donośnie.
- Chyba mam dzisiaj powodzenie. - Skomentowałem tę sytuację, przyciągając bliżej czarnowłosą piękność, aby nie rozdzielił nas tłum. Wysunąłem z kieszeni paczkę papierosów i wsunąwszy jednego pomiędzy zęby, zaoferowałem jednego także mojej towarzyszce. Przypaliłem fajkę swoją różdżką, ale nikt z obecnych chyba nie pamiętał jaką mam, prawda?
- Jak Ci na imię? - Zapytałem, gdy zaciągnąłem się już papierosem. Ach, zaskakująca ulga. Od tak dawna nie paliłem...

Duża scena, 3

UWAGA: Riley jest na festiwalu w zupełnie innym wcieleniu, więc nie zaczepiajcie.

Nie wyobrażała sobie ominąć muzycznego festiwalu. Może i Cherry nie była żadnym muzykiem, ale z pewnością potrafiła docenić czyjś talent. Z wielkim podziwem spoglądała na wszelkie zespoły, nawet jeśli nie była ogromną fanką akurat takiego brzmienia. Chciała spróbować wszystkiego, a przy tym doskonale się bawić. Niesamowicie jej też odpowiadało to, że miała u boku Franka - kiedy nie było go w Hogwarcie, nie mieli zbyt wiele czasu na zacieśnianie więzi typowych dla rodzeństwa. Tęskniła za nim i wcale tego nie ukrywała; cieszyła się, że wspólnie idą się bawić.
- Mam nadzieję, że będzie lepiej... i bezpieczniej - przyznała, poprawiając swojego wysokiego kucyka. W zeszłym roku wątpliwa przyjemność z uczestniczenia w festiwalu ją ominęła, bo Cher była jeszcze po prostu zbyt młoda. I chociaż wtedy najchętniej by sobie żyły wypruła z rozpaczy, tak po usłyszeniu wieści o obskurusie wcale nie żałowała. Rozglądała się z zaciekawieniem, kiedy jeszcze stali przed bramkami. Nie miała zbyt wiele miejsc na ukrycie czegokolwiek - ubrała się w długą koszulkę z herbem Srok z Montrose, spod której właściwie nie było widać króciutkich i poszarpanych jeansowych szortów. W razie gdyby pogoda wybrzydzała, to Wiśnia miała jeansową kurtkę. Różdżkę miała wciśniętą do prawego buta, a jej obecność sprawdziła chyba tysiąc razy. Miała też - cóż, nie mogła się powstrzymać - swój ukochany aparat fotograficzny.
- I co, idziemy? - Weszli na czarodziejskie pola, a Eastwoodówna już nie wiedziała, w którą stronę patrzeć. Nie zależało jej jakoś bardzo na Lady Morganie, ogólnie była gotowa na chyba każdy koncert. Na pytanie odnośnie picia jedynie potrząsnęła głową; była już zajęta robieniem zdjęć, więc Franklin na chwilę zszedł na drugi plan. Szkoda tylko, że kiedy Wiśnia już sobie o świecie przypomniała, to jej brat zajął się romansami... - Och - mruknęła pod nosem, sama do siebie i piekielnie niezadowolona. Nie lubiła tego, jakim lovelasem był Gryfon; chyba po prostu zazdrościła mu pewności siebie i uroku osobistego. Tak czy inaczej, nijak tego nie popierała, więc tylko trochę podrobiła w miejscu.
- Będziesz wyrywać tak każdą napotkaną dziewczynę? - Zainteresowała się, lekko trzepiąc go po łapach za to popychanie jej. - Bo trzeba było mówić, braciszku. Jeszcze ci przypadkiem podryw zepsuję i co będzie? - Przeskoczyli pod małą scenę, a Cherry zły humor błyskawicznie minął; zresztą, jego chyba nawet w pełni nie było. Śmiała się tylko na Franklinowe wycie. - Ej, zrobisz mi zdjęcie? Trzymaj. I uważaj, to jest cenniejsze od mojego życia! - Wcisnęła mu aparat w ręce i pospiesznie wyskoczyła do przodu, trochę bardziej mieszając się w tłum. Chciała zdjęcie z Wilczymi Głowami w tle... i zupełnie nagle poczuła, jak ludzie ciągną ją ze sobą. Nie miała pojęcia jak wplątała się w pogo, ale najwyraźniej jej drobna aparycja podpasowała ludziom do wzniesienia ją w górę. Wyrwał jej się pisk (no, może dwa), ale zaraz potem bardzo spanikowana Puchonka zaczęła po prostu czerpać z tego niebywałą satysfakcję. Było super, otaczała ją niesamowita energia, a Wilcze Głowy dawały z siebie wszystko.
Bum.
Na ziemię spadła jak nieupoważniony jeździec hipogryfa. Nie zorientowała się, kiedy nagle ręce się ludziom pokończyły i uznali, że jej już wystarczy tego noszenia; po prostu wylądowała na twardym podłożu, nieźle się obijając. Jakimś cudem nie złamała ani różdżki, ani obcasów. Z trudem wydostała się spomiędzy roztańczonych ludzi, chyba ślepych i głupich.
- FRANEK? - Wydarła się, machając jeansową kurtką, żeby jakoś zwrócić na siebie uwagę - wszyscy ją deptali i popychali. Na brata wpadła zupełnym przypadkiem, zaraz się do niego przyklejając i odciągając go trochę bardziej w bok. - CZY Z MOIM APARATEM WSZYSTKO W PORZĄDKU? - Bo chociaż włosy miała potargane, ubrania pomięte i cała była w ziemi (i, już niedługo, siniakach), to najbardziej martwiła się o skarb pozostawiony pod Franklinową opieką.


1, mała scena

Tylko jego w tym miejscu brakowało.
Najbardziej spóźnialskiego ucznia, który to zdążył na występ Wilczych Głów, po rutynowej kontroli, trwającej wyjątkowo zbyt długą ilość czasu. A z jakiego powodu? Otóż zwyczajnie wyglądał jak piątoklasista, a to wzbudziło wystarczające podejrzenia, żeby nasłać na niego cały patrol, tak skutecznie badających różdżkę, byleby zweryfikować jego tożsamość. Rzucili się na niego jak wygłodniałe psy, kiedy to zdali sobie sprawę, że Charlie Chapman ma pełne prawo do przebywania w tym miejscu; wypuszczony na Czarodziejskie Pola, mógł wreszcie zaznać uroków zabawy w miejscu. Chodził pierwsze spokojnie po straganach, kiedy to zauważył coś, co skupiło jego uwagę na tyle, że nie mógł się powstrzymać przez rzuceniem spojrzenia piwnych tęczówek w tę stronę. Magiczny flet. Bez trudu zagadał sprzedawcę i go sobie kupił, kierując się ostatecznie na małą scenę, gdzie zamierzał skorzystać z ostrzejszego brzmienia punkowej kapeli.
Niemniej jednak, podczas słuchania wycia oraz innych tego rzeczy, niski chłopaczyna, zniżony do poziomu gruntu, zauważył sobie przypominajkę na ziemi. Wziąwszy ją do rąk, ta zaczęła emanować czerwonym światłem i jakoś nie wyglądało nic na to, żeby przestała. Rozglądnął się zza bryli, czy przypadkiem ktoś jej nie zgubił, jednak ostatecznie westchnął cicho, czekając tylko i wyłącznie na kolejne koncerty, kiedy to skorzystał z jednej zabawy, pozostając nadal przy małej scenie.

Kostka: 4

#gównopost

Tato co prawda prosił ją żeby nie szła na festiwal, w związku z tym co działo się rok temu, ale skoro poszła w zeszłym roku - niepełnoletnią będąc - a on nadal o tym nie wiedział, to nic nie stało na przeszkodzie, by poszła i teraz. Może i nie czuła się zbyt komfortowo znów... zatajając prawdę (nie przesadzajmy z kłamstwem), ale nie było wyrzutów sumienia, których nie byłaby w stanie przykryć wizja koncertu na żywo Dudniących Kelpii! Ettie mogłaby potem nawet umrzeć. Nic wielkiego o ile wcześniej mogła usłyszeć Kelpie!
Przed przyjściem na festiwal musiała jeszcze upewnić się, że ma jakieś alibi w razie ,gdyby tato jednak chciał dochodzić prawdy i w efekcie pojawiła się na polach później niż planowała. Stojąc w kolejce przy bramkach myślała, że wyskoczy z siebie, gdy do jej uszu doszły już celtycka muzyka jej ulubionego zespołu. A jeszcze miała znaleźć @Lysander S. Zakrzewski... Czemu ta cholera nie stała na bramkach?
Kiedy w końcu dostała się na teren festiwalu, pognała w stronę dużej sceny, od czasu do czasu rozglądając się za przyjacielem. Nie znalazła go jednak, więc kiedy już przepchała się jak najbliżej sceny, wyciągnęła dwukierunkowe lusterko i wywołała Lysa.
- Tu jestem - krzyknęła mu tylko i wyciągnęła lusterko do góry, tak żeby mógł zobaczyć sobie okolicę. Znał ją - wiedział jak ogromną fanką zespołu była - nie powinien więc mieć pretensji, że w pierwszej kolejności poleciła na Kelpie.
Chowając lusterko spojrzała w dól i przy własnych nogach znalazła woreczek z wsiąkiewki. Rozejrzała się, sprawdzając czy nikt go nie szuka, a potem zajrzała do środka. Był pusty, więc raczej nikt za nim nie powinien płakać. Wzruszyła ramionami i schowała go do kieszeni, skupiając się już tylko i wyłącznie na muzyce i czekając na przyjaciela.

5, duża scena , dziena - wyleciało mi ;p

Kiedy dostałem bilet na Wilcze Głowy, nie dowierzałem własnym oczom, chociaż może bardziej niż sam koncert, zszokował mnie nadawca prezentu w postaci @Blaithin ''Fire'' A. Dear. A potem, pomimo tych wszystkich zawirowań, które wszystko psują od moich dziewiętnastych urodzin, odliczałem godziny do festiwalu muzycznego w Londynie. Poprzedni ominąłem z powodu braku pieniędzy, ale skoro tym razem mogę się pobawić na koszt Fire, szkoda by było nie skorzystać.
Nie byłbym jednak sobą, gdybym przyszedł na czas, więc ostatecznie docieramy na pola chwilę przed występem, co – jak podejrzewam – okropnie irytuje obie Gryfonki, bo idzie też z nami @Bianca Zakrzewski. Notuję więc sobie w głowie, żeby postawić im później piwo albo coś do jedzenia. Teraz jednak nie możemy przegapić koncertu, o który nam chodziło, więc po kontroli przy bramkach biegniemy od razu pod małą scenę, gdzie mają grać Wilcze. Z oddali słychać jakieś celtyckie pitu-pitu, w którym rozpoznaję Kelpie, ale niezbyt mnie interesują w obliczu pogo tuż przed nami.
Przewiązuję w pasie za duży, czerwony sweter i rzucam się w tłum, niestety wpadając na jakąś dziewczynę, której nie kojarzę ze szkoły, więc albo dawno temu ją skończyła, albo nie jest stąd. Wybijam jej przy okazji palec, więc odciągam ją na bok, żeby tłum jeszcze bardziej nas nie stratował i naprawiam go szybkim zaklęciem, ciesząc się w duchu, że jednak przyłożyłem się trochę do uzdrawiania po wyprawie do Egiptu. A potem ofiara zderzenia znika gdzieś w tłumie, a ja dołączam do Fire i Bianki w szalonym tańcu fanów Wilczych Głów.
- Jest… zajebiście – wołam do rudowłosej, zdyszany między utworami, kiedy wokalista przemywa gardło zimnym piwem.

kostka: 3, mała scena

Była podekscytowana!
Poważnie, jarała się jak gumochłon na euforii!
Przyglądała się Jerremu, kiedy to wreszcie znaleźli się na festiwalu, po czym zaklasnęła w dłonie. No, no. Musiała przyznać – postarał się i wyglądał znośnie, dzięki czemu nie wstydziła się iść obok niego. Młody gryffon miał wszystko, czego mogła pragnąć dziewczyna. Był przystojny, posiadał hipnotyzujące spojrzenie, do tego sprawiał wrażenie niedostępne, ale w głębi duszy Islandka wierzyła, że któregoś dnia jakaś panna skruszy jego chłód serca. Może ona? Oboje byli wolni, choć Lilah miała dość związków na najbliższe sto lat.
- Wow! Patrz jak tu jest kolorowo! – powiedziała z szerokim uśmiechem, po czym rozejrzała się dookoła. Oczekiwała, że ten wieczór będzie niezapomniany, bo przecież jak mogło być inaczej? Dwójka gryfonów o tak nietypowym usposobienie na pewno wymyślą coś więcej, niż tylko atrakcje związane z całą imprezę. Otaksowała wzrokiem ludzi, po czym usłyszała rozbrzmiewającą muzykę z głośników.
- Ej! Lubię tę piosenkę! Tańczymy! – zawyrokowała, po czym zaczęła delikatnie poruszać się w rytm muzyki. Bawiła się fantastycznie, aż do pewnego momentu… Poczuła dłoń na swoim pośladku i już miała okrzyczeć Daviesa, kiedy to odwróciła wzrok i dostrzegła obleśnego typa. Bezceremonialnie uderzyła go w twarz i kazała uciekać w podskokach, co by nie psuł jej zabawy, a zaraz potem wbiła orzechowe spojrzenie w twarz znajomego.
- Widziałeś to?! Co za bezczelny typ! – była wściekła, zbyt wściekła, przez co wolała w tej chwili zrelaksować się alkoholem, aniżeli tkwić pod małą sceną.

Kostka:5
Scena: Mała
Co się dzieje? typ maca mnie po dupie

Od wielu dni mamy dni pełne roboty, lecz dzisiaj ten stan osiąga wręcz apogeum. Od rana siedzę na polach i wraz ze specjalnym zespołem sprawdzam czy wszystko gra. Wydaje się, ze ochrona jest odpowiednia, ale po zeszłorocznym piekle jestem cholernie zestresowany. Namawiałem nawet Vivien, żeby zrezygnowała z udziału w festiwalu, ale mimo moich usilnych próśb bardzo jej zależało na tym wydarzeniu. Wykorzystując, że dziewczyna jest nie tylko uczestniczką, ale również artystką występującą na festiwalu załatwiam szefem wpisanie mnie jako osoby pilnującej jej bezpieczeństwa - każdy muzyk ma takiego aurora. W oczekiwaniu na jej przybycie kontroluje bramki. Od razu wyłapuję paru niesfornych smarkaczy, migają mi również znajome twarze - z daleka widzę moją siostrę, po raz kolejny w towarzystwie tego starszego mężczyzny z wesela. Od Vivien udalo mi się dowiedzieć, że to @Daniel Bergmann, hogwarcki mistrz transmutacji. Teoretycznie powinien mieć zaufanie do kogoś, kto dostał zatrudnienie w szkole, ale totalnie nie mam. Obawiam się tego, że mężczyzna kręci się wokół mojej siostry.
Gdy tłum napierający na bramki trochę się zmniejsza robię krótki patrol w okolicach dużej sceny. Szybko udaje mi się zgarnąć jakiegoś dzieciaka, który przypadkiem prześlizgnął się przez kontrolę. W pewnym momencie wpada na mnie młoda kobieta, która oblewa moje ubranie kleistą substancją. Jestem lekko niezadowolony, ale dość szybko radzę korzystając z transmutacji.

2, duża scena