Rzuciło mu się na myśl, że dziewczyna jest bardzo opieszała. Zdążył już wypalić całego papierosa i zrzucić peta w przestrzeń, a ona wciąż była w pewnej odległości od niego. Ale może to lepiej? Znał ją tylko z widzenia, a jeśli zachowywała się jak reszta bezmózgich, to wolał jej nie spotykać. Szkoda było tracić na nich czas i energie. Nie zamierzał jeszcze się stąd wynosić. Wreszcie zrobiło się trochę chłodniej. Od zawsze lubił wystawiać się na działanie orzeźwiającego wiatru.

Przeniosła wzrok na chłopaka, który był już coraz bliżej. Zmrużyła zielone oczy przyglądając się mu...chyba miał na imię Kevin. Gdy się ma łóżko obok szkolnych gwiazdek, napalonych nastolatek to się wszystko wie...o każdym. Clau niestety nie mogła dogadać się z tymi dziewczynami. Były dla niej jak z innego świata. Odgarnęła niesforne kosmyki włosów z twarzy i szła dalej.

Coraz większe znudzenie ogarniało go nie tylko na zewnątrz, ale i wewnątrz. Ta dziewczyna mogłaby być hipnotyzerką. Wolno, coraz wolniej, czujesz się coraz bardziej senny, zasypiasz... A efekt ten wywołała, nie machając przed oczyma jakimś śmiesznym kółkiem na sznurku czy nawet mówiąc śmiertelnie nudnym i grobowym głosem, tylko IDĄC!
Zawsze ci to jakiś talent - pomyślał Kevin, kontynuując swoje wewnętrzne wywody. Nie zdecydował się jeszcze czy będzie fanem jej talentu albo co więcej sponsorem. Wszystko może się zdarzyć, o ile nie zaśnie prędzej, niż Ślizgonka dotrze na wystarczającą odległość, by przekazać jej swoje przemyślenia. Stłumił ziewnięcie i przywołał na twarz ironiczny uśmiech.

Stanęła obok chłopaka. Nigdzie jej się nie śpieszyło przecież to tylko spacer.
-Cześć Kevin - Powiedziała spokojnie i zerknęła w stronę Ślizgona. Po chwili wróciła do podziwiania terenu. Obiecała sobie, że pozna ludzi ze swojego domu. Miała nadzieje na to, że trafi się ktoś ciekawy i godny uwagi.

Jacqueline przybyła na punkt widokowy - bywała tu często, gdyż spacerowanie po moście sprawiało jej ogromną przyjemność. Było zimno i wietrznie, ale nie przeszkadzało jej to, gdyż lubiła czuć chłód przenikający przez nią. Warto też wspomnieć, że męska koszula, którą miała na sobie, do zbyt ciepłych nie należała, tak samo zresztą jak reszta stroju.
Oparła się o barierkę i zaczęła podziwiać widok. Rozkosznie.

Szybkim krokiem zmierzał przez most, właściwie chyba się gdzieś spieszył, skacząc na jednej nodze poprawiał jednego z butów zakładając na niego spodnie. Oczywiście wyglądał jak zwykle, nieco dziwnie... Ubrany w rozciągnięty, ciemny sweter, poplamione, wytarte na kolanach spodnie i... kowbojki. Tak, znalazł w końcu buty. Na szyi wiązał szalik, nieco mu to nie wyszło, gdyż z jednej strony zwisał on do pasa, z drugiej natomiast sterczał dziwnie do góry. Zapewne przeszedłby koło Jacqueline nie zauważając jej nawet, gdyby nie jej rude, rzucające się w oczy włosy. Zwolnił kroku, wszak znał tą dziewczynę, może nie przyjaźnili się, jednak znajomą mógł ją nazwać. Stanął kilka kroków od niej i uniósł jedną brew do góry wpatrując się w rudzielca. Zaraz ruszył powoli i starając się jak najciszej w jej kierunku. Początkowo miał zamiar ją zajść od tyłu i wystraszyć, ale przyszło mu do głowy, że będąc w szoku mogłaby wyskoczyć przez barierkę. Zaniechał ten głupi pomysł. Zbliżył się jednak do dziewczyny od tyłu i zasłonił jej dłońmi oczy. Nie odezwał się, niech zgaduje, ha!

Niekoniecznie, bowiem gdyby spróbował ją wystraszyć, rudowłosa zapewne usiłowałaby w geście obronnym rozwalić go zaklęciem! Zatem zaniechanie czynu było jak najlepszą decyzją.
Tymczasem, gdy tylko poczuła na swoich oczach czyjeś zimne paluchy, wzdrygnęła się. Uuuch. Kto, i dlaczego nie ktoś inny, śmie jej zasłaniać oczy?!
- Kimkolwiek jesteś, oddal się w pośpiechu, bo wyjmę różdżkę, a w konsekwencji możesz doznać uszczerbku na zdrowiu - uprzedziła powoli. O, jak elegancko jej wyszło! Same smaczne słowa. Kimkolwiek, pośpiech, różdżka, konsekwencja, uszczerbek. Ojej.
- Możesz też wpierw powiedzieć, kim jesteś i dlaczego nie przystojnym księciem z bajki na białym rumaku. Albo testralu. Wszystko jedno. - dorzuciła obojętnie.

- E... - to jedyne co wyrwało się z jego ust, gdy usłyszał słowa dziewczyny. Zaraz zabrał ręce i wsadził je w kieszenie spodni. Po czym bujnął się na obcasach w przód i w tył, niczym mały chłopiec, który zrobił coś, czego nie powinien i chce by wybaczono mu ten czyn.
- Spokojnie księżniczko, już się oddalam... - mruknął jakby speszony i właściwie miał zamiar się wycofać, ale rudzielec odezwał się ponownie. Chłopak wlepił w nią spojrzenie i uśmiechnął się sam do siebie.
- A kto powiedział, że nie jestem przystojnym księciem i nie zaparkowałem mojego testrala na błoniach, hę? - zapytał wciąż wpatrując się w dziewczynę.

Ha!
Zagięła go. Tak, jak zamierzała. Rozkosznie.
Odwróciła się niespiesznie i zmierzyła chłopaka wzrokiem. Gdzieś go już widziała... hm... ach, tak, to ten Ślizgon ze Slytherinu (ah jak uroczo), Marvolo Niepamiętamnazwiska. Chyba nawet rozmawiali parę razy na jakiejstam lekcji, i kojarzyła go raczej pozytywnie. A to już połowa sukcesu.
Zaśmiała się, słysząc jego słowa.
- Takie rzeczy się czuje - odparła i zmierzyła go krytycznym spojrzeniem - Poza tym... przystojny książę nie nosi kowbojek!
Co to, western?

Słysząc jej słowa zerknął na swe buty, buty jak buty, chociaż dla niego nie były to zwykłe buty, a były to bardzo wygodne i solidne buty, jego ulubione buty. Jeszcze raz zlustrował wzrokiem swe obuwie oglądając je nawet na podeszwach, przez co mógł wyglądać nieco dziwnie, gdy tak podnosił nogi i przyglądał się swym butom od spodu. Zaraz jednak spojrzał na dziewczynę i uśmiechnął się delikatnie.
- A może mi moja droga, bardzo mądra koleżanko powiesz, jak nazywają się buty, które noszą książęta, hę? Skoro to nie kowbojki, to pewnie jakieś...? Co oni noszą? Kozaki? A może kalosze... To w sumie ciekawe, książę w kaloszach... - już zaczął nad tym rozmyślać, jednak opamiętał się i spojrzał ponownie na rudzielca.
- Do tego buty zawsze mogę zdjąć dla takiej księżniczki... - dodał i mrugnął do dziewczyny.

Szkoda, że nie wypowiedział tego na głos. Kosmiczny, chaotyczny nadmiar słowa "buty" w wywodzie o butach autentycznie zaczarowałby Jacqueline! Wszak ona też lubiła komplikować swoje życie i wypowiedzi. Przyglądała się chwilę jego wyczynom, nie komentując jednak ani słowem.
Aż się uśmiechnęła (o, żaku, zdecydowanie za często dziś. Za często. Jeszcze sobie pomyśli niewiadomo co!) i odparła:
- Dokładnie! Kalosze, koszmarnie kwieciste, kolorowe, książęce kalosze. Może gdybyś takie ubrał, kwalifikowałbyś się do tej kategorii!
Uniosła brwi, słysząc jego jakże odważne, gorące, wprawiające ją w szybkie bicie serca, wyznanie!
- O ile nie masz dziurawych skarpetek, zdejmuj śmiało - mruknęła z rozbawieniem. Całkiem zabawny gość!

Oczywiście Marvolo również należał do ludzi, których wypowiedzi mogły wydawać się nieco dziwne, ale on już taki był, dziwny, ale dało się go lubić, tak samo jego słowa, po przemyśleniu ich można było stwierdzić, że czasem całkiem mądrze gadał, tak więc nagromadzenie słowa buty miało służyć podkreśleniu butowego charakteru butów, ale mniejsza z tym... Kiedy jednak usłyszał o kaloszach zmarszczył brwi i przez moment przyglądał się dziewczynie z powagą, jakby rzeczywiście stwierdził, iż kalosze to najbardziej książęce wśród butów. Zaraz jednak rudzielec przemówił ponownie, co spowodowało, że brwi chłopaka tym razem podskoczyły do góry, a on wpatrywał się w dziewczynę z dziwnym wyrazem twarzy.
- Już zdejmuję księżniczko, akurat to życzenie, czy też rozkaz spełnić mogę, ale żebyś potem nie mówiła, "jeśli nie chcesz mojej zguby krokodyla daj mi luby" - zacytował, gdyż z tym właśnie skojarzyła mu się owa sytuacja, po czym zabrał się za zdejmowanie butów, pod nimi miał... o zgrozo! Nie dziurawe skarpetki, jednak w kolorowe paski, bardzo dające po oczach.

Ależ nie ma sprawy, żak naprawdę lubił takich ludzi, którzy wiele mieli w głowie i potrafili to jakoś sensownie przedstawić, napychając wszystkie zdania milionami synonimów i fikuśnych zwrotów, przez co rzeczywiście polubiła Marvola, tak jakoś telepatycznie, wyczuwając, ach, wyczuwając w jego głowie natłok myśli o butowatym charakterze jego butowych butów, niestety nie tak książęcych jak koszmarnie kolorowe, kwieciste kalosze, ale wciąż całkiem do zniesienia.
Naprawdę, poprawił jej humor, bo gdy zobaczyła, że zabiera się do zdejmowania ich, uwiesiła się na barierce by się nie przewrócić ze śmiechu - taką właśnie reakcję wywołały w niej urocze skarpetki.
- Rzeczywiście - stwierdziła jednak poważnym tonem - te oto skarpety zapewniają ci zaszczytne miejsce w kolumnie "Książę z bajki." Dawaj testrala, wsiadamy.

Początkowo spojrzał na swe skarpety otwierając ze zdumienia usta, jak mógł włożyć na stopy coś tak jaskrawego, czyżby bijące od tych skarpet kolory oślepiły go do tego stopnia, że nie widział, w co się ubiera. Zaraz jednak podniósł łeb i spojrzał na rudzielca unosząc do góry jedną brew. Czyżby skarpety jej się spodobały? Najwidoczniej. Słysząc słowa dziewczyny Marvolo uśmiechnął się sam do siebie, a zaraz podskoczył do góry wymachując kowbojkami.
- O ja szczęśliwy, moje magiczne skarpety przemieniły mnie w księcia z bajki, chyba ich nigdy nie zdejmę, nie upiorę, nie wyrzucę i tak dalej! - zawołał z uśmiechem. A zaraz rozejrzał się jakby rzeczywiście czegoś szukał. Zamyślił się nad czymś gładząc po brodzie kciukiem i palcem wskazującym lewej dłoni.
- Hm... mój testral o groźnym i budzącym zgrozę wśród naszych wrogów imieniu - Pysio, gdzieś się zapodział... Pozwolisz księżniczko, że pójdziemy piechotą tam gdzie zechcesz, albo ja książę zaniosę Cię na mych silnych plecach lub w umięśnionych ramionach - rzekł, a słowa jego zdawały się dość dziwne, zwłaszcza, że umięśniony to on nie był i na silnego nie wyglądał, ale któż go tam wie.

Oczywiście! Może na taką nie wyglądała, ale naprawdę wielbiła facetów w obciachowych skarpetkach. Wciąż chichotała, co było dość podejrzanie; tak, tak, czas na prawdę ukrytą - otóż Żak do końca trzeżwy nie był. Raptem szklaneczka czy może dwie, wypite niedawno z przemyconej z Hogsmeade buteleczki, prowokowały do dalszego śmiechu. Zresztą nie tylko one - pan Niepamiętamnazwiska był naprawdę zabawny. I w ogóle cudny. A ona...
Ona miała tylko dobry humor.
- Jeśli zamierzasz rzeczywiście to zrobić, nie ma sprawy, ale raczej nie licz na małżeństwo ze mną! - stwierdziła radośnie. Nie ma testrala? Ojej.
- Nie wymawiaj tego mrożącego krew w żyłach imienia, bo aż mi włosy stają dęba zze strachu! Wszak... Pysio...(ach, powiedziałam to, czuję się zdruzgotana) to potwór mroczny i nieprzewidywalny. Zaiste, wolę ciebie, rycerzu - zawołała - Nieś zatem!
Musi częściej pić drinki na poprawę humoru. Coraz bardziej jej się to podobało.

Uśmiech od jakiegoś czasu nie znikał z twarzy chłopaka, a wręcz przeciwnie poszerzał się, gdy tylko spoglądał na tego rudzielca. Pierwsze słowa dziewczyny sprawiły, że Marvolo spoważniał, a właściwie starał się posmutnieć w mgnieniu oka, jednak nie wyszło mu to najlepiej i na mordzie wykwitła mu nieco głupawa mina.
- Nie liczyć na małżeństwo? Księżniczko, jak będę chciał Cię poślubić to Cię porwę i zamknę w wysokiej wierzy, będę Cię torturował łaskocząc po piętach różowym piórkiem i w końcu się zgodzisz! - rzekł z udawaną powagą, czyli w jego wykonaniu z głupawą miną. Jej wypowiedź o Pysiu sprawiła, że poważna mina wyglądała jeszcze bardziej krzywo i komicznie.
- Pysio, a właściwe mój testral o straszliwym imieniu zapewne teraz rozrywa na strzępy jakieś puchate, różowe króliczki i jest to bardzo nieprzyjemny widok... To bestia - rzekł kiwając głową, po czym zamiast wziąć dziewczynę na ręce odwrócił się do niej plecami i głowę zwrócił w jej kierunku.
- Wskakuj zatem na swego rycerza.

Niestety głupawo-smutno-poważna mina średnio wpłynęła na stan żaka, który, ku ogólnemu zdziwieniu i zaskoczeniu, znów się roześmiał! Nie może patrzeć na tego człowieka, bo umrze. Zamknęla więc oczy, by móc spoważnieć, i odparła:
- No nie wiem. Prędzej zabije mnie zapach twoich magicznych skarpet - stwierdziła rzeczowo, bardzo rzeczowo. Jej śmierć przez zagazowanie to taka poważna sprawa, a ona chichocze.
- Biada! - wykrzyknęła, gdy dowiedziała się o króliczkach - Chętnie bym je uratowała, jednakże mój lęk przed Pysiem jest zbyt wielki. Żegnajcie, króliczki.
Słysząc propozycję, ruszyła do przodu i zderzyła się z rycerzem/księciem. Auć! No tak, nie otworzyłaś oczu, Jacqueline! Prędko to zmieniła i ochoczo wdrapała się na plecy chłopaka.
- Jesteś bardzo wygodny - skomentowała radośnie - No to wio!

A on nie spuszczał z niej wzroku, przez chwilę zdawało się, że nie mrugał nawet, niczym jakiś pluszowy zwierzak, który stoi i wpatruje się bez mrugania przed siebie. Przerażające... Zaraz jednak zamrugał kilka razy i ponownie uniósł jedną brew zdziwiony tym, że rudzielec zamknął oczy, czyżby to był jakiś nowoczesny sposób medytacji, a może czytała mu w myślach? Och nie! Teraz dowie się, że Marvolo tak na prawdę lubi neonowe skarpetki i że strasznie podobają mu się jej rude włosy, a jej osoba ogólnie przypadła mu do gustu. Kiedy wspomniała o zapachu magicznych, to bardzo ważne, że magicznych, skarpet, chłopak nie wytrzymał i roześmiał się głośno.
- W mym zamku zbuduję specjalny pokój, w którym będę mógł Cię torturować księżniczko skarpety pozostawiając w pomieszczeniu obok, jednak nie zdejmując nich ze stóp... Tak! Zbuduję takie coś - stwierdził, że to świetny pomysł, pokój dla skarpet, wprost genialne, toteż na twarzy chłopaka ponownie zagościł uśmiech. Na zdanie dotyczące króliczków spuścił tylko głowę i rzekł grobowym głosem.
- Niech króliczki odejdą w spokoju do puchatego nieba, w którym będą zajadać słodkie marchewki i pić wodę z... - zastanowił się z czego króliczki mogą pić wodę, a zaraz dokończył - złotego koryta. Kiedy rudzielec walnął w niego zerknął na nią z uśmiechem i pokiwał delikatnie głową. Gdy wdrapała się na niego początkowo się zachwiał, jednak zdołał utrzymać równowagę. W jednej ręce trzymał kowbojki, drugą zaś podtrzymywał dziewczynę. Ruszył powoli przed siebie.
- Bycie wygodnym to zapewne jedna z cech przystojnych rycerzy - rzekł z powagą, po czym zapytał - to dokąd księżniczko?

W gruncie rzeczy wyszłoby to na dobre, gdyż żak skrycie lubił nosić neonowe skarpetki w różne wzory i kolory; od różowych w wesołe, uśmiechnięte świnki, poprzez niebieskie w słoneczka, które po nadejściu zmroku zmieniały się w księżyce i gwiazdki, aż do jej ulubionej, krwistoczerwonej pary, wyszywanej w butelki z piwem. Skarby te jednak zazwyczaj skrzętnie ukrywała w parze tenisówek czy też glanów, których nigdy nie zdejmowała w miejscu publicznym.
Co do reszty jego rozmyślań, zapewne nie miałaby nic przeciwko, gdyby się dowiedziała! Zdecydowanie nie. My lepiej nie ujawniajmy, co akutalnie kotłowało się w jej głowie, gdyż mogłoby to zaowocować niechcianymi skutkami. Myśli żaka pozostaną zatem wieczną tajemnicą. A przynajmniej dziś.
- Super! - rzuciła z uznaniem - Brzmi świetnie, no i zdecydowanie wolałabym uniknąć kontaktu z twoimi magicznymi (śmierdzącymi) skarpetami. Tak z troski o własne zdrowie.
Awww, króliczki. Co prawda przemknęło jej w myślach, że różowe koryto byłoby lepsze niż złote, ale postanowiła już go nie wtajemniczać. Głównie dlatego, że gdy to mówił, ona zajęła się wdrapywaniem na niego.
- Ależ naturalnie - odparła z przekonaniem - Przystojny rycerz, który jest niewygodny to... to jak Merlin bez brody!
O, jakże trafne i zacne porówanie. Bardzo elegancko i poetycko, Jacqueline.
- Dokąd? Ach, Marvolo... Mavrolo... Malvoro... Malboro - zachichotała, po czym stwierdziła - Jak to dokąd? W jakieś romantyczne, ustronne miejsce, godne księżniczki z bajki, gdzie będziemy mogli zbudować kamienny ołtarzyk, a twoje magiczne skarpety udzielą nam ślubu.
Zastanawiała się właśnie, co też u licha wyprawia.

Na twarzy chłopaka zagościła dziwna mina, gdy rudzielec od jego imienia doszedł do papierosów, jednak zaraz uśmiechnął on się sam do siebie, gdyż rzeczywiście Marvolo palił Malboro i wydało mu się to bardzo zabawne. Słysząc jej odpowiedź zatrzymał się na moment i zastanowił, gdzie w Hogwarcie może znaleźć miejsce idealne na budowanie ołtarzyka z kamieni. Do głowy przyszedł mu od razu schowek na miotły, gdyż mógłby tam powstać ciekawy ołtarzyk z mioteł. Zadowolony ze swego pomysłu uśmiechnął się sam do siebie i ruszył w dalszą drogę.
- Romantyczne i ustronne miejsce godne księżniczki z bajki to to nie jest, ale myślę, że jeśli je ładnie urządzimy to skarpety udzielą nam ślubu i będziemy mogli nawet tam zamieszkać - rzekł, po czym podtrzymując rudzielca, żeby nie spadła ruszył szybciej do wybranego przez siebie miejsca, czyli jego zdaniem bardzo romantycznego schowka na miotły.

Na dworze było zimno jak diabli, ale dzielna Brooklyn okutała się w swoją ulubioną kurtkę, szalik w barwach Slytherinu i ruszyła na Punkt Widokowy. Nie wiedziała, czemu w ogóle tak bardzo lubiła tu przychodzić. Opieranie się o barierkę i przyglądanie całej okolicy sprawiało jej ostatnio jakąś nieopisaną przyjemność. Może i dlatego, że mogła zastanowić się nad całym tym życiem z dala od Hogwartu, w którym zawsze było tak dużo uczniów.
Podreptała w końcu do upragnionego miejsca, opierając się łokciami o barierkę. Było zdecydowanie za zimno, a ona nie zabrała rękawiczek. Tragedia. Patrzenie ot tak, w dal zaczęło ją nudzić, więc stanęła na pacach i trochę bardzie wychyliła się, żeby patrzeć w dół. Momentalnie tego pożałowała, bo choć nie miała lęku wysokości, poczuła nieprzyjemny uścisk w żołądku i zawroty głowy. Wróciła do poprzedniej pozycji, bardziej bledsza, niż była.

Tego dnia była świetna pogoda na spacer. Przynajmniej według Roxanne. Z samego rana zerwała się z łóżka, narzuciła na siebie niemożliwie gruby, niebieski sweter, który podarowała jej babcia oraz wełniane rękawiczki, a następnie wybiegła z dormitorium w poszukiwaniu jakiegoś nowego miejsca. Była bardzo zawiedziona, że dach na siódmym piętrze był uczęszczany nie tylko przez nią, o czym z początku nie miała pojęcia, dlatego też postanowiła znaleźć o wiele bardziej skryte miejsce. Dotarła tu. Punk widokowy nie był wcale nieznany, w dodatku Roxy bywała tu już kilka razy, za to rozciągał się tutaj przepiękny widok. Dziewczyna z daleka wypatrzyła znajomą Ślizgonkę, wielce bladą, podobnie z resztą jak sama Roxanne. Normalnie zapewne odwróciłaby się na pięcie i uciekła, ale ta dziewczyna była taka fascynująca.
- Cześć - wymruczała, spuszczając wzrok.

Odwróciła głowę w stronę nadchodzącej osoby. Kojarzyła ją, miały okazję zamienić kilka razy słowo. Roxanne? Tak, chyba tak. Brooklyn raczej nie miała dobrej pamięci, więc możliwe było, że cokolwiek pokręciła.
- Witam, witam - przywitała się, ciągle wyglądając niemrawo, ale z uśmiechem na bladych wargach, co musiało wyglądać co najmniej dziwnie. Jakby uśmiech Ślizgonki był wymuszony, choć oczywiście nie taki miała zamiar. Zauważyła, że dziewczyna ubrana jest tylko w sweter, więc mimowolnie Toxic zmarszczyła brwi. Ona już dawno by zamarzła. Może i była Ślizgonką, a mieszkanie w deszczowej Anglii a w Hogwarcie, w zimnych lochach powinno ją trochę uodpornić, ale nic z tego. Ciągle była zmarzlakiem z beznadziejnym układem odpornościowym. Nawet nie zdziwiłaby się, jakby za chwilę zaczęła pociągać nosem. Pogody takie jak ta, jednak były jej ulubionymi. Lubiła patrzeć na spadająca, pożółkłe liście, czuć zimny wiatr na twarzy, a czasami nawet usiąść gdzieś w zamku i przez okna oglądać deszcz.
- Przyjemnie dziś, czyż nie? - zagadnęła Krukonkę, nie mając lepszych pomysłów. Nie mogła nic poradzić na to, że właśnie wyrwano ją z własnych myśli, a wtedy z lekka nie kontaktowała i nie można było liczyć na nic bardziej błyskotliwego.

Roxanne uważnie obserwowała koleżankę. Ten wymuszony uśmiech wcale jej nie umknął, ale ona sama również często nakładała go na twarz, w końcu normalnie uśmiechnąć się nie potrafiła.
- Jak każdego dnia jesieni - odparła, również siląc się na lekki uśmiech. Teraz już nie patrzyła na Ślizgonkę, bowiem delektowała się widokiem jesiennym błoni. Mimo kolorowych liści, sprawiały wrażenie szarych. Niezwykłe. Krukonka przygryzła dolną wargę, spoglądając z zaciekawieniem na nieliczne grono uczniów spacerujących po błoniach. W końcu niewiele osób chciało zrywać się z rana żeby wyjść na dwór w tak zimny dzień.

Przytaknęła głową. Miło, że ktoś również podzielał jej nieco odmienne poglądy. Owszem, Brooklyn była podatna na choroby i zimno, ale pomimo to, nie przepadała za latem tak jak przepada za jesienią.
Ociągając się, odwróciła wzrok w stronę zapatrzonej na błonia Krukonki. Nie mogąc się oprzeć, zmierzyła wzrokiem całą jej sylwetkę. Była tak upiornie blada, że Brook przy niej nie mogła się równać. Ciekawa była, czy dziewczyna lubi swoją cerę. Toxic zawsze wściekała się, że wygląda jak bałwan, nawet w lato. Słońce nigdy jej nie lubiło, z wzajemnością zresztą. Po jakimś czasie po prostu zaakceptowała to, że nigdy nie będzie tak opalona i zaczęła dostrzegać zalety swojej jasnej karnacji.
Wyjątkowo spodobał jej się sweter Roxanne, więc przyglądała się mu dłuższą chwilę. Zawsze miała słabość do ubrań, chyba jak każda dziewczyna. Kolor niebieski też lubiła, choć zdecydowanie większość jej garderoby była utrzymana w czerni. Odruchowo wyciągnęla rękę, by dotknąć swetra dziewczyny, ale pośpiesznie ją cofnęła. Brooklyn musiała zdecydowanie zacząć ograniczać swoje momentami irracjonalne zachowania.
- Chciało ci się wstawać tak wcześnie? - zagadnęła, podpierając brodę na piąstce i odwracając głowę raz w stronę błoni, a raz w kierunku Adams, oczekując odpowiedzi.

Krukonka, podobnie jak jej towarzyszka, nie przepadała za swoją cerą. W ogóle nie przepadała za swoim wyglądem. Jej karnacja znacznie odbiegała od wszelkich kanonów piękności, to jest pięknych blond włosów i opalonego ciała. Jej matka nie miała nawet pojęcia, że Roxanne jako dwunastolatka zamykała się w łazience i całe dnie kombinowała jak rozjaśnić swoje włosy choćby o jeden ton. Co najdziwniejsze, Adams wcale nie wydawała się być niezadowolona ze swojego wyglądu, wręcz przeciwnie, bo niby po co zakładała na siebie ubrania w kolorze głębokich granatów, czerwieni oraz wszelakich szarości? A w dodatku te usta, wiecznie pomalowane na czerwono. To wszystko przecież jeszcze bardziej podkreślało jej karnację. W takim razie czyżby ją zaakceptowała? Jej pewność siebie nie uległa zmianie od drugiej klasy, więc chyba nie. Teraz Roxanne uśmiechnęła się ze zrozumieniem.
- To najlepsza pora na spacer - odparła bez namysłu. - Rano jest zawsze mgła. Uwielbiam taki klimat.
Mówiła dziś zdecydowanie za dużo, a nawet nie była tego świadoma. Poza tym opowiadała o swoich upodobaniach i odczuciach, co było do niej zupełnie niepodobne.