Łatwo było zapaść w czyjejś pamięci. Nawet Ślizgonkę kojarzyłem z korytarzy magicznego zamku. Do tej pory była mi obojętna i nie potrzebowałem żadnych dziwnych wspomnień, żeby wiedzieć, że jest prefektem. Budowanie nowej relacji było już czymś znacznie innym. Dużo bardziej skomplikowanym, ale i ciekawym zjawiskiem. Nie chodziło o to, by ją tylko zapamiętać i machnąć - hej - na zajęciach. Miały się z tym nieść jakieś emocje - pozytywne bądź też nie. To trochę paradoksalne, że większości społeczeństwa zależało na tych pierwszych, ale dużo łatwiej było osiągnąć te drugie. Nic dziwnego, w końcu ciężko jest rozmawiać z osobą, o której nic nie wiesz. Łatwo jest ją urazić i zniechęcić do siebie. Można to trochę porównać do stąpania po lodzie. Nigdy nie wiesz czy kolejny krok, kolejne słowo nie sprawi, że zaczniesz tonąć w lodowatej wodzie. Może właśnie dlatego tak łatwo narobiłem sobie wrogów w przeszłości. Dla samych głupich żartów potrafiłem zirytować kilka osób. Jak głupi musiałem być, by twierdzić, że nie mieli do siebie dystansu. W ogóle nie brałem pod uwagę, że mogłem przesadzić. W tym wypadku było dużo inaczej. Z Nessą rozmawiałem, jakbyśmy się już bardzo dobrze znali. Może właśnie dlatego ta relacja była taka wyjątkowa. Nie myślałem o tym, by się przedstawiać i mówić o sobie - cześć jestem Nicoloas, studiuję w Hogwarcie i chyba chodzimy na kilka wspólny zajęć. Nie, bo nie o to w tym wszystkim chodziło. Nawet bez tego, mogliśmy się śmiać i żartować jakbyśmy byli dobrymi przyjaciółmi. W dużym stopniu była to kwestia, miejscami bardzo podobnych charakterów. Mogłem rzucać tekstami, których nie odważyłbym się powiedzieć przy obcych, bo gdzieś z tyłu głowy miałem przeczucie, że Rudowłosa się roześmieje, a w najgorszym wypadku uda oburzenie - tak jak ja bym to zrobił, żeby się trochę podroczyć.
-Skromność, to chyba bardzo indywidualna miara. Nigdy się za takiego nie uważałem, ale dziękuję, że tak myślisz. - odparłem, starając się zachować powagę, chociaż wiedziałem, że oboje żartujemy. Nie było to takie łatwe, ale udało mi się stłumić śmiech w sobie. Szczerze mówiąc, to byłem pod lekkim wrażeniem naszych zdolności aktorskich. Żaden Londyński reżyser nie byłby w stanie nam odmówić. Razem moglibyśmy rozegrać tutaj dramat, jakiego świat jeszcze nie widział.
Pewność siebie, w tym zawodzie była niezbędna. W końcu jak można kogoś oszukać, samemu nie wierząc we własne umiejętności. Owszem, czasem potrafiłem się nią wykazać, ale bardzo często posiadałem mentalne bariery. Istniały osoby, którym nie potrafiłem wygarnąć wszystkiego co mi się nie podobało. Nawet jeśli ktoś mnie potwornie irytował, to i tak nie potrafiłem go zignorować. Z perspektywy osób drugich czy trzecich to może zabrzmieć bardzo absurdalnie, ale uważałem się za osobę nieśmiała. Z mojej perspektywy, ktoś naprawdę pewny siebie nigdy się nie wahał - a mi to czasem się zdarzało.
Miałem bardzo pokręconą definicję pewności siebie.
-Spoko, nie przejmuj się tym. - odparłem lekko skonfundowany i roześmiałem się. Nie do końca zrozumiałem co właśnie miało miejsce w sposobie myślenia Nessy. Dlaczego spojrzała na mnie w taki sposób i czy był to jakiś problem, że się rozgadała? Spróbowałem spojrzeć na to z każdej strony, ale po prostu tego nie zrozumiałem. Czy było tutaj czego nie potrafiłem ogarnąć? Dosłownie przez moment się poczułem, jakby mojej szare komórki rozłożyły ręce w bezradności.
-Znaczy się. - dodałem bardzo szybko, chcąc wrócić rozmową na właściwy tor. -Czy to właśnie nie prowadzi do konfliktów? Jeśli zainteresowań jest niewiele, to prędzej czy później poróżnią się o jakąś pierdołę. Nie tak niszczą się związki i wieloletnie przyjaźnie? Nie potrafią zaakceptować jednej różnicy, ponieważ skrajnie odbiega od ich poglądów. Nie do końca rozumiem Twojego podejścia do tego zagadnienia, więc jeśli byś mogła mnie nieco bardziej oświecić. - nie chciałem, żeby moja wypowiedź jakoś negatywnie wpłynęła na Ślizgonkę. Utrzymałem ją w bardzo podobnym tonie do tego dziewczyny - spokojnym i przyjemnym. W najgorszym wypadku, mój lekki akcent mógł być troszkę mylący.
W lekkim zamyśleniu spojrzałem gdzieś w bok - najpierw na parkiet i bawiących się tam ludzi. W głowie miałem słowa rudowłosej o o ludziach oryginalnych. Wszyscy wydawali się być szczęśliwi i czy ktoś z nich bał się być sobą? Później zerknąłem na pracowników za barem i zadałem sobie to samo pytanie. Na koniec wróciłem spojrzeniem znowu rudowłosej i uśmiechnąłem się delikatnie.
-Kim są dla Ciebie ludzie oryginalni? - spojrzałem na nią z zaciekawieniem i szybko dodałem od siebie. -Dla mnie każdy jest wyjątkowy i oryginalny. Tylko niektórym czasem trzeba nieco pomóc, by wydobyć z nich te wszystkie kolory. Uważasz, że szary chłopak stojący gdzieś w kącie imprezy, bo nie potrafi się na niej odnaleźć, a przecież nie mógł odmówić zaproszenia swoim przyjaciołom jest nudny? - nie jesteś taka, prawda Nesso? Nie chciałem być niemiły. Ton jakim mówiłem, był bardzo ludzki i wyrozumiały. Nie miałem nic złego na myśli. W pewnym sensie nawet to rozumiałem. Ludzka natura nie była idealna. Wiedziałem, że skłamałbym mówiąc, że chciałbym wydobyć to piękno z każdej napotkanej osoby. Czasem wymagało to sporo czasu i poświęcenia. Możliwe, że nikomu nie byłem w stanie go zapewnić.
-Jasne, chętnie. Jeśli tylko chcesz. - odparłem z poszerzającym się uśmiechem na twarzy. Było mi bardzo miło otrzymać zaproszenie na jakąś wspólną przejażdżkę. Szczególnie, że nie spotkałem w Hogwarcie jeszcze nikogo z taką zajawką jak moja. Możliwość potencjalnego dzielenia z kimś pasji, była niesamowicie ekscytująca. Zwykła znajomość przeniosła się na jakiś dziwny, zupełnie inny poziom. -Hah, skąd ja to znam. Dobrze, że moja matka przestała już tak mówić. Nie wytrzymałbym, gdyby ktoś zabraniał mi robić coś co kocham. - odparłem krzywiąc się delikatnie. Doskonale wiedziałem co czuje Ślizgonka - sam miałem podobne początki. Ta cała przesadna troska, była strasznie okrutna. Przecież to jak zabronić muzykowi komponowania albo łyżwiarce wykonywania pięknych figur. Równie dobrze można zakazać miłości. Tylko jaki wówczas jest sens życia, kiedy cały świat się staje szary i nudny.
-No to widzę, że nie najgorzej się bawisz. - odparłem z nutką podziwu w głosie. Z pewnością rudowłosa zyskała sporo uznania w moich oczach.  -Osobiście bym wolał chyba coś bardziej sportowego. Jednak jest ten fajny dreszczyk emocji, kiedy przekraczasz dwusetkę. - na samą myśl, zadrżałem z podniecenia. Czułem się tak fajnie, że do końca nie wiedziałem co gestykuluję rękoma. Na mojej twarzy zaczął pojawiać się szerszy uśmieszek. Z jednej strony to wszystko było takie - ahh… A z drugiej było mi trochę głupio, bo w gruncie rzeczy nie miałem nic własnego. Było mi wstyd i cierpiałem z tego powodu niemiłosiernie.
-Zdecydowanie. Już nie mogę się doczekać, kiedy mnie gdzieś zaprosisz. Obiecuję niczego nie zniszczyć. - starałem się zachować spokój i w ogóle, ale jak mocno bym nie próbował tego ukryć, w moim nieco drżącym głosie dało się wykryć każde delikatne uniesienie. Każde pozytywne wrażenie, kiedy Ślizgonka okazywała zainteresowanie moim towarzystwem gdzieś na drodze.
Niesamowite!
-To chyba najdziwniejsza rzecz jaką kiedykolwiek usłyszałem. Dziękuję. - nie wiem, jak to się stało i chyba nie chciałem wiedzieć. Nie potrafiłem zrozumieć jak Nessa to wszystko połączyła. Ostatecznie chyba faktycznie wyszło, że jestem podobny do Mikołaja. Jak wszystko dzisiejszego wieczoru, było to kolejne niesamowite zdarzenie. Parsknąłem tylko lekko śmiechem, nie wiedząc jak inaczej mogę zareagować. Kiedy rudowłosa spytała o halloween spojrzałem na nią z zaciekawieniem.
-Pytasz o ten coroczny bal w Hogwarcie? Jest zdecydowanie lepszy od tego co mamy tutaj. A co chcesz mnie zaprosić? - spytałem unosząc delikatnie brwi do góry i wyszczerzając głupio zęby. Właściwie to nawet nie wiedziałem czy w tym roku cokolwiek się odbędzie, ale i tak zabawnie było zapytać. Nessa może miała nieco więcej informacji na ten temat. Został jakiś miesiąc, więc całkiem możliwe, że prefekci mieli już wszystko zaplanowane. Jakoś nie za specjalnie się tym przejmowałem. Zazwyczaj nie planowałem rzeczy tak daleko do przodu, bo w dużym stopniu żyłem teraźniejszością.
Pokręciłem głową głową na boki. Naprawdę się starałem. Włożyłem to wiele wysiłku i zaangażowania. Już nawet mniejsza o kolor, po prostu starałem się przypomnieć sobie włochatego słonia. Dupa, chyba nigdzie się z takim nie spotkałem. Nie wiedziałem czy to dobrze, czy źle. Może powinienem go doskonale znać i właśnie robiłem z siebie debila, nie potrafią zrozumieć w miarę dokładnego opisu Ślizgonki.
-Wbrew pozorom, jest w nim bardzo wiele magii. Całe miasto jest piękne, nie można od tak wymienić jednej rzeczy. - nie miałem też okazji poznać mugolskiej kultury. W wielu miejscach byłem w niezbyt legalny sposób - wspierając się magią. Szczerze mówiąc, to prawdopodobnie nie wiedziałem o nich więcej od Nessy. -Jak już trochę odłożę, to mogę zabrać Cię na małą wycieczkę. - mrugnąłem do dziewczyny jednym okiem. Motorem albo samochodem. To się jeszcze zobaczy. Oczywiście o ile będzie chciała.
Rozbawiony powoli ruszyłem za rudowłosą. Wchodząc na parkiet lekko zakręciłem partnerką, dając jej jakiś przedsmak własnych umiejętności. Chociaż aktualna muzyka średnio nadawała się do takich szaleństw. Powoli zacząłem się bujać, obserwując dokładnie Ślizgonkę. Nigdy nie potrafiłem zrozumieć, jak laski mogą tańczyć na szpilkach. Przecież to musiało być cholernie niewygodne.
-Najważniejsze, by były to pozytywne zaskoczenia. - wzruszyłem lekko ramionami, odwzajemniając uśmiech. W końcu co nam było po tych negatywnych zaskoczeniach. Pozostawiały jedynie złe wspomnienia, które ciągnęły się za człowiekiem przed długie lata. Nie czułem się najlepiej, z tym, że tak często je zostawiałem.
-A ja chyba dlatego jestem Gryfonem. Może to tylko moje błędne myślenie, ale mam wrażenie, że ten dom oferuje najwięcej wolności. - mruknąłem popadając popadając w delikatne zamyślenie. -Potrzeba sporej odwagi, żeby wyjść przed siebie. Nie dać się ograniczyć przez szablonowe myślenie. To nie tylko przeświadczenie. Pędząc przed siebie, ignorujesz zakazy. Nie ogranicza Cię nic, możesz jechać gdzie chcesz. Jesteś wolna. - dodałem i roześmiałem się wraz z rudowłosą. Nie mogła oszczędzić sobie tego komentarza. Musiała zapytać. Pokręciłem delikatnie głowa.
-Skłamałbym mówiąc inaczej. - westchnąłem lekko, nie mając już innego wyjścia, jak tylko przytaknąć dziewczynie. Może to właśnie mieszanka tych magicznych zapachów tworzyła jakiś nowy narkotyk, który zmuszał ludzi do jakiś nieprawdopodobnych rozmów. Może to były tylko jakieś chore urojenia na temat sensu istnienia. Biorąc pod uwagę skalę absurdu jakie tutaj miało miejsce, nie mogło być w tym żadnego sensu.

Nie tylko ludzka pamięć była niesamowitym mechanizmem. Cały ludzki umysł był nieprawdopodobnym urządzeniem zdolnym do przetwarzania milionów informacji w ułamku sekund. Żeby zrozumieć dokładnie jego sposób działania potrzeba wielu tysięcy lata. Zwątpienie w jego możliwości było lekkim błędem. W każdym razie porównanie pamięci do magicznych sznureczków, było sporym uproszczeniem, ale i piękną metaforą. Nie można zapominać, że istniały osoby zdolne zapamiętać każdy moment swojego życia i przytoczyć go w dowolnym momencie. Zapamiętanie twarzy czy wyjątkowej chwili, dla nikogo nie było problemem - czasem wystarczało jedno spojrzenie, a niekiedy wymagało to kilku minięć na korytarzu. To czy sznureczki bladły w dużej mierze była to też kwestia charakteru - takiego indywidualnego zainteresowania innymi. Często ludzie siłą wypychali innych ze swoich wspomnień. Nie rozumiem dlaczego - przecież to ze wspomnień pochodziła wiedza. Nawet jeśli były przykre i bolesne, to one sprawiały, że ludzie byli silni.
Tak zwani słuchacze, chociaż często nie znajdowali się w centrum uwagi, to i tak wiedzieli niemalże wszystko o otaczającym ich świecie. Byli doskonałymi obserwatorami. Nawet ja, chcąc nie chcąc nieco interesowałem się osobami, których nawet nie lubiłem. Przechodząc gdzieś korytarzem usłyszałem czasem jakąś plotkę i już to wystarczyło, żebym przetworzył nowe informacje.
Myślodsiewnie były chyba najbardziej magicznym przedmiotem na świecie. Każda, nawet najbardziej niepozorna stanowiła zbiór wiedzy dużo większy od jakiejkolwiek biblioteki. Pozwalały na przekazanie prawdziwej historii - dawały możliwość przeżycia jej samemu. Spojrzenia na nawet błahe sprawy z zupełnie innej perspektywy. W nieprawdopodobny sposób poszerzały horyzonty. Gromadzenie ludzkich wspomnień dawało tak wiele możliwości. Przecież korzystanie z ich dobrodziejstw pozwalało uniknąć tak wielu błędów z przeszłości. Dlaczego, tak niewiele osób mogło z tego korzystać.
Wyraźnie rozluźniony pozwoliłem odetchnąć swoim mięśniom. Czułem niebywałą lekkość biorąc pod uwagę, że zanim tutaj przyszedłem byłem trochę zmęczony po treningu. Ta cała miła atmosfera, sprawiała że nie przejmowałem się tym jak szybko uciekał czas. Bawiłem się dobrze i to było najważniejsze. Odruchowo wypiąłem klatkę nieco do przodu, chcąc prezentować się dumniej i bardziej okazale. Na mojej twarzy widniał delikatny uśmiech, kiedy wzrokiem lustrowałem twarzy dziewczyny.
-Niesamowite jest to, jak mało czasem człowiek wie o sobie. Oraz to, że potrzeba wyjścia do klubu, żeby się trochę uświadomić. - odparłem ze spokojem, próbując jeszcze przez chwilę zachować powagę. Niesamowicie bawiła mnie ta ta cała sytuacja. Wiedziałem, że jestem raczej kiepskim aktorem. Nigdy nawet nie miałem okazji wystąpić w żadnym przedstawieniu. To nie tak, że się nie dostawałem. Raczej nie próbowałem, bo mi nie zależało. Teraz, zastanawiałem się czy nie był to błąd i nie minąłem się z powołaniem. W duecie takim jak Nessa nie tylko udałoby się nam zarobić, ale i zdobylibyśmy światową sławę.
To chyba bardzo ważne, żeby stale się zmieniać, rozwijać i pokonywać własne granice. Na własnym przykładzie, wiedziałem, że jeszcze kilka lat temu byłem zupełnie innym człowiekiem. Miałem ogromną tendencję do tworzenia nowych konfliktów. Nie wiedziałem kiedy powiedzieć stop. Często przesadzałem, chcąc wzbudzić trochę atencji. Dorosłem i nieco stonowałem. Nauczyłem się na własnych błędach i z całego serca, nie chciałbym, żeby ktoś inny je popełniał. Zdecydowanie wolę teraz zachować umiar - powstrzymać się od niepotrzebnych słów. Dlatego uważam się za nieśmiałego. Nie staram się przypodobać na siłę. W życiu nie nazwałbym się dusza towarzystwa. Owszem lubię rozmawiać z innymi i jestem dosyć komunikatywny, ale to na pewno nie ja nakręcam całą akcję. Staram się po prostu być sobą. Nigdy nie uważałem się za jakiegoś wyjątkowego - żeby moja aura jakoś szczególnie się wyróżniała. Dużo rozsądniej byłoby powiedzieć, że to Nessy aura wypełniała cały klub. Jej dobry i towarzyski sposób bycia, sprawiała, że z łatwością się otwierałem. Raczej nie bez powodu została prefektem. Wyniki w nauce to jedno, ale w dużej mierze liczy się również osobowość. Tak więc to rudowłosa mogła się pochwalić wyjątkowych charakterem, który lśnił dzisiejszego wieczoru, a ja jedynie wpatrywałem się w nią troszkę jak w obrazek czerpiąc przyjemność z jej towarzystwa.
-Nie no, naprawdę nie przejmuj się tym. To bardzo ciekawe przemyślenia i w sumie fajnie ich posłuchać.. To taki spojrzenie na wszystko z zupełnie innej strony. Nie ma w tym nic głupiego ani nudnego. - odparłem chyba troszkę gubiąc się w swojej wypowiedzi. Poza tym nie do końca rozumiałem co miała na myśli, nawiązując do Blaith. Mniej więcej kojarzyłem o kogo chodzi, ale nic więcej. Nie zależało mi na tym, żeby rudowłosa musiała specjalnie dla mnie rozwijać swoją myśl, więc pokiwałem tylko lekko głową i przytaknąłem, jakbym wszystko dokładnie zakumał.
Wyprowadzenie jakiś skomplikowanych wywodów, w tym momencie nie było jeszcze dla mnie niczym trudnym. Po dwóch drinkach, wciąż byłem w pełni trzeźwy, a rozmowa ze Ślizgonką wymagała ode mnie skupienia i pełnej uwagi. Po prostu było to dla mnie ważne. Lekko przechyliłem głowę na bok i przyglądałem się mimice dziewczyny. Nie chciałem, żeby umknął mi jakiś najmniejszy szczegół, chociaż znając życie to pewnie na każdym kroku przegapiałem jakiś ważny gest.
-Istnieją przecież sytuacje, gdzie kompromis nie istnieje. Przypadki, w których do wyboru pozostaje tylko tak i nie. Chodzi mi tutaj o bardzo skrajne poglądy. Co, jeśli ktoś przekracza granice, których po prostu przekroczyć nie można. Co, jeśli ktoś Cię zdradzi? Czy dalej będziesz w stanie zaufać takiej bratniej duszy? - spytałem, chodź spodziewałem się tylko jednej odpowiedzi - nie. To bardzo bolesne, ale nawet pomiędzy najbliższymi istnieją sytuacje zdolne do zniszczenia całej przyjaźni i miłości.
-Owszem, upodabnianie się nie jest niczym dobrym. Jednak to w naszej kwestii jest nie zmieniać się pod wpływem presji społeczeństwa. To w naszym interesie leży, żeby nie stać się kolejną ubraną na czarno osobą w tłumie. Uważam, że nie powinnaś się martwić o to, że kogoś zmienisz. W końcu jeśli uda Ci się to zrobić przez przypadek, to inni później zrobią to celowo. A później będą kolejni, aż w końcu okaże się, że kolorowa osoba, którą poznałaś, nigdy nie istniała. - westchnąłem cichutko kończąc swoją wypowiedź. Ne byłem z niej zbyt zadowolony. Kiedy coś było zbyt optymistycznego, musiałem to w pewnym sensie zniszczyć. Chciałem czasem po prostu zgodzić się i przytaknąć, ale bardzo często zaakceptowanie czyjegoś zdania było dla mnie bardzo trudne, czasem niemożliwe. Na dłuższą metę, było to męczące. W każdej rozmowie pojawiało się jakieś ale, każda rozmowa kończyła się jakaś dyskusją.
Kiwnąłem lekko głową, bo w gruncie rzeczy słowa Ślizgonki pokrywały się z moimi. Miła odmiana. Na mojej twarzy pojawił się delikatny uśmieszek, a w głowie rozbrzmiało głupie pytanie - czy my jesteśmy oryginalni? Co do Nessy nie miałem większych wątpliwości. Rudowłosa na pewno do przeciętnych nie należała. Posiadała bardzo ciekawy punkt widzenia. Może za mocno się do tego przyczepiałem, ale odznaka prefekta też była wyróżnieniem. W domu Salazara pewnie stanowiła autorytet dla młodszych uczennic, a także jakieś oparcie dla potrzebujących. Była ambitną uczennica, a zarazem bardzo towarzyską osobą. No po prostu długo można byłoby wymieniać.
A ja? No właśnie, chyba nic szczególnego. Kolejny typowy Gryfon.
-Podziwiam takie osoby. Świadczy to o niesamowitym oddaniu i poświęceniu dla przyjaciół. Altruizm i empatia to bardzo szlachetne zachowania. Niewielu jest do nich zdolnych. - odparłem nie zgadzając się ze Ślizgonką. Mimo to nie odwróciłem wzroku od dziewczyny i w ciągu ułamków sekund, spojrzałem głęboko w jej brązowe oczy, uśmiechając się przy tym delikatnie.
Niestety, nie z każdego można było wyciągnąć piękną paletę barw. Było zbyt wielu ludzi i zbyt mało rąk, żeby to uczynić. Sama Nessa pewnie nie była w stanie nawet pomóc całemu Hogwartowi. Pokiwałem delikatnie głowa, uświadamiając sobie, jak wiele niesamowitych osób musiało chodzić po Hogwarcie, a mało kto w ogóle zdawał sobie sprawę o ich istnieniu.
Entuzjazm Nessy był niesamowity. Nie potrafiłem powstrzymać szerokiego uśmiechu, który malował się na mojej twarzy, kiedy dziewczyna tak ochoczo mnie zapraszała na przejażdżkę. Zmrużyłem lekko oczy i zaśmiałem się wesoło. Musiało to wyglądać bardzo zabawnie. Na szczęście ja nigdy nie znalazłem się w takiej pozycji jak rudowłosa. Czułem dzięki temu pewnego rodzaju swobodę, która pozwalała mi się rozwijać w kierunku motoryzacji.
-Prędzej czy później się przyzwyczai. - odparłem, wzruszając lekko rękoma. W tej kwestii doskonale wiedziałem co mówię. Może nie byłem aż w takiej sytuacji jak Ślizgonka i matka nie groziła mi utopieniem pojazdu, ale czasem pokrzyczała, kiedy autem kumpla przekraczałem zakazy prędkości pod jej domem. Teraz sprawia wrażenie trochę obojętnej, ale jest pewny, że kiedy powiedziałbym jej o jakiejś stłuczce, to zaczęłaby od “A nie mówiłam”.
-W sensie motor czy Ciebie w sukience? - spytałem, śmiejąc się przy tym. Domyślałem się, że raczej jej chodzi o Szuję, ale i tak nie potrafiłem się od tego pytania. Swoją droga jak się wygląda w balowej sukni na motorze? Przekrzywiłem lekko głowę w bok i troszkę niemiło zlustrowałem sobie Ślizgonkę od stóp, aż po głowę. No, nie. Nie potrafiłem jej sobie wyobrazić w takiej sytuacji. Brzmiało to trochę absurdalnie, ale może to po prostu moja kreatywność była na żałosnym poziomie. No nic, pokręciłem jeszcze głową na boki i parsknąłem cicho śmiechem.
-Mówisz, że zapomnisz o mnie, kiedy się nie upomnę? - lubiłem czasem łapać ludzi za słówka. Uśmiechnąłem się troszkę zadziornie i wzruszyłem lekko ramionami. No co tu dużo mówić, po prostu nie ładnie tak. -Strasznie zawalony masz ten grafik. No dobra, postaram się odezwać… Jak nie zapomnę. - dodałem, mrugając lekko do dziewczyny. Oczywiście tylko się droczyłem. Nie miałem na głowie tylko co ona, więc nie bałem się, że mogę zapomnieć. Przyjemnie mi się rozmawiało z rudowłosą, więc byłem bardzo chętny na to kolejne spotkanie. Tym bardziej, że oferowała przejażdżkę swoim motorem, czym całkowicie mnie kupiła. No po prostu nie mogłem odmówić. To tak jakbym się zranił własnym zaklęciem - tylko idioci tak robili.
-W sensie, nie spodziewałem się, że ktoś skomplementuje moje imię poprzez skojarzenie je ze świętami, a tym bardziej, że porównasz kolory Mikołaja z barwami Gryfindoru i przypasujesz do mnie. Twój sposób myślenia jest bardzo wyjątkowy Moja Droga. - odparłem tak trochę obojętnie, może nawet delikatnie wzruszając dłonią. Bardzo dziwnie było mi wytłumaczyć sposób w jaki odebrałem słowa dziewczyny. Nie chciałem wyjść na jakiegoś zawstydzonego i zarumienionego. Pomimo tego, że słowa dziewczyny były dosyć nietypowe, to były całkiem miłe.
-Atmosfera tam jest chyba troszkę inna. Tutaj połowa ludzi jest tylko po to, żeby kogoś wyrwać, a druga by poszaleć i się najebać. Hogwart jest dużo bardziej magiczny. - ciężko mi było wytłumaczyć zalety balu w szkole magicznej. Po prostu nie była to taka zwykła popijawa. Nie byłem zbyt wielkim fanem alkoholu, więc im mniej go było, tym lepiej. Bal był bardziej taką potańcówką. Dużo większa uwaga była poświęcona parkietowi, a ja lubiłem na nim spędzać czas w towarzystwie jakiejś sympatycznej partnerki.
Zmarszczyłem lekko brwi i pokręciłem ustami z niewielkim grymasem. -No wiesz… - zacząłem troszkę niepewnie, może troszkę zaskoczony pytaniem. Bądźmy szczerzy, chyba żadne z nas nie przypuszczało, że rozmowa pójdzie w tym kierunku. Wzruszyłem ramionami, chcąc zachować pozory twardego mężczyzny. -Jakbym nie miał już nic lepszego do wyboru… - przewróciłem lekko oczyma i zaśmiałem się. Oczywiście tylko się zgrywałem i miałem nadzieję, że Nessa nie potraktuje tego na poważnie. W rzeczywistości była bardzo sympatyczną i atrakcyjną dziewczyn. Jedynym argumentem, który w jakiś sensowny sposób przemawiał, żeby jej nie zaprosić, było to, że rozmawialiśmy dopiero od jakiejś godziny. Chociaż i to było dosyć nędznym stwierdzeniem. W końcu raczej oboje cieszyliśmy się ze swojego towarzystwa i dobrze się dogadywaliśmy. Bal był raczej miejscem, gdzie człowiek idzie się zabawić. Równie dobrze można to robić z obcymi.  Może, gdybym wiedział, że się zbyt mocno nie zaczerwienie to byłbym w stanie przytaknąć i ze szczerym sercem zaprosić Ślizgonkę.
-Ymm… Chodzi Ci o to… Oceanarium? W sumie można to trochę porównać do nurkowania. Te tunele są pod wodą i zrobione ze szkła, więc wszystko przez nie widać. - odparłem, w głowie przywracając sobie wspomnienia tych wszystkich stworzeń pływających tuż nad głową. Zdecydowanie wakacje spędzone w mugolskim Londynie był jednym z lepszych jakie miałem okazję spędzić w tym osiemnastoletnim życiu. Chociaż to i tak była tylko garstka ogromnego świata. Przecież było jeszcze 6 (Antarktydy nie liczę) ogromnych kontynentów pełnych pięknych magicznych i mugolskich miejsc do zwiedzenia. Niemożliwym było zobaczyć je wszystkie. W każdym razie nie zwiedzanie Londynu było grzechem. Mając pod ręką jedno z największych miast na świecie, to po prostu było głupotą tego nie wykorzystać.
-No spoko. Jak znajdziesz czas, to możemy się gdzieś przejechać. - odparłem, zaciskając zęby na dolnej wardze, żeby na wszelki wypadek powstrzymać się przed wygadaniem przed prefektem. Nawet jeśli bardzo polubiłem Nessę, to nie chciałem jej mówić, że wiele miejsc zwiedziłem po nocy, kiedy są zamknięte dla mugoli. Z pomocą czarów dosyć łatwo jest obejść niemagiczne zabezpieczenia. To chyba nic złego, w przeciwieństwie do podkradania mugolskich aut, ale z tego już na szczęście wyrosłem. Żeby nie było, żadnego nie zniszczyłem, ale jedynie przestawiłem o kilka ulic.
-Dlaczego katastrofy? Wydaje mi się, że nie jestem najlepszą osobą na to stanowisko. Pani Prefekt. - wyraźny ton położyłem na dwa ostanie słowa. To nie tak, że się migałem od zabrania Ślizgonki na miasto. Zwyczajnie chciałem ją wyprowadzić z błędnego myślenia, że jestem osobą odpowiedzialną. Dobra, potrafię powiedzieć stop w niektórych kwestiach, ale bez przesady, jestem też osobą, która łamie ograniczenia prędkości przy każdej okazji. Halo, jestem Gryfonem - to oni zazwyczaj potrzebują opieki.
-Wiem. - mrugnąłem do rudowłosej i chyba po raz kolejny dałem pokaz swojej niesamowitej skromności. Odrobinę zbliżyłem się do tańczącej partnerki. Lekko poprawiłem włosy, odgarniając je do tyłu i uśmiechnąłem się zaczepnie do Ślizgonki.
-Szczerze mówiąc, to ja też nie bardzo. To bardziej moje spontaniczne spostrzeżenia. Nigdy nie przywiązywałem zbyt wielkiej uwagi do domów. Tylko dzielą uczniów. Rywalizacja jest spoko, ale czasem mam wrażenie, że niektórzy są w stanie się pozabijać, byle tylko udowodnić nic niewartą wyższość swojego domu. - mruknąlem z ogromnym spokojem w głosie. Chociaż muzyka w klubie bardzo głośno dudniła, to ja jakoś nie bardzo ją odczuwałem. Ogarniał mnie taki błogi stan rozmarzenia. Lekko bujałem się na boki, trochę jakby cały świat mnie nie interesował. Moja dusza wygrywała jakąś swoją symfonię, przy której mogłem się zrelaksować i odprężyć.
-Wyobrażasz sobie, jakbym mógł zacząć krzyczeć na cały klub, że Ślizgoni to kurwy? - spytałem wybuchając przy tym śmiechem. Nie wiem, może to tylko moje błędne myślenie - z pewnością był to bardzo skrajny przypadek, ale miałem wrażenie, że czasem niektórzy zachowują się jak mugole na meczach ich piłki. Po prostu chamstwo w opór.
-To zależy jak zdefiniujemy pełną wolność. Ja bym ją porównał do takiego szczerego szczęścia. Tylko nie takiego, że jestem szczęśliwy bo nie jestem smutny, tylko takiego naprawdę prawdziwego szczęścia… Takiego jakie daje jazda na motorze. - westchnąłem cicho pod nosem. Ostatecznie wszystko sprowadzało się do magicznych pojazdów. No ale cóż, zarówno w moim jak i Nessy przypadku to one prowadziły do szczęścia i pełnej wolności. Wydaje się to takie proste, do uzyskania, ale niestety były te cholerne ograniczenia, których nie można było tak łatwo przeskoczyć. Byłem bardzo ciekaw, jak musiała wyglądać Ślizgonka pędząca na swojej Szuji. Czy moje przypuszczenia, chociaż w jakimś małym stopniu miały prawa bytu.
-Sugerujesz, by był bardziej szczery? - spytałem lekko unosząc brwi do góry i kątem oka zerkając na palec, który próbowała wbić mi w brzuch. -Nie wiedziałem, że prefekci po godzinach są tak chętni do macania. - dodałem, żartując sobie z dziewczyny. Mimo wszystko w głowie miałem myśli dotyczące balu. Może faktycznie mogłem zaprosić Nessę. Jeśli się odbędzie to spoko, jeśli nie to trudno. Może wyjdzie zabawnie i fajnie, kto wie..
-Kurcze jeszcze trochę i zacznę się bać czy nie chcesz mnie upić. No dobrze Moja Droga, na jeszcze jednego chyba mogę się zgodzić.