Sen wcale nie był ucieczką od koszmaru. Był płytki, choć nie pozwalał wyrwać z siebie swojej ofiary byle szmerem w oddali. Z tej przyczyny kroki wilkołaka nieopodal śpiącej pod drzewem sylwetki szatyna nie miały najmniejszych szans, żeby podnieść mu głowę i zwrócić na siebie uwagę. Wpływały jednak inaczej. Liam to wszystko słyszał i interpretował we własnej podświadomości, jako kolejne elementy snu. Chrzęst ściółki pod łapami zająca? Nóżki małego pajączka, spacerującego mu po dłoni? Upiorny skowyt przemieniającego się wilkołaka? Wszystko pisało swoją fabułę, czyniąc upragniony odpoczynek Puchona najmniej spokojnym, jakiego tylko doświadczył w życiu.
Słyszał, że coś pada obok niego, a gdy „potwór”, którego widział we śnie, chwycił go za rękę…
„Ej, młody”
Niemal podskoczył, chyba tylko ze względu na okropne zmęczenie, nie mając już siły wyrwać z gardła stosownego krzyku, choć miał ku temu dwa powody; strach i ból kontuzjowanej nogi. Wybałuszył oczy na Mefistofelesa, dając mu ten błękit tęczówek, o który niemo go prosił, jednak z pewnością daleko temu było do tych iskrzących się radością ślepi, którymi patrzył na niego, gdy kilka dni temu głowili się nad dobraniem odpowiedniego stroju wyjściowego. Był zmarnowaną wersją siebie, a zapuchnięte oczy, podmalowane pod spodem fioletowawymi pręgami, tak wyraźnie odznaczającymi się na bladej twarzy chłopaka, wcale nie dodawały mu więcej uroku. Do tego rozprowadzona po policzku i brodzie krew, potargane włosy, dygoczące ramiona i niespokojny oddech…
Pozwolił ująć się za policzek i nieco przyciągnąć, odruchowo kładąc lodowatą dłoń na ręce Mefistofelesa. Wpatrywał się w niego w absolutnym przerażeniu przez dobre dwie sekundy, nim nareszcie nie spostrzegł, że… było jasno. Ścieżkę oświetlały pierwsze promienie słońca, odkrywając przed chłopakiem nieco mniej przerażający obraz. Gałęzie nie były odnóżami akromantuli, krzew nie przypominał więcej przyczajonego upiora, a za rogiem nie czaił się rozwścieczony centaur. Gdy przestał się rozglądać, wrócił spojrzeniem do naznaczonej krwią twarzy Noxa.
Nie był pewien jakiej reakcji oczekiwał od niego Ślizgon, po tym wszystkim, co chłopak widział dzisiejszej nocy. Do teraz w uszach huczał mu chrzęst łamanych kości, jego potworne zawodzenie, wycie, krzyki…. dokładnie widział tę linkę śliny, która zawiesiła się na wyeksponowanych zębach bestii. Pamiętał, jak wilkołak niespodziewanie wybiegł zza drzewa, pod którym siedział i zademonstrował siłę, którą dzierżył w obrośniętych futrem łapach... a jednak nie zabrał dłoni, wciąż zahaczając skostniałe palce o rękę mężczyzny, mając gdzieś, kim był tej nocy. Tak cholernie się cieszył, kim był teraz.
Postarał się nieco wyprostować, przestać opierać cały ciężar ciała o drzewo, a skorzystać nieco z własnej siły, której po prawdzie nie miał wiele, ale wystarczająco, by się nie przewrócić. Dopiero teraz wypuścił Mefistofelesa, samemu zaczynając przecierać oczy obiema rękoma, nie mogąc się zdobyć, by wykrzesać z siebie słowa. Schował oblicze w dłoniach i pochylony nieco do przodu, wypuścił urywanie powietrze z ust.
- Nie chcę nigdy tutaj wracać. – szepnął łamliwie, nie chcąc pokazywać twarzy.
Przez całą noc marzył tylko i wyłącznie o ucieczce z tego miejsca… a gdy nareszcie dostał na nią cień szansy… nagle poczuł, że potrzebował jeszcze chwilę tutaj posiedzieć. Dojść do siebie, przemielić wszystko w głowie i co najważniejsze; uspokoić się.

Nie wykazał się szczególnym taktem, gdy tak doskoczył do Liama. Powinien trochę delikatniej zaznaczyć swoją obecność, nie chwytać za rękę, nie powodować takiego szoku - ale nie potrafił zebrać myśli, więc i racjonalne zachowania nie wchodziły w grę. Chciał jak najszybciej upewnić się, że z Puchonem jest kontakt, że nic poważnego się nie stało. I odetchnął z ulgą, nawet jeśli ten spoglądał na niego ze szczerym przerażeniem. Prawda była taka, że sam cholernie się bał i nijak nie mógł tego ukryć. Mefisto również nie przypominał samego siebie, jeszcze wstrząśnięty przemianą i nocą, która i dla niego nie była prosta. Gdzieś w sercu poczuł odrobinę ciepła, kiełkującego dzięki dumie - do Noxa powoli zaczęło docierać, że pomimo wszelkich pokus nie zrobił niczego głupiego i nie skrzywdził Liama.
No, przynajmniej nie w te boleśnie oczywisty, fizyczny sposób.
Zamierzał coś powiedzieć, ale nie dał rady wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Oddychał jedynie szybko i płytko, mrugał i odganiał ciemne plamki tańczące mu przed oczami. Dalej nie mógł się uspokoić, a jedyne zdanie, które wydusił z siebie Rivai, wcale w tym nie pomogło. Merlinie, serce mu pękało, tylko dlaczego? Jakim cudem aż tak bardzo mogło go obchodzić czyjeś zdanie? Znał Puchona tylko kilka krótkich miesięcy, a nie mógłby na niego krzywo spojrzeć; Ezrę pamiętał sprzed Hogwartu, a nie miał oporów przed podduszeniem go przy ścianie. Nie rozumiał czemu obiecuje sobie, że dołoży wszelkich starań, aby Liam faktycznie nigdy więcej nie musiał wracać do Zakazanego Lasu. Nie wiedział jak, ale to również nie miało znaczenia...
- Przepraszam - wykrztusił nagle, przez ściśnięte gardło. Znalazł na ziemi swój przesiąknięty błotem i poranną rosą sweter; narzucił go na siebie, byle tylko ochronić się chociaż trochę przed zimnem, a przy okazji mieć ten komfort względnie pełnego stroju. W obliczu takich zdarzeń łatwo było zapomnieć o braku butów, a i rozedrgane dłonie nikogo nie dziwiły. Mefisto wahał się przed zostawieniem Liama w spokoju (on go puścił...), a przyciągnięciem do siebie (sam tego potrzebował). I ostatecznie było mu zbyt głupio, żeby w ogóle drgnąć. Albo na niego patrzeć. - Przepraszam, że musiałeś to widzieć, że w ogóle tu byłeś... Przepraszam, że nie mogłem nic zrobić... - Brzmiał tak żałośnie, jak chyba nigdy - ale Mefisto poważnie nienawidził sytuacji, w których miał związane ręce. W dodatku wyjątkowo kiepsko szło mu domyślanie się co powiedzieć i co zrobić. Chyba wypadało postawić na szczerość...
- Młody, mów do mnie. - Proszę, po prostu mów... - Idziemy, czy potrzebujesz chwili? - Ja potrzebuję.- Czy w ogóle dasz radę? - Zrobię wszystko... - Mogę pójść po Blanc - głos miał zachrypnięty do tego stopnia, że sam ledwo rozumiał wypowiadane przez siebie słowa; co gorsze, gardło bolało paskudnie, a nadwyrężanie go podsuwało Ślizgonowi wilgoć do oczu. I choć oferował szybką przebieżkę przez całe błonia i pół Hogwartu, aby sprowadzić pielęgniarkę, to był niemal pewien, że nie dałby rady zostawić Liama samego nawet na pół minuty.
Rzecz w tym, że nie wiedział, czy może to Puchon tego nie chce.

Im dłużej siedział z twarzą schowaną w dłoniach, tym bardziej dochodziło do niego, jak złym pomysłem było wyjście do tego lasu. Zaczął się zastanawiać czy faktycznie tego żałował… gdyby nie zaszedł w ostatniej chwili do biblioteki, stawiając się tym samym na czwartym piętrze… gdyby nie podkusiło go podsłuchać rozmowy spotkanych tam profesorów… gdyby poinformował kogokolwiek z zaufanych kolegów, że wybiera się do lasu… gdyby patrzył pod nogi… gdyby psiamać trzymał różdżkę mocniej w dłoni… to Mefistofeles mógłby natknąć się na przeciwnika z taką przewagą, że ciężko byłoby mu wyjść z tego cało. Wierzył, że to nie był zły pomysł. Lub inaczej… to był bajecznie zły pomysł w całym swoim wykonaniu, ale Liam wiedział, że i tak chciałby ostrzec mężczyznę przed zagrożeniem. To, że zrobił to osobiście było mocnym błędem. To, że zrobił to w ogóle – już nie.
Pretensje miał wyłącznie do siebie.
„Przepraszam.”
Trudno było to dostrzec, zważywszy na fakt, że chłopak trząsł się cały czas, ale drgnął nieco zaskoczony. Przepraszam, przepraszam, przepraszam… Wolno zdjął ręce z twarzy, odsłaniając nieco zaszklone oczy, nie mniej przestraszone, co ledwie kilka chwil temu. Trzeba było mu jednak oddać, że starał się jakoś trzymać. Znał siebie na tyle, by wiedzieć, że nie należał do osób, które mogłyby znieść wiele bez drgnięcia powieki. Był dość wrażliwy, zdecydowanie niezahartowany na okoliczności, które przeżył dzisiejszej nocy, w tak przytłaczającej ilości. Potwornie chciało mu się najzwyczajniej w świecie rozpłakać. Był temu zresztą bliższy, niż jeden krok, ale psiamać… starał się, póki co mocno zaciskając zęby i delikatnie kuląc, gdy wpatrywał się tym spojrzeniem w twarz Mefistofelesa.
„Młody, mów do mnie.”
Przymknął oczy, spuszczając z niego wzrok ma własne dłonie, oznaczone czerwonymi kreseczkami, które wyrył sobie na skórze, w momencie przemiany mężczyzny. Wypuścił przerywanie powietrze z ust, z trudem zbierając się na słowa.
- Moja decyzja była głupia. – skomentował krótko, wciąż mówiąc bardzo cicho i bez specjalnej energii, którą zawsze przecież tryskał. Starał się opanować i tak nie trząść, ale wychodziło mu miernie. – N-naprawdę nigdy więcej nie chcę tutaj wracać. – pokręcił głową, spoglądając ze strachem na ścieżkę za Mefistofelesem; to nią przybył do niego Czerwony Kapturek. – Ale nic nie było tutaj twoją winą, Mefi. Żal mogę mieć tylko do siebie. – bał się okrutnie bestii, w którą skórę przywdziewał się Nox każdej pełni, ale miał w sobie na tyle wyrozumiałości, by nie traktować jej jako definitywnego zła. Ilekroć go widział, czuł faktyczną potrzebę odgryzienia sobie języka… ale ta noc poszerzyła mu pogląd na wilkołaki. Na Mefistofelesa. Zmieniło mu się myślenie, gdy widział na własne oczy przemianę, walkę z samym sobą, siłę, resztki tej świadomości, przebłyskującej pomiędzy kłami i napiętymi do ataku mięśniami…. nie widział absolutnie niczego fajnego w takim cierpieniu, ale był również daleki od bezmyślnego nazwania jakiegokolwiek wilkołaka złym. Gdyby nie ten zły wilkołak, pewnie by tej nocy zamarzł lub został utłuczony pałką jakiegoś gnoma. Zadrżał na samą myśl…
- T-To będzie w porządku, jeśli chwilę tu posiedzimy…? – zapytał bardzo cicho i niezbyt śmiało, nawet na niego nie patrząc. - … proszę. – skulił się tylko bardziej, potrzebując czasu, by wrócić z tego chaosu do codzienności; podjąć jakieś logiczne kroki. Chciał się nacieszyć, że ktokolwiek nareszcie przy nim był i chociaż ciężko było mu spojrzeć Mefistofelesowi w twarz, czuł się o niebo lepiej, że siedział obok.

W obliczu przebytej nocy, wieczorny spacer do Zakazanego Lasu wydawał się kompletną abstrakcją. Mefisto przyszedł tu we względnie dobrym humorze, z kocem, ubrany od stóp do głów i mentalnie gotowy. Niespokojnie podrygiwał i nie mógł się doczekać, aż zniknie w leśnej gęstwinie. To już był swego rodzaju rytuał, że przychodził o odpowiedniej porze, układał rzeczy i rozbierał się (a niekiedy trafiała go taka nerwica, że składał wszystko w kosteczkę!). Był spokojny, samotny, nie dopuszczał do siebie żadnych negatywnych myśli. Właściwie, to w ogóle nie myślał - koncentrował się jedynie na zmianach zachodzących w jego ciele. Czekał.
Wczoraj wszystko potoczyło się zupełnie inaczej, bo nagle w lesie pojawił się intruz. Mefistofeles nie potrafił wrócić myślami do pierwszej chwili, w której zorientował się, że tajemniczym gościem był właśnie Liam. Za bardzo denerwował go szept z tyłu głowy, który sugerował, że być może szybsza i pewniejsza reakcja w jakiś sposób zapobiegłaby całej tragedii. Nawet gdyby nie dotarli pod sam zamek, to może chociaż do chatki gajowego? Albo, na Merlina, Liam wylądowałby na błoniach. Po pierwsze, tam mógłby go ktoś zauważyć. Po drugie, tam by go nic nie atakowało. Jakim cudem żaden nie pokusił się o chociażby nędzną próbę wydostania z tego lasu? Nox poważnie uznał, że lepsza opcja to przyniesienie mu kocyka?
Właśnie dlatego nie pozwalał, aby Rivai przejął na siebie całą winę... A właściwie, to nie odstępował mu jej ani trochę. Miał ochotę nakrzyczeć na Puchona i wygarnąć mu, że czasami w życiu potrzeba trochę egoizmu. Nie musiał wcale tutaj przychodzić - tylko po to, aby przyjaciela ostrzec. To było szalenie nierozsądne, w skrócie po prostu durne... I urzekające, niestety. Nox mógł udawać, że serce ma skute lodem, ale koniec końców to był tylko kiepski żart. To była jedna z najmilszych rzeczy, jakie ktokolwiek dla niego zrobił. Szkoda, że odwdzięczył się jedynie szczerzeniem kłów. Student otarł wierzchem dłoni usta, a następnie przesunął po nich koniuszkiem języka, skrupulatnie pozbywając się jakichkolwiek resztek krwi.
Zacisnął mocniej szczęki, nie będąc w stanie skomentować słów chłopaka. Jego własne "przepraszam" aż prosiło się o końcówkę "że żyję", bowiem Ślizgon faktycznie nic konkretnego nie zrobił. Po prostu... był. Narażał swoich bliskich na niebezpieczeństwo samym jestestwem. Gdyby nie nawiązał takiej relacji z Liamem, to ten w życiu nie zjawiłby się w Zakazanym Lesie; nie spędziłby nocy w ciemności i na mrozie.
Teraz z kolei sam zamarzał. Nie, żeby umniejszał cierpieniom swojego młodszego towarzysza - rzecz w tym, że on sam przebył kawałek nago, smagany chłodnym powietrzem poranka, następnie założył podarte spodnie, a potem podarty sweter. I wszystko to było mokre i przemarznięte, także ciężko stwierdzić, czy bez tego nie było lepiej. Na domiar złego, zimno pochłaniało jego ciało również przez stopy, bose i wciśnięte w błoto. Pokiwał jednak gorliwie głową, jakby opadając ciężej na ziemię; nie szykował się już do podtrzymywania Liama, czy też biegu po Blanc. Mógł zaczerpnąć oddechu i walczyć ze szczękającymi zębami. Co ważniejsze - mógł przyglądać się z bólem siedemnastolatkowi, dalej słysząc jedynie tępe "przepraszam", rozbijające się natarczywie po głowie.
- Pewnie - przytaknął z trudem, bo wychowanek Hufflepuffu na niego nie patrzył, więc mógł nie zwrócić uwagi na subtelny gest zgody. Poprawił dyskretnie rękawy swetra, chowając pod jednym z nich świeżutki ślad po ugryzieniu; manewrował cały czas ręką w ten sposób, aby krople ciepłej krwi nie zaczęły spływać po palcach. Rana była stosunkowo płytka, jeśli porównaniem miały być inne obrażenia związane z likantropią. - Wszystko będzie w porządku - dodał, co zabrzmiało bardziej pokrzepiająco, niż miało w założeniu. W gruncie rzeczy chodziło mu o to, że mogli zrobić cokolwiek, co tylko Liamowi przyszłoby do głowy; fakt faktem teraz to już tylko z górki, nie? Mefisto w końcu poddał się i zagarnął do siebie chłopaka, oferując stabilny uścisk przytulenia. Zdawało mu się, że Rivai jest wręcz gorący pod tymi wszystkimi warstwami materiału; tym przyjemniej było skraść trochę zbawiennej bliskości. Serce Mefisto zakołatało ponownie, w druzgocząco nieznośny sposób. Jak mógł chcieć skrzywdzić kogoś takiego? - Jesteś niesamowity - westchnął nagle, z pewną dozą rezygnacji w głosie. Nie dałoby się nawet tego chyba uznać za komplement... Korzystając z tego, że nie minęło zbyt dużo czasu i prefekt niezbyt nawet miał jak uścisk tak gwałtownie odrzucić, przylgnął do niego jeszcze bardziej. Przesunął ledwie wyczuwalnie wargami po skroni Puchona, by ostatecznie odcisnąć na niej mały, czuły pocałunek uznania.
Bo hej, poradził sobie. To naprawdę było mało paniki, jak na zaistniałą sytuację.

„Wszystko będzie w porządku.”
Nie kładł nawet cienia wątpliwości, że miało okazać się inaczej. Pełny księżyc odszedł w zapomnienie na kolejny miesiąc, ustępując miejsca nieśmiałemu, porannemu słońcu, które nareszcie rozwiało wszystkie zwidy i koszmary, jakie Liam widział tej nocy w lesie. Mefistofeles wyzbył się tej potwornej postaci i siedział obok niego, oferując nie tylko zbawienne towarzystwo, ale i realną pomoc w przedostaniu się z powrotem do zamku. Musiało być w porządku.
Mężczyzna raczej niekoniecznie kojarzył mu się ze specjalnymi czułościami. Znał go od strony żartów, często dosyć głupich (po prawdzie głupich z winy Liama), ale nigdy nie wykazywali wobec siebie specjalnego kontaktu fizycznego, pomijając poklepanie po ramieniu czy poprawienie kołnierza. Poza tym jakkolwiek płytko by to nie brzmiało, Szkot nie sprawiał wrażenia delikatnego i czułego na pierwszy rzut oka. Szatyn spodziewał się, że Ślizgon ograniczy się wyłącznie do słów, a te w głowie Puchona nie brzmiały ani trochę łagodnie. Czekał na tę oschłość, wypomnienie złego… a jednak Mefisto szedł na przekór oczekiwaniom chłopaka, nie tylko podsuwając mu przeprosiny pod nos minutę temu, ale i zagarniając ramieniem.
Nie tylko pozwolił się objąć, ale sam zahaczył rozpaczliwie palcami o przemoknięty, brudny sweter mężczyzny, wtulając się w niego bez najmniejszego zawahania. Zupełnie, jakby próbował schować się w ramionach Mefistofelesa przed tym cholernym lasem, zimnem, strachem i wszystkim, co zobaczył poprzedniej nocy. Wtulił w niego nos i tak odczekiwał w milczeniu dobrych kilka minut, uparcie ignorując swąd krwi, który wyczuł zdecydowanie wyraźniej, będąc tak blisko poranionego mężczyzny. Niemniej nie przejmował się tym; ostatnie czego teraz chciał, to odklejanie się od jedynej osoby w pobliżu, która dawała mu jakiekolwiek poczucie bezpieczeństwa. Poza tym sam się dzisiaj poranił, więc nie mógł mieć pewności, że to nie jego obrażenia pstrykają go po nosie metalicznym, gorzkim zapachem.
Trudno powiedzieć, by ten jeden gest rozwiał cały strach chłopaka, przywracając mu na twarz zwyczajowy uśmieszek. Wciąż dygotał, wciąż był blady, wciąż sprawiał wrażenie kompletnie zniszczonego… niemniej Mefistofeles dał mu szansę pozbierać się na tyle, by przynajmniej powstrzymać się od płaczu. Chyba sam nie wiedział jak długo zamierzał się w niego wlepiać, ale tknęło go dopiero, gdy drugą z rąk przypadkiem nie zawadził o skórę mężczyzny. Lodowato zimną skórę. Jakby doznał objawienia, nagle zorientował się, że Nox również trzęsie się z zimna, a na dodatek cierpliwie znosi unieruchomienie się przez tę kulkę żałości, zbierając cały chłód od podłoża, lekkich podmuchów wiatru…
Ostrożnie się od niego odsunął, pozwalając sobie ostatni raz pociągnąć nosem i przetrzeć oczy; zaczerwienione, ale przynajmniej bez tafli łez, podbijającej błękit jego tęczówki.
- Jesteś lodowaty… przepraszam, o-oddam ci twoje rzeczy. – odparł cichutko, trochę ochryple, nim nie zaczął ściągać z siebie kurtki Mefisto, niezmiennie okupującej ramiona chłopaka przez całą noc. Zagarnął dla siebie wszystkie materiały do utrzymywania ciepła, a przecież to nie on był tutaj prawie nagi. Oddał mu nie tylko kurtkę, ale podzielił się również kocem i bez najmniejszej dyskusji powierzył mu szalik. Tak się trafiło, że sięgnął po którykolwiek miał na sobie, a więc Mefistofeles po raz kolejny dostał żółto-czarny przydział. Najpewniej normalnie Rivai rzuciłby jakiś komentarz czy przynajmniej dumnie się wyszczerzył… teraz jednak błądził nieco rozbieganym spojrzeniem po całym ekwipunku, doszukując się innych rzeczy, które mógłby na niego narzucić. Chociaż tyle mógł teraz zrobić. – Mógłbym rzucić zaklęcie rozgrzewające… tylko… różdżka. – rzucił trochę kulawo, orientując się, jak potwornie był bezbronny i bezużyteczny. – Nie wiem, gdzie wypadła… chyba powinniśmy już wracać. – zmienił nagle myśl, nie pozwalając sobie na płynne przejście między tematami. Mówił już spokojniej, ale dalej nie wydawał się wyjść z szoku. Szczególnie, że pomyślał sobie o czymś jeszcze, w końcu nabierając odwagi, by ponownie spojrzeć Mefistofelesowi w twarz. Zrobił żałosną minę. – Mam potworne kłopoty.
Ledwie dostałeś odznakę prefekta, a już wybyłeś z zamku bez wiedzy, a już tym bardziej zgody któregokolwiek z nauczycieli; skierowałeś się bezprawnie wprost do zakazanego lasu, który, jak nazwa wskazuje był zakazany; stałeś ledwie kilka metrów od przemieniającego się wilkołaka; wykazałeś się okropną nieuwagą wypuszczając z rąk różdżkę czy unieruchamiając się w jednym miejscu za sprawą kostki; spędziłeś całą noc poza dormitorium pod jednym z drzew, zastanawiając się, która z bestii nabije cię na kły jako pierwsza.
Miał potworne kłopoty i chyba tylko dlatego znowu zaczynał panikować. Całe swoje życie był tak beznadziejnie grzecznym i bezproblemowym uczniem… było mu cholernie wstyd, szczególnie, że odbierał to jako swego rodzaju nadwyrężenie zaufania profesorów. Zawiódł ich. Prefekt nie powinien zachowywać się w ten sposób.
- J-jak ja się z tego wytłumaczę…?

Przytulenie nie pomogło. Mefistofelesowi oczywiście zrobiło się cieplej i milej - bo Liam nie uciekł, tylko sam jeszcze się przysunął. To było istotne, nawet bardzo, bo Nox w chwili obecnej nie tylko postrzegany był jako potwór, ale i tak się czuł. Uczepił się ze wszystkich sił tej prostej świadomości, że mimo wszystko Puchon od niego nie uciekał... Nie to, żeby miał za duże pole do popisu. Potrzebował pomocy, a w pobliżu znajdował się jedynie wilkołak. Główny problem nie polegał wcale na tych niepokojących myślach, lecz na roztrzepotanym w klatce piersiowej sercu i - no właśnie - na samej w sobie klatce piersiowej. Przygarnięcie Liama i otoczenie go ramionami uzmysłowiło Ślizgonowi jak drobny był chłopak, jak wielka różnica mas dzieliła ich nawet za dnia. A to... cóż, to sprawiało, że miał ochotę wyrzucić z siebie jeszcze milion pustych przeprosin, zakrywając nimi cały żal. Teraz też gdyby chciał, to skrzywdziłby go bez większego wysiłku - jak zatem górował nad nim, kiedy przyjął postać wyjącej do księżyca bestii?
Drgnął niespokojnie, wypuszczając Rivai’a z uścisku, acz wyraźnie pokazując mu, że tego nie chciał. Nie spuszczał z chłopaka zmęczonego, pół-przytomnego spojrzenia, ujawniając jak bardzo jego to wszystko dotknęło. Mruknął jakieś niewyraźne „jest okej”, ale nie zaoponował, gdy odzyskał kurtkę. Poprawił ją nieco, a otrzymawszy szalik - o Merlinie - nawet blado się uśmiechnął. Jeszcze chwila i przyzwyczai się do tych puchońskich barw... Czuł, jak materiał swetra przykleja mu się do rany, piekąc z każdą chwilą coraz bardziej. Ugryzienia wilkołaka nie były zwykłymi obrażeniami, paliły i wysysały wszelkie siły, a Mefisto i tak nie miał ich wiele.
- Różdżka - powtórzył, biorąc zaraz potem głębszy wdech. Och, trochę wysiłku nikomu nie zaszkodziło... Student dźwignął się na nogi (a zaraz potem poleciał w bok, boleśnie uderzając o drzewo i odnajdując w nim podporę), by móc rozejrzeć się za zgubą. Las wyglądał teraz zupełnie inaczej, pokryty rosą i oświetlony dumnymi promykami słońca. Normalnie Mefisto o wiele większą uwagę przykładałby do błysków wyłamujących się spomiędzy liści, tych nielicznych ostałych na porę zimową. Oskubane korony drzew i puste gałęzie wpuszczały więcej światła, pozornie ułatwiając rozpaczliwy proces poszukiwań.
- Taaak, wracamy - przytaknął, nie przestając wodzić spojrzeniem po okolicy. Problem w tym, że w danej sytuacji każdy patyk wyglądał jak różdżka, z kolei ta prawdziwa mogła tonąć pod błotną zaspą. Ślizgon zaklął w myślach, nie chcąc brać pod uwagę możliwości, jakoby podczas swoich wilczych spacerków naruszył różdżkę, bądź nawet ją złamał... - Poszukam jej potem - dodał nagle, głosem miękkim acz pewnym, szczerze obiecującym. Nie był dla niego problemem powrót do Zakazanego Lasu, zreszą i tak planował potem przespacerować się w tę okolicę i być może poszukać zniszczonych podczas przemiany butów... Teraz jednak ważniejszy był powrót do zamku, chyba obu panów napawający strachem. Nox ugryzł się w język. Też mam kłopoty.
Początkowo nic z siebie nie wydusił, przykucając z powrotem obok Liama i pomagając mu wstać - niemal podniósł go, byle tylko siódmoklasista nie naruszył uszkodzonej kostki. Mefisto objął go mocno jedną ręką w pasie, rozważając faktyczne zaniesienie prefekta do Hogwartu; obawiał się, że nie dotrze do zamku, straci równowagę i tylko przysporzy im problemów.
- Blanc zabije mnie na miejscu - palnął nagle. Dostrzegł przed oczami wizję samego siebie, poharatanego po pełni i z wargami jeszcze zaczerwienionymi od zalegającej na niej przed chwilą krwi; siebie, prowadzącego wystraszonego i wychłodzonego Puchona, nieelegancko przyzdobionego purpurą i kuśtykającego jak ranne zwierzę. Bo choć Rivai miał do wytłumaczenia swoją obecność w Zakazanym Lesie, to Mefisto musiał liczyć się z obarczaniem go winą za wszystkie nieprzyjemności fizyczne i psychiczne. Z doświadczenia wiedział, że nikt nawet nie będzie dopytywał, od razu zabierając się za przydzielanie kary.
- Proste. Pominiesz fragment z wchodzeniem do lasu. - Kompletnie nie obchodziła go uczciwość Puchona. - Skarbie, prefekci nie są święci. Debile z Gryffindoru tracą punkty co chwilę, żółta Hudson zarobiła szlaban i zaraz potem została wyróżniona odznaką prefekta naczelnego, jej siostra jest zajęta wychowywaniem dziecka, a w Slytherinie przekazują sobie te plakietki tak, jakby trzymali gorące smocze jajo. Spacer po Zakazanym Lesie to nic, w szczególności biorąc pod uwagę twoje intencje. Bywa, nie o wszystkim trzeba mówić. - Musiał na chwilę przystanąć, bo zgubił oddech. Nie był pewien, czy to nie on potrzebuje tego podtrzymywania - starał się tylko ukryć swoje osłabienie, aby Liam rzeczywiście mógł odnaleźć w towarzyszu trochę stabilizacji. W jednym Mefisto był dobry - w udawaniu. - Więc jeśli zamierza gryźć cię sumienie, to ostrzegam, że ja gryzę mocniej. Idziemy do Blanc, kajasz się z powodu durnego spaceru, a ja tłumaczę, że wciągnąłem cię do Zakazanego Lasu. - Nie było tu miejsca na dyskusję, Mefistofeles zdecydowanie lepiej wiedział w co prędzej dyrekcja uwierzy i z czego łatwiej było wybrnąć. A poza tym gdyby Rivai w tym wszystkim stracił jeszcze prefekturę, to byłby to gwóźdź do trumny.
Z każdym krokiem przybliżającym do zamku, Ślizgon czuł się coraz bardziej niepewnie, a jednocześnie odzyskiwał zdolność racjonalnego myślenia i mniej okazywał poddenerwowanie. Nie spodziewał się tłumu na korytarzach o tej porze, bo było jeszcze za wcześnie na śniadanie; mimo wszystko martwił się, że na kogoś wpadną.

Wpatrywał się w niego bez przerwy, lekko spinając mięśnie, gdy Mefistofeles się zachwiał. Zwyczajowo chciał się przygotować do natychmiastowego odbicia od ziemi i podlecenia do mężczyzny, gdyby zdarzyło mu się upaść, na jeden przykry moment zapominając, że nawet pomimo jego szczerych chęci, najprawdopodobniej próba pomocy w wykonaniu kontuzjowanego Londyńczyka skończyłaby się upadkiem na samego Ślizgona i tylko dotkliwszym przymocowaniem go do ziemi własnym ciężarem. Całe szczęście wilkołak podparł się o drzewo i zachował liczbę siedzących na ściółce do jednego osobnika.
W przeciwieństwie do Mefistofelesa, Liam wcale się nie uśmiechał, mając wciąż i wciąż to samo zatrwożone, zmęczone oblicze; szalik w żółto-czarnych barwach to za mało, żeby drgnąć kącikami jego ust i wnieść je ku górze. Jedyne co ruszyło mięśniami twarzy Anglika, to ciche zapytanie, czy mężczyzna na pewno czuł się dobrze… co najpewniej wypadało głupio, patrząc na całą sytuację, bo kto normalny czułby się dobrze w zaistniałych okolicznościach, ale Rivai’owi z pewnością chodziło tylko o to, czy Mefistofeles miał na tyle dużo energii, by stać.
Pokiwał ufnie głową, naprawdę wierząc, że mężczyzna wróci do tego potwornego lasu i będzie na tyle uprzejmy, żeby rozejrzeć się za nieszczęsną różdżką Liama. Było mu poniekąd tak wstyd, że nie potrafił jej upilnować i przysporzył koledze tak wiele problemów, niestety domyślał się, że szukanie jednego drewnianego patyka wśród innych drewnianych patyków będzie przypominało poszukiwania igły w stogu siana, więc nie obraził się, że jego pierwsza i jedyna linia obrony w obliczu zagrożenia zeszła na dalszy plan. Mefistofelesowi będzie zdecydowanie łatwiej, gdy sam zaopatrzy się w różdżkę: jedno Accio i po sprawie.
No… do tego dochodziła kwestia, że miał to wszystko w nosie i jedyne o czym marzył, to żeby spieprzyć z tego lasu jak najszybciej się dało.
Postarał się ustawić tak, by umożliwić Noxowi obranie jak najwygodniejszej pozycji, żeby siłowanie się z ciężarem ciała Puchona nie było dla niego aż tak trudne. Niestety Liam nie potrafił nie wczepić się w niego trochę mocniej, desperacko próbując ukraść jak najwięcej ciepła. Z jednej strony dla siebie, z drugiej dla niego; teoretycznie sam też był chodzącym (zakładając optymistycznie) 36.6, które mogło podreperować temperaturę wychłodzonego Ślizgona samym byciem obok, więc zdecydowanie starał się „być obok” jak najbliżej. Z pewnością kosztowało to Mefistofelesa trochę wygody, ale  przynajmniej chłód kąsał ich obu trochę mniej.
„Proste. Pominiesz fragment z wchodzeniem do lasu.”
Spojrzał na niego, a w miarę dalszych wyjaśnień marszczył nos coraz bardziej. Nie uważał się za świętego, a już na pewno nie lepszego od wszystkich innych prefektów, ale naprawdę wziął sobie do serca otrzymaną funkcję i chciał świecić przykładem dla młodszych uczniów.
- Mam kłamać? – wyrwało mu się tak rozkosznie naiwnie, jakby do tej pory zupełnie nie dopuszczał do siebie myśli, że wyjaśnienie tej sytuacji wymagało nagięcia pewnych faktów. Był zdecydowanie zbyt uczciwą bestią… i zbyt obchodził go los drugiej osoby, by nie zaoponować propozycji kolegi. – Co… Mefi, przecież wyrzucą cię ze szkoły… albo sprowadzą na głowę Ministerstwo, jeśli powiesz coś takiego. – wyszeptał, w końcu wyrzucając z siebie więcej słów, niż nieszczęsne trzy-cztery słowa na krzyż. Szkoda, że ten słowotok nie miał w sobie nic znajomego – to nie było jego radosne trajkotanie; to była dziwna kombinacja paniki i oburzenia. – Przecież nic złego mi nie zrobiłeś. Pomagałeś mi! Jeśli pomyślą, że zaciągnąłeś mnie do lasu, założą, że zostałem zaatakowany lub co gorsza; ugryziony… nie chcę, żebyś miał więcej problemów. – zrobił żałosną minę, próbując kuśtykać w rytm chodu Ślizgona, by nie zostać w tyle. Szło mu ciężko, podrygując tak za nim na jednej nodze, jednak miał jeszcze siłę, by upierać się dalej. – Nawet jeśli sam miałbym stracić głupią plakietkę czy dostać dożywotni szlaban… - burknął jeszcze ciszej pod nosem, co mogło wyjść niemal niezrozumiale, zważywszy na fakt, że pomimo małego rozgadania Puchona, wciąż nie miał na tyle wiele energii, by wykrzesać z siebie coś więcej, niż szept.
Niemniej im bliżej zamku się znajdowali, tym większy stres zaczął zwijać wnętrzności chłopaka w supeł. Gdyby już teraz nie był tak trupio blady, z pewnością na myśl rozmowy, która miała ich czekać, straciłby więcej koloru z twarzy.

Czyżby najlepsze czekało na Vicario na końcu? To właśnie z tym przeświadczeniem zaszła aż tak daleko, ale przecież nie było się czego bać. Uczniowe byli w towarzystwie nauczyciela, zaś ona sama z pewnością dałaby sobie radę! Towarzyszło jej przy tym trzech dzielnych, młodych mężczyzn, którym przez caluteńką drogę nie zdradziła dokładnego celu. Był on położony kawałek od Hogwartu, ale na szczęście na tyle blisko, by w razie co - brać nogi za pas i czasem nie uciekać w las, tylko do szkoły.
Wybiła dwudziesta, a oni znaleźli się na skraju zakazanego terenu, gdzie to uczniowie często wybierali się z gajowym, o ile taka potrzeba była. Tym razem - musieli udać się tutaj z profesor zielarstwa, wszak składnik, które będą poszukiwać, naprawdę kocha cień!
- Moi drodzy, przystojni czarodzieje! - powiedziała od razu i uśmiechnęła się rozbrajająco, niczym nastolatka. - Jesteście ostatni na tym etapie lekcji, gdzie to będziecie poszukiwać pewnego elementu całej układanki, co zostanie wam wyjaśnione już niebawem - rozpoczęła kolejny wstęp do swojego monologu. - Otrzymujecie w tym momencie czterdzieści pięć minut na odnalezienie korzenia asfodelusa, a tym samym, gdy już go znajdziecie, możecie wrócić do szkoły, oczywiście - w moim towarzystwie-  oznajmiła całkiem poważnie i posłała przeciągłe spojrzenie jednemu z gryffonów. Cóż, oni bywali nad wyraz nierozstropni! - Powodzenia!

Spoiler:

Sorki, szkraby, ale idziemy całą grupą, bo ja chcę nieśmiałka ._.

Strasznie się ekscytuję wycieczką do lasu, nawet jeśli to tylko jego skraj. Nie jest to tak nudne jak siedzenie w cieplarniach czy szkolnych ogrodach, a jako że bywam nadpobudliwy, idealnie nadaję się do takich zadań. Na dodatek w mojej grupie jest @Terrey Thìdley, który i tak wylądował w niej tylko dlatego, że odwaliłem za niego całą robotę z wypracowaniem. No ale gdyby nie to, pewnie skończyłbym z jakimiś lamusami, którzy nie chcieliby nawet wejść między drzewa. Na szczęście @Jack Moment też nie należy do strachliwych, więc plus dla niego.
- Pani profesor tak nie mówi, bo się jeszcze zawstydzimy – mówię do Vicario. Jak zwykle próbuje bajerować, ale czemu by się nie wkręcić w te jej gierki? Może nam dzięki temu pokaże dokładnie, gdzie znajdziemy asfodelusa? I tak wydaje mi się, że wiem, gdzie powinniśmy go szukać, ale wsparcie nauczyciela zawsze się przyda. - Tak jest – dodaję jeszcze po wysłuchaniu instrukcji i salutuję niczym prawdziwy, mugolski żołnierz, którym był mój dziadek od strony ojca. Matka pewnie byłaby o wiele szczęśliwsza, gdyby mi zapewnił wojskowe wychowanie.
- Idziemy, łosie – mówię do Terry'ego i Jacka i sięgam do kieszeni po różdżkę, choć i tak ostatnio aż za bardzo mi szwankuje. Nie jestem pewien, czy to nadal przez zakłócenia, czy może jednak uszkodziłem ją podczas rzucania nią w Egipcie. Nie panowałem nad nerwami i – no cóż – zdarzyło mi się. Marzy mi się taka od Fairwynów, choć ich rdzenie są trochę zbyt brutalne. Czy naprawdę trzeba zabijać zwierzęta, żebyśmy mogli czarować? Może dałoby się opracować różdżki na bazie roślin? Powinienem o to zapytać Rileya, jak tylko go złapię, choć pewnie pośle mnie w diabły.
- Wiecie w ogóle, jak wygląda asfodelus? – pytam chłopaków, bo jeśli nie mają zielonego pojęcia o tej roślinie, to tak naprawdę zmarnujemy kupę czasu, bo jednak łatwiej rozglądać się w trzech kierunkach. A że dziś nie piłem jeszcze euforii, bo moje zapasy bardzo się uszczuplają, mogę się zbyt łatwo denerwować.

Kuferek zielarstwo: 5
Pierwsza kość: nie
Druga kość: 6

Nie byłem pewien, czy mi się podobało wieczorne łażenie po zakazanym lesie. Spójrzmy prawdzie w oczy - jeśli mnie zaatakuje jakiś hipogryf, to hipnozą się raczej nie obronię. A wiele poza tym, to ja nie potrafiłem. Oczywiście nie znałem się kompletnie ani na zwierzętach, ani na roślinach, więc czułem, że ta moja wyprawa do lasu to będzie jakiś istny popis żenady. Poza tym, o dwudziestej to ja wolałem robić cokolwiek innego, pójść na piwo do Hogsmeade, albo poplotkować o newsach z wizbooka, a nie łazić po czarnym lesie. Co za idiotyczny pomysł. Panna Vicario była niezłą laską, czemu nie spędzała wieczorów w jakiś lepszy sposób?
Moje serce trochę się rozpromieniło, gdy Vicario zajęła się komplementowaniem nas i posyłaniem swoich uśmiechów, zamiast gadania o niebezpieczeństwach tego miejsca. Nawet wyprawa nagle wydała się nie aż tak bezsensowna. Mogłem przynieść jej pięć korzeni, jeśli tylko skutkować by to miało spędzeniem kolejnego wieczoru z nią, tym razem sam na sam. Uśmiechnąłem się więc do niej, zapinając swoją dżinsową kurteczkę z białym futerkiem, rodem z lat osiemdziesiątych, tuż pod samą szyję, gotów tym samym na przetrwanie w gęstwinie drzew.
- Przyniosę Pani, co tylko Pani zechce - rzekłem do niej, nagle pełen ochoty i pewności siebie, w stosunku do pobijania tego lasu, jakby proste to było niczym zerwanie marchewek w domowym ogródku (czego też nie robiłem). Jeszcze chwilę, gdy wchodziliśmy między zarośla nie opuszczał mnie ten bojowy nastrój, a dopiero, gdy zrobiło się tam naprawdę ciemniej, ponurzej i chłodniej, skierowałem się do Holdena.
- Chryste, napisaliśmy tą pracę aż tak wybitnie żeby nas posyłała do lasu? - Zapytałem udając, że oczywiście jestem autorem swojej pracy. Nie uśmiechało mi się to łażenie tutaj, bo najzwyczajniej w świecie, byłem typowym mieszczuchem z przedmieść. Miałem sklep z zegarami, a nie z wnętrznościami mantrykor, czy co tam żyło w tych lasach. Tymczasem miałem wrażenie, że właśnie otrzymaliśmy jakieś zadanie z wyższej półki.
- Tego jak wygląda nie było w mojej pracy - zauważyłem uznając, że jestem całkowicie usprawiedliwiony brakiem wiedzy na temat wyglądu korzenia asfodelusa. Może gdyby Holden opisał szczegółowo wygląd tej rośliny, to bym przynajmniej wiedział teraz czego szukać? Postanowiłem, że po prostu będę szedł za różowowłosym i udawał, że wiem co robię - będę oglądać tak długo rośliny (myśląc o wieczorze z Vicario), które mijamy, aż Holden krzyknie, że znalazł.

KUFEREK ZIELARSTWO: 0
PIERWSZA KOŚĆ: nie
DRUGA KOŚĆ: 4

Popatrzył bez głębszego wyrazu na kobietę, która przyprowadziła ich o tej porze na skraj lasu. Czy Ci nauczyciele wyrabiają jakieś dodatkowe nadgodziny? Poza tym, czy to całe zbieranie magicznych fantów jest jakieś nielegalne, że za każdym razem muszą to robić pod osłoną nocy, w potencjalnie niebezpiecznych miejscach? Do tego ta gadka - drodzy i przystojni... zupełnie jakby osoba doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że wykorzystuje swoich podopiecznych. Zresztą takie komplementy spływały po Jacku jak woda po kaczce. Może to dlatego, że wcale nie świecił się niczym miliony monet, a podobne słowa padały głównie z ust jego babci, która bynajmniej nie miała w zamyśle umawiać się z nim na coś więcej poza herbatą i ciastkami w ogrodzie, w nagrodę za przycięcie żywopłotu i skoszenie trawy. Równie nieadekwatnej nagrody co włożona w tę niewdzięczną robotę praca.
- A dostanę jakieś narzędzia? Albo chociaż rękawiczki? - Zapytał typowo mugolskim odruchem, nie myśląc nawet o używaniu do tego procederu różdżki. Każda rzecz, która nie wybuchnie mu w ręku z okazji zakłóceń na wietrze, była wyjątkowo przezeń pożądana. Tym bardziej, że o tej porze nie widział zbyt wyraźnie, co czaiło się pod nogami i czy aby na pewno złapie się za odpowiednią roślinkę. To nie lato, aby grubo po dwudziestej hasać po łączce pełnej chwastów, grzejąc się w promieniach zachodzącego za lasem słońca. Marudna uwaga nie była zbyt głośna, aby można ją było odebrać za poważnie. Jednak po minie Jacka dało się wywnioskować, że ta wycieczka nie napawała go energią i chęcią do działania. Bez oprawy w postaci pozostałych puchonów, zdawał się męczyć samą swoją egzystencją w tym miejscu. Nieszczególnie też to ukrywając.
- Łosie? - Uniósł brew, przenosząc swój wzrok z drobnej nauczycielki na Holdena, nie wyłapując przytyku i zamiast tego sprawdzając, czy na głowie nie wyrosło mu coś dziwnego. Pusto, a skoro na polanie nie pasały się żadne inne zwierzęta za chwilę sam ruszył w ślad za gryfonami.
Nie odzywał się długo i jakoś nieszczególnie też udzielał w rozmowie, wyłapując z owej, że ta dwójka najwyraźniej nie ma pojęcia dokąd idzie i po co. - Wiemy jak wygląda korzeń? - Rzucił sarkastycznie w stronę Holdena, za chwilę postanawiając jednak uświadomić drugiego kolegę o tym, czego tak naprawdę szukają - Asfodelus to takie białe kwiatki, na długiej łodydze. - Zobrazował, lekko gestykulując. Nie potrafił jednak tego jakoś bardziej szczegółowo opisać aby ułatwić gryfonom pracę. Aż takim orłem z zielarstwa nie był. Tyle dobrego, że lubił oglądać obrazki i zapamiętywać co ciekawsze fragmenty z kilkustronicowych opisów, całą resztę ledwie zaszczycając swoim spojrzeniem. - Sądzicie, że są tutaj jakieś mogiły? Albo kości? Asfodelus zdaje się jest rośliną cmentarną. - Stwierdził jakby wieczorne spacery po cmentarzach i kurhanach były czymś naturalnym dla świata czarodziejów. Korciło go zapytać starszych kolegów o fakt istnienia zombie i im podobnych stworzeń. Jednak ostatecznie postanowił przemilczeć te kwestię, by nie wydawać się bardziej dziwnym niż jest. Zresztą to niemożliwe aby jakieś nieumarłe jednostki kręciły się w pobliży szkoły. Nawet mimo tego mrocznego cienia jaki jawił się przed nimi, stanowiąc niezaprzeczalną granice miedzy polaną, a zakazanym lasem.

Kuferek zielarstwo: 0
Pierwsza kość: nie
Druga kość: 6 (chyba właśnie zepsułem Ci randkę z nieśmiałkiem)

- Ale to szczera prawda! - odpowiedziała na komentarz @Holden A. Thatcher II, a zaraz potem pozwoliła chłopcom przejść do poszukiwań, które - ku jej zaskoczeniu, potoczyły się nad wyraz szybko. Jak to możliwe, że bezbłędnie udało im odnaleźć korzeń asfodelusa, a mało tego - bez trudu dotarli do ukrytego miejsca, gdzie ów roślina rosła? Nieistotne, Vicario doprawdy była pełna podziwu, na co oczywiście kiwała z zadowoleniem głową, kiedy to spojrzała na @Terrey Thìdley.
- A pana zapraszam do gabinetu, jutro o godzinie czternastej - powiedziała spokojnie, a zaraz potem skinęła do chłopaka głową i skierowała kroki do całej trójki, by przyjrzeć się uważnie korzeniowi. Faktycznie, był taki jak należy, co tym bardziej wprawiło profesorke w niemały podziw i zachwyt.
- Dwadzieścia punktów dla Gryffindoru i dziesięć dla Hufflepuffu! - oznajmiła radośnie, po czym skierowała swe kroki trochę bardziej w stronę lasu, aniżeli wypadało. Chciała, żeby poszli za nią - to oczywiste, przecież miała dla nich dodatkową niespodziankę, choć sama nie była pewna, czy magiczne stworzenia z tych terenów poszły już spać czy jednak świstoklik, który znajdował się nieopodal im się przyda.
- Ukryłam tutaj kilka niespodzianek dla was, dlatego mam nadzieję, że spróbujecie je odnaleźć. Problem jest taki, że nie zapewnię was o tym, czy zwierzęta są już w fazie odpoczynku czy może jednak postanowią zrobić sobie z nas żywe przekąski - wyciągnęła z torebki bez dna pucharek, który przybrał na rozmiarach i położyła go przy największym głazie. - Oczywiście, może się wycofać, ale gdybyście jednak postanowili wyruszyć na poszukiwania, to w razie kłopotów biegnijcie ile sił w nogach, pan też, panie Moment - zwróciła się bezpośrednio do @Jack Moment i posłała mu pobłażliwy uśmiech.
Ach, ci młodociani przystojniacy!


INSTRUKCJA

Spoiler:

Próba przekupienia nauczycielki ładnym uśmiechem nie powodzi się, więc jesteśmy zmuszeni jednak wejść do Zakazanego Lasu. Zastanawia mnie tylko, czy Terrey pomyślał o tym samym co ja i liczył na łatwe zdobycie asfodelusa, czy też naprawdę zarywał do Vicario.
- Nah, myślę, że napisaliśmy ją na powyżej oczekiwań – stwierdzam, kładąc szczególny nacisk na -my. - Kolejną możemy napisać na nędznego – dodaję, by uświadomić kumpla, że może jednak lepiej nie wykorzystywać mnie do odwalania za niego wypracowań. Dostał dzięki mnie dobrą ocenę i jeszcze mu źle, bo musi przez to coś zrobić. Z drugiej strony wcale mu się nie dziwię, bo nie jest to najlepsza pora na szwendanie się między drzewami.
Idziemy przed siebie i – tak jak przeczuwałem – Terry nijak nie wie, jak odróżnić asfodelus od pozostałych roślin. Mam ochotę trzepnąć go w łeb, ale pewnie by mi oddał. Poza tym jest jednak ode mnie trochę wyższy i musiałbym się wysilać z podnoszeniem ręki, a mi się nie chce.
- Jesteś pewien, że trafiłeś do odpowiedniego domu? – pytam podejrzliwie, bo Jack ma wiedzę znacznie większą niż wszyscy Krukoni których znam razem wzięci i naprawdę mnie to dziwi. - Może pochowali tutaj założycieli Hogwartu – dodaję i szczerze mówiąc mam taką nadzieję, choć ta informacja ani trochę nie zmieniłaby mojego życia. W końcu jednak trafiliśmy na kwiaty, więc schylam się i podkopuję trochę ziemię, żeby wyrwać kwiaty razem z korzeniami. Nie jest tak źle, zważywszy na to, że nie spotkaliśmy po drodze żadnych centaurów czy akromantul, które odgryzłyby nam głowy.
Gdy wracamy z powrotem na skraj lasu, Vicario już na nas czeka, a gdy chwali nas i zaprasza Terry'ego „na herbatkę” ledwie powstrzymuję się od śmiechu. Właściwie to po chwili nawet się o to nie staram, prawie że tarzając się po trawie. Może nie powinienem tego robić w obecności nauczycielki, ale sytuacja naprawdę jest absurdalna. Co ona widzi w Thidleyu? W sumie co ona widzi w którymkolwiek z moich kumpli? Wzięłaby się za Morrisa czy Bergmanna. Albo Craine'a, bo jemu to by się przydało.
- Czy my w coś gramy? Albo zasnąłem? – pytam z niedowierzaniem, bo wydawało mi się, że zabawa w szukanie fantów to raczej podwórkowa rozrywka, a nie zadanie podczas szkolnej lekcji. Mimo wszystko rozglądam się jak głupi po trawniku, szukając sam nie wiem czego. Może liczę na jakieś ciekawe okazy robali, którym mógłbym się przyjrzeć. Ta, zdecydowanie muszę śnić i nie zamierzam się szczypać, bo gdy znajduję się w pobliżu profesorki, ta wciska mi do rąk zdobiony worek, który od razu chowam do kieszeni, bo boję się, że jeśli tam zajrzę, zacznę spadać w dół i się obudzę. Poza tym zaproszenie Terreya do gabinetu też pasowałoby doskonale do idei snów. Absurd za absurdem, świat w jaskrawych barwach pomimo braku euforii. Pewnie za chwilę obudzę się w swoim łóżku, nie czując ciężaru w kieszeni, a godzina na zegarku będzie wskazywać, że zaspałem na zajęcia, mimo że te odbywają się nocą.

kostki: 5, 4, 5, 4
czyli: znajduję 50g w rękach Estelli, co jest dziwną sytuacją, więc musiałam jakoś wybrnąć głupotą Holdena ._.

- Gdziekolwiek bym nie trafił, nie wydaje mi się aby cokolwiek to zmieniło w moim życiu. - Odparł beznamiętnie, zerkając na Holdena. Skąd w ogóle taka myśl? Toż to zwykły zbieg okoliczności, iż roślina, której aktualnie szukają znalazła się w kręgu zainteresowań Jacka. Tym bardziej, że chłopak nie był jakimś strasznym wielbicielem zielarstwa. Jednak wystarczyło okrasić Asfodelusa jedną sensowną ilustracją, odpowiadającą upodobaniom chłopaka do dziwnych i niespotykanych rzeczy, aby jego umysł wyrył sobie w pamięci znajdujące się wokół ciekawostki i przypisy, zmyślnie omijając informacje o pyleniu, czasie wzrostu, uprawie i odmianach liliowatych. Wszak ciekawsze były wzmianki o cmentarzu i innych mniej lub bardziej chwalebnych zastosowaniach tej rośliny. Zaczynając oczywiście od historii trucicielstwa z wykorzystaniem eliksiru żywej śmierci. Gdyby jednak miał spojrzeć na tę roślinę jako zwykły mugol, to był to wcale niebrzydki kwiatek... ale jakoś tak, próba podarowania bukietu cmentarnych asfodelusów którejś z dziewcząt mogłaby się skończyć strasznym nieporozumieniem. Zresztą gdyby tylko wiedzieli jak wyglądały zdjęcia asfodela, które znalazł i zapamiętał, to prędzej zaczęliby się nań dziwnie spoglądać, uważając aby nie odwracać się doń plecami nazbyt długo, aniżeli doceniać złudne wrażenie kujoństwa jakie sobą reprezentował. Niemniej, ważne że kwiatki się znalazły, wprowadzając śliczną panią profesor w stan euforii. Wyjątek od reguły? Chyba większość zafiksowanych w swej dziedzinie osób tak ma.
- Tak sądzisz? W takim razie owy grobowiec musi być strasznie dobrze ukryty... - Jak okiem sięgnąć tylko chwasty, drzewa i pająki. Cofnął stopę spoglądając na wielonogie stworzenie z niesmakiem, by po chwili ominąć białe sieci rozstawione na łodygach krzewu i pogapić się jak Holden rozgrzebuje ziemie w poszukiwaniu korzeni, aby następnie wręczyć je nauczycielce. Warto zapamiętać miejsce. Może nawet wziąć sobie jeden taki na zaś? Rozmyślał dłuższy moment nad wartością zdobytej dzisiaj wiedzy, nim z tego krótkiego transu nie wybił go ponownie głos pani Estelli.
- Mam biegać? Czy to tylko nie zachęci zwierząt do ataku? - Taki pies na pewno poczułby się ośmielony uciekającą przed nim ofiarą. Ale jeśli nie biegać, to co? Jack nawet swoim szczurem nie potrafił się zajmować, a co dopiero ugłaskiwać jakieś mordercze zwierzaki. Na domiar złego, przypomniała mu się dawna rozmowa z Neirinem. Jeśli coś Cię dopadnie - poświeć swoją nogę. Łatwiej ją zastąpić... Westchnął ciężko, gdy wciśnięto mu zdobny worek do rąk. Poszukiwań ciąg dalszy? Lubił niespodzianki. Jednak mnogość fajnych przedmiotów, w których posiadaniu była pani Estella, totalnie go zamroczył. Nie ruszał się w ogóle z miejsca, stojąc jak kołek i wpatrując w przedmiot ustawiony na kamieniu. Korciło go dotknąć jako pierwszy, przed wszystkimi. Chociaż wiedział, że nie wolno. Ostatecznie jednak przeniósł swój wzrok na kobietę. Ciekawiło go co jeszcze trzymała w tym worku... Odruchowo podszedł bliżej, jakby chcąc zajrzeć do środka, gdy nagle Estelle pomachała mu przed oczyma dwudziestoma galeonami. Cóż... najwyraźniej nie tylko worek był bez dna. Jack nabrał się na tanią mugolską sztuczkę? Niemniej podobała mu się do tego stopnia, że miał ochotę poprosić nauczycielkę o powtórzenie.
- Oh..? Musi mnie pani kiedyś tego nauczyć. - Odparł robiąc głupią minę. Nie chciał, wyjść na tak wścibską osobę. Przeprosił i zabrał monety, aby już po chwili się cofnąć i wrócić do gapienia na rosnącą wokół trawę. Chciał przynajmniej udawać, że jest bardzo zajęty poszukiwaniami reszty ukrytych fantów, a nie aktualizacją swej wewnętrznej "chciejlisty".

Kostki: 5, 3, 2, 4

(Sorki, że się wciskam w kolejkę. Ale jestem strasznie zarobiony i nie wiem kiedy znowu znajdę chwilę czasu aby coś napisać... i pewnie nawet nie wiem co piszę.)

Do gabinetu Vicario. W pierwszej chwili zamrugałem kilkakrotnie powiekami, sprawdzając, czy ja oby na pewno nie śnię. W jednej chwili myślę o byciu sam na sam z seksi nauczycielką, a w drugiej ona proponuje mi, żebym do niej poszedł. Oczywiście gabinet z profesorem mimo wszystko niósł groźbę jakiegoś nudnego zadania, szlabanu, nie wiadomo czego jeszcze, więc nawet słysząc to zaproszenie od Vicario zrobiłem się nieco nieufny. Szczególnie, gdy Holden zaczął się wariacko śmiać z tego wszystkiego.
- Eee oczywiście - odparłem więc nie mając zielonego pojęcia czy spełnia się moja fantazja randki, czy właśnie znów wpadłem w jakieś kłopoty.
Nie ogarniałem beznamiętnego tonu puchona, który twierdził, że bycie w innym Hogwarckim domu nie miałoby na niego żadnego wpływu. Byłem zupełnie odmiennego zdania - podziały Hogwarckie były o tyle kłopotliwe, że wrzucały do jednego worka ludzi o podobnym podejściu do życia, którzy jeszcze silniej na siebie oddziaływali tymi samymi cechami, pielęgnując je w sobie. Tak naprawdę ciężko było nauczyć lojalności Ślizgona, jeśli kisił się w towarzystwie swoich zarozumiałych znajomych od jedenastego roku życia.
- Żyjąc ze ślizgonami na dnia jeziora, nie da się nie nabawić depresji - rzuciłem tylko niezbyt poważnie, wymieniając, że jednak bycie w innym domu miałoby wpływ na jego charakter, życie. To oczywiste, że by miało. Nie chciało mi się jednak tego dokładniej tłumaczyć.
Ostatnio Gryfoni stracili sporo punktów, więc za cel wyprawy obrałem sobie zarobić nieco na klasyfikację ogólną. Być może podszedłem do tego znacznie zbyt ambitnie, bo ku mojemu nieszczęściu trafiłem na centaura. Chryste. W pierwszej kolejności próbowałem się mu ukłonić, totalnie mieszając podejście do niego z tym, jakie należało zachowywać wobec hipogryfów. Najwyraźniej nie spodobało się to człowiekowi z kopytami, bo mocno nimi wierzgał, z impetem uderzając o ziemię. Cofnąłem się tłumacząc, że jestem tu tylko przelotem i już wracam do siebie. Niestety centaur nie był mile nastawiony i zaczął sięgać po swój łuk ze strzałami.
- Do zamku nim nas wystrzela jak w średniowieczu! - Wrzasnąłem prędko się obracając i zwołując resztę grupy, aby uciekali nim stworzenie zawoła wszystkich członków swojej końskiej watahy. Na szczęście już po chwili, nim dosłownie do nich przybiegłem, okazało się, że Estella miała świstoklika, który pozwolił się całej naszej grupie przenieść bezpiecznie do zamku. To była bardzo dziwna lekcja.  

1, 6, 6, 2

Och, bardzo dobrze, że Estella zaskoczyła szanownego gryffona, który oczywiście - podobał jej się, ale to chyba nikogo nie dziwi, prawda? Lawirowała w końcu na pograniczu przyzwoitości nauczycielskiej, a cichemu flirtowi, do którego miała ewidentną słabość. Niemniej jednak, wolała żeby tym razem jej uczniowie nie wpadli w żadne kłopoty, choć widząc zmagania w poszukiwaniach przedmiotów i dodatkowych fantów, nie mogła nie uśmiechnąć się kącikowo. Krzyk wybił ją z rozmyślań i dlatego od razu użyli świstoklika, który pozwolił im bezpiecznie powrócić do Hogwartu, a kiedy to się stało, odetchnęła z ulgą. Spojrzała na swoich podopiecznych, na dłużej zatrzymując się na Holdenie, aż wreszcie wydusiła z siebie:
- Cieszy mnie, że znaleźliście wszystko, choć przyznam, że profesor zaklęć pomagał mi, by wykreować pewnego rodzaju iluzję, która pozwoliła ocenić wasze zachowanie podczas ewetualnego zagrożenia. Poza wspólną pracą otrzymujecie również po pięć punktów każdy! - powiedziała z uśmiechem i jeszcze objaśniła mniej więcej w jakim celu poszukiwali swojej rośliny, po czym pozwoliła im wrócić do swoich zajęć.

Spoiler:

/zt wszyscy

Nie było jeszcze świtu, kiedy wyszedł z pokoju wspólnego. Nie powinien właściwie chodzić nocą po zamku, niemniej nie uważał tego za poważne wykroczenie. Przynajmniej nie tym razem. Lekcja i tak odbywała się nocą, a on zawsze może powiedzieć, że załatwiał dodatkowe sprawy związane z zajęciami.
Wszak otoczenie opieką studenta z likantropią tak długo zalicza się w poczet "kwestii powiązanych z lekcją", jak długo owy uczeń należał do Twojej drużyny.
Neirin cicho zamknął za sobą drzwi pokoju wspólnego, przez ramię mając przerzuconą prostą, szmacianą torbę. Wrzucił do niej ubrania, trochę bandaży i gazy, dwie butelki wody. Nic wymyślnego, najbardziej potrzebne rzeczy, jakie sądził, że mogą się przydać po pełni. W końcu Mefisto rozdarł swoje odzienie, nie mówiąc o dzikim biegu w leśne ostępy. Mógł być ranny, zmęczony, spragniony. Rudzielec nawet nie zastanawiał się, czy wypada coś do niego zanosić, po prostu odprowadził Christera do sypialni, a sam spakował torbę i wyszedł.
Na korytarzu panowały egipskie wręcz ciemności - urok mieszkania w podziemiach. Próżno szukać tu choć nikłego poblasku księżycowego światła. Puchon namacał różdżkę i wyciągnąwszy ją, rzucił niewerbalne Lumos Sphaera. Kula zawisła nad nim, rozświetlając najbliższą okolicę. Białe, zimne światło wyciągało długie cienie każdej kolumny, ramy, obrazu i uchwytu, tnąc ściany czarnymi pasami ciemności. Rudzielec ruszył wolno w stronę schodów, jasność podążała jego śladem, miękko płynąc w powietrzu. Jedne cienie wydłużając, inne skracając, kiedy przesuwała się pomiędzy kolumnadą.
Otoczyły go szepty. Ciche, ale natrętne, morze jednolitego, białego szumu, z którego nie mógł wyłowić żadnego sensownego słowa. Zatrzymał się, odwracając niespiesznie i spoglądając za siebie. Kula zatrzymała się, rzucając poblask na najbliższe metry, nie będąc jednak w stanie rozjaśnić ciemności daleko w korytarzu. Głęboka, atramentowa, nieruchoma. Wypełniona głosami, tym jeszcze głośniejszymi, im dłużej chłopak wpatrywał się w mrok. Nie bał się. Już od dawna nie potrafił odczuwać strachu przed własnymi halucynacjami. Wręcz przeciwnie, w dziwny sposób go te głosy ciekawiły. Gdyby nie wyszedł z jasnym, klarownym celem z sypialni, zapewne ruszyłby korytarzem głębiej w podziemia, podążając za głosami. Nie mógł jednak. Jak nie bał się o siebie, odczuwał pewnego rodzaju troskę o innych. Miejscami wypaczoną albo chorą, niemniej troskę. Odwrócił zatem wzrok i wyszedł na błonia, a z każdym kolejnym krokiem szepty słabły, aż otoczyła rudzielca cisza. Cisza i chłodne, nocne powietrze.
Niespiesznym spacerem podszedł na skraj lasu i tam przysiadł na pniaczku. Drewienko było trochę wilgotne od zbierającej się wolno rosy, ale nie przeszkadzało to tak mocno Puchonowi. Czekał, wypatrując, czy @Mefistofeles E. A. Nox wyłoni się spomiędzy drzew. Wisząca nad Vaughnem kula działała tako jak oświetlenie, jak i pewnego rodzaju znak. Jaśniejąca, statyczna raca, odstraszająca co mniejsze zwierzęta, ale niewykluczone, że wabiąca te większe. Cóż, jakby nie patrzeć, chciał do siebie przywołać pewnego wilkołaka.

Lumos Sphaera: 4

Najpiękniejszy sen to ten, który kończył się przyjemną pobudką. Mefistofeles zawsze lubił, kiedy nieśmiałe promyki słońca zaczynały wychylać się na wielki świat - a gdy tańczyły pomiędzy pniami i koronami drzew, to całość zdawała się niemal rajska. Świt rozlewał się po niebie, blask coraz bardziej drażnił i w końcu, zupełnie zresztą naturalnie, wyrywał z sennej krainy marzeń.
Tym razem nie miał możliwości doświadczyć tego małego cudu. Pierwsze oznaki nowego dnia brutalnie spychały z pierwszego planu okrutną, wyjątkowo zdradziecką pełnię. To nie światło rozbudziło wyciągniętego na zakrwawionym mchu wilkołaka; to był ból. Uczucie tak dobrze znane, tak otępiające i jednocześnie rozjaśniające umysł. Dreszcz przemknął po jego ciele, wichrząc futro i przypominając o wszystkich, nawet najdrobniejszych rankach, których miał niebywałą przyjemność doświadczyć. Jeszcze nie rozbudził się w pełni, kiedy przemiana zaczęła postępować, zmuszając likantropa do miotania się po ziemi. Był cicho, zupełnie jakby nawet coś tak okrutnego nie mogło zmusić go do wydania z siebie głosu; jedynie jęknął raz cicho, potem westchnął. Miał wrażenie, że ponownie stracił świadomość, gdy wylądował na plecach i wbił półprzytomne spojrzenie w zabarwione całą paletą barw sklepienie. Zbierał powoli oddechy, pozwalając aby zalała go fala wspomnień i aby ostatnie wilkołacze zmiany w końcu odpuściły.
Nie chciał wstawać. Chciał tak leżeć, spocony i zmęczony, drżący i, mimo ładnej pogody, trochę zmarznięty. Niczego nie pragnął bardziej, niż zamknięcia powiek i schowania się w ciemność... Poruszył się powoli, chcąc przekręcić bardziej na bok, żeby pieczenie w dolnej części pleców ustąpiło chociaż odrobinę. Niefortunny gest sprawił, że dłoń Mefisto zetknęła się z... z czymś dziwnym.
Zerwał się znacznie szybciej, niż powinien - zatoczył się zaraz, niemal z powrotem lądując na trawie. Przerażone spojrzenie wlepił w dwa bezładne ciała, porzucone na ściółce leśnej, zimne i tak paskudnie martwe. I choć jeden z kłusowników zdawał się pustym spojrzeniem błagać o litość, tak drugi niemal nie przypominał człowieka, rozorany jak kawał mięsa... Ale Nox nie potrafił skoncentrować się teraz na nich, bo ledwo stał na nogach i nagle zaczynało do niego docierać, jak bardzo sam w tym wszystkim ucierpiał. Zakrwawionymi dłońmi przesuwał po ciele, ignorując drobne zacięcia i otarcia, zatrzymując się za to na większej ranie ponad biodrem. Dopiero potem musnął palcami pulsującą bólem szczękę, zahaczył o ściągnięte zakrzepniętą krwią wargi... Przymknął powieki, koniuszkiem języka przemykając po zębach i jednocześnie podrażniając dziąsła; znajdując braki. Trząsł się coraz bardziej, chociaż chłodny wiatr był najmniejszą niedogodnością w tym wszystkim. Mefistofeles podniósł różdżkę z dość jasnego drewna, zacisnął na niej palce i zamrugał kilkakrotnie, szukając w myślach jakiegokolwiek zaklęcia, które teraz mogłoby mu się przydać. Mógłby próbować wezwać jakoś pomoc, ale przecież nie chciał, aby ktokolwiek znalazł go obok rozszarpanych zwłok.
- Occidere - wychrypiał, było jednak to tak niewyraźne i łamliwe, że wcale nie spodziewał się zamierzonego efektu. Jedno ciało drgnęło niespokojnie, tknięte spartaczonym urokiem. Druga próba, niewerbalna, nie przyniosła wcale lepszych rezultatów; dopiero za trzecim razem poczuł, jak strużka energii wypływa z różdżki. Ciało powoli zaczęło się zapadać, rozpływać, znikać; wszystko, włącznie z ubraniami, nagle po prostu zniknęło. Ziemia nie dała rady pochłonąć błyskawicznie cieczy i Mefisto zmuszony został do gwałtownego cofnięcia się, żeby nie... żeby zachować bezpieczniejszy dystans. Tak jak ziemia stawała się coraz bardziej wilgotna, tak i oczy Ślizgona, powoli tracącego siły. Przekierował różdżkę w bok, mruknął zaklęcie raz jeszcze, potem kolejny i jeszcze jeden; z trudem wstrzymywał szloch, obserwując jeszcze jedną nieudaną próbę. Niewerbalne Occidere w końcu wyszło i po kilku sekundach przy strumieniu widoczne były tylko bliżej nieokreślone plamy krwi, kilka osmaleń, a także tak upragnione przez napastników łupy. Pragnienie zwinięcia się na szpitalnym łóżku, w błogiej ciszy i spokoju, niemal pozwoliło Mefistofelesowi na ruszenie w stronę zamku. W końcu jednak zwyciężył cichy głosik z tyłu głowy, który wzbraniał się przed porzuceniem cennych fantów - to byłoby zbyt paskudne, gdyby ktokolwiek inny znalazł rozrzucone kły wilkołaka i zawłaszczył je dla siebie. Przyklęknął, by zgarnąć niewielki woreczek, ale w tej samej chwili dostrzegł wilczą kitę leżącą tuż obok. Pierwsze łzy spłynęły po policzkach chłopaka, kiedy zupełnie odruchowo po nią sięgnął, zatapiając palce w grubym futrze. Upokorzenie ściskało go w gardle, gdy przyciskał go klatki piersiowej różdżkę, woreczek z zębami i własny, odcięty ogon. Zdarzało mu się już wracać do Hogwartu bez ubrań, jednak nigdy nie wyglądał przy tym tak żałośnie; nigdy nie miał tak smutno spuszczonej głowy. Nigdy... nigdy jeszcze nie było tak źle.
Przedzierał się przez leśną gęstwinę, zapadając w coraz większe otępienie. Nie musiał zbytnio koncentrować się na drodze, bo doskonale ją znał - tylko sporadycznie podnosił wzrok na pnie, coby znaleźć prześwity pomiędzy drzewami. Mrok dopiero ustawał, zatem o wiele łatwiej dostrzec było sporą jaśniejącą kulę, wiszącą w powietrzu na skraju lasu. Może Swann dowiedział się o przemianie i wysłał Blanc? Może kłusowników było więcej?
Nie spodziewał się wcale siedzącego na pniaku Puchona i na jego widok na chwilę zamarł, mocniej przyciskając swoje "zdobycze" do ciała i rozpaczliwiej chwytając w płuca powietrze. Majaczący w oddali zamek i czekający w ciszy Neirin przypomnieli o rzeczywistości - tej, której Mefisto w danym momencie tak bardzo się obawiał. Pokonał ostatnie kilka metrów i oficjalnie uznał, że nie ma już siły; padł zatem na kolana, wypuszczając wszystko z rąk, żeby móc schować w nich twarz. Nie wiedział jak przejść do ewentualnych wyjaśnień, nie wiedział... Nie wiedział.

Occidere nr 1:

Occidere nr 2:

Długo czekał. Sekundy zmieniały się w minuty, a te w kwadranse. Czy potem godziny? Ciężko ocenić. Wpatrywał się w las, wielokrotnie mając wrażenie, że mignęła mu para błyszczących oczu lub lśniące w mroku pazury przecięły przestrzeń między drzewami. Nic jednak więcej się nie działo, jedynie subtelnie mrok nocy zaczęła przeganiać jasność poranka. Rudzielec uniósł wolo głowę, patrząc na rozlewające się po niebie barwy. Granat przechodził w fiolet i róż, potem w błękity i żółcienie, jak zza horyzontu wyłaniała się blada tarcza anemicznego słońca.
Chłopak wrócił wzrokiem do ściany drzew, słysząc dobiegające stamtąd szelesty. Wkrótce na skraju pojawił się wyczekiwany wilkołak, acz w stanie dużo gorszym, niż Neirin się spodziewał go ujrzeć. Wstał z pniaka i podszedł do Ślizgona w momencie, w którym ten upadł na ściółkę. Mdleje? Rudzielec klęknął na jedno kolano obok Noxa, za chwilę orientując się, że to nie utrata przytomności, a załamanie psychiczne. Cokolwiek wydarzyło się w lesie - a sądząc po jego stanie nie było to nic przyjemnego - zostawiło spore ślady na umyśle likantropa.
Mefisto tego nie widział, mógł co najwyżej słyszeć, ale Neirin zdjął kurtkę, zahaczając ją o gałąź najbliższego krzaka niczym o wieszak. Odsunął łagodnie kitę, zabrał woreczek z zębami gdzieś na bok. A potem poruszył różdżką, rzucając niewerbalne Aquamenti. Strumień ciepłej wody spłynął miękko na nagie łopatki blondyna, łagodnie zmywając z nich krew, pot, brud i pył. Całe to krwawe błoto powstałe ze zmieszania posoki z ziemią. Zapewne szczypało, kiedy płyn obmywał zadrapania i rany, ale umycie studenta było konieczne. Vaughn spodziewał się, że będzie ranny, ale nie aż tak. Wygląd wilkołaka znacząco przekraczał wszelkie oczekiwania. Siniaki, rozcięcia, opuchlizny, obicia. I rany na psychice.
Na te ostatnie Neirin niewiele mógł w danym momencie poradzić. Skupił się zatem na ogrzaniu i oczyszczeniu Ślizgona. Ciepłą dłonią wodząc po jego ciele i ostrożnie ściągając palcami skrzepłą krew.
Kiedy plecy i boki były już czyste, łagodnie Neirin położył rękę na dłoniach Noxa. Chcąc go zmotywować do odsunięcia ich. Jeśli na to Ślizgon pozwolił, wychowanek domu Borsuka uniósł jego twarz, taksując wzrokiem stan fizjonomii. Kolejne skrzepy, więcej brudu i zaschnięte łzy. Spuchnięte policzki, spękane wargi. Krwiaki.
Tutaj już nie lał wody bezpośrednio. Zamiast tego moczył palce w strumieniu i ostrożnie ściągał wilgotnymi opuszkami brud. Systematycznie i wolno. Nie spieszył się. W pewnym momencie sięgnął do kieszonki po chusteczkę. Zmoczywszy ją, zaczął zmywać co bardziej uparte skrzepy. Oczyszczając zadrapania na twarzy.
Żadnych pytań, co się stało. Żadnego drążenia, dlaczego jest w takim stanie. Była tylko ciepła woda, dotyk dłoni na ciele oraz uważne spojrzenie szarych oczu.

Aquamenti: 2

Przysiadł, wyraźnie osłabiony. Każdy krok przypominał o otrzymanych obrażeniach, podobnie jak każda sekunda zamykała się w wieczności, byle tylko raz jeszcze nakazać chłopakowi na przeżycie potwornej nocy. Doskonale pamiętał złowrogie spojrzenia, triumfalne uśmieszki... nie zatarł mu się wcale ptasi zapach animaga, a posmak jego krwi był jedynym, co Ślizgon czuł na języku. Cała tamta panika, cała furia przeinaczona w niszczycielską siłę zranionej bestii - tego wszystkiego świadomy był dopiero teraz. I przytłoczyło go to do tego stopnia, że błyskawicznie przeszedł w szloch, panikując na tysiące różnych sposobów i trochę zapominając o samej w sobie obecności Neirina. Piętno mordercy odciśnięte zostało już na zawsze na psychice Noxa - bał się zarówno kary, jak i jej braku. Palące poczucie upokorzenia nie odpuszczało, strach przed samym sobą również; ale przecież tak samo potężny był lęk na myśl o kolejnej pełni, o innych kłusownikach. O tych chwilach bezsilności, jak wtedy, gdy zamknięty został w płonącej klatce...
Dwukrotnie.
Drgnął gwałtownie, gdy Aquamenti Puchona oblało go ciepłą wodą. Błyskawicznie przed oczami pojawił się świeżutki jeszcze obraz transmutowanych zwłok, zniekształcanych podczas powolnego wsiąkania w glebę. Siedział grzecznie, w bezruchu, mocniej wciskając twarz w dłonie, żeby to na nich spoczęły wszystkie łzy. W końcu nie był kimś, kto szczególnie przejmował się pieczeniem przy przemywaniu ran; jedynie kiedy strumień przesunięty został wzdłuż rany po ogonie, to syknął - cicho i rozpaczliwie, zupełnie jakby nawet teraz brakowało mu kity.
Nie wiedział, ile to trwało. Ze swojego własnego umysłu wyrwał się dopiero wtedy, kiedy Neirin odciągnął mu dłonie od twarzy - Nox współpracował, zdecydowanie zbyt osłabiony i oszołomiony, żeby teraz jeszcze wnosić jakieś protesty. Zamiast tego zawiesił niespokojne spojrzenie dalej załzawionych oczu na siódmoklasiście, zaczynając dostrzegać w tym wszystkim jakąś dziwną ironię losu. Płonąca klatka, Puchon doprowadzający go do stanu używalności... Merlinie.
- Znowu ty - westchnął cicho i niewyraźnie, uparcie wpatrując się tylko w szare tęczówki Vaughna. Liczył na to, że uda mu się na nich zawiesić na tyle intensywnie, że w końcu odzyska trochę... siebie. Bo mógł panikować, oczywiście, po prostu nie przy ludziach... Nie wziął pod uwagę tego, że podczas mówienia może zaprezentować rudzielcowi ubytki w swoim uzębieniu, co zaraz szybko pozwoliłoby mu skojarzyć fakty z podzwaniającym woreczkiem. I ogonem...

Neirinowi można wiele rzeczy zarzucić, ale na pewno nie to, że jest głupi. Wręcz przeciwnie, jego niezdolność do paniki pozwala chłopakowi oceniać racjonalnie sytuacje, w których inni tracą głowy. Coś kosztem czegoś, w naturze nic nie jest za darmo.
Położył palec na brodzie Mefisto, odchylając wolno jego dolną wargę oraz patrząc na ziejące w uzębieniu pustki. Kątem oka potem zerknął na woreczek i ogon. Musiało go zaatakować coś inteligentnego na tyle, aby powyrywać zęby. Nie były bowiem wybite, a z premedytacją wyrwane, ułożenie dziur nie wyglądało na przypadkowe potracenie. Kto wymierza kopniaki prosto w kły i to na dodatek wszystkie cztery? Nie, to zbyt oczywiste, że trafił na jakiegoś łowcę. Nagród, trofeów, składników, Merlin raczy wiedzieć.
Wykluczył centaury i inne humanoidy. One nie używają różdżek, a student nie ma przy sobie swojego zwyczajowego kijaszka. Tamten zgubił przy przemianie. Musiał podczas swoich wojaży w lesie zdobyć następny. A to nie wróży za dobrze. Nikt nie oddaje różdżek dobrowolnie.
Dopiero teraz Puchon zdał sobie sprawę, jak mocno ta sytuacja przypomina wcześniejsze zbieranie Mefisto z posadzki po feralnym pojedynku. Zwolnił wargę, cofając dłoń.
- Tym razem nie będę łamał ci nosa - rzucił i chyba to miał być żart, ale przez obojętny ton ciężko ocenić. Niemniej, sięgnął po torbę, przestając obmywać Noxa wodą. Dostał za to z bagażu butelkę wody.
- Wypłucz usta - polecił spokojnie, podając mu naczynie, zanim sam zajął się suszeniem Ślizgona. Wyjątkowo magia współpracowała, może z litości nad stanem wilkołaka. Kopaniem szczeniaka teraz byłoby, jakby jeszcze los zesłał zakłócenia. Zatem i Silverto zadziałało, ściągając wilgoć z ciała Mefisto. Zostawiając po sobie tylko uczucie ciepła.
Tak samo, jak chłopaka, tak też osuszył ziemię dookoła, by nie musiał siedzieć w mokrej trawie. Na sam koniec odłożył różdżkę. Nie chciał testować własnego szczęścia i rzucać zaklęć leczniczych. Zamiast tego skupił się na okręceniu jego ran gazą i bandażami, zakładając proste opatrunki. Tylko tyle, aby wytrzymał drogę do zamku.
- Przyniosłem ci ubrania - poinformował, ale na razie nie zmuszał Mefisto do czegokolwiek. Tylko wyjął z torby bluzę, narzucając mu na ramiona. Niech nie marznie, skoro już jest czysty, ogrzany i opatrzony.
Poprawiając ułożenie materiału wokół szyi i na barkach, przysiadł obok Noxa. Za chwilę tę samą dłoń, którą poprawiał mu bluzę, położył na jego ramieniu, przyciągając chłopaka do piersi i przytulając.
Nie potrafił pocieszać i nie wiedział, co powiedzieć. Ale chciał chociaż obok niego być. Miał tyle świadomości, by zdać sobie sprawę, że pomimo tej twardej otoczki, wewnętrznie Ślizgon jest w rozsypce.
Puchon uniósł głowę, patrząc w jaśniejące niebo.
- Jaka szkoda, że się rozpadało - stwierdził niezbyt głośno, przyglądając się samotnemu jastrzębiowi, wylatującemu znad drzew.

Silverto: 2

Zmycie brudu, krwi i potu jedynie uwydatniło te obrażenia, które odniósł sam Mefisto. Zwykle mocno zarysowana szczęka teraz załagodzona została nierównomierną opuchlizną, zaczerwienienia wkradały się na jego twarz. Drobne ślady po szponach ptaka również dało się dostrzec, gdzieś w pobliżu oka i bliżej ust, tak samo na palcach i przy nadgarstkach. Zbroja z tatuaży została porozrywana w kilku miejscach, zupełnie bezwstydnie pokazując Puchonowi, jak wiele nieszczęść przytrafiło się jednej nocy. Nox przymknął powieki, pozwalając Neirinowi na ściągnięcie jego dolnej wargi i sprawdzenie, co tak nieudolnie próbował ukryć. Nie miał siły na złoszczenie się, zatem teraz jedynie poddawał się kolejnym falom wstydu, zalewającym jego policzki nieznośnymi rumieńcami. Och, czuł się tragicznie.
Wziął wodę, powstrzymując się od mruknięcia "szkoda", w kwestii złamanego nosa. Tak jak koszmarnie mu się to wtedy nie podobało, tak teraz chętnie straciłby przytomność, byle tylko nie siedzieć we własnym umyśle. Nie wydusił z siebie ani słowa, przysuwając butelkę do ust. Pierwszy haust wypluł wraz z odrobiną krwi; chyba doszukiwał się też w tej plamie jakichś pokruszonych kawałków zębów, ale najwyraźniej wszystko potracił podczas gryzienia animaga. Przymknął rozedrgane powieki, biorąc jeszcze kilka łyków i zaraz znowu podskakując niespokojnie, kiedy Vaughn zaczął zakładać mu opatrunki. Coś w jego dotyku było kojącego, ale coś zupełnie wyprowadzało Mefisto z równowagi; ufał temu dziwnemu Puchonowi, a jednak nie mógł zaufać w pełni nikomu. Pokiwał lekko głową, w gruncie rzeczy wysoko ceniąc takie poświęcenie, jakim było łażenie nad ranem z torbą ubrań. Kącik ust nawet drgnął mu w czymś na kształt smutnego, nieobecnego uśmiechu, kiedy obdarowany został jeszcze bluzą.
- Dziękuję - mruknął w końcu, układając głowę na ramieniu rudzielca i opierając się o niego ciężko. Wychylił się jeszcze tylko na chwilę, żeby przyciągnąć do siebie ogon; ułożył go zaraz na własnych kolanach i czule musnął opuszkami palców, nie rozważając nawet jak bardzo dziwne to wszystko było. To było poważne, bolesne i niebezpieczne - to było wilkołacze. To była część jego, na Merlina. - Neirin - zagadnął ostrożnie, szczerze nienawidząc tego, jak bardzo niewyraźnie mówił. Dalej był zamyślony i niezbyt zwracał uwagę na chłopaka, aż do momentu, w którym nie stał mu się on potrzebny. Chyba ten jeden raz mógł pozwolić sobie na tkwienie w osłupieniu, prawda? - Myślisz, że przy kolejnej pełni... odrośnie? - Zębami aż tak się nie martwił, bo wystarczyła odrobina obrzydliwego eliksiru i powinno być po kłopocie. Za to puchata kita stanowiła zagadkę, której wcale nie chciał zgłębiać.

Poczuł ciężar na ramieniu, spiął zatem mięśnie, aby wesprzeć sobą Ślizgona. Stanowić dla niego oparcie chociaż w ten dosłowny, fizyczny sposób.
Drapieżny ptak zniknął tak płynnie, jak się pojawił, chłopak zaś wrócił uwagą do blondyna, przytulając go mocniej. W pewien dziwny sposób wręcz ciepło oraz troskliwie. Starał się, aby gest ten dodał nieco otuchy splątanemu i przerażonemu wilkołakowi.
Słysząc pytanie, milczał parę chwil. Nie wiedział. Nie miał nigdy styczności z likantropią większej aniżeli w książkach czy na wykładach. Głupotą by jednak było, aby nie odrósł. Zaklęcia mogą wyczarować ogon tam, gdzie go nie ma, czemu miałyby nie wyczarować owego tam, gdzie pierwotnie się znajdował?
Wyciągnął dłoń, poprawiając delikatnie włosy Noxa. Odgarniając je z jego czoła mocniej na boki.
- Odrośnie - zapewnił zaraz bez cienia wątpliwości w głosie. - Co pełnię rośnie, prawda?
Czy tego właśnie Mefisto chciał? Zapewnienia, że będzie dobrze? Wyglądał, jakby żałował kity. Neirin nie umiał ocenić, z jakiego powodu dokładnie, acz żal zdawał się wręcz namacalny. Okrywający postać Ślizgona grubym woalem smutku, tęsknoty i straty.
To nie jest coś potrzebnego. To nie ręka ani noga, aby nie poradzić sobie w życiu bez niej. To jedynie ogon. Nie zdawał sobie sprawy, że mocniej niż samej pokrwawionej kupy futra, Nox przeżywa polowanie. Nagonkę na niego, obławę, która prawdopodobnie zakończyłaby się śmiercią, gdyby nie odrobina szczęścia. Brak ogona był bolesnym wspomnieniem ataku. Cząstką irracjonalności w tej niby zwyczajnej sytuacji. Ot, siedzą, przytulają się, patrzą na wschód... I jeden z nich trzyma na kolanach własny, odrąbany ogon oraz kupkę zębów. Dla zwykłego człowieka ta scena byłaby obrzydliwa, chora, nienormalna. Neirin jedynie rozważał realny bilans strat i zysków. Miał chociaż tyle przyzwoitości, aby swoim podsumowaniem nie dzielić się głośno.
Zabrał rękę z głowy studenta, kładąc mu zaraz na dłoni. Zatrzymując go, aby nie gładził tak machinalnie ogona. Przez moment chciał łagodnie zabrać odciętą część ciała, uznał jednak, że to za wcześnie. Wpierw Mefisto musi się pogodzić z jego utratą. Na razie trzeba dać mu czas na poukładanie myśli.

Trzeba było przyznać, że Neirin idealnie wstrzelił się ze swoją odpowiedzią. Mefistofeles nie wnikał, czy była to jego prawdziwa opinia, czy też taka wymyślona na potrzebę chwili, aby tylko pocieszyć odrobinę rozmówcę. Dalej w tym swoim drobnym otępieniu pozwalał Puchonowi na gesty podejrzanie czułe; nie zastanawiał się nad ich znaczeniem, bo - nawet jeśli nie miał takiej świadomości - przynosiły odrobinę ukojenia. Nox często wychodził na samotnika, ale w rzeczywistości czerpał sporo przyjemności z przebywania w towarzystwie drugiego człowieka. Dotyk po prostu lubił.
Cóż, jemu ten ogon jednak był potrzebny. Tak po prostu, do samego posiadania go - bądź co bądź, w wilkołaczej postaci był zupełnie naturalny. Mefisto miał problem z wyobrażeniem sobie przemykania pomiędzy drzewami bez niego... Zresztą, im dłużej wpatrywał się w kitę, tym bardziej docierało do niego, jak wielki symbol stanowiła. To była oficjalna strata, to było piętno upolowanego wilkołaka. I bolało, cholera. Psychicznie.
- Powinienem pójść do Blanc - oznajmił nagle, jakby przypominając sobie o reszcie świata. W końcu Neirin nie powinien przebywać teraz poza zamkiem... A sam Mefisto doskonale wiedział, że wypadałoby zasięgnąć trochę profesjonalnej pomocy medycznej. W końcu nie zaszkodziłoby naprawić sobie zębów... Cofnął rękę, wysuwając ją spod dłoni Puchona. Miał dziwne wrażenie, że jeśli teraz się nie ruszy, to nie zrobi tego już w ogóle. Jeśli się nie uspokoi, to po prostu wybuchnie płaczem i będzie się nim zanosił, aż kompletnie nie opadnie z sił. To chyba nikomu nie wyszłoby na dobre...
Sięgnął po torbę z ubraniami, zakładając je na siebie trochę w pośpiechu. Mobilizacja do działania sprawiła, że znowu zaczął odrobinę dygotać, wszystkie ruchy wykonując chaotycznie - tak, jak chyba nigdy. W końcu przystanął w miejscu, chowając różdżkę i woreczek do kieszeni, zaś spojrzenie wlepiając w ogon. Przeczesał nerwowo palcami włosy, starając się jakoś powstrzymać drżenie dolnej wargi.
Zerknął na siódmoklasistę, jakby próbował niemo spytać go, co powinien zrobić. Raczej nie musiał nieść ze sobą kity jak kawałka ciała do przyszycia przez magomedyka... Jednocześnie pozostawienie jej na skraju lasu wydawało się koszmarnie dziwne. Przez głowę chłopaka przeszło nawet rzucenie Occidere i zatarcie śladu po cząstce samego siebie, a jednak nie potrafił. Osiągnął już limit...

Pozwolił się odsunąć, nie widząc sensu w robieniu czegokolwiek na siłę. Odczekał tylko, aż chłopak się ubierze, zanim ich spojrzenia się spotkały. Zielone tęczówki pełne były czegoś w rodzaju... zagubienia? Bólu? Strachu? Może mieszaniny wszystkich. Może ta cała panika i trwoga ostatnich godzin zlały się w to jedno spojrzenie, zabarwiając je tak negatywnie, że nawet Neirin nie potrafił zachować obojętności. Tknęła go dziwna empatia i współczucie względem Ślizgona. Może to kwestia tego, że Mefisto jest wilkołakiem? Zawsze to inaczej - człowiek a zwierzę. Nikt nie miałby serca kopać szczeniaka, który patrzy na ciebie takim wzrokiem.
Wziął kitę i przysunął ją sobie bliżej, rzucając niewerbalne Chłoszczyć. Za pierwszym razem zaklęcie nie zadziałało tak, jak powinno. Za to wolno, niczym w jakimś horrorze, ogon pokrył się świeżą krwią. Zupełnie, jakby właśnie zaczął ponownie krwawić. Wyglądało to okropnie, niepokojąco oraz na swój sposób obrzydliwie. Jucha przeciekła, brudząc także trzymającą ją dłoń. Neirin zauważył, że była ciepła. Cuchnąca metalicznie i słodko, aż w ustach można było poczuć smak żelaza.
Za drugim razem magia okazała się posłuszna, ściągając krew, błoto i wodę z sierści oraz skóry rudzielca. Zupełnie, jakby nic się nie stało, a kita stanowiła jedynie element wystroju. Ozdobę zdjętą ze ściany jakiegoś taksydermisty.
Wstał po tym, biorąc również swoją torbę i wszystkie rzeczy.
- Chodźmy, Nox. Blanc pewnie jest już w swoim gabinecie - jak na niego to zdanie było wypowiedziane wyjątkowo łagodnym tonem. Może naprawdę traktował Mefa jak tylko przestraszonego szczeniaka?
Na dźwięk nazwiska wilkołaka kula światła rozbłysła mocniej. Puchon uniósł głowę, przyglądając jej się. Zapomniał, że tu jest.
- Nox - teraz zgasła, jak powinna, zostawiając tylko światło świtu. Spuścił wzrok znów na Ślizgona, zanim wziął go - jeśli student pozwolił - za rękę, prowadząc w stronę Hogwartu. Jeśli nie, po prostu szedł obok niego, trzymając torbę i nieszczęsną kitę. W tym się zgadzali, że zostawienie jej jest nieodpowiednie.

zt x2

Nox: 3, 2 |:
Chłoszczyć: 3, 4